Έπειτα λοιπόν από λαϊκή απαίτηση (ευχαριστώ bloody mary και τα λεφτά θα τα βάλω στο λογαριασμό που μου έδωσες 
), συνεχίζω:
Ένα κομμάτι της Ρώμης, που αποτελεί τον ορισμό της πολιτικοθρησκευτικής ματαιοδοξίας, είναι το ανεξάρτητο κρατίδιο Βατικανό. Και εκεί κυριαρχεί το μέγεθος. Φτάνοντας στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, η εκκλησία φαντάζει νορμάλ σε όγκο κι αυτό γιατί είναι στην άκρη μιας αχανούς πλατείας. Όταν μπαίνεις στον Άγιο Πέτρο, αρχίζεις να συνειδητοποιείς το μέγεθός του. Τελικά όμως το μέγεθός του είναι ασύλληπτο. Ισοπεδώνει τα πάντα. Είναι σαν μην υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το μέγεθός του. Τα πανέμορφα έργα τέχνης που έχει μέσα (πολλά είναι αντίγραφα πλέον) εξαφανίζονται. Για να σας δώσω μια αίσθηση φανταστείτε ότι στο μήκος του χωράνε δύο γήπεδα ποδοσφαίρου (σε μήκος πάντα). Για το ύψος; Αντιστοιχεί περίπου σε ουρανοξύστη 35 ορόφων. Ανέβηκα και στην κορυφή του τρούλου της εκκλησίας. Είναι αρκετά επώδυνο. Μέχρι κάποιο σημείο πας με ασανσέρ, αλλά μετά με τα πόδια. Τα σκαλιά όμως είναι πολλά και κουραστικά. Το κομμάτι των ποδιών, είναι ουσιαστικά μέσα στον τρούλο. Δηλαδή κινείσαι ανάμεσα σε δύο τοίχους που σχηματίζουν το εσωτερικό και εξωτερικό μέρος του τρούλου. Ο διάδρομος είναι ιδιαίτερα στενός και στο ψηλότερο κομμάτι του και πλαγιαστός (αφού είναι μέσα στον τρούλο). Κάποια στιγμή, αρκετά ψηλά, μπαίνει μέσα στην εκκλησία και για μερικά μέτρα κινείσαι σε μπαλκόνι στο εσωτερικό της εκκλησίας. Το θέαμα είναι απίστευτο. Οι άνθρωποι που θαυμάζουν την εκκλησία, φαίνονται σαν μυρμήγκια. Στην κορυφή, στο τέρμα της επώδυνης διαδρομής, υπάρχει ένα εξωτερικό μπαλκόνι από το οποίο θαυμάσαμε μια υπέροχη θέα της πόλης.
Ένα άλλο εντυπωσιακό κομμάτι στο Βατικανό είναι τα μουσεία του. Ένα σύμπλεγμα από κτίρια με απίστευτους θησαυρούς από όλα τα μέρη της γης. Ο κλέψας, του κλέψαντος. Εντυπωσιακή η Καπέλα Σιξτίνα. Συγκλονιστική η Δευτέρα Παρουσία του Μιχαήλ Άγγελου. Έργο ζωγραφικής που καλύπτει ένα τοίχο στην Καπέλα. Για να μπεις βέβαια μέσα στα μουσεία, πρέπει να κάτσεις αρκετή ώρα σε μια τεράστια ουρά. Και μέσα, στην αρχή εντυπωσιαστήκαμε, μετά όμως τρέχαμε γιατί δεν φτάναμε στην έξοδο με τίποτα.
Στην άλλη άκρη του Βατικανού είναι το Καστέλ Σαντ Άντζελο. Συμπαθητικό κάστρο που προσφέρει όμορφη θέα στην πόλη και στον Τίβερη. Μια και είπα Τίβερης, θα πρέπει επίσης να πω, ότι μου έκανε εντύπωση η αφάνεια του ποταμού. Είναι σαν μην υπάρχει. Καμία σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις που ο ποταμός παίζει κεντρικό ρόλο στη ζωή της πόλης (πχ Βουδαπέστη).
Αυτά λοιπόν για μια πόλη που μου αρέσει πολύ.
), συνεχίζω:Ένα κομμάτι της Ρώμης, που αποτελεί τον ορισμό της πολιτικοθρησκευτικής ματαιοδοξίας, είναι το ανεξάρτητο κρατίδιο Βατικανό. Και εκεί κυριαρχεί το μέγεθος. Φτάνοντας στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, η εκκλησία φαντάζει νορμάλ σε όγκο κι αυτό γιατί είναι στην άκρη μιας αχανούς πλατείας. Όταν μπαίνεις στον Άγιο Πέτρο, αρχίζεις να συνειδητοποιείς το μέγεθός του. Τελικά όμως το μέγεθός του είναι ασύλληπτο. Ισοπεδώνει τα πάντα. Είναι σαν μην υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το μέγεθός του. Τα πανέμορφα έργα τέχνης που έχει μέσα (πολλά είναι αντίγραφα πλέον) εξαφανίζονται. Για να σας δώσω μια αίσθηση φανταστείτε ότι στο μήκος του χωράνε δύο γήπεδα ποδοσφαίρου (σε μήκος πάντα). Για το ύψος; Αντιστοιχεί περίπου σε ουρανοξύστη 35 ορόφων. Ανέβηκα και στην κορυφή του τρούλου της εκκλησίας. Είναι αρκετά επώδυνο. Μέχρι κάποιο σημείο πας με ασανσέρ, αλλά μετά με τα πόδια. Τα σκαλιά όμως είναι πολλά και κουραστικά. Το κομμάτι των ποδιών, είναι ουσιαστικά μέσα στον τρούλο. Δηλαδή κινείσαι ανάμεσα σε δύο τοίχους που σχηματίζουν το εσωτερικό και εξωτερικό μέρος του τρούλου. Ο διάδρομος είναι ιδιαίτερα στενός και στο ψηλότερο κομμάτι του και πλαγιαστός (αφού είναι μέσα στον τρούλο). Κάποια στιγμή, αρκετά ψηλά, μπαίνει μέσα στην εκκλησία και για μερικά μέτρα κινείσαι σε μπαλκόνι στο εσωτερικό της εκκλησίας. Το θέαμα είναι απίστευτο. Οι άνθρωποι που θαυμάζουν την εκκλησία, φαίνονται σαν μυρμήγκια. Στην κορυφή, στο τέρμα της επώδυνης διαδρομής, υπάρχει ένα εξωτερικό μπαλκόνι από το οποίο θαυμάσαμε μια υπέροχη θέα της πόλης.
Ένα άλλο εντυπωσιακό κομμάτι στο Βατικανό είναι τα μουσεία του. Ένα σύμπλεγμα από κτίρια με απίστευτους θησαυρούς από όλα τα μέρη της γης. Ο κλέψας, του κλέψαντος. Εντυπωσιακή η Καπέλα Σιξτίνα. Συγκλονιστική η Δευτέρα Παρουσία του Μιχαήλ Άγγελου. Έργο ζωγραφικής που καλύπτει ένα τοίχο στην Καπέλα. Για να μπεις βέβαια μέσα στα μουσεία, πρέπει να κάτσεις αρκετή ώρα σε μια τεράστια ουρά. Και μέσα, στην αρχή εντυπωσιαστήκαμε, μετά όμως τρέχαμε γιατί δεν φτάναμε στην έξοδο με τίποτα.
Στην άλλη άκρη του Βατικανού είναι το Καστέλ Σαντ Άντζελο. Συμπαθητικό κάστρο που προσφέρει όμορφη θέα στην πόλη και στον Τίβερη. Μια και είπα Τίβερης, θα πρέπει επίσης να πω, ότι μου έκανε εντύπωση η αφάνεια του ποταμού. Είναι σαν μην υπάρχει. Καμία σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις που ο ποταμός παίζει κεντρικό ρόλο στη ζωή της πόλης (πχ Βουδαπέστη).
Αυτά λοιπόν για μια πόλη που μου αρέσει πολύ.
