Ουγγαρία Στην Βουδαπέστη αλλά και στον κάμπο της Ουγγαρίας (Δούναβης - Σηκουάνας σημειώσατε 1)

[gkalla]

Kecskemét

Πρωί - πρωί με την δροσούλα πήγαμε στην εταιρία ενοικίασης αυτοκινήτων, στο κέντρο της πόλης και αφού εξασφαλίσαμε πως η εταιρεία θα μας έδινε, μέσα στο πακέτο των υπηρεσιών, την Ουγγρική βινιέτα (η προπληρωμένη κάρτα για την κυκλοφορία στους εθνικούς δρόμους που δεν έχουν διόδια), πήραμε τον δρόμο για το Kecskemét. Βγαίνοντας από την Βουδαπέστη πετύχαμε ένα ελληνικό γυράδικο-ταβέρνα με το όνομα Σαλονίκη που μάλιστα είχε και ουρά ακριβώς απ’ έξω. Είπαμε, παντού υπάρχει ένας …μύθος.

Επί μια ώρα διασχίζαμε τον απολύτως επίπεδο κάμπο της χώρας (εδώ η φύση είχε βάλει και αλφάδι) και νομίζω πως είναι η πιο βαρετή διαδρομή που έχω κάνει ποτέ.

Ο εθνικός δρόμος ήταν μέτριας ποιότητας και γεμάτος νταλίκες ενώ το τοπίο έμοιαζε να είναι συνεχώς το ίδιο χωρίς να υπάρχει κάποιο σημείο αναφοράς που θα μπορούσε να σου τραβήξει την προσοχή.

Φτάσαμε στην πόλη λίγο νωρίτερα από την έναρξη των επαγγελματικών μας υποχρεώσεων που ξεκινούσαν στις 14:00 αλλά δεν είχαμε και χρόνο ώστε να κάνουμε check-in στο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει στην πόλη.

Σιγά σιγά άρχισαν να συγκεντρώνονται και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, συνάδερφοι από σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Η υποδοχή ήταν συμπαθής και αρκετά διασκεδαστική. Μας μίλησαν για την περιοχή και τα χαρακτηριστικά της πόλης, που ξεκίνησε σαν μια καθαρά αγροτική περιοχή ενώ τώρα μετασχηματιζόταν σε βιομηχανική, με την έλευση μεγάλων βιομηχανιών, κυρίως από την Γερμανία, αλλά και την ανάπτυξη αρκετών τοπικών. Ανέφεραν επίσης με αρκετή δόση χιούμορ πως ενώ οι άλλες πόλεις κάνουν πάρκα με τεχνητές λίμνες, στο Kecskemét φτιάχνουν πάρκα με τεχνητούς λόφους για να σπάσουν την μονοτονία του κάμπου. Ο καθένας με τον καημό του…

Λίγο πριν τελειώσει η υποδοχή, μερικές νεαρές κοπέλες, ντυμένες με τοπικές στολές, μας παρουσίασαν, με μεγάλη περηφάνια, κάποια παραδοσιακά τραγούδια της περιοχής (Ουγγρικά δημοτικά). Η καλλιέργεια μας, δεν μας επέτρεψε να γελάσουμε - μέχρι δακρύων - από αυτό το κακόηχο και πολύ αστείο θέαμα.

Σειρά είχε η ξενάγηση στο κέντρο της πόλης αρχίζοντας από το όμορφο θέατρο της, το Kecskeméti Katona József Nemzeti Színház. Περάσαμε για λίγο και από την καθολική εκκλησία του Αγίου Νικολάου για να καταλήξουμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, την Kossuth tér. Η ευγενική και κατατοπισμένη ξεναγός μας έκανε την δουλειά της με πάθος, ιδιαίτερα όταν αναφερόταν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ανέφερε μάλιστα συχνά την Κωνσταντινούπολη με το βυζαντινό της όνομα, σε πείσμα των Τούρκων συναδέρφων που διαρκώς την διόρθωναν, λέγοντας πως η πόλη λέγεται Ινσταμπούλ.

Θέατρο Kecskeméti Katona József Nemzeti Színház

Καθολική εκκλησία του Αγίου Νικολάου

Αυτή η μεγάλη πλατεία πλαισιώνεται από αρκετά ωραία κτίρια με πρώτο το δημαρχείο της πόλης. Σημαντικό επίσης είναι και το κτίριο του καλβινιστικού κολλεγίου (Kecskeméti Református Kollégium Gimnáziuma) το οποίο βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Εκεί διδάσκεται, ακόμη και σήμερα, η μέθοδος μουσικής εκμάθησης Kodály που αναπτύχθηκε από τον γεννημένο στην πόλη Zoltán Kodály. Η μέθοδος αυτή είναι τελείως διαφορετική από αυτή που ξέρουμε μια που οι νότες δεν παραμένουν ίδιες, όπως τις έχουμε συνηθίσει, αλλά μπορούν να αλλάζουν συχνότητα. Τελικά κάτι έχει προσφέρει και το Kecskemét στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Δημαρχείο Kecskemét

Κολλέγιο Μουσικής Kecskeméti Református Kollégium Gimnáziuma

Ταχυδρομείο του Kecskemét

Στην άλλη πλευρά βρισκόταν το Cifrapalota, ένα πρώην παλάτι, νυν μουσείο που φιλοξενεί μια μόνιμη έκθεση καλών τεχνών και ιστορικών τεχνουργημάτων από τους Αβάρους ηγέτες της Ουγγαρίας καθώς και προσωρινές ιστορικές και αρχαιολογικές εκθέσεις. Δίπλα του στέκεται η πολύ εντυπωσιακή συναγωγή της πόλης ενώ υπάρχουν ακόμη και άλλες καθολικές, καλβινιστικές ακόμη και ορθόδοξες εκκλησίες πάνω στην πλατεία ή πολύ κοντά σ’ αυτή.

Συναγωγή του Kecskemét

Μετά το τέλος της ξενάγησης ακολούθησε δείπνο σ’ έναν μάλλον αδιάφορο χώρο ενός κεντρικού ξενοδοχείου της πόλης. Αφορμή να γνωρίσουμε τους συναδέρφους, συνοδεία καλού κόκκινου κρασιού που βοηθούσε ώστε να χαλαρώσουν όλοι.

Τελειώσαμε αργά από τις υποχρεώσεις μας και πήγαμε στο διαμέρισμα βιώνοντας μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Όχι μόνο λεγόταν Happy Colours House αλλά έμοιαζε και με παιδική χαρά. Πέρα από τα χρώματα στους τοίχους και την ζωηρή διακόσμηση που του έδιναν έναν κάπως σουρεαλιστικό χαρακτήρα, το παιδικό κρεβάτι ήταν όλα τα λεφτά. «Χωμένο» μέσα σε μια ντουλάπα, επενδυμένη με μαλακές ταπετσαρίες που απεικόνιζαν ζωάκια ήταν το κλου του σπιτιού. Άμεσα και χωρίς συζήτηση, ο @stonerolling το επέλεξε ως «φωλιά» για τις επόμενες 3 βραδιές που θα περνούσαμε εκεί. Το μόνο θέμα που είχαμε με το σπίτι ήταν πως δεν μπορούσαμε να το κλειδώσουμε όταν βγαίναμε, και καθώς οι ιδιοκτήτες έλειπαν σε κάποιο γάμο στην Μολδαβία, μας βοήθησε ένας γείτονας. Η συνεννόηση μαζί του ήταν στην διεθνή γλώσσα του σώματος, η οποία όπως πάντα αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματική.

Η διαδρομή στο Kecskemét

Η δεύτερη μέρα στο Kecskemét κύλισε με πολλές υποχρεώσεις στο πανεπιστήμιο της πόλης. Αρχικά, από δικό μας λάθος, βρεθήκαμε σε άλλη συνάντηση από αυτήν που έπρεπε και όταν το συνειδητοποιήσαμε, διαπιστώσαμε πως μας περίμεναν για πολύ ώρα αλλού, μόνο εμάς τους 2, ο κοσμήτορας της σχολής και ο πρόεδρος του τμήματος μάρκετινγκ. Μεγάλη η χάρη μας!!!

Στο διάλειμμα, ένας από τους καθηγητές του τμήματος Μάρκετινγκ μας περιέγραψε την εμπειρία του ως επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Πάτρας. Μας αφηγήθηκε την κωμικοτραγική ιστορία της τρίμηνης παραμονής του εκεί. Την πρώτη μέρα έκανε ενθουσιασμένος μάθημα στους φοιτητές αλλά την επόμενη ημέρα ξεκίνησε κατάληψη διαρκείας, με αποτέλεσμα ο καθηγητής να μην ξανακάνει μάθημα στο υπόλοιπο διάστημα. Πέρασε ευχάριστα τις δωρεάν διακοπές του, κάνοντας εκδρομές στην Ελλάδα και μαθαίνοντας να πίνει φραπέ. Ήταν σίγουρο, μας είχαν πάρει είδηση…

Η ημέρα συνεχίστηκε με ομαδικές συναντήσεις και κατ’ ιδίαν συνομιλίες με συναδέρφους αλλά και πιο ενδιαφέρουσες περιηγήσεις στα διάφορα εργαστήρια του πανεπιστημίου.

Ενδιάμεσα προσφέρθηκε γεύμα στην καντίνα του πανεπιστημίου με φαγητό αντίστοιχης ποιότητας (χωρίς σταγόνα αλκοόλ, έτσι για αποτοξίνωση...) και κατόπιν ξενάγηση σε φυτώρια και καλλιέργειες...

Η μόνη άλλη δραστηριότητα, άξια αναφοράς, ήταν η οργανωμένη επίσκεψη στο μουσείο παιχνιδιών της πόλης (Szórakaténusz Játékmúzeum és Műhely) που είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον καθώς σε ένα συμπαθέστατο κτίριο παρουσιάζονταν πολλά παιχνίδια των προηγούμενων αιώνων (κυρίως του 19ου και του20ου), κάποια από τα οποία ήταν όμοια με αυτά που παίζαμε κι εμείς. Τσίγκινα βατραχάκια, κουρδιστά καρουζέλ, η γνωστή μαϊμού με τα πιατίνια και άλλα που όλοι θυμόμαστε. Όσοι δεν τα ξέρουν, καλά θα έκαναν να εγκαταλείψουν. Δεν είναι το Forum για ανήλικα. Η Κριστίνα, μέλος του προσωπικού του πανεπιστημίου που μας φιλοξενούσε, είχε συγκινηθεί βλέποντας την Barbie της ενώ αντίθετα μια Λιθουανή καθηγήτρια ήταν εκνευρισμένη γιατί θυμόταν πως η μητέρα της δεν την άφηνε να παίζει με παιχνίδια όταν ήταν μικρή. Πως το έλεγε ο ποιητής; “Να χαμογελάς σε κάθε άνθρωπο που συναντάς. Δεν ξέρεις τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας”

Όταν τελειώσαμε με τις υποχρεώσεις μας, πεινασμένοι από το φτωχό γεύμα του πανεπιστημίου αποφασίσαμε με κάποιους από τους καινούργιους μας φίλους να πάμε στο εστιατόριο Kecskemeti Csarda για ένα καλύτερης ποιότητας δείπνο. Η παρέα πια αποτελούνταν από εμάς τους 2, δύο συναδέρφισες από την Τουρκία, η μια με μαντήλα και ντύσιμο από την κορυφή ως τα νύχια, η άλλη πολύ μοντέρνα με tatoo και τέλος ένας Πολωνός, γεννημένος στην Γαλλία με καταγωγή … από την Μαδαγασκάρη (κάπως έτσι θα βλέπουν και τον Αντεντοκούμπο οι Αμερικάνοι).

Ευτυχώς είχαμε ξεφορτωθεί διακριτικά τους βαρετούς και πολύ τυπικούς βόρειους αλλά και 2 ακόμη ελληνίδες που είχαν το ίδιο στυλ! Ήταν ικανοί να μιλάνε για δουλειές ακόμη και τις ώρες της χαλάρωσης. Το φαγητό ήρθε, με εντυπωσιακές μερίδες, ικανές να χορτάσουν δυο άτομα η καθεμιά και ήταν νόστιμο, αλλά η παρέα ήταν ακόμη νοστιμότερη. Τα αστεία, τα ανέκδοτα και τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν και το κλίμα που φτιάχτηκε δεν διέφερε καθόλου από μια κλασική ελληνική παρέα. Μάλιστα τους ανέφερα ότι μοιάζουν πολύ με Έλληνες στο κέφι και στο χιούμορ αλλά μου αντιγύρισαν πως οι Έλληνες τους μοιάζουν. Οι υπάλληλοι του εστιατορίου δε, μας αντιμετώπιζαν ως αξιοθέατο. Ποιός ξέρει πόσο καιρό είχαν να δουν μια τόσο κεφάτη και ζωντανή παρέα. Μια πολυεθνική παρέα στο Kecskemét πρέπει να ήταν εξωτική attraction.

Εστιατόριο Kecskemeti Csarda

Το βραδάκι, παρόλη την κούραση της ημέρας, είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στα μπαρ της πόλης, το απαιτούσε το έθιμο. Είχαμε μεγάλη επιτυχία σ’ αυτή τη βόλτα!!! Μπορέσαμε να βρούμε 2-3 στο κέντρο, τα οποία όμως ήταν από τελείως άδεια έως 5 άτομα το πολύ μαζί με τον μπάρμαν και τον σερβιτόρο. Η διασκέδαση στην πόλη ήταν πραγματικά ανύπαρκτη. Το επιβεβαιώσαμε την επόμενη ημέρα όταν ρωτήσαμε κάποιους συναδέρφους να μας πουν που διασκεδάζουν οι φοιτητές τα βράδια και μας απάντησαν πως διαβάζουν και κοιμούνται, μόνο τα Σάββατα βγαίνουν.

Έτσι καταλήξαμε στην ιδιωτική μας «παιδική χαρά» αφού είχαμε φροντίσει να προμηθευτούμε κάμποσα μπουκάλια καλό τοπικό κρασί και αρκετά συνοδευτικά μεζεδάκια από τα υπέροχα αλλαντικά και τυριά της περιοχής.

Τελευταία μας μέρα στο Kecskemét, πέρα από μια εκδήλωση με τους φοιτητές του πανεπιστημίου και κάποιες επαφές μαζί τους, είχαμε μια μεγάλη όσο και παράξενη δραστηριότητα. Θα επισκεπτόμασταν μια «παραδοσιακή» αγροικία στον κάμπο για το «περίφημο» Puszta programme. Το τι γέλια κάναμε στο άκουσμα του προγράμματος δεν λέγεται. Τελικά αποδείχτηκε πως το όνομα Puszta αναφέρεται στην Ουγγρική στέπα και το πρόγραμμα έδειχνε, σε μια τουριστική έκδοση, το τι ακριβώς έκαναν οι κάτοικοι της στέπας τα παλιότερα χρόνια. Κάτι αντίστοιχο με το πρόγραμμα “Μια μέρα στον θεσσαλικό κάμπο”. Στην αρχή συγκεντρωθήκαμε στην είσοδο αυτής της τουριστικής αγροικίας σε ένα σημείο όπου τριγύρω υπήρχαν διάφορα οικήματα προς ενοικίαση.

Πραγματικά απορήσαμε με το γεγονός ότι έρχονταν άνθρωποι εκεί, στη μέση του κάμπου, να περάσουν τις διακοπές τους. Ο καθένας με την διαστροφή του, τι να πεις; Περιμέναμε λίγη ώρα εκεί, συνοδεία αρκετών κερασμένων Palinkas (Παραδοσιακό τσίπουρο από φρούτα). Ειδικά στον @stonerolling άρεσαν πολύ και βοήθησε ώστε να μην πάνε χαμένες όσες περίσσευαν... (Ήπιε 3-4 αντί μιας που αντιστοιχούσε στον καθένα). Σε λίγο ήρθαν 2-3 κάρα με τους οδηγούς τους για να μας μεταφέρουν σε μια κοντινή περιοχή όπου βρίσκονταν οι εγκαταστάσεις για το show με τα άλογα που μας είχαν ετοιμάσει. Στην διαδρομή πέρα από σπίτια προς ενοικίαση είδαμε κι εκείνα τα παράξενα βοοειδή που εκτρέφουν στην περιοχή.

Μας τακτοποίησαν σε κάποιες στεγασμένες εξέδρες και άρχισε η παράσταση. Πρώτα ξεκίνησαν να τρέχουν στον χώρο οι άμαξες, οδηγούμενες από παραδοσιακά ντυμένους αμαξάδες. Έκαναν κάμποσες βόλτες με τόσο μεγάλη ταχύτητα που οι άμαξες έφταναν στο σημείο να «σπινιάρουν».

Ύστερα άρχισαν να εμφανίζονται οι τοπικοί «καουμπόηδες» με τα εκπαιδευμένα άλογα τους. Τα κόλπα και τα ακροβατικά έδιναν και έπαιρναν ενώ υπήρχαν και αστεία στιγμιότυπα με ένα καβαλάρη που αντί αλόγου προσπαθούσε να κουμαντάρει έναν δύστροπο γάιδαρο (εγώ υποστήριζα τον γάιδαρο). Η κορύφωση της όλης παράστασης ήταν τα ακροβατικά που έκαναν 2-3 από τους καβαλάρηδες πάνω σε πολλά άλογα ζεμένα μεταξύ τους. Φαινόταν επικίνδυνο αλλά οι ιππείς το έκαναν να μοιάζει απόλυτα ελεγχόμενο και ασφαλές.

Η ομολογουμένως εντυπωσιακή παράσταση κράτησε μισή ώρα και μετά μας γύρισαν πίσω στις κεντρικές εγκαταστάσεις για να δειπνήσουμε. Το μενού ήταν εξαιρετικό, και η χθεσινή παρέα είχε αυξηθεί με κάποιες συναδέρφους από το Βρότσλαβ. Το κρασί έρεε άφθονο, αλλά οι Πολωνέζες δεν άφηναν να πάει σταγόνα χαμένη. Άδειαζαν τα 2λίτρα μπουκάλια εν ριπή οφθαλμού ενώ εμείς αγωνιούσαμε να τις προλάβουμε (Τι μου θύμισαν οι άτιμες, την πεθερά μου, που παρήγγελνε πάντα το επόμενο μπουκάλι κρασί, πριν τελειώσει το προηγούμενο). Παρόλο που ο αγώνας ήταν χαμένος εξ αρχής, κερδίσαμε εντέλλει την εκτίμηση των συναδελφισσών, και στο τέλος παραδέχτηκαν πως διασκέδασαν πολύ με την παρέα μας.

Παράλληλα με το φαγητό ένα μικρό γκρουπάκι έπαιζε συμπαθητική μουσική. Εκτός της κλασικής τσιγγάνικης έπαιζαν γνωστά κομμάτια από όλες τις χώρες ώστε να τους δίνουν κανένα εξτραδάκι οι αλλοδαποί τουρίστες. Κάποια στιγμή μάλιστα με την προτροπή των ξένων συναδέρφων άρχισαν να παίζουν ελληνικά κομμάτια με σκοπό να μας βάλουν να χορέψουμε. Δεν τους κάναμε όμως τη χάρη, οπότε έμειναν χωρίς μπαλέτα.

Στην αναχώρηση, μέσα στην γενική ευθυμία, στάθηκαν όλοι οι συνάδερφοι σε παράταξη για να μας χαιρετήσουν, κάνοντας μας από την μια να αισθανθούμε ως celebrities αλλά από την άλλη λίγο άβολα, για να πω την αλήθεια. Η επιστροφή με τα πούλμαν στην πόλη ήταν δύσκολη, με μποτιλιάρισμα και κράτησε 1,5 περίπου ώρα για μια απόσταση 25-30 χιλιομέτρων. Η ελαφριά ζαλάδα που είχαμε από την αθρόα κατανάλωση palinka και κρασιού δεν μας εμπόδισε να συνεχίσουμε την πλάκα και το κουβεντολόι με τους συναδέρφους που δεν ξέραμε αν θα τους ξαναδούμε ποτέ.

Το τελευταίο βράδυ μας στο Kecskemét, το περάσαμε και πάλι στο σπίτι, συντροφιά με καλή ροκ μουσική (έτσι για να ξεχάσουμε την ελληνική μουσική ερμηνευμένη από Ουγγρικά βιολιά) και λίγο ακόμη κρασί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 10
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Είπα κι εγώ, πόσο καιρό θα μείνει εκτός ιστοριών;
Ωραιότατα, τη περιμέναμε την Ουγγρική επαρχία αλλά και την αγαπημένη Βουδαπέστη!

 

[gkalla]

Είπα κι εγώ, πόσο καιρό θα μείνει εκτός ιστοριών;
Ωραιότατα, τη περιμέναμε την Ουγγρική επαρχία αλλά και την αγαπημένη Βουδαπέστη!

Έπεσε δουλειά (κι ακόμα έχει) αλλά επέστρεψα.

 

[gkalla]

Βουδαπέστη (Μέρος 1ο)

Αποχωριστήκαμε την Αθήνα κατά τις 8:15 και σε 2 ώρες ήμασταν στο αεροδρόμιο Ferenc Liszt της Βουδαπέστης , τοπική ώρα 9:15. Αγοράσαμε την Seven day Budapest travelcard (4.950 HUF = 15,6 €) και στην συνέχεια με το λεωφορείο 100Ε (δεν καλύπτεται από την Budapest travelcard - κόστος 900 HUF = 2,83 €) μεταφερθήκαμε απ’ ευθείας στο κέντρο της πόλης δίπλα ακριβώς στην πλατεία Deák Ferenc tér.

Γνωρίζαμε ήδη πως το Μετρό της πόλης βρισκόταν υπό εκτεταμένη ανακαίνιση και πως αρκετοί σταθμοί κατά μήκος της γραμμής 3 δεν θα λειτουργούσαν, οπότε είχαμε φροντίσει να κλείσουμε πολύ κεντρικό διαμέρισμα ώστε κινούμαστε ευκολότερα, χωρίς ιδιαίτερη εξάρτηση από το Μετρό.

Φτάσαμε στο κέντρο της πόλης περίπου στις 10:30 έχοντας μπροστά μας αρκετές ώρες ως το check-in στο διαμέρισμα (στις 13:00). Έτσι ξεκινήσαμε για μια βόλτα γύρω από την πλατεία και μετά προς τον Δούναβη σέρνοντας πίσω μας βαλίτσες και σακίδια. Αν και το βάρος τους ήταν ιδιαίτερα μεγάλο (κυρίως λόγω των εντύπων και της λοιπής χαρτούρας που θα χρειαζόμασταν στο Kecskemét), «πετούσαμε». Η ατμόσφαιρα της πόλης μας ενθουσίαζε οπότε τα «βαρίδια» μας ξεχάστηκαν αμέσως.

Περάσαμε δίπλα από την πλατεία Vörösmarty tér - κι αυτή βρισκόταν υπό ανακαίνιση - και μέσα από τα στενάκια, φτάσαμε στον παραποτάμιο πεζόδρομο Duna korzó και την πλατεία Vigadó tér. Πίσω μας το εντυπωσιακό μέγαρο μουσικής Vigadó αλλά την προσοχή μας έκλεψε ο μεγάλος ποταμός της Ευρώπης.

Μέγαρο μουσικής Vigadó

Πεζόδρομος Duna korzó με το πασχαλινό παζάρι της

Απέναντι μας εκτεινόταν το πανόραμα της Βούδας, με τα κάστρα, τα παλάτια, τις γέφυρες και τις εκκλησίες της, σε εντυπωσιακή παράταξη. Οι δράκοι έλειπαν για να συμπληρωθούν τα παραμύθια γιατί και πρίγκηπες είχε (εμάς τους 2 - δεν θέλω σχόλια) αλλά και πριγκίπισσες. Δίπλα μας το τραμ 2, το οποίο κάνει την πιο όμορφη διαδρομή στην πόλη, μας πρότεινε μια πιο ξεκούραστη περιήγηση αλλά εμείς επιμείναμε στην ανεξαρτησία μας.

Πανόραμα Βούδας

Τραμ 2

Η φωτογραφική μηχανή του @stonerolling πήρε φωτιά. Προσπαθούσε να «συλλάβει» με τον φακό του όλη αυτή την ομορφιά.

Άγαλμα του Γκέλερτ

Μέγαρο μουσικής Vigadó - Λεπτομέρεια

Σε λίγο συναντήσαμε το άγαλμα της Μικρής Πριγκίπισσας (Kiskirálylány-szobor) (τι λέγαμε πριν που αναπαύεται δίπλα ακριβώς στις γραμμές του τραμ. Είπαμε να βγάλουμε κι εκεί μια φωτογραφία οπότε περιμέναμε να τελειώσει την φωτογράφιση ένα ζευγάρι κινέζων που μας είχε προλάβει. Υπομονετικά είδαμε όλες τις artistic πόζες της κινέζας τουρίστριας. Τις μελετήσαμε σε βάθος, τις σχολιάσαμε και καταναλώσαμε όλη την κατανόηση μας προς τους “βαρβάρους”, αλλά τίποτα, οι πόζες συνεχίζονταν Η απόφαση ήταν ομόφωνη: έπρεπε να σπρώξουμε την κινεζική «μάστιγα» προς τις γραμμές του τραμ για να τα καταφέρουμε. Μας πήρε τελικά μισή σχεδόν ώρα αλλά τα καταφέραμε (να βγάλουμε φωτογραφία, όχι να εγκληματίστουμε).

Μικρή Πριγκίπισσα (Kiskirálylány-szobor)

Επιστρέφοντας προς το κατάλυμά μας, κάναμε μια στάση για ξεκούραση στην Erzsébet tér. Περάσαμε από τον καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου (Szent István) και μετά από ένα γρήγορο καφεδάκι στο νεανικό και γεμάτο κόσμο GOAMAMA COFFEE, φτάσαμε στο κτίριο του διαμερίσματός μας.

Szent István

GOAMAMA COFFEE

Το κτίριο παλιό και οι σκοτεινές εσωτερικές αυλές του υπερτόνιζαν την παρηκμασμένη εικόνα του, αλλά ευτυχώς το διαμέρισμα ήταν ανακαινισμένο και σε καλή κατάσταση.

Αφήσαμε τα πράγματά μας κι αμέσως ξαναβγήκαμε έξω. Σε μια τέτοια πόλη η παραμονή στο σπίτι είναι χαμένος χρόνος. Πρώτη μας κίνηση η αλλαγή συναλλάγματος. Πηγαίνοντας προς το διαμέρισμα είχαμε εντοπίσει ένα ανταλλακτήριο στην Király u. 1b, με πραγματικά εξαιρετική αναλογία, την καλύτερη με διαφορά, που είδαμε σε όλη την πόλη. Ξεμπερδεύοντας και μ’ αυτή την υποχρέωση κατευθυνθήκαμε προς την Andrássy útca την κεντρική, «αυτοκρατορικού» τύπου, λεωφόρο της πόλης.

Andrássy útca

Περάσαμε μπροστά από την Κρατική Όπερα της Ουγγαρίας - που και αυτή ανακαινιζόταν, πλήρως καλυμμένη με μουσαμάδες (Ωωω τι έκπληξη…) - και συνεχίσαμε προς τα ιδιαίτερα κτίρια του Σπιτιού της Φωτογραφίας Mai Manó αλλά και του Θεάτρου Οπερέτας.

Mai Manó

Θέατρο Οπερέτας

Αφήσαμε πίσω μας το Terror Háza (Σπίτι του τρόμου) ένα μουσείο όπου παρουσιάζονται οι εποχές της καταπίεσης των Ούγγρων και χωθήκαμε στα στενά για να βρούμε το μικρό παραδοσιακό εστιατόριο Regos καθώς η ώρα ήταν κάπως περασμένη και τα στομάχια μας, επηρεασμένα, έπαιζαν κάποιες οπερέτες..

Το φαγητό μας σ’ αυτόν τον ψαγμένο, καλά κρυμμένο και ιδιαίτερο χώρο ήταν απολαυστικό. Ο @stonerolling λάτρεψε την πολύ καυτερή πάστα πιπεριάς που μας σερβίρισαν αρχικά ως ντιπ και αν και υπέφερε δεν μπορούσε να σταματήσει να την τρώει. Αρκετή ώρα αργότερα, σέρνοντας τα βήματα μας, συνέπεια του λουκούλλειου γεύματός μας, επιστρέψαμε στο διαμέρισμα για ξεκούραση, διασχίζοντας μια σειρά από γραφικές γειτονιές.

Το πολύ πρωινό ξύπνημα αλλά και η ταλαιπωρία από το κουβάλημα των αποσκευών για ώρες βοήθησαν για μια μακριά σιέστα.

Η διαδρομή που διανύσαμε το πρωί της 1ης μέρας

Όταν πια ξαναβγήκαμε έξω, είχε νυχτώσει για τα καλά και ήταν ώρα για τα πρώτα μας ποτά στην πόλη. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!

Κατευθυνθήκαμε στην Gozsdu Udvar (που βρισκόταν πολύ κοντά μας), μια στοά που διασχίζει κάθετα ένα μεγάλο τετράγωνο της πόλης, με ενδιάμεσα αίθρια και κήπους στην οποία υπάρχουν μπαράκια, εστιατόρια και καφέ που απευθύνονται κυρίως σε τουρίστες. Κόσμος υπήρχε αρκετός και στην κεντρική “στοά” και στα μπαράκια της.

Στοά Gozsdu Udvar

Την διασχίσαμε βιαστικά χωρίς να βρούμε κάποιον χώρο που να μας ταιριάζει, παρόλο που γενικά ήταν πολύ όμορφη και βγαίνοντας στην άλλη πλευρά ήμασταν για τα καλά μέσα στην παλιά εβραϊκή γειτονιά. Περάσαμε από την μεγάλη συναγωγή (Dohány utcai Zsinagóga) που φυσικά εκείνη την ώρα ήταν πια κλειστή και φροντίσαμε για μερικές ατμοσφαιρικές φωτογραφίες.

Συναγωγή (Dohány utcai Zsinagóga)

Επόμενη στάση το περίφημο Szimpla Kert που έφτιαξε αυτήν την ιδιαίτερη κατηγορία των Ruin bars. Είναι ουσιαστικά είναι μπαρ – πολυχώροι που στεγάζονται σε παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια που άφησαν πίσω τους οι Εβραίοι μετά την αναγκαστική «αποχώρηση» τους αλλά και οι σοβιετικοί μετά την κατάρρευση του τείχους. Το συγκεκριμένο αποτελείται από ένα κεντρικό αίθριο που περιτριγυρίζεται από πολλά δωμάτια σε 2 ορόφους ενώ κάθε ένα από αυτά έχει άλλη διακόσμηση, μουσική και χαρακτήρα. Μέχρι και live από ένα thrash metal συγκρότημα είδαμε σ’ ένα από τα πιο κλειστά και ηχομονωμένα δωμάτια.

Είσοδος του Szimpla Kert (παρόλο που είναι τεράστιο έχει ουρά για να μπεις)

Η κεντρική του στοά

Ένας από τους πολλούς χώρους-μπαράκια του Szimpla Kert

Τρία - τέσσερα κεντρικά μπαρ πωλούσαν τα ποτά σε νορμάλ τιμές τα οποία παίρνεις μόνος σου και κατόπιν κινείσαι όπου σου αρέσει ή όταν υπάρχει πολύς κόσμος, όπου βρεις.

Καθότι σαββατόβραδο, ο κόσμος ήταν πολύς όπως και η αναμονή για το ποτό μας. Με το Cuba Libre στο χέρι περιπλανηθήκαμε στον χώρο, αναμειχθήκαμε με τον κόσμο και στο τέλος, με δυσκολία, βρήκαμε μια γωνιά για να σταθούμε.

Ακολούθησε επόμενο μπαρ. Στο δρόμο πήραμε κι ένα άρωμα Βόρειας Ελλάδας (ΜΠΑΟΚ) σε συνδυασμό με Νότια Ελλάδα (Καλλιθέα - Ελ Πάσο). Παντού υπάρχει ένας Μύθος... και αρκετοί Έλληνες.

Στον ίδιο δρόμο βρήκαμε και το Mika kert, ένα μπαρ σε μια αυλή με τραπεζάκια έξω και στυλ αντίστοιχο με θερινό σινεμά. Εδώ υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία σε ποτά ενώ ήταν και φθηνότερα οπότε χτυπήσαμε μια - δυο (ή μπορεί και τρείς) από τις αγαπημένες μας Jose Cuervo (Δύσκολο πράγμα να βρεις τεκίλα στην Ουγγαρία, πέρα από σφηνάκι).

Mika kert

Καθώς όμως η «δροσιά» γινόταν όλο και πιο έντονη συνεχίσαμε την αναζήτηση για άλλο στέκι. Περάσαμε από το Racskert που ήταν και αυτό υπαίθριο αλλά σχεδόν άδειο και τελικά εντοπίσαμε ένα ακόμη ruin bar, το Ellátó Kert (το πλέον παρακμιακό, που όμως έγινε το αγαπημένο μας). Πολύς κόσμος, μισο-μεθυσμένοι εφήβοι από όλη την Ευρώπη (όπως και στα υπόλοιπα) αλλά παράλληλα πολύ κέφι, χοροί και χαρούμενα πρόσωπα. Η μουσική που ακουγόταν ήταν από Rock μέχρι Funk. Εκεί τελειώσαμε την βραδιά μας με μερικά τελευταία Cuba Libre και επιστρέψαμε σιγά σιγά προς το διαμέρισμα καθώς είχε πάει πια 4.

Ellátó Kert

Η βραδινή διαδρομή (ή αλλιώς μπαρότσαρκα)

 

[stonerolling]

Βουδαπέστη (Μέρος 1ο) - Υπόλοιπες φωτογραφίες από stonerolling

Κοντά στην πλατεία Vörösmarty tér.

Θέα από τον πεζόδρομο Duna korzó και κτίρια της παραποτάμιας περιοχής.

Πλατεία Vigadó tér

Καθεδρικός του Αγίου Στεφάνου (Szent István) και οι γύρω δρόμοι μπροστά από την πλατεία της εισόδου του

Λεωφόρος Andrássy útca που συνδέει το κέντρο της πόλης με την πλατεία Ηρώων (Hősök tere)

Φωτογραφία από την Μεγάλη συναγωγή

Το πιο μεγάλο και όμορφο Ruin Bar Szimpla Kert

 

[Klair]

Αγαπημένη Βουδαπέστη! Λατρεμένο Szimpla Kert! Δώστε πόνο, μη μας λυπηθείτε @stonerolling και @gkalla. Θέλω να ξαναταξιδέψω μέσα από την αφήγηση και τις φωτογραφίες σας στην υπέροχη αυτή πόλη. Μένω συντονισμένη και αδημονώ!

 

[gkalla]

Δώστε πόνο, μη μας λυπηθείτε

Αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε...

 

[gkalla]

Βουδαπέστη (Μέρος 2ο)

Την επόμενη ημέρα, όχι και πολύ νωρίς (εξαιτίας της κραιπάλης της προηγούμενης βραδιάς) είπαμε να ανέβουμε στους λόφους της Βούδας. Ξεκινήσαμε από το κάστρο (Budavári Palota) με τα υπέροχα παλάτια - μουσεία και την πανοραμική θέα προς τον Δούναβη, την γέφυρα των αλυσίδων (Széchenyi Lánchíd), τον καθεδρικό του Αγίου Στεφάνου και όλη σχεδόν την Πέστη. Φύση και τέχνη σε θαυμαστή συνεργασία. Η ημέρα ήταν λίγο συννεφιασμένη και η ατμόσφαιρα κάπως θολή αλλά o @stonerolling επιδόθηκε στην αγαπημένη του ασχολία χωρίς το παραμικρό παράπονο (ευτυχώς που δεν χρειάζονται πια φίλμ).

Budavári Palota

Παλαιότερη επίσκεψη στην εθνική πινακοθήκη της Ουγγαρίας - που στεγάζεται εκεί - δεν με είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα, οπότε προτιμήσαμε να περιηγηθούμε στους εξωτερικούς χώρους.

Συνεχίσαμε περνώντας από τις παλιές γειτονιές της Βούδας, φτάσαμε στους προμαχώνες των ψαράδων (Halászbástya) - ένα μνημειακό οικοδόμημα που χτίστηκε το 1905 για διακοσμητικούς σκοπούς - θαυμάσαμε την εκκλησία του Mátyás, ακριβώς από πίσω, με τα κλασικά ουγγρικά, πολύχρωμα πλακάκια Zsolnay και φυσικά απολαύσαμε από τους διάφορους πύργους την θέα, προς την Πέστη, το νησί της Μαργαρίτας και κυρίως προς το τεράστιο και επιβλητικό κοινοβούλιο.

Προμαχώνες των ψαράδων (Halászbástya)

Εκκλησία του Mátyás

Κοινοβούλιο Βουδαπέστης

Πήραμε μια ανάσα και σε λίγο αρχίσαμε να κατηφορίζουμε μέσα από τα στενάκια προς το ποτάμι.

Περάσαμε από την ξεχωριστή Καλβινιστική εκκλησία στην πλατεία Szilágyi Dezső αλλά και τις Szent Anna και Szent Ferenc, δυο ακόμη συμπαθείς, αρχιτεκτονικά, εκκλησίες.

Καλβινιστική εκκλησία

Συνεχίσαμε προς τα βόρεια με κατεύθυνση το νησί της Μαργαρίτας χαζεύοντας την κίνηση στο ποτάμι, το κοινοβούλιο αλλά και τα μικρά έργα τέχνης κατά μήκος της παραποτάμιας διαδρομής.

Κοινοβούλιο Βουδαπέστης

Στο πεζούλι του ποταμού

Περάσαμε την γέφυρα Margit híd που ενώνει το νησί με τις δυο πλευρές της πόλης και φτάσαμε σ’ ένα υπέροχο πάρκο, πόλο έλξης για τους τουρίστες αλλά και για τους ντόπιους.

Γέφυρα Margit híd

Εδώ όμως δοκιμάσαμε την πρώτη απογοήτευση καθώς το μουσικό συντριβάνι που συνήθως έχει εντυπωσιακό μουσικό σόου ήταν κι’ αυτό σε επισκευή. Απτόητοι κατευθυνθήκαμε προς την άλλη πλευρά του νησιού.

Νησί της Μαργαρίτας

Διασχίσαμε τα προσεγμένα πάρκα του, γεμάτα κόσμο που απολάμβανε την ανοιξιάτικη ημέρα και περάσαμε από τα λιγοστά, αλλά ενδιαφέροντα, κτίριά του.

Παρεκκλήσι του Αγίου Μιχαήλ (Szent Mihály kápolna)

Σταθήκαμε στον πύργο της υδροδότησης και τον μουσικό τοίχο (Zenélő kút - χωρίς μουσική και εδώ) και για λίγο περισσότερο στον Ιαπωνικό κήπο.

Πύργος υδροδότησης

Μουσικός τοίχος (Zenélő kút)

Ιαπωνικός κήπος

Δυστυχώς δεν βρήκαμε ανοιχτό κανένα από τα καφέ που υπάρχουν στο νησί, για να πιούμε ένα καφεδάκι ή και μια μπυρίτσα (μπορεί και 2-3) και έτσι σιγά σιγά βγήκαμε από το πάρκο επιστρέφοντας προς το κέντρο της πόλης.

Έχοντας ξενυχτήσει το βράδυ και μετά από περπάτημα περίπου 10 χιλιομέτρων στην διάρκεια της ημέρας,δεν είχαμε άλλο κουράγιο. Γυρίσαμε στο διαμέρισμα, “χτυπήσαμε” μια καλή μακαρονάδα και αράξαμε ώστε να μπορούμε να βγούμε το βραδάκι.

Η διαδρομή που διανύσαμε το πρωί της 2ης μέρας

Κάπως αργούτσικα κινηθήκαμε πάλι στην εβραϊκή περιοχή. Περάσαμε αρχικά από το Fogasház (ή Instant), ένα ruin bar στου οποίου την κλειστή σκηνή υπήρχε μια συναυλία μ’ ένα σύγχρονο τσιγγάνικο συγκρότημα - μιλάμε για τρελό κέφι.

Fogasház (ή Instant) - Ruin Bar

Fogasház (ή Instant) - Ruin Bar στο χώρο του live

Μείναμε κάμποση ώρα αλλά δεν είχαμε την δύναμη να σταθούμε για πολύ όρθιοι και έτσι μετακομίσαμε στο Ellátó Kert που είχαμε επισκεφτεί την προηγούμενη βραδιά και μας άρεσε περισσότερο. Καθώς ήταν Κυριακή βράδυ, δεν υπήρχε αρκετός κόσμος και με το πέρασμα της ώρας λιγόστευε κι’ άλλο. Κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται οι κλασσικοί - πια παντού - εγγλέζοι πιτσιρικάδες που δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους από την σούρα, οπότε αφού είχαμε πιεί τα ποτάκια μας, σε συνδυασμό με την κούραση, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι.

Η πρωϊνή αφύπνιση ήταν σχετικά νωρίς γιατί μας περίμενε το Aquincum: ο αρχαιολογικός χώρος και το μουσείο της ρωμαϊκής εποχής που βρίσκεται βορειότερα του νησιού της Μαργαρίτας, κοντά στην περιοχή της Óbuda. Καθώς ήταν σχετικά μακριά από το κέντρο πήραμε δυο λεωφορεία με αρκετή αναμονή μεταξύ τους, πράγμα σπανιότατο στην Βουδαπέστη που τα ΜΜΜ είναι συχνότατα και συνεπέστατα. Όταν (μετά από σχεδόν τρία τέταρτα) φτάσαμε, διαπιστώσαμε πως όλα ήταν κλειστά, αν και στο site του μουσείου δεν αναφερόταν τίποτα σχετικό. Κάναμε μια μικρή βόλτα εξωτερικά του περιφραγμένου χώρου, κοιτώντας όσα αρχαία φαινόντουσαν από εκεί. Η εικόνα που πήραμε ούτε στο ελάχιστο δεν θύμιζε την Πομπηία, με την οποία παρομοιάζουν οι Ούγγροι το Aquincum. (Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…, που λέει και η παροιμία)

Η επιστροφή προς την συμπαθέστατη πλατεία Fővám tér ήταν σαφώς πιο γρήγορη και εκεί αντικρύσαμε την, κατ’ εμέ πιο ωραία γέφυρα της πόλης, την πράσινη γέφυρα ή πιο επίσημα της Ελευθερίας (Szabadsag).

Liberty bridge (Szabadsag)

Την διασχίσαμε, θαυμάζοντας την θέα προς τον λόφο Gellert με την ακρόπολη του, το παρεκκλήσι στον βράχο (Pálosok, Sziklakápolna) αλλά και το κτίριο του διάσημου ξενοδοχείου Gellert.

Παρεκκλήσι Pálosok, Sziklakápolna

Gellert Hotel and Thermal Baths

Φτάνοντας στην απέναντι πλευρά αρχίσαμε να κινούμαστε περιμετρικά του ξενοδοχείου Gellert το οποίο είναι ταυτόχρονα και ένα από τα πιο διάσημα θερμά λουτρά της πόλης.

Εξωτερικές πισίνες του Gellert

Λίγο πιο κάτω περάσαμε από το κτίριο του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας και Οικονομικών της Βουδαπέστης βλέποντας ταυτόχρονα, ακριβώς απέναντι στην Πέστη, ένα ακόμη πανεπιστήμιο, το Budapesti Corvinus Egyetem. Οι συγκρίσεις με τα δικά μας πανεπιστήμια, αναπόφευκτες και τα συμπεράσματα δικά σας...

Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας και Οικονομικών

Πανεπιστήμιο Corvinus Egyetem

Διασχίσαμε εκ νέου την πράσινη γέφυρα καθώς επιστρέφαμε στην Fővám tér με σκοπό να επισκεφτούμε την διάσημη κεντρική αγορά της πόλης (Nagy Vásárcsarnok). Ήταν καθημερινή και η αγορά έσφυζε από κόσμο, κυρίως ντόπιους που ψώνιζαν από τα καταστήματα αυτής της μεγάλης διώροφης αγοράς. Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα, αγοράζοντας κάποια σουβενίρ και μικροδωράκια για φίλους και συγγενείς. Ξέροντας ότι θα επιστρέψουμε στην αγορά, λίγο πριν φύγουμε για την Ελλάδα, με σκοπό να αγοράσουμε κλασικά ουγγαρέζικα προϊόντα, δεν μείναμε για πολύ.

Central Market Hall (Nagy Vásárcsarnok)

Βγήκαμε από την πλαϊνή έξοδο, στην αστεία “Pipa utca”, και καθώς πεινούσαμε σαν λύκοι, μπήκαμε στο, από παλιά ελεγμένο, ταβερνάκι Pipa Etterem. Στο χώρο του παραδοσιακά διακοσμημένου εστιατορίου δεν υπήρχε πολύ κόσμος οπότε η εξυπηρέτηση ήταν ταχύτατη. Τα κλασικά πιάτα της χώρας – γκούλας, πάπια ψητή αλλά και πιο σύγχρονα πιάτα – έρχονταν γρήγορα και καθώς ήταν εξαιρετικά τα καταβροχθίσαμε εν ριπή οφθαλμού συνοδεία της απαραίτητης, δροσερής μπύρας.

Εστιατόριο Pipa Etterem εξωτερικά και εσωτερικά

Μέχρι να βγούμε είχε αρχίσει ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο (αυτό θα έλεγε η γυναίκα μου καθότι εγώ λατρεύω την βροχή) αλλά παρόλα αυτά αποφασίσαμε να περπατήσουμε ως το διαμέρισμα μας μήπως και χωνέψουμε λίγο. Ακολουθήσαμε έτσι τον τουριστικό πεζόδρομο Vaci utca - για περίπου ένα χιλιόμετρο - χαζεύοντας τα ωραία κτίρια και τα μαγαζιά που λόγω της βροχής ήταν σχετικά άδεια (ένα ακόμη καλό της βροχής).

Εμπορικός πεζόδρομος Vaci utca

Η διαδρομή που διανύσαμε το πρωί της 3ης μέρας

Θέλαμε να συνεχίσουμε την βόλτα αλλά τα πρησμένα μας πόδια χάραξαν αυτόνομη πορεία. Το βραδάκι όμως κατεβήκαμε προς το ποτάμι από την Deák Ferenc utca ένα ακόμη κεντρικό πεζόδρομο γεμάτο με καταστήματα υψηλής μόδας και ακόμα υψηλότερου βαλαντίου. (Μια Via Veneto σε Ουγγρική έκδοση)

Πεζόδρομος Deák Ferenc utca

Σταθήκαμε λίγο στην Duna korzó με σκοπό κάποιες νυχτερινές φωτογραφίες της φωτολουσμένης Βούδας και συνεχίσαμε με το τραμ 2 κάνοντας μια βραδινή βόλτα ως το κοινοβούλιο, αλλά και προς την άλλη μεριά φτάνοντας ως την Fővám tér. Το φωτογραφικό κρεσέντο του @stonerolling συνεχίστηκε και εδώ κι αν δεν του έταζα ποτάκια και ροκιές ακόμη εκεί θα ήταν, νομίζω.

Φωτογραφίες προς το Budavári Palota και τους Ψαράδες από την διαδρομή του τραμ

Τον «παρέσυρα» έτσι προς την pub “For Sale”, ένα πολύ περιποιημένο μαγαζί με ιδιαίτερο στυλ και πάντα καλή live μουσική. Το concept του μαγαζιού ήταν η αποτύπωση της διάθεσης του πελάτη. Τα εκατομμύρια χαρτάκια κάθε μεγέθους που ήταν καρφιτσωμένα σε οποιοδήποτε ελεύθερο σημείο το υποστήριζαν. Τα χαρτάκια αυτά περιείχαν μηνύματα σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και με ποικιλία περιεχόμενου, από εκδηλώσεις αγάπης και σχόλια για το μαγαζί έως δηλώσεις χουλιγκάνικου περιεχομένου.

Pub For Sale

Pub For Sale, χαρτάκι (λογοκριμένο για να μην φάει πόρτα)

Άλλο χαρακτηριστικό του μαγαζιού ήταν τα καλαθάκια με τα αράπικα φιστίκια που υπήρχαν παντού, τα οποία, αφού τα καθάριζες, έπρεπε να πετάξεις τις φλούδες στο ξύλινο πάτωμα που ήταν στρωμένο ήδη με άχυρο. Μια προηγούμενη φορά - που δεν ήξερα - μάζευα τα φλούδια στο τραπέζι ερμηνεύοντας ως αμέλεια της σεβιτόρας την έλλειψη κάποιου πιάτου και μόλις με πήρε χαμπάρι ήρθε καρφί, τα πέταξε κάτω και σε άπταιστα Ουγγρικά δέχτηκα, ήσυχα - ήσυχα τις επιπλήξεις της.

Πήραμε τα πρώτα ποτά μας και σε λίγο, σε μια γωνιά του ισογείου, δύο συμπαθείς τύποι ξεκίνησαν να παίζουν κλασικές ροκιές. Άλλο που δεν ήθελε ο @stonerolling και σε λίγο ήταν όρθιος και χόρευε στον ρυθμό.

Pub For Sale

Καθίσαμε αρκετά αλλά με βαριά καρδιά αποχωρήσαμε αρκετά πριν το κλείσιμο, καθώς την επόμενη ημέρα είχαμε το ταξίδι για το «φημισμένο» Kecskemét.

 

[stonerolling]

Βουδαπέστη (Μέρος 2ο) - Υπόλοιπες φωτογραφίες από stonerolling

Θέα από το Παλάτι της Βούδας (Budavári Palota) αλλά και ο περιβάλλων χώρος του

Προμαχώνες των ψαράδων (Halászbástya) και η εκκλησία Mátyás Templom από πίσω

Το νησί της Μαργαρίτας και η γέφυρα Margit híd που το συνδέει όπως φαίνεται από τους Προμαχώνες

Κατεβαίνοντας από τους προμαχώνες προς το ποτάμι

Καλβινιστική εκκλησία στην πλατεία Szilágyi Dezső

Παραποτάμια διαδρομή στην πλευρά της Βούδας, από το ύψος των ψαράδων μέχρι το νησί της Μαργαρίτας

Γέφυρα Margit híd πηγαίνοντας προς στο νησί της Μαργαρίτας

Φωτογραφία πάνω στην γέφυρα προς την μεριά της Πέστης

Νησί της Μαργαρίτας

Ιαπωνικός κήπος

Fogasház (ή Instant) - Ruin Bar

Liberty bridge (Szabadsag)

Άγαλμα της ελευθερίας (Szabadság szobor) στον λόφο Gellért

Παρεκκλήσι Pálosok, Sziklakápolna

Gellert Hotel and Thermal Baths

Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας και Οικονομικών

Πανεπιστήμιο Corvinus Egyetem

Πλατεία Fővám tér

Central Market Hall (Nagy Vásárcsarnok)

Εστιατόριο Pipa Etterem

Εμπορικός πεζόδρομος Vaci utca

Από το τέλος του Εμπορικού δρόμου Vaci utca μέχρι το σπίτι

Φωτογραφίες από την διαδρομή του τραμ από το κοινοβούλιο μέχρι την πράσινη γέφυρα

Πανεπιστήμιο Corvinus Egyetem

Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας και Οικονομικών

Pub For Sale

 

[gkalla]

Kecskemét

Πρωί - πρωί με την δροσούλα πήγαμε στην εταιρία ενοικίασης αυτοκινήτων, στο κέντρο της πόλης και αφού εξασφαλίσαμε πως η εταιρεία θα μας έδινε, μέσα στο πακέτο των υπηρεσιών, την Ουγγρική βινιέτα (η προπληρωμένη κάρτα για την κυκλοφορία στους εθνικούς δρόμους που δεν έχουν διόδια), πήραμε τον δρόμο για το Kecskemét. Βγαίνοντας από την Βουδαπέστη πετύχαμε ένα ελληνικό γυράδικο-ταβέρνα με το όνομα Σαλονίκη που μάλιστα είχε και ουρά ακριβώς απ’ έξω. Είπαμε, παντού υπάρχει ένας …μύθος.

Επί μια ώρα διασχίζαμε τον απολύτως επίπεδο κάμπο της χώρας (εδώ η φύση είχε βάλει και αλφάδι) και νομίζω πως είναι η πιο βαρετή διαδρομή που έχω κάνει ποτέ.

Ο εθνικός δρόμος ήταν μέτριας ποιότητας και γεμάτος νταλίκες ενώ το τοπίο έμοιαζε να είναι συνεχώς το ίδιο χωρίς να υπάρχει κάποιο σημείο αναφοράς που θα μπορούσε να σου τραβήξει την προσοχή.

Φτάσαμε στην πόλη λίγο νωρίτερα από την έναρξη των επαγγελματικών μας υποχρεώσεων που ξεκινούσαν στις 14:00 αλλά δεν είχαμε και χρόνο ώστε να κάνουμε check-in στο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει στην πόλη.

Σιγά σιγά άρχισαν να συγκεντρώνονται και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, συνάδερφοι από σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Η υποδοχή ήταν συμπαθής και αρκετά διασκεδαστική. Μας μίλησαν για την περιοχή και τα χαρακτηριστικά της πόλης, που ξεκίνησε σαν μια καθαρά αγροτική περιοχή ενώ τώρα μετασχηματιζόταν σε βιομηχανική, με την έλευση μεγάλων βιομηχανιών, κυρίως από την Γερμανία, αλλά και την ανάπτυξη αρκετών τοπικών. Ανέφεραν επίσης με αρκετή δόση χιούμορ πως ενώ οι άλλες πόλεις κάνουν πάρκα με τεχνητές λίμνες, στο Kecskemét φτιάχνουν πάρκα με τεχνητούς λόφους για να σπάσουν την μονοτονία του κάμπου. Ο καθένας με τον καημό του…

Λίγο πριν τελειώσει η υποδοχή, μερικές νεαρές κοπέλες, ντυμένες με τοπικές στολές, μας παρουσίασαν, με μεγάλη περηφάνια, κάποια παραδοσιακά τραγούδια της περιοχής (Ουγγρικά δημοτικά). Η καλλιέργεια μας, δεν μας επέτρεψε να γελάσουμε - μέχρι δακρύων - από αυτό το κακόηχο και πολύ αστείο θέαμα.

Σειρά είχε η ξενάγηση στο κέντρο της πόλης αρχίζοντας από το όμορφο θέατρο της, το Kecskeméti Katona József Nemzeti Színház. Περάσαμε για λίγο και από την καθολική εκκλησία του Αγίου Νικολάου για να καταλήξουμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, την Kossuth tér. Η ευγενική και κατατοπισμένη ξεναγός μας έκανε την δουλειά της με πάθος, ιδιαίτερα όταν αναφερόταν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ανέφερε μάλιστα συχνά την Κωνσταντινούπολη με το βυζαντινό της όνομα, σε πείσμα των Τούρκων συναδέρφων που διαρκώς την διόρθωναν, λέγοντας πως η πόλη λέγεται Ινσταμπούλ.

Θέατρο Kecskeméti Katona József Nemzeti Színház

Καθολική εκκλησία του Αγίου Νικολάου

Αυτή η μεγάλη πλατεία πλαισιώνεται από αρκετά ωραία κτίρια με πρώτο το δημαρχείο της πόλης. Σημαντικό επίσης είναι και το κτίριο του καλβινιστικού κολλεγίου (Kecskeméti Református Kollégium Gimnáziuma) το οποίο βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Εκεί διδάσκεται, ακόμη και σήμερα, η μέθοδος μουσικής εκμάθησης Kodály που αναπτύχθηκε από τον γεννημένο στην πόλη Zoltán Kodály. Η μέθοδος αυτή είναι τελείως διαφορετική από αυτή που ξέρουμε μια που οι νότες δεν παραμένουν ίδιες, όπως τις έχουμε συνηθίσει, αλλά μπορούν να αλλάζουν συχνότητα. Τελικά κάτι έχει προσφέρει και το Kecskemét στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Δημαρχείο Kecskemét

Κολλέγιο Μουσικής Kecskeméti Református Kollégium Gimnáziuma

Ταχυδρομείο του Kecskemét

Στην άλλη πλευρά βρισκόταν το Cifrapalota, ένα πρώην παλάτι, νυν μουσείο που φιλοξενεί μια μόνιμη έκθεση καλών τεχνών και ιστορικών τεχνουργημάτων από τους Αβάρους ηγέτες της Ουγγαρίας καθώς και προσωρινές ιστορικές και αρχαιολογικές εκθέσεις. Δίπλα του στέκεται η πολύ εντυπωσιακή συναγωγή της πόλης ενώ υπάρχουν ακόμη και άλλες καθολικές, καλβινιστικές ακόμη και ορθόδοξες εκκλησίες πάνω στην πλατεία ή πολύ κοντά σ’ αυτή.

Συναγωγή του Kecskemét

Μετά το τέλος της ξενάγησης ακολούθησε δείπνο σ’ έναν μάλλον αδιάφορο χώρο ενός κεντρικού ξενοδοχείου της πόλης. Αφορμή να γνωρίσουμε τους συναδέρφους, συνοδεία καλού κόκκινου κρασιού που βοηθούσε ώστε να χαλαρώσουν όλοι.

Τελειώσαμε αργά από τις υποχρεώσεις μας και πήγαμε στο διαμέρισμα βιώνοντας μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Όχι μόνο λεγόταν Happy Colours House αλλά έμοιαζε και με παιδική χαρά. Πέρα από τα χρώματα στους τοίχους και την ζωηρή διακόσμηση που του έδιναν έναν κάπως σουρεαλιστικό χαρακτήρα, το παιδικό κρεβάτι ήταν όλα τα λεφτά. «Χωμένο» μέσα σε μια ντουλάπα, επενδυμένη με μαλακές ταπετσαρίες που απεικόνιζαν ζωάκια ήταν το κλου του σπιτιού. Άμεσα και χωρίς συζήτηση, ο @stonerolling το επέλεξε ως «φωλιά» για τις επόμενες 3 βραδιές που θα περνούσαμε εκεί. Το μόνο θέμα που είχαμε με το σπίτι ήταν πως δεν μπορούσαμε να το κλειδώσουμε όταν βγαίναμε, και καθώς οι ιδιοκτήτες έλειπαν σε κάποιο γάμο στην Μολδαβία, μας βοήθησε ένας γείτονας. Η συνεννόηση μαζί του ήταν στην διεθνή γλώσσα του σώματος, η οποία όπως πάντα αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματική.

Η διαδρομή στο Kecskemét

Η δεύτερη μέρα στο Kecskemét κύλισε με πολλές υποχρεώσεις στο πανεπιστήμιο της πόλης. Αρχικά, από δικό μας λάθος, βρεθήκαμε σε άλλη συνάντηση από αυτήν που έπρεπε και όταν το συνειδητοποιήσαμε, διαπιστώσαμε πως μας περίμεναν για πολύ ώρα αλλού, μόνο εμάς τους 2, ο κοσμήτορας της σχολής και ο πρόεδρος του τμήματος μάρκετινγκ. Μεγάλη η χάρη μας!!!

Στο διάλειμμα, ένας από τους καθηγητές του τμήματος Μάρκετινγκ μας περιέγραψε την εμπειρία του ως επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Πάτρας. Μας αφηγήθηκε την κωμικοτραγική ιστορία της τρίμηνης παραμονής του εκεί. Την πρώτη μέρα έκανε ενθουσιασμένος μάθημα στους φοιτητές αλλά την επόμενη ημέρα ξεκίνησε κατάληψη διαρκείας, με αποτέλεσμα ο καθηγητής να μην ξανακάνει μάθημα στο υπόλοιπο διάστημα. Πέρασε ευχάριστα τις δωρεάν διακοπές του, κάνοντας εκδρομές στην Ελλάδα και μαθαίνοντας να πίνει φραπέ. Ήταν σίγουρο, μας είχαν πάρει είδηση…

Η ημέρα συνεχίστηκε με ομαδικές συναντήσεις και κατ’ ιδίαν συνομιλίες με συναδέρφους αλλά και πιο ενδιαφέρουσες περιηγήσεις στα διάφορα εργαστήρια του πανεπιστημίου.

Ενδιάμεσα προσφέρθηκε γεύμα στην καντίνα του πανεπιστημίου με φαγητό αντίστοιχης ποιότητας (χωρίς σταγόνα αλκοόλ, έτσι για αποτοξίνωση...) και κατόπιν ξενάγηση σε φυτώρια και καλλιέργειες...

Η μόνη άλλη δραστηριότητα, άξια αναφοράς, ήταν η οργανωμένη επίσκεψη στο μουσείο παιχνιδιών της πόλης (Szórakaténusz Játékmúzeum és Műhely) που είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον καθώς σε ένα συμπαθέστατο κτίριο παρουσιάζονταν πολλά παιχνίδια των προηγούμενων αιώνων (κυρίως του 19ου και του20ου), κάποια από τα οποία ήταν όμοια με αυτά που παίζαμε κι εμείς. Τσίγκινα βατραχάκια, κουρδιστά καρουζέλ, η γνωστή μαϊμού με τα πιατίνια και άλλα που όλοι θυμόμαστε. Όσοι δεν τα ξέρουν καλά θα έκαναν να εγκαταλείψουν. Δεν είναι το Forum για ανήλικα. Η Κριστίνα, μέλος του προσωπικού του πανεπιστημίου που μας φιλοξενούσε, είχε συγκινηθεί βλέποντας την Barbie της ενώ αντίθετα μια Λιθουανή καθηγήτρια ήταν εκνευρισμένη γιατί θυμόταν πως η μητέρα της δεν την άφηνε να παίζει με παιχνίδια όταν ήταν μικρή. Πως το έλεγε ο ποιητής; “Να χαμογελάς σε κάθε άνθρωπο που συναντάς. Δεν ξέρεις τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας”

Όταν τελειώσαμε με τις υποχρεώσεις μας, πεινασμένοι από το φτωχό γεύμα του πανεπιστημίου αποφασίσαμε με κάποιους από τους καινούργιους μας φίλους να πάμε στο εστιατόριο Kecskemeti Csarda για ένα καλύτερης ποιότητας δείπνο. Η παρέα πια αποτελούνταν από εμάς τους 2, δύο συναδέρφισες από την Τουρκία, η μια με μαντήλα και ντύσιμο από την κορυφή ως τα νύχια, η άλλη πολύ μοντέρνα με tatoo και τέλος ένας Πολωνός, γεννημένος στην Γαλλία με καταγωγή … από την Μαγαδασκάρη (κάπως έτσι θα βλέπουν και τον Αντεντοκούμπο οι Αμερικάνοι).

Ευτυχώς είχαμε ξεφορτωθεί διακριτικά τους βαρετούς και πολύ τυπικούς βόρειους αλλά και 2 ακόμη ελληνίδες που είχαν το ίδιο στυλ! Ήταν ικανοί να μιλάνε για δουλειές ακόμη και τις ώρες της χαλάρωσης. Το φαγητό ήρθε, με εντυπωσιακές μερίδες, ικανές να χορτάσουν δυο άτομα η καθεμιά και ήταν νόστιμο, αλλά η παρέα ήταν ακόμη νοστιμότερη. Τα αστεία, τα ανέκδοτα και τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν και το κλίμα που φτιάχτηκε δεν διέφερε καθόλου από μια κλασική ελληνική παρέα. Μάλιστα τους ανέφερα ότι μοιάζουν πολύ με Έλληνες στο κέφι και στο χιούμορ αλλά μου αντιγύρισαν πως οι Έλληνες τους μοιάζουν. Οι υπάλληλοι του εστιατορίου δε, μας αντιμετώπιζαν ως αξιοθέατο. Ποιός ξέρει πόσο καιρό είχαν να δουν μια τόσο κεφάτη και ζωντανή παρέα. Μια πολυεθνική παρέα στο Kecskemét πρέπει να ήταν εξωτική attraction.

Εστιατόριο Kecskemeti Csarda

Το βραδάκι παρόλη την κούραση της ημέρας είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στα μπαρ της πόλης, το απαιτούσε το έθιμο. Είχαμε μεγάλη επιτυχία σ’ αυτή τη βόλτα!!! Μπορέσαμε να βρούμε 2-3 στο κέντρο, τα οποία όμως ήταν από τελείως άδεια έως 5 άτομα το πολύ μαζί με τον μπάρμαν και τον σερβιτόρο. Η διασκέδαση στην πόλη ήταν πραγματικά ανύπαρκτη. Το επιβεβαιώσαμε την επόμενη ημέρα όταν ρωτήσαμε κάποιους συναδέρφους να μας πουν που διασκεδάζουν οι φοιτητές τα βράδια και μας απάντησαν πως διαβάζουν και κοιμούνται, μόνο τα Σάββατα βγαίνουν.

Έτσι καταλήξαμε στην ιδιωτική μας «παιδική χαρά» αφού είχαμε φροντίσει να προμηθευτούμε κάμποσα μπουκάλια καλό τοπικό κρασί και αρκετά συνοδευτικά μεζεδάκια από τα υπέροχα αλλαντικά και τυριά της περιοχής.

Τελευταία μας μέρα στο Kecskemét πέρα από μια εκδήλωση με τους φοιτητές του πανεπιστημίου και κάποιες επαφές μαζί τους, είχαμε μια μεγάλη όσο και παράξενη δραστηριότητα. Θα επισκεπτόμασταν μια «παραδοσιακή» αγροικία στον κάμπο για το «περίφημο» Puszta programme. Το τι γέλια κάναμε στο άκουσμα του προγράμματος δεν λέγεται. Τελικά αποδείχτηκε πως το όνομα Puszta αναφέρεται στην Ουγγρική στέπα και το πρόγραμμα έδειχνε, σε μια τουριστική έκδοση, το τι ακριβώς έκαναν οι κάτοικοι της στέπας τα παλιότερα χρόνια. Κάτι αντίστοιχο με το πρόγραμμα “Μια μέρα στον θεσσαλικό κάμπο”. Στην αρχή συγκεντρωθήκαμε στην είσοδο αυτής της τουριστικής αγροικίας σε ένα σημείο όπου τριγύρω υπήρχαν διάφορα οικήματα προς ενοικίαση.

Πραγματικά απορήσαμε με το γεγονός ότι έρχονταν άνθρωποι εκεί, στη μέση του κάμπου, να περάσουν τις διακοπές τους. Ο καθένας με την διαστροφή του, τι να πεις; Περιμέναμε λίγη ώρα εκεί, συνοδεία αρκετών κερασμένων Palinkas (Παραδοσιακό τσίπουρο από φρούτα). Ειδικά στον @stonerolling άρεσαν πολύ και βοήθησε ώστε να μην πάνε χαμένες όσες περίσσευαν... (Ήπιε 3-4 αντί μιας που αντιστοιχούσε στον καθένα). Σε λίγο ήρθαν 2-3 κάρα με τους οδηγούς τους για να μας μεταφέρουν σε μια κοντινή περιοχή όπου βρίσκονταν οι εγκαταστάσεις για το show με τα άλογα που μας είχαν ετοιμάσει. Στην διαδρομή πέρα από σπίτια προς ενοικίαση είδαμε κι εκείνα τα παράξενα βοοειδή που εκτρέφουν στην περιοχή.

Μας τακτοποίησαν σε κάποιες στεγασμένες εξέδρες και άρχισε η παράσταση. Πρώτα ξεκίνησαν να τρέχουν στον χώρο οι άμαξες, οδηγούμενες από παραδοσιακά ντυμένους αμαξάδες. Έκαναν κάμποσες βόλτες με τόσο μεγάλη ταχύτητα που οι άμαξες έφταναν στο σημείο να «σπινιάρουν».

Ύστερα άρχισαν να εμφανίζονται οι τοπικοί «καουμπόηδες» με τα εκπαιδευμένα άλογα τους. Τα κόλπα και τα ακροβατικά έδιναν και έπαιρναν ενώ υπήρχαν και αστεία στιγμιότυπα με ένα καβαλάρη που αντί αλόγου προσπαθούσε να κουμαντάρει έναν δύστροπο γάιδαρο (εγώ υποστήριζα τον γάιδαρο). Η κορύφωση της όλης παράστασης ήταν τα ακροβατικά που έκαναν 2-3 από τους καβαλάρηδες πάνω σε πολλά άλογα ζεμένα μεταξύ τους. Φαινόταν επικίνδυνο αλλά οι ιππείς το έκαναν να μοιάζει απόλυτα ελεγχόμενο και ασφαλές.

Η ομολογουμένως εντυπωσιακή παράσταση κράτησε μισή ώρα και μετά μας γύρισαν πίσω στις κεντρικές εγκαταστάσεις για να δειπνήσουμε. Το μενού ήταν εξαιρετικό, και η χθεσινή παρέα είχε αυξηθεί με κάποιες συναδέρφους από το Βρότσλαβ. Το κρασί έρεε άφθονο, αλλά οι Πολωνέζες δεν άφηναν να πάει σταγόνα χαμένη. Άδειαζαν τα 2λίτρα μπουκάλια εν ριπή οφθαλμού ενώ εμείς αγωνιούσαμε να τις προλάβουμε (Τι μου θύμισαν οι άτιμες, την πεθερά μου, που παρήγγελνε πάντα το επόμενο μπουκάλι κρασί, πριν τελειώσει το προηγούμενο). Παρόλο που ο αγώνας ήταν χαμένος εξ αρχής, κερδίσαμε εντέλλει την εκτίμηση των συναδελφισσών, και στο τέλος παραδέχτηκαν πως διασκέδασαν πολύ με την παρέα μας.

Παράλληλα με το φαγητό ένα μικρό γκρουπάκι έπαιζε συμπαθητική μουσική. Εκτός της κλασικής τσιγγάνικης έπαιζαν γνωστά κομμάτια από όλες τις χώρες ώστε να τους δίνουν κανένα εξτραδάκι οι αλλοδαποί τουρίστες. Κάποια στιγμή μάλιστα με την προτροπή των ξένων συναδέρφων άρχισαν να παίζουν ελληνικά κομμάτια με σκοπό να μας βάλουν να χορέψουμε. Δεν τους κάναμε όμως τη χάρη, οπότε έμειναν χωρίς μπαλέτα.

Στην αναχώρηση, μέσα στην γενική ευθυμία, στάθηκαν όλοι οι συνάδερφοι σε παράταξη για να μας χαιρετήσουν, κάνοντας μας από την μια να αισθανθούμε ως celebrities αλλά από την άλλη λίγο άβολα, για να πω την αλήθεια. Η επιστροφή με τα πούλμαν στην πόλη ήταν δύσκολη, με μποτιλιάρισμα και κράτησε 1,5 περίπου ώρα για μια απόσταση 25-30 χιλιομέτρων. Η ελαφριά ζαλάδα που είχαμε από την αθρόα κατανάλωση palinka και κρασιού δεν μας εμπόδισε να συνεχίσουμε την πλάκα και το κουβεντολόι με τους συναδέρφους που δεν ξέραμε αν θα τους ξαναδούμε ποτέ.

Το τελευταίο βράδυ μας στο Kecskemét, το περάσαμε και πάλι στο σπίτι, συντροφιά με καλή ροκ μουσική (έτσι για να ξεχάσουμε την ελληνική μουσική ερμηνευμένη από Ουγγρικά βιολιά) και λίγο ακόμη κρασί.

 

[stonerolling]

Kecskemét - Υπόλοιπες φωτογραφίες από stonerolling

Καθολική εκκλησία του Αγίου Νικολάου

Μουσικό Κολέγιο Kecskeméti Református Kollégium Gimnáziuma

Συναγωγή του Kecskemét

Δημαρχείο Kecskemét

Κατάλυμμα Happy Colours House

Puszta programme (show με άλογα στην Ούγγρικη στέπα)

Στο εστιατόριο του Puszta programme με ζωντανή μουσική

 

[gkalla]

Βουδαπέστη (Μέρος 3ο)

Οι υποχρεώσεις μας στο Kecskemét τελείωσαν Πέμπτη βράδυ παρόλο που θεωρητικά θα ξεμπερδεύαμε Παρασκευή μεσημέρι. Εκμεταλευόμενοι το γεγονός ξυπνήσαμε αργά και ξεκινήσαμε χαλαρά για την Βουδαπέστη. Παραδώσαμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στο νέο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει και το οποίο βρισκόταν ακόμη πιο κεντρικά, ουσιαστικά πάνω στην πλατεία Erzsébet tér. Μας υποδέχτηκαν οι νέοι μας οικοδεσπότες, ένα ευγενικότατο ζευγάρι, εμφανισιακά πολύ κοντά στο στερεότυπο που έχουμε για τους ανθρώπους του πρώην ανατολικού μπλόκ. Τους ρωτήσαμε αν ήξεραν κάποιο internet cafe για να μπορέσουμε να κάνουμε ηλεκτρονικό check-in και αμέσως προσφέρθηκαν να μας βάλουν στο σπίτι τους, που βρισκόταν ακριβώς δίπλα ώστε να κάνουμε τη δουλειά μας. Το σπίτι τους, παλιό αλλά ζεστό και φροντισμένο, μαζί με τον φοβερό τους γάτο με έκαναν να νιώσω πως είχα μεταφερθεί πίσω στον χρόνο, στην σοσιαλιστική Ουγγαρία του ‘70 (δηλαδή όπως έχω εγώ στο μυαλό μου εκείνη την εποχή).

Πλατεία Erzsébet tér από το παράθυρό του δωματίου μας

Επιστρέψαμε στο “δικό” μας διαμέρισμα, χαζέψαμε λίγο την θέα προς την πλατεία Erzsébet tér με τα συμπαθή κτίρια της αλλά και το ακαλαίσθητο Budapest Eye, τακτοποιηθήκαμε και επισκεφθήκαμε την παράξενη τουαλέτα του σπιτιού. Μια τουαλέτα, διαστάσεων 1Χ1, που χωρούσαμε τσίμα - τσίμα και διέθετε μόνο λεκάνη, ενώ το μπάνιο μαζί με τον νιπτήρα και τα άλλα απαραίτητα βρισκόταν σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού (έτσι για να έχει λίγο suspense η διαμονή).

Σε λίγο ξαναπήραμε τους δρόμους. Κατευθυνθήκαμε προς την στάση Bajcsy-Zsilinszky út της γραμμής Μετρό 1, μιας ιστορικής γραμμής καθώς είναι η δεύτερη παλιότερη της Ευρώπης, μετά το Μετρό του Λονδίνου (μπήκε σε λειτουργία το 1896). Κατεβήκαμε στην στάση Hősök tere και σταθήκαμε λίγο να φωτογραφίσουμε τον παλιό σταθμό και τα βαγόνια της γραμμής 1, που διαφέρουν αρκετά από την εικόνα που έχουμε για το σύγχρονο μετρό.

Στάση Hősök tere της γραμμής Μετρό 1

Βγήκαμε στην ομώνυμη, μνημειακή, πλατεία Ηρώων (Hősök tere) που εκείνη την ώρα είχε αρκετό κόσμο. Αριστερά και δεξιά της στέκονταν τα 2 όμορφα κτίρια του μουσείου καλών τεχνών (Szepmuveszeti Muzeum) και του Art Hall Σύγχρονης τέχνης (Mucsarnok). Στο πρώτο, εκτός της κλασικής του έκθεσης που είχα δει παλαιότερα, φιλοξενούνταν προσωρινή έκθεση έργων του Μικελάντζελο ενώ στο δεύτερο υπήρχε έκθεση φωτογραφίας. Περπατούσαμε στην πλατεία περιεργαζόμενοι τα γιγάντια συμπλέγματα αγαλμάτων της ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να βρω τρόπο να πείσω τον @stonerolling να μπούμε σε ένα από τα 2 μουσεία τέχνης. Τελικά μου ξεγλύστρησε εύκολα καθώς πίσω από τα αγάλματα στέκονταν, λες και είχαμε δώσει ραντεβού, οι 2 νέες φίλες μας που είχαμε γνωρίσει στο Κέτσκεμετ.

Πλατεία Ηρώων Hősök tere

Μουσείο καλών τεχνών (Szepmuveszeti Muzeum)

Art Hall Σύγχρονης τέχνης Mucsarnok

Mας είδαν και μάλλον χάρηκαν….

Η διευρυμένη παρέα μας ξεκίνησε από τη πλατεία για το κάστρο Vajdahunyad vára που βρίσκεται μέσα στο πάρκο Napozórét. Διασχίσαμε την γέφυρα πάνω από την τεχνητή λίμνη που το χειμώνα γίνεται ένα μεγάλο παγοδρόμιο και μπήκαμε στην αυλή του κάστρου από την μοναδική πύλη του.

Κάστρο Vajdahunyad vára στο πάρκο Napozórét

Τα κτίρια που μας περιέβαλαν ήταν όλα εντυπωσιακά αν και πολύ διαφορετικά στο στυλ (από τον πύργο της πύλης και το παρεκκλήσι ως το κυρίως κτίσμα). Μου φάνηκε περίεργο και επιστρέφοντας στην Ελλάδα το έψαξα και ανακάλυψα ότι σχεδιάστηκε έτσι ώστε να εμπεριέχει πολλά από τα στυλ της Ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής (Γοτθικό, Αναγεννησιακό, Μπαρόκ, Romanesque κλπ).

Συνεχίσαμε την βόλτα στο πάρκο και φτάσαμε στο κτίριο των έτερων διάσημων θερμών λουτρών της πόλης (Széchenyi Gyógyfürdő és Uszoda). Χωρίς να έχουμε σκοπό να απολαύσουμε τις χαρές των θερμών λουτρών μπήκαμε από την κεντρική είσοδο στο χώρο του φουαγιέ που πιο πολύ έμοιαζε με μουσειακό χώρο. Προσπαθήσαμε να ρίξουμε και καμιά κλεφτή ματιά προς το εσωτερικό αλλά στάθηκε αδύνατο να παρακάμψουμε τους “κέρβερους” που φυλούσαν τις πύλες.

Θερμά λουτρά Széchenyi Gyógyfürdő és Uszoda

Βγαίνοντας από εκεί πήραμε για μια ακόμη φορά το Μετρό 1 από την στάση Széchenyi fürdő και επιστρέψαμε προς το κέντρο της πόλης και το ποτάμι. Πρώτη μας στάση το Four Seasons Hotel - Gresham Palace, ένα παλάτι που έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο απέναντι από τη γέφυρα των αλυσίδων. Καθώς γνώριζα από προηγούμενη επίσκεψη μου ότι “δαγκώνουν άσχημα” (20 € για δυο καφέδες και ένα μικρό γλυκό) κάναμε μόνο μια μικρή αναγνωριστική βόλτα στους όμορφους κοινόχρηστους χώρους. Τα γλυκά τους όμως είναι άπαιχτα, να τα λέμε κι αυτά.

Four Seasons Hotel - Gresham Palace

Περπατώντας δίπλα στον Δούναβη κινηθήκαμε προς το κοινοβούλιο. Περάσαμε μπρος από την Ουγγρική Ακαδημία Επιστημών (Magyar Tudományos Akadémia) και λίγο πριν φτάσουμε σταματήσαμε στο γνωστό σημείο μνήμης “Παπούτσια στον Δούναβη”. Υπαίθριο γλυπτό αφιερωμένο στο ολοκαύτωμα και στους 550.000 Ούγγρους Εβραίους που έχασαν τη ζωή τους στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ανατριχιαστικό και συγκινητικό μήνυμα προς τις επόμενες γενιές. Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν, τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους: τα παπούτσια τους. Είχαν κι εκεί γερμανοτσολιάδες, δεν είναι μόνο δικό μας προνόμιο. Και όπως φαίνεται τους έχουν ακόμη και σήμερα.

Ουγγρική Ακαδημία Επιστημών (Magyar Tudományos Akadémia)

Μνημείο “Παπούτσια στον Δούναβη”

Φτάνοντας στο επιβλητικό κοινοβούλιο (το μεγαλύτερο κτίριο στην Ουγγαρία και το ψηλότερο της Βουδαπέστης) οδηγηθήκαμε προς την πίσω πλευρά του, στην πλατεία Kossuth Lajos tér, όπου βρίσκεται η κεντρική του είσοδος. Αρκετός κόσμος βολτάριζε και φωτογράφιζε τα αγάλματα της πλατείας, τον στρατιώτη της τιμητικής φρουράς, τα κοτσύφια στο γρασίδι αλλά και το ίδιο το νεογοτθικό κτίριο του κοινοβουλίου με τον αναγεννησιακό του τρούλο. Την ωραία εικόνα συμπλήρωνε το θαυμάσιο κτίριο του Εθνογραφικού Μουσείου (Neprajzi Muzeum), στην απέναντι πλευρά της πλατείας, που όμως εκείνη την περίοδο ήταν κλειστό.

Πανοραμική φωτογραφία της πίσω μεριάς του παλατιού (ο ευρυγώνιος φακός δεν το χωρούσε οπότε έγινε ένωση μερικών φωτογραφιών)

Εθνογραφικό Μουσείο Neprajzi Muzeum

Καθώς όμως η μια από τις νέες φίλες μας ήταν άρρωστη (όχι δεν είχε κορωναϊό, δεν είχε εμφανιστεί ακόμα) αναγκαστήκαμε να χωρίσουμε. Εκείνες κατευθύνθηκαν προς το ξενοδοχείο τους για αποθεραπεία και έτσι εμείς επιστρέψαμε προς την Vigadó tér και το πασχαλινό παζάρι. Πήραμε 2 Langos και προσπαθήσαμε να καθίσουμε σ’ έναν από τους πάγκους που υπήρχαν εκεί με θέα την Βούδα. Μόλις καθίσαμε ήρθε αμέσως μια κακότροπη αμερικάνα μιας κάποιας ηλικίας και μας έβαλε τις φωνές. Είχε, λέει, προλάβει να πιάσει την θέση και άρχισε σχεδόν να μας βρίζει και να μας υποδεικνύει πως έπρεπε να σηκωθούμε άμεσα λες και είχε κάνει κράτηση από καιρό. Τυπική Αμερικάνα που πιστεύει πως όλος ο κόσμος είναι αυτή. Μείναμε με το στόμα ανοιχτό από το θράσος της αλλά δεν είχαμε και διάθεση να κάνουμε φασαρία και έτσι κάτσαμε αλλού, με πλάτη στο ποτάμι. Μισοφάγαμε γρήγορα τα κακής, τελικά, ποιότητας Langos και σηκωθήκαμε για να επιστρέψουμε κι εμείς στο διαμέρισμα. Λίγο πιο κάτω όμως, σε μια μικρή σκηνή ένα γκρουπάκι είχε ξεκινήσει να παίζει. Μπροστά τους μια ομάδα αμερικανών τουριστών, ακούγοντας τα γνώριμα, παλιά, rock τραγούδια, είχε πιάσει τον χορό και άντε να κρατήσεις τον @stonerolling ακίνητο.

Μικρή ροκ σκηνή στον πεζόδρομο δίπλα στο ποτάμι

Ευτυχώς η συσσωρευμένη κούραση δεν του επέτρεψε να συνεχίσει για πολύ και έτσι με το που σουρούπωσε είμαστε πίσω στο σπίτι για να χαλαρώσουμε λίγο πριν την βραδινή έξοδο. Μόνο που έμεινε ο καημός στον @stonerolling που δεν δοκίμασε τα ωραία Kurtoskalacs αλλά του υποσχέθηκα πως θα τα φάμε σε επόμενο ταξίδι στην Τσεχία, στην Ρουμανία ή όπου αλλού τα πετύχουμε στο μέλλον.

Aquarium park, δίπλα στην πλατεία Erzsébet tér από το παράθυρό του δωματίου μας

Η διαδρομή που διανύσαμε την 7η μέρα.

Το βράδυ είχαμε κανονίσει με τον Desire (τον Πολωνό-Γάλλο-Μαγαδασκαριανό) να βρεθούμε. Κινηθήκαμε στην στοά Gozsdu Udvar και σε ένα από τα κάθετα αίθρια βρήκαμε ένα μαγαζί που ήταν περισσότερο του γούστου μας. Ήπιαμε τις τεκίλες μας και ο Desire τα κρασιά του και κουβεντιάσαμε με τις ώρες. Κάποια στιγμή μάλιστα ξεκίνησε να μας λέει πως κάθε καλοκαίρι κατεβαίνει με φίλους στην Μαγαδασκάρη και κάνει το γύρο του νησιού. Άρχισε να μας δείχνει μερικές από τις χιλιάδες φωτογραφίες από πρόσφατες διακοπές του και σε γενικές γραμμές μας “έψησε” πολύ άσχημα. Κοιταχτήκαμε με νόημα με τον @stonerolling αλλά πριν προλάβουμε να πούμε κάτι, ήρθε η πρόσκληση. Έκλεισε λοιπόν. Καλοκαίρι του 2020, 15 μέρες στην Μαγαδασκάρη, με ξεναγό ντόπιο!!! Που να ξέραμε ότι ότι ο κορωναϊός είχε άλλα σχέδια. Ή όπως λέει η παροιμία “Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει”

Στοά Gozsdu Udvar

Το βράδυ κοιμηθήκαμε σαν τα πουλάκια, κάνοντας όνειρα εξωτικά και ασκανδάλιστα.Το πρωί είπαμε να εξερευνήσουμε χαλαρά την περιοχή κοντά στο διαμέρισμα μας. Περπατήσαμε στα στενά συναντώντας συνεχώς ενδιαφέροντα κτίρια όπως το κρατικό θησαυροφυλάκιο (Magyar Államkincstár) και το Υπουργείο Δικαιοσύνης για να καταλήξουμε στην αγορά Hold Utca Food Market. Η αγορά αυτή, αν και μικρογραφία της κεντρικής όσον αφορά το εσωτερικό της, δεν μας ενθουσίασε, οπότε γρήγορα την εγκαταλείψαμε.

Κρατικό θησαυροφυλάκιο Magyar Államkincstár

Υπουργείο Δικαιοσύνης

Hold Utca Food Market

Βγήκαμε και περνώντας από την αμερικάνικη πρεσβεία βρεθήκαμε στην πλατεία ελευθερίας (Szabadság tér), μια ακόμη όμορφη πλατεία της Βουδαπέστης που στο κέντρο της υπάρχει το μνημείο των Ηρώων της Σοβιετικής Ένωσης. Σε κοντινή απόσταση υπήρχε ταυτόχρονα το άγαλμα του Ρήγκαν που κοίταζε προς το μνημείο. Η συμφιλίωση των 2 παγκόσμιων πόλων και το τέλος του ψυχρού πολέμου σε μια πλατεία (λέμε τώρα, για να μην κάνω καμιά άκομψη χειρονομία αυτοϊκανοποίησης)!

Πλατεία ελευθερίας Szabadság tér - άγαλμα του Ρήγκαν

Πλατεία ελευθερίας Szabadság tér - μνημείο των Ηρώων της Σοβιετικής Ένωσης

Από εκεί κατεβήκαμε προς το κοινοβούλιο και αφού αποφύγαμε τις ορδές από τα αμερικανάκια που διασκέδαζαν κυκλοφορώντας πάνω σε ηλεκτρικά μηχανάκια, αυτά με τις χοντρές ρόδες αδιαφορώντας παντελώς για την ομορφιά γύρω τους (μόνο για την Ντίσνεϋλαντ ενδιαφέρονται αυτοί) πήραμε για τελευταία φορά το Τραμ 2 με κατεύθυνση την άλλη πλευρά της πόλης.

Περάσαμε αρχικά, για 2η φορά από την μεγάλη αγορά για να κάνουμε τα τελευταία ψώνια μας, παίρνοντας δωράκια για φίλους και συγγενείς και φυσικά μεγάλη ποσότητα από τις φοβερές πάπρικες και τα σαλάμια τους. Κάποια στιγμή ενώ τριγυρίζαμε στους διάφορους πάγκους, ένας έγχρωμος πωλητής που κατάλαβε ότι ήμασταν Έλληνες, αναφώνησε με χαρά: ΟΥΖΟ!!! (Ότι θυμάται, χαίρεται, κανείς)

Κοινοβούλιο

Φτάσαμε στο μουσείο Εφαρμοσμένων Τεχνών (Iparművészeti Múzeum), ένα κόσμημα της Art Nouveau που για κακή μου τύχη και για 2η φορά δεν μπόρεσα να απολαύσω. Ήταν και πάλι υπό συντήρηση και γι’ αυτό βάζω μια φωτογραφία από το διαδίκτυο.

Μουσείο Εφαρμοσμένων Τεχνών Iparművészeti Múzeum

Το νέο ραντεβού με τον Desire ήταν εκεί κοντά, στην γνωστή μπυραρία της Βουδαπέστης, Kaltenberg Sörház & Étterem. Το φαγητό τους και η δική τους μπύρα ήταν εξαιρετικά αλλά για πρώτη φορά στην πόλη, μας αντιμετώπισαν άσχημα. Φαίνονταν σαν να ήθελαν να διώξουν γρήγορα από το μαγαζί τους. Φαίνεται η παρέα μας δεν τους άρεσε, είτε γιατί κάναμε φασαρία (τα γνωστά γέλια και ο χαβαλές) και ενοχλούσαμε τους ευυπόληπτους πελάτες του καταστήματος είτε επειδή ο σκουρόχρωμος Desire δεν παρήγγειλε σχεδόν τίποτα άλλο από τις μπύρες του. Ωστόσο δεν τους κάναμε τη χάρη, μείναμε αρκετή ώρα απολαμβάνοντας την κουβεντούλα μας και τα τεντωμένα νεύρα τους..

Μπυραρία Kaltenberg Sörház & Étterem

Η διαδρομή που διανύσαμε τη 8η μέρα

Αποχαιρετήσαμε τον φίλο μας και επιστρέψαμε στην βάση μας. Το τελευταίο βράδυ στην πόλη είχαμε αποφασίσει να το κλείσουμε όπως το αρχίσαμε, στο Szimpla Kert. Φτάσαμε σχετικά νωρίς και αφού περάσαμε σωματικό έλεγχο (!!??) μήπως και κρύβαμε πάνω μας μπουκάλια αλκοόλ μπήκαμε στο ήδη γεμάτο χώρο. Ευτυχώς δεν μας έκαναν αιματολογικό τεστ γιατί θα καταλάβαιναν ότι όντως είχαμε “πάνω” μας μπουκάλια αλκοόλ. Πήραμε το ποτό μας και σταθήκαμε σε μια άκρη παρατηρώντας τον χαμό που γινόταν (Σαββατόβραδο γαρ). Με αφορμή μια παρέα από μεθυσμένα και φασιαρόζικα εγγλεζάκια πιάσαμε την κουβέντα με μια ντόπια που έπινε το ποτό της στο ίδιο πάγκο. Η κοινή μας ενόχληση για τα μικρά κακομαθημένα την έκανε να ανοιχτεί και να αρχίσει να μας μιλά υποτιμητικά και για άλλους λαούς. Οι Τούρκοι της βρωμούσαν, οι τσιγγάνοι της ξίνιζαν, έφτασε μάλιστα σε σημείο να μας πει πως η τσιγγάνικη μουσική της χώρα της είναι πολύ χειρότερη από τα δημοτικά των “καθαρών” Ούγγρων. Εεε δεν αντέξαμε πολύ το κρεσέντο του ρατσισμού της και καθώς την άλλη ημέρα είχαμε πρωινή πτήση, χαιρετίσαμε την “καθαρόαιμη” Ουγγαρέζα και το Szimpla Kert και αποχωρήσαμε. Στους δρόμους κυκλοφορούσε πολύς νεαρόκοσμος απ’ όλη την Ευρώπη που ερχόταν στην πόλη τα Σαββατοκύριακα για να πιει και να διασκεδάσει μέχρι πρωίας. Περπατήσαμε λίγο στα σοκάκια της εβραϊκής γειτονιάς αλλά και του κέντρου με νοσταλγική διάθεση. Είμασταν ακόμη εκεί και ήδη σχεδιάζαμε την επόμενή μας επίσκεψη. Τι θα είχαμε να δούμε που δεν το προλάβαμε, που ανακαινιζόταν, που δεν το ξέραμε. Εις το επανιδείν, το συντομότερο.

Szimpla Kert Ruin Bar