vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 918
- Likes
- 8.354
- Επόμενο Ταξίδι
- Οδικό στην ;;;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Κυριακή: Στην έρημο Wadi Rum.
Σηκωθήκαμε στις 7 πάλι σήμερα, με πόνο στις γάμπες είναι η αλήθεια, αλλά ευδιάθετοι, γιατί μια ακόμη συναρπαστική ημέρα μας περίμενε. Φάγαμε πρωινό, στον μεγαλύτερο μπουφέ που έχω ποτέ δει και ξεκινήσαμε για την έρημο. Είχα δώσει ραντεβού με τον Γιουσέφ στις 9.30 στο Wadi Rum rest house.
Πώς είχα βρει τον Γιουσέφ και το camp του;
Έψαξα στο Booking, διάβασα κριτικές και έκλεισα σε μερικά που μου άρεσαν διαμονή, για να βρω το τηλέφωνό τους. Είχα σημειώσει μερικά και από το φόρουμ. Έστειλα μήνυμα με το what's app λέγοντας τι ζητούσα και πήρα προσφορές. Αυτό που ήθελα ήταν διαμονή σε δίκλινη σκηνή, ολοήμερο τουρ, βόλτα με καμήλες και φαγητό: μεσημεριανό, βραδινό και πρωινό. Από διαμονή με ενδιέφερε να είναι κάτι αξιοπρεπές και καθαρό. Με τα πολλά κατέληξα στον Γιουσέφ που μου έδινε όλα τα παραπάνω στα 65 jd το άτομο.
Μιλήσαμε την προηγούμενη για να βεβαιωθώ ότι όλα είναι οκ, του έστειλα και μια φωτογραφία μου για να με γνωρίσει και ήμασταν έτοιμοι.
Ένα άγχος για το τι θα συναντούσα στον δρόμο το είχα. Και δεν έπεσα έξω. Μόλις ανηφορίσαμε τα βουνά, η ομίχλη έκανε πάλι την εμφάνιση της, εξίσου ή και περισσότερο πυκνή. Το είχα μάθει πια το μάθημά μου. Υπομονή, σιγά σιγά και μεγάλη προσοχή.
Τι δεν είχαμε δει ακόμα στην Ιορδανία; Χιόνι!!!
Ναι, στο ψηλότερο σημείο του βουνού άρχισε να ρίχνει ένα ψιλό περίεργο χιόνι. Μέχρι να πάρουμε να κατηφορίζουμε και να ξεκαθαρίζει το τοπίο, τα είχα δει όλα από την υπερένταση και το άγχος. Έβαλα τον Γ. να πάρει τηλέφωνο τον Γιουσέφ, να του πει ότι θα καθυστερήσουμε και να ρωτήσει πώς ήταν στην έρημο ο καιρός. Ευτυχώς εκεί ήταν όλα καλά.
Στην εθνική μετά από μια μπόρα βγήκε επιτέλους λαμπρός ο ήλιος και έτσι έλαμψαν κι εμάς τα πρόσωπά μας. Πέντε χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο χωριό Wadi Rum, μας σταμάτησαν στο Visitor center για να πληρώσουμε 5 jd για την είσοδο στην έρημο.
Στο Wadi Rum rest house μας έκανε νόημα ένα παλληκάρι, που ήταν ο Γιουσέφ, με είχε γνωρίσει από την φωτογραφία που του είχα στείλει.
Μας φόρτωσε σε ένα αγροτικό και μας πήγε ως την έξοδο του χωριού που μας περίμεναν οι καμήλες. Αν και έμπειρος γαϊδουροκαβαλητής από μικρός,
η καμήλα είναι άλλο πράγμα και θέλει λίγη εξάσκηση για να μπορέσεις να έχεις τα χέρια ελεύθερα για φωτογραφίες. Ο πιτσιρικάς οδηγός μας, μας έκανε αρκετά ζικ ζακ για να περάσει η μία ώρα που είχαμε συμφωνήσει με τον Γιουσέφ και καταλήξαμε στην πηγή του Λώρενς. Εκεί συναντήσαμε τον λιγομίλητο οδηγό μας, τον Αλί. Μας προέτρεψε να ανηφορίσουμε προς την πηγή όπως και οι υπόλοιποι τουρίστες. Η θέα της ερήμου από ψηλά ήταν απερίγραπτη. Καθόμασταν, βγάζαμε φωτογραφίες και δεν την χορταίναμε. Και δεν είχαμε δει ακόμη τίποτα.
Κατηφορίσαμε, ζητήσαμε από τον Aλί να μας δέσει σωστά τα μαντήλια μας, ανεβήκαμε στην καρότσα και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση.
Για το που θα πάμε και τι θα δούμε η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συνεννοηθεί με τον Γιουσέφ, μέσες άκρες ήξερα από το φόρουμ το πρόγραμμα που έκαναν οι περισσότεροι και υπολόγιζα ότι όλοι το ίδιο κάνουν. Και έτσι τελικά ήταν. Παντού συναντούσαμε, τους ίδιους που πήγαιναν λίγο πριν ή λίγο μετά από εμάς. Ίσως να άλλαζαν ελαφρώς την σειρά των αξιοθέατων, αναλόγως με το που ήταν το camp του κάθε ενός. Από camp πάντως συναντήσαμε δεκάδες.
Η επόμενη στάση ήταν σε έναν αμμόλοφο που είχε σχηματιστεί πίσω από έναν τεράστιο βράχο. Η έρημος της Wadi Rum δεν φημίζεται για τους αμμόλοφους της σαν αυτούς που βλέπουμε στην Σαχάρα. Εκείνο που την χαρακτηρίζει είναι οι περίεργα σμιλεμένοι κοκκινωποί βράχοι από ψαμμίτη και το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα της που αλλάζει ανάλογα το φως της ημέρας. Έχει όμως και αμμόλοφους. Κάποιοι είχαν φέρει και σανίδες μαζί τους και προσπαθούσαν να κάνουν Sandboarding. Εμείς ανηφορίσαμε στην κορυφή, καθίσαμε στην άμμο και απολαύσαμε το θέαμα που απλωνόταν γύρω μας. Μάλλον επαναλαμβάνομαι, αλλά θα το ξαναπώ, ήταν φανταστικά, δεν χωρούσε ο νους σου που βρισκόσουν και τι έβλεπες.
Κάθε φορά που αφήναμε το αυτοκίνητο, ρωτούσαμε τον Αλί πόση ώρα είχαμε για να ξέρουμε πότε πρέπει να γυρίσουμε για να προλάβουμε να τα δούμε όλα. Διαφορετικά ήμασταν ικανοί να καθίσουμε με τις ώρες και να χαζεύουμε - και να βγάζουμε φωτογραφίες, μην ξεχνιόμαστε.
Πάμε για το επόμενο. Το φαράγγι Khazali. Ένα φαράγγι στο οποίο έχουν βρει πετρογλυφικά. Δεκάδες φιγούρες ανθρώπων που κρατούν τόξα και βέλη, ζώα όπως καμήλες, αγριοκάτσικο και άλογο, καθώς και σύμβολα που πιστεύεται ότι αποτελούν ένα πρώιμο είδος γραφής.
Περπατήσαμε μερικές δεκάδες μέτρα μέσα σε αυτό, ψάξαμε και ανακαλύψαμε τα πετρογλυφικά, έως ότου φτάσαμε σε κάποιο σημείο που είχε νερό και φαινόταν δύσκολο έως αδύνατο να συνεχίσεις. Εγώ κάπου είχα διαβάσει ότι μπορούσες να το διασχίσεις, αλλά δεν είδα κανέναν άλλο να το κάνει και έτσι γυρίσαμε και εμείς πίσω.
Επόμενη στάση, η μικρή γέφυρα. Ένας βράχος που σχηματίζει μια γέφυρα. Δεν ενδείκνυται για υψοφοβικούς καθώς από την μία πλευρά του ο γκρεμός είναι αρκετές δεκάδες μέτρα. Εκείνη την στιγμή φυσούσε και αέρας και έκανε το τόλμημα να φωτογραφηθείς πάνω στην γέφυρα λίγο επικίνδυνο, αλλά έχει και η αδρεναλίνη την χάρη της.
Είχε φτάσει το μεσημέρι και όπως φαινόταν είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Δίπλα από κάθε σημείο ενδιαφέροντος, υπήρχε πάντα και μια σκηνή, όπου πουλούσαν αναμνηστικά, πάντα έκαιγε μία φωτιά και η τσαγιέρα είχε ζεστό τσάι για τους βεδουίνους και τους επισκέπτες. Στο συγκεκριμένο σημείο η σκηνή ήταν μεγαλύτερη και είχε μέσα αρκετούς πάγκους. Εκεί θα τρώγαμε το μεσημεριανό μας. Τι μας είχε μαγειρέψει ο Αλί; Θα σας το πω αλλά μην σας τρέξουν τα σάλια.
Ο Αλί λοιπόν μας παρέδωσε μια πλαστική σακούλα που μέσα περιείχε εις διπλούν: αραβικές πίτες, χυμούς, κονσέρβες σαρδέλα, αγγούρια και ντομάτες, χούμους συσκευασμένα, πορτοκάλια και κάτι συσκευασμένα γλυκά. Γεύμα λουκούλειο δηλαδή. Τόση ήταν η έκπληξή μας που δεν σκεφτήκαμε εκείνη την στιγμή να τα βγάλουμε φωτογραφία. Όμως βγάλαμε μερικές με τους βεδουίνους που μας πρόσφεραν τσάι γύρω από την φωτιά μετά το γεύμα.
Ας είναι, είχαν χορτάσει τα μάτια μας μέχρι τώρα,
αφού δεν ήταν γραφτό να χορτάσει η κοιλιά μας.
Πάμε για άλλα και τα άλλα είναι το σπίτι του Λώρενς. Ένα μισογκρεμισμένο κτίσμα, στα ριζά ενός βράχου, πάνω στον οποίο οι τουρίστες είχαν στήσει αναρίθμητους πύργους της τύχης. Εκεί τριγύρω θαρρώ μας είπε ο Αλί ότι είχαν γυριστεί πολλές σκηνές από τον Λώρενς της Αραβίας, την ταινία που έκανε διάσημη την έρημο και αποτέλεσε από τότε πόλο έλξης πολλών τουριστών. Και δεν ήταν η μόνη ταινία που γυρίστηκε εδώ, αν ψάξετε στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές, από πολύ γνωστές έως παντελώς άγνωστες.
Να σας πω ότι η θέα ήταν καταπληκτική; ας μην το πω γιατί νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι. Εκείνη την ώρα ο ουρανός είχε και κάτι πουπουλένια σύννεφα και ήταν το κάτι άλλο να κάθεσαι και να θαυμάζεις. Αλλά όλα αυτά στο επόμενο κεφάλαιο που θα έχει τις φωτογραφίες.
Άλλη μια στάση μας περιμένει, το μανιτάρι. Το οποίο εγώ για κάποιο περίεργο λόγο πίστευα ότι ήταν πολλά και όχι μόνο ένα. Μια ψιλοαπογοήτευση την πήρα, αλλά μη τα θέλουμε όλα δικά μας, τόσα πράγματα και θαύματα είχαμε δει μέχρι τώρα.
Έχει κι άλλο ή τελειώσαμε; Αμ δε που τελειώσαμε. Έχουμε να διασχίσουμε και ένα φαράγγι πεζοί. Μας αφήνει λοιπόν ο Αλί στην μία άκρη και μας λέει ότι θα μας περιμένει στην άλλη άκρη του φαραγγιού με το αμάξι. Πόση ώρα θα μας πάρει, ρώτησα. Περίπου 20 λεπτά ήταν η απάντηση. Για κάποιο περίεργο λόγο, εμένα μου είχε καρφωθεί η ιδέα πως ήταν η τελευταία στάση μας και τα είχαμε δει όλα όσα γνώριζα. Οπότε θεώρησα ότι είχαμε άπλετο χρόνο μπροστά μας. Χαζέψαμε λοιπόν από εδώ, σκαρφαλώσαμε από εκεί, βγάλαμε πάλι άπειρες φωτογραφίες και τα 20 λεπτά τα κάναμε περίπου 1 ώρα. Όταν φτάσαμε στην άλλη άκρη, βρήκαμε τον Αλί ανήσυχο να μας περιμένει. Γιατί αργήσατε τόσο; μας ρώτησε και μας φόρτωσε άρον άρον στο φορτηγάκι. Είχαμε και άλλο να δούμε και μάλιστα το πιο διάσημο. Μα κάνουν τέτοια λάθη Βασίλη;
Το πιο διάσημο λοιπόν ήταν η μεγάλη πέτρινη γέφυρα, την οποία εγώ πίστευα ότι είχαμε δει όταν είδαμε την μικρή. Εκεί έχουν μαζευτεί όλα τα τουρ και οι τουρίστες σκαρφαλώνουν και περιμένουν στη σειρά για μια φωτογραφία πάνω στο εκπληκτικό αυτό θαύμα της φύσης. Ευτυχώς οι επισκέπτες δεν ήταν και τόσοι πολλοί, οπότε μπορέσαμε κι εμείς να κάνουμε το τουριστικό μας καθήκον. Δεν μπορέσαμε όμως να χαζέψουμε και πολύ, καθώς ο Αλί μας πήρε βιαστικά για να πάμε στο camp. Πλησίαζε η ώρα του ηλιοβασιλέματος και ήθελε να προλάβουμε να το δούμε. Αφού μας έδειξε την σκηνή μας, αφήσαμε τα πράγματά μας και μας είπε που έπρεπε να πάμε για να έχουμε ωραία θέα στο ηλιοβασίλεμα.
Σκαρφάλωμα πάλι λοιπόν. Βρήκαμε ένα ωραίο πλάτωμα και απολαύσαμε το θέαμα. Νομίζω ότι είναι το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα που έχω δει στη ζωή μου. Το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα της ερήμου σε συνδυασμό με το πορτοκαλοκίτρινο χρώμα του ήλιου και τα μολυβένια σύννεφα, ήταν το κάτι άλλο. Λίγο πιο πέρα ήταν ένα ζευγάρι Γερμανών που έμεναν κι αυτοί στο ίδιο camp. Θα τους γνωρίζαμε καλύτερα το βράδυ.
Δεν θέλαμε να ξεκολλήσουμε από εκεί, ακόμα και όταν είχε σχεδόν σκοτεινιάσει. Θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο κλείσιμο για μια συναρπαστική ημέρα.
Γυρίσαμε στις σκηνές μας, ξαπλώσαμε λίγο να ξεκουραστούμε, αλλά δεν προκάναμε, γιατί χτύπησαν να μας καλέσουν να πάμε στην μεγάλη σκηνή για τσάι.
Γύρω από την φωτιά, τρεις βεδουίνοι, οι Γερμανοί κι εμείς πίναμε τσάι και συζητούσαμε. Μας είπαν ότι περίμεναν και ένα γκρουπ 10 ατόμων από την Εσθονία. Μετά από καμιά ώρα ήρθε η ώρα του βραδινού και μετακομίσαμε σε μιαν άλλη σκηνή που εκτελούσε χρέη τραπεζαρίας. Έχει γούστο να φάμε όπως το μεσημέρι, είπα του Γ. Όμως ευτυχώς είχαμε μαγειρεμένο φαγητό, κοτόπουλο με λαχανικά και ρύζι και σαλάτα. Πεντανόστιμο. Κατέφθασαν και οι Εσθονοί και κάπως μεγάλωσε η παρέα. Αφού αποφάγαμε, καταλήξαμε πάλι στην άλλη σκηνή για τσάι. Τόσο τσάι μέσα σε μία ημέρα, δεν πρέπει να έχω πιει στην ζωή μου.
Εκεί ο Γερμανός μου είπε τα παράπονά του για τον Γιουσέφ. Αυτοί είχαν κλείσει την διανυκτέρευση μέσω Booking σε εξευτελιστική τιμή, 5-10€ θαρρώ. Όταν έφτασαν στο χωριό, τους ζήτησε έξτρα για την μεταφορά στο camp και φυσικά και για το φαγητό, αφού αλλού δεν μπορούσαν να φάνε. Και από την ώρα που έφτασαν τους πίεζε να κάνουν κάποιο τουρ. Οι Γερμανοί ανένδοτοι όμως. Την επόμενη είχαν κανονίσει να πάνε στην Πέτρα. Η όλη διαμονή τελικά τους στοίχισε 60-70jod, αλλά νομίζω ότι πήραν μόνο μια μικρή γεύση της ερήμου, και έχασαν την ουσία της επίσκεψης, που δεν είναι άλλη από το τουρ. Αυτοί βέβαια ένιωθαν ικανοποιημένοι, οπότε περί ορέξεως …
Καλό το τσάι και η κουβέντα, αλλά κατά τις 10.30 τα μάτια άρχισαν να κλείνουν. Χαζέψαμε για λίγο το κρυφτό του φεγγαριού με τα σύννεφα στον ουρανό και κλειστήκαμε στην σκηνή μας. Εγώ είχα καβατζώσει από νωρίς 4 κουβέρτες και ήμουν ετοιμοπόλεμος να αντιμετωπίσω το βραδινό κρύο, που στην έρημο είναι τσουχτερό. Φόρεσα τα ισοθερμικά μου, τρύπωσα στο κρεβάτι και όλα κύλησαν ομαλά.
Σηκωθήκαμε στις 7 πάλι σήμερα, με πόνο στις γάμπες είναι η αλήθεια, αλλά ευδιάθετοι, γιατί μια ακόμη συναρπαστική ημέρα μας περίμενε. Φάγαμε πρωινό, στον μεγαλύτερο μπουφέ που έχω ποτέ δει και ξεκινήσαμε για την έρημο. Είχα δώσει ραντεβού με τον Γιουσέφ στις 9.30 στο Wadi Rum rest house.
Πώς είχα βρει τον Γιουσέφ και το camp του;
Έψαξα στο Booking, διάβασα κριτικές και έκλεισα σε μερικά που μου άρεσαν διαμονή, για να βρω το τηλέφωνό τους. Είχα σημειώσει μερικά και από το φόρουμ. Έστειλα μήνυμα με το what's app λέγοντας τι ζητούσα και πήρα προσφορές. Αυτό που ήθελα ήταν διαμονή σε δίκλινη σκηνή, ολοήμερο τουρ, βόλτα με καμήλες και φαγητό: μεσημεριανό, βραδινό και πρωινό. Από διαμονή με ενδιέφερε να είναι κάτι αξιοπρεπές και καθαρό. Με τα πολλά κατέληξα στον Γιουσέφ που μου έδινε όλα τα παραπάνω στα 65 jd το άτομο.
Μιλήσαμε την προηγούμενη για να βεβαιωθώ ότι όλα είναι οκ, του έστειλα και μια φωτογραφία μου για να με γνωρίσει και ήμασταν έτοιμοι.
Ένα άγχος για το τι θα συναντούσα στον δρόμο το είχα. Και δεν έπεσα έξω. Μόλις ανηφορίσαμε τα βουνά, η ομίχλη έκανε πάλι την εμφάνιση της, εξίσου ή και περισσότερο πυκνή. Το είχα μάθει πια το μάθημά μου. Υπομονή, σιγά σιγά και μεγάλη προσοχή.
Τι δεν είχαμε δει ακόμα στην Ιορδανία; Χιόνι!!!
Ναι, στο ψηλότερο σημείο του βουνού άρχισε να ρίχνει ένα ψιλό περίεργο χιόνι. Μέχρι να πάρουμε να κατηφορίζουμε και να ξεκαθαρίζει το τοπίο, τα είχα δει όλα από την υπερένταση και το άγχος. Έβαλα τον Γ. να πάρει τηλέφωνο τον Γιουσέφ, να του πει ότι θα καθυστερήσουμε και να ρωτήσει πώς ήταν στην έρημο ο καιρός. Ευτυχώς εκεί ήταν όλα καλά.Στην εθνική μετά από μια μπόρα βγήκε επιτέλους λαμπρός ο ήλιος και έτσι έλαμψαν κι εμάς τα πρόσωπά μας. Πέντε χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο χωριό Wadi Rum, μας σταμάτησαν στο Visitor center για να πληρώσουμε 5 jd για την είσοδο στην έρημο.
Στο Wadi Rum rest house μας έκανε νόημα ένα παλληκάρι, που ήταν ο Γιουσέφ, με είχε γνωρίσει από την φωτογραφία που του είχα στείλει.
Μας φόρτωσε σε ένα αγροτικό και μας πήγε ως την έξοδο του χωριού που μας περίμεναν οι καμήλες. Αν και έμπειρος γαϊδουροκαβαλητής από μικρός,
η καμήλα είναι άλλο πράγμα και θέλει λίγη εξάσκηση για να μπορέσεις να έχεις τα χέρια ελεύθερα για φωτογραφίες. Ο πιτσιρικάς οδηγός μας, μας έκανε αρκετά ζικ ζακ για να περάσει η μία ώρα που είχαμε συμφωνήσει με τον Γιουσέφ και καταλήξαμε στην πηγή του Λώρενς. Εκεί συναντήσαμε τον λιγομίλητο οδηγό μας, τον Αλί. Μας προέτρεψε να ανηφορίσουμε προς την πηγή όπως και οι υπόλοιποι τουρίστες. Η θέα της ερήμου από ψηλά ήταν απερίγραπτη. Καθόμασταν, βγάζαμε φωτογραφίες και δεν την χορταίναμε. Και δεν είχαμε δει ακόμη τίποτα.Κατηφορίσαμε, ζητήσαμε από τον Aλί να μας δέσει σωστά τα μαντήλια μας, ανεβήκαμε στην καρότσα και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση.
Για το που θα πάμε και τι θα δούμε η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συνεννοηθεί με τον Γιουσέφ, μέσες άκρες ήξερα από το φόρουμ το πρόγραμμα που έκαναν οι περισσότεροι και υπολόγιζα ότι όλοι το ίδιο κάνουν. Και έτσι τελικά ήταν. Παντού συναντούσαμε, τους ίδιους που πήγαιναν λίγο πριν ή λίγο μετά από εμάς. Ίσως να άλλαζαν ελαφρώς την σειρά των αξιοθέατων, αναλόγως με το που ήταν το camp του κάθε ενός. Από camp πάντως συναντήσαμε δεκάδες.
Η επόμενη στάση ήταν σε έναν αμμόλοφο που είχε σχηματιστεί πίσω από έναν τεράστιο βράχο. Η έρημος της Wadi Rum δεν φημίζεται για τους αμμόλοφους της σαν αυτούς που βλέπουμε στην Σαχάρα. Εκείνο που την χαρακτηρίζει είναι οι περίεργα σμιλεμένοι κοκκινωποί βράχοι από ψαμμίτη και το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα της που αλλάζει ανάλογα το φως της ημέρας. Έχει όμως και αμμόλοφους. Κάποιοι είχαν φέρει και σανίδες μαζί τους και προσπαθούσαν να κάνουν Sandboarding. Εμείς ανηφορίσαμε στην κορυφή, καθίσαμε στην άμμο και απολαύσαμε το θέαμα που απλωνόταν γύρω μας. Μάλλον επαναλαμβάνομαι, αλλά θα το ξαναπώ, ήταν φανταστικά, δεν χωρούσε ο νους σου που βρισκόσουν και τι έβλεπες.
Κάθε φορά που αφήναμε το αυτοκίνητο, ρωτούσαμε τον Αλί πόση ώρα είχαμε για να ξέρουμε πότε πρέπει να γυρίσουμε για να προλάβουμε να τα δούμε όλα. Διαφορετικά ήμασταν ικανοί να καθίσουμε με τις ώρες και να χαζεύουμε - και να βγάζουμε φωτογραφίες, μην ξεχνιόμαστε.
Πάμε για το επόμενο. Το φαράγγι Khazali. Ένα φαράγγι στο οποίο έχουν βρει πετρογλυφικά. Δεκάδες φιγούρες ανθρώπων που κρατούν τόξα και βέλη, ζώα όπως καμήλες, αγριοκάτσικο και άλογο, καθώς και σύμβολα που πιστεύεται ότι αποτελούν ένα πρώιμο είδος γραφής.
Περπατήσαμε μερικές δεκάδες μέτρα μέσα σε αυτό, ψάξαμε και ανακαλύψαμε τα πετρογλυφικά, έως ότου φτάσαμε σε κάποιο σημείο που είχε νερό και φαινόταν δύσκολο έως αδύνατο να συνεχίσεις. Εγώ κάπου είχα διαβάσει ότι μπορούσες να το διασχίσεις, αλλά δεν είδα κανέναν άλλο να το κάνει και έτσι γυρίσαμε και εμείς πίσω.
Επόμενη στάση, η μικρή γέφυρα. Ένας βράχος που σχηματίζει μια γέφυρα. Δεν ενδείκνυται για υψοφοβικούς καθώς από την μία πλευρά του ο γκρεμός είναι αρκετές δεκάδες μέτρα. Εκείνη την στιγμή φυσούσε και αέρας και έκανε το τόλμημα να φωτογραφηθείς πάνω στην γέφυρα λίγο επικίνδυνο, αλλά έχει και η αδρεναλίνη την χάρη της.
Είχε φτάσει το μεσημέρι και όπως φαινόταν είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Δίπλα από κάθε σημείο ενδιαφέροντος, υπήρχε πάντα και μια σκηνή, όπου πουλούσαν αναμνηστικά, πάντα έκαιγε μία φωτιά και η τσαγιέρα είχε ζεστό τσάι για τους βεδουίνους και τους επισκέπτες. Στο συγκεκριμένο σημείο η σκηνή ήταν μεγαλύτερη και είχε μέσα αρκετούς πάγκους. Εκεί θα τρώγαμε το μεσημεριανό μας. Τι μας είχε μαγειρέψει ο Αλί; Θα σας το πω αλλά μην σας τρέξουν τα σάλια.
Ο Αλί λοιπόν μας παρέδωσε μια πλαστική σακούλα που μέσα περιείχε εις διπλούν: αραβικές πίτες, χυμούς, κονσέρβες σαρδέλα, αγγούρια και ντομάτες, χούμους συσκευασμένα, πορτοκάλια και κάτι συσκευασμένα γλυκά. Γεύμα λουκούλειο δηλαδή. Τόση ήταν η έκπληξή μας που δεν σκεφτήκαμε εκείνη την στιγμή να τα βγάλουμε φωτογραφία. Όμως βγάλαμε μερικές με τους βεδουίνους που μας πρόσφεραν τσάι γύρω από την φωτιά μετά το γεύμα.Ας είναι, είχαν χορτάσει τα μάτια μας μέχρι τώρα,
αφού δεν ήταν γραφτό να χορτάσει η κοιλιά μας.Πάμε για άλλα και τα άλλα είναι το σπίτι του Λώρενς. Ένα μισογκρεμισμένο κτίσμα, στα ριζά ενός βράχου, πάνω στον οποίο οι τουρίστες είχαν στήσει αναρίθμητους πύργους της τύχης. Εκεί τριγύρω θαρρώ μας είπε ο Αλί ότι είχαν γυριστεί πολλές σκηνές από τον Λώρενς της Αραβίας, την ταινία που έκανε διάσημη την έρημο και αποτέλεσε από τότε πόλο έλξης πολλών τουριστών. Και δεν ήταν η μόνη ταινία που γυρίστηκε εδώ, αν ψάξετε στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές, από πολύ γνωστές έως παντελώς άγνωστες.
Να σας πω ότι η θέα ήταν καταπληκτική; ας μην το πω γιατί νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι. Εκείνη την ώρα ο ουρανός είχε και κάτι πουπουλένια σύννεφα και ήταν το κάτι άλλο να κάθεσαι και να θαυμάζεις. Αλλά όλα αυτά στο επόμενο κεφάλαιο που θα έχει τις φωτογραφίες.
Άλλη μια στάση μας περιμένει, το μανιτάρι. Το οποίο εγώ για κάποιο περίεργο λόγο πίστευα ότι ήταν πολλά και όχι μόνο ένα. Μια ψιλοαπογοήτευση την πήρα, αλλά μη τα θέλουμε όλα δικά μας, τόσα πράγματα και θαύματα είχαμε δει μέχρι τώρα.
Έχει κι άλλο ή τελειώσαμε; Αμ δε που τελειώσαμε. Έχουμε να διασχίσουμε και ένα φαράγγι πεζοί. Μας αφήνει λοιπόν ο Αλί στην μία άκρη και μας λέει ότι θα μας περιμένει στην άλλη άκρη του φαραγγιού με το αμάξι. Πόση ώρα θα μας πάρει, ρώτησα. Περίπου 20 λεπτά ήταν η απάντηση. Για κάποιο περίεργο λόγο, εμένα μου είχε καρφωθεί η ιδέα πως ήταν η τελευταία στάση μας και τα είχαμε δει όλα όσα γνώριζα. Οπότε θεώρησα ότι είχαμε άπλετο χρόνο μπροστά μας. Χαζέψαμε λοιπόν από εδώ, σκαρφαλώσαμε από εκεί, βγάλαμε πάλι άπειρες φωτογραφίες και τα 20 λεπτά τα κάναμε περίπου 1 ώρα. Όταν φτάσαμε στην άλλη άκρη, βρήκαμε τον Αλί ανήσυχο να μας περιμένει. Γιατί αργήσατε τόσο; μας ρώτησε και μας φόρτωσε άρον άρον στο φορτηγάκι. Είχαμε και άλλο να δούμε και μάλιστα το πιο διάσημο. Μα κάνουν τέτοια λάθη Βασίλη;
Το πιο διάσημο λοιπόν ήταν η μεγάλη πέτρινη γέφυρα, την οποία εγώ πίστευα ότι είχαμε δει όταν είδαμε την μικρή. Εκεί έχουν μαζευτεί όλα τα τουρ και οι τουρίστες σκαρφαλώνουν και περιμένουν στη σειρά για μια φωτογραφία πάνω στο εκπληκτικό αυτό θαύμα της φύσης. Ευτυχώς οι επισκέπτες δεν ήταν και τόσοι πολλοί, οπότε μπορέσαμε κι εμείς να κάνουμε το τουριστικό μας καθήκον.
Δεν μπορέσαμε όμως να χαζέψουμε και πολύ, καθώς ο Αλί μας πήρε βιαστικά για να πάμε στο camp. Πλησίαζε η ώρα του ηλιοβασιλέματος και ήθελε να προλάβουμε να το δούμε. Αφού μας έδειξε την σκηνή μας, αφήσαμε τα πράγματά μας και μας είπε που έπρεπε να πάμε για να έχουμε ωραία θέα στο ηλιοβασίλεμα.Σκαρφάλωμα πάλι λοιπόν. Βρήκαμε ένα ωραίο πλάτωμα και απολαύσαμε το θέαμα. Νομίζω ότι είναι το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα που έχω δει στη ζωή μου. Το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα της ερήμου σε συνδυασμό με το πορτοκαλοκίτρινο χρώμα του ήλιου και τα μολυβένια σύννεφα, ήταν το κάτι άλλο. Λίγο πιο πέρα ήταν ένα ζευγάρι Γερμανών που έμεναν κι αυτοί στο ίδιο camp. Θα τους γνωρίζαμε καλύτερα το βράδυ.
Δεν θέλαμε να ξεκολλήσουμε από εκεί, ακόμα και όταν είχε σχεδόν σκοτεινιάσει. Θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο κλείσιμο για μια συναρπαστική ημέρα.
Γυρίσαμε στις σκηνές μας, ξαπλώσαμε λίγο να ξεκουραστούμε, αλλά δεν προκάναμε, γιατί χτύπησαν να μας καλέσουν να πάμε στην μεγάλη σκηνή για τσάι.
Γύρω από την φωτιά, τρεις βεδουίνοι, οι Γερμανοί κι εμείς πίναμε τσάι και συζητούσαμε. Μας είπαν ότι περίμεναν και ένα γκρουπ 10 ατόμων από την Εσθονία. Μετά από καμιά ώρα ήρθε η ώρα του βραδινού και μετακομίσαμε σε μιαν άλλη σκηνή που εκτελούσε χρέη τραπεζαρίας. Έχει γούστο να φάμε όπως το μεσημέρι, είπα του Γ.
Όμως ευτυχώς είχαμε μαγειρεμένο φαγητό, κοτόπουλο με λαχανικά και ρύζι και σαλάτα. Πεντανόστιμο. Κατέφθασαν και οι Εσθονοί και κάπως μεγάλωσε η παρέα. Αφού αποφάγαμε, καταλήξαμε πάλι στην άλλη σκηνή για τσάι. Τόσο τσάι μέσα σε μία ημέρα, δεν πρέπει να έχω πιει στην ζωή μου.Εκεί ο Γερμανός μου είπε τα παράπονά του για τον Γιουσέφ. Αυτοί είχαν κλείσει την διανυκτέρευση μέσω Booking σε εξευτελιστική τιμή, 5-10€ θαρρώ. Όταν έφτασαν στο χωριό, τους ζήτησε έξτρα για την μεταφορά στο camp και φυσικά και για το φαγητό, αφού αλλού δεν μπορούσαν να φάνε. Και από την ώρα που έφτασαν τους πίεζε να κάνουν κάποιο τουρ. Οι Γερμανοί ανένδοτοι όμως. Την επόμενη είχαν κανονίσει να πάνε στην Πέτρα. Η όλη διαμονή τελικά τους στοίχισε 60-70jod, αλλά νομίζω ότι πήραν μόνο μια μικρή γεύση της ερήμου, και έχασαν την ουσία της επίσκεψης, που δεν είναι άλλη από το τουρ. Αυτοί βέβαια ένιωθαν ικανοποιημένοι, οπότε περί ορέξεως …
Καλό το τσάι και η κουβέντα, αλλά κατά τις 10.30 τα μάτια άρχισαν να κλείνουν. Χαζέψαμε για λίγο το κρυφτό του φεγγαριού με τα σύννεφα στον ουρανό και κλειστήκαμε στην σκηνή μας. Εγώ είχα καβατζώσει από νωρίς 4 κουβέρτες και ήμουν ετοιμοπόλεμος να αντιμετωπίσω το βραδινό κρύο, που στην έρημο είναι τσουχτερό. Φόρεσα τα ισοθερμικά μου, τρύπωσα στο κρεβάτι και όλα κύλησαν ομαλά.
Last edited:
