gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.801
Κεφάλαιο 5
Μια ημερήσια βόλτα στην παραλιακή ζώνη.
Την άλλη ημέρα το πρωί, ύστερα από το πρωινό στο ξενοδοχείο, σε μια σάλα με εξαιρετική διακόσμηση,
βγήκα έξω στην οδό Toledo, ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και πολύς κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους και ιδίως στην κεντρική οδό Toledo.
Η Via Toledo, ονομάστηκε έτσι λόγω του Ισπανού αντιβασιλιά Δον Πέδρο του Τολέδο, οποίος το έτος 1536 σχεδίασε την οδό δίπλα στα τότε αραγονικά τείχη. Η Via Toledo, η οποία για την εποχή της ήταν από τους μεγαλύτερους σε μήκος δρόμους, σήμερα εκτός από κεντρική οδός είναι από τους πλέον εμπορικούς δρόμους της πόλης.
Ο ήλιος έκαιγε και προχώρησα στην κατεύθυνση προς την παραλιακή ζώνη, όχι από την κεντρική οδό Toledo, όπως το προηγούμενο απόγευμα, αλλά από τα στενά δρομάκια Vico Lungo del Gelso και Via Speranzella της ισπανικής συνοικίας.
Η ισπανική συνοικία (quartieri spagnoli), κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα, στα δυτικά της Via Toledo, προκειμένου να στεγάσει τους Ισπανούς στρατιώτες, από τους οποίους πήρε το όνομά της. Για αρκετούς αιώνες στην ισπανική συνοικία υπήρχε εγκληματικότητα και πορνεία. Την παρούσα περίοδο έχει μετεξελιχθεί σε μία από τις εργατικές γειτονιές της Νάπολης όπου περπατώντας σ' αυτήν προσφέρεται και μια ιδέα του λαϊκού ναπολιτάνικου πολιτισμού, στην περιοχή διαμένουν αρκετοί φοιτητές λόγω της εγγύτητας με αρκετά πανεπιστημιακά ιδρύματα, ενώ έχουν δημιουργηθεί πολλά μπαρ και εστιατόρια, αλλά και μικρά μαγαζάκια κυρίως για αγορά ψαρικών ή φρούτων και λαχανικών.
Στην ισπανική συνοικία, όλα είναι σε μικρή κλίμακα, ακόμα και οι εκκλησίες, όπως η Chiesa di Santa Maria Francesca,
αφιερωμένη σε μία από τους (τις) πάρα πολλούς (πολλές) αγίους της καθολικής εκκλησίας. Συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος της Via Speranzella, έως τον σταθμό του τελεφερίκ Augusteo. Ήθελα να ανέβω με το τελεφερίκ προς την περιοχή Vomero και το Castel Sant' Elmo, το οποίο χρονολογείται από το έτος 1275. Όμως βρήκα τον σταθμό κλειστό. Ρώτησα σ' ένα μπαρ κοντά στο σταθμό και μ' ενημέρωσαν ότι ο σταθμός θα είναι κλειστός έως τον Ιούνιο. Παράτησα την προσπάθεια ν' ανέβω στο κάστρο, τουλάχιστον για εκείνη την ώρα και ξαναβγήκα στη γεμάτη από κόσμο οδό Toledo.
Από την οδό Toledo, πέρασα για λίγο στη στοά Galleria Umberto I.
Η Galleria Umberto I, κατασκευάστηκε με βάση το σχέδιο της αστικής ανάπλασης το οποίο εφαρμόστηκε μετά την επιδημία χολέρας που είχε πλήξει την πόλη το έτος 1884. Από τη στοά είχα περάσει και το προηγούμενο βράδυ, αλλά ήθελα να την παρατηρήσω και με το φως της ημέρας, όπου από την εντυπωσιακή οροφή από σίδερο και γυαλί το φως γεμίζει τον μεγάλο ανοιχτό χώρο και αναδεικνύει τα κομψά σχέδια του μαρμάρινου δαπέδου.
Μετά το σύντομο πέρασμα από τη στοά Galleria Umberto I, προχώρησα προς το Castel Nuovo.
Το Castel Nuovo, στο οποίο φιλοξενείται, από τη δεκαετία του 1990, το Δημοτικό Μουσείο με μικρή, αλλά αξιόλογη συλλογή έργων τέχνης, ονομάστηκε νουόβο (καινούργιο) για να ξεχωρίζει από τα δύο παλιότερα, το Castel dell’Ovo και το Καπουάνο τα οποία ήταν πολύ μικρά για στεγάσουν όλη την αυλή των Ανδεγαυών. Έτσι ο Κάρολος Α της Ανδεγαυίας ξεκίνησε την κατασκευή του το έτος 1279 και στη συνέχεια ο Αλφόνσος Ε της Αραγονίας, το έτος 1443, όταν μπήκε θριαμβευτής στη Νάπολη, διέταξε την εκ βάθρων ανακατασκευή του. Το κτίσμα είναι από τα σημαντικότερα ορόσημα της Νάπολης.
Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το εσωτερικό του κάστρου και το μουσείο, προχώρησα προς το Teatro San Carlo και την Piazza del Plebiscito.
Το Teatro San Carlo, ένα από τα παλιότερα θέατρα όπερας στον κόσμο, είναι γνωστό για την τέλεια ακουστική του, είναι το καλύτερο μέρος στη Νότια Ιταλία για παρακολούθηση όπερας.
Το θέατρο άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες του το έτος 1737 (4 Νοεμβρίου), σαράντα χρόνια πριν από τη Σκάλα του Μιλάνου και ανακαινίστηκε το 1816, ύστερα από μια πυρκαγιά, η οποία προκάλεσε ζημιές στο εσωτερικό του θεάτρου. Ο Σταντάλ που θεωρούσε την Ιταλία δεύτερη πατρίδα του, έφυγε από τη Νάπολη το έτος 1817, αφού ορκίστηκε ότι δεν θα ξεχνούσε ποτέ την οδό Τολέντο και το θέατρο Σαν Κάρλο, το καύχημα της "ωραιότερης πόλης της υφηλίου". Το θέατρο Σαν Κάρλο είναι το παλιότερο λυρικό θέατρο της Ευρώπης, αφού λειτουργεί από το έτος 1737.
Η Piazza del Plebiscito, σχεδιάστηκε από τον Ιωακείμ Μιρά τον γαμπρό του Ναπολέοντα, ο οποίος κυβέρνησε τη Νάπολη από το έτος 1808, έως το έτος 1815. Ο Μιρά δυσαρεστημένος από τον χαοτικό κυκεώνα των κτιρίων απέναντι από το παλάτι Ρεάλε, αποφάσισε να γκρεμίσει και να ανακατασκευάσει την περιοχή, αλλά δεν πρόλαβε να δει το αποτέλεσμα του σχεδιασμού του. Το έτος 1815, ο Φερδινάνδος των Βουρβώνων επανήλθε στο θρόνο και ολοκλήρωσε το σχέδιο που είχε ξεκινήσει ο Μιρά. Η πλατεία που δημιουργήθηκε ονομάστηκε κατ' αρχή Largo di Palazzo και στη συνέχεια έλαβε την τελική ονομασία Piazza del Plebiscito, η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή της πόλης και χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για διάφορες γιορτές, τελετές και στρατιωτικές παρελάσεις (πράγματι κι εγώ το απόγευμα που ξαναπέρασα από την πλατεία, παρατήρησα ότι κυκλοφορούσαν πολλοί ένστολοι με επίσημη στολή παρέλασης). Τα πρώτα κτίρια που οικοδομήθηκαν ήταν τα ανάκτορα του πρίγκιπα του Σαλέρνο και η έπαυλη όπου στεγάζεται σήμερα η Νομαρχία.
Η Piazza del Plebiscito, λοιπόν, είναι το κέντρο της μοντέρνας Νάπολης, όπου δεσπόζουν η εκκλησία San Francesco di Paola
και το Palazzo Reale με τα βασιλικά διαμερίσματα και το roof garden με την υπέροχη θέα στο λιμάνι.
Η εκκλησία San Francesco di Paola, βασίζεται στην αρχιτεκτονική του Πανθέου της Ρώμης, έχει κυκλικό σχήμα με ακτινωτά παρεκκλήσια και μεγάλο τρούλο ύψους 53 μέτρων και πλάτους 34 μέτρων.
Το Palazzo Reale, το σχέδιο και το μέγεθος του οποίου, το καθιστούν ένα από τα σημαντικότερα βασιλικά ανάκτορα της Μεσογείου, σχεδιάστηκε από τον Ντομένικο Φοντάνα κατόπιν εντολής του αντιβασιλέα Φερνάντεθ Ρουίθ ντε Κάστρο, οι εργασίες για την κατασκευή του ξεκίνησαν το έτος 1600, η κατασκευή συνεχίστηκε επί αιώνες και το ανάκτορο ολοκληρώθηκε το έτος 1843.
Αφού έμεινα για λίγο στην πλατεία, προχώρησα προς την παραλιακή ζώνη προκειμένου να την απολαύσω τον κόλπο της Νάπολης κάτω από τον λαμπερό ήλιο. Την προηγούμενη ημέρα, όταν είχα φτάσει στην παραλιακή ζώνη ήταν σούρουπο και στη συνέχεια νύχτωσε. Βέβαια τότε φώτιζε το φως του σχεδόν ολόγιομου φεγγαριού. Μου άρεσε πολύ, όμως προχωρώντας, σκέφτηκα ότι και η ημερήσια βόλτα έχει τα καλά της. Ο κόλπος της Νάπολης λαμπερός απλωνόταν μπροστά μου και στο βάθος διακρινόταν ο επιβλητικός όγκος του Βεζούβιου.
Όπως και το προηγούμενο βράδυ, κατέβηκα στη Via Nazario Sauro και προχώρησα κατά μήκος του πεζοδρομίου αυτής, παραθαλάσσια, παρατηρώντας τον κόλπο της Νάπολης
Αρκετοί είχαν αράξει, στους ογκόλιθους που τους έχουν τοποθετήσει για την προστασία των παραθαλάσσιων δρόμων, και απολάμβαναν τον ήλιο.
Η ώρα είχε φτάσει τρεις το μεσημέρι και όλα τα μπαρ, τα καφέ και τα εστιατόρια ήταν γεμάτα. Τότε σκέφτηκα ότι δίψασα. Είδα ότι απέναντι και επί του παραλιακού δρόμου, δηλαδή επί της Via Nazario Sauro ήταν το Ristorante La Piazzetta,
με θέα προς τον Βεζούβιο. Αποφάσισα να σταματήσω για να δροσιστώ και να πάρω δυνάμεις με ένα μπουκάλι λευκό κρασί,
το οποίο συνόδεψα με μια ναπολιτάνικη πίτσα. Αφού ήπια και δύο υπέροχα λιμοντσέλο (limoncello), ξεκίνησα πάλι να περπατώ έως την παραλιακή Via Partenope και το Castel dell’Ovo,
Το Castel dell’ Ovo είναι το παλιότερο κάστρο της Νάπολης και χρονολογείται από το 12ο αιώνα. Βρίσκεται στο πρώην νησί και νυν χερσόνησο Megaride.
Αυτή τη φορά ανέβηκα στο κάστρο με το ασανσέρ. Στο υποβλητικό κάστρο είχε διάφορες εκθέσεις, μπήκα σε μία εξ αυτών με ζωγραφική.
Αφού από το ψηλότερο σημείο του κάστρου, έβγαλα αρκετές φωτογραφίες προς τον κόλπο της Νάπολης,
κατεβαίνοντας έριξα μια ματιά στη γειτονιά κάτω από το Castel dell’Ovo,
έφυγα από το κάστρο
και συνέχισα να περπατώ επιστρέφοντας στην Piazza del Plebiscito.
Αφού έκανα μια βόλτα στην εμπορική Via Chiaia,
επέστρεψα στην Piazza del Plebiscito
και συγκεκριμένα στο Gran Caffè Gambrinus,
όπου αποφάσισα να δοκιμάσω μια ιταλική μπίρα. Παρήγγειλα μια μικρή μπίρα για να δροσιστώ, την οποία, μου τη σέρβιραν με σειρά μικρομεζέδων.
Το Gran Caffè Gambrinus, είναι από τα ορόσημα της Νάπολης, οι τοίχοι του είναι διακοσμημένοι με έργα μεγάλων ναπολιτάνων ζωγράφων, ενώ εκεί σύχναζαν μεγάλοι πολιτικοί ζωγράφοι και συγγραφείς, όπως ο Γκι ντε Μοπασάν, ο Όσκαρ Ουαιλντ, ενώ ο Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο έγραψε τους στίχους για το γνωστό ναπολιτάνικο τραγούδι "a vucchella" σ' αυτό το καφέ. Όταν το λογοτεχνικό αυτό καφενείο, έγινε στέκι των αντιπάλων του φασιστικού καθεστώτος, η νομαρχία το έκλεισε. Στην παρούσα φάση, έχει αποκατασταθεί πλήρως η διακόσμηση της μπελ επόκ και το ιστορικό καφενείο είναι σε περίοδο ακμής. Αφού απόλαυσα τις μπίρες μου στο Gran Caffè Gambrinus, έφυγα ανηφορίζοντας την κεντρική οδό Toledo.
Ως σοκολατοφάγος, σταμάτησα στο Gay Odin και πήρα μερικές σοκολάτες.
Στη συνέχεια σκέφτηκα να ανηφορίσω προς το εθνικό αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης.
Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Νάπολης, ήταν η βάση του βασιλικού ιππικού στα τέλη του 16ου αιώνα, στη συνέχεια φιλοξένησε το Πανεπιστήμιο της Νάπολης, αφού πρώτα ανακαινίστηκε εκ βάθρων, στις αρχές του 17ου αιώνα. Σήμερα στεγάζει μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές συλλογές παγκοσμίως – συμπεριλαμβανομένων και των θησαυρών από την Πομπηία. Όμως η ώρα ήταν περασμένη, το αξιόλογο αυτό μουσείο το είχα επισκεφτεί στο παρελθόν, οπότε προχώρησα προς το ξενοδοχείο μου για ξεκούραση στο άνετο και καλόγουστο δωμάτιό μου.
Μια ημερήσια βόλτα στην παραλιακή ζώνη.
Την άλλη ημέρα το πρωί, ύστερα από το πρωινό στο ξενοδοχείο, σε μια σάλα με εξαιρετική διακόσμηση,
βγήκα έξω στην οδό Toledo, ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και πολύς κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους και ιδίως στην κεντρική οδό Toledo.
Η Via Toledo, ονομάστηκε έτσι λόγω του Ισπανού αντιβασιλιά Δον Πέδρο του Τολέδο, οποίος το έτος 1536 σχεδίασε την οδό δίπλα στα τότε αραγονικά τείχη. Η Via Toledo, η οποία για την εποχή της ήταν από τους μεγαλύτερους σε μήκος δρόμους, σήμερα εκτός από κεντρική οδός είναι από τους πλέον εμπορικούς δρόμους της πόλης.
Ο ήλιος έκαιγε και προχώρησα στην κατεύθυνση προς την παραλιακή ζώνη, όχι από την κεντρική οδό Toledo, όπως το προηγούμενο απόγευμα, αλλά από τα στενά δρομάκια Vico Lungo del Gelso και Via Speranzella της ισπανικής συνοικίας.
Η ισπανική συνοικία (quartieri spagnoli), κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα, στα δυτικά της Via Toledo, προκειμένου να στεγάσει τους Ισπανούς στρατιώτες, από τους οποίους πήρε το όνομά της. Για αρκετούς αιώνες στην ισπανική συνοικία υπήρχε εγκληματικότητα και πορνεία. Την παρούσα περίοδο έχει μετεξελιχθεί σε μία από τις εργατικές γειτονιές της Νάπολης όπου περπατώντας σ' αυτήν προσφέρεται και μια ιδέα του λαϊκού ναπολιτάνικου πολιτισμού, στην περιοχή διαμένουν αρκετοί φοιτητές λόγω της εγγύτητας με αρκετά πανεπιστημιακά ιδρύματα, ενώ έχουν δημιουργηθεί πολλά μπαρ και εστιατόρια, αλλά και μικρά μαγαζάκια κυρίως για αγορά ψαρικών ή φρούτων και λαχανικών.
Στην ισπανική συνοικία, όλα είναι σε μικρή κλίμακα, ακόμα και οι εκκλησίες, όπως η Chiesa di Santa Maria Francesca,
αφιερωμένη σε μία από τους (τις) πάρα πολλούς (πολλές) αγίους της καθολικής εκκλησίας. Συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος της Via Speranzella, έως τον σταθμό του τελεφερίκ Augusteo. Ήθελα να ανέβω με το τελεφερίκ προς την περιοχή Vomero και το Castel Sant' Elmo, το οποίο χρονολογείται από το έτος 1275. Όμως βρήκα τον σταθμό κλειστό. Ρώτησα σ' ένα μπαρ κοντά στο σταθμό και μ' ενημέρωσαν ότι ο σταθμός θα είναι κλειστός έως τον Ιούνιο. Παράτησα την προσπάθεια ν' ανέβω στο κάστρο, τουλάχιστον για εκείνη την ώρα και ξαναβγήκα στη γεμάτη από κόσμο οδό Toledo.
Από την οδό Toledo, πέρασα για λίγο στη στοά Galleria Umberto I.
Η Galleria Umberto I, κατασκευάστηκε με βάση το σχέδιο της αστικής ανάπλασης το οποίο εφαρμόστηκε μετά την επιδημία χολέρας που είχε πλήξει την πόλη το έτος 1884. Από τη στοά είχα περάσει και το προηγούμενο βράδυ, αλλά ήθελα να την παρατηρήσω και με το φως της ημέρας, όπου από την εντυπωσιακή οροφή από σίδερο και γυαλί το φως γεμίζει τον μεγάλο ανοιχτό χώρο και αναδεικνύει τα κομψά σχέδια του μαρμάρινου δαπέδου.
Μετά το σύντομο πέρασμα από τη στοά Galleria Umberto I, προχώρησα προς το Castel Nuovo.
Το Castel Nuovo, στο οποίο φιλοξενείται, από τη δεκαετία του 1990, το Δημοτικό Μουσείο με μικρή, αλλά αξιόλογη συλλογή έργων τέχνης, ονομάστηκε νουόβο (καινούργιο) για να ξεχωρίζει από τα δύο παλιότερα, το Castel dell’Ovo και το Καπουάνο τα οποία ήταν πολύ μικρά για στεγάσουν όλη την αυλή των Ανδεγαυών. Έτσι ο Κάρολος Α της Ανδεγαυίας ξεκίνησε την κατασκευή του το έτος 1279 και στη συνέχεια ο Αλφόνσος Ε της Αραγονίας, το έτος 1443, όταν μπήκε θριαμβευτής στη Νάπολη, διέταξε την εκ βάθρων ανακατασκευή του. Το κτίσμα είναι από τα σημαντικότερα ορόσημα της Νάπολης.
Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το εσωτερικό του κάστρου και το μουσείο, προχώρησα προς το Teatro San Carlo και την Piazza del Plebiscito.
Το Teatro San Carlo, ένα από τα παλιότερα θέατρα όπερας στον κόσμο, είναι γνωστό για την τέλεια ακουστική του, είναι το καλύτερο μέρος στη Νότια Ιταλία για παρακολούθηση όπερας.
Το θέατρο άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες του το έτος 1737 (4 Νοεμβρίου), σαράντα χρόνια πριν από τη Σκάλα του Μιλάνου και ανακαινίστηκε το 1816, ύστερα από μια πυρκαγιά, η οποία προκάλεσε ζημιές στο εσωτερικό του θεάτρου. Ο Σταντάλ που θεωρούσε την Ιταλία δεύτερη πατρίδα του, έφυγε από τη Νάπολη το έτος 1817, αφού ορκίστηκε ότι δεν θα ξεχνούσε ποτέ την οδό Τολέντο και το θέατρο Σαν Κάρλο, το καύχημα της "ωραιότερης πόλης της υφηλίου". Το θέατρο Σαν Κάρλο είναι το παλιότερο λυρικό θέατρο της Ευρώπης, αφού λειτουργεί από το έτος 1737.
Η Piazza del Plebiscito, σχεδιάστηκε από τον Ιωακείμ Μιρά τον γαμπρό του Ναπολέοντα, ο οποίος κυβέρνησε τη Νάπολη από το έτος 1808, έως το έτος 1815. Ο Μιρά δυσαρεστημένος από τον χαοτικό κυκεώνα των κτιρίων απέναντι από το παλάτι Ρεάλε, αποφάσισε να γκρεμίσει και να ανακατασκευάσει την περιοχή, αλλά δεν πρόλαβε να δει το αποτέλεσμα του σχεδιασμού του. Το έτος 1815, ο Φερδινάνδος των Βουρβώνων επανήλθε στο θρόνο και ολοκλήρωσε το σχέδιο που είχε ξεκινήσει ο Μιρά. Η πλατεία που δημιουργήθηκε ονομάστηκε κατ' αρχή Largo di Palazzo και στη συνέχεια έλαβε την τελική ονομασία Piazza del Plebiscito, η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή της πόλης και χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για διάφορες γιορτές, τελετές και στρατιωτικές παρελάσεις (πράγματι κι εγώ το απόγευμα που ξαναπέρασα από την πλατεία, παρατήρησα ότι κυκλοφορούσαν πολλοί ένστολοι με επίσημη στολή παρέλασης). Τα πρώτα κτίρια που οικοδομήθηκαν ήταν τα ανάκτορα του πρίγκιπα του Σαλέρνο και η έπαυλη όπου στεγάζεται σήμερα η Νομαρχία.
Η Piazza del Plebiscito, λοιπόν, είναι το κέντρο της μοντέρνας Νάπολης, όπου δεσπόζουν η εκκλησία San Francesco di Paola
και το Palazzo Reale με τα βασιλικά διαμερίσματα και το roof garden με την υπέροχη θέα στο λιμάνι.
Η εκκλησία San Francesco di Paola, βασίζεται στην αρχιτεκτονική του Πανθέου της Ρώμης, έχει κυκλικό σχήμα με ακτινωτά παρεκκλήσια και μεγάλο τρούλο ύψους 53 μέτρων και πλάτους 34 μέτρων.
Το Palazzo Reale, το σχέδιο και το μέγεθος του οποίου, το καθιστούν ένα από τα σημαντικότερα βασιλικά ανάκτορα της Μεσογείου, σχεδιάστηκε από τον Ντομένικο Φοντάνα κατόπιν εντολής του αντιβασιλέα Φερνάντεθ Ρουίθ ντε Κάστρο, οι εργασίες για την κατασκευή του ξεκίνησαν το έτος 1600, η κατασκευή συνεχίστηκε επί αιώνες και το ανάκτορο ολοκληρώθηκε το έτος 1843.
Αφού έμεινα για λίγο στην πλατεία, προχώρησα προς την παραλιακή ζώνη προκειμένου να την απολαύσω τον κόλπο της Νάπολης κάτω από τον λαμπερό ήλιο. Την προηγούμενη ημέρα, όταν είχα φτάσει στην παραλιακή ζώνη ήταν σούρουπο και στη συνέχεια νύχτωσε. Βέβαια τότε φώτιζε το φως του σχεδόν ολόγιομου φεγγαριού. Μου άρεσε πολύ, όμως προχωρώντας, σκέφτηκα ότι και η ημερήσια βόλτα έχει τα καλά της. Ο κόλπος της Νάπολης λαμπερός απλωνόταν μπροστά μου και στο βάθος διακρινόταν ο επιβλητικός όγκος του Βεζούβιου.
Όπως και το προηγούμενο βράδυ, κατέβηκα στη Via Nazario Sauro και προχώρησα κατά μήκος του πεζοδρομίου αυτής, παραθαλάσσια, παρατηρώντας τον κόλπο της Νάπολης
Αρκετοί είχαν αράξει, στους ογκόλιθους που τους έχουν τοποθετήσει για την προστασία των παραθαλάσσιων δρόμων, και απολάμβαναν τον ήλιο.
Η ώρα είχε φτάσει τρεις το μεσημέρι και όλα τα μπαρ, τα καφέ και τα εστιατόρια ήταν γεμάτα. Τότε σκέφτηκα ότι δίψασα. Είδα ότι απέναντι και επί του παραλιακού δρόμου, δηλαδή επί της Via Nazario Sauro ήταν το Ristorante La Piazzetta,
με θέα προς τον Βεζούβιο. Αποφάσισα να σταματήσω για να δροσιστώ και να πάρω δυνάμεις με ένα μπουκάλι λευκό κρασί,
το οποίο συνόδεψα με μια ναπολιτάνικη πίτσα. Αφού ήπια και δύο υπέροχα λιμοντσέλο (limoncello), ξεκίνησα πάλι να περπατώ έως την παραλιακή Via Partenope και το Castel dell’Ovo,
Το Castel dell’ Ovo είναι το παλιότερο κάστρο της Νάπολης και χρονολογείται από το 12ο αιώνα. Βρίσκεται στο πρώην νησί και νυν χερσόνησο Megaride.
Αυτή τη φορά ανέβηκα στο κάστρο με το ασανσέρ. Στο υποβλητικό κάστρο είχε διάφορες εκθέσεις, μπήκα σε μία εξ αυτών με ζωγραφική.
Αφού από το ψηλότερο σημείο του κάστρου, έβγαλα αρκετές φωτογραφίες προς τον κόλπο της Νάπολης,
κατεβαίνοντας έριξα μια ματιά στη γειτονιά κάτω από το Castel dell’Ovo,
έφυγα από το κάστρο
και συνέχισα να περπατώ επιστρέφοντας στην Piazza del Plebiscito.
Αφού έκανα μια βόλτα στην εμπορική Via Chiaia,
επέστρεψα στην Piazza del Plebiscito
και συγκεκριμένα στο Gran Caffè Gambrinus,
όπου αποφάσισα να δοκιμάσω μια ιταλική μπίρα. Παρήγγειλα μια μικρή μπίρα για να δροσιστώ, την οποία, μου τη σέρβιραν με σειρά μικρομεζέδων.
Το Gran Caffè Gambrinus, είναι από τα ορόσημα της Νάπολης, οι τοίχοι του είναι διακοσμημένοι με έργα μεγάλων ναπολιτάνων ζωγράφων, ενώ εκεί σύχναζαν μεγάλοι πολιτικοί ζωγράφοι και συγγραφείς, όπως ο Γκι ντε Μοπασάν, ο Όσκαρ Ουαιλντ, ενώ ο Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο έγραψε τους στίχους για το γνωστό ναπολιτάνικο τραγούδι "a vucchella" σ' αυτό το καφέ. Όταν το λογοτεχνικό αυτό καφενείο, έγινε στέκι των αντιπάλων του φασιστικού καθεστώτος, η νομαρχία το έκλεισε. Στην παρούσα φάση, έχει αποκατασταθεί πλήρως η διακόσμηση της μπελ επόκ και το ιστορικό καφενείο είναι σε περίοδο ακμής. Αφού απόλαυσα τις μπίρες μου στο Gran Caffè Gambrinus, έφυγα ανηφορίζοντας την κεντρική οδό Toledo.
Ως σοκολατοφάγος, σταμάτησα στο Gay Odin και πήρα μερικές σοκολάτες.
Στη συνέχεια σκέφτηκα να ανηφορίσω προς το εθνικό αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης.
Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Νάπολης, ήταν η βάση του βασιλικού ιππικού στα τέλη του 16ου αιώνα, στη συνέχεια φιλοξένησε το Πανεπιστήμιο της Νάπολης, αφού πρώτα ανακαινίστηκε εκ βάθρων, στις αρχές του 17ου αιώνα. Σήμερα στεγάζει μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές συλλογές παγκοσμίως – συμπεριλαμβανομένων και των θησαυρών από την Πομπηία. Όμως η ώρα ήταν περασμένη, το αξιόλογο αυτό μουσείο το είχα επισκεφτεί στο παρελθόν, οπότε προχώρησα προς το ξενοδοχείο μου για ξεκούραση στο άνετο και καλόγουστο δωμάτιό μου.
