Ηνωμένο Βασίλειο Πρωτοχρονιάτικο Λονδίνο 2016

[kill_bill]

Hμέρα Τέταρτη

Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στο πανέμορφο Notting Hill! Μετά το πρωινό ξύπνημα, πήραμε το μετρό για Notting Hill Gate και λίγα λεπτά αργότερα περπατούσαμε σε αυτήν την υπέροχη και γραφική γειτονιά, με τα υπέροχα χρωματιστά κτίρια και την αριστοκρατική ατμόσφαιρα. Η καρδιά της τοπικής αγοράς δεν είναι άλλη από το Portobello Road που φιλοξενεί πάμπολλα μικρά καταστήματα με καπέλα, πορσελάνες, αναμνηστικά είδη, αξεσουάρ αγγλικών ομάδων, πρόχειρο φαγητό κλπ. Εκεί πραγματικά μπορείς να βρεις ό,τι θες, σε δίκαιες τιμές βέβαια, που δεν τις λες κι ευκαιρία ενώ μάλλον ενδείκνυται για αυτούς που έχουν και σπίτι στην Αγγλία καθώς λίγο δύσκολο να μεταφέρεις ογκώδη πράγματα στις αποσκευές σου. Υπάρχουν όμως κι ένα σωρό αναμνηστικά είδη και χρήσιμα αξεσουάρ και για τους επισκέπτες από μαγνητάκια ψυγείου μέχρι τσάντες, κασκόλ, πίνακες, γκραβούρες κλπ, εμείς για παράδειγμα πήραμε μεταξύ άλλων μία συσκευασία με 18 όμορφα λονδρέζικα μπρελοκάκια έναντι 10 λιρών - ό,τι πρέπει για τα απαραίτητα δωράκια στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Σίγουρα πρόκειται για μια περιοχή που αξίζει και με το παραπάνω να επισκεφτείς εάν έχεις χρόνο στο Λονδίνο!

Mετά από μια τρίωρη βόλτα, με το σκούφο της αγαπημένης μου Τότεναμ και ένα gingerbread latte στο χέρι φτάσαμε κοντά στο εμπορικό κέντρο Westfield, απέναντι από το οποίο η Ν. είχε κλείσει μια επίσκεψη σε κομμωτήριο ειδικό για σγουρομάλλες.
Άνευ περαιτέρω σχολίου, μία ώρα αργότερα και δύο στάσεις του μετρό ανατολικότερα (Queensway) φτάσαμε στoυς Κήπους του Κένσινγκτον, που αποτελούν το δυτικό τμήμα του Hyde Park. Οι Κήποι είναι πανέμορφοι, αποτελούν δημόσιο πάρκο και τμήμα τους είναι αφιερωμένο στην αδικοχαμένη και πολυαγαπημένη από τους Βρετανούς Πριγκήπισσα Νταιάνα. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται και το Παλάτι του Κένσινγκτον, το μισό αποτελεί χώρο διαμονής της βασιλικής οικογένειας, το άλλο μισό αίθουσες τελετών που είναι ανοιχτές για το κοινό.
Είχαμε κάνει κράτηση για απογευματινό τσάι (39 λίρες) στο Orangery, τμήμα του Χόλαντ Χάουζ, μιας δαιδαλώδης έπαυλης του 1600 που κατεδαφίστηκε το 1950. Ο χώρος ήταν πολύ όμορφος, η εξυπηρέτηση εξαιρετική, το τσάι και τα συναφή (αλμυρά και γλυκά) ικανοποιητικά. Η βροχή που έπεφτε εκείνη την ώρα ήταν δυνατή κι επομένως το όλο κλίμα ταίριαζε απόλυτα σε ένα τυπικό αγγλικό τσάι, που αποτελεί ευχάριστη εμπειρία κατά την επίσκεψη στο Λονδίνο!

Στο πρόγραμμα ήταν η γειτονική Winterland που φιλοξενούταν εκείνες τις μέρες στο Hyde Park, όμως λίγο η βροχή λίγο η διάθεση για κάτι πιο λονδρέζικο, οδηγηθήκαμε ξανά στο κεντρικό Λονδίνο και το Covent Garden. Μετά τις βόλτες στην αγαπημένη πλέον Αγορά μας άνοιξε πάλι η όρεξη και συγκεκριμένα για ιταλικό φαγητό και μετά από μία μικρή βόλτα καταλήξαμε στο Brown Pasta. Για πρώτη και τελευταία φορά στο ταξίδι μας κάναμε μία μέτρια προς κακή επιλογή εστιατορίου πληρώνοντας για μία άνοστη μικρή σαλάτα του Καίσαρα, δύο αδιάφορες μακαρονάδες και δύο μπύρες Peroni πάνω από 50 λίρες.
Δε βαριέσαι σκεφτήκαμε και ακολούθησε άλλη μια σβούρα για ψώνια στη Regents Street όπου οι εκπτώσεις έκρυβαν αρκετές ευκαιρίες σε τιμές και προϊόντα αλλά και την πανέμορφα στολισμένη κι ενδιαφέρουσα Carnaby Street.

H βροχή ήταν συνεχιζόμενη, όπως και τις περισσότερες μέρες στο ταξίδι μας, όμως είναι ψιλή και δεν ενοχλεί ιδιαίτερα. Επίσης, το κρύο δεν ήταν έντονο (5-10 βαθμοί) και με ένα καλό μπουφάν (κατά προτίμηση ελαφρύ και πουπουλένιο) είσαι κομπλέ, ενώ κατά περιόδους χρειάζεται να βάλεις ένα σκούφο ή γάντια. Γενικώς τις μέρες γύρω από την Πρωτοχρονιά, ο καιρός στην πατρίδα ήταν πολύ χειρότερος, τη στιγμή για παράδειγμα που χιόνιζε γύρω από την πόλη των Χανίων, στο Λονδίνο είχε λιακάδα!
Τα πόδια μας είχαν κάνει ξανά πολλά χιλιόμετρα αλλά μια μπυρίτσα την τραβούσε ο οργανισμός κι έτσι με την επιστροφή μας στο Μπλούμζμπερυ μπήκαμε σε μία τοπική παμπ oνόματι Milers, γεμάτη από ντόπιους που παρακολουθούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην τηλεόραση έναν αγώνα νταρτς (βελάκια)! Το μαγαζί είναι self service, απολαύσαμε δύο μεγάλες αγγλικές βαρελίσιες μπύρες έναντι μόλις 6 λιρών και μετά από καμιά ωρίτσα βρισκόμασταν στο δωμάτιο μας για να μας πάρει ακόμα ένα βράδυ ο Μορφέας στην αγκάλη του, κουρασμένους αλλά πολύ ευτυχισμένους!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[misha19]

Καλη συνέχεια άρχισες πολυ ωραία, ήμουν και εγώ Λονδίνο Πρωτοχρονιά απλά υπέροχα!! Να ξέρεις πως τζαμπατζήδες υπάρχουν στο μετρο αρκετοί τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, στο λεωφορείο ίσως όχι δυσκολεύει το πράγμα

 

[kill_bill]

Hμέρα Πρώτη

Πουρνό-πουρνό πριν την αυγούλα φτάσαμε ενθουσιασμένοι στο αεροδρόμιο των Χανίων για την πτήση της Aegean προς Αθήνα. Πριν καλά-καλά το αεροπλάνο ανέβει, πήρε την κατιούσα και μετά από μόλις 30 λεπτά αντικρύσαμε το ''Ελευθέριος Βενιζέλος''. Η διαφορά από τη δεύτερη πτήση ήταν πολύ μικρή, συνεπώς μια ανοιχτή πορτούλα μας οδήγησε απευθείας στο αεροπλάνο για το Λονδίνο και τρεις ώρες αργότερα χειροκροτούσαμε την ομαλότατη προσγείωση στη βρετανική πρωτεύουσα ως ενθουσιώδεις Έλληνες.
Μπαίνοντας στο χώρο αφίξεων του Γκάτγκουικ αντικρύσαμε δύο τεράστιες ουρές για έλεγχο που εκτείνονταν σε δεκάδες ζιγκ-ζαγκ διαδρόμους. Ευτυχώς, αυτή με τους πολίτες που προέρχονταν από την Ε.Ε. τελείωνε πολύ πιο γρήγορα και μετά από κανά μισάωρο έφτασε η σειρά μας. Πριν φτάσουμε στους μάλλον ψυχρούς και τυπικούς αστυνομικούς που ήλεγχαν τα ταξιδιωτικά έγγραφα κάτω από την ταμπέλα UK Border παρατήρησα έναν περιορισμένο χώρο που μερικοί έγχρωμοι ταλαίπωροι έδειχναν στενάχωροι-προφανώς δεν είχαν πάρει την έγκριση εισόδου. Έλα όμως που έμελλε να καταλήξω κι εγώ εκεί διότι η ταυτότητα μου ήταν λίγο ταλαιπωρημένη κι έλειπαν δύο ψηφία από την ημερομηνία γέννησης. ''It is terrible'' είπε ο κυρ αστυνόμος και αφού άρπαξε τα δύο άλλα έγγραφα που είχα μαζί μου (δίπλωμα οδήγησης και δικηγορική ταυτότητα αποδεκτή από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο) μου έδωσε ένα χαρτί που έγραφε πως σύντομα θα ενημερωθώ εάν θα απελαθώ. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που δεν έβγαλα διαβατήριο σκεφτόμουν μέχρι που πέρασε ένα αγχωτικό τέταρτο για να πάρω τελικά το ΟΚ της εισόδου στο Η.Β.

Ανακουφισμένοι τρέξαμε στην έξοδο και ψάξαμε για την gate 3, από όπου θα παίρναμε το λεωφορείο της easybus. Φτάσαμε στο λεπτό της αναχώρησης (11.45) και το είδαμε να φεύγει, όμως μας έβαλαν στο αμέσως επόμενο χωρίς χρέωση και δέκα λεπτά αργότερα ήμαστε καθ' οδόν για Λονδίνο! Το καλό είναι πως με τη διαφορά της ώρας κερδίσαμε και δύο ώρες, οπότε η μέρα ήταν σχεδόν ολόκληρη στη διάθεση μας.
80 λεπτά αργότερα φτάσαμε στο σταθμό Victoria, κατευθυνθήκαμε στον επίγειο σταθμό του σιδηροδρόμου όπου αγοράσαμε από μία εβδομαδιαία travelcard για τις ζώνες 1-2 έναντι του ποσού των 32,10 λιρών. Τις λίρες τις είχαμε ήδη, καθώς είχε προηγηθεί η αγορά συναλλάγματος από την Τράπεζα της Ελλάδος, με το όριο να βρίσκεται στα 2.000 ευρώ ανά άτομο και ταξίδι.
Αμέσως πήραμε το μετρό για Kings Cross και αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, ξαμοληθήκαμε για να απολαύσουμε το εμπορικό κομμάτι της πόλης μιας και είχαμε συμφωνήσει η πρώτη (μισή) ημέρα να αφιερωθεί στα μαγαζιά. Ίσως αυτό ξενίσει κάποιους, σίγουρα όμως τουλάχιστον οι περισσότερες κυρίες της παρέας θα είναι συγκαταβατικές με την ιδέα του shopping therapy. Στο Λονδίνο μπορείς να αγοράσεις κυριολεκτικά τα πάντα. Από τις προσφορές της μίας λίρας των Primark μέχρι τα πανάκριβα και αλαζονικά (στα μάτια μου τουλάχιστον) Harrods. Οι εκπτώσεις ήταν στα φόρτε τους παντού (η boxing day είχε προηγηθεί 4 μέρες πριν), δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι όλων των φυλών της Γης είχαν κατακλύσει τους δρόμους και τα καταστήματα, η χαρά του καταναλωτή!

Όμορφα στολισμένη η διάσημη Oxford Street, όμως ακόμα πιο εντυπωσιακή ήταν η Regent Street (φώτο). Για αυτούς που έχουν στο μυαλό τους να κάνουν αγορές στο Λονδίνο, απλά να αναφέρω πως πολλές μεγάλες αλυσίδες διαθέτουν καταστήματα πέραν των Oxford St και Regent St, στο Covent Garden (οδός Long Acre), στο City (οδός Fenchurch) αλλά και γύρω από τα Harrods στη Knightsbridge, συνεπώς μπορείτε να τα βάλετε στο πρόγραμμα εάν βρεθείτε και σε εκείνες τις περιοχές.
Αφού κάναμε κάποιες αγορές και περπατήσαμε αρκετά, τα στομάχια άρχισαν να διαμαρτύρονται και συνεπώς επισκεφτήκαμε το Princi, μία πρόταση που έχει πολυειπωθεί εδώ μέσα. Το μιλανέζικο αυτό εστιατόριο είναι self service και αποδείχτηκε εξαιρετική επιλογή. Πίτσες, ορεκτικά, σαλάτες, γλυκά, όλα λαχταριστά και νόστιμα, ευγενέστατο προσωπικό, όμορφο περιβάλλον,ακόμα και οι τουαλέτες είχαν άρωμα από έλαια. Δύο μεγάλα κομμάτια πίτσα, ένα ενδιαφέρον ορεκτικό με γέμιση από λαχανικά, μία σαλάτα από τέσσερα είδη και δύο ιταλικές μπύρες κόστισαν 28 λίρες και μας χόρτασαν και με το παραπάνω. ΟΚ, με τα δεδομένα της Ελλάδας φτηνά δεν το λες, όμως όταν ταξιδεύεις στο Λονδίνο γνωρίζεις ότι τα πάντα είναι υπερτιμημένα.

Κουρασμένοι από το ταξίδι και γεμάτοι χαρά από τις εικόνες του όμορφα στολισμένου και γιορτινού Λονδίνου φτάσαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, μιας και την επόμενη μέρα το πρόγραμμα ήταν γεμάτο και ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...)

 

[panius]

Εκπληκτική η φωτογραφία με τα πυροτεχνήματα!!! Εσείς τη βγάλατε; Αλίμονο, εμείς στη Μαδρίτη δεν είδαμε ούτε ένα βαρελότο να σκάει βρε αδελφέ, έτσι για το καλό

 

[kill_bill]

Nαι εγώ την έβγαλα! Κάνε υπομονή μέχρι αύριο που θα ανεβάσω φώτος από την αλλαγή στο Λονδίνο που είναι ολόκληρο τελετουργικό event!

 

[kill_bill]

Ημέρα Δεύτερη

Είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς και βρισκόμαστε στο Λονδίνο! Μόνη της η αίσθηση αυτή σε κάνει να ξυπνήσεις με την καλύτερη διάθεση και να εξαφανίσει την όποια κούραση από το ταξίδι και τις πρώτες βόλτες.
Σήμερα έχει πρόγραμμα όμως! Η αρχή γίνεται με ένα εντυπωσιακό αγγλικό πρωινό στο Caravan, λίγο πάνω από το Kings Cross. Ζεστό αν και βιομηχανικό, γεμάτο νέους και φοιτητές, γέμισε τα στομάχια μας και πότισε τον cafemaniac οργανισμό μας με απολαυστική καφεΐνη! Μία στάση μακριά με το tube βρίσκεται το Βρετανικό Μουσείο, μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο στα αριστερά υπάρχει το γκισέ για να αφήσεις το παλτό σου (έναντι 1,5 λίρας). Πρόκειται φυσικά για ένα τεράστιο μουσείο, που προφανώς και δεν ανταποκρίνεται στον τίτλο του συγκεντρώνοντας εκθέματα από ολόκληρο τον (αρχαίο) κόσμο. Η στόχευση μας ήταν συγκεκριμένη καθώς χρειάζεσαι πολλές ώρες να το δεις όλο, οπότε δώσαμε έμφαση στα ελληνικά και αιγυπτιακά εκθέματα, με μία δόση από Μεσοποταμία και Ασσύριους. Εντυπωσιακές οι μούμιες και τα υπόλοιπα αιγυπτιακά στοιχεία, όμως το διαμάντι του μουσείου δεν είναι άλλο από τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Η συγκίνηση μου όταν αντίκρυσα την Καρυάτιδα και τα κομμάτια από την Ακρόπολη μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτήν που αισθάνθηκα στην Αγιά Σοφιά φανταζόμενος με πίκρα τη στυγνή αγοραπωλησία του πολιτιστικού μας θησαυρού μεταξύ Ελγίνου και Τούρκων, την αποκοπή των αρχαίων, τη μεταφορά τους με πλοία στην Αγγλία.

Περίπου δύο ώρες αργότερα βγαίνοντας από το Βρετανικό, πήραμε το δρόμο για τον Τάμεση και το Westminster Pier, από όπου θα πραγματοποιούσαμε τη μίνι κρουαζιέρα για το Γκρίνουιτς. Η αστυνομία είχε ήδη αρχίσει να αποκλείει τους γύρω δρόμους αλλά μας άφησε να περάσουμε στην προκυμαία. Τις κρουαζιέρες αυτές τις διοργανώνουν 4-5 εταιρίες, είχα εκτυπώσει ήδη ένα voucher από τη σελίδα της εταιρίας Thames River Services που σου δίνει 50% έκπτωση στο ταμείο, oπότε πληρώσαμε 12 λίρες και για τους δυο (μόνο πήγαινε, 16 το έλα). Είχε μια μάλλον όμορφη ημέρα οπότε προτιμήσαμε να απολαύσουμε το ταξιδάκι στο κατάστρωμα, ενώ το καραβάκι περνούσε από τις γέφυρες, το Eye, την όμορφη Tower Bridge και τα διαφορετικά τοπία του Westminster, του City, του Southbank, του Southwark και αργότερα του Canary Wharf. H βόλτα ήταν υπέροχη, ο καπετάνιος έδινε χρήσιμες πληροφορίες από τα μεγάφωνα, οι γλάροι έκαναν κύκλους πάνω από τον γκρίζο Τάμεση.
45 λεπτά αργότερα αποβιβαστήκαμε στο Γκρίνουιτς και το πρώτο σημείο ενδιαφέροντος είναι αν μη τι άλλο το Cutty Shark. Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για το Αστεροσκοπείο και η θέα από τα ψηλά μας αποζημίωσε και με το παραπάνω προσφέροντας μας όμορφες φωτογραφίες με θέα το Ανατολικό Λονδίνο. Σειρά είχε το Ναυτικό Μουσείο (δωρεάν), το οποίο είχε πολύ ενδιαφέρουσες συλλογές γύρω από το εμπόριο της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας, τη ζωή των ναυτικών και μεγάλες στιγμές του Πολεμικού Ναυτικού όπως η Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ. Την τιμητική του είχε φυσικά ο ναύαρχος Νέλσων, ενώ το συγκεκριμένο μουσείο διαθέτει και ειδικά διαμορφωμένους χώρους για παιδιά μικρής ηλικίας. Συνολικά πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα εμπειρία και η βόλτα στο Γκρίνουιτς, το σημείο που περνάει ο Πρώτος Μεσημβρινός και βάσει του οποίου ρυθμίζεται η Παγκόσμια ώρα ασφαλώς και αξίζει. Η πολλή βόλτα μας άνοιξε την όρεξη, κινηθήκαμε προς το Green Pea, ένα βραβευμένο ιρλανδικό μαγαζάκι όμως ο ιδιοκτήτης μας εξήγησε ευγενικά πως κλείνει για να γιορτάσει την Πρωτοχρονιά και αρκεστήκαμε σε ένα μάλλον μέτριο γεύμα στο πορτογαλικής καταγωγής Nando's που ειδικεύεται στο κοτόπουλο.
Η ώρα έχει περάσει και πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την Αλλαγή του χρόνου και το show των πυροτεχνημάτων, για το οποίο είχαμε ευτυχώς κλείσει εγκαίρως θέσεις! Αυτή τη φορά πήραμε το DLD από το σταθμό του Cutty Shark και μέσα του σταθμού Bank και του μετρό επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.

Μετά από μία πολύ σύντομη ξεκούραση, κατεβήκαμε με το μετρό προς το τρένο. Ώρα για το δεκάλεπτο show των πυροτεχνημάτων που μεταδίδει το BBC σε όλον τον κόσμο! Τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια, η όλη βραδιά εξαιρετικά οργανωμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, εμφανέστατος ο φόβος για τρομοκρατικό χτύπημα στην πόλη κατά τους εορτασμούς. Τα εισιτήρια μας ήταν για τη ζώνη μπλε, στη βόρεια πλευρά του Τάμεση, ανάμεσα στους σταθμούς Westminster και Embankment, κόστιζαν 10 λίρες όπως όλα τα 500.000 που είχαν προ πολλού εξαντληθεί μέσω του site του Δημάρχου του Λονδίνου και είχαν σταλεί ταχυδρομικώς στο σπίτι μας. Η είσοδος γινόταν μέσω της πλατείας Τραφάλγκαρ, όπου υπήρχαν εκατοντάδες αστυνομικοί με το όπλο στη σκανδάλη, δεκάδες από αυτούς ήταν έφιπποι και η διαδρομή ήταν περιορισμένη με κάγκελα. Μετά από μια σημαντική αναμονή και αφού περάσαμε τους ελέγχους, φτάσαμε στο ποτάμι, γύρω από το οποίο είχαν ήδη φτάσει πολλές χιλιάδες κόσμου. Με βάση τις οδηγίες έπρεπε να είμαστε το αργότερο στις 21.30 εκεί, συνεπώς είχαμε αρκετή ώρα μπροστά μας και μάλιστα όρθιοι. Το καλό ήταν πως είχαμε μπυρίτσες μαζί μας (επιτρεπόταν το αλκοόλ σε λογικά πλαίσια και όχι σε γυάλινα μπλουκάλια) και υπήρχε ανεβαστική μουσική από DJ που δημιούργησε ατμόσφαιρα κλαμπ. Ο κόσμος χόρευε, χαμογελούσε, άναβε μαζικά τα φλας προς τον ουρανό που πετούσε το ελικόπτερο του BBC.

Η ώρα σιγά-σιγά περνούσε, ο ενθουσιασμός μεγάλωνε και το twenty sixteen (όπως φώναζε ο DJ) ερχόταν ολοένα και περισσότερο. Το London Eye άλλαζε χρώματα, το πίσω κτίριο έδειχνε το λογότυπο της UNICEF (στην οποία καταλήγουν τα χρήματα της βραδιάς) και ο Δήμαρχος εξέφραζε ευχές να μην επηρεαστούν τα παιδιά από την οικονομική κρίση. Εν τέλει, πήγε επιτέλους 00:00 και ξεκίνησε το υπερθέαμα! Φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα, πλήρως ενορχηστρωμένα με τη μουσική, σε όλα τα χρώματα και τους συνδυασμούς κατέκλυσαν τον ουρανό από πάνω μας και μας έκαναν να αναφωνούμε σαν χωριατόπουλα που είδαν την πρωτεύουσα και τα φώτα της. Σίγουρα άξιζε την αναμονή και την ταλαιπωρία, είναι κάτι που πρέπει να δει κάποιος μια φορά στη ζωή του εάν βρεθεί την Πρωτοχρονιά στο Λονδίνο! Μετά το τέλος των πυροτεχνημάτων, άπαντες τραγούδησαν με μία φωνή τον ύμνο για χάρη της Βασίλισσας, χωρίς ούτε ένα σφύριγμα ή μουρμούρα και ησύχως το διέλυσαν. Ψάξαμε λίγο για κάποιο ωραίο μπαράκι, όμως όλα ήταν κλειστά και μόνο σε πολυτελή ξενοδοχεία υπήρχαν κλειστά πάρτι με αυστηρό ντύσιμο και απαραίτητο σμόκιν για τους άνδρες! Αρκέστηκα σε μερικά μπέργκερ από τα πάντα ανοικτά Mac Donalds και λίγα λεπτά αργότερα κάναμε τον πρώτο ύπνο του 2016 στο κρεβατάκι μας!

 

[panius]

Φοβερό θέαμα! Δηλαδή πότε τα κλείσατε εσείς;

 

[kill_bill]

Το Σεπτέμβρη τα κλείσαμε panius.

Έκανες εγγραφή στο site του Δημάρχου και σου έστελνε mail κάθε φορά που απελευθερώνονταν εισιτήρια. Έπρεπε να επιλέξεις και ζώνη που να βολεύει, δηλαδή εάν έμενες πχ βόρεια του ποταμού, καλή ήταν η μπλε ζώνη, νότια ήταν η λευκή κλπ. Αλλιώς δε μπορούσες να προσεγγίσεις τις αντίστοιχες πύλες εισόδου γιατί το tube υπολειτουργούσε και πολλοί σταθμοί ήταν κλειστοί.

 

[kill_bill]

Ημέρα Τρίτη

Το πρώτο ξημέρωμα του Λονδίνου μας βρήκε ολίγον τι κουρασμένους από τους εορτασμούς, όμως αυτό ουδόλως μας επηρέασε να μείνουμε πιστοί στο πρόγραμμα! Η μέρα της Πρωτοχρονιάς είναι αφιερωμένη στο Westminster, τον τόπο λήψης αποφάσεων και κέντρο της αριστοκρατίας της Αγγλίας. Ο αέρας είναι διαφορετικός στην περιοχή, όλα σε ταξιδεύουν στη βικτωριανή εποχή, με τις άμαξες και τις κομψές κυρίες με τα ομπρελίνα.

Μετά από μία μεγάλη βόλτα έξω από το Κοινοβούλιο και το Big Ben, το ιστορικό Αββαείο του Westminster, επισκεφτήκαμε τις Αίθουσες Πολεμικού Συμβουλίου του Τσόρτσιλ. Γουάου! Ιδανικός προορισμός για τους λάτρεις της Ιστορίας σαν την αφεντιά μου, η τιμή εισόδου είναι 18,5 λίρες και συμπεριλαμβάνεται στην προσφορά 2 for 1. Μαζί με το εισιτήριο λαμβάνεις και ένα δωρεάν audioguide (δυστυχώς δε διατίθεται στα ελληνικά) που σε βοηθάει να κατανοήσεις με τρόπο παραστατικό τη λειτουργία του αγγλικού αρχηγείου κάτω από τη γη, που καθοδηγούσε τον συμμαχικό αγώνα στον Β΄ Παγκόσμιο κι εν μέσω των σφοδρών γερμανικών βομβαρδισμών. Τα γραφεία, οι αίθουσες των συμβουλίων, η κουζίνα, τα υπνοδωμάτια έχουν μείνει ανέπαφα και σε ταξιδεύουν σε εκείνες τις σκοτεινές πλην ένδοξες ημέρες, ενώ γίνεται εκτενές αφιέρωμα στη ζωή του Πατέρα της Νίκης, Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Yπερχορταστικό το δίωρο, στη συνέχεια περπατήσαμε μέσα από το Saint James Park, ένα όμορφο και καταπράσινο πάρκο. Παρά το χειμωνιάτικο σκηνικό, η βόλτα ήταν ευχάριστη ανάμεσα στις πάπιες, τις χήνες, τους κύκνους αλλά και τα αξιολάτρευτα σκιουράκια που έχουν πάντοτε διάθεση για παιχνίδι και κυρίως για λιχουδιές. Μακάρι να ήταν άνοιξη ώστε να ήταν ανθισμένα τα λουλούδια και να κάναμε ποδήλατο, δεν πειράζει την επόμενη φορά!
Στην άλλη άκρη του πάρκου βρίσκεται το Παλάτι του Μπάκιγχαμ και πολύς κόσμος βρισκόταν όπως πάντα στην πύλη. Ανάμεσα τους και κάποια πολύ συμπαθητικά μίνι γαϊδουράκια που ενδεχομένως να είχαν κατέβει στο κοντινό καρναβάλι-παρέλαση που λάμβανε χώρα λίγο πιο πέρα.

Ανηφορίσαμε προς την παρέλαση, όμως δε μας φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και κάπου εκεί για κακή μου τύχη η Ν. πρόσεξε ότι αρκετοί περαστικοί κρατούσαν τσάντες από τα κοντινά Harrods. Το Knightsbridge ήταν σε μικρή απόσταση, συνεπώς 10 λεπτά αργότερα μπαίναμε στο διάσημο κατάστημα, μολονότι το είχα αφήσει εκτός προγράμματος. Για να είμαι ειλικρινής ήταν από τις χειρότερες μου εμπειρίες στο ταξίδι, τεράστιοι χώροι, πολλά φώτα, έντονα τα αρώματα από το μεγάλο σαλόνι με τα αρώματα που διαθέτει, σνομπαρία προσωπικό (οι μόνοι σε ολάκερη την εβδομάδα στο Λονδίνο), σε κάποια φάση αισθάνθηκα ότι θα λιποθυμήσω. Τα Selfridges που επισκεφτήκαμε μια άλλη μέρα ήταν πολύ πιο φιλικά, ορθολογικά και απλά δομημένα και γενικώς μου άρεσαν πολύ περισσότερο.
Εν πάση περιπτώσει, πήραμε το αγαπημένο tube και βγήκαμε στο Covent Garden, την περιοχή που λάτρεψα στο ταξίδι. Έχοντας διαβάσει τις πολύτιμες συμβουλές του travelstories αποφύγαμε τα εκατοντάδες σκαλιά και με ένα από τα 4 μεγάλα ασανσέρ (χωράνε 56 άτομα μάξιμουμ έκαστο) και σύντομα βρεθήκαμε στην κεντρική πολύβουη αγορά του. Υπέροχα μαγαζάκια, πλανόδιοι μικροπωλητές, πολλά υποσχόμενες μυρωδιές σε συνδυασμό με τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση συνθέτουν ένα πολύ όμορφο θέαμα. Πραγματικά δε ξέραμε τί να πρωτοδοκιμάσουμε, από τα διάσημα σοκολατάκια godiva και τις τάρτες των πλανόδιων μέχρι τα φαγάδικα της αγοράς. Εκεί μας έψησε τελικά ένα μαγαζί με μπέργκερ και χοτ ντογκ (δε θυμάμαι δυστυχώς το όνομα του), από το οποίο όλοι αγόραζαν επίσης τις περίεργες πατάτες του. Όντως τόσο τα χοτ ντογκ όσο και οι πατάτες με τυρί ήταν εξαιρετικά! Ως λάτρεις του καφέ καθίσαμε και μέσα (στα ζεστά) στο διπλανό γαλλικό pain quotidien, όπου απολαύσαμε τα πιο μεγάλα καπουτσίνο της ζωής μας (πραγματικά μπολ!) μαζί με δύο ενδιαφέροντα γλυκά.

Μετά από ένα πολύ όμορφο απόγευμα, αφήσαμε την αγορά και γυρίσαμε την Long Acre, οδό που φτάνει στη Λέστερ Σκουέαρ και είναι γεμάτη καταστήματα. Ακολούθησε αρκετός ποδαρόδρομος στις γύρω περιοχές (Σόχο, Τσαινατάουν κλπ) μέχρι να πάρουμε το tube για το ξενοδοχείο. Είχα αρχίσει ήδη να προσανατολίζομαι για τα καλά στο υπέροχο, φωτεινό Λονδίνο και τα πόδια μας δεν καταλάβαιναν τίποτα κάνοντας χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων καθημερινώς!
Πάει και η τρίτη μέρα, όμως έχουμε τέσσερις ακόμα γεμάτες-γεμάτες!

 

[Hugin]

Εκεί μας έψησε τελικά ένα μαγαζί με μπέργκερ και χοτ ντογκ (δε θυμάμαι δυστυχώς το όνομα του), από το οποίο όλοι αγόραζαν επίσης τις περίεργες πατάτες του. Όντως τόσο τα χοτ ντογκ όσο και οι πατάτες με τυρί ήταν εξαιρετικά!

Μήπως Shake shack?

 

[kill_bill]

Mπράβο! Shake shack!

 

[kill_bill]

Hμέρα Τέταρτη

Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στο πανέμορφο Notting Hill! Μετά το πρωινό ξύπνημα, πήραμε το μετρό για Notting Hill Gate και λίγα λεπτά αργότερα περπατούσαμε σε αυτήν την υπέροχη και γραφική γειτονιά, με τα υπέροχα χρωματιστά κτίρια και την αριστοκρατική ατμόσφαιρα. Η καρδιά της τοπικής αγοράς δεν είναι άλλη από το Portobello Road που φιλοξενεί πάμπολλα μικρά καταστήματα με καπέλα, πορσελάνες, αναμνηστικά είδη, αξεσουάρ αγγλικών ομάδων, πρόχειρο φαγητό κλπ. Εκεί πραγματικά μπορείς να βρεις ό,τι θες, σε δίκαιες τιμές βέβαια, που δεν τις λες κι ευκαιρία ενώ μάλλον ενδείκνυται για αυτούς που έχουν και σπίτι στην Αγγλία καθώς λίγο δύσκολο να μεταφέρεις ογκώδη πράγματα στις αποσκευές σου. Υπάρχουν όμως κι ένα σωρό αναμνηστικά είδη και χρήσιμα αξεσουάρ και για τους επισκέπτες από μαγνητάκια ψυγείου μέχρι τσάντες, κασκόλ, πίνακες, γκραβούρες κλπ, εμείς για παράδειγμα πήραμε μεταξύ άλλων μία συσκευασία με 18 όμορφα λονδρέζικα μπρελοκάκια έναντι 10 λιρών - ό,τι πρέπει για τα απαραίτητα δωράκια στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Σίγουρα πρόκειται για μια περιοχή που αξίζει και με το παραπάνω να επισκεφτείς εάν έχεις χρόνο στο Λονδίνο!

Mετά από μια τρίωρη βόλτα, με το σκούφο της αγαπημένης μου Τότεναμ και ένα gingerbread latte στο χέρι φτάσαμε κοντά στο εμπορικό κέντρο Westfield, απέναντι από το οποίο η Ν. είχε κλείσει μια επίσκεψη σε κομμωτήριο ειδικό για σγουρομάλλες.
Άνευ περαιτέρω σχολίου, μία ώρα αργότερα και δύο στάσεις του μετρό ανατολικότερα (Queensway) φτάσαμε στoυς Κήπους του Κένσινγκτον, που αποτελούν το δυτικό τμήμα του Hyde Park. Οι Κήποι είναι πανέμορφοι, αποτελούν δημόσιο πάρκο και τμήμα τους είναι αφιερωμένο στην αδικοχαμένη και πολυαγαπημένη από τους Βρετανούς Πριγκήπισσα Νταιάνα. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται και το Παλάτι του Κένσινγκτον, το μισό αποτελεί χώρο διαμονής της βασιλικής οικογένειας, το άλλο μισό αίθουσες τελετών που είναι ανοιχτές για το κοινό.
Είχαμε κάνει κράτηση για απογευματινό τσάι (39 λίρες) στο Orangery, τμήμα του Χόλαντ Χάουζ, μιας δαιδαλώδης έπαυλης του 1600 που κατεδαφίστηκε το 1950. Ο χώρος ήταν πολύ όμορφος, η εξυπηρέτηση εξαιρετική, το τσάι και τα συναφή (αλμυρά και γλυκά) ικανοποιητικά. Η βροχή που έπεφτε εκείνη την ώρα ήταν δυνατή κι επομένως το όλο κλίμα ταίριαζε απόλυτα σε ένα τυπικό αγγλικό τσάι, που αποτελεί ευχάριστη εμπειρία κατά την επίσκεψη στο Λονδίνο!

Στο πρόγραμμα ήταν η γειτονική Winterland που φιλοξενούταν εκείνες τις μέρες στο Hyde Park, όμως λίγο η βροχή λίγο η διάθεση για κάτι πιο λονδρέζικο, οδηγηθήκαμε ξανά στο κεντρικό Λονδίνο και το Covent Garden. Μετά τις βόλτες στην αγαπημένη πλέον Αγορά μας άνοιξε πάλι η όρεξη και συγκεκριμένα για ιταλικό φαγητό και μετά από μία μικρή βόλτα καταλήξαμε στο Brown Pasta. Για πρώτη και τελευταία φορά στο ταξίδι μας κάναμε μία μέτρια προς κακή επιλογή εστιατορίου πληρώνοντας για μία άνοστη μικρή σαλάτα του Καίσαρα, δύο αδιάφορες μακαρονάδες και δύο μπύρες Peroni πάνω από 50 λίρες.
Δε βαριέσαι σκεφτήκαμε και ακολούθησε άλλη μια σβούρα για ψώνια στη Regents Street όπου οι εκπτώσεις έκρυβαν αρκετές ευκαιρίες σε τιμές και προϊόντα αλλά και την πανέμορφα στολισμένη κι ενδιαφέρουσα Carnaby Street.

H βροχή ήταν συνεχιζόμενη, όπως και τις περισσότερες μέρες στο ταξίδι μας, όμως είναι ψιλή και δεν ενοχλεί ιδιαίτερα. Επίσης, το κρύο δεν ήταν έντονο (5-10 βαθμοί) και με ένα καλό μπουφάν (κατά προτίμηση ελαφρύ και πουπουλένιο) είσαι κομπλέ, ενώ κατά περιόδους χρειάζεται να βάλεις ένα σκούφο ή γάντια. Γενικώς τις μέρες γύρω από την Πρωτοχρονιά, ο καιρός στην πατρίδα ήταν πολύ χειρότερος, τη στιγμή για παράδειγμα που χιόνιζε γύρω από την πόλη των Χανίων, στο Λονδίνο είχε λιακάδα!
Τα πόδια μας είχαν κάνει ξανά πολλά χιλιόμετρα αλλά μια μπυρίτσα την τραβούσε ο οργανισμός κι έτσι με την επιστροφή μας στο Μπλούμζμπερυ μπήκαμε σε μία τοπική παμπ oνόματι Milers, γεμάτη από ντόπιους που παρακολουθούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην τηλεόραση έναν αγώνα νταρτς (βελάκια)! Το μαγαζί είναι self service, απολαύσαμε δύο μεγάλες αγγλικές βαρελίσιες μπύρες έναντι μόλις 6 λιρών και μετά από καμιά ωρίτσα βρισκόμασταν στο δωμάτιο μας για να μας πάρει ακόμα ένα βράδυ ο Μορφέας στην αγκάλη του, κουρασμένους αλλά πολύ ευτυχισμένους!