Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Πάντα θυμάμαι τη μέρα που φεύγαμε για αυτό το απομονωμένο μέρος, το μέρος που το λένε “Νησιά της Μαγδαληνής”.
Τα νησιά αυτά βρίσκονται στον Ατλαντικό Ωκεανό πολύ πιο κοντά στις Καναδικές Επαρχίες τoυ Prince Edward Island ή της Nova Scotia αλλά ανήκουν στο Québec. O παππούς μας μάζευε τα εγγόνια του και κυρίως τα αγόρια εγγόνια του, έκλεινε μία πτήση για όλους μας καθώς τα νησιά αυτά δεν είναι καθόλου κοντά από εκεί που μέναμε και πηγαίναμε για 10 μέρες εντελώς στην ξεγνοιασιά των ιστοριών που μας έλεγε, του ποδήλατου, των αμμουδιών που έχουν τα νησιά (και ας είναι κάπως κρύες), των αμέτρητων πραγματικά φάρων που σε ταξιδεύουν, του ψαρέματος με βάρκα, των γνωριμιών με άτομα που έκαναν και αυτά διακοπές εκεί, της ανέγγιχτης φύσης που υπάρχει εκεί και χαζεύοντας τα πολλά είδη πουλιών που αλλού δεν τα βλέπεις.
Από τα νησιά αυτά που λέτε έχει ρίζες ο παππούς μου. Εκεί βρήκαν καταφύγιο πολλοί Γάλλοι που έμεναν στην περιοχή που τώρα ονομάζεται Nova Scotia και πριν έρθουν οι Άγγλοι ονομαζόταν Acadia. Οι Acadians λοιπόν αφού τους έδιωξαν οι Άγγλοι ήρθαν σε αυτά εδώ τα νησιά όπου πέρναγαν δύσκολα μιας και το χειμώνα η θάλασσα γύρω γύρω πάγωνε (ακόμα παγώνει) και κάτω από αυτές τις συνθήκες ο κόσμος μετακινήθηκε προς την ενδοχώρα φέρνοντας κάποια στιγμή τον προπάππου μου στην πόλη του Κεμπέκ. Όλη αυτή την ιστορία την ακούγαμε κάθε φορά μέσα στο αεροπλάνο κάθε χρόνο από τον παππού μου και εγώ στο τέλος πάντα του έλεγα πως «Δεν σε χάλασε το σπιτάκι σε εσένα όμως έμεινε» και πάντα απάνταγε «Όχι μόνο μοιάζεις εμφανισιακά με Έλληνα αλλά έχεις πάρει και την ειρωνεία τους, τι το ήθελα και άφηνα την μάνα σου να παντρευτεί τον πατέρα σου» και μετά γέλαγε.
Το σπίτι μας βρίσκεται στο κεντρικό νησί που είναι και το μεγαλύτερο στο νοτιότερο σημείο του το Havre Aubert. Από το αεροδρόμιο μπορούμε να πάμε έως εκεί με καραβάκι ή με λεωφορεία τα οποία διανύουν και τον μοναδικό αυτοκινητόδρομο που έχει το νησί και ξεκινάει από το βορά έως και το νότο μήκους κοντά στα 80 χιλιόμετρα σε στυλ φιδιού που είναι αναδιπλωμένο. Δεν είναι μικρό το νησί αλλά έτσι όπως είναι από τη φύση του με πολλά κενά στεριάς, μικρές λιμνοθάλασσες και πολλές περιοχές μόνο με άμμο το κάνουν να μοιάζει σαν ένα ξεχειλωμένο μακρουλό κρουασάν όπου συγκεκριμένα σημεία του κατοικούνται.
Εμάς η καλύτερη μας. Όποτε ήμασταν εκεί ήμασταν χωρίς του γονείς μας με παππού και γιαγιά που γενικά ποτέ δεν μας χάλαγαν χατίρι. Γιαγιά σήμερα θέλουμε να φάμε αυτό, εντάξει αυτό θα φτιάξω. Παππού σήμερα θα μας πας με το καράβι στο απέναντι νησί για να κυνηγήσουμε μαρμότες και ο παππούς επειδή κάποτε ήταν και θαλασσόλυκος αλλά τώρα λόγω τρέμουλου στα χέρια το πηδάλιο δεν το χειρίζεται και καλά τα 7-8 εγγόνια που πάντα έπαιρνε στο ταξίδι μας πήγαινε με τη βοήθεια νεώτερου γείτονα ο οποίος είχε κάτι ανιψιές μαζί του πάντα που απλά τις χαζεύαμε με τις ώρες. Βλέπετε ήταν μεγαλύτερες από εμάς και δεν μας έδιναν σημασία ρε γαμώτο.
Οι μέρες πέρναγαν πηγαίνοντας για ψάρεμα όλα τα ξαδέρφια με τον παππού μας και φέρνοντας πάντα φρέσκο ψάρι στο σπίτι για μαγείρεμα από μια υπομονετική γιαγιά που έπρεπε να μαγειρέψει για τόσα παλικάρια που έτρεχαν σαν τα τρελά πάνω κάτω όλη μέρα. Μετά ποδήλατο στα γύρω ψαροχώρια για να πιούμε λεμονάδα ή χυμό από βατόμουρα σε ξύλινα παγκάκια πάνω στην άμμο και άμα είχε ζέστη να ρίξουμε καμιά γρήγορη βουτιά στην κρύα θάλασσα εκτός από το βρέχουμε τα πόδια μας. Εάν ήμασταν πολύ τυχεροί θα βλέπαμε και την ουρά από καμιά φάλαινα που πέρναγε στα ανοιχτά και θα κάναμε σαν τρελά για το ποιος θα ανέβει στην πλάτη του παππού για να δει καλύτερα. Μετά προς το βράδυ άραγμα στο μπαλκόνι μπροστά από το σπίτι με συντροφιά καλαμπόκι στα κάρβουνα και το άκουσμα της φυσαρμόνικας του παππού και τη φωνή της γιαγιάς να λέει τραγούδια της ξενιτιάς (μην ξεχνάτε πως η γιαγιά είναι Ιρλανδικής καταγωγής). Μετά από πολλές γκρίνιες καμιά φορά έφτιαχνε και σπιτικό παγωτό και τότε ήταν που γινότανε το σώσε μέσα στο σπίτι από τις φωνές.
Όταν είχαμε μεγαλώσει κάπως και είχαμε γίνει 16 μπορούσαμε να νοικιάσουμε και τις λεγόμενες γουρούνες και να γυρίζουμε το νησί πιο άνετα και να πηγαίνουμε στη φοβερή για τα δεδομένα Καναδά παραλία του Old Ηarry όπου εκεί σε διάφορα beach parties είχαμε και τους πρώτους έρωτές μας οι οποίοι μετά από λίγες μέρες τέλειωναν τι να κάνουμε. Να βοηθάμε πιο πολύ τη γιαγιά και τον παππού καθώς είχαν μεγαλώσει και αυτοί και εμείς είχαμε γίνει ολόκληροι μαντράχαλοι. Μαντράχαλοι που είχαν ήδη μάθει ιστιοπλοΐα και πώς να κουμαντάρουμε το σκαφάκι του παππού και μετά από μαθήματα είχαμε και την άδεια και το παίρναμε και μόνοι μας. Εκεί να δείτε χαρές. Είναι μέρες και εικόνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ πραγματικά. Να βλέπω τον παππού με μια περηφάνια και ικανοποίηση στα μάτια του που μας έβλεπε να μεγαλώνουμε. Εγώ να πω την αλήθεια δεν ήμουν και τόσο καλός στα μαθήματα για το σκάφος μιας και η θάλασσα δεν είναι και το φόρτε μου αλλά εντάξει. Να κάνεις το γύρω γύρω του νησιού βλέποντας φοβερές ακτές με κύματα αλλά και ήρεμες αμμουδιές με πολύ κόσμο να κάθετε ήρεμος στον ήλιο. Στο πιο βόρειο νησί το νησί Brion έβλεπες τους πολύχρωμους παπαγάλους της Βορείου Αμερικής να έχουν κυριολεκτικά κατακλίσει τα βράχια των ακτών και σε μερικές ξέρες να είναι απλωμένες και χαλαρές φώκιες που απολάμβαναν τον ήλιο. Μία από τις αγαπημένες ασχολίες σε οποιαδήποτε ηλικία και αν είσαι σε αυτά τα νησιά είναι να χτίζεις σπίτια στην άμμο όπου υπάρχει και τοπικός διαγωνισμός με έπαθλο πολλά κιλά βακαλάο! Τότε είναι που βοηθήσαμε και στο βάψιμο του σπιτιού και γενικά στο σουλούπωμα του μιας και το σπίτι είναι πάρα πολύ παλιό αλλά πρέπει να μείνει όρθιο!
Στο νοτιότερο σημείο υπάρχουν και πολλά ναυάγια που έχουν γίνει από τα παλιά τα χρόνια έως και τις μέρες μας καθώς το χειμώνα ο καιρός εδώ είναι πολύ επικίνδυνος και πάλι καλά με τα νέα μέσα περνάει παγοθραυστικό και «ανοίγει» την θάλασσα. Από αυτά τα ναυάγια προήλθαν επίσης πολλοί κάτοικοι αυτών των νησιών που οι απόγονοί τους μένουν έως και τις μέρες μας. Τα νησιά είναι κυρίως γαλλόφωνα αλλά υπάρχει και σημαντικός πληθυσμός αγγλόφωνων.
Αυτά μου έχουν μείνει σαν εικόνες από τα νησιά της Μαγδαληνής ένα μέρος που το έχω συνδυάσει με αναμνήσεις από τα νεανικά μου χρόνια και που μου λείπει μιας και έχω να πάω 6 ολόκληρα χρόνια.
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
Τα νησιά αυτά βρίσκονται στον Ατλαντικό Ωκεανό πολύ πιο κοντά στις Καναδικές Επαρχίες τoυ Prince Edward Island ή της Nova Scotia αλλά ανήκουν στο Québec. O παππούς μας μάζευε τα εγγόνια του και κυρίως τα αγόρια εγγόνια του, έκλεινε μία πτήση για όλους μας καθώς τα νησιά αυτά δεν είναι καθόλου κοντά από εκεί που μέναμε και πηγαίναμε για 10 μέρες εντελώς στην ξεγνοιασιά των ιστοριών που μας έλεγε, του ποδήλατου, των αμμουδιών που έχουν τα νησιά (και ας είναι κάπως κρύες), των αμέτρητων πραγματικά φάρων που σε ταξιδεύουν, του ψαρέματος με βάρκα, των γνωριμιών με άτομα που έκαναν και αυτά διακοπές εκεί, της ανέγγιχτης φύσης που υπάρχει εκεί και χαζεύοντας τα πολλά είδη πουλιών που αλλού δεν τα βλέπεις.
Από τα νησιά αυτά που λέτε έχει ρίζες ο παππούς μου. Εκεί βρήκαν καταφύγιο πολλοί Γάλλοι που έμεναν στην περιοχή που τώρα ονομάζεται Nova Scotia και πριν έρθουν οι Άγγλοι ονομαζόταν Acadia. Οι Acadians λοιπόν αφού τους έδιωξαν οι Άγγλοι ήρθαν σε αυτά εδώ τα νησιά όπου πέρναγαν δύσκολα μιας και το χειμώνα η θάλασσα γύρω γύρω πάγωνε (ακόμα παγώνει) και κάτω από αυτές τις συνθήκες ο κόσμος μετακινήθηκε προς την ενδοχώρα φέρνοντας κάποια στιγμή τον προπάππου μου στην πόλη του Κεμπέκ. Όλη αυτή την ιστορία την ακούγαμε κάθε φορά μέσα στο αεροπλάνο κάθε χρόνο από τον παππού μου και εγώ στο τέλος πάντα του έλεγα πως «Δεν σε χάλασε το σπιτάκι σε εσένα όμως έμεινε» και πάντα απάνταγε «Όχι μόνο μοιάζεις εμφανισιακά με Έλληνα αλλά έχεις πάρει και την ειρωνεία τους, τι το ήθελα και άφηνα την μάνα σου να παντρευτεί τον πατέρα σου» και μετά γέλαγε.
Το σπίτι μας βρίσκεται στο κεντρικό νησί που είναι και το μεγαλύτερο στο νοτιότερο σημείο του το Havre Aubert. Από το αεροδρόμιο μπορούμε να πάμε έως εκεί με καραβάκι ή με λεωφορεία τα οποία διανύουν και τον μοναδικό αυτοκινητόδρομο που έχει το νησί και ξεκινάει από το βορά έως και το νότο μήκους κοντά στα 80 χιλιόμετρα σε στυλ φιδιού που είναι αναδιπλωμένο. Δεν είναι μικρό το νησί αλλά έτσι όπως είναι από τη φύση του με πολλά κενά στεριάς, μικρές λιμνοθάλασσες και πολλές περιοχές μόνο με άμμο το κάνουν να μοιάζει σαν ένα ξεχειλωμένο μακρουλό κρουασάν όπου συγκεκριμένα σημεία του κατοικούνται.
Εμάς η καλύτερη μας. Όποτε ήμασταν εκεί ήμασταν χωρίς του γονείς μας με παππού και γιαγιά που γενικά ποτέ δεν μας χάλαγαν χατίρι. Γιαγιά σήμερα θέλουμε να φάμε αυτό, εντάξει αυτό θα φτιάξω. Παππού σήμερα θα μας πας με το καράβι στο απέναντι νησί για να κυνηγήσουμε μαρμότες και ο παππούς επειδή κάποτε ήταν και θαλασσόλυκος αλλά τώρα λόγω τρέμουλου στα χέρια το πηδάλιο δεν το χειρίζεται και καλά τα 7-8 εγγόνια που πάντα έπαιρνε στο ταξίδι μας πήγαινε με τη βοήθεια νεώτερου γείτονα ο οποίος είχε κάτι ανιψιές μαζί του πάντα που απλά τις χαζεύαμε με τις ώρες. Βλέπετε ήταν μεγαλύτερες από εμάς και δεν μας έδιναν σημασία ρε γαμώτο.
Οι μέρες πέρναγαν πηγαίνοντας για ψάρεμα όλα τα ξαδέρφια με τον παππού μας και φέρνοντας πάντα φρέσκο ψάρι στο σπίτι για μαγείρεμα από μια υπομονετική γιαγιά που έπρεπε να μαγειρέψει για τόσα παλικάρια που έτρεχαν σαν τα τρελά πάνω κάτω όλη μέρα. Μετά ποδήλατο στα γύρω ψαροχώρια για να πιούμε λεμονάδα ή χυμό από βατόμουρα σε ξύλινα παγκάκια πάνω στην άμμο και άμα είχε ζέστη να ρίξουμε καμιά γρήγορη βουτιά στην κρύα θάλασσα εκτός από το βρέχουμε τα πόδια μας. Εάν ήμασταν πολύ τυχεροί θα βλέπαμε και την ουρά από καμιά φάλαινα που πέρναγε στα ανοιχτά και θα κάναμε σαν τρελά για το ποιος θα ανέβει στην πλάτη του παππού για να δει καλύτερα. Μετά προς το βράδυ άραγμα στο μπαλκόνι μπροστά από το σπίτι με συντροφιά καλαμπόκι στα κάρβουνα και το άκουσμα της φυσαρμόνικας του παππού και τη φωνή της γιαγιάς να λέει τραγούδια της ξενιτιάς (μην ξεχνάτε πως η γιαγιά είναι Ιρλανδικής καταγωγής). Μετά από πολλές γκρίνιες καμιά φορά έφτιαχνε και σπιτικό παγωτό και τότε ήταν που γινότανε το σώσε μέσα στο σπίτι από τις φωνές.
Όταν είχαμε μεγαλώσει κάπως και είχαμε γίνει 16 μπορούσαμε να νοικιάσουμε και τις λεγόμενες γουρούνες και να γυρίζουμε το νησί πιο άνετα και να πηγαίνουμε στη φοβερή για τα δεδομένα Καναδά παραλία του Old Ηarry όπου εκεί σε διάφορα beach parties είχαμε και τους πρώτους έρωτές μας οι οποίοι μετά από λίγες μέρες τέλειωναν τι να κάνουμε. Να βοηθάμε πιο πολύ τη γιαγιά και τον παππού καθώς είχαν μεγαλώσει και αυτοί και εμείς είχαμε γίνει ολόκληροι μαντράχαλοι. Μαντράχαλοι που είχαν ήδη μάθει ιστιοπλοΐα και πώς να κουμαντάρουμε το σκαφάκι του παππού και μετά από μαθήματα είχαμε και την άδεια και το παίρναμε και μόνοι μας. Εκεί να δείτε χαρές. Είναι μέρες και εικόνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ πραγματικά. Να βλέπω τον παππού με μια περηφάνια και ικανοποίηση στα μάτια του που μας έβλεπε να μεγαλώνουμε. Εγώ να πω την αλήθεια δεν ήμουν και τόσο καλός στα μαθήματα για το σκάφος μιας και η θάλασσα δεν είναι και το φόρτε μου αλλά εντάξει. Να κάνεις το γύρω γύρω του νησιού βλέποντας φοβερές ακτές με κύματα αλλά και ήρεμες αμμουδιές με πολύ κόσμο να κάθετε ήρεμος στον ήλιο. Στο πιο βόρειο νησί το νησί Brion έβλεπες τους πολύχρωμους παπαγάλους της Βορείου Αμερικής να έχουν κυριολεκτικά κατακλίσει τα βράχια των ακτών και σε μερικές ξέρες να είναι απλωμένες και χαλαρές φώκιες που απολάμβαναν τον ήλιο. Μία από τις αγαπημένες ασχολίες σε οποιαδήποτε ηλικία και αν είσαι σε αυτά τα νησιά είναι να χτίζεις σπίτια στην άμμο όπου υπάρχει και τοπικός διαγωνισμός με έπαθλο πολλά κιλά βακαλάο! Τότε είναι που βοηθήσαμε και στο βάψιμο του σπιτιού και γενικά στο σουλούπωμα του μιας και το σπίτι είναι πάρα πολύ παλιό αλλά πρέπει να μείνει όρθιο!
Στο νοτιότερο σημείο υπάρχουν και πολλά ναυάγια που έχουν γίνει από τα παλιά τα χρόνια έως και τις μέρες μας καθώς το χειμώνα ο καιρός εδώ είναι πολύ επικίνδυνος και πάλι καλά με τα νέα μέσα περνάει παγοθραυστικό και «ανοίγει» την θάλασσα. Από αυτά τα ναυάγια προήλθαν επίσης πολλοί κάτοικοι αυτών των νησιών που οι απόγονοί τους μένουν έως και τις μέρες μας. Τα νησιά είναι κυρίως γαλλόφωνα αλλά υπάρχει και σημαντικός πληθυσμός αγγλόφωνων.
Αυτά μου έχουν μείνει σαν εικόνες από τα νησιά της Μαγδαληνής ένα μέρος που το έχω συνδυάσει με αναμνήσεις από τα νεανικά μου χρόνια και που μου λείπει μιας και έχω να πάω 6 ολόκληρα χρόνια.
:: :: :: :: :: :: Attachments
Last edited by a moderator:
