Πορτογαλία Φουριόζοι ταξιδιώτες στην ράθυμη Πορτογαλία (Πόρτο, Γκιμαράες, Λισαβόνα, Σίντρα)

[gkalla]

Λισαβόνα (Μέρος 3ο) Parque das Nacoes, Belem

Την τελευταία μέρα στην Λισαβόνα λόγω του περιορισμένου χρόνου μας, έπρεπε να διαλέξουμε μεταξύ του μουσείου των Azulejos και του Ωκεανάριου της πόλης. Καθώς είχαμε ήδη χορτάσει τα παραδοσιακά πλακίδια σε όλη τη χώρα αποφασίσαμε τελικά να πάμε στο Oceanário de Lisboa. Το ενυδρείο της πόλης που θεωρείται το μεγαλύτερο και ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης βρίσκεται αρκετά έξω από το κέντρο της πόλης και έτσι σταθήκαμε σε μια βολική στάση για να πάρουμε το κατάλληλο λεωφορείο.

Το σύστημα με τις πινακίδες που αναγράφουν τον χρόνο άφιξης του κάθε λεωφορείου έλεγε ότι αυτό που μας ενδιέφερε θα ερχόταν σε 20’. Καθώς περνούσε ο χρόνος η σχετική ένδειξη στην ηλεκτρονική πινακίδα μειωνόταν σταδιακά ως όφειλε. Ξαφνικά η ένδειξη άλλαξε και έδειξε 35’ ενώ θεωρητικά είχαν απομείνει περίπου 10’. Μην έχοντας πολλές επιλογές, στωικά, συνεχίσαμε να περιμένουμε όπως έκαναν και όλοι οι άλλοι γύρω μας.

Μετά από κάμποση ώρα και ενώ ο χρόνος αυξομειωνόταν μαζί με τον εκνευρισμό μας, μας ξάφνιασε μιλώντας μας στα ελληνικά, ένας από τους μελλοντικούς συνεπιβάτες μας. Ο κύριος αυτός, Πορτογάλος, που όπως αποδείχτηκε ήταν ο πρόεδρος του Ελληνοπορτογαλικού εμπορικού συνδέσμου, χρησιμοποιώντας τα λιγοστά ελληνικά του αλλά κυρίως τα αγγλικά, μας ενημέρωσε πως το λεωφορείο που περιμέναμε πιθανώς να μην έρθει ποτέ και πως καλύτερα να πάρουμε άλλο μέσο για να φτάσουμε. Αντιληφθήκαμε μέσα από την κουβέντα πως οι καθυστερήσεις στα ΜΜΜ της πόλης ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο. Όταν δε, του επισημάναμε ότι κανείς από τους συμπατριώτες του δεν φαινόταν να ενοχλείται κι αυτός συγκαταβατικά σήκωσε τους ώμους του.

Με τα πολλά πάντως καταφέραμε να φτάσουμε στην περιοχή του Parque das Nacoes, το πάρκο των εθνών που βρίσκεται κοντά στην γέφυρα Vasco Da Gama. Εκεί υπάρχει το Oceanário de Lisboa, το Pavilhão do conhecimento (Μουσείο Επιστημών) και το εμπορικό κέντρο Vasco Da Gama. Στην περιοχή επίσης υπάρχουν πολλά εστιατόρια και καφέ.

Μετά από μια μικρή αναμονή μπήκαμε στο Oceanário de Lisboa και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τις πραγματικά όμορφες, απόκοσμες αλλά και διασκεδαστικές του εικόνες.

Αρχικά στην τεραστίων διαστάσεων δεξαμενή, στο κέντρο του ωκεανάριου είδαμε μεγάλους καρχαρίες, σαλάχια και μάντα αλλά και άλλα πιο περίεργα είδη ψαριών.

Συνεχίζοντας σε μικρότερα ενυδρεία μπορέσαμε να δούμε άλλα είδη του θαλάσσιου ζωικού βασιλείου, άκρως εντυπωσιακά.

Στα εσωτερικά αίθρια δε, υπήρχαν περιοχές με πιγκουΐνους αλλά και με βίδρες που πραγματικά μας διασκέδασαν με τα καμώματα τους.

Βγαίνοντας μετά από σχεδόν 3 ώρες από το ωκεανάριο πήραμε το λεωφορείο της γραμμής που αυτή την φορά μας έκανε την χάρη να έρθει σχετικά σύντομα και κατευθυνθήκαμε προς την άλλη άκρη της πόλης, στην περιοχή του Belem.

Το Belem είναι το δημοφιλέστερο μέρος της Λισαβόνας εκτός κέντρου και όχι μόνο και θεωρείται μια από τις σημαντικότερες τοποθεσίες όλης της Πορτογαλίας, μεγάλης σημασίας για όλο τον κόσμο! Πρόκειται για την ιστορική συνοικία που από την προκυμαία της ξεκίνησαν οι μεγάλοι θαλασσοπόροι Βάσκο ντε Γκάμα, Βαρθολομαίος Ντίας, Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος και ο Μαγγελάνος, τα ταξίδια τους. Στους αιώνες που ακολούθησαν στο Belem χτίστηκαν μοναδικά παλάτια, μοναστήρια, κήποι και μνημεία και σήμερα το Belem είναι η περιοχή με τα περισσότερα μουσεία στην πόλη.

Πρώτη μας στάση το Jeronimos Monastery, μεγάλη μονή με εσωτερικό κήπο, καλοδιατηρημένη και με επιβλητική πρόσοψη. Το μοναστήρι των Ιερονυμιτών συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1501 και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε έναν αιώνα αργότερα. Υπάρχει επίσης στο εσωτερικό της, αρχαιολογικό μουσείο και εκκλησία (όπου βρίσκεται ο τάφος του Βάσκο ντα Γκάμα).

Απέναντι ακριβώς και προς την πλευρά του Τάγου βρίσκεται και το Museu Colecao Berardo, μουσείο μοντέρνας και σύγχρονης Τέχνης που έχει μεταξύ άλλων και έργα των Νταλί, Πικάσο και Γουόρχολ.

Ακολουθώντας τον παραποτάμιο πεζόδρομο οδηγηθήκαμε στο Padrao dos Descobrimentos, το μνημείο των ανακαλύψεων, ένα όμορφο μνημείο αφιερωμένο στους Πορτογάλους θαλασσοπόρους. Μπορείς να μπεις και μέσα σ’ αυτό το μνημείο και να ανέβεις (με ασανσέρ) στο πάνω μέρος του, στα 52 μ. ύψος απ’ όπου μπορείς να δεις από ψηλά το δάπεδο της πλατείας που απεικονίζει ένα παγκόσμιο χάρτη με τις διαδρομές των Πορτογάλων εξερευνητών.

Η φωτογράφηση ενός γάμου κάτω από το μνημείο ήταν ένα διασκεδαστικό happening ιδιαίτερα με το στυλ και το ντύσιμο της κουμπάρας του γάμου.

Λίγο πιο κάτω και μέσα από ένα προσεγμένο πάρκο φτάσαμε στον Torre de Belem, έναν πύργο μέσα στη θάλασσα που συνδέεται με την ξηρά με μία γέφυρα. Αποτελούσε μέρος της οχύρωσης της πόλης και ήταν δείγμα της ναυτικής της δύναμης. Εκεί οριοθετείται το τέλος του ποταμού Τάγου και η αρχή του Ατλαντικού Ωκεανού. Από το σημείο αυτό αποχαιρετούσαν οι κάτοικοι της Λισαβόνας τους μεγάλους εξερευνητές όταν αναχωρούσαν για τα ταξίδια τους.

Κουρασμένοι πια από την ατελείωτη περιήγησή μας στα άκρα της πόλης καθώς και από τις μεγάλες αναμονές για τα τοπικά ΜΜΕ θελήσαμε να εντοπίσουμε ένα - δυο εστιατόρια που είχαμε σταμπάρει στην περιοχή. Παρ' όλες όμως τις πληροφορίες που τα ίδια τα εστιατόρια είχαν αναρτήσει στο διαδίκτυο και διαβεβαίωναν για το αντίθετο, κανένα από αυτά δεν είχε ακόμη ανοίξει για την βραδινή βάρδια.

Έτσι κατευθυνθήκαμε και πάλι προς το κέντρο περνώντας μέσα από γειτονιές της πόλης που δεν ήταν τουριστικές αλλά όμως ιδιαίτερα αυθεντικές και πολύχρωμες.

Καταλήξαμε σ’ ένα μεξικάνικο εστιατόριο ελαφρώς παρακμιακό, αλλά με νόστιμη και οικονομική κουζίνα, πριν τελικά επιστρέψουμε στο διαμέρισμα μας.

Ήταν η τελευταία μας βραδιά στην Λισαβόνα αλλά δεν υπήρχε κουράγιο για περισσότερες βόλτες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gkalla]

Πόρτο

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Λισσαβόνας στις 14:30. Αναζητήσαμε τον υπάλληλο της εταιρείας ενοικίασης του αυτοκινήτου (Centauro) που υποτίθεται κανονίζει τη μεταφορά των πελατών στα γραφεία τους αλλά δεν… Έτσι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε ως εκεί κουβαλώντας τις αποσκευές μας. Περιμέναμε αρκετά για να εξυπηρετηθούμε παίρνοντας μια πρώτη γεύση από την χαλαρότητα των Πορτογάλων.

Τελικά παραλάβαμε το όχημα έναντι του πολύ χαμηλού αντιτίμου των 60€ για 3 ημέρες και ξεκινήσαμε για το Πόρτο. Θα ακολουθούσαμε ευτυχώς δρόμους που θα μπορούσαμε να πληρώσουμε διόδια με τον παραδοσιακό τρόπο. Έτσι δεν χρειάστηκε να αγοράσουμε το ειδικό μηχάνημα για τα ηλεκτρονικά διόδια που είναι απολύτως απαραίτητο σε αρκετούς άλλους εθνικούς δρόμους της χώρας.

Μετά από μια διαδρομή που περνούσε μέσα από αρκετές περιοχές που το προηγούμενο καλοκαίρι είχαν υποστεί της συνέπειες της μεγάλης φωτιάς, φτάσαμε στο Πόρτο. Το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει ήταν κοντά στον κεντρικότερο σταθμό μετρό της πόλης Trindade, εκεί που διασταυρώνονται όλες οι γραμμές του δικτύου.

Τηλεφωνήσαμε στην εταιρεία που διαχειριζόταν το διαμέρισμα και με χαλαρότητα μας ανακοίνωσαν πως θα καθυστερούσαν να έρθουν να μας ανοίξουν. Μας πρότειναν δε, ευγενικότατα (??!!), αν θέλουμε να κάνουμε μια βόλτα στην περιοχή για να μην βαρεθούμε.

Όταν επιτέλους κατορθώσαμε να μπούμε και να τακτοποιηθούμε στο διαμέρισμα η ώρα ήταν αρκετά περασμένη. Αποφασίσαμε έτσι να κάνουμε μια μικρή βόλτα στην περιοχή και να την συνδυάσουμε με φαγητό.

Ξεκινήσαμε από τον εμπορικό δρόμο της Santa Catarina που ήταν δίπλα μας και κατηφορίσαμε για να δούμε την Capela das Almas, μια όμορφη εκκλησία του 18ου αιώνα επενδυμένη με τα κλασικά πορτογαλικά πλακάκια azulejos.

Περάσαμε από την κεντρική αγορά της πόλης (Mercado do Bolhão) που ήταν κλειστή, όχι μόνο λόγω ώρας, αλλά γενικότερα καθώς γινόταν ριζική ανακαίνιση. Η βόλτα μας έκλεισε με την πλατεία Liberdade και το Δημαρχείο του Πόρτο.

Σε όλη αυτή την διαδρομή είχαμε διαπιστώσει ότι τα εστιατόρια που συναντούσαμε ήταν κλειστά. Ρωτώντας μάθαμε πως τις Κυριακές λίγα ανοίγουν και μας είπαν πως αν θέλαμε να φάμε θα έπρεπε να πάμε σε πιο τουριστικές περιοχές. Τα σημάδια χαλαρότητας των κατοίκων αυτής της χώρας πλήθαιναν ώρα με την ώρα.

Ευτυχώς καταφέραμε τελικά να βρούμε ένα καλό εστιατόριο και να απολαύσουμε μαζί με το φαγητό μας ένα ωραίο κρασί από την ξεχωριστή οινοποιητική περιοχή της κοιλάδας του Douro.

Ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί χαλαροί και έτοιμοι να χορτάσουμε με τις εικόνες που θα μας προσέφερε η πόλη. Ως υπέρ-οργανωτικός που είμαι είχα δει ότι στην γειτονιά υπήρχε ένας μικρός φούρνος. Στην λειτουργία Street view του Google είχα δει στην βιτρίνα του πως εκτός των άλλων έφτιαχνε και τα εξαιρετικά γλυκάκια της Πορτογαλίας, τα pasteis de nata. Άκουσα τις σχετικές κοροϊδίες από τους συνταξιδιώτες μου (εσύ δεν χρειαζόταν να έρθεις, τα έχεις δει όλα από πριν στο google και άλλα τέτοια) αλλά όταν έφαγαν τα πρώτα φρεσκότατα γλυκάκια σταμάτησαν το δούλεμα.

Κατηφορίζοντας προς το κέντρο είδαμε ωραία γκράφιτι στους τοίχους ενός κτιρίου στο σύγχρονο κομμάτι της πόλης.

Πρώτη στάση στην πλατεία Liberdade και το Δημαρχείο για να τα δούμε και στο φως της ημέρας.

Μπήκαμε στα στενά της πόλης με σκοπό να κινηθούμε προς τον πύργο των κληρικών (Torre dos Clérigos) και συνεχίσαμε να απολαμβάνουμε τις καλλιτεχνικές αλλά και χιουμοριστικές εικόνες της πόλης.

Φτάσαμε στην περιοχή της Praça de Lisboa, μιας πλατείας πολύ ιδιαίτερης, σε ορόφους όπου στον πάνω όροφο έχει φυτεμένες μεγάλες ελιές ενώ δίπλα ακριβώς είναι το Πανεπιστήμιο του Πόρτο.

Δίπλα στην πλατεία βρίσκεται και το βιβλιοπωλείο Livraria Lello, ένα πολύ όμορφο κτίριο στο οποίο μπορούσες να δεις το εσωτερικό του πληρώνοντας εισιτήριο 4 €! Λέγεται πως από την εσωτερική του σκάλα πήραν την ιδέα για την αντίστοιχη της σειράς ταινιών του Χάρι Πότερ.

Στην περιοχή υπάρχει και το Centro Portugues de Fotografia, ωραίο κτίριο του 1767 που παλαιότερα είχε χρησιμοποιηθεί ως δικαστήριο αλλά και ως φυλακή ενώ τώρα είναι μουσείο και έκθεση φωτογραφίας. Η είσοδος είναι δωρεάν αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να μπούμε καθώς τις Δευτέρες παραμένει κλειστό. Επίσης υπάρχει και η εκκλησία Igreja do Carmo με τα γνωστά πια azulejos.

Και βέβαια παντού υπάρχει μια γάτα… και δύο μη σου πω.

Κάτω από την πλατεία Praça de Lisboa βρίσκεται και ο πύργος-καμπαναριό των κληρικών ένα από τα σήματα κατατεθέντα του Πόρτο. Από την κορυφή του έχει ωραία θέα αλλά έχει και 240 σκαλιά για να ανέβεις. Έτσι την θέα του Πόρτο από εκεί… δεν την είδαμε.

Συνεχίσαμε στην Rua das Flores, έναν πεζόδρομο γεμάτο με παραδοσιακά στολισμένα κτίρια (με διαφορετικά πλακάκια το καθένα), μικρά μαγαζάκια που πουλάνε πράγματα από φελλό, τσάντες, παπούτσια και ένα σωρό μικροπράγματα αλλά και μικρά και μεγάλα μπαράκια, εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία κλπ.

Πήραμε μια δεύτερη γερή δόση από pasteis de nata μαζί με καφεδάκι στο θεωρητικά καλύτερο ζαχαροπλαστείο της πόλης (Nata Lisboa) και καταλήξαμε στον σταθμό τραίνων São Bento με την πολύ ωραία διακόσμηση από azulejos στο εσωτερικό του. Οι παραστάσεις απεικονίζουν από ιστορικές στιγμές της χώρας έως και την βουκολική ζωή της.

Σειρά είχε ο καθεδρικός ναός (Se Catedral) που βρίσκεται σε μια αρκετά ενδιαφέρουσα περιοχή της πόλης και διαθέτει (κυρίως από την μια πλευρά) ωραία θέα προς την παλιά πόλη, το ποτάμι αλλά και την Gaia.

Ακολουθήσαμε τον δρόμο δίπλα από τον καθεδρικό για να διασχίσουμε την γέφυρα Ponte D. Luis I, το δεύτερο σύμβολο της πόλης με κατεύθυνση προς την Gaia. Η Ponte D. Luis I είναι μια περίεργη ψηλή γέφυρα με δύο επίπεδα την οποία μπορείς να διασχίσεις με τα πόδια και να απολαύσεις την εξαιρετική θέα τόσο προς την πόλη όσο και προς το ποτάμι. Στο πάνω επίπεδο περνά το μετρό αλλά έχει και πεζοδρόμια οπότε δεν χάσαμε την ευκαιρία να δούμε την θέα από εκεί ψηλά.

Απέναντι είναι η περιοχή της Gaia με πολλά από τα οινοποιεία της πόλης να βρίσκονται εδώ κατά μήκος του ποταμού. Σε πολλά από αυτά προσφέρονται ξεναγήσεις και δοκιμές του περίφημου κρασιού πόρτο. Κατεβήκαμε στην άκρη του ποταμού από την πλευρά της Gaia μέσα από κατηφορικά στενοσόκακα και βολτάραμε στον περιποιημένο πεζόδρομο της ακτής. Καθώς είχαμε ήδη περπατήσει αρκετά χιλιόμετρα και η πείνα μας είχε αγριέψει μπήκαμε στα στενά και καταλήξαμε σ’ ένα μικρό ταβερνάκι για να δοκιμάσουμε τον πρώτο μας πορτογαλικό μπακαλιάρο, το εθνικό φαγητό της χώρας. Αν και απογοητευτήκαμε από την έλλειψη σκορδαλιάς… πνίξαμε τον πόνο μας με μερικές από τις 365 άλλες συνταγές που διαθέτει η χώρα.

Αργά το απόγευμα περάσαμε ξανά προς το Πόρτο από το κάτω επίπεδο της γέφυρας αυτή την φορά. Περάσαμε από την πλατεία Ribeira στην ακτή αυτής της πλευράς, μια μικρή ωραία πλατεία και συνεχίσαμε προς την ανηφόρα περνώντας δίπλα από το μουσείο τέχνης της πόλης (Palácio das Artes) και την εντυπωσιακή γοτθική εκκλησία με τις κατακόμβες Igreja de Sao Francisco. Δίπλα ήταν το Palacio da Bolsa, παλάτι με πολλές αίθουσες, αίθρια και βιβλιοθήκη. Η πιο ωραία απ’ αυτές είναι η αραβική αίθουσα.

Η κούραση είχε φτάσει στο ζενίθ οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε ένα ταξί για το διαμέρισμα. Ο συμπαθέστατος και ομιλητικότατος ταξιτζής μας έπιασε αμέσως κουβέντα. Άρχισε μάλιστα να μας εξηγεί και το πολύπλοκο σύστημα αργιών διαφόρων ειδών (θρησκευτικών, επετειακών κλπ) που υπάρχει στην χώρα και τις πολλές ευκαιρίες που διαθέτουν οι εργαζόμενοι για ξεκούραση. Ο αριθμός ήταν εντυπωσιακά μεγαλύτερος από αυτόν που έχουμε εμείς οι … τεμπέληδες Έλληνες.

Το τέλος της ημέρας μας βρήκε στο διαμέρισμα μας να προσπαθούμε να ανακουφίσουμε τα πόδια μας καθώς ξέραμε ότι την επόμενη ημέρα θα είχαμε νέο μαραθώνιο στο Guimarães όπως και το ταξίδι της επιστροφής στην Λισαβόνα.

 

[gkalla]

Guimarães

Η μέρα ξεκίνησε με βροχή και συνεχίστηκε και κατά την διάρκεια της σύντομης διαδρομής (45’ λεπτά) για το Guimarães αλλά ευτυχώς με το που μπήκαμε στην πόλη σταμάτησε.

Το Guimarães ένας καλά διατηρημένος, αυθεντικός μεσαιωνικός οικισμός, θεωρείται η πόλη γέννησης της Πορτογαλίας.

Παρκάραμε στις παρυφές της πόλης και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε προς την παλιά πόλη. Πρώτο σημείο που σταθήκαμε ήταν η περιοχή Ribeira de Couros όπου βρίσκονταν τα βυρσοδεψία της πόλης τον 15ο και 16ο αιώνα και σήμερα υπάρχουν τα κτίρια και οι εγκαταστάσεις τους.

Στα στενά της περιοχής που διασχίζονται από μικρά κανάλια – αυλάκια που χρησιμοποιούνταν για την επεξεργασία των δερμάτων είδαμε μια οικιστική περιοχή που άφηνε μια αίσθηση παρακμής και εγκατάλειψης θυμίζοντας ελληνικές επαρχιακές πόλεις την δεκαετία του ’50.

Βγαίνοντας από την Ribeira de Couros βρεθήκαμε στην πλατεία Largo da Republica do Brasil με τους πολύ ωραίους κήπους ενώ στο βάθος φαινόταν η εκκλησία Igreja de Nossa Senhora da Consolacao e Santos Passos.

Απέναντι ακριβώς βρίσκεται η νότια είσοδος του ιστορικού κέντρου μια περιοχή γεμάτη πλατείες, εκκλησίες, μεσαιωνικά κτίρια και δρόμους ιδιαίτερης ομορφιάς.

Συναντήσαμε πρώτα την Largo da Oliveira η οποία είναι η καρδιά του ιστορικού κέντρου της μεσαιωνικής πόλης. Περιβάλλεται από ένα συγκρότημα κτιρίων μεγάλης πολιτιστικής αξίας και κληρονομιάς, όπως η Nossa Senhora da Oliveira του 12ου αιώνα, ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα της Γοτθικής αρχιτεκτονικής , από βεράντες σπιτιών του 17ου αιώνα, από οικιστικά κτίρια χτισμένα με τα παραδοσιακά συστήματα κατασκευής, και στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα ιδιαίτερο γοτθικό ιερό σαν κουβούκλιο που στεγάζει έναν σταυρό σε ανάμνηση της νίκης στη μάχη του Salado το 1340.

Δίπλα ακριβώς η χαρακτηριστική πλατεία της πόλης Praca Sao Tiago που διατηρεί κι εκείνη αρκετά από τα μεσαιωνικά της χαρακτηριστικά.

Στο πλάι της πλατεία ξεκινά η Rua de Santa Maria ένας από τους πιο αρχαίους δρόμους της μεσαιωνικής πόλης, στην πράξη ο κύριος άξονας που συνδέει τον τομέα του Κάστρου με τη μονή της Nossa Senhora de Oliveira στο κάτω μέρος της πόλης. Πάνω στην διαδρομή συναντήσαμε και την μονή Antigo Convento de Santa Clara.

Συνεχίζοντας προς τα πάνω συναντήσαμε την Largo Martins Sarmento μια μικρή πλατεία – πάρκο πλαισιωμένη από παλάτια, το Convento do Carmo και την μπαρόκ εκκλησία Nossa Senhora do Carmo κατασκευής του 1685. Κεντρικά είναι οι κήποι Jardim do Carmo με μια μνημειακή κρήνη, που χτίστηκε το 1583 και θεωρείται από τους ντόπιους ως η καλύτερη περιοχή χαλάρωσης στην πόλη.

Ακόμη ψηλότερα συναντήσαμε το μάλλον αδιάφορο παλάτι Paco dos Duques de Braganca του 15ου αιώνα το οποίο είναι και μουσείο. Η συλλογή του δε, χρονολογείται από το 17ο και τον 18ο αιώνα.

Με την ψυχή στο στόμα συνεχίσαμε λίγο ακόμα στην ανήφορά που τώρα πια είχε γίνει πιο απότομη για να καταλήξουμε στο Castelo de Guimarães. Το Castelo de Guimarães είναι το κάστρο της πόλης (του 10ου αιώνα) απ’ όπου ο Dom Afonso Heriques (ο πρώτος βασιλιάς της Πορτογαλίας) μετά την νίκη του στην μάχη του Sao Mamede το 1128 κήρυξε την ανεξαρτησία της Πορτογαλίας. Το κάστρο πλαισιώνεται με ωραίο πάρκο καθώς και την Igreja de São Miguel do Castelo.

Είχαμε φτάσει πια στα όρια μας. Χρειαζόμασταν επειγόντως κατήφορο και οπωσδήποτε ένα καλό γεύμα ως επιβράβευση για τον κόπο που είχαμε κάνει. Πήραμε λοιπόν φόρα και περνώντας περιφερειακά από την παλιά πόλη αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε στο πιο σύγχρονο κομμάτι του Guimarães. Περάσαμε από γειτονιές με πολλές μονοκατοικίες, άλλες περιποιημένες, άλλες λιγότερο, αλλά πάντως όμορφες και με στυλ.

Καταλήξαμε σ’ ένα μικρό ημιυπόγειο ταβερνάκι γεμάτο Πορτογάλους. Μετά από ένα εξαιρετικό γεύμα και σε ποιότητα αλλά και ποσότητα, ζητήσαμε να πληρώσουμε. Μας έφεραν τον λογαριασμό και πιστέψαμε όλοι ότι είχε γίνει λάθος. Τελικά δεν είχε γίνει και έτσι ξοδέψαμε το εκπληκτικό ποσό των 26 € συνολικά για 4 σούπες λαχανικών ως πρώτο πιάτο, 4 κυρίως πιάτα, γλυκά, 2 εσπρέσο και 1,5 λίτρο κόκκινο κρασί.

Είχαμε όμως μπροστά μας ακόμη 4 ώρες διαδρομή για να φτάσουμε στην Λισαβόνα οπότε με βαριά καρδιά αφήσαμε πίσω μας την πανέμορφη και οικονομικότατη πόλη του Guimarães.

 

[ludovica]

Πολύ ωραία ιστορία και πολύ όμορφες φωτογραφίες. Νομίζω θα συμπαθούσα τους Πορτογάλους.

 

[gkalla]

Πολύ ωραία ιστορία και πολύ όμορφες φωτογραφίες. Νομίζω θα συμπαθούσα τους Πορτογάλους.

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Σίγουρα θα τους συμπαθούσες. Χαλαροί, ευγενικοί, φιλικοί και παρόλο που δεν "βλέπουν" μεσόγειο, αρκετά μεσογειακοί.

 

[gkalla]

Λισαβόνα (Μέρος 1ο) - Sintra

Φτάνοντας στην Λισαβόνα γρήγορα τακτοποιηθήκαμε στο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει στην περιοχή Estrela. Το λιγοστό φως και η κούραση, μας επέτρεψε να κάνουμε μόνο μια μικρή βόλτα στα πέριξ. Περάσαμε από την γειτονική όμορφη εκκλησία την Basílica da Estrela και τον μεγάλο κήπο ακριβώς απέναντι της καθώς και το κτίριο του κοινοβουλίου (Assembleia da República)

Στη συνέχεια πήραμε το ιστορικό τραμ 28Ε που περνούσε ακριβώς δίπλα. Η γραμμή τραμ 28Ε είναι η παραδοσιακότερη της πόλης από το 1930 και περνά από όλες τις παραδοσιακές γειτονιές της πόλης (Bairro Alto, Baixa, Chiado, Alfama). Δυστυχώς όμως η διαδρομή ήταν σύντομη καθώς λόγω έργων η γραμμή διακοπτόταν μετά από λίγες στάσεις στην πλατεία Pç. Luis Camões.

Την επόμενη ημέρα, σχετικά νωρίς, ξεκινήσαμε για την περιοχή της Sintra. Η Sintra είναι ένα γραφικό χωριό μέσα σε πλούσια βλάστηση με κτίρια αρχιτεκτονικής και ιστορικής ομορφιάς και στενά σοκάκια γεμάτα με μαγαζάκια με είδη δώρων και εστιατόρια. Ταυτόχρονα είναι μια ευρύτερη περιοχή γεμάτη βασιλικά παλάτια, κάστρα και πολυτελείς κατοικίες του παρελθόντος αλλά και αρκετές σύγχρονες.

Παρκάραμε στην άκρη του χωριού καθώς η πρόσβαση στο κέντρο με όχημα είναι μάλλον αδύνατη. Περπατήσαμε μέσα από τα στενά δρομάκια περνώντας μπροστά από πολλά εγκαταλειμμένα σπίτια που έδειχναν όμως την προηγηθείσα ακμή της περιοχής.

Περάσαμε από το δημαρχείο και συνεχίσαμε έως την κεντρική πλατεία όπου δεσπόζει το παλάτι Palácio Nacional de Sintra, το μόνο που βρίσκεται μέσα στον ιστό του χωριού.

Μετά την απαραίτητη στάση σ’ ένα μικρό καφέ για να δοκιμάσουμε το τοπικό γλυκό Queijada που είναι ένα είδος τάρτας με τυρί πήραμε το μικρό λεωφορείο που θα μας οδηγούσε στο Parque e Palácio Nacional da Pena. Ένα πραγματικά πανέμορφο και ιδιαίτερο παλάτι στο ψηλότερο μέρος της περιοχής με πολύ ωραία θέα αλλά και εξαιρετικό βοτανικό κήπο, ίσως το πιο ωραίο της περιοχής.

Η ανηφόρα για να φτάσουμε στην είσοδο του καθώς και η αναμονή για να βγάλουμε εισιτήρια και να μπούμε δεν μας πτόησαν καθώς η εικόνα που βλέπαμε μπροστά μας ήταν εντυπωσιακή.

Εντυπωσιακό ήταν και το εσωτερικό του με τις καλοφτιαγμένες εσωτερικές αυλές αλλά και τις αίθουσες που είναι διατηρημένες όπως την εποχή που το παλάτι ήταν σε χρήση.

Η δε θέα από τις διάφορες βεράντες και ταράτσες έφτανε πολύ μακριά έως τον ωκεανό αλλά και τις εκβολές του ποταμού Τάγου.

Ο χρόνος που είχαμε διαθέσιμος όμως τελείωνε καθώς έπρεπε να παραδώσουμε το αυτοκίνητο στην Λισαβόνα και έτσι δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε το κάστρο Castelo dos Mouros ένα επίσης καλοδιατηρημένο κάστρο με ωραία θέα αλλά ούτε και το παλάτι Quinta da Regaleira ή το Monserrate Palace.

Επιστρέψαμε έτσι στο αεροδρόμιο της Λισαβόνας για την παράδοση του αυτοκινήτου και συνεχίσαμε πια με τα ΜΜΕ προς το κέντρο της Λισαβόνας.

Πρώτη μας στάση η Praça do Comércio, η ιστορικότερη πλατεία της πόλης που από τις τρεις πλευρές της περιστοιχίζεται από ομοιόμορφα κτίρια σε ωχροκίτρινο χρώμα και έχει έξοδο στο ποτάμι. Στην μια πλευρά της Praça do Comércio βρίσκεται η αψίδα που από εκεί ξεκινά ο εμπορικός πεζοδρόμος Augusta με αδιάκοπη κίνηση, πολλά εστιατόρια, ξενοδοχεία, καφέ και εμπορικά καταστήματα που οδηγεί στην Praça Rossio (ή αλλιώς Praça Dom Pedro IV).

Πολύ κοντά στην πλατεία Praça Rossio και μέσω της οδού R. 1º de Dezembro υπάρχει η Praça dos Restauradores μετά την οποία ακολουθεί η λεωφόρος Avenida da Liberdade στο στυλ της Champs Elysees του Παρισιού.

Κάπου εκεί συναντήσαμε και το Ascensor da Glória ένα τραινάκι σε στυλ οδοντωτού που σε ανεβάζει από την Praça dos Restauradores στο Bairro Alto πολύ κοντά στο Miradouro de São Pedro de Alcântara. Δυστυχώς όμως και αυτό ήταν εκτός λειτουργίας λόγω επισκευών στην γραμμή.

Ανεβήκαμε έτσι με τα πόδια την ανηφόρα ως το Miradouro. Το σημείο προσφέρει ωραία θέα σε όλη την πόλη. Αποτελείται από δύο βεράντες που προσφέρουν θέα στην ανατολική πλευρά της Λισαβόνας που εκτείνεται από τα τείχη του Castelo de Sao Jorge και την περιοχή Graca έως και σ’ ένα μικρό μέρος του ποταμού. Υπάρχει δε, ένας χάρτης από πλακάκια κατά μήκος του κιγκλιδώματος, που απεικονίζει όλα τα σημεία ενδιαφέροντος που είναι ορατά από το Miradouro.

Μετά την απαραίτητη στάση για να ξελαχανιάσουμε και να δροσιστούμε με μια μπυρίτσα αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς το κέντρο της πόλης περνώντας από την Igreja de Sao Roque και το μουσείο της.
Η εκκλησία αυτή των Ιησουιτών του 1619, με τα πολλά παρεκκλήσια, θεωρείται από τις πλουσιότερες της χώρας και ένα από τα αριστουργήματα της ευρωπαϊκής τέχνης. Η είσοδος στην εκκλησία είναι δωρεάν ενώ για το μικρό μουσείο ακριβώς δίπλα υπάρχει εισιτήριο 2,5 €.

Επιστρέψαμε στην περιοχή της πλατείας Praça do Comércio και περπατήσαμε λίγο στον παραλιακό δρόμο του ποταμού Τάγου. Το ποτάμι σ’ αυτό το σημείο έχει τόσο πολύ μεγάλο πλάτος ώστε να μοιάζει σαν ένας μεγάλος θαλάσσιος κόλπος.

Ο πεζόδρομος σε εκείνο το σημείο έσφυζε από ντόπιους που περπατούσαν, χαλάρωναν με μουσικές και μπύρες αλλά και χάζευαν το ποτάμι και την γέφυρα της 25ης Απριλίου που φαινόταν στο βάθος.

Στην βραχώδη πλευρά δίπλα από τον πεζόδρομο, υπήρχαν και κάποια «έργα τέχνης» φτιαγμένα από ζωγραφισμένες πέτρες της ακτής με αρκετό ενδιαφέρον.

Η ημέρα τελείωνε και η κούραση πια ήταν ανυπόφορη. Έτσι ξαναπήραμε το τραμ 28Ε και επιστρέψαμε στο διαμέρισμα για να απλώσουμε το εξαντλημένο μας σαρκίο στο κρεβάτι και να ετοιμαστούμε για την επόμενη ημέρα.

 

[gkalla]

Λισαβόνα (Μέρος 2ο) Baixa, Chiado, Bairro Alto, Alfama

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στις γειτονιές του κέντρου της Λισαβόνας. Η Baixa, το Chiado, το Bairro Alto και η Alfama μας περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες να τις επισκεφτούμε. Είμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις συνεχείς ανηφόρες όπως επίσης και τους λιθόστρωτους δρόμους τους που μας τσάκιζαν τα πέλματα ή έτσι νομίζαμε…

Ξεκινήσαμε, παίρνοντας πάλι το γνωστό τραμ 28Ε. Φτάνοντας στο κέντρο περάσαμε δίπλα από το Elevador da Bica ένα ακόμη τραινάκι σε στυλ οδοντωτού και αφού αποφασίσαμε να παραλείψουμε το Miradouro Santa Catarina (εξάλλου θα πηγαίναμε σε άλλα miradouros αργότερα) φτάσαμε στην Praca Luis de Camoes. Η πλατεία του Luis de Camoes είναι μια δημοφιλής πλατεία που ουσιαστικά χωρίζει την περιοχή του Chiado από Bairro Alto.

Μέσω της οδού Largo do Chiado φτάσαμε στη Rua Garrett έναν πεζόδρομο με θέατρα, καταστήματα ρούχων όπως και πολλά καφέ και εστιατόρια που δίνουν μια κοσμοπολίτικη ζωντανή εικόνα μέρα και νύχτα. Σ’ ένα από αυτά τα καφέ υπάρχει και το άγαλμα του ποιητή Fernando Pessoa που φαίνεται να απολαμβάνει το καφεδάκι του όπως έκανε όταν ζούσε.

Στο βιβλιοπωλείο Livraria Bertrand, το παλαιότερο βιβλιοπωλείο του κόσμου, πήραμε και μια γερή δόση της χαλαρότητας των ντόπιων. Αφού μπήκαμε που μπήκαμε, η ΕΕ αποφάσισε να αγοράσει κάποιες κάρτες. Τις διάλεξε και στήθηκε στην «τεράστια» ουρά των δύο ατόμων για να τις πληρώσει. Μετά από 10 περίπου λεπτά αφού εξυπηρετήθηκαν οι προηγούμενοι πελάτες έφτασε και η ώρα της δική μας σειράς. Δώσαμε ένα χαρτονόμισμα των 50 € αλλά ρέστα δεν υπήρχαν. Ο ταμίας έφυγε για να δώσει το «σκληρό» χαρτονόμισμα στους συναδέρφους του και επέστρεψε στη θέση του χαμογελαστός. Ενώ όλοι περιμέναμε ότι θα προχωρήσει στην εξυπηρέτηση του επόμενου αυτός συνέχισε απτόητος να κοιτάζει γύρω του.

Η ουρά άρχισε να μεγαλώνει. Κάποια στιγμή και μετά από την προτροπή μας ξαναέφυγε για να δει τι έγινε με το πενηντάρικο. Επέστρεψε δε χωρίς τα ρέστα αλλά με 2ο υπάλληλο για να βοηθήσει την κατάσταση. Έλα όμως που ο βοηθός ήταν ανεκπαίδευτος. Οπότε αντί να ξεμπλοκάρει την κατάσταση χειροτέρεψε καθώς προστέθηκε και η εκπαίδευση του «νέου». Η ουρά είχε φτάσει πια στα 10 άτομα.

Επιτέλους τα ρέστα ήρθαν. Είπαμε θα φύγουμε τώρα. Αμ δε.

«Σακουλίτσα έχετε;», ρωτήσαμε.

«Όχι, αλλά μην ανησυχείτε θα σας φτιάξουμε αυτοσχέδια με χαρτί περιτυλίγματος» είπε ο υπάλληλος ατάραχος.

Η ουρά κόντευε να βγει έξω από το κατάστημα. Έφτιαξε το αυτοσχέδιο περιτύλιγμα και πάντα χαμογελαστός μας αποχαιρέτισε. Είχαν περάσει πάνω από 40 λεπτά από τη στιγμή που φτάσαμε στο ταμείο. Και το πιο περίεργο. Κανείς, μα κανείς, από τους υπόλοιπους πελάτες, όλοι τους Πορτογάλοι, δεν φάνηκε να δυσανασχετεί!!!. Όλοι περίμεναν υπομονετικά, με μια λέξη, χαλαρααααά.

Μετά από αυτό το διάλλειμα χαλάρωσης συνεχίσαμε προς την Largo do Carmo, μικρή πλατεία στην οποία βρίσκεται το Αρχηγείο της Εθνικής Φρουράς. Εκεί βρίσκεται επίσης και το Convento da Ordem do Carmo ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης μια μονή που ιδρύθηκε το 1389 και ήταν η κύρια εκκλησία (γοτθικού ρυθμού) της πρωτεύουσας. Ο ισχυρός σεισμός του 1755 (8,7 ρίχτερ) κατέστρεψε μεγάλο μέρος του ναού και το μοναστήρι δεν ξαναχτίστηκε. Σήμερα στο εσωτερικό της πραγματοποιούνται θεάματα, του στυλ ήχος και φως, κυρίως τις βραδινές ώρες.

Συνεχίζοντας είδαμε από μακριά ένα ακόμη από τα ορόσημα της πόλης, το Elevador de Santa Justa, ένα γιγάντιο ασανσέρ που η κατασκευή του θυμίζει τον πύργο του Άιφελ και χτίστηκε από έναν μαθητή του Gustave Eiffel το 1902. Χρησιμοποιείται ως μέσω μεταφοράς για να ανέβεις στις πάνω γειτονιές του Chiado και του Bairro Alto.

Καθώς ο χρόνος λιγόστευε αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε το μουσείο τέχνης της πόλης Calouste Gulbenkian που έχει μεταξύ άλλων και έργα των Rubens, Rembrandt, Turner, Monet, Manet αλλά να βρούμε ένα καλό εστιατόριο για να φάμε. Έλα όμως που η ημέρα ήταν εθνική εορτή (ή θρησκευτική??). Εστιατόριο από εδώ εστιατόριο από εκεί, πού να ‘ναι το ανοιχτό εστιατόριο; Κοντέψαμε να αλλάξουμε πόλη για να βρούμε να φάμε. Ρωτήσαμε μάλιστα τον σερβιτόρο να μας πει τι συμβαίνει και εκείνος λίγο ντροπιασμένος μας είπε πως κατά την διάρκεια των σημαντικών αργιών κλείνουν όλοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Ευτυχώς το συγκεκριμένο εστιατόριο εκτός από ανοιχτό είχε και εξαιρετικό φαγητό το οποίο και απολαύσαμε.

Καλοταϊσμένοι όπως είμασταν αποφασίσαμε να συνεχίσουμε προς την επόμενη ιστορική γειτονιά της πόλης, την Alfama.
Η γραφική μεσαιωνική συνοικία της Alfama θεωρείται μια από τις παλαιότερες συνοικίες στην Ευρώπη (2η). Βρίσκεται πάνω σε λόφους και προσφέρει εξαιρετική θέα στην πόλη. Στενά δρομάκια, καφέ, ταβερνάκια και μικρά μαγαζιά υπάρχουν παντού.

Ξεκινήσαμε από τα χαμηλά με τις δύο εκκλησίες Sé de Lisboa και Igreja de Santo Antonio η μία απέναντι από την άλλη. Η Sé de Lisboa είναι ο καθεδρικός ναός της πόλης χωρίς όμως να είναι το πιο μεγάλο θρησκευτικό μνημείο της Λισαβόνας ενώ μοιάζει περισσότερο με κάστρο και συνδυάζει ρωμανικό και γοτθικό στυλ.

Λίγο πιο κάτω ήταν η Casa dos Bicos. Το ασυνήθιστο αυτό κτίριο είναι εμπνευσμένο από τα παλάτια της Βενετίας, χτίστηκε το 1523 και είναι ένα από τα λίγα που επέζησαν του σεισμού του 1755. Η περίεργη χαρακτηριστική του πρόσοψη αποτελείται από 1000 αιχμές (Bicos) ενώ οι δύο επάνω όροφοι έχουν παράθυρα στυλ Manueline.

Ανηφορίσαμε και πάλι προς τα δύο γνωστά miradouros της πόλης, της Santa Luzia και των Portas do Sol. Το Miradouro Santa Luzia βρίσκεται στο προαύλιο του κήπου Jardim Julio de Castilho δίπλα στο λευκό εκκλησάκι με θέα πάνω από τις στέγες της Alfama και την προκυμαία.

Το Miradouro Portas do Sol είναι ένα από τα must σημεία για φωτογράφιση γι’ αυτό και συνήθως έχει πάρα πολύ κόσμο. Εμείς είμαστε τυχεροί καθώς όχι μόνο δεν είχε κόσμο αλλά πετύχαμε στην μικρή πλατεία μια μικρή ομάδα νέων χορευτών που με την συνοδεία μουσικής, από ένα φορητό ηχοσύστημα, χόρευαν με την ψυχή τους.

Από εκεί είδαμε και το Mosteiro de Sao Vicente de Fora, ένα μοναστήρι του 1600 καθώς και το Panteao Nacional, το Πάνθεον όπου υπάρχουν οι τάφοι επιφανών Πορτογάλων.

Απολαύσαμε τη θέα και τους χορευτές μέχρι να σκοτεινιάσει και σιγά - σιγά ταλαιπωρημένοι αλλά χορτασμένοι από εικόνες επιστρέψαμε στο διαμέρισμα μας.

 

[Pel]

Guimarães

Καταλήξαμε σ’ ένα μικρό ημιυπόγειο ταβερνάκι γεμάτο Πορτογάλους. Μετά από ένα εξαιρετικό γεύμα και σε ποιότητα αλλά και ποσότητα, ζητήσαμε να πληρώσουμε. Μας έφεραν τον λογαριασμό και πιστέψαμε όλοι ότι είχε γίνει λάθος. Τελικά δεν είχε γίνει και έτσι ξοδέψαμε το εκπληκτικό ποσό των 26 € συνολικά για 4 σούπες λαχανικών ως πρώτο πιάτο, 4 κυρίως πιάτα, γλυκά, 2 εσπρέσο και 1,5 λίτρο κόκκινο κρασί.

Το όνομα του ταβερνακίου;

 

[gkalla]

Το όνομα του ταβερνακίου;

Cantinho dos Sabores, Rua Francisco Agra 33

 

[gkalla]

Λισαβόνα (Μέρος 3ο) Parque das Nacoes, Belem

Την τελευταία μέρα στην Λισαβόνα λόγω του περιορισμένου χρόνου μας, έπρεπε να διαλέξουμε μεταξύ του μουσείου των Azulejos και του Ωκεανάριου της πόλης. Καθώς είχαμε ήδη χορτάσει τα παραδοσιακά πλακίδια σε όλη τη χώρα αποφασίσαμε τελικά να πάμε στο Oceanário de Lisboa. Το ενυδρείο της πόλης που θεωρείται το μεγαλύτερο και ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης βρίσκεται αρκετά έξω από το κέντρο της πόλης και έτσι σταθήκαμε σε μια βολική στάση για να πάρουμε το κατάλληλο λεωφορείο.

Το σύστημα με τις πινακίδες που αναγράφουν τον χρόνο άφιξης του κάθε λεωφορείου έλεγε ότι αυτό που μας ενδιέφερε θα ερχόταν σε 20’. Καθώς περνούσε ο χρόνος η σχετική ένδειξη στην ηλεκτρονική πινακίδα μειωνόταν σταδιακά ως όφειλε. Ξαφνικά η ένδειξη άλλαξε και έδειξε 35’ ενώ θεωρητικά είχαν απομείνει περίπου 10’. Μην έχοντας πολλές επιλογές, στωικά, συνεχίσαμε να περιμένουμε όπως έκαναν και όλοι οι άλλοι γύρω μας.

Μετά από κάμποση ώρα και ενώ ο χρόνος αυξομειωνόταν μαζί με τον εκνευρισμό μας, μας ξάφνιασε μιλώντας μας στα ελληνικά, ένας από τους μελλοντικούς συνεπιβάτες μας. Ο κύριος αυτός, Πορτογάλος, που όπως αποδείχτηκε ήταν ο πρόεδρος του Ελληνοπορτογαλικού εμπορικού συνδέσμου, χρησιμοποιώντας τα λιγοστά ελληνικά του αλλά κυρίως τα αγγλικά, μας ενημέρωσε πως το λεωφορείο που περιμέναμε πιθανώς να μην έρθει ποτέ και πως καλύτερα να πάρουμε άλλο μέσο για να φτάσουμε. Αντιληφθήκαμε μέσα από την κουβέντα πως οι καθυστερήσεις στα ΜΜΜ της πόλης ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο. Όταν δε, του επισημάναμε ότι κανείς από τους συμπατριώτες του δεν φαινόταν να ενοχλείται κι αυτός συγκαταβατικά σήκωσε τους ώμους του.

Με τα πολλά πάντως καταφέραμε να φτάσουμε στην περιοχή του Parque das Nacoes, το πάρκο των εθνών που βρίσκεται κοντά στην γέφυρα Vasco Da Gama. Εκεί υπάρχει το Oceanário de Lisboa, το Pavilhão do conhecimento (Μουσείο Επιστημών) και το εμπορικό κέντρο Vasco Da Gama. Στην περιοχή επίσης υπάρχουν πολλά εστιατόρια και καφέ.

Μετά από μια μικρή αναμονή μπήκαμε στο Oceanário de Lisboa και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τις πραγματικά όμορφες, απόκοσμες αλλά και διασκεδαστικές του εικόνες.

Αρχικά στην τεραστίων διαστάσεων δεξαμενή, στο κέντρο του ωκεανάριου είδαμε μεγάλους καρχαρίες, σαλάχια και μάντα αλλά και άλλα πιο περίεργα είδη ψαριών.

Συνεχίζοντας σε μικρότερα ενυδρεία μπορέσαμε να δούμε άλλα είδη του θαλάσσιου ζωικού βασιλείου, άκρως εντυπωσιακά.

Στα εσωτερικά αίθρια δε, υπήρχαν περιοχές με πιγκουΐνους αλλά και με βίδρες που πραγματικά μας διασκέδασαν με τα καμώματα τους.

Βγαίνοντας μετά από σχεδόν 3 ώρες από το ωκεανάριο πήραμε το λεωφορείο της γραμμής που αυτή την φορά μας έκανε την χάρη να έρθει σχετικά σύντομα και κατευθυνθήκαμε προς την άλλη άκρη της πόλης, στην περιοχή του Belem.

Το Belem είναι το δημοφιλέστερο μέρος της Λισαβόνας εκτός κέντρου και όχι μόνο και θεωρείται μια από τις σημαντικότερες τοποθεσίες όλης της Πορτογαλίας, μεγάλης σημασίας για όλο τον κόσμο! Πρόκειται για την ιστορική συνοικία που από την προκυμαία της ξεκίνησαν οι μεγάλοι θαλασσοπόροι Βάσκο ντε Γκάμα, Βαρθολομαίος Ντίας, Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος και ο Μαγγελάνος, τα ταξίδια τους. Στους αιώνες που ακολούθησαν στο Belem χτίστηκαν μοναδικά παλάτια, μοναστήρια, κήποι και μνημεία και σήμερα το Belem είναι η περιοχή με τα περισσότερα μουσεία στην πόλη.

Πρώτη μας στάση το Jeronimos Monastery, μεγάλη μονή με εσωτερικό κήπο, καλοδιατηρημένη και με επιβλητική πρόσοψη. Το μοναστήρι των Ιερονυμιτών συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1501 και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε έναν αιώνα αργότερα. Υπάρχει επίσης στο εσωτερικό της, αρχαιολογικό μουσείο και εκκλησία (όπου βρίσκεται ο τάφος του Βάσκο ντα Γκάμα).

Απέναντι ακριβώς και προς την πλευρά του Τάγου βρίσκεται και το Berardo Museu Colecao Berardo, μουσείο μοντέρνας και σύγχρονης Τέχνης που έχει μεταξύ άλλων και έργα των Νταλί, Πικάσο και Γουόρχολ.

Ακολουθώντας τον παραποτάμιο πεζόδρομο οδηγηθήκαμε στο Padrao dos Descobrimentos, το μνημείο των ανακαλύψεων, ένα όμορφο μνημείο αφιερωμένο στους Πορτογάλους θαλασσοπόρους. Μπορείς να μπεις και μέσα σ’ αυτό το μνημείο και να ανέβεις (με ασανσέρ) στο πάνω μέρος του, στα 52 μ. ύψος απ’ όπου μπορείς να δεις από ψηλά το δάπεδο της πλατείας που απεικονίζει ένα παγκόσμιο χάρτη με τις διαδρομές των πορτογάλων εξερευνητών.

Η φωτογράφηση ενός γάμου κάτω από το μνημείου ήταν ένα διασκεδαστικό happening ιδιαίτερα με το στυλ και το ντύσιμο της κουμπάρας του γάμου.

Λίγο πιο κάτω και μέσα από ένα προσεγμένο πάρκο φτάσαμε στον Torre de Belem, έναν πύργο μέσα στη θάλασσα που συνδέεται με την ξηρά με μία γέφυρα. Αποτελούσε μέρος της οχύρωσης της πόλης και ήταν δείγμα της ναυτικής της δύναμης. Εκεί οριοθετείται το τέλος του ποταμού Τάγου και η αρχή του Ατλαντικού Ωκεανού. Από το σημείο αυτό αποχαιρετούσαν οι κάτοικοι της Λισαβόνας του μεγάλους εξερευνητές όταν αναχωρούσαν για τα ταξίδια τους.

Κουρασμένοι πια από την ατελείωτη περιήγησή μας στα άκρα της πόλης καθώς και από τις μεγάλες αναμονές για τα τοπικά ΜΜΕ θελήσαμε να εντοπίσουμε ένα - δυο εστιατόρια που είχαμε σταμπάρει στην περιοχή. Παρόλες όμως τις πληροφορίες που τα ίδια τα εστιατόρια είχαν αναρτήσει στο διαδίκτυο και διαβεβαίωναν για το αντίθετο, κανένα από αυτά δεν είχε ακόμη ανοίξει για την βραδινή βάρδια.

Έτσι κατευθυνθήκαμε και πάλι προς το κέντρο περνώντας μέσα από γειτονιές της πόλης που δεν ήταν τουριστικές αλλά όμως ιδιαίτερα αυθεντικές και πολύχρωμες.

Καταλήξαμε σ’ ένα μεξικάνικο εστιατόριο ελαφρώς παρακμιακό, αλλά με νόστιμη και οικονομική κουζίνα, πριν τελικά επιστρέψουμε στο διαμέρισμα μας.

Ήταν η τελευταία μας βραδιά στην Λισαβόνα αλλά δεν υπήρχε κουράγιο για περισσότερες βόλτες.

 

[STKF]

Ωραία ιστορία, δίνει επαρκή εικόνα των περιοχών που επισκεφθήκατε...

πάντα με τραβούσαν τα ταξίδια σε πόλεις ή/και χώρες με παρακμιακό χαρακτήρα

Μόλις τελειώσουν όλα αυτά που περνάμε, πήγαινε Παλέρμο.

 

[gkalla]

Ωραία ιστορία, δίνει επαρκή εικόνα των περιοχών που επισκεφθήκατε...



Μόλις τελειώσουν όλα αυτά που περνάμε, πήγαινε Παλέρμο.

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Έχω πάει αρκετά νότια στην Ιταλία αλλά Σικελία δεν έχω φτάσει. Στα υπόψην.
Τώρα όμως έχει πάρει σειρά η Κούβα, ελπίζω...