Alex Loco
Member
- Μηνύματα
- 381
- Likes
- 2.038
- Επόμενο Ταξίδι
-
- Ταξίδι-Όνειρο
- Pamir highway
Περιεχόμενα
Η Μολδαβία είναι χώρα που βρίσκεται ανάμεσα στη Ρουμανία από τα δυτικά και την Ουκρανία από τα ανατολικά. Τα σύνορά της με τη Ρουμανία οριοθετούνται από τον ρου των ποταμών Προύθου και κάτω Δούναβη. Υπήρξε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης από το 1945 ως το 1991 ως Μολδαβική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Ανακήρυξε την ανεξαρτησία της στις 27 Αυγούστου του 1991. Η συνολική της έκταση είναι 33.843 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022, είναι 2.604.000[1] κάτοικοι.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2014, οι Μολδαβοί ήταν η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της Μολδαβίας (75,1% του πληθυσμού). Επιπλέον, το 7,0% του πληθυσμού δήλωνε Ρουμάνοι, εν μέσω της διαμάχης για την εθνική και γλωσσική ταυτότητα στη Μολδαβία . Αν και βασίζεται στην ιστορία της χώρας, η πόλωση που βασίζεται σε εθνογλωσσικά κριτήρια της πλειοψηφικής εθνοτικής ομάδας επανεμφανίστηκε με το κίνημα της εθνικής αναγέννησης στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με την κύρια ταυτότητα στη Δημοκρατία της Μολδαβίας (μολδαβική ή ρουμανική). [55] [56]
Η χώρα έχει επίσης σημαντικές μειονοτικές εθνοτικές κοινότητες, όπως φαίνεται παρακάτω. Οι Γκαγκαούζοι, αποτελώντας το 4,4% του πληθυσμού, είναι χριστιανοί τουρκόφωνοι και η γλώσσα τους μοιάζει αρκετά με την τουρκική. Πώς έχει κρατηθεί η ύπαρξη αυτής της χώρας που οι μισοί είναι φιλο Ρουμάνοι οι άλλοι μισοί φιλο Ρώσοι με την ανεξάρτητη ταυτότητα της Υπερδνειστεριας και κάτω στο νότο υπάρχουν και τα Τουρκικά φύλα των Γκαγκαουζων. Τι να πεις !!
Ξημέρωσε λοιπόν στα άνετα και ωραία κρεβάτια μας του Shadow Boutique Hotel. Φάγαμε πρωινό καθώς ήταν στην τιμή και πήγαμε να απολαύσουμε την πισίνα. Δεν είχε τόσο ζεστή αλλά φανταστηκαμε ότι πάμε σε μέρος χωρίς θάλασσα Αύγουστο μήνα . Υπήρχε μια ανησυχία στην ατμόσφαιρα είναι η αλήθεια. Ο Αλεξάκης διάβασε κάτι άρθρα πρόσφατα που έλεγαν ότι ο Πούτιν είναι έτοιμος να μπει στη Μολδαβία και τετοια. Τον είχε καταβάλει ο φόβος και έλεγε : δεν πιστεύω δύο μέρες που θα είμαστε εδώ να μπούνε οι Ρώσοι!! Αλλά το σκεφτόταν συνεχεια. Λιγο ο φόβος λίγο η ξενερα του για τη Μολδαβία , λίγο τον πονούσε και το πόδι , μας είπε ότι θα κάτσει στο ξενοδοχείο και δεν θα έρθει μαζί μας στην βόλτα που θα κάναμε για εξερεύνηση. Έχει το κακό να σνομπαρει κάποιες χώρες και του λέω σπούδασες και αρχαιολόγος , είναι δυνατόν να κοροϊδεύεις και να υποτιμάς κάποιους πολιτισμούς ? Ανένδοτος. Πήρε κάτι χάπια εκεί να ηρεμήσει το πόδι του και ξεράθηκε στον ύπνο. Το υπόλοιπο team ήταν ήδη στο δρόμο οδικώς , για να εξερευνήσουμε το Κισινάου. Η πόλη γενικά δεν έχει κάτι . Φημίζεται για το πράσινο που διαθέτει γι'αυτό και αν ψάξετε το τι έχεις να δεις θα σας βγάλει αρκετά μεγάλα πάρκα. Στο κέντρο φτάσαμε σε κάνα 40λεπτο με τα πόδια. Είχε βγάλει ζεστή γι'αυτό σταμάτησα να πιω κάτι. Είχα την κακή ιδέα να πάρω καφέ με βατόμουρο. Ήταν άθλιο !! Δεν πινοταν αυτό το πράγμα. Φτάσαμε στο κέντρο λοιπόν , όπου δεσπόζει η Βουλή της χώρας , η αψίδα του θριάμβου και το άγαλμα του εθνικού ήρωα Στεφάνου του Μέγα που κυβέρνησε για πολλά χρόνια τη Μολδαβία πριν πολλά πολλά χρόνια !! Γενικά δεν είχε κάτι άλλο σημαντικό να δεις οπότε είχαμε σκοπό να κάνουμε βόλτες να δούμε τον κόσμο την κουλτούρα τους και γενικά να ζήσουμε σαν κάτοικοι της πόλης. Περίμενα πολύ χειρότερα πράγματα να πω την αλήθεια. Δε μου φάνηκε ούτε η πιο φτωχή χώρα ούτε οι κάτοικοι της μου φάνηκαν τόσο εξαθλιωμένοι. Είμαι σίγουρος ότι στη Ρουμανία η στην Αλβανία που έχω πάει έχω δει χειρότερες εικόνες !! Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχω δει χειρότερους δρόμους από το Μολδαβικο νότο κάτι που θα αναλύσουμε στην πορεία
Δεν είχαμε και πολύ χρόνο στη διάθεσή μας καθώς το επόμενο πρωί θα φεύγαμε για Ρουμανία και συγκεκριμένα την τουριστική Μαμαια ένα μέρος δίπλα ακριβώς στην Κωστάντζα. Φτάσαμε και αργά στο Κισινάου οπότε είχαμε ουσιαστικά μια γεμάτη μέρα στην πόλη . Τα προϊόντα στα σούπερ μάρκετ ήταν αρκετά φτηνό γι'αυτό και φορτώσαμε ο καθένας στο αμάξι πολλά και διάφορα. Εντωμεταξυ όλοι μας όλοι άντρες και γυναίκες κοιτούσαν έντονα τη Σοφία. Η Σοφία γενικά ντύνεται με ένα μποχο στυλ με φορέματα φουστάνια μακρυά και λοιπά . Επίσης μοιάζει λες και είναι από τη Βενεζουέλα. Μάλλον κάτι τους έκανε εντύπωση αν αναλογιστούμε ότι αυτοί έχουν τις κλασικές τυρογαλε ρωσοφατσες και το ντύσιμο τους είναι πολύ κλασικ 90s ! Μάλλον τους έκανε πολύ εντύπωση και γενικά κάναμε όλοι μπαμ ότι δεν είμαστε Μολδαβοί. Αφού γυρίσαμε τη μισή πόλη με το κυκλοφοριακό κομφουζιο γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Είπαμε να βγούμε για βράδυ κάπου όμορφα. Διάλεξα ένα καφέ μπαρ ας το πούμε στην ταράτσα του Radisson Blue Hotel . Εγγύηση το ξενοδοχείο σε όποια χώρα και να είσαι. Ήταν ένας ωραίος χώρος με πράσινο ωραία θέα και γενικά άξιζε . Αφού παρκάραμε ανεβήκαμε με το ασανσέρ στον τελευταίο όροφο. Το μαγαζί ήταν άδειο. Ούτε τραπέζια ούτε καρέκλες ούτε κοσμος. Γενικά ήταν λες και έκλεισε οριστικά ενώ στο ίντερνετ έλεγε ανοιχτό 
Στον κάτω όροφο υπήρχε το εστιατόριο του ξενοδοχείου. Κάτσαμε στο μπαρ αλλά δεν άρεσε σε κανένα μας η όλη φάση όποτε είπαμε να φύγουμε . Ξενερωσαμε και δεν ξέραμε τι επιλογές είχαμε καθώς ήταν Δευτέρα και είχε νυχτώσει. Ο Λαζ γενικά περνάει μάλλον μια κρίση στα 30 του. Ένα άτομο που την έβγαλε όλα τα χρόνια της εφηβείας και μετέπειτα σε παγκάκια η σε πάρκα σνομπαροντας κάθε τι βραδινό ( άντε κάνα κρασί στο μπιτ μπαζαρ θα το έπινε ) ξαφνικά τον τελευταίο καιρό θέλει να βγαίνει να πίνει να πηγαίνει όπου έχει μπουγιο κόσμο και κυρίως νεαρές κορασίδες 
. Θυμήθηκε να ξεψαρωσει στα 31 του ο πιο μούχλας άνθρωπος που ξέρω. Εμείς χορτατοι αρκετά καθώς λίγο πολύ τα κάναμε όλα σαν φοιτητές δεν έχουμε την κάψα του. Ε λοιπόν ο πιο μαζεμενος και συνεσταλμένο αυτός τύπος που στην Ελλάδα μπορεί και να ντρέπεται να σε ρωτήσει τι ώρα είναι γιατί δεν έχει ρολόι , πήγαινε ξαφνικά σε παρέες κοριτσιών στο δρόμο και τις ρωτούσε αρχικά αν ξέρουν αγγλικά και έπειτα προσπαθούσε να μάθει πληροφορίες για το αν υπάρχει κανένα μαγαζί κοντά να βγούμε για βράδυ !! Εμείς ήμασταν σε φάση ε κλαιν πάμε και για ύπνο δεν έγινε κάτι. Αλλά επέμενε με μανία να ρωτάει κόσμο σε πάρκα και λοιπά ( κρισαρα περνάει θέλει λέει να πάει Μύκονο , Κάβο στην Κέρκυρα κανα Λαγάνα στη Ζάκυνθο , ποιος ο Μίστερ σαπιλα διαχρονικά ) !! Ήθελε να πιει ποτό να ακούσει Ντάμπα ντουμπα ( δεν ακούει καθόλου μουσική εμπορική κλαμπ η μαγαζιών εντωμεταξυ) όποτε το ταξίδι γιαυτον είχε νόημα αν ζούσε λίγο τη νυχτερινή ζωή που τόσο επιθυμεί . Μας έλεγαν όλοι οι άνθρωποι ότι είναι Δευτέρα και δεν υπάρχει κάτι έντονο τέτοια ώρα . Τελικά βρήκαμε στο κέντρο ένα μαγαζί που λεγόταν Μοχίτο και έμοιαζε με καφέ που το βράδυ γινόταν κάτι σαν αναψυκτηρίου. Εντωμεταξυ έλεγε ότι είναι 24ωρο 
κάτσαμε που λέτε και παραγγείλαμε κάτι μοχίτο ( στο μοχίτο βγήκαμε ) , η Σοφία σαλάτα και ο Λαζ ουίσκι. Πιο πολύ ήθελε να πιει ποτό και να χαίρεται ότι πλήρωσε 2,5 ευρώ μόνο !! Ε λοιπόν εκεί ξαφνικά αρχίζω να νοιωθω ότι ζεσταίνομαι , να με πονάει η κοιλιά και γενικά μια αδιαθεσία. Βλέπουν το μέτωπο μου και μου λένε ότι καίγομαι στον πυρετό. Ε λοιπόν δεν ξέρω τι συμβαίνει. Στο Βέλγιο αρρώστησα , στη Γεωργία αρρώστησα , στη Βουλγαρία αρρώστησα , τώρα και στη Μολδαβία !! Η με τρώει το μάτι της μάνας μου , που σταθερά αγχώνεται κάθε φορά λες και είναι το πρώτο μου ταξίδι , η ο συνδυασμός αυτών που τρώω και πινω σε κάθε ταξίδι τα κάνει αχταρμα μέσα μου και διαλύω το στομάχι μου !! Έγινε κομμάτια , άρχισα να κρυώνω έντονα και σιγά σιγά φύγαμε γιατί δεν ήμουν για παραπάνω. Στο ξενοδοχείο πήρα ένα χάπι και έπεσα ξερός αν και ένιωθα να καίω και να κρυώνω ταυτόχρονα. Το επόμενο πρωί ήξερα ότι έχουμε να διανύσουμε πάνω από 7 ώρες διαδρομή , σε κακιστους δρόμους και χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται στα τόσο κοντινά σύνορα με την Ουκρανία που είχαμε να περάσουμε. Ξύπνησα χάλια . Ούτε για πρωινό δεν κατέβηκα. Μου έφεραν τα παιδιά . Όταν μου είπε η Σοφία ότι μου έφερε κρουασάν ( που τόσο αγαπώ ) και της είπα ότι δεν έχω όρεξη , τότε όλοι μαζί είπαν " ωχ είναι σοβαρά τα πράγματα " . Πράγματι δεν ξέρω τι με είχε τσακίσει αλλά το στομάχι μου χάλια , το κεφάλι μου χάλια , επίσκεψη στην τουαλέτα συχνή και πυρετό . Καναμε εκεί στο check out μια μαγκιά με τη Μολδαβή κορασίδα με την βλεφαρίδα κάγκελο. Μας ακύρωσε στο booking την κράτηση ότι και καλά δεν ήρθαμε ποτέ , και της δώσαμε τα λεφτά στο χέρι . Και αγγλικά καλά ήξερε σπάνιο για εκείνη τη χώρα και πατέντες ελληνικές ήξερε . Φύγαμε σιγά σιγά. Έπρεπε να διασχίσουμε το κέντρο της πόλης για να φτάσουμε σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ που είχε πάρα πολλά πράγματα , να ανεφοδιαστουμε και να συνεχίσουμε την μεγάλη κάθοδο προς τη Ρουμανία . Στόχος μας να φτάσουμε στην τουριστική Μαμαια , πολυδιαφημισμένο μέρος της Κωστάντζα της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Ρουμανίας. Δεν ήταν του γούστου μας κανενός εκτός του λαζ που ήδη ονειρευόταν αχαλίνωτη νυχτερινή ζωή , πάρτι μέχρι τα ξημερώματα και Ρουμάνες σεξουλιαρες με μπόλικη κατάποση αλκοόλ !!! Φυσικά εφόσον δεν υπήρχε περιφερειακός και δεν είχαν και μέτρο μιλάμε για τρομακτικό μποτιλιάρισμα . Νταλίκες φορτηγά αστικά αυτοκίνητα μηχανές και πεζοί διέσχιζαν οι πάντες το κέντρο. Μη μιλήσω για τα ασθενοφόρα. Σε κάθε χώρα που πάω ανά δέκα λεπτά ακούς σειρήνα. Και λες ρε φίλε πεθαίνουν όλοι συνέχεια η είναι κόλπο για να γλιτώνουν την κίνηση ??? Δύο ωρίτσες μας πηρε μόνο να βγούμε από το κέντρο Στρίψαμε και λάθος κόντρα στην ροή σε δρόμο με φουλ κίνηση. Μας εκραξαν οι πάντες και ένας αστυνομικός το ίδιο. Λέμε πάει μας έκαψε τώρα . Ευτυχώς έμεινε στο κράξιμο . Το μοναδικό Σιρόκο με ελληνική πινακίδα εντός Κισινάου είμαστε ρε βλαμενο δείξτε λίγο κατανόηση μπαμ κάνουμε ότι είμαστε τουρίστες !!! Ήμουν τόσο χάλια που έμεινα στο αμάξι σχεδόν λιποθυμος. Είχα ένα γυφτάκι στο τζάμι να ζητιανευει τουλάχιστον 2 λεπτά . Σαν σκηνή απο σήριαλ. Εγώ να τον κοιτάω σαν τοξικομανης που έσβησε στο κάθισμα και αυτός να επιμένει. Γύρισα πλευρό επιτέλους έφυγε !! Και να σου τα παιδιά . Σούσι πήρε η άλλη , πατατάκια με γεύση κρεμμύδι ο άλλος και κάτι γλυκά ο Λαζ. " Αν ξερασω πάνω σας δεν φέρω ευθύνη. Σούσι με σοκολάτα και κρεμμύδι μύριζε το αμάξι
" Μισό να κάνουμε στάση στο εμπορικό να πάρω ένα δώρο την αδερφή μου " λέει η Σοφία. Άλλα 20 λεπτά εκεί στο πάρκινγκ . Ένα τριωρακι μας πήρε να πάρουμε τροχιά για τον " αυτοκινητόδρομο της κολάσεως 
είχαμε αφήσει επιτέλους πίσω μας το Κισινάου . Η πρώτη γεύση δεν έδινε ούτε κατά διάνοια το τι θα ακολουθούσε. Ίσα ίσα αν και αρχικά οι τόσες ρωγμές στο δρόμο έκαναν το αμάξι να τρέμει με αποτέλεσμα να σταματήσουμε να δούμε μήπως πάθαμε λάστιχο , στην συνέχεια έφτιαξε αρκετά ο δρόμος και άνοιγε κιόλας δίνοντας σου την εντύπωση ότι ναι επιτέλους αυτό το λες περιφερειακό και ταχείας κυκλοφορίας. Αν δε. Είχε κάτι τρομερές παγίδες. Σαμαρακια που δεν τα έπαιρνες χαμπάρι ξεπρόβαλαν ενώ το αμάξι πήγαινε με 100. Ντααακ και ντουκ τα κεφάλια στον ουρανό του Σιρόκο και το αμάξι να κάνει μίνι πτήση και να σκάει κάτω . Κλασικά αυτός ο δρόμος δεν είχε καθόλου φώτα για το βράδυ οπότε θα ήταν παλι μια σκοτεινή κοιλάδα γεμάτη οδηγικές παγίδες. Δε μας ένοιαζε καθώς ήταν μέρα ακόμα και θέλαμε να φτάσουμε άμεσα. Χαχαχαχ ο περιφερειακός δεν κράτησε και πολύ. Άρχισε να στενεύει ο δρόμος και να ξεπροβάλλουν τα πρώτα χωριά . Βάζαμε μικρούς στόχους για να κάνουμε υπομονή. Το θετικό ήταν ότι είχε στρώσει το στομάχι μου και το κεφάλι μου. Ειδικα όταν ζήτησα ενα κρουασάν από τη σακουλα πίσω είπαν όλοι " εντάξει καλά είναι " πρώτος μικρός στόχος λοιπός το Κομρατ η άτυπη πρωτεύουσα της επαρχίας της Γκαγκαουζιας. Μια ώρα και σαράντα λεπτά από το Κισινάου. Μας φάνηκαν πολύ περισσότερο γιατί είχαν αρχίσει τα χωριά και οι επαρχιακοί δρόμοι και να σου τα τρακτέρ να σου κάνα Ζασταβα διαλυμένο , κλασικοί κόμβοι σε κατοικημένες περιοχές και λοιπά. Καλά για τα χωριά δε το συζητάμε . Σε κάθε χωριό λέγαμε αυτό πρέπει να είναι το χωριό του Μπορατ. Πέντε σπίτια ένας άνθρωπος το πολύ που συνήθως καθόταν σε κάποια στάση λεωφορείου με μια βαρεμάρα στο βλέμμα . Θλίψη σκέτη. Αφού λέγαμε συνέχεια " φαντάσου να περπατάνε με θηλιά στο λαιμό και να λένε " τι ωραία μέρα και σήμερα έχω τόσα πολλά να κάνω στο υπέροχο αυτό μέρος και να κρεμιούνται ξέρω γω. Βέβαια μπορεί αυτοί να είναι ευτυχισμένοι με τα πολύ λίγα τα απλά κι εμείς να τρέχουμε σε ψυχολόγους και να ειμαστε με χάπια στις μεγαλουπόλεις. Ποιος ξέρει. Με το που φτάσαμε στην Γκαγκαουζια τσουυπ να σου το μπλόκο. Μας σταματάει η αστυνομία. Έρχεται η μπατσινα με το γαλάζιο βαμμένο νυχακι και μας λέει κάτι θα ορκιζομουνα σε τουρκικά η σε κάποια τέτοια διάλεκτο. Βέβαια ξέραμε ότι είναι τουρκικά φύλα αλλά δεν φαντάστηκα ότι μιλάνε και τουρκικά σε αυτό το μέρος !!! Μένουμε κάγκελο. Κατάλαβε ότι δεν είμαστε από εκεί προφανώς. Δείξαμε διαβατήρια μια λέει " τουριτσκι?? Ντα ντα !! Γκρετσια φας αγουει ! Γουρλωνει μάτια. Αν κατάλαβε τι είπαμε σίγουρα θα είπε " που πάνε ρε αυτοί οι μαλακες εδώ πέρα Ευτυχώς όλα καλά δε ζήτησε μπαξισι όπως πιστεύαμε και φύγαμε.
Η Αυτόνομη επαρχία της Γκαγκαουζίας, ή απλώς Γκαγκαουζία, όπως είναι επίσης γνωστή, είναι μια περιοχή που βρίσκεται στη νότια Μολδαβία. Κήρυξε την αυτoνομία της στις 23 Απριλίου 1994, όπου και της εκχωρήθηκε ειδικό συνταγματικό καθεστώς, γεγονός που έθεσε τέλος στη διένεξη μεταξύ των Γκαγκαούζων αυτονομιστών και της κεντρικής διοίκησης της Μολδαβίας.
Σύμφωνα με μερικές θεωρίες, οι Γκαγκαούζοι κατάγονται από Σελτζούκους, οι οποίοι μετακόμισαν στην Δοβρουτσά ακολουθώντας τον σελτζούκο σουλτάνο Ιζεντίν Κεϊκαβούς Β΄ (1236–1276). Αυτοί μπορεί να κατάγονται από τους Πετσενέγους, Ουζ (Ογούζ) και Κουμάν (Κιπτσάκ).
Ειδικότερα, είναι γνωστό ότι μια φυλή των Τούρκων Ογούζ μετακόμισε στα Βαλκάνια λόγω διαφυλετικών συγκρούσεων με άλλους Τούρκους. Αυτή η φυλή εκχριστιανίστηκε μετά την εγκατάσταση της στην Βουλγαρία, ενώ έγιναν γνωστοί ως Γκαγκαούζοι Τούρκοι. Μια μεγάλη ομάδα των Γκαγκαούζων αργότερα εγκατέλειψε την Βουλγαρία και μετανάστευσε στην Βεσσαραβία, ενώ παράλληλα ένας σημαντικός αριθμός Βουλγάρων μετανάστευσε στην ίδια περιοχή.
Σύμφωνα με άλλες θεωρίες, οι Γκαγκαούζοι είναι απόγονοι των Βουλγάρων Κουτριγκούρ.[2] Στο επίσημο μουσείο της Γκαγκαουζίας, μια πλάκα αναφέρει ότι μία από τις δύο κύριες θεωρίες είναι ότι κατάγονται από τους Βουλγάρους.
Το Κομρατ σίγουρα ήταν μεγάλη πόλη σε σχέση με ότι είχαμε αντικρίσει μετά το Κισινάου αλλά και πάλι τίποτα το ιδιαίτερο.
Ουσιαστικά ήταν η 11η μεγαλύτερη πόλη της χώρας και μιλάμε για μια μικρή χώρα οπότε καταλαβαίνετε. Από εδώ και μετά σιγά σιγά το κλίμα άλλαξε. Όπως και να το κάναμε ξέραμε ότι πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στην Ουκρανία. Άσχετα να την είχαμε δίπλα μας συνεχώς εδώ πραγματικά αν δεν έστριβες και πήγαινες ευθεία έφτανες σε ουκρανικό σύνορο. Μετά από αυτό και λίγο πιο κάτω ήταν το
Βουλκανεστι. Εκεί αντικρίσαμε κυριολεκτικά το σύνορο καθώς ήσουν μια ανάσα από την Ουκρανία. Ανατριχιλα όσο δεν πάει. Φυσικά δεν υπήρχε ούτε μισό αμάξι να μπαίνει η να βγαίνει και δεν θέλαμε να πλησιάσουμε περισσότερο ίσως προκαλουσαμε και πρόβλημα στους φύλακες. Τώρα οι άλλοι να έχουν το καημό τους κι εμείς να ποζαρουμε σαν βλαμμενα δεν γίνεται. Δείτε χαρακτηριστικά που είναι το Βουλκανεστι και που είναι η διαχωριστική γραμμή που από την άλλη θεωρείται Ουκρανία .
Μετά και από αυτή τη μουδιασμενη κατάσταση πλέον μπαίναμε στην τελική ευθεία καθώς η Ρουμανία απείχε 40 λεπτά από εκεί που ήμασταν . Εκεί είναι το χαιλαιτ της εκδρομής μέχρι τώρα . Αφού στρίψαμε ξανά γιατί και πάλι ευθεία κάτι ήταν η Ουκρανία , φτάσαμε στη Σλομποζια Μάρε ένα χωριό περίπου 5.500 κατοίκων που ανήκει στην επαρχία Καχουλ. Βγαίνοντας από το χωριό λοιπόν ξαφνικά ο δρόμος από άσφαλτος έγινε σαν καλντερίμι με πέτρα κάτω ένα στυλ πεζοδρόμιο !!! Όπα λέμε τι είναι αυτό ρε ?? Εθνικό επαρχιακό δίκτυο ??? Ο Αλεξάκης χαζεψε. Λέει βλέπω καλά ? Πήρα ναρκωτικά ?? Τι είναι αυτά που είμαι στην Αππια οδό στην αρχαία Ρώμη?? Χαχαχ ισχύει μας έκανε τρομερή εντύπωση. Λέω το αμαξάκι μου τι έχει τραβήξει μέχρι πότε υπάρχει τέτοιος δρόμος ?? Ευτυχώς κρατούσε για λίγο. Ήταν μια φαντεζι είσοδος στην πόλη . Κάποιου δημάρχου ιδέα ?? Έλλειψη ασφάλτου ?? Ποιος ξέρει.
Φυσικά αυτό δεν ήταν το μόνο παράδοξο. Λίγο παρακάτω ξεκίνησε ο χειρότερος δρομος που έχω δει στη ζωή μου. Ήταν γεμάτος τρύπες !! ΤΡΥΠΕΣ δεν κάνω πλάκα. Ήταν λες και είχαν γεμίσει με μπαλώματα τα οποία όμως η κάποιος τα είχε ξηλώσει για να πάρει την άσφαλτο
η πιθανόν οι βροχές να τα πήραν σβαρνα επειδή ίσως ήταν κακή δουλειά ?? Δεν έχω ιδέα πάντως δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο . Δείτε και μόνοι σας !!
Δυστυχώς η κάμερα δεν μπορεί να αποτυπώσει ούτε λίγο την πραγματική εικόνα του δρόμου. Τα είχαμε δει όλα σε αυτή τη χώρα πλέον. Είχαμε κουραστεί πάρα πολύ από τις υποδομές και απλά ελπίζαμε να δούμε τα σύνορα της Ρουμανίας. Περάσαμε και το τελευταίο κακό χωριό το Γκιουργκουλεστι που ήταν κυριολεκτικά σχεδόν φτιαγμένο πάνω στα σύνορα. Ένα μούδιασμα κι εκεί καθώς εκτός της ταμπέλα που έλεγε Ρενι 8 χιλιόμετρα ( ουκρανική πόλη ) είδαμε σκηνές του ΟΗΕ και έναν μίνι καταυλισμό. ΑΕ συνδυασμό με τις ουρές από νταλίκες που υπήρχαν και τον μουντό και σκοτεινό ουρανό σου προκαλούσε μια θλίψη για αυτούς τους ανθρώπους. Φουλαραμε βενζίνη έτσι πληροφοριακά δίνω λεπτομέρειες για κάποιον αντίστοιχο ανώμαλο που θέλει να κάνει το συγκεκριμένο ταξίδι είχαμε γεμίσει στο Κισινάου και ξαναβαλαμε μετά από 220 χιλιόμετρα αλλά δεν ήταν άδειο το ντεπόζιτο, απλά δε θα ξαναβρισκαμε τόσο φτηνά τη βενζίνη στη συνέχεια του ταξιδιού . Μετά από αρκετή αναμονή στα γεμάτα σύνορα με νταλίκες , αλλά και εξονυχιστικο έλεγχο όλων των εγγράφων του αμαξιού τα δικά μας για βινιετα και λοιπά και αφού έμεινε με το πουλί στο χέρι που λέμε ο έξυπνος που έκανε μπαμ ότι εψαχνε παράβαση για να βγάλει το χαρτζιλίκι του , περάσαμε και πατήσαμε ρουμανική γη. Είχε τελειώσει η Οδύσσεια σε αυτήν την περίεργη χώρα με τις φτωχές υποδομές του κακούς δρόμους αλλά μπορώ να πω ότι δεν μας άφησε καμία θετική εντύπωση το Κισιναου. Ίσως ήταν και καλύτερο από ότι φανταστηκαμε ειδικά αν σκεφτούμε ότι δεν είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση οπότε αν ήταν θα είχε τεράστια βελτίωση με τα κονδύλια και τα έργα που θα μπορούσαν να γίνουν . Συνεχίζεται....
Και μια ακόμα καταπληκτική που ξέχασα από Νότια Μολδαβία !!
Σύμφωνα με την απογραφή του 2014, οι Μολδαβοί ήταν η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της Μολδαβίας (75,1% του πληθυσμού). Επιπλέον, το 7,0% του πληθυσμού δήλωνε Ρουμάνοι, εν μέσω της διαμάχης για την εθνική και γλωσσική ταυτότητα στη Μολδαβία . Αν και βασίζεται στην ιστορία της χώρας, η πόλωση που βασίζεται σε εθνογλωσσικά κριτήρια της πλειοψηφικής εθνοτικής ομάδας επανεμφανίστηκε με το κίνημα της εθνικής αναγέννησης στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με την κύρια ταυτότητα στη Δημοκρατία της Μολδαβίας (μολδαβική ή ρουμανική). [55] [56]
Η χώρα έχει επίσης σημαντικές μειονοτικές εθνοτικές κοινότητες, όπως φαίνεται παρακάτω. Οι Γκαγκαούζοι, αποτελώντας το 4,4% του πληθυσμού, είναι χριστιανοί τουρκόφωνοι και η γλώσσα τους μοιάζει αρκετά με την τουρκική. Πώς έχει κρατηθεί η ύπαρξη αυτής της χώρας που οι μισοί είναι φιλο Ρουμάνοι οι άλλοι μισοί φιλο Ρώσοι με την ανεξάρτητη ταυτότητα της Υπερδνειστεριας και κάτω στο νότο υπάρχουν και τα Τουρκικά φύλα των Γκαγκαουζων. Τι να πεις !!
Ξημέρωσε λοιπόν στα άνετα και ωραία κρεβάτια μας του Shadow Boutique Hotel. Φάγαμε πρωινό καθώς ήταν στην τιμή και πήγαμε να απολαύσουμε την πισίνα. Δεν είχε τόσο ζεστή αλλά φανταστηκαμε ότι πάμε σε μέρος χωρίς θάλασσα Αύγουστο μήνα . Υπήρχε μια ανησυχία στην ατμόσφαιρα είναι η αλήθεια. Ο Αλεξάκης διάβασε κάτι άρθρα πρόσφατα που έλεγαν ότι ο Πούτιν είναι έτοιμος να μπει στη Μολδαβία και τετοια. Τον είχε καταβάλει ο φόβος και έλεγε : δεν πιστεύω δύο μέρες που θα είμαστε εδώ να μπούνε οι Ρώσοι!! Αλλά το σκεφτόταν συνεχεια. Λιγο ο φόβος λίγο η ξενερα του για τη Μολδαβία , λίγο τον πονούσε και το πόδι , μας είπε ότι θα κάτσει στο ξενοδοχείο και δεν θα έρθει μαζί μας στην βόλτα που θα κάναμε για εξερεύνηση. Έχει το κακό να σνομπαρει κάποιες χώρες και του λέω σπούδασες και αρχαιολόγος , είναι δυνατόν να κοροϊδεύεις και να υποτιμάς κάποιους πολιτισμούς ? Ανένδοτος. Πήρε κάτι χάπια εκεί να ηρεμήσει το πόδι του και ξεράθηκε στον ύπνο. Το υπόλοιπο team ήταν ήδη στο δρόμο οδικώς , για να εξερευνήσουμε το Κισινάου. Η πόλη γενικά δεν έχει κάτι . Φημίζεται για το πράσινο που διαθέτει γι'αυτό και αν ψάξετε το τι έχεις να δεις θα σας βγάλει αρκετά μεγάλα πάρκα. Στο κέντρο φτάσαμε σε κάνα 40λεπτο με τα πόδια. Είχε βγάλει ζεστή γι'αυτό σταμάτησα να πιω κάτι. Είχα την κακή ιδέα να πάρω καφέ με βατόμουρο. Ήταν άθλιο !! Δεν πινοταν αυτό το πράγμα. Φτάσαμε στο κέντρο λοιπόν , όπου δεσπόζει η Βουλή της χώρας , η αψίδα του θριάμβου και το άγαλμα του εθνικού ήρωα Στεφάνου του Μέγα που κυβέρνησε για πολλά χρόνια τη Μολδαβία πριν πολλά πολλά χρόνια !! Γενικά δεν είχε κάτι άλλο σημαντικό να δεις οπότε είχαμε σκοπό να κάνουμε βόλτες να δούμε τον κόσμο την κουλτούρα τους και γενικά να ζήσουμε σαν κάτοικοι της πόλης. Περίμενα πολύ χειρότερα πράγματα να πω την αλήθεια. Δε μου φάνηκε ούτε η πιο φτωχή χώρα ούτε οι κάτοικοι της μου φάνηκαν τόσο εξαθλιωμένοι. Είμαι σίγουρος ότι στη Ρουμανία η στην Αλβανία που έχω πάει έχω δει χειρότερες εικόνες !! Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχω δει χειρότερους δρόμους από το Μολδαβικο νότο κάτι που θα αναλύσουμε στην πορεία
Δεν είχαμε και πολύ χρόνο στη διάθεσή μας καθώς το επόμενο πρωί θα φεύγαμε για Ρουμανία και συγκεκριμένα την τουριστική Μαμαια ένα μέρος δίπλα ακριβώς στην Κωστάντζα. Φτάσαμε και αργά στο Κισινάου οπότε είχαμε ουσιαστικά μια γεμάτη μέρα στην πόλη . Τα προϊόντα στα σούπερ μάρκετ ήταν αρκετά φτηνό γι'αυτό και φορτώσαμε ο καθένας στο αμάξι πολλά και διάφορα. Εντωμεταξυ όλοι μας όλοι άντρες και γυναίκες κοιτούσαν έντονα τη Σοφία. Η Σοφία γενικά ντύνεται με ένα μποχο στυλ με φορέματα φουστάνια μακρυά και λοιπά . Επίσης μοιάζει λες και είναι από τη Βενεζουέλα. Μάλλον κάτι τους έκανε εντύπωση αν αναλογιστούμε ότι αυτοί έχουν τις κλασικές τυρογαλε ρωσοφατσες και το ντύσιμο τους είναι πολύ κλασικ 90s ! Μάλλον τους έκανε πολύ εντύπωση και γενικά κάναμε όλοι μπαμ ότι δεν είμαστε Μολδαβοί. Αφού γυρίσαμε τη μισή πόλη με το κυκλοφοριακό κομφουζιο γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Είπαμε να βγούμε για βράδυ κάπου όμορφα. Διάλεξα ένα καφέ μπαρ ας το πούμε στην ταράτσα του Radisson Blue Hotel . Εγγύηση το ξενοδοχείο σε όποια χώρα και να είσαι. Ήταν ένας ωραίος χώρος με πράσινο ωραία θέα και γενικά άξιζε . Αφού παρκάραμε ανεβήκαμε με το ασανσέρ στον τελευταίο όροφο. Το μαγαζί ήταν άδειο. Ούτε τραπέζια ούτε καρέκλες ούτε κοσμος. Γενικά ήταν λες και έκλεισε οριστικά ενώ στο ίντερνετ έλεγε ανοιχτό Στον κάτω όροφο υπήρχε το εστιατόριο του ξενοδοχείου. Κάτσαμε στο μπαρ αλλά δεν άρεσε σε κανένα μας η όλη φάση όποτε είπαμε να φύγουμε . Ξενερωσαμε και δεν ξέραμε τι επιλογές είχαμε καθώς ήταν Δευτέρα και είχε νυχτώσει. Ο Λαζ γενικά περνάει μάλλον μια κρίση στα 30 του. Ένα άτομο που την έβγαλε όλα τα χρόνια της εφηβείας και μετέπειτα σε παγκάκια η σε πάρκα σνομπαροντας κάθε τι βραδινό ( άντε κάνα κρασί στο μπιτ μπαζαρ θα το έπινε ) ξαφνικά τον τελευταίο καιρό θέλει να βγαίνει να πίνει να πηγαίνει όπου έχει μπουγιο κόσμο και κυρίως νεαρές κορασίδες . Θυμήθηκε να ξεψαρωσει στα 31 του ο πιο μούχλας άνθρωπος που ξέρω. Εμείς χορτατοι αρκετά καθώς λίγο πολύ τα κάναμε όλα σαν φοιτητές δεν έχουμε την κάψα του. Ε λοιπόν ο πιο μαζεμενος και συνεσταλμένο αυτός τύπος που στην Ελλάδα μπορεί και να ντρέπεται να σε ρωτήσει τι ώρα είναι γιατί δεν έχει ρολόι , πήγαινε ξαφνικά σε παρέες κοριτσιών στο δρόμο και τις ρωτούσε αρχικά αν ξέρουν αγγλικά και έπειτα προσπαθούσε να μάθει πληροφορίες για το αν υπάρχει κανένα μαγαζί κοντά να βγούμε για βράδυ !! Εμείς ήμασταν σε φάση ε κλαιν πάμε και για ύπνο δεν έγινε κάτι. Αλλά επέμενε με μανία να ρωτάει κόσμο σε πάρκα και λοιπά ( κρισαρα περνάει θέλει λέει να πάει Μύκονο , Κάβο στην Κέρκυρα κανα Λαγάνα στη Ζάκυνθο , ποιος ο Μίστερ σαπιλα διαχρονικά ) !! Ήθελε να πιει ποτό να ακούσει Ντάμπα ντουμπα ( δεν ακούει καθόλου μουσική εμπορική κλαμπ η μαγαζιών εντωμεταξυ) όποτε το ταξίδι γιαυτον είχε νόημα αν ζούσε λίγο τη νυχτερινή ζωή που τόσο επιθυμεί . Μας έλεγαν όλοι οι άνθρωποι ότι είναι Δευτέρα και δεν υπάρχει κάτι έντονο τέτοια ώρα . Τελικά βρήκαμε στο κέντρο ένα μαγαζί που λεγόταν Μοχίτο και έμοιαζε με καφέ που το βράδυ γινόταν κάτι σαν αναψυκτηρίου. Εντωμεταξυ έλεγε ότι είναι 24ωρο κάτσαμε που λέτε και παραγγείλαμε κάτι μοχίτο ( στο μοχίτο βγήκαμε ) , η Σοφία σαλάτα και ο Λαζ ουίσκι. Πιο πολύ ήθελε να πιει ποτό και να χαίρεται ότι πλήρωσε 2,5 ευρώ μόνο !! Ε λοιπόν εκεί ξαφνικά αρχίζω να νοιωθω ότι ζεσταίνομαι , να με πονάει η κοιλιά και γενικά μια αδιαθεσία. Βλέπουν το μέτωπο μου και μου λένε ότι καίγομαι στον πυρετό. Ε λοιπόν δεν ξέρω τι συμβαίνει. Στο Βέλγιο αρρώστησα , στη Γεωργία αρρώστησα , στη Βουλγαρία αρρώστησα , τώρα και στη Μολδαβία !! Η με τρώει το μάτι της μάνας μου , που σταθερά αγχώνεται κάθε φορά λες και είναι το πρώτο μου ταξίδι , η ο συνδυασμός αυτών που τρώω και πινω σε κάθε ταξίδι τα κάνει αχταρμα μέσα μου και διαλύω το στομάχι μου !! Έγινε κομμάτια , άρχισα να κρυώνω έντονα και σιγά σιγά φύγαμε γιατί δεν ήμουν για παραπάνω. Στο ξενοδοχείο πήρα ένα χάπι και έπεσα ξερός αν και ένιωθα να καίω και να κρυώνω ταυτόχρονα. Το επόμενο πρωί ήξερα ότι έχουμε να διανύσουμε πάνω από 7 ώρες διαδρομή , σε κακιστους δρόμους και χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται στα τόσο κοντινά σύνορα με την Ουκρανία που είχαμε να περάσουμε. Ξύπνησα χάλια . Ούτε για πρωινό δεν κατέβηκα. Μου έφεραν τα παιδιά . Όταν μου είπε η Σοφία ότι μου έφερε κρουασάν ( που τόσο αγαπώ ) και της είπα ότι δεν έχω όρεξη , τότε όλοι μαζί είπαν " ωχ είναι σοβαρά τα πράγματα " . Πράγματι δεν ξέρω τι με είχε τσακίσει αλλά το στομάχι μου χάλια , το κεφάλι μου χάλια , επίσκεψη στην τουαλέτα συχνή και πυρετό . Καναμε εκεί στο check out μια μαγκιά με τη Μολδαβή κορασίδα με την βλεφαρίδα κάγκελο. Μας ακύρωσε στο booking την κράτηση ότι και καλά δεν ήρθαμε ποτέ , και της δώσαμε τα λεφτά στο χέρι . Και αγγλικά καλά ήξερε σπάνιο για εκείνη τη χώρα και πατέντες ελληνικές ήξερε . Φύγαμε σιγά σιγά. Έπρεπε να διασχίσουμε το κέντρο της πόλης για να φτάσουμε σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ που είχε πάρα πολλά πράγματα , να ανεφοδιαστουμε και να συνεχίσουμε την μεγάλη κάθοδο προς τη Ρουμανία . Στόχος μας να φτάσουμε στην τουριστική Μαμαια , πολυδιαφημισμένο μέρος της Κωστάντζα της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Ρουμανίας. Δεν ήταν του γούστου μας κανενός εκτός του λαζ που ήδη ονειρευόταν αχαλίνωτη νυχτερινή ζωή , πάρτι μέχρι τα ξημερώματα και Ρουμάνες σεξουλιαρες με μπόλικη κατάποση αλκοόλ !!! Φυσικά εφόσον δεν υπήρχε περιφερειακός και δεν είχαν και μέτρο μιλάμε για τρομακτικό μποτιλιάρισμα . Νταλίκες φορτηγά αστικά αυτοκίνητα μηχανές και πεζοί διέσχιζαν οι πάντες το κέντρο. Μη μιλήσω για τα ασθενοφόρα. Σε κάθε χώρα που πάω ανά δέκα λεπτά ακούς σειρήνα. Και λες ρε φίλε πεθαίνουν όλοι συνέχεια η είναι κόλπο για να γλιτώνουν την κίνηση ??? Δύο ωρίτσες μας πηρε μόνο να βγούμε από το κέντρο Στρίψαμε και λάθος κόντρα στην ροή σε δρόμο με φουλ κίνηση. Μας εκραξαν οι πάντες και ένας αστυνομικός το ίδιο. Λέμε πάει μας έκαψε τώρα . Ευτυχώς έμεινε στο κράξιμο . Το μοναδικό Σιρόκο με ελληνική πινακίδα εντός Κισινάου είμαστε ρε βλαμενο δείξτε λίγο κατανόηση μπαμ κάνουμε ότι είμαστε τουρίστες !!! Ήμουν τόσο χάλια που έμεινα στο αμάξι σχεδόν λιποθυμος. Είχα ένα γυφτάκι στο τζάμι να ζητιανευει τουλάχιστον 2 λεπτά . Σαν σκηνή απο σήριαλ. Εγώ να τον κοιτάω σαν τοξικομανης που έσβησε στο κάθισμα και αυτός να επιμένει. Γύρισα πλευρό επιτέλους έφυγε !! Και να σου τα παιδιά . Σούσι πήρε η άλλη , πατατάκια με γεύση κρεμμύδι ο άλλος και κάτι γλυκά ο Λαζ. " Αν ξερασω πάνω σας δεν φέρω ευθύνη. Σούσι με σοκολάτα και κρεμμύδι μύριζε το αμάξι " Μισό να κάνουμε στάση στο εμπορικό να πάρω ένα δώρο την αδερφή μου " λέει η Σοφία. Άλλα 20 λεπτά εκεί στο πάρκινγκ . Ένα τριωρακι μας πήρε να πάρουμε τροχιά για τον " αυτοκινητόδρομο της κολάσεως είχαμε αφήσει επιτέλους πίσω μας το Κισινάου . Η πρώτη γεύση δεν έδινε ούτε κατά διάνοια το τι θα ακολουθούσε. Ίσα ίσα αν και αρχικά οι τόσες ρωγμές στο δρόμο έκαναν το αμάξι να τρέμει με αποτέλεσμα να σταματήσουμε να δούμε μήπως πάθαμε λάστιχο , στην συνέχεια έφτιαξε αρκετά ο δρόμος και άνοιγε κιόλας δίνοντας σου την εντύπωση ότι ναι επιτέλους αυτό το λες περιφερειακό και ταχείας κυκλοφορίας. Αν δε. Είχε κάτι τρομερές παγίδες. Σαμαρακια που δεν τα έπαιρνες χαμπάρι ξεπρόβαλαν ενώ το αμάξι πήγαινε με 100. Ντααακ και ντουκ τα κεφάλια στον ουρανό του Σιρόκο και το αμάξι να κάνει μίνι πτήση και να σκάει κάτω . Κλασικά αυτός ο δρόμος δεν είχε καθόλου φώτα για το βράδυ οπότε θα ήταν παλι μια σκοτεινή κοιλάδα γεμάτη οδηγικές παγίδες. Δε μας ένοιαζε καθώς ήταν μέρα ακόμα και θέλαμε να φτάσουμε άμεσα. Χαχαχαχ ο περιφερειακός δεν κράτησε και πολύ. Άρχισε να στενεύει ο δρόμος και να ξεπροβάλλουν τα πρώτα χωριά . Βάζαμε μικρούς στόχους για να κάνουμε υπομονή. Το θετικό ήταν ότι είχε στρώσει το στομάχι μου και το κεφάλι μου. Ειδικα όταν ζήτησα ενα κρουασάν από τη σακουλα πίσω είπαν όλοι " εντάξει καλά είναι " πρώτος μικρός στόχος λοιπός το Κομρατ η άτυπη πρωτεύουσα της επαρχίας της Γκαγκαουζιας. Μια ώρα και σαράντα λεπτά από το Κισινάου. Μας φάνηκαν πολύ περισσότερο γιατί είχαν αρχίσει τα χωριά και οι επαρχιακοί δρόμοι και να σου τα τρακτέρ να σου κάνα Ζασταβα διαλυμένο , κλασικοί κόμβοι σε κατοικημένες περιοχές και λοιπά. Καλά για τα χωριά δε το συζητάμε . Σε κάθε χωριό λέγαμε αυτό πρέπει να είναι το χωριό του Μπορατ. Πέντε σπίτια ένας άνθρωπος το πολύ που συνήθως καθόταν σε κάποια στάση λεωφορείου με μια βαρεμάρα στο βλέμμα . Θλίψη σκέτη. Αφού λέγαμε συνέχεια " φαντάσου να περπατάνε με θηλιά στο λαιμό και να λένε " τι ωραία μέρα και σήμερα έχω τόσα πολλά να κάνω στο υπέροχο αυτό μέρος και να κρεμιούνται ξέρω γω. Βέβαια μπορεί αυτοί να είναι ευτυχισμένοι με τα πολύ λίγα τα απλά κι εμείς να τρέχουμε σε ψυχολόγους και να ειμαστε με χάπια στις μεγαλουπόλεις. Ποιος ξέρει. Με το που φτάσαμε στην Γκαγκαουζια τσουυπ να σου το μπλόκο. Μας σταματάει η αστυνομία. Έρχεται η μπατσινα με το γαλάζιο βαμμένο νυχακι και μας λέει κάτι θα ορκιζομουνα σε τουρκικά η σε κάποια τέτοια διάλεκτο. Βέβαια ξέραμε ότι είναι τουρκικά φύλα αλλά δεν φαντάστηκα ότι μιλάνε και τουρκικά σε αυτό το μέρος !!! Μένουμε κάγκελο. Κατάλαβε ότι δεν είμαστε από εκεί προφανώς. Δείξαμε διαβατήρια μια λέει " τουριτσκι?? Ντα ντα !! Γκρετσια φας αγουει ! Γουρλωνει μάτια. Αν κατάλαβε τι είπαμε σίγουρα θα είπε " που πάνε ρε αυτοί οι μαλακες εδώ πέρα Ευτυχώς όλα καλά δε ζήτησε μπαξισι όπως πιστεύαμε και φύγαμε.Η Αυτόνομη επαρχία της Γκαγκαουζίας, ή απλώς Γκαγκαουζία, όπως είναι επίσης γνωστή, είναι μια περιοχή που βρίσκεται στη νότια Μολδαβία. Κήρυξε την αυτoνομία της στις 23 Απριλίου 1994, όπου και της εκχωρήθηκε ειδικό συνταγματικό καθεστώς, γεγονός που έθεσε τέλος στη διένεξη μεταξύ των Γκαγκαούζων αυτονομιστών και της κεντρικής διοίκησης της Μολδαβίας.
Σύμφωνα με μερικές θεωρίες, οι Γκαγκαούζοι κατάγονται από Σελτζούκους, οι οποίοι μετακόμισαν στην Δοβρουτσά ακολουθώντας τον σελτζούκο σουλτάνο Ιζεντίν Κεϊκαβούς Β΄ (1236–1276). Αυτοί μπορεί να κατάγονται από τους Πετσενέγους, Ουζ (Ογούζ) και Κουμάν (Κιπτσάκ).
Ειδικότερα, είναι γνωστό ότι μια φυλή των Τούρκων Ογούζ μετακόμισε στα Βαλκάνια λόγω διαφυλετικών συγκρούσεων με άλλους Τούρκους. Αυτή η φυλή εκχριστιανίστηκε μετά την εγκατάσταση της στην Βουλγαρία, ενώ έγιναν γνωστοί ως Γκαγκαούζοι Τούρκοι. Μια μεγάλη ομάδα των Γκαγκαούζων αργότερα εγκατέλειψε την Βουλγαρία και μετανάστευσε στην Βεσσαραβία, ενώ παράλληλα ένας σημαντικός αριθμός Βουλγάρων μετανάστευσε στην ίδια περιοχή.
Σύμφωνα με άλλες θεωρίες, οι Γκαγκαούζοι είναι απόγονοι των Βουλγάρων Κουτριγκούρ.[2] Στο επίσημο μουσείο της Γκαγκαουζίας, μια πλάκα αναφέρει ότι μία από τις δύο κύριες θεωρίες είναι ότι κατάγονται από τους Βουλγάρους.
Το Κομρατ σίγουρα ήταν μεγάλη πόλη σε σχέση με ότι είχαμε αντικρίσει μετά το Κισινάου αλλά και πάλι τίποτα το ιδιαίτερο.
Ουσιαστικά ήταν η 11η μεγαλύτερη πόλη της χώρας και μιλάμε για μια μικρή χώρα οπότε καταλαβαίνετε. Από εδώ και μετά σιγά σιγά το κλίμα άλλαξε. Όπως και να το κάναμε ξέραμε ότι πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στην Ουκρανία. Άσχετα να την είχαμε δίπλα μας συνεχώς εδώ πραγματικά αν δεν έστριβες και πήγαινες ευθεία έφτανες σε ουκρανικό σύνορο. Μετά από αυτό και λίγο πιο κάτω ήταν το
Βουλκανεστι. Εκεί αντικρίσαμε κυριολεκτικά το σύνορο καθώς ήσουν μια ανάσα από την Ουκρανία. Ανατριχιλα όσο δεν πάει. Φυσικά δεν υπήρχε ούτε μισό αμάξι να μπαίνει η να βγαίνει και δεν θέλαμε να πλησιάσουμε περισσότερο ίσως προκαλουσαμε και πρόβλημα στους φύλακες. Τώρα οι άλλοι να έχουν το καημό τους κι εμείς να ποζαρουμε σαν βλαμμενα δεν γίνεται. Δείτε χαρακτηριστικά που είναι το Βουλκανεστι και που είναι η διαχωριστική γραμμή που από την άλλη θεωρείται Ουκρανία .
Μετά και από αυτή τη μουδιασμενη κατάσταση πλέον μπαίναμε στην τελική ευθεία καθώς η Ρουμανία απείχε 40 λεπτά από εκεί που ήμασταν . Εκεί είναι το χαιλαιτ της εκδρομής μέχρι τώρα . Αφού στρίψαμε ξανά γιατί και πάλι ευθεία κάτι ήταν η Ουκρανία , φτάσαμε στη Σλομποζια Μάρε ένα χωριό περίπου 5.500 κατοίκων που ανήκει στην επαρχία Καχουλ. Βγαίνοντας από το χωριό λοιπόν ξαφνικά ο δρόμος από άσφαλτος έγινε σαν καλντερίμι με πέτρα κάτω ένα στυλ πεζοδρόμιο !!! Όπα λέμε τι είναι αυτό ρε ?? Εθνικό επαρχιακό δίκτυο ???
Ο Αλεξάκης χαζεψε. Λέει βλέπω καλά ? Πήρα ναρκωτικά ?? Τι είναι αυτά που είμαι στην Αππια οδό στην αρχαία Ρώμη?? Χαχαχ ισχύει μας έκανε τρομερή εντύπωση. Λέω το αμαξάκι μου τι έχει τραβήξει μέχρι πότε υπάρχει τέτοιος δρόμος ?? Ευτυχώς κρατούσε για λίγο. Ήταν μια φαντεζι είσοδος στην πόλη . Κάποιου δημάρχου ιδέα ?? Έλλειψη ασφάλτου ?? Ποιος ξέρει.Φυσικά αυτό δεν ήταν το μόνο παράδοξο. Λίγο παρακάτω ξεκίνησε ο χειρότερος δρομος που έχω δει στη ζωή μου. Ήταν γεμάτος τρύπες !! ΤΡΥΠΕΣ δεν κάνω πλάκα. Ήταν λες και είχαν γεμίσει με μπαλώματα τα οποία όμως η κάποιος τα είχε ξηλώσει για να πάρει την άσφαλτο
η πιθανόν οι βροχές να τα πήραν σβαρνα επειδή ίσως ήταν κακή δουλειά ?? Δεν έχω ιδέα πάντως δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο . Δείτε και μόνοι σας !!
Δυστυχώς η κάμερα δεν μπορεί να αποτυπώσει ούτε λίγο την πραγματική εικόνα του δρόμου. Τα είχαμε δει όλα σε αυτή τη χώρα πλέον. Είχαμε κουραστεί πάρα πολύ από τις υποδομές και απλά ελπίζαμε να δούμε τα σύνορα της Ρουμανίας. Περάσαμε και το τελευταίο κακό χωριό το Γκιουργκουλεστι που ήταν κυριολεκτικά σχεδόν φτιαγμένο πάνω στα σύνορα. Ένα μούδιασμα κι εκεί καθώς εκτός της ταμπέλα που έλεγε Ρενι 8 χιλιόμετρα ( ουκρανική πόλη ) είδαμε σκηνές του ΟΗΕ και έναν μίνι καταυλισμό. ΑΕ συνδυασμό με τις ουρές από νταλίκες που υπήρχαν και τον μουντό και σκοτεινό ουρανό σου προκαλούσε μια θλίψη για αυτούς τους ανθρώπους. Φουλαραμε βενζίνη έτσι πληροφοριακά δίνω λεπτομέρειες για κάποιον αντίστοιχο ανώμαλο που θέλει να κάνει το συγκεκριμένο ταξίδι
είχαμε γεμίσει στο Κισινάου και ξαναβαλαμε μετά από 220 χιλιόμετρα αλλά δεν ήταν άδειο το ντεπόζιτο, απλά δε θα ξαναβρισκαμε τόσο φτηνά τη βενζίνη στη συνέχεια του ταξιδιού . Μετά από αρκετή αναμονή στα γεμάτα σύνορα με νταλίκες , αλλά και εξονυχιστικο έλεγχο όλων των εγγράφων του αμαξιού τα δικά μας για βινιετα και λοιπά και αφού έμεινε με το πουλί στο χέρι που λέμε ο έξυπνος που έκανε μπαμ ότι εψαχνε παράβαση για να βγάλει το χαρτζιλίκι του , περάσαμε και πατήσαμε ρουμανική γη. Είχε τελειώσει η Οδύσσεια σε αυτήν την περίεργη χώρα με τις φτωχές υποδομές του κακούς δρόμους αλλά μπορώ να πω ότι δεν μας άφησε καμία θετική εντύπωση το Κισιναου. Ίσως ήταν και καλύτερο από ότι φανταστηκαμε ειδικά αν σκεφτούμε ότι δεν είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση οπότε αν ήταν θα είχε τεράστια βελτίωση με τα κονδύλια και τα έργα που θα μπορούσαν να γίνουν . Συνεχίζεται....
Και μια ακόμα καταπληκτική που ξέχασα από Νότια Μολδαβία !!
) και η κουζίνα με τον καναπέ όπως είπα πριν που άνοιγε και ήταν ένα ωραίο άνετο κρεβάτι. Δεν υπηρχε καμία όρεξη για έξοδο παρά πόνο για ξεκούραση. Είχαμε ήδη πάρει τη πρώτη γεύση για το πόσο έξω μπορεί να πέσουμε στον υπολογισμό μια διαδρομής . Και ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα. Επόμενη στάση το κάστρο του κόμη Δράκουλα και του αξιαγάπητου Βλαντ του παλουκωτη και των φοβερών ιστοριών που μου είπε ο Αλεξάκης . Μετά το κάστρο είχαμε να φύγουμε καρφί για μια ακόμα Οδύσσεια . Προορισμός μας η λιγότερο τουριστική και πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης όπως λένε η σοβιετ Μολδαβία !! Συνεχίζεται....
του κόμη Δράκουλα. Τελικά έμαθα ότι δεν ήταν του κόμη Δράκουλα. Ίσως να πέρασε καμιά φορά από εδώ αλλά ήταν χτισμένο εντελώς για διαφημιστικούς λόγους. Έτσι μου είπαν δηλαδή. Βγήκαμε από το Μπρασόβ με κατεύθυνση το Μπραν. Μισή ώρα διαδρομή. Δεν είχαμε αδειάσει τελείως από βενζίνη αλλά είπαμε να κάνουμε το δεύτερο μας γέμισμα. Πρώτο γέμισμα είχε γίνει στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Μετά από 770 χιλιόμετρα ξανά ήρθε η ώρα για το δεύτερο γέμισμα . Βουρ για το κάστρο !! Έμαθα από τον Αλεξάκη διάφορες ιστορίες για το είδωλο του τον Βλαντ τον παλουκωτη. Μου είπε ότι έλυσε το δύσκολο πρόβλημα της φτώχιας , των ζητιάνων και γενικά την πείνα και την εξαθλίωση. Με ποιο τρόπο ? Μάζεψε κάθε φτωχό κάτοικο της περιοχής τους τάισε όλους μα όλους πλουσιοπάροχα και μετά τους έβαλε φωτιά και τους έκαψε !! 
