Ιταλία Ρώμη/Νάπολη. Στα ίχνη του Caravaggio.

[Grerena]

Νάπολη Underground...
Κάτω από τη σύγχρονη Νάπολη βρίσκεται η αρχαία Νάπολη.
Η εκκλησία και το μοναστήρι του San Lorenzo Maggiore χτίστηκε ακριβώς επάνω από την αρχαία αγορά της Ελληνικής Νεάπολης, που αργότερα έγινε το forum της Ρωμαϊκής Νεάπολης και αποτελεί ένα από τα πολλά σημεία εισόδου της.

San Lorenzo Maggiore...

Με το που κατεβήκαμε τη σκάλα του μοναστηριού βρεθήκαμε στην καρδιά της Neapoli Sotterranea.
Με έκπληξη είδαμε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της υπόγεια πόλης.
Περπατήσαμε σε ένα κεντρικό λιθόστρωτο δρόμο, όπου δεξιά και αριστερά του βρισκόταν οι τοίχοι των καταστημάτων και των σπιτιών της αρχαίας πόλης. Είδαμε κανάλια υδροδότησης, περάσματα με διακοσμητικές αψίδες. Συναντήσαμε και ένα φούρνο και ένα πλυντήριο!

Θεωρητικά η πόλη αυτή ωχριά μπροστά στην Πομπηία, που είδαμε αργότερα. Αλλά το γεγονός του ότι είναι όλη … υπόγεια, την κάνει μοναδική και μυστήρια!

Η ύπαρξή της ήταν γνωστή εδώ και χρόνια, αλλά «άνοιξαν» κάποια τμήματα για το κοινό μόλις το 1992, ύστερα από 25 χρόνια δύσκολων ανασκαφών.
Η αρχαία πόλη δεν είναι όλη επισκέψιμη, παρά μόνο κάποια τμήματά της και απ’ ότι κατάλαβα δεν πρέπει να είναι και πολύ γνωστή. Πολύ λίγο κόσμο συναντήσαμε κατά την περιήγησή μας στα υπόγεια.

Έχει πολλά μυστικά η Νάπολη!

Η βόλτα μας δεν κράτησε πολύ. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και στη συνέχεια ανεβήκαμε στον πάνω κόσμο σε ένα μικρό μουσείο του μοναστηριού, κάνοντας μια γρήγορη βόλτα βλέποντας τα εκθέματά του, που ήταν κυρίως presepi - φιγούρες, γνωστών φυσιογνωμιών της Νάπολη του 17ου αι..

Την παρέα μας τη βρήκαμε εύκολα με το που στρίψαμε στην Gregorio Armeno, μέσα σε ένα μαγαζί της αγοράς.
«Κολλήσαμε» και εμείς.

San Gregorio Armeno...
Μα τι δρόμος ήταν αυτός! Όλη η κουλτούρα και η παράδοση της πόλης είναι συγκεντρωμένες στη Via San Gregorio Armeno, η οποία είναι γνωστή και σαν οδό των τεχνιτών!

Πρόκειται για ένα δρόμο, που είναι γεμάτος μαγαζάκια δεξιά και αριστερά, τα οποία πουλούν μικρογραφίες από σκηνές της γέννησης του Χριστού μέχρι και τις πιο απλές καθημερινές σκηνές από την καθημερινότητα του Ναπολιτάνου.

Τα λεγόμενα presepi είναι καταπληκτικά χειροποίητα έργα τέχνης σε μικρογραφίες, κατασκευασμένα από τερακότα. Το κυριότερο θέμα τους είναι οι Χριστουγεννιάτικες «φάτνες»!

Είχε όμως και πολλά άλλα. Είχε εικόνες, σταυρούς, φιγούρες, κομποσχοίνια, μουσικά όργανα, χριστουγεννιάτικα στολίδια, γούρια, μάσκες, όλα κατασκευασμένα από τερακότα. Ιδιαίτερα χαριτωμένες ήταν οι φιγούρες τυπικών χαρακτήρων της Νάπολη σαν τον Benito, τον Vicienzo και τον Pascale.

Χαζέψαμε πολύ ώρα αλλά και ψωνίσαμε. Σε αυτόν τον δρόμο καταφέραμε να βγούμε εκτός προϋπολογισμού και …χρονικού και …οικονομικού. Τρελαθήκαμε!

Είναι πρακτικά αδύνατο να φύγεις από αυτόν το δρόμο, χωρίς να αγοράσεις … κάτι.
Εγώ ψώνισα όλη τη σύνθεση που αποτελεί μία φάτνη (Το Χριστό, την Παναγία, τους τρεις μάγους, 2-3 βοσκούς και άλλα τόσα προβατάκια), σε μέγεθος που να χωράνε στη βαλίτσα , πήρα και τρεις διακοσμητικές πιπεριές για την κουζίνα μου, μια διακοσμητική μάσκα για τον τοίχο σε γήινα χρώματα και ένα ντέφι χειροποίητο με ζωγραφισμένο το Βεζούβιο πάνω του. Μοναδικά κομμάτια. Πήρα και μερικά δωράκια.
Με μεγάλη δυσκολία ξεκολλήσαμε από αυτόν τον δρόμο.

Βόλτα στη Νάπολη...
Με τα πολλά φύγαμε. Στρίψαμε δεξιά στην Scapanapoli (Via S. Biagio Dei Librai ή B. Crocce) και προχωρήσαμε χαζεύοντας τον ομολογουμένως πολυσύχναστο αυτό δρόμο.

Περάσαμε δίπλα από το άγαλμα του Θεού Νείλου. Αυτό το αρχαίο ελληνιστικό, μαρμάρινο άγαλμα χρονολογείται από τον 2ο αιώνα π.Χ. βρίσκεται σε ένα πλάτωμα, που φέρει το όνομά του.

Μα τι δουλειά έχει ο Νείλος στην καρδιά της Νάπολη;
Πολύ απλά: Εδώ βρισκόταν η Αλεξανδρινή συνοικία της αρχαίας ελληνικής πόλης!

Δύο τετράγωνα αργότερα, συναντήσαμε την εκκλησία του San Domenico Maggiore και την ομώνυμη πλατεία της.

Εδώ πια καθίσαμε για έναν καφέ. Ο γιος μου πήρε μία από τις 50 γεύσεις σοκολάτας. Δεν έχω δει τόσο μεγάλη ποικιλία γεύσεων σε σοκολάτα ρόφημα. Η λέξη «ρόφημα» μάλλον είναι λίγο σχετική, γιατί ήταν τόσο πηχτή που μάλλον την έτρωγες με το κουταλάκι, παρά την έπινες. Καθίσαμε αρκετή ώρα, μιας και το ρόφημα ήταν λιγοτικό και πινόταν σιγά – σιγά.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας περνώντας μπροστά από την πλατεία Gesu και τις εκκλησίες Gesu και Santa Kiara, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, χωρίς να κάνουμε κάποια στάση, ώσπου καταλήξαμε στη Via Toledo.

Εδώ πια είχαμε βγει από το ιστορικό κέντρο και συναντήσαμε την πιο σύγχρονη και μοντέρνα πόλη.

Συναντήσαμε μεγάλους πια δρόμους με μαγαζιά και εμπορική κίνηση, όμοια με αυτές του Μιλάνου. Μέχρι και galleria γυάλινη σαν αυτή του Μιλάνου έχει, την Galleria UBERTO Ι’.

Πρόκειται για ένα πανέμορφο κτίριο σε σχήμα σταυρού. Έχει ένα πανύψηλο κλειστό αίθριο από σίδερο και γυαλί, ενώ τα μαρμάρινα δάπεδά του είναι γεμάτα από κομψότατα σχέδια.

Παρόλη όμως τη μεγαλοπρέπεια της κατασκευής σε καμία περίπτωση δεν «βγάζει» την αίγλη της αντίστοιχης Galleria του Μιλάνου. Εδώ υπήρχε μια υποψία «εγκατάλειψης».

Που είναι οι δόξες της δεκαετίας του ’80, τότε που γυρίστηκε η ταινία “Maccheroni”, με τους Marcello Mastroianni και Jack Lemon;

Η βόλτα μας στη Via Toledo, με τα μαγαζιά της, την Galleria Uberto I, τη Via San Carlo με το ομώνυμο Θέατρο της και το Castel Nuovo μας έδωσε μιαν άλλη οπτική της πόλης σε σχέση με αυτή που πρωτοαντικρίσαμε όταν πρωτοήρθαμε.
Εδώ είδα και τη μαμά μου, που αναθάρρησε λίγο.
«Α! Εδώ είναι πιο ωραία» «Φοβόμουν ότι η Νάπολη είναι μόνο αυτό που είδαμε μέχρι τώρα. Εδώ έχει φαρδιές λεωφόρους, κίνηση και μαγαζιά».

«Μαμά μην ετοιμάζεσαι για ψώνια», της είπα. « Ότι ψώνισες, ψώνισες. Δεν έχουμε χρόνο για άλλα ψώνια»

Pizza...
Το πρόγραμμα είχε να πάμε για πίτσα στη διασημότερη πιτσαρία της Νάπολη και μετά αναχώρηση για Πομπηία. Το “Da Michele” ήταν κοντά στο σταθμό των τρένων, που φεύγουν για Πομπηία, αλλά δεν προλαβαίναμε να πάμε με τα πόδια μέχρι εκεί, οπότε …
Στρίβουμε στην Corso Uberto, προκειμένου να πάρουμε λεωφορείο πια, γιατί ήμασταν εκτός χρόνου, για την τελευταία επίσκεψη-υποχρέωση στη Νάπολη, την πιτσαρία του “Da Michele”.

Λεωφορείο όμως δεν περνούσε. Το αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων δεν λειτουργούσε. Μια κυρία που περίμενε στη στάση μας είπε ότι θα πρέπει να έχουμε λίγο υπομονή. Είχε και κίνηση.
Το έβλεπα εγώ… δεν έβγαινε…ούτε οριακά!
Τέσσερις είμαστε… χωράμε σε ταξί.
Βρήκαμε γρήγορα ταξί.

Πολύ το χάρηκε και ο ταξιτζής που είμαστε Έλληνες.
«Στο “Da Michele” θέλουμε να πάμε», του είπα. Δεν χρειάστηκε να του πω τη διεύθυνση.
«Α! Da Michele for piiizza»
«Yes. For pizza.». «Αλλά βιαζόμαστε, γιατί θέλουμε και να προλάβουμε το τρένο των 4:00 για Πομπηία».

Ο ταρίφας ήταν πολύ υποχρεωτικός. Πάτησε τα γκάζια του βέβαια, αλλά ευτυχώς δεν αντιλήφθηκα καμιά “κουλή” Ναπολιτάνικη οδήγηση, που φοβόμουν.

Μια ευθεία ήταν.
Μια γρήγορη ευθεία όμως.
Σε 4 λεπτά ακριβώς ...είχαμε φτάσει.
Ευτυχώς δεν συναντήσαμε τον «κόσμο» που γράφουνε όλα τα site ότι έχει. Είναι 3:30 το μεσημέρι μια καθημερινή του Οκτωβρίου.

Ο χώρος φαίνεται ότι είναι antica. Φυσικά στους τοίχους είχε παλιές διαφημίσεις και φωτογραφίες με διάσημους θαμώνες, όπως έχουν όλα τα παραδοσιακά φαγάδικα. Την Julia Roberts πάντως δεν την είδα πουθενά (Στην ταινία “Eat, pray, love”, εδώ είχε έρθει να φάει!)

Εγώ βέβαια παραλίγο να μπω μέσα στο φούρνο προκειμένου να βγάλω φωτογραφία. Πάντως δεν έδειξε να ενοχλήθηκε κανείς. Είναι πιθανώς συνηθισμένοι σε paparazzi.

Με το που μπαίνουμε μέσα πάω φουριόζα στο ταμείο για να παραγγείλω 3 πίτσες. Και ακούω τη μαμά μου να λέει: «Τι παραγγέλνεις; Να μη σου πω τι γεύση θέλω;»
«Μία είναι η γεύση εδώ μαμά. Μαργαρίτα» (αν και νομίζω ότι υπάρχει και μια παραλλαγή με σκόρδο και ρίγανη). Η Ναπολιτάνικη πίτσα έχει μόνο ντομάτα, τυρί και βασιλικό. Μπορεί να έχει ειπωθεί πολλές φορές, αλλά δεν μπορώ να μην το αναφέρω ξανά γιατί μου αρέσει αυτή η ιστορία:

Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, το 1889, 28 χρόνια μετά την ενοποίηση της Ιταλίας, ο βασιλιάς Umberto I και η γυναίκα του βασίλισσα Margherita της Σαβοΐας ήταν σε μια επίσκεψη στη Νάπολη. Οι ιστορικοί λένε ότι η βασίλισσα ήταν «κουρασμένη» από την γκουρμέ γαλλική κουζίνα, που ήταν τότε πολύ δημοφιλής μεταξύ των βασιλιάδων σε ολόκληρη την Ευρώπη και ζήτησε από τον πιο διάσημο σεφ της Νάπολη Raffaele Esposito να φάει πίτσα. Εκείνος δημιούργησε τρεις παραλλαγές, η μία εκ των οποίων εγκρίθηκε από τη βασίλισσα. Η πίτσα που έχει τα χρώματα της Ιταλικής σημαίας, κόκκινη (ντομάτα), λευκή (μοτσαρέλα) και πράσινη (βασιλικός) και δημιουργήθηκε για χάρη της βασίλισσας, πήρε και το όνομά της: Pizza Margherita.

Δεν υπήρχε χρόνος για να καθίσουμε σε τραπέζι.. Αν χάναμε το τρένο των 4:00 για Πομπηία, μετά άγνωστο πότε θα ήταν το επόμενο και σίγουρα ο χρόνος για εκεί δεν θα ήταν επαρκής.

Αποφασίσαμε να πάρουμε τις πίτσες στο χέρι και να τις φάμε μέσα στο τρένο για Πομπηία.
Έτσι, πήραμε τις πίτσες αγκαλιά και μετά από 7-8 λεπτά περπάτημα ήμασταν μέσα στο σταθμό. Δευτερόλεπτα καθυστέρησης στην ακύρωση των εισιτηρίων ήταν αρκετά για να μας κάνουν να χάσουμε το τρένο των 3:50. Προς στιγμή στεναχωρηθήκαμε, αλλά μετά καθίσαμε στο παγκάκι να φάμε τις πίτσες.

Δεν έχω λόγια για τις πίτσες. Δεν είναι τυχαίο το “Da Michele”. Δεν είναι τυχαίο το ότι η Νάπολη είναι διάσημη για την “μαργαρίτα” της. Πολλές είναι οι πιτσαρίες που έχουν ωραίες πίτσες. Το πρωί στη Via Tribunalli είχαμε φάει μία από αυτές, που είναι στο top 10 της Ναπολιτάνικης πίτσας και μάλιστα αρκετά ψηλά στη λίστα. Η πίτσα του “Da Michele” δεν έχει καμία σχέση. Είναι η καλύτερη και απέχει παρασάγγας σε νοστιμιά από οποιαδήποτε άλλη. Αξίζει να πας στην Νάπολη μόνο και μόνο για αυτήν. Όσα λέγονται και όσα είχα διαβάσει είναι πέρα για πέρα αλήθεια!

Με την πρώτη μπουκιά μου ήρθε στο μυαλό κάτι που είχα διαβάσει και μου είχε κάνει εντύπωση: «Η Ιταλία κάνει την καλύτερη πίτσα στον κόσμο. Η Νάπολη κάνει την καλύτερη πίτσα της Ιταλίας. Το “Da Michele” κάνει την καλύτερη πίτσα της Νάπολη. Άρα εγώ αυτή τη στιγμή τρώω την καλύτερη πίτσα του κόσμου!».

Νόμιζα ότι είναι υπερβολές και ότι όλοι έχουν παρασυρθεί από τη φήμη, την ιστορία και τη γοητεία της Νάπολη. Όχι δεν ήταν έτσι. Εγώ την έφαγα κρύα, σε ένα παγκάκι του σταθμού, στριμωγμένη ανάμεσα σε κόσμο και πάλι την ίδια άποψη έχω με τόσους και τόσους άλλους για την πίτσα του Michele. Εμπειρία.

Αυτή μου η εμπειρία ήταν η αιτία ώστε να παρασύρω την παρέα μου μερικά χρόνια αργότερα κατά τη διάρκεια ενός οδικού ταξιδιού στην Ιταλία να ξαναβρεθώ στη Νάπολη. Στη διαδρομή: Ρώμη – Μπάρι, όταν έριξα την ιδέα να κάνουμε ένα πέρασμα από τη Νάπολη για να πάμε στου “Da Michele” η αντίδραση ήταν ενθουσιώδης.
Έτσι, την κάναμε την παράκαμψη και ύστερα από κάποια ώρα στη Ναπολιτάνικη κίνηση και ύστερα από μία λάθος διεύθυνση... φθάσαμε τελικά στο Da Michele και ω!: τι απογοήτευση... ήταν κλειστός!
"Τι να κάνουμε τώρα";
Απέναντι από το “Da Michele” υπήρχαν άλλες δύο πιτσαρίες. Επιλέξαμε την “D’ Angeli”. Παραγγείλαμε πίτσες “Μαργαρίτα” και ... οι πίτσες που πήραμε ήταν επίσης θεϊκές σαν του Michele. Μου φαίνεται όλοι εδώ στη Νάπολη το ξέρουν το μυστικό. Δεν έχω φάει ισάξια πίτσα σε καμιά άλλη πόλη της Ιταλίας.
Γι’ αυτό φαντάζομαι άλλωστε η «τέχνη» της παρασκευής της παραδοσιακής πίτσας της Νάπολης
συμπεριλαμβάνεται πλέον (από το 2017) στον κατάλογο της άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Πομπηία...
Εμπειρία ήταν η πίτσα, όπως εμπειρία είναι και ... να μπεις στο τρένο Νάπολη – Πομπηία και να ταξιδέψεις γύρω στις 4:00 ένα μεσημέρι καθημερινής. Το απόλυτο στρίμωγμα. Έκανε απίστευτη ζέστη, ήμασταν όρθιοι και δεν είχε και από πού να πιαστείς. Αφού τη μαμά μου την έπιασε η κλειστοφοβία της. Χλώμιασε.
«Θέλεις να βγούμε από το τρένο;», τη ρώτησα.
«Ναι!» Μου απαντάει.
Τά ‘χασα. Δεν περίμενα τέτοια απάντηση. Τόσο αγώνα κάναμε για μπούμε στο τρένο, και τώρα πάει η Πομπηία;
Αντί να κάνω οποιαδήποτε κίνηση για να βγούμε από το τρένο, της είπα: «Έλα κρατήσου. Για λίγο θα είναι»
Και ξεκίνησε το τρένο. Και πήγαινε και αργά – αργά! Μου αρέσει που είχαμε σκοπό να φάμε και τις πίτσες εκεί μέσα. Αδύνατον. Τελικά ήμασταν τυχεροί, που χάσαμε το προηγούμενο τρένο και τις φάγαμε στο παγκάκι!
Σιγά σιγά από τη δεύτερη στάση και μετά άρχισε να αραιώνει ο κόσμος, στην τρίτη στάση βρήκαμε και καθίσαμε και ξεχλώμιασε και η μαμά μου και τελικά ύστερα από μισή ώρα φθάσαμε στην Pompei Scavi.

Με το που κατεβήκαμε σχεδόν μπροστά μας ήταν τα εκδοτήρια. Εισιτήριο 11€ για μένα και δωρεάν για τη μαμά μου και το παιδί. Μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο περίπου 5 παρά τέταρτο. Ο χώρος θα ήταν ανοιχτός μέχρι τις 7:30, αλλά στην ουσία μέχρι τις 7:00, γιατί εκείνη την ώρα οι σημειώσεις μου έλεγαν ότι θα ήταν πια νύχτα. Πολύ λίγος χρόνος για ένα τέτοιον χώρο.

Αλλά και σε αυτόν τον λίγο χρόνο «γεμίζεις» από Πομπηία. Είναι τόσο «αληθινή» πόλη, τόσο ολόκληρη, τόσο πλήρης….Όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι αντίστοιχης εποχής ωχριούν μπροστά στην Πομπηία. Τον αποκαλώ αρχαιολογικό χώρο και νομίζω ότι κάνω λάθος…Υπάρχουν σπίτια, που κάθε άλλο παρά αρχαία μοιάζουν, αφού … στέκονται ολόκληρα! Και είναι σπίτια ηλικίας σχεδόν 2.000 ετών.

Τι να πω για τα αίθρια των σπιτιών, για τις αυλές τους και τα συντριβάνια τους, τις τοιχογραφίες και το οδικό δίκτυο. Νομίζω ότι είναι ένα αξιοθέατο που με ξάφνιασε πιο πολύ απ’ όλα. Το παιδί μου δε, επίσης ενθουσιάστηκε. Σε κάποια στιγμή … το έχασα μέσα στα στενά της Πομπηίας. Έχει και τα καλά του το «αργά» της υπόθεσης, γιατί δεν είχε κόσμο. Είμαστε μόνοι μας στην πόλη. Στην … αρχαία πόλη.

Περιττό βέβαια να πω ότι πάλι μας έπιασε η νύχτα. Και πάλι ήμασταν μόνοι μας σε έναν αρχαιολογικό χώρο νύχτα (όπως και στο Παλατίνο). Και πάλι μου φάνηκε συναρπαστικό όλο αυτό.

Προφανώς ο χρόνος ήταν λίγος. Πολύ θα ήθελα να είχα στη διάθεσή μου ολόκληρη ημέρα, να περπατήσω όλους τους δρόμους της να μπω σε όλα τουλάχιστον τα διατηρημένα σπίτια.

Την αυλή του «The house of Faun» ... εμείς τα θαυμάσαμε μέσα στη ...νύχτα ...

Όπως και τα πολύ γνωστό ψηφιδωτό που δείχνει τον Μ. Αλέξανδρο και τη μάχη της Ισσούς...

Και το μεγάλο περιστύλιο του κήπου... νύχτα και αυτό!

Τελικά ύστερα και από αυτή μου την επίσκεψη λέω να το κάνω σύστημα να πηγαίνω στους αρχαιολογικούς χώρους αργά. Και δεν έχει κόσμο, αλλά βλέπω και τον τόπο και μέρα και νύχτα.

Πήραμε το τρένο των 7:15. Φθάσαμε Νάπολη και αλλάξαμε τρένο για Ρώμη. Το ταξίδι του γυρισμού παρόλο που κράτησε 2 ώρες και 45 λεπτά, πάλι δεν το καταλάβαμε. Το τρένο βέβαια δεν είχε καμιά σχέση με το πρωινό. Αυτό ήταν λίγο βρώμικο και παλιό αλλά ευτυχώς ήταν άδειο. Μόνοι μας είμαστε στο βαγόνι μας. Εμάς μας είχε πιάσει λογοδιάρροια. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε για τα …της ημέρας. Χαζέψαμε τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει, καθώς και τα σουβενίρ που είχαμε ψωνίσει από την Gregorio Armeno και γενικά είμαστε και οι τέσσερις ενθουσιασμένοι με την ομολογουμένως πιο έντονη ημέρα του ταξιδιού μας.

Γενικά, η Νάπολη και η Πομπηία αντιλαμβάνομαι ότι είναι από μόνες τους ένα τριήμερο, ένα ξεχωριστό ταξίδι. Παρόλα αυτά νομίζω ότι αυτή η ημερήσια εκδρομή περιέλαβε έστω και συνοπτικά τα πιο σημαντικά και πήρα μια γερή γεύση της περιοχής. Είχε πίτσα, ψώνια, αρχαία Νάπολη, Πομπηία και φυσικά …Caravaggio.

Αργήσαμε να κοιμηθούμε. Οι αναμνήσεις από τη σημερινή ημέρα ήταν πολλές. Μας είχε μείνει και μια μικρή «ένταση» από το τρεχαλητό, το στρίμωγμα, τη ζέστη, τα τρένα και τις συγκινήσεις της ημέρας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KostasLia]

Τι ωραία να ξεκινάει η χρονιά με μια ιστορία σου @Grerena !!!
Και ιδιαίτερα από την αγαπημένη μου Ρώμη!!!

 

[Grerena]

Συνεχίζω ... με την αποκάλυψη...
Που έγινε η έκθεση έργων του Caravaggio;
Περίμενα ότι κάποιος Θεσσαλονικιός τουλάχιστον θα έβρισκε το που έγινε η έκθεση...

Το 1997 στο Παλατάκι της Θεσσαλονίκης (Κυβερνείο) παρουσιάστηκε μία έκθεση έργων του Caravaggio στα πλαίσια της Πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Ήμουνα μία από τις τυχερές που την επισκέφτηκαν.

Τον Caravaggio τον γνώριζα σαν όνομα, αλλά δεν είχα δει ποτέ μέχρι τότε τα έργα του. Αυτά που είδα με γοήτευσαν. Επρόκειτο για 9 έργα, τα οποία είχαν «ταξιδέψει» από διάφορες Πινακοθήκες της Ιταλίας στη Θεσσαλονίκη. Μετά την έκθεση αυτή διάβασα πολλά για τον μεγάλο καλλιτέχνη και από τότε στα διάφορα ταξίδια μου τον αναζητώ στις μεγάλες Πινακοθήκες.
Το έργο που μου άρεσε πιο πολύ απ’ όλα ήταν και το διασημότερο της συγκεκριμένης συλλογής και ήταν το «Αγόρι που δαγκώνεται από σαύρα», του οποίου αγόρασα τότε και μια αφίσα του.
Αυτά για την έκθεση του 1997, που τότε δεν φανταζόμουν ότι στο μέλλον θα αποτελούσε την αιτία για ένα ταξίδι στη Ρώμη!

Ο πηγαιμός: μια ψιλοταλαιπωρία
Την πρώτη ημέρα ή μάλλον το πρώτο βράδυ δεν προλάβαμε να κάνουμε σχεδόν τίποτα. Πετάξαμε με απογευματινή πτήση, η οποία είχε μόλις μισή ώρα καθυστέρηση, αλλά αυτή που μας «σακάτεψε» ήταν η απεργία των δημόσιων μέσων μεταφοράς. Ευτυχώς όμως (εκτάκτως) υπήρχε λεωφορείο από το αεροδρόμιο, αλλά η απίστευτη κίνηση στους δρόμους μας έκανε να φτάσουμε στο termini, που ήταν και το ξενοδοχείο μας, δύο ώρες πιο αργά από το προβλεπόμενο. Πάλι καλά, γιατί έχω πολύ χειρότερη εμπειρία από απεργία των ΜΜΜ στην Ιταλία.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας καταλήξαμε σε μια υπέροχη τρατορία (Ristorante Barbablu) απέναντι ακριβώς από το ξενοδοχείο μας, όπου απολαύσαμε υπέροχες μακαρονάδες και ένα ποτήρι κρασί.
Το ξενοδοχείο μας επεδίωξα να είναι κοντά στο termini για να έχουμε γρήγορη πρόσβαση στο τρένο (δεδομένου ότι θα κάναμε δύο εκδρομές εκτός πόλης) και κοντά σε metro και κεντρικό σταθμό λεωφορείων, με τα οποία μπορούσαμε να πάμε όπου θέλαμε. Επίσης τα ξενοδοχεία κοντά στο Termini ήταν αρκετά πιο οικονομικά. Το δικό μας ήταν το hotel Ascot. Ήταν ένα μικρό ξενοδοχείο, με lobby και δωμάτια σε όροφο, με απλά δωμάτια, με μεγάλα μπάνια και παρείχε τα βασικά, δηλ. πρωινό, internet, reception, πληροφορίες κ.τ.λ.

Βατικανό …μαζί με μια ανάμνηση απ’ τα παλιά
Όλοι θέλαμε να πάμε στον Άγιο Πέτρο, αλλά και στο Βατικανό. Ακόμα και εγώ, παρόλο που είχα ξαναπάει, γιατί είπαμε η πρώτη φορά είναι “του τρεχαλητού”. Άσε που τα μουσεία του Βατικανού είχαν μέσα και έναν Caravaggio, που δεν κατάλαβα πως μου είχε ξεφύγει την προηγούμενη φορά.

Το πρόγραμμα μετά το πρωινό είχε λοιπόν τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου και τα μουσεία του Βατικανού. Πήραμε λεωφορείο και φτάσαμε στο Βατικανό.

Είναι γνωστό ότι τα μουσεία του Βατικανού έχουν τεράστιες ουρές για να μπεις μέσα, της τάξεως των δύο ωρών και βάλε. Υπάρχει βέβαια και η δυνατότητα να πληρώσεις «κερατιάτικα» για να μπεις πιο γρήγορα, παρακάμπτοντας τις ουρές, αλλά εγώ δεν ήμουν διατεθειμένη να τα δώσω. Προσπαθήσαμε να βολιδοσκοπήσουμε ποια ώρα ήταν η καλύτερη για να πάμε βρίσκοντας τη μικρότερη δυνατή ουρά και αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στην εκκλησία και το μεσημέρι να τολμούσαμε να σταθούμε στην ουρά για τα μουσεία.

Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου σαν σύμβολο Παπικής εξουσίας που είναι χτίστηκε για να εντυπωσιάσει.

Η Βασιλική αυτή καθ’ εαυτή είναι ένα έργο τέχνης , η οποία είναι γεμάτη με καλλιτεχνικούς θησαυρούς. Προκαλεί δέος στον επισκέπτη με τις τεράστιες διαστάσεις της. Η παρέα μου εντυπωσιάστηκε από το μέγεθος της. Και εγώ επίσης, παρόλο που την είχα ξαναδεί. Θεωρητικά, το καινούριο για μένα ήταν ότι παρακολούθησα για λίγο τη λειτουργία, που εκτελούνταν εκείνη την ώρα και είδα στην κρύπτη της εκκλησίας μεταξύ άλλων και τον τάφο του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’. Και λέω το «θεωρητικά» γιατί την προηγούμενη φορά που βρέθηκα στον Άγιο Πέτρο είχε τόσο κόσμο που στην ουσία … δεν είχα δει τίποτα!

Χωρίς να θέλω πλατειάσω, θα τολμήσω σε αυτό το σημείο να πω και μια “κουβέντα” για το προηγούμενο ταξίδι μου στο Βατικανό. Επειδή δεν θα γράψω ποτέ ιστορία για αυτό είναι ευκαιρία να αναφέρω ένα-δυο σημεία που μου έκαναν εντύπωση τότε.

Η ανάμνηση...
Μάρτιος του 2005. Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα το πρωί στην πλατεία του Βατικανού. Η πλατεία του Αγίου Πέτρου ήταν κατάμεστη από κόσμο. Μεγάλο ποσοστό αυτού ήταν καλόγριες, οι οποίες ήταν με τα μάτια δακρυσμένα. Έκλαιγαν από συγκίνηση επειδή θα έβλεπαν τον πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β’. Εκείνος ήταν πολύ άρρωστος. Φημολογούνταν ότι δεν θα ήταν σε θέση να χαιρετήσει τα πλήθη, όπως παραδοσιακά έκανε τα τελευταία 27 χρόνια και ότι η αρρώστια θα τον νικούσε σύντομα και για αυτόν τον λόγο αυτή τη φορά υπήρχε πολύ μεγαλύτερη προσέλευση πιστών, οι οποίοι ήταν και συγκινησιακά φορτισμένοι.

Και βγήκε ο Πάπας στο παράθυρό του. Μια «κουκίδα» είδα στο παράθυρο. Καλύτερα όμως τον έβλεπα από τις γιγαντοοθόνες που είχαν στηθεί μπροστά από τους κίονες του Bernini. Το μοναδικό που μπόρεσε να κάνει ήταν να σηκώσει το χέρι του και να χαιρετήσει. Δεν μίλησε καθόλου. Και τα πλήθη παραλήρησαν. Είδα και εγώ τον ίδιο τον Πάπα John – Paul II στο μπαλκόνι του. Έξι ημέρες μετά (στις 2 Απριλίου) «έφυγε».

Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται (σε κίτρινο κύκλο) η "γιγαντοοθόνη" και στο τέλος του τόξου, το παράθυρο του γραφείου του Πάπα.

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο ΙΙ κατά τη διάρκεια της θητείας του είχε προσπαθήσει να χτίσει γέφυρες φιλίας μεταξύ των λαών και γι’ αυτό ήταν από τους πιο αγαπημένους σύγχρονους Πάπες και είχε και την μεγαλύτερη σε διάρκεια θητεία στην ιστορία του Παπισμού. Το 2014 ανακηρύχθηκε άγιος της Καθολικής εκκλησίας.

Οι φωτογραφίες είναι οι ...πανοραμικές τις εποχής (Κολλημένες φωτογραφίες η μία δίπλα στην άλλη)
Εγώ τουλάχιστον ψηφιακή φωτογραφική απέκτησα το 2007.

Νομίζω ότι η παραπάνω φωτογραφία είναι ενδεικτική του πόσο κόσμο είχε στην προηγούμενη επίσκεψή μου στο Βατικανό, στην πλατεία και στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Αυτό αυτομάτως μεταφράζεται: Δεν είδα σχεδόν τίποτα … εκτός βέβαια από τη μακρινή φιγούρα του Πάπα.

Επιστρέφω…
Έτσι, στο τωρινό ταξίδι, αφού αντιμετωπίσαμε μια ουρά μεν, γρήγορης ροής δε, μπήκαμε στον Άγιο Πέτρο. Τώρα πια είχα τη δυνατότητα να δω την περίφημη pieta του Μιχαήλ Άγγελου, αφού αυτή τη φορά δεν παρεμβάλλονταν τα χιλιάδες κεφάλια ανάμεσα σε μένα και σε εκείνη.

Είναι ένα κλασικό γλυπτό της Αναγέννησης, το οποίο δείχνει την Παναγία που κρατάει το νεκρό σώμα του Χριστού. Αποτελεί την πιο διάσημη «pieta». Είναι επίσης και το μοναδικό έργο του Μιχαήλ Άγγελου που φέρει την υπογραφή του.
Το έργο φυλάσσεται πίσω από ένα προστατευτικό κρύσταλλο, γιατί πριν κάποια χρόνια είχε πέσει θύμα βανδαλισμού. Το 1972 ένας διαταραγμένος επιτέθηκε με σφυρί στην «πιετά» του Μιχαήλ Άγγελου. Η ζημιά που άφησε πίσω του ήταν …η σπασμένη μύτη της Παναγίας, το βλέφαρο, ένα χέρι, τμήμα του πέπλου και εκατό θραύσματα από το γλυπτό. Οι συντηρητές κατόρθωσαν να συλλέξουν τα θραύσματα του μαρμάρου και το αποκατέστησαν μετά από πολλούς μήνες!!
Αξιοπερίεργο είναι η …ηλικία της Παναγίας, που μοιάζει συνομήλικη με το Χριστό. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Μιχαήλ Άγγελο έπλασε την Παναγία νέα, γιατί η «νιότη συμβολίζει την αγνότητα».

Μου άρεσε πολύ που πετύχαμε και λειτουργία….

Με όλο το τελετουργικό που τη συνοδεύει…

Την ώρα της κατάνυξης και ενώ παρατηρούσα γύρω μου τα θηριώδη αγάλματα των παπών, το θόλο, το Μπαλτακίνο (το μπρούτζινο έργο του Bernini, που σηματοδοτεί τον τόπο του τάφου του αγίου Πέτρου), έπεσε το μάτι μου σε μια επιγραφή που … μπορούσα να διαβάσω!!! Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν αναγνώρισα ελληνικά γράμματα που ήταν γραμμένα στη μισή περίμετρο του κυκλικού πλαϊνού τρούλου. «Συ βόσκεις τα αρνία, Συ ποιμένεις τα προβάτια Χριστού».

Δεν ξέρω πότε γράφτηκαν και από ποιον, αλλά εγώ ένιωσα συγκίνηση, που είδα ελληνική γραφή στον τρούλο της μεγαλύτερης Βασιλικής του κόσμου.

Βγαίνοντας έξω από την εκκλησία είδαμε και δύο φρουρούς της διάσημης Ελβετικής φρουράς, η οποία φρουρεί το Βατικανό για πάνω από 500 χρόνια…

Στην πραγματικότητα οι Ελβετοί φρουροί είναι επιφορτισμένοι με τη φρούρηση της παπικής κατοικίας και της συνοδείας του Πάπα στα ταξίδια του. Οι Ρωμαίοι ισχυρίζονται σθεναρά ότι ο σχεδιαστής της στολής τους ήταν ο ίδιος ο Μιχαήλ Άγγελος!

Και την πλατεία της Βασιλικής ήταν σαν να την έβλεπα πρώτη φορά, αφού την προηγούμενη ήταν καλυμμένη από τα πλήθη του κόσμου.

Έτσι κατάφερα και είδα και αυτό…

Καλώς ή κακώς πάντα μπαίνω στον πειρασμό στα ταξίδια μου να αναζητώ διάφορα σημεία που έχουν παιχτεί σκηνές από διάσημες ταινίες. Και αυτό είναι ένα από αυτά, για την ταινία “illuminati”. Στην ταινία σε αυτό το σημείο είχε γίνει ο φόνος ενός Καρδινάλιου, ενώ το Κονκλάβιο λάμβανε ήδη χώρα!

Βέβαια η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί και … έναν τουριστικό οδηγό της Ρώμης Το μυθιστόρημα μυστηρίου του Dan Brawn (και η ταινία) διαδραματίζεται … παντού! Στην πλατεία του Βατικανού, στο Πάνθεον, στην Piazza del Popolo, στο κάστρο San’t Angelo, στην piazza Navona, στη Santa Maria de la Vittoria και φυσικά μέσα στη Βασιλική και στον τάφο του Αγίου Πέτρου.
Δεδομένου όμως ότι και στο γιο μου αρέσουν τα film locations, δεν θα μπορούσα να μην τα επισημάνω όπου τα έβρισκα, δηλ. σε κάθε γωνιά της Ρώμης.

Μεγάλο ατού της Ρώμης (για τους τουρίστες) είναι οι πολλές βρύσες, από τις οποίες μπορείς να πιεις πόσιμο νερό.

Βέβαια η συγκεκριμένη βρίσκεται σε έδαφος Βατικανού, ή κάπου στα σύνορα…

Αστείο μου φάνηκε το ότι .... όταν έψαξα στους χάρτες του Google, για να δω την απόσταση από την πλατεία του Βατικανού έως το Castello San’t Angelo, μου έβγαλε υπόδειξη ότι «αυτή η διαδρομή διασχίζει σύνορα χώρας»!

Φύγαμε από την πλατεία με σκοπό να πάμε στα μουσεία του Βατικανού.
Από “κράχτες” που πουλούσαν “καπελωμένα” εισιτήρια μάθαμε ότι τα μουσεία θα έκλειναν νωρίς λόγω εργασιών. Τώρα αλήθεια ήταν, ψέμματα ήταν, δεν ξέρω. Σκεφτήκαμε για λίγο να πληρώσουμε τα επιπλέον για να μπούμε γρήγορα, αλλά ... μια κακή σκέψη ήταν και έφυγε. Τελικά αποφασίσαμε να αλλάξουμε το πρόγραμμά μας και να αφήσουμε τα μουσεία για άλλη μέρα.

Μετά το «χασομέρι» έξω από τα μουσεία, χωρίς να έχουμε κάνει κάτι το ιδιαίτερο μας ήρθε … μια κούραση. Το σενάριο έλεγε να πάμε για καφέ στο καφέ Sant’Eustachio, αλλά δεν υπήρχε και πολύ κουράγιο για περπάτημα μέχρι εκεί, οπότε αναζητήσαμε επειγόντως ένα οποιοδήποτε καφέ, για να καθίσουμε λίγο να ξεκουραστούμε. Καθίσαμε στο πρώτο που βρήκαμε κοντά στο Βατικανό, το οποίο τελικά δεν αποδείχθηκε και πολύ επιτυχημένη επιλογή.

Μετά τον καφέ και μια σχετική ανασύνταξη δυνάμεων, αρχίσαμε τη βόλτα στην πόλη. Ακολουθήσαμε την κλασική διαδρομή έως το Castel San’t Angelo.
Όλος ο δρόμος μπροστά από το Castello και κατά μήκος της γέφυρας ήταν ένα "πανηγυράκι", με πλανόδιους πωλητές, άμαξες με άλογα και ανθρώπους/αγάλματα με αρκετά ευφάνταστα κοστούμια κατά την ...τελευταία μόδα.

Τέτοιο πλήθος "αγαλμάτων" νομίζω ότι είχα δει παλαιότερα και στη "Rampla" της Βαρκελώνης.

Κάτω από το San’t Angelo υπήρχε και ένας Demon ... κατά το "Angels and Demons" (δηλ. τον Αγγλικό τίτλο της ταινίας illuminati).

Περάσαμε στην απέναντι μεριά του Τίβερη…

Γενικά μέχρι στιγμής λίγο οι απεργίες, λίγο οι εργασίες και λίγο οι ουρές μας είχαν βγάλει εντελώς εκτός προγράμματος και δεν είχαμε δει και τα μουσεία.!
Δεν φτάνουν όλα αυτά, αλλά χάλασε και το παπούτσι της μαμάς μου και δεν μπορούσε να περπατήσει! Ευτυχώς όμως χάλασε στο κατάλληλο σημείο. Γεμάτο με μαγαζιά ήταν η περιοχή, τουριστικά μεν, αλλά παπούτσια βρήκαμε. Τελικά, μια χαρά προέκυψαν τα παπουτσάκια, αφού ακόμα και σήμερα είναι μάχιμα.

Είναι μεγάλη η βόλτα στη Ρώμη και συνεχίζεται...

 

[paefstra]

Στην εκθεση στο Παλατακι ειχα παει την τελευταια μερα της. Ημουν και μικρη και δεν θυμαμαι και πολλα. Ημουν ετοιμη να το πω, αλλα πραγματικα δεν μου θυμισε η περιοχη απο ψηλα το Παλατακι.
Θυμαμαι που ειχε κανει μεγαλο θορυβο το κοστος ασφαλισης των εργων προκειμενου να μεταφερθουν, ολοι αυτο συζητουσαν τοτε .

 

[Grerena]

Και εγώ δεν θυμάμαι πολλά, γιατί εγώ ήμουν πολύ ... μικρή.

Πιθανότατα να έχεις δίκιο.
Αυθεντικά όμως ή μη, αυτά τα έργα ήταν η αφορμή για να μάθω πολλά για τον ζωγράφο και από τότε να τον "κυνηγάω".
Πάντως μου είχε κάνει επίσης εντύπωση ότι την ημέρα που τουλάχιστον είχα πάει εγώ, οι αίθουσες ήταν άδειες από κόσμο.

 

[Borealis]

Και εγώ δεν θυμάμαι πολλά, γιατί εγώ ήμουν πολύ ... μικρή.

Πιθανότατα να έχεις δίκιο.
Αυθεντικά όμως ή μη, αυτά τα έργα ήταν η αφορμή για να μάθω πολλά για τον ζωγράφο και από τότε να τον "κυνηγάω".
Πάντως μου είχε κάνει επίσης εντύπωση ότι την ημέρα που τουλάχιστον είχα πάει εγώ, οι αίθουσες ήταν άδειες από κόσμο.

Αυθεντικά ήταν τα έργα, μετά από μερικά χρόνια κάποια έργα του ήρθαν πάλι στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, τι χρονιά το 1997! και τι δεν είχε

 

[Grerena]

Βόλτα στη Ρώμη: Ποδαρόδρομος, film locations αλλά και Caravaggio
Σε πολύ λίγο φτάσαμε στην piazza Navona. Η πλατεία αυτή (πρώην ιππόδρομος) έσφυζε από ζωή.

Απόλυτο must, snack, πειρασμός, λιχουδιά, όπως θέλετε πείτε το, της πλατείας για μένα είναι το περίφημο ταρτούφο από το διάσημο Al Tre Scalini.
Πρόκειται για ένα παγωτό σοκολάτα με λικέρ και ένα κερασάκι στο κέντρο του! Το απόλυτο γλυκό για τους λάτρεις της σοκολάτας. Το απολαύσαμε νομίζω περισσότερο τρώγοντάς το σε παγκάκι της πλατείας, που έχει τη μισή τιμή (5€) απ’ ότι αν καθόμασταν στα τραπεζάκια του Scalini, τα οποία ήταν και γεμάτα. Και το ταρτούφο ήταν και ... τεράστιο.
Δεν πρόλαβα να το βγάλω φωτογραφία… ... αλλά του αξίζει μία, .... έστω και από το internet

Χαζέψαμε αρκετά στην πλατεία, βγάλαμε φωτογραφίες, ψωνίσαμε και σουβενίρ.

Το «παιχνίδι» με τα film locations (που αρέσει ιδιαίτερα στο γιο μου), συνεχίστηκε και εδώ. Στο διασημότερο highlight της πλατείας, το συντριβάνι των τεσσάρων ποταμών, ο κακός της “illuminati” παραλίγο να πνίξει στο νερό του έναν Καρδινάλιο. Ο ήρωας και πρωταγωνιστής Λάνγκτον πρόλαβε όμως και τον έσωσε σε μια JamesBont-ίστικη σκηνή, στην οποία το φόντο της Ναβόνα και η παρουσία του συντριβανιού ήταν καταλυτική στη διαμόρφωση της δραματικής ατμόσφαιρας και του σασπένς.

Τα ποτάμια του εντυπωσιακού γλυπτού του Bernini είναι τα τέσσερα μεγαλύτερα γνωστά ποτάμια της εποχής του.
O Γάγγης κουβαλάει ένα μακρύ κουπί, απεικονίζοντας την πλευσιμότητα του ποταμού. Το κεφάλι του Νείλου είναι τυλιγμένο με ένα χαλαρό κομμάτι πανί, που σημαίνει ότι κανένας εκείνη την εποχή δεν ήξερε πού ακριβώς ήταν οι πηγές του Νείλου. Ο Δούναβης αγγίζει το Παπικό οικόσημο, επειδή είναι ο πλησιέστερος στη Ρώμη μεγάλος ποταμός. Ο Ρίο ντε λα Πλάτα κάθεται πάνω σε ένα σωρό νομισμάτων, σύμβολο του πλούτου, που η Αμερική μπορούσε να προσφέρει στην Ευρώπη.

-"Θα έχει και άλλα film location αργότερα", ανακοίνωσα στο γιο μου. "Τώρα ήρθε η ώρα του Caravaggio".

Μετά τη Navona χωθήκαμε στα στενά με εμένα να ψάχνω τις εκκλησίες του Caravaggio.
Δυο δρομάκια ανατολικότερα της Ναβόνα κάναμε την πρώτη μας στάση στην Chiesa di Sant’ Agostino.

Με το που μπήκαμε μέσα στο πρώτο παρεκκλήσι στα αριστερά μας, στο οικογενειακό παρεκκλήσι των Cavaletti είδα την “Madonna dei Pellegrini”, που ζωγράφισε ο Caravaggio.
Ο πίνακας «Η Παναγία των Προσκυνητών» εικονίζει την Παναγία σαν μια λαϊκή γυναίκα με τον γιο της στην αγκαλιά, στο κατώφλι του σπιτιού της (μια κοινή ρωμαϊκή κατοικία), και μπροστά της προσκυνητές, ξυπόλυτοι και βρώμικοι, με ρούχα γεμάτα μπαλώματα, τα χέρια ενωμένα σε στάση δέησης.

Ο πίνακας μόλις τοποθετήθηκε πίσω και πάνω από την Αγία τράπεζα, προκάλεσε σάλο στη Ρώμη. Τα λασπωμένα πόδια των προσκυνητών και το πρόσωπο της Παναγίας που έμοιαζε τόσο με μια κοινή γυναίκα της Ρώμης των αρχών του 17ου αι. θεωρήθηκαν σκανδαλώδη. Η γυναίκα που χρησιμοποιήθηκε ως μοντέλο γι’ αυτόν τον πίνακα ήταν η Maddalena Antognetti, ερωμένη αρκετών ισχυρών προσώπων της εποχής. Ήταν δύσκολο να γίνει δεκτή μια εικόνα ανθρώπων, που προσκυνούν μια τέτοια μορφή.

Είναι γνωστό ότι ο Caravaggio χρησιμοποιούσε σαν μοντέλα απλούς ανθρώπους του δρόμου. Πίστευε στην απεικόνιση των θρησκευτικών χαρακτήρων με ρεαλιστική ακρίβεια: μια συνήθεια που του χάρισε οπαδούς «του δρόμου» και εχθρούς στην εκκλησία.
Και ποιος πίνακας του Caravaggio δεν αποτέλεσε σκάνδαλο;

Στην ίδια εκκλησία στον τρίτο πυλώνα στη βόρεια πλευρά του ναού, υπάρχει ένας μοναχικός προφήτης από τον Ραφαήλ. Το fresco αυτό παραπέμπει στο έργο της Καπέλα Σιξτίνα, κάτι που δείχνει πόσο πολύ είχε επηρεαστεί ο Ραφαήλ από τον Μιχαήλ Άγγελο.

Πολύ κοντά στην Sant’ Agostino βρίσκεται η San Luigi dei Frances, η οποία αποτέλεσε τη δεύτερη στάση μας.

Το 1597 ανατέθηκε στον Caravaggio η πρώτη σημαντική παραγγελία, που ήταν ο διάκοσμος στο οικογενειακό παρεκκλήσι του Καρδινάλιου Cointrel, της εκκλησίας San Luigi dei Frances, στη Ρώμη. Η παραγγελία περιελάμβανε τρεις συνθέσεις σχετικές με τη ζωή του Αγίου Ματθαίου.

Προηγήθηκαν οι καμβάδες των πλαϊνών τοίχων του παρεκκλησιού με:
Την «Κλήση του Αγίου Ματθαίου», στην οποία απεικονίζει τη στιγμή που ο Χριστός «καλεί» τον Ματθαίο να τον ακολουθήσει.

Εδώ ο Caravaggio έχει «χτίσει» τη σκηνή γύρω από μια χειρονομία του Χριστού προς τον Ματθαίο. Η συμβολική χειρονομία ενισχύεται με μια δέσμη φωτός που περνάει ακριβώς πάνω από το κεφάλι του Χριστού.

και “Το Μαρτύριο του Αγίου Ματθαίου”, η οποία καταγράφει το θάνατο του αγίου σε μια στιγμή υψηλού δράματος με τον δολοφόνο να βγάζει τον πεσμένο Ματθαίο μέσα από ένα πλήθος σωμάτων.

Ο Caravaggio «χτίζει» τη σκηνή με άξονα τον δήμιο του αγίου, τη στιγμή που εκείνος ετοιμάζεται να καταφέρει το θανατηφόρο χτύπημα και γύρω από αυτή τη μορφή τοποθετούνται ακτινικά οι υπόλοιπες. Ο στρατιωτικός – δήμιος εκτελεί τον άγιο καθώς εκείνος ιερουργεί, ντυμένος με το ανάλογο ένδυμα.
Ο Caravaggio «αιχμαλωτίζει» το δραματικό στιγμιότυπο πριν από το θάνατο του αγίου μέσω του φωτός, το οποίο εστιάζει στο γυμνό σώμα του δήμιου και στη χειρονομία του αγγέλου. Μια μορφή, η οποία θεωρείται αυτοπροσωπογραφία του Καραβάτζιο, παρατηρεί τη σκηνή από το βάθος του πίνακα.

Μετά από την εξαιρετική επιτυχία που είχαν τα έργα στους πλευρικούς τοίχους του Παρεκκλησιού Κονταρέλι, ο Caravaggio προχώρησε και στον πίνακα της Αγίας Τράπεζας που ήταν “Η έμπνευση του Αγίου Ματθαίου”, στην οποία δείχνει έναν άγγελο που υπαγορεύει το θεϊκό έργο του στον Ματθαίο.

Η πρώτη εκδοχή του έργου όμως απορρίφθηκε από τους ιερείς καθώς είχε σοκάρει η μορφή του αγίου έτσι όπως είχε αποδοθεί από τον Caravaggio. Ακολούθησε δεύτερη εκδοχή που ήταν ριζικά διαφορετική από την πρώτη. Ο ηλικιωμένος άγιος δεν είναι πλέον ο άξεστος χωρικός (της πρώτης εκδοχής), αλλά αποπνέει σοφία λόγω της ηλικίας του, αλλά και λόγω της έμπνευσης που του έχει εμφυσήσει ο άγγελος.

Οι άγιοι του Caravaggio είχαν περισσότερα κοινά με τους εργάτες και τους φτωχούς χωρικούς που συναθροίζονταν στις εκκλησίες, παρά με τους αστούς και τους ευγενείς, που πλήρωναν τους καλλιτέχνες για να εξιδανικεύσουν και να μνημονεύσουν τους ίδιους και τους οικείους τους.

Η διακόσμηση του παρεκκλησιού Κονταρέλι, καθιέρωσε τον Caravaggio στα 27 του μόλις χρόνια, ως διάσημο ζωγράφο. Οι τρεις πίνακες του Παρεκκλησιού Κονταρέλι προκάλεσαν αίσθηση στη Ρώμη. Από εκείνη τη στιγμή ο Caravaggio αφιερώθηκε σχεδόν αποκλειστικά σε παραδοσιακά θρησκευτικά θέματα, αλλά με ένα ύφος άμεσο και λαϊκό, άμεσα αναγνωρίσιμο από το απαίδευτο εκκλησίασμα.

Δεν συγκρίνεται με τίποτα το να βλέπεις τα έργα στην αρχική τους θέση, έτσι όπως είχε σκοπό ο καλλιτέχνης, έτσι όπως τα έχουν δει τόσοι Ρωμαίοι (και άλλοι) για χρόνια. Αυτοί οι πίνακες προορίζονταν να στέκονται στο βωμό ενός παρεκκλησιού και να φωτίζονται μόνο από κεριά.
Σήμερα βέβαια υπάρχουν και φώτα, τα οποία ενεργοποιούνται μόνο αν βάλεις 1€ στην κατάλληλη υποδοχή. Η διάρκεια της φωταψίας είναι της τάξεως του ενός λεπτού.
Στην Sant’ Agostino υπέκυψα στον πειρασμό και το έκανα. Άναψα τα φώτα για να δω τον πίνακα καλύτερα. Στην San Luigi dei Frances όμως, ... άλλαξα γνώμη. Είχα την αίσθηση ότι οι δύο πλαϊνοί “Ματθαίοι” φωτίζονταν φυσικά από το φως που εξέπεμπε “Η έμπνευση του Ματθαίου” που ήταν στο κέντρο. Άλλωστε ο ίδιος ο Caravaggio έπαιζε τόσο με το φως στα έργα του. Γιατί να έρθουμε εμείς στη σύγχρονη εποχή να του χαλάσουμε αυτό που έχει δημιουργήσει;

Όλα τα έργα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη είναι μοναδικά. Τα συγκεκριμένα όμως στην San Luigi dei Frances ήταν συγκλονιστικά!

Ο Caravaggio τελειοποίησε την τεχνική του σκιοφωτισμού, δηλαδή τον επιλεκτικό φωτισμό των μορφών που «αναδύονται» από πυκνές σκιές. Πιστεύεται ότι παρατηρούσε τα εφέ του φωτός τοποθετώντας ένα κερί σε μια γωνιά ενός του σκοτεινού δωματίου, καθώς φιλοτεχνούσε τα έργα του. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κατευθυνόμενο φως, που διαπερνούσε τη σύνθεση, φωτίζοντας ορισμένα τμήματά της, την ίδια στιγμή που άφηνε τον υπόλοιπο πίνακα στο σκοτάδι.
Αυτός ο δραματικός φωτισμός αυξάνει τη συγκινησιακή φόρτιση και αναδεικνύει τις επιμέρους μορφές, που γενικά τοποθετούνται σε πρώτο πλάνο, κοντά στο θεατή, προσδίδοντας στις σκηνές εξαιρετική αμεσότητα.
Νομίζω ότι το δραματικό αποτέλεσμα που ήθελε να βγάλει ο Caravaggio με αυτούς τους καμβάδες ... είχε φτάσει μέχρι ... εμένα, που είμαι ένας σύγχρονος θεατής του 2000.

Μετά τον Caravaggio σειρά είχε ο Μιχαήλ Άγγελος.
Όχι δεν άλλαξε θέμα η εκδρομή, γιατί αν έβαζα και τον Μιχαήλ Άγγελο “στο χορό” δεν θα με έφταναν οι μέρες. Απλά είναι τόσο έντονη η παρουσία του Μιχαήλ Άγγελου στη Ρώμη, που μπαίνει μόνος του “στο χορό”. Πολύ κοντά στην Sant’ Agostino και δίπλα στο Πάνθεον υπάρχει και η Santa Maria Sopra Minerva.

Μέσα στην “Αγία Παναγία πάνω από τη Μινέρβα” υπάρχει ο “Αναστημένος Χριστός” του Μιχαήλ Άγγελου. Ο Χριστός, που ακουμπάει στο σταυρό του Μαρτυρίου του, θεωρήθηκε πολύ μυώδης και γυμνός (για την εποχή) και η εκκλησία την κάλυψε με ένα χάλκινο «παραπέτο» για να τον κρύψει.

Ο Χριστός του Μιχαήλ Άγγελου ήταν το highlight της εκκλησίας. Ρίξαμε όμως και ένα βλέφαρο στις νωπογραφίες του Filippo Lippi και στους τάφους δύο Παπών Μεδίκων.

Μα, τι είχε μέσα και αυτή η εκκλησία, η οποία δεν είναι και από τις πλέον διάσημες της Ρώμης! Γενικά η έρευνα που είχα κάνει για τα έργα των εκκλησιών στη Ρώμη θα μπορούσε να είχε γεμίσει όλο το πενθήμερο μόνο με αυτές τις επισκέψεις. Δεδομένου όμως ότι το πενθήμερο έπρεπε να διανθιστεί και με "άλλα" της Ρώμης, που θα ικανοποιούσαν όλη την παρέα, προς το παρόν ο Caravaggio ήταν αρκετός.

Στην πλατεία της Santa Maria Sopra Minerva βρίσκεται και ο περίφημος ελεφάντινος οβελίσκος του Bernini. Στο βάθος διακρίνεται το Πάνθεον.

Βγήκα έξω από την εκκλησία κατευχαριστημένη. Είχα ήδη δει τέσσερα έργα Caravaggio έναν Ραφαήλ έναν Μιχαήλ Άγγελο, στις εκκλησιές της Ρώμης!!

Συνεχίσαμε με κατεύθυνση το Πάνθεον...

Φτάσαμε όμως ακατάλληλη ώρα....Ήταν ώρα λειτουργίας, που σημαίνει ότι …δεν μας άφησαν να μπούμε μέσα. Έπρεπε να περιμένουμε ... άγνωστο πόσο. Περίεργο μου φάνηκε, αφού πίστευα ότι τη σήμερον ημέρα το Πάνθεον λειτουργεί ως μουσείο και όχι ως ναός. Αποφασίσαμε να φύγουμε.

Κρίμα, γιατί εκτός από το ότι είναι εντυπωσιακό αξιοθέατο και εσωτερικά ... έχει «παίξει» και αυτό στο «illuminati». Είναι σημαντικά highlights τα film locations και απαραίτητα όταν συνοδεύεσαι από τον έφηβο γιο σου, πιστέψτε με.

Και ειδικότερα όταν πρόκειται για σύγχρονες και εφηβικές ταινίες το ενδιαφέρον είναι μεγάλο, ενώ αργότερα που το μενού είχε λίγο πιο κλασικές ταινίες ... δεν υπήρχε το ανάλογο ενδιαφέρον από το γιο μου. Υπήρχε όμως από τις άλλες γενιές της παρέας!

Συνεχίσαμε μέσα από τα στενά, περάσαμε μπροστά από τις εντυπωσιακές κολώνες του ναού του Αδριανού και την Piazza di Pietra, όπου εκεί συναντήσαμε ένα δεύτερο πανηγυράκι με πλανόδιους "διασκεδαστές", ώσπου φτάσαμε στην περιβόητη Fontana di Trevi.

Fontana Di Trevi!!!
Η Ρώμη και η Ιταλική Cinecitta στο μεγαλείο της! Εδώ είναι το μέγα σκηνικό!

Το περίεργο είναι ότι ενώ ξέρεις τι θα συναντήσεις δεν παύεις να ξαφνιάζεσαι όταν δεις το συντριβάνι ξαφνικά να ξεπροβάλλει μέσα από τα στενά.

Είναι ένα φανταστικό μεγαλοπρεπές μπαρόκ σύνολο μυθικών μορφών και άγριων αλόγων, που βρίσκονται σε ολόκληρη την πίσω πλευρά πλευρά του Palazzo Poli (17ου αιώνα). Εδώ παίχτηκε μία σκηνή της θρυλικής ταινίας “La dolce Vita” του Φελίνι και ταυτίστηκε τόσο πολύ με αυτήν, που για χρόνια στο άκουσμα της λέξης: Ρώμη ... ερχόταν μπροστά σου η εικόνα της Fontana Di Trevi και η θύμηση της ταινίας “Dolce Vita”, της Annita Ekberg και του Marcello Mastroianni, αλλά και το ...αντίστροφο.

Αφού θαυμάσαμε το θέαμα του διάσημου συντριβανιού και αφού ρίξαμε και το απαραίτητο νόμισμα, καθίσαμε σε ένα κοντινό τουριστικό μαγαζί για φαγητό (στο L'Arte della Pizza), στο οποίο είμαστε μάλλον πολύ τυχεροί που βρήκαμε τραπέζι.. Μέχρι να φάμε τις πίτσες και τις μακαρονάδες μας .... νύχτωσε, οπότε είδαμε το συντριβάνι ξανά με νυχτερινό φόντο αυτή τη φορά, αλλά με την ίδια πολυκοσμία τριγύρω του.

Πως καταφέρνουν και γυρίζουν σκηνές από ταινίες εδώ με τόσο κόσμο δεν μπορώ να καταλάβω. Μπορεί να γίνεται κάποιου είδους εκκένωση…. Γιατί είναι και συχνό το φαινόμενο. Ταινίες σαν το “Στη Ρώμη με αγάπη» του Γούντυ Άλλεν, το κλασικό «Διακοπές στη Ρώμη» ή ακόμα και ελληνική ταινία σαν τη «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» έχουν φτάσει για γυρίσματα μέχρι εδώ.

Φεύγουμε ποδαράτοι πάντα και φτάνουμε στη νυχτερινή via dei Condotti με τις φανταχτερές βιτρίνες. Η διάσημη και κινηματογραφική σκαλινάτα (ή piazza di Spania) σε προκαλεί να καθίσεις στα σκαλιά της, το οποίο και κάναμε.

Στη βάση της η εντυπωσιακή Fontana della Barcaccia…

Δεν θα μπορούσα να παραλείψω και μια σκηνή από την αγαπημένη μου "Roman Holidays"...

Αφού μείναμε αρκετά ρεμβάζοντας το τοπίο και τους άλλους «σκαλάτους» που δεν ήταν μόνο τουρίστες, αλλά και Ρωμαίοι, πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο μας, με ένα παγωτό στο χέρι και περνώντας από την piazza Barberini και τη Fontana del Triton, αλλά και την Fontana del Mose, που ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας.

Μα! Πόσα συντριβάνια έχει πια αυτή η πόλη;

Νομίζω ότι αυτή τη βόλτα στην Ρώμη μπορώ να την κάνω πάρα πολλές φορές χωρίς να πω ότι βαρέθηκα ή κουράστηκα ή χόρτασα.

... την οποία βόλτα παρά τα χιλιόμετρά της και την ορθοστασία της στον Άγιο Πέτρο και τις ουρές του άντεξαν και οι ... τέσσερεις γενιές της παρέας μου, και οι μικρότερες και οι μεγαλύτερες! Αυτή η Ρώμη κάνει θαύματα!

Ύστερα από αυτή τη μέρα ... σωριαστήκαμε στο κρεβάτι.

 

[giannismits]

Πολύ μ'αρέσει η αναζήτηση των film locations στα μέρη που επισκέπτεστε. Είναι κάτι σαν στόχος σαν παιχνίδι και αυτό σας δίνει ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το ταξίδι νομίζω Κι εγώ περίπου το κάνω αλλά η αναζήτηση έχει να κάνει με ιστορικά γεγονότα. Σε ποια πλατεία έγινε η τάδε επανάσταση, σε ποια γέφυρα σκότωσαν τον τάδε βασιλιά κτλ.

 

[XristinaK]

Υπέροχα!Όλα αυτά τα έργα κυνηγούσα και εγώ κάθε φορά που πήγαινα Ρώμη....Ίδιο πρόγραμμα πάνω-κάτω έχουμε από ό,τι διαβάζω... Άφθονος Caravaggio παντού..αλλά και Ραφαήλ και Μ. Άγγελος! Σε τόσες εκκλησίες μόνο στη Ρώμη μπαίνω κάθε φορά.... (Μόνο ο Μωυσής στη Σαν Πιέτρο Ιν Βίνκολι μού έχει ξεφύγει ακόμη...)

 

[Grerena]

Πολύ μ'αρέσει η αναζήτηση των film locations στα μέρη που επισκέπτεστε. Είναι κάτι σαν στόχος σαν παιχνίδι και αυτό σας δίνει ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το ταξίδι νομίζω

Σε ευχαριστώ!
Ισχύει. Η αναζήτηση των film location προσδίδει σίγουρα μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε κάθε μου ταξίδι.
Ξεκίνησε σε ένα ταξίδι που είχα μαζί μου τα παιδιά μου (που έμοιαζε πράγματι σαν παιχνίδι) και από τότε το παγίωσα.
Τις περισσότερες φορές τα film locations είναι πολύ χαρακτηριστικά σημεία ενός τόπου ή είναι πολύ όμορφα ή έχουν κάποιο ιστορικό ενδιαφέρον ή είναι κάποιο σημαντικό ορόσημο. Για κάποιον από τους παραπάνω λόγους άλλωστε έχουν επιλεγεί για να γυριστούν σκηνές από ταινίες. Για μένα όταν ένα μέρος είναι και film location αποκτά ένα αστεράκι παραπάνω και έχω ένα λόγο παραπάνω για να το επισκεφτώ.

Παράδειγμα: Εχθές το βράδυ έβλεπα στην τηλεόραση το "Μαλένα". Το είχα ξαναδεί παλαιότερα και ήξερα ότι είναι γυρισμένο κάπου στη Νότια Ιταλία. Ενόψει του επικείμενου ταξιδιού μου στη Σικελία (που σημαίνει ότι έχω ψάξει πρόσφατα τα σχετικά) αναγνώρισα την πλατεία που περπατούσε η Μπελούτσι, που δεν ήταν άλλη από την πλατεία Duomo, στην Ορτυγία. Πολύ μου αρέσει που το γνωρίζω πια αυτό πριν πάω. Και πολύ μου αρέσει που θα ξεναγήσω και την παρέα μου σχετικά όταν θα είμαστε εκεί, η οποία πάντα σχεδόν την extra πληροφορία την εκλαμβάνει σαν ένα χαριτωμένο tip.

Σε τόσες εκκλησίες μόνο στη Ρώμη μπαίνω κάθε φορά.... (Μόνο ο Μωυσής στη Σαν Πιέτρο Ιν Βίνκολι μού έχει ξεφύγει ακόμη...)

Αυτόν τον Μωυσή τον είχα και εγώ στο πρόγραμμα, αλλά δεν πρόλαβα να πάω. Μου φαίνεται ότι θα οργανώσω και άλλο ταξίδι στη Ρώμη που θα έχει μέσα μόνο εκκλησίες.

 

[Grerena]

Βίλλα D’este: μια εκδρομή στην εξοχή
Η δεύτερη ημέρα της εκδρομής μας κανονικά έπρεπε να αφιερωθεί εξ’ ολοκλήρου στο Κολοσσαίο και την Αρχαία αγορά. Ήταν Κυριακή και το ιστορικό κέντρο γύρω από την αρχαία αγορά κάθε Κυριακή είναι κλειστό για τα αυτοκίνητα. Είχα ξαναεπισκεφτεί το χώρο αυτό Κυριακή και γενικά είναι πιο ωραίο να είσαι εκεί χωρίς την κίνηση των αυτοκινήτων, γιατί είναι τόσο υποβλητικός ο χώρος που αν καταφέρεις και «βγάλεις από το πλάνο» τους τουρίστες, … υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι είσαι στην εποχή της αρχαίας Ρώμης.

Όμως εμάς το πρόγραμμα είχε αλλάξει ελαφρώς και έπρεπε στη σημερινή μέρα να «χώσουμε» και τους κήπους του Tivoli, ώστε να μπορέσουμε να ελευθερώσουμε την αυριανή για τα μουσεία του Βατικανού που μας «ξέμειναν» από χθες. Μεγαλεπήβολο σχέδιο.

Έτσι, πήραμε metro για Ponte Mammolo και από εκεί λεωφορείο για Tivoli. Το λεωφορείο πήγαινε-έλα κόστιζε 8,80€/άτομο και το metro 1,5€ ανά διαδρομή. Συνολικά η διαδρομή διήρκεσε 1¨15’. Φτάσαμε γύρω στις 12:00 η ώρα. Το εισιτήριο για τους κήπους villa D’ Εste ήταν 11€ για τον ενήλικα και δωρεάν για το παιδί.

Λίγα λόγια για τη Βίλα: Ο Πάπας Ιούλιος για να ευχαριστήσει τον Καρδινάλιο Ιππόλυτο D’este για τη συνεισφορά του στην εκλογή του στον παπικό θρόνο τον διόρισε Κυβερνήτη του Tivoli και του δώρισε μια έπαυλη. Ο D’este όμως ως γόνος της πάμπλουτης οικογένειας των D’este της Ferrara (είναι η ίδια οικογένεια που έχουν το κάστρο μέσα στην πόλη της Ferrara, για όσους έχουν πάει) δεν του άρεσε η παλιά έπαυλη, οπότε τη μετέτρεψε σε … παλάτι και γέμισε τον κήπο της με Ρωμαϊκές αρχαιότητες και μετέτρεψε το «δώρο» σε ερωτική φωλιά ζώντας το “la vie e belle”.
Σχεδόν πεντακόσια χρόνια μετά τη δημιουργία του εμείς μπορούμε να τον απολαύσουμε κάνοντας μια ημερήσια εκδρομή από τη Ρώμη.

Σύμφωνα με την Unesco, τα αρχιτεκτονικά στοιχεία του κήπου της Βίλας D’este και ο καινοτόμος σχεδιασμός του, τον καθιστούν μοναδικό παράδειγμα Ιταλικού κήπου του 16ου αι.. ε
Επηρέασε την εξέλιξη της κηποτεχνίας και της αρχιτεκτονικής τοπίου σε όλη την Ευρώπη και έγινε σύμβολο της Αναγεννησιακής αισθητικής.
Για χάρη αυτού του κήπου είχαμε φτάσει και εμείς μέχρι εδώ.

Πληρώσαμε το εισιτήριο της εισόδου και μπήκαμε κατ’ ευθείαν μέσα στη βίλα.

Τα σαλόνια και τα προσωπικά διαμερίσματα του Ιππόλυτου τα διασχίσαμε ομολογώ με μια βιασύνη. Αδημονούσα να δω τον κήπο. Η αδημονία μου αυτή ενισχύονταν και από το άκουσμα του νερού των συντριβανιών, που ήταν έντονο ενώ είμαστε μέσα στη βίλα.
Με το που βγήκαμε στο πίσω μέρος της βίλας, σε μια τεράστια αυλή-βεράντα αντικρίσαμε τον κήπο υπό την «μουσική υπόκρουση» των νερών που «τρέχουν».

Ο εντυπωσιακός κήπος χωρίζεται σε βεράντες και επίπεδα, εκμεταλλευόμενος με επιδεξιότητα την κλίση της πλαγιάς πάνω στην οποία είναι χτισμένος. Είναι γεμάτος από πολλά συντριβάνια, βρύσες, αγάλματα, στήλες, ανάγλυφα, πίδακες, κανάλια , καταρράκτες, δεξαμενές και τεχνητά σπήλαια. Όλα αυτά βρίσκονται ανάμεσα σε μια οργιάζουσα φύση.

Ο καιρός ήταν πολύ καλός και περιέργως δεν υπήρχαν τα πλήθη τουριστών, που φοβόμουν ότι θα συναντούσαμε. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα θαυμάζοντας τις κρήνες και τα συντριβάνια, που πολύ τη χάρηκα.

Στο βάθος και πάνω στο ύψωμα, φαίνεται η βίλα...

Γιαγιά και εγγονός ... εν δράσει...

Τα συντριβάνια ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Όλα είχαν τη δική τους ιστορία και το δικό τους συμβολισμό.

Θα ξεκινήσω με τον πρωταγωνιστή, που δεν είναι άλλο από την κρήνη του Ποσειδώνα. Δεν θα ήταν δυνατόν να λείπει ένας Ποσειδώνας από τέτοια σύνθεση!

Και έτσι φαίνονται οι πίδακές του από ψηλά...

Καθώς και οι δεξαμενές...

Η κρήνη του Ποσειδώνα κατασκευάστηκε από τον Bernini, καταστράφηκε (ύστερα από δυο αιώνες εγκατάλειψης) και ανακατακευάστηκε μόλις το 1927. Είναι το πιο εντυπωσιακό σιντριβάνι της βίλας, λόγω της μεγάλης ποσότητας νερού που αναβλύζει και των ισχυρών πιδάκων που εκτοξεύουν ψηλά το νερό. Η ομορφιά της κρήνης του Bernini, είχε γίνει πρότυπο για πολλές κρήνες του 18ου αιώνα.

Η Βασίλισσα των συντριβανιών των κήπων είναι η «ωοειδής κρήνη». Τα νερά του συντριβανιού πέφτουν σε μια οβάλ δεξαμενή. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το σκηνικό που δημιουργείται από τους γύρω βράχους και τα μυθολογικά αγάλματα.

Η κρήνη του κυπέλλου κατασκευάστηκε και αυτή από τον Bernini. Πρόκειται για ένα δισκοπότηρο που περικλείεται από ένα κοχύλι. Ο πίδακάς του χαμήλωσε όμως από τα πρώτα χρόνια, γιατί εμπόδιζε τη θέα.

Η κρήνη της μικρής Ρώμης συμβολίζει … τη Ρώμη. Ένα κανάλι που αναπαριστά τον Τίβερη, ένα αρχαίο ρωμαϊκό πλοίο που αναπαριστά την Τιβερίνα, το άγαλμα της νικηφόρου Ρώμης στο κέντρο και ο Ρώμος με το Ρωμύλο δίπλα της να θηλάζουν τη λύκαινα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει ο δημιουργός του κήπου ήταν η παροχή της τεράστιας ποσότητας νερού που χρειαζόταν για να λειτουργήσουν ταυτόχρονα όλα τα συντριβάνια και οι κρήνες. Υπολόγισε την ακριβή ποσότητα νερού που χρειαζόταν και κατασκεύασε ένα σύστημα σωληνώσεων καθώς και μια σήραγγα 600μ. κάτω από την πόλη του Tivoli, που εφοδίαζε μια δεξαμενή με νερό απευθείας από τον γειτονικό ποταμό Aniene, της οποίας (σήραγγας) ο ρυθμός ροής ήταν 300 λίτρα ανά δευτερόλεπτο. Η δεξαμενή τροφοδοτούσε όλα τα συντριβάνια χωρίς τη χρήση οποιασδήποτε μηχανικής υποστήριξης, παρά μόνο με την εκμετάλλευση της φυσικής πίεσης και βάσει της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων.

Η κρήνη της Αφθονίας. Αναπαριστά το άγαλμα της Εφεσίας Αρτέμιδος, με τους πολλούς μαστούς, οι οποίοι συμβολίζουν τη γονιμότητα της φύσης και την απρόσκοπτη ροή της ζωής.

Ανάμεσα στη «μικρή Ρώμη» και στην «ωοειδή κρήνη» βρίσκονται οι «100 κρήνες». Αυτές τροφοδοτούνται από τρία κανάλια (που αντιπροσωπεύουν τους τρεις παραπόταμους του Τίβερη), τα οποία βρίσκονται σε διαφορετικά ύψη. Το νερό ξεπηδά μέσα από ανθρωπόμορφες μάσκες, κρίνα, οβελίσκους και αετούς.

Η κρήνη των δράκων...

Η κρήνη του οργάνου, η οποία λέγεται έτσι λόγω ενός υδάτινου μηχανισμού, που υπάρχει στο εσωτερικό της, ο οποίος παράγει ήχους εκκλησιαστικού οργάνου. Είναι μία μπαρόκ κατασκευή με λουλουδένια μοτίβα, σειρήνες, φτερωτές νίκες και κοχύλια. Η μουσική του ακούγεται συγκεκριμένες ώρες για τις οποίες ενημερωθήκαμε κατά την είσοδό μας στον κήπο. Ξεχαστήκαμε όμως κατά τη βόλτα μας και όταν το θυμηθήκαμε ήταν πολύ αργά.

Πολύ κοντά στη Βίλα D’este βρίσκεται και η επίσης προστατευόμενη από την Unesco Βίλα Adriana. Αν είχε πάει καλά το χθεσινό μας πρόγραμμα, μπορεί και να πηγαίναμε και στην Adriana, αλλά τώρα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω στη Ρώμη.

Μου άρεσε πολύ αυτή μου η επίσκεψη στους κήπους του Tivoli. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι για να επισκεφτεί κάποιος αυτούς τους κήπους θα πρέπει να έχει πολλές μέρες στη διάθεσή του και να έχει δει όλα τα βασικά στη Ρώμη, τα οποία είναι πολλά και αν του περισσεύουν μέρες τότε να πάει να δει τους κήπους. Είναι και λίγο μακριά δηλ. θέλουν το χρόνο τους και το εισιτήριο είναι αρκετά ακριβό αν σκεφτεί κανείς ότι το εισιτήριο για το Κολοσσαίο και την αρχαία αγορά μαζί είναι 12€ το διήμερο ενώ στους κήπους είναι 11€ συν το 3ωρο που θα «φας» στο πήγαινε-έλα. Εμένα το τωρινό ταξίδι ήταν ...συμπληρωματικό ταξίδι στη Ρώμη και θεωρητικά «μου περίσσευε χρόνος» για τους κήπους.

Επιστρέψαμε με τον ίδιο τρόπο. Λεωφορείο έως τη στάση Mammolo και από εκεί μετρό για Κολοσσαίο κατ’ ευθείαν.
Αυτές οι ημερήσιες σου δίνουν και μια ανάσα ξεκούρασης. Όσο να ’ναι όση ώρα κάθεσαι στο λεωφορείο προλαβαίνουν να ηρεμήσουν και λίγο τα πόδια σου από το συνεχές περπάτημα ή την ορθοστασία των μουσείων.

Κολοσσαίο
Ανανεωμένοι πια και με μια πίτσα στο χέρι και έναν καφέ στα όρθια φτάσαμε στο γκισέ των εισιτηρίων για το Κολοσσαίο. Εδώ θα κάνω μία παρένθεση και θα πω ότι η street πίτσα του σταθμού του metro του Κολοσσαίου ήταν από τις καλύτερες του είδους, που έφαγα στη Ρώμη. Γενικά, οι πίτσες του “ορθίου” στη Ρώμη "δε λένε" ή τουλάχιστον εγώ δεν βρήκα κάτι καλό. Ευτυχώς όμως αποζημιώθηκα στη Νάπολη. Αντίθετα, τον espresso όπου και να τον δοκίμασα στη Ρώμη, ήταν άπαιχτος.

Η ουρά για να μπούμε στο Κολοσσαίο ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Σε 10’ λεπτά είχαμε μπει μέσα. Ίσως γιατί ήταν αργά, περίπου 4 ήταν η ώρα το απόγευμα και τα πλήθη συνήθως πάνε το πρωί.

Είναι ψέμα αυτό που λένε πολλοί ότι δεν αξίζει να μπεις μέσα γιατί ότι βλέπεις απ’ έξω είναι και από μέσα. Αυτό είχα ακούσει και την προηγούμενη φορά που πήγα στη Ρώμη και δεν είχα μπει στο Κολοσσαίο. Τώρα όμως λόγω του παιδιού κυρίως μπήκα και καλά έκανα και εντυπωσιάστηκα. Δεν νομίζω ότι αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της αρένας όταν το κοιτάς απ’ έξω, όσο το αντιλαμβάνεσαι από μέσα. Από μέσα η ματιά σου μπορεί να την «πιάσει» όλη.

Η φωτογραφική μηχανή πάλι ... όχι...

Έχω δει και άλλες Ρωμαϊκές αρένες, αλλά σαν και αυτή…Πραγματικά «Κολοσσαίο». Το απόλυτο αξιοθέατο του Ρωμαϊκού κόσμου. Μεταφέρεσαι αυτόματα 2000 χρόνια πίσω. Μπορείς να ακούσεις με λίγη φαντασία ακόμα και τις ιαχές του κόσμου εκείνης της εποχής.

Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. «Φάγαμε» ένα δύωρο εκεί μέσα. Η ώρα είχε φτάσει 6:30 και είχαν αρχίσει να μας βγάζουν έξω. Οπότε, η επίσκεψη στην αρχαία αγορά θα μετατίθετο για αύριο. Το εισιτήριο ήταν διήμερο και με μια τροποποίηση προγράμματος και με λίγη τύχη θα προλαβαίναμε να πάμε την άλλη ημέρα.

Μετά τα απαραίτητα ψώνια των σουβενίρ από πλανόδιους έξω από το Κολοσσαίο, με το metro επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Η ιδέα του να φάμε μακαρονάδα στη τρατορία απέναντι από το ξενοδοχείο μας (που φάγαμε και την πρώτη βραδιά) ήταν πολύ δελεαστική, το οποίο και κάναμε. Μετά κάναμε μια ύστατη προσπάθεια να κλείσουμε εισιτήρια για το Βατικανό μέσω internet, για να μη φάμε την ουρά και τη μισή αυριανή μας μέρα περιμένοντας έξω από τα τείχη, αλλά δεν τα καταφέραμε.

Νομίζω ότι η σημερινή ημέρα δεν ήταν και τόσο κουραστική. Η βόλτα στους κήπους ήταν μάλλον χαλαρωτική και η επίσκεψη στο Κολοσσαίο μας εξέπληξε ευχάριστα, αφού δεν συναντήσαμε ουρές και κινηθήκαμε άνετα και με το πάσο μας.
Κοιμηθήκαμε γρήγορα. Η αυριανή ημέρα είχε Βατικανό και προβλεπόταν δύσκολη.

 

[Italitsa]

Έι, που είναι η συνέχεια;;; Εκεί που με είχες μεταφέρει νοερά στη Ρώμη, ξαφνικά τέλος!! Μη μου κάνετε τέτοια βρε, δεν είμαι κοριτσάκι πια, δεν αντέχω τέτοια απότομα!! Να την ανεβάζετε όλη την ιστορία μαζί και να κάνετε έναν μακρύυυυ επίλογο για να μπαίνουμε στο κλίμα ότι σιγά - σιγά, στις επόμενες 5 σελίδες, θα τελειώσει η ιστορία!!

Μπράβο κοριτσάρα μου!! Μου αρέσει πάααααρα πολύ αυτή η προσέγγιση της Ρώμης και ανυπομονώ πραγματικά για τη συνέχεια!! Please, μην αργήσεις να ανεβάσεις και ανέβασέ μου μπόλικο υλικό!! Δεν χορταίνω να διαβάζω για Ρώμη (καλά γενικά για Ιταλία)!!