Μια και φτάσαμε στην πλατεία, μοιραία θα οδηγηθώ να περιγράψω κάποια υπαίθρια αξιοθέατα της πόλης. Ας ξεκινήσω λοιπόν από την Piazza del Popolo. Προσωπικά έχω κάποιο θέμα με αυτή την πλατεία και τη γύρω περιοχή. Μου αρέσει πολύ και συνεχώς κατέληγα εκεί. Δεν ξέρω αν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Σαν πλατεία είναι ένας τεράστιος χώρος, χωρίς πράσινο, κυκλικός, με ένα Αιγυπτιακού στυλ οβελίσκο και στην περίμετρο υπάρχουν δύο συνθέσεις αγαλμάτων. Εντυπωσιακές είναι και οι δίδυμες εκκλησίες που βρίσκονται στην περίμετρό της. Αποτελεί ουσιαστικά είσοδο στο κέντρο της πόλης.
Μία άλλη εντυπωσιακή πλατεία είναι η Piazza Navona. Είναι τεράστια και συνεχώς γεμάτη κόσμο. Όπως καταλάβατε ήδη, έχει και αυτή τις κρήνες της που είναι και εντυπωσιακές συνθέσεις γλυπτών. Πιο εντυπωσιακή η σύνθεση των τεσσάρων ποταμών του Bernini που βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας. Εντυπωσιακά κτίρια περιβάλλουν την πλατεία, όπως και πλήθος από μαγαζιά, καφέ και εστιατόρια. Μην κάτσετε σ'αυτά, παρά μόνο για καφέ και ξεκούραση. Η πλατεία είναι γεμάτη με καλλιτέχνες του δρόμου, όπως ζωντανά αγάλματα, ζωγράφους και μουσικούς. Η ζωντάνια της είναι εντυπωσιακή, αλλά και κουραστική ιδιαίτερα λόγω της τουριστικότητάς της. Για να τη διασχίσεις πρέπει να σταματήσεις τουλάχιστον τριάντα φορές γιατί υπάρχουν Γιαπωνέζοι που βγάζουν φωτογραφίες.
Ένα άλλο υπαίθριο αξιοθέατο είναι η Scalinata di Spagna. Είναι μια τεράστια σκάλα που ως γνήσιοι Έλληνες, φροντίσαμε να πάμε από την πάνω πλευρά της ώστε να την κατέβουμε και όχι να την ανέβουμε. Πλήθος κόσμου κάθεται στα σκαλιά, κάτι που μάλλον το θεωρούν απαραίτητο. Εμείς δεν κάτσαμε και νοιώσαμε σαν απόβλητοι. Ελπίζω να μην μας κατάλαβαν. Στη βάση της σκάλας υπάρχει, τι άλλο, μία κρήνη. Και από εκεί ξεκινάει το όνειρο κάθε Κολωνακιώτισας. Η Via dei Condotti. Δεν υπάρχει διάσημος οίκος ραπτικής που να μην είναι εκεί. Αναρωτιέμαι γιατί στην αρχή του δρόμου δεν ζητάνε φορολογική δήλωση. Ίσως για να μπορεί κάποιος να πάει στο Cafe Greco. Το διάσημο αυτό καφέ σερβίρει τον χειρότερο καφέ που έχω πιει ποτέ. Και δεν μπορούσαμε και να καπνίσουμε για να πάει το φαρμάκι κάτω. Τι να πω; Μπορείτε να μας ειρωνευτείτε ελεύθερα. Δεν ξέρω πως την πατήσαμε και πήγαμε. Μάλλον το Greco ξύπνησε τον εθνικισμό μας. Καλά να πάθουμε.
Κάπου εδώ νομίζω ότι ήρθε η ώρα της περίφημης Fontana di Trevi. Ένα εντυπωσιακό και ομολογουμένως πανέμορφο υπαίθριο μνημείο. Ο τοίχος ενός κτιρίου έχει μία πανέμορφη σύνθεση γλυπτών. Ανάμεσα στα γλυπτά τρέχει νερό που καταλήγει σε μια λιμνούλα (τεχνητή φυσικά). Το όλο σύμπλεγμα είναι πολύ όμορφο ειδικά το βράδυ που έχει και πολύ ωραίο φωτισμό. Δυστυχώς το πρόβλημα είναι το γνωστό. Η άμετρη τουριστικοποίηση. Τεράστιο πλήθος τουριστών γεμίζει το χώρο, σε σημείο που να μην μπορείς να περπατήσεις. Και όταν κατάφερναμε να περπατήσουμε, κάθε ένα μέτρο εμφανιζόταν κάποιος τύπος που προσπαθούσε να με πείσει να αγοράσω λουλούδια για να προσφέρω στην καλή μου. Είχα εκνευριστεί αφάνταστα. Ήταν και όλοι αυτοί που πετούσαν, πλάτη στο νερό, νομίσματα προς τα πίσω και μέσα στο νερό ... Δεν ήταν μόνο ότι πετούσαν νομίσματα. Επειδή έπρεπε να έχουν ντοκουμέντα, έβγαζαν και φωτογραφίες. Υπήρχαν λοιπόν συνεχώς και ταυτόχρονα τουλάχιστον 5 άτομα (4 Γιαπωνέζοι) που ήταν με το χέρι που κρατούσε το νόμισμα σε ανάταση, με ένα χαμόγελο ευτυχίας μέχρι τα αυτιά και ακίνητοι στη στάση αυτή. Άλλοι 5 προσπαθούσαν να βρουν την κατάλληλη γωνία για να τους βγάλουν φωτογραφία. Όχι, νόμισμα δεν πετάξαμε. Η καλύτερη στιγμή που είδαμε την fontana, ήταν μια μέρα, πρωί-πρωί, που δεν είχε καθόλου κόσμο. Βέβαια, είχαν αδειάσει το νερό και μάζευαν τα νομίσματα. Δεν μπορέσαμε καν να μετρήσουμε πόσα σακιά είχαν βγάλει. Φυσικά είχαν έρθει με φορτηγό.
Μία άλλη εντυπωσιακή πλατεία είναι η Piazza Navona. Είναι τεράστια και συνεχώς γεμάτη κόσμο. Όπως καταλάβατε ήδη, έχει και αυτή τις κρήνες της που είναι και εντυπωσιακές συνθέσεις γλυπτών. Πιο εντυπωσιακή η σύνθεση των τεσσάρων ποταμών του Bernini που βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας. Εντυπωσιακά κτίρια περιβάλλουν την πλατεία, όπως και πλήθος από μαγαζιά, καφέ και εστιατόρια. Μην κάτσετε σ'αυτά, παρά μόνο για καφέ και ξεκούραση. Η πλατεία είναι γεμάτη με καλλιτέχνες του δρόμου, όπως ζωντανά αγάλματα, ζωγράφους και μουσικούς. Η ζωντάνια της είναι εντυπωσιακή, αλλά και κουραστική ιδιαίτερα λόγω της τουριστικότητάς της. Για να τη διασχίσεις πρέπει να σταματήσεις τουλάχιστον τριάντα φορές γιατί υπάρχουν Γιαπωνέζοι που βγάζουν φωτογραφίες.
Ένα άλλο υπαίθριο αξιοθέατο είναι η Scalinata di Spagna. Είναι μια τεράστια σκάλα που ως γνήσιοι Έλληνες, φροντίσαμε να πάμε από την πάνω πλευρά της ώστε να την κατέβουμε και όχι να την ανέβουμε. Πλήθος κόσμου κάθεται στα σκαλιά, κάτι που μάλλον το θεωρούν απαραίτητο. Εμείς δεν κάτσαμε και νοιώσαμε σαν απόβλητοι. Ελπίζω να μην μας κατάλαβαν. Στη βάση της σκάλας υπάρχει, τι άλλο, μία κρήνη. Και από εκεί ξεκινάει το όνειρο κάθε Κολωνακιώτισας. Η Via dei Condotti. Δεν υπάρχει διάσημος οίκος ραπτικής που να μην είναι εκεί. Αναρωτιέμαι γιατί στην αρχή του δρόμου δεν ζητάνε φορολογική δήλωση. Ίσως για να μπορεί κάποιος να πάει στο Cafe Greco. Το διάσημο αυτό καφέ σερβίρει τον χειρότερο καφέ που έχω πιει ποτέ. Και δεν μπορούσαμε και να καπνίσουμε για να πάει το φαρμάκι κάτω. Τι να πω; Μπορείτε να μας ειρωνευτείτε ελεύθερα. Δεν ξέρω πως την πατήσαμε και πήγαμε. Μάλλον το Greco ξύπνησε τον εθνικισμό μας. Καλά να πάθουμε.
Κάπου εδώ νομίζω ότι ήρθε η ώρα της περίφημης Fontana di Trevi. Ένα εντυπωσιακό και ομολογουμένως πανέμορφο υπαίθριο μνημείο. Ο τοίχος ενός κτιρίου έχει μία πανέμορφη σύνθεση γλυπτών. Ανάμεσα στα γλυπτά τρέχει νερό που καταλήγει σε μια λιμνούλα (τεχνητή φυσικά). Το όλο σύμπλεγμα είναι πολύ όμορφο ειδικά το βράδυ που έχει και πολύ ωραίο φωτισμό. Δυστυχώς το πρόβλημα είναι το γνωστό. Η άμετρη τουριστικοποίηση. Τεράστιο πλήθος τουριστών γεμίζει το χώρο, σε σημείο που να μην μπορείς να περπατήσεις. Και όταν κατάφερναμε να περπατήσουμε, κάθε ένα μέτρο εμφανιζόταν κάποιος τύπος που προσπαθούσε να με πείσει να αγοράσω λουλούδια για να προσφέρω στην καλή μου. Είχα εκνευριστεί αφάνταστα. Ήταν και όλοι αυτοί που πετούσαν, πλάτη στο νερό, νομίσματα προς τα πίσω και μέσα στο νερό ... Δεν ήταν μόνο ότι πετούσαν νομίσματα. Επειδή έπρεπε να έχουν ντοκουμέντα, έβγαζαν και φωτογραφίες. Υπήρχαν λοιπόν συνεχώς και ταυτόχρονα τουλάχιστον 5 άτομα (4 Γιαπωνέζοι) που ήταν με το χέρι που κρατούσε το νόμισμα σε ανάταση, με ένα χαμόγελο ευτυχίας μέχρι τα αυτιά και ακίνητοι στη στάση αυτή. Άλλοι 5 προσπαθούσαν να βρουν την κατάλληλη γωνία για να τους βγάλουν φωτογραφία. Όχι, νόμισμα δεν πετάξαμε. Η καλύτερη στιγμή που είδαμε την fontana, ήταν μια μέρα, πρωί-πρωί, που δεν είχε καθόλου κόσμο. Βέβαια, είχαν αδειάσει το νερό και μάζευαν τα νομίσματα. Δεν μπορέσαμε καν να μετρήσουμε πόσα σακιά είχαν βγάλει. Φυσικά είχαν έρθει με φορτηγό.
