Βολιβία Χιλή Στη γη των μεγάλων ηφαιστείων

[isabelle]

.... Αλλά σταματάω εδώ, γιατί κυριολεκτικά αύριο το πρωί θα πάω στην Κινέζικη πρεσβεία να ζητήσω βίζα και δε θέλω απρόοπτα

Κακό του κεφαλιού σου. Εγώ πάντως έχω την συνείδησή μου ήσυχη. Σε έχω προειδοποιήσει. Κι όχι μόνον εγώ. @hydronetta, @babaduma, @Bahari ακούτε τι πάει να κάνει ;;;;

 

[babaduma]

Κακό του κεφαλιού σου. Εγώ πάντως έχω την συνείδησή μου ήσυχη. Σε έχω προειδοποιήσει. Κι όχι μόνον εγώ. @hydronetta, @babaduma, @Bahari ακούτε τι πάει να κάνει ;;;;

Δεν έχω διαβάσει αυτήν την ιστορία ακόμη (θα τη διαβάσω μόλις ολοκληρωθεί) αλλά επειδή είδα ότι αναφέρθηκε τ'όνομά μου, σχολιάζω: Έχει προειδοποιηθεί ο @taver και είμαι σίγουρος ότι λαμβάνει σοβαρά τις προειδοποιήσεις μας. Αλλά, επειδή γνωρίζω τα καταχθόνια σχέδιά του και τον λόγο έκδοσης της βίζας, τον συγχωρώ και είμαι σίγουρος ότι θα τον συγχωρήσουν και τα υπόλοιπα μέλη του φόρουμ όταν επιστρέψει...

 

[isabelle]

Δεν έχω διαβάσει αυτήν την ιστορία ακόμη (θα τη διαβάσω μόλις ολοκληρωθεί) αλλά επειδή είδα ότι αναφέρθηκε τ'όνομά μου, σχολιάζω: Έχει προειδοποιηθεί ο @taver και είμαι σίγουρος ότι λαμβάνει σοβαρά τις προειδοποιήσεις μας. Αλλά, επειδή γνωρίζω τα καταχθόνια σχέδιά του και τον λόγο έκδοσης της βίζας, τον συγχωρώ και είμαι σίγουρος ότι θα τον συγχωρήσουν και τα υπόλοιπα μέλη του φόρουμ όταν επιστρέψει...

Αχα! Καταχθόνια σχέδια για τα οποία δεν είμαι ενήμερη; Το σημειώνω αυτό!

@babaduma ξεκινά από τώρα να διαβάζεις την ιστορία. Μιλάμε για πολύ ψητό! Και δεδομένου του ρυθμού που γράφει ο taver και της ελβετικής συνέπειάς του αποκλείεται να βρεθείς στο κενό.

 

[jimp]

το πρωί θα πάω στην Κινέζικη πρεσβεία να ζητήσω βίζα και δε θέλω απρόοπτα

Καλή τύχη! Θα έγραφα και άλλα αλλά επειδή σκοπεύω και γω να πάω σταματάω εδώ

 

[taver]

Αχα! Καταχθόνια σχέδια για τα οποία δεν είμαι ενήμερη; Το σημειώνω αυτό!

Δεν είσαι ενήμερη; Ε, δεν είναι και κάνα μεγάλο μυστικό, αριστερά από αυτό το post είναι, κάτω από το avatar μου

 

[taver]

Κεφάλαιο 17: Έχουμε και δουλειές...

Όσο περιμέναμε το βανάκι που θα φέρει τους επόμενους από το San Pedro και θα μας γύριζε κι εμάς πίσω, μας προσφέρανε πρωϊνό στο ίδιο παράπηγμα που φάγαμε και ερχόμενοι. Μετά το πρωϊνό, ξεκινήσαμε, και κάπου μια ώρα αργότερα είμασταν στο San Pedro de Atacama, στο συνοριακό σταθμό, για να μπούμε και επισήμως στη Χιλή. Η διαφορά στην οργάνωση και στις διαδικασίες ανάμεσα στη Βολιβία και στη Χιλή ήταν σαφής από την πρώτη στιγμή. «Μπείτε σε μια σειρά εδώ, για να περάσουμε όλοι μαζί από τον έλεγχο» ήταν η οδηγία. «Νιώθω σαν στη χώρα μου», σχολίασε ο Γερμανός.

Συμπληρώσαμε landing cards, περάσαμε immigration, πήραμε σφραγίδα και χαρτάκι στο διαβατήριο, περάσαμε και τελωνείο, και ξαναμπήκαμε στο λεωφορείο. Κατά τις 12, είχαμε φτάσει στα ξενοδοχεία μας (μας πήγαν έναν-έναν στο ξενοδοχείο του). Πήρα το δωμάτιό μου, βρήκα τη βαλίτσα μου, έκανα ένα ντους, και ξεκίνησα για το κέντρο της πόλης, καθώς είχα δουλειές…. Ευτυχώς το San Pedro de Atacama είναι πολύ μικρό, όλα τα μαγαζιά, ταξιδιωτικά γραφεία, κλπ. είναι μαζεμένα σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο.

Τσέκαρα και το mail μου, είχε εγκριθεί επιτέλους το κινητό μου, και μπορούσα να βάλω Χιλιανή κάρτα μέσα. Οπότε η πρώτη μου στάση στο κέντρο ήταν στα γραφεία της Entel, μιας από τις μεγάλες εταιρίες τηλεπικοινωνιών στη Χιλή, και τη μόνη που έχει αξιοπρεπές σήμα στο νησί του Πάσχα, όπου θα πήγαινα μετά. Η κυρία όμως μέσα… «Μιλάτε Αγγλικά;» «Όχι». «Έχετε κάρτες SIM;» «Όχι» «Που θα βρω;» «….» (μου εξήγησε κάτι με δεξιά κι αριστερά και έτσι κι αλλιώς, αλλά τα Ισπανικά μου δε φτάνανε…).

Δεύτερη στάση, στο τοπικό φαρμακείο, καθώς δεν ήμουν αρκετά προσεκτικός στο Salar de Uyuni, δεν έβαζα αντηλιακό και το καπελάκι μου δεν κάλυπτε τα αυτιά μου, οπότε κάηκα και τώρα ήθελα μια ενυδαρική κρέμα για μετά τον ήλιο. Τρίτη στάση, σε ένα ανταλλακτήριο, το πρώτο που βρήκα, για να αλλάξω πάλι σε Χιλιανά τα λίγα Βολιβιανά χρήματα που μου είχαν μείνει (με κλέβανε και το ήξερα, αλλά για τόσο λίγα χρήματα βαριόμουνα να ψάχνω άλλο).

Επόμενη στάση… ένα περίπτερο/ψιλικατζίδικο/μαγαζάκι, όπου είδα επιγραφή ότι πουλάγανε SIM κάρτες της Movistar, της άλλης εταιρίας. «Έχετε SIM της Entel;» «Όχι». «Της Movistar μήπως;» «Ναι, έχουμε». Τόμπολα. Πήρα μια κάρτα. «Και τι κάνω τώρα;» «Έχει οδηγίες» μου απαντά. Την ευχαρίστησα και έφυγα, θα καθίσω για ένα καφέ και θα τα βρω όλα.

Πέτυχα και τον Carlos στο δρόμο, ήθελε να κάνει ανάληψη από την cashcard του ποσό μεγαλύτερο από το ημερήσιο όριο, οπότε πήγε και στήθηκε στο γκισέ της τράπεζας BTC, που έχει εδώ κατάστημα, και έκανε τη δουλειά του. Είπαμε να πάμε για φαγητό μόλις τελειώναμε και οι δυο τις δουλειές μας, αλλά τελικώς χαθήκαμε.

Επόμενη στάση, το ταξιδιωτικό γραφείο Atacama Connection που είχα κλείσει τις τοπικές εκδρομές εδώ στο San Pedro. Ήθελα να κάνω μια αλλαγή, και αντί για το ολοήμερο Salar de Tara που είχα κλείσει για την αμέσως επόμενη μέρα, να κάνω δυο άλλες εκδρομές μισής μέρας. Το Salar de Tara περιγράφεται στους οδηγούς ως «Αν δε μπορείτε να πάτε στο Uyuni πηγαίνετε εκεί», κάτι που έχοντας μόλις γυρίσει από το Uyuni δε μου ακούστηκε και πολύ καλό ως ιδέα, και παρότι οι Βραζιλιάνες που το είχαν επισκεφθεί μου το συνέστησαν. Παράλληλα, είχα επικοινωνήσει με μια Νορβηγίδα φίλη που είχαμε πάει μαζί στη Β. Κορέα, και μου συνέστησε να μη χάσω το «Rainbow Valley», οπότε είπα να το προτιμήσω.

Στο γκισέ του γραφείου ήταν ο Casio, ένας νεαρός Βραζιλιάνος με καλά Αγγλικά. Εκδρομή για το Rainbow Valley δεν έχει αύριο, οπότε θα την κάνω μεθαύριο. Μου άλλαξε και τα υπόλοιπα στο πρόγραμμα για να ταιριάξουν, όλα καλά. Οι νέες εκδρομές ήταν στο ίδιο κόστος μ’ αυτήν που ακύρωσα (απλώς τις χρεώθηκα σε τιμή καταλόγου χωρίς έκπτωση, αν τις είχα κλείσει εξ’ αρχής θα είχα πληρώσει 5-6 ευρώ λιγότερο).

Μια δουλειά είχα ακόμα, να ενεργοποιήσω τη SIM. Όσο ο Casio κανόνιζε, την είχα βάλει στη συσκευή μου και είχα διαβάσει τις οδηγίες, οι οποίες μου λέγανε να καλέσω ένα οποιοδήποτε Χιλιανό νούμερο. Το έκανα (κάλεσα στο γραφείο του Casio), αλλά το φωνητικό μήνυμα που έβγαινε ήταν σε ακατάληπτα Ισπανικά. Όχι μόνο για μένα, ούτε ο Casio καταλάβαινε. «Μιλάει πολύ γρήγορα», μου λέει. Έφυγα με εκκρεμότητα για το κινητό (και ευχαριστώντας πάραυτα τον Casio για την έξτρα βοήθεια), αλλά το θέμα του λύθηκε από μόνο του λίγο αργότερα, όταν χωρίς να κάνω κάτι άλλο η SIM άρχισε να δουλεύει, και τα data να περνάνε.
Ήθελα να κλείσω και αστρονομικό τουρ ένα βράδυ, αλλά το ολόγιομο φεγγάρι που θα έχουμε αυτές τις μέρες με απέτρεψε, καθώς δε θα φαίνεται τίποτα άλλο στο νυκτερινό ουρανό…

Ώρα για φαγητό. Έψαξα μήπως βρω τον Carlos σε κάποιο από τα εστιατόρια στον κεντρικό δρόμο, δεν τον πέτυχα, οπότε θα έκανα αυτόνομο πρόγραμμα. Εστιατόριο Casona, και ένα απλό γεύμα, λιγοστό κρασί και καφές… και ήρθε η ώρα για την αναχώρηση για την απογευματινή εκδρομή.

 

[taver]

Κεφάλαιο 18: Σεληνιακή Κοιλάδα

Ώρα 16:00 ήμουν στην είσοδο του γραφείου, από το οποίο θα αναχωρήσουμε για τη Valle de la Luna. Το μέρος που θα επισκεπτόμασταν ονομάζεται «κοιλάδα του φεγγαριού» επειδή θυμίζει σεληνιακό τοπίο, και βρίσκεται λίγο έξω από το San Pedro de Atacama. Από ψηλά, φαίνεται έτσι:



Το βανάκι ήρθε στην ώρα του και επιβιβαστήκαμε μια παρέα με εμένα, κάτι κορεατάκια κι ένα μάτσο λατινοαμερικάνους. Η δίγλωσση ξεναγός μας είναι η Havi (από το Haviera), και η σημερινή μας ξενάγηση εστιάζει κυρίως σε θέματα γεωλογικού ενδιαφέροντος.

Η Valle de la Luna βρίσκεται αρκετά κοντά στο San Pedro, αμέσως μόλις βγει κανείς από την πόλη, οπότε η διαδρομή δεν κράτησε πολύ. Περάσαμε πρώτα από το κέντρο επισκεπτών της κοιλάδας, για να βγάλουμε τα εισιτήριά μας, και συνεχίσαμε στο εσωτερικό. Θα κάνουμε τρεις στάσεις…





Πρώτη μας επίσκεψη, ήταν στην κοιλάδα του αλατιού, όπου περπατήσαμε ένα μικρό φαράγγι ανάμεσα σε πετρώματα αλατιού, βλέποντας διάφορους σχηματισμούς. Είναι αλήθεια ότι η φυσική μου κατάσταση εδώ με δυσκόλεψε, καθώς χρειάζονται βαθμοί κινητικότητας μεγαλύτεροι από τους δικούς μου, και γι’ αυτό άλλωστε δεν περιλαμβάνεται σε όλα τα τουρ της Moon Valley. Δυσκολεύτηκα, αλλά τα κατάφερα (κάνοντας βέβαια χάλια όλα μου τα ρούχα, καθώς κυριολεκτικά κυλίστηκα στα χώματα σε κάποια σημεία). Είναι αλήθεια ότι είχα στο νου μου πρωτίστως το πως θα προχωρήσω και πως θα βγω από εκεί μέσα, κι όχι στις φωτογραφίες, ωστόσο κάτι τράβηξα, και ιδού….



































Η επόμενη μας στάση ήταν στο τυπικό τουριστικό αξιοθέατο «τρείς Μαρίες» (Tres Marias). Δηλαδή τρία βράχια που με λίγη φαντασία μοιάζουν με αγάλματα από μια γυναίκα σε τρία διαφορετικά στάδια μιας προσευχής. Εντάξει, δυο είναι πια, γιατί πριν μερικά χρόνια «ένας τουρίστας» που δε βρέθηκε ποτέ, γκρέμισε το ένα, που τώρα έχει στηθεί λίγο παραπέρα. Στην ερώτηση πάντως για το πώς είναι βέβαιοι ότι ήταν τουρίστας, αφού δε βρέθηκε ποτέ, δεν υπήρχε απάντηση. Είναι άλλωστε εύκολο να κατηγορείς τον ανώνυμο τουρίστα…















Η τρίτη στάση περιλάμβανε το μεγάλο αμμόλοφος της κοιλάδας. Μετά από λίγο περπάτημα και ελαφρά ανάβαση, με τις δυνάμεις που μου είχαν απομείνει από την κοιλάδα του αλατιού, φτάσαμε στην κορυφή ενός λόφου, όπου από τη μια πλευρά βλέπαμε τον αμμόλοφο, κι από την άλλη ένα στρογγυλό οροπέδιο, τον «κρατήρα» της κοιλάδας, και ένα βουνό στο βάθος με κλίση και σχήμα που θυμίζει αμφιθέατρο, και γι’ αυτό έχει και το όνομα αυτό («αμφιθέατρο»).





























Η τελευταία στάση για σήμερα είχε σκοπό να δούμε το ηλιοβασίλεμα πάνω από την κοιλάδα. Πήγαμε σε ένα παρατηρητήριο που ονομάζεται «Mirador de Kari - Piedra del Coyote», και είχαμε από κει θέα από ψηλά σε μια σειρά γεωλογικούς σχηματισμούς που ονομάζονται «Κοιλάδα του Θανάτου». Δεν είναι για αγοραφοβικούς η επίσκεψη αυτή, έχει αρκετό κόσμο, που στριμώχνονται για μια θέση στην άκρη του βράχου, και όλοι εκείνη την κρίσιμη ώρα σηκώνουν ότι φωτογραφικές, κάμερες, κινητά κλπ. έχουν, τα στρέφουν στο ηλιοβασίλεμα, και τραβάνε μαζικώς στραμμένοι όλοι προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Κάτι σαν ηλιοβασίλεμα στην Οία, στο λίγο πιο light.





















Επιστρέψαμε στην πόλη. Φόρτωσα μονάδες στο κινητό σε ένα internet café, πήρα δυο empanadas από ένα φούρνο, και επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου, με σκοπό να κοιμηθώ νωρίς, για να ξυπνήσω πάλι νωρίς, για τρίτη συνεχόμενη μέρα. Η αναχώρηση για το τουρ της επόμενης μέρας είναι στις 4:30…

 

[fotast]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες.Και σκέψου ότι δυσκολεύτηκες..Τι θα έβγαζες αν ήταν πιο εύκολα; Τέλος πάντων μπράβο και για την ιστορία.

 

[taver]

Κεφάλαιο 19: Ατμοί στην παγωνιά

Τα κατάφερα. Ξύπνησα, ετοιμάστηκα, ντύθηκα με ότι πιο βαριά ρούχα είχα, και ήμουν έτοιμος, όταν εμφανίστηκε το βανάκι. Πήρα το πρωϊνό σε σακουλάκι που μου ετοίμασε το ξενοδοχείο, και μπήκα στο βαν. Με τις αλλαγές του προγράμματος, ο Casio με είχε βάλει σε ένα γκρουπ ενός άλλου πρακτορείου, του Latchir. Ξεναγός μας στο τουρ αυτό είναι ο Daniel, ένας μακρυμάλλης με μπαντάνα στα μαλλιά, μούσια, γυαλί ηλίου, όλο ψεύτικο χαμόγελο, στημένος για Αμερικανούς τουρίστες, παρότι δεν είχαμε κανένα μαζί μας. Είχαμε μια Τουρκάλα κυρία, από την Άγκυρα, που ήρθε στη Χιλή για ένα συνέδριο και κόλλησε και λίγες μέρες διακοπές. Και ένα Σλοβένο ποδηλάτη, που ήρθε εδώ κι αυτός με την ίδια προσφορά της Alitalia για να διασχίσει τις Άνδεις με το ποδήλατό του (από Mendoza ως Santiago), αλλά έβαλε και λίγες μέρες εδώ στην Atacama. Κι ένα παλικάρι από τη Guyana, τη μόνη Αγγλόφωνη χώρα στη Νότια Αμερική, που παραπονιέται ότι παρότι είναι από την ίδια ήπειρο τεχνικά, στην πραγματικότητα ζει σε άλλο κόσμο, καθώς για να πάει οπουδήποτε εδώ κάτω σε λογικές τιμές, πρέπει να πετάξει μέσω ΗΠΑ και να έχει και Αμερικάνικη βίζα (ή να διασχίσει τη Ζούγκλα και να πετάξει από Βραζιλία). Και τρεις Βραζιλιάνους, αγνώστων λοιπών στοιχείων…

Προορισμός μας, για την Παρασκευή 1/12/2017 που σε λίγο θα ξημέρωνε, ήταν το γεωθερμικό πεδίο (geysers) του El Tatio, που βρίσκεται λίγο βόρεια από το San Pedro, κοντά στα σύνορα με τη Βολιβία, από την άλλη πλευρά των ίδιων βουνών που επισκέφθηκα τις προηγούμενες μέρες, στα 4.320 μέτρα υψόμετρο. Τα mud volcanos του Sol de Manana, είναι 28.6 χιλιόμετρα από αυτό σε ευθεία γραμμή. Η Laguna Colorada, μόνο 25 χιλιόμετρα. Μόνο που ανάμεσα στα δυο βρίσκονται κάτι πανύψηλα ηφαίστεια με χιόνια και κρατήρες με λίμνες μέσα τους, στην κορυφή. Το μέρος αυτό είναι λίγο μακριούτσικα, μιάμιση με δυο ώρες από το San Pedro, οπότε η διαδρομή, μέσα στη νύκτα, προσφέρεται για συνέχεια του ύπνου μας…

Η σημερινή διαδρομή φαίνεται στο χάρτη:

Η επίσκεψη στο El Tatio επιβάλλεται να γίνει πολύ νωρίς το πρωί, γιατί οι χαμηλές θερμοκρασίες αυτής της ώρας δημιουργούν ένα περίεργο φυσικό φαινόμενο, με τον ατμό από τα geyser να σχηματίζει κατακόρυφες στήλες. Με την πρόοδο της μέρας, οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, και το φαινόμενο σταματά. Στις 10 το πρωί , δεν έχει μείνει πια τίποτα. Όμως, το κακό με όλο αυτό είναι ότι η θερμοκρασία που σήμερα είναι μόνο στους -6 Κελσίου, συνδυαζόμενη με την υγρασία που παράγουν τα geyser, δίνει αίσθηση ακόμα πιο κρύου. Φόραγα ότι πιο ζεστό είχα μαζί μου, και πάλι τουρτούριζα.











Τα πάνω από 70 geyser εδώ είναι εντυπωσιακά, αλλά και επικίνδυνα, καθώς είναι αρκετά ασταθή και ευμετάβλητα, ενώ ακριβώς στην έξοδό τους οι θερμοκρασίες είναι υπέρ-υψηλές. Αν σκοντάψει κανείς και πέσει πάνω σε κάποιο, θα φύγει βραστός. Τι κρίμα που η θερμότητα αυτή δε διαχέεται… Μετά τις πρώτες οδηγίες ασφαλείας, περάσαμε μέσα στο αξιοθέατο. Η χαρά του γεωλόγου όλες οι πληροφορίες εδώ. Αξιοσημείωτες είναι οι πολλές προσπάθειες που έχουν γίνει για αξιοποίηση της γεωθερμικής ενέργειας που εκλύεται εδώ, όλες τους παταγωδώς αποτυχημένες. Τα μηχανήματα από την τελευταία απόπειρα (2009) είναι παρατημένα εδώ δίπλα μας. Η απόπειρα εκείνη οδήγησε σε ένα πίδακα 60 μέτρων, που ανέβλυζε συνεχώς επί ένα μήνα έως ότου ταπωθεί, πράγμα που τράβηξε την κατακραυγή των περιβαλλοντικών οργανώσεων από όλο τον κόσμο και την εγκατάλειψη του έργου.




























Μετά την πρώτη βόλτα, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, όπου μας προσφέρθηκε πρωϊνό, με τον ζεστό καφέ να έχει πάρα πολύ μεγάλη πέραση, αλλά να μετατρέπεται σε φρέντο σε χρόνο dt. Συνεχίσαμε την επίσκεψη μας, σε ένα άλλο κομμάτι του χώρου, όπου μάλιστα βρίσκονται και κάτι θερμές πηγές, κλειστές σήμερα για κάποιο λόγο. Εδώ τα geyser είναι πιο «μεγαλοπρεπή», φτάνοντας σε μεγαλύτερα ύψη, απλωνόμενα περισσότερο σε έκταση κ.ο.κ.

































































Η όλη περιοχή από ψηλά φαίνεται έτσι:

 

[taver]

Κεφάλαιο 20: Επιστρέφοντας στο San Pedro

Στις 8 το πρωί είχαμε ήδη τελειώσει με τα Geysers, και είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής. Λίγο πιο κάτω, κάναμε την επόμενη στάση. Η θερμοκρασία εκεί ήταν στους -5, αλλά η αίσθηση ήταν πολύ πιο ζεστή απ’ ότι στο El Tatio. Σταματήσαμε δίπλα σε ένα μικρό φαράγγι από ξερή πέτρα, από το οποίο διέρχεται ένα μικρό ποτάμι με το ίδιο όνομα, το οποίο δημιουργείται από τα χιόνια που λιώνουν πάνω στο ηφαίστειο που έχει κι αυτό το ίδιο όνομα, λίγο πιο πέρα, πάνω στα σύνορα με τη Βολιβία. Και το όνομα όλων αυτών… Putana. Ναι, αυτό που φαντάζεστε, αλλά κανείς δεν ξέρει πως πήρε το όνομά του. Ίσως από τα εργαζόμενα κορίτσια που ζούσαν μαζί με τους εργάτες σε ένα ορυχείο κάπου εδώ…

Από ψηλά, βλέπουμε αυτό:



Φωτογραφηθήκαμε λοιπόν με τις πινακίδες, και είδαμε τα πουλάκια και τα λαγουδάκια που ζουν εδώ, παρότι δε συγκράτησα τις σχετικές πληροφορίες που μας έδωσε ο Daniel. Εντυπωσιαστήκαμε κι από την αντίθεση του υδροβιότοπου δίπλα στην άνυδρη έρημο.



























Συνεχίσαμε, όχι για πολύ όμως, γιατί βρήκαμε την ευκαιρία για φωτογραφίες με ένα κοπάδι Λάμα, με τον οδηγό να φωνάζει να κάνουμε γρήγορα γιατί έχουμε κλείσει το δρόμο και δε χωράνε άλλα μεγάλα οχήματα: 10 αυτοκίνητα την ώρα μπορεί να ενοχληθούν







Η εκδρομή οφείλει να είναι κάποιας διάρκειας, εξ ου και υπάρχει μια ακόμα στάση, στο χωριό Machuca. Εδώ οι λιγοστοί κάτοικοι συντηρούν το χωριό τους, και πουλάνε χειροτεχνήματα και μπριζόλες Λάμα στους τουρίστες. Δε μπορώ να πω, καλό ήταν το κρέας. Παρότι θύμιζε αρκετά το χοιρινό σε γεύση, δε μύριζε, ενώ άρεσε ακόμα και στην Τουρκάλα, που δεν ήταν συνηθισμένη στα χοιρινά.

















Στο χωριό ξεχωρίζει μια εκκλησία, σκαρφαλωμένη σε ένα λοφάκι λίγο πάνω από το χωριό, και μια ακόμα λιμνούλα στα περίχωρά του.











Στο δρόμο για το San Pedro, προσπεράσαμε τις θερμές πηγές της Puritama και το προ-κολομβιανό πέτρινο φρούριο Pukará de Quitor, δυο αξιοθέατα που δε θα επισκεπτόμουν σε αυτό το ταξίδι, και με μια μόνο στάση για φωτογραφίες προς την πεδιάδα από ψηλά, φτάσαμε πίσω στο San Pedro de Atacama κατά τις 12 το μεσημέρι.









Στάθηκα για ένα καφέ στην πλατεία, έκανα πάλι μια βόλτα στο κέντρο, ψώνισα σουβενίρ, πήγα στο ξενοδοχείο, φόρεσα το μαγιό μου, γύρισα στο κέντρο, και κάθισα για φαγητό σε ένα εστιατόριο που λεγόταν Paatcha. To ceviche και η μπριζόλα που παράγγειλα αποδείχθηκαν πολλά, αλλά το highlight ήταν η μπυρίτσα, από τη μικροζυθοποιεία του καταστήματος. Η εκδοχή που διάλεξα, ήταν μια μπύρα με φύλλα κόκας να επιπλέουν στο εσωτερικό της.

 

[taver]

Κεφάλαιο 21: Λίμνες και βουτιές

Μετά από μια βόλτα κι ένα καφέ ακόμα, πέρασα από το ξενοδοχείο μου για να φορέσω το μαγιό μου, και στις 16:00 ήμουν έτοιμος για την αναχώρηση για την επόμενη εκδρομή. Το πρόγραμμα είχε κάτι λίμνες στα όρια του Salar de Atacama, στις δυο από τις οποίες προβλέπεται και κολύμβηση. Η παρέα, αν εξαιρέσεις ένα ζευγάρι Κορεατών γύρω στα 70, ήταν νεανική, με μια παρέα πέντε Αγγλων-Αμερικανών-Αυστραλών γύρω στα 25 που εργάζονται ως καθηγητές Αγγλικών στη Χιλή και είχαν έρθει όλοι μαζί εκδρομή, ένα Βέλγο δικηγόρο αντίστοιχης ηλικίας που μόλις τελείωσε την πρακτική του στο… Σαντιάγο, και ένα ζευγάρι Χιλιανών γύρω στα 35. Ξεναγός μας, παρότι δεν υπάρχει ιδιαίτερο αντικείμενο ξενάγησης σ’ αυτή την εκδρομή, θα είναι ο Casio, από το γραφείο. Σήμερα είναι η πρώτη του φορά που βγαίνει από το γραφείο και κάνει τον ξεναγό, καθώς μόλις πήρε την άδεια του εδώ στη Χιλή.

Η πρώτη μας στάση, ήταν στη λίμνη Cejar, μια λίμνη με υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι, που υποτίθεται νιώθεις την άνωση σε επίπεδα νεκράς θάλασσας. Μάλιστα, η αλατότητα του νερού είναι υποτίθεται υψηλότερη από αυτή στη Νεκρά Θάλασσα, αλλά τόσο εγώ όσο και μια εβραϊκής καταγωγής Νεοϋορκέζα στην παρέα συμφωνήσαμε ότι το φαινόμενο εδώ δεν είναι τόσο περίεργο.







Η βουτιά ήταν ωραία, αλλά το ότι δεν είχα πάρει σαγιονάρες μαζί μου στο ταξίδι αυτό αποδείχθηκε μεγάλο λάθος, καθώς η απόσταση από τη λίμνη ως τα αποδυτήρια ήταν γύρω στα 300 μέτρα, που δεν είναι ότι καλύτερο να τα περπατάς όταν έχουν πυρώσει από τον καυτό ήλιο… Εν πάση περιπτώσει, έκανα ντους, άλλαξα, και έκανα μια βόλτα ακόμη για φωτογραφίες.

















Και ήρθε η ώρα για την επόμενη στάση, μια τεχνητή τρύπα στην έρημο γεμάτη με γλυκό νερό, που όποιος ήθελε μπορούσε να κολυμπήσει. Σε αντίθεση με τη νεολαία, δεν το έκανα. Αντίθετα, έπιασα κουβέντα με τους Κορεάτες, που είχαν έρθει δυο φορές στην Αθήνα και τους άρεσε πολύ.









Η επόμενη στάση, είναι στη λίμνη Tebenquiche. Εδώ, μετά από μια βόλτα σε σηματοδοτημένα μονοπάτια πάνω στο αλάτι που δε βλέπεις και τίποτα πέρα από τα φωτισμένα από τον ήλιο ηφαίστεια απέναντι, και μπόλικο στρωμένο αλάτι μπροστά από αυτά. Και κάτι μηχανήματα, από μια παλιότερη προσπάθεια εξόρυξης μεταλλευμάτων από το αλάτι.

Από ψηλά, η εικόνα της λίμνης δεν είναι τίποτα σπουδαίο:
















































Ήρθε και η ώρα για το ηλιοβασίλεμα, που το συνοδέψαμε με σνακ κι ένα ποτήρι Pisco Sour, που ετοίμασε ο οδηγός μας. Και με πολλή κουβεντούλα, πέρασε η ώρα. To Pisco Sour είναι το χαρακτηριστικό παραδοσιακό κοκτέιλ στη Χιλή και στο Περού, κάπως όπως είναι η Μαργαρίτα στο Μεξικό, το Μοχίτο στην Κούβα και η Καϊπιρίνια στη Βραζιλία, και έχει γεύση που παραδόξως μ’ αρέσει, παρότι για κανένα από τα συστατικά του δεν τρελαίνομαι…









Επιστρέψαμε και πάλι στη βάση μας. Φλέρταρα και πάλι με την ιδέα να πάω σε ένα αστρονομικό τουρ απόψε, αλλά και πάλι την απέρριψα. Τελευταίο βράδι στην πόλη, Παρασκευή βράδυ κιόλας, είπα να το ρίξω έξω. Έψαξα λίγο τα υπόλοιπα εστιατόρια της πόλης, αλλά είτε ήταν υπερκυριλέ (π.χ. Bianco), είτε τίγκα στον κόσμο χωρίς καρφίτσα να πέφτει, είτε αδιάφορα. Έτσι, αποφάσισα να ξαναπάω στο Casona. Όπου το τραπέζι έτσι χωρίς κράτηση χρειάστηκε λίγη αναμονή, και βρέθηκε μόνο στο χώρο του κήπου. Το φαγητό, ψάρι αυτή τη φορά, είναι εξαιρετικό. Δοκίμασα και δυο Χιλιανά κρασιά ακόμα (by the glass).





Να σημειωθεί εδώ, πως η Χιλή είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο (!) σε παραγωγή Σολωμού, ενώ έχουν κι ένα από τους μεγαλύτερους αλιευτικούς στόλους, οπότε κάτι ξέρουν από ψάρι. Αλλά κι από κρασί κάτι ξέρουν (ΟΚ, κυρίως κόκκινο, αλλά κι από λευκά δεν πάνε πίσω). Τα σταφύλια ήρθαν εδώ για πρώτη φορά το 1548 από ένα καθολικό ιερέα, τον Francisco de Carabantes, και βρήκαν σε κάποιες περιοχές της χώρας (όχι εδώ, πολύ πιο νότια) τις ιδανικές συνθήκες για την καλλιέργειά τους, τόσο που το 1877 τα αμπέλια ήταν η #1 αγροτική καλλιέργεια στη χώρα, και οι εξαγωγές στην Ευρώπη είχαν ήδη ξεκινήσει. Αλλά δεν τους αρκούσε. Τα επόμενα 20 χρόνια, η παραγωγή διπλασιάστηκε, και η εξαγωγές συνοδεύτηκαν από μεγάλη αύξηση και της εγχώριας κατανάλωσης – τόσο που κάποια στιγμή είχε φτάσει στα 100 λίτρα κρασί ανά κάτοικο το χρόνο, και η χώρα είχε σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού. Η λύση που βρέθηκε τότε ήταν στην επιβολή βαριών φόρων και στην απαγόρευση φυτέματος νέων αμπελώνων. Όταν αυτά άρθηκαν, τη δεκαετία του 1970, η παραγωγή πολλαπλασιάστηκε αρχικά, αλλά σύντομα οι τιμές κατέρρευσαν καθώς το προϊόν είχε ως τότε αγοραστές λόγω των προστατευτισμών στην εσωτερική αγορά κι όχι λόγω της ποιότητάς του. Με τα αμπέλια να έχουν εγκαταλειφθεί, ήρθαν τη δεκαετία του 90 επενδυτές από την Ευρώπη, έστησαν μοντέρνα οινοποιεία, και έφεραν σύγχρονες οινοπαραγωγικές μεθόδους, κι από τότε τα Χιλιανά κρασιά έχουν πάρει και πάλι τα πάνω τους, φτάνοντας σήμερα να εξάγονται κατά 70% και να εισφέρουν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια δολάρια στο Εθνικό εισόδημα της χώρας. Είναι πλέον η Πέμπτη χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές κρασιού.

Έλεγα να πάω και σε κανένα μπαράκι μετά, αλλά βαρέθηκα, νύσταξα κιόλας από τις 3 μέρες σερί άγριο ξύπνημα, και κατέληξα στο ξενοδοχείο. Όχι αμέσως, όμως, είχα ένα πρόβλημα ακόμα να λύσω, πώς θα πάω στο αεροδρόμιο την επόμενη μέρα το απόγευμα, για την πτήση της επιστροφής στο Σαντιάγο. Πέρασα λοιπόν από το σταθμό των ΚΤΕΛ της πόλης, πήρα μια φωτογραφία τον πίνακα των αναχωρήσεων (για το σενάριο επιστροφής μ’ αυτά), και γύρισα στο ξενοδοχείο μου. Βρήκα και την κάρτα της transvip με τα βανάκια για το αεροδρόμιο, που είχε και τηλέφωνο επικοινωνίας. Επιχείρησα να τους καλέσω, αλλά έβγαινε μήνυμα αυτοματοποιημένου IVR (πείτε αυτό, τώρα πείτε εκείνο αν θέλετε έτσι, το άλλο αν θέλετε αλλιώς κ.ο.κ), που με τα Ισπανικά μου, άντε γειά. Ούτε από το site τους έβγαινε άκρη. Οπότε κατέστρωσα πλάνο: Θα βρω κάποιον ισπανόφωνο και θα τον βάλω να καλέσει για μένα. Κι αν όλα αποτύχουν, θα πάρω το ΚΤΕΛ…

Πήγα για ύπνο. Επιτέλους, ύπνος. Το επόμενο πρωί, αναχωρούμε στις 8:30. Χλιδή…

 

[LULLU]

περασαν 18 χρονια απο το δικο μου ταξιδι στο san piedro και οι εικονες του χωριου ιδιες ..λες και δεν περασε μια μερα...δεν θυμαμαι πως λεγεται ενα μαγαζι -μπαρ ( στη αρχη του χωριου )που ακουσα Πορτοκαλογλου !!!!!!!