gkalla
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Βουδαπέστη (Μέρος 1ο)
- Βουδαπέστη (Μέρος 1ο) - Υπόλοιπες φωτογραφίες από stonerolling
- Βουδαπέστη (Μέρος 2ο)
- Βουδαπέστη (Μέρος 2ο) - Υπόλοιπες φωτογραφίες από stonerolling
- Kecskemét
- Kecskemét - Υπόλοιπες φωτογραφίες από stonerolling
- Βουδαπέστη (Μέρος 3ο)
- Βουδαπέστη (Μέρος 3ο) Υπόλοιπες φωτογραφίες από stonerolling]
- Επίλογος – Χρήσιμες πληροφορίες
Βουδαπέστη (Μέρος 1ο)
Αποχωριστήκαμε την Αθήνα κατά τις 8:15 και σε 2 ώρες ήμασταν στο αεροδρόμιο Ferenc Liszt της Βουδαπέστης , τοπική ώρα 9:15. Αγοράσαμε την Seven day Budapest travelcard (4.950 HUF = 15,6 €) και στην συνέχεια με το λεωφορείο 100Ε (δεν καλύπτεται από την Budapest travelcard - κόστος 900 HUF = 2,83 €) μεταφερθήκαμε απ’ ευθείας στο κέντρο της πόλης δίπλα ακριβώς στην πλατεία Deák Ferenc tér.
Γνωρίζαμε ήδη πως το Μετρό της πόλης βρισκόταν υπό εκτεταμένη ανακαίνιση και πως αρκετοί σταθμοί κατά μήκος της γραμμής 3 δεν θα λειτουργούσαν, οπότε είχαμε φροντίσει να κλείσουμε πολύ κεντρικό διαμέρισμα ώστε να κινούμαστε ευκολότερα, χωρίς ιδιαίτερη εξάρτηση από το Μετρό.
Φτάσαμε στο κέντρο της πόλης περίπου στις 10:30 έχοντας μπροστά μας αρκετές ώρες ως το check-in στο διαμέρισμα (στις 13:00). Έτσι ξεκινήσαμε για μια βόλτα γύρω από την πλατεία και μετά προς τον Δούναβη σέρνοντας πίσω μας βαλίτσες και σακίδια. Αν και το βάρος τους ήταν ιδιαίτερα μεγάλο (κυρίως λόγω των εντύπων και της λοιπής χαρτούρας που θα χρειαζόμασταν στο Kecskemét), «πετούσαμε». Η ατμόσφαιρα της πόλης μας ενθουσίαζε οπότε τα «βαρίδια» μας ξεχάστηκαν αμέσως.
Περάσαμε δίπλα από την πλατεία Vörösmarty tér - κι αυτή βρισκόταν υπό ανακαίνιση - και μέσα από τα στενάκια, φτάσαμε στον παραποτάμιο πεζόδρομο Duna korzó και την πλατεία Vigadó tér. Πίσω μας το εντυπωσιακό μέγαρο μουσικής Vigadó αλλά την προσοχή μας έκλεψε ο μεγάλος ποταμός της Ευρώπης.
Μέγαρο μουσικής Vigadó
Πεζόδρομος Duna korzó με το πασχαλινό παζάρι της
Απέναντι μας εκτεινόταν το πανόραμα της Βούδας, με τα κάστρα, τα παλάτια, τις γέφυρες και τις εκκλησίες της, σε εντυπωσιακή παράταξη. Οι δράκοι έλειπαν για να συμπληρωθούν τα παραμύθια γιατί και πρίγκηπες είχε (εμάς τους 2 - δεν θέλω σχόλια) αλλά και πριγκίπισσες. Δίπλα μας το τραμ 2, το οποίο κάνει την πιο όμορφη διαδρομή στην πόλη, μας πρότεινε μια πιο ξεκούραστη περιήγηση αλλά εμείς επιμείναμε στην ανεξαρτησία μας.
Πανόραμα Βούδας
Τραμ 2
Η φωτογραφική μηχανή του @stonerolling πήρε φωτιά. Προσπαθούσε να «συλλάβει» με τον φακό του όλη αυτή την ομορφιά.
Άγαλμα του Γκέλερτ
Μέγαρο μουσικής Vigadó - Λεπτομέρεια
Σε λίγο συναντήσαμε το άγαλμα της Μικρής Πριγκίπισσας (Kiskirálylány-szobor) (τι λέγαμε πριν που αναπαύεται δίπλα ακριβώς στις γραμμές του τραμ. Είπαμε να βγάλουμε κι εκεί μια φωτογραφία οπότε περιμέναμε να τελειώσει την φωτογράφιση ένα ζευγάρι κινέζων που μας είχε προλάβει. Υπομονετικά είδαμε όλες τις artistic πόζες της κινέζας τουρίστριας. Τις μελετήσαμε σε βάθος, τις σχολιάσαμε και καταναλώσαμε όλη την κατανόηση μας προς τους “βαρβάρους”, αλλά τίποτα, οι πόζες συνεχίζονταν Η απόφαση ήταν ομόφωνη: έπρεπε να σπρώξουμε την κινεζική «μάστιγα» προς τις γραμμές του τραμ για να τα καταφέρουμε. Μας πήρε τελικά μισή σχεδόν ώρα αλλά τα καταφέραμε (να βγάλουμε φωτογραφία, όχι να εγκληματήσουμε).
Μικρή Πριγκίπισσα (Kiskirálylány-szobor)
Επιστρέφοντας προς το κατάλυμά μας, κάναμε μια στάση για ξεκούραση στην Erzsébet tér. Περάσαμε από τον καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου (Szent István) και μετά από ένα γρήγορο καφεδάκι στο νεανικό και γεμάτο κόσμο GOAMAMA COFFEE, φτάσαμε στο κτίριο του διαμερίσματός μας.
Szent István
GOAMAMA COFFEE
Το κτίριο παλιό και οι σκοτεινές εσωτερικές αυλές του υπερτόνιζαν την παρηκμασμένη εικόνα του, αλλά ευτυχώς το διαμέρισμα ήταν ανακαινισμένο και σε καλή κατάσταση.
Αφήσαμε τα πράγματά μας κι αμέσως ξαναβγήκαμε έξω. Σε μια τέτοια πόλη η παραμονή στο σπίτι είναι χαμένος χρόνος. Πρώτη μας κίνηση η αλλαγή συναλλάγματος. Πηγαίνοντας προς το διαμέρισμα είχαμε εντοπίσει ένα ανταλλακτήριο στην Király u. 1b, με πραγματικά εξαιρετική αναλογία, την καλύτερη με διαφορά, που είδαμε σε όλη την πόλη. Ξεμπερδεύοντας και μ’ αυτή την υποχρέωση κατευθυνθήκαμε προς την Andrássy útca την κεντρική, «αυτοκρατορικού» τύπου, λεωφόρο της πόλης.
Andrássy útca
Περάσαμε μπροστά από την Κρατική Όπερα της Ουγγαρίας - που και αυτή ανακαινιζόταν, πλήρως καλυμμένη με μουσαμάδες (Ωωω τι έκπληξη…) - και συνεχίσαμε προς τα ιδιαίτερα κτίρια του Σπιτιού της Φωτογραφίας Mai Manó αλλά και του Θεάτρου Οπερέτας.
Mai Manó
Θέατρο Οπερέτας
Αφήσαμε πίσω μας το Terror Háza (Σπίτι του τρόμου) ένα μουσείο όπου παρουσιάζονται οι εποχές της καταπίεσης των Ούγγρων και χωθήκαμε στα στενά για να βρούμε το μικρό παραδοσιακό εστιατόριο Regos, καθώς η ώρα ήταν κάπως περασμένη και τα στομάχια μας, επηρεασμένα, έπαιζαν κάποιες οπερέτες..
Το φαγητό μας σ’ αυτόν τον ψαγμένο, καλά κρυμμένο και ιδιαίτερο χώρο ήταν απολαυστικό. Ο @stonerolling λάτρεψε την πολύ καυτερή πάστα πιπεριάς που μας σερβίρισαν αρχικά ως ντιπ και αν και υπέφερε δεν μπορούσε να σταματήσει να την τρώει. Αρκετή ώρα αργότερα, σέρνοντας τα βήματα μας, συνέπεια του λουκούλλειου γεύματός μας, επιστρέψαμε στο διαμέρισμα για ξεκούραση, διασχίζοντας μια σειρά από γραφικές γειτονιές.
Το πολύ πρωινό ξύπνημα αλλά και η ταλαιπωρία από το κουβάλημα των αποσκευών για ώρες βοήθησαν για μια μακριά σιέστα.
Η διαδρομή που διανύσαμε το πρωί της 1ης μέρας
Όταν πια ξαναβγήκαμε έξω, είχε νυχτώσει για τα καλά και ήταν ώρα για τα πρώτα μας ποτά στην πόλη. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!
Κατευθυνθήκαμε στην Gozsdu Udvar (που βρισκόταν πολύ κοντά μας), μια στοά που διασχίζει κάθετα ένα μεγάλο τετράγωνο της πόλης, με ενδιάμεσα αίθρια και κήπους στην οποία υπάρχουν μπαράκια, εστιατόρια και καφέ που απευθύνονται κυρίως σε τουρίστες. Κόσμος υπήρχε αρκετός και στην κεντρική “στοά” και στα μπαράκια της.
Στοά Gozsdu Udvar
Την διασχίσαμε βιαστικά χωρίς να βρούμε κάποιον χώρο που να μας ταιριάζει, παρόλο που γενικά ήταν πολύ όμορφη και βγαίνοντας στην άλλη πλευρά ήμασταν για τα καλά μέσα στην παλιά εβραϊκή γειτονιά. Περάσαμε από την μεγάλη συναγωγή (Dohány utcai Zsinagóga) που φυσικά εκείνη την ώρα ήταν πια κλειστή και φροντίσαμε για μερικές ατμοσφαιρικές φωτογραφίες.
Συναγωγή (Dohány utcai Zsinagóga)
Επόμενη στάση το περίφημο Szimpla Kert που έφτιαξε αυτήν την ιδιαίτερη κατηγορία των Ruin bars. Ουσιαστικά είναι μπαρ – πολυχώροι που στεγάζονται σε παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια που άφησαν πίσω τους οι Εβραίοι μετά την αναγκαστική «αποχώρηση» τους αλλά και οι σοβιετικοί μετά την κατάρρευση του τείχους. Το συγκεκριμένο αποτελείται από ένα κεντρικό αίθριο που περιτριγυρίζεται από πολλά δωμάτια σε 2 ορόφους ενώ κάθε ένα από αυτά έχει άλλη διακόσμηση, μουσική και χαρακτήρα. Μέχρι και live από ένα thrash metal συγκρότημα είδαμε σ’ ένα από τα πιο κλειστά και ηχομονωμένα δωμάτια.
Είσοδος του Szimpla Kert (παρόλο που είναι τεράστιο έχει ουρά για να μπεις)
Η κεντρική του στοά
Ένας από τους πολλούς χώρους-μπαράκια του Szimpla Kert
Τρία - τέσσερα κεντρικά μπαρ πωλούσαν τα ποτά σε νορμάλ τιμές τα οποία παίρνεις μόνος σου και κατόπιν κινείσαι όπου σου αρέσει ή όταν υπάρχει πολύς κόσμος, όπου βρεις.
Καθότι σαββατόβραδο, ο κόσμος ήταν πολύς όπως και η αναμονή για το ποτό μας. Με το Cuba Libre στο χέρι περιπλανηθήκαμε στον χώρο, αναμειχθήκαμε με τον κόσμο και στο τέλος, με δυσκολία, βρήκαμε μια γωνιά για να σταθούμε.
Ακολούθησε επόμενο μπαρ. Στο δρόμο πήραμε κι ένα άρωμα Βόρειας Ελλάδας (ΜΠΑΟΚ) σε συνδυασμό με Νότια Ελλάδα (Καλλιθέα - Ελ Πάσο). Παντού υπάρχει ένας Μύθος... και αρκετοί Έλληνες.
Στον ίδιο δρόμο βρήκαμε και το Mika kert, ένα μπαρ σε μια αυλή με τραπεζάκια έξω και στυλ αντίστοιχο με θερινό σινεμά. Εδώ υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία σε ποτά ενώ ήταν και φθηνότερα οπότε χτυπήσαμε μια - δυο (ή μπορεί και τρείς) από τις αγαπημένες μας Jose Cuervo (Δύσκολο πράγμα να βρεις τεκίλα στην Ουγγαρία, πέρα από σφηνάκι).
Mika kert
Καθώς όμως η «δροσιά» γινόταν όλο και πιο έντονη συνεχίσαμε την αναζήτηση για άλλο στέκι. Περάσαμε από το Racskert που ήταν και αυτό υπαίθριο αλλά σχεδόν άδειο και τελικά εντοπίσαμε ένα ακόμη ruin bar, το Ellátó Kert (το πλέον παρακμιακό, που όμως έγινε το αγαπημένο μας). Πολύς κόσμος, μισο-μεθυσμένοι εφήβοι από όλη την Ευρώπη (όπως και στα υπόλοιπα) αλλά παράλληλα πολύ κέφι, χοροί και χαρούμενα πρόσωπα. Η μουσική που ακουγόταν ήταν από Rock μέχρι Funk. Εκεί τελειώσαμε την βραδιά μας με μερικά τελευταία Cuba Libre και επιστρέψαμε σιγά σιγά προς το διαμέρισμα καθώς είχε πάει πια 4.
Ellátó Kert
Η βραδινή διαδρομή (ή αλλιώς μπαρότσαρκα)
Αποχωριστήκαμε την Αθήνα κατά τις 8:15 και σε 2 ώρες ήμασταν στο αεροδρόμιο Ferenc Liszt της Βουδαπέστης , τοπική ώρα 9:15. Αγοράσαμε την Seven day Budapest travelcard (4.950 HUF = 15,6 €) και στην συνέχεια με το λεωφορείο 100Ε (δεν καλύπτεται από την Budapest travelcard - κόστος 900 HUF = 2,83 €) μεταφερθήκαμε απ’ ευθείας στο κέντρο της πόλης δίπλα ακριβώς στην πλατεία Deák Ferenc tér.
Γνωρίζαμε ήδη πως το Μετρό της πόλης βρισκόταν υπό εκτεταμένη ανακαίνιση και πως αρκετοί σταθμοί κατά μήκος της γραμμής 3 δεν θα λειτουργούσαν, οπότε είχαμε φροντίσει να κλείσουμε πολύ κεντρικό διαμέρισμα ώστε να κινούμαστε ευκολότερα, χωρίς ιδιαίτερη εξάρτηση από το Μετρό.
Φτάσαμε στο κέντρο της πόλης περίπου στις 10:30 έχοντας μπροστά μας αρκετές ώρες ως το check-in στο διαμέρισμα (στις 13:00). Έτσι ξεκινήσαμε για μια βόλτα γύρω από την πλατεία και μετά προς τον Δούναβη σέρνοντας πίσω μας βαλίτσες και σακίδια. Αν και το βάρος τους ήταν ιδιαίτερα μεγάλο (κυρίως λόγω των εντύπων και της λοιπής χαρτούρας που θα χρειαζόμασταν στο Kecskemét), «πετούσαμε». Η ατμόσφαιρα της πόλης μας ενθουσίαζε οπότε τα «βαρίδια» μας ξεχάστηκαν αμέσως.
Περάσαμε δίπλα από την πλατεία Vörösmarty tér - κι αυτή βρισκόταν υπό ανακαίνιση - και μέσα από τα στενάκια, φτάσαμε στον παραποτάμιο πεζόδρομο Duna korzó και την πλατεία Vigadó tér. Πίσω μας το εντυπωσιακό μέγαρο μουσικής Vigadó αλλά την προσοχή μας έκλεψε ο μεγάλος ποταμός της Ευρώπης.
Μέγαρο μουσικής Vigadó
Πεζόδρομος Duna korzó με το πασχαλινό παζάρι της
Απέναντι μας εκτεινόταν το πανόραμα της Βούδας, με τα κάστρα, τα παλάτια, τις γέφυρες και τις εκκλησίες της, σε εντυπωσιακή παράταξη. Οι δράκοι έλειπαν για να συμπληρωθούν τα παραμύθια γιατί και πρίγκηπες είχε (εμάς τους 2 - δεν θέλω σχόλια) αλλά και πριγκίπισσες. Δίπλα μας το τραμ 2, το οποίο κάνει την πιο όμορφη διαδρομή στην πόλη, μας πρότεινε μια πιο ξεκούραστη περιήγηση αλλά εμείς επιμείναμε στην ανεξαρτησία μας.
Πανόραμα Βούδας
Τραμ 2
Η φωτογραφική μηχανή του @stonerolling πήρε φωτιά. Προσπαθούσε να «συλλάβει» με τον φακό του όλη αυτή την ομορφιά.
Άγαλμα του Γκέλερτ
Μέγαρο μουσικής Vigadó - Λεπτομέρεια
Σε λίγο συναντήσαμε το άγαλμα της Μικρής Πριγκίπισσας (Kiskirálylány-szobor) (τι λέγαμε πριν που αναπαύεται δίπλα ακριβώς στις γραμμές του τραμ. Είπαμε να βγάλουμε κι εκεί μια φωτογραφία οπότε περιμέναμε να τελειώσει την φωτογράφιση ένα ζευγάρι κινέζων που μας είχε προλάβει. Υπομονετικά είδαμε όλες τις artistic πόζες της κινέζας τουρίστριας. Τις μελετήσαμε σε βάθος, τις σχολιάσαμε και καταναλώσαμε όλη την κατανόηση μας προς τους “βαρβάρους”, αλλά τίποτα, οι πόζες συνεχίζονταν Η απόφαση ήταν ομόφωνη: έπρεπε να σπρώξουμε την κινεζική «μάστιγα» προς τις γραμμές του τραμ για να τα καταφέρουμε. Μας πήρε τελικά μισή σχεδόν ώρα αλλά τα καταφέραμε (να βγάλουμε φωτογραφία, όχι να εγκληματήσουμε).
Μικρή Πριγκίπισσα (Kiskirálylány-szobor)
Επιστρέφοντας προς το κατάλυμά μας, κάναμε μια στάση για ξεκούραση στην Erzsébet tér. Περάσαμε από τον καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου (Szent István) και μετά από ένα γρήγορο καφεδάκι στο νεανικό και γεμάτο κόσμο GOAMAMA COFFEE, φτάσαμε στο κτίριο του διαμερίσματός μας.
Szent István
GOAMAMA COFFEE
Το κτίριο παλιό και οι σκοτεινές εσωτερικές αυλές του υπερτόνιζαν την παρηκμασμένη εικόνα του, αλλά ευτυχώς το διαμέρισμα ήταν ανακαινισμένο και σε καλή κατάσταση.
Αφήσαμε τα πράγματά μας κι αμέσως ξαναβγήκαμε έξω. Σε μια τέτοια πόλη η παραμονή στο σπίτι είναι χαμένος χρόνος. Πρώτη μας κίνηση η αλλαγή συναλλάγματος. Πηγαίνοντας προς το διαμέρισμα είχαμε εντοπίσει ένα ανταλλακτήριο στην Király u. 1b, με πραγματικά εξαιρετική αναλογία, την καλύτερη με διαφορά, που είδαμε σε όλη την πόλη. Ξεμπερδεύοντας και μ’ αυτή την υποχρέωση κατευθυνθήκαμε προς την Andrássy útca την κεντρική, «αυτοκρατορικού» τύπου, λεωφόρο της πόλης.
Andrássy útca
Περάσαμε μπροστά από την Κρατική Όπερα της Ουγγαρίας - που και αυτή ανακαινιζόταν, πλήρως καλυμμένη με μουσαμάδες (Ωωω τι έκπληξη…) - και συνεχίσαμε προς τα ιδιαίτερα κτίρια του Σπιτιού της Φωτογραφίας Mai Manó αλλά και του Θεάτρου Οπερέτας.
Mai Manó
Θέατρο Οπερέτας
Αφήσαμε πίσω μας το Terror Háza (Σπίτι του τρόμου) ένα μουσείο όπου παρουσιάζονται οι εποχές της καταπίεσης των Ούγγρων και χωθήκαμε στα στενά για να βρούμε το μικρό παραδοσιακό εστιατόριο Regos, καθώς η ώρα ήταν κάπως περασμένη και τα στομάχια μας, επηρεασμένα, έπαιζαν κάποιες οπερέτες..
Το φαγητό μας σ’ αυτόν τον ψαγμένο, καλά κρυμμένο και ιδιαίτερο χώρο ήταν απολαυστικό. Ο @stonerolling λάτρεψε την πολύ καυτερή πάστα πιπεριάς που μας σερβίρισαν αρχικά ως ντιπ και αν και υπέφερε δεν μπορούσε να σταματήσει να την τρώει. Αρκετή ώρα αργότερα, σέρνοντας τα βήματα μας, συνέπεια του λουκούλλειου γεύματός μας, επιστρέψαμε στο διαμέρισμα για ξεκούραση, διασχίζοντας μια σειρά από γραφικές γειτονιές.
Το πολύ πρωινό ξύπνημα αλλά και η ταλαιπωρία από το κουβάλημα των αποσκευών για ώρες βοήθησαν για μια μακριά σιέστα.
Η διαδρομή που διανύσαμε το πρωί της 1ης μέρας
Όταν πια ξαναβγήκαμε έξω, είχε νυχτώσει για τα καλά και ήταν ώρα για τα πρώτα μας ποτά στην πόλη. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!
Κατευθυνθήκαμε στην Gozsdu Udvar (που βρισκόταν πολύ κοντά μας), μια στοά που διασχίζει κάθετα ένα μεγάλο τετράγωνο της πόλης, με ενδιάμεσα αίθρια και κήπους στην οποία υπάρχουν μπαράκια, εστιατόρια και καφέ που απευθύνονται κυρίως σε τουρίστες. Κόσμος υπήρχε αρκετός και στην κεντρική “στοά” και στα μπαράκια της.
Στοά Gozsdu Udvar
Την διασχίσαμε βιαστικά χωρίς να βρούμε κάποιον χώρο που να μας ταιριάζει, παρόλο που γενικά ήταν πολύ όμορφη και βγαίνοντας στην άλλη πλευρά ήμασταν για τα καλά μέσα στην παλιά εβραϊκή γειτονιά. Περάσαμε από την μεγάλη συναγωγή (Dohány utcai Zsinagóga) που φυσικά εκείνη την ώρα ήταν πια κλειστή και φροντίσαμε για μερικές ατμοσφαιρικές φωτογραφίες.
Συναγωγή (Dohány utcai Zsinagóga)
Επόμενη στάση το περίφημο Szimpla Kert που έφτιαξε αυτήν την ιδιαίτερη κατηγορία των Ruin bars. Ουσιαστικά είναι μπαρ – πολυχώροι που στεγάζονται σε παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια που άφησαν πίσω τους οι Εβραίοι μετά την αναγκαστική «αποχώρηση» τους αλλά και οι σοβιετικοί μετά την κατάρρευση του τείχους. Το συγκεκριμένο αποτελείται από ένα κεντρικό αίθριο που περιτριγυρίζεται από πολλά δωμάτια σε 2 ορόφους ενώ κάθε ένα από αυτά έχει άλλη διακόσμηση, μουσική και χαρακτήρα. Μέχρι και live από ένα thrash metal συγκρότημα είδαμε σ’ ένα από τα πιο κλειστά και ηχομονωμένα δωμάτια.
Είσοδος του Szimpla Kert (παρόλο που είναι τεράστιο έχει ουρά για να μπεις)
Η κεντρική του στοά
Ένας από τους πολλούς χώρους-μπαράκια του Szimpla Kert
Τρία - τέσσερα κεντρικά μπαρ πωλούσαν τα ποτά σε νορμάλ τιμές τα οποία παίρνεις μόνος σου και κατόπιν κινείσαι όπου σου αρέσει ή όταν υπάρχει πολύς κόσμος, όπου βρεις.
Καθότι σαββατόβραδο, ο κόσμος ήταν πολύς όπως και η αναμονή για το ποτό μας. Με το Cuba Libre στο χέρι περιπλανηθήκαμε στον χώρο, αναμειχθήκαμε με τον κόσμο και στο τέλος, με δυσκολία, βρήκαμε μια γωνιά για να σταθούμε.
Ακολούθησε επόμενο μπαρ. Στο δρόμο πήραμε κι ένα άρωμα Βόρειας Ελλάδας (ΜΠΑΟΚ) σε συνδυασμό με Νότια Ελλάδα (Καλλιθέα - Ελ Πάσο). Παντού υπάρχει ένας Μύθος... και αρκετοί Έλληνες.
Στον ίδιο δρόμο βρήκαμε και το Mika kert, ένα μπαρ σε μια αυλή με τραπεζάκια έξω και στυλ αντίστοιχο με θερινό σινεμά. Εδώ υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία σε ποτά ενώ ήταν και φθηνότερα οπότε χτυπήσαμε μια - δυο (ή μπορεί και τρείς) από τις αγαπημένες μας Jose Cuervo (Δύσκολο πράγμα να βρεις τεκίλα στην Ουγγαρία, πέρα από σφηνάκι).
Mika kert
Καθώς όμως η «δροσιά» γινόταν όλο και πιο έντονη συνεχίσαμε την αναζήτηση για άλλο στέκι. Περάσαμε από το Racskert που ήταν και αυτό υπαίθριο αλλά σχεδόν άδειο και τελικά εντοπίσαμε ένα ακόμη ruin bar, το Ellátó Kert (το πλέον παρακμιακό, που όμως έγινε το αγαπημένο μας). Πολύς κόσμος, μισο-μεθυσμένοι εφήβοι από όλη την Ευρώπη (όπως και στα υπόλοιπα) αλλά παράλληλα πολύ κέφι, χοροί και χαρούμενα πρόσωπα. Η μουσική που ακουγόταν ήταν από Rock μέχρι Funk. Εκεί τελειώσαμε την βραδιά μας με μερικά τελευταία Cuba Libre και επιστρέψαμε σιγά σιγά προς το διαμέρισμα καθώς είχε πάει πια 4.
Ellátó Kert
Η βραδινή διαδρομή (ή αλλιώς μπαρότσαρκα)
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0
Last edited: