GiannisP.
Member
- Μηνύματα
- 103
- Likes
- 177
- Επόμενο Ταξίδι
- Αλόννησος Aug 2020
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο το να πας μόνος/η διακοπές, και δεν εννοώ θέμα ασφάλειας, κτλ αλλά τη μοναξιά.. Άλλοι την εκλαμβάνουν σαν μοναξιά, άλλοι σαν ελευθερία, άλλοι σαν άνεση. Ποιος δεν θα ήθελε δίπλα του έναν άνθρωπο να μοιράζεται στιγμές; Κάποιον να χαμογελάνε μαζί, να περπατάνε παρέα χέρι χέρι ή να κολυμπούν αγκαλιά και να φιλιούνται στο νερό;
Πριν λίγες μέρες πήγα μια βδομάδα σε ελληνικό νησί, μόνος.. Τα έχω βρει με τον εαυτό μου, ήξερα ότι μπορεί να "πέσω" λίγο ψυχολογικά βλέποντας ζευγαράκια ή παρέες να περνάνε καλά, όμως δεν το έβαλα κάτω.. Μίλησα και μου μίλησαν στο πλοίο, έπιασα κουβέντα στα 2 μπαράκια που πήγαινα για καφέ, μέσα στο λεωφορειάκι του ΚΤΕΛ με τον οδηγό και τους τουρίστες (τους οποίους τους πετύχαινα και σε άλλα μέρη στο νησί και κουβεντιάζαμε), μιλούσα τα βράδια στα μπαράκια, μία με τον barman, καπάκι με τον/την/τους διπλανούς μου, με κάποιες τουρίστριες που ήθελαν πληροφορίες ή ακόμα και να πουν κι αυτές μια κουβέντα με κάποιον. Όταν ήθελα να απολαύσω την ησυχία μου, απλά το απολάμβανα... Ακόμα και στις παραλίες, ένα χαμόγελο, μια φωτογραφία, οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να μιλήσεις με τον άλλον. Στη βόλτα του νησιού με τη βάρκα, που κάναμε, μίλησα με τον καπετάνιο, τον βοηθό του, μετέφραζα σε 6 τουρίστες αυτά που μας έλεγε ο καπετάνιος, μίλησα για πολλή ώρα με μία Σέρβα που ετοιμάζει ένα site δραστηριοτήτων στις Κυκλάδες, κολύμπησα παρέα με 2 παιδάκια που ήθελαν να βουτήξουν αλλά η μαμά τους δεν μπορούσε.. Ε αυτές οι στιγμές με γεμίσανε, με κάνανε χαρούμενο.
Ήθελα και θέλω το κάτι παραπάνω, ναι, αλλά τι να κάνω; Απλά προχωράω μπροστά....
Πριν λίγες μέρες πήγα μια βδομάδα σε ελληνικό νησί, μόνος.. Τα έχω βρει με τον εαυτό μου, ήξερα ότι μπορεί να "πέσω" λίγο ψυχολογικά βλέποντας ζευγαράκια ή παρέες να περνάνε καλά, όμως δεν το έβαλα κάτω.. Μίλησα και μου μίλησαν στο πλοίο, έπιασα κουβέντα στα 2 μπαράκια που πήγαινα για καφέ, μέσα στο λεωφορειάκι του ΚΤΕΛ με τον οδηγό και τους τουρίστες (τους οποίους τους πετύχαινα και σε άλλα μέρη στο νησί και κουβεντιάζαμε), μιλούσα τα βράδια στα μπαράκια, μία με τον barman, καπάκι με τον/την/τους διπλανούς μου, με κάποιες τουρίστριες που ήθελαν πληροφορίες ή ακόμα και να πουν κι αυτές μια κουβέντα με κάποιον. Όταν ήθελα να απολαύσω την ησυχία μου, απλά το απολάμβανα... Ακόμα και στις παραλίες, ένα χαμόγελο, μια φωτογραφία, οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να μιλήσεις με τον άλλον. Στη βόλτα του νησιού με τη βάρκα, που κάναμε, μίλησα με τον καπετάνιο, τον βοηθό του, μετέφραζα σε 6 τουρίστες αυτά που μας έλεγε ο καπετάνιος, μίλησα για πολλή ώρα με μία Σέρβα που ετοιμάζει ένα site δραστηριοτήτων στις Κυκλάδες, κολύμπησα παρέα με 2 παιδάκια που ήθελαν να βουτήξουν αλλά η μαμά τους δεν μπορούσε.. Ε αυτές οι στιγμές με γεμίσανε, με κάνανε χαρούμενο.
Ήθελα και θέλω το κάτι παραπάνω, ναι, αλλά τι να κάνω; Απλά προχωράω μπροστά....