travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Τελευταία μέρα του ταξιδιού. Κυριακή, 7/10/2018. Ελσίνκι, Suomenlinna.
Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς, γύρω στις 6:30. Βάζουμε το ξυπνητήρι. Έχουμε ακόμα νοικιασμένο το αυτοκίνητο. Το έχουμε παρκάρει κάτω από το ξενοδοχείο που μένουμε. Το παρκάρισμα ήταν δωρεάν για τις ώρες από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 9 το πρωί, οπότε εμείς δεν είχαμε πρόβλημα στο να πληρώσουμε κάτι, αφού πηγαίναμε αργά και φεύγαμε νωρίς και τις δυο μέρες. Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο, έχοντας αφήσει προηγουμένως το κλειδί του δωματίου στο αντίστοιχο κουτί που μας είχαν πει την πρώτη μέρα, και με το αυτοκίνητο προσπαθήσαμε να πάμε σε μία εκκλησία η οποία είναι χτισμένη μέσα σε ένα βράχο, την Temppeliaukio – Rock Church.
Και λέω προσπαθήσαμε, διότι γινόταν κάτι έργα σε εκείνη την περιοχή στους δρόμους και το GPS δεν ήταν εύκολο να μας πάει στο σημείο ακριβώς. Όμως επειδή ήταν Κυριακή πρωί δεν ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά για να παρκάρουμε, και να πάμε μία μικρή απόσταση με τα πόδια μέχρι την εκκλησία. Η οποία όμως ήταν κλειστή, διότι ανοίγει το μεσημέρι. Την είδαμε όμως απέξω και για το μέσα θα μείνουμε με τις φωτογραφίες του Internet.
Αυτός είναι ο τρούλος της. Κάτω βρίσκεται ο ναός.
Η επόμενη επίσκεψη με το αυτοκίνητο ήταν στο μνημείο του Σιμπέλιους (Sibelius Monument). Φτάσαμε και εκεί πολύ εύκολα και περνώντας από ένα πολύ όμορφο πάρκο, φτάσαμε σε αυτό το μνημείο, το οποίο δεν είναι και τόσο ιδιαίτερο, αλλά όλοι που έρχονται σε αυτή την πόλη πάνε να το δουν. Οφείλω πάλι να πω ότι εδώ λόγω του φθινοπώρου τα φύλλα των δέντρων είναι με υπέροχα χρώματα. Είτε τα φύλλα που έχουν πέσει κάτω είτε αυτά που είναι πάνω στα δέντρα. Έτσι έχω βγάλει πάρα πολλές φωτογραφίες και θυμάμαι αυτό που έβλεπα στο Τρόμσο πριν από ένα χρόνο.
Κρίμα που δεν είχαμε χρόνο για ένα καφέ σε αυτό το υπέροχο μαγαζάκι! Θα ρίσκαρα και να κρυώσω, αφού είχε τραπεζάκια μόνο έξω. Έτσι μου φάνηκε. Αλλά μέσα δεν έλεγε νομίζω.
Sibelius:
Κάτι Ινδοί επισκέπτες μας έβγαλαν αυτή τη φωτογραφία, με το αζημίωτο βέβαια: Τους τραβήξαμε κι εμείς ουκ ολίγες.
Μέχρι το Χίλτον κάναμε μία-δύο στάσεις ακόμα.
Και τα δύο αυτά μέρη που επισκεφτήκαμε σήμερα το πρωί δεν απείχαν πάνω από δυο χλμ από το ξενοδοχείο μας. Θα μπορούσαμε δηλαδή να πάμε και με τα πόδια, αλλά για πιο γρήγορα πήγαμε με το αυτοκίνητο.
Μετά και από αυτή τη στάση η ώρα είχε προχωρήσει και έπρεπε περίπου στις 10:00 να παραδώσουμε το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο Χίλτον. Όταν είχα πάρει το αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο, μου είχαν κάνει μία προσφορά για τα καύσιμα δίνοντάς μου γεμάτο το ρεζερβουάρ και πληρώνοντας μονάχα 40 ευρώ. Εγώ όταν θα το επέστρεφα θα μπορούσε να ήταν και άδειο το ντεπόζιτο. Συνήθως όταν νοικιάζουμε αυτοκίνητο η συμφωνία είναι η εξής: όση βενζίνη έχει όταν το παίρνουμε τόση θα έχει και όταν το επιστρέφουμε. Σχεδόν πάντα όταν το παίρνουμε είναι τελείως γεμάτο και έτσι το επιστρέφουμε (full to full). Εγώ λοιπόν είχα υπολογίσει τη βενζίνη ώστε όταν θα το παραδώσω να έχει πολύ λίγη και πράγματι παρακολούθησα τα χιλιόμετρα που έμεναν, γιατί είχε αυτή την ένδειξη το ταμπλό για το υπόλοιπο χιλιομέτρων μέχρι να αδειάσει το ρεζερβουάρ. Έτσι σήμερα υπολόγιζα ότι θα το επιστρέψω και θα έχουν μείνει γύρω στα 25 χιλιόμετρα για να κάνει ακόμα, όμως λίγο πριν φτάσουμε στο Χίλτον για να το παραδώσουμε η ένδειξη είχε μηδενισθεί και είχα αρχίσει να φοβάμαι μήπως και μας αφήσει από βενζίνη. Τέλος πάντων το πάρκαρα μέσα στο γκαράζ πέταξα και τα κλειδιά μέσα στο κουτί που έχουν και όλα καλά. Εκεί δεν είδα κανέναν υπάλληλο και δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα αφού εγώ τους το γύρισα όπως είχαμε συμφωνήσει Έστω και με άδειο ρεζερβουάρ.
Αφού λοιπόν παραδώσαμε το αυτοκίνητο πήραμε τις τσάντες μας και τα τρόλεϊ με τα πράγματα μας και πήγαμε στο σταθμό του τρένου, ο οποίος δεν ήταν πάνω από ένα χιλιόμετρο απόσταση, τα βάλαμε σε κάποιο κουτί που τα χωρούσε και τα δύο μαζί πληρώνοντας 6 ευρώ, όπως και την πρώτη μέρα που είχαμε φτάσει. Έτσι ήμασταν ελεύθεροι για να κυκλοφορούμε όπου θέλαμε. Ο βασικός μας σκοπός ήταν να επισκεφθούμε το πιο γνωστό αξιοθέατο της πόλης που είναι το φρούριο Σουομενλίνα (Suomenlinna Sea Fortress). Εννοείται ότι πήγαμε στο αντίστοιχο λιμάνι με τα πόδια. Από εκεί πάλι έπαιρνες το καραβάκι, με 5 ευρώ έκαστος να πάμε και να έρθουμε. Φεύγουν κάθε 20 λεπτά και μπήκαμε σε ένα για να πάμε στο νησί. Και με το τρένο που πήραμε από το αεροδρόμιο για την πόλη το εισιτήριο ήταν πάλι 5 ευρώ, αλλά όχι με επιστροφή.
Άλλη μια λαϊκή αγορά στο λιμάνι:
Είναι όμως πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον υπάλληλο να σου κόψει το εισιτήριο και ακόμα είναι δύσκολο να πληρώσεις με χρήματα. Τα πάντα εδώ γίνονται με κάρτα. Μόνο στο κουτί που βάλαμε τα μπαγκάζια μας βάλαμε 6 ευρώ σε κέρματα αλλά και εκεί είχε ένα μηχάνημα που έβαζες χαρτονόμισμα και σου το έκανε ψηλά ώστε να μπορείς να πληρώσεις. Στο πλοίο που πηγαίναμε μέχρι το νησί η απόσταση είναι μικρή και ο χρόνος είναι περίπου 15 με 20 λεπτά. Εγώ έπιασα την κουβέντα με ένα ζευγάρι Νορβηγών ηλικίας περίπου 40 με 50 ετών. Είπαμε διάφορα και ένα από αυτά που μου είπαν και είναι εντυπωσιακό είναι ότι φέτος δεν έχει βρέξει παρά ελάχιστα στη Νορβηγία και έχουν πρόβλημα με τις ζωοτροφές, οι οποίες δεν αναπτύχθηκαν αφού δεν έβρεχε. Επίσης μου έκανε πάλι εντύπωση ότι ούτε αυτοί οι Νορβηγοί είχαν δει το Βόρειο πολικό Σέλας. Μου είχε ξανατύχει με δύο άλλους Νορβηγούς στην Γεωργία το καλοκαίρι, αλλά εκείνοι ήταν νέα παιδιά, ενώ τούτοι δω ήταν σχετικά μεγάλοι. Μου είπαν επίσης ότι τους συμφέρει καλύτερα να ταξιδεύουν στο εξωτερικό παρά μέσα στη Νορβηγία, που τα ταξίδια όλα είναι πολύ ακριβά.
Η γέφυρα που ενώνει δυο από τα νησιά:
Στο νησί Σουομενλίνα κάναμε βόλτες για περίπου τρεις ώρες. Βέβαια δεν είναι ένα μόνο νησί αλλά τέσσερα. Εμείς επισκεφθήκαμε τα δύο πιο σημαντικά και το ένα από τα δύο μικρότερα. Στη βόλτα που κάναμε μέσα στο φρούριο, κάποια στιγμή άκουσα τέσσερις κυρίες να μιλάνε ελληνικά και τους έπιασα την κουβέντα. Ήρθαν μόλις χτες (και είναι καθηγήτριες με πρόγραμμα Erasmus+) για μία εβδομάδα στην Φιλανδία. Στο πρόγραμμα συμμετέχουν μόνο καθηγητές και όχι μαθητές.
Πάλι τα υπέροχα χρώματα στα βράχια:
Η περιπλάνηση που κάναμε σήμερα στα νησιά ήταν καταπληκτική. Βέβαια δεν έχει την ομορφιά του εντυπωσιασμού, όμως είναι αρκετά μεγάλη η περιοχή και βλέπεις διάφορα πράγματα, όπως τα φρούρια, τις αποθήκες πολεμοφοδίων, κανόνια. Πύργους δεν είδαμε, αλλά στα νησιά έχει και αρκετά ωραία κτίρια τα οποία χρησιμοποιούνταν παλαιότερα ως στρατώνες ή για άλλους σκοπούς, αφού ήταν ένα φρούριο όλο αυτό το μέρος. Εισιτήριο για να μπούμε σε αυτή την περιοχή δεν υπήρχε, οπότε το μοναδικό κόστος είναι το καραβάκι. Για να μπεις όμως σε κάποιο από τα μουσεία που έχει, εννοείται ότι θα πληρώσεις. Αυτό δεν το κάναμε αφού έτσι κι αλλιώς δεν πήγαμε σε κανένα μουσείο σε τούτο το ταξίδι, όπως και σε πολλά άλλα (ταξίδια). Όταν τελειώσαμε τις βόλτες, χωρίς να έχουμε κάτι άλλο στο πρόγραμμα αφού η μέρα είχε αξιοποιηθεί επαρκέστατα, πήραμε το καραβάκι και επιστρέψαμε στην πόλη.
Στη διαδρομή αποφασίσαμε ότι αφού έχουμε ακόμα μία ώρα χρόνο, μέχρι τις 16:00 περίπου που θα φεύγαμε από το σταθμό του τρένου, να κάναμε μία βόλτα ακόμα στην πόλη να δούμε ορισμένα σημεία που δεν είχαμε δει. Βασικά ήταν το Κοινοβούλιο, η όπερα και κάποια άλλα κτίρια εκεί κοντά, που η αλήθεια είναι ότι τα είχαμε δει περνώντας με το αυτοκίνητο αλλά δεν τα είχαμε βγάλει φωτογραφίες. Η περιοχή αυτή βρίσκεται κοντά στο σταθμό των τρένων και είναι στη λίμνη Toolonlahti Bay. Έτσι αξιοποιήσαμε και αυτό το χρόνο που είχαμε.
Μάλιστα πήγαμε και σε ένα άλλο σημείο που έχει κάτι καλλιτεχνικά κάπως παιχνίδια μεγάλου μεγέθους, που τα βλέπαμε το βράδυ και δεν τα έχουμε βγάλει φωτογραφία παρά μόνο με το κινητό. Οπότε πήραμε και εκεί μερικές φωτογραφίες. Ονομάζεται Kamppi Chapel of Silence και εμείς ό,τι είδαμε ήταν εξωτερικό γιατί νομίζω έχει και σε κλειστό χώρο διάφορα.
Η σημερινή μέρα, που είναι και η τελευταία μας, από άποψη καιρού ήταν πολύ καλή, διότι αν και είχε συννεφιά (πιο αργά μόνο έβγαλε λίγο ήλιο) δεν είχε βροχή και αυτό ήταν το καλύτερο για μας. Βέβαια η θερμοκρασία και σήμερα ήταν γύρω στους 7 με 8 βαθμούς Κελσίου. Δηλαδή έπρεπε να ντυθούμε πάρα πολύ καλά και εγώ μονίμως φοράω μία τραγιάσκα που έχω, αλλά συνήθως δεν φοράω κασκόλ.
Τώρα βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι (είναι δηλαδή Κυριακή) και σε μιάμιση ώρα θα πετάξουμε για Κωνσταντινούπολη, και με αναμονή δυόμισι περίπου ωρών, θα φύγουμε για Αθήνα που θα φτάσουμε μετά τα μεσάνυχτα.
Ωραία τα προγράμματα! Μόνο που τα αεροπλάνα δεν τα ρωτήσανε. Στην Κωνσταντινούπολη ενώ μπήκαμε στο αεροπλάνο για Αθήνα και καθίσαμε, άρχισε μια άσχημη καθυστέρηση. Και σε λιγάκι μας είπαν ότι το σκάφος έχει πρόβλημα και θα αλλάξουμε. Πράγματι αυτό κάναμε με κόστος καθυστέρηση δύο ωρών. Έτσι στο σπίτι μας φτάσαμε σχεδόν ξημερώματα. Τέλος πάντων, πάλι καλά.
Θα επανέλθω με σύνοψη του ταξιδιού και βίντεο.
Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς, γύρω στις 6:30. Βάζουμε το ξυπνητήρι. Έχουμε ακόμα νοικιασμένο το αυτοκίνητο. Το έχουμε παρκάρει κάτω από το ξενοδοχείο που μένουμε. Το παρκάρισμα ήταν δωρεάν για τις ώρες από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 9 το πρωί, οπότε εμείς δεν είχαμε πρόβλημα στο να πληρώσουμε κάτι, αφού πηγαίναμε αργά και φεύγαμε νωρίς και τις δυο μέρες. Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο, έχοντας αφήσει προηγουμένως το κλειδί του δωματίου στο αντίστοιχο κουτί που μας είχαν πει την πρώτη μέρα, και με το αυτοκίνητο προσπαθήσαμε να πάμε σε μία εκκλησία η οποία είναι χτισμένη μέσα σε ένα βράχο, την Temppeliaukio – Rock Church.
Και λέω προσπαθήσαμε, διότι γινόταν κάτι έργα σε εκείνη την περιοχή στους δρόμους και το GPS δεν ήταν εύκολο να μας πάει στο σημείο ακριβώς. Όμως επειδή ήταν Κυριακή πρωί δεν ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά για να παρκάρουμε, και να πάμε μία μικρή απόσταση με τα πόδια μέχρι την εκκλησία. Η οποία όμως ήταν κλειστή, διότι ανοίγει το μεσημέρι. Την είδαμε όμως απέξω και για το μέσα θα μείνουμε με τις φωτογραφίες του Internet.
Αυτός είναι ο τρούλος της. Κάτω βρίσκεται ο ναός.
Η επόμενη επίσκεψη με το αυτοκίνητο ήταν στο μνημείο του Σιμπέλιους (Sibelius Monument). Φτάσαμε και εκεί πολύ εύκολα και περνώντας από ένα πολύ όμορφο πάρκο, φτάσαμε σε αυτό το μνημείο, το οποίο δεν είναι και τόσο ιδιαίτερο, αλλά όλοι που έρχονται σε αυτή την πόλη πάνε να το δουν. Οφείλω πάλι να πω ότι εδώ λόγω του φθινοπώρου τα φύλλα των δέντρων είναι με υπέροχα χρώματα. Είτε τα φύλλα που έχουν πέσει κάτω είτε αυτά που είναι πάνω στα δέντρα. Έτσι έχω βγάλει πάρα πολλές φωτογραφίες και θυμάμαι αυτό που έβλεπα στο Τρόμσο πριν από ένα χρόνο.
Κρίμα που δεν είχαμε χρόνο για ένα καφέ σε αυτό το υπέροχο μαγαζάκι! Θα ρίσκαρα και να κρυώσω, αφού είχε τραπεζάκια μόνο έξω. Έτσι μου φάνηκε. Αλλά μέσα δεν έλεγε νομίζω.
Sibelius:
Κάτι Ινδοί επισκέπτες μας έβγαλαν αυτή τη φωτογραφία, με το αζημίωτο βέβαια: Τους τραβήξαμε κι εμείς ουκ ολίγες.
Μέχρι το Χίλτον κάναμε μία-δύο στάσεις ακόμα.
Και τα δύο αυτά μέρη που επισκεφτήκαμε σήμερα το πρωί δεν απείχαν πάνω από δυο χλμ από το ξενοδοχείο μας. Θα μπορούσαμε δηλαδή να πάμε και με τα πόδια, αλλά για πιο γρήγορα πήγαμε με το αυτοκίνητο.
Μετά και από αυτή τη στάση η ώρα είχε προχωρήσει και έπρεπε περίπου στις 10:00 να παραδώσουμε το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο Χίλτον. Όταν είχα πάρει το αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο, μου είχαν κάνει μία προσφορά για τα καύσιμα δίνοντάς μου γεμάτο το ρεζερβουάρ και πληρώνοντας μονάχα 40 ευρώ. Εγώ όταν θα το επέστρεφα θα μπορούσε να ήταν και άδειο το ντεπόζιτο. Συνήθως όταν νοικιάζουμε αυτοκίνητο η συμφωνία είναι η εξής: όση βενζίνη έχει όταν το παίρνουμε τόση θα έχει και όταν το επιστρέφουμε. Σχεδόν πάντα όταν το παίρνουμε είναι τελείως γεμάτο και έτσι το επιστρέφουμε (full to full). Εγώ λοιπόν είχα υπολογίσει τη βενζίνη ώστε όταν θα το παραδώσω να έχει πολύ λίγη και πράγματι παρακολούθησα τα χιλιόμετρα που έμεναν, γιατί είχε αυτή την ένδειξη το ταμπλό για το υπόλοιπο χιλιομέτρων μέχρι να αδειάσει το ρεζερβουάρ. Έτσι σήμερα υπολόγιζα ότι θα το επιστρέψω και θα έχουν μείνει γύρω στα 25 χιλιόμετρα για να κάνει ακόμα, όμως λίγο πριν φτάσουμε στο Χίλτον για να το παραδώσουμε η ένδειξη είχε μηδενισθεί και είχα αρχίσει να φοβάμαι μήπως και μας αφήσει από βενζίνη. Τέλος πάντων το πάρκαρα μέσα στο γκαράζ πέταξα και τα κλειδιά μέσα στο κουτί που έχουν και όλα καλά. Εκεί δεν είδα κανέναν υπάλληλο και δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα αφού εγώ τους το γύρισα όπως είχαμε συμφωνήσει Έστω και με άδειο ρεζερβουάρ.
Αφού λοιπόν παραδώσαμε το αυτοκίνητο πήραμε τις τσάντες μας και τα τρόλεϊ με τα πράγματα μας και πήγαμε στο σταθμό του τρένου, ο οποίος δεν ήταν πάνω από ένα χιλιόμετρο απόσταση, τα βάλαμε σε κάποιο κουτί που τα χωρούσε και τα δύο μαζί πληρώνοντας 6 ευρώ, όπως και την πρώτη μέρα που είχαμε φτάσει. Έτσι ήμασταν ελεύθεροι για να κυκλοφορούμε όπου θέλαμε. Ο βασικός μας σκοπός ήταν να επισκεφθούμε το πιο γνωστό αξιοθέατο της πόλης που είναι το φρούριο Σουομενλίνα (Suomenlinna Sea Fortress). Εννοείται ότι πήγαμε στο αντίστοιχο λιμάνι με τα πόδια. Από εκεί πάλι έπαιρνες το καραβάκι, με 5 ευρώ έκαστος να πάμε και να έρθουμε. Φεύγουν κάθε 20 λεπτά και μπήκαμε σε ένα για να πάμε στο νησί. Και με το τρένο που πήραμε από το αεροδρόμιο για την πόλη το εισιτήριο ήταν πάλι 5 ευρώ, αλλά όχι με επιστροφή.
Άλλη μια λαϊκή αγορά στο λιμάνι:
Είναι όμως πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον υπάλληλο να σου κόψει το εισιτήριο και ακόμα είναι δύσκολο να πληρώσεις με χρήματα. Τα πάντα εδώ γίνονται με κάρτα. Μόνο στο κουτί που βάλαμε τα μπαγκάζια μας βάλαμε 6 ευρώ σε κέρματα αλλά και εκεί είχε ένα μηχάνημα που έβαζες χαρτονόμισμα και σου το έκανε ψηλά ώστε να μπορείς να πληρώσεις. Στο πλοίο που πηγαίναμε μέχρι το νησί η απόσταση είναι μικρή και ο χρόνος είναι περίπου 15 με 20 λεπτά. Εγώ έπιασα την κουβέντα με ένα ζευγάρι Νορβηγών ηλικίας περίπου 40 με 50 ετών. Είπαμε διάφορα και ένα από αυτά που μου είπαν και είναι εντυπωσιακό είναι ότι φέτος δεν έχει βρέξει παρά ελάχιστα στη Νορβηγία και έχουν πρόβλημα με τις ζωοτροφές, οι οποίες δεν αναπτύχθηκαν αφού δεν έβρεχε. Επίσης μου έκανε πάλι εντύπωση ότι ούτε αυτοί οι Νορβηγοί είχαν δει το Βόρειο πολικό Σέλας. Μου είχε ξανατύχει με δύο άλλους Νορβηγούς στην Γεωργία το καλοκαίρι, αλλά εκείνοι ήταν νέα παιδιά, ενώ τούτοι δω ήταν σχετικά μεγάλοι. Μου είπαν επίσης ότι τους συμφέρει καλύτερα να ταξιδεύουν στο εξωτερικό παρά μέσα στη Νορβηγία, που τα ταξίδια όλα είναι πολύ ακριβά.
Η γέφυρα που ενώνει δυο από τα νησιά:
Στο νησί Σουομενλίνα κάναμε βόλτες για περίπου τρεις ώρες. Βέβαια δεν είναι ένα μόνο νησί αλλά τέσσερα. Εμείς επισκεφθήκαμε τα δύο πιο σημαντικά και το ένα από τα δύο μικρότερα. Στη βόλτα που κάναμε μέσα στο φρούριο, κάποια στιγμή άκουσα τέσσερις κυρίες να μιλάνε ελληνικά και τους έπιασα την κουβέντα. Ήρθαν μόλις χτες (και είναι καθηγήτριες με πρόγραμμα Erasmus+) για μία εβδομάδα στην Φιλανδία. Στο πρόγραμμα συμμετέχουν μόνο καθηγητές και όχι μαθητές.
Πάλι τα υπέροχα χρώματα στα βράχια:
Η περιπλάνηση που κάναμε σήμερα στα νησιά ήταν καταπληκτική. Βέβαια δεν έχει την ομορφιά του εντυπωσιασμού, όμως είναι αρκετά μεγάλη η περιοχή και βλέπεις διάφορα πράγματα, όπως τα φρούρια, τις αποθήκες πολεμοφοδίων, κανόνια. Πύργους δεν είδαμε, αλλά στα νησιά έχει και αρκετά ωραία κτίρια τα οποία χρησιμοποιούνταν παλαιότερα ως στρατώνες ή για άλλους σκοπούς, αφού ήταν ένα φρούριο όλο αυτό το μέρος. Εισιτήριο για να μπούμε σε αυτή την περιοχή δεν υπήρχε, οπότε το μοναδικό κόστος είναι το καραβάκι. Για να μπεις όμως σε κάποιο από τα μουσεία που έχει, εννοείται ότι θα πληρώσεις. Αυτό δεν το κάναμε αφού έτσι κι αλλιώς δεν πήγαμε σε κανένα μουσείο σε τούτο το ταξίδι, όπως και σε πολλά άλλα (ταξίδια). Όταν τελειώσαμε τις βόλτες, χωρίς να έχουμε κάτι άλλο στο πρόγραμμα αφού η μέρα είχε αξιοποιηθεί επαρκέστατα, πήραμε το καραβάκι και επιστρέψαμε στην πόλη.
Στη διαδρομή αποφασίσαμε ότι αφού έχουμε ακόμα μία ώρα χρόνο, μέχρι τις 16:00 περίπου που θα φεύγαμε από το σταθμό του τρένου, να κάναμε μία βόλτα ακόμα στην πόλη να δούμε ορισμένα σημεία που δεν είχαμε δει. Βασικά ήταν το Κοινοβούλιο, η όπερα και κάποια άλλα κτίρια εκεί κοντά, που η αλήθεια είναι ότι τα είχαμε δει περνώντας με το αυτοκίνητο αλλά δεν τα είχαμε βγάλει φωτογραφίες. Η περιοχή αυτή βρίσκεται κοντά στο σταθμό των τρένων και είναι στη λίμνη Toolonlahti Bay. Έτσι αξιοποιήσαμε και αυτό το χρόνο που είχαμε.
Μάλιστα πήγαμε και σε ένα άλλο σημείο που έχει κάτι καλλιτεχνικά κάπως παιχνίδια μεγάλου μεγέθους, που τα βλέπαμε το βράδυ και δεν τα έχουμε βγάλει φωτογραφία παρά μόνο με το κινητό. Οπότε πήραμε και εκεί μερικές φωτογραφίες. Ονομάζεται Kamppi Chapel of Silence και εμείς ό,τι είδαμε ήταν εξωτερικό γιατί νομίζω έχει και σε κλειστό χώρο διάφορα.
Η σημερινή μέρα, που είναι και η τελευταία μας, από άποψη καιρού ήταν πολύ καλή, διότι αν και είχε συννεφιά (πιο αργά μόνο έβγαλε λίγο ήλιο) δεν είχε βροχή και αυτό ήταν το καλύτερο για μας. Βέβαια η θερμοκρασία και σήμερα ήταν γύρω στους 7 με 8 βαθμούς Κελσίου. Δηλαδή έπρεπε να ντυθούμε πάρα πολύ καλά και εγώ μονίμως φοράω μία τραγιάσκα που έχω, αλλά συνήθως δεν φοράω κασκόλ.
Τώρα βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι (είναι δηλαδή Κυριακή) και σε μιάμιση ώρα θα πετάξουμε για Κωνσταντινούπολη, και με αναμονή δυόμισι περίπου ωρών, θα φύγουμε για Αθήνα που θα φτάσουμε μετά τα μεσάνυχτα.
Ωραία τα προγράμματα! Μόνο που τα αεροπλάνα δεν τα ρωτήσανε. Στην Κωνσταντινούπολη ενώ μπήκαμε στο αεροπλάνο για Αθήνα και καθίσαμε, άρχισε μια άσχημη καθυστέρηση. Και σε λιγάκι μας είπαν ότι το σκάφος έχει πρόβλημα και θα αλλάξουμε. Πράγματι αυτό κάναμε με κόστος καθυστέρηση δύο ωρών. Έτσι στο σπίτι μας φτάσαμε σχεδόν ξημερώματα. Τέλος πάντων, πάλι καλά.
Θα επανέλθω με σύνοψη του ταξιδιού και βίντεο.
