psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.058
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Στα χωριά των οινοποιών της Αλσατίας
Δε γίνεται να φτάσεις σε τούτα δω τα μέρη και να μην εντάξεις στο πρόγραμμα σου ένα χωριό από τα ξακουστά της Αλσατίας που δεν είναι και λίγα, θα 'ναι κρίμα. Βέβαια τα πράγματα γίνονται πολύ καλύτερα αν διαθέτεις χρόνο κι αυτοκίνητο, ωστόσο και πάλι είναι εφικτό με τα μέσα μεταφοράς.
Αυτά σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια της ολιγόλεπτης διαδρομής, διάρκειας περίπου 15 λεπτών. Δεδομένων συνθηκών χρόνου κι απόστασης επέλεξα μια βόλτα στο πασίγνωστο Eguisheim, το οποίο λίγες ημέρες μετά ψηφίστηκε το ωραιότερο χωριό της Γαλλίας, κάτι που θα καταλάβαινα λίγες στιγμές αφ’ ότου πάτησα το πόδι μου:
*Είχα βεβαίως εκδώσει εισιτήριο κόστους 4€ μέσα στο λεωφορείο που ίσχυε για τέσσερις ώρες, που με κάλυψε και για την επιστροφή.
Αντί να μπω προς το κέντρο άρχισα ν’ ανηφορίζω με συγκεκριμένο σκοπό, περνώντας μέσα από όμορφες μονοκατοικίες με αυλές και παρτέρια, βλέποντας έντονα εικόνες που ‘χα συνηθίσει και στο δικό μου χωριό κι έχουν λείψει, όπως αυτή με τα τρακτέρ αλλά κυριότερα οι πολλές μπασκέτες στις αυλές, κάτι που καθιερώθηκε στην Ελλάδα μετά το 87:
Ήθελα να φτάσω δίπλα στ’ αμπέλια που περικλείουν θα έλεγε κανείς το χωριό, γνωστό οινολογικό εκτός των άλλων προορισμό, κάτω από τα ερείπια του κάστρου «Les Trois Châteaux d'Eguisheim» με τους τρεις πύργους του:
Ήταν μια υπέροχη βόλτα πριν φτάσω στα ενδότερα, ολοκληρώνοντας ένα μικρό περίπατο σχεδόν από το σημείο που ξεκίνησα, στρίβοντας αριστερά στην αρχή της Rue du Allmend:
Τι ομορφιά ήταν αυτή που αντίκρυζαν τα μάτια μου; Δυσκολευόμουν να πιστέψω πως περιφέρομαι σε τέτοιο παραμυθένιο μέρος, που ευτυχώς τολμώ να πω δεν είχα ψάξει περισσότερο πριν έρθω, για να καταλάβω την έκπληξη:
Ακολούθησα ένα κομμάτι της κυκλικής διαδρομής οδηγούμενος τελικά προς την Grand-Rue, στην οποία βγήκα για συγκεκριμένο σκοπό και στόχο:
Το οινοποιείο «Wolfberger» ήταν η μόνη σημείωση που είχα στον χάρτη μου από ένα φίλο που το ‘χε επισκεφτεί, οπότε μπήκα μέσα χωρίς δισταγμό. Πρόκειται για έναν υπέροχο χώρο στον οποίο μπορείς να περιηγηθείς και να μάθεις πληροφορίες για την παραγωγή του οίνου της περιοχής, να ψωνίσεις,
κυρίως όμως να δοκιμάσεις τα εκλεκτά κρασιά δωρεάν παρακαλώ, προκειμένου να καταλήξεις στην αγορά σου αν επιθυμείς. Προσωπικά δοκίμασα λευκό και ροζέ, ξηρά αμφότερα, μη μπορώντας να ξεχωρίσω ποιο μου άρεσε περισσότερο:
Επανήλθα ανανεωμένος προκειμένου να συνεχίσω την περιπλάνηση μου στον θαυμάσιο αυτό τόπο:
Όμορφα πλακόστρωτα, σπίτια χτισμένα αιώνες πριν με την χαρακτηριστική Αλσατική αρχιτεκτονική της ξυλοδεσίας, γλάστρες με λουλούδια, σ΄ ένα χωριό που είναι χτισμένο σε ομόκεντρους κύκλους γύρω απ’ το κάστρο του:
Δε μπορώ να παραλείψω να αναφέρω τους χαμογελαστούς επαγγελματίες του μέρους που σε κερνούσαν δειγματίζοντας τα εδέσματα τους στις πόρτες των καταστημάτων τους, όπως αλλαντικά κι ένα εξαιρετικό πικάντικο κασέρι που μου άρεσε πολύ:
Κάπου εκεί ανακάλυψα και μια τοπική μικροζυθοποιία, με το εργαστήριο της στον ίδιο χώρο, από την οποία δε μπορούσα απλά να περάσω και να μη δοκιμάσω μία:
Η έξοδος της οδηγούσε στον καθολικό ναό του χωριού «St. Peter und Paul» και τη γειτονική του πλατεία:
Δε γινόταν να σταματήσω όσο κι αν το είχα σκοπό. Δεν ήθελα ν’ αφήσω στενάκι ανεξερεύνητο, ούτε φωτογραφία που έπρεπε να βγει και δε βγήκε. Ο λόγος είναι νομίζω προφανής:
Χωρίς να το χω σκοπό βρέθηκα μπροστά στο σιντριβάνι «Fontaine de Saint-Léon» αλλά και τον ομώνυμο ναό που βρίσκεται στο πλάι του:
Η πλατεία δε θα μπορούσε να έχει διαφορετικό όνομα όπως ήταν λογικό, στην οποία παρατήρησα ότι έστηναν πάγκους για κάποιο άγνωστο δρώμενο. Εγώ μια φορά απ’ όλα τα «Saint-Leon» που βρήκα στο διάβα μου, κατέληξα στο μπαρ με τούτο δω το όνομα που μόλις είχε ανοίξει για να πιώ μια παγωμένη. Τι περίεργο:
Είπα να δοκιμάσω και μια από τις περίφημες αλμυρές τάρτες, με πολύ ωραία γεύση, σα να τρώω ομελέτα με ζαμπόν πάνω σε ζύμη τάρτας ένα πράγμα.
Μη γυρίσω νηστικός στο Colmar…
Δε γίνεται να φτάσεις σε τούτα δω τα μέρη και να μην εντάξεις στο πρόγραμμα σου ένα χωριό από τα ξακουστά της Αλσατίας που δεν είναι και λίγα, θα 'ναι κρίμα. Βέβαια τα πράγματα γίνονται πολύ καλύτερα αν διαθέτεις χρόνο κι αυτοκίνητο, ωστόσο και πάλι είναι εφικτό με τα μέσα μεταφοράς.
Αυτά σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια της ολιγόλεπτης διαδρομής, διάρκειας περίπου 15 λεπτών. Δεδομένων συνθηκών χρόνου κι απόστασης επέλεξα μια βόλτα στο πασίγνωστο Eguisheim, το οποίο λίγες ημέρες μετά ψηφίστηκε το ωραιότερο χωριό της Γαλλίας, κάτι που θα καταλάβαινα λίγες στιγμές αφ’ ότου πάτησα το πόδι μου:
*Είχα βεβαίως εκδώσει εισιτήριο κόστους 4€ μέσα στο λεωφορείο που ίσχυε για τέσσερις ώρες, που με κάλυψε και για την επιστροφή.
Αντί να μπω προς το κέντρο άρχισα ν’ ανηφορίζω με συγκεκριμένο σκοπό, περνώντας μέσα από όμορφες μονοκατοικίες με αυλές και παρτέρια, βλέποντας έντονα εικόνες που ‘χα συνηθίσει και στο δικό μου χωριό κι έχουν λείψει, όπως αυτή με τα τρακτέρ αλλά κυριότερα οι πολλές μπασκέτες στις αυλές, κάτι που καθιερώθηκε στην Ελλάδα μετά το 87:
Ήθελα να φτάσω δίπλα στ’ αμπέλια που περικλείουν θα έλεγε κανείς το χωριό, γνωστό οινολογικό εκτός των άλλων προορισμό, κάτω από τα ερείπια του κάστρου «Les Trois Châteaux d'Eguisheim» με τους τρεις πύργους του:
Ήταν μια υπέροχη βόλτα πριν φτάσω στα ενδότερα, ολοκληρώνοντας ένα μικρό περίπατο σχεδόν από το σημείο που ξεκίνησα, στρίβοντας αριστερά στην αρχή της Rue du Allmend:
Τι ομορφιά ήταν αυτή που αντίκρυζαν τα μάτια μου; Δυσκολευόμουν να πιστέψω πως περιφέρομαι σε τέτοιο παραμυθένιο μέρος, που ευτυχώς τολμώ να πω δεν είχα ψάξει περισσότερο πριν έρθω, για να καταλάβω την έκπληξη:
Ακολούθησα ένα κομμάτι της κυκλικής διαδρομής οδηγούμενος τελικά προς την Grand-Rue, στην οποία βγήκα για συγκεκριμένο σκοπό και στόχο:
Το οινοποιείο «Wolfberger» ήταν η μόνη σημείωση που είχα στον χάρτη μου από ένα φίλο που το ‘χε επισκεφτεί, οπότε μπήκα μέσα χωρίς δισταγμό. Πρόκειται για έναν υπέροχο χώρο στον οποίο μπορείς να περιηγηθείς και να μάθεις πληροφορίες για την παραγωγή του οίνου της περιοχής, να ψωνίσεις,
κυρίως όμως να δοκιμάσεις τα εκλεκτά κρασιά δωρεάν παρακαλώ, προκειμένου να καταλήξεις στην αγορά σου αν επιθυμείς. Προσωπικά δοκίμασα λευκό και ροζέ, ξηρά αμφότερα, μη μπορώντας να ξεχωρίσω ποιο μου άρεσε περισσότερο:
Επανήλθα ανανεωμένος προκειμένου να συνεχίσω την περιπλάνηση μου στον θαυμάσιο αυτό τόπο:
Όμορφα πλακόστρωτα, σπίτια χτισμένα αιώνες πριν με την χαρακτηριστική Αλσατική αρχιτεκτονική της ξυλοδεσίας, γλάστρες με λουλούδια, σ΄ ένα χωριό που είναι χτισμένο σε ομόκεντρους κύκλους γύρω απ’ το κάστρο του:
Δε μπορώ να παραλείψω να αναφέρω τους χαμογελαστούς επαγγελματίες του μέρους που σε κερνούσαν δειγματίζοντας τα εδέσματα τους στις πόρτες των καταστημάτων τους, όπως αλλαντικά κι ένα εξαιρετικό πικάντικο κασέρι που μου άρεσε πολύ:
Κάπου εκεί ανακάλυψα και μια τοπική μικροζυθοποιία, με το εργαστήριο της στον ίδιο χώρο, από την οποία δε μπορούσα απλά να περάσω και να μη δοκιμάσω μία:
Η έξοδος της οδηγούσε στον καθολικό ναό του χωριού «St. Peter und Paul» και τη γειτονική του πλατεία:
Δε γινόταν να σταματήσω όσο κι αν το είχα σκοπό. Δεν ήθελα ν’ αφήσω στενάκι ανεξερεύνητο, ούτε φωτογραφία που έπρεπε να βγει και δε βγήκε. Ο λόγος είναι νομίζω προφανής:
Χωρίς να το χω σκοπό βρέθηκα μπροστά στο σιντριβάνι «Fontaine de Saint-Léon» αλλά και τον ομώνυμο ναό που βρίσκεται στο πλάι του:
Η πλατεία δε θα μπορούσε να έχει διαφορετικό όνομα όπως ήταν λογικό, στην οποία παρατήρησα ότι έστηναν πάγκους για κάποιο άγνωστο δρώμενο. Εγώ μια φορά απ’ όλα τα «Saint-Leon» που βρήκα στο διάβα μου, κατέληξα στο μπαρ με τούτο δω το όνομα που μόλις είχε ανοίξει για να πιώ μια παγωμένη. Τι περίεργο:
Είπα να δοκιμάσω και μια από τις περίφημες αλμυρές τάρτες, με πολύ ωραία γεύση, σα να τρώω ομελέτα με ζαμπόν πάνω σε ζύμη τάρτας ένα πράγμα.
Μη γυρίσω νηστικός στο Colmar…
Last edited:
