Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη Πρώτο ταξίδι (στην Ασία) έτυχε ναύλος για το νότο. Βιετνάμ - Καμπότζη και ολίγον από Ταϊλάνδη.

[FRIDA08]

Απρίλιος 2010. Ο Ι, η Μ, ο Β και η Φ είμαστε καθισμένοι σε ένα παλαδάρ στο Τρινιδάδ της Κούβας και περιμένουμε το φαγητό να σερβιριστεί. Δίπλα μας κάθεται ένα ζευγάρι ώριμης ηλικίας από τη Γαλλία. Μας ρωτάνε από πού είμαστε• τους λέμε «Από Ελλάδα». «Ααα, ωραία», λένε. (Τότε ακόμα έλεγαν Α, ωραία, γιατί τώρα είναι άλλες οι αντιδράσεις). «Εσείς;»
«Από Γαλλία» μας λένε αυτοί και ξεκινάμε μια κουβεντούλα για ταξίδια. «Και το επόμενο ταξίδι σας πού θα είναι», μας ρωτάνε. Τους είπαμε ότι δεν ξέραμε ακόμα. Εκείνη την ώρα ήρθαν τα φαγητά τους, τους ευχηθήκαμε καλή όρεξη και συνεχίσαμε την κουβέντα μεταξύ μας. Λέγαμε διάφορους προορισμούς και κάποια στιγμή, ένας από τους 4 μας – δεν θυμάμαι ποιος- είπε «Βιετνάμ»! Οι Γάλλοι διέκοψαν για λίγο το φαγητό τους, γύρισαν προς το μέρος μας και είπαν: «Βιετνάμ να πάτε. Βιετνάμ. Και αν μπορείτε να πάτε στο Βορρά, στη Σάπα και μετά στην Καμπότζη». «ΟΚ» τους είπαμε «Βιετνάμ, τότε»
Έτσι τον Ιούλιο του2011, ο Β και η Φ αυτή τη φορά ξεκινούσαμε το ταξίδι μας για το Βιετνάμ και την Καμπότζη.
Σύντομα η συνέχεια…

Ημέρα 1η-2η
Θεσσαλονίκη- Κωνσταντινούπολη- Μπανγκόκ- Ανόι

Το ρολόι έδειχνε 12:25 όταν απογειωθήκαμε από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Οι τούρκικες μας εξέπληξαν ευχάριστα. Για πτήση λιγότερο από μία ώρα το φαγητό ήταν εντυπωσιακά πολύ (οικονομική θέση), το σέρβις πολύ καλό, η πτήση on time. Σε μια ωρίτσα ήμασταν στην Πόλη.
Η αναμονή για την επόμενη πτήση ήταν 6 ώρες, ήταν και μεσημεράκι και ήμασταν στο κατάλληλο μέρος για φαγητό. Πήραμε το μετρό από το αεροδρόμιο, κατεβήκαμε στο κέντρο, φάγαμε και γυρίσαμε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε την πτήση για Μπανγκόκ.
Η ανακοίνωση ότι η πτήση θα είχε μιάμιση ώρα καθυστέρηση μας έκανε να αγχωθούμε για την πτήση από ΒΚΚ για Ανόι, αλλά και να ξοδέψουμε μερικά ευρώ στις χαζομάρες των Duty free. Η ώρα πέρασε, επιβιβαστήκαμε και τελικά απογειωθήκαμε με 2 ώρες καθυστέρηση. Πέραν τούτου όμως οι τούρκικες μας ξαναεντυπωσίασαν με το service, το φαγητό και το comfort kit που έδωσαν, το personal entertainment program (δεν είμαι σίγουρη ότι λέγεται έτσι) και την ευγένεια των αεροσυνοδών. Ταινιούλα, ύπνος, ʽΒρες τις διαφορέςʼ και προσγειωνόμαστε στη ΒΚΚ.
Τρέχουμε για να πάρουμε τις αποσκευές και βούρ στον γκισέ της Quatar να τσεκάρουμε για Ανόι ( γιατί στο μεταξύ από τις 4 ώρες που ήταν στο πρόγραμμα ανάμεσα στις πτήσεις, είχαν απομείνει λιγότερο από 2).
Η πτήση για Ανόι είχε και αυτή καθυστέρηση 30 λεπτά αλλά κάλυψε τη διαφορά στη διαδρομή. Η Quatar δεν στάθηκε αντάξια των προσδοκιών μας. Το αεροπλάνο ήταν εξόφθαλμα βρώμικο, το service κακό και το φαγητό κακό και λίγο.
Στις 14:00 ήμασταν στο Ανόι. Η τροπική ζέστη και υγρασία ήταν ιδιαίτερα αισθητή και η ουρά μιας ώρας και 20 λεπτών για τη Βίζα δεν ήταν και το καλύτερο καλωσόρισμα. Το πολύχρωμο αυτοκόλλητο της Βίζας κολλήθηκε στο διαβατήριό μας, σφραγίστηκε και βγήκαμε να πάρουμε τις βαλίτσες μας, για τις οποίες κάποια στιγμή ανησυχήσαμε ότι μπορεί -μετά από τόση ώρα αναμονής- και να μην τις βρίσκαμε. Τελικά όλα ΟΚ.
Πήγαμε σε έναν γκισέ που έγραφε “Tourist information” αλλά τελικά αυτό που κάνανε ήταν να κλείνουνε ξενοδοχεία και ταξί. Εμείς είχαμε κλείσει ξενοδοχείο από το Internet , τους δείξαμε την κράτηση και μας ζήτησαν 30$ για ταξί μέχρι εκεί. Μας φάνηκαν πολλά σε σχέση με τα 12 που έλεγε το LP και όσα είχαμε διαβάσει. Βγήκαμε έξω και ρωτήσαμε για λεωφορείο. Καταλάβαμε εξ αρχής ότι τα Αγγλικά των Βιετναμέζων δεν ήταν το δυνατό τους σημείο και η γλώσσα του σώματος έκανε το θαύμα της.
Μπήκαμε στο λεωφορείο αφού πρώτα μας έδωσαν ένα χαρτάκι με νούμερο που αντιστοιχούσε στη βαλίτσα μας. Πληρώσαμε 2$ το άτομο και μετά από μία ώρα ήμασταν στο κέντρο του Ανόι, στο Old Quarter. Από εκεί πήραμε ταξί για να μας πάει 2 δρόμους πιο κάτω που ήταν το ξενοδοχείο μας με 5$ ( Μάλλον κακό deal, αλλά ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να ψάχνουμε).
Τσεκάρουμε στο ξενοδοχείο και βγαίνουμε για μια βολτίτσα. Στη διαδρομή από αεροδρόμιο είχαμε ψυλλιαστεί ότι οι Βιετναμέζοι έχουν σχέση πάθους με το κορνάρισμα, αλλά τώρα το επιβεβαιώναμε. Κορνάρουν αναίτια και ασταμάτητα. Συνέχεια. Από κάποιο σημείο και μετά ακούγεται σαν μουσική στα αυτιά σου. Και δεν είναι το μόνο στοιχείο που κάνει ενδιαφέρουσα την κυκλοφοριακή τους αγωγή. Για συμμόρφωση με τα φανάρια ούτε λόγος, κουβαλάνε απίστευτα φορτία και άτομα πάνω στα μηχανάκια, σταματάν όπου θέλουν, μπαίνουν σε μονόδρομους και ακολουθούν ο καθένας τον δικό του ΚΟΚ ( στον Νότο είναι καλύτερα τα πράγματα).



Πήγαμε μια βόλτα μέχρι τη λίμνη Hoan Kiem, αγοράσαμε εισιτήρια για το Water puppet theater για 2 μέρες μετά (3$/ άτομο) και φάγαμε σε ένα Ιταλικό ( ο Θεός να το κάνει) που μας σύστησαν από το ξενοδοχείο. Εξουθενωμένοι γυρίσαμε μέσα από τους δαιδαλώδεις δρόμους του Old Quarter στο ξενοδοχείο

Tips:
1) Το Visa approval letter το είχαμε κανονίσει μέσω Internet από Ελλάδα και δώσαμε 14 $/ άτομο . Για την υπόλοιπη διαδικασία στο αεροδρόμιο δώσαμε άλλα 25$/ άτομο.
2) Το ξενοδοχείο που κλείσαμε ήταν το Sunshine Suites Hotel (23$/ βραδιά). Κεντρικό, καθαρό, πολύ εξυπηρετικό προσωπικό, το πρωινό μέτριο αλλά το value for money πολύ καλό
www.sunshinesuites.com.vn
Ημέρα 3η
Ανόι

Το ξύπνημα μετά από τον 9ωρο ύπνο ήταν πολύ ευχάριστο. Ούτε τζετ λακ καταλάβαμε, ούτε τίποτα με την κούραση που είχαμε. Πρωινό και έξω στους δρόμους του Ανόι για να το εξερευνήσουμε. Από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας πρότειναν να μας καλέσουν ταξί για το ναό της Λογοτεχνίας, αλλά προτιμήσαμε να ανακατευτούμε με τον κόσμο και να βρούμε μόνοι μας την άκρη. Και καλώς πράξαμε.
Στα 50 μέτρα από το ξενοδοχείο ένας τύπος με παπάκι μας πρότεινε να μας πάει όπου θέλαμε. «Και οι δύο;» του δείχνουμε. “Yes-yes” λέει αυτός. Του είπαμε τον προορισμό μας και μετά “how much?”. Έβγαλε από την τσέπη του ένα νόμισμα των 100.000 ντόνκ και είπε «Βερι κι» Κοιταχτήκαμε με τον Β και καταλάβαμε ότι εννοούσε “Very cheap”.
Εμείς του αντιπροτείναμε ένα νόμισμα των 50.000 ντόνκ. Ο τύπος ανένδοτος. Κατέβαινε μέχρι τα 70.000 (3$), αλλά μόλις κάναμε ότι φεύγουμε ενέδωσε. Ανεβήκαμε και οι 2 στη σέλα. 5 λεπτά και 250 μανιακά κορναρίσματα αργότερα ήμασταν έξω από τον Ναό της Λογοτεχνίας που είναι αφιερωμένος στον Κομφούκιο.
Στην αρχή νομίσαμε ότι ήταν ιδέα μας. Αλλά σιγά σιγά όλο και περισσότερες φωτογραφίες μας βγάζανε. Μετά άρχισαν να έρχονται και να μου ζητάνε να βγούνε μαζί μου φωτογραφία. Δεν υπήρχε κανείς γύρω που να μιλάει αγγλικά και έτσι έβγαινα φωτογραφίες με τους χαμογελαστούς Βιετναμέζους και Βιετναμέζες με ένα χαμόγελο απορίας ….Why???? Με τον Β είχαμε φτάσει στο συμπέρασμα ότι μάλλον έμοιαζα με κάποια επώνυμη, ώσπου ένα γλυκύτατο κοριτσάκι ήρθε δίπλα μου και μου είπε: “Photo?” “Do you speak English?” είπα με χαρά. “ Little” απάντησε. Και στη ερώτηση γιατί θέλετε να βγείτε φωτογραφία μαζί μου, απάντησε γλυκά: “The hair- the hair”. Το μυστήριο λύθηκε. Τα μαλλιά μου ήταν κοντά και πολύ-πολύ σγουρά (σαν αφάνα σκεφτείτε) σε αντίθεση με τα δικά τους που είναι ολόισια. Τις επόμενες μέρες το συνήθισα και μου άρεσε κιόλας. Ειδικά όταν έπαιρνα αγκαλιά μικρά παιδάκια και κατευθείαν έπιαναν απορημένα τα μαλλιά μου (πολύ γλυκές στιγμές). Με ή χωρίς τους θαυμαστές της καθόλου περιποιημένης μου κόμης λοιπόν, περιηγηθήκαμε στο εσωτερικό του Ναού , που ήταν το πρώτο πανεπιστήμιο της χώρας και τους καλοφροντισμένους κήπους.



Έξω από τον Ναό περίμεναν αρκετά μηχανάκια και πλέον είχαμε μάθει το κόλπο. Πήραμε ένα και πήγαμε στην παγόδα του ενός στύλου. Από εκεί πάλι μηχανάκια (2 αυτή τη φορά) και συμφωνήσαμε να κάνουμε μία βόλτα για μία ώρα και να δούμε το Ανόι. Είχε φτάσει το μεσημέρι, η υγρασία ήταν σε πρωτόγνωρα για εμάς επίπεδα και τα μηχανάκια ήταν ότι πρέπει για βόλτα στην πόλη. Πήγαμε από την Ακρόπολη, το Lenin Park, μέσα από τοπικές αγορές και καταλήξαμε στην λίμνη Hoan Kiem.



Φαγητό σε ένα όμορφο εστιατόριο με εσωτερική αυλή και πίσω στο ξενοδοχείο. Όταν είδαμε τον καιρό στο Internet καταλάβαμε γιατί όλοι έλεγαν “Very oooo” (Very hot)δηλαδή. Η υγρασία ήταν στο 92%!!!!! Και η θερμοκρασία στους 32 βαθμούς.



Ετοιμαστήκαμε και πήγαμε στο γραφείο που κλείσαμε την εκδρομή στη Sapa. Εκεί μας πρόσφεραν ένα ποτό και μαζί με έναν υπεύθυνο από το γραφείο και ένα νεαρό ζευγάρι χαμογελαστούς Ασιάτες μπήκαμε σε ένα μίνι βαν και πήγαμε στο σταθμό για να πάρουμε το νυχτερινό τρένο για Sapa.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός στο Ανόι ήταν εμπειρία. Τρένα να κορνάρουν και κόσμος να φεύγει δεξιά και αριστερά από τις γραμμές, εκκωφαντικός θόρυβος και πολύς καπνός από τις μηχανές, τρένα που ξεκινούσαν ενώ ακόμα ανέβαινε κόσμος και πολλά άλλα.



Μπήκαμε στο κουπέ μας και γνωριστήκαμε με τον F και την G που είναι από την Σιγκαπούρη. Μιλήσαμε για την Ελλάδα, την Σιγκαπούρη, την κρίση , το Σκοπιανό και φυσικά τα ταξίδια. Μας είπαν ότι το όνειρό τους είναι να πάνε στη Ρώμη. Η ώρα πέρασε και κάποια στιγμή έπρεπε να πέσουμε για ύπνο και αυτό κάναμε.
Την επόμενη ημέρα μας περίμενε 9ωρο trekking στη Σάπα.

Tips:
1) Για τη βόλτα μίας ώρας με τα μηχανάκια πληρώσαμε 5$ ο καθένας, αλλά μπορούσαμε και καλύτερα.
2) Το γραφείο που κάναμε την εκδρομή στη Σάπα, αλλά και όλες τις άλλες εκδρομές είναι το Hand span Welcome to Handspan Travel Indochina . Το γραφείο ήταν πολύ εντάξει σε όλα (άψογη οργάνωση, καλοί ξεναγοί και καταλύματα, πλούσια και ποιοτικά γεύματα και συνεπής τήρηση των συμφωνηθέντων.
3) Το κόστος της εκδρομής ήταν 164$ / άτομο , όλα μέσα ( τρένα, homestay, οδηγός για το trekking μόνο για τους 2 μας, φαγητά) εκτός από ποτά.
Ημέρα 4η
Sa Pa

Το χτύπημα του υπαλλήλου του σιδηροδρόμου στην πόρτα του κουπέ τάραξε απότομα τον ύπνο μας. Το ρολόι έδειχνε 05:30 και μισή περίπου ώρα αργότερα φτάναμε στο σταθμό του Lao Cai , 25 χιλιόμετρα νότια της Κίνας. Ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του πίσω από τα βουνά και εμείς πήραμε τα πράγματά μας και μαζί με ένα σωρό άλλο κόσμο κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο του σταθμού. Εκεί μας περίμενε ένα μίνι βαν και σχεδόν 1 ώρα μετά, μέσα από μία πολύ όμορφη διαδρομή , φτάσαμε στην πόλη της Σαπα.



Το μίνι βαν σταμάτησε έξω από ένα ξενοδοχείο και μας οδήγησαν στο lobby. Αφού μας κέρασαν ένα αρωματικό τσάι ήρθε ένα μικρόσωμο κοριτσάκι και μας μίλησε. Το όνομά της ήταν Chee, ανήκει στη φυλή Hmon και θα ήταν η οδηγός μας για το trekking. Αφού μας εξήγησε το πρόγραμμα των 2 επόμενων ημερών, μας οδήγησε σε ένα μαγαζί για να πάρουμε πρωινό.
Στις 09:00 ήρθε και μας πήρε , ντυμένη με την παραδοσιακή στολή της φυλής της για να ξεκινήσουμε το trekking. Περπατήσαμε περίπου μία ώρα σε δρόμο στρωμένο με άσφαλτο μέχρι την πρώτη στάση. Εκεί ήταν που σκέφτηκα: «Trekking και κουραφέξαλα. Άμα κλήσεις με πρακτορείο δεν κάνεις τίποτα αυθεντικό. Μ ’αρέσει που για το Hand span-το γραφείο- είχαν και τα καλύτερα reviews. Τσάμπα τα λεφτά για τα trekking shoes τρομάρα μου που τα κουβαλούσα και είναι και βαριά για να πάω περίπατο σε δρόμο με άσφαλτο».




(θέλει γύρισμα, δεν κατάφερα να το κάνω)

3 ώρες αργότερα, στη δεύτερη στάση τα είχα πάρει όλα πίσω και έλεγα τώρα από μέσα μου: «Ρε λες η Chee να διάβασε την απογοήτευση για την άσφαλτο στα μάτια μου και μας φέρνει από αυτά τα γκρέμια;» Αυτή τη φορά είχαμε σταματήσει στο χωριό Lao Chai. Η Chee μας μαγείρεψε ομελέτα σε ένα τύπου εστιατόριο που μαγείρευαν οι συνοδοί για το γκρουπ τους. Εκεί ήταν και ο τελικός προορισμός για πολλές άλλες γυναίκες από τις διάφορες μειονοτικές φυλές που κάθε πρωί πηγαίνανε με τα πόδια στη Σάπα (3,5 ώρες περίπου ) και ξαναγυρίζανε πάλι με τα πόδια, συνοδεύοντας τους τουρίστες. Μιλώντας τους (παραδόξως τα Αγγλικά τους ήταν λίγο καλύτερα από των άλλων Βιετναμέζων), βοηθώντας τους σε κάποια δύσκολα περάσματα, δείχνοντάς τους διάφορα ζώα και φυτά κτλ. Απώτερος σκοπός ήταν μετά τη στάση για το φαγητό να τους πουλήσουν διάφορα πράγματα που κατά κύριο λόγο φτιάχνουν μόνες τους ( πορτοφόλια, μαξιλαράκια, υφαντές ζώνες κτλ). Ο/Η κάθε οδηγός trekking παίρνει μαζί του για το σκοπό αυτό κάποιες γνωστές του γυναίκες. Στην περίπτωσή μας ήταν 3 και αγοράσαμε κάτι από όλες αφού η Chee μας είπε ότι στην ουσία αυτή είναι η δουλεία τους.





Περίπου 1 ώρα διάρκεσε το διάλειμμα για φαγητό και ξεκούραση και ξαναξεκινήσαμε. Η Chee μας ρώτησε αν θέλαμε να δούμε το σπίτι της οικογένειάς της. Δεχτήκαμε αφού σιγουρέψαμε ότι δεν θα ήταν προσβλητικό για την κουλτούρα τους (ηταν και η ώρα περίεργη). Μετά από μία μικρή παράκαμψη φτάσαμε στο σπίτι. Και ήταν σοκ. Ούτε πάτωμα, ούτε υποτυπώδεις συνθήκες υγιεινής, ούτε έπιπλα, ούτε τίποτα. Γύρω-γύρω τοίχοι από πλεγμένα μπαμπού με μία σκεπή που έμπαζε από παντού, κάποια μεγάλα δοχεία με προμήθειες (κυρίως ρύζι), ένα παράπηγμα έξω από αυτόν το χώρο με τζάκι και κάποια λίγα σκεύη για κουζίνα, 2-3 χαμηλά σκαμνάκια και ένα ψηλό τραπέζι με…….τηλεόραση!!! Αυτό πάλι με την τηλεόραση!! «Μόνο οι πάρα πολύ φτωχοί- μας εξήγησε η Chee- δεν έχουν τηλεόραση» Τι να πεις;





Οι άνθρωποι χαμογελαστοί μας κοιτούσαν με περιέργεια. Παιδάκια με λίγα και βρώμικα ρούχα έτρεχαν γύρω-γύρω. Πήρα ένα αγκαλιά. Έπιασε για μια στιγμή με περιέργεια τα μαλλιά μου και μετά κατευθείαν γκρίνιαξε για να το αφήσω κάτω. « Οι αγκαλιές, τα φιλιά και γενικότερα η διαχυτικότητα δεν είναι στην κουλτούρα μας –μας εξήγησε η Chee- όχι μόνο στα μικρά παιδιά αλλά και γενικότερα» Δώσαμε καραμέλες στα μικρά και συνεχίσαμε το δρόμο μας.



Περάσαμε από διάφορα χωριά. Τα ρούχα που φορούσαν οι γυναίκες καταδείκνυαν τη φυλή τους. Και οι άντρες; Που ήταν οι άντρες; Πέρα από μικρά αγόρια και ηλικιωμένους δεν είχαμε δει σχεδόν κανένα. «Είναι στους ορυζώνες- μας είπε η Chee- αλλά δεν δουλεύουν όσο οι γυναίκες. Στην κουλτούρα μας οι γυναίκες τα φορτώνονται όλα» .





Περάσαμε από πολλά χωριά, κάποια από τα οποία χωρίς ηλεκτρισμό. Διασχίσαμε ένα δάσος με μπαμπού, 1 μεγάλο και έναν μικρότερο καταρράκτη, πολλούς ορυζώνες, βγάλαμε 79484769 φωτογραφίες και εξαντλημένοι από τα χιλιόμετρα και την υγρασία , γύρω στις 18:30 φορτωθήκαμε σε ένα μίνι βαν που μας οδήγησε στο σπίτι που θα περνούσαμε το βράδυ. Η Chee μας έδειξε τα κατατόπια και όσο εμείς ξεβρομίζαμε, αυτή μαζί με άλλες γυναίκες, γελώντας και τραγουδώντας ετοίμαζαν το βραδινό μας.
Αφού γίναμε άνθρωποι, καθίσαμε σε ένα κοντό τραπεζάκι μαζί με τον M και την L, από την Ιρλανδία, που ήταν και αυτοί φιλοξενούμενοι στο σπίτι. Περιδρομιάσαμε τα νούντλς με μοσχάρι, τα φρούτα και τα λαχανικά και αρχίσαμε την κουβεντούλα. Το θέμα δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η κρίση, το μέλλον του ευρώ κτλ.
Αφού οι Ιρλανδοί είχαν μισοαδειάσει τον καταψύκτη με τις μπύρες Tiger, ήρθε η Chee να μας προτείνει να πιούμε κρασί από ρύζι. Εμείς ήπιαμε από αυτό αλλά οι Ιρλανδοί είχαν βάλει στοίχημα να αδειάσουν τελείως τον καταψύκτη.
Η Chee κάθισε μαζί μας. Μας είπε για τον τόπο της , για τον λαό της. Μας είπε ότι την ‘κλέψανε’ 2 φορές για να την παντρευτούν και αυτή το έσκασε μέσα στη νύχτα και την προστάτεψαν τα πνεύματα του δάσους. Μας είπε για τους θρύλους για μια χαμένη βασίλισσα της φυλής της. Μας είπε ότι είναι τόσο κοντοί γιατί η διατροφή τους είναι πολύ φτωχή σε πρωτεΐνες και ότι η ίδια στα 21 της είναι πολύ μεγάλη για να είναι ανύπαντρη και πολλά άλλα.
Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Το μόνο που ακουγότανε –εκτός από εμάς- ήταν το ποτάμι από μακριά. Οι κρύες μπύρες και το ρυζόκρασο τελείωσαν και πήγαμε για ύπνο.
Ο χώρος που μας φιλοξένησε ήταν ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με 10 διπλά στρώματα στο πάτωμα που το καθένα είχε την δική του κουνουπιέρα. Το εντομοκτόνο για υφάσματα και στρώματα που μας είχαν προτείνει από τα είδη Camping στην Ελλάδα αποδείχτηκε πολύ καλή ιδέα.



Tips:
1) Μην πετάξετε τα εισιτήρια του τρένου πριν βγείτε από τον σταθμό και μην τα αφήσετε μέσα στο τρένο. Κάνουν έλεγχο στη έξοδο του σταθμού και αν δεν τα έχεις είναι πρόβλημα.
2) Το trekking που επιλέξαμε εμείς ήταν intermediate και τα trekking shoes ήταν μεγάλη βοήθεια. Συνεννοηθείτε με το πρακτορείο για το επίπεδο του trekking και πάρτε τα κατάλληλα παπούτσια.
3) Για τους Βιετναμέζους η περιοχή της Σάπα θεωρείται πολύ κρύα και έτσι όλοι σε συμβουλεύουν να πάρεις πολύ χοντρά ρούχα. Για έναν Έλληνα όμως το κρύο είναι τελείως διαφορετικό. Δείτε την πρόγνωση του καιρού και μην κάνετε υπερβολές. Εμείς τσάμπα κουβαλούσαμε χοντρά ρούχα.
4) Λίγη ξηρά τροφή είναι καλό να έχετε μαζί σας στο trekking.
5) Οι ανέσεις στο home stay είναι βασικές. Κοινόχρηστη τουαλέτα, χώροι όπως τους περιέγραψα παραπάνω , μέτρια καθαριότητα. Παρόλα αυτά, η εμπειρία είναι ωράια.
Ημέρα 5η
Sa Pa

Το ραντεβού που δώσαμε με την Chee για πρωινό ήταν στις 08:30. Άνοιξα τα μάτια μου και έψαξα το κινητό μου. Το ρολόι έδειχνε 10:30. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω πού ήμασταν και ότι είχαμε τελείως ξεχάσει να βάλουμε ξυπνητήρι. Πήγαμε στην αυλή να βρούμε την Chee και να φάμε. Εκεί ήταν και οι Ιρλανδοί οι οποίοι, επίσης, δεν κατάφεραν να ξυπνήσουν νωρίτερα. Φάγαμε κρέπες με μέλι και μπανάνα, ήπιαμε τσάι και ξεκινήσαμε για το trekking.



Το πρόγραμμα κανονικά ήταν 5 ώρες αλλά εμείς -λόγω αργοπορίας- το συμπτύξαμε σε 2,5. Τα δρομάκια ύστερα από την βραδινή καταρρακτώδη βροχή ήταν λασπωμένα και τα ποτάμια πολύ φουσκωμένα. Περάσαμε από 2 χωριά, φτάσαμε σε έναν καταρράκτη και πίσω στο σπίτι για φαγητό.



Μαζέψαμε τα πράγματά μας,ήρθε ένα μίνι βαν και μας πήρε και 20 λεπτά αργότερα ήμασταν στην πόλη της Σάπα. Αποχαιρετήσαμε την Chee. Κάναμε μια βόλτα στην τοπική αγορά, foot massage (30’/3$) και στις 18:00 μπήκαμε στο μίνι βαν για να επιστρέψουμε στο Lao Cai από όπου στις 20:30 θα παίρναμε το βραδινό τρένο για Ανόι.
Στη αρχή στο κουπέ ήμασταν μόνοι. Αλλά 10’ πριν ξεκινήσει το τρένο μπήκαν 2 χαμογελαστοί μεσήλικες Βιετναμέζοι. Από Αγγλικά ούτε λόγος. Ούτε τα βασικά. Ούτε με την γλώσσα του σώματος καταφέραμε κάτι. Το μόνο που ξέραμε να πούμε ήταν «Χι λαπ»(η Ελλάδα στα Βιετναμέζικα). Αυτό ήταν! Σταμάτησαν να προσπαθούν να συνεννοηθούν μαζί μας και πήραν τηλέφωνο σε όλες τις επαφές από τα κινητά τους τηλέφωνα. Έλεγαν κάτι ακαταλαβίστικα και μετά Χι λαπ. Γελούσαν λίγο και πάλι από την αρχή. Χωρίς να λύσουμε την απορία αν μέχρι και οι Βιετναμέζοι γελούσαν με τα χάλια μας, μας πήρε ο ύπνος.

Tips:
1) Το τρένο είναι γενικά ασφαλές αλλά έχουν παρατηρηθεί κάποια κρούσματα κλοπών. Καλύτερα τα έγγραφα και τα χρήματά σας να τα πάρετε κάπου κοντά στο κεφάλι σας.
2) Οι ωτασπίδες είναι πολύ καλή ιδέα. Όχι μόνο για τους συνταξιδιώτες σας στο κουπέ αλλά και γιατί το τρένο κάνει αρκετή φασαρία.
Ημέρα 6η
Ανόι

Το τρένο μπήκε στο σταθμό του Ανόι στις 05:00. Πήραμε ταξί και πήγαμε στο ξενοδοχείο με την ελπίδα να είναι ανοιχτό. Δεν ήταν και πήγαμε στο διπλανό καφέ για να πάρουμε πρωινό. Στις 07:00 το ξενοδοχείο άνοιξε, αφήσαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε κατευθείαν έξω για να πάμε στο μαυσωλείο του Χο Τσι Μινχ που είναι ανοιχτό μόνο από τις 07:30 μέχρι τις 10:30 κάθε μέρα.
Ήμασταν από τους πρώτους που φτάσαμε και αυτό ήταν καλό. Η ενδυμασία μας όμως δεν ήταν κατάλληλη και αυτό ήταν κακό. Τα έλεγε το LP αλλά εμείς μέσα στη νύστα δεν τα διαβάσαμε πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο. «Οι ώμοι σου πρέπει να είναι καλυμμένοι» είπε η υπάλληλος απευθυνόμενη σε εμένα «Και το παντελόνι σου μακρύ» απευθυνόμενη στον Β. «Ή θα βάλετε άλλα ρούχα ή θα αγοράσετε πασμίνες για να ευπρεπιστείτε». Το κόστος ήταν μικρό (1,5$/τεμ) και διαλέξαμε το δεύτερο. Το πόσο ευπρεπής βέβαια ήταν ο Β τυλιγμένος με την εμπριμέ πασμίνα σε μπλε τόνους που είχε διαλέξει ήταν άλλο θέμα! Με αυτό το απερίγραπτο look που μας προκαλούσε γέλια, στηθήκαμε στην ουρά για να μπούμε στο μαυσωλείο. Μπήκαμε, είδαμε τον Uncle Ho και βγήκαμε έξω. Η ουρά τώρα είχε τουλάχιστον 10 φορές περισσότερο κόσμο από την ώρα που φτάσαμε και η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη. Στον τεράστιο προαύλιο χώρο του μαυσωλείου συγκινημένοι Βιετναμέζοι βγαίνανε οικογενειακές φωτογραφίες.
Μετά πήγαμε να επισκεφτούμε ένα από τα σπίτια του Χο Τσι Μινχ. Η υγρασία ήταν αισθητά αυξημένη και σε συνδυασμό με την κούραση που είχαμε μας οδήγησε πίσω στο ξενοδοχείο. Το δωμάτιό μας ήταν έτοιμο στις 10:30 και ο 2ωρος ύπνος … βάλσαμο.
Αναζωογονημένοι πια βγήκαμε πάλι και πήγαμε στη φυλακή που οι αμερικάνοι ονόμασαν ειρωνικά Ανόι Χιλτον. Κάναμε βόλτα γύρω από τη λίμνη Hoan Kiem και φάγαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο που έβλεπε σε αυτή (όνομα δεν θυμάμαι)





Το βραδάκι πήγαμε στο Water Puppet Theater . Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια 2 μέρες πριν( 3? για τον καθένα). Ήταν μια διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Βολτίτσα στη βραδινή αγορά, που ήταν μάλλον σαν κακόγουστο παζάρι και πίσω στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα και ένα από τα highlight του ταξιδιού. Το Halong Bay.



Tips:
1) Καλό είναι τα εισιτήρια για το Water Puppet Theater να τα κλείσετε 2-3 μέρες νωρίτερα για να έχετε καλές θέσεις. Είναι πιθανόν να βρείτε θέσεις και για την ίδια μέρα αλλά μάλλον θα είναι ψηλά.
Ημέρα 7η
Halong Bay

Ξυπνήσαμε το πρωί και πήγαμε στα γραφεία του Hand span ( το γραφείο που κλείσαμε την εκδρομή για Halong Bay). Μετά από 4 ώρες σε ένα δρόμο γεμάτο λακκούβες , με ένα λεωφορειάκι που οι αναρτήσεις δεν ήταν μέσα στα πλεονεκτήματά του, φτάσαμε στο Halong city.Στη διαδρομή είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε για άλλη μια φορά την κυκλοφοριακή αγωγή των Βιετναμέζων.
Γύρω στις 12:30 επιβιβαστήκαμε στο Indochina sail 2. Από την πρώτη στιγμή οι εντυπώσεις ήταν οι καλύτερες, αλλά όταν μπήκαμε στην καμπίνα μας το ελληνικότατο επιφώνημα Wow!!! βγήκε από τα χείλη μας. Τεράστια τζαμαρία που έβλεπες το Halong Bay, μαρμάρινο μπάνιο, υπέροχα λινά στο king size κρεβάτι και πολλά άλλα.
Λίγο αργότερα ανεβήκαμε στην τραπεζαρία για το γεύμα 6 πιάτων που ακολούθησε. Οι γεύσεις καταπληκτικές.
Το Indochina sail 2 είναι ένα ξύλινο παραδοσιακό καράβι με 15 καμπίνες και μέγιστη χωρητικότητα 30 άτομα. Στην περίπτωσή μας ήμασταν λιγότεροι (περίπου 20-25 άτομα) και μετά το φαγητό γνωριστήκαμε με τους συνταξιδιώτες μας. Όλες οι φυλές του Ισραήλ ήμασταν μαζεμένες σε αυτή τη γωνιά της θάλασσας. Ισπανοί, Ολλανδοί, Αυστραλοί, Αμερικάνοι, Νοτιοαφρικανοί και Έλληνες.



Η φωνή του Tuan (ξεναγού) διέκοψε τις συνομιλίες μας και μας ενημέρωσε ότι σε λίγο φτάναμε σε ένα νησάκι με παραλία (όνομα δεν σημείωσα). Οι επιλογές ήταν 2: να κάνουμε μπάνιο στην παραλία ή να ανέβουμε τα 437 σκαλοπάτια και να δούμε το Halong Bay από ψηλά. Φυσικά επιλέξαμε την 2η , και μετά από περίπου 10 λεπτά απολαμβάναμε μία από τις ομορφότερες εικόνες που έχουμε δει ποτέ. Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι φυτρωμένοι βράχοι που είναι διάσπαρτοι μέσα στη θάλασσα. 98646354846 φωτογραφίες και κάτω. Στην παραλία οι Ασιάτισσες καλυμμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια έκαναν μπάνιο (το πρότυπο της ομορφιάς εκεί είναι η λευκότητα του δέρματος).





Πίσω στο καράβι από το οποίο λίγη ώρα μετά ξανακατεβαίναμε για να επιβιβαστούμε 2-2 άτομα σε παραδοσιακά βαρκάκια για να επισκεφτούμε το πλωτό χωριό που κατοικείται από 600 περίπου άτομα. Παρατηρήσαμε για μία περίπου ώρα τον τόσο ξένο και περίεργο σε εμάς τρόπο ζωής τους και επιστρέψαμε στο καράβι. Εναλλακτικά μπορούσες να κάνεις κανό (με έξτρα χρέωση 10$).





Το καράβι συνέχισε τη διαδρομή του μέσα στο Halong Bay. Απολαύσαμε τον ήλιο στο κατάστρωμα και μετά τη δύση το δείπνο ήταν έτοιμο. Μπουφές αυτή τη φορά και πάλι το ένα καλύτερο από το άλλο.
Το καράβι άραξε κάπου μέσα στο Halong Bay για διανυκτέρευση και εμείς μεταφερθήκαμε στο κατάστρωμα για κουβεντούλα. Το ενδιαφέρον όλων για το τι γίνεται στην Ελλάδα ήταν έκδηλο. Εμφανέστατη ήταν και η παραπληροφόρηση που είχαν από τα ΜΜΕ για την εργατικότητα των Ελλήνων και τα αίτια της κρίσης. Προσπαθήσαμε πολύ για να διορθώσουμε την διεθνή μας εικόνα και μετά τη σκυτάλη πήραν οι Ισπανοί λέγοντας σχεδόν τα ίδια με εμάς.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ώρα πέρασε και ένας- ένας άρχισε να καληνυχτίζει την παρέα. Στο τέλος μείναμε μόνο Ισπανοί και Έλληνες. Λίγο αργότερα το διαλύσαμε. Ο ήλιος ανατέλλει στις 04:45 και δεν θα έχω πολλές φορές στη ζωή μου την ευκαιρία να βγάλω τέτοιες φωτογραφίες. Αν τα καταφέρω να ξυπνήσω.
Ημέρα 8η
Halong Bay – Ανόι

Έβαλα το ξυπνητήρι στις 04:30 για να προλάβω την ανατολή. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήταν 04:10. Ο ενθουσιασμός μου από αυτό που ζούσα δεν με άφησε να κοιμηθώ παραπάνω. Ανέβηκα στο κατάστρωμα. Ψιλόβρεχε, αλλά όχι τόσο ώστε να με ενοχλεί. Κάθισα σε μια καρέκλα ολομόναχη στο κατάστρωμα και περίμενα την ανατολή θαυμάζοντας τα φωτάκια από τα γύρω πλοία.



Σε λίγο άρχισε να χαράζει. Ο ουρανός είχε κατά τόπους κάποια σύννεφα, που στην αρχή σκέφτηκα ότι θα με εμπόδιζαν να απολαύσω την ανατολή, αλλά όταν είδα τις ακτίνες του ήλιου να περνάνε μέσα από τα σύννεφα και σιγά-σιγά να φωτίζουν το τοπίο ανατρίχιασα από την ομορφιά (αλήθεια λέω). Τελικά ήμουν η μόνη που κατάφερα να ξυπνήσω.



Κάθισα καμιά ώρα μόνη μου βγάζοντας φωτογραφίες και γεμίζοντας το μυαλό μου με κάποιες από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω δει και μετά γύρισα στην καμπίνα να συνεχίσω για λίγο τον ύπνο μου. Όχι για πολύ, μέχρι τις 7 που ξανανεβήκαμε στο κατάστρωμα για πρωινό μάθημα Tai Chi. Πολύ ωραία εμπειρία και αυτή.
Αμέσως μετά αποβιβαστήκαμε στο νησί που κρύβει καλά τη Surprise cave. Μια σπηλιά με σταλαχτίτες και σταλαγμίτες που το μέγεθός της προκαλεί όντως έκπληξη. Ήμασταν το πρώτο γκρουπ που έμπαινε στη σπηλιά για τη μέρα αυτή και στην οροφή είχε σε πολλά σημεία νυχτερίδες που μόλις μας αντιλήφθηκαν εξαφανίστηκαν.



Πίσω στο καράβι για τον πρωινό μπουφέ που μας περίμενε στρωμένος. Έπειτα στο κατάστρωμα. Ήλιος, βιβλίο, κουβεντούλα ώσπου γύρω στις 12:00 το πλοίο έδενε και πάλι στο Halong city.



Από εκεί επιβιβαστήκαμε στο λεωφορειάκι και μετά από 4,5 ώρες ήμασταν πίσω στο Ανόι. Αφήσαμε τα πράματά μας και βγήκαμε στους δρόμους του Old Quarter για το απόλυτο must της πρωτεύουσας του Βιετνάμ. Το street food. Καθίσαμε στα παιδικά καρεκλάκια από ένα ‘steerfoodαδικο’ που ήταν γεμάτο μόνο από ντόπιους. Η γλώσσα του σώματος έκανε το έργο της και στο παιδικό τραπεζάκι εμφανίστηκε ένα φλόγιστρο με ένα σκεύος από πάνω. Μετά μας φέρανε και πολλά μικρά μπολάκια με ωμά κρέατα και λαχανικά, και ένα μικρό μπολάκι μπροστά στον καθένα μας που είχε μέσα κάποιο μπαχαρικό και ένα μικρό λάιμ. Οι διπλανοί μας αφού γέλασαν αρκετά με την άγνοιά μας, τελικά μας βοήθησαν πολύ. Στίψανε το λάιμ και το ανακατέψανε με το μπαχαρικό και μετά μας δείξανε ότι έπρεπε τα φαγητά που παίρναμε ψημένα από το σκεύος να τα βουτάμε σε αυτό το μείγμα και να τα τρώμε. Η γεύση ήταν πολύ ωραία. Για την ασφάλεια των τροφίμων δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Πάντως δεν πάθαμε τίποτα.



Τελευταία βόλτα στο πολύβουο και τόσο ιδιαίτερα όμορφο Ανόι και πίσω στο ξενοδοχείο να πακετάρουμε τις αποσκευές μας γιατί το πρόγραμμα είχε ξύπνημα στις 03:30 για να προλάβουμε την πτήση για Hue στις 06:05. Αλλά τα πράγματα δεν γίνονται πάντα όπως τα σχεδιάζεις….



Tips:
1) Η εκδρομή στο Halong Bay κόστισε 141$/άτομο. Η τιμή συμπεριλάμβανε τα πάντα (λεωφορείο, εισόδους, ξεναγό, φαγητό, νερό) εκτός από ποτά.
2) Τα πράγματα που χρειαστήκαμε μαζί μας ήταν πολύ λίγα. Στο πλοίο εκτός από τις κλασσικές παροχές, είχε παντόφλες και πετσέτες θαλάσσης.
3) Οι εντυπώσεις μας από την εκδρομή είναι οι καλύτερες και την συστήνουμε ανεπιφύλακτα.
Ημέρα 9η
Ανόι- Hue

Αν και το ξύπνημα στις 03:30 ήταν πολύ βάρβαρο, τα καταφέραμε. Από την προηγούμενη μέρα είχαμε κανονίσει με τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου να μας περιμένει ένα ταξί στις 04:00 για να μας οδηγήσει στο αεροδρόμιο να πάρουμε την πτήση για Hue και πληρώσαμε το αντίτιμο των 16$ στη ρεσεψιόν. Με χαρά είδαμε ότι όντως στις 04:00 το ταξί ήταν έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου και μας περίμενε. Φορτώσαμε τα πράγματα, ευχαριστήσαμε τους πολύ ευγενικούς υπαλλήλους του και φύγαμε.
Το ταξί ξεκίνησε και ήταν η μόνη φορά που βλέπαμε τους δρόμους του Ανόι πραγματικά άδειους. Πριν περάσουν τα 10 πρώτα λεπτά καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο οδηγός είχε χαθεί μέσα στους δρόμους του Old Quarter και έκανε κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο. Στην αρχή το “παίξαμε” ψύχραιμοι και δεν είπαμε τίποτα. Όταν όμως για άλλα 10 λεπτά εξακολουθούσαμε να περνάμε μπροστά από τα ίδια σημεία, αποφάσισα να επέμβω. Εις μάτην όμως. Διαπίστωσα ότι ο οδηγός δεν μιλούσε αγγλικά και άλλο ένα τέταρτο αργότερα (35 λεπτά συνολικά) κατέληξα να ουρλιάζω κάτι ανάμεσα σε Αγγλικά και Ελληνικά. Το αστείο ήταν ότι ο δρόμος για το αεροδρόμιο ήταν μόλις δύο παράλληλους πάνω από το ξενοδοχείο μας, εμείς το ξέραμε αλλά δεν μπορούσαμε να του το εξηγήσουμε. Εν τω μεταξύ κοιτούσαμε να βρούμε κάπου άλλο ταξί να του πούμε να μας αφήσει και να πάρουμε το άλλο, αλλά τίποτα.
Στα 45 λεπτά -δεν ξέρω αν κατάλαβε εμένα που φώναζα “Stop and ask somebody” ή τον φώτισε ο Βούδας- σταμάτησε, έδωσε 1$ σε μια κυρία που εκείνη την ώρα έστηνε τον πάγκο της και μπήκε με το μηχανάκι της μπροστά και μας οδήγησε στο δρόμο για το αεροδρόμιο.
Την απόσταση 45 λεπτών την έκανε σε 30 και στις 05:10 αντικρίζαμε τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου. «Εντάξει» είπαμε, «στο τσακ». Αλλά ο αγαπητός κυριούλης που προφανώς δεν είχε ξαναπάει ποτέ στο αεροδρόμιο, προσπέρασε την πινακίδα για τις αναχωρήσεις, συνέχισε ευθεία και μας έβγαλε σε μια αλάνα. Άλλα 10 λεπτά μέχρι να βρούμε τρόπο να κάνουμε αναστροφή και επιτέλους στις 05:20 ήμασταν στην πόρτα του αεροδρομίου. Η πτήση έφευγε στις 06:05 και μας έσωσε το γεγονός ότι ήταν εντελώς γεμάτη και την ώρα που φτάσαμε στο γκισέ για να στεκάρουμε, οι τελευταίοι 5 επιβάτες δεν είχαν τσεκάρει ακόμα.
Αφού γλιτώσαμε το εγκεφαλικό, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο των Vietnam airlines με προορισμό το Hue. Για την πτήση, πέρα από το ότι ήταν on time, δεν έχω τίποτα άλλο να πω γιατί μετά από τέτοιο άγχος κοιμηθήκαμε πριν από την απογείωση μέχρι την προσγείωση.
Στο Hue φτάσαμε στις 07:20 και πήραμε λεωφορειάκι από το αεροδρόμιο με 1.5$ το οποίο μας άφησε δίπλα στο ξενοδοχείο. Εκεί μας πρόσφεραν πρωινό και μας ενημέρωσαν ότι στις 09:30 το δωμάτιό μας θα ήταν έτοιμο. Εν τω μεταξύ κανονίσαμε μια βόλτα με παπάκια στα βασικά αξιοθέατα της πόλης και αυτοκίνητο με οδηγό για να πάμε την επόμενη μέρα στο Hoi An.
Ξεκουραστήκαμε λίγο και στις 12:00 τα δύο μηχανάκια μας περίμεναν για να μας οδηγήσουν στους βασιλικούς τάφους Ta duk και Minh Mang. Αργότερα στην Tien Mu pagoda και τέλος στην ακρόπολη του Hue που περικλείει την απαγορευμένη πόλη. Τα μνημεία ήταν πολύ εντυπωσιακά και εντελώς διαφορετικά από του βορείου Βιετνάμ.









Κόντευε να βραδιάσει , οι οδηγοί μας γύρισαν στο ξενοδοχείο και εμείς συνεχίσαμε για να γνωρίσουμε το κέντρο του Hue. Φαγάκι, μασαζάκι και νανάκια γιατί ήμασταν ψόφιοι.



Tips:
1) Μην πετάτε το αυτοκόλλητο που αντιστοιχεί στην αποσκευή σας πριν βγείτε από το αεροδρόμιο ακόμα και αν έχετε πάρει την αποσκευή σας. Στη έξοδο του αεροδρομίου (και στις 2 εσωτερικές πτήσεις που κάναμε) υπήρχαν υπάλληλοι που έλεγχαν τις αποσκευές και αν δεν το είχες δημιουργούνταν πρόβλημα.
2) Για τη βόλτα με τα μηχανάκια πληρώσαμε 13$ κατ’ άτομο.
3) Το ξενοδοχείο που μείναμε στο Hue ήταν το Holiday Hotel. Κόστος 14$ το δίκλινο με πρωινό. Απλό, καθαρό, κεντρικό. Το προσωπικό ήταν εξαιρετικά φιλικό. Από τη ρεσεψιόν μπορείς να κλίσεις τα πάντα (αεροπορικά, εκδρομές, άλλα ξενοδοχεία, αυτοκίνητο κτλ) www.hueholidayhotel.com/hueholiday.html
Ημέρα 10η
Hue- HoiAn

Ξυπνήσαμε και βγήκαμε για μια τελευταία βόλτα στο Hue.



Στις 12:00 το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει από την προηγούμενη, μας περίμενε έξω από το ξενοδοχείο. Ήταν ένα καινούριο και πολύ άνετο HondaCivic και 3 ώρες αργότερα μας άφησε στην πόρτα του ξενοδοχείου μας στο HoiAn το ThanBinh 3. Τσεκάραμε και βγήκαμε μια βόλτα στους δρόμους του πανέμορφου HoiAn.



Φάγαμε εξαιρετικά στο εστιατόριο BambooBuddha που είχε ανοίξει ένας Γάλλος μόλις 10 μέρες πριν, και κάναμε βόλτα στις όχθες του ποταμού. Η νύχτα έπεσε και ο κόσμος άφηνε χάρτινα φαναράκια με κεριά μέσα στο ποτάμι, δημιουργώντας ένα πολύ όμορφο θέαμα. Στην αρχή είπαμε να αφήσουμε και εμείς ένα, αλλά η οικολογική μας συνείδηση δεν μας το επέτρεψε και έτσι καθίσαμε σε ένα παγκάκι στις όχθες του ποταμού και χαζεύαμε το θέαμα.



Δύο κοπέλες ήρθαν και μας μίλησαν. Στην αρχή δεν τις καταλάβαμε αλλά λίγο μετά θυμηθήκαμε ότι τις είχαμε δει την προηγούμενη μέρα στην απαγορευμένη πόλη στο Hue και τους ζητήσαμε μερικές πληροφορίες. Ήταν φοιτήτριες στη Saigon και ήρθαν στο κεντρικό Βιετνάμ για τον γάμο του ξαδέρφου μιας από τις 2 και συνδύασαν και 2-3 μέρες διακοπών. Σπούδαζαν εμπόριο και πολιτικές επιστήμες και «διψούσαν» να μάθουν τι γίνεται στη Δύση. Ρωτούσαν-ρωτούσαν συνέχεια. Μιλούσαμε γύρω στη μία ώρα. Είπαμε πολλά. Τη μεγαλύτερη εντύπωση μας έκανε ότι δεν γνώριζαν τίποτα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ούτε ως όρο) καθώς επίσης σοκαριστικά ήταν όσα μας είπαν για τη συχνότητα και το καθεστώς για τη θανατική ποινή στο Βιετνάμ.



Tips:
1) Το αυτοκίνητο το κλείσαμε από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου στο Hue και κόστισε 60$. Υπάρχει και λεωφορείο αλλά δεν ξέρω λεπτομέρειες.
2) Το ξενοδοχείο ThanhBinh 3 κόστισε 30$, κεντρικό, μάλλον χρειάζεται ανακαίνιση και το προσωπικό ήταν μάλλον αγενές (πράγμα σπάνιο για το Βιετνάμ).
www.thanhbinhhotel.com.vn/tb/newsdetail?keydk=4&keyid=58
Ημέρα 11η
Hoi An

Η ημέρα ήταν εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένη στο μικρό και τόσο όμορφο Hoi An. Την πόλη με τη μακρά παράδοση στη ραπτική, πράγμα που ήταν εμφανές μιας και τα ραφεία ήταν παντού. Αγοράσαμε ένα εισιτήριο με το οποίο μπορείς να επισκεφτείς 5 από τα πολλά αξιοθέατα του Hoi An. Εμείς διαλέξαμε την Ιαπωνική γέφυρα, ένα από τα παλαιότερα σπίτια του Hoi An το Tan Ky, το μουσείο ιστορίας και κουλτούρας, το ιερό του Fuji και το κέντρο χειροτεχνίας. Ήταν όλα πολύ όμορφα. Αργότερα είπαμε να τιμήσουμε την παράδοση της πόλης και πήγαμε σε ένα ραφείο για να παραγγείλω ένα παλτό. Μου πήραν τα μέτρα, κανονίσαμε και τη δεύτερη πρόβα και σε λιγότερο από 24 ώρες θα το είχα.





Όταν το βράδυ βγήκαμε βόλτα, διαπιστώσαμε ότι είχε πολύ λιγότερα φώτα αναμμένα σε σχέση με την προηγούμενη μέρα. Μόλις φτάσαμε στην όχθη του ποταμού δε ,ήταν τα πάντα σκοτεινά εκτός από τα πάμπολλα φαναράκια μέσα στο ποτάμι και μία βάρκα με περίπου 15 άτομα που έπαιζαν παραδοσιακά όργανα και τραγουδούσαν. Το θέαμα ήταν πανέμορφο, αλλά δεν είχαμε καταλάβει ακόμα τον λόγο που γινόταν. Λίγο αργότερα κάποιοι Ολλανδοί , μόνιμοι κάτοικοι, μας εξήγησαν ότι ήταν η γιορτή για την πανσέληνο που γίνεται κάθε φορά που έχει πανσέληνο και σβήνουν όλα τα φώτα για να τιμήσουν τη νύχτα αυτή. Η χορωδία συνέχισε για μισή ώρα και αφού σταμάτησε πήραμε ένα βαρκάκι που ήταν χαμηλό, σαν σχεδία, και κάναμε για 30 λεπτά βόλτα ανάμεσα στα αναμμένα φαναράκια.



Το θέαμα και η στιγμή ήταν τόσο παρελκυστικά, που ενώ η οικολογική μας συνείδηση κοιμόταν, αφήσαμε και εμείς ένα φαναράκι στον ποταμό για να ευχαριστήσουμε την πανσέληνο γι αυτό που ζούσαμε.

Tips:
1) Το Hoi An είναι το κατάλληλο μέρος για να πλύνετε ρούχα. Ήταν φτηνότερα από οπουδήποτε αλλού στο ταξίδι μας. Το κόστος στο ξενοδοχείο που μείναμε ήταν 1$ το κιλό και χρειαζόταν μία μέρα. Έξω μπορούσες να βρεις και με ακόμη λιγότερα χρήματα.
2) Η βόλτα 30 λεπτών με το βαρκάκι μας κόστισε 2,5$ και το κεράκι 0,10 λεπτά.
Ημέρα 12η
Hoi An

Μετά από μια μικρή έρευνα αγοράς, νοικιάσαμε ένα «παπάκι» προς 3$ τη μέρα και πήγαμε στην παραλία Cu Dai που απέχει 4 χιλιόμετρα από το Hoi An. Κάναμε μπάνιο στα κρύα για τα δεδομένα τροπικής χώρας νερά, λιαστήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Hoi An. Κάναμε μια στάση στο μέσο της διαδρομής και φάγαμε σε ένα εστιατόριο που ήταν στηριγμένο σε πασσάλους μέσα στο ποτάμι (Son Restaurant). Το φαγητό ήταν πραγματικά εκπληκτικό.



Τελευταία βόλτα στην πόλη, πρόβα και παραλαβή του παλτό που παρήγγειλα από την προηγούμενη, μασαζάκι, κοκτειλάκι και πίσω στο ξενοδοχείο για να μαζέψουμε για άλλη μια φορά τα πράγματά μας γιατί αύριο το πρωί πετάμε για Ho Chi Minh City.


Ημέρα 13η
Hoi An- Ho Chi Minh City


Στις 06:30 το ταξί που κανονίσαμε μας περίμενε στην είσοδο στου ξενοδοχείου για να μας μεταφέρει στο Da Nang από όπου πήραμε το αεροπλάνο για HCMC.Η πτήση διήρκεσε μία ώρα και 10 λεπτά αλλά πάλι κοιμηθήκαμε από την αρχή μέχρι το τέλος και έτσι το μόνο σχόλιο για τις Vietnam Airlines είναι ότι ήταν on time και οι βαλίτσες βγήκαν γρήγορα.
Πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο για το κέντρο την πόλης, όπου βρησκόταν το ξενοδοχείο μας. Το αεροδρόμιο της HCMC είναι πολύ κοντά στην πόλη, λιγότερο από 8 km και έτσι στο ξενοδοχείο ήμασταν λίγο μετά τις 10:00. Το δωμάτιό μας ήταν έτοιμο και τσεκάραμε αμέσως.
Λίγο αργότερα ήμασταν στους δρόμους της Ho Chi Minh City για να γνωρίσουμε την πόλη. Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι έχει πολύ πιο κοσμοπολίτικο ‘αέρα’ από το Ανόι και ας μην είναι η πρωτεύουσα. Είναι η πρώτη σε πληθυσμό πόλη της χώρας. Αριθμεί περισσότερους από 7 εκατομμύρια κατοίκους και 4.600.000 μηχανάκια, αλλά δεν ακούγονται τόσες κόρνες, ούτε γινόταν τέτοιο μπάχαλο. Ακόμα και το street food ήταν πιο καθαρό και κόσμιο.



Θυμηθήκαμε τα λόγια των δύο νεαρών Βιετναμέζων (δεσποινίδων) που συναντήσαμε στο Hoi An: « Όταν πάτε στη Saigon θα δείτε πως το Βιετνάμ είναι μόνο τυπικά ενωμένο. Στην ουσία είναι 2 διαφορετικές χώρες.» Πραγματικά, ήταν σαν να ήμασταν σε άλλη χώρα. Ο πιο δυτικός τρόπος ζωής των Νοτιοβιετναμέζων ήταν αισθητός με την πρώτη ματιά. Τα μαγαζιά στους δρόμους, τα κόσμια πεζοδρόμια, οι πινακίδες από αγγλικά και γαλλικά ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα πολυκαταστήματα με επώνυμες μάρκες, ακόμη και οι τρόποι των ανθρώπων, μαρτυρούσαν ότι η ένωση νοτίου και βορείου Βιετνάμ δεν ήταν παρά μία πολιτική και καθόλου ουσιαστική πράξη.



Κάναμε πολύ μεγάλη βόλτα και η πρώτη στάση ήταν στο Ben Thanh Market. Μια κλειστή αγορά που μέσα βρίσκεις ό,τι απομίμηση «τραβάει η καρδιά σου». Ακόμη έχει τρόφιμα, λευκά είδη κ.α. Από εκεί κατευθυνθήκαμε στον καθεδρικό ναό Notre Dam και ακριβώς απέναντι στο κεντρικό ταχυδρομείο, απομεινάρια και τα δύο της Γαλλικής αποικιοκρατίας. Από εκεί στο Diamond Plaza, ένα εμπορικό κέντρο με όλες τις μεγάλες εταιρείες, που οι τιμές του ήταν περίπου 10% κάτω σε σχέση με την Ευρώπη.



Το απόγευμα πήγαμε στο Bitexco financial tower. Δεν ήταν δύσκολο να φτάσουμε μέχρι εκεί μια και είναι το ψηλότερο κτήριο της πόλης και είναι ορατό σχεδόν από παντού. Συνολικά οι όροφοί του είναι 69. Αφού πληρώσαμε την είσοδο (8ευρώ/ άτομο), μπήκαμε στο ασανσέρ που μας ανέβασε στον 49ο όροφο. Δύο ορόφους πιο πάνω ετοιμαζόταν το εστιατόριο (τώρα μάλλον θα είναι έτοιμο). Η θέα ήταν πραγματικά όμορφη και η ώρα ήταν η κατάλληλη. Ο ήλιος έδυε και τα φώτα από την πόλη και τις γέφυρες του Saigon River άναβαν. Αρκετή ώρα καθίσαμε εκεί χαζεύοντας την πόλη από όλες τις πλευρές και διαβάζοντας τις σχετικές πληροφορίες.



Μεγάλη βόλτα και πίσω στο ξενοδοχείο. Αύριο μας περιμένουν τα Chu Chi tunnels.

Tips:
1) Το ταξί από το Hoi An μέχρι το αεροδρόμιο του Da Nang κόστισε 15$.
2) Το ταξί από το αεροδρόμιο της HCMC μέχρι το κέντρο της πόλης κόστισε 8$. Μην επιχειρήσετε να το παζαρέψετε, δεν πιάνει. Είπαμε εδώ είναι πιο δυτικά τα πράγματα.
3) Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν το Golden Wind. Κόστος 28$/βραδιά. Κεντρικό, καθαρό, ήσυχο, πολύ εξυπηρετικό προσωπικό. Το μόνο αρνητικό είναι ότι είναι μέσα σε ένα στενό διάδρομο και είναι λίγο δύσκολο να το βρεις αρχικά. Booking.com: Golden Wind Hotel, Ho Chi Minh City, Vietnam - 199 Guest reviews. Book your hotel now!
Ημέρα 14η
Saigon- Chu Chi tunnels

Στις 08:00 ακριβώς μας περίμενε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου η ξεναγός από το Hand span για να ξεκινήσουμε την περιήγησή μας στα Chu Chi tunnels. Το γραφείο αυτό οργανώνει ολιγομελή γκρουπ μέχρι 8 άτομα, αλλά τη συγκεκριμένη μέρα εμείς ήμασταν οι μόνοι που είχαμε διαλέξει αυτή την εκδρομή και έτσι είχαμε δικό μας αυτοκίνητο με οδηγό και ξεναγό. Όταν μάλιστα τα αγγλικά της ξεναγού είναι άψογα και το αυτοκίνητο ένα ολοκαίνουριο Honda civic sedan, τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα και η διαδρομή μέχρι τα τούνελ -που είναι περίπου 1:30 ώρα- δεν μας ‘φάνηκε’ καθόλου.
Φτάσαμε και ξεκινήσαμε την ξενάγηση. Το εκπληκτικό αυτό σύμπλεγμα από τούνελ έχει μήκος 258 km και είναι ανεπτυγμένο σε 3 επίπεδα. Οι διαφόρων ειδών παγίδες, οι μυστικές είσοδοι, το σύστημα για να βγαίνει ο καπνός από το μαγείρεμα χιλιόμετρα μακριά και το σύστημα εξαερισμού που μοιάζει με φωλιές από τερμίτες είναι μόνο μερικά από όσα σκέφτηκαν οι Vietcong για να μπορέσουν να επικρατήσουν στον ανταρτοπόλεμο αρχικά ενάντια στους Γάλλους και κατόπιν ενάντια στους Αμερικανούς.



Οι επισκέπτες αν θέλουν μπορούν να μπουν σε ένα από τα τούνελ που είναι πεπλατυμένο κατά 40% για τις ανάγκες των τουριστών. Μπορείς να διανύσεις 40, 60, ή 100 μέτρα. Εγώ που με την κλειστοφοβία δεν έχω καμία σχέση έκανα τα πρώτα 40 μέτρα, ο Β. (πιο θαρραλέος) έκανε τα 100.



Περιπλανηθήκαμε στο χώρο γύρω από τα τούνελ με τους κρατήρες από τις βόμβες, είδαμε και ένα βίντεο 100% πλύση εγκεφάλου από το καθεστώς για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, την επανένωση της χώρας και την κατάσταση σήμερα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.



Στον χώρο υπάρχει επίσης και πεδίο βολής με πραγματικά όπλα. Δεν το δοκιμάσαμε,καθώς, ήταν πολύ πολεμοχαρές για μας, όχι όμως και για τους Αμερικανούς και τους Άραβες που όση ώρα ήμασταν εκεί πλήρωναν με χαρά το εισιτήριο. Από ό,τι μας είπε η ξεναγός μας το δείγμα που είδαμε εμείς ήταν αρκετά αντιπροσωπευτικό. Πολύ σπάνια Ευρωπαίοι, Αυστραλοί, Ασιάτες και Καναδοί θα πάνε στο πεδίο βολής, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς και τους Άραβες που ενθουσιάζονται με την ιδέα. (Τα σχόλια δικά σας).
Στο αυτοκίνητο και πίσω στη HCMC. Στο πρόγραμμα συμπεριλαμβανόταν γεύμα σε τοπικό εστιατόριο το οποίο ήταν εξαιρετικό από κάθε άποψη (για άλλη μια φορά τα εύσημα στο Hand span για την οργάνωση). Το φαγητό ήταν πάρα πολύ ποσοτικά και πολύ νόστιμο. Δοκιμάσαμε διάφορα πιάτα τοπικής κουζίνας, το ένα καλύτερο από το άλλο. Μερικά από αυτά είναι το “Morning glory”, που είναι μια πρασινάδα-δεν ξέρω τι ακριβώς- τηγανιτή, φρέσκα spring rolls με μοσχάρι, μοσχάρι τηγανιτό με κρεμμύδι και lemon grass κ.α..
Μετά το φαγητό με το αυτοκίνητο στο Reunification Place που παλαιότερα ονομαζόταν Independence Place. Ξενάγηση και κουβεντούλα σχετικά με την πραγματικότητα στο Βιετνάμ σήμερα και τον πόλεμο με τους Αμερικανούς με την ξεναγό μας.



Αμέσως μετά στο War Remands Museum. Εδώ ‘σφίχτηκε’ η καρδιά μας. Είχε φωτογραφίες και βίντεο από τα θύματα του πολέμου και έναν ειδικά διαμορφωμένο όροφο για το “Agent orange”, το χημικό που χρησιμοποίησαν οι Αμερικάνοι στην περιοχή και ακόμα και σήμερα προκαλεί τερατογεννέσεις. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι το μουσείο αυτό θα έπρεπε να αποτελεί ύμνο στην ειρήνη και σε εμάς –τουλάχιστον- δεν ‘έβγαλε’ κάτι τέτοιο. Στο αυτοκίνητο και πίσω στο ξενοδοχείο.



Λίγη ξεκούραση και βγήκαμε να δούμε τι θα κάνουμε με την κάμερα που κάτι έπαθε και δεν μπορούσαμε να βγάλουμε την κασέτα. Η γλώσσα για άλλη μια φορά ήταν πρόβλημα. Αφού περιπλανηθήκαμε σε διάφορα μαγαζιά μέχρι να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ψάχναμε για service για να μπορέσουμε να βγάλουμε και όχι να αντιγράψουμε την κασέτα, φτάσαμε στο σωστό μαγαζί.
Η ευρωπαϊκή αισθητική του χώρου, το νούμερο αναμονής αλλά και το γραφείο που μας υποδέχτηκε ο υπάλληλος, όταν ήρθε η σειρά μας, μας έκαναν να πιστέψουμε ότι θα βρίσκαμε άκρη. Αλλά φευ!!! Ο υπάλληλος μας έγνεψε καταφατικά και αρχίσαμε να του εξηγούμε. Παρόλ’ αυτά , αυτός παρέμενε αναντίδραστος. Εγώ να λέω αργά και καθαρά :”Can you remove the cassette, please?” ( Μπορείτε να βγάλετε την κασέτα?)Τίποτα αυτός. Ξανά εγώ : “Cassette- out. Cassette – out”. Πάλι τίποτα αυτός, σαν να μην ήμασταν εκεί. «Μήπως είναι κωφάλαλος;» λέω στον Β (έχω και τις ευαισθησίες μου εγώ με τα ΑΜΕΑ λόγω σπουδών). «Μη λες *^%$%^&^@*» μου λέει. Μετά από πόση ώρα που συνέχιζε το ίδιο σκηνικό, ο υπάλληλος μας δίνει ένα χαρτάκι και ένα στυλό. Γράφουμε και εμείς με κεφαλαία και καθαρά γράμματα: CAN YOU REMOVE THE CASSETTE, PLEASE? Το παίρνει στα χέρια του και με ύφος σαν να ανακάλυψε την Αμερική διαβάζει φωναχτά: “Can you remove the cassette, please?” και μετά “Aaaaaaaaaaaaaaaaa” Κοιταχτήκαμε σαν χαζοί με τον Β. Πήρε την κάμερα σε έναν χώρο μέσα και μετά από 3 λεπτά βγήκε έξω και μας είπε: “No”( και πολύ μας ήταν). Τόση ώρα και τίποτα.
Πήραμε την κάμερα, κάναμε βόλτα, ήπιαμε κοκτεϊλάκι, κάναμε μασαζάκι και πεντικιούρ(εγώ) για να σβήσουμε τον πόνο μας και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Ο Β ‘χειρούργησε’ την κάμερα και τελικά κατάφερε να βγάλει έξω την κασέτα και να την αντικαταστήσει. Με μια μικρή απώλεια: η οθόνη τα έδειχνε όλα μπλε.
Με την ελπίδα να μην ‘γυρίσουμε’ την στρουμφοταινία, μαζέψαμε για άλλη μια φορά τα μπογαλάκια μας γιατί την επόμενη μέρα το πρωί θα ξεκινήσουμε για το δέλτα του Μεκόνγκ. Το όνειρο για χαλαρό ξύπνημα το αφήσαμε για κάποιο άλλο ταξίδι.

Tips:
1) Η εκδρομή στα Chu Chi tunnels ήταν με το Hand span και κόστισε 44ευρώ/άτομο (μεταφορές, είσοδοι, ξεναγήσεις, αυτοκίνητο, φαγητά, εκτός από ποτά).
2) Το foot massage 30’ κόστισε 3$ και pedicure 3$.
3) Στη Σαϊγκόν ψάξαμε να αγοράσουμε άλλη κάμερα αλλά οι τιμές ήταν πολύ υψιλές. Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και με τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά
Ημέρα 15η
Mekong delta- Kan Tho

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 06:40 και στις 08:00 ακριβώς μας περίμενε στη ρεσεψιόν ο ξεναγός μας για την περιήγησή μας στο δέλτα του Μεκόνγκ, του ποταμού που πηγάζει από το Θιβέτ, διασχίζει την Κίνα, το Μιανμάρ, το Λάος, την Ταϊλάνδη, την Καμπότζη και εκβάλλει στο νότιο Βιετνάμ. Σήμερα ήμασταν σε ένα μίνι βαν μαζί με ένα ακόμη ζευγάρι από την Αυστραλία, τον Ε και την J, που αποδείχτηκαν πολύ ευχάριστη παρέα.



Μετά από δύο ώρες οδήγηση φτάσαμε στον ποταμό και πήραμε μια βάρκα που μας μετέφερε στο Dragon island. Εκεί κατεβάσαμε τα ποδήλατα από τη βάρκα και κάναμε μια ωραία βόλτα στο νησί για μιάμιση περίπου ώρα με ενδιάμεσες στάσεις για χυμό από ζαχαροκάλαμο και φωτογραφίες.



Άνθρωποι και ποδήλατα πίσω στη βάρκα, όπου μας περίμενε μια ανοιγμένη καρύδα για τον καθένα. Μέχρι να την πιούμε αποβιβαστήκαμε στο νησί της Χελώνας για να επισκεφτούμε μια φάρμα με μέλισσες και να δοκιμάσουμε το γευστικότατο –κατά κοινή ομολογία- τσάι με πολύ πολύ μέλι. Δοκιμάσαμε και βασιλικό πολτό και καραμέλες από καρύδα που φτιάχνανε οι ντόπιες γυναίκες. Στην ίδια φάρμα πάνω σε ένα τραπεζάκι άραζε και ένας πύθωνας. Οι Αυστραλοί βγαίνανε περιχαρείς φωτογραφίες με τον πύθωνα τυλιγμένο στο λαιμό τους, εμένα είχε παγώσει το αίμα μου, ο Β τον άγγιξε λίγο με το χέρι του.



Στη συνέχεια, ανεβήκαμε σε ένα κάρο και πήγαμε σε μια φάρμα, όπου καλλιεργούσαν όλα τα τοπικά-τροπικά φρούτα τα οποία με ευχαρίστηση δοκιμάσαμε. Ο Τ. , ο ξεναγός μας, μας έδειξε πως είναι από σπόροι, μετά φυτά και τέλος φρούτα. Οι γεύσεις ήταν πάρα πολλές, περίεργες και αλησμόνητα νόστιμες.
Λίγο περπάτημα μέσα στη φάρμα και ξαναφτάσαμε στην όχθη του ποταμού. Εκεί μας περίμεναν δύο μικρά ξύλινα βαρκάκια. Επιβιβαστήκαμε με τον Β. σε ένα από αυτά και πλεύσαμε μέσα στον Mekong Amazon. Η βλάστηση οργιαστική και η απουσία του ήχου της μηχανής από τη βάρκα μετέτρεψε τα 30 λεπτά της περιήγησής μας σε πρωτόγνωρη εμπειρία.



Στο τέλος της διαδρομής μας περίμενε η μεγάλη βάρκα που μας οδήγησε σε ένα άλλο νησί για φαγητό. Φάγαμε Elephant ear fish, που μια κοπέλα το καθάριζε μπροστά μας και το τύλιγε σε φρέσκο spring roll από ρύζι, γαρίδες, τηγανιτό ρύζι και πολλά άλλα. Για άλλη μια φορά το φαγητό ήταν καταπληκτικό.
Η βάρκα μας οδήγησε πίσω στην αποβάθρα, όπου μας περίμενε το μίνι βαν. Μετά από 2 ώρες οδήγηση φτάσαμε στο Can Tho. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο Kim Lan (που στα βιετναμέζικα σημαίνει χρυσό ζώο) και βγήκαμε να γνωρίσουμε την πόλη. Βόλτα στην όχθη του Mekong, φαγάκι και πίσω στο ξενοδοχείο.

Tips:
1) Για την εκδρομή Mekong- Phnom Penh εμπιστευτήκαμε για άλλη μια φορά το Hand span και καλά κάναμε. Το κόστος για την εκδρομή (2 διανυκτερεύσεις και όλα πληρωμένα εκτός από δείπνα, ποτά και βίζα εισόδου στην Καμπότζη) ήταν 215$/ άτομο μετά από την έκπτωση 10% γιατί είχαμε κάνει μαζί και άλλες εκδρομές. Η οργάνωση ήταν άψογη, το φαγητό και τα καταλύματα σε πολύ καλό επίπεδο.
Ημέρα 16η
Can Tho- Chau Doc

Ξυπνήσαμε στις 06:10 για να μπορέσουμε να είμαστε νωρίς σε μία από τις μεγαλύτερες πλωτές αγορές της ΝΑ Ασίας. Πολλές βάρκες πουλούσαν σε χονδρική, δηλαδή από 5kg και πάνω, την πραμάτεια τους. Πάνω σε ένα στύλο από μπαμπού είχαν δεμένο το προϊόν που πουλούσαν για να διακρίνεται από τις υπόλοιπες βάρκες. Όμορφες εικόνες. 97759375946 φωτογραφίες και μετά αποβιβαστήκαμε στην τοπική αγορά του Can Tho.



Εκείνο ήταν σοκ. Το χαμογελαστό 3χρονο κοριτσάκι που έτρεχε πέρα δώθε στην αποβάθρα κρατώντας από ένα φίδι στο κάθε χέρι, μας προϊδέασε για το τι θα βλέπαμε πιο μέσα. Όλου του κόσμου τα καλά –και όχι μόνο- πωλούνταν εκεί πέρα. Ζωντανά-γδαρμένα βατράχια, ποντίκια (για φαγητό), φίδια, νερόφιδα, καβούρια, ζωντανά ψάρια μέσα σε λεκάνες με νερό που για να τα σκοτώσουν τα χτυπούσαν επιτόπου στο κεφάλι, ένα πράγμα σαν ζελέ που το φτιάχνουν από αίμα πάπιας, εντόσθια, κρέατα (εκτός ψυγείου φυσικά ), μαζί με φρούτα, λαχανικά, εσώρουχα, λευκά είδη, έντομα κάθε λογής και ό,τι άλλο βάζει ο νους σου.



Μετά από όλες αυτές τις εικόνες πίσω στο Can Tho. Γεύμα σε ένα όμορφο εστιατόριο δίπλα στο ποτάμι παρέα με τις σκέψεις για το από πού προμηθεύονται τις πρώτες ύλες και μετά στο mini van και σε 2.5 ώρες ήμασταν στο Chau Doc, μια μικρή πόλη στις όχθες του Mekong δίπλα στα σύνορα με την Καμπότζη. Βολτίτσα το απόγευμα για να γνωρίσουμε την πόλη, που δεν είχε και πολλά να πει, φαγητό σε πλωτό εστιατόριο στο Mekong και πίσω στο ξενοδοχείο.



Ανοίγω την τηλεόραση να χαζέψουμε όσο πακετάραμε για πολλοστή φορά τα πράγματα. Η γλώσσα άγνωστη, αλλά οι εικόνες γνωστές. Αφήσαμε το πακετάρισμα και κοιτούσαμε στην οθόνη. Ήταν μια εκπομπή ενός βιετναμέζικου καναλιού με θέμα την Σαντορίνη. Από την ώρα που το πετύχαμε διήρκεσε άλλα 20 λεπτά. Και σ’ αυτή τη γωνιά της γης, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, νιώσαμε περηφάνια αλλά και ντροπή όταν είδαμε το πλάνο με την Βιετναμέζα δημοσιογράφο να κουνά αρνητικά το κεφάλι της πέρα- δώθε έξω από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου στο Ακρωτήρι. Δεν ξέρω αν αυτό που έλεγε στην πραγματικότητα είναι πως ο χώρος παραμένει κλειστός εδώ και χρόνια εξ’ αιτίας της κατάρρευσης ενός στεγάστρου, αλλά για μένα το νεύμα έφτανε για να μου θυμίσει την πραγματικότητα.
Αύριο θα περάσουμε στην Καμπότζη. Goodnight Vietnam!!!



Tips:

1) Προσοχή στο νερό. Πίνετε μόνο εμφιαλωμένο μπουκαλάκια σφραγισμένα με ταινία.
2) Πριν αλλάξετε χρήματα ρωτήστε σε 2-3 διαφορετικά σημεία, πραγματικά μπορείτε να βρείτε μεγάλες διαφορές. Μην αλλάζετε χρήματα σε πλανόδιους στο δρόμο.
3) Όλα τα ξενοδοχεία που μείναμε στο Βιετνάμ δεχόταν εξόφληση με χρεωστική κάρτα χωρίς προμήθεια. Είναι μια καλή εκδοχή για να μην κουβαλάτε μετρητά.
4) Αν είστε μυγιάγγιχτοι μην πάτε στο Βιετνάμ. Τουλάχιστον όχι εκεί που πήγαμε εμείς. Η καθαριότητα δεν είναι το φόρτε τους, ειδικά στους δημόσιους χώρους.
Ημέρα 17η
Chau Doc – Phnom Penh

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 05:50 και μία ώρα αργότερα ήρθε ένα cyclo και μας πήρε μαζί με τα πράγματά μας για να μας πάει στην αποβάθρα από όπου θα παίρναμε το ταχύπλοο σκάφος με προορισμό την Phnom Penh. Είχαμε αποφύγει συνειδητά να χρησιμοποιήσουμε cyclo τις 16 προηγούμενες μέρες αλλά τώρα ήταν κανονισμένο από το πρακτορείο και συν τοις άλλοις δεν είχαμε και τον χρόνο να ψάξουμε για διαφορετικό τρόπο μετάβασης στο λιμάνι.
Επιβιβαστήκαμε στο ταχύπλοο σκάφος με χωρητικότητα περίπου 20 ατόμων και ξεκινήσαμε μέσα από τον Mekong τη διαδρομή. Λίγη ώρα μετά σταματήσαμε στα Βιετναμέζικα σύνορα στη μέση του πουθενά στη όχθη του ποταμού. Αμέσως μετά ξανασταματήσαμε στα σύνορα στης Καμπότζης, κολλήθηκε η Visa στο διαβατήριο, το ταχύπλοο άλλαξε σημαία και συνεχίσαμε το ταξίδι μας στον υδάτινο δρόμο του Mekong.



Λίγο πριν τις 14:00 φτάσαμε στην Phnom Penh.Πήραμε ένα tuk-tuk έξω από την αποβάθρα και για 2$ μας πήγε στο ξενοδοχείο που τελικά ήταν πολύ κοντά.
Βγήκαμε αμέσως για φαγητό γιατί το στομάχι μας διαμαρτυρόταν. «Πίτσα Χμερ» είπα στον Β «να φάμε. Έτσι είπαν τα παιδιά από το travelstories». Έτσι την τιμήσαμε και αυτή και άλλα.
Αφού η πείνα μας είχε κορεστεί, πήραμε το δρόμο προς το παλάτι. Εδώ όμως τα πάντα κλείνουν στις 17:00 και έτσι δεν μπορέσαμε να μπούμε. Δεν πειράζει… αύριο. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα μέχρι το Wat Phnom , μια κλειστή αγορά που οι ντόπιοι θέλουν να ονομάζουν εμπορικό κέντρο. Εκεί γύρω έχει πολλά ανταλλακτήρια συναλλάγματος. Στην επιστροφή προς το ξενοδοχείο κάναμε Fish massage που τώρα είναι πολύ μόδα και στην Ελλάδα.
Στον δρόμο σε πολλά μαγαζιά που ήταν κάτι ανάμεσα σε Street food και ταβέρνα σε πανηγύρι, σούβλιζαν κάτι που έμοιαζε με μεγάλο σκυλί. Όταν κοντοστεκόμασταν και τους ρωτούσαμε όλοι μας έλεγαν “Cοw” αλλά δεν νομίζω ότι μας έπεισαν.



Tips

1) Μέσα στο ταχύπλοο μας έδωσαν μία ατομική σακουλίτσα με ένα μπουκάλι νερό, μία μπανάνα και κάτι σαν σταφιδόψωμο. Νερό μπορείτε να αγοράσετε και από τη στάση στα σύνορα. Το σκάφος έχει τουαλέτα, στην οποία η κατάσταση ήταν και αρκετά κόσμια.
2) Στην Phnom Penh παζαρέψτε τις τιμές στα tuk tuk. Οι οδηγοί ξεκινάνε με τα 2πλάσια ή και τα 3πλάσια λεφτά από αυτά που τελικά συμφωνούνε.
3) Το ξενοδοχείο που μείναμε είναι το Silver River. 32$/ βραδιά. Εξαιρετικό location, καθαρό, το δωμάτιο πολύ όμορφο και μεγάλο, με θέα στο Βουδιστικό μοναστήρι και στον Mekong. Στα αρνητικά ότι δεν είχε χαρακτήρα. Welcome to Silver River Hotel in Cambodia
Ημέρα 18η
Phnom Penh

Σήμερα η μέρα ήταν εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένη στην πρωτεύουσα της Καμπότζης. Βγήκαμε από νωρίς στους δρόμους. Πρώτη στάση το Βασιλικό παλάτι. Είδαμε την αίθουσα του θρόνου, την ασημένια παγόδα, που ονομάστηκε έτσι από τα 5000 ασημένια πλακάκια που καλύπτουν το δάπεδό της, και περιπλανηθήκαμε στους εξωτερικούς χώρους του παλατιού. Η χλιδή και η πολυτέλεια περίσσευαν. Η αντίθεση βέβαια ήταν πάρα πολύ μεγάλη σε σχέση με την κατάσταση που επικρατεί έξω από το παλάτι και ο συνειρμός είναι δύσκολο να μην γίνει.



Βγαίνοντας από το παλάτι διαπραγματευτήκαμε με έναν τουκ-τουκατζή για μια βόλτα σε διάφορα σημεία της πόλης. Η τιμή που συμφωνήσαμε ήταν 6$ και ξεκινήσαμε. Περάσαμε από το μνημείο της ανεξαρτησίας και συνεχίσαμε για το Tuol Sleng Museum. Είναι μία φυλακή στην οποία κρατούσαν, βασάνιζαν και σκότωναν οι Ερυθροί Χμερ τους αντιφρονούντες. Ο χώρος είχε πολύ βαριά αύρα και φύγαμε από εκεί ψυχοπλακωμένοι. Τα στοιχεία είναι τέτοια που δεν μπορείς απλώς να τα διαβάσεις και να συνεχίσεις την περιπλάνησή σου. Σχεδόν το 1/3 της χώρας δολοφονήθηκε ή εξοντώθηκε στα χρόνια του Πολ Ποτ και οι πληγές στη χώρα είναι ακόμα πολύ νωπές.
Με βαριά καρδιά πήγαμε στη Ρώσικη αγορά. Κάναμε μερικά ψώνια ( με παζάρια πάντα) και από εκεί γυρίσαμε πίσω στο κέντρο και στο “Friends” για φαγητό. Ένα εστιατόριο, που είναι κομμάτι μιας μεγάλης προσπάθειας που βοηθά τα παιδιά του δρόμου. Το φαγητό και η εξυπηρέτηση ήταν πολύ καλά. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Στη συνέχεια, πήραμε τουκ-τουκ για το Wat Penh και είδαμε τον ναό πάνω στον λόφο. Ο βούδας, αμφιλεγόμενης αισθητικής, με τα βαμμένα χείλη του, τα γυαλιά του, τα πλουμιστά σκουλαρίκια του και τα πάμπολλα λαμπάκια που αναβόσβηναν ρυθμικά μας χαμογελούσε καθισμένος στη στάση του λωτού στην κορυφή του λόφου.



Γυρίσαμε με τα πόδια μετά από μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο και πήγαμε στο “Nail Bar” για foot massage.Το “Nail Bar” το «τρέχει» το Friends και ήταν μακράν το καλύτερο foot massage που κάναμε, όχι μόνο σε αυτό το ταξίδια αλλά και γενικότερα. Κόστος 4$/ 30 λεπτά.Friends-International: Together, building futures
Το βραδάκι βόλτα στην όχθη του ποταμού. Η ζέστη δεν είναι όση στο Βορρά του Βιετνάμ και αυτό κάνει τα πράγματα πολύ καλύτερα. Υπέροχο fruit shake σε ένα μπαρ, παγωτάκι από το “Blue Pumpkin” και πίσω στο ξενοδοχείο. Αύριο το πρωί φεύγουμε με λεωφορείο για Siem Reap.



Tips:
1) Το εισιτήριο για το Βασιλικό παλάτι ήταν λίγο ακριβό για τα εκεί δεδομένα, αλλά δεν σημείωσα το ποσό ακριβώς. Αν δεν κάνω λάθος ήταν 11$, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη. Επίσης το Dress code είναι πολύ αυστηρό. Οι ώμοι πρέπει να είναι καλυμμένοι και μάλιστα με μπλούζα. Οι πασμίνες απαγορεύονται, εγώ που είχα μία μαζί μου για αυτό το σκοπό δεν μου επέτρεψαν να μπω με αυτή και αγόρασα από στην είσοδο μπλούζα προς 2$ .
2) Το φαγητό στο “Friends” κόστισε 35$ /2 άτομα και ήταν υπέροχο.
Friends-International: Together, building futures
3) Τα fruit shake, επίσης λαχταριστά, κόστισαν 2$/τεμάχιο.
Ημέρα 19η
Phnom Penh- Siem Reap

Στις 08:00 ήρθαν και μας πήραν με ένα μίνι βαν από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Τα εισιτήρια τα κλείσαμε από το ξενοδοχείο την προηγούμενη μέρα με αντίτιμο 6$ το άτομο και είχαμε ένα μικρό άγχος για το πώς θα ήταν το ταξίδι. Πήγαμε με την εταιρεία 168 για την οποία, αφού γυρίσαμε, διάβασα καλά σχόλια στο internet, αλλά η δική μου γνώμη δεν είναι η ίδια.
Το λεωφορείο από μέσα ήταν με λουλουδένια ταπετσαρία από δερματίνη και εμπριμέ καλύμματα στα καθίσματα. Χάρμα οφθαλμών δηλαδή. Ήταν κάτι σαν υπερυψωμένο και στο κάτω επίπεδο εκτός από τις βαλίτσες είχαν βάλει και 3 μηχανάκια που ανήκαν στους επιβαίνοντες!!! Για να βγουν οι άνθρωποι από την μεσαία πόρτα, έπρεπε πρώτα να βγάλουν με τα χέρια τα μηχανάκια. Οι επιβάτες ήταν τόσο ντόπιοι όσο και τουρίστες. Οι ντόπιοι ήταν πολύ φωνακλάδες και έτρωγαν κάτι βρωμερά πράγματα που έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Τέλος πάντων, ξεκινήσαμε... Περίπου μετά από μισή ώρα προβάλανε μια ταινία στις τηλεοράσεις, η οποία ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Καμποτζιανή, μάλλον δράσης θα τη χαρακτήριζες, με τους πρωταγωνιστές να εξασκούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα διάφορες πολεμικές τέχνες και να ουρλιάζουν συνεχώς άναρθρες κραυγές. Ο ήχος ήταν στη διαπασών και η ταινία είχε τον ατελείωτο. Οι ωτασπίδες δεν έκαναν δουλειά. Τουλάχιστον οι ντόπιοι σταμάτησαν το φαγητό και παρακολουθούσαν με προσήλωση την ταινία. Κάτι ήταν και αυτό. Μας είχαν πει ότι το λεωφορείο θα κάνει 6 ώρες αλλά τελικά έκανε συνολικά 7μισή. Θα μου πεις «Με 6$ για 7 ώρες, τι περιμένεις;»
Όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο μας περίμενε ένα γλυκύτατο παιδί (γύρω στα 20) με τα ονόματά μας γραμμένα σε ένα χαρτί. Ήταν ο Σοτί και θα ήταν ο τουκ-τουκατζής μας για τις επόμενες ημέρες. Μας οδήγησε στο ξενοδοχείο, που ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη. Το υπέροχο δωμάτιο που ήταν ολόγυρα στολισμένο με φρέσκα λουλούδια και η βουτιά στη πισίνα ήταν ό,τι έπρεπε για να ξεχάσουμε το σοκ του λεωφορείου.



Αργότερα πήγαμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Φάγαμε τα φορτωμένα με κάρυ πιάτα της Khmer κουζίνας και χαζέψαμε στα πολύ ωραία μαγαζιά τα οποία φυσικά και τιμήσαμε.
Γυρίσαμε πίσω και πέσαμε νωρίς για ύπνο γιατί μας περίμενε ξύπνημα στις 04:00 για να δούμε την ανατολή στο Angkor Wat.

Tips
1) Το λεωφορείο το κλείσαμε από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και υπάρχει η δυνατότητα να πάρεις εισιτήρια για πολλούς ακόμη προορισμούς εντός και εκτός χώρας.
2) Το ξενοδοχείο που μείναμε είναι το Petit Villa hotel and spa, 38$/δίκλινο. Αποτελείται από 7 σουίτες γύρω από μία όμορφη πισίνα, μέσα σε έναν κήπο με οργιαστική βλάστηση, αιώρες και ξαπλώστρες από μπαμπού. Το δωμάτιο, το προσωπικό, το φαγητό και οι υπηρεσίες μασάζ ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Το value for money εξαιρετικό. Είναι 10 λεπτά από το κέντρο της πόλης με τα πόδια αλλά το τουκ-τουκ με 1$ σε πάει μέχρι εκεί σε 2-3 λεπτά.Welcome to Petit Villa Boutique & Spa
3) Τα μαγαζιά στο Siem Reap ήταν τα καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στο ταξίδι μας. Πολύ καλές προσπάθειες από ντόπιες εταιρίες και σχεδιαστές σε πολύ καλές τιμές. Εδώ να ψωνίσετε αν έχετε σκοπό να το κάνετε.
Ημέρα 20η

Siem Reap (Angkor)

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 04:00. Ετοιμαστήκαμε στα γρήγορα και πήραμε το τουκ-τουκ για να προλάβουμε την ανατολή στο Angkor Wat. Σταματήσαμε στην είσοδο κα βγάλαμε εισιτήρια 40 ευρώ για 3 μέρες το κάθε άτομο με τη φωτογραφία μας τυπωμένη επάνω.
Στο Angkor φτάσαμε όταν ήταν ακόμα νύχτα. Μπήκαμε μέσα και περιμέναμε μαζί με πολύ κόσμο τον ήλιο να ανατείλει. Καθώς η όψη του ναού είναι προσανατολισμένη προς τη Δύση, ο ήλιος τον φώτισε από πίσω χαρίζοντας πολύ ωραίες λήψεις και ανταμείβοντας την αναμονή και το ξύπνημα.



Αφού ο ήλιος ανέτειλε για τα καλά, διασχίσαμε τον επιμήκη διάδρομο που οδηγεί στο κυρίως κτίσμα στου ναού για να τον δούμε από κοντά. Χιλιάδες ανάγλυφες μορφές από πολεμιστές, ινδικές νύμφες, ζώα, απλούς ανθρώπους, βασιλιάδες, δαίμονες και θεούς είναι σκαλισμένες περίτεχνα στους τοίχους του. Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, πράγμα που έκανε την περιπλάνηση- εξερεύνηση πολύ ευχάριστη.



Στρέψαμε το βλέμμα μας στον ουρανό και είδαμε ένα αερόστατο. Βγήκαμε από τον Ναό, βρήκαμε τον Σοτί ( τον τουκ-τουκατζή μας) και του είπαμε να μας πάει στο σημείο από όπου θα ανεβαίναμε στο αερόστατο. Είχαμε τις αμφιβολίες μας στην αρχή ότι παραήταν τουριστικό σαν ιδέα, αλλά όταν φτάσαμε στα 200 μέτρα από τη γη, όλες αυτές οι σκέψεις ήταν παρελθόν. Όσα νούμερα και αν είχαμε διαβάσει, όσες εικόνες και αν είχαμε δει, μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε τις γιγαντώδεις διαστάσεις των ναών, των τάφρων, των 2 ορθογώνιων λιμνών, και πολλών άλλων μνημείων που άφησε πίσω της η εποχή της αυτοκρατορίας των Χμερ. Το θέαμα έκοβε την ανάσα.



Όταν ξαναπιάσαμε γη… σειρά είχε ο ναός Preah Kan, ένας από τους μεγαλύτερους του Angkor. Πριν συνεχίσουμε, τιμήσαμε το πρωινό που μας είχαν ετοιμάσει από το ξενοδοχείο. Αφού «στηλωθήκαμε», μετά το περιποιημένο γεύμα, αρχίσαμε την εξερεύνηση σου Preah Kan και από εκεί συνεχίσαμε στον ναό Ta Som. Αμέσως μετά στο western Baray και στον ναό Mebon.





Η ώρα είχε πάει 13:00 και η κούραση είχε αρχίσει να μας καταβάλει. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, κάναμε ένα δίωρο διάλειμμα για φαγητό, μπανάκι στην πισίνα και λίγο ύπνο και γύρω στις 16:00 ήμασταν πάλι πίσω στο ναό Phnom Bakneng, αυτή τη φορά για να δούμε το ηλιοβασίλεμα παρέα με χιλιάδες ακόμα τουρίστες. Ο ουρανός είχε αρκετά σύννεφα και δεν βοήθησε να απολαύσουμε τη στιγμή.





Αφού σκοτείνιασε, γυρίσαμε πίσω στην πόλη. Βολτίτσα- φαγάκι- μασαζάκι (τι πρωτότυπο!), έρευνα αγοράς και κράτηση θέσεων με λεωφορείο για Μπανγκόκ και πίσω για νάνι. Ήμασταν πραγματικά ψόφιοι, αλλά άξιζε.

Tips:
1) Κατά την επίσκεψή σας στο Angkor καλά είναι να έχετε μαζί σας φακό. Εμείς είχαμε από εκείνους που τους φοράς στο κεφάλι και έχεις τα χέρια ελεύθερα και ήταν πολύ εξυπηρετικοί.
2) Μπορείτε εύκολα από το ξενοδοχείο σας να κανονίσετε ξεναγό με 30$ τη μέρα. Αν προτιμάτε να ανακαλύψετε μόνοι σας την περιοχή, υπάρχουν βιβλία που βοηθάνε πολύ ( και το LP)
3) Υπάρχουν διάφοροι τύποι ναών. Ένας από αυτούς είναι ο τύπος του ναού-βουνό που έχει περπάτημα μέχρι την κορυφή. Σε αυτούς τους ναούς όπως ο Phnom Bakneng μπορείτε, αν θέλετε να ανεβείτε και στην πλάτη ενός ελέφαντα. Κόστος δεν θυμάμαι γιατί δεν το χρησιμοποιήσαμε λόγω πεποίθησης για τα ζώα.
4) Η βόλτα με το αερόστατο διαρκεί 15 λεπτά και κοστίζει 14$/ άτομο. Όταν λέω βόλτα εννοώ : ανεβαίνεις, σταματάς στα 200 μέτρα για 7 περίπου λεπτά, σου εξηγούν τι βλέπεις και κατεβαίνεις.
5) Υπάρχει και η δυνατότητα να πετάξεις με μικρό αεροπλάνο πάνω από το Angkor, αλλά είναι αρκετά «τσιμπημένο».
6) Στο Siem Reap έχει από τις ποιοτικότερες και οικονομικότερες υπηρεσίες μασάζ. Εκμεταλλευτείτε το!
Ημέρα 21η

Siem Reap (Angkor)

Μετά το σοκ από το ξύπνημα στις 04:00 της προηγούμενης ημέρας, το 07:00 που χτύπησε το ξυπνητήρι φάνταζε παράδεισος. Λίγη ώρα αργότερα περνούσαμε κάτω από την επιβλητική είσοδο του Angkor Thom. Στάση για να δούμε τους καθόλου φιλικούς μακάκες, που συνεχώς μάλωναν μεταξύ τους και μετά στο Bayon. Οι 54 πύργοι με τα συνολικά 216 πρόσωπα του Jayavarnam με το αινιγματικό, σχεδόν αδιόρατο χαμόγελό του ήταν πολύ ωραίο ξεκίνημα για τη μέρα.



Αμέσως μετά δίπλα στο Baphuon. Η είσοδος μήκους 200 μέτρων που από κάτω είναι περιστύλιο είναι εντυπωσιακή.



Από εκεί στην εξέδρα των ελεφάντων που τη χρησιμοποιούσαν οι βασιλείς για να ανεβαίνουν στους ελέφαντες. Στη συνέχεια στο Ta Keo και το Preah Khan.
Τελευταία στάση, πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, το Ta Prohm. Σκεπασμένο από τη σκιά των τροπικών, πανύψηλων δέντρων και δείγμα πως η φύση είναι κυρίαρχη του όποιου οικοδομήματος. Με τα δέντρα να το έχουν κυριολεκτικά καταπιεί, το Ta Prohm νομίζω ότι μας έκλεψε την καρδιά.







Στο ξενοδοχείο για φαγητό και ξεκούραση και πάλι πίσω στον ναό στου Pre Rup για να δούμε τον ήλιο να δύει. Ο ήλιος έδυσε, εμείς όμως δεν τον είδαμε γιατί τα σύννεφα δεν το επέτρεψαν για ακόμα μια φορά. Επέτρεψαν όμως στη βροχή να ξεκινήσει. Ευτυχώς στην αρχή δεν έβρεχε πολύ, αλλά μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο δυνάμωσε. Ο τουκ-τουκατζής σταμάτησε στη μέση της διαδρομής, κατέβασε τα προστατευτικά νάιλον και όλα μια χαρά.



Πίσω στο ξενοδοχείο είχαμε κανονίσει μασάζ στο Spa. Διάρκεια 90 λεπτά. Όσο θυμάμαι ήταν πραγματικά πολύ ωραίο, αλλά δεν μπορώ να πω και πολλά γιατί κοιμήθηκα. Το ξύπνημα πάντως ήταν υπέροχο. Ο Β μου είπε ότι αυτό που έκανε αυτός ήταν επίσης πολύ καλό.
Στο δωμάτιο είχε DVD player και ταινιοθήκη. Διαλέξαμε ένα ντοκιμαντέρ για το Angkor, το οποίο φυσικά και δεν καταφέραμε να δούμε μέχρι το τέλος. Η κούραση από τις αρκετές μέρες ταξιδιού και το φορτωμένο πρόγραμμα ήταν πια αισθητή.

Tips:
1) Thai massage για 90 λεπτά με 14$
2) Στο Bayon οι αρχαιολόγοι δεν έχουν καταλήξει αν το πρόσωπο που απεικονίζεται είναι ο Jayavarnam ο 7ος (Αυτοκράτορας που στην εποχή του χτίστηκε ο ναός) ή ο Avalokite-Shvara. Οι γνώμες διχάζονται.
Ημέρα 22η
Siem Reap ( Angkor, Tonle Sap)

Για Τρίτη μέρα στο Angkor και σήμερα διαλέξαμε να πάμε σε πιο απομακρυσμένους ναούς. Πήγαμε στον ναό Bantey Srei, έναν από τους παλαιότερους του Angkor. Ο ναός πραγματικά αξίζει μια επίσκεψη γιατί είναι πολύ διαφορετικός από όλους τους άλλους. Ανατρέχει 2 αιώνες παλαιότερα συγκριτικά με τους υπόλοιπους και αυτό καταμαρτυρείται στη δομή αλλά και τις σκαλιστές απεικονίσεις.





Από εκεί πήγαμε σε ένα κοντινό χωριό για να δούμε πως κατασκευάζονται τα Sugar Palm, κάτι μικρά στρόγγυλα γλυκάκια που φτιάχνονται από κάποιο τμήμα του φοίνικα και νερό και μοιάζουν σαν ζαχαρίτσες. Οι άνθρωποι είναι πολύ φτωχοί και καλό είναι αν σκοπεύετε να αγοράσετε SugarPalmνα το κάνετε από εκεί και όχι από τους εμπόρους. Κάναμε μια βόλτα στο χωριό, «κλέψαμε» λίγες στιγμές από την καθημερινότητα των ντόπιων και ανεβήκαμε στο τουκ-τουκ για να συνεχίσουμε για άλλους ναούς.





Οι βουλές του Βούδα όμως ήταν άλλες και μία ξαφνική και δυνατή βροχή μας ανάγκασε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Όλα όμως γίνονται για κάποιο λόγο, και πιο συγκεκριμένα αυτό έγινε για να ξεκουραστούμε επιτέλους. Το φαγητό στο ξενοδοχείο και ο δίωρος μεσημεριανός ύπνος ήταν βάλσαμο.
Όταν ξυπνήσαμε ο ήλιος ήταν πάλι στη θέση του και αποφασίσαμε να πάμε μια απογευματινή βόλτα για να τον δούμε να δύει στη λίμνη Tonle. Η επιφάνεια της λίμνης 4πλασιάζεται ή και 5πλασιάζεται –σύμφωνα με το LP- κατά την περίοδο των βροχών κάνοντάς την τη μεγαλύτερη λίμνη στην ΝΑ Ασία. Αποτελεί σπίτι για 90.000 κατοίκους σε διάφορα πλωτά χωριά. Τα πιτσιρίκια μέσα στις βάρκες ήταν χάρμα οφθαλμών και το ηλιοβασίλεμα το ίδιο.







Αποβιβαστήκαμε από τη βάρκα και πήγαμε πίσω στο Siem Reapγια μια τελευταία βόλτα. Φάγαμε νοστιμότατο μοσχάρι LocLac, κάναμε κάποια τελευταία ψώνια και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε γιατί την επόμενη το πρωί φεύγουμε για Μπανγκόκ.



Tips:
1)Το κόστος για τη βάρκα ήταν 30$ τα 2 άτομα και μέσα δεν είχε άλλους επιβάτες.
2)Αν έχετε σκοπό να χαρίσετε ρούχα ή παιχνιδάκια στα παιδιά τα καταλληλότερα μέρη – από αυτά που επισκεφτήκαμε εμείς- είναι τα μειονοτικά χωριά στη SaPaκαι τα χωριά γύρω από το Siem Reap.
3)Αν είχαμε παραπάνω μέρες στη διάθεσή μας στο Siem Reap θα τις διαθέταμε, αλλά αυτό είναι υποκειμενικό.
4)Τα ξενοδοχεία που μείναμε στην Καμπότζη δένονται χρεωστική κάρτα για εξόφληση χωρίς προμήθεια.
Ημέρα 23η
Siem Reap- BKK

Αφού φάγαμε το γευστικότατο πρωινό που μας σέρβιραν δίπλα στην πισίνα και αποχαιρετήσαμε όλους τους υπέροχους ανθρώπους του ξενοδοχείου και τον Σοτί (τον τουκ-τουκατζή μας), επιβιβαστήκαμε στο μίνι βαν που ήρθε να μας πάρει για να μας οδηγήσει στο σταθμό από όπου θα παίρναμε το λεωφορείο για BKK. Όταν μας έδειξαν το λεωφορείο που θα επιβιβαζόμασταν καταλάβαμε ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από ότι είχαμε συμφωνήσει και πληρώσει 2 μέρες πριν.

Αυτό που είχαμε συμφωνήσει και αναγραφόταν στα εισιτήριά μας ήταν VIP bus( δηλ με 3 καθίσματα/σειρά και όχι 4), με τουαλέτα, χωρίς στάσεις, τα ίδια χαρακτηριστικά στο κομμάτι της Ταϊλάνδης, συνολικό ταξίδι 7 ώρες, ώρα άφιξης 16:00.
Η πραγματικότητα ήταν: ένα παλιό σαράβαλο που με το ζόρι πήγαινε, χωρίς τουαλέτα, με στάσεις στο κομμάτι της Καμπότζης και μετά ένα μίνι βαν με θεόστενες θέσεις και τουρίστες ακόμη και στη θέση του συνοδηγού. Συνολική διάρκεια ταξιδιού 9,5 ώρες, ώρα άφιξης 18:00 ( ξεκινήσαμε μισή ώρα νωρίτερα).

Όταν ψάξαμε κάποιον υπεύθυνο να διαμαρτυρηθούμε και του δείξαμε τα εισιτήριά μας, προσφέρθηκε να μας πάει πίσω στο πρακτορείο που κάναμε την κράτηση για να το κανονίσουμε με την ίδια την @%*$^%(% πράκτορα. Μας είπε ότι VIP bus έχει μόονο στις 12:00 το μεσημέρι και ότι με το συγκεκριμένο πρακτορείο έχουν πάντα τέτοιου είδους προβλήματα.
Τελικά δεν κάναμε τίποτα και επιβιβαστήκαμε στο σαράβαλο γιατί θα χάναμε πολύ ώρα. Το σαράβαλο δρόμο έπαιρνε, δρόμο άφηνε και περίπου δυόμιση ώρες μετά φτάσαμε στα σύνορα.
Αποχαιρετήσαμε την αγαπημένη Καμπότζη, πήραμε τα μπαγκάζια μας, περάσαμε με τα πόδια τα σύνορα για να επιβιβαστούμε σε άλλο μέσο από την πλευρά της Ταϊλάνδης. Αν και ακούγεται απλό, αυτή η διαδικασία κράτησε 1,5-2 ώρες.

Ανεβήκαμε στο στενάχωρο και παραφορτωμένο μίνι βαν και ταλαίπωροι φτάσαμε στις 18:00 στη ΒΚΚ. Αυτό που χρειαζόμασταν ήταν να οριζοντιωθούμε γιατί σκεβρώσαμε στο μίνι βαν, αλλά αυτό που μας περίμενε δεν θα μπορούσαμε να το είχαμε προβλέψει.

Η υποδοχή στο ξενοδοχείο ήταν κάτι παραπάνω από κακή. Μετά από τόσα χαμόγελα που είχαμε συνηθίσει στο Βιετνάμ και την Καμπότζη, η διαφορά ήταν ακόμη εντονότερα αισθητή. Από τη ρεσεψιόν μας ζήτησαν να πληρώσουμε το δωμάτιο. Λογικό. Δεν μας έφταναν τα Bath που είχαμε μαζί μας, τα δολάριά μας είχαν τελειώσει, ευρώ δεν δεχόταν και δώσαμε την χρεωστική. Την δέχτηκαν με προμήθεια 3% και πριν μας δώσουν το κλειδί μας ζήτησαν να τους καταβάλουμε εγγύηση για το δωμάτιο περίπου 30 ευρώ σε τοπικό νόμισμα. Δεν είχαμε. Τα ευρώ δεν τα δεχότανε, τα γύρω ανταλλακτήρια είχανε κλείσει κα αν τα έπαιρναν από τη χρεωστική εκτός ότι θα κρατούσαν πάλι το 3%, θα μας τα επέστρεφαν και 40 ημέρες μετά την αναχώρησή μας. Ζητήσαμε να ανέβουμε να αφήσουμε τα πράγματά μας και μετά να πάμε σε κάποιο ανταλλακτήριο ή ΑΤΜ, αλλά τίποτα οι αγέλαστες ρεσεψιονίστ. Ζητήσαμε να αφήσουμε τα διαβατήρια αντί εγγύησης και πάλι τίποτα. Η κούραση και οι κάκιστοι τρόποι τους με κάνανε να ζητήσω, εκνευρισμένη, να μιλήσω με κάποιον ανώτερό τους και επικράτησε ένταση. Η υπεύθυνη, με ύφος 1000 καρδιναλίων, ήρθε και τέλος πάντων δέχτηκε τα διαβατήρια ως εγγύηση.
Η ώρα είχε πάει 20:00 όταν ανοίγαμε την πόρτα του δωματίου. Βγήκαμε έξω, κάναμε μια αναγνωριστική βόλτα, ριμαδοφάγαμε και σε ημιθανή κατάσταση πήγαμε για ύπνο.

Tips:
1) Το ξενοδοχείο είναι το Sleep Withinn (23ευρώ/βραδιά χωρίς πρωινό). Το δωμάτιο και το location είναι καλά, αλλά το προσωπικό είναι χείριστο. Luxury Bangkok Inn | Sleep With Inn | Best Bangkok Budget Guest House on Khao San Road
Ημέρα 24η
ΒΚΚ
Βγήκαμε από νωρίς στους δρόμους για να γνωρίσουμε ό,τι προλαβαίναμε από την πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης μια και η προηγούμενη μέρα «κάηκε». Προορισμός ήταν το Ko Ratanakosin, μέσα στο οποίο είναι το βασιλικό παλάτι καθώς και το Wat Phra Kaew όπου βρίσκεται ο σμαραγδένιος Βούδας, και αφού είπαμε «Χάρι όμ» μπροστά του, χορτασμένοι από χρώματα και καθρεφτάκια φύγαμε.





Αξίζει να αναφέρω ότι στη διαδρομή προς το παλάτι περισσότερα από 3 άτομα μας πλησίασαν για να μας πουν ότι το παλάτι ήταν εκείνη την ημέρα μόνο κλειστό. Είναι μία από τις πιο κοινές κομπίνες στην ΒΚΚ για να σε πάνε κάπου αλλού αφού πρώτα σε σταματήσουν σε πολλά συνεργαζόμενα καταστήματα για να αγοράσεις πράγματα. Αυτοί ήταν και οι μόνοι που μας έδωσαν σημασία, όταν ρωτούσαμε για κατευθύνσεις. Οι υπόλοιποι ούτε καν μας απαντούσαν στο “Do you speak English?”
Αργότερα πήραμε ένα ταξί και πήγαμε στο ΜΒΚ. Το πολυκατάστημα αυτό είναι ένα περίεργο κράμα από επώνυμες εταιρείες και λαϊκή αγορά. Κάναμε κάποια ψώνια αλλά δεν θα έλεγα ότι οι τιμές στα αυθεντικά προϊόντα είναι φοβερά χαμηλές.
Από εκεί πήραμε το Sky train και κάναμε βόλτα στην ΒΚΚ. Κατεβήκαμε στον τελευταίο σταθμό και πήραμε ταξί για το ξενοδοχείο για να δούμε πού θα χωρούσαμε όλα τα πράγματα που είχαμε αγοράσει τις 23 προηγούμενες ημέρες.



Δεν ξέρω αν δεν δώσαμε στην Μπανγκόκ τον χρόνο που της αξίζει, ή αν ήταν κακές οι συγκυρίες, αλλά οι κάτοικοί της μας κάνανε πολύ κακή εντύπωση. Αγενείς, αγέλαστοι, παραχορτασμένοι από τουρίστες και πολλοί μικρό-απατεωνίσκοι.


Ημέρα 25η
ΒΚΚ- Κωνσταντινούπολη

Αφού κάνανε εξονυχιστικό έλεγχο στο δωμάτιό μας, μας επέστεψαν τα διαβατήριά μας και κάναμε checkout από το αντιπαθητικό ξενοδοχείο. Στα 200 μέτρα περίπου πήραμε το μίνι βαν που είχαμε κλείσει το βράδυ της προηγούμενης ημέρας και σε 1 ώρα περίπου ήμασταν στο αεροδρόμιο Shuvarnadhumi.
Το αεροπλάνο απογειώθηκε με 30 λεπτά καθυστέρηση λόγω εναέριας κυκλοφορίας αλλά στην IST ήμασταν ontime. Οι τούρκικες για ακόμη μια φορά ήταν πολύ καλές, αλλά το μωρό που στρίγγλιζε μανιασμένα 5 σειρές μπροστά μας, δεν μας άφησε να κλείσουμε μάτι.
Η αναμονή για την επόμενη πτήση ήταν 16 ώρες, αλλά είχαμε ήδη κλείσει ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο. Τα 20? που μας ζήτησαν οι ταξιτζήδες για 4 χιλιόμετρα μας φάνηκαν πολλά και η υπεύθυνη στις πληροφορίες μας είπε ότι το ξενοδοχείο ήταν μόλις 2 στάσεις μετρό μακριά και μάλιστα πολύ κοντά στη στάση μετρό. Η κυρία από ό,τι αποδείχτηκε δεν ήξερε τι της γινόταν.
Το ξενοδοχείο ήταν όντως 2 στάσεις μετρό μακριά αλλά απείχε 1,5 χιλιόμετρο από τη στάση. Εμείς όμως δεν το ξέραμε. Πήραμε το μετρό, κατεβήκαμε στη σωστή στάση και ψάχναμε για το ξενοδοχείο. Η περιοχή δεν είναι καθόλου τουριστική και αυτό έκανε τους ανθρώπους ιδιαίτερα φιλικούς και πρόθυμους να μας βοηθήσουν. Ευτυχώς τις βαλίτσες δεν τις πήραμε από το αεροδρόμιο και έτσι ήμασταν πιο άνετοι με ένα μεσαίου μεγέθους backpack ο καθένας.
Ρωτούσαμε και περπατούσαμε, περπατούσαμε και ρωτούσαμε. Ρωτήσαμε σε ένα καφενείο. Μας είπαν ότι ήταν ακόμα αρκετά μακριά και έπρεπε να πάρουμε ταξί. Προσφέρθηκαν να μας σταματήσουν αυτοί ένα ταξί και να διαπραγματευτούν την τιμή, γιατί αν μας έβλεπαν ξένους θα μας χρέωναν παραπάνω. Όλα τα ταξί που περνούσαν για κανένα 10λεπτο ήταν γεμάτα. «Καθίστε να πιούμε καφέ» μας είπαν «και θα σας πάμε εμείς». Έτσι καθίσαμε στον καφενέ με τους 2 ευγενέστατους Τούρκους, ήπιαμε καφεδάκι και μισά αγγλικά, μισά τούρκικα, μισά νοήματα, κάναμε ωραίο μουχαμπέτι.
Δεν δέχτηκαν να τους κεράσουμε τον καφέ. «Ααα μουσαφίρ» είπαν. Μας πήγαν μέχρι την πόρτα του ξενοδοχείου, δεν δέχτηκαν χρήματα και μας δώσανε τις κάρτες τους να πάμε να τους βρούμε όταν θα ξαναπάμε στην Πόλη. Τους δώσαμε από ένα μαγνητάκι και ένα μπρελόκ από το Βιετνάμ που έτυχε να έχουμε στα backpack. Αμφότεροι πέρασαν το μπρελόκ στα κλειδιά τους και μας χαιρέτησαν. Ωραίοι άνθρωποι.
Τελικά η κυρία στις πληροφορίες χωρίς να το ξέρει μας χάρισε μια ωραία ταξιδιωτική εμπειρία.
Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας, βγήκαμε μια βόλτα στο διπλανό εμπορικό κέντρο. Με το που φάγαμε στο foodcourt, νιώσαμε την κούραση να μας καταβάλει.



Το ρολόι έδειχνε 21:30 αλλά εμείς λειτουργούσαμε με ώρα Καμπότζης.

Tips:
1)Το μίνι βαν για το αεροδρόμιο της ΒΚΚ κοτσίζει 3$ και έχει αναχώρηση κάθε ώρα.
2)Το ξενοδοχείο ή μάλλον Hostel είναι το HanHostelAirportNorth (45? / βραδιά χωρίς πρωινό). Λειτουργεί και σαν εστία για φοιτητές από ξένες χώρες. Είναι πολύ καθαρό, ήσυχο, περιποιημένο.
Ημέρα 26η
Κωνσταντινούπολη- Θεσσαλονίκη

Ξυπνήσαμε πολύ πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι γιατί το τζετ λακ είχε κάνει το έργο του. Κατεβήκαμε το υπόγειο και σε μια καλοφροντισμένη αυλή πήραμε ένα ωραίο πρωινό που το πληρώσαμε 10? τα 2 άτομα. Εξερευνήσαμε λίγο το hostel-λέσχη που ήταν πραγματικά πολύ όμορφο (με σάουνες, εσωτερικό τοίχο για αναρρίχηση, ωραίες βιβλιοθήκες και άλλα.
Στις 08:30 ήρθε και μας πήρε το ταξί και 5’ αργότερα ήμασταν στο αεροδρόμιο. Πληρώσαμε 10 τουρκικές λίρες και πήγαμε να βρούμε την πύλη για την πτήση για Θεσσαλονίκη. Τα τόσα Ελληνικά που ακούγαμε μετά από τόσες μέρες που δεν συναντήσαμε ούτε έναν Έλληνα, ηχούσαν περίεργα στα αυτιά μας.
Η πτήση κράτησε μία ώρα, ήταν on time, το φαγητό ήταν πολύ και ωραίο και στις 11:15 προσγειωθήκαμε στα πάτρια εδάφη.
Το καλωσόρισμα ήταν περίεργο μιας και η πολυήμερη απεργία που είχαν τα ταξί προκαλούσε πολλά προβλήματα. Ευτυχώς εμείς είχαμε κανονίσει να έρθουν να μας πάρουν.
Ένα όμορφο ταξίδι έφτασε στο τέλος του.

Εις το επαναταξιδεύειν


Tips: (Για Βιετνάμ και Καμπότζη. Για την Ταϊλάνδη υπάρχουν πιο ειδικοί)
1) Οι τιμές που δίνω για το Βιετνάμ και την Καμπότζη είναι αυτές που ίσχυαν το καλοκαίρι του 2011, οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με 1-2 χρόνια πριν ( σε σχέση με αυτά που έγραφε το LP (έκδοση 2009) και με αυτά που μας είπαν γνωστοί και διαβάσαμε). Η περιοχή γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη και αυτό επηρεάζει τις τιμές προς τα πάνω. Πριν αποφασίσετε ένα ταξίδι εκεί σιγουρευτείτε ότι το μπάτζετ σας είναι επικαιροποιημένο.
2) Υπολογίστε ένα σεβαστό ποσό για φιλοδωρήματα. Εμείς από ό,τι υπολογίσαμε ξοδέψαμε για αυτό το λόγο γύρω στα 200$
3) Έχετε κενό χώρο στις αποσκευές σας. Ακόμη και να μην είστε ο τύπος που ψωνίζει από τα ταξίδια, εκεί θα το κάνετε.
4) Υπολογίσετε πάντα για τις μεταφορές περισσότερο χρόνο από όσο σας λένε (πλην των αεροπλάνων). Σχεδόν πάντα κόβουν κάτι.
5) Είναι ένα δύσκολο ταξίδι από την άποψη των συνεχών μετακινήσεων και ωραρίων. Είναι ένα εύκολο ταξίδι από άποψη αισθήματος ασφάλειας στις χώρες αυτές.
6) Πιθανόν με τη γλώσσα να αντιμετωπίσετε κάποια προβλήματα, αλλά θέληση να υπάρχει και όλα λύνονται.

Καλό σας βράδυ.-

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

μπράβο σου Φριντα,περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[ELGEO2]

ινδοκινα θελωωωωωωωωωωω....
ινδοκινα for ever...
περιμενουμε την αφηγηση με ενδιαφερον και ....vite ...

 

[FRIDA08]

Ημέρα 1η-2η
Θεσσαλονίκη- Κωνσταντινούπολη- Μπανγκόκ- Ανόι

Το ρολόι έδειχνε 12:25 όταν απογειωθήκαμε από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Οι τούρκικες μας εξέπληξαν ευχάριστα. Για πτήση λιγότερο από μία ώρα το φαγητό ήταν εντυπωσιακά πολύ (οικονομική θέση), το σέρβις πολύ καλό, η πτήση on time. Σε μια ωρίτσα ήμασταν στην Πόλη.
Η αναμονή για την επόμενη πτήση ήταν 6 ώρες, ήταν και μεσημεράκι και ήμασταν στο κατάλληλο μέρος για φαγητό. Πήραμε το μετρό από το αεροδρόμιο, κατεβήκαμε στο κέντρο, φάγαμε και γυρίσαμε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε την πτήση για Μπανγκόκ.
Η ανακοίνωση ότι η πτήση θα είχε μιάμιση ώρα καθυστέρηση μας έκανε να αγχωθούμε για την πτήση από ΒΚΚ για Ανόι, αλλά και να ξοδέψουμε μερικά ευρώ στις χαζομάρες των Duty free. Η ώρα πέρασε, επιβιβαστήκαμε και τελικά απογειωθήκαμε με 2 ώρες καθυστέρηση. Πέραν τούτου όμως οι τούρκικες μας ξαναεντυπωσίασαν με το service, το φαγητό και το comfort kit που έδωσαν, το personal entertainment program (δεν είμαι σίγουρη ότι λέγεται έτσι) και την ευγένεια των αεροσυνοδών. Ταινιούλα, ύπνος, ʽΒρες τις διαφορέςʼ και προσγειωνόμαστε στη ΒΚΚ.
Τρέχουμε για να πάρουμε τις αποσκευές και βούρ στον γκισέ της Quatar να τσεκάρουμε για Ανόι ( γιατί στο μεταξύ από τις 4 ώρες που ήταν στο πρόγραμμα ανάμεσα στις πτήσεις, είχαν απομείνει λιγότερο από 2).
Η πτήση για Ανόι είχε και αυτή καθυστέρηση 30 λεπτά αλλά κάλυψε τη διαφορά στη διαδρομή. Η Quatar δεν στάθηκε αντάξια των προσδοκιών μας. Το αεροπλάνο ήταν εξόφθαλμα βρώμικο, το service κακό και το φαγητό κακό και λίγο.
Στις 14:00 ήμασταν στο Ανόι. Η τροπική ζέστη και υγρασία ήταν ιδιαίτερα αισθητή και η ουρά μιας ώρας και 20 λεπτών για τη Βίζα δεν ήταν και το καλύτερο καλωσόρισμα. Το πολύχρωμο αυτοκόλλητο της Βίζας κολλήθηκε στο διαβατήριό μας, σφραγίστηκε και βγήκαμε να πάρουμε τις βαλίτσες μας, για τις οποίες κάποια στιγμή ανησυχήσαμε ότι μπορεί -μετά από τόση ώρα αναμονής- και να μην τις βρίσκαμε. Τελικά όλα ΟΚ.
Πήγαμε σε έναν γκισέ που έγραφε “Tourist information” αλλά τελικά αυτό που κάνανε ήταν να κλείνουνε ξενοδοχεία και ταξί. Εμείς είχαμε κλείσει ξενοδοχείο από το Internet , τους δείξαμε την κράτηση και μας ζήτησαν 30$ για ταξί μέχρι εκεί. Μας φάνηκαν πολλά σε σχέση με τα 12 που έλεγε το LP και όσα είχαμε διαβάσει. Βγήκαμε έξω και ρωτήσαμε για λεωφορείο. Καταλάβαμε εξ αρχής ότι τα Αγγλικά των Βιετναμέζων δεν ήταν το δυνατό τους σημείο και η γλώσσα του σώματος έκανε το θαύμα της.
Μπήκαμε στο λεωφορείο αφού πρώτα μας έδωσαν ένα χαρτάκι με νούμερο που αντιστοιχούσε στη βαλίτσα μας. Πληρώσαμε 2$ το άτομο και μετά από μία ώρα ήμασταν στο κέντρο του Ανόι, στο Old Quarter. Από εκεί πήραμε ταξί για να μας πάει 2 δρόμους πιο κάτω που ήταν το ξενοδοχείο μας με 5$ ( Μάλλον κακό deal, αλλά ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να ψάχνουμε).
Τσεκάρουμε στο ξενοδοχείο και βγαίνουμε για μια βολτίτσα. Στη διαδρομή από αεροδρόμιο είχαμε ψυλλιαστεί ότι οι Βιετναμέζοι έχουν σχέση πάθους με το κορνάρισμα, αλλά τώρα το επιβεβαιώναμε. Κορνάρουν αναίτια και ασταμάτητα. Συνέχεια. Από κάποιο σημείο και μετά ακούγεται σαν μουσική στα αυτιά σου. Και δεν είναι το μόνο στοιχείο που κάνει ενδιαφέρουσα την κυκλοφοριακή τους αγωγή. Για συμμόρφωση με τα φανάρια ούτε λόγος, κουβαλάνε απίστευτα φορτία και άτομα πάνω στα μηχανάκια, σταματάν όπου θέλουν, μπαίνουν σε μονόδρομους και ακολουθούν ο καθένας τον δικό του ΚΟΚ ( στον Νότο είναι καλύτερα τα πράγματα).



Πήγαμε μια βόλτα μέχρι τη λίμνη Hoan Kiem, αγοράσαμε εισιτήρια για το Water puppet theater για 2 μέρες μετά (3$/ άτομο) και φάγαμε σε ένα Ιταλικό ( ο Θεός να το κάνει) που μας σύστησαν από το ξενοδοχείο. Εξουθενωμένοι γυρίσαμε μέσα από τους δαιδαλώδεις δρόμους του Old Quarter στο ξενοδοχείο

Tips:
1) Το Visa approval letter το είχαμε κανονίσει μέσω Internet από Ελλάδα και δώσαμε 14 $/ άτομο . Για την υπόλοιπη διαδικασία στο αεροδρόμιο δώσαμε άλλα 25$/ άτομο.
2) Το ξενοδοχείο που κλείσαμε ήταν το Sunshine Suites Hotel (23$/ βραδιά). Κεντρικό, καθαρό, πολύ εξυπηρετικό προσωπικό, το πρωινό μέτριο αλλά το value for money πολύ καλό
www.sunshinesuites.com.vn

 

[babaduma]

...στον Νότο είναι καλύτερα τα πράγματα...

Δε θα τό'λεγα! Δοκίμασες να διασχίσεις την παραλιακή της Σαϊγκόν? Αδύνατον. Στα μικρότερα μέρη, είναι η αλήθεια, όπου βέβαια υπάρχουν και λιγότερα τροχοφόρα, τα προβλήματα είναι λίγα.

Όσο για το ταξί από αεροδρόμιο προς ξενοδοχείο, ναι, πολλά πληρώσατε. Κανονικά δε θά'πρεπε ούτε 20$ να δώσετε. Αλλά, υπό τις δεδομένες συνθήκες, μικρό το κακό...

 

[taver]

Δε θα τό'λεγα! Δοκίμασες να διασχίσεις την παραλιακή της Σαϊγκόν? Αδύνατον.

Από το στόμα μου το πήρες.... (και ΝΑΙ, τη ΔΙΕΣΧΙΣΑ)

 

[FRIDA08]

Δε θα τό'λεγα! Δοκίμασες να διασχίσεις την παραλιακή της Σαϊγκόν? Αδύνατον. Στα μικρότερα μέρη, είναι η αλήθεια, όπου βέβαια υπάρχουν και λιγότερα τροχοφόρα, τα προβλήματα είναι λίγα.)

Ναι δοκιμάσαμε και όντως είναι ένα χάος. Σε γενικές γραμμές όμως τα πράγματα μας φάνηκαν καλύτερα όσον αφορά την κυκλοφοριακή αγωγή στο νότο.

Όσο για το ταξί από αεροδρόμιο προς ξενοδοχείο, ναι, πολλά πληρώσατε. Κανονικά δε θά'πρεπε ούτε 20$ να δώσετε. Αλλά, υπό τις δεδομένες συνθήκες, μικρό το κακό...

τελικά δεν πήγαμε με ταξί γιατί μας φάνηκαν και εμάς πολλά. και χρησιμοποιήσαμε το λεωφορείο.

τους δείξαμε την κράτηση και μας ζήτησαν 30$ για ταξί μέχρι εκεί. Μας φάνηκαν πολλά σε σχέση με τα 12 που έλεγε το LP και όσα είχαμε διαβάσει. Βγήκαμε έξω και ρωτήσαμε για λεωφορείο.

 

[pattyyy]

Πολύ ωραία η περιγραφή σου, γεμάτη χρήσιμες πληροφορίες! Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[FRIDA08]

Ημέρα 3η
Ανόι

Το ξύπνημα μετά από τον 9ωρο ύπνο ήταν πολύ ευχάριστο. Ούτε τζετ λακ καταλάβαμε, ούτε τίποτα με την κούραση που είχαμε. Πρωινό και έξω στους δρόμους του Ανόι για να το εξερευνήσουμε. Από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας πρότειναν να μας καλέσουν ταξί για το ναό της Λογοτεχνίας, αλλά προτιμήσαμε να ανακατευτούμε με τον κόσμο και να βρούμε μόνοι μας την άκρη. Και καλώς πράξαμε.
Στα 50 μέτρα από το ξενοδοχείο ένας τύπος με παπάκι μας πρότεινε να μας πάει όπου θέλαμε. «Και οι δύο;» του δείχνουμε. “Yes-yes” λέει αυτός. Του είπαμε τον προορισμό μας και μετά “how much?”. Έβγαλε από την τσέπη του ένα νόμισμα των 100.000 ντόνκ και είπε «Βερι κι» Κοιταχτήκαμε με τον Β και καταλάβαμε ότι εννοούσε “Very cheap”.
Εμείς του αντιπροτείναμε ένα νόμισμα των 50.000 ντόνκ. Ο τύπος ανένδοτος. Κατέβαινε μέχρι τα 70.000 (3$), αλλά μόλις κάναμε ότι φεύγουμε ενέδωσε. Ανεβήκαμε και οι 2 στη σέλα. 5 λεπτά και 250 μανιακά κορναρίσματα αργότερα ήμασταν έξω από τον Ναό της Λογοτεχνίας που είναι αφιερωμένος στον Κομφούκιο.
Στην αρχή νομίσαμε ότι ήταν ιδέα μας. Αλλά σιγά σιγά όλο και περισσότερες φωτογραφίες μας βγάζανε. Μετά άρχισαν να έρχονται και να μου ζητάνε να βγούνε μαζί μου φωτογραφία. Δεν υπήρχε κανείς γύρω που να μιλάει αγγλικά και έτσι έβγαινα φωτογραφίες με τους χαμογελαστούς Βιετναμέζους και Βιετναμέζες με ένα χαμόγελο απορίας ….Why???? Με τον Β είχαμε φτάσει στο συμπέρασμα ότι μάλλον έμοιαζα με κάποια επώνυμη, ώσπου ένα γλυκύτατο κοριτσάκι ήρθε δίπλα μου και μου είπε: “Photo?” “Do you speak English?” είπα με χαρά. “ Little” απάντησε. Και στη ερώτηση γιατί θέλετε να βγείτε φωτογραφία μαζί μου, απάντησε γλυκά: “The hair- the hair”. Το μυστήριο λύθηκε. Τα μαλλιά μου ήταν κοντά και πολύ-πολύ σγουρά (σαν αφάνα σκεφτείτε) σε αντίθεση με τα δικά τους που είναι ολόισια. Τις επόμενες μέρες το συνήθισα και μου άρεσε κιόλας. Ειδικά όταν έπαιρνα αγκαλιά μικρά παιδάκια και κατευθείαν έπιαναν απορημένα τα μαλλιά μου (πολύ γλυκές στιγμές). Με ή χωρίς τους θαυμαστές της καθόλου περιποιημένης μου κόμης λοιπόν, περιηγηθήκαμε στο εσωτερικό του Ναού , που ήταν το πρώτο πανεπιστήμιο της χώρας και τους καλοφροντισμένους κήπους.



Έξω από τον Ναό περίμεναν αρκετά μηχανάκια και πλέον είχαμε μάθει το κόλπο. Πήραμε ένα και πήγαμε στην παγόδα του ενός στύλου. Από εκεί πάλι μηχανάκια (2 αυτή τη φορά) και συμφωνήσαμε να κάνουμε μία βόλτα για μία ώρα και να δούμε το Ανόι. Είχε φτάσει το μεσημέρι, η υγρασία ήταν σε πρωτόγνωρα για εμάς επίπεδα και τα μηχανάκια ήταν ότι πρέπει για βόλτα στην πόλη. Πήγαμε από την Ακρόπολη, το Lenin Park, μέσα από τοπικές αγορές και καταλήξαμε στην λίμνη Hoan Kiem.



Φαγητό σε ένα όμορφο εστιατόριο με εσωτερική αυλή και πίσω στο ξενοδοχείο. Όταν είδαμε τον καιρό στο Internet καταλάβαμε γιατί όλοι έλεγαν “Very oooo” (Very hot)δηλαδή. Η υγρασία ήταν στο 92%!!!!! Και η θερμοκρασία στους 32 βαθμούς.



Ετοιμαστήκαμε και πήγαμε στο γραφείο που κλείσαμε την εκδρομή στη Sapa. Εκεί μας πρόσφεραν ένα ποτό και μαζί με έναν υπεύθυνο από το γραφείο και ένα νεαρό ζευγάρι χαμογελαστούς Ασιάτες μπήκαμε σε ένα μίνι βαν και πήγαμε στο σταθμό για να πάρουμε το νυχτερινό τρένο για Sapa.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός στο Ανόι ήταν εμπειρία. Τρένα να κορνάρουν και κόσμος να φεύγει δεξιά και αριστερά από τις γραμμές, εκκωφαντικός θόρυβος και πολύς καπνός από τις μηχανές, τρένα που ξεκινούσαν ενώ ακόμα ανέβαινε κόσμος και πολλά άλλα.



Μπήκαμε στο κουπέ μας και γνωριστήκαμε με τον F και την G που είναι από την Σιγκαπούρη. Μιλήσαμε για την Ελλάδα, την Σιγκαπούρη, την κρίση , το Σκοπιανό και φυσικά τα ταξίδια. Μας είπαν ότι το όνειρό τους είναι να πάνε στη Ρώμη. Η ώρα πέρασε και κάποια στιγμή έπρεπε να πέσουμε για ύπνο και αυτό κάναμε.
Την επόμενη ημέρα μας περίμενε 9ωρο trekking στη Σάπα.

Tips:
1) Για τη βόλτα μίας ώρας με τα μηχανάκια πληρώσαμε 5$ ο καθένας, αλλά μπορούσαμε και καλύτερα.
2) Το γραφείο που κάναμε την εκδρομή στη Σάπα, αλλά και όλες τις άλλες εκδρομές είναι το Hand span Welcome to Handspan Travel Indochina . Το γραφείο ήταν πολύ εντάξει σε όλα (άψογη οργάνωση, καλοί ξεναγοί και καταλύματα, πλούσια και ποιοτικά γεύματα και συνεπής τήρηση των συμφωνηθέντων.
3) Το κόστος της εκδρομής ήταν 164$ / άτομο , όλα μέσα ( τρένα, homestay, οδηγός για το trekking μόνο για τους 2 μας, φαγητά) εκτός από ποτά.

 

[soudianos]

κατατοπιστικότατη ενημέρωση. 164 μονοήμερη το άτομο!!!
για να δούμε αν αξίζει...

 

[FRIDA08]

κατατοπιστικότατη ενημέρωση. 164 μονοήμερη το άτομο!!!
για να δούμε αν αξίζει...

Ήταν 2 μέρες- τρεις νύχτες. Δύο βράδια στο τρένο ένα πηγαίνοντας, ένα γυρνώντας και ένα βράδυ homestay.

 

[babaduma]

κατατοπιστικότατη ενημέρωση. 164 μονοήμερη το άτομο!!!
για να δούμε αν αξίζει...

Το Handspan είναι ακριβούτσικο πρακτορείο αλλά ένα από τα καλύτερα. Επίσης, αν ταξίδεψαν με το Victoria train, αυτό δεν έχει καμμία σχέση με τα άλλα τραίνα της γραμμής. Είναι πολυτελές και πολύ ακριβότερο. Αν θυμάμαι καλά, όταν το χρησιμοποιήσαμε εμείς πριν από 5 χρόνια, είχαμε πληρώσει 40-κάτι δολλάρια για μονή διαδρομή. Οπότε, αν βάλεις και τις λοιπές παροχές του πρακτορείου συν το κέρδος του, δεν ακούγεται και τόσο εξωφρενική η τιμή.