vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 918
- Likes
- 8.354
- Επόμενο Ταξίδι
- Οδικό στην ;;;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Σάββατο: Στην Πέτρα.
Και πάμε στο κυρίως μενού, στο ένα από τα δύο σημεία που με μάγεψαν στο σύντομο αυτό ταξίδι, στην Πέτρα.
Κατά τις 7 σηκωθήκαμε, φάγαμε πρωινό, πληρώσαμε και φύγαμε γρήγορα γρήγορα για να φτάσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα στην Πέτρα. Τόσο γρήγορα που παραλίγο να φάω λάχανο έναν ταλαίπωρο παππού, είπαμε ποτέ ξανά αυτόματο αυτοκίνητο.
Και έτσι βρεθήκαμε για πρώτη φορά μπροστά στο πανέμορφο θέαμα των γκρίζων κατάξερων βουνών της περιοχής και έπειτα στα κοκκινόξανθα χρώματα των βουνών και της ερήμου. Εικόνες γενικά πρωτόγνωρες για εμάς.
Αρκετά έξω από την πόλη συναντάμε ένα μπλόκο στρατού, όπου απλώς μας ρωτάνε από που είμαστε και φεύγουμε.
Ο δρόμος είναι φαρδύς, όχι όμως με το καλύτερο οδόστρωμα, ούτε κάτι πολύ τραγικό. Όλα τα βενζινάδικα έχουν την ίδια τιμή, οπότε ήρθε η στιγμή να βάλουμε καύσιμα, 90άρα βενζίνη μας είχε προτείνει ο υπάλληλος της sixt, η οποία εκείνη την εποχή είχε 0,75jod.
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, στρίβουμε αριστερά και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε τα βουνά. Συναντάμε ομίχλη, η οποία σιγά σιγά πυκνώνει και μετά από λίγο δεν βλέπουμε στην κυριολεξία ούτε την μύτη μας. Σταματάμε για ένα τέταρτο στην άκρη μπας και… αλλά τίποτα. Ευτυχώς δεν έχει κίνηση - δύο τρία αυτοκίνητα συναντήσαμε όλα κι όλα - και έτσι παίρνω την απόφαση να ξεκινήσω με την μικρότερη ταχύτητα, μπας και φτάσουμε ποτέ . Έχουν αρχίσει και με ζώνουν τα φίδια, ότι ίσως βρούμε την Πέτρα κλειστή και με πιάνει απελπισία. Βάζω τον Γ. να πάρει τηλέφωνο στο Visitor Center, αλλά δεν απαντούν. Μετά μου έρχεται η ιδέα να πάρουμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, όπου μας καθησυχάζουν ότι η Πέτρα είναι ανοιχτή. Με αναπτερωμένο ηθικό συνεχίζω την κουραστική και επικίνδυνη αυτή οδήγηση για πάνω από μισή ώρα και ναι, σιγά σιγά καθαρίζει το τοπίο. Βρισκόμαστε πάνω από τα λαβυρινθώδη βουνά της Πέτρας, όπου μεγαλούργησε η φύση αλλά και οι Ναβαταίοι. Βγαίνουμε έξω στον δαιμονισμένο αέρα για λίγες φωτογραφίες και ανακουφισμένοι ξεκινάμε για το Visitor Center.
Πριν το ταξίδι, στο μυαλό μου είχα να σταματήσουμε για λίγο στην πηγή του Μωυσή, που είναι λίγο πριν την πόλη, και αν φτάναμε νωρίς, να κάναμε πρώτα ένα γρήγορο πέρασμα από την μικρή Πέτρα. Δυστυχώς η ομίχλη και η καθυστέρηση, μας ανάγκασαν να τα αφήσουμε και τα δύο και να πάμε, όλο χαρά, για το κυρίως πιάτο.
Επιτέλους φτάνουμε έξω από την Πέτρα. Το πάρκινγκ για το αυτοκίνητο ήταν δωρεάν. Φορέσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε, βάλαμε γάντια σκούφους και κασκόλ, γιατί το κρύο ήταν τσουχτερό, φορτωθήκαμε νερά και κολατσιό και φύγαμε για να βγάλουμε τα εισιτήρια.
Λίγο πριν τα εκδοτήρια, μας προσεγγίζει ένα ζευγαράκι από την Αργεντινή!!! και μας κάνει την εξής πρόταση: Έχουν βγάλει το εισιτήριο για τις δύο ημέρες που κοστίζει 55jod, μπήκαν την πρώτη μέρα, δεν θα μπουν σήμερα και μας το δίνουν για 25jod, δηλ. στη μισή τιμή του ημερήσιου εισιτηρίου. Εγώ κάνω να φύγω, αλλά ο Γ. με σταμάτησε. Κοιτάζουμε τα εισιτήρια και βλέπουμε γραμμένα πάνω τα ονόματα των παιδιών. Εγώ είμαι αρνητικός, αλλά τελικά με τα πολλά αποφασίζουμε να δοκιμάσει ο ένας μας να δούμε αν θα περάσει. Πηγαίνει ο Γ. και εγώ περιμένω με το ζευγαράκι να δω τι θα γίνει. Όπως ήταν φυσικό του ζήτησαν το διαβατήριο και όταν τους είπε ότι το έχει στο ξενοδοχείο του απάντησαν να πάει να το φέρει. Αργότερα διάβασα ότι ήταν συνηθισμένη απάτη και γι’ αυτό έβαλαν τα ονόματα πάνω στα εισιτήρια των δύο ημερών. Με αυτά και με αυτά χάσαμε κι εδώ χρόνο με βλακείες και η Πέτρα μας περίμενε να την εξερευνήσουμε. Πληρώσαμε 50 jod +1 για την χρήση κάρτας και μπήκαμε.
Η αρχή δεν σε προετοιμάζει για ότι θα επακολουθήσει, αλλά όταν μπαίνεις στο φαράγγι Siq νιώθεις ένα δέος, έναν θαυμασμό για το τι δημιούργησε η φύση. Ευτυχώς την ημέρα εκείνη υπήρχαν λιγοστοί τουρίστες, καθόλου ενοχλητικοί πωλητές υπηρεσιών, γενικά ελάχιστη ανθρώπινη ενόχληση. Να που ο κακός καιρός μπορεί να έχει και κάποιο όφελος. Και τώρα αρχίζει ο φωτογραφικός μαραθώνιος, η ανθρώπινη ματαιοδοξία που πιστεύει ότι μπορεί να αιχμαλωτίσει το μεγαλείο μέσα σε μια, δύο, τρεις, μπορεί και χίλιες φωτογραφίες.
Προετοιμασμένοι για το τι θα επακολουθήσει, περιμένουμε σε κάθε στροφή να ξεπροβάλει το Θησαυροφυλάκιο. Και ναι, μετά από κανένα μισάωρο εμφανίζεται μεγαλοπρεπές και εντυπωσιακό μπροστά μας. Ότι και να έχει ακούσει κανείς, ότι και να έχει δει, η πραγματικότητα είναι απείρως πιο εντυπωσιακή και καθηλωτική. Αφού το περιεργαστήκαμε από όλες τις πλευρές και τραβήξαμε κι εκεί άπειρες φωτογραφίες, λίγο πιο δεξιά βρήκα το σύντομο “μονοπάτι” που σε οδηγεί σε κάτι βράχους πιο ψηλά από όπου μπορείς να πάρεις μερικές φωτογραφίες του από ψηλά. Εκεί συνήθως έχουν στήσει το τσαρδάκι του οι βεδουίνοι και για να μπορέσεις να βγάλεις τις φωτογραφίες σου πρέπει να αγοράσεις κάτι από αυτούς ή να πιείς ένα τσάι. Ο αέρας είναι τόσο δυνατός και το κρύο τόσο τσουχτερό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας εκεί, ούτε βεδουίνος μα ούτε τουρίστας. Μόνοι μας λοιπόν στρογγυλοκαθίσαμε και απολαύσαμε το θέαμα για όση ώρα θέλαμε.
Όμως δυστυχώς δεν έχουμε άπλετο χρόνο, οπότε πρέπει να ξεκινήσουμε για το κυρίως μονοπάτι, που είναι ο επόμενος στόχος μας. Αφήνουμε λοιπόν πίσω μας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, το Θησαυροφυλάκιο, με τη συγκλονιστική αρχιτεκτονική του, και μετά τα βράχια του φαραγγιού, το τοπίο ανοίγει και προχωράμε στο κάτω τμήμα της πόλης. Είναι το βασικό μονοπάτι (main path) έως το Μοναστήρι (Ad Deir). Σε όλη τη διαδρομή θα συναντήσουμε τον δρόμο με τις προσόψεις (street of facades),το ρωμαϊκό θέατρο, και από εκεί ξεκινά και η κεντρική οδός της πόλης με τους κίονες, το Νυμφαίο, τις τρεις αγορές, τους βασιλικούς τάφους, το ανάκτορο και το τέμενος. Έχω έρθει διαβασμένος, και πολύ θα ήθελα να ανακαλύψω ένα ένα τα μέρη αυτά, αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος. Θα πάμε πρώτα στο Μοναστήρι, και μετά αν έχουμε χρόνο και κουράγιο θα εξερευνήσουμε ότι από αυτά μπορούμε, λέω στον Γ.
Το μονοπάτι για εκεί ανηφορικό, τα πόδια σιγά σιγά βαραίνουν, αλλά το τοπίο δεν σε αφήνει να σκεφτείς την κούρασή σου. Και να, τελικά ξεπροβάλει μπροστά μας και το Μοναστήρι. Μεγαλύτερο, πιο λιτό, αλλά εξίσου εντυπωσιακό. Ήρθε η ώρα για λίγη ξεκούραση στον καφενέ απέναντι από το μνημείο και τον πρώτο μας καφέ με κάρδαμο.
Πιο ψηλά ξεχωρίζουν τα σημεία από όπου μπορείς να αγναντέψεις έως και τα βουνά του Ισραήλ στα δεξιά και το βουνό που είναι θαμμένος ο Μωυσής και ο Ααρών στα αριστερά. Ήταν ο τελευταίος στόχος μας πριν πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού.
Όταν κατηφορίσαμε το μονοπάτι της επιστροφής, μας είχε μείνει μια ώρα μέχρι το κλείσιμο. Οπότε έπρεπε να είμαστε επιλεκτικοί σε τι θα δούμε. Η αλήθεια είναι ότι και τα πόδια μας δεν βαστούσαν για πολλά πολλά. Μετά λοιπόν από τους βασιλικούς τάφους και το αρχαίο θέατρο, ψάξαμε στα μαγαζάκια των βεδουίνων για σουβενίρ, μιας και είχα διαβάσει ότι εδώ θα βρούμε τα φτηνότερα. Όμως από την μία τα περισσότερα την ημέρα αυτή ήταν κλειστά λόγω μειωμένης προσέλευσης τουριστών και καιρού, από την άλλη ο αρχαιολογικός χώρος είχε σχεδόν αδειάσει, είμασταν οι τελευταίοι των τελευταίων. Ψωνίσαμε ότι προλάβαμε και κατά τις 17.30 διαβήκαμε την έξοδο της Πέτρας, πλήρως ικανοποιημένοι, ενθουσιασμένοι θα έλεγα, αλλά ψόφιοι από την κούραση και πεινασμένοι σαν λύκοι. Μέσα σε 6,5 ώρες είχαμε κάνει περίπου 18 χιλιόμετρα και είχαμε γεμίσει τα μάτια μας αλλά και τις φωτογραφικές μας με απίστευτες εικόνες.
Επιστροφή στο δωμάτιο, ένα ζεστό μπάνιο για να φύγει η κούραση και βουρ στην πόλη για να φάμε επιτέλους κάτι. Και αφού το έχουμε ψάξει, διαβάσαμε κριτικές και βρήκαμε επιτέλους το εστιατόριο, όπου θα φάμε, πριν μπούμε μέσα, γίνεται γενικό μπλακ άουτ στην πόλη. Και τώρα; λέω του Γ. Πάμε από εδώ, πάμε από εκεί μες τα σκοτάδια και καταλήγουμε στο πρώτο εστιατόριο που είχε προνοήσει και είχε βάλει μπρος την γεννήτρια.
Τελείωσε κι αυτή η ημέρα και μία εξίσου εντυπωσιακή μας περιμένει την επόμενη.
Ακολουθούν οι φωτογραφίες της ημέρας.
Και πάμε στο κυρίως μενού, στο ένα από τα δύο σημεία που με μάγεψαν στο σύντομο αυτό ταξίδι, στην Πέτρα.
Κατά τις 7 σηκωθήκαμε, φάγαμε πρωινό, πληρώσαμε και φύγαμε γρήγορα γρήγορα για να φτάσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα στην Πέτρα. Τόσο γρήγορα που παραλίγο να φάω λάχανο έναν ταλαίπωρο παππού, είπαμε ποτέ ξανά αυτόματο αυτοκίνητο.
Και έτσι βρεθήκαμε για πρώτη φορά μπροστά στο πανέμορφο θέαμα των γκρίζων κατάξερων βουνών της περιοχής και έπειτα στα κοκκινόξανθα χρώματα των βουνών και της ερήμου. Εικόνες γενικά πρωτόγνωρες για εμάς.
Αρκετά έξω από την πόλη συναντάμε ένα μπλόκο στρατού, όπου απλώς μας ρωτάνε από που είμαστε και φεύγουμε.
Ο δρόμος είναι φαρδύς, όχι όμως με το καλύτερο οδόστρωμα, ούτε κάτι πολύ τραγικό. Όλα τα βενζινάδικα έχουν την ίδια τιμή, οπότε ήρθε η στιγμή να βάλουμε καύσιμα, 90άρα βενζίνη μας είχε προτείνει ο υπάλληλος της sixt, η οποία εκείνη την εποχή είχε 0,75jod.
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, στρίβουμε αριστερά και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε τα βουνά. Συναντάμε ομίχλη, η οποία σιγά σιγά πυκνώνει και μετά από λίγο δεν βλέπουμε στην κυριολεξία ούτε την μύτη μας. Σταματάμε για ένα τέταρτο στην άκρη μπας και… αλλά τίποτα. Ευτυχώς δεν έχει κίνηση - δύο τρία αυτοκίνητα συναντήσαμε όλα κι όλα - και έτσι παίρνω την απόφαση να ξεκινήσω με την μικρότερη ταχύτητα, μπας και φτάσουμε ποτέ . Έχουν αρχίσει και με ζώνουν τα φίδια, ότι ίσως βρούμε την Πέτρα κλειστή και με πιάνει απελπισία. Βάζω τον Γ. να πάρει τηλέφωνο στο Visitor Center, αλλά δεν απαντούν. Μετά μου έρχεται η ιδέα να πάρουμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, όπου μας καθησυχάζουν ότι η Πέτρα είναι ανοιχτή. Με αναπτερωμένο ηθικό συνεχίζω την κουραστική και επικίνδυνη αυτή οδήγηση για πάνω από μισή ώρα και ναι, σιγά σιγά καθαρίζει το τοπίο. Βρισκόμαστε πάνω από τα λαβυρινθώδη βουνά της Πέτρας, όπου μεγαλούργησε η φύση αλλά και οι Ναβαταίοι. Βγαίνουμε έξω στον δαιμονισμένο αέρα για λίγες φωτογραφίες και ανακουφισμένοι ξεκινάμε για το Visitor Center.
Πριν το ταξίδι, στο μυαλό μου είχα να σταματήσουμε για λίγο στην πηγή του Μωυσή, που είναι λίγο πριν την πόλη, και αν φτάναμε νωρίς, να κάναμε πρώτα ένα γρήγορο πέρασμα από την μικρή Πέτρα. Δυστυχώς η ομίχλη και η καθυστέρηση, μας ανάγκασαν να τα αφήσουμε και τα δύο και να πάμε, όλο χαρά, για το κυρίως πιάτο.
Επιτέλους φτάνουμε έξω από την Πέτρα. Το πάρκινγκ για το αυτοκίνητο ήταν δωρεάν. Φορέσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε, βάλαμε γάντια σκούφους και κασκόλ, γιατί το κρύο ήταν τσουχτερό, φορτωθήκαμε νερά και κολατσιό και φύγαμε για να βγάλουμε τα εισιτήρια.
Λίγο πριν τα εκδοτήρια, μας προσεγγίζει ένα ζευγαράκι από την Αργεντινή!!! και μας κάνει την εξής πρόταση: Έχουν βγάλει το εισιτήριο για τις δύο ημέρες που κοστίζει 55jod, μπήκαν την πρώτη μέρα, δεν θα μπουν σήμερα και μας το δίνουν για 25jod, δηλ. στη μισή τιμή του ημερήσιου εισιτηρίου. Εγώ κάνω να φύγω, αλλά ο Γ. με σταμάτησε. Κοιτάζουμε τα εισιτήρια και βλέπουμε γραμμένα πάνω τα ονόματα των παιδιών. Εγώ είμαι αρνητικός, αλλά τελικά με τα πολλά αποφασίζουμε να δοκιμάσει ο ένας μας να δούμε αν θα περάσει. Πηγαίνει ο Γ. και εγώ περιμένω με το ζευγαράκι να δω τι θα γίνει. Όπως ήταν φυσικό του ζήτησαν το διαβατήριο και όταν τους είπε ότι το έχει στο ξενοδοχείο του απάντησαν να πάει να το φέρει.
Αργότερα διάβασα ότι ήταν συνηθισμένη απάτη και γι’ αυτό έβαλαν τα ονόματα πάνω στα εισιτήρια των δύο ημερών. Με αυτά και με αυτά χάσαμε κι εδώ χρόνο με βλακείες και η Πέτρα μας περίμενε να την εξερευνήσουμε. Πληρώσαμε 50 jod +1 για την χρήση κάρτας και μπήκαμε.Η αρχή δεν σε προετοιμάζει για ότι θα επακολουθήσει, αλλά όταν μπαίνεις στο φαράγγι Siq νιώθεις ένα δέος, έναν θαυμασμό για το τι δημιούργησε η φύση. Ευτυχώς την ημέρα εκείνη υπήρχαν λιγοστοί τουρίστες, καθόλου ενοχλητικοί πωλητές υπηρεσιών, γενικά ελάχιστη ανθρώπινη ενόχληση. Να που ο κακός καιρός μπορεί να έχει και κάποιο όφελος. Και τώρα αρχίζει ο φωτογραφικός μαραθώνιος, η ανθρώπινη ματαιοδοξία που πιστεύει ότι μπορεί να αιχμαλωτίσει το μεγαλείο μέσα σε μια, δύο, τρεις, μπορεί και χίλιες φωτογραφίες.
Προετοιμασμένοι για το τι θα επακολουθήσει, περιμένουμε σε κάθε στροφή να ξεπροβάλει το Θησαυροφυλάκιο. Και ναι, μετά από κανένα μισάωρο εμφανίζεται μεγαλοπρεπές και εντυπωσιακό μπροστά μας. Ότι και να έχει ακούσει κανείς, ότι και να έχει δει, η πραγματικότητα είναι απείρως πιο εντυπωσιακή και καθηλωτική. Αφού το περιεργαστήκαμε από όλες τις πλευρές και τραβήξαμε κι εκεί άπειρες φωτογραφίες, λίγο πιο δεξιά βρήκα το σύντομο “μονοπάτι” που σε οδηγεί σε κάτι βράχους πιο ψηλά από όπου μπορείς να πάρεις μερικές φωτογραφίες του από ψηλά. Εκεί συνήθως έχουν στήσει το τσαρδάκι του οι βεδουίνοι και για να μπορέσεις να βγάλεις τις φωτογραφίες σου πρέπει να αγοράσεις κάτι από αυτούς ή να πιείς ένα τσάι. Ο αέρας είναι τόσο δυνατός και το κρύο τόσο τσουχτερό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας εκεί, ούτε βεδουίνος μα ούτε τουρίστας. Μόνοι μας λοιπόν στρογγυλοκαθίσαμε και απολαύσαμε το θέαμα για όση ώρα θέλαμε.
Όμως δυστυχώς δεν έχουμε άπλετο χρόνο, οπότε πρέπει να ξεκινήσουμε για το κυρίως μονοπάτι, που είναι ο επόμενος στόχος μας. Αφήνουμε λοιπόν πίσω μας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, το Θησαυροφυλάκιο, με τη συγκλονιστική αρχιτεκτονική του, και μετά τα βράχια του φαραγγιού, το τοπίο ανοίγει και προχωράμε στο κάτω τμήμα της πόλης. Είναι το βασικό μονοπάτι (main path) έως το Μοναστήρι (Ad Deir). Σε όλη τη διαδρομή θα συναντήσουμε τον δρόμο με τις προσόψεις (street of facades),το ρωμαϊκό θέατρο, και από εκεί ξεκινά και η κεντρική οδός της πόλης με τους κίονες, το Νυμφαίο, τις τρεις αγορές, τους βασιλικούς τάφους, το ανάκτορο και το τέμενος. Έχω έρθει διαβασμένος,
και πολύ θα ήθελα να ανακαλύψω ένα ένα τα μέρη αυτά, αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος. Θα πάμε πρώτα στο Μοναστήρι, και μετά αν έχουμε χρόνο και κουράγιο θα εξερευνήσουμε ότι από αυτά μπορούμε, λέω στον Γ.Το μονοπάτι για εκεί ανηφορικό, τα πόδια σιγά σιγά βαραίνουν, αλλά το τοπίο δεν σε αφήνει να σκεφτείς την κούρασή σου. Και να, τελικά ξεπροβάλει μπροστά μας και το Μοναστήρι. Μεγαλύτερο, πιο λιτό, αλλά εξίσου εντυπωσιακό. Ήρθε η ώρα για λίγη ξεκούραση στον καφενέ απέναντι από το μνημείο και τον πρώτο μας καφέ με κάρδαμο.
Πιο ψηλά ξεχωρίζουν τα σημεία από όπου μπορείς να αγναντέψεις έως και τα βουνά του Ισραήλ στα δεξιά και το βουνό που είναι θαμμένος ο Μωυσής και ο Ααρών στα αριστερά. Ήταν ο τελευταίος στόχος μας πριν πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού.
Όταν κατηφορίσαμε το μονοπάτι της επιστροφής, μας είχε μείνει μια ώρα μέχρι το κλείσιμο. Οπότε έπρεπε να είμαστε επιλεκτικοί σε τι θα δούμε. Η αλήθεια είναι ότι και τα πόδια μας δεν βαστούσαν για πολλά πολλά. Μετά λοιπόν από τους βασιλικούς τάφους και το αρχαίο θέατρο, ψάξαμε στα μαγαζάκια των βεδουίνων για σουβενίρ, μιας και είχα διαβάσει ότι εδώ θα βρούμε τα φτηνότερα. Όμως από την μία τα περισσότερα την ημέρα αυτή ήταν κλειστά λόγω μειωμένης προσέλευσης τουριστών και καιρού, από την άλλη ο αρχαιολογικός χώρος είχε σχεδόν αδειάσει, είμασταν οι τελευταίοι των τελευταίων. Ψωνίσαμε ότι προλάβαμε και κατά τις 17.30 διαβήκαμε την έξοδο της Πέτρας, πλήρως ικανοποιημένοι, ενθουσιασμένοι θα έλεγα, αλλά ψόφιοι από την κούραση και πεινασμένοι σαν λύκοι. Μέσα σε 6,5 ώρες είχαμε κάνει περίπου 18 χιλιόμετρα και είχαμε γεμίσει τα μάτια μας αλλά και τις φωτογραφικές μας με απίστευτες εικόνες.
Επιστροφή στο δωμάτιο, ένα ζεστό μπάνιο για να φύγει η κούραση και βουρ στην πόλη για να φάμε επιτέλους κάτι. Και αφού το έχουμε ψάξει, διαβάσαμε κριτικές και βρήκαμε επιτέλους το εστιατόριο, όπου θα φάμε, πριν μπούμε μέσα, γίνεται γενικό μπλακ άουτ στην πόλη. Και τώρα; λέω του Γ. Πάμε από εδώ, πάμε από εκεί μες τα σκοτάδια και καταλήγουμε στο πρώτο εστιατόριο που είχε προνοήσει και είχε βάλει μπρος την γεννήτρια.
Τελείωσε κι αυτή η ημέρα και μία εξίσου εντυπωσιακή μας περιμένει την επόμενη.
Ακολουθούν οι φωτογραφίες της ημέρας.
Last edited:
