kabamarou
Member
- Μηνύματα
- 1.437
- Likes
- 2.207
Περιεχόμενα
Έλα που όμως δεν μπορούσαμε να βρούμε με τίποτα την κατεύθυνση του u bahn που πήγαινε προς την μεριά που θέλαμε. Κάναμε συνέχεια κύκλους από εδώ και από εκεί βγαίνοντας στην παγωμένη επιφάνεια και πηγαίνοντας και πάλι στο υπόγειο αλλά βρίσκαμε μόνο το u bahn που πήγαινε προς την κατεύθυνση που εμείς δεν θέλαμε να πάμε. Ευτυχώς μετά από αρκετή ώρα και έχοντας ρωτήσει 2-3 άτομα που μας δώσανε ανακριβείς πληροφορίες, βρήκαμε έναν κύριο που μας εξήγησε ότι λόγω των έργων που γίνονταν σε τμήμα του σταθμού θα έπρεπε να κινηθούμε προς την αντίθετη κατεύθυνση για μία στάση και μετά από εκεί να πάρουμε και πάλι το metro προς την κατεύθυνση που θέλαμε.
Έχοντας αλλάξει 3 γραμμές του metro φτάσαμε στο μποέμικο Κρόιτσμπέργκ και αντικρίσαμε ένα απρόσμενα διαφορετικό Βερολίνο. Γεμάτο από ανθρώπους με εναλλακτική εμφάνιση, μαγαζιά από ποικίλες εθνικότητες και στυλ και πλήθος γκράφιτι . Το 1/3 των κατοίκων είναι Τούρκοι και μεγάλο ποσοστό από τα άλλα 2/3 τις τελευταίες δεκαετίες είναι μετανάστες, καλλιτέχνες, αναρχικοί, αριστεροί και αντισυμβατικοί. Εδώ σύχναζαν και ζούσανε από παλιά και οι πάνκιδες της πόλης που πήγαιναν κόντρα με την μουσική τους στο καθεστώς που υπήρχε πριν από την πτώση του τοίχους. Αρκετοί βέβαια λένε ότι αυτά είναι ξεπερασμένα και πως τώρα είναι απλά ένα μέρος που συχνάζουν χίπστερ. Από εδώ ξεκινάει κάθε χρόνο η πορεία για την πρωτομαγιά όπου πολλές φορές γίνονται και επεισόδια. Δεν το έχω μελετήσει εκτενώς το θέμα αλλά πιστεύω ότι είναι τόσο του προγράμματος οι Βερολινέζοι που ακόμη και τα επεισόδια ως επί το πλείστον σε συγκεκριμένη ημέρα τα κάνουν.
Αρκετές από τις εκατοντάδες καταλήψεις του Βερολίνου ήταν και είναι εδώ. Είναι λίγο σουρεαλιστικό το ότι υπήρχαν τόσες πολλές καταλήψεις σε μια απόλυτα πειθαρχημένη πόλη. Αυτό έγινε λόγω του ότι μετά την επανένωση ανατολικής με δυτικής Γερμανίας προέκυψαν πολλά άδεια κτίρια, πολλές φορές από πρώην εργοστάσια που έκλεισαν και για χρόνια παρέμεναν ανεκμετάλλευτα. Σε αυτά βρήκαν εύκαιρο έδαφος οι αντισυμβατικοί του Βερολίνου. Αρκετοί εξ αυτών ήρθαν και από άλλες πόλεις λόγω των επιδομάτων και άλλων κινήτρων που δίνονταν για να έρθει να ζήσει κάποιος εδώ, από το 1990 και μετά που έγινε πρωτεύουσα της χώρας. Οι περισσότερες από αυτές τις καταλήψεις βέβαια σήμερα δεν υπάρχουν γιατί το Βερολίνο αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς συνεχώς. Οπότε τα κτίρια αυτά δεν μπόρεσαν να περάσουν απαρατήρητα και να μην γίνουν εκμεταλλεύσιμα.
Ψάχνοντας εκ των προτέρων για αυτό το μέρος η μεγάλη μου απορία ήταν για το που ακριβώς θα κινηθούμε. Για να πας από την μία άκρη του Κρόιτσμπέργκ μέχρι την άλλη πρέπει να διανύσεις μια απόσταση 5 χιλιομέτρων περίπου. Δαπάνησα πολύ χρόνο να διαβάζω κριτικές που οι περισσότερες δεν ανέφεραν τα καλύτερα σημεία της περιοχής και σχεδόν καμία δεν ανέφερε κάποια προτεινόμενη διαδρομή. Με την βοήθεια κάποιων μελών του travelstories ευτυχώς ξεδιάλυνε λίγο το θολό τοπίο και έβγαλα ένα δρομολόγιο που ξεκινούσε από την στάση kottbusser tor.
Διασχίσαμε τον γεμάτο από μαγαζιά και κόσμο δρόμο της oranienstrasse ψάχνοντας ένα μέρος για να ξαποστάσουμε.
Ήταν Παρασκευή βράδυ και σχεδόν σε κανένα μαγαζί δεν υπήρχε τραπέζι να κάτσεις με εξαίρεση κάποια που φλερτάρανε με την παρακμή. Συνεχίσαμε την πεζοπορία προς την οδό Skalitzer με την θερμοκρασία να αγγίζει τους 0 βαθμούς και αρκετούς Γερμανούς να στέκονται όρθιοι στο πεζοδρόμιο και να πίνουν μπύρες. Δύο μαγαζιά σε αυτόν τον δρόμο που αξίζει να επισκεφτείς είναι το mano με την Bohemian του διακόσμηση και το madame claude με τα κολλημένα έπιπλά στο ταβάνι αλλά και ένα αμαρτωλό παρελθόν όσον αφορά την χρήση του συγκεκριμένου χώρου. Το σκηνικό από πλευράς κόσμου και σε αυτόν τον δρόμο ήταν το ίδιο οπότε δεν κάτσαμε πουθενά.
Μετά από πεζοπορία 2,5 χιλιομέτρων φτάσαμε στoν σταθμό Schlesisches Tor. Εδώ βρίσκεται το curry 7. Ένα από τα καλύτερα fastfood για να φας καλό και οικονομικό curry wurst. Το πιο δημοφιλές σνακ του Βερολίνου, που περιλαμβάνει λουκάνικο με σάλτσα κάρυ. Ήταν κλειστό όμως στις 12 που φτάσαμε. Στον σταθμό Schlesisches Tor και γύρω από αυτόν είναι συγκεντρωμένοι αρκετοί μετανάστες. Υπάρχουν επίσης και αστυνομικοί. Γεγονός που σε προϊδεάζει για παρελθόντα συμβάντα. Οι αναπνοές μου έγιναν πιο κοφτές και γρήγορες. Έχοντας σαν τελευταία εικόνα κάποιον που κάπνιζε μαριχουάνα δίπλα στους αστυνομικούς, αποφασίσαμε να δαπανήσουμε και τις τελευταίες δυνάμεις μας για να περπατήσουμε λίγο ακόμη μέχρι την east side gallery. Την μεγαλύτερη υπαίθρια γκαλερί του πλανήτη. Στον δρόμο περάσαμε από την oberbaum μια παραμυθένια γέφυρα που είναι ίσως η ομορφότερη του Βερολίνου. Το κορμί μου μετά βίας σερνόταν πάνω στα τσιμεντένια πεζοδρόμια και τα χέρια δεν θέλανε να βγούνε από τις τσέπες ούτε για να βγάλουνε φωτογραφίες.
Στην εν λόγω γκαλερί καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες δημιούργησαν 105 έργα ζωγραφικής πάνω στο μεγαλύτερο σωζόμενο κομμάτι τοίχους του Βερολίνου(1316 μέτρα). Αυτό το τοίχος χώριζε σε ανατολικό και δυτικό το Βερολίνο από το 1961 μέχρι το 1989. Μια κατασκευή δύο τειχών 3.6 μέτρων. Με χιλιάδες φύλακες, παρατηρητήρια και σκυλιά αλλά και με αμέτρητες ιστορίες ανθρώπων που ρίσκαραν την ζωή τους αλλά και την έχασαν στην προσπάθεια τους να το περάσουν για να πάνε από την ανατολική στην δυτική Γερμανία. Όλα αυτά τελείωσαν το 89 ξεκινώντας τα πάντα από μια λανθασμένη πληροφορία . Εκείνες τις ημέρες του Νοέμβρη του 19 οι Βερολινέζοι γιόρταζαν τα 30 χρόνια από την πτώση του τοίχους και σε πολλά μέρη υπήρχαν αναμνηστικές φωτογραφίες και κομμάτια του τοίχους.
Από εκεί στα 300 μέτρα απόσταση ήταν ο σταθμός Warschauer. Αυτά τα μέτρα μας φάνηκαν σαν τα τελευταία ενός μαραθώνιου. Δεν είχαμε περπατήσει υπερβολικά αλλά η έκθεση σε χαμηλές θερμοκρασίες για αρκετές ώρες είχε κάνει τα τελευταία βήματα όλων μας, βήματα σε βάλτο. Από αυτόν τον σταθμό ανεβήκαμε στην γραμμή S9 για να πάμε απευθείας στο αεροδρόμιο λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Υπάρχει συγκοινωνία όλες τις ώρες για το αεροδρόμιο. Οι γραμμές του metro επίσης τα σαββατοκύριακα λειτουργούν ασταμάτητα.
Το τραίνο παρουσίαζε μια οξύμωρη κατάσταση για τα δεδομένα μιας αυστηρά συγκροτημένης πόλης. Αρκετοί έμπαιναν μέσα με μπύρες η ποτά στα χέρια και μάλιστα εκεί που καθόμασταν υπήρχε ένα μπουκάλι με ποτό όρθιο που είχε χυθεί πρωτύτερα κάτω και μύριζε σαν χαλασμένο γλύκισμα.
Με το που μπήκαμε στο αεροδρόμιο νιώσαμε μια ηδονική θαλπωρή. Επιτέλους είχαμε φτάσει σε ένα καταφύγιο για να περάσουμε την νύχτα. Αστυνομικοί κόβανε συνεχώς βόλτες χωρίς την παραμικρή αίσθηση ανίας για το ότι κάνανε συνεχώς τα ίδιο πράγμα. Λιγοστός κόσμος καθόταν και κάποιοι είχαν καταλάβει ξαπλωτοί τους καναπέδες του μοναδικού ανοικτού cafebar σαν φιλοξενούμενοι σε σπίτι φίλων. Απόρησα πραγματικά που δεν τους ενόχλησε κανένας.
Εμείς προσπαθούσαμε να ξαπλώσουμε στα μεταλλικά καθίσματα με τα μπράτσα ενδιάμεσα να μας κάνουν χαλάστρα στην διάθεση μας για άπλα. Η πύλη για την πτήση έκλεινε στις 6:30. Δεν ξέρω πως τα καταφέραμε αλλά και λόγω του ότι η ουρά κυλούσε απρόσμενα αργά προλάβαμε να περάσουμε 10 λεπτά πριν κλείσει.
Με το που απογειώθηκε η πτήση και αγνάντευα κάτω το Βερολινέζικο έδαφος το σώμα μου ένιωθε ότι είχε δεχτεί ελαφριά μαρτύρια αλλά η ψυχή μου ότι γύρισε από επίσκεψη σε spa. Αν στον τερματισμό ενός μαραθώνιου μιλήσεις με έναν δρομέα και τον ρωτήσεις γιατί ταλαιπωρήθηκε για μια τέτοια διαδρομή, τα γεμάτα ικανοποίηση μάτια του από την επίτευξη του άθλου θα σε κοιτάξουν με περισσή απορία. Με το ίδιο βλέμμα αντικρίζουμε και εμείς οι διαφορετικοί ταξιδιώτες ανά την υφήλιο αυτούς που μας κάνουν ερωτήσεις του στυλ «τι θα πάτε να κάνετε μόνο για μια ημέρα;» η « καλά θα πάτε χωρίς ξενοδοχείο;». Δεν έχουμε κάτι να απαντήσουμε. Δεν μπορούμε να μεταβιβάσουμε με λίγες λέξεις αυτή την ιδιαίτερη γεύση της περιπέτειας που ξεκινάει από την στιγμή που κλείνουμε τα εισιτήρια και διαρκεί όσο διαρκούν και οι υπάρξεις μας. Χωρίς τις επιβαλλόμενες νόρμες που προτάσσει το αντίστοιχο lifestyle της εποχής. Απλά αυτοσχεδιάζουμε και με αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς νιώθουμε ίσως μια μοναξιά αλλά ταυτόχρονα και μια παντοδυναμία.
Έχοντας αλλάξει 3 γραμμές του metro φτάσαμε στο μποέμικο Κρόιτσμπέργκ και αντικρίσαμε ένα απρόσμενα διαφορετικό Βερολίνο. Γεμάτο από ανθρώπους με εναλλακτική εμφάνιση, μαγαζιά από ποικίλες εθνικότητες και στυλ και πλήθος γκράφιτι . Το 1/3 των κατοίκων είναι Τούρκοι και μεγάλο ποσοστό από τα άλλα 2/3 τις τελευταίες δεκαετίες είναι μετανάστες, καλλιτέχνες, αναρχικοί, αριστεροί και αντισυμβατικοί. Εδώ σύχναζαν και ζούσανε από παλιά και οι πάνκιδες της πόλης που πήγαιναν κόντρα με την μουσική τους στο καθεστώς που υπήρχε πριν από την πτώση του τοίχους. Αρκετοί βέβαια λένε ότι αυτά είναι ξεπερασμένα και πως τώρα είναι απλά ένα μέρος που συχνάζουν χίπστερ. Από εδώ ξεκινάει κάθε χρόνο η πορεία για την πρωτομαγιά όπου πολλές φορές γίνονται και επεισόδια. Δεν το έχω μελετήσει εκτενώς το θέμα αλλά πιστεύω ότι είναι τόσο του προγράμματος οι Βερολινέζοι που ακόμη και τα επεισόδια ως επί το πλείστον σε συγκεκριμένη ημέρα τα κάνουν.
Αρκετές από τις εκατοντάδες καταλήψεις του Βερολίνου ήταν και είναι εδώ. Είναι λίγο σουρεαλιστικό το ότι υπήρχαν τόσες πολλές καταλήψεις σε μια απόλυτα πειθαρχημένη πόλη. Αυτό έγινε λόγω του ότι μετά την επανένωση ανατολικής με δυτικής Γερμανίας προέκυψαν πολλά άδεια κτίρια, πολλές φορές από πρώην εργοστάσια που έκλεισαν και για χρόνια παρέμεναν ανεκμετάλλευτα. Σε αυτά βρήκαν εύκαιρο έδαφος οι αντισυμβατικοί του Βερολίνου. Αρκετοί εξ αυτών ήρθαν και από άλλες πόλεις λόγω των επιδομάτων και άλλων κινήτρων που δίνονταν για να έρθει να ζήσει κάποιος εδώ, από το 1990 και μετά που έγινε πρωτεύουσα της χώρας. Οι περισσότερες από αυτές τις καταλήψεις βέβαια σήμερα δεν υπάρχουν γιατί το Βερολίνο αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς συνεχώς. Οπότε τα κτίρια αυτά δεν μπόρεσαν να περάσουν απαρατήρητα και να μην γίνουν εκμεταλλεύσιμα.
Ψάχνοντας εκ των προτέρων για αυτό το μέρος η μεγάλη μου απορία ήταν για το που ακριβώς θα κινηθούμε. Για να πας από την μία άκρη του Κρόιτσμπέργκ μέχρι την άλλη πρέπει να διανύσεις μια απόσταση 5 χιλιομέτρων περίπου. Δαπάνησα πολύ χρόνο να διαβάζω κριτικές που οι περισσότερες δεν ανέφεραν τα καλύτερα σημεία της περιοχής και σχεδόν καμία δεν ανέφερε κάποια προτεινόμενη διαδρομή. Με την βοήθεια κάποιων μελών του travelstories ευτυχώς ξεδιάλυνε λίγο το θολό τοπίο και έβγαλα ένα δρομολόγιο που ξεκινούσε από την στάση kottbusser tor.
Διασχίσαμε τον γεμάτο από μαγαζιά και κόσμο δρόμο της oranienstrasse ψάχνοντας ένα μέρος για να ξαποστάσουμε.
Ήταν Παρασκευή βράδυ και σχεδόν σε κανένα μαγαζί δεν υπήρχε τραπέζι να κάτσεις με εξαίρεση κάποια που φλερτάρανε με την παρακμή. Συνεχίσαμε την πεζοπορία προς την οδό Skalitzer με την θερμοκρασία να αγγίζει τους 0 βαθμούς και αρκετούς Γερμανούς να στέκονται όρθιοι στο πεζοδρόμιο και να πίνουν μπύρες. Δύο μαγαζιά σε αυτόν τον δρόμο που αξίζει να επισκεφτείς είναι το mano με την Bohemian του διακόσμηση και το madame claude με τα κολλημένα έπιπλά στο ταβάνι αλλά και ένα αμαρτωλό παρελθόν όσον αφορά την χρήση του συγκεκριμένου χώρου. Το σκηνικό από πλευράς κόσμου και σε αυτόν τον δρόμο ήταν το ίδιο οπότε δεν κάτσαμε πουθενά.
Μετά από πεζοπορία 2,5 χιλιομέτρων φτάσαμε στoν σταθμό Schlesisches Tor. Εδώ βρίσκεται το curry 7. Ένα από τα καλύτερα fastfood για να φας καλό και οικονομικό curry wurst. Το πιο δημοφιλές σνακ του Βερολίνου, που περιλαμβάνει λουκάνικο με σάλτσα κάρυ. Ήταν κλειστό όμως στις 12 που φτάσαμε. Στον σταθμό Schlesisches Tor και γύρω από αυτόν είναι συγκεντρωμένοι αρκετοί μετανάστες. Υπάρχουν επίσης και αστυνομικοί. Γεγονός που σε προϊδεάζει για παρελθόντα συμβάντα. Οι αναπνοές μου έγιναν πιο κοφτές και γρήγορες. Έχοντας σαν τελευταία εικόνα κάποιον που κάπνιζε μαριχουάνα δίπλα στους αστυνομικούς, αποφασίσαμε να δαπανήσουμε και τις τελευταίες δυνάμεις μας για να περπατήσουμε λίγο ακόμη μέχρι την east side gallery. Την μεγαλύτερη υπαίθρια γκαλερί του πλανήτη. Στον δρόμο περάσαμε από την oberbaum μια παραμυθένια γέφυρα που είναι ίσως η ομορφότερη του Βερολίνου. Το κορμί μου μετά βίας σερνόταν πάνω στα τσιμεντένια πεζοδρόμια και τα χέρια δεν θέλανε να βγούνε από τις τσέπες ούτε για να βγάλουνε φωτογραφίες.
Στην εν λόγω γκαλερί καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες δημιούργησαν 105 έργα ζωγραφικής πάνω στο μεγαλύτερο σωζόμενο κομμάτι τοίχους του Βερολίνου(1316 μέτρα). Αυτό το τοίχος χώριζε σε ανατολικό και δυτικό το Βερολίνο από το 1961 μέχρι το 1989. Μια κατασκευή δύο τειχών 3.6 μέτρων. Με χιλιάδες φύλακες, παρατηρητήρια και σκυλιά αλλά και με αμέτρητες ιστορίες ανθρώπων που ρίσκαραν την ζωή τους αλλά και την έχασαν στην προσπάθεια τους να το περάσουν για να πάνε από την ανατολική στην δυτική Γερμανία. Όλα αυτά τελείωσαν το 89 ξεκινώντας τα πάντα από μια λανθασμένη πληροφορία . Εκείνες τις ημέρες του Νοέμβρη του 19 οι Βερολινέζοι γιόρταζαν τα 30 χρόνια από την πτώση του τοίχους και σε πολλά μέρη υπήρχαν αναμνηστικές φωτογραφίες και κομμάτια του τοίχους.
Από εκεί στα 300 μέτρα απόσταση ήταν ο σταθμός Warschauer. Αυτά τα μέτρα μας φάνηκαν σαν τα τελευταία ενός μαραθώνιου. Δεν είχαμε περπατήσει υπερβολικά αλλά η έκθεση σε χαμηλές θερμοκρασίες για αρκετές ώρες είχε κάνει τα τελευταία βήματα όλων μας, βήματα σε βάλτο. Από αυτόν τον σταθμό ανεβήκαμε στην γραμμή S9 για να πάμε απευθείας στο αεροδρόμιο λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Υπάρχει συγκοινωνία όλες τις ώρες για το αεροδρόμιο. Οι γραμμές του metro επίσης τα σαββατοκύριακα λειτουργούν ασταμάτητα.
Το τραίνο παρουσίαζε μια οξύμωρη κατάσταση για τα δεδομένα μιας αυστηρά συγκροτημένης πόλης. Αρκετοί έμπαιναν μέσα με μπύρες η ποτά στα χέρια και μάλιστα εκεί που καθόμασταν υπήρχε ένα μπουκάλι με ποτό όρθιο που είχε χυθεί πρωτύτερα κάτω και μύριζε σαν χαλασμένο γλύκισμα.
Με το που μπήκαμε στο αεροδρόμιο νιώσαμε μια ηδονική θαλπωρή. Επιτέλους είχαμε φτάσει σε ένα καταφύγιο για να περάσουμε την νύχτα. Αστυνομικοί κόβανε συνεχώς βόλτες χωρίς την παραμικρή αίσθηση ανίας για το ότι κάνανε συνεχώς τα ίδιο πράγμα. Λιγοστός κόσμος καθόταν και κάποιοι είχαν καταλάβει ξαπλωτοί τους καναπέδες του μοναδικού ανοικτού cafebar σαν φιλοξενούμενοι σε σπίτι φίλων. Απόρησα πραγματικά που δεν τους ενόχλησε κανένας.
Εμείς προσπαθούσαμε να ξαπλώσουμε στα μεταλλικά καθίσματα με τα μπράτσα ενδιάμεσα να μας κάνουν χαλάστρα στην διάθεση μας για άπλα. Η πύλη για την πτήση έκλεινε στις 6:30. Δεν ξέρω πως τα καταφέραμε αλλά και λόγω του ότι η ουρά κυλούσε απρόσμενα αργά προλάβαμε να περάσουμε 10 λεπτά πριν κλείσει.
Με το που απογειώθηκε η πτήση και αγνάντευα κάτω το Βερολινέζικο έδαφος το σώμα μου ένιωθε ότι είχε δεχτεί ελαφριά μαρτύρια αλλά η ψυχή μου ότι γύρισε από επίσκεψη σε spa. Αν στον τερματισμό ενός μαραθώνιου μιλήσεις με έναν δρομέα και τον ρωτήσεις γιατί ταλαιπωρήθηκε για μια τέτοια διαδρομή, τα γεμάτα ικανοποίηση μάτια του από την επίτευξη του άθλου θα σε κοιτάξουν με περισσή απορία. Με το ίδιο βλέμμα αντικρίζουμε και εμείς οι διαφορετικοί ταξιδιώτες ανά την υφήλιο αυτούς που μας κάνουν ερωτήσεις του στυλ «τι θα πάτε να κάνετε μόνο για μια ημέρα;» η « καλά θα πάτε χωρίς ξενοδοχείο;». Δεν έχουμε κάτι να απαντήσουμε. Δεν μπορούμε να μεταβιβάσουμε με λίγες λέξεις αυτή την ιδιαίτερη γεύση της περιπέτειας που ξεκινάει από την στιγμή που κλείνουμε τα εισιτήρια και διαρκεί όσο διαρκούν και οι υπάρξεις μας. Χωρίς τις επιβαλλόμενες νόρμες που προτάσσει το αντίστοιχο lifestyle της εποχής. Απλά αυτοσχεδιάζουμε και με αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς νιώθουμε ίσως μια μοναξιά αλλά ταυτόχρονα και μια παντοδυναμία.
Last edited by a moderator: