vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 610
- Likes
- 1.868
Περιεχόμενα
3.
Ο πρωινός μας περίπατος της δεύτερης μέρας στις μεσαιωνικές γειτονιές του Δουβλίνου ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη μας στον δεύτερο σημαντικότερο ναό του Δουβλίνου, στον καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου.
Ιδρύθηκε το 1191 και είναι η μεγαλύτερη εκκλησία του Δουβλίνου. Εδώ γίνονται οι μεγάλες εκδηλώσεις της πόλης και είναι η έδρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Το εισιτήριο και εδώ όπως και στον καθεδρικό του Χριστού κοστίζει €6.
Ο ναός αυτός είναι από τα πολύ δημοφιλή αξιοθέατα του Δουβλίνου, έτσι και εκείνο το πρωινό που βρεθήκαμε και εμείς πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην ουρά, αν και ψιλόβρεχε, για να περιηγηθεί στο εσωτερικό του ναού.
Εντύπωση μας έκανε που ο ευγενικός ταμίας στην είσοδο σε ρωτούσε από πιο μέρος έρχεσαι και αφού το πληκτρολογούσε σου έδινε μετά το εισιτήριο. Μάλλον θα κρατούν αρχείο με τον τόπο προέλευσης των επισκεπτών.
Μας άρεσαν περισσότερο τα βιτρό, τα περίτεχνα χρωματιστά πλακίδια στο πάτωμα καθώς και τα πολυάριθμα μνημεία επιφανών Ιρλανδών, όπως οι τάφοι του μεγάλου λογοτέχνη Jonathan Swift και της φίλης του Στέλλας που υπήρξε και πρωτοπρεσβύτερος του ναού.
ο επιβλητικός διάδρομος με τα στασίδια της χορωδίας πριν την Αγία Τράπεζα
Φεύγοντας από το ναό του Αγίου Πατρικίου κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τη μεριά του κάστρου όπου πίσω από τα τείχη βρίσκεται ένα από τρία ωραιότερα κτίρια του Δουβλίνου, το Δημαρχείο.
Εξαιρετικό δείγμα γεωργιανής αρχιτεκτονικής, ολοκληρώθηκε το 1779 για να στεγάσει αρχικά το βασιλικό Χρηματιστήριο. Από τα πιο εντυπωσιακά σημεία του Δημαρχείου είναι η κυκλική αίθουσα, η Ροτόντα, την οποία πρωτοσυναντάμε μόλις περνάμε το κατώφλι της εισόδου. Κάπου μας θυμίζει το Πάνθεον της Ρώμης. Ένας τεράστιος θόλος στηρίζεται από δώδεκα κολώνες και στο χώρο αυτό συγκεντρώνονταν οι έμποροι για να συζητήσουν για δουλειές. Πρόσφατα ανακατασκευάστηκαν και τα υπόγεια όπου παρουσιάζεται και μία οπτικοακουστική έκθεση με τίτλο: ''The Story of the Capital''.
Σήμερα στο Δημαρχείο τελούνται εκτός των μεγάλων δημόσιων τελετών και ιδιωτικές εκδηλώσεις, όπως γάμοι, εκθέσεις και συνέδρια. Το Δημαρχείο είναι ανοικτό καθημερινά, εκτός της Κυριακής και το εισιτήριο κοστίζει €4.
Άρχισε σιγά σιγά να νυχτώνει και πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο κάναμε κι ένα μεγάλο περίπατο κατά μήκος της νότιας προβλήτας του ποταμού για να δούμε και το βράδυ πως φαίνεται φωταγωγημένο το Δουβλίνο.
Πράγματι οι εικόνες είναι πολύ διαφορετικές από ότι αντικρύζει κάποιος το πρωί, πράγμα βέβαια που συμβαίνει και σε όλα τα μέρη του κόσμου μόλις ανάψουν τα φώτα και φωτιστούν τα μνημεία και τα σημαντικότερα αξιοθέατα.
Το πιο επιβλητικό κτίριο που εντυπωσιάζει κυρίως με τον όγκο του είναι το κτίριο του Τελωνείου.
Έχει μήκος 114 μέτρων με αψίδες και καμάρες καθώς και 14 κεφαλές που συμβολίζουν ποταμούς της Ιρλανδίας.
Στην πολύχρονη ιστορία του το κτίριο αυτό έγινε μάρτυρας πολλών ιστορικών αλλαγών.
Ξεκίνησε αρχικά σαν χώρος συλλογής φόρων, μετά έγινε έδρα του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους και σήμερα στεγάζει το υπουργείο περιβάλλοντος και κάποιες κρατικές υπηρεσίες. Υπέστη όμως και μία σημαντική καταστροφή όταν το 1921, στη διάρκεια του πολέμου για την Ιρλανδική ανεξαρτησία, παραδόθηκε στις φλόγες από τον IRA και παρ’ όλες τις εργασίες αποκατάστασης τα σημάδια είναι και σήμερα ορατά.
Από το χώρο αυτό όμως θα περάσουμε και το πρωί για να δούμε από κοντά και το μνημείο που έχει στηθεί έξω από το Τελωνείο για να τιμηθούν τα θύματα του μεγάλου λιμού που αποδεκάτισε την Ιρλανδία στα μέσα του 19ου αιώνα.
λεπτομέρεια μίας από τις 14 κεφαλές στις αψίδες του Τελωνείου
Πριν όμως πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο δεν γίνεται να μην κάνουμε και ένα πέρασμα για μία τελευταία Guinness σε μία από τις πιο ιστορικές παμπ του Δουβλίνου και συγκεκριμένα την Mulligans στο μέσον της Poolbeg Street, κοντά στο ποτάμι.
http://www.mulligans.ie/
Ξημέρωσε και η τελευταία μας μέρα στο Δουβλίνο. Η πτήση μας για το Λονδίνο όμως είναι πολύ αργά το απόγευμα και έτσι έχουμε όλο το πρωινό στη διάθεση μας για να δούμε ότι εκκρεμότητες είχαμε αφήσει αλλά και για τις τελευταίες φωτογραφίες και ίσως και κάποιες αγορές για δώρα και αναμνηστικά.
Αφού κάναμε check out στο ξενοδοχείο αφήσαμε τις χειραποσκευές μας στο χώρο φύλαξης και ξεκινήσαμε για την τελευταία περιήγηση.
Αυτή τη φορά πήραμε από νωρίς το hop on - hop off λεωφορείο για να δούμε ότι είχαμε παραλείψει. Είμασταν τυχεροί γιατί κατά τύχη μπήκαμε στη δεύτερη γραμμή, γιατί πέραν της κλασσικής πρώτης γραμμής που περνά από όλα τα γνωστά αξιοθέατα υπάρχει και μία άλλη, που περνά από κάπως απομακρυσμένα προάστια του Δουβλίνου στα βορειοδυτικά και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά και τη φύση που είναι πιο έντονη από ότι στο κέντρο.
Περάσαμε από το Πάρκο Φοίνιξ στα δυτικά της πόλης, όπου το λεωφορείο το διασχίζει σχεδόν όλο και έτσι όταν δεν έχεις πολύ χρόνο είναι ένας ξεκούραστος τρόπος για να πάρεις μία ιδέα από τα αξιοθέατα του τεράστιου αυτού πάρκου.
Ο οδηγός του λεωφορείου, ο οποίος παράλληλα εκτελούσε και χρέη ξεναγού και μάλιστα με πολύ χιούμορ και αρκετό τραγούδι όλες τις μέρες της ξενάγησης, μας είπε ότι αναλογικά για μία τόσο μικρή πόλη το πάρκο αυτό είναι το μεγαλύτερο περιφραγμένο στην Ευρώπη με έκταση πάνω από 7.000 στρέμματα.
Το όνομα Φοίνιξ δεν προέρχεται από το μυθικό πτηνό αλλά από την κελτική φράση Fionn Uisce που σημαίνει ''καθαρό νερό'' λόγω μίας πηγής που υπήρχε εδώ από τα παλιά.
Το πάρκο αυτό είναι πολύ δημοφιλές στους κατοίκους ιδίως τα σαββατοκύριακα όπου συγκεντρώνονται για να χαρούν τη φύση, να αθληθούν αλλά και για να περάσουν τη μέρα τους στον δεύτερο παλαιότερο ζωολογικό κήπο της Ευρώπης.
το μνημείο του Ουέλινγκτον κοντά στην είσοδο του πάρκου
Συνεχίζοντας τη διαδρομή περάσαμε και από ένα πάρκο και ένα στάδιο που πραγματικά δεν το είχα ακούσει ποτέ. Αυτό ήταν το Croke Park και το ομώνυμο στάδιο το οποίο είναι έδρα της Gaelic Athletic Association (GAA) στο οποίο τελούνται αγώνες Ιρλανδικού football και hurling, ένα είδος παλαιού Ιρλανδικού παιχνιδιού που μοιάζει με το αμερικάνικο baseball.
η είσοδος του σταδίου Croke Park και το μουσείο GAA
Επόμενη στάση θα ήταν το παλιό αποστακτήριο Old Jameson όπου από το 1780, στην Bow Str., παρασκευάζεται το ουίσκι Jameson το οποίο μαζί με την μπύρα Guinness αποτελούν κομμάτια της Ιρλανδικής κουλτούρας.
Επιλέξαμε να επισκεφθούμε αυτό το αποστακτήριο μόνο γιατί ο χρόνος ήταν περιορισμένος και θα χάναμε την περιήγηση σε άλλα αξιοθέατα. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία με πλούσια οπτικοακουστική αφήγηση να δει όλη τη διαδικασία παρασκευής του διάσημου αυτού ουίσκι και στο τέλος να δοκιμάσει και ένα ποτήρι πριν φύγει. Το μουσείο είναι ανοικτό καθημερινά από τις 09:00' έως τις 18:00' και το εισιτήριο κοστίζει €16. Επειδή όμως είναι πολύ δημοφιλές στους τουρίστες καλύτερες ώρες επίσκεψης είναι από τις 09:00' έως τις 13:00' γιατί μετά συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Το μουσείο εξυπηρετεί η κόκκινη γραμμή του τραμ και η στάση ''Smithfield''.
Λίγο πιο κάτω από το αποστακτήριο, στον παράλληλο της Bow Street, συναντάμε την Greek Street, έναν μικρό ήσυχο δρόμο που βγάζει στη βόρεια προβλήτα του ποταμού Liffey όπου εκεί ξεχωρίζει το Δικαστικό Μέγαρο. Ένα εντυπωσιακό κτίριο με την ροτόντα στην κορυφή και τον πανύψηλο νεοκλασικό θόλο. Μόνο που αυτή την εποχή γίνονται έργα συντήρησης και είναι καλυμμένος με σκαλωσιές.
Μετά από μία μεγάλη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού και αφού περάσαμε στο νότιο κομμάτι του Δουβλίνου κατεβήκαμε στη στάση κοντά στο Trinity College γιατί θέλαμε να κλείσουμε την περιήγηση σε αυτή την ιδιαίτερη πόλη με την Merrion Square.
Η πλατεία αυτή, αν και βασικά θυμίζει μεγάλο πάρκο, είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλατείες του Δουβλίνου. Έως το 1950 η περιοχή ήταν γεμάτη κατοικίες, σήμερα όμως πλέον αποτελείται από κτίρια με δημόσιες υπηρεσίες. Περιστοιχίζεται από πολλά σημαντικά και ωραία κτίρια, όπως το Leinster House, το National Museum και την National Gallery.
το άγαλμα του George Bernard Shaw στην National Gallery
Η πλατεία είναι γεμάτη πυκνά και πανύψηλα δένδρα καθώς και με ωραίες συνθέσεις λουλουδιών.
Στη βόρεια είσοδο της πλατείας ξεχωρίζει το άγαλμα του Oscar Wilde, του οποίου το σπίτι ήταν πολύ κοντά.
το άγαλμα του Oscar Wilde στη Merrion Square
πρωτότυπη παιδική χαρά στη Merrion Square
τοιχογραφία κτιρίου κοντά στη Merrion Square
Αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο γιατί πλησίαζε η ώρα για την αναχώρηση μας για το αεροδρόμιο.
Προηγουμένως κάναμε και μία στάση στα καταστήματα Carrolls για να αγοράσουμε δώρα και αναμνηστικά. Η αλυσίδα αυτή είναι η μεγαλύτερη στο Δουβλίνο με πολλά καταστήματα και έχει μεγάλη ποικιλία από πολλά ποιοτικά προϊόντα από την Ιρλανδία.
Προσθέτω και κάποιες χαρακτηριστικές φωτογραφίες από διάφορα σημεία του Δουβλίνου...
τα Docklands στα ανατολικά της πόλης
το ''σύγχρονο'' Δουβλίνο
νηπιαγωγείο στη νότια πλευρά του Liffey με έξυπνο graffiti
η εντυπωσιακή σύνθεση με τα γλυπτά ''The Famine'' μπροστά στο ποτάμι και στο Custom House.
Δημιουργήθηκε το 1997 για να υπενθυμίσει αλλά και να τιμήσει το ένα εκατομμύριο θύματα που έχασαν τη ζωή τους στο μεγάλο λιμό στα μέσα του 19ου αιώνα (1845 - 1849) αλλά και το ένα εκατομμύριο Ιρλανδών που μετανάστευσαν από τη χώρα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 25%!
οι πρώην φυλακές Kilmainham που έχουν μετατραπεί σε ένα ωραίο μουσείο.
εντυπωσιακά graffiti
σπίτια στα προάστια του Δουβλίνου
το Grand Canal στα νότια του Δουβλίνου. Ένα από τα ωραιότερα σημεία στην πόλη.
χαρακτηριστικές πινακίδες δρόμων
Η στάση του λεωφορείου για το αεροδρόμιο ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, σε μία πάροδο στα αριστερά της O’ Connell Street και μετά από μία σύντομη διαδρομή 20' φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Η αναχώρηση μας αυτή τη φορά έγινε από το Terminal 1 του αεροδρομίου γιατί για την επιστροφή είχαμε επιλέξει την Ryanair που χρησιμοποιεί αυτό το terminal. Το τελευταίο δρομολόγιο της Aer Lingus ήταν σχετικά νωρίς, ενώ της Ryanair ήταν πολύ αργά και θέλαμε να εκμεταλευτούμε τη μέρα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Για να είμαι ειλικρινής είχα λίγο άγχος γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ταξιδεύαμε με αυτή την εταιρεία και όπως όλοι μας έχοντας διαβάσει και ακούσει τα πλείστα σχόλια, ιδίως αρνητικά, αναρωτιόμουν τι θα συναντούσαμε. Η γενική εντύπωση ήταν ουδέτερη προς το θετική με μόνη αρνητική εικόνα ίσως την πολύ απότομη και άσχημη προσγείωση αργά το βράδυ στο Gatwick. Από το τράνταγμα θυμάμαι η πλάτη μου να πονά για πολλές μέρες.
Κάπως έτσι πέρασαν αυτές οι τρεις μέρες στην ιδιαίτερη αυτή πόλη.
Οι εντυπώσεις που μας έμειναν είναι πολύ θετικές. Μου φάνηκε μία αρκετά γοητευτική πόλη με πολύ ευγενικούς κατοίκους, πρόθυμους να σε βοηθήσουν σε ότι απορία έχεις και το είδα αρκετές φορές όταν για παράδειγμα ανοίγοντας το χάρτη για να βρω κάποιο σημείο της πόλης, έσπευδαν άμεσα να μας εξυπηρετήσουν.
Είναι μία πόλη στην οποία σίγουρα θα πιείς πολύ, θα φας καλό φαγητό, θα γλεντήσεις και θα γίνεις μία παρέα με ωραίους ανθρώπους και σίγουρα θα φύγεις με ευχάριστες αναμνήσεις.
Ένα τριήμερο νομίζω είναι αρκετό για να δεις όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης. Χρειάζεται όμως να έχεις λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεση σου γιατί αξίζει να κάνεις και τις εκδρομές στις άλλες πόλεις της Ιρλανδίας για να δεις από κοντά την υπέροχη φύση της.
Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτή την ιστορία κάπως μουσικά, με δύο video clip από ένα μαγευτικό συγκρότημα που γνώρισα και έμαθα αυτές τις μέρες που ήμασταν στο Δουβλίνο.
Το συγκρότημα αποτελείται από πέντε πανέμορφα κορίτσια, ονομάζεται ''Celtic Woman'' και έχουν πλούσια δισκογραφία.
Διάβασα κάπου σε κάποια κριτική ότι ''αν οι άγγελοι είχαν φωνή, θα ήταν κάπως έτσι''. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να δοθεί καλύτερος και πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός!
Το πρώτο clip είναι το πασίγνωστο ''You Raise Me Up'' σε live εκτέλεση μπροστά στο κάστρο του Slane, στα βόρεια της Ιρλανδίας κοντά στο Μπέλφαστ
και το δεύτερο ένα παραδοσιακό Gaelic τραγούδι, το Nil Se'n La
Ελπίζω να μην σας κούρασα με την λεπτομερή αφήγηση μου και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που με ανεχτήκατε.
Εύχομαι σε όλους μας πολλά και υπέροχα ταξίδια.
Ο πρωινός μας περίπατος της δεύτερης μέρας στις μεσαιωνικές γειτονιές του Δουβλίνου ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη μας στον δεύτερο σημαντικότερο ναό του Δουβλίνου, στον καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου.
Ιδρύθηκε το 1191 και είναι η μεγαλύτερη εκκλησία του Δουβλίνου. Εδώ γίνονται οι μεγάλες εκδηλώσεις της πόλης και είναι η έδρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Το εισιτήριο και εδώ όπως και στον καθεδρικό του Χριστού κοστίζει €6.
Ο ναός αυτός είναι από τα πολύ δημοφιλή αξιοθέατα του Δουβλίνου, έτσι και εκείνο το πρωινό που βρεθήκαμε και εμείς πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην ουρά, αν και ψιλόβρεχε, για να περιηγηθεί στο εσωτερικό του ναού.
Εντύπωση μας έκανε που ο ευγενικός ταμίας στην είσοδο σε ρωτούσε από πιο μέρος έρχεσαι και αφού το πληκτρολογούσε σου έδινε μετά το εισιτήριο. Μάλλον θα κρατούν αρχείο με τον τόπο προέλευσης των επισκεπτών.
Μας άρεσαν περισσότερο τα βιτρό, τα περίτεχνα χρωματιστά πλακίδια στο πάτωμα καθώς και τα πολυάριθμα μνημεία επιφανών Ιρλανδών, όπως οι τάφοι του μεγάλου λογοτέχνη Jonathan Swift και της φίλης του Στέλλας που υπήρξε και πρωτοπρεσβύτερος του ναού.
ο επιβλητικός διάδρομος με τα στασίδια της χορωδίας πριν την Αγία Τράπεζα
Φεύγοντας από το ναό του Αγίου Πατρικίου κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τη μεριά του κάστρου όπου πίσω από τα τείχη βρίσκεται ένα από τρία ωραιότερα κτίρια του Δουβλίνου, το Δημαρχείο.
Εξαιρετικό δείγμα γεωργιανής αρχιτεκτονικής, ολοκληρώθηκε το 1779 για να στεγάσει αρχικά το βασιλικό Χρηματιστήριο. Από τα πιο εντυπωσιακά σημεία του Δημαρχείου είναι η κυκλική αίθουσα, η Ροτόντα, την οποία πρωτοσυναντάμε μόλις περνάμε το κατώφλι της εισόδου. Κάπου μας θυμίζει το Πάνθεον της Ρώμης. Ένας τεράστιος θόλος στηρίζεται από δώδεκα κολώνες και στο χώρο αυτό συγκεντρώνονταν οι έμποροι για να συζητήσουν για δουλειές. Πρόσφατα ανακατασκευάστηκαν και τα υπόγεια όπου παρουσιάζεται και μία οπτικοακουστική έκθεση με τίτλο: ''The Story of the Capital''.
Σήμερα στο Δημαρχείο τελούνται εκτός των μεγάλων δημόσιων τελετών και ιδιωτικές εκδηλώσεις, όπως γάμοι, εκθέσεις και συνέδρια. Το Δημαρχείο είναι ανοικτό καθημερινά, εκτός της Κυριακής και το εισιτήριο κοστίζει €4.
Άρχισε σιγά σιγά να νυχτώνει και πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο κάναμε κι ένα μεγάλο περίπατο κατά μήκος της νότιας προβλήτας του ποταμού για να δούμε και το βράδυ πως φαίνεται φωταγωγημένο το Δουβλίνο.
Πράγματι οι εικόνες είναι πολύ διαφορετικές από ότι αντικρύζει κάποιος το πρωί, πράγμα βέβαια που συμβαίνει και σε όλα τα μέρη του κόσμου μόλις ανάψουν τα φώτα και φωτιστούν τα μνημεία και τα σημαντικότερα αξιοθέατα.
Το πιο επιβλητικό κτίριο που εντυπωσιάζει κυρίως με τον όγκο του είναι το κτίριο του Τελωνείου.
Έχει μήκος 114 μέτρων με αψίδες και καμάρες καθώς και 14 κεφαλές που συμβολίζουν ποταμούς της Ιρλανδίας.
Στην πολύχρονη ιστορία του το κτίριο αυτό έγινε μάρτυρας πολλών ιστορικών αλλαγών.
Ξεκίνησε αρχικά σαν χώρος συλλογής φόρων, μετά έγινε έδρα του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους και σήμερα στεγάζει το υπουργείο περιβάλλοντος και κάποιες κρατικές υπηρεσίες. Υπέστη όμως και μία σημαντική καταστροφή όταν το 1921, στη διάρκεια του πολέμου για την Ιρλανδική ανεξαρτησία, παραδόθηκε στις φλόγες από τον IRA και παρ’ όλες τις εργασίες αποκατάστασης τα σημάδια είναι και σήμερα ορατά.
Από το χώρο αυτό όμως θα περάσουμε και το πρωί για να δούμε από κοντά και το μνημείο που έχει στηθεί έξω από το Τελωνείο για να τιμηθούν τα θύματα του μεγάλου λιμού που αποδεκάτισε την Ιρλανδία στα μέσα του 19ου αιώνα.
λεπτομέρεια μίας από τις 14 κεφαλές στις αψίδες του Τελωνείου
Πριν όμως πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο δεν γίνεται να μην κάνουμε και ένα πέρασμα για μία τελευταία Guinness σε μία από τις πιο ιστορικές παμπ του Δουβλίνου και συγκεκριμένα την Mulligans στο μέσον της Poolbeg Street, κοντά στο ποτάμι.
http://www.mulligans.ie/
Ξημέρωσε και η τελευταία μας μέρα στο Δουβλίνο. Η πτήση μας για το Λονδίνο όμως είναι πολύ αργά το απόγευμα και έτσι έχουμε όλο το πρωινό στη διάθεση μας για να δούμε ότι εκκρεμότητες είχαμε αφήσει αλλά και για τις τελευταίες φωτογραφίες και ίσως και κάποιες αγορές για δώρα και αναμνηστικά.
Αφού κάναμε check out στο ξενοδοχείο αφήσαμε τις χειραποσκευές μας στο χώρο φύλαξης και ξεκινήσαμε για την τελευταία περιήγηση.
Αυτή τη φορά πήραμε από νωρίς το hop on - hop off λεωφορείο για να δούμε ότι είχαμε παραλείψει. Είμασταν τυχεροί γιατί κατά τύχη μπήκαμε στη δεύτερη γραμμή, γιατί πέραν της κλασσικής πρώτης γραμμής που περνά από όλα τα γνωστά αξιοθέατα υπάρχει και μία άλλη, που περνά από κάπως απομακρυσμένα προάστια του Δουβλίνου στα βορειοδυτικά και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά και τη φύση που είναι πιο έντονη από ότι στο κέντρο.
Περάσαμε από το Πάρκο Φοίνιξ στα δυτικά της πόλης, όπου το λεωφορείο το διασχίζει σχεδόν όλο και έτσι όταν δεν έχεις πολύ χρόνο είναι ένας ξεκούραστος τρόπος για να πάρεις μία ιδέα από τα αξιοθέατα του τεράστιου αυτού πάρκου.
Ο οδηγός του λεωφορείου, ο οποίος παράλληλα εκτελούσε και χρέη ξεναγού και μάλιστα με πολύ χιούμορ και αρκετό τραγούδι όλες τις μέρες της ξενάγησης, μας είπε ότι αναλογικά για μία τόσο μικρή πόλη το πάρκο αυτό είναι το μεγαλύτερο περιφραγμένο στην Ευρώπη με έκταση πάνω από 7.000 στρέμματα.
Το όνομα Φοίνιξ δεν προέρχεται από το μυθικό πτηνό αλλά από την κελτική φράση Fionn Uisce που σημαίνει ''καθαρό νερό'' λόγω μίας πηγής που υπήρχε εδώ από τα παλιά.
Το πάρκο αυτό είναι πολύ δημοφιλές στους κατοίκους ιδίως τα σαββατοκύριακα όπου συγκεντρώνονται για να χαρούν τη φύση, να αθληθούν αλλά και για να περάσουν τη μέρα τους στον δεύτερο παλαιότερο ζωολογικό κήπο της Ευρώπης.
το μνημείο του Ουέλινγκτον κοντά στην είσοδο του πάρκου
Συνεχίζοντας τη διαδρομή περάσαμε και από ένα πάρκο και ένα στάδιο που πραγματικά δεν το είχα ακούσει ποτέ. Αυτό ήταν το Croke Park και το ομώνυμο στάδιο το οποίο είναι έδρα της Gaelic Athletic Association (GAA) στο οποίο τελούνται αγώνες Ιρλανδικού football και hurling, ένα είδος παλαιού Ιρλανδικού παιχνιδιού που μοιάζει με το αμερικάνικο baseball.
η είσοδος του σταδίου Croke Park και το μουσείο GAA
Επόμενη στάση θα ήταν το παλιό αποστακτήριο Old Jameson όπου από το 1780, στην Bow Str., παρασκευάζεται το ουίσκι Jameson το οποίο μαζί με την μπύρα Guinness αποτελούν κομμάτια της Ιρλανδικής κουλτούρας.
Επιλέξαμε να επισκεφθούμε αυτό το αποστακτήριο μόνο γιατί ο χρόνος ήταν περιορισμένος και θα χάναμε την περιήγηση σε άλλα αξιοθέατα. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία με πλούσια οπτικοακουστική αφήγηση να δει όλη τη διαδικασία παρασκευής του διάσημου αυτού ουίσκι και στο τέλος να δοκιμάσει και ένα ποτήρι πριν φύγει. Το μουσείο είναι ανοικτό καθημερινά από τις 09:00' έως τις 18:00' και το εισιτήριο κοστίζει €16. Επειδή όμως είναι πολύ δημοφιλές στους τουρίστες καλύτερες ώρες επίσκεψης είναι από τις 09:00' έως τις 13:00' γιατί μετά συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Το μουσείο εξυπηρετεί η κόκκινη γραμμή του τραμ και η στάση ''Smithfield''.
Λίγο πιο κάτω από το αποστακτήριο, στον παράλληλο της Bow Street, συναντάμε την Greek Street, έναν μικρό ήσυχο δρόμο που βγάζει στη βόρεια προβλήτα του ποταμού Liffey όπου εκεί ξεχωρίζει το Δικαστικό Μέγαρο. Ένα εντυπωσιακό κτίριο με την ροτόντα στην κορυφή και τον πανύψηλο νεοκλασικό θόλο. Μόνο που αυτή την εποχή γίνονται έργα συντήρησης και είναι καλυμμένος με σκαλωσιές.
Μετά από μία μεγάλη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού και αφού περάσαμε στο νότιο κομμάτι του Δουβλίνου κατεβήκαμε στη στάση κοντά στο Trinity College γιατί θέλαμε να κλείσουμε την περιήγηση σε αυτή την ιδιαίτερη πόλη με την Merrion Square.
Η πλατεία αυτή, αν και βασικά θυμίζει μεγάλο πάρκο, είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλατείες του Δουβλίνου. Έως το 1950 η περιοχή ήταν γεμάτη κατοικίες, σήμερα όμως πλέον αποτελείται από κτίρια με δημόσιες υπηρεσίες. Περιστοιχίζεται από πολλά σημαντικά και ωραία κτίρια, όπως το Leinster House, το National Museum και την National Gallery.
το άγαλμα του George Bernard Shaw στην National Gallery
Η πλατεία είναι γεμάτη πυκνά και πανύψηλα δένδρα καθώς και με ωραίες συνθέσεις λουλουδιών.
Στη βόρεια είσοδο της πλατείας ξεχωρίζει το άγαλμα του Oscar Wilde, του οποίου το σπίτι ήταν πολύ κοντά.
το άγαλμα του Oscar Wilde στη Merrion Square
πρωτότυπη παιδική χαρά στη Merrion Square
τοιχογραφία κτιρίου κοντά στη Merrion Square
Αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο γιατί πλησίαζε η ώρα για την αναχώρηση μας για το αεροδρόμιο.
Προηγουμένως κάναμε και μία στάση στα καταστήματα Carrolls για να αγοράσουμε δώρα και αναμνηστικά. Η αλυσίδα αυτή είναι η μεγαλύτερη στο Δουβλίνο με πολλά καταστήματα και έχει μεγάλη ποικιλία από πολλά ποιοτικά προϊόντα από την Ιρλανδία.
Προσθέτω και κάποιες χαρακτηριστικές φωτογραφίες από διάφορα σημεία του Δουβλίνου...
τα Docklands στα ανατολικά της πόλης
το ''σύγχρονο'' Δουβλίνο
νηπιαγωγείο στη νότια πλευρά του Liffey με έξυπνο graffiti
η εντυπωσιακή σύνθεση με τα γλυπτά ''The Famine'' μπροστά στο ποτάμι και στο Custom House.
Δημιουργήθηκε το 1997 για να υπενθυμίσει αλλά και να τιμήσει το ένα εκατομμύριο θύματα που έχασαν τη ζωή τους στο μεγάλο λιμό στα μέσα του 19ου αιώνα (1845 - 1849) αλλά και το ένα εκατομμύριο Ιρλανδών που μετανάστευσαν από τη χώρα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 25%!
οι πρώην φυλακές Kilmainham που έχουν μετατραπεί σε ένα ωραίο μουσείο.
εντυπωσιακά graffiti
σπίτια στα προάστια του Δουβλίνου
το Grand Canal στα νότια του Δουβλίνου. Ένα από τα ωραιότερα σημεία στην πόλη.
χαρακτηριστικές πινακίδες δρόμων
Η στάση του λεωφορείου για το αεροδρόμιο ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, σε μία πάροδο στα αριστερά της O’ Connell Street και μετά από μία σύντομη διαδρομή 20' φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Η αναχώρηση μας αυτή τη φορά έγινε από το Terminal 1 του αεροδρομίου γιατί για την επιστροφή είχαμε επιλέξει την Ryanair που χρησιμοποιεί αυτό το terminal. Το τελευταίο δρομολόγιο της Aer Lingus ήταν σχετικά νωρίς, ενώ της Ryanair ήταν πολύ αργά και θέλαμε να εκμεταλευτούμε τη μέρα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Για να είμαι ειλικρινής είχα λίγο άγχος γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ταξιδεύαμε με αυτή την εταιρεία και όπως όλοι μας έχοντας διαβάσει και ακούσει τα πλείστα σχόλια, ιδίως αρνητικά, αναρωτιόμουν τι θα συναντούσαμε. Η γενική εντύπωση ήταν ουδέτερη προς το θετική με μόνη αρνητική εικόνα ίσως την πολύ απότομη και άσχημη προσγείωση αργά το βράδυ στο Gatwick. Από το τράνταγμα θυμάμαι η πλάτη μου να πονά για πολλές μέρες.
Κάπως έτσι πέρασαν αυτές οι τρεις μέρες στην ιδιαίτερη αυτή πόλη.
Οι εντυπώσεις που μας έμειναν είναι πολύ θετικές. Μου φάνηκε μία αρκετά γοητευτική πόλη με πολύ ευγενικούς κατοίκους, πρόθυμους να σε βοηθήσουν σε ότι απορία έχεις και το είδα αρκετές φορές όταν για παράδειγμα ανοίγοντας το χάρτη για να βρω κάποιο σημείο της πόλης, έσπευδαν άμεσα να μας εξυπηρετήσουν.
Είναι μία πόλη στην οποία σίγουρα θα πιείς πολύ, θα φας καλό φαγητό, θα γλεντήσεις και θα γίνεις μία παρέα με ωραίους ανθρώπους και σίγουρα θα φύγεις με ευχάριστες αναμνήσεις.
Ένα τριήμερο νομίζω είναι αρκετό για να δεις όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης. Χρειάζεται όμως να έχεις λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεση σου γιατί αξίζει να κάνεις και τις εκδρομές στις άλλες πόλεις της Ιρλανδίας για να δεις από κοντά την υπέροχη φύση της.
Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτή την ιστορία κάπως μουσικά, με δύο video clip από ένα μαγευτικό συγκρότημα που γνώρισα και έμαθα αυτές τις μέρες που ήμασταν στο Δουβλίνο.
Το συγκρότημα αποτελείται από πέντε πανέμορφα κορίτσια, ονομάζεται ''Celtic Woman'' και έχουν πλούσια δισκογραφία.
Διάβασα κάπου σε κάποια κριτική ότι ''αν οι άγγελοι είχαν φωνή, θα ήταν κάπως έτσι''. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να δοθεί καλύτερος και πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός!
Το πρώτο clip είναι το πασίγνωστο ''You Raise Me Up'' σε live εκτέλεση μπροστά στο κάστρο του Slane, στα βόρεια της Ιρλανδίας κοντά στο Μπέλφαστ
και το δεύτερο ένα παραδοσιακό Gaelic τραγούδι, το Nil Se'n La
Ελπίζω να μην σας κούρασα με την λεπτομερή αφήγηση μου και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που με ανεχτήκατε.
Εύχομαι σε όλους μας πολλά και υπέροχα ταξίδια.
Last edited:
