Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 316
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
To Chambly είναι μία μικρή πόλη εκεί κοντά στις 20000 που απέχει 25 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από το Μόντρεαλ. Είναι χτισμένο στη μία άκρη της λίμνης που σχηματίζεται από την κύτη του ποταμού Richelieu. Το ποτάμι αυτό που πήρε το όνομά του από τον περιβόητο καρδινάλιο Richelieu ξεκινά από τις ΗΠΑ από την λίμνη Champlain στο Vermont και καταλήγει στο ποτάμι Saint Laurence. Σε όλη του την διαδρομή είναι παράδεισος για τους λάτρεις του κανό-καγιάκ, του ποδήλατου καθώς και του διάπλου του με ότι σκάφος έχει ο καθένας μιας και υπάρχει εκτεταμένο δίκτυο υποστήριξης σκαφών για όποιον θέλει να ξεκινήσει από τις ΗΠΑ και να πάει όπου θέλει, στο Μόντρεαλ, στην πόλη του Κεμπέκ και μετά αν δεν βαριέται να φτάσει έως και τον Ατλαντικό. Αυτό πετυχαίνεται χάρη στο σύστημα Canal de Chambly μιας και πολλά σημεία του ποταμού έχουν μικρούς καταρράκτες κάνοντας αδύνατο την προσπέλασή τους με πλοίο.
Στο Chambly πηγαίνω πάντα όταν είμαι στον Καναδά. Είναι μία πολύ καλή βάση για να εξερευνήσεις την γύρω περιοχή μιας και είναι κοντά στο Μόντρεαλ, έχει ηρεμία, είναι σχεδόν αποκλειστικά γαλλόφωνο, έχει στην τελευταία απογραφή του 38 άτομα ελληνικής καταγωγής και εγώ εκεί έχω συγγενείς από την οικογένεια της γιαγιάς μου που είναι αγγλόφωνη Ιρλανδικής καταγωγής. Ειδικά με έναν δεύτερο ξάδερφο μου τον Patrick έχουμε και το ίδιος πάθος για το ψάρεμα, το ποδήλατο και το καγιάκ δηλαδή 3 πράγματα που κάνεις τέλεια στο Chambly. Νυχτερινή ζωή φυσικά δεν έχει ούτε στο ελάχιστο παρά μόνο κάτι αδιάφορα μπαράκια, αλλά όπως είπα το Μόντρεαλ είναι κοντά και εκεί από νυχτερινή ζωή άλλο τίποτα.
Οι μέρες αρχίζουν σε αυτή την πόλη παίρνοντας πρωινό όχι στο σπίτι αλλά στην διπλανή πόλη που για να πας απλά περνάς την γέφυρα του ποταμιού και είσαι σε άλλη πόλη στο Richelieu (από το ποτάμι) όπου πάμε για να πάρουμε το πρωινό μας στο μαγαζί La Belle Province (η ωραία επαρχία). Το πρωινό περιλαμβάνει pancakes (κάτι σαν κρέπες) με σιρόπι σφένδαμου από πάνω (maple syrup, που βγαίνει από το δέντρο σφένδαμο και αποτελεί πολύ μεγάλη παράδοση στο Κεμπέκ ειδικά ο τρόπος που το μαζεύουν από τα δέντρα το χειμώνα με θερμοκρασία στους -20 πολλές φορές), αυγά, λουκάνικα, φέτες μπέικον, φέτες από χοντρό ζαμπόν, καφές και γάλα και φυσικά smoked meat μία σπεσιαλιτέ της περιοχής του Μόντρεαλ που μπορώ να πω μου λείπει από τα υπόλοιπα. Όπως καταλάβατε με τόσες θερμίδες που παίρναμε κάθε πρωί κάτι πρέπει να έκανα μετά ώστε να χωράω ακόμα στα παντελόνια μου όταν θα γύρναγα Ελλάδα.
Αυτές οι δραστηριότητες λοιπόν ήταν με τις ώρες ποδήλατο κατά μήκος του καναλιού του Chambly βλέποντας τα σκάφοι να κάνουν το ταξίδι τους. Μετά στη λίμνη όπου υπάρχει το λεγόμενο Chambly Fort , το φρούριο δηλαδή του Chambly. Χτισμένο το 1675 ώστε οι Γάλλοι να ελέγχουν την περιοχή και το ποτάμι. Όταν το 1775 οι Αμερικανοί εισέβαλαν στον Καναδά το φρούριο υπέστη μεγάλες ζημιές όπως και μεγάλες ζημιές υπέστη και από εξεγερμένους Ιρλανδούς που ζητούσαν από την Αγγλία να σταματήσει την πείνα στην Ιρλανδία. Μετά όμως από χρόνια το φρούριο ξαναχτίστηκε και τώρα είναι ένα πραγματικό κόσμημα της πόλης πολύ κοντά σε κάτι μικρούς καταρράκτες που σχηματίζει το ποτάμι. Η μαρίνα της πόλης είναι πολύ μεγάλη με πολλά μαγαζιά για αγορές για φαγητό και για καφέ στον ήλιο.
Γύρω γύρω από τη λίμνη υπάρχουν μερικά παλιά κτήρια από την Βικτωριανή εποχή δίνοντας στην πόλη έναν άλλο αέρα για τον επισκέπτη και στους ιδιοκτήτες του ένα καλό εισόδημα από τα ενοίκια μιας και τα περισσότερα τα νοικιάζει ο δήμος για διάφορες υπηρεσίες του.
Αυτό βέβαια που αγαπώ στο Chambly είναι το ποτάμι του γιατί μας δίνει την δυνατότητα να κάνουμε καγιάκ με τις ώρες, μέχρι τότε που να τα έχουμε κυριολεκτικά «φτύσει» που λένε από την κούραση. Στην αρχή κανείς κάνει μαθήματα με δάσκαλο ενώ μετά μπορεί να κάνει και μόνος του. Το μόνο κακό είναι πως για να χρησιμοποιήσεις το ποτάμι για καγιάκ ή ακόμα και για ψάρεμα που επίσης πηγαίνουμε πρέπει να δίνεις ένα ποσό κάθε μήνα στο δήμο το οποίο δεν είναι και μικρό (κάπου στα 50 ευρώ είναι τώρα) και ακόμα δεν έχω καταλάβει το γιατί. Συνέχεια γίνονται έλεγχοι και αν δεν έχεις την κάρτα μαζί σου ακόμα και αν είσαι και παιδί παίρνεις πρόστιμο.
Τα απογεύματα συνήθως πηγαίναμε στο γυμνάσιο-λύκειο της πόλης. Εδώ να σας πω πως στο Quebec τα δημόσια σχολεία τα κάνουν να μοιάζουν σαν Πανεπιστήμια. Δεν φτιάχνουν πολλά μικρά γυμνάσια-λύκεια αλλά ένα συνήθως σε μια πόλη σαν το Chambly όπου έχει τα πάντα. Από μεγάλη βιβλιοθήκη, πισίνες, γήπεδα για όλα τα αθλήματα αίθουσες δημιουργικότητας και καλοκαιρινά μαθήματα που τα οργανώνει ο δήμος για όλες τις ηλικίες και τους γονείς. Οι εγκαταστάσεις του σχολείου είναι ανοιχτές από το πρωί έως τις 8 το απόγευμα μπορώντας να κάνεις τόσα πράγματα εκεί μέσα.
Το Chambly χειμώνα όπως και όλο το Κεμπέκ είναι άλλη υπόθεση. Κάνει πολύ κρύο, πολύ κρύο όμως παιδιά. Με τον αέρα μπορεί να φτάσει μέχρι και τους -30 κάτι φορές. Τα πάντα παγώνουν από το ποτάμι και τη λίμνη μέχρι και οι ασφάλειες του αυτοκινήτου το πρωί και πας με μπιστολάκι και μπαλαντέζα για να τις ανοίξεις. Πολλές φορές δακρύζεις από το κρύο και το δάκρυ γίνεται αμέσως πάγος. Είναι πραγματικά κάτι τόσο διαφορετικό ο καιρός αυτός και η ποσότητα του χιονιού που έχει που για έναν από Νότια Ευρώπη του φαίνεται «βουνό» η όλη κατάσταση. Όμως όταν καμία μέρα βγάλει ήλιο και πας βόλτα και δεις τα μαγικά τοπία με το παγωμένο ποτάμι και τη λίμνη δεν σε νοιάζει ο καιρός παρά βλέπεις αυτή την ομορφιά μπροστά σου και ξεχνάς τα πάντα.
:: 
:: 
:: 
:: 
Στο Chambly πηγαίνω πάντα όταν είμαι στον Καναδά. Είναι μία πολύ καλή βάση για να εξερευνήσεις την γύρω περιοχή μιας και είναι κοντά στο Μόντρεαλ, έχει ηρεμία, είναι σχεδόν αποκλειστικά γαλλόφωνο, έχει στην τελευταία απογραφή του 38 άτομα ελληνικής καταγωγής και εγώ εκεί έχω συγγενείς από την οικογένεια της γιαγιάς μου που είναι αγγλόφωνη Ιρλανδικής καταγωγής. Ειδικά με έναν δεύτερο ξάδερφο μου τον Patrick έχουμε και το ίδιος πάθος για το ψάρεμα, το ποδήλατο και το καγιάκ δηλαδή 3 πράγματα που κάνεις τέλεια στο Chambly. Νυχτερινή ζωή φυσικά δεν έχει ούτε στο ελάχιστο παρά μόνο κάτι αδιάφορα μπαράκια, αλλά όπως είπα το Μόντρεαλ είναι κοντά και εκεί από νυχτερινή ζωή άλλο τίποτα.
Οι μέρες αρχίζουν σε αυτή την πόλη παίρνοντας πρωινό όχι στο σπίτι αλλά στην διπλανή πόλη που για να πας απλά περνάς την γέφυρα του ποταμιού και είσαι σε άλλη πόλη στο Richelieu (από το ποτάμι) όπου πάμε για να πάρουμε το πρωινό μας στο μαγαζί La Belle Province (η ωραία επαρχία). Το πρωινό περιλαμβάνει pancakes (κάτι σαν κρέπες) με σιρόπι σφένδαμου από πάνω (maple syrup, που βγαίνει από το δέντρο σφένδαμο και αποτελεί πολύ μεγάλη παράδοση στο Κεμπέκ ειδικά ο τρόπος που το μαζεύουν από τα δέντρα το χειμώνα με θερμοκρασία στους -20 πολλές φορές), αυγά, λουκάνικα, φέτες μπέικον, φέτες από χοντρό ζαμπόν, καφές και γάλα και φυσικά smoked meat μία σπεσιαλιτέ της περιοχής του Μόντρεαλ που μπορώ να πω μου λείπει από τα υπόλοιπα. Όπως καταλάβατε με τόσες θερμίδες που παίρναμε κάθε πρωί κάτι πρέπει να έκανα μετά ώστε να χωράω ακόμα στα παντελόνια μου όταν θα γύρναγα Ελλάδα.
Αυτές οι δραστηριότητες λοιπόν ήταν με τις ώρες ποδήλατο κατά μήκος του καναλιού του Chambly βλέποντας τα σκάφοι να κάνουν το ταξίδι τους. Μετά στη λίμνη όπου υπάρχει το λεγόμενο Chambly Fort , το φρούριο δηλαδή του Chambly. Χτισμένο το 1675 ώστε οι Γάλλοι να ελέγχουν την περιοχή και το ποτάμι. Όταν το 1775 οι Αμερικανοί εισέβαλαν στον Καναδά το φρούριο υπέστη μεγάλες ζημιές όπως και μεγάλες ζημιές υπέστη και από εξεγερμένους Ιρλανδούς που ζητούσαν από την Αγγλία να σταματήσει την πείνα στην Ιρλανδία. Μετά όμως από χρόνια το φρούριο ξαναχτίστηκε και τώρα είναι ένα πραγματικό κόσμημα της πόλης πολύ κοντά σε κάτι μικρούς καταρράκτες που σχηματίζει το ποτάμι. Η μαρίνα της πόλης είναι πολύ μεγάλη με πολλά μαγαζιά για αγορές για φαγητό και για καφέ στον ήλιο.
Γύρω γύρω από τη λίμνη υπάρχουν μερικά παλιά κτήρια από την Βικτωριανή εποχή δίνοντας στην πόλη έναν άλλο αέρα για τον επισκέπτη και στους ιδιοκτήτες του ένα καλό εισόδημα από τα ενοίκια μιας και τα περισσότερα τα νοικιάζει ο δήμος για διάφορες υπηρεσίες του.
Αυτό βέβαια που αγαπώ στο Chambly είναι το ποτάμι του γιατί μας δίνει την δυνατότητα να κάνουμε καγιάκ με τις ώρες, μέχρι τότε που να τα έχουμε κυριολεκτικά «φτύσει» που λένε από την κούραση. Στην αρχή κανείς κάνει μαθήματα με δάσκαλο ενώ μετά μπορεί να κάνει και μόνος του. Το μόνο κακό είναι πως για να χρησιμοποιήσεις το ποτάμι για καγιάκ ή ακόμα και για ψάρεμα που επίσης πηγαίνουμε πρέπει να δίνεις ένα ποσό κάθε μήνα στο δήμο το οποίο δεν είναι και μικρό (κάπου στα 50 ευρώ είναι τώρα) και ακόμα δεν έχω καταλάβει το γιατί. Συνέχεια γίνονται έλεγχοι και αν δεν έχεις την κάρτα μαζί σου ακόμα και αν είσαι και παιδί παίρνεις πρόστιμο.
Τα απογεύματα συνήθως πηγαίναμε στο γυμνάσιο-λύκειο της πόλης. Εδώ να σας πω πως στο Quebec τα δημόσια σχολεία τα κάνουν να μοιάζουν σαν Πανεπιστήμια. Δεν φτιάχνουν πολλά μικρά γυμνάσια-λύκεια αλλά ένα συνήθως σε μια πόλη σαν το Chambly όπου έχει τα πάντα. Από μεγάλη βιβλιοθήκη, πισίνες, γήπεδα για όλα τα αθλήματα αίθουσες δημιουργικότητας και καλοκαιρινά μαθήματα που τα οργανώνει ο δήμος για όλες τις ηλικίες και τους γονείς. Οι εγκαταστάσεις του σχολείου είναι ανοιχτές από το πρωί έως τις 8 το απόγευμα μπορώντας να κάνεις τόσα πράγματα εκεί μέσα.
Το Chambly χειμώνα όπως και όλο το Κεμπέκ είναι άλλη υπόθεση. Κάνει πολύ κρύο, πολύ κρύο όμως παιδιά. Με τον αέρα μπορεί να φτάσει μέχρι και τους -30 κάτι φορές. Τα πάντα παγώνουν από το ποτάμι και τη λίμνη μέχρι και οι ασφάλειες του αυτοκινήτου το πρωί και πας με μπιστολάκι και μπαλαντέζα για να τις ανοίξεις. Πολλές φορές δακρύζεις από το κρύο και το δάκρυ γίνεται αμέσως πάγος. Είναι πραγματικά κάτι τόσο διαφορετικό ο καιρός αυτός και η ποσότητα του χιονιού που έχει που για έναν από Νότια Ευρώπη του φαίνεται «βουνό» η όλη κατάσταση. Όμως όταν καμία μέρα βγάλει ήλιο και πας βόλτα και δεις τα μαγικά τοπία με το παγωμένο ποτάμι και τη λίμνη δεν σε νοιάζει ο καιρός παρά βλέπεις αυτή την ομορφιά μπροστά σου και ξεχνάς τα πάντα.
:: :: :: :: Attachments
Last edited by a moderator:
