gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.801
Κεφάλαιο 3
Μια μεσημεριανή βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Νάπολης.
Ήταν Παρασκευή πρωί και ώρα 10.53πμ, όταν το κόκκινο βέλος (Frecciarossa),
ξεκινούσε από το Termini της Ρώμης
και ύστερα από μία ώρα και επτά λεπτά, στις 12 το μεσημέρι ακριβώς, έφτανε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Νάπολης.
Νάπολη. Η τρίτη, σε πληθυσμό, μεγαλύτερη πόλη της Ιταλίας μετά τη Ρώμη και το Μιλάνο. Η ιστορία της πόλης είναι γνωστή. Η πόλη χτίστηκε από Έλληνες και σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, χτίστηκε στο σημείο στο οποίο η θάλασσα ξέβρασε νεκρή τη σειρήνα Παρθενόπη, μετά την απόρριψή της από τον Οδυσσέα. Το σίγουρο είναι ότι η Νάπολη χτίστηκε από Έλληνες από την Κύμη, ήταν το κέντρο της μεγάλης Ελλάδας, στα ρωμαϊκά χρόνια οι πλούσιοι Ρωμαίοι έστελναν, εκεί, τα παιδιά τους για να λάβουν ελληνική μόρφωση και ότι ήταν πολύ μεγάλο εμπορικό κέντρο.
Βγήκα έξω από τον σταθμό, πήρα ένα ταξί και εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο μου, το οποίο ήταν στο δεύτερο όροφο ενός κτιρίου, το οποίο καταλάμβανε ολόκληρο το μικρό οικοδομικό τετράγωνο με πρόσοψη στην κεντρική οδό Toledo.
Είχα αποφασίσει ότι η πρώτη βόλτα μου στην πόλη θα ξεκινούσε από το ιστορικό κέντρο.
Έτσι αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, βγήκα άμεσα έξω στην κεντρική οδό Toledo
και προχώρησα βόρεια κατά μήκος της οδού Toledo. Πέρασα από την Piazza Carità
και ύστερα από ολιγόλεπτο περπάτημα έφτασα στην Piazza Dante.
Σταμάτησα για λίγο στην πλατεία και ήπια το πρώτο κρασί στη Νάπολη. Ήπια το πρώτο δροσιστικό λευκό κρασί στο bar Il tempo del vino e delle rose, με πρόσοψη στην πλατεία ώστε να παρατηρώ την έντονη κίνηση. Από την πρώτη στιγμή μου έκανε εντύπωση ο θόρυβος της πόλης. Ανοίγοντας τη βαριά πόρτα του ξενοδοχείου στον δεύτερο όροφο, άκουσα έναν πολύ ισχυρό θόρυβο - βόμβο, ο οποίος με συντρόφευε σ' όλη τη διαδρομή στο κέντρο της πόλης. Πως λέμε Σκανδιναβία; Το ακριβώς αντίθετο. Βέβαια εμένα δεν με στενοχώρησε πολύ. Στην περιοχή που είναι το σπίτι μου έχω την απόλυτη ησυχία. Δεν θα με πείραζε ο θόρυβος λίγων ημερών. Ούτε οι δυνατές συνομιλίες των Ναπολιτάνων. Αφού απόλαυσα το πρώτο ποτήρι κρασί στη Νάπολη, συνέχισα το περπάτημα, προς τη Σπακανάπολη, το ιστορικό κέντρο της πόλης, το χαρακτηρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco κλπ, μέσω της Via Port'Alba.
Από τη Via Port'Alba, προχώρησα μέσω της Vico S. Pietro a Maiella, στην πλατεία της Chiesa della Santa Croce di Lucca,
όπου σταμάτησα για λίγο σ' ένα παγκάκι, αφού μου άρεσε το περιβάλλον και ήθελα να το απολαύσω Στη συνέχεια περπάτησα κατά μήκος της Via dei Tribunali.
Περπατώντας σ' έναν από τους κεντρικούς δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολης, χαμογέλασα όταν είδα κόσμο,
να περιμένει στωικά, έξω από την pizzeria Sorbillo και γέλασα πολύ όταν από τα μεγάφωνα ανακοίνωναν τον αριθμό αυτών που είχαν εγγραφεί σε κατάλογο αναμονής και περίμεναν να απολαύσουν την πίτσα τους. Συνέχισα να προχωρώ αργά κατά μήκος της Via dei Tribunali, μέχρις ότου σε μία στοά,
είδα ένα μπαράκι με βιβλιοθήκες, το Portico 340.
Ήταν το τρίτο μπαράκι με βιβλιοθήκες που συναντούσα στο δρόμο μου. Φαίνεται ότι στη Νάπολη έχει επικρατήσει αυτή η τάση, η οποία μου αρέσει πολύ. Έκανα μια μικρή στάση στο μπαρ, για να δροσιστώ με ένα ποτήρι λευκό κρασί και συνέχισα κατά μήκος της Via dei Tribunali, χαμογελώντας με αυτά που έβλεπα γύρω μου,
πέρασα μπροστά από διάφορες εκκλησίες, όπως από την Chiesa dei Girolamini,
και έφτασα έως τον καθεδρικό, όπου μου έκανε εντύπωση, ότι από τη νότια πλευρά του ήταν στριμωγμένος από άλλα κτίρια.
Στη συνέχεια, άφησα τη Via dei Tribunali, με στόχο να περπατήσω στην πρώτη νότια παράλληλη αυτής και συγκεκριμένα στη πολύ - τραγουδισμένη Σπακανάπολη. Έτσι από ένα στενό,
βρέθηκα στην πρώτη παράλληλη οδό της Via dei Tribunali, η οποία στο σημείο εκείνο ονομάζεται Via Vicaria Vecchia, ενώ στη συνέχεια και μετά τη διασταύρωσή της με την οδό Duomo, προς δυτική - νοτιοδυτική κατεύθυνση (επιστροφή προς οδό Toledo), ονομάζεται Via San Biagio. Εκεί ξεκινά η Σπακανάπολη.
Προχώρησα κατά μήκος της Via San Biagio, με αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ακολουθούσα στη Via dei Tribunali, κάνοντας ένα γύρο στο ιστορικό κέντρο της Νάπολης, απολαμβάνοντας εικόνες.
Προχώρησα λίγο, μπήκα και σε ένα μουσείο με ναπολιτάνικη τέχνη,
και στη συνέχεια μπήκα στο κέντρο της Spaccanapoli.
Spaccanapoli, σημαίνει διαιρεμένη Νάπολη, λόγω του μεγάλου μήκους του στενού και παλιού αυτού δρόμου που έχει κατά τμήματα διαφορετικές ονομασίες. Όταν παρατηρείς τη Νάπολη από ψηλά, από το κάστρο του San Elmo, φαίνεται ότι ο δρόμος αυτός διαιρεί την πόλη. Η Spaccanapoli, είναι το νοτιότερο και χαμηλότερο υψομετρικά από τα τρία Decumani, δηλαδή τους δρόμους ανατολή-δύση της ελληνορωμαϊκής Νάπολης (που έχει ανακηρυχθεί σε προστατευόμενο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, από την Unesco). Ο κεντρικός δρόμος της περιοχής είναι η Via dei Tribunali. Εγώ είχα κατέβει στη Spaccanapoli, περπατούσα, παρατηρώντας την κίνηση και ρίχνοντας ματιές στο βάθος ψηλά, προς το κάστρο Sant' Elmo,
αλλά η όσφρησή μου δεν με άφησε να προχωρήσω πολύ. Μύριζαν έντονα τηγανιτά ψάρια. Αν και φίλος του ψητού ψαριού, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι το καλύτερο που μπορούσα να κάνω, ήταν να φάω λίγο ψάρι, απολαμβάνοντας το κρασάκι μου και παρατηρώντας το ιστορικό κέντρο της Νάπολης. Έτσι σταμάτησα στο Decumano 31, για τηγανητό ψάρι και λευκό κρασί. Το Decumano 31, διέθετε κατ' ουσία street food, αλλά είχε και τρία μικρά τραπεζάκια στο δρόμο, σ' ένα από τα οποία έκατσα.
Όταν έφαγα πίνοντας τρία ποτήρια κρασί, συνέχισα την περιπλάνηση στο κέντρο της Spaccanapoli, παρατηρώντας την κίνηση στο δρόμο τον γεμάτο με πιτσαρίες, φριτζιτορίες και ζαχαροπλαστεία, παρατηρώντας τα αξιοθέατα όπως την μπαρόκ αρχιτεκτονικής Chiesa di San Nicola a Nilo, του 17ου αιώνα,
το άγαλμα του Θεού Νείλου, (La Statua del Nilo), δημιούργημα της ελληνο-ρωμαϊκής περιόδου, μεταξύ του 2ου και 3ου μ.Χ. αιώνα.
Το άγαλμα δημιουργήθηκε προς τιμή του Θεού Νείλου, από αλεξανδρινούς εμπόρους που εργάζονταν στην περιοχή της ελληνορωμαϊκής πόλης. Στην πλατεία του Νείλου βρίσκεται η Chiesadi Santa Maria Assunta dei Pignatelli, κατασκευασμένη το 14ο αιώνα και η οποία ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε τόσο το έτος 1477 όσο και το έτος 1736.
Συνέχισα να περπατώ, ψηλά δέσποζε το κάστρο Sant' Elmo,
πέρασα από την εκκλησία, επίσης μπαρόκ αρχιτεκτονικού στιλ, Sant'Angelo a Nilo, η κατασκευή της οποίας ξεκίνησε το έτος 1385 και ολοκληρώθηκε στη σημερινή της μορφή το έτος 1709,
έφτασα στην Piazza San Domenico Maggiore, η οποία κατασκευάστηκε κατά το 16ο αιώνα, στη θέση ελληνικών τειχών και πολλών χαμόσπιτων. Με την ανοικοδόμηση της πλατείας από τους Αραγονέζους ηγεμόνες, ο χώρος έγινε κατάλληλος για την εκκλησία Domenicane Di Santa MariaDel Rosario, εκκλησία και μονή για το τάγμα των δομινικανών.
Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει ένας οβελίσκος, η Γκούλια ντι Σαν Ντομένικο, που αναγέρθηκε σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη λήξη της επιδημίας πανώλης του 1656. Ο οβελίσκος αυτός, ολοκληρώθηκε το έτος 1737.
Μετά τις σχετικές φωτογραφίες, και αφού σταμάτησα για αρκετή ώρα ακούγοντας ένα καταπληκτικό συγκρότημα με τραγούδια της νότιας Ιταλίας, όπου αρκετά από τα τραγούδια είχαν και ελληνόφωνους στίχους,
προχώρησα, πάντα κατά μήκος της Spaccanapoli, έως το Palazzo Venezia,
το οποίο παραχωρήθηκε το έτος 1412, από τον τότε βασιλιά της Νάπολης Ladislaus II του Ανζού, στη Δημοκρατία της Βενετίας, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί για κατοικία του γενικού προξένου της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στη Νάπολη.
Ολοκληρώνοντας τη βόλτα στη Spaccanapoli, παρέκαμψα τη Σάντα Κιάρα και τελικά έφτασα στην Piazza del Gesù Nuovo,
μια από τις σημαντικότερες πλατείες και σύμβολο του ιστορικού κέντρου της Νάπολης, η οποία οφείλει το όνομά της στην εκκλησία Gesù Nuovo, πλατεία την οποία θεώρησα καλή επιλογή για τη βραδινή έξοδο.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της πλατείας είναι ο, ύψους τριάντα μέτρων, Obelisco dell' Immacolata (Οβελίσκος Ευαγγελισμού της Θεοτόκου).
Η αρχιτεκτονική του μνημείου αυτού, βασίζεται στους αρχαίους αιγυπτιακούς οβελίσκους και η κατασκευή του ξεκίνησε το έτος 1743, από τους Ιησουίτες ως απόδειξη της παντοδυναμίας τους και ως σύμβολο αφοσίωσης στην Παναγία. Το άγαλμα της Παναγίας είναι το επίκεντρο των εορτασμών στη γιορτή του Ευαγγελισμού.
Στην πλατεία δεσπόζει η εκκλησία Gesù Nuovo, με την πρόσοψη με τα τραχιά στίγματα.
Αρχικά το κτίριο αποτελούσε τμήμα του Palazzo Sanseverino του 15ου αιώνα. Όταν το έτος 1584, οι Ιησουίτες αγόρασαν το κτίριο και το μετέτρεψαν στη μεγάλη εκκλησία, διατήρησαν την τραχιά όψη. Στην πρόσοψη της εκκλησίας υπάρχει η επιγραφή της Unesco, με τους λόγους για τους οποίους το ιστορικό κέντρο της Νάπολης, έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Στην επιγραφή αναφέρεται:
"Είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Ευρώπης, της οποίας ο σύγχρονος αστικός ιστός, διατηρεί τα στοιχεία της πολυτάραχης ιστορίας της. Η διάταξη των δρόμων της, ο πλούτος σε ιστορικά στοιχεία δίνουν στο χώρο μια οικουμενική αξία, που έχει ασκήσει βαθιά επιρροή σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης και πέρα από τα όρια αυτής.
UNESCO".
Δεν είχα πολύ χρόνο να αφιερώσω στην πλατεία. Άλλωστε είχα αποφασίσει, ότι θα βρισκόμουν εκεί σε λίγες ώρες. Ακολούθησα το συντομότερο δρόμο
και επέστρεψα στο επί της οδού Toledo, ξενοδοχείο μου,
για να πάρω το μπουφάν αφού ο αέρας είχε αρχίσει να δυναμώνει. Έφυγα αμέσως από το ξενοδοχείο. Ήθελα να προλάβω να δω την παραλιακή ζώνη, πριν νυχτώσει τελείως. Και όπως πάντα, ο χρόνος είναι αμείλικτος.
Μια μεσημεριανή βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Νάπολης.
Ήταν Παρασκευή πρωί και ώρα 10.53πμ, όταν το κόκκινο βέλος (Frecciarossa),
ξεκινούσε από το Termini της Ρώμης
και ύστερα από μία ώρα και επτά λεπτά, στις 12 το μεσημέρι ακριβώς, έφτανε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Νάπολης.
Νάπολη. Η τρίτη, σε πληθυσμό, μεγαλύτερη πόλη της Ιταλίας μετά τη Ρώμη και το Μιλάνο. Η ιστορία της πόλης είναι γνωστή. Η πόλη χτίστηκε από Έλληνες και σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, χτίστηκε στο σημείο στο οποίο η θάλασσα ξέβρασε νεκρή τη σειρήνα Παρθενόπη, μετά την απόρριψή της από τον Οδυσσέα. Το σίγουρο είναι ότι η Νάπολη χτίστηκε από Έλληνες από την Κύμη, ήταν το κέντρο της μεγάλης Ελλάδας, στα ρωμαϊκά χρόνια οι πλούσιοι Ρωμαίοι έστελναν, εκεί, τα παιδιά τους για να λάβουν ελληνική μόρφωση και ότι ήταν πολύ μεγάλο εμπορικό κέντρο.
Βγήκα έξω από τον σταθμό, πήρα ένα ταξί και εγκαταστάθηκα στο ξενοδοχείο μου, το οποίο ήταν στο δεύτερο όροφο ενός κτιρίου, το οποίο καταλάμβανε ολόκληρο το μικρό οικοδομικό τετράγωνο με πρόσοψη στην κεντρική οδό Toledo.
Είχα αποφασίσει ότι η πρώτη βόλτα μου στην πόλη θα ξεκινούσε από το ιστορικό κέντρο.
Έτσι αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, βγήκα άμεσα έξω στην κεντρική οδό Toledo
και προχώρησα βόρεια κατά μήκος της οδού Toledo. Πέρασα από την Piazza Carità
και ύστερα από ολιγόλεπτο περπάτημα έφτασα στην Piazza Dante.
Σταμάτησα για λίγο στην πλατεία και ήπια το πρώτο κρασί στη Νάπολη. Ήπια το πρώτο δροσιστικό λευκό κρασί στο bar Il tempo del vino e delle rose, με πρόσοψη στην πλατεία ώστε να παρατηρώ την έντονη κίνηση. Από την πρώτη στιγμή μου έκανε εντύπωση ο θόρυβος της πόλης. Ανοίγοντας τη βαριά πόρτα του ξενοδοχείου στον δεύτερο όροφο, άκουσα έναν πολύ ισχυρό θόρυβο - βόμβο, ο οποίος με συντρόφευε σ' όλη τη διαδρομή στο κέντρο της πόλης. Πως λέμε Σκανδιναβία; Το ακριβώς αντίθετο. Βέβαια εμένα δεν με στενοχώρησε πολύ. Στην περιοχή που είναι το σπίτι μου έχω την απόλυτη ησυχία. Δεν θα με πείραζε ο θόρυβος λίγων ημερών. Ούτε οι δυνατές συνομιλίες των Ναπολιτάνων. Αφού απόλαυσα το πρώτο ποτήρι κρασί στη Νάπολη, συνέχισα το περπάτημα, προς τη Σπακανάπολη, το ιστορικό κέντρο της πόλης, το χαρακτηρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco κλπ, μέσω της Via Port'Alba.
Από τη Via Port'Alba, προχώρησα μέσω της Vico S. Pietro a Maiella, στην πλατεία της Chiesa della Santa Croce di Lucca,
όπου σταμάτησα για λίγο σ' ένα παγκάκι, αφού μου άρεσε το περιβάλλον και ήθελα να το απολαύσω Στη συνέχεια περπάτησα κατά μήκος της Via dei Tribunali.
Περπατώντας σ' έναν από τους κεντρικούς δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολης, χαμογέλασα όταν είδα κόσμο,
να περιμένει στωικά, έξω από την pizzeria Sorbillo και γέλασα πολύ όταν από τα μεγάφωνα ανακοίνωναν τον αριθμό αυτών που είχαν εγγραφεί σε κατάλογο αναμονής και περίμεναν να απολαύσουν την πίτσα τους. Συνέχισα να προχωρώ αργά κατά μήκος της Via dei Tribunali, μέχρις ότου σε μία στοά,
είδα ένα μπαράκι με βιβλιοθήκες, το Portico 340.
Ήταν το τρίτο μπαράκι με βιβλιοθήκες που συναντούσα στο δρόμο μου. Φαίνεται ότι στη Νάπολη έχει επικρατήσει αυτή η τάση, η οποία μου αρέσει πολύ. Έκανα μια μικρή στάση στο μπαρ, για να δροσιστώ με ένα ποτήρι λευκό κρασί και συνέχισα κατά μήκος της Via dei Tribunali, χαμογελώντας με αυτά που έβλεπα γύρω μου,
πέρασα μπροστά από διάφορες εκκλησίες, όπως από την Chiesa dei Girolamini,
και έφτασα έως τον καθεδρικό, όπου μου έκανε εντύπωση, ότι από τη νότια πλευρά του ήταν στριμωγμένος από άλλα κτίρια.
Στη συνέχεια, άφησα τη Via dei Tribunali, με στόχο να περπατήσω στην πρώτη νότια παράλληλη αυτής και συγκεκριμένα στη πολύ - τραγουδισμένη Σπακανάπολη. Έτσι από ένα στενό,
βρέθηκα στην πρώτη παράλληλη οδό της Via dei Tribunali, η οποία στο σημείο εκείνο ονομάζεται Via Vicaria Vecchia, ενώ στη συνέχεια και μετά τη διασταύρωσή της με την οδό Duomo, προς δυτική - νοτιοδυτική κατεύθυνση (επιστροφή προς οδό Toledo), ονομάζεται Via San Biagio. Εκεί ξεκινά η Σπακανάπολη.
Προχώρησα κατά μήκος της Via San Biagio, με αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ακολουθούσα στη Via dei Tribunali, κάνοντας ένα γύρο στο ιστορικό κέντρο της Νάπολης, απολαμβάνοντας εικόνες.
Προχώρησα λίγο, μπήκα και σε ένα μουσείο με ναπολιτάνικη τέχνη,
και στη συνέχεια μπήκα στο κέντρο της Spaccanapoli.
Spaccanapoli, σημαίνει διαιρεμένη Νάπολη, λόγω του μεγάλου μήκους του στενού και παλιού αυτού δρόμου που έχει κατά τμήματα διαφορετικές ονομασίες. Όταν παρατηρείς τη Νάπολη από ψηλά, από το κάστρο του San Elmo, φαίνεται ότι ο δρόμος αυτός διαιρεί την πόλη. Η Spaccanapoli, είναι το νοτιότερο και χαμηλότερο υψομετρικά από τα τρία Decumani, δηλαδή τους δρόμους ανατολή-δύση της ελληνορωμαϊκής Νάπολης (που έχει ανακηρυχθεί σε προστατευόμενο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, από την Unesco). Ο κεντρικός δρόμος της περιοχής είναι η Via dei Tribunali. Εγώ είχα κατέβει στη Spaccanapoli, περπατούσα, παρατηρώντας την κίνηση και ρίχνοντας ματιές στο βάθος ψηλά, προς το κάστρο Sant' Elmo,
αλλά η όσφρησή μου δεν με άφησε να προχωρήσω πολύ. Μύριζαν έντονα τηγανιτά ψάρια. Αν και φίλος του ψητού ψαριού, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι το καλύτερο που μπορούσα να κάνω, ήταν να φάω λίγο ψάρι, απολαμβάνοντας το κρασάκι μου και παρατηρώντας το ιστορικό κέντρο της Νάπολης. Έτσι σταμάτησα στο Decumano 31, για τηγανητό ψάρι και λευκό κρασί. Το Decumano 31, διέθετε κατ' ουσία street food, αλλά είχε και τρία μικρά τραπεζάκια στο δρόμο, σ' ένα από τα οποία έκατσα.
Όταν έφαγα πίνοντας τρία ποτήρια κρασί, συνέχισα την περιπλάνηση στο κέντρο της Spaccanapoli, παρατηρώντας την κίνηση στο δρόμο τον γεμάτο με πιτσαρίες, φριτζιτορίες και ζαχαροπλαστεία, παρατηρώντας τα αξιοθέατα όπως την μπαρόκ αρχιτεκτονικής Chiesa di San Nicola a Nilo, του 17ου αιώνα,
το άγαλμα του Θεού Νείλου, (La Statua del Nilo), δημιούργημα της ελληνο-ρωμαϊκής περιόδου, μεταξύ του 2ου και 3ου μ.Χ. αιώνα.
Το άγαλμα δημιουργήθηκε προς τιμή του Θεού Νείλου, από αλεξανδρινούς εμπόρους που εργάζονταν στην περιοχή της ελληνορωμαϊκής πόλης. Στην πλατεία του Νείλου βρίσκεται η Chiesadi Santa Maria Assunta dei Pignatelli, κατασκευασμένη το 14ο αιώνα και η οποία ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε τόσο το έτος 1477 όσο και το έτος 1736.
Συνέχισα να περπατώ, ψηλά δέσποζε το κάστρο Sant' Elmo,
πέρασα από την εκκλησία, επίσης μπαρόκ αρχιτεκτονικού στιλ, Sant'Angelo a Nilo, η κατασκευή της οποίας ξεκίνησε το έτος 1385 και ολοκληρώθηκε στη σημερινή της μορφή το έτος 1709,
έφτασα στην Piazza San Domenico Maggiore, η οποία κατασκευάστηκε κατά το 16ο αιώνα, στη θέση ελληνικών τειχών και πολλών χαμόσπιτων. Με την ανοικοδόμηση της πλατείας από τους Αραγονέζους ηγεμόνες, ο χώρος έγινε κατάλληλος για την εκκλησία Domenicane Di Santa MariaDel Rosario, εκκλησία και μονή για το τάγμα των δομινικανών.
Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει ένας οβελίσκος, η Γκούλια ντι Σαν Ντομένικο, που αναγέρθηκε σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη λήξη της επιδημίας πανώλης του 1656. Ο οβελίσκος αυτός, ολοκληρώθηκε το έτος 1737.
Μετά τις σχετικές φωτογραφίες, και αφού σταμάτησα για αρκετή ώρα ακούγοντας ένα καταπληκτικό συγκρότημα με τραγούδια της νότιας Ιταλίας, όπου αρκετά από τα τραγούδια είχαν και ελληνόφωνους στίχους,
προχώρησα, πάντα κατά μήκος της Spaccanapoli, έως το Palazzo Venezia,
το οποίο παραχωρήθηκε το έτος 1412, από τον τότε βασιλιά της Νάπολης Ladislaus II του Ανζού, στη Δημοκρατία της Βενετίας, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί για κατοικία του γενικού προξένου της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στη Νάπολη.
Ολοκληρώνοντας τη βόλτα στη Spaccanapoli, παρέκαμψα τη Σάντα Κιάρα και τελικά έφτασα στην Piazza del Gesù Nuovo,
μια από τις σημαντικότερες πλατείες και σύμβολο του ιστορικού κέντρου της Νάπολης, η οποία οφείλει το όνομά της στην εκκλησία Gesù Nuovo, πλατεία την οποία θεώρησα καλή επιλογή για τη βραδινή έξοδο.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της πλατείας είναι ο, ύψους τριάντα μέτρων, Obelisco dell' Immacolata (Οβελίσκος Ευαγγελισμού της Θεοτόκου).
Η αρχιτεκτονική του μνημείου αυτού, βασίζεται στους αρχαίους αιγυπτιακούς οβελίσκους και η κατασκευή του ξεκίνησε το έτος 1743, από τους Ιησουίτες ως απόδειξη της παντοδυναμίας τους και ως σύμβολο αφοσίωσης στην Παναγία. Το άγαλμα της Παναγίας είναι το επίκεντρο των εορτασμών στη γιορτή του Ευαγγελισμού.
Στην πλατεία δεσπόζει η εκκλησία Gesù Nuovo, με την πρόσοψη με τα τραχιά στίγματα.
Αρχικά το κτίριο αποτελούσε τμήμα του Palazzo Sanseverino του 15ου αιώνα. Όταν το έτος 1584, οι Ιησουίτες αγόρασαν το κτίριο και το μετέτρεψαν στη μεγάλη εκκλησία, διατήρησαν την τραχιά όψη. Στην πρόσοψη της εκκλησίας υπάρχει η επιγραφή της Unesco, με τους λόγους για τους οποίους το ιστορικό κέντρο της Νάπολης, έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Στην επιγραφή αναφέρεται:
"Είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Ευρώπης, της οποίας ο σύγχρονος αστικός ιστός, διατηρεί τα στοιχεία της πολυτάραχης ιστορίας της. Η διάταξη των δρόμων της, ο πλούτος σε ιστορικά στοιχεία δίνουν στο χώρο μια οικουμενική αξία, που έχει ασκήσει βαθιά επιρροή σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης και πέρα από τα όρια αυτής.
UNESCO".
Δεν είχα πολύ χρόνο να αφιερώσω στην πλατεία. Άλλωστε είχα αποφασίσει, ότι θα βρισκόμουν εκεί σε λίγες ώρες. Ακολούθησα το συντομότερο δρόμο
και επέστρεψα στο επί της οδού Toledo, ξενοδοχείο μου,
για να πάρω το μπουφάν αφού ο αέρας είχε αρχίσει να δυναμώνει. Έφυγα αμέσως από το ξενοδοχείο. Ήθελα να προλάβω να δω την παραλιακή ζώνη, πριν νυχτώσει τελείως. Και όπως πάντα, ο χρόνος είναι αμείλικτος.
