Ιρλανδία Στο Δουβλίνο, εκεί στα ξαφνικά... (λίγο πριν το 2016)

vasnorth

Member
Μηνύματα
594
Likes
1.812

1.

Το πρωτοχρονιάτικο ταξίδι στο Λονδίνο είχε ήδη προγραμματιστεί από τις αρχές Σεπτεμβρίου, όπως πάντα εδώ και πολλά χρόνια και μόνο κάποιες μικρές λεπτομέρειες έμεναν για να ρυθμιστούν.

Όσο πλησίαζε όμως ο καιρός κάπου βλέπαμε ότι και εφέτος οι μέρες που θα περνάγαμε στο Λονδίνο για τις γιορτές ήταν πολλές, σχεδόν δέκα και έτσι πέρασε πολλές φορές η σκέψη να συνδυάζαμε και κάποιον άλλο προορισμό, όπως είχαμε κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν. Βέβαια όσες μέρες και να βρεθείς στο Λονδίνο και όσες φορές και να επισκεφθείς αυτή τη μοναδική πόλη πάντα είναι λίγες και πάντα θα θέλεις να επιστρέφεις, όπως συμβαίνει και σε μένα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Άλλωστε με αυτή την πόλη αλλά και με την ευρύτερη περιοχή της Αγγλίας οι λογαριασμοί που έχω ανοίξει δύσκολα θα κλείσουν. Με συνδέουν δεσμοί και ωραίες αναμνήσεις από σπουδές μέχρι και ανέμελα ταξίδια τότε που κάθε ταξίδι ήταν για όλους μας και μία μικρή κατάκτηση.

'Ετσι λοιπόν αυτή τη φορά και έχοντας καλύψει πολλά κομμάτια του Ηνωμένου Βασιλείου, εκεί στα ξαφνικά, πήραμε την απόφαση τις τρεις πρώτες μέρες του ταξιδιού να τις περάσουμε στο γειτονικό Δουβλίνο. Έπαιξε ρόλο βέβαια και το κοντινό της απόστασης, σχεδόν μία ώρα και κάτι με το αεροπλάνο, αλλά και οι πολλές επιλογές που υπάρχουν τόσο από πτήσεις, όσο και από αεροπορικές εταιρείες.

Να διευκρινίσω φυσικά ότι αναφέρομαι για αναχώρηση από το Λονδίνο και όχι από την Αθήνα. Να σημειώσω συγχρόνως ότι με παρακίνησαν και οι ωραίες αφηγήσεις πολλών μελών του forum με τις εξαίρετες ιστορίες τους, τους οποίους και ευχαριστώ ιδιαίτερα και να συμπληρώσω ότι με αυτή την μικρή ιστορία δεν θέλω να περιγράψω κάτι το διαφορετικό από όσα έχουν εξαιρετικά ειπωθεί, αλλά να μεταφέρω τις εικόνες και τις εντυπώσεις μου από τις λίγες μέρες που περάσαμε σε αυτή την ιδιαίτερη πόλη.

Φτάνοντας λοιπόν την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων στο Λονδίνο μετά από μία άνετη πτήση με την EasyJet, η οποία σημειωτέον στο εφετινό ταξίδι μας εξέπληξε ευχάριστα με την αλλαγή προς το καλύτερο των καθισμάτων της, για το πρώτο βράδυ είχαμε κλείσει διανυκτέρευση στο αεροδρόμιο του Gatwick και συγκεκριμένα στο ''Premier Inn'' που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην έξοδο του North Terminal. Η επιλογή ήταν καλή γιατί την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε σχετικά νωρίς για το Δουβλίνο.

Το επόμενο πρωϊνό αφού αφήσαμε τις αποσκευές στο χώρο φύλαξης του αεροδρομίου (£9 την ημέρα) κατευθυνθήκαμε απευθείας με τις χειραποσκευές και μόνο στην πύλη αναχώρησης.
Να σημειώσω εδώ ότι η πτήση του πηγαιμού έγινε με την Aer Lingus, μία εταιρεία η οποία μας ενθουσίασε με την άνεση, το service, την ευγένεια του πληρώματος και γενικά με την συνολική ποιότητα που αποκόμιζες με την είσοδο σου στο αεροπλάνο. Το κόστος της πτήσης ήταν €45 το άτομο χωρίς αποσκευή, αρκετά χαμηλό νομίζω για πτήση μίας ώρας και κάτι.



Έτσι λίγο πριν το μεσημέρι και μετά από μία άνετη πτήση άρχισαν να φαίνονται σιγά σιγά από το παράθυρο του αεροπλάνου τα πρώτα σπίτια του Δουβλίνου. Οι πρώτες εικονες δείχνουν μία καταπράσινη έκταση με διάσπαρτα καλοδιατηρημένα σπίτια και όσο πλησιάζουμε κοντά στο αεροδρόμιο η ισοροπία ανάμεσα στο αστικό τοπίο και στο πράσινο φαίνεται να διατηρείται σε ικανοποιητικό βαθμό.
Η προσγείωση έγινε στο τέρμιναλ 2 που χρησιμοποιείται από την Aer Lingus. Επειδή είχαμε μόνο χειραποσκευές μαζί μας, γρήγορα και άμεσα βρεθήκαμε στην έξοδο των αφίξεων. Εντύπωση μου έκανε παρόλο που ερχόμασταν από μία χώρα εκτός Schengen δεν υπήρχε κανένας τελωνιακός έλεγχος στην είσοδο του αεροδρομίου, όπως και στην επιστροφή μας στο Λονδίνο. Ίσως οι δύο αυτές χώρες να έχουν υπογράψει μεταξύ τους συμφωνία ελεύθερης μετακίνησης, όπως και έχουν οι χώρες - μέλη της Schengen.

Για να φτάσει τώρα κάποιος στο κέντρο της πόλης υπάρχουν δύο τρόποι, ή να πάρει ταξί ή κάποιο από τα διαθέσιμα λεωφορεία γιατί προς το παρόν μέσο σταθερής τροχιάς δεν υπάρχει. Η απόσταση από το αεροδρόμιο έως το κέντρο της πόλης είναι 10 km και η διάρκεια της διαδρομής περίπου μισή ώρα. Εκτός της τυπικής λεωφορειακής γραμμής 16 και με συχνότητα δρομολογίων κάθε 16’ (€3,30 το απλό εισιτήριο, €2,60 με τη χρήση της Leap Card) αλλά με πολλές στάσεις στη διαδρομή και κάπως άβολα αν έχεις αποσκευές μαζί σου γιατί δεν υπάρχει ξεχωριστός χώρος αποθήκευσης, υπάρχουν και δύο μεγάλες εταιρείες που άνετα σε μεταφέρουν στο κέντρο χωρίς πολλές στάσεις και καθυστέρηση στη διαδρομή.

Η μία είναι η Aircoach 700 και η άλλη η Airlink 747. Το εισιτήριο και για τις δύο γραμμές είναι €6 και με επιστροφή €10. Προτιμήσαμε όμως την Airlink γιατί η κάρτα απεριορίστων διαδρομών Leap Visitor Card (72h) που είχαμε προμηθευθεί κατά την έξοδο από το αεροδρόμιο για να έχουμε απεριόριστες μετακινήσεις στην πόλη, κάλυπτε συγχρόνως και τη διαδρομή με τη συγκεκριμένη εταιρεία από και προς το αεροδρόμιο. Έτσι με €19.50 που είναι το κόστος της κάρτας για τρείς μέρες, ήδη με τις μετακινήσεις για το αεροδρόμιο είχαμε κάνει σχεδόν απόσβεση. Τη συγκεκριμένη κάρτα μπορεί να την προμηθευτεί κάποιος από τα καταστήματα ''Spar'' που υπάρχουν στο αεροδρόμιο αλλά και σε όλη την πόλη. Οι στάσεις των λεωφορείων βρίσκονται ακριβώς έξω από την πύλη των αφίξεων και εύκολα και άμεσα μπορεί να τις βρει ο κάθε ταξιδιώτης.
http://www.dublinairport.com/gns/to-from-the-airport/by-bus-or-coach.aspx



Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στη στάση που μας εξυπηρετούσε για το ξενοδοχείο μας, η πρώτη εντύπωση που σχηματίσαμε για την τουριστική υποδομή αυτής της πόλης ήταν εξόχως θετική.
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο και αφού μας καλωσόρισε ένας ευγενέστατος κύριος από το κέντρο τουριστικών πληροφοριών του δήμου, μας βοήθησε δίνοντας οδηγίες για το πως θα βρούμε το ξενοδοχείο μας.
Κάπως έτσι νομίζω ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν και άλλες πόλεις τους επισκέπτες τους γιατί η πρώτη εντύπωση που θα σχηματίσει κάποιος από μία πόλη που επισκέπτεται είναι και αυτή που θα τον επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό θετικά ή αρνητικά για το υπόλοιπο του ταξιδιού.

Το ξενοδοχείο που είχαμε διαλέξει ήταν το ''Jurys Inn Parnell Street'', σχετικά κοντά στο κέντρο στα βόρεια του ποταμού Liffey και στην αρχή της O’ Connell Street. Ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο, σε πολύ καλή τοποθεσία, με πολύ καθαρά και ευρύχωρα δωμάτια και ένα εξαιρετικό πρωϊνό συμπληρωμένο με λιχουδιές από την Ιρλανδία. Το κλείσαμε και σε πολύ καλή τιμή, μέσω του Otel.com στα €65 το δίκλινο με πρωϊνό, ενώ σε άλλα sites το είχα βρει πάνω από €100. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο ξεκινήσαμε αμέσως για την πρώτη περιήγηση γιατί ο χρόνος ήταν λίγος, μόλις 2 μέρες, για να γνωρίσουμε και να πάρουμε μία ιδέα από τα αξιοθέατα της πόλης.







Το Δουβλίνο αν και δεν ανήκει στο club των πολύ δημοφιλών τουριστικά πρωτευουσών της Ευρώπης - όπως είναι για παράδειγμα η Ρώμη, το Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο ή και η Μαδρίτη ακόμα - εν τούτοις κατέχει σημαντικά ανερχόμενη θέση στον τουριστικό χάρτη της Ευρώπης.
Με πληθυσμό που πλησιάζει γύρω στο 1.800.000 κατοίκους απλώνεται στην ανατολική ακτή της Ιρλανδίας και συγκεκριμένα γύρω από τον ποταμό Liffey στο σημείο που εκβάλλει στην θάλασσα της Ιρλανδίας. Ο ποταμός αυτός διασχίζει από τα δυτικά προς τα ανατολικά το κέντρο του Δουβλίνου και με τα πολυάριθμα γεφύρια του εκτός από τη γοητευτική και ρομαντική νότα που προσδίδει στην πόλη, αποτελεί και σημαντικό ορόσημο της.

Στο Δουβλίνο λοιπόν, στην καταπράσινη πόλη των Κελτών με τους αμέτρητους θρύλους και τις παραδόσεις, στην πόλη της κουλτούρας και του πολιτισμού αλλά και της ξέφρενης διασκέδασης σε ιστορικές pubs και night clubs, όπου δίκαια την κατατάσσουν σε μία από τις πιο ζωντανές πόλεις της Ευρώπης.

Ξεκινήσαμε λοιπόν την περιήγηση από τον πιο γνωστό δρόμο του Δουβλίνου, την περίφημη O’ Connell Street. Η οδός αυτή με πλάτος 50 μέτρων και μήκος σχεδόν 500 μέτρων θεωρείται από τους φαρδύτερους δρόμους της Ευρώπης. Προσωπικά όμως δεν με εντυπωσίασε και τόσο με την έκταση που αναφέρουν, παρά μόνο ίσως με την μεγάλη νησίδα που βρίσκεται ανάμεσα στην άνοδο και την κάθοδο και γενικά μάλλον όλο αυτό το θεωρώ κάπως υπερβολικό. Ένας συνήθης δρόμος είναι σαν αυτούς που συναντάμε στις περισσότερες πόλεις της Ευρώπης, όπου όλοι μας έχουμε συναντήσει και μεγαλύτερους και εντυπωσιακότερους δρόμους.
Ίσως τα παλαιότερα χρόνια ο δρόμος αυτός να είχε μεγαλύτερη αίγλη και να δικαιολογούσε την φήμη που τον ακολουθεί.



το κατάστημα Clerys στην O'Connell Street






το μνημείο του πολιτικού Charles Stewart Parnell στην αρχή της O'Connell Street




Τα σπουδαιότερα αξιοθέατα στην οδό αυτή είναι το Κεντρικό Ταχυδρομείο, σχεδιασμένο σε νεοκλασικό στυλ και σίγουρα ένα από τα πιο επιβλητικά κτίρια της πόλης. Το κτίριο αυτό έχει συνδεθεί και με την ιστορική ''εξέγερση του Πάσχα'' του 1916, όπου τα σημάδια από τους πυροβολισμούς φαίνονται ακόμα στην πρόσοψη. Με την αιματηρή αυτή εξέγερση ξεκίνησε η αντίσταση στη βρετανική κυριαρχία με την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και είχε σαν αποτέλεσμα τον Μάιο του 1921 να υπογραφεί η Αγγλοϊρλανδική συνθήκη και η δημιουργία του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους.






Απέναντι από το Ταχυδρομείο και στο μέσον της λεωφόρου ξεχωρίζει το νεότερο μνημείο του Δουβλίνου, το Spire of Dublin και μπροστά σ’ αυτό το μνημείο το άγαλμα του ακτιβιστή επαναστάτη Jim Larkin. Η μεταλλική αυτή κολώνα των 120 μέτρων φτιάχτηκε για να σημαδέψει την είσοδο του Δουβλίνου στον 21ο αιώνα. Το πρωί ενώ αυτό το μνημείο φαίνεται κάπως αδιάφορο, το βράδυ με τα εντυπωσιακά φώτα που το στολίζουν μοιάζει να γίνεται ένα με τον ουρανό.







Κατηφορίζοντας την O’ Connell Street έχουμε φτάσει πιά κοντά στην όχθη του ποταμού Liffey, όπου η ομώνυμη γέφυρα O’ Connell αποτελεί τον σπουδαιότερο κόμβο που ενώνει το βόρειο με το νότιο τμήμα του Δουβλίνου.
Εκεί κλέβει τις εντυπώσεις το επιβλητικό μνημείο με το άγαλμα του μεγάλου ηγέτη Daniel O’ Connell, που εναντιωνόταν σταθερά στην ένωση με την Βρετανία.



Πολυάριθμες γέφυρες ενώνουν το βόρειο με το νότιο κομμάτι του Δουβλίνου και κάποιες από αυτές αποτελούν από μόνες τους τουριστικό αξιοθέατο.

η O' Donovan Rossa Bridge (1816) και στο βάθος ο Christ Church Cathedral




η Sean O' Casey Bridge (2005)


η Samuel Beckett Bridge (2009)

Από τις πιο πολυφωτογραφημένες όμως είναι η Ha’ Penny Bridge. Η σιδερένια αυτή πεζογέφυρα κατασκευάστηκε το 1816 και παρόλο που το επίσημο όνομα της είναι Liffey Bridge, εν τούτοις έχει επικρατήσει και αναφέρεται ως ''The Ha’ Penny Bridge'' από τη μισή πένα (half penny) που πλήρωναν οι πολίτες για να την διασχίσουν. Το ποσό αυτό δινόταν όχι για να καλυφθεί το κόστος κατασκευής της γέφυρας αλλά για να αντισταθμιστεί η ζημιά από την αντικατάσταση των πλοιαρίων που χρησιμοποιούνταν έως τότε για τη μεταφορά των πολιτών.





Φαίνεται το να κλειδώνουν οι ερωτευμένοι τον έρωτα τους σε κάποια γέφυρα αποτελεί πανευρωπαϊκή συνήθεια


Σταματάμε για λίγο πάνω στη γέφυρα O' Connell για να χαζέψουμε τα κτίρια γύρω από το ποτάμι, μέχρι εκεί που φτάνει η ανθρώπινη ματιά, για να δούμε αν το υδάτινο στοιχείο έχει προσθέσει αυτό το κάτι παραπάνω που έχουν οι περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις, εκείνες δηλαδή που έχουν την τύχη κάποιο ποτάμι να διασχίζει το κέντρο τους. Ίσως να φταίει η συννεφιά και το ψιλόβροχο που άρχισε διακριτικά να πέφτει ή ίσως ακόμα και οι προσδοκίες αλλά και οι εικόνες που είχα πλάσει με το μυαλό μου να ήταν υπερβολικές για αυτή την πόλη αλλά κάπου όμως το σκηνικό με απογοήτευσε. Προσπαθώντας να είμαι όσο γίνεται αντικειμενικός δεν μπορώ να πω ότι το τοπίο γύρω από το ποτάμι έχει κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό. Προσωπικά το βρήκα λίγο αδιάφορο και επίπεδο χωρίς την αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα που συναντάμε, όπως είπα και πριν, σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Μοιάζει σαν να έχουν αδιαφορήσει για την αρχιτεκτονική καλαισθησία του παραποτάμιου μετώπου, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων βέβαια και έχουν επικεντρωθεί στο ιστορικό κέντρο μόνο.
Αν και, όπως διαπιστώνει αμέσως ο επισκέπτης αυτής της πόλης, οι Δουβλινέζοι έχουν επηρεαστεί πάρα πολύ από τον βρετανικό τρόπο ζωής σχεδόν σε όλους τους τομείς - λογικό άλλωστε μετά από τόσα χρόνια αναγκαστικής συνύπαρξης - εν τούτοις η σύγκριση ανάμεσα στις δύο γειτονικές πρωτεύουσες είναι κάπου απογοητευτική αλλά ίσως και άδικη.
Συμφωνώ βέβαια με την άποψη ότι κάθε πόλη είναι μοναδική με τη δική της ταυτότητα και αλλοίμονο αν έμοιαζαν μεταξύ τους. Εδώ όμως άθελα μας κάνουμε τη σύγκριση με άλλες πόλεις αλλά και με το γειτονικό Λονδίνο, γιατί όπως είπα και πριν, οι δύο αυτές πόλεις έχουν κοινούς δεσμούς αλλά και κοινό παρελθόν.
Μπορεί όμως να έκανα βιαστικές εκτιμήσεις και στο τέλος η αποτίμηση να είναι διαφορετική. Η τελική ετυμηγορία θα δοθεί με το τέλος του ταξιδιού.





Αρκετά όμως φλυάρισα και σίγουρα θα σας έχω κουράσει. Συνεχίζουμε λοιπόν τον περίπατο προς το κέντρο της πόλης.
Έχουμε περάσει πλέον στο νότιο τμήμα της πόλης, στο πιο τουριστικό θα έλεγα γιατί εδώ βρίσκονται και τα πιο σημαντικά αξιοθέατα του Δουβλίνου. Από την περιοχή αυτή εξάλλου το Δουβλίνο πήρε και το όνομα του. Στα χρόνια των Βίκινγκς και συγκεκριμένα στην περιοχή γύρω από το Κάστρο υπήρχε μία λίμνη, η Dubh Linn, η ''σκοτεινή λίμνη'' στη γλώσσα των Κελτών, που χρησίμευε από τους Βίκινγκς για να δένουν τα πλοία τους λόγω του ότι η λίμνη αυτή συνδεόταν με το ποταμό Liffey μέσω του παραπόταμου του Poddle.
Καθώς όμως η πόλη με τα χρόνια επεκτεινόταν, γύρω στα 1700 η Dubh Linn και ο Poddle καλύφθηκαν και έτσι με τον καιρό ξεχάστηκαν.

Το νότιο τμήμα του Δουβλίνου γενικά ήταν κάπως υποανάπτυκτο και μόνο μετά το 1592 με την ίδρυση του Trinity College η περιοχή άρχισε σιγά σιγά να αναπτύσσεται και τελικά να καταλήξει να γίνει γύρω στα μισά του 19ου αιώνα σημαντικό κέντρο εμπορίου, πολιτισμού και διασκέδασης.

Σταματώ όμως την ιστορική αναδρομή, επιστρέφω στο σήμερα και συνεχίζουμε τον περίπατο μας εκεί από όπου είχαμε σταματήσει. Είμαστε στις αρχές της νότιας όχθης του Liffey ποταμού και συγκεκριμένα κατηφορίζουμε την Westmoreland Street. Στα μέσα της οδού και στα δεξιά μας ξεκινά η Fleet Street που είναι και η είσοδος της δημοφιλέστερης τουριστικής περιοχής του Δουβλίνου, της περίφημης Temple Bar. Την προσπερνάμε όμως γιατί θέλουμε να βρεθούμε εκεί όταν θα έχει βραδιάσει, θα έχει μαζευτεί ο κόσμος για την διασκέδαση του και η περιοχή θα έχει αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Έχουμε φτάσει στο κέντρο της μεσαιωνικής πόλης, όπου από εδώ ξεκινά η λεωφόρος College Green. Ένας καταπράσινος δρόμος ο οποίος κοσμείται από αγάλματα πολλών επιφανών Ιρλανδών.









Το βλέμμα όλων όμως κλέβει το πολύ εντυπωσιακό κτίριο της Τράπεζας της Ιρλανδίας. Φτιάχτηκε αρχικά το 1739 για να στεγάσει το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο αλλά από το 1781 και μετά έγινε η έδρα της Τράπεζας.
Ένα πραγματικά εντυπωσιακό οικοδόμημα που το βράδυ γίνεται ακόμα ωραιότερο με τον φωτισμό που το αναδεικνύει. Ατυχώς όμως αυτή την εποχή γίνονται έργα επέκτασης του τραμ στην ευρύτερη περιοχή και όπως είναι φυσικό στερούν πολύ από την ομορφιά της ιδιαίτερης αυτής γειτονιάς.







Απέναντι από το κτίριο της Τράπεζας δεσπόζει το τεράστιο συγκρότημα του πιο διάσημου εκπαιδευτικού ιδρύματος της Ιρλανδίας, του Trinity College ή διαφορετικά όπως είναι το επίσημο Ιρλανδικό του όνομα: ''Το Κολέγιο της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος της βασίλισσας Ελισάβετ στο Δουβλίνο''. Ευτυχώς που έχει επικρατήσει ως Trinity College γιατί άντε μετά να θυμάσαι όλο αυτό τον σιδηρόδρομο!

Η ώρα όμως έχει περάσει για τα καλά, σε λίγο θα αρχίσει να σουρουπώνει, είμαστε και στα βόρεια της Ευρώπης και βραδιάζει νωρίς, αλλά και η πείνα αρχίζει να κάνει έντονα την παρουσία της. Δεν θέλουμε όμως να χάσουμε χρόνο για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο γιατί δεν θα προλάβουμε και θα κλείσουν κάποια από τα αξιοθέατα που έχουμε προγραμματίσει να δούμε. Έτσι από ένα γειτονικό super market και συγκεκριμένα από το αγαπημένο Tesco, έχει και εδώ αρκετά σε πολλές γειτονιές πέραν της Βρετανίας, προμηθευτήκαμε τα κλασσικά σάντουιτς για να φάμε πρόχειρα μέχρι το βραδινό δείπνο.

Χωρίς να χάσουμε χρόνο περνούμε το κατώφλι της δυτικής εισόδου του πανεπιστημίου, της West Front, λίγο δύσκολα βέβαια γιατί εμποδίζουν την πρόσβαση τα κάγκελα, όπως είπα και προηγουμένως, από τα έργα του τραμ.

η West Front είσοδος του Trinity College


η West Front από την εσωτερική μεριά


Ο χώρος επιβλητικός και εντυπωσιακός, μία όαση γαλήνης και ηρεμίας απλωμένη σε έκταση 47 στρεμμάτων συνθέτει το παλαιότερο πανεπιστήμιο στην Ιρλανδία. Ιδρύθηκε το 1592 από την βασίλισσα Ελισάβετ την 1η με σκοπό να φιλοξενήσει αρχικά μόνο προτεστάντες μαθητές ως μία εναλλακτική λύση από τα πανεπιστήμια της Ευρώπης που ήταν επηρεασμένα από τον καθολικισμό. Οι ρωμαιοκαθολικοί έγιναν αποδεκτοί μόλις το 1753 και έως τα τέλη του 19ου αιώνα η δράση τους ήταν κάτω από κανόνες και περιορισμούς.







το γήπεδο κρίκετ του πανεπιστημίου


η βιβλιοθήκη Berkeley και το γλυπτό ''σφαίρα σε σφαίρα'' του Ιταλού Arnaldo Pomodoro




Ο χώρος είναι τεράστιος και χρειάζεται αρκετός χρόνος για να περιηγηθείς στους υπέροχους κήπους αλλά και για να δεις από κοντά τα σημαντικότερα εκθέματα, όπως είναι το Βιβλίο του Κελς. Ένα από τα πολυτιμότερα αποκτήματα του πανεπιστημίου αλλά και ολόκληρης της Ιρλανδίας που πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε γύρω στο 800 μ.Χ. Το χειρόγραφο αυτό για να διασωθεί από τις επιδρομές των Βίκινγκς μεταφέρθηκε στην πόλη Kells, 65 χιλιόμετρα βόρεια του Δουβλίνου και τελικά το 1654 δόθηκε από τον επίσκοπο της πόλης στο Trinity Colllege. Το μουσείο όπου φυλάσσεται το Βιβλίο είναι ανοικτό καθημερινά και το εισιτήριο κοστίζει €11, ενώ το online fast - track ticket για να αποφύγεις την ουρά κοστίζει €14.
Πέραν όμως του επιβλητικού χώρου του μουσείου, νομίζω ότι ο θόρυβος που γίνεται γύρω από αυτό το μουσείο καθώς και το εισιτήριο είναι λίγο υπερβολικά, ιδιαίτερα αν δεν έχεις και πολύ χρόνο στη διάθεση σου. Υπάρχουν νομίζω πολλά πιο ενδιαφέροντα μουσεία και αξιοθέατα να επισκεφθεί κανείς.
http://www.tcd.ie/visitors/book-of-kells/





Ο περίπατος είναι πολύ ωραίος μέσα στο καταπράσινο πάρκο και νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου στην εξοχή και όχι στο κέντρο μίας σύγχρονης πόλης. Το μόνο ίσως κουραστικό είναι ότι για να βγούμε έξω από τους χώρους του πανεπιστημίου χρειάζεται να διασχίσουμε ξανά πίσω όλο το απέραντο πάρκο και να βγούμε από την πύλη της West Front από την οποία και μπήκαμε. Υπάρχουν και άλλες πόρτες εξόδου περιμετρικά του πανεπιστημίου αλλά εκείνη την ημέρα ήταν κλειστές.

Βγαίνοντας έξω από το πανεπιστήμιο συνεχίζουμε τον περίπατο μας στον γειτονικό πεζόδρομο της Grafton Street, στον κυριότερο εμπορικό δρόμο του Δουβλίνου. Εδώ είναι συγκεντρωμένες οι πιο γνωστές φίρμες καταστημάτων καθώς και πλήθος από καφέ και εστιατόρια. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο και πολλοί πλανόδιοι μουσικοί και ζογκλέρ για να δείξουν το ταλέντο τους. Ο πεζόδρομος αυτός όλες τις ώρες της ημέρας είναι πάντα γεμάτος, ιδιαίτερα σήμερα που είναι και μέρες εορτών και όλοι έχουν βγει για ψώνια αλλά και για διασκέδαση. Οι πρώτες εντυπώσεις που σχηματίζεις όσο περνά η ώρα και αρχίζει να σουρουπώνει είναι ότι το Δουβλίνο, αν μη τι άλλο, είναι μία φιλική και πολύ ζωντανή πόλη με κατοίκους που ξέρουν να γλεντούν και να διασκεδάζουν.







Αφού περπατήσαμε σχεδόν όλη την Grafton Street μέχρι εκεί που φτάνει στο πάρκο St. Stephen’s Green, επιστρέψαμε στην αρχή της γιατί η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας με το πιο δημοφιλές κορίτσι του Δουβλίνου, την περιβόητη Molly Malone. Η αλήθεια είναι ότι ταλαιπωρηθήκαμε λίγο έως ότου να ανακαλύψουμε την ακριβή θέση του αγάλματος, το οποίο λόγω των εργασιών του τραμ έχει μεταφερθεί προσωρινά από την Grafton Street στην γειτονική Suffolk Street, δίπλα στην εκκλησία του Αγ. Ανδρέα.







Η ιστορία της Molly Malone βασίζεται σε ένα πολύ δημοφιλές τραγούδι, το ''Cockles and Mussels'' (κυδώνια και μύδια). Περιγράφει την θλιβερή ιστορία μιας κοπέλας που το πρωί γύρναγε με το κάρο της στους δρόμους του Δουβλίνου και διαλαλώντας την πραμάτεια της έβγαζε τον επιούσιο πουλώντας τα ψαρικά της ενώ το βράδυ λόγω της μεγάλης φτώχειας και της εξαθλίωσης, που επικρατούσε εκείνη την εποχή, αναγκαζόταν να πουλά την ομορφιά της στους ξένους για να επιζήσει. Τελικά ένας από τους πελάτες της μετέδωσε χολέρα και πέθανε πολύ νέα στους δρόμους του Δουβλίνου. Το δημοφιλές αυτό τραγούδι έχει γίνει ο ανεπίσημος ύμνος της πόλης του Δουβλίνου και βασίζεται σε ένα θρύλο που αναπτύχθηκε στα τέλη του 20ου αιώνα και έλεγε ότι πράγματι υπήρχε τον 17ο αιώνα μία κοπέλα με το όνομα Molly που πωλούσε ψάρια, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια απόδειξη που να το επιβεβαιώνει ότι υπήρξε πραγματικά.

Οι στίχοι του τραγουδιού μας περιγράφουν την ιστορία της Molly Malone και το λυπητερό τέλος της:

In Dublin fair city,
where the girls are so pretty,
I first set my eyes on sweet Molly Malone,
As she wheeled her wheel - barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying , ''Cockles and mussels, alive, alive o''.

''Alive-a-live-o''

Alive-a-live-o''
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''.


She was a fishmonger,
And sure 'twas no wonder,
For so were her father and mother before,
And they both wheeled their barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying, '' Cockles and mussels, alive, alive o''


''Alive-a-live-o''

Alive-a-live-o''
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''.


She died of a fever, And no one could save her,
And that was the end of sweet Molly Malone.
Now her ghost wheels her barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''


''Alive-a-live-o''

Alive-a-live-o''
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''.


Θα μου επιτρέψετε να μεταφέρω και την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, εκτέλεση του τραγουδιού από το ιστορικό συγκρότημα ''The Dubliners''
Συνεχίζουμε τον περίπατο στην γραφική αυτή περιοχή και στο στενό δρομάκι της Clarendon Street, παράλληλο της Grafton, συναντάμε το ιδιαίτερα εντυπωσιακό Powerscourt Townhouse.
Ένα κομψό κτίριο του 18ου αιώνα που μετατράπηκε σε εμπορικό κέντρο το 1981 και περιλαμβάνει αρκετά καταστήματα, καφέ αλλά και κάποια μέρη για φαγητό και ποτό.
Εκεί κάναμε και εμείς ένα διάλειμμα για το βραδινό φαγητό. Διαλέξαμε στον πρώτο όροφο το ''Counter Culture'' ένα πολύ ατμοσφαιρικό εστιατόριο με πολύ καλές επιλογές στο μενού.



το εσωτερικό του Powerscourt House








Είμαστε όμως πια στην πιο hip γειτονιά του Δουβλίνου, στην περίφημη Temple Bar.
Πράγματι μόλις βραδιάσει και ανάψουν τα φώτα η περιοχή αποκτά άλλη όψη, γίνεται μοναδικά γοητευτική. Γινόμαστε και εμείς ένα με τον κόσμο που κάνει τη βόλτα του. Ο καιρός εξάλλου για τέλη Δεκεμβρίου είναι πολύ γλυκός και το κρύο σχετικά υποφερτό. Ο κόσμος αρκετός στα λιθόστρωτα δρομάκια του ιστορικού κέντρου, εξάλλου είναι μέρες γιορτινές και τα μπαράκια της Temple Bar είναι κατάμεστα από ντόπιους αλλά και από πολλούς τουρίστες που έχουν βγει για να διασκεδάσουν.
Στα μέσα της Fleet Street συναντάμε και μία παρέα Έλλήνων να συζητούν υψηλόφωνα που θα πάνε για ποτό.
Εντύπωση μας κάνει που μιά ομάδα αστυνομικών έχει σταματήσει μπροστά σε έναν νεαρό που έπινε μπύρα έξω από μία παμπ και κατάσχουν το μπουκάλι που κράταγε καθώς και ύστερα από έλεγχο και τις υπόλοιπες μπύρες που είχε στο σακίδιο του! Ποιός ξέρει μάλλον θα απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ στο δρόμο.

πινακίδα γραμμένη στα αγγλικά αλλά και στα κελτικά
















λεπτομέρεια τοιχογραφίας ξενοδοχείου στην Temple Bar


Η γειτονιά αυτή έχει κρατήσει την μεσαιωνική ρυμοτομία της με την υπέροχη παραδοσιακή αρχιτεκτονική των κτιρίων και τα καλοδιατηρημένα λιθόστρωτα δρομάκια. Το όνομα της πιθανολογείται ότι το πήρε από τον Sir William Temple ο οποίος ήταν κοσμήτορας στο Trinity College το 1609 και είχε την έπαυλή του στην περιοχή.

Η ώρα όμως έχει περάσει για τα καλά και η κούραση έχει πλέον αρχίσει να κάνει έντονη την παρουσία της, ξεκίνησε και ένα ψιλόβροχο σαν να μας έλεγε ψιθυριστά ότι είναι ώρα πια για ύπνο.

Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη μας μέρα στο Δουβλίνο, περπατώντας στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Ήδη οι εικόνες που αντικρύσαμε μέχρι τώρα με έκαναν να βλέπω διαφορετικά αυτή την πόλη.
Αύριο, περισσότερο ξεκούραστοι, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερα.

 
Last edited:

vasnorth

Member
Μηνύματα
594
Likes
1.812
2.

Δεύτερη μέρα σήμερα του ταξιδιού μας και νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο για την συνέχεια της περιήγησης μας.

Επειδή θα είχαμε λίγες μέρες στη διάθεση μας, είχα φροντίσει από την Αθήνα να κάνω κράτηση για τα γνωστά ''hop on- hop off '' λεωφορεία για να μπορέσουμε να δούμε όσο γίνεται περισσότερα σημεία αυτής της πόλης, ιδίως τα κάπως απομακρυσμένα. Εκείνες τις μέρες υπήρχε και μία προσφορά και το εισιτήριο κόστιζε €14,50 για 48 ώρες.
Αν και δεν πολυσυμπαθώ τέτοιου είδους ξεναγήσεις, ιδίως όταν βρίσκεσαι σε κάποια μεγαλούπολη υπάρχει ο κίνδυνος να κολλήσεις στην κίνηση, στο συγκεκριμένο ταξίδι όμως το μέσο αυτό ξενάγησης έμοιαζε μονόδρομος. Ευτυχώς το εγχείρημα αυτό ήταν τελικά αρκετά αποτελεσματικό και είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε πολλά άγνωστα σημεία του Δουβλίνου αλλά να γλυτώσουμε και αρκετό ποδαρόδρομο.
https://citysightseeingdublin.ie/

Γενικά η πόλη είναι σχετικά μικρή και ιδίως τα περισσότερα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους, συγκεντρωμένα γύρω από τον ποταμό Liffey, κάποια στα βόρεια και τα περισσότερα από αυτά στα νότια.

Τα βασικότερα ΜΜΜ είναι τα λεωφορεία, το τραμ και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος.
Η Dublin Bus, η βασική εταιρεία λεωφορείων, έχει πολλές γραμμές με καλή συχνότητα στα δρομολόγια και καλές ανταποκρίσεις.
Το τραμ (η εταιρεία που τα διαχειρίζεται ονομάζεται Luas) δημιουργήθηκε το 2004 και προς το παρόν υπάρχουν μόνο δύο γραμμές. Η κόκκινη που ξεκινά από τα ανατολικά, από τα Docklands, διασχίζει το βόρειο - παράλληλα με το ποτάμι - κομμάτι της πόλης και τερματίζει στα νοτιοδυτικά προάστεια του Δουβλίνου. Ενώ η μπλε γραμμή ενώνει κάθετα το βόρειο με το νότιο τμήμα της πόλης.
Γενικά όμως το τραμ δεν καλύπτει τις τουριστικές περιοχές του Δουβλίνου, πλην εξαιρέσεων και για τον επισκέπτη της πόλης δεν είναι και τόσο εξυπηρετικό.
https://www.luas.ie/routes/

Υπάρχει τέλος και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, ο Dart, ο οποίος συνδέει τα προάστεια με πολλά σημεία της πόλης.

Ξεκινώντας λοιπόν αρχίσαμε πάλι να κατηφορίζουμε την O’ Connell Street, η οποία έτσι και αλλιώς ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Θέλαμε να δούμε κάποιους παράδρομους, προτού πάρουμε το hop on- hop off λεωφορείο, που η αφετηρία του ήταν κάπου στην αρχή της O’ Connell Street.
Στα μέσα της κεντρικής αυτής οδού και στο ύψος του Ταχυδρομείου ξεκινά ο πεζόδρομος της Henry Street, η εναλλακτική πρόταση του Δουβλίνου για ψώνια και αγορές, ο ''φτωχός συγγενής'' της Grafton Street θα μπορούσαμε να πούμε, όπου εδώ οι τιμές είναι πολύ χαμηλότερες από ότι στα νότια του ποταμού.
Υπάρχουν πολλά καταστήματα και πολυκαταστήματα κατά μήκος του δρόμου με πιο αξιόλογα το Arnotts και το Jervis Shopping Centre. Κάναμε και ένα πέρασμα σε κάποια τμήματα των ορόφων του Arnotts, αρκετά συμπαθητικό θα έλεγα, χωρίς όμως να φτάνει στα αντίστοιχα του Λονδίνου (ωχ! πάλι άρχισα τις συγκρίσεις).

η Henry Street το πρωί γεμάτη κόσμο...


... και το βράδυ κάπως πιο ήσυχη. Οι ντόπιοι προτιμούν την γειτονιά γύρω από την Temple Bar, νότια του ποταμού




Στο τέλος της Henry Street συναντάμε και την υπαίθρια αγορά τροφίμων και λαχανικών της Moore Street, η οποία δίνει ζωντάνια και χρώμα στην περιοχή.
Σε κάποιο σημείο της αγοράς υπάρχει και το άγαλμα της Mrs. Brown, το οποίο προσελκύει πολλούς τουρίστες για μία φωτογραφία μαζί της. Η ιστορία της είναι εξίσου θλιβερή, όπως και της Molly Malone, ενώ συγχρόνως έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο προσεγγίζοντας το θέμα κάπως αισιόδοξα με την Anjelica Huston στον βασικό ρόλο. Έχει γίνει και διασκευή σε τηλεοπτική σειρά ως κωμωδία όμως.
http://www.imdb.com/title/tt0160509/
Αφορά την αληθινή ιστορία της Agnes Browne η οποία, αφού έχασε τον άντρα της από απροσδόκητο θάνατο το 1967 στο μέσον της οικονομικής κρίσης που μάστιζε την Ιρλανδία, αναγκάζεται να δανειστεί από έναν τοκογλύφο για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Για να μπορέσει όμως να τα βγάλει πέρα και να γλυτώσει από τα χρέη της αναγκάζεται να πουλά φρούτα και λαχανικά στην υπαίθρια αγορά της Moore Street ενώ συγχρόνως αρρωσταίνει και από καρκίνο. Πολλές φορές δυστυχώς η ίδια η ζωή φτιάχνει τα πιο δραματικά σενάρια.
Γενικά όπως θα διαπιστώσει ο επισκέπτης αυτής της πόλης, το Δουβλίνο είναι διάσπαρτο από τέτοιου είδους αγάλματα και συνθέσεις και τους αρέσει έτσι να τιμούν πρόσωπα αλλά και γεγονότα της ιστορίας και του πολιτισμού τους.





Στην προέκταση της Henry Street αλλά από την απέναντι πλευρά της O’Connell, στην North Earl Street, αξίζει ένα πέρασμα για μία φωτογραφία στο ιδιαίτερο άγαλμα του μεγάλου James Joyce.



Η Ιρλανδία αν και μικρή χώρα έχει προσφέρει πολλά στον παγκόσμιο πολιτισμό και ιδιαίτερα στην λογοτεχνία. Είναι η χώρα που μπορεί να υπερηφανεύεται για τα τέσσερα βραβεία νόμπελ λογοτεχνίας που έχουν κερδίζει σπουδαίοι συγγραφείς της. Όπως ο William B. Yeats (1923), o George Bernard Shaw (1925), o Samuel Beckett (1969) και τέλος ο Seamus Heaney (1995).
Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε να αναφέρουμε και τους άλλους μεγάλους όπως τον Oscar Wilde, τον Sean O’ Casey ή ακόμα και τον Jonathan Swift.

Με το λεωφορείο Hop on- Hop off συνεχίζουμε την περιήγηση και αφού περάσουμε από πολλά ενδιαφέροντα σημεία σταματάμε στην περιοχή που χαρακτηρίζεται και ως Μεσαιωνική ή αλλιώς και γειτονιά των Βίκινγκς με σπουδαιότερο αξιοθέατο το Κάστρο του Δουβλίνου.

Το κάστρο αυτό φτιάχτηκε το 1204 υπό τις διαταγές του βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας για την αμυντική θωράκιση της πόλης. Χαρακτηριστική είναι η κεντρική αυλή που παλιά περιστοιχιζόταν από υψηλά τείχη και κυκλικούς πύργους σε κάθε γωνία, ενώ σήμερα όμως σώζεται μόνο ένας από αυτούς.
Στην μακραίωνη ιστορία του πέρασε από πολλές φάσεις και χρήσεις ενώ πάντα είχε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της πόλης.
Εδώ έγινε και η έδρα του νεοσύστατου Ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους, όπου το 1922 παραδόθηκε επίσημα στον Michael Collins και στην προσωρινή Ιρλανδική κυβέρνηση.
Σήμερα το Κάστρο φιλοξενεί σημαντικές εκθέσεις και συνέδρια. Αυτά που αξίζουν για να δει κάποιος είναι το Βασιλικό Παρεκκλήσι και η Αίθουσα του Θρόνου.
Από τα πιο ενδιαφέροντα όμως αξιοθέατα νομίζω ότι είναι η Βιβλιοθήκη Τσέστερ Μπίτι. Χάριν της γενναιόδωρης δωρεάς του μεγάλου αυτού συλλέκτη, του Alfred Chester Beatty, το Δουβλίνο κατέχει μία από τις σημαντικότερες βιβλιοθήκες στον κόσμο με ισλαμικά χειρόγραφα, αντικείμενα κινεζικής και ιαπωνικής τέχνης αλλά και πλήθος άλλα χειροτεχνήματα από όλη την Ασία. Η είσοδος στους χώρους του Κάστρου και σε όλα τα αξιοθέατα, συμπεριλαμβανομένης και της Βιβλιοθήκης Τσέστερ Μπίτι, είναι ελεύθερη. Εκτός μόνο από τα Βασιλικά Διαμερίσματα όπου η είσοδος γίνεται με ξεναγό και εισιτήριο.

Το Κάστρο του Δουβλίνου με τον Norman Tower στο μέσον, τα State Apartments αριστερά και το Chapel Royal δεξιά


το Βασιλικό Παρεκκλήσι


τα Βασιλικά Διαμερίσματα




η Chester Beatty Library




Φεύγοντας από το Κάστρο συνεχίσαμε στην ίδια γειτονιά για να δούμε τους δύο σημαντικότερους ναούς του Δουβλίνου, τον καθεδρικό ναό του Χριστού αρχικά και τον ναό του Αγίου Πατρικίου αργότερα το απόγευμα.

Ξεκινήσαμε από τον καθεδρικό ναό του Χριστού, ο οποίος βρίσκεται σχεδόν δίπλα στο κάστρο πάνω σε ένα ύψωμα, στο St. Michaels Hill, από όπου η θέα προς το ποτάμι είναι εντυπωσιακή.
Ο ναός αυτός, ένας από τους μεγαλύτερους του Δουβλίνου, κατασκευάστηκε το 1038 από ξύλο ενώ το 1172 κατεδαφίστηκε και κτίστηκε από πέτρα. Το συνολικό οικοδόμημα είναι πολύ επιβλητικό και εκτός της περιήγησης στον κύριο ναό αξίζει να δει ο επισκέπτης και την εντυπωσιακά τεράστια κρύπτη. Αναστηλώθηκε πρόσφατα και περιλαμβάνει εκθέματα με πολλά ευρήματα, όπως η έκθεση ''Θησαυροί του Καθεδρικού Ναού'' αλλά και μία συλλογή με κοστούμια και αντικείμενα από την τηλεοπτική σειρά ''The Tudors'', όπου στην κρύπτη γυρίστηκαν πολλές σκηνές.

ο Christ Church Cathedral στον λόφο St. Michaels












η Κρύπτη








Εξ ίσου όμορφοι είναι και οι περιποιημένοι κήποι γύρω από τον ναό.



Απέναντι από τον καθεδρικό υπάρχει και το μουσείο της Dublinia. Με πρόσβαση από το ναό μέσω μίας κλειστής γέφυρας, στο μεσαιωνικό αυτό κτήριο παρουσιάζεται σε τρεις ορόφους με πλούσια οπτικοακουστικά μέσα η ιστορία του μεσαιωνικού Δουβλίνου.
Η έκθεση αξίζει πάρα πολύ και προσωπικά πιστεύω ότι είναι από τα πιο εντυπωσιακά μουσεία του Δουβλίνου. Το εισιτήριο για την είσοδο στον καθεδρικό ναό είναι €6 και για την Dublinia €8,50. Υπάρχει και το συνδυασμένο εισιτήριο και για τις δύο εκθέσεις με €13,25 το οποίο και χρησιμοποιήσαμε.



η κλειστή γέφυρα που ενώνει τον Christ Church Cathedral με το μουσείο της Dublinia






σκηνές από την καθημερινή ζωή των Βίκινγκς









μέχρι και πολύ ''προσωπικές'' στιγμές ... με συνοδεία ηχητικής υπόκρουσης!




Η ώρα όμως έχει περάσει για τα καλά και αποφασίζουμε να κάνουμε ένα διάλειμα για φαγητό και να συνεχίσουμε την περιήγηση το απόγευμα. Περπατήσαμε μέχρι την Grafton Street και σε μία πάροδο, στην Duke Str., καθήσαμε σε μία από τις πιό ιστορικές pub του Δουβλίνου, στο The Duke.
http://www.thedukedublin.com/
Πολύ ατμοσφαιρικό μέρος με ευχάριστη διακόσμηση. Δύο κυρίως πιάτα - κοκκινιστό αρνάκι Wicklow και παραδοσιακό Irish stew (έμοιαζε σαν ουγγρικό γκούλας), ένα ορεκτικό και δύο μπύρες - κόστισαν περίπου 40 ευρώ. Είμασταν και σχετικά νωρίς και δεν είχε και πολύ κόσμο και ήταν ακόμα καλύτερα.
Χαλαρώσαμε αρκετά και ξεκούραστοι θα συνεχίζαμε την περιήγηση μας το απόγευμα.
 
Last edited:

vasnorth

Member
Μηνύματα
594
Likes
1.812
3.

Ο πρωινός μας περίπατος της δεύτερης μέρας στις μεσαιωνικές γειτονιές του Δουβλίνου ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη μας στον δεύτερο σημαντικότερο ναό του Δουβλίνου, στον καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου.
Ιδρύθηκε το 1191 και είναι η μεγαλύτερη εκκλησία του Δουβλίνου. Εδώ γίνονται οι μεγάλες εκδηλώσεις της πόλης και είναι η έδρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Το εισιτήριο και εδώ όπως και στον καθεδρικό του Χριστού κοστίζει €6.



Ο ναός αυτός είναι από τα πολύ δημοφιλή αξιοθέατα του Δουβλίνου, έτσι και εκείνο το πρωινό που βρεθήκαμε και εμείς πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην ουρά, αν και ψιλόβρεχε, για να περιηγηθεί στο εσωτερικό του ναού.
Εντύπωση μας έκανε που ο ευγενικός ταμίας στην είσοδο σε ρωτούσε από πιο μέρος έρχεσαι και αφού το πληκτρολογούσε σου έδινε μετά το εισιτήριο. Μάλλον θα κρατούν αρχείο με τον τόπο προέλευσης των επισκεπτών.
Μας άρεσαν περισσότερο τα βιτρό, τα περίτεχνα χρωματιστά πλακίδια στο πάτωμα καθώς και τα πολυάριθμα μνημεία επιφανών Ιρλανδών, όπως οι τάφοι του μεγάλου λογοτέχνη Jonathan Swift και της φίλης του Στέλλας που υπήρξε και πρωτοπρεσβύτερος του ναού.





ο επιβλητικός διάδρομος με τα στασίδια της χορωδίας πριν την Αγία Τράπεζα









Φεύγοντας από το ναό του Αγίου Πατρικίου κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τη μεριά του κάστρου όπου πίσω από τα τείχη βρίσκεται ένα από τρία ωραιότερα κτίρια του Δουβλίνου, το Δημαρχείο.
Εξαιρετικό δείγμα γεωργιανής αρχιτεκτονικής, ολοκληρώθηκε το 1779 για να στεγάσει αρχικά το βασιλικό Χρηματιστήριο. Από τα πιο εντυπωσιακά σημεία του Δημαρχείου είναι η κυκλική αίθουσα, η Ροτόντα, την οποία πρωτοσυναντάμε μόλις περνάμε το κατώφλι της εισόδου. Κάπου μας θυμίζει το Πάνθεον της Ρώμης. Ένας τεράστιος θόλος στηρίζεται από δώδεκα κολώνες και στο χώρο αυτό συγκεντρώνονταν οι έμποροι για να συζητήσουν για δουλειές. Πρόσφατα ανακατασκευάστηκαν και τα υπόγεια όπου παρουσιάζεται και μία οπτικοακουστική έκθεση με τίτλο: ''The Story of the Capital''.
Σήμερα στο Δημαρχείο τελούνται εκτός των μεγάλων δημόσιων τελετών και ιδιωτικές εκδηλώσεις, όπως γάμοι, εκθέσεις και συνέδρια. Το Δημαρχείο είναι ανοικτό καθημερινά, εκτός της Κυριακής και το εισιτήριο κοστίζει €4.









Άρχισε σιγά σιγά να νυχτώνει και πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο κάναμε κι ένα μεγάλο περίπατο κατά μήκος της νότιας προβλήτας του ποταμού για να δούμε και το βράδυ πως φαίνεται φωταγωγημένο το Δουβλίνο.
Πράγματι οι εικόνες είναι πολύ διαφορετικές από ότι αντικρύζει κάποιος το πρωί, πράγμα βέβαια που συμβαίνει και σε όλα τα μέρη του κόσμου μόλις ανάψουν τα φώτα και φωτιστούν τα μνημεία και τα σημαντικότερα αξιοθέατα.
Το πιο επιβλητικό κτίριο που εντυπωσιάζει κυρίως με τον όγκο του είναι το κτίριο του Τελωνείου.
Έχει μήκος 114 μέτρων με αψίδες και καμάρες καθώς και 14 κεφαλές που συμβολίζουν ποταμούς της Ιρλανδίας.
Στην πολύχρονη ιστορία του το κτίριο αυτό έγινε μάρτυρας πολλών ιστορικών αλλαγών.
Ξεκίνησε αρχικά σαν χώρος συλλογής φόρων, μετά έγινε έδρα του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους και σήμερα στεγάζει το υπουργείο περιβάλλοντος και κάποιες κρατικές υπηρεσίες. Υπέστη όμως και μία σημαντική καταστροφή όταν το 1921, στη διάρκεια του πολέμου για την Ιρλανδική ανεξαρτησία, παραδόθηκε στις φλόγες από τον IRA και παρ’ όλες τις εργασίες αποκατάστασης τα σημάδια είναι και σήμερα ορατά.
Από το χώρο αυτό όμως θα περάσουμε και το πρωί για να δούμε από κοντά και το μνημείο που έχει στηθεί έξω από το Τελωνείο για να τιμηθούν τα θύματα του μεγάλου λιμού που αποδεκάτισε την Ιρλανδία στα μέσα του 19ου αιώνα.



λεπτομέρεια μίας από τις 14 κεφαλές στις αψίδες του Τελωνείου


Πριν όμως πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο δεν γίνεται να μην κάνουμε και ένα πέρασμα για μία τελευταία Guinness σε μία από τις πιο ιστορικές παμπ του Δουβλίνου και συγκεκριμένα την Mulligans στο μέσον της Poolbeg Street, κοντά στο ποτάμι.
http://www.mulligans.ie/

Ξημέρωσε και η τελευταία μας μέρα στο Δουβλίνο. Η πτήση μας για το Λονδίνο όμως είναι πολύ αργά το απόγευμα και έτσι έχουμε όλο το πρωινό στη διάθεση μας για να δούμε ότι εκκρεμότητες είχαμε αφήσει αλλά και για τις τελευταίες φωτογραφίες και ίσως και κάποιες αγορές για δώρα και αναμνηστικά.

Αφού κάναμε check out στο ξενοδοχείο αφήσαμε τις χειραποσκευές μας στο χώρο φύλαξης και ξεκινήσαμε για την τελευταία περιήγηση.
Αυτή τη φορά πήραμε από νωρίς το hop on - hop off λεωφορείο για να δούμε ότι είχαμε παραλείψει. Είμασταν τυχεροί γιατί κατά τύχη μπήκαμε στη δεύτερη γραμμή, γιατί πέραν της κλασσικής πρώτης γραμμής που περνά από όλα τα γνωστά αξιοθέατα υπάρχει και μία άλλη, που περνά από κάπως απομακρυσμένα προάστια του Δουβλίνου στα βορειοδυτικά και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά και τη φύση που είναι πιο έντονη από ότι στο κέντρο.

Περάσαμε από το Πάρκο Φοίνιξ στα δυτικά της πόλης, όπου το λεωφορείο το διασχίζει σχεδόν όλο και έτσι όταν δεν έχεις πολύ χρόνο είναι ένας ξεκούραστος τρόπος για να πάρεις μία ιδέα από τα αξιοθέατα του τεράστιου αυτού πάρκου.
Ο οδηγός του λεωφορείου, ο οποίος παράλληλα εκτελούσε και χρέη ξεναγού και μάλιστα με πολύ χιούμορ και αρκετό τραγούδι όλες τις μέρες της ξενάγησης, μας είπε ότι αναλογικά για μία τόσο μικρή πόλη το πάρκο αυτό είναι το μεγαλύτερο περιφραγμένο στην Ευρώπη με έκταση πάνω από 7.000 στρέμματα.
Το όνομα Φοίνιξ δεν προέρχεται από το μυθικό πτηνό αλλά από την κελτική φράση Fionn Uisce που σημαίνει ''καθαρό νερό'' λόγω μίας πηγής που υπήρχε εδώ από τα παλιά.
Το πάρκο αυτό είναι πολύ δημοφιλές στους κατοίκους ιδίως τα σαββατοκύριακα όπου συγκεντρώνονται για να χαρούν τη φύση, να αθληθούν αλλά και για να περάσουν τη μέρα τους στον δεύτερο παλαιότερο ζωολογικό κήπο της Ευρώπης.



το μνημείο του Ουέλινγκτον κοντά στην είσοδο του πάρκου


Συνεχίζοντας τη διαδρομή περάσαμε και από ένα πάρκο και ένα στάδιο που πραγματικά δεν το είχα ακούσει ποτέ. Αυτό ήταν το Croke Park και το ομώνυμο στάδιο το οποίο είναι έδρα της Gaelic Athletic Association (GAA) στο οποίο τελούνται αγώνες Ιρλανδικού football και hurling, ένα είδος παλαιού Ιρλανδικού παιχνιδιού που μοιάζει με το αμερικάνικο baseball.

η είσοδος του σταδίου Croke Park και το μουσείο GAA








Επόμενη στάση θα ήταν το παλιό αποστακτήριο Old Jameson όπου από το 1780, στην Bow Str., παρασκευάζεται το ουίσκι Jameson το οποίο μαζί με την μπύρα Guinness αποτελούν κομμάτια της Ιρλανδικής κουλτούρας.
Επιλέξαμε να επισκεφθούμε αυτό το αποστακτήριο μόνο γιατί ο χρόνος ήταν περιορισμένος και θα χάναμε την περιήγηση σε άλλα αξιοθέατα. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία με πλούσια οπτικοακουστική αφήγηση να δει όλη τη διαδικασία παρασκευής του διάσημου αυτού ουίσκι και στο τέλος να δοκιμάσει και ένα ποτήρι πριν φύγει. Το μουσείο είναι ανοικτό καθημερινά από τις 09:00' έως τις 18:00' και το εισιτήριο κοστίζει €16. Επειδή όμως είναι πολύ δημοφιλές στους τουρίστες καλύτερες ώρες επίσκεψης είναι από τις 09:00' έως τις 13:00' γιατί μετά συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Το μουσείο εξυπηρετεί η κόκκινη γραμμή του τραμ και η στάση ''Smithfield''.











Λίγο πιο κάτω από το αποστακτήριο, στον παράλληλο της Bow Street, συναντάμε την Greek Street, έναν μικρό ήσυχο δρόμο που βγάζει στη βόρεια προβλήτα του ποταμού Liffey όπου εκεί ξεχωρίζει το Δικαστικό Μέγαρο. Ένα εντυπωσιακό κτίριο με την ροτόντα στην κορυφή και τον πανύψηλο νεοκλασικό θόλο. Μόνο που αυτή την εποχή γίνονται έργα συντήρησης και είναι καλυμμένος με σκαλωσιές.





Μετά από μία μεγάλη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού και αφού περάσαμε στο νότιο κομμάτι του Δουβλίνου κατεβήκαμε στη στάση κοντά στο Trinity College γιατί θέλαμε να κλείσουμε την περιήγηση σε αυτή την ιδιαίτερη πόλη με την Merrion Square.
Η πλατεία αυτή, αν και βασικά θυμίζει μεγάλο πάρκο, είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλατείες του Δουβλίνου. Έως το 1950 η περιοχή ήταν γεμάτη κατοικίες, σήμερα όμως πλέον αποτελείται από κτίρια με δημόσιες υπηρεσίες. Περιστοιχίζεται από πολλά σημαντικά και ωραία κτίρια, όπως το Leinster House, το National Museum και την National Gallery.

το άγαλμα του George Bernard Shaw στην National Gallery


Η πλατεία είναι γεμάτη πυκνά και πανύψηλα δένδρα καθώς και με ωραίες συνθέσεις λουλουδιών.
Στη βόρεια είσοδο της πλατείας ξεχωρίζει το άγαλμα του Oscar Wilde, του οποίου το σπίτι ήταν πολύ κοντά.





το άγαλμα του Oscar Wilde στη Merrion Square




πρωτότυπη παιδική χαρά στη Merrion Square


τοιχογραφία κτιρίου κοντά στη Merrion Square


Αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο γιατί πλησίαζε η ώρα για την αναχώρηση μας για το αεροδρόμιο.
Προηγουμένως κάναμε και μία στάση στα καταστήματα Carrolls για να αγοράσουμε δώρα και αναμνηστικά. Η αλυσίδα αυτή είναι η μεγαλύτερη στο Δουβλίνο με πολλά καταστήματα και έχει μεγάλη ποικιλία από πολλά ποιοτικά προϊόντα από την Ιρλανδία.

Προσθέτω και κάποιες χαρακτηριστικές φωτογραφίες από διάφορα σημεία του Δουβλίνου...

τα Docklands στα ανατολικά της πόλης


το ''σύγχρονο'' Δουβλίνο




νηπιαγωγείο στη νότια πλευρά του Liffey με έξυπνο graffiti


η εντυπωσιακή σύνθεση με τα γλυπτά ''The Famine'' μπροστά στο ποτάμι και στο Custom House.
Δημιουργήθηκε το 1997 για να υπενθυμίσει αλλά και να τιμήσει το ένα εκατομμύριο θύματα που έχασαν τη ζωή τους στο μεγάλο λιμό στα μέσα του 19ου αιώνα (1845 - 1849) αλλά και το ένα εκατομμύριο Ιρλανδών που μετανάστευσαν από τη χώρα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 25%!






οι πρώην φυλακές Kilmainham που έχουν μετατραπεί σε ένα ωραίο μουσείο.


εντυπωσιακά graffiti




σπίτια στα προάστια του Δουβλίνου


το Grand Canal στα νότια του Δουβλίνου. Ένα από τα ωραιότερα σημεία στην πόλη.


χαρακτηριστικές πινακίδες δρόμων






Η στάση του λεωφορείου για το αεροδρόμιο ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, σε μία πάροδο στα αριστερά της O’ Connell Street και μετά από μία σύντομη διαδρομή 20' φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Η αναχώρηση μας αυτή τη φορά έγινε από το Terminal 1 του αεροδρομίου γιατί για την επιστροφή είχαμε επιλέξει την Ryanair που χρησιμοποιεί αυτό το terminal. Το τελευταίο δρομολόγιο της Aer Lingus ήταν σχετικά νωρίς, ενώ της Ryanair ήταν πολύ αργά και θέλαμε να εκμεταλευτούμε τη μέρα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Για να είμαι ειλικρινής είχα λίγο άγχος γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ταξιδεύαμε με αυτή την εταιρεία και όπως όλοι μας έχοντας διαβάσει και ακούσει τα πλείστα σχόλια, ιδίως αρνητικά, αναρωτιόμουν τι θα συναντούσαμε. Η γενική εντύπωση ήταν ουδέτερη προς το θετική με μόνη αρνητική εικόνα ίσως την πολύ απότομη και άσχημη προσγείωση αργά το βράδυ στο Gatwick. Από το τράνταγμα θυμάμαι η πλάτη μου να πονά για πολλές μέρες.

Κάπως έτσι πέρασαν αυτές οι τρεις μέρες στην ιδιαίτερη αυτή πόλη.
Οι εντυπώσεις που μας έμειναν είναι πολύ θετικές. Μου φάνηκε μία αρκετά γοητευτική πόλη με πολύ ευγενικούς κατοίκους, πρόθυμους να σε βοηθήσουν σε ότι απορία έχεις και το είδα αρκετές φορές όταν για παράδειγμα ανοίγοντας το χάρτη για να βρω κάποιο σημείο της πόλης, έσπευδαν άμεσα να μας εξυπηρετήσουν.
Είναι μία πόλη στην οποία σίγουρα θα πιείς πολύ, θα φας καλό φαγητό, θα γλεντήσεις και θα γίνεις μία παρέα με ωραίους ανθρώπους και σίγουρα θα φύγεις με ευχάριστες αναμνήσεις.
Ένα τριήμερο νομίζω είναι αρκετό για να δεις όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης. Χρειάζεται όμως να έχεις λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεση σου γιατί αξίζει να κάνεις και τις εκδρομές στις άλλες πόλεις της Ιρλανδίας για να δεις από κοντά την υπέροχη φύση της.

Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτή την ιστορία κάπως μουσικά, με δύο video clip από ένα μαγευτικό συγκρότημα που γνώρισα και έμαθα αυτές τις μέρες που ήμασταν στο Δουβλίνο.
Το συγκρότημα αποτελείται από πέντε πανέμορφα κορίτσια, ονομάζεται ''Celtic Woman'' και έχουν πλούσια δισκογραφία.
Διάβασα κάπου σε κάποια κριτική ότι ''αν οι άγγελοι είχαν φωνή, θα ήταν κάπως έτσι''. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να δοθεί καλύτερος και πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός!

Το πρώτο clip είναι το πασίγνωστο ''You Raise Me Up'' σε live εκτέλεση μπροστά στο κάστρο του Slane, στα βόρεια της Ιρλανδίας κοντά στο Μπέλφαστ

και το δεύτερο ένα παραδοσιακό Gaelic τραγούδι, το Nil Se'n La

Ελπίζω να μην σας κούρασα με την λεπτομερή αφήγηση μου και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που με ανεχτήκατε.
Εύχομαι σε όλους μας πολλά και υπέροχα ταξίδια.

 
Last edited:

greco

Member
Μηνύματα
1.144
Likes
3.315
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γυρος Τουρκιας
Δεν θα πω πολλα,η παρουσιαση σου ηταν εξαιρετικη!Μπραβο φιλε μου,ευχομαι πολλα ομορφα ταξιδια:clap:
 

alma

Member
Μηνύματα
3.717
Likes
15.013
Πραγματικά ευχαριστώ. Μας ταξίδεψες σε μια χώρα που έχω σκοπό να επισκεφτώ και μου ασκεί από παλιά μια ιδιαίτερη έλξη....
 

marquis

Member
Μηνύματα
1.284
Likes
898
Αν και, όπως διαπιστώνει αμέσως ο επισκέπτης αυτής της πόλης, οι Δουβλινέζοι έχουν επηρεαστεί πάρα πολύ από τον βρετανικό τρόπο ζωής σχεδόν σε όλους τους τομείς - λογικό άλλωστε μετά από τόσα χρόνια αναγκαστικής συνύπαρξης - εν τούτοις η σύγκριση ανάμεσα στις δύο γειτονικές πρωτεύουσες είναι κάπου απογοητευτική αλλά ίσως και άδικη.
Συμφωνώ βέβαια με την άποψη ότι κάθε πόλη είναι μοναδική με τη δική της ταυτότητα και αλλοίμονο αν έμοιαζαν μεταξύ τους. Εδώ όμως άθελα μας κάνουμε τη σύγκριση με άλλες πόλεις αλλά και με το γειτονικό Λονδίνο, γιατί όπως είπα και πριν, οι δύο αυτές πόλεις έχουν κοινούς δεσμούς αλλά και κοινό παρελθόν.
Μπορεί όμως να έκανα βιαστικές εκτιμήσεις και στο τέλος η αποτίμηση να είναι διαφορετική. Η τελική ετυμηγορία θα δοθεί με το τέλος του ταξιδιού.
Κατ'αρχάς πολύ ωραία αφήγηση. Αποδίδει πολύ όμορφα τις κύριες εικόνες της πόλης. Έχω να πω ότι μετά απο 3 φορές που το έχω επισκεφθεί θα συμφωνήσω με αυτό που έγραψες. Πάντα βρίσκω το Δουβλίνο "λίγο" συγκριτικά με άλλες πρωτεύουσες, ή ακόμη και πόλεις του ΗΒ.
 

aspa

Member
Μηνύματα
580
Likes
1.562
Επόμενο Ταξίδι
Κολομβία
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γυρος του κοσμου
Πολλή ωραία αφήγηση.Ευχαριστούμε.
 

vasnorth

Member
Μηνύματα
594
Likes
1.812
Πραγματικά ευχαριστώ. Μας ταξίδεψες σε μια χώρα που έχω σκοπό να επισκεφτώ και μου ασκεί από παλιά μια ιδιαίτερη έλξη....
Εύχομαι κάποια στιγμή να πραγματοποιήσεις το συγκεκριμένο ταξίδι αλλά σε συνδυασμό και με τις άλλες πόλεις της Ιρλανδίας, που όπως είδα στις ιστορίες των φίλων του forum πρέπει να είναι μοναδικές.

@greco, @aspa, @alma, @marquis και όλοι οι υπόλοιποι φίλοι, σας ευχαριστώ για άλλη μιά φορά για τα καλά σας λόγια και ιδίως για το χρόνο που αφιερώσατε για να ασχοληθείτε με την ιστορία μου.

Πάντα βρίσκω το Δουβλίνο "λίγο" συγκριτικά με άλλες πρωτεύουσες, ή ακόμη και πόλεις του ΗΒ.
Ακριβώς όπως το είπες ''λίγο''. Εννοείται ότι δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να συγκριθεί με το Λονδίνο γιατί θα χάσει πριν καν ξεκινήσει η αναμέτρηση. Το Λονδίνο ''βάζει γκολ'' από τα αποδυτήρια!
Εντάξει εγώ μπορεί να είμαι τρελλός Λονδινόπληκτος αλλά και με άλλους φίλους που το σχολιάσαμε είχαν την ίδια γνώμη. Είναι μία ιδιαίτερα ατμοσφαιρική πόλη με αρκετά ενδιαφέροντα σημεία και που θα σε γοητεύσουν και θα σε ενθουσιάσουν και σε γενικές γραμμές θα περάσεις καλά. Αλλά μέχρι εκεί. Λείπει αυτό το κάτι παρα πάνω που έχουν κάποιες άλλες πόλεις.
Δεν ξέρω και πάλι, η κάθε γνώμη είναι υποκειμενική και κάποιος άλλος μπορεί να έχει διαφορετική άποψη.
 

always travel

New Member
Μηνύματα
4
Likes
5
Επόμενο Ταξίδι
ΑΜΒΟΥΡΓΟ ΛΟΥΜΠΕΚ
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΜΠΑΛΙ
3.

Ο πρωινός μας περίπατος της δεύτερης μέρας στις μεσαιωνικές γειτονιές του Δουβλίνου ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη μας στον δεύτερο σημαντικότερο ναό του Δουβλίνου, στον καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου.
Ιδρύθηκε το 1191 και είναι η μεγαλύτερη εκκλησία του Δουβλίνου. Εδώ γίνονται οι μεγάλες εκδηλώσεις της πόλης και είναι η έδρα της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Το εισιτήριο και εδώ όπως και στον καθεδρικό του Χριστού κοστίζει €6.



Ο ναός αυτός είναι από τα πολύ δημοφιλή αξιοθέατα του Δουβλίνου, έτσι και εκείνο το πρωινό που βρεθήκαμε και εμείς πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην ουρά, αν και ψιλόβρεχε, για να περιηγηθεί στο εσωτερικό του ναού.
Εντύπωση μας έκανε που ο ευγενικός ταμίας στην είσοδο σε ρωτούσε από πιο μέρος έρχεσαι και αφού το πληκτρολογούσε σου έδινε μετά το εισιτήριο. Μάλλον θα κρατούν αρχείο με τον τόπο προέλευσης των επισκεπτών.
Μας άρεσαν περισσότερο τα βιτρό, τα περίτεχνα χρωματιστά πλακίδια στο πάτωμα καθώς και τα πολυάριθμα μνημεία επιφανών Ιρλανδών, όπως οι τάφοι του μεγάλου λογοτέχνη Jonathan Swift και της φίλης του Στέλλας που υπήρξε και πρωτοπρεσβύτερος του ναού.





ο επιβλητικός διάδρομος με τα στασίδια της χορωδίας πριν την Αγία Τράπεζα









Φεύγοντας από το ναό του Αγίου Πατρικίου κατευθυνθήκαμε και πάλι προς τη μεριά του κάστρου όπου πίσω από τα τείχη βρίσκεται ένα από τρία ωραιότερα κτίρια του Δουβλίνου, το Δημαρχείο.
Εξαιρετικό δείγμα γεωργιανής αρχιτεκτονικής, ολοκληρώθηκε το 1779 για να στεγάσει αρχικά το βασιλικό Χρηματιστήριο. Από τα πιο εντυπωσιακά σημεία του Δημαρχείου είναι η κυκλική αίθουσα, η Ροτόντα, την οποία πρωτοσυναντάμε μόλις περνάμε το κατώφλι της εισόδου. Κάπου μας θυμίζει το Πάνθεον της Ρώμης. Ένας τεράστιος θόλος στηρίζεται από δώδεκα κολώνες και στο χώρο αυτό συγκεντρώνονταν οι έμποροι για να συζητήσουν για δουλειές. Πρόσφατα ανακατασκευάστηκαν και τα υπόγεια όπου παρουσιάζεται και μία οπτικοακουστική έκθεση με τίτλο: ''The Story of the Capital''.
Σήμερα στο Δημαρχείο τελούνται εκτός των μεγάλων δημόσιων τελετών και ιδιωτικές εκδηλώσεις, όπως γάμοι, εκθέσεις και συνέδρια. Το Δημαρχείο είναι ανοικτό καθημερινά, εκτός της Κυριακής και το εισιτήριο κοστίζει €4.









Άρχισε σιγά σιγά να νυχτώνει και πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο κάναμε κι ένα μεγάλο περίπατο κατά μήκος της νότιας προβλήτας του ποταμού για να δούμε και το βράδυ πως φαίνεται φωταγωγημένο το Δουβλίνο.
Πράγματι οι εικόνες είναι πολύ διαφορετικές από ότι αντικρύζει κάποιος το πρωί, πράγμα βέβαια που συμβαίνει και σε όλα τα μέρη του κόσμου μόλις ανάψουν τα φώτα και φωτιστούν τα μνημεία και τα σημαντικότερα αξιοθέατα.
Το πιο επιβλητικό κτίριο που εντυπωσιάζει κυρίως με τον όγκο του είναι το κτίριο του Τελωνείου.
Έχει μήκος 114 μέτρων με αψίδες και καμάρες καθώς και 14 κεφαλές που συμβολίζουν ποταμούς της Ιρλανδίας.
Στην πολύχρονη ιστορία του το κτίριο αυτό έγινε μάρτυρας πολλών ιστορικών αλλαγών.
Ξεκίνησε αρχικά σαν χώρος συλλογής φόρων, μετά έγινε έδρα του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους και σήμερα στεγάζει το υπουργείο περιβάλλοντος και κάποιες κρατικές υπηρεσίες. Υπέστη όμως και μία σημαντική καταστροφή όταν το 1921, στη διάρκεια του πολέμου για την Ιρλανδική ανεξαρτησία, παραδόθηκε στις φλόγες από τον IRA και παρ’ όλες τις εργασίες αποκατάστασης τα σημάδια είναι και σήμερα ορατά.
Από το χώρο αυτό όμως θα περάσουμε και το πρωί για να δούμε από κοντά και το μνημείο που έχει στηθεί έξω από το Τελωνείο για να τιμηθούν τα θύματα του μεγάλου λιμού που αποδεκάτισε την Ιρλανδία στα μέσα του 19ου αιώνα.



λεπτομέρεια μίας από τις 14 κεφαλές στις αψίδες του Τελωνείου


Πριν όμως πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο δεν γίνεται να μην κάνουμε και ένα πέρασμα για μία τελευταία Guinness σε μία από τις πιο ιστορικές παμπ του Δουβλίνου και συγκεκριμένα την Mulligans στο μέσον της Poolbeg Street, κοντά στο ποτάμι.
http://www.mulligans.ie/

Ξημέρωσε και η τελευταία μας μέρα στο Δουβλίνο. Η πτήση μας για το Λονδίνο όμως είναι πολύ αργά το απόγευμα και έτσι έχουμε όλο το πρωινό στη διάθεση μας για να δούμε ότι εκκρεμότητες είχαμε αφήσει αλλά και για τις τελευταίες φωτογραφίες και ίσως και κάποιες αγορές για δώρα και αναμνηστικά.

Αφού κάναμε check out στο ξενοδοχείο αφήσαμε τις χειραποσκευές μας στο χώρο φύλαξης και ξεκινήσαμε για την τελευταία περιήγηση.
Αυτή τη φορά πήραμε από νωρίς το hop on - hop off λεωφορείο για να δούμε ότι είχαμε παραλείψει. Είμασταν τυχεροί γιατί κατά τύχη μπήκαμε στη δεύτερη γραμμή, γιατί πέραν της κλασσικής πρώτης γραμμής που περνά από όλα τα γνωστά αξιοθέατα υπάρχει και μία άλλη, που περνά από κάπως απομακρυσμένα προάστια του Δουβλίνου στα βορειοδυτικά και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά και τη φύση που είναι πιο έντονη από ότι στο κέντρο.

Περάσαμε από το Πάρκο Φοίνιξ στα δυτικά της πόλης, όπου το λεωφορείο το διασχίζει σχεδόν όλο και έτσι όταν δεν έχεις πολύ χρόνο είναι ένας ξεκούραστος τρόπος για να πάρεις μία ιδέα από τα αξιοθέατα του τεράστιου αυτού πάρκου.
Ο οδηγός του λεωφορείου, ο οποίος παράλληλα εκτελούσε και χρέη ξεναγού και μάλιστα με πολύ χιούμορ και αρκετό τραγούδι όλες τις μέρες της ξενάγησης, μας είπε ότι αναλογικά για μία τόσο μικρή πόλη το πάρκο αυτό είναι το μεγαλύτερο περιφραγμένο στην Ευρώπη με έκταση πάνω από 7.000 στρέμματα.
Το όνομα Φοίνιξ δεν προέρχεται από το μυθικό πτηνό αλλά από την κελτική φράση Fionn Uisce που σημαίνει ''καθαρό νερό'' λόγω μίας πηγής που υπήρχε εδώ από τα παλιά.
Το πάρκο αυτό είναι πολύ δημοφιλές στους κατοίκους ιδίως τα σαββατοκύριακα όπου συγκεντρώνονται για να χαρούν τη φύση, να αθληθούν αλλά και για να περάσουν τη μέρα τους στον δεύτερο παλαιότερο ζωολογικό κήπο της Ευρώπης.



το μνημείο του Ουέλινγκτον κοντά στην είσοδο του πάρκου


Συνεχίζοντας τη διαδρομή περάσαμε και από ένα πάρκο και ένα στάδιο που πραγματικά δεν το είχα ακούσει ποτέ. Αυτό ήταν το Croke Park και το ομώνυμο στάδιο το οποίο είναι έδρα της Gaelic Athletic Association (GAA) στο οποίο τελούνται αγώνες Ιρλανδικού football και hurling, ένα είδος παλαιού Ιρλανδικού παιχνιδιού που μοιάζει με το αμερικάνικο baseball.

η είσοδος του σταδίου Croke Park και το μουσείο GAA








Επόμενη στάση θα ήταν το παλιό αποστακτήριο Old Jameson όπου από το 1780, στην Bow Str., παρασκευάζεται το ουίσκι Jameson το οποίο μαζί με την μπύρα Guinness αποτελούν κομμάτια της Ιρλανδικής κουλτούρας.
Επιλέξαμε να επισκεφθούμε αυτό το αποστακτήριο μόνο γιατί ο χρόνος ήταν περιορισμένος και θα χάναμε την περιήγηση σε άλλα αξιοθέατα. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία με πλούσια οπτικοακουστική αφήγηση να δει όλη τη διαδικασία παρασκευής του διάσημου αυτού ουίσκι και στο τέλος να δοκιμάσει και ένα ποτήρι πριν φύγει. Το μουσείο είναι ανοικτό καθημερινά από τις 09:00' έως τις 18:00' και το εισιτήριο κοστίζει €16. Επειδή όμως είναι πολύ δημοφιλές στους τουρίστες καλύτερες ώρες επίσκεψης είναι από τις 09:00' έως τις 13:00' γιατί μετά συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Το μουσείο εξυπηρετεί η κόκκινη γραμμή του τραμ και η στάση ''Smithfield''.











Λίγο πιο κάτω από το αποστακτήριο, στον παράλληλο της Bow Street, συναντάμε την Greek Street, έναν μικρό ήσυχο δρόμο που βγάζει στη βόρεια προβλήτα του ποταμού Liffey όπου εκεί ξεχωρίζει το Δικαστικό Μέγαρο. Ένα εντυπωσιακό κτίριο με την ροτόντα στην κορυφή και τον πανύψηλο νεοκλασικό θόλο. Μόνο που αυτή την εποχή γίνονται έργα συντήρησης και είναι καλυμμένος με σκαλωσιές.





Μετά από μία μεγάλη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού και αφού περάσαμε στο νότιο κομμάτι του Δουβλίνου κατεβήκαμε στη στάση κοντά στο Trinity College γιατί θέλαμε να κλείσουμε την περιήγηση σε αυτή την ιδιαίτερη πόλη με την Merrion Square.
Η πλατεία αυτή, αν και βασικά θυμίζει μεγάλο πάρκο, είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλατείες του Δουβλίνου. Έως το 1950 η περιοχή ήταν γεμάτη κατοικίες, σήμερα όμως πλέον αποτελείται από κτίρια με δημόσιες υπηρεσίες. Περιστοιχίζεται από πολλά σημαντικά και ωραία κτίρια, όπως το Leinster House, το National Museum και την National Gallery.

το άγαλμα του George Bernard Shaw στην National Gallery


Η πλατεία είναι γεμάτη πυκνά και πανύψηλα δένδρα καθώς και με ωραίες συνθέσεις λουλουδιών.
Στη βόρεια είσοδο της πλατείας ξεχωρίζει το άγαλμα του Oscar Wilde, του οποίου το σπίτι ήταν πολύ κοντά.





το άγαλμα του Oscar Wilde στη Merrion Square




πρωτότυπη παιδική χαρά στη Merrion Square


τοιχογραφία κτιρίου κοντά στη Merrion Square


Αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο γιατί πλησίαζε η ώρα για την αναχώρηση μας για το αεροδρόμιο.
Προηγουμένως κάναμε και μία στάση στα καταστήματα Carrolls για να αγοράσουμε δώρα και αναμνηστικά. Η αλυσίδα αυτή είναι η μεγαλύτερη στο Δουβλίνο με πολλά καταστήματα και έχει μεγάλη ποικιλία από πολλά ποιοτικά προϊόντα από την Ιρλανδία.

Προσθέτω και κάποιες χαρακτηριστικές φωτογραφίες από διάφορα σημεία του Δουβλίνου...

τα Docklands στα ανατολικά της πόλης


το ''σύγχρονο'' Δουβλίνο




νηπιαγωγείο στη νότια πλευρά του Liffey με έξυπνο graffiti


η εντυπωσιακή σύνθεση με τα γλυπτά ''The Famine'' μπροστά στο ποτάμι και στο Custom House.
Δημιουργήθηκε το 1997 για να υπενθυμίσει αλλά και να τιμήσει το ένα εκατομμύριο θύματα που έχασαν τη ζωή τους στο μεγάλο λιμό στα μέσα του 19ου αιώνα (1845 - 1849) αλλά και το ένα εκατομμύριο Ιρλανδών που μετανάστευσαν από τη χώρα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 25%!






οι πρώην φυλακές Kilmainham που έχουν μετατραπεί σε ένα ωραίο μουσείο.


εντυπωσιακά graffiti




σπίτια στα προάστια του Δουβλίνου


το Grand Canal στα νότια του Δουβλίνου. Ένα από τα ωραιότερα σημεία στην πόλη.


χαρακτηριστικές πινακίδες δρόμων






Η στάση του λεωφορείου για το αεροδρόμιο ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, σε μία πάροδο στα αριστερά της O’ Connell Street και μετά από μία σύντομη διαδρομή 20' φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Η αναχώρηση μας αυτή τη φορά έγινε από το Terminal 1 του αεροδρομίου γιατί για την επιστροφή είχαμε επιλέξει την Ryanair που χρησιμοποιεί αυτό το terminal. Το τελευταίο δρομολόγιο της Aer Lingus ήταν σχετικά νωρίς, ενώ της Ryanair ήταν πολύ αργά και θέλαμε να εκμεταλευτούμε τη μέρα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Για να είμαι ειλικρινής είχα λίγο άγχος γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ταξιδεύαμε με αυτή την εταιρεία και όπως όλοι μας έχοντας διαβάσει και ακούσει τα πλείστα σχόλια, ιδίως αρνητικά, αναρωτιόμουν τι θα συναντούσαμε. Η γενική εντύπωση ήταν ουδέτερη προς το θετική με μόνη αρνητική εικόνα ίσως την πολύ απότομη και άσχημη προσγείωση αργά το βράδυ στο Gatwick. Από το τράνταγμα θυμάμαι η πλάτη μου να πονά για πολλές μέρες.

Κάπως έτσι πέρασαν αυτές οι τρεις μέρες στην ιδιαίτερη αυτή πόλη.
Οι εντυπώσεις που μας έμειναν είναι πολύ θετικές. Μου φάνηκε μία αρκετά γοητευτική πόλη με πολύ ευγενικούς κατοίκους, πρόθυμους να σε βοηθήσουν σε ότι απορία έχεις και το είδα αρκετές φορές όταν για παράδειγμα ανοίγοντας το χάρτη για να βρω κάποιο σημείο της πόλης, έσπευδαν άμεσα να μας εξυπηρετήσουν.
Είναι μία πόλη στην οποία σίγουρα θα πιείς πολύ, θα φας καλό φαγητό, θα γλεντήσεις και θα γίνεις μία παρέα με ωραίους ανθρώπους και σίγουρα θα φύγεις με ευχάριστες αναμνήσεις.
Ένα τριήμερο νομίζω είναι αρκετό για να δεις όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης. Χρειάζεται όμως να έχεις λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεση σου γιατί αξίζει να κάνεις και τις εκδρομές στις άλλες πόλεις της Ιρλανδίας για να δεις από κοντά την υπέροχη φύση της.

Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτή την ιστορία κάπως μουσικά, με δύο video clip από ένα μαγευτικό συγκρότημα που γνώρισα και έμαθα αυτές τις μέρες που ήμασταν στο Δουβλίνο.
Το συγκρότημα αποτελείται από πέντε πανέμορφα κορίτσια, ονομάζεται ''Celtic Woman'' και έχουν πλούσια δισκογραφία.
Διάβασα κάπου σε κάποια κριτική ότι ''αν οι άγγελοι είχαν φωνή, θα ήταν κάπως έτσι''. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να δοθεί καλύτερος και πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός!

Το πρώτο clip είναι το πασίγνωστο ''You Raise Me Up'' σε live εκτέλεση μπροστά στο κάστρο του Slane, στα βόρεια της Ιρλανδίας κοντά στο Μπέλφαστ

και το δεύτερο ένα παραδοσιακό Gaelic τραγούδι, το Nil Se'n La

Ελπίζω να μην σας κούρασα με την λεπτομερή αφήγηση μου και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που με ανεχτήκατε.
Εύχομαι σε όλους μας πολλά και υπέροχα ταξίδια.

 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.113
Μηνύματα
880.803
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom