Αρμενία Γεωργία Σα βγεις στον πηγαιμο για τα βαφτισια

[arny]

Για τις 4 επομενες μερες θα αραζα Τιφλιδα για ξεκουραση, φαι, παρα πολυ κρασι, και βολτες στην πολη. Το σπιτι της κοπελας ηταν σε μια φτωχογειτονια περιπου 10 λεπτα εξω απο την πολη προς το αεροδρομιο. Οι οικοδομες παλιες, οι κλασικες χωρις μπαλκονια τυπου Σοβιετικης Ενωσης. Μ' εκανε εντυπωση οτι για να σ' ανεβασει το ασανσερ στον 6ο οροφο που ηταν το διαμερισμα, επρεπε να ριξεις νομισμα σε μια υποδοχη που ειχε. Για ρευμα στον κοινοχρηστο χωρο, ουτε λογος!
Γυρω απο τις οικοδομες δεσποζαν μικρες μονοκατοικιες που θυμιζαν φαβελες, και σε καποια περιφραγμενα μεγαλα οικοπεδα σαν γκετο, φιλοξενουνταν Αζεροι προσφυγες.
Σε καθε κεντρικο δρομακι συναντουσες μικρα μπακαλικα, μαναβικα, κουρεια, και κατι πορτοκαλι μικρα λεωφοριακια που μετεφεραν τον κοσμο στο κεντρο.
Ηταν αυτο που ηθελα! Το γνησιο. Το αυθεντικο. Κατι που δεν θα αλαζα ουτε με το καλυτερο πενταστερο ξενοδοχειο.
Σε μια απο τις μονοκατοικιες συγγενικου προσωπου θα φιλοξενουνταν και η μηχανη, μια που διεθεται κλειστο γκαραζ. Εκει σημιωθηκε και το μοναδικο παρατραγουδο του ταξιδιου. Αφου περασα ολη αυτη την ζορικη οδηγηση της προηγουμενης νυχτας, φτανω στο σπιτι και σβηνω την μηχανη για τα καλοσορισματα και τις χερετουρες. Ξανακαβαλαω και σπρωχνοντας με τα ποδια τσουλουσα προς το γκαραζ. Λιγο πριν παρκαρω παταει το ποδι μου ενα χαλικακι και γλιστραει προς τα αριστερα, με αποτελεσμα να μετακινηθει το βαρος της μηχανης προς την μια μερια. Υπο φυσιολογικες συνθηκες θα την ειχα σηκωσει αφου δεν πηρε πολυ μεγαλη κλιση, αλλα οι δυναμεις μου πλεον με ειχαν εγκαταλειψει. Ετσι την αφησα κατω απαλα για να την σηκωσω με βοηθεια. Το προστατευτικο καγκελο του κινητηρα την εκανε καλα την δουλεια του, και την γλιτωσαμε με λιγες μικρες γρατζουνιες.
Στη συνεχεια σπιτι και ξερος για υπνο. Το μεσημερακι ειχε βολτα στην πολη να παρουμε μια γευση απο Τιφλιδα.

.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 19

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 19

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[arny]

Σαν πρωτη μερα στοχος μου ηταν να φτασω οσο μακρυτερα μπορω μεχρι να σουρουπωσει και οπου εβρισκα να κοιμομουν. Βασικα ο στοχος μου ηταν να φτασω οσο γρηγοροτερα στον προορησμο μου και απο εκει και μετα να συνεχιζα χαλαρα με την καρντασινα.
Τον περισσοτερο εξοπλισμο τα εστειλα με το πουλμαν καθως τα δικα μου πραγματα χωρουσανε σε ενα σακο πλατης.
Μετα απο ενα ζορικο περασμα λογω τρομερης κινησης απο Κωνσταντινουπολη συνεχισα ηρεμος με ζαμαν φου διαθεση προς τα βαθη της βορειας Τουρκιας. Ανα 200 χλμ. περιπου σταματουσα για ξεκουραση και να φαω κανα αμυγδαλο στα παμπολα park alani που υπαρχουν κατα μηκος του δρομου.

Τσεχοι που ξεκινησαν εκδρομουλα μεχρι την Μογγολια μεσω Γεωργιας και Ρωσιας καθως το περασμα απο Ουκρανια ειναι απαγορευτικο αυτη την εποχη.

Κατα τις 9 το βραδυ εχω φτασει 350 χλμ. πριν την Σαμψουντα και κανω δεξια σε ενα χωριουδακι με το ονομα Κousurlu αν θυμαμαι καλα μηπως και βρω καπου να μηνω. Στην πλατεια συναντω εναν νεαρο που εβγαινε απο το τζαμι και τον ρωτισα με νοηματα αν υπαρχει καποιο ξενοδοχειο. Για καλη μου τυχη το μοναδικο μοτελ στην περιοχη ηταν μερικα μετρα παρακατω, και ετσι με 8 ευρω τακτοποιηθηκα για το πρωτο βραδυ.
Το μοτελ μου θυμιζε παντως περισσοτερο με γκαλερι πορτρετων του Κεμαλ αν κρινω απο των αριθμο των κορνιζων που υπηρχαν με την φατσα του.
Μετα απο λιγο κατεβηκα να πιω λιγο τσαι και να φαω κανα μπακλαβα σε ενα μαγαζακι ακριβως διπλα. Δεν προλαβα να μηνω 3 λεπτα μονος, και καμια δεκαπενταρια ατομα ειχαν μαζευτει γυρω απο την μηχανη και μενα για μοχαμπετι!
Μετα απο 1050 χλμ. η κουραση της ημερας ειχε αρχισει να κανει την εμφανιση της και ετσι κατευθηνθηκα στο δωματιο για υπνο. Την αλλη μερα 6 εγερτηριο για την συνεχεια του ταξιδιου.

 

[arny]

Την επομενη μερα ξυπνησα φρεσκος και ορεξατος για πολλα χιλιομετρα. Ετσι πρωι πρωι στις 6:30 βρισκομουνα στην σελα και οδηγουσα με πορεια προς Σαμψουντα.
Το τοπιο δεν ηταν ενδιαφερον και οι ατελιωτες ευθιες των Τουρκικων δρομων με προκαλουσαν και λιγο βαρεμαρα. Το θετικο σημερα ητανε οτι θα περνουσα συνορα και θα διανυκτερευα στην πρωτη πολη που θα εβρισκα μετα τα συνορα. Την επομενη μερα θα βρισκομουν στον τελικο προορησμο μου οπως το υπολογιζα, και αυτη η σκεψη μου δημιουργουσε ηθικον ακμαιοτατον παρα την μοναξια του δρομου. Που να φανταζομουνα ομως τι με περιμενε!
Λιγο πριν την Τραπεζουντα βλεπω μπροστα μου ενα πουλμαν με Ελληνικες πινακιδες. Μπα... ειπα απο μεσα μου, καλως τους! Τιποτα προσκυνητες που πανε στην Παναγια Σουμελα θα ειναι. Τους προσπερασα χερετησα, με χερετησαν, και συνεχισα τον δρομο μου. Το πουλμαν συνεχιζε να κορναρει και να αναβοσβηνει για λιγο τα φωτα αλλα δεν εδωσα σημασια, σκεπτομενος οτι ενταξει βρε παιδι χεραιτηθηκαμε μια φορα πατριωτες ειστε, δεν θα κανουμε και ερωτα!
Μπαινοντας στη Τραπεζουντα μπλεκω σε μποτιλιαρισμα λογω ενος τροχαιου, και οπως ειμουνα σταματημενος στο φαναρι να σου ξανα το πουλμαν διπλα μου. Ανοιγει πορτα, ανοιγω κρανος.

- Ολα καλα? Με λεει και χαμογελαει πονηρα
- Ολα καλα... του λεω με αδιαφορο υφος.

Και ξαφνικα να σου το ετερον ημισυ μεσα στο πουλμαν. Πως ειναι δυνατον λεω να συναντηθηκαμε στην Τραπεζουντα αφου εγω ξεκινησα 10 ωρες νωριτερα?
Να που εγινε και αυτο. Απλα το πουλμαν ειχε τρεις οδηγους και ταξιδευε non stop, ετσι με την δικια μου διανυκτερευση ηρθαμε στα ισα μας. Απο εκει και μετα συνεχισα τον δρομο μου ακολουθοντας το πουλμαν μεχρι τα συνορα. Η Σαμψουντα και η Τραπεζουντα με φανηκαν αδιαφορες πολεις και ετσι τις περασα στα γρηγορα χωρις να με προκαλεσουν κατι το ενδιαφερον.

Φτανοντας στα συνορα προσπερασα μια σειρα απο νταλικες και καθομαι στην ουρα πισω απο τα αυτοκινητα. Oχι για πολυ ομως, οταν ενας αστυνομικος με εκανε νοημα να περασω μπροστα. Κανα δυο γκισε για τα εγγραφα απο την μια μερια, τα ιδια απο την αλλη, ελεγχος στα μπαγαζια μηδεν, και ετσι ευκολα σε κανα 20λεπτο πατουσα με το Honda Γεωργια!

 

[arny]

Μολις περασα απο την Γεωργιανη πλευρα, αραξα λιγο και περιμενα να περασει το πουλμαν. Σκοπος μου ηταν σημερα να διανυκτερευσω στο παραθεριστικο θερετρο Μπατουμι, το οποιο ειναι μια πολη ουτε 10χλμ. απο τα συνορα. Κουνια που με κουναγε!
Ειχε αρχισει να σουρουπωνει οταν επιτελους περασε το πουλμαν, και ετσι ειμασταν ετοιμοι για αναχωριση. Κατα την διαρκεια της αναμονης μου επιασα συζητηση με μερικους Γεωργιανους που μηλουσανε Ελληνικα και ολοι με προειδοποιουσανε για την οδηγικη συμπεριφορα των ντοπιων. Οι περιγραφες τους ηταν τετοιες που ομολογω ειχα αρχισει και ψιλοαγχωνομαι για το τι θα συναντουσα. Σαν να μην εφτανε και αυτο, πληροφορηθηκα οτι μια γεφυρα στον γεωργιανο highway ειχε πεσει, και επρεπε να κανω παρακαμψη μεσα απο χωρια για να φτασω Τιφλιδα. Καποιοι αστυνομικοι ομως που ρωτησα με ειπανε οτι με την μηχανη δεν θα ειχα προβλημα να περασω.
Ετσι λοιπον ξεκινησα για Μπατουμι. Μπαινοντας στην πολη ηρθε το πρωτο σοκ! Αυτοκινητα με πιτσιρικαδες που ειχαν βγει για νυχτερινη διασκεδαση επιδιδονταν σε ανελεητες κοντρες χωρις να υπολογιζουν τιποτα και κανεναν. Το σκηνικο συμπληρωναν και οι ταξιτζιδες με την αναρχη οδηγηση τους.
Αφου γλιτωσα απο δυο απο δαυτους μπηκα σε ενα βενζιναδικο να φουλαρω. Τοτε εμελε να παρω την αποφαση που θα με οδηγουσε να ζησω την ποιο ιδιαιτερη οδηγικη εμπειρια στα 3 χρονια που οδηγω μοτοσυκλετα. Θα ξεκινουσα για τα τελευταια 350χλμ. να φτασω Τιφλιδα το ιδιο βραδυ. Τι διαολο ειπα, νυχτα ειναι δεν θα εχει κινηση, θα παω και απο τον κεντρικο, χαλαρα θα φτασω. Πινω ενα redbull που με κερασαν στο βενζιναδικο, τρωω και μερικα αμυγδαλα και ειμαι ετοιμος για να ξεκινησω.
Εκεινη ακριβως την στιγμη σκανε μυτη 7-8 Ρωσιδες, φιλες της κοπελας που δουλευε στο διπλανο μινι μαρκετ, η οποια σχολουσε και στολισμενη για νυχτερινη εξοδο κατευθηνοταν κουναμενη κουναμενη προς εμενα. Με νοηματα καταλαβα οτι ηθελε να την κανω μια βολτα γυρω απο το βενζιναδικο με την μηχανη για να βγει φωτογραφια. Σαν ευγενικο παιδι ομως και εγω δεν μπορουσα να αρνηθω στη δεσπινιδα! Ελα μου ντε ομως που ζηλεψανε και οι υπολοιπες! Να τις χαλουσα το χατιρι?

Μετα απο κανα δεκαλεπτο που εκανα κυκλους με τις κορασιδες, χερεταω και παιρνω δρομο για Τιφλιδα. Τα πρωτα χιλιομετρα ητανε καλα, σιγουρος και εγω οτι κατευθηνομαι προς τον κυριο δρομο. Ελα ντε ομως που σε καποια απ' τις διχαλες μαλλον ειχανε αλλαξει τις πινακιδες, και χωρις να το ξερω βρεθηκα στην παρακαμψη μεσα απο βουνα και χωρια.
Απο κινηση ομως? Αμετρητες τουρκικες και γεωργιανες νταλικες, και στα δυο ρευματα, να τρεχουν σαν τρελλες σε εναν δρομο του στυλ σαν την δικια μας την Καταρα η το δευτερο ποδι Χαλκιδικης. Το παζλ του τρομου συμπληρωναν και κατι μικρα λεωφοριακια που κουβαλανε τουριστες, τα οποια τις τυφλες προσπερασεις τις ειχανε για ψωμοτυρι! Και στη μεση ενα Honda, με πισσα σκοταδι και λακκουβες σαν κρατηρες.
Η κατασταση ηταν ζορικη και γρηγορα καταλαβα οτι η ιδεα να οδηγησω βραδυ δεν ηταν και τοσο καλη. Τοτε θυμηθηκα τα λογια ενος φιλου μοτοταξιδιωτη που με συμβουλεψε πριν ξεκινησω το ταξιδι.

- Οδηγα αργα και δεν θα εχεις κανενα προβλημα...

Ετσι με ταχυτητες 60-70χλμ?/ωρα συνεχιζα να οδηγω με υπομονη, και πραγματικα παρα την ολη τραγελαφικη κατασταση, δεν κινδυνεψα πουθενα. Σε καποιο σημειο του βουνου διπλωσε και μια νταλικα με αποτελεσμα να διακοπει η κυκλοφορια, κατι που με βοηθησε, γιατι χωρεσα να περασω μονο εγω με ελευθερο δρομο μπροστα μου.
Απο καποιο σημειο και μετα ενιωθα τον εαυτο μου να μην αισθανεται ουτε κουραση ουτε πονο. Ολες οι αισθησεις λειτουργουσαν στο επακρο, και το μονο που θυμαμαι ηταν το αισθημα της υπερεντασης και αυτοσυντηρησης που κυριαρχουσε μεσα μου. Τα 350χλμ. βγηκανε σε 7 ωρες, χωρις να σβησω τον κινητηρα, χωρις να κατεβω απο την σελα. Γιατι αν σταματουσα δεν ειμουνα σιγουρος οτι θα μπορουσα να συνεχισω.
Το οτι αποφασισα να συνεχισω νυχτα και να μην διανυκτερεψω στο Μπατουμι, δεν το θεωρω ουτε μαγκια, ουτε κατορθωμα. Απλα ητανε μια υπερβολη απο μερους μου που δεν θα συνιστουσα ουτε θα ξανακανα.
Ετσι στις 19 Ιουνιου κατα τις 5 τα ξημερωματα, μετα απο 22 ωρες και 1250 χλμ. απο' ταν ξεκινησα απ' το Kusurlou της Τουρκιας, ειμαι παρκαρισμενος μπροστα στην γεφυρα της ειρηνης στην Τιφλιδα.
Τα καλυτερα τωρα αρχιζαν!

 

[arny]

Για τις 4 επομενες μερες θα αραζα Τιφλιδα για ξεκουραση, φαι, παρα πολυ κρασι, και βολτες στην πολη. Το σπιτι της κοπελας ηταν σε μια φτωχογειτονια περιπου 10 λεπτα εξω απο την πολη προς το αεροδρομιο. Οι οικοδομες παλιες, οι κλασικες χωρις μπαλκονια τυπου Σοβιετικης Ενωσης. Μ' εκανε εντυπωση οτι για να σ' ανεβασει το ασανσερ στον 6ο οροφο που ηταν το διαμερισμα, επρεπε να ριξεις νομισμα σε μια υποδοχη που ειχε. Για ρευμα στον κοινοχρηστο χωρο, ουτε λογος!
Γυρω απο τις οικοδομες δεσποζαν μικρες μονοκατοικιες που θυμιζαν φαβελες, και σε καποια περιφραγμενα μεγαλα οικοπεδα σαν γκετο, φιλοξενουνταν Αζεροι προσφυγες.
Σε καθε κεντρικο δρομακι συναντουσες μικρα μπακαλικα, μαναβικα, κουρεια, και κατι πορτοκαλι μικρα λεωφοριακια που μετεφεραν τον κοσμο στο κεντρο.
Ηταν αυτο που ηθελα! Το γνησιο. Το αυθεντικο. Κατι που δεν θα αλαζα ουτε με το καλυτερο πενταστερο ξενοδοχειο.
Σε μια απο τις μονοκατοικιες συγγενικου προσωπου θα φιλοξενουνταν και η μηχανη, μια που διεθεται κλειστο γκαραζ. Εκει σημιωθηκε και το μοναδικο παρατραγουδο του ταξιδιου. Αφου περασα ολη αυτη την ζορικη οδηγηση της προηγουμενης νυχτας, φτανω στο σπιτι και σβηνω την μηχανη για τα καλοσορισματα και τις χερετουρες. Ξανακαβαλαω και σπρωχνοντας με τα ποδια τσουλουσα προς το γκαραζ. Λιγο πριν παρκαρω παταει το ποδι μου ενα χαλικακι και γλιστραει προς τα αριστερα, με αποτελεσμα να μετακινηθει το βαρος της μηχανης προς την μια μερια. Υπο φυσιολογικες συνθηκες θα την ειχα σηκωσει αφου δεν πηρε πολυ μεγαλη κλιση, αλλα οι δυναμεις μου πλεον με ειχαν εγκαταλειψει. Ετσι την αφησα κατω απαλα για να την σηκωσω με βοηθεια. Το προστατευτικο καγκελο του κινητηρα την εκανε καλα την δουλεια του, και την γλιτωσαμε με λιγες μικρες γρατζουνιες.
Στη συνεχεια σπιτι και ξερος για υπνο. Το μεσημερακι ειχε βολτα στην πολη να παρουμε μια γευση απο Τιφλιδα.

 

[jimp]

Για πες τωρα που μιλάμε μόνοι μας, με τα κορίτσια από το βενζινάδικο όλα καλα; Βασικά εκεί έπρεπε να κοιμηθείς!

 

[arny]

H Τιφλιδα ειναι μια πολη με ομορφο ιστορικο κεντρο, ενα μεγαλο καστρο στην κορυφη ενος λοφου, και παμπολες εκκλησιες. Στα περιχωρα δεν εχει κατι ιδιαιτερο να δεις. Σε μια απο τις εκκλησιες αυτες και μαλιστα την μεγαλυτερη της χωρας και μια απο τις μεγαλυτερες Ορθοδοξες γινανε και τα βαφτισια. Αλλωστε αυτος ηταν ο λογος και η αφορμη του ταξιδιου. Χαρακτηριστικο τις κουλτουρας ειναι οτι ολες οι γυναικες κατα την εισοδο στις εκκλησιες επρεπε να εχουν καλυμμενο το κεφαλι τους.
Σημερα λοιπον θα αφησουμε τις μοτοσυκλετες, τις ταξιδιωτικες περιγραφες, και τα αξιοθεατα.
Μετα και απο την σχετικη αδεια της νονας, τι λετε? Δεν μπενουμε μεσα στον ναο να παρακολουθησουμε λιγο απο το μυστηριο?
Ειστε καλεσμενοι λοιπον!

 

[arny]

Μετα τα βαφτισια, και το καθιερομενο γλεντι σε ταβερνα διπλα στον ποταμο της πολης. Με παραδοσιακα φαγητα που εχουν σαν βαση το κρεας, και φυσικα τα εκπληκτικα κρασια της Γεωργιας.
Και σαν αρχιζουν οι προποσεις.....
....μια για το μωρο,
...μια για τους γονεις και την νονα,
...μια για τους καλεσμενους,
...μια για την ειρηνη,
...μια για τους ερωτευμενους,
...μια, μια, μια...................και τελειωμο δεν ειχαν!
Πινουν απιστευτα πολυ. Το χειροτερο οτι αν δεν τελειωσεις το ποτιρι σου δεν αρχιζουν την αλλη γυρα.
Σ' αυτο το σημειο δεν περιγραφω αλλο. Κενο μνημης! Το μονο που θυμαμαι ειναι οτι χρειαστηκα "οδικη υποστηριξη" απο δυο καλοθρεμενους καυκασιους για να περπατησω μεχρι το ταξι, και οτι την αλλη μερα εχουμε Κυριακατικο πικνικ στην εξοχη, μια ανασα απο τα ρωσικα φυλακια της Νοτιας Οσσετιας.

 

[arny]

Ξυπνησα μ'ενα κεφαλι σαν καζανι απο το βραδυνο φαγοποτι. Το αυτοκινητο με την παρεα μας περιμενε για να παμε βολτα στην εξοχη καπου βορεια της Τιφλιδας. Αφου καναμε μια σταση στην κεντρικη αγορα της πολης για να προμηθευτουμε, τι αλλο; Κρασι και ποικιλια νοστιμοτατων τυριων. Στον παγκο με τα κρασια η ηλικιωμενη κυρια μ'εβαλε να δοκιμαζω οτι βαρελι υπηρχε μεχρι να διαλεξω, και αν δεν διαλεγα στα γρηγορα, δεν με βλεπω να εφευγα και πολυ νυφαλιος απο εκει.
Πρωτη σταση ητανε μια εκκλησια σε ενα λοφο εξω απο την πολη. Η εκκλησια αυτη λεγετε πως την εχτισε μια Αγια με το ονομα Nino, και τοποθετησε εναν μεγαλο σταυρο μεσα. Αυτη η Αγια γυναικα εμελλε να φερει τον Ορθοδοξο Χριστιανισμο στη χωρα, και η συγκεκριμενη εκκλησια ειναι η πρωτη Ορθοδοξη που χτιστηκε στην Γεωργια, συμφωνα με τα λεγομενα των ντοπιων.

Η θεα απο τον λοφο εντυπωσιακη!

 

[arny]

Η ωρα ειχε περασει και τα στομαχια αρχισαν να διαμαρτυρονται απο την πεινα. Ετσι κατευθυνθηκαμε προς το δασος να βρουμε ενα μερος να στησουμε τα μαγκαλια. Στο πρωτο σημειο που βρηκαμε μας εδιωξε ενας στρατιωτης. Λιγο ποιο βορεια αρχιζε η αποσχισμενη περιοχη της Νοτιας Οσσετιας φρουρουμενη απο Ρωσικο στρατο.
Μεχρι το 2008 η περιοχη αυτη ανηκε στην Γεωργια αν και συχνα πυκνα διεκδικουσε την αυτονομια της. Εκεινο το ετος ο νεοκλεγεις προεδρος της Γεωργιας Σακασβιλι μπουκαρε με τον στρατο μεσα στα εδαφη της Νοτιας Οσσετιας με το προσχημα της "αποκαταστασης της συνταγματικης νομιμοτητας", και δεν αφησε τιποτα ορθιο. Μαλλον ομως δεν ειχε υπολογισει καλα την αντιδραση της Ρωσικης αρκουδας καθως στην περιοχη ζουσαν πολλοι ρωσοι υπηκοοοι, και ετσι στον λεγομενο τοτε πολεμο των 5 ημερων, η Γεωργια εχασε την Νοτια Οσσετια, καθως και την Αμπχαζια στα βορειοδυτικα.
Στο δευτερο μερος παντως που αραξαμε δεν μας ενοχλησε κανεις, και ετσι αρχισαν τα ψηστηρια. Οι γεωργιανοι τις Κυριακες συνηθιζουν να πηγαινουν για πικνικ και ειναι ενα μερος της διασκεδασης τους. Αφου φαγαμε του σκασμου και ειπιαμε, γυρισα σπιτι για ξεκουραση γιατι την αλλη μερα πρωι πρωι, καβαλα στη μηχανη, θα εξαφανιζομασταν με το κοριτσι για ενα διημερο στο Svaneti και στην αγρια και ακατεργαστη ομορφια του Καυκασου!

Απο τα αριστερα προς τα δεξια, ενας Ουζμπεκος, ενας Εσθονος, και ενας Ελληνας. Ο καθησμενος καθως και τα κοριτσια, Γεωργιανοι.

Οινος ευφραινει καρδιαν!!!

 

[villi]

Τι ωραία ζωντανή αφήγηση είναι αυτή!!!Κούκλα νονά το κορίτσι σου,πάντα άξια!Για δωσ'μας τη συνέχεια...

 

[arny]

Στην Τιφλιδα καποια στιγμη συναντηθηκα με τεσσερις μοτοσυκλετιστες απο Κυπρο οι οποιοι κανανε το ιδιο ταξιδι. Ετσι κατσαμε για μια μπυριτσα και να τα πουμε για τις διαδρομες. Τα παιδια ειχανε γυρισει την προηγουμενη μερα απο Svaneti και ετσι ειχανε πολλες πληροφοριες να με δωσουν.
Στο προγραμμα ειχα να διασχισω τα 500 χλμ. για το χωριο Mestia, να διανυκτερευα και να επεστρεφα παλι Τιφλιδα. Οι φιλοι ομως με διαβεβαιωσαν οτι κατι τετοιο ηταν πολυ δυσκολο να γινει και οτι δεν μου εφτανε μια μερα για να φτασω, λογω των ορεινων διαδρομων τα χιλιομετρα βγαιναν δυσκολα. Το χειροτερο ηταν οτι η γεφυρα δεν ειχε αποκατασταθει ακομη και θα επρεπε να κανω παρακαμψη 3 ωρων.
Ετσι αναπροσαρμοσαμε λιγο τα σχεδια και αποφασισαμε να ξεκινησουμε και βλεποντας και κανοντας. Την αλλη μερα το πρωι μετα απο τεσσερις μερες, χωρις πολυ σκεψη ειμασταν ξανα στο δρομο. Τα χιλιομετρα βγαινανε αργα και με πολυ προσοχη, γιατι εκτος απο τους οδηγους ειχα να αντιμετωπισω και τις παμπολες αγελαδες που βρισκονταν παντου, στην μεση του δρομου ξαπλωμενες, ακομα και μεσα στα τουνελ.

Οι στασεις για ξεκουσαση γινονταν τωρα συχνοτερα, διοτι δεν ειμουν πλεον μονος, και οι οδηγηκες συνθηκες σ'εκαναν να 'σαι περισσοτερο τσιταρισμενος.

Καφεδακι και στιγμες χαλαρωσης καθ' οδον.

Μετα απο 340 χλμ. και 7 ωρες περιπου, φτασαμε στην πολη Zugdidi που στα γεωργιανα σημαινει "μεγαλος λοφος", και βρισκεται βορειοδυτικα της χωρας, λιγα χιλιομετρα απο την αποσχισμενη περιοχη της Αμπχαζιας. Αφου βρηκαμε το ομορφο guest house που μας συνεστησαν τα παιδια απο Κυπρο, ξαπλωσαμε να ξεκουραστουμε πριν απο την μεγαλη αναβαση.