psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.060
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Ζήτω οι αργίες & φύγαμε για τριεθνές!
26 του μήνα, αργία Αγ.Δημητρίου υπό καταρρακτώδη βροχή στην πόλη μας, με το ραντεβού με την Ιουλία και την Βάσω που θα κάναμε μαζί το ταξίδι (επιτέλους) να 'ναι κατευθείαν στο καφέ του αεροδρομίου του παλιού terminal, λίγο μετά τον έλεγχο.
Η επιβίβαση και η αναχώρηση έγινε σχεδόν τάχιστα, μιας και λίγη ώρα μετά ξεκινάει η πρόβα για την στρατιωτική παρέλαση, με τις πτήσεις να επηρεάζονται απ’ αυτήν.
Χαμόγελο ευτυχίας, κουκούλα κάτω και ξεκινάμε γι’ άλλο ένα ταξιδάκι.
(γίνεται ταξίδι δίχως αεροπλανική φωτογραφία; )
Δε περίμενα βέβαια να συναντήσω τέτοια ουρά μετά τη δίωρη πτήση, καθώς για να εισέλθεις στο αεροδρόμιο (έδαφος Γαλλίας μεν, ειδικές συνθήκες δε) έπρεπε να περάσεις από διαβατηριακό έλεγχο. Πάλι καλά που δε κλείσαμε τρένο αναχώρησης:
Ωστόσο από τη στιγμή που περάσαμε έως την επιβίβαση μας στο τρένο όλα έγιναν με γοργούς ρυθμούς. Το αεροδρόμιο διαθέτει ξέχωρη έξοδο για Ελβετία όπως μπορείτε να δείτε αλλά και για Γαλλία/Γερμανία την οποία επιλέξαμε. Ανά δέκα λεπτά φεύγει λεωφορείο με κόστος 2,5€ προς τον σταθμό του Saint-Louis, όπου η μετεπιβίβαση στο τρένο για Μυλούζη/Κολμάρ/Στρασβούργο ήταν μετά από λίγα λεπτά:
Μιάμιση ώρα μετά είχαμε ήδη πάρει το λεωφορείο νο4 (1,5€) προκειμένου να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, είχαμε παραλάβει δωμάτια και ήμασταν στους βροχερούς δρόμους της πόλης γεμάτοι ανυπομονησία, κρατώντας ανά χείρας την απαιτούμενη -όπως αποδείχτηκε για την εκδρομή- ομπρέλα:
Η περιήγηση ξεκίνησε μέσω της κεντρικότατης Rue des Clefs, με τις Αλσατικές εικόνες της χαρακτηριστικής ξύλινης αρχιτεκτονικής να έρχονται μπροστά μας μονομιάς:
Ιδιαίτερη ομορφιά, κάτι που σε κάνει να συμπαθήσεις αυτή την πόλη με την πρώτη ματιά:
Η πρώτη απαραίτητη βάσει πείνας στάση έγινε σε μια από τις κλασσικές boulangerie που βρέθηκε στο δρόμο μας, προκειμένου να ξεγελαστεί η πείνα που μας είχε πιάσει όλους,
κατηφορίζοντας προς τη Δομινικανή εκκλησία «Église des Dominicains» του 15ου αιώνα, πρώτο αξιοθέατο της λίστας:
Βέβαια να πω ότι το Κολμάρ εκτός των άλλων φημίζεται ως χριστουγεννιάτικη πόλη, κάτι που δεν είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβει κανείς απλά και μόνο κοιτάζοντας την, ακόμα και τον Οκτώβρη, που η εποχή δεν είναι ακόμη κατάλληλη:
Ένα μεγάλο κομμάτι μπροστά από τον καθεδρικό ναό τελούσε υπό ανακατασκευή, έτσι κάναμε το γύρο αρχικά από την Rue de l'Église, θαυμάζοντας το στολισμένο κανάλι που τη διασχίζει:
Καταλήγοντας στη συνέχεια στην πλατεία «de la Cathédrale» και το μικρό της παρκάκι, χώρο ιδανικό για φωτογράφιση ή για επίσκεψη στην πρώτη από τις μικρές κάβες που θα συναντούσαμε κατά κόρον στη συνέχεια:
Είναι νομίζω προφανές από πού πήρε το όνομα της η πλατεία, μιας και ο επιβλητικός καθεδρικός ναός είναι από τα σημεία αναφοράς στην πόλη. Δίχως καθυστέρηση περάσαμε την πόρτα και προχωρήσαμε στα ενδότερα:
Ο ναός «Collégiale Saint-Martin de Colmar» όπως είναι το επίσημο όνομα του, είναι μια Ρωμαιοκαθολική εκκλησία επί της ουσίας Γοτθικού αρχιτεκτονικού στυλ. Έχει κατασκευαστεί στα ερείπια ενός πρότερου ναού μεταξύ του 13ου και του 14ου αιώνα, με το καμπαναριό να προστίθεται το 1572 και φυσικά αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ναούς της Αλσατίας συνολικά:
Περνώντας κάτω από τις καμάρες του «corps de garde de Colmar» εξακολουθήσαμε την περιήγηση μας δίνοντας βάση στα σημεία του χάρτη, αλλά και σε ότι νέο βλέπαμε. Τα κορίτσια στάμπαραν ένα συμπαθέστατο καφέ/τσαγερί όπως είναι λογικό, έχοντας σκοπό να επανέλθουμε σ’ αυτό κάποια στιγμή:
Ο πολύσύχναστος δρόμος Rue des Marchands μας οδηγούσε στο μουσείο «Bartholdi» λίγα μέτρα πιο κάτω όπου η παρέα χωρίστηκε. Αν και βρισκόταν στις σημειώσεις μου, ήθελα λίγη ακόμη βόλτα εκείνη την ώρα:
Ως αποτέλεσμα αυτού ακολούθησα τον ίδιο δρόμο, με τις πιο όμορφες ίσως εικόνες του Κολμαρ, με το κτήριο «Maison Pfister» και τον χαρακτηριστικό πυργίσκο του φτιαγμένο από ξύλο και ψαμμίτη να κλέβει την παράσταση, ως το πιο γνωστό σπίτι της περιοχής:
Σχεδόν αυτόματα βρέθηκα και στην πλατεία «de l'Ancienne Douane» απέναντι από το σιντριβάνι «Fontaine Schwendi», ένα ακόμη όμορφο μέρος της πόλης που χρήζει επίσκεψης. Το σιντριβάνι σχεδιασμένο από τον Auguste Bartholdi το 1898 (το μουσείο του οποίου αναφέρω παραπάνω και δεν είδα) φιλοξενεί το χάλκινο άγαλμα του Lazare de Schwendi, στρατηγού πολέμου του 16ου αιώνα, καταστράφηκε κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και επανασχεδιάστηκε:
Μη ξεχνιόμαστε όμως. Βρισκόμουν τόσες ώρες στη Γαλλία και δεν είχα ακόμη κάνει στάση γι’ ανεφοδιασμό, γεγονός απαράδεκτο που όφειλε να λυθεί άμεσα, έτσι δε το σκέφτηκα καθόλου μόλις είδα τη μπάρα του «Les Incorruptibles» ακούγοντας και τις μουσικάρες του:
Έπιασα ένα πόστο στο στολισμένο σε ρυθμούς Halloween μπαρ και παράγγειλα μια ΙΡΑ για αρχή, βγάζοντας παράλληλα την κάρτα να πληρώσω όπως μου ζητήθηκε.
Είδα φευγαλέα το 9,5€ στη χρέωση, αρνούμενος αρχικά να το πιστέψω μέχρι να το επιβεβαιώσω με την εφαρμογή λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, αναφωνώντας με ολύμπια ψυχραιμία ωσάν άλλος Στέφανος Χίος (Τι λες ρε μ______; Α γ_____ ρε π____ !). Πληρώσαμε σε τιμές Μανχάταν τη μπύρα στη Γαλλία και ούτε καν στο Παρίσι, μάλιστα, τι να πω. Αυτό το ανέκδοτο με τις υπέρογκες χρεώσεις στο λαϊκό ποτό πρέπει να σταματήσει, αλλά κι εγώ πρέπει να συμβουλεύομαι πλέον κατάλογο…
Τουλάχιστον είχα πάρει το μάθημα μου, κάτι που επιβεβαιώθηκε στην επόμενη και φθηνότερη μπύρα του «MANNALA PILS» όπου είχαν καθίσει ήδη τα κορίτσια, βάζοντας κάτω κι ένα πλατώ με αλλαντικά και κασέρια, με τα οποία άρχισαν να με μπουκώνουν σχεδόν με το ζόρι:
Λίγο μετά τις 7, νύχτα πλέον και με την πόλη αισθητά λιγότερο πολύβουη ξεκινήσαμε τη βόλτα μας και πάλι, έχοντας ως σκοπό και τη νυχτερινή φωτογράφιση στους υπέροχους δρόμους του Κολμάρ:
Φυσικά και δε πηγαίναμε κάπου τυχαία αλλά σ΄ ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της πόλης, αυτό που θα δείτε σε κάθε φωτογραφία όταν κάνετε αναζήτηση για Colmar και το όνομα του «La Petite Venise» παραπέμπει ξεκάθαρα στην πασίγνωστη Ιταλική πόλη:
Προχωρήσαμε την εξαιρετική διαδρομή παράλληλα του καναλιού, σταμπάροντας κι ένα ωραίο μαγαζάκι για φαγητό & ποτό που θα επισκεπτόμασταν την επομένη:
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής συμφωνώντας άπαντες ότι έπρεπε να περάσουμε και με συνθήκες φωτός για μερικές φωτογραφίες. Ήταν εξάλλου πολύ εύκολο μιας και το σημείο είναι κεντρικό:
Ένα πολύ όμορφο και γραφικό εστιατόριο με την ένδειξη full βρέθηκε στο δρόμο μας λίγο πριν περάσουμε ξόφαλτσα από το μεγάλο πάρκο και την Place Rapp, έχοντας στόχο ένα σούπερ μάρκετ από το οποίο θέλαμε να ψωνίσουμε μερικές προμήθειες. Δε ξέραμε βέβαια αν έπρεπε να γελάσουμε ή να κλάψουμε με τις τιμές, που συγκρίνοντας τες με την Ελλάδα ήταν σαφώς φθηνότερες.
Ήταν περασμένες εννιά όταν ξεκινήσαμε να παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, κουρασμένοι και ξύπνιοι από το χάραμα, με το παγωμένο Αλσατικό ροζέ να περιμένει…
26 του μήνα, αργία Αγ.Δημητρίου υπό καταρρακτώδη βροχή στην πόλη μας, με το ραντεβού με την Ιουλία και την Βάσω που θα κάναμε μαζί το ταξίδι (επιτέλους) να 'ναι κατευθείαν στο καφέ του αεροδρομίου του παλιού terminal, λίγο μετά τον έλεγχο.
Η επιβίβαση και η αναχώρηση έγινε σχεδόν τάχιστα, μιας και λίγη ώρα μετά ξεκινάει η πρόβα για την στρατιωτική παρέλαση, με τις πτήσεις να επηρεάζονται απ’ αυτήν.
Χαμόγελο ευτυχίας, κουκούλα κάτω και ξεκινάμε γι’ άλλο ένα ταξιδάκι.
(γίνεται ταξίδι δίχως αεροπλανική φωτογραφία; )
Δε περίμενα βέβαια να συναντήσω τέτοια ουρά μετά τη δίωρη πτήση, καθώς για να εισέλθεις στο αεροδρόμιο (έδαφος Γαλλίας μεν, ειδικές συνθήκες δε) έπρεπε να περάσεις από διαβατηριακό έλεγχο. Πάλι καλά που δε κλείσαμε τρένο αναχώρησης:
Ωστόσο από τη στιγμή που περάσαμε έως την επιβίβαση μας στο τρένο όλα έγιναν με γοργούς ρυθμούς. Το αεροδρόμιο διαθέτει ξέχωρη έξοδο για Ελβετία όπως μπορείτε να δείτε αλλά και για Γαλλία/Γερμανία την οποία επιλέξαμε. Ανά δέκα λεπτά φεύγει λεωφορείο με κόστος 2,5€ προς τον σταθμό του Saint-Louis, όπου η μετεπιβίβαση στο τρένο για Μυλούζη/Κολμάρ/Στρασβούργο ήταν μετά από λίγα λεπτά:
Μιάμιση ώρα μετά είχαμε ήδη πάρει το λεωφορείο νο4 (1,5€) προκειμένου να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, είχαμε παραλάβει δωμάτια και ήμασταν στους βροχερούς δρόμους της πόλης γεμάτοι ανυπομονησία, κρατώντας ανά χείρας την απαιτούμενη -όπως αποδείχτηκε για την εκδρομή- ομπρέλα:
Η περιήγηση ξεκίνησε μέσω της κεντρικότατης Rue des Clefs, με τις Αλσατικές εικόνες της χαρακτηριστικής ξύλινης αρχιτεκτονικής να έρχονται μπροστά μας μονομιάς:
Ιδιαίτερη ομορφιά, κάτι που σε κάνει να συμπαθήσεις αυτή την πόλη με την πρώτη ματιά:
Η πρώτη απαραίτητη βάσει πείνας στάση έγινε σε μια από τις κλασσικές boulangerie που βρέθηκε στο δρόμο μας, προκειμένου να ξεγελαστεί η πείνα που μας είχε πιάσει όλους,
κατηφορίζοντας προς τη Δομινικανή εκκλησία «Église des Dominicains» του 15ου αιώνα, πρώτο αξιοθέατο της λίστας:
Βέβαια να πω ότι το Κολμάρ εκτός των άλλων φημίζεται ως χριστουγεννιάτικη πόλη, κάτι που δεν είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβει κανείς απλά και μόνο κοιτάζοντας την, ακόμα και τον Οκτώβρη, που η εποχή δεν είναι ακόμη κατάλληλη:
Ένα μεγάλο κομμάτι μπροστά από τον καθεδρικό ναό τελούσε υπό ανακατασκευή, έτσι κάναμε το γύρο αρχικά από την Rue de l'Église, θαυμάζοντας το στολισμένο κανάλι που τη διασχίζει:
Καταλήγοντας στη συνέχεια στην πλατεία «de la Cathédrale» και το μικρό της παρκάκι, χώρο ιδανικό για φωτογράφιση ή για επίσκεψη στην πρώτη από τις μικρές κάβες που θα συναντούσαμε κατά κόρον στη συνέχεια:
Είναι νομίζω προφανές από πού πήρε το όνομα της η πλατεία, μιας και ο επιβλητικός καθεδρικός ναός είναι από τα σημεία αναφοράς στην πόλη. Δίχως καθυστέρηση περάσαμε την πόρτα και προχωρήσαμε στα ενδότερα:
Ο ναός «Collégiale Saint-Martin de Colmar» όπως είναι το επίσημο όνομα του, είναι μια Ρωμαιοκαθολική εκκλησία επί της ουσίας Γοτθικού αρχιτεκτονικού στυλ. Έχει κατασκευαστεί στα ερείπια ενός πρότερου ναού μεταξύ του 13ου και του 14ου αιώνα, με το καμπαναριό να προστίθεται το 1572 και φυσικά αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ναούς της Αλσατίας συνολικά:
Περνώντας κάτω από τις καμάρες του «corps de garde de Colmar» εξακολουθήσαμε την περιήγηση μας δίνοντας βάση στα σημεία του χάρτη, αλλά και σε ότι νέο βλέπαμε. Τα κορίτσια στάμπαραν ένα συμπαθέστατο καφέ/τσαγερί όπως είναι λογικό, έχοντας σκοπό να επανέλθουμε σ’ αυτό κάποια στιγμή:
Ο πολύσύχναστος δρόμος Rue des Marchands μας οδηγούσε στο μουσείο «Bartholdi» λίγα μέτρα πιο κάτω όπου η παρέα χωρίστηκε. Αν και βρισκόταν στις σημειώσεις μου, ήθελα λίγη ακόμη βόλτα εκείνη την ώρα:
Ως αποτέλεσμα αυτού ακολούθησα τον ίδιο δρόμο, με τις πιο όμορφες ίσως εικόνες του Κολμαρ, με το κτήριο «Maison Pfister» και τον χαρακτηριστικό πυργίσκο του φτιαγμένο από ξύλο και ψαμμίτη να κλέβει την παράσταση, ως το πιο γνωστό σπίτι της περιοχής:
Σχεδόν αυτόματα βρέθηκα και στην πλατεία «de l'Ancienne Douane» απέναντι από το σιντριβάνι «Fontaine Schwendi», ένα ακόμη όμορφο μέρος της πόλης που χρήζει επίσκεψης. Το σιντριβάνι σχεδιασμένο από τον Auguste Bartholdi το 1898 (το μουσείο του οποίου αναφέρω παραπάνω και δεν είδα) φιλοξενεί το χάλκινο άγαλμα του Lazare de Schwendi, στρατηγού πολέμου του 16ου αιώνα, καταστράφηκε κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και επανασχεδιάστηκε:
Μη ξεχνιόμαστε όμως. Βρισκόμουν τόσες ώρες στη Γαλλία και δεν είχα ακόμη κάνει στάση γι’ ανεφοδιασμό, γεγονός απαράδεκτο που όφειλε να λυθεί άμεσα, έτσι δε το σκέφτηκα καθόλου μόλις είδα τη μπάρα του «Les Incorruptibles» ακούγοντας και τις μουσικάρες του:
Έπιασα ένα πόστο στο στολισμένο σε ρυθμούς Halloween μπαρ και παράγγειλα μια ΙΡΑ για αρχή, βγάζοντας παράλληλα την κάρτα να πληρώσω όπως μου ζητήθηκε.
Είδα φευγαλέα το 9,5€ στη χρέωση, αρνούμενος αρχικά να το πιστέψω μέχρι να το επιβεβαιώσω με την εφαρμογή λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, αναφωνώντας με ολύμπια ψυχραιμία ωσάν άλλος Στέφανος Χίος (Τι λες ρε μ______; Α γ_____ ρε π____ !). Πληρώσαμε σε τιμές Μανχάταν τη μπύρα στη Γαλλία και ούτε καν στο Παρίσι, μάλιστα, τι να πω. Αυτό το ανέκδοτο με τις υπέρογκες χρεώσεις στο λαϊκό ποτό πρέπει να σταματήσει, αλλά κι εγώ πρέπει να συμβουλεύομαι πλέον κατάλογο…
Τουλάχιστον είχα πάρει το μάθημα μου, κάτι που επιβεβαιώθηκε στην επόμενη και φθηνότερη μπύρα του «MANNALA PILS» όπου είχαν καθίσει ήδη τα κορίτσια, βάζοντας κάτω κι ένα πλατώ με αλλαντικά και κασέρια, με τα οποία άρχισαν να με μπουκώνουν σχεδόν με το ζόρι:
Λίγο μετά τις 7, νύχτα πλέον και με την πόλη αισθητά λιγότερο πολύβουη ξεκινήσαμε τη βόλτα μας και πάλι, έχοντας ως σκοπό και τη νυχτερινή φωτογράφιση στους υπέροχους δρόμους του Κολμάρ:
Φυσικά και δε πηγαίναμε κάπου τυχαία αλλά σ΄ ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της πόλης, αυτό που θα δείτε σε κάθε φωτογραφία όταν κάνετε αναζήτηση για Colmar και το όνομα του «La Petite Venise» παραπέμπει ξεκάθαρα στην πασίγνωστη Ιταλική πόλη:
Προχωρήσαμε την εξαιρετική διαδρομή παράλληλα του καναλιού, σταμπάροντας κι ένα ωραίο μαγαζάκι για φαγητό & ποτό που θα επισκεπτόμασταν την επομένη:
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής συμφωνώντας άπαντες ότι έπρεπε να περάσουμε και με συνθήκες φωτός για μερικές φωτογραφίες. Ήταν εξάλλου πολύ εύκολο μιας και το σημείο είναι κεντρικό:
Ένα πολύ όμορφο και γραφικό εστιατόριο με την ένδειξη full βρέθηκε στο δρόμο μας λίγο πριν περάσουμε ξόφαλτσα από το μεγάλο πάρκο και την Place Rapp, έχοντας στόχο ένα σούπερ μάρκετ από το οποίο θέλαμε να ψωνίσουμε μερικές προμήθειες. Δε ξέραμε βέβαια αν έπρεπε να γελάσουμε ή να κλάψουμε με τις τιμές, που συγκρίνοντας τες με την Ελλάδα ήταν σαφώς φθηνότερες.
Ήταν περασμένες εννιά όταν ξεκινήσαμε να παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, κουρασμένοι και ξύπνιοι από το χάραμα, με το παγωμένο Αλσατικό ροζέ να περιμένει…
Last edited:
