Γερμανία Στο Βερολίνο για μια ημέρα με συνολικό budget 48€

[kabamarou]

Περπατώντας κατά μήκος των νερών του Spree

φτάσαμε στο πολυφωτογραφημένο σημείο με τα 4 αγάλματα απέναντι από τον καθεδρικό ναό

και κατόπιν περάσαμε πάνω από το ποτάμι διασχίζοντας την γέφυρα και κατευθυνθήκαμε προς το νησί των μουσείων. Ένας γιγαντιαίος χώρος υπαίθριων αξιοθέατων, με μουσεία, αγάλματα και τον προαναφερθέντα ναό.

Το πιο δημοφιλές μουσείο του νησιού είναι αυτό της Περγάμου που είχα επισκεφτεί την προηγούμενη φορά που είχα έρθει. Η τιμή του εισιτηρίου που ήταν στα 19 € σε συνδυασμό με το ότι κάποια τμήματα του δεν ήταν προσβάσιμα αυτό το διάστημα, έκαναν τις φίλες μου να μην αναπτύξουν και την πιο έντονη επιθυμία για να το δουν.

Δίπλα από το νησί των μουσείων βρίσκεται το ξενοδοχείο Radisson blue που περάσαμε με ντροπαλό περπάτημα την είσοδο του. Ο δηλωμένος προϋπολογισμός του ταξιδιού στον τίτλο της ιστορίας μαρτυρά έμμεσα ότι δεν θα περνούσαμε το βράδυ σε κάποιο ξενοδοχείο. Επομένως τι γυρεύαμε στο πολυτελές Radisson blue;

Ο λόγος ήταν ότι μέσα σε αυτό υπάρχει κρυμμένο το μεγαλύτερο κυλινδρικό ενυδρείο του κόσμου. Το οποίο όμως το ανακαίνιζαν και το είδαμε καμουφλαρισμένο.

Είχα διαβάσει για ένα γυάλινο ασανσέρ όπου ανεβαίνοντας σε αυτό μπορείς να θαυμάσεις όλο τον χώρο από ψηλά. Νιώθοντας επιτέλους λίγο ζεστασιά στα κρύα σώματα μας και ανανεωμένοι τολμήσαμε να πάμε προς τα εκεί. Μαζί μας μπήκε και μια κυρία που κατέβηκε στον 3ο όροφο. Πάτησα το κουμπί του 5ου ορόφου ξανά και ξανά αλλά δεν κουνιόμασταν καθόλου. Πάτησα το κουμπί του ισογείου αλλά παραμέναμε ακίνητοι και πάλι. «Σε εμάς βρήκε να χαλάσει;» σκέφτηκα από μέσα μου και βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να ψάχνουμε τις σκάλες για να κατέβουμε. Όπως έψαχνα συνάντησα έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου. «Χαλό» φώναξε δυνατά αυτός. «Χαλό»ξεστόμισα και εγώ με την καρδιά μου να ανεβάζει παλμούς και υποψιασμένος ότι μπορεί να καταλάβει ότι δεν είμαι πελάτης και να δημιουργήσει θέμα. Πάνω που βρήκα τις σκάλες όμως, άκουσα από το μακρινό υπερπέραν το όνομα μου. Βάδισα γρήγορα και έφτασα πάλι στον ανελκυστήρα όπου μπήκαμε μαζί με ένα ζευγάρι που τοποθέτησε μια ειδική κάρτα αναγνώρισης στο κατάλληλο σημείο για να ξεκινήσει και πάλι. Αυτός ήταν τελικά και ο λόγος που δεν κινούνταν και πριν.

Βγήκαμε ξανά στην Alexander platz. Οι δύο από την παρέα ήθελαν να εξερευνήσουν κάποια καταστήματα της πλατείας ενώ εγώ και η μία φίλη μου όχι (η ελαφρώς άρρωστη) . Οπότε χωριστήκαμε με την ελπίδα να βρεθούμε μετά από λίγες ώρες χωρίς να χαθούμε.

Η φίλη μου ήθελε να πάμε σε ένα sturbucks να καθίσουμε για λίγο γιατί ένιωθε να ρουφιούνται από πάνω της και τα τελευταία ψήγματα ενέργειας . Πιάσαμε μια ήσυχη ζεστή γωνιά. Λαβωμένη από το κρύο και την αϋπνία και στα πρόθυρα κρυολογήματος μου ανέφερε ότι δεν άντεχε άλλο και θα πήγαινε σύντομα μάλλον στο αεροδρόμιο να μας περιμένει μέχρι να πάμε και εμείς αργά το βράδυ. Τα απαισιόδοξα σενάρια για το τι θα μπορούσε να γίνει αν την αφήναμε να πάει μόνη στο αεροδρόμιο σε μια άγνωστη πόλη, άρχισαν να κάνουν βόλτες μέσα μου.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης για τα Ελληνικά μας δεδομένα είναι ότι τα sturbucks δεν είχαν wc. Κάποια πελάτης μας είπε ότι είχε στον σταθμό Alexanderplatz που ήταν απέναντι. Σηκώθηκα λοιπόν και πήγα προς τα εκεί. Μετά από εξωφρενικές βόλτες που έκανα μέσα στο ευμεγέθη κτίριο βρήκα επιτέλους τις τουαλέτες κάπου στο βάθος και αντίκρισα μπροστά μου κάτι μικρές μπάρες με κερματοδέκτη λες και πήγαινα να περάσω τα διόδια στην εθνική. Ο κερματοδέκτης έπαιρνε κέρμα μόνο του ενός ευρώ. Από πίσω καθόταν μια υπάλληλος με αυστηρό παγερό ύφος που φαινόταν σαν να φύλαγε κάποιο έκθεμα του μουσείου της Περγάμου, βρυχηθμώντας στους τουρίστες που απλά στέκονταν και κοίταζαν το αξιοπερίεργο για αυτούς θέαμα. Παρεμπιπτόντως εγώ δεν είχα κέρμα του ενός ευρώ.

Έφυγα και κατευθύνθηκα σε ένα άλλο wc της Alexander platz που είχα τσεκάρει από πριν στον χάρτη του Google map. Για να πάω σε αυτό έπρεπε να διαβώ τις πύλες ενός χριστουγεννιάτικου χωριού που είχε στηθεί και επιτηρούσε ένας σεκιουριτάς. Δεν πλήρωνες είσοδο αλλά υπήρχαν κάτι μεταλλικά περάσματα τα οποία στήθηκαν προφανώς για να αποτρέψουν κάποιο πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα σαν αυτό που είχε συμβεί στο Βερολίνο σε ένα αντίστοιχο χωριό πριν 3 χρόνια όταν ένα φορτηγό εισέβαλε με φόρα μέσα σε αυτό. «Τι εορταστική ατμόσφαιρα μπορεί να απολαύσει κάποιος άραγε με τον φόβο μιας επίθεσης;» συλλογίστηκα από μέσα μου. Πλήρωσα 70 λεπτά για την είσοδο στην τουαλέτα και μετά γύρισα πάλι πίσω στα sturbucks. Ναι κέρδισα και 30 λεπτά ο άτιμος! Βρήκα την φίλη μου όπου μου ανέφερε ότι ένιωθε να σβήνει και ήθελε να κοιμηθεί για λίγα λεπτά ακουμπώντας το κεφάλι της πάνω στο τραπέζι.

Τα λεπτά περνούσαν και έγιναν ώρα αλλά αυτή δεν έλεγε να σηκωθεί. Ενώ εκμεταλλευόμουν το δωρεάν wifi του μαγαζιού αναρωτιόμουν ταυτόχρονα για το τι θα μπορούσα να κάνω με το θέμα της. «Να την ξυπνούσα για να συνεχίσουμε τις βόλτες που περίμενα εδώ και μήνες η να την άφηνα να ξεκουραστεί; Και θα μπορούσε να συνεχίσει άραγε;» Είχα κάνει και κράτηση για την βουλή και ίσως να την χάναμε εξαιτίας της κατάστασης.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vangelis69]

Περιμένουμε τη συνέχεια...

 

[kabamarou]

Περπατώντας κατά μήκος των νερών του Spree

φτάσαμε στο πολυφωτογραφημένο σημείο με τα 4 αγάλματα απέναντι από τον καθεδρικό ναό

και κατόπιν περάσαμε πάνω από το ποτάμι διασχίζοντας την γέφυρα και κατευθυνθήκαμε προς το νησί των μουσείων. Ένας γιγαντιαίος χώρος υπαίθριων αξιοθέατων, με μουσεία, αγάλματα και τον προαναφερθέντα ναό.

Το πιο δημοφιλές μουσείο του νησιού είναι αυτό της Περγάμου που είχα επισκεφτεί την προηγούμενη φορά που είχα έρθει. Η τιμή του εισιτηρίου που ήταν στα 19 € σε συνδυασμό με το ότι κάποια τμήματα του δεν ήταν προσβάσιμα αυτό το διάστημα, έκαναν τις φίλες μου να μην αναπτύξουν και την πιο έντονη επιθυμία για να το δουν.

Δίπλα από το νησί των μουσείων βρίσκεται το ξενοδοχείο Radisson blue που περάσαμε με ντροπαλό περπάτημα την είσοδο του. Ο δηλωμένος προϋπολογισμός του ταξιδιού στον τίτλο της ιστορίας μαρτυρά έμμεσα ότι δεν θα περνούσαμε το βράδυ σε κάποιο ξενοδοχείο. Επομένως τι γυρεύαμε στο πολυτελές Radisson blue;

Ο λόγος ήταν ότι μέσα σε αυτό υπάρχει κρυμμένο το μεγαλύτερο κυλινδρικό ενυδρείο του κόσμου. Το οποίο όμως το ανακαίνιζαν και το είδαμε καμουφλαρισμένο.

Είχα διαβάσει για ένα γυάλινο ασανσέρ όπου ανεβαίνοντας σε αυτό μπορείς να θαυμάσεις όλο τον χώρο από ψηλά. Νιώθοντας επιτέλους λίγο ζεστασιά στα κρύα σώματα μας και ανανεωμένοι τολμήσαμε να πάμε προς τα εκεί. Μαζί μας μπήκε και μια κυρία που κατέβηκε στον 3ο όροφο. Πάτησα το κουμπί του 5ου ορόφου ξανά και ξανά αλλά δεν κουνιόμασταν καθόλου. Πάτησα το κουμπί του ισογείου αλλά παραμέναμε ακίνητοι και πάλι. «Σε εμάς βρήκε να χαλάσει;» σκέφτηκα από μέσα μου και βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να ψάχνουμε τις σκάλες για να κατέβουμε. Όπως έψαχνα συνάντησα έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου. «Χαλό» φώναξε δυνατά αυτός. «Χαλό»ξεστόμισα και εγώ με την καρδιά μου να ανεβάζει παλμούς και υποψιασμένος ότι μπορεί να καταλάβει ότι δεν είμαι πελάτης και να δημιουργήσει θέμα. Πάνω που βρήκα τις σκάλες όμως, άκουσα από το μακρινό υπερπέραν το όνομα μου. Βάδισα γρήγορα και έφτασα πάλι στον ανελκυστήρα όπου μπήκαμε μαζί με ένα ζευγάρι που τοποθέτησε μια ειδική κάρτα αναγνώρισης στο κατάλληλο σημείο για να ξεκινήσει και πάλι. Αυτός ήταν τελικά και ο λόγος που δεν κινούνταν και πριν.

Βγήκαμε ξανά στην Alexander platz. Οι δύο από την παρέα ήθελαν να εξερευνήσουν κάποια καταστήματα της πλατείας ενώ εγώ και η μία φίλη μου όχι (η ελαφρώς άρρωστη) . Οπότε χωριστήκαμε με την ελπίδα να βρεθούμε μετά από λίγες ώρες χωρίς να χαθούμε.

Η φίλη μου ήθελε να πάμε σε ένα sturbucks να καθίσουμε για λίγο γιατί ένιωθε να ρουφιούνται από πάνω της και τα τελευταία ψήγματα ενέργειας . Πιάσαμε μια ήσυχη ζεστή γωνιά. Λαβωμένη από το κρύο και την αϋπνία και στα πρόθυρα κρυολογήματος μου ανέφερε ότι δεν άντεχε άλλο και θα πήγαινε σύντομα μάλλον στο αεροδρόμιο να μας περιμένει μέχρι να πάμε και εμείς αργά το βράδυ. Τα απαισιόδοξα σενάρια για το τι θα μπορούσε να γίνει αν την αφήναμε να πάει μόνη στο αεροδρόμιο σε μια άγνωστη πόλη, άρχισαν να κάνουν βόλτες μέσα μου.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης για τα Ελληνικά μας δεδομένα είναι ότι τα sturbucks δεν είχαν wc. Κάποια πελάτης μας είπε ότι είχε στον σταθμό Alexanderplatz που ήταν απέναντι. Σηκώθηκα λοιπόν και πήγα προς τα εκεί. Μετά από εξωφρενικές βόλτες που έκανα μέσα στο ευμεγέθη κτίριο βρήκα επιτέλους τις τουαλέτες κάπου στο βάθος και αντίκρισα μπροστά μου κάτι μικρές μπάρες με κερματοδέκτη λες και πήγαινα να περάσω τα διόδια στην εθνική. Ο κερματοδέκτης έπαιρνε κέρμα μόνο του ενός ευρώ. Από πίσω καθόταν μια υπάλληλος με αυστηρό παγερό ύφος που φαινόταν σαν να φύλαγε κάποιο έκθεμα του μουσείου της Περγάμου, βρυχηθμώντας στους τουρίστες που απλά στέκονταν και κοίταζαν το αξιοπερίεργο για αυτούς θέαμα. Παρεμπιπτόντως εγώ δεν είχα κέρμα του ενός ευρώ.

Έφυγα και κατευθύνθηκα σε ένα άλλο wc της Alexander platz που είχα τσεκάρει από πριν στον χάρτη του Google map. Για να πάω σε αυτό έπρεπε να διαβώ τις πύλες ενός χριστουγεννιάτικου χωριού που είχε στηθεί και επιτηρούσε ένας σεκιουριτάς. Δεν πλήρωνες είσοδο αλλά υπήρχαν κάτι μεταλλικά περάσματα τα οποία στήθηκαν προφανώς για να αποτρέψουν κάποιο πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα σαν αυτό που είχε συμβεί στο Βερολίνο σε ένα αντίστοιχο χωριό πριν 3 χρόνια όταν ένα φορτηγό εισέβαλε με φόρα μέσα σε αυτό. «Τι εορταστική ατμόσφαιρα μπορεί να απολαύσει κάποιος άραγε με τον φόβο μιας επίθεσης;» συλλογίστηκα από μέσα μου. Πλήρωσα 70 λεπτά για την είσοδο στην τουαλέτα και μετά γύρισα πάλι πίσω στα sturbucks. Ναι κέρδισα και 30 λεπτά ο άτιμος! Βρήκα την φίλη μου όπου μου ανέφερε ότι ένιωθε να σβήνει και ήθελε να κοιμηθεί για λίγα λεπτά ακουμπώντας το κεφάλι της πάνω στο τραπέζι.

Τα λεπτά περνούσαν και έγιναν ώρα αλλά αυτή δεν έλεγε να σηκωθεί. Ενώ εκμεταλλευόμουν το δωρεάν wifi του μαγαζιού αναρωτιόμουν ταυτόχρονα για το τι θα μπορούσα να κάνω με το θέμα της. «Να την ξυπνούσα για να συνεχίσουμε τις βόλτες που περίμενα εδώ και μήνες η να την άφηνα να ξεκουραστεί; Και θα μπορούσε να συνεχίσει άραγε;» Είχα κάνει και κράτηση για την βουλή και ίσως να την χάναμε εξαιτίας της κατάστασης.

 

[orck]

Ελα παμε ταξιδιωτικες ιστοριες οπως παλια

 

[kabamarou]

Αποφάσισα να μην την ενοχλήσω τελικά και την κατάλληλη στιγμή μετά από μία ώρα περίπου άνοιξε τα μάτια από μόνη της. «Ωραίο το hotel sturbucks;» αναφώνησα. Γέλασε και την είδα να συνέρχεται. «Είμαι μια χαρά τώρα, πάμε να συνεχίσουμε» ξεστόμισε με απροσδόκητη ενέργεια. «Και άλλο θαύμα μετά την σούπα» είπα από μέσα μου. Βγαίνοντας έξω στην πλατεία χωρίς το φως της ημέρας πλέον, ανακαλύψαμε κάτι τραμπολίνο που ήταν στερεωμένα στο δάπεδο και ελεύθερα για τον καθένα. Κάναμε μια στάση και αρχίσαμε να χοροπηδάμε σαν παιδάκια. Με την διάνοια ανακαινισμένη από το γέλιο πήγαμε σε ένα super market για να προμηθευτούμε νερά και ξεκινήσαμε να περπατάμε στην unter den linden. Ο πιο διάσημος δρόμος στο κέντρο της πόλης. Ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης που στο μέσο του έχει μια νησίδα 15 μέτρων.

Προσπεράσαμε από αριστερά μας την πλατεία Bebel Platz όπου είχε γίνει η περιβόητη καύση 20000 βιβλίων από τον Χίτλερ με την αιτιολογία ότι προωθούσαν αντεθνικές ιδέες. Ακριβώς από δεξιά μας ήταν το πανεπιστήμιο Χούμπολτ όπου από εδώ αποφοίτησε ο Καρλ Μαρξ και δίδασκε ο Αϊνστάιν. Δεν σταθήκαμε να τα παρατηρήσουμε και πολύ όλα αυτά γιατί προλαβαίναμε οριακά το ραντεβού που είχαμε κλείσει για την επίσκεψη στην βουλή. Στο πεζοδρόμιο ο κόσμος ήταν ελάχιστος παρότι ήταν Παρασκευή, η ώρα γύρω στις 7 και ήταν και Βlack Friday. Αρκετά ποδήλατα κυκλοφορούσαν στην unter den linden χωρίς να παραμερίζουν για να περάσουν τα αυτοκίνητα. Περνούσαμε ανάμεσα από εργοτάξια, κτίρια χτισμένα στις αρχές του εκλεκτισμού αλλά και άλλα από γυάλινο σκυρόδεμα.

Στρίψαμε δεξιά από την φωτισμένη πύλη του Βρανδεμβούργου με ακόμη πιο γοργό βάδην πλησιάζοντας προς την βουλή. Είχαμε κλείσει επίσκεψη μέσω internet για τις 19:45 για τον θόλο αλλά χρειάζεται να πας 15 λεπτά πιο μπροστά για να περάσεις από έλεγχο. Μπορείς επίσης να κλείσεις ξενάγηση και για το εσωτερικό της βουλής.

Είναι το καλύτερο δωρεάν επισκέψιμο κτίριο μαζί με το μουσείο της τοπογραφίας του τρόμου.

Ευτυχώς φτάσαμε 20 λεπτά νωρίτερα . Ρώτησα έναν υπάλληλο αν χρειάζεται να βγάλω την ζώνη και μου απάντησε αρνητικά. Υπέθεσα λανθασμένα ότι εδώ θα είναι λίγο πιο χαλαρά από τον έλεγχο του αεροδρομίου. Περνώντας από τον ανιχνευτή μετάλλων αυτός όμως άρχισε να χτυπάει και ήρθε κάποιος με ήρεμο ύφος και μου είπε να κάτσω ακίνητος με ανοικτά τα πόδια. Με ταχύτατα ζυγισμένες και ακριβείας κινήσεις με έψαξε σε όλο το σώμα. Το ίδιο έγινε και με την φίλη μου γιατί είχε κάτι τσιμπιδάκια στα μαλλιά που ενεργοποίησαν και αυτά τον ήχο του ανιχνευτή.

Με σαστισμένα βλέμματα και γελώντας με όλο αυτό που έγινε ανεβήκαμε στο μπαλκόνι που βρίσκεται στην ταράτσα της βουλής και δίπλα από τον θόλο. Από εκεί θαυμάσαμε την μεγαλειώδης θέα πότε με επιφωνήματα και πότε απλά κοιτώντας χωρίς να μπορούμε να πούμε λέξη. Την πύλη του Βρανδεβούργου, το σκοτεινό αχανές πάρκο tiergarten των 520 στρεμμάτων, τον πύργο της τηλεόρασης που βέβαια φαίνεται από πολλά σημεία του Βερολίνου και αλλά πολλά κτίρια. Τα οποία θα γνωρίζαμε τι ακριβώς είναι την ώρα που τα βλέπαμε, αν φρόντιζα να πάρω από την αρχή ένα βιβλιαράκι που τα περιγράφει. Μπορείς να το προμηθευτείς χωρίς αντίτιμο με το που θα βγεις από τον ανελκυστήρα για να πας στο μπαλκόνι, είτε όταν φεύγεις

Ανηφορίσαμε τον ελικοειδή στενό διάδρομο του εσωτερικού του τρούλου που σε οδηγεί στην κορυφή. Καθότι συν όλα τα άλλα έχω και υψοφοβία, ανέβαινα περπατώντας αργά ακριβώς στην μέση του διαδρόμου και κοιτώντας με κομμένη την ανάσα προς τα κάτω.

Στην κορυφή έχει κάτι παγκάκια που από πίσω τους υπάρχει μια μεταλλική επικλινής επιφάνεια που την χρησιμοποιούσαμε σχεδόν όλοι για να ξαπλώσουμε κοιτώντας τον ουρανό που ξεπρόβαλε μέσα από το γυαλί από πάνω μας. Περίμενα να μας κάνουνε παρατήρηση από στιγμή σε στιγμή αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Πέρασε κανένα τέταρτο και δεν θέλαμε να σηκωθούμε. Μια κλήση που δέχτηκα από τις φίλες μου που ήταν στον δρόμο προς την βουλή, μας έκανε τελικά να το πάρουμε απόφαση για να δώσουμε συνέχεια στην εξερεύνηση.

Όταν βγήκαμε έξω διαπίστωσα προς μεγάλη μου χαρά ότι τα κατάφεραν και δεν χάθηκαν αλλά και μας περίμεναν και λίγο μάλιστα. Προσπαθούσα πάλι να μην σκέφτομαι όσο μπορώ το κρύο. Βοήθησε σε αυτό και λίγη καυτερή πιπεριά που είχα και μασουλώντας την ένιωθα να κατακλύζουν σπίθες το στόμα μου και το αίμα να εξαπολύεται προς όλες τις φλέβες. Γενικά από τρόφιμα είχα από το σπίτι και μαύρες σταφίδες, φρούτα ,κρίθινα παξιμάδια και σάντουιτς με σαρδέλες για να παίρνω δυνάμεις από τις πρωτεΐνες. Όλα αυτά διατηρούνταν άριστα στο σακίδιο λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας σαν να ήταν χωμένα σε κάποιο ράφι ψυγείου.

Κινηθήκαμε προς το κοντινό μνημείο του ολοκαυτώματος. Αποτελείται από 2711 πέτρινους πλίνθους που σχηματίζουν ένα τοπίο σαν λαβύρινθο. Φτιαγμένο για τους Εβραίους που έχασαν την ζωή τους από τον Ναζιστικό στρατό. Είναι άξιος αναφοράς ο τρόπος που παρουσιάζουν σήμερα οι Γερμανοί αυτά που κάνανε οι πατέρες και οι παππούδες τους. Θα μπορούσαν απλά να μην εκδηλώνουν περηφάνια η να μην μιλάνε για αυτό το γεγονός. Αυτοί επέλεξαν όμως να οικοδομήσουν έναν χώρο 19000 τ.μ. για να θυμίζει αυτό που έγινε. Λίγα μόλις μέτρα από την πύλη του Βρανδεμβούργου που είναι το πιο διάσημο αξιοθέατο και σήμα κατατεθέν της πόλης. Το μνημείο το βράδυ δεν φωτίζεται και ο αέρας μυρίζει τρόμο όταν κινείσαι ενδιάμεσα από τις πλάκες, μην ξέροντας τι μπορεί να συναντήσεις στα επόμενα μέτρα. Περιηγηθήκαμε για λίγο με μουδιασμένους μυς και με την ακραία σκέψη ότι μπορεί πίσω από κάποια στήλη να κρύβεται ένας παρανοϊκός .

Πήγαμε προς την πύλη του Βρανδεμβούργου πάλι για να βγούμε μερικές φωτογραφίες μπροστά της.

Στην συνέχεια πήραμε το metro για να πάμε στην Ποτσντάμερ Πλάτς.
Ένα μέρος που γνώρισε μια ιλιγγιώδη ανοικοδόμηση από την πτώση του τοίχους και μετά. Από εκεί που ήταν ένα χορταριασμένο τοπίο μέσα σε λίγα χρόνια μετατράπηκε σε μια πλατεία όπου κυριαρχούν οι επιβλητικοί ουρανοξύστες και το εμπορικό κέντρο της sony. Περνώντας μέσα από μια υπόγεια διάβαση από τον σταθμό ξεπροβάλλαμε αμέσως στο εμπορικό κέντρο.

Από εκεί χρειάζονταν να αλλάξουμε δύο γραμμές για να φτάσουμε στο εναλλακτικό Κρόιτσμπέργκ. Για τους περισσότερους σε αυτό χτυπάει η καρδιά του πολυεθνικού και διαφορετικού Βερολίνου. Η περιοχή που το κάνει να ξεχωρίζει σαν πόλη.

 

[Hayate]

Ωπ καλη ιδεα το μονοημερο. Ετσι για την '' αλητεια'' που λενε και στο χωριό μου.
Ποιες μέρες βολευει να το κανεις αυτό και με ποια εταιρία??

 

[kabamarou]

Εμείς την Ryanair είχαμε χρησιμοποιήσει και πήγαμε Παρασκευή και γινόταν βέβαια και για άλλες ημέρες. Βόλευε αρκετά γιατί φτάσαμε στις 12:30 και το αεροπλάνο έφευγε πάλι από εκεί την άλλη ημέρα στις 7 το πρωί. Ήταν ιδανικές οι ώρες για να προλάβουμε να δούμε την πόλη αλλά και να μην χρειαστεί να περιμένουμε στο αεροδρόμιο πολλές ώρες μετά από το ξενύχτι.

Τώρα λόγω τις ιδιαίτερης κατάστασης που ζούμε δεν ξέρω τι πτήσεις θα υπάρχουν από εδώ και πέρα και σε τι τιμές. Κάνε μια έρευνα αν θέλεις από την σελίδα αυτής της εταιρίας.

Το "hayate" είναι από το anime kabamaru;

 

[Hayate]

Το "hayate" είναι από το anime kabamaru;

Φυσικά

 

[kabamarou]

Έλα που όμως δεν μπορούσαμε να βρούμε με τίποτα την κατεύθυνση του u bahn που πήγαινε προς την μεριά που θέλαμε. Κάναμε συνέχεια κύκλους από εδώ και από εκεί βγαίνοντας στην παγωμένη επιφάνεια και πηγαίνοντας και πάλι στο υπόγειο αλλά βρίσκαμε μόνο το u bahn που πήγαινε προς την κατεύθυνση που εμείς δεν θέλαμε να πάμε. Ευτυχώς μετά από αρκετή ώρα και έχοντας ρωτήσει 2-3 άτομα που μας δώσανε ανακριβείς πληροφορίες, βρήκαμε έναν κύριο που μας εξήγησε ότι λόγω των έργων που γίνονταν σε τμήμα του σταθμού θα έπρεπε να κινηθούμε προς την αντίθετη κατεύθυνση για μία στάση και μετά από εκεί να πάρουμε και πάλι το metro προς την κατεύθυνση που θέλαμε.

Έχοντας αλλάξει 3 γραμμές του metro φτάσαμε στο μποέμικο Κρόιτσμπέργκ και αντικρίσαμε ένα απρόσμενα διαφορετικό Βερολίνο. Γεμάτο από ανθρώπους με εναλλακτική εμφάνιση, μαγαζιά από ποικίλες εθνικότητες και στυλ και πλήθος γκράφιτι . Το 1/3 των κατοίκων είναι Τούρκοι και μεγάλο ποσοστό από τα άλλα 2/3 τις τελευταίες δεκαετίες είναι μετανάστες, καλλιτέχνες, αναρχικοί, αριστεροί και αντισυμβατικοί. Εδώ σύχναζαν και ζούσανε από παλιά και οι πάνκιδες της πόλης που πήγαιναν κόντρα με την μουσική τους στο καθεστώς που υπήρχε πριν από την πτώση του τοίχους. Αρκετοί βέβαια λένε ότι αυτά είναι ξεπερασμένα και πως τώρα είναι απλά ένα μέρος που συχνάζουν χίπστερ. Από εδώ ξεκινάει κάθε χρόνο η πορεία για την πρωτομαγιά όπου πολλές φορές γίνονται και επεισόδια. Δεν το έχω μελετήσει εκτενώς το θέμα αλλά πιστεύω ότι είναι τόσο του προγράμματος οι Βερολινέζοι που ακόμη και τα επεισόδια ως επί το πλείστον σε συγκεκριμένη ημέρα τα κάνουν.

Αρκετές από τις εκατοντάδες καταλήψεις του Βερολίνου ήταν και είναι εδώ. Είναι λίγο σουρεαλιστικό το ότι υπήρχαν τόσες πολλές καταλήψεις σε μια απόλυτα πειθαρχημένη πόλη. Αυτό έγινε λόγω του ότι μετά την επανένωση ανατολικής με δυτικής Γερμανίας προέκυψαν πολλά άδεια κτίρια, πολλές φορές από πρώην εργοστάσια που έκλεισαν και για χρόνια παρέμεναν ανεκμετάλλευτα. Σε αυτά βρήκαν εύκαιρο έδαφος οι αντισυμβατικοί του Βερολίνου. Αρκετοί εξ αυτών ήρθαν και από άλλες πόλεις λόγω των επιδομάτων και άλλων κινήτρων που δίνονταν για να έρθει να ζήσει κάποιος εδώ, από το 1990 και μετά που έγινε πρωτεύουσα της χώρας. Οι περισσότερες από αυτές τις καταλήψεις βέβαια σήμερα δεν υπάρχουν γιατί το Βερολίνο αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς συνεχώς. Οπότε τα κτίρια αυτά δεν μπόρεσαν να περάσουν απαρατήρητα και να μην γίνουν εκμεταλλεύσιμα.

Ψάχνοντας εκ των προτέρων για αυτό το μέρος η μεγάλη μου απορία ήταν για το που ακριβώς θα κινηθούμε. Για να πας από την μία άκρη του Κρόιτσμπέργκ μέχρι την άλλη πρέπει να διανύσεις μια απόσταση 5 χιλιομέτρων περίπου. Δαπάνησα πολύ χρόνο να διαβάζω κριτικές που οι περισσότερες δεν ανέφεραν τα καλύτερα σημεία της περιοχής και σχεδόν καμία δεν ανέφερε κάποια προτεινόμενη διαδρομή. Με την βοήθεια κάποιων μελών του travelstories ευτυχώς ξεδιάλυνε λίγο το θολό τοπίο και έβγαλα ένα δρομολόγιο που ξεκινούσε από την στάση kottbusser tor.

Διασχίσαμε τον γεμάτο από μαγαζιά και κόσμο δρόμο της oranienstrasse ψάχνοντας ένα μέρος για να ξαποστάσουμε.

Ήταν Παρασκευή βράδυ και σχεδόν σε κανένα μαγαζί δεν υπήρχε τραπέζι να κάτσεις με εξαίρεση κάποια που φλερτάρανε με την παρακμή. Συνεχίσαμε την πεζοπορία προς την οδό Skalitzer με την θερμοκρασία να αγγίζει τους 0 βαθμούς και αρκετούς Γερμανούς να στέκονται όρθιοι στο πεζοδρόμιο και να πίνουν μπύρες. Δύο μαγαζιά σε αυτόν τον δρόμο που αξίζει να επισκεφτείς είναι το mano με την Bohemian του διακόσμηση και το madame claude με τα κολλημένα έπιπλά στο ταβάνι αλλά και ένα αμαρτωλό παρελθόν όσον αφορά την χρήση του συγκεκριμένου χώρου. Το σκηνικό από πλευράς κόσμου και σε αυτόν τον δρόμο ήταν το ίδιο οπότε δεν κάτσαμε πουθενά.

Μετά από πεζοπορία 2,5 χιλιομέτρων φτάσαμε στoν σταθμό Schlesisches Tor. Εδώ βρίσκεται το curry 7. Ένα από τα καλύτερα fastfood για να φας καλό και οικονομικό curry wurst. Το πιο δημοφιλές σνακ του Βερολίνου, που περιλαμβάνει λουκάνικο με σάλτσα κάρυ. Ήταν κλειστό όμως στις 12 που φτάσαμε. Στον σταθμό Schlesisches Tor και γύρω από αυτόν είναι συγκεντρωμένοι αρκετοί μετανάστες. Υπάρχουν επίσης και αστυνομικοί. Γεγονός που σε προϊδεάζει για παρελθόντα συμβάντα. Οι αναπνοές μου έγιναν πιο κοφτές και γρήγορες. Έχοντας σαν τελευταία εικόνα κάποιον που κάπνιζε μαριχουάνα δίπλα στους αστυνομικούς, αποφασίσαμε να δαπανήσουμε και τις τελευταίες δυνάμεις μας για να περπατήσουμε λίγο ακόμη μέχρι την east side gallery. Την μεγαλύτερη υπαίθρια γκαλερί του πλανήτη. Στον δρόμο περάσαμε από την oberbaum μια παραμυθένια γέφυρα που είναι ίσως η ομορφότερη του Βερολίνου. Το κορμί μου μετά βίας σερνόταν πάνω στα τσιμεντένια πεζοδρόμια και τα χέρια δεν θέλανε να βγούνε από τις τσέπες ούτε για να βγάλουνε φωτογραφίες.

Στην εν λόγω γκαλερί καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες δημιούργησαν 105 έργα ζωγραφικής πάνω στο μεγαλύτερο σωζόμενο κομμάτι τοίχους του Βερολίνου(1316 μέτρα). Αυτό το τοίχος χώριζε σε ανατολικό και δυτικό το Βερολίνο από το 1961 μέχρι το 1989. Μια κατασκευή δύο τειχών 3.6 μέτρων. Με χιλιάδες φύλακες, παρατηρητήρια και σκυλιά αλλά και με αμέτρητες ιστορίες ανθρώπων που ρίσκαραν την ζωή τους αλλά και την έχασαν στην προσπάθεια τους να το περάσουν για να πάνε από την ανατολική στην δυτική Γερμανία. Όλα αυτά τελείωσαν το 89 ξεκινώντας τα πάντα από μια λανθασμένη πληροφορία . Εκείνες τις ημέρες του Νοέμβρη του 19 οι Βερολινέζοι γιόρταζαν τα 30 χρόνια από την πτώση του τοίχους και σε πολλά μέρη υπήρχαν αναμνηστικές φωτογραφίες και κομμάτια του τοίχους.

Από εκεί στα 300 μέτρα απόσταση ήταν ο σταθμός Warschauer. Αυτά τα μέτρα μας φάνηκαν σαν τα τελευταία ενός μαραθώνιου. Δεν είχαμε περπατήσει υπερβολικά αλλά η έκθεση σε χαμηλές θερμοκρασίες για αρκετές ώρες είχε κάνει τα τελευταία βήματα όλων μας, βήματα σε βάλτο. Από αυτόν τον σταθμό ανεβήκαμε στην γραμμή S9 για να πάμε απευθείας στο αεροδρόμιο λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Υπάρχει συγκοινωνία όλες τις ώρες για το αεροδρόμιο. Οι γραμμές του metro επίσης τα σαββατοκύριακα λειτουργούν ασταμάτητα.

Το τραίνο παρουσίαζε μια οξύμωρη κατάσταση για τα δεδομένα μιας αυστηρά συγκροτημένης πόλης. Αρκετοί έμπαιναν μέσα με μπύρες η ποτά στα χέρια και μάλιστα εκεί που καθόμασταν υπήρχε ένα μπουκάλι με ποτό όρθιο που είχε χυθεί πρωτύτερα κάτω και μύριζε σαν χαλασμένο γλύκισμα.

Με το που μπήκαμε στο αεροδρόμιο νιώσαμε μια ηδονική θαλπωρή. Επιτέλους είχαμε φτάσει σε ένα καταφύγιο για να περάσουμε την νύχτα. Αστυνομικοί κόβανε συνεχώς βόλτες χωρίς την παραμικρή αίσθηση ανίας για το ότι κάνανε συνεχώς τα ίδιο πράγμα. Λιγοστός κόσμος καθόταν και κάποιοι είχαν καταλάβει ξαπλωτοί τους καναπέδες του μοναδικού ανοικτού cafebar σαν φιλοξενούμενοι σε σπίτι φίλων. Απόρησα πραγματικά που δεν τους ενόχλησε κανένας.



Εμείς προσπαθούσαμε να ξαπλώσουμε στα μεταλλικά καθίσματα με τα μπράτσα ενδιάμεσα να μας κάνουν χαλάστρα στην διάθεση μας για άπλα. Η πύλη για την πτήση έκλεινε στις 6:30. Δεν ξέρω πως τα καταφέραμε αλλά και λόγω του ότι η ουρά κυλούσε απρόσμενα αργά προλάβαμε να περάσουμε 10 λεπτά πριν κλείσει.

Με το που απογειώθηκε η πτήση και αγνάντευα κάτω το Βερολινέζικο έδαφος το σώμα μου ένιωθε ότι είχε δεχτεί ελαφριά μαρτύρια αλλά η ψυχή μου ότι γύρισε από επίσκεψη σε spa. Αν στον τερματισμό ενός μαραθώνιου μιλήσεις με έναν δρομέα και τον ρωτήσεις γιατί ταλαιπωρήθηκε για μια τέτοια διαδρομή, τα γεμάτα ικανοποίηση μάτια του από την επίτευξη του άθλου θα σε κοιτάξουν με περισσή απορία. Με το ίδιο βλέμμα αντικρίζουμε και εμείς οι διαφορετικοί ταξιδιώτες ανά την υφήλιο αυτούς που μας κάνουν ερωτήσεις του στυλ «τι θα πάτε να κάνετε μόνο για μια ημέρα;» η « καλά θα πάτε χωρίς ξενοδοχείο;». Δεν έχουμε κάτι να απαντήσουμε. Δεν μπορούμε να μεταβιβάσουμε με λίγες λέξεις αυτή την ιδιαίτερη γεύση της περιπέτειας που ξεκινάει από την στιγμή που κλείνουμε τα εισιτήρια και διαρκεί όσο διαρκούν και οι υπάρξεις μας. Χωρίς τις επιβαλλόμενες νόρμες που προτάσσει το αντίστοιχο lifestyle της εποχής. Απλά αυτοσχεδιάζουμε και με αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς νιώθουμε ίσως μια μοναξιά αλλά ταυτόχρονα και μια παντοδυναμία.

 

[orck]

Και αλλος ενα που καταλαβε οτι δεν υπαρχουν λαοι προτυπα, οτι παντου υπαρχουν ζωα που πετανε το χαρτικο ποτηρι καφε, την εφημεριδα, το μπουκαλι, την τσιχλα του κατω αδιαφορωντας. Και ειναι η πλειοψηφια. Οσοι δεν το κανουν ειναι μονο γιατι υπαρχουν υπαλληλοι και παρατηρουν και καμερες.

 

[kabamarou]

Για εμένα δεν υπάρχει λαός απόλυτο πρότυπο για να διδαχθώ. Ο καθένας έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του και μέσα από τα ταξίδια και την μελέτη που κάνω για διάφορους λαούς προσπαθώ να μάθω από αυτά που θεωρώ σαν θετικά.

Το πως λειτουργεί ο κάθε λαός έχει να κάνει σε συντριπτικό ποσοστό με το κατά πόσον υπάρχουν εφαρμόσιμοι νόμοι. Πόσοι κάπνιζαν στην Ελλάδα όταν υπήρχε ο νόμος για απαγόρευση του καπνίσματος αλλά δεν επιβάλλονταν πρόστιμα και πόσοι μετά;

Για κάποια σουρεαλιστική αιτία που μόνο αυτοί που επιβάλλουν του νόμους στην Γερμανία γνωρίζουν ίσως, δεν απαγορεύεται να μπεις μέσα στα μεταφορικά μέσα με μπύρα η ποτό στο χέρι η τουλάχιστον δεν επιβάλλεται πρόστιμο για αυτό από ότι πρόσεξα. Σε αντίθεση με άλλες καταστάσεις που είναι υπερβολικά αυστηροί σε αυτό είναι χαλαροί.

Πολυπολιτισμική πόλη το Βερολίνο βέβαια οπότε δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά εάν αυτός που ξεφεύγει είναι μετανάστης, τουρίστας η Γερμανός.

 

[orck]

Δεν μπορεις να φανταστεις ποσες φορες εχω διαφωνησει στην δουλεια η με φιλους που θεωρουν οτι εξω ο κοσμος ειναι ρομποτακια, υποδειγματικοι πολιτες, δεν τσακωνονται στον δρομο, δεν πετανε τιποτα εξω, δεν καπνιζουν στον δρομο, δεν tag-αρουν τα παντα δεν κολλανε διαφημιστικα οπου βρουνε, ακομη και σε φαναρια οπως κανουμε και εδω κλπ
Νομιζουν οτι τα ζωα σε δυο ποδια ειναι μονο στην Ελλαδα.
Εσυ εχοντας ταξιδεψει τα εχεις δει.
Με αγχωσε λιγο η ιστορια σου. Πρεπει να εισαι νεος για να το βγαλεις αυτο, σωστα;