Κύπρος Ταξίδι στην Λευκωσία έναν προορισμό παγκόσμιας μοναδικότητας

[kabamarou]

8η ημέρα



Προτελευταία ημέρα στο νησί και είπα να κάνω κάτι που δεν είχα κάνει καθόλου τις προηγούμενες ημέρες. Να πάρω λεωφορείο. Τις περισσότερες φορές είτε μας πήγαιναν και μας φέρνανε στο σπίτι οι φίλοι μας με αυτοκίνητα, είτε παίρναμε taxi, είτε περπατούσα. Σε όσους Κύπριους έλεγα ότι πήγαινα από το σπίτι στο κέντρο, δηλαδή μια απόσταση γύρω στα 5 χιλιόμετρα πάνε έλα, σε έδαφος εντελώς επίπεδο, τους φαινόταν πολύ παράξενο μιας και όπως προανέφερα εκεί κινούνται όλοι με αυτοκίνητα. Ούτε πολλά μηχανάκια και ποδήλατα είδα. Ακόμη και τα λεωφορεία χρησιμοποιούνται περισσότερο από τους μετανάστες. Τα δρομολόγια τους σταματάνε γύρω στις 8 το βραδύ τις καθημερινές και στις 6 τα σαββατοκύριακα! Μέσα σε αυτά δεν υπάρχει κανένας επιβάτης που να στέκεται όρθιος. Μόνο καθιστοί. Αν δεν υπάρχει ελεύθερη θέση δεν σε αφήνουν να ανέβεις στο λεωφορείο!

Το λεωφορείο λοιπόν που ανέβηκα ήταν το λ2 αρχικά και το λ1 στην συνέχεια. Είναι 2 γραμμές που χρησιμοποιούν βανάκια για να καλύψουν διαδρομές μέσα στην παλιά και στην νέα πόλη και είναι χωρίς εισιτήριο για όλους. Αισθανόμουν λίγο αμήχανα στην μία διαδρομή γιατί ήμουν ο μοναδικός επιβάτης. Ευτυχώς στην δεύτερη ανεβήκανε και 3-4 άτομα ακόμη.


Απόλαυσα και τις δύο διαδρομές και στη συνέχεια βρήκα την παρέα όπου πήγαμε για καφέ και μετά για βόλτα. Η βραδυνή μας έξοδο ήταν σε μια ξεχωριστή μπυραρία. Την pivo που ήταν και μέσα στο top10 των αξιοθέατων του tripadvisor. Αυτοί που έχουν το μαγαζί φτιάχνουν την δική τους γευστικότατη μπύρα η οποία μάλιστα είναι και σε καλή τιμή, ειδικά για τα δεδομένα της Κύπρου. Αξιοθαύμαστο το ότι μέσα στην μπυραρία δεν κάπνιζε κανένας όπως και σε όλα τα μαγαζιά που επισκέφτηκα. Ακόμη και στον δρόμο οι άνθρωποι που κάπνιζαν ήταν λίγοι.


9η ημέρα



Πήγαμε για μια τελευταία βόλτα στα κατεχόμενα. Η πόλη είναι σχετικά μικρή και στον δρόμο συναντάς συνέχεια γνωστούς αν έχεις και ντόπιους μαζί σου. Οπότε γυρίζοντας προς το σπίτι και κάνοντας λίγο κουβέντα από εδώ και λίγο από εκεί παραλίγο να μην προλάβουμε το λεωφορείο για την Πάφο αλλά ευτυχώς όλα καλά.

Αποχαιρετήσαμε τους φίλους και τις φίλες γεμάτοι από εκτίμηση για όλα αυτά που μας πρόσφεραν αυτές τις ημέρες. Στο αεροδρόμιο ο φίλος μου έβγαλε ένα μπουκαλάκι Ζιβανία που μας κάνανε δώρο και είναι ένα τοπικό ποτό σαν το ούζο. Άρχιζε να κατεβάζει γουλιές στο λαρύγγι του για να σβήσει την γκριζάδα του αντίο. Ένα αντίο σε έναν τόπο που μιλούσε την γλώσσα μας αλλά δεν τον είχαμε δει ποτέ.


Έναν τόπο με αγνότητα στους ανθρώπους, με έντονες τις φιλίες και τις οικογενειακές σχέσεις. Με τα ζευγάρια να παντρεύονται σε μικρή ηλικία. Με την απουσία τσακωμών, φωνών και βωμολοχιών στους δρόμους. Με σχεδόν ανύπαρκτο άγχος στην καθημερινότητα. Με κόσμο που κρατάει τις παλιές αξίες συμπεριφοράς αλλά παράλληλα δεν διακατέχεται από πνεύμα συντηρητισμού στην εμφάνιση και ψάχνεται με τις τάσεις που υπάρχουν στο εξωτερικό κάνοντας και πολύ συχνά ταξίδια σε αυτό.


Όλα αυτά χωρίς να υπάρχει η κρίση της Ελλάδας βέβαια αλλά με τους κατοίκους του να έχουν νιώσει την μείωση της αγοραστικής τους δύναμης τα τελευταία χρόνια, την αρπαγή μέρους των καταθέσεων τους και όλη η ζωή τους να επισκιάζεται υπό το πέπλο της κατοχής. Εχω κάνει ταξίδια και σε άλλες χώρες της Ευρώπης που ήταν για εμένα φροντιστήριο αλλά αυτό το ταξίδι με δίδαξε περισσότερα. Ισως γιατί διδασκόμαστε καλύτερα από ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα με εμάς, ίσως γιατί ήρθαμε πολύ κοντά με την τοπική κουλτούρα μέσω των φίλων που κάναμε.


Θα κλείσω παραφράζοντας κάποια λόγια που είχε πει ένας Αργεντινός ηγέτης. “Ξαναπατάω αυτή τη γή δηλώνοντας ότι δεν είμαι πια εγώ ή τουλάχιστον δεν είμαι πια αυτό που ήμουν πριν από αυτό το ταξίδι.”

(Γκράφιτι σε στενό που απεικονίζει τον κόσμο της Κύπρου. Η φωτογραφία έγινε ενώνοντας πολλές φώτο μαζί)

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6

First Προηγούμενη 6 of 6

Go to chapter

Go

[kabamarou]

2η ημέρα



Το πρωί κάναμε την πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην γύρω περιοχή του Αγίου Δομετίου που βρισκόμασταν. Με εντυπωσίασαν οι πολλοί φοίνικες και η χαμηλή δόμηση. Σχεδόν καμιά οικοδομή δεν ξεπερνούσε τους δύο ορόφους. Γύρω μας υπήρχαν πολλά καινούρια ευπρεπής κτίσματα και επικρατούσε σιγή. Δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανένας πεζός.

Περπατώντας περάσαμε από τις μεγάλου όγκου πρεσβείες της Ρωσίας και των ΗΠΑ που μου υπενθύμισαν πως δεν είμαι απλά σε μια λίγο μεγαλύτερη πόλη από την Πάτρα και την Λάρισα αλλά στην πρωτεύουσα ενός κράτους. Παρεμπιπτόντως η απογραφή του 2011 κατέγραψε στην αστική Λευκωσία 200.000 περίπου κατοίκους.

Φτάσαμε στο πάρκο του Αγίου Προκοπίου που είναι δίπλα από το ομώνυμο μοναστήρι. Οι πολλοί φοίνικες καθώς και το μεγάλο ύψος τους μου δημιούργησαν ένα αίσθημα δέους.

Δεν είχαμε πολύ χρόνο όμως γιατί έπρεπε να γυρίσουμε στο σπίτι να υποδεχτούμε έναν φίλο μας που θα ερχότανε από Αθήνα.

Τα είπαμε λίγο μαζί του και ξεκινήσαμε περπατώντας για την πρώτη μας περιήγηση προς το κέντρο της πόλης. Στην διαδρομή επικρατούσε ιδιαίτερη ηρεμία. Δεν είδα κανένα παιδί να παίζει έξω στον δρόμο και κανένα σκυλί έξω σε μπαλκόνι. Οι πεζοί που συναντήσαμε και εδώ ήταν ελάχιστοι και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ξένοι η κανένας ντόπιος που έκανε τον σκύλο του βόλτα. Τα αυτοκίνητα κινούνταν από την αριστερή μεριά του δρόμου και αυτό ήταν ένα μικρό σοκ για εμένα. Ένιωθα ένα χάσιμο εξαιτίας αυτού του γεγονότος το οποίο δεν μπόρεσε να μου φύγει ούτε τις επόμενες ημέρες. Συνεχώς μπερδευόμουν όταν ήθελα να διασχίσω έναν δρόμο ενώ στα μεγάλα σταυροδρόμια με έπιανε ένας πανικός μην ξέροντας από πού θα μου έρθει κάποιο όχημα να με εκσφενδονίσει.

Με τους δρόμους να βρίσκονται σε άψογη κατάσταση, τους οδηγούς να σταματάνε πάντα στις διαβάσεις, την σχεδόν παντελής έλλειψη εκνευρισμού και την ησυχία που επικρατούσε μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι περπατάω σε κάποια πόλη της βόρειας Ευρώπης. Πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι η Κύπρος ήταν αποικία των Άγγλων μέχρι το 1959 ενώ η τελευταία φορά που ανήκε στην Ελλάδα ήταν πριν από 1000 χρόνια περίπου.

Στην παλιά πόλη που βρίσκεται μέσα από τα Ενετικά τείχη το σκηνικό άλλαξε αρκετά και ο πεζός κόσμος γύρω μας αυξήθηκε τρομακτικά. Πολύ έντονη η παρουσία μεταναστών. Σε κάποιους δρόμους ήταν οι μισοί αναλογικά ενώ σε κάποιους άλλους η πλειοψηφία. Επίσης είδα ότι είναι και ιδιοκτήτες αρκετών καταστημάτων. Πληροφορήθηκα πως δεν δημιουργούν εγκληματικότητα η προβλήματα και δεν παρατηρείται και ρατσισμός από την πλευρά των ντόπιων.

Κατά έναν περίεργο τρόπο το ζωντανό κομμάτι της Λευκωσίας δεν είναι σε κάποιο σημείο που να μην θυμίζει την διχοτόμηση της πόλης και την κατοχή αλλά ακριβώς δίπλα σε όλα αυτά που την θυμίζουν! Καφετέριες, μαγαζιά με φαγητό, καταστήματα ρούχων και ο πεζόδρομος με τον περισσότερο κόσμο είναι μόλις λίγα μέτρα από οδοφράγματα με βαρέλια και σακιά άμμου καθώς και φυλάκια με ένοπλους φαντάρους . Υπάρχει καφετέρια μάλιστα που βρίσκεται κολλητά στα οδοφράγματα.

Όλες αυτές οι εικόνες που θυμίζουν σκηνές από ταινίες με πεδία μάχης συνοδεύονται από τις φωνές των ιμάμηδων που εισβάλουν από τα τζαμιά των κατεχόμενων.

Αφού διασχίσαμε μέχρι τέλους τον γεμάτο από κόσμο πεζόδρομο της Λύδρας

βρεθήκαμε μπροστά σε ένα από τα σημεία εισόδου στα κατεχόμενα. Ο έλεγχος έγινε πολύ γρήγορα και από τις 2 πλευρές που τις χωρίζει η πράσινη γραμμή. Η πράσινη γραμμή είναι μια λωρίδα γης που ελέγχεται από τον ΟΗΕ, εκτείνεται σε μήκος 300 χιλιομέτρων και χωρίζει το νησί στα δύο. Στην πόλη της Λευκωσίας αυτή η γραμμή αποτελείται από άδεια εγκαταλειμμένα και αφημένα στην φθορά του χρόνου κτίρια

αλλά στο κομμάτι αυτό της εισόδου είναι αρκετά περιποιημένα εξωτερικά.

Με το που περάσαμε στο κατεχόμενο κομμάτι της Λευκωσίας βιώσαμε μια ιλιγγιώδη αλλαγή πολιτισμού σε μόλις λίγα μέτρα. Εδώ πέρα έγκειται και η παγκόσμια μοναδικότητα που αναφέρεται και στον τίτλο της ιστορίας. Η Λευκωσία είναι η μοναδική διχοτομημένη πρωτεύουσα του πλανήτη. Δεν υπάρχει άλλη! Κάνοντας αναζήτηση στο internet βρήκα την πόλη Baarle, που βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ Ολλανδίας και Βελγίου αλλά η οποία βέβαια δεν είναι πρωτεύουσα και εκεί πέρα απουσιάζει αυτή η τεράστια διαφορά κουλτούρας. Μεταβαίνοντας μέσω των συνόρων από την μία μεριά στην άλλη νιώθεις ότι αλλάζεις ήπειρο.

Από την βορειοευρωπαικών προδιαγραφών Ελληνική πλευρά περνάς σε μια καθαρά ανατολίτικη συνοικία γεμάτη με Τουρκοκύπριους, τζαμιά και μαγαζιά που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι μεταφέρθηκες αρκετές δεκαετίες πίσω. Όλα αυτά δεν τα βλέπεις μετά από αρκετά μέτρα περπάτημα αλλά αμέσως, γιατί η καρδιά του κέντρου και από αυτήν την πλευρά είναι ακριβώς πίσω από τα σύνορα. Υπάρχουν αρκετά καταστήματα με ρούχα και πολλά μαγαζιά για φαγητό και καφέ .

Περπατήσαμε στους άφθονους πεζόδρομους και κατευθυνθήκαμε προς το Buyuk Han. Ένα αναπαλαιωμένο χάνι που είναι για πολλούς το ομορφότερο σημείο της κατεχόμενης πόλης, με εστιατόριο, καφέ, μπαρ και τουριστικά μαγαζάκια.

Άφησα την παρέα στο τραπέζι και ξεκίνησα μια εξερεύνηση στο χάνι αλλά και έξω από αυτό

φτάνοντας μέχρι το Selimiye Mosque, ένα τζαμί που ξεχωρίζει από μακριά με τους δύο επιβλητικούς μιναρέδες του.

Έχοντας Ελληνική καταγωγή και βρισκόμενος μόνος σε ένα μέρος κατεχόμενο που μάλιστα μέχρι πριν λίγες δεκαετίες υπήρξε πόλεμος για αυτό, αισθανόμουν ένα μούδιασμα για το τι θα μπορούσε ίσως να μου συμβεί.

Επέστρεψα τελικά στο Buyuk Han όπου μαζί με την υπόλοιπη παρέα αναχωρήσαμε. Μετά από λίγο αυτοί επιβιβάστηκαν σε ένα λεωφορείο της πλατείας Σολωμού που είναι η κεντρική αφετηρία πολλών γραμμών και εγώ θέλοντας να βάλω λίγη περιπέτεια πάλι στο πρόγραμμα αποφάσισα να πάω μόνος με γρήγορο περπάτημα ως το σπίτι έχοντας σαν οδηγό το gps στο κινητό. Ήμουν ο μοναδικός στον δρόμο που προχωρούσα γρήγορα. Μπορεί να με περάσανε και για τρελό

Φτάνοντας τελικά πρόσεξα από την ταράτσα της οικοδομής την τεράστια Τουρκική σημαία που προανέφερα.

Η σημαία αυτή πέρα από το ότι είναι φωτισμένη το βράδυ κάποιες φορές, υπάρχει και σε ζωγραφιστή μορφή. Οι διαστάσεις της είναι 425Χ250 μέτρα! Σκέφτηκα κατά πόσο είναι εύκολο να ξεχάσει κάποιος τα θύματα του πολέμου, το ότι του πήραν την γη, το σπίτι η το ότι κρυβόταν σε καταφύγια για να γλιτώσει από τις βόμβες και είχε μετά για χρόνια εφιάλτες (όπως μας είπε η Μ.) όταν βλέπει συνεχώς αυτή την σημαία να του το θυμίζει. Ίσως να ήταν και αυτός ο λόγος βέβαια που μπήκε.

Το βράδυ πήγαμε στην παλιά πόλη και περάσαμε από την Ονασαγόρου που είναι ο δεύτερος σε κίνηση πεζόδρομος μετά την Λύδρας. Εδώ υπάρχει το avo ένα fastfood Αρμένικο που έχει και Κυπριακές νοστιμιές όπως η χαλουμωτή που ξεκινάνε από 1 ευρώ. Το φαγητό γενικά είναι ακριβότερο από την Ελλάδα αλλά υπάρχουν και οικονομικές λύσεις όπως το avo αλλά και το jenny’s στην Φιλοκύπρου. Ενώ καθόμασταν στο εν λόγω μαγαζί ένας Κύπριος από την παρέα, μας πρότεινε να πάμε για μπύρα στα κατεχόμενα.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα σημείο δίπλα στα σύνορα και προχωρήσαμε προς το φυλάκιο. Σε αυτό το σημείο εισόδου προς την άλλη πλευρά υπήρχε μια μεγάλη καθηλωτική αφίσα με φωτογραφίες και αναφορές στον θάνατο δύο Κυπρίων από Τούρκους το 1996. Μια αφίσα σε ένα έρημο και σκοτεινό σημείο εισόδου προς μια άλλη μεριά που την ένιωσα σαν να μου μιλούσε και να έλεγε ότι μπαίνετε στο μέρος των φονιάδων. Ένα ρίγος με διαπέρασε και αναρωτήθηκα για το πόσο εύκολα θα μπορούσε να διαπραχθεί μια ακόμη δολοφονία σε βάρος Ελλήνων σε μη ηλεκτρισμένες συνθήκες όπως αυτής που ζούσαμε εκείνη την στιγμή. Η για να το πω πιο απλά, τι στο καλό κάναμε βραδιάτικα εκεί πέρα;

Η βόλτα μας στα κατεχόμενα τελικά κύλησε πολύ ήρεμα. Οι διαφορές ήταν έντονες και σε αυτό το κομμάτι με τους δρόμους να είναι σε κακή κατάσταση και τους οδηγούς να κινούνται επικίνδυνα κάνοντας μπάντες, απότομα φρεναρίσματα κτλ. Ήπιαμε μια μπίρα με κόστος ένα ευρώ περίπου σε ένα μαγαζί γεμάτο με Τουρκοκύπριους. Οι τιμές στα μαγαζιά των κατεχόμενων γενικά είναι πολύ χαμηλές και συνήθως αυτό που παίρνεις δεν ξεπερνάει τα 2 ευρώ. Γυρίσαμε προς τα σύνορα προσπερνώντας μια κοπέλα που τα διέσχιζε και αυτή καβάλα πάνω σε ένα skate!

 

[giannismits]

Πριν χρόνια και ζαμάνια, είχα επισκεφτεί την Κύπρο στην 7ημερη εκδρομή της 3η λυκείου. Θυμάμαι πόσο συγκινημένοι ήμασταν όλα τα παιδιά, όταν μας πήγαν στην πράσινη γραμμή, όταν βλέπαμε από μακριά τις τουρκικές σημαίες ή όταν είδαμε από μακριά την Αμμόχωστο. Και πράγματι νοιώσαμε έντονα την διαφορετικότητα της Κύπρου. Και επειδή δεν είχα ταξιδέψει εκτός Ελλάδας, την έβλεπα σαν εξωτική! Φυσικά τότε τα σύνορα ήταν κλειστά, δεν μπορούσες να περάσεις στην τουρκική πλευρά.

Τα γεγονότα του 1996 μας είχαν συγκλονίσει. Και όταν λίγα χρόνια μετά αντικρίσαμε την πινακίδα αυτή με τους τρεις νεκρούς, λυγίσαμε!

Γενικά θέλω πολύ να επισκεφτώ και πάλι την Κύπρο. Έχουν αλλάξει πολλά και σίγουρα θα τη δω με άλλη ματιά. Ευχαριστούμε για την ιστορία.

 

[kabamarou]

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Η φωτογραφία που ανέβασες λογικά είναι το σημείο που αναφέρω στην ιστορία ότι περάσαμε το βράδυ

 

[kabamarou]

3η ημέρα



Ξεκίνησα το μεσημέρι για μια περιήγηση μόνος μιας και η υπόλοιπη παρέα ήταν ήδη εκτός σπιτιού. Απολαμβάνω πολύ τις μοναχικές εξερευνήσεις γιατί μου επιτρέπουν να αφιερώνω τον χρόνο που θέλω εγώ σε αυτές και να κάνω και πιο εύκολα τους συλλογισμούς μου πάνω σε αυτά που βλέπω. Το περπάτημα στον δρόμο ήταν ιδιαίτερα απολαυστικό γιατί παρόλο που ήταν Ιανουάριος η θερμοκρασία έφτανε μέχρι 18 βαθμούς αυτές τις ώρες.

Έφτασα στον δημοτικό κήπο Λευκωσίας που είναι ένα πολύ ωραίο μέρος για να χαλαρώσει κάποιος. Ο κεντρικός διάδρομος κατακλύζεται από πανύψηλους φοίνικες που τους πλαισιώνουν άφθονα δέντρα . Αξιοπερίεργο που μέσα στο πάρκο ήταν μόνο μετανάστες και κανένας ντόπιος.





Συνέχισα μέχρι την πύλη της Πάφου που ήταν μια από τις τρεις εισόδους της παλιάς πόλης που είχαν χτίσει οι Ενετοί.



Ακριβώς απέναντι βρίσκεται πάνω σε ένα ύψωμα το πάρκο Sinir Parki και λόγω του ότι εκεί ξεκινάει η κατεχόμενη πλευρά είναι περιφραγμένο και βλέπεις τους ανθρώπους να κοιτάνε την θέα μέσα από τα συρματοπλέγματα σαν φυλακισμένοι.

Κανένα κτίριο ενδιάμεσα. Κανένα κενό. Το μόνο διαχωριστικό εδώ είναι απλά ένα συρματόπλεγμα πάνω σε ένα ύψωμα που χωρίζει στα δύο τις ζωές των ανθρώπων.


Στην συνέχεια παρατήρησα τα οδοφράγματα αλλά και τον ναό του τίμιου σταυρού που είναι χτισμένος ακριβώς πάνω στα σύνορα με την κάθε μεριά του να κοιτάει σε άλλη χώρα.



Πέρασα από στενά που καταλήγανε σε φυλάκια

και είδα με δέος τα αμέτρητα εγκαταλειμμένα κτίρια της πράσινης γραμμής. Έκανα μια στάση μπροστά στο μνημείο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στο σημείο εισόδου για την Τουρκική πλευρά και πέρασα από την πλατεία Φανερωμένης παρατηρώντας το κτίριο του παρθεναγωγείου και τις άφθονες καφετέριες στην γύρω περιοχή.




Διέσχισα τους δρόμους γύρω από το Χαμάμ Ομεριέ και κατέληξα στην αρχιεπισκοπή που είναι απέναντι από το Παγκύπριο Γυμνάσιο.



Κάπου εδώ έπρεπε να πάρω τον δρόμο της επιστροφής όμως γιατί είχαμε καλεσμένους στο σπίτι ντόπιους φίλους και φίλες. Μέσα από την παρέα που έκανα μαζί τους εξεπλάγην από την θερμότητα, την ζωντάνια τους αλλά και από το ότι μιλούσαν μεταξύ τους όπως προανέφερα μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα σχεδόν καθόλου. Ένα μείγμα Ελληνικών, Κυπριακών και Αγγλικών.



Το βράδυ ένας Κύπριος φίλος, μας πήγε μια βόλτα στην γεμάτη από μαγαζιά παραλία της κατεχόμενης Κερύνειας και το όμορφο κάστρο της το οποίο βέβαια έχανε λίγο από το γεγονός ότι δεν ήταν παντού φωταγωγημένο.



4η ημέρα



Αναχωρήσαμε για το κατεχόμενο κομμάτι της Λευκωσίας. Μπήκαμε για λίγο σε ένα καφέ μπαρ με μια πανύψηλη βιβλιοθήκη.

Συνεχίσαμε προς την πύλη της Κερύνειας

η οποία είναι η 2η από τις 3 πύλες των Ενετικών τειχών που είδα και μετά κατευθυνθήκαμε πάλι προς το Buyuk Han. Τους άφησα εκεί και ξεκίνησα για ακόμη μια μοναχική εξερεύνηση. Πέρασα και πάλι από το τζαμί Selimiye Mosque και αυτή την φορά το εξέτασα εξονυχιστικά από όλες τις πλευρές.




Συνέχισα την βόλτα προς το δυτικό κομμάτι της κατεχόμενης Λευκωσίας μέσα σε έρημα στενά ευχόμενος να μην καταλάβει κανείς την Ελληνική καταγωγή μου σε μια περιοχή που απουσιάζουν παντελώς οι τουρίστες οι οποίοι συγκεντρώνονται κυρίως στο κεντρικό κομμάτι. Ένα μέρος που πριν από λίγες δεκαετίες αρπάχτηκε και δόθηκε σε άλλους με τίμημα πολλές ανθρώπινες ζωές. Που είναι κομμάτι ενός κράτους που δεν είναι αναγνωρισμένο ούτε από τα Ηνωμένα Έθνη αλλά και από καμία χώρα στον πλανήτη εκτός της Τουρκίας. Προσπαθούσα να τα βλέπω όλα αυτά βέβαια σαν ουδέτερος παρατηρητής και όχι επηρεαζόμενος από την καταγωγή μου. Από την μία σφιγμένος και από την άλλη γοητευμένος από την ανατολίτικη κουλτούρα που ξεδιπλώνονταν μέσα από τα στενάκια και τα παλιά σπίτια.

Παιδάκια παίζανε μπάλα και φώναζαν σε πολλά σημεία. Η φτώχεια έκανε έκδηλα τα σημάδια της παντού. Μαγαζιά που είχαν μετατραπεί σε πρόχειρες κατοικίες. Πολλά γκρεμισμένα σπίτια και ασυντήρητα. Δρόμοι γεμάτοι λακκούβες και μέσα σε όλα αυτά ένα ποδήλατο αφημένο έξω από την αυλή μιας μονοκατοικίας χωρίς να είναι κλειδωμένο. Ιδιαίτερο σουρεαλιστικό γεγονός για τα δικά μου δεδομένα οι φοίνικες δίπλα σε γκρεμισμένα σπίτια και χαμόσπιτα. Τους φοίνικες τους έχω συνηθίσει να είναι είτε δίπλα σε εύπορες κατοικίες είτε σε κεντρικά μέρη της πόλης.

Γύρισα στο Buyuk Han για να βρω την παρέα. Από εκεί ξεκινήσαμε όλοι μαζί και μπήκαμε στο εσωτερικό ενός πολύ εντυπωσιακού διώροφου μαγαζιού με vintage διακόσμηση και γυάλινο διαφανές πάτωμα που υπήρχαν ομοιώματα ανθρώπων από κάτω .



Φάγαμε και ένα νοστιμότατο falafel στο δρόμο και μετά περάσαμε τα σύνορα και χωριστήκαμε πάλι. Έφτασα μπροστά στο άγαλμα της Ελευθερίας που συμβολίζει τον αγώνα της Κύπρου για ανεξαρτησία από τη Βρετανία.



Ακριβώς δίπλα βρίσκεται ένα μεγάλο πάρκο μέσα από τα Ενετικά τείχη και απέναντι μέρος του παλιού υδραγωγείου.

Συνεχίζοντας έφτασα στην πύλη της Αμμόχωστου και έτσι ολοκλήρωσα την επίσκεψη μου και στις 3 παλιές πύλες.




Είδα το αρχοντικό της Αξιοθέας που χρησιμοποιείται σαν πολιτιστικός χώρος




και συνέχισα την βόλτα μου στον Tαχτακαλά. Μια περιοχή με πολλές όμορφες γραφικές μονοκατοικίες που θα την έλεγα και Πλάκα της Λευκωσίας.

Ηταν μεγάλη έκπληξη αυτό το μέρος για εμένα όπως και πολλά άλλα που είδα τις επόμενες ημέρες γιατί δεν είναι διαθέσιμη η υπηρεσία της google street view για την Λευκωσία οπότε έκανα υποθέσεις για το τι θα συναντήσω μόνο από κάποιες φωτογραφίες. Δεν περίμενα ότι θα βρω τόσα πολλά όμορφα διατηρητέα σπίτια. Από ένα εγκαταλειμμένο φυλάκιο διέκρινα την Ερμού που ήταν ο πιο εμπορικός δρόμος της πόλης και τώρα ήταν εγκαταλειμμένος λόγω του ότι ανήκε πλέον στην πράσινη γραμμή. Τον κοίταξα και προσπάθησα να οραματιστώ πλήθος κόσμου να ρέει μέσα σε αυτόν με φωνές διάχυτες να σχίζουν τον αέρα.

Βγήκα έξω από την παλιά πόλη και πήγα στην νέα. Είχα διακρίνει τις προηγούμενες ημέρες από μακριά ένα κτίριο που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και πήγα από δίπλα του για να το επεξεργαστώ με την ησυχία μου. Έχει βραβευτεί ως το καλύτερο ψηλό κτίριο της Ευρώπης ανάμεσα από άλλα 132!



Διέσχισα μεγάλο κομμάτι της Λεωφόρου Μακαρίου με τα επώνυμα πολυκαταστήματα της. Κάποια στιγμή πέρασε ένας *τύπος που οδηγούσε την μηχανή του μαρσάροντας. Είχε ένα τατουάζ στο μέτωπο και δύο μάτια που κοιτούσαν άγρια. Μου φάνηκε τρομερά απόκοσμο αυτό το σκηνικό. Μια εικόνα που θα φαινόταν εντελώς φυσιολογική στην Αθήνα η στην Θεσσαλονίκη εδώ στο γαλήνιο περιβάλλον της Λευκωσίας έμοιαζε σαν να πετάχτηκε από παράλληλο σύμπαν.

Εστριψα στην οδό Στασικράτους. Ένας δρόμος γύρω στα 500 μέτρα που διαθέτει ρούχα από τις μεγαλύτερες πασαρέλες του κόσμου. Κατά μήκος των δρόμων που κινούμουν υπήρχαν και αρκετοί ουρανοξύστες υπό ανέγερση




που αποτελούν κάτι το οξύμωρο καθώς γύρω από αυτούς και σε όλη την πόλη γενικότερα τα κτίρια είναι πολύ χαμηλά. Περπάτησα και την Θεμιστοκλή Δέρβη που είναι επίσης ένας δρόμος με πολλά καταστήματα.

Είχα κουραστεί και είχα δει αρκετά οπότε πήρα τον δρόμο του γυρισμού προς το σπίτι. Μετά από λίγη ώρα όμως και ενώ ξεκούραζα τα ταλαιπωρημένα πόδια μου, έπεσε μια πρόταση από μια Κύπρια φίλη. Πάμε Λάρνακα; Πάμε είπαμε όλοι και ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο της.

Φτάσαμε στην Παραλία των Φοινικούδων. Πανύψηλοι στοιχισμένοι φοίνικες κατά μήκος του δρόμου που διασχίζοντας τον από την μια μεριά βλέπαμε την αμμουδιά και από την άλλη ογκώδη φαραωνικά κτίρια που πλαισιώνονταν από δεκάδες μαγαζιά μεγάλων διαστάσεων. Ούτε ένα μικρό μαγαζάκι. Κάναμε βόλτα και μετά κάτσαμε για φαγητό και μπύρα.

.
*Έμαθα ότι ήταν από Θεσσαλονίκη ο οδηγός της μηχανής

 

[misha19]

Με το που περάσαμε στο Τουρκικό κομμάτι της Λευκωσίας βιώσαμε μια ιλιγγιώδη αλλαγή πολιτισμού σε μόλις λίγα μέτρα. Εδώ πέρα έγκειται και η παγκόσμια μοναδικότητα που αναφέρεται και στον τίτλο της ιστορίας. Η Λευκωσία είναι η μοναδική πρωτεύουσα του πλανήτη που ανήκει σε 2 χώρες ταυτόχρονα.

Η Λευκωσία δεν έχει Τουρκικό ή Ελληνικό κομμάτι , έχει κατεχόμενο και ελεύθερο!! Και ούτε ανήκει σε 2 χώρες ταυτόχρονα! Εκτός εαν έχετε αναγνωρήσει το Ψευδοκράτος της Βόρειας Κύπρου ώς υπάρχον κράτος κάτι που έχει κάνει μόνο η Τουρκία. Καλό είναι να χρησιμοποιούμε ορθά την Ελληνική γλώσσα και να λέμε τα πράγματα με το ονομά τους , ότι δηλαδή το Βόρειο τμήμα της Κύπρου τελεί υπο Τουρκική κατοχή απο το 1974 κατα παράβαση των Διεθνών Κανόνων Δικαίου και η Λευκωσία παραμένει η μόνη διχοτομημένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη.

 

[kabamarou]

Καλό είναι να διαβάζουμε όλα όσα γράφει ο άλλος πρώτα προτού απαντήσουμε αποσπασματικά σε κάτι που έγραψε. Αν σκοπεύεις βέβαια να συνεχίσεις με αυτό το επιθετικό στυλακι θα σε παρακαλούσα να μην συνεχίσεις την ανάγνωση της ιστορίας μου που προφανώς δεν την διάβασες όλη για να γράφεις αυτό που έγραψες

 

[misha19]

Διάβασα όλη την ιστορία, κάτι που δεν αλλάζει τα αρχικά γραφόμενα σου. Δεν είμαι καθόλου επιθετικός προς θεού , απλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος Ελλαδίτης αναφέρεται στη Λευκωσία σε Τουρκικό κομμάτι και ότι ανήκει σε 2 χώρες. Δεν θα συνεχίσω τον διάλογο γιατί δεν υπάρχει λόγος. Καλός ή κακός θεώρησα σωστό να κάνω αναφορά σε κάτι που με ενόχλησε . Περιμένω την συνέχεια της ιστορίας.

 

[kabamarou]

Φίλε μου σε ευχαριστώ καταρχάς για το ότι μπήκες στον κόπο να διαβάσεις αυτά που έγραψα. Δεν είμαι κάποιος που δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη του τους άλλους. Διόρθωσα ήδη το "μοναδική πρωτεύουσα του πλανήτη που ανήκει σε 2 χώρες ταυτόχρονα" με το "μοναδική διχοτομημένη πρωτεύουσα του πλανήτη".

Το ότι δεν αναγνωρίζεται η κατεχόμενη Κύπρος σαν κράτος από καμιά χώρα εκτός της Τουρκίας το έχω γράψει.
Χρησιμοποίησα πολλές φορές τις λέξεις "κατεχόμενα" και "κατεχόμενη". Προσπαθώντας να μην χρησιμοποιώ συνεχώς τις ίδιες λέξεις και έτσι να γίνομαι κουραστικός κάποιες φορές χρησιμοποίησα και τον όρο "Τουρκικό κομμάτι". Αν κρίνουν και άλλοι ότι η χρησιμοποίηση αυτού του όρου ισοδυναμεί με αναγνώριση κράτους μπορεί να το αλλάξω. Για την ώρα το αφήνω έτσι.

 

[kabamarou]

5η ημέρα


Αναχώρησα από το σπίτι για να βρεθώ με τους υπόλοιπους που ήταν ήδη έξω. Περπατήσαμε στην Ονασαγώρου και την Λύδρας και περάσαμε τα σύνορα. Άφησα την παρέα σε μια καφετέρια και ξεκίνησα αυτή την φορά για την εξερεύνηση του ανατολικού κατεχόμενου κομματιού της παλιάς πόλης. Η παλιά πόλη που βρίσκεται μέσα από τα Ενετικά τείχη είναι πάνω σε ύψωμα και έχει σχήμα κυκλικό. Ένας κύκλος που χωρίστηκε στην μέση και η κάθε πλευρά κατέχει τώρα από ένα ημικύκλιο.

Όπως προανέφερα οι τουρίστες και ο πολύς ο κόσμος συγκεντρώνεται στο κεντρικό κομμάτι των κατεχόμενων οπότε η ανατολική πλευρά που έκανα βόλτες διακατέχεται και αυτή από μια απόκοσμη ησυχία. Οι παλιές μονοκατοικίες με τα σαχνισιά μου θύμισαν τα στενά της άνω πόλης στην Θεσσαλονίκη. Το σφίξιμο πάλι παρόν. Ποια από αυτά τα σπίτια άραγε να ανήκαν σε ανθρώπους που τους διώξανε;

Επέστρεψα τελικά προς τους φίλους μου και όλοι μαζί αναχωρήσαμε για το σπίτι. Το βράδυ βγήκαμε σε μια μπυραρία με μια παρέα που αποτελούνταν από καλαμαράδες και Κύπριους Η λέξη καλαμαράς παρότι μπορεί να φαντάζει σαν κάτι προσβλητικό προήλθε από το όταν οι Έλληνες παλιότερα πήγαιναν στην Κύπρο για να διδάξουν στα σχολεία. Το στυλό εκείνης της εποχής ήταν το καλαμάρι και από εκεί προέκυψε και το καλαμαράς. Έτσι όταν θέλουν να αναφερθούν οι Κύπριοι σήμερα σε κάποιον Έλληνα κάτοικο Ελλάδος δεν θα πούνε ποτέ ο Έλληνας αλλά ο καλαμαράς η ο Ελλαδίτης. Η λέξη Ελλαδίτης χρησιμοποιείται για να δείξει ότι κάποιος είναι Έλληνας και κάτοικος Ελλάδος σε αντίθεση με τους Έλληνες που ζουν εκτός Ελλάδος πχ. στην Κύπρο. Οι Κύπριοι επίσης που κατάγονται από την Κύπρο αυτοαποκαλούνται ως Κυπραίοι. Μερικά χαρακτηριστικά που ξεχώρισα στην γλώσσα ήταν το ότι το άρθρο μπαίνει στο τέλος της λέξης, πχ. “συμπαθώ σε” και ότι χρησιμοποιούνται υποκοριστικά ακόμη και για ανθρώπους μεγάλης ηλικίας. Μπορεί δηλαδή να είναι ο άλλος 70 χρονών και να τον φωνάζουν Κωστάκη. Οι άγνωστες λέξεις για εμένα ήταν άπειρες αλλά αυτές που συγκράτησα περισσότερο ήταν το “λαλεί μου” που σημαίνει μου είπε, το “τζιαμαί” που είναι το εκεί, το “δαμέ” το εδώ και το “όι” το όχι.


6η ημέρα



Το πρόγραμμα για αυτή την ημέρα περιλάμβανε εκδρομή εκτός πόλης. Ξεκινήσαμε το μεσημέρι με δύο αυτοκίνητα 9 άτομα εκ των οποίων τα 4 από Κύπρο. Φτάσαμε σε ένα πολύ όμορφο χωριό την Κακοπετριά και κάναμε μια βόλτα μέσα σε φυσικά τοπία αλλά και στο χωριό.

Από εκεί συνεχίσαμε για το Όμοδος ένα πανέμορφο ορεινό χωρίο που συγκεντρώνει μεγάλα πλήθη τουριστών αλλά αυτή την περίοδο η κίνηση ήταν πεσμένη. Μια κάτοικος του χωριού που είχε ένα μαγαζί με τοπικά προϊόντα σε ένα παραδοσιακό σπίτι μας ξενάγησε μέσα σε αυτό και μας μίλησε για την ιστορία του χωριού.

Το Όμοδος είναι γνωστό για το μοναστήρι αλλά και για τα πολλά ταβερνάκια που έχει. Κάτσαμε να πιούμε ένα τσάι, περιηγηθήκαμε περιμετρικά του μοναστηριού άλλα και στα πλακόστρωτα στενάκια και αναχωρήσαμε για την Λεμεσό ενώ είχε ξεκινήσει μια ψιλή βροχή.

Στην Λεμεσό φτάσαμε αφού είχε βραδιάσει και δεν συναντήσαμε σχεδόν καθόλου κόσμο στους δρόμους παρότι είναι μια πόλη που μένουν πάνω από 100.000 άνθρωποι. Περάσαμε από τα έρημα στενά και την παραλιακή και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

 

[kabamarou]

7η ημέρα



Ξεκίνησα πάλι μόνος από το σπίτι. Έφτασα στο δημοτικό μέγαρο Λευκωσίας

και μετά περνώντας από μία γέφυρα είδα μέρος της υπό κατασκευής πλατείας Ελευθερίας.

Στην συνέχεια διέσχισα την λαϊκή γειτονιά. Μια περιοχή που δημιουργήθηκε με σκοπό να προωθηθεί η τέχνη και ο πολιτισμός. Συνάντησα σε μια γκαλερί έναν πολύ ενδιαφέρων και ευγενικό καλλιτέχνη ο οποίος μάλιστα έχει ζωγραφίσει και τον μικρότερο πίνακα σε καμβά στον κόσμο. Γενικότερα οι Κύπριοι είχαν μια ευγένεια στον λόγο τους που με γοήτευσε.

Στην συνέχεια πήγα στο Λεβέντειο μουσείο το οποίο είχε δωρεάν είσοδο. Βρίσκεται σε ένα ανακαινισμένο κτίριο και αναδεικνύει με πολύ καλό τρόπο την ιστορία της Κύπρου μέσα από τα εκθέματα του.

Βρεθήκαμε με την Μ. για να μας κάνει μια μικρή ξενάγηση. Στην διαδρομή σταματήσαμε να πιούμε λίγο νερό στο σπίτι της και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι όταν φεύγαμε έκλεισε απλά την πόρτα χωρίς να κλειδώσει. Η εγκληματικότητα είναι αρκετά πεσμένη στην Λευκωσία και οι κλοπές αρκετά σπάνιο φαινόμενο. Δεν είδα θωρακισμένες πόρτες αλλά ούτε και κλειδαριές ασφαλείας. Σε πολλές οικοδομές μάλιστα η κεντρική πόρτα ήταν μόνιμα διάπλατα ανοικτή.

Στο τέλος της ξενάγησης καταλήξαμε στον πύργο Σιακόλα που βρίσκεται στην Λύδρας. Το καλύτερο μέρος για να δεις από τον 11ο όροφο του όλη την Λευκωσία. Οι μεγάλες οθόνες που υπήρχαν μπροστά στα τεράστια παράθυρα σε ενημέρωναν για το τι ακριβώς έβλεπες σε κάθε μεριά που κοιτούσες. Είδα με μια πρωτόγνωρη οπτική όλα τα σημεία που διέσχισα αυτές τις ημέρες .

Το βράδυ μαζευτήκαμε σε ένα φιλικό σπίτι στο Καιμακλί. Μια περιοχή που διαθέτει αρκετά γραφικά σπίτια. Πεταχτήκαμε λίγο για να γεμίσουμε την φιάλη νερού από ένα μηχάνημα με κερματοδέκτη που είναι κάτι το συνηθισμένο στην Λευκωσία. Οι περισσότεροι από ότι κατάλαβα πάντως δεν πίνουν νερό από την βρύση.

Στο σπίτι ήμασταν 8 από Ελλάδα και ένας μόνο από Κύπρο. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί πολύ οι Έλληνες που μένουν εδώ. Ήρθαν για ένα καλύτερο μέλλον και πολλοί το βρήκανε. Μικρότερη ανεργία, μεγαλύτεροι μισθοί και καλύτερες και πιο χαλαρές συνθήκες εργασίας όπως μου είπαν κάποια άτομα που μίλησα μαζί τους. Η αντιμετώπιση των Κυπρίων απέναντι τους; Τα δύο από τα τρία άτομα που ρώτησα απάντησαν ότι σε κάποιο βαθμό έχουν εισπράξει έναν αρνητισμό σχετιζόμενο με την καταγωγή τους. Έχει να κάνει βέβαια και με την συμπεριφορά σου και το που θα πέσεις. Υπάρχουν Κύπριοι μου ανέφεραν που λατρεύουν την Ελλάδα αλλά και το αντίθετο.

 

[greco]

Ευχαριστουμε για την ωραια ιστορια.Προορισμος πολυ ιδιαιτερος και η γραφη σου πολυ προσεκτικη,μπραβο!