Αφού κάμψατε και τις τελευταίες φοβίες μου, συνεχίζω:
Σχετικά με τη διαμονή τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα ή έτσι μου φάνηκαν εμένα. Την 1η φορά, κλείσαμε ένα ξενοδοχείο που ήταν επιεικώς απαράδεκτο. Καταρχήν, ήταν σε όροφο πολυκατοικίας. Στην είσοδο δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από μία μικρή ταμπέλα. Για να μπεις, έπρεπε να χτυπήσεις το κουδούνι το οποίο ήταν στον πίνακα κουδουνιών μαζί με των λοιπών ενοίκων. Αν ήταν κάποιος στη reception και σου άνοιγε, πέρναγες πάνω από κάτι μπάζα για να καταλήξεις σε ένα ασανσέρ ηλικίας τουλάχιστον 50 χρόνων. Τα δωμάτια και η συμπεριφορά του προσωπικού απαράδεκτα. Έχω διαγράψει από το μυαλό μου ακόμα και το όνομά του. Τη 2η φορά και μετά της συζύγου, πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο στην Piazza Barberini. Βέβαια ήταν και αρκετά ακριβό. Πάνω από ? 200. Εξωτερικά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά εσωτερικά ήταν πολύ προσεγμένο. Το προσωπικό ήταν εξαιρετικό. Το δωμάτιο, αλλά και οι κοινόχρηστοι χώροι, είχαν αρκετά "βαριά" επίπλωση και διακόσμηση. Θα προτιμούσαμε λίγο πιο χαλαρά πράγματα, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου και όχι πρόβλημα του ξενοδοχείου. Οι χώροι του δωματίου ήταν αρκετά καλοί. Υπήρχε προθάλαμος (!!!), η κρεβατοκάμαρα μετρίου μεγέθους και υπήρχε και βεράντα, σαν ταρατσάκι ήταν, αρκετά συμπαθητική. Επίσης, ήταν σε εξαιρετικό σημείο. Η Piazza barberini (με την κρήνη Τρίτωνα του Bernini), είναι στο κέντρο της πόλης, δίπλα στο μετρό της στάσης της Via Veneto.
Η πόλη επιζητά και απαιτεί το περπάτημα. Το επιζητά γιατί κάθε γωνιά της έχει να σου δείξει κάτι και το απαιτεί γιατί το μετρό είναι αρκετά περιορισμένο. Βέβαια, έχει σχετικά καλό δίκτυο λεωφορείων, αλλά και πάλι το περπάτημα είναι απαραίτητο. Προμηθευτείτε λοιπόν καλά παπούτσια περπατήματος και κανένα επίθεμα για τις φουσκαλίτσες, που έτσι κι αλλιώς θα εμφανιστούν στις πατούσες σας και ακολουθείστε μας ...
Το περπάτημα στην αιώνια πόλη είναι μια απόλαυση. Μετά από κάθε στροφή εμφανίζεται και ένα νέο υπέροχο δείγμα της θρησκευτικής ματαιοδοξίας. Υπέροχοι ναοί, τεραστίων διαστάσεων, εξαιρετικής αρχιτεκτονικής διαφόρων ρυθμών και γεμάτoι με απερίγραπτης ομορφιάς αγάλματα και εκπληκτικές τοιχογραφίες, βρίσκονται παντού. Μπαίναμε σε όποια εκκλησία βρίσκαμε μπροστά μας και πάντα μας περίμενε κάποια νέα έκπληξη. Αν βρεθείτε στη Ρώμη μη διστάσετε να επισκεφθείτε όποια εκκλησία βρείτε στο δρόμο σας και δεν θα χάσετε.
Μια ιδιαίτερη περίπτωση είναι το Πάνθεον, ένας αρχαίος Ρωμαϊκός ναός, ο οποίος βέβαια "υποχώρησε" στον Χριστιανικό ισοπεδωτισμό και μετατράπηκε σε Χριστιανική εκκλησία. Εντυπωσιάζει και μόνο με τον όγκο του και την επιβλητικότητά του. Εκεί, εκτός των άλλων, βρίσκεται και ο τάφος του Ραφαήλ. Τι μανία κι αυτή να γεμίζουν τις εκκλησίες με τάφους; Μέσα σε κάθε εκκλησία υπάρχει τουλάχιστον κι ένας τάφος, συνήθως κάποιου πάπα. Με τις εκκλησίες θα συνεχίσω όμως αργότερα. Για παράδειγμα και όχι ενδεικτικά, θα αναφέρω μερικές. Σάντα Μαρία Ματζόρε, Σαν Τζοβάνι ιν Λατερανό, Σαν Κλεμέντε, Σάντα Μαρία ντελ Πόπολο, Σάντα Μαρία ντελ Άνιμα κλπ κλπ
Σχετικά με τη διαμονή τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα ή έτσι μου φάνηκαν εμένα. Την 1η φορά, κλείσαμε ένα ξενοδοχείο που ήταν επιεικώς απαράδεκτο. Καταρχήν, ήταν σε όροφο πολυκατοικίας. Στην είσοδο δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από μία μικρή ταμπέλα. Για να μπεις, έπρεπε να χτυπήσεις το κουδούνι το οποίο ήταν στον πίνακα κουδουνιών μαζί με των λοιπών ενοίκων. Αν ήταν κάποιος στη reception και σου άνοιγε, πέρναγες πάνω από κάτι μπάζα για να καταλήξεις σε ένα ασανσέρ ηλικίας τουλάχιστον 50 χρόνων. Τα δωμάτια και η συμπεριφορά του προσωπικού απαράδεκτα. Έχω διαγράψει από το μυαλό μου ακόμα και το όνομά του. Τη 2η φορά και μετά της συζύγου, πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο στην Piazza Barberini. Βέβαια ήταν και αρκετά ακριβό. Πάνω από ? 200. Εξωτερικά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά εσωτερικά ήταν πολύ προσεγμένο. Το προσωπικό ήταν εξαιρετικό. Το δωμάτιο, αλλά και οι κοινόχρηστοι χώροι, είχαν αρκετά "βαριά" επίπλωση και διακόσμηση. Θα προτιμούσαμε λίγο πιο χαλαρά πράγματα, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου και όχι πρόβλημα του ξενοδοχείου. Οι χώροι του δωματίου ήταν αρκετά καλοί. Υπήρχε προθάλαμος (!!!), η κρεβατοκάμαρα μετρίου μεγέθους και υπήρχε και βεράντα, σαν ταρατσάκι ήταν, αρκετά συμπαθητική. Επίσης, ήταν σε εξαιρετικό σημείο. Η Piazza barberini (με την κρήνη Τρίτωνα του Bernini), είναι στο κέντρο της πόλης, δίπλα στο μετρό της στάσης της Via Veneto.
Η πόλη επιζητά και απαιτεί το περπάτημα. Το επιζητά γιατί κάθε γωνιά της έχει να σου δείξει κάτι και το απαιτεί γιατί το μετρό είναι αρκετά περιορισμένο. Βέβαια, έχει σχετικά καλό δίκτυο λεωφορείων, αλλά και πάλι το περπάτημα είναι απαραίτητο. Προμηθευτείτε λοιπόν καλά παπούτσια περπατήματος και κανένα επίθεμα για τις φουσκαλίτσες, που έτσι κι αλλιώς θα εμφανιστούν στις πατούσες σας και ακολουθείστε μας ...
Το περπάτημα στην αιώνια πόλη είναι μια απόλαυση. Μετά από κάθε στροφή εμφανίζεται και ένα νέο υπέροχο δείγμα της θρησκευτικής ματαιοδοξίας. Υπέροχοι ναοί, τεραστίων διαστάσεων, εξαιρετικής αρχιτεκτονικής διαφόρων ρυθμών και γεμάτoι με απερίγραπτης ομορφιάς αγάλματα και εκπληκτικές τοιχογραφίες, βρίσκονται παντού. Μπαίναμε σε όποια εκκλησία βρίσκαμε μπροστά μας και πάντα μας περίμενε κάποια νέα έκπληξη. Αν βρεθείτε στη Ρώμη μη διστάσετε να επισκεφθείτε όποια εκκλησία βρείτε στο δρόμο σας και δεν θα χάσετε.
Μια ιδιαίτερη περίπτωση είναι το Πάνθεον, ένας αρχαίος Ρωμαϊκός ναός, ο οποίος βέβαια "υποχώρησε" στον Χριστιανικό ισοπεδωτισμό και μετατράπηκε σε Χριστιανική εκκλησία. Εντυπωσιάζει και μόνο με τον όγκο του και την επιβλητικότητά του. Εκεί, εκτός των άλλων, βρίσκεται και ο τάφος του Ραφαήλ. Τι μανία κι αυτή να γεμίζουν τις εκκλησίες με τάφους; Μέσα σε κάθε εκκλησία υπάρχει τουλάχιστον κι ένας τάφος, συνήθως κάποιου πάπα. Με τις εκκλησίες θα συνεχίσω όμως αργότερα. Για παράδειγμα και όχι ενδεικτικά, θα αναφέρω μερικές. Σάντα Μαρία Ματζόρε, Σαν Τζοβάνι ιν Λατερανό, Σαν Κλεμέντε, Σάντα Μαρία ντελ Πόπολο, Σάντα Μαρία ντελ Άνιμα κλπ κλπ
