Ιρλανδία Στο Δουβλίνο, εκεί στα ξαφνικά... (λίγο πριν το 2016)

[vasnorth]

2.

Δεύτερη μέρα σήμερα του ταξιδιού μας και νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο για την συνέχεια της περιήγησης μας.

Επειδή θα είχαμε λίγες μέρες στη διάθεση μας, είχα φροντίσει από την Αθήνα να κάνω κράτηση για τα γνωστά ''hop on- hop off '' λεωφορεία για να μπορέσουμε να δούμε όσο γίνεται περισσότερα σημεία αυτής της πόλης, ιδίως τα κάπως απομακρυσμένα. Εκείνες τις μέρες υπήρχε και μία προσφορά και το εισιτήριο κόστιζε €14,50 για 48 ώρες.
Αν και δεν πολυσυμπαθώ τέτοιου είδους ξεναγήσεις, ιδίως όταν βρίσκεσαι σε κάποια μεγαλούπολη υπάρχει ο κίνδυνος να κολλήσεις στην κίνηση, στο συγκεκριμένο ταξίδι όμως το μέσο αυτό ξενάγησης έμοιαζε μονόδρομος. Ευτυχώς το εγχείρημα αυτό ήταν τελικά αρκετά αποτελεσματικό και είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε πολλά άγνωστα σημεία του Δουβλίνου αλλά να γλυτώσουμε και αρκετό ποδαρόδρομο.
https://citysightseeingdublin.ie/

Γενικά η πόλη είναι σχετικά μικρή και ιδίως τα περισσότερα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους, συγκεντρωμένα γύρω από τον ποταμό Liffey, κάποια στα βόρεια και τα περισσότερα από αυτά στα νότια.

Τα βασικότερα ΜΜΜ είναι τα λεωφορεία, το τραμ και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος.
Η Dublin Bus, η βασική εταιρεία λεωφορείων, έχει πολλές γραμμές με καλή συχνότητα στα δρομολόγια και καλές ανταποκρίσεις.
Το τραμ (η εταιρεία που τα διαχειρίζεται ονομάζεται Luas) δημιουργήθηκε το 2004 και προς το παρόν υπάρχουν μόνο δύο γραμμές. Η κόκκινη που ξεκινά από τα ανατολικά, από τα Docklands, διασχίζει το βόρειο - παράλληλα με το ποτάμι - κομμάτι της πόλης και τερματίζει στα νοτιοδυτικά προάστεια του Δουβλίνου. Ενώ η μπλε γραμμή ενώνει κάθετα το βόρειο με το νότιο τμήμα της πόλης.
Γενικά όμως το τραμ δεν καλύπτει τις τουριστικές περιοχές του Δουβλίνου, πλην εξαιρέσεων και για τον επισκέπτη της πόλης δεν είναι και τόσο εξυπηρετικό.
https://www.luas.ie/routes/

Υπάρχει τέλος και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, ο Dart, ο οποίος συνδέει τα προάστεια με πολλά σημεία της πόλης.

Ξεκινώντας λοιπόν αρχίσαμε πάλι να κατηφορίζουμε την O’ Connell Street, η οποία έτσι και αλλιώς ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Θέλαμε να δούμε κάποιους παράδρομους, προτού πάρουμε το hop on- hop off λεωφορείο, που η αφετηρία του ήταν κάπου στην αρχή της O’ Connell Street.
Στα μέσα της κεντρικής αυτής οδού και στο ύψος του Ταχυδρομείου ξεκινά ο πεζόδρομος της HenryStreet, η εναλλακτική πρόταση του Δουβλίνου για ψώνια και αγορές, ο ''φτωχός συγγενής'' της Grafton Street θα μπορούσαμε να πούμε, όπου εδώ οι τιμές είναι πολύ χαμηλότερες από ότι στα νότια του ποταμού.
Υπάρχουν πολλά καταστήματα και πολυκαταστήματα κατά μήκος του δρόμου με πιο αξιόλογα το Arnotts και το Jervis Shopping Centre. Κάναμε και ένα πέρασμα σε κάποια τμήματα των ορόφων του Arnotts, αρκετά συμπαθητικό θα έλεγα, χωρίς όμως να φτάνει στα αντίστοιχα του Λονδίνου (ωχ! πάλι άρχισα τις συγκρίσεις).

η Henry Street το πρωί γεμάτη κόσμο...

... και το βράδυ κάπως πιο ήσυχη. Οι ντόπιοι προτιμούν την γειτονιά γύρω από την Temple Bar, νότια του ποταμού

Στο τέλος της Henry Street συναντάμε και την υπαίθρια αγορά τροφίμων και λαχανικών της Moore Street, η οποία δίνει ζωντάνια και χρώμα στην περιοχή.
Σε κάποιο σημείο της αγοράς υπάρχει και το άγαλμα της Mrs. Brown, το οποίο προσελκύει πολλούς τουρίστες για μία φωτογραφία μαζί της. Η ιστορία της είναι εξίσου θλιβερή, όπως και της Molly Malone, ενώ συγχρόνως έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο προσεγγίζοντας το θέμα κάπως αισιόδοξα με την Anjelica Huston στον βασικό ρόλο. Έχει γίνει και διασκευή σε τηλεοπτική σειρά ως κωμωδία όμως.
http://www.imdb.com/title/tt0160509/
Αφορά την αληθινή ιστορία της Agnes Browne η οποία, αφού έχασε τον άντρα της από απροσδόκητο θάνατο το 1967 στο μέσον της οικονομικής κρίσης που μάστιζε την Ιρλανδία, αναγκάζεται να δανειστεί από έναν τοκογλύφο για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Για να μπορέσει όμως να τα βγάλει πέρα και να γλυτώσει από τα χρέη της αναγκάζεται να πουλά φρούτα και λαχανικά στην υπαίθρια αγορά της Moore Street ενώ συγχρόνως αρρωσταίνει και από καρκίνο. Πολλές φορές δυστυχώς η ίδια η ζωή φτιάχνει τα πιο δραματικά σενάρια.
Γενικά όπως θα διαπιστώσει ο επισκέπτης αυτής της πόλης, το Δουβλίνο είναι διάσπαρτο από τέτοιου είδους αγάλματα και συνθέσεις και τους αρέσει έτσι να τιμούν πρόσωπα αλλά και γεγονότα της ιστορίας και του πολιτισμού τους.

Στην προέκταση της Henry Street αλλά από την απέναντι πλευρά της O’Connell, στην North EarlStreet, αξίζει ένα πέρασμα για μία φωτογραφία στο ιδιαίτερο άγαλμα του μεγάλου James Joyce.

Η Ιρλανδία αν και μικρή χώρα έχει προσφέρει πολλά στον παγκόσμιο πολιτισμό και ιδιαίτερα στην λογοτεχνία. Είναι η χώρα που μπορεί να υπερηφανεύεται για τα τέσσερα βραβεία νόμπελ λογοτεχνίας που έχουν κερδίζει σπουδαίοι συγγραφείς της. Όπως ο William B. Yeats (1923), o George Bernard Shaw (1925), o Samuel Beckett (1969) και τέλος ο Seamus Heaney (1995).
Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε να αναφέρουμε και τους άλλους μεγάλους όπως τον Oscar Wilde, τον Sean O’ Casey ή ακόμα και τον Jonathan Swift.

Με το λεωφορείο Hop on- Hop off συνεχίζουμε την περιήγηση και αφού περάσουμε από πολλά ενδιαφέροντα σημεία σταματάμε στην περιοχή που χαρακτηρίζεται και ως Μεσαιωνική ή αλλιώς και γειτονιά των Βίκινγκς με σπουδαιότερο αξιοθέατο το Κάστρο του Δουβλίνου.

Το κάστρο αυτό φτιάχτηκε το 1204 υπό τις διαταγές του βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας για την αμυντική θωράκιση της πόλης. Χαρακτηριστική είναι η κεντρική αυλή που παλιά περιστοιχιζόταν από υψηλά τείχη και κυκλικούς πύργους σε κάθε γωνία, ενώ σήμερα όμως σώζεται μόνο ένας από αυτούς.
Στην μακραίωνη ιστορία του πέρασε από πολλές φάσεις και χρήσεις ενώ πάντα είχε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της πόλης.
Εδώ έγινε και η έδρα του νεοσύστατου Ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους, όπου το 1922 παραδόθηκε επίσημα στον Michael Collins και στην προσωρινή Ιρλανδική κυβέρνηση.
Σήμερα το Κάστρο φιλοξενεί σημαντικές εκθέσεις και συνέδρια. Αυτά που αξίζουν για να δει κάποιος είναι το Βασιλικό Παρεκκλήσι και η Αίθουσα του Θρόνου.
Από τα πιο ενδιαφέροντα όμως αξιοθέατα νομίζω ότι είναι η Βιβλιοθήκη Τσέστερ Μπίτι. Χάριν της γενναιόδωρης δωρεάς του μεγάλου αυτού συλλέκτη, του Alfred Chester Beatty, το Δουβλίνο κατέχει μία από τις σημαντικότερες βιβλιοθήκες στον κόσμο με ισλαμικά χειρόγραφα, αντικείμενα κινεζικής και ιαπωνικής τέχνης αλλά και πλήθος άλλα χειροτεχνήματα από όλη την Ασία. Η είσοδος στους χώρους του Κάστρου και σε όλα τα αξιοθέατα, συμπεριλαμβανομένης και της Βιβλιοθήκης Τσέστερ Μπίτι, είναι ελεύθερη. Εκτός μόνο από τα Βασιλικά Διαμερίσματα όπου η είσοδος γίνεται με ξεναγό και εισιτήριο.

Το Κάστρο του Δουβλίνου με τον Norman Tower στο μέσον, τα State Apartments αριστερά και το Chapel Royal δεξιά

το Βασιλικό Παρεκκλήσι

τα Βασιλικά Διαμερίσματα

η Chester Beatty Library

Φεύγοντας από το Κάστρο συνεχίσαμε στην ίδια γειτονιά για να δούμε τους δύο σημαντικότερους ναούς του Δουβλίνου, τον καθεδρικό ναό του Χριστού αρχικά και τον ναό του Αγίου Πατρικίουαργότερα το απόγευμα.

Ξεκινήσαμε από τον καθεδρικό ναό του Χριστού, ο οποίος βρίσκεται σχεδόν δίπλα στο κάστρο πάνω σε ένα ύψωμα, στο St. Michaels Hill, από όπου η θέα προς το ποτάμι είναι εντυπωσιακή.
Ο ναός αυτός, ένας από τους μεγαλύτερους του Δουβλίνου, κατασκευάστηκε το 1038 από ξύλο ενώ το 1172 κατεδαφίστηκε και κτίστηκε από πέτρα. Το συνολικό οικοδόμημα είναι πολύ επιβλητικό και εκτός της περιήγησης στον κύριο ναό αξίζει να δει ο επισκέπτης και την εντυπωσιακά τεράστια κρύπτη. Αναστηλώθηκε πρόσφατα και περιλαμβάνει εκθέματα με πολλά ευρήματα, όπως η έκθεση ''Θησαυροί του Καθεδρικού Ναού'' αλλά και μία συλλογή με κοστούμια και αντικείμενα από την τηλεοπτική σειρά ''The Tudors'', όπου στην κρύπτη γυρίστηκαν πολλές σκηνές.

ο Christ Church Cathedral στον λόφο St. Michaels

η Κρύπτη

Εξ ίσου όμορφοι είναι και οι περιποιημένοι κήποι γύρω από τον ναό.

Απέναντι από τον καθεδρικό υπάρχει και το μουσείο της Dublinia. Με πρόσβαση από το ναό μέσω μίας κλειστής γέφυρας, στο μεσαιωνικό αυτό κτήριο παρουσιάζεται σε τρεις ορόφους με πλούσια οπτικοακουστικά μέσα η ιστορία του μεσαιωνικού Δουβλίνου.
Η έκθεση αξίζει πάρα πολύ και προσωπικά πιστεύω ότι είναι από τα πιο εντυπωσιακά μουσεία του Δουβλίνου. Το εισιτήριο για την είσοδο στον καθεδρικό ναό είναι €6 και για την Dublinia €8,50. Υπάρχει και το συνδυασμένο εισιτήριο και για τις δύο εκθέσεις με €13,25 το οποίο και χρησιμοποιήσαμε.

η κλειστή γέφυρα που ενώνει τον Christ Church Cathedral με το μουσείο της Dublinia

σκηνές από την καθημερινή ζωή των Βίκινγκς

μέχρι και πολύ ''προσωπικές'' στιγμές ... με συνοδεία ηχητικής υπόκρουσης!

Η ώρα όμως έχει περάσει για τα καλά και αποφασίζουμε να κάνουμε ένα διάλειμα για φαγητό και να συνεχίσουμε την περιήγηση το απόγευμα. Περπατήσαμε μέχρι την Grafton Street και σε μία πάροδο, στην Duke Str., καθήσαμε σε μία από τις πιό ιστορικές pub του Δουβλίνου, στο The Duke.
http://www.thedukedublin.com/
Πολύ ατμοσφαιρικό μέρος με ευχάριστη διακόσμηση. Δύο κυρίως πιάτα - κοκκινιστό αρνάκι Wicklow και παραδοσιακό Irish stew (έμοιαζε σαν ουγγρικό γκούλας), ένα ορεκτικό και δύο μπύρες - κόστισαν περίπου 40 ευρώ. Είμασταν και σχετικά νωρίς και δεν είχε και πολύ κόσμο και ήταν ακόμα καλύτερα.
Χαλαρώσαμε αρκετά και ξεκούραστοι θα συνεχίζαμε την περιήγηση μας το απόγευμα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[georgiaP]

Υπέροχη αφήγηση και πολύ όμορφες φωτογραφίες! Ευχαριστούμε.

 

[vasnorth]

2.

Δεύτερη μέρα σήμερα του ταξιδιού μας και νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο για την συνέχεια της περιήγησης μας.

Επειδή θα είχαμε λίγες μέρες στη διάθεση μας, είχα φροντίσει από την Αθήνα να κάνω κράτηση για τα γνωστά ''hop on- hop off '' λεωφορεία για να μπορέσουμε να δούμε όσο γίνεται περισσότερα σημεία αυτής της πόλης, ιδίως τα κάπως απομακρυσμένα. Εκείνες τις μέρες υπήρχε και μία προσφορά και το εισιτήριο κόστιζε €14,50 για 48 ώρες.
Αν και δεν πολυσυμπαθώ τέτοιου είδους ξεναγήσεις, ιδίως όταν βρίσκεσαι σε κάποια μεγαλούπολη υπάρχει ο κίνδυνος να κολλήσεις στην κίνηση, στο συγκεκριμένο ταξίδι όμως το μέσο αυτό ξενάγησης έμοιαζε μονόδρομος. Ευτυχώς το εγχείρημα αυτό ήταν τελικά αρκετά αποτελεσματικό και είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε πολλά άγνωστα σημεία του Δουβλίνου αλλά να γλυτώσουμε και αρκετό ποδαρόδρομο.
https://citysightseeingdublin.ie/

Γενικά η πόλη είναι σχετικά μικρή και ιδίως τα περισσότερα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους, συγκεντρωμένα γύρω από τον ποταμό Liffey, κάποια στα βόρεια και τα περισσότερα από αυτά στα νότια.

Τα βασικότερα ΜΜΜ είναι τα λεωφορεία, το τραμ και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος.
Η Dublin Bus, η βασική εταιρεία λεωφορείων, έχει πολλές γραμμές με καλή συχνότητα στα δρομολόγια και καλές ανταποκρίσεις.
Το τραμ (η εταιρεία που τα διαχειρίζεται ονομάζεται Luas) δημιουργήθηκε το 2004 και προς το παρόν υπάρχουν μόνο δύο γραμμές. Η κόκκινη που ξεκινά από τα ανατολικά, από τα Docklands, διασχίζει το βόρειο - παράλληλα με το ποτάμι - κομμάτι της πόλης και τερματίζει στα νοτιοδυτικά προάστεια του Δουβλίνου. Ενώ η μπλε γραμμή ενώνει κάθετα το βόρειο με το νότιο τμήμα της πόλης.
Γενικά όμως το τραμ δεν καλύπτει τις τουριστικές περιοχές του Δουβλίνου, πλην εξαιρέσεων και για τον επισκέπτη της πόλης δεν είναι και τόσο εξυπηρετικό.
https://www.luas.ie/routes/

Υπάρχει τέλος και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, ο Dart, ο οποίος συνδέει τα προάστεια με πολλά σημεία της πόλης.

Ξεκινώντας λοιπόν αρχίσαμε πάλι να κατηφορίζουμε την O’ Connell Street, η οποία έτσι και αλλιώς ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Θέλαμε να δούμε κάποιους παράδρομους, προτού πάρουμε το hop on- hop off λεωφορείο, που η αφετηρία του ήταν κάπου στην αρχή της O’ Connell Street.
Στα μέσα της κεντρικής αυτής οδού και στο ύψος του Ταχυδρομείου ξεκινά ο πεζόδρομος της Henry Street, η εναλλακτική πρόταση του Δουβλίνου για ψώνια και αγορές, ο ''φτωχός συγγενής'' της Grafton Street θα μπορούσαμε να πούμε, όπου εδώ οι τιμές είναι πολύ χαμηλότερες από ότι στα νότια του ποταμού.
Υπάρχουν πολλά καταστήματα και πολυκαταστήματα κατά μήκος του δρόμου με πιο αξιόλογα το Arnotts και το Jervis Shopping Centre. Κάναμε και ένα πέρασμα σε κάποια τμήματα των ορόφων του Arnotts, αρκετά συμπαθητικό θα έλεγα, χωρίς όμως να φτάνει στα αντίστοιχα του Λονδίνου (ωχ! πάλι άρχισα τις συγκρίσεις).

η Henry Street το πρωί γεμάτη κόσμο...

... και το βράδυ κάπως πιο ήσυχη. Οι ντόπιοι προτιμούν την γειτονιά γύρω από την Temple Bar, νότια του ποταμού

Στο τέλος της Henry Street συναντάμε και την υπαίθρια αγορά τροφίμων και λαχανικών της Moore Street, η οποία δίνει ζωντάνια και χρώμα στην περιοχή.
Σε κάποιο σημείο της αγοράς υπάρχει και το άγαλμα της Mrs. Brown, το οποίο προσελκύει πολλούς τουρίστες για μία φωτογραφία μαζί της. Η ιστορία της είναι εξίσου θλιβερή, όπως και της Molly Malone, ενώ συγχρόνως έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο προσεγγίζοντας το θέμα κάπως αισιόδοξα με την Anjelica Huston στον βασικό ρόλο. Έχει γίνει και διασκευή σε τηλεοπτική σειρά ως κωμωδία όμως.
http://www.imdb.com/title/tt0160509/
Αφορά την αληθινή ιστορία της Agnes Browne η οποία, αφού έχασε τον άντρα της από απροσδόκητο θάνατο το 1967 στο μέσον της οικονομικής κρίσης που μάστιζε την Ιρλανδία, αναγκάζεται να δανειστεί από έναν τοκογλύφο για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Για να μπορέσει όμως να τα βγάλει πέρα και να γλυτώσει από τα χρέη της αναγκάζεται να πουλά φρούτα και λαχανικά στην υπαίθρια αγορά της Moore Street ενώ συγχρόνως αρρωσταίνει και από καρκίνο. Πολλές φορές δυστυχώς η ίδια η ζωή φτιάχνει τα πιο δραματικά σενάρια.
Γενικά όπως θα διαπιστώσει ο επισκέπτης αυτής της πόλης, το Δουβλίνο είναι διάσπαρτο από τέτοιου είδους αγάλματα και συνθέσεις και τους αρέσει έτσι να τιμούν πρόσωπα αλλά και γεγονότα της ιστορίας και του πολιτισμού τους.

Στην προέκταση της Henry Street αλλά από την απέναντι πλευρά της O’Connell, στην North Earl Street, αξίζει ένα πέρασμα για μία φωτογραφία στο ιδιαίτερο άγαλμα του μεγάλου James Joyce.

Η Ιρλανδία αν και μικρή χώρα έχει προσφέρει πολλά στον παγκόσμιο πολιτισμό και ιδιαίτερα στην λογοτεχνία. Είναι η χώρα που μπορεί να υπερηφανεύεται για τα τέσσερα βραβεία νόμπελ λογοτεχνίας που έχουν κερδίζει σπουδαίοι συγγραφείς της. Όπως ο William B. Yeats (1923), o George Bernard Shaw (1925), o Samuel Beckett (1969) και τέλος ο Seamus Heaney (1995).
Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε να αναφέρουμε και τους άλλους μεγάλους όπως τον Oscar Wilde, τον Sean O’ Casey ή ακόμα και τον Jonathan Swift.

Με το λεωφορείο Hop on- Hop off συνεχίζουμε την περιήγηση και αφού περάσουμε από πολλά ενδιαφέροντα σημεία σταματάμε στην περιοχή που χαρακτηρίζεται και ως Μεσαιωνική ή αλλιώς και γειτονιά των Βίκινγκς με σπουδαιότερο αξιοθέατο το Κάστρο του Δουβλίνου.

Το κάστρο αυτό φτιάχτηκε το 1204 υπό τις διαταγές του βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας για την αμυντική θωράκιση της πόλης. Χαρακτηριστική είναι η κεντρική αυλή που παλιά περιστοιχιζόταν από υψηλά τείχη και κυκλικούς πύργους σε κάθε γωνία, ενώ σήμερα όμως σώζεται μόνο ένας από αυτούς.
Στην μακραίωνη ιστορία του πέρασε από πολλές φάσεις και χρήσεις ενώ πάντα είχε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της πόλης.
Εδώ έγινε και η έδρα του νεοσύστατου Ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους, όπου το 1922 παραδόθηκε επίσημα στον Michael Collins και στην προσωρινή Ιρλανδική κυβέρνηση.
Σήμερα το Κάστρο φιλοξενεί σημαντικές εκθέσεις και συνέδρια. Αυτά που αξίζουν για να δει κάποιος είναι το Βασιλικό Παρεκκλήσι και η Αίθουσα του Θρόνου.
Από τα πιο ενδιαφέροντα όμως αξιοθέατα νομίζω ότι είναι η Βιβλιοθήκη Τσέστερ Μπίτι. Χάριν της γενναιόδωρης δωρεάς του μεγάλου αυτού συλλέκτη, του Alfred Chester Beatty, το Δουβλίνο κατέχει μία από τις σημαντικότερες βιβλιοθήκες στον κόσμο με ισλαμικά χειρόγραφα, αντικείμενα κινεζικής και ιαπωνικής τέχνης αλλά και πλήθος άλλα χειροτεχνήματα από όλη την Ασία. Η είσοδος στους χώρους του Κάστρου και σε όλα τα αξιοθέατα, συμπεριλαμβανομένης και της Βιβλιοθήκης Τσέστερ Μπίτι, είναι ελεύθερη. Εκτός μόνο από τα Βασιλικά Διαμερίσματα όπου η είσοδος γίνεται με ξεναγό και εισιτήριο.

Το Κάστρο του Δουβλίνου με τον Norman Tower στο μέσον, τα State Apartments αριστερά και το Chapel Royal δεξιά

το Βασιλικό Παρεκκλήσι

τα Βασιλικά Διαμερίσματα

η Chester Beatty Library

Φεύγοντας από το Κάστρο συνεχίσαμε στην ίδια γειτονιά για να δούμε τους δύο σημαντικότερους ναούς του Δουβλίνου, τον καθεδρικό ναό του Χριστού αρχικά και τον ναό του Αγίου Πατρικίου αργότερα το απόγευμα.

Ξεκινήσαμε από τον καθεδρικό ναό του Χριστού, ο οποίος βρίσκεται σχεδόν δίπλα στο κάστρο πάνω σε ένα ύψωμα, στο St. Michaels Hill, από όπου η θέα προς το ποτάμι είναι εντυπωσιακή.
Ο ναός αυτός, ένας από τους μεγαλύτερους του Δουβλίνου, κατασκευάστηκε το 1038 από ξύλο ενώ το 1172 κατεδαφίστηκε και κτίστηκε από πέτρα. Το συνολικό οικοδόμημα είναι πολύ επιβλητικό και εκτός της περιήγησης στον κύριο ναό αξίζει να δει ο επισκέπτης και την εντυπωσιακά τεράστια κρύπτη. Αναστηλώθηκε πρόσφατα και περιλαμβάνει εκθέματα με πολλά ευρήματα, όπως η έκθεση ''Θησαυροί του Καθεδρικού Ναού'' αλλά και μία συλλογή με κοστούμια και αντικείμενα από την τηλεοπτική σειρά ''The Tudors'', όπου στην κρύπτη γυρίστηκαν πολλές σκηνές.

ο Christ Church Cathedral στον λόφο St. Michaels

η Κρύπτη

Εξ ίσου όμορφοι είναι και οι περιποιημένοι κήποι γύρω από τον ναό.

Απέναντι από τον καθεδρικό υπάρχει και το μουσείο της Dublinia. Με πρόσβαση από το ναό μέσω μίας κλειστής γέφυρας, στο μεσαιωνικό αυτό κτήριο παρουσιάζεται σε τρεις ορόφους με πλούσια οπτικοακουστικά μέσα η ιστορία του μεσαιωνικού Δουβλίνου.
Η έκθεση αξίζει πάρα πολύ και προσωπικά πιστεύω ότι είναι από τα πιο εντυπωσιακά μουσεία του Δουβλίνου. Το εισιτήριο για την είσοδο στον καθεδρικό ναό είναι €6 και για την Dublinia €8,50. Υπάρχει και το συνδυασμένο εισιτήριο και για τις δύο εκθέσεις με €13,25 το οποίο και χρησιμοποιήσαμε.

η κλειστή γέφυρα που ενώνει τον Christ Church Cathedral με το μουσείο της Dublinia

σκηνές από την καθημερινή ζωή των Βίκινγκς

μέχρι και πολύ ''προσωπικές'' στιγμές ... με συνοδεία ηχητικής υπόκρουσης!

Η ώρα όμως έχει περάσει για τα καλά και αποφασίζουμε να κάνουμε ένα διάλειμα για φαγητό και να συνεχίσουμε την περιήγηση το απόγευμα. Περπατήσαμε μέχρι την Grafton Street και σε μία πάροδο, στην Duke Str., καθήσαμε σε μία από τις πιό ιστορικές pub του Δουβλίνου, στο The Duke.
http://www.thedukedublin.com/
Πολύ ατμοσφαιρικό μέρος με ευχάριστη διακόσμηση. Δύο κυρίως πιάτα - κοκκινιστό αρνάκι Wicklow και παραδοσιακό Irish stew (έμοιαζε σαν ουγγρικό γκούλας), ένα ορεκτικό και δύο μπύρες - κόστισαν περίπου 40 ευρώ. Είμασταν και σχετικά νωρίς και δεν είχε και πολύ κόσμο και ήταν ακόμα καλύτερα.
Χαλαρώσαμε αρκετά και ξεκούραστοι θα συνεχίζαμε την περιήγηση μας το απόγευμα.

 

[Borealis]

Τι όμορφες φωτογραφίες!!! και το κείμενο όμως!

 

[vasnorth]

3.

Ο πρωινός μας περίπατος της δεύτερης μέρας στις μεσαιωνικές γειτονιές του Δουβλίνου ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη μας στον δεύτερο σημαντικότερο ναό του Δουβλίνου, στον καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου.
Ιδρύθηκε το 1191 και είναι η μεγαλύτερη εκκλησία του Δουβλίνου. Εδώ γίνονται οι μεγάλες εκδηλώσεις της πόλης και είναι η έδρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Το εισιτήριο και εδώ όπως και στον καθεδρικό του Χριστού κοστίζει €6.

Ο ναός αυτός είναι από τα πολύ δημοφιλή αξιοθέατα του Δουβλίνου, έτσι και εκείνο το πρωινό που βρεθήκαμε και εμείς πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην ουρά, αν και ψιλόβρεχε, για να περιηγηθεί στο εσωτερικό του ναού.
Εντύπωση μας έκανε που ο ευγενικός ταμίας στην είσοδο σε ρωτούσε από πιο μέρος έρχεσαι και αφού το πληκτρολογούσε σου έδινε μετά το εισιτήριο. Μάλλον θα κρατούν αρχείο με τον τόπο προέλευσης των επισκεπτών.
Μας άρεσαν περισσότερο τα βιτρό, τα περίτεχνα χρωματιστά πλακίδια στο πάτωμα καθώς και τα πολυάριθμα μνημεία επιφανών Ιρλανδών, όπως οι τάφοι του μεγάλου λογοτέχνη Jonathan Swift και της φίλης του Στέλλας που υπήρξε και πρωτοπρεσβύτερος του ναού.

ο επιβλητικός διάδρομος με τα στασίδια της χορωδίας πριν την Αγία Τράπεζα

Φεύγοντας από το ναό του Αγίου Πατρικίου κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τη μεριά του κάστρου όπου πίσω από τα τείχη βρίσκεται ένα από τρία ωραιότερα κτίρια του Δουβλίνου, το Δημαρχείο.
Εξαιρετικό δείγμα γεωργιανής αρχιτεκτονικής, ολοκληρώθηκε το 1779 για να στεγάσει αρχικά το βασιλικό Χρηματιστήριο. Από τα πιο εντυπωσιακά σημεία του Δημαρχείου είναι η κυκλική αίθουσα, η Ροτόντα, την οποία πρωτοσυναντάμε μόλις περνάμε το κατώφλι της εισόδου. Κάπου μας θυμίζει το Πάνθεον της Ρώμης. Ένας τεράστιος θόλος στηρίζεται από δώδεκα κολώνες και στο χώρο αυτό συγκεντρώνονταν οι έμποροι για να συζητήσουν για δουλειές. Πρόσφατα ανακατασκευάστηκαν και τα υπόγεια όπου παρουσιάζεται και μία οπτικοακουστική έκθεση με τίτλο: ''The Story of the Capital''.
Σήμερα στο Δημαρχείο τελούνται εκτός των μεγάλων δημόσιων τελετών και ιδιωτικές εκδηλώσεις, όπως γάμοι, εκθέσεις και συνέδρια. Το Δημαρχείο είναι ανοικτό καθημερινά, εκτός της Κυριακής και το εισιτήριο κοστίζει €4.

Άρχισε σιγά σιγά να νυχτώνει και πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο κάναμε κι ένα μεγάλο περίπατο κατά μήκος της νότιας προβλήτας του ποταμού για να δούμε και το βράδυ πως φαίνεται φωταγωγημένο το Δουβλίνο.
Πράγματι οι εικόνες είναι πολύ διαφορετικές από ότι αντικρύζει κάποιος το πρωί, πράγμα βέβαια που συμβαίνει και σε όλα τα μέρη του κόσμου μόλις ανάψουν τα φώτα και φωτιστούν τα μνημεία και τα σημαντικότερα αξιοθέατα.
Το πιο επιβλητικό κτίριο που εντυπωσιάζει κυρίως με τον όγκο του είναι το κτίριο του Τελωνείου.
Έχει μήκος 114 μέτρων με αψίδες και καμάρες καθώς και 14 κεφαλές που συμβολίζουν ποταμούς της Ιρλανδίας.
Στην πολύχρονη ιστορία του το κτίριο αυτό έγινε μάρτυρας πολλών ιστορικών αλλαγών.
Ξεκίνησε αρχικά σαν χώρος συλλογής φόρων, μετά έγινε έδρα του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους και σήμερα στεγάζει το υπουργείο περιβάλλοντος και κάποιες κρατικές υπηρεσίες. Υπέστη όμως και μία σημαντική καταστροφή όταν το 1921, στη διάρκεια του πολέμου για την Ιρλανδική ανεξαρτησία, παραδόθηκε στις φλόγες από τον IRA και παρ’ όλες τις εργασίες αποκατάστασης τα σημάδια είναι και σήμερα ορατά.
Από το χώρο αυτό όμως θα περάσουμε και το πρωί για να δούμε από κοντά και το μνημείο που έχει στηθεί έξω από το Τελωνείο για να τιμηθούν τα θύματα του μεγάλου λιμού που αποδεκάτισε την Ιρλανδία στα μέσα του 19ου αιώνα.

λεπτομέρεια μίας από τις 14 κεφαλές στις αψίδες του Τελωνείου

Πριν όμως πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο δεν γίνεται να μην κάνουμε και ένα πέρασμα για μία τελευταία Guinness σε μία από τις πιο ιστορικές παμπ του Δουβλίνου και συγκεκριμένα την Mulligans στο μέσον της Poolbeg Street, κοντά στο ποτάμι.
http://www.mulligans.ie/

Ξημέρωσε και η τελευταία μας μέρα στο Δουβλίνο. Η πτήση μας για το Λονδίνο όμως είναι πολύ αργά το απόγευμα και έτσι έχουμε όλο το πρωινό στη διάθεση μας για να δούμε ότι εκκρεμότητες είχαμε αφήσει αλλά και για τις τελευταίες φωτογραφίες και ίσως και κάποιες αγορές για δώρα και αναμνηστικά.

Αφού κάναμε check out στο ξενοδοχείο αφήσαμε τις χειραποσκευές μας στο χώρο φύλαξης και ξεκινήσαμε για την τελευταία περιήγηση.
Αυτή τη φορά πήραμε από νωρίς το hop on - hop off λεωφορείο για να δούμε ότι είχαμε παραλείψει. Είμασταν τυχεροί γιατί κατά τύχη μπήκαμε στη δεύτερη γραμμή, γιατί πέραν της κλασσικής πρώτης γραμμής που περνά από όλα τα γνωστά αξιοθέατα υπάρχει και μία άλλη, που περνά από κάπως απομακρυσμένα προάστια του Δουβλίνου στα βορειοδυτικά και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά και τη φύση που είναι πιο έντονη από ότι στο κέντρο.

Περάσαμε από το Πάρκο Φοίνιξ στα δυτικά της πόλης, όπου το λεωφορείο το διασχίζει σχεδόν όλο και έτσι όταν δεν έχεις πολύ χρόνο είναι ένας ξεκούραστος τρόπος για να πάρεις μία ιδέα από τα αξιοθέατα του τεράστιου αυτού πάρκου.
Ο οδηγός του λεωφορείου, ο οποίος παράλληλα εκτελούσε και χρέη ξεναγού και μάλιστα με πολύ χιούμορ και αρκετό τραγούδι όλες τις μέρες της ξενάγησης, μας είπε ότι αναλογικά για μία τόσο μικρή πόλη το πάρκο αυτό είναι το μεγαλύτερο περιφραγμένο στην Ευρώπη με έκταση πάνω από 7.000 στρέμματα.
Το όνομα Φοίνιξ δεν προέρχεται από το μυθικό πτηνό αλλά από την κελτική φράση Fionn Uisce που σημαίνει ''καθαρό νερό'' λόγω μίας πηγής που υπήρχε εδώ από τα παλιά.
Το πάρκο αυτό είναι πολύ δημοφιλές στους κατοίκους ιδίως τα σαββατοκύριακα όπου συγκεντρώνονται για να χαρούν τη φύση, να αθληθούν αλλά και για να περάσουν τη μέρα τους στον δεύτερο παλαιότερο ζωολογικό κήπο της Ευρώπης.

το μνημείο του Ουέλινγκτον κοντά στην είσοδο του πάρκου

Συνεχίζοντας τη διαδρομή περάσαμε και από ένα πάρκο και ένα στάδιο που πραγματικά δεν το είχα ακούσει ποτέ. Αυτό ήταν το Croke Park και το ομώνυμο στάδιο το οποίο είναι έδρα της Gaelic Athletic Association (GAA) στο οποίο τελούνται αγώνες Ιρλανδικού football και hurling, ένα είδος παλαιού Ιρλανδικού παιχνιδιού που μοιάζει με το αμερικάνικο baseball.

η είσοδος του σταδίου Croke Park και το μουσείο GAA

Επόμενη στάση θα ήταν το παλιό αποστακτήριο Old Jameson όπου από το 1780, στην Bow Str., παρασκευάζεται το ουίσκι Jameson το οποίο μαζί με την μπύρα Guinness αποτελούν κομμάτια της Ιρλανδικής κουλτούρας.
Επιλέξαμε να επισκεφθούμε αυτό το αποστακτήριο μόνο γιατί ο χρόνος ήταν περιορισμένος και θα χάναμε την περιήγηση σε άλλα αξιοθέατα. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία με πλούσια οπτικοακουστική αφήγηση να δει όλη τη διαδικασία παρασκευής του διάσημου αυτού ουίσκι και στο τέλος να δοκιμάσει και ένα ποτήρι πριν φύγει. Το μουσείο είναι ανοικτό καθημερινά από τις 09:00' έως τις 18:00' και το εισιτήριο κοστίζει €16. Επειδή όμως είναι πολύ δημοφιλές στους τουρίστες καλύτερες ώρες επίσκεψης είναι από τις 09:00' έως τις 13:00' γιατί μετά συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Το μουσείο εξυπηρετεί η κόκκινη γραμμή του τραμ και η στάση ''Smithfield''.

Λίγο πιο κάτω από το αποστακτήριο, στον παράλληλο της Bow Street, συναντάμε την Greek Street, έναν μικρό ήσυχο δρόμο που βγάζει στη βόρεια προβλήτα του ποταμού Liffey όπου εκεί ξεχωρίζει το Δικαστικό Μέγαρο. Ένα εντυπωσιακό κτίριο με την ροτόντα στην κορυφή και τον πανύψηλο νεοκλασικό θόλο. Μόνο που αυτή την εποχή γίνονται έργα συντήρησης και είναι καλυμμένος με σκαλωσιές.

Μετά από μία μεγάλη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού και αφού περάσαμε στο νότιο κομμάτι του Δουβλίνου κατεβήκαμε στη στάση κοντά στο Trinity College γιατί θέλαμε να κλείσουμε την περιήγηση σε αυτή την ιδιαίτερη πόλη με την Merrion Square.
Η πλατεία αυτή, αν και βασικά θυμίζει μεγάλο πάρκο, είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλατείες του Δουβλίνου. Έως το 1950 η περιοχή ήταν γεμάτη κατοικίες, σήμερα όμως πλέον αποτελείται από κτίρια με δημόσιες υπηρεσίες. Περιστοιχίζεται από πολλά σημαντικά και ωραία κτίρια, όπως το Leinster House, το National Museum και την National Gallery.

το άγαλμα του George Bernard Shaw στην National Gallery

Η πλατεία είναι γεμάτη πυκνά και πανύψηλα δένδρα καθώς και με ωραίες συνθέσεις λουλουδιών.
Στη βόρεια είσοδο της πλατείας ξεχωρίζει το άγαλμα του Oscar Wilde, του οποίου το σπίτι ήταν πολύ κοντά.

το άγαλμα του Oscar Wilde στη Merrion Square

πρωτότυπη παιδική χαρά στη Merrion Square

τοιχογραφία κτιρίου κοντά στη Merrion Square

Αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο γιατί πλησίαζε η ώρα για την αναχώρηση μας για το αεροδρόμιο.
Προηγουμένως κάναμε και μία στάση στα καταστήματα Carrolls για να αγοράσουμε δώρα και αναμνηστικά. Η αλυσίδα αυτή είναι η μεγαλύτερη στο Δουβλίνο με πολλά καταστήματα και έχει μεγάλη ποικιλία από πολλά ποιοτικά προϊόντα από την Ιρλανδία.

Προσθέτω και κάποιες χαρακτηριστικές φωτογραφίες από διάφορα σημεία του Δουβλίνου...

τα Docklands στα ανατολικά της πόλης

το ''σύγχρονο'' Δουβλίνο

νηπιαγωγείο στη νότια πλευρά του Liffey με έξυπνο graffiti

η εντυπωσιακή σύνθεση με τα γλυπτά ''The Famine'' μπροστά στο ποτάμι και στο Custom House.
Δημιουργήθηκε το 1997 για να υπενθυμίσει αλλά και να τιμήσει το ένα εκατομμύριο θύματα που έχασαν τη ζωή τους στο μεγάλο λιμό στα μέσα του 19ου αιώνα (1845 - 1849) αλλά και το ένα εκατομμύριο Ιρλανδών που μετανάστευσαν από τη χώρα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 25%!

οι πρώην φυλακές Kilmainham που έχουν μετατραπεί σε ένα ωραίο μουσείο.

εντυπωσιακά graffiti

σπίτια στα προάστια του Δουβλίνου

το Grand Canal στα νότια του Δουβλίνου. Ένα από τα ωραιότερα σημεία στην πόλη.

χαρακτηριστικές πινακίδες δρόμων

Η στάση του λεωφορείου για το αεροδρόμιο ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, σε μία πάροδο στα αριστερά της O’ Connell Street και μετά από μία σύντομη διαδρομή 20' φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Η αναχώρηση μας αυτή τη φορά έγινε από το Terminal 1 του αεροδρομίου γιατί για την επιστροφή είχαμε επιλέξει την Ryanair που χρησιμοποιεί αυτό το terminal. Το τελευταίο δρομολόγιο της Aer Lingus ήταν σχετικά νωρίς, ενώ της Ryanair ήταν πολύ αργά και θέλαμε να εκμεταλευτούμε τη μέρα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Για να είμαι ειλικρινής είχα λίγο άγχος γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ταξιδεύαμε με αυτή την εταιρεία και όπως όλοι μας έχοντας διαβάσει και ακούσει τα πλείστα σχόλια, ιδίως αρνητικά, αναρωτιόμουν τι θα συναντούσαμε. Η γενική εντύπωση ήταν ουδέτερη προς το θετική με μόνη αρνητική εικόνα ίσως την πολύ απότομη και άσχημη προσγείωση αργά το βράδυ στο Gatwick. Από το τράνταγμα θυμάμαι η πλάτη μου να πονά για πολλές μέρες.

Κάπως έτσι πέρασαν αυτές οι τρεις μέρες στην ιδιαίτερη αυτή πόλη.
Οι εντυπώσεις που μας έμειναν είναι πολύ θετικές. Μου φάνηκε μία αρκετά γοητευτική πόλη με πολύ ευγενικούς κατοίκους, πρόθυμους να σε βοηθήσουν σε ότι απορία έχεις και το είδα αρκετές φορές όταν για παράδειγμα ανοίγοντας το χάρτη για να βρω κάποιο σημείο της πόλης, έσπευδαν άμεσα να μας εξυπηρετήσουν.
Είναι μία πόλη στην οποία σίγουρα θα πιείς πολύ, θα φας καλό φαγητό, θα γλεντήσεις και θα γίνεις μία παρέα με ωραίους ανθρώπους και σίγουρα θα φύγεις με ευχάριστες αναμνήσεις.
Ένα τριήμερο νομίζω είναι αρκετό για να δεις όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης. Χρειάζεται όμως να έχεις λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεση σου γιατί αξίζει να κάνεις και τις εκδρομές στις άλλες πόλεις της Ιρλανδίας για να δεις από κοντά την υπέροχη φύση της.

Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτή την ιστορία κάπως μουσικά, με δύο video clip από ένα μαγευτικό συγκρότημα που γνώρισα και έμαθα αυτές τις μέρες που ήμασταν στο Δουβλίνο.
Το συγκρότημα αποτελείται από πέντε πανέμορφα κορίτσια, ονομάζεται ''Celtic Woman'' και έχουν πλούσια δισκογραφία.
Διάβασα κάπου σε κάποια κριτική ότι ''αν οι άγγελοι είχαν φωνή, θα ήταν κάπως έτσι''. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να δοθεί καλύτερος και πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός!

Το πρώτο clip είναι το πασίγνωστο ''You Raise Me Up'' σε live εκτέλεση μπροστά στο κάστρο του Slane, στα βόρεια της Ιρλανδίας κοντά στο Μπέλφαστ

και το δεύτερο ένα παραδοσιακό Gaelic τραγούδι, το Nil Se'n La

Ελπίζω να μην σας κούρασα με την λεπτομερή αφήγηση μου και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που με ανεχτήκατε.
Εύχομαι σε όλους μας πολλά και υπέροχα ταξίδια.

 

[greco]

Δεν θα πω πολλα,η παρουσιαση σου ηταν εξαιρετικη!Μπραβο φιλε μου,ευχομαι πολλα ομορφα ταξιδια

 

[alma]

Πραγματικά ευχαριστώ. Μας ταξίδεψες σε μια χώρα που έχω σκοπό να επισκεφτώ και μου ασκεί από παλιά μια ιδιαίτερη έλξη....

 

[marquis]

Αν και, όπως διαπιστώνει αμέσως ο επισκέπτης αυτής της πόλης, οι Δουβλινέζοι έχουν επηρεαστεί πάρα πολύ από τον βρετανικό τρόπο ζωής σχεδόν σε όλους τους τομείς - λογικό άλλωστε μετά από τόσα χρόνια αναγκαστικής συνύπαρξης - εν τούτοις η σύγκριση ανάμεσα στις δύο γειτονικές πρωτεύουσες είναι κάπου απογοητευτική αλλά ίσως και άδικη.
Συμφωνώ βέβαια με την άποψη ότι κάθε πόλη είναι μοναδική με τη δική της ταυτότητα και αλλοίμονο αν έμοιαζαν μεταξύ τους. Εδώ όμως άθελα μας κάνουμε τη σύγκριση με άλλες πόλεις αλλά και με το γειτονικό Λονδίνο, γιατί όπως είπα και πριν, οι δύο αυτές πόλεις έχουν κοινούς δεσμούς αλλά και κοινό παρελθόν.
Μπορεί όμως να έκανα βιαστικές εκτιμήσεις και στο τέλος η αποτίμηση να είναι διαφορετική. Η τελική ετυμηγορία θα δοθεί με το τέλος του ταξιδιού.

Κατ'αρχάς πολύ ωραία αφήγηση. Αποδίδει πολύ όμορφα τις κύριες εικόνες της πόλης. Έχω να πω ότι μετά απο 3 φορές που το έχω επισκεφθεί θα συμφωνήσω με αυτό που έγραψες. Πάντα βρίσκω το Δουβλίνο "λίγο" συγκριτικά με άλλες πρωτεύουσες, ή ακόμη και πόλεις του ΗΒ.

 

[aspa]

Πολλή ωραία αφήγηση.Ευχαριστούμε.

 

[vasnorth]

Πραγματικά ευχαριστώ. Μας ταξίδεψες σε μια χώρα που έχω σκοπό να επισκεφτώ και μου ασκεί από παλιά μια ιδιαίτερη έλξη....

Εύχομαι κάποια στιγμή να πραγματοποιήσεις το συγκεκριμένο ταξίδι αλλά σε συνδυασμό και με τις άλλες πόλεις της Ιρλανδίας, που όπως είδα στις ιστορίες των φίλων του forum πρέπει να είναι μοναδικές.

@greco, @aspa, @alma, @marquis και όλοι οι υπόλοιποι φίλοι, σας ευχαριστώ για άλλη μιά φορά για τα καλά σας λόγια και ιδίως για το χρόνο που αφιερώσατε για να ασχοληθείτε με την ιστορία μου.

Πάντα βρίσκω το Δουβλίνο "λίγο" συγκριτικά με άλλες πρωτεύουσες, ή ακόμη και πόλεις του ΗΒ.

Ακριβώς όπως το είπες ''λίγο''. Εννοείται ότι δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να συγκριθεί με το Λονδίνο γιατί θα χάσει πριν καν ξεκινήσει η αναμέτρηση. Το Λονδίνο ''βάζει γκολ'' από τα αποδυτήρια!
Εντάξει εγώ μπορεί να είμαι τρελλός Λονδινόπληκτος αλλά και με άλλους φίλους που το σχολιάσαμε είχαν την ίδια γνώμη. Είναι μία ιδιαίτερα ατμοσφαιρική πόλη με αρκετά ενδιαφέροντα σημεία και που θα σε γοητεύσουν και θα σε ενθουσιάσουν και σε γενικές γραμμές θα περάσεις καλά. Αλλά μέχρι εκεί. Λείπει αυτό το κάτι παρα πάνω που έχουν κάποιες άλλες πόλεις.
Δεν ξέρω και πάλι, η κάθε γνώμη είναι υποκειμενική και κάποιος άλλος μπορεί να έχει διαφορετική άποψη.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[always travel]

3.

Ο πρωινός μας περίπατος της δεύτερης μέρας στις μεσαιωνικές γειτονιές του Δουβλίνου ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη μας στον δεύτερο σημαντικότερο ναό του Δουβλίνου, στον καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου.
Ιδρύθηκε το 1191 και είναι η μεγαλύτερη εκκλησία του Δουβλίνου. Εδώ γίνονται οι μεγάλες εκδηλώσεις της πόλης και είναι η έδρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Το εισιτήριο και εδώ όπως και στον καθεδρικό του Χριστού κοστίζει €6.

Ο ναός αυτός είναι από τα πολύ δημοφιλή αξιοθέατα του Δουβλίνου, έτσι και εκείνο το πρωινό που βρεθήκαμε και εμείς πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην ουρά, αν και ψιλόβρεχε, για να περιηγηθεί στο εσωτερικό του ναού.
Εντύπωση μας έκανε που ο ευγενικός ταμίας στην είσοδο σε ρωτούσε από πιο μέρος έρχεσαι και αφού το πληκτρολογούσε σου έδινε μετά το εισιτήριο. Μάλλον θα κρατούν αρχείο με τον τόπο προέλευσης των επισκεπτών.
Μας άρεσαν περισσότερο τα βιτρό, τα περίτεχνα χρωματιστά πλακίδια στο πάτωμα καθώς και τα πολυάριθμα μνημεία επιφανών Ιρλανδών, όπως οι τάφοι του μεγάλου λογοτέχνη Jonathan Swift και της φίλης του Στέλλας που υπήρξε και πρωτοπρεσβύτερος του ναού.

ο επιβλητικός διάδρομος με τα στασίδια της χορωδίας πριν την Αγία Τράπεζα

Φεύγοντας από το ναό του Αγίου Πατρικίου κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τη μεριά του κάστρου όπου πίσω από τα τείχη βρίσκεται ένα από τρία ωραιότερα κτίρια του Δουβλίνου, το Δημαρχείο.
Εξαιρετικό δείγμα γεωργιανής αρχιτεκτονικής, ολοκληρώθηκε το 1779 για να στεγάσει αρχικά το βασιλικό Χρηματιστήριο. Από τα πιο εντυπωσιακά σημεία του Δημαρχείου είναι η κυκλική αίθουσα, η Ροτόντα, την οποία πρωτοσυναντάμε μόλις περνάμε το κατώφλι της εισόδου. Κάπου μας θυμίζει το Πάνθεον της Ρώμης. Ένας τεράστιος θόλος στηρίζεται από δώδεκα κολώνες και στο χώρο αυτό συγκεντρώνονταν οι έμποροι για να συζητήσουν για δουλειές. Πρόσφατα ανακατασκευάστηκαν και τα υπόγεια όπου παρουσιάζεται και μία οπτικοακουστική έκθεση με τίτλο: ''The Story of the Capital''.
Σήμερα στο Δημαρχείο τελούνται εκτός των μεγάλων δημόσιων τελετών και ιδιωτικές εκδηλώσεις, όπως γάμοι, εκθέσεις και συνέδρια. Το Δημαρχείο είναι ανοικτό καθημερινά, εκτός της Κυριακής και το εισιτήριο κοστίζει €4.

Άρχισε σιγά σιγά να νυχτώνει και πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο κάναμε κι ένα μεγάλο περίπατο κατά μήκος της νότιας προβλήτας του ποταμού για να δούμε και το βράδυ πως φαίνεται φωταγωγημένο το Δουβλίνο.
Πράγματι οι εικόνες είναι πολύ διαφορετικές από ότι αντικρύζει κάποιος το πρωί, πράγμα βέβαια που συμβαίνει και σε όλα τα μέρη του κόσμου μόλις ανάψουν τα φώτα και φωτιστούν τα μνημεία και τα σημαντικότερα αξιοθέατα.
Το πιο επιβλητικό κτίριο που εντυπωσιάζει κυρίως με τον όγκο του είναι το κτίριο του Τελωνείου.
Έχει μήκος 114 μέτρων με αψίδες και καμάρες καθώς και 14 κεφαλές που συμβολίζουν ποταμούς της Ιρλανδίας.
Στην πολύχρονη ιστορία του το κτίριο αυτό έγινε μάρτυρας πολλών ιστορικών αλλαγών.
Ξεκίνησε αρχικά σαν χώρος συλλογής φόρων, μετά έγινε έδρα του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους και σήμερα στεγάζει το υπουργείο περιβάλλοντος και κάποιες κρατικές υπηρεσίες. Υπέστη όμως και μία σημαντική καταστροφή όταν το 1921, στη διάρκεια του πολέμου για την Ιρλανδική ανεξαρτησία, παραδόθηκε στις φλόγες από τον IRA και παρ’ όλες τις εργασίες αποκατάστασης τα σημάδια είναι και σήμερα ορατά.
Από το χώρο αυτό όμως θα περάσουμε και το πρωί για να δούμε από κοντά και το μνημείο που έχει στηθεί έξω από το Τελωνείο για να τιμηθούν τα θύματα του μεγάλου λιμού που αποδεκάτισε την Ιρλανδία στα μέσα του 19ου αιώνα.

λεπτομέρεια μίας από τις 14 κεφαλές στις αψίδες του Τελωνείου

Πριν όμως πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο δεν γίνεται να μην κάνουμε και ένα πέρασμα για μία τελευταία Guinness σε μία από τις πιο ιστορικές παμπ του Δουβλίνου και συγκεκριμένα την Mulligans στο μέσον της Poolbeg Street, κοντά στο ποτάμι.
http://www.mulligans.ie/

Ξημέρωσε και η τελευταία μας μέρα στο Δουβλίνο. Η πτήση μας για το Λονδίνο όμως είναι πολύ αργά το απόγευμα και έτσι έχουμε όλο το πρωινό στη διάθεση μας για να δούμε ότι εκκρεμότητες είχαμε αφήσει αλλά και για τις τελευταίες φωτογραφίες και ίσως και κάποιες αγορές για δώρα και αναμνηστικά.

Αφού κάναμε check out στο ξενοδοχείο αφήσαμε τις χειραποσκευές μας στο χώρο φύλαξης και ξεκινήσαμε για την τελευταία περιήγηση.
Αυτή τη φορά πήραμε από νωρίς το hop on - hop off λεωφορείο για να δούμε ότι είχαμε παραλείψει. Είμασταν τυχεροί γιατί κατά τύχη μπήκαμε στη δεύτερη γραμμή, γιατί πέραν της κλασσικής πρώτης γραμμής που περνά από όλα τα γνωστά αξιοθέατα υπάρχει και μία άλλη, που περνά από κάπως απομακρυσμένα προάστια του Δουβλίνου στα βορειοδυτικά και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά και τη φύση που είναι πιο έντονη από ότι στο κέντρο.

Περάσαμε από το Πάρκο Φοίνιξ στα δυτικά της πόλης, όπου το λεωφορείο το διασχίζει σχεδόν όλο και έτσι όταν δεν έχεις πολύ χρόνο είναι ένας ξεκούραστος τρόπος για να πάρεις μία ιδέα από τα αξιοθέατα του τεράστιου αυτού πάρκου.
Ο οδηγός του λεωφορείου, ο οποίος παράλληλα εκτελούσε και χρέη ξεναγού και μάλιστα με πολύ χιούμορ και αρκετό τραγούδι όλες τις μέρες της ξενάγησης, μας είπε ότι αναλογικά για μία τόσο μικρή πόλη το πάρκο αυτό είναι το μεγαλύτερο περιφραγμένο στην Ευρώπη με έκταση πάνω από 7.000 στρέμματα.
Το όνομα Φοίνιξ δεν προέρχεται από το μυθικό πτηνό αλλά από την κελτική φράση Fionn Uisce που σημαίνει ''καθαρό νερό'' λόγω μίας πηγής που υπήρχε εδώ από τα παλιά.
Το πάρκο αυτό είναι πολύ δημοφιλές στους κατοίκους ιδίως τα σαββατοκύριακα όπου συγκεντρώνονται για να χαρούν τη φύση, να αθληθούν αλλά και για να περάσουν τη μέρα τους στον δεύτερο παλαιότερο ζωολογικό κήπο της Ευρώπης.

το μνημείο του Ουέλινγκτον κοντά στην είσοδο του πάρκου

Συνεχίζοντας τη διαδρομή περάσαμε και από ένα πάρκο και ένα στάδιο που πραγματικά δεν το είχα ακούσει ποτέ. Αυτό ήταν το Croke Park και το ομώνυμο στάδιο το οποίο είναι έδρα της Gaelic Athletic Association (GAA) στο οποίο τελούνται αγώνες Ιρλανδικού football και hurling, ένα είδος παλαιού Ιρλανδικού παιχνιδιού που μοιάζει με το αμερικάνικο baseball.

η είσοδος του σταδίου Croke Park και το μουσείο GAA

Επόμενη στάση θα ήταν το παλιό αποστακτήριο Old Jameson όπου από το 1780, στην Bow Str., παρασκευάζεται το ουίσκι Jameson το οποίο μαζί με την μπύρα Guinness αποτελούν κομμάτια της Ιρλανδικής κουλτούρας.
Επιλέξαμε να επισκεφθούμε αυτό το αποστακτήριο μόνο γιατί ο χρόνος ήταν περιορισμένος και θα χάναμε την περιήγηση σε άλλα αξιοθέατα. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία με πλούσια οπτικοακουστική αφήγηση να δει όλη τη διαδικασία παρασκευής του διάσημου αυτού ουίσκι και στο τέλος να δοκιμάσει και ένα ποτήρι πριν φύγει. Το μουσείο είναι ανοικτό καθημερινά από τις 09:00' έως τις 18:00' και το εισιτήριο κοστίζει €16. Επειδή όμως είναι πολύ δημοφιλές στους τουρίστες καλύτερες ώρες επίσκεψης είναι από τις 09:00' έως τις 13:00' γιατί μετά συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Το μουσείο εξυπηρετεί η κόκκινη γραμμή του τραμ και η στάση ''Smithfield''.

Λίγο πιο κάτω από το αποστακτήριο, στον παράλληλο της Bow Street, συναντάμε την Greek Street, έναν μικρό ήσυχο δρόμο που βγάζει στη βόρεια προβλήτα του ποταμού Liffey όπου εκεί ξεχωρίζει το Δικαστικό Μέγαρο. Ένα εντυπωσιακό κτίριο με την ροτόντα στην κορυφή και τον πανύψηλο νεοκλασικό θόλο. Μόνο που αυτή την εποχή γίνονται έργα συντήρησης και είναι καλυμμένος με σκαλωσιές.

Μετά από μία μεγάλη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού και αφού περάσαμε στο νότιο κομμάτι του Δουβλίνου κατεβήκαμε στη στάση κοντά στο Trinity College γιατί θέλαμε να κλείσουμε την περιήγηση σε αυτή την ιδιαίτερη πόλη με την Merrion Square.
Η πλατεία αυτή, αν και βασικά θυμίζει μεγάλο πάρκο, είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλατείες του Δουβλίνου. Έως το 1950 η περιοχή ήταν γεμάτη κατοικίες, σήμερα όμως πλέον αποτελείται από κτίρια με δημόσιες υπηρεσίες. Περιστοιχίζεται από πολλά σημαντικά και ωραία κτίρια, όπως το Leinster House, το National Museum και την National Gallery.

το άγαλμα του George Bernard Shaw στην National Gallery

Η πλατεία είναι γεμάτη πυκνά και πανύψηλα δένδρα καθώς και με ωραίες συνθέσεις λουλουδιών.
Στη βόρεια είσοδο της πλατείας ξεχωρίζει το άγαλμα του Oscar Wilde, του οποίου το σπίτι ήταν πολύ κοντά.

το άγαλμα του Oscar Wilde στη Merrion Square

πρωτότυπη παιδική χαρά στη Merrion Square

τοιχογραφία κτιρίου κοντά στη Merrion Square

Αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο γιατί πλησίαζε η ώρα για την αναχώρηση μας για το αεροδρόμιο.
Προηγουμένως κάναμε και μία στάση στα καταστήματα Carrolls για να αγοράσουμε δώρα και αναμνηστικά. Η αλυσίδα αυτή είναι η μεγαλύτερη στο Δουβλίνο με πολλά καταστήματα και έχει μεγάλη ποικιλία από πολλά ποιοτικά προϊόντα από την Ιρλανδία.

Προσθέτω και κάποιες χαρακτηριστικές φωτογραφίες από διάφορα σημεία του Δουβλίνου...

τα Docklands στα ανατολικά της πόλης

το ''σύγχρονο'' Δουβλίνο

νηπιαγωγείο στη νότια πλευρά του Liffey με έξυπνο graffiti

η εντυπωσιακή σύνθεση με τα γλυπτά ''The Famine'' μπροστά στο ποτάμι και στο Custom House.
Δημιουργήθηκε το 1997 για να υπενθυμίσει αλλά και να τιμήσει το ένα εκατομμύριο θύματα που έχασαν τη ζωή τους στο μεγάλο λιμό στα μέσα του 19ου αιώνα (1845 - 1849) αλλά και το ένα εκατομμύριο Ιρλανδών που μετανάστευσαν από τη χώρα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 25%!

οι πρώην φυλακές Kilmainham που έχουν μετατραπεί σε ένα ωραίο μουσείο.

εντυπωσιακά graffiti

σπίτια στα προάστια του Δουβλίνου

το Grand Canal στα νότια του Δουβλίνου. Ένα από τα ωραιότερα σημεία στην πόλη.

χαρακτηριστικές πινακίδες δρόμων

Η στάση του λεωφορείου για το αεροδρόμιο ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, σε μία πάροδο στα αριστερά της O’ Connell Street και μετά από μία σύντομη διαδρομή 20' φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Η αναχώρηση μας αυτή τη φορά έγινε από το Terminal 1 του αεροδρομίου γιατί για την επιστροφή είχαμε επιλέξει την Ryanair που χρησιμοποιεί αυτό το terminal. Το τελευταίο δρομολόγιο της Aer Lingus ήταν σχετικά νωρίς, ενώ της Ryanair ήταν πολύ αργά και θέλαμε να εκμεταλευτούμε τη μέρα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Για να είμαι ειλικρινής είχα λίγο άγχος γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ταξιδεύαμε με αυτή την εταιρεία και όπως όλοι μας έχοντας διαβάσει και ακούσει τα πλείστα σχόλια, ιδίως αρνητικά, αναρωτιόμουν τι θα συναντούσαμε. Η γενική εντύπωση ήταν ουδέτερη προς το θετική με μόνη αρνητική εικόνα ίσως την πολύ απότομη και άσχημη προσγείωση αργά το βράδυ στο Gatwick. Από το τράνταγμα θυμάμαι η πλάτη μου να πονά για πολλές μέρες.

Κάπως έτσι πέρασαν αυτές οι τρεις μέρες στην ιδιαίτερη αυτή πόλη.
Οι εντυπώσεις που μας έμειναν είναι πολύ θετικές. Μου φάνηκε μία αρκετά γοητευτική πόλη με πολύ ευγενικούς κατοίκους, πρόθυμους να σε βοηθήσουν σε ότι απορία έχεις και το είδα αρκετές φορές όταν για παράδειγμα ανοίγοντας το χάρτη για να βρω κάποιο σημείο της πόλης, έσπευδαν άμεσα να μας εξυπηρετήσουν.
Είναι μία πόλη στην οποία σίγουρα θα πιείς πολύ, θα φας καλό φαγητό, θα γλεντήσεις και θα γίνεις μία παρέα με ωραίους ανθρώπους και σίγουρα θα φύγεις με ευχάριστες αναμνήσεις.
Ένα τριήμερο νομίζω είναι αρκετό για να δεις όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης. Χρειάζεται όμως να έχεις λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεση σου γιατί αξίζει να κάνεις και τις εκδρομές στις άλλες πόλεις της Ιρλανδίας για να δεις από κοντά την υπέροχη φύση της.

Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτή την ιστορία κάπως μουσικά, με δύο video clip από ένα μαγευτικό συγκρότημα που γνώρισα και έμαθα αυτές τις μέρες που ήμασταν στο Δουβλίνο.
Το συγκρότημα αποτελείται από πέντε πανέμορφα κορίτσια, ονομάζεται ''Celtic Woman'' και έχουν πλούσια δισκογραφία.
Διάβασα κάπου σε κάποια κριτική ότι ''αν οι άγγελοι είχαν φωνή, θα ήταν κάπως έτσι''. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να δοθεί καλύτερος και πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός!

Το πρώτο clip είναι το πασίγνωστο ''You Raise Me Up'' σε live εκτέλεση μπροστά στο κάστρο του Slane, στα βόρεια της Ιρλανδίας κοντά στο Μπέλφαστ

και το δεύτερο ένα παραδοσιακό Gaelic τραγούδι, το Nil Se'n La

Ελπίζω να μην σας κούρασα με την λεπτομερή αφήγηση μου και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που με ανεχτήκατε.
Εύχομαι σε όλους μας πολλά και υπέροχα ταξίδια.