georgeant
Member
- Μηνύματα
- 608
- Likes
- 2.610
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Ημέρα 5η
Νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε με προορισμό το Κάσσελ, περνώντας απο μερικές πόλεις στο "Δρόμο του Παραμυθιού".
Για περισσότερες λεπτομέρειες για τις τοποθεσίες, αυτό είναι το site:
http://www.deutsche-maerchenstrasse.com/en/
Κι εδώ ο χάρτης της πλήρης διαδρομής:
Στο δρόμο προς το Alsfeld, το χωριό που γεννήθηκε ο μύθος της κοκκινοσκουφίτσας.
Το Alsfeld ήταν το πρώτο μέρος που πήραμε μια γερή δόση Γερμανικής (αλλά και Αλσατικής) αρχιτεκτονικής, τα γνωστά ξύλινα σπιτάκια δηλαδή με τα δοκάρια στις προσόψεις.
To Αλσφελντ είναι μια πανέμορφη και γραφική μικρή πόλη, τέλεια για περιπάτους στα στενά της.
Η πλατεία της πόλης. Στο κέντρο, το δημαρχείο.
Το Μουσείο Παραμυθιών. Με την κοτσίδα της Ραπουνζέλ.
Δεν μπήκαμε για να εξοικονομήσουμε χρόνο αλλά και γιατί ήταν μάλλον περισσότερο για μικρές ηλικίες.
Ποιος θυμάται απο το σχολείο το παραμύθι με το γάιδαρο, το σκύλο, τη γάτα και τον κόκορα;
To παραμύθι μήπως με το κορίτσι που έπλεκε πουλόβερ απο τσουκνίδες για τα αδέρφια της, για να λύσει τα μάγια που τα ανάγκαζαν να έχουν μορφή κύκνου εκτός απο 15 λεπτά κάθε βράδυ; Εδώ αναπαράσταση των χαρακτήρων, σε μια άλλη μικρή πλατεία της πόλης.
Φύγαμε ενθουσιασμένοι απο το γραφικό και ήσυχο Alsfeld, αλλά και λίγο δυσαρεστημένοι γιατί η ώρα είχε περάσει και μπορούσαμε να κάνουμε στάση μόνο σε ένα ακόμα μέρος πριν το Κάσσελ. Επιλέξαμε το Bad Wildungen, το όνομα του οποίου μπόρεσα να προφέρω σωστά μετά τη 10η φορά (Μπαντ Βιλντούνγκεν), το χωριό της Χιονάτης.
H πόλη ήταν συμπαθητική, δεν είχε κάτι παραπάνω απο μια πλατεία και ένα καθεδρικό σαν αξιοθέατα και η αρχιτεκτονική ήταν στο ίδιο στυλ.
Άποψη του Καθεδρικού.
...κι ένα συντριβάνι.
Γενικότερα και λόγω κακής οργάνωσης αλλά και λόγω υψηλών προσδοκιών ίσως, στο μυαλό μας το είχαμε όλο λίγο διαφορετικά. Μάλλον περιμέναμε κάτι πιο θεματικό όσον αφορά στα παραμύθια (λες και θα πηγαίναμε στη disneyland....). Είμαι σίγουρος ότι θα υπήρχαν και οργανωμένα tours και μουσεία κλπ, αλλά δεν είχαμε το χρόνο να κάνουμε κάτι απο αυτά. Για ακόμα μια φορά μπήκε το δίλημμα στην παρέα αν τελικά είναι καλύτερα να επιλέγεις πολλούς προορισμούς και να στριμώχνεις πράγματα ώστε να δεις όσα περισσότερα γίνεται ή να επιλέγεις λιγότερα μέρη και να έχεις το χρόνο να τα εξερευνήσεις με περισσότερη άνεση και χωρίς άγχος. Τουλάχιστον ο καιρός ήταν εξαιρετικός.
Ο καθεδρικός του Bad Wildungen.
Αυτό που θα μας μείνει όμως απο το Bad Wildungen, είναι το εξής περιστατικό: Περπατώντας στο δρόμο, ακούσαμε ελληνική μουσική, σε δυνατή ένταση απο ένα παράθυρο. Όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου θυμηθώ ποιο ήταν, δεν μπορώ. Κάποιο του είδους που ονομάζουμε "έντεχνο" πάντως. Στεκόμασταν κάτω απο το παράθυρο όλοι με χαζά χαμόγελα και μιλώντας λίγο πιο δυνατά ελληνικά μήπως βγει ο ιδιοκτήτης στο παράθυρο και πιάσουμε κουβέντα. Κάτι τέτοιο δε συνέβη δυστυχώς, αλλά φύγαμε απο την πόλη καταλήγοντας για ακόμα μια φορά στο εξής κλισέ αλλά, τελικά, πραγματικό συμπέρασμα: Παντού υπάρχει ένας Έλληνας!
Ξανά στο αυτοκίνητο με προορισμό την τελευταία στάση, το Κάσσελ, την πόλη που έζησαν οι αδερφοί Γκριμ απο το 1709 έως το 1830 και όπου επηρεάστηκαν απο τους τοπικούς θρύλους. Για αυτό και θεωρείται "η πρωτεύουσα των παραμυθιών".
Και σας ρωτώ, πώς θα φανταζόσασταν εσείς την "πρωτεύουσα των παραμυθιών"; Όμορφα μικρά σπιτάκια, παρτέρια, λουλούδια, ενδεχομένως ηθοποιοί, μουσεία, θεματικά καφέ ίσως... Ακόμα κι έτσι να μην ήταν, τουλάχιστον κάτι σαν το Alsfeld. Ε, λοιπόν όχι! Αν θα μπορούσα να περιγράψω το Kassel με μία πρόταση, αυτή θα ήταν (με εξαίρεση φυσικά το πάρκο Bergpark Wilhelmshöhe το οποίο ήταν θαυμάσιο) "η ασχημότερη πόλη που έχω δει ποτέ" στα ταξίδια μου. Αλήθεια, δεν πίστευα στα μάτια μου. 460 χλμ οδικώς απο το Φράιμπουργκ για να αντικρίσουμε μια πόλη βιομηχανική, με ελάχιστα στοιχεία που να δείχνουν την ιστορία της, μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική, γκέτο με μετανάστες, πάρα πολλά αραβικά καταστήματα και γειτονιές που ακόμα και η Ομόνοια τη νύχτα μπροστά τους φαντάζει πολυσύχναστη, τουριστική και ασφαλής περιοχή.
Βεβαία, με μια αναζήτηση στο internet διαβάσαμε οτι βομβαρδίστηκε το Β' παγκόσμιο πόλεμο με αποτέλεσμα το 90% (!!) του κέντρου της πόλης να καταστραφεί ολοσχερώς. Πολύ λυπηρό...
Ναός στο κέντρο της πόλης.
Η κεντρική πλατεία του Κάσσελ. Γύρω απο την πλατεία μύτες μυρμηγκοφάγων ή νύχια κομψόγναθου θα μπορούσε να πει κανεις, που πετούν νερό. Πόσο ευρηματικό, πόσο καλαίσθητο... (not!)
Ένα απο τα ελάχιστα δείγματα που μαρτυρούν το μεσαιωνικό παρελθόν της πόλης. Εδώ ο Βασίλης με ύφος "έλα εντάξει, όμορφο είναι. Εεεε; ".
Μια μικρή βόλτα αργά το απόγευμα στο πάρκο Wilhelmshöhe, μήπως σωθεί λίγο η κατάσταση.
Και ευτυχώς, σώθηκε. Το πάρκο είναι το μεγαλύτερο πάρκο όλης της Ευρώπης με τοποθεσία σε πρόποδες βουνού. Η διαφορά υψομέτρου μέσα στο πάρκο είναι 285 μέτρα. Στην κορυφή του βρίσκεται ένα μεγάλο σιντριβάνι με ένα άγαλμα του Ηρακλή.
Στο βάθος ψηλά, το μνημείο του Ηρακλή, έμβλημα της πόλης. Σχεδιάσαμε να το επισκεφτούμε το επόμενο πρωί.
Μπροστά απο το Ανάκτορο του Βιλχελμσχόε.
Το δημαρχείο του Κάσσελ, στο κέντρο της πόλης (ψάχνοντας εστιατόριο για να φάμε). Τα laser δεν κατάλαβα ποτέ τι εξυπηρετούν, φαντάζομαι θα ήταν ιδέα του ίδιου καλλιτέχνη που έκανε το installation στην πλατεία.
Ημέρα 6η
Μετά απο έναν ιδανικό ύπνο στο τέλειο 4* ξενοδοχείο Wyndham Garden Kassel ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε και πάλι με προορισμό το πάρκο. Αλλά πριν απο αυτό, μια όμορφη φωτογραφία απο το παράθυρο του ξενοδοχείου με θέα τη γραφική πόλη (....).
Και πάλι στο πάρκο!
Συννεφιασμένος καιρός...αλλά όμορφο τοπίο.
Περπατώντας στο πάρκο. Όμορφη λιμνούλα με πάπιες.
Ανεβαίνοντας, η θέα προς τα κάτω, στο σημείο που ξεκινήσαμε.
Πανέμορφη γέφυρα (devil's bridge) που περάσαμε απο πάνω της κατευθυνόμενοι προς το μνημείο. Οργιώδης βλάστηση όπως βλέπετε.
Ο Βασίλης. Φωτογραφία απο τη γέφυρα.
Το δάσος στο πάρκο. Μια μοκέτα απο ξερά φύλλα στο έδαφος.
Μικρό ρυάκι μέσα στο δάσος.
Στο πρώτο επίπεδο πριν απο το μνημείο, εδώ που σταματούν τα πουλμαν (εμείς ανεβήκαμε με τα πόδια).
Και η θέα της πόλης απο το μνημείο, αφού ανεβήκαμε τα σκαλιά (όχι απο το ανώτερο επίπεδο, δεν αντέχαμε).
Το άγαλμα του Ηρακλή.
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής προς τα κάτω. Αλήθεια, αποζημιωθήκαμε για τις διαδρομές που δεν κάναμε στο Μαύρο Δάσος.
Αυτό ήταν και το Κάσσελ και γενικότερα η Γερμανία. Επόμενος προορισμός, Γαλλία.
Στο δρόμο για Στρασβούργο.
Στο βάθος, η Φρανκφούρτη. Περάσαμε απο δίπλα της.
Πρώτη αναγνωριστική βόλτα στο Στρασβούργο. Όμορφες γέφυρες πάνω απο τον ποταμό Ιλλ διακοσμημένες με λουλούδια, γραφικά κτίρια, όμορφοι δρόμοι, πολύ πράσινο, ποδήλατα. Η πρωτεύουσα της Αλσατίας είναι εξαιρετική! Ακριβώς όπως το περιμέναμε.
Βόλτα στη γραφικότερη γειτονιά του Στρασβούργου, την Petite France.
To "la maison des tanneurs" στο κέντρο στο background, ιστορικό κτίριο της πόλης.
Καθώς δύει ο ήλιος.
Κοντά στη Pont Couverts με τους 4 πύργους, σήμα κατατεθέν της πόλης.
Απο την Pont Couverts. Στο βάθος, ο καθεδρικός του Στρασβούργου, Notre Dame de Strasbourg.
Είχαμε όμως και επίσημη πρόσκληση για δείπνο απο φίλο Γάλλο στο σπίτι του στο Dingsheim, μικρό χωριό περίπου 15 λεπτά απο το Στρασβούργο. Εδώ, στη διαδρομή προς εκεί. Χωράφια, μικρές εκκλησίες, αλλά και ένας υπέροχος ουρανός μετά τη δύση του ήλιου.
Ύστερα απο ένα "τυπικό" γαλλικό δείπνο με 5 πιάτα (ένα εξ'αυτών με τα απαραίτητα "βρωμότυρα") αλλά και πολύ γέλιο, επιστρέψαμε στο Στρασβούργο για να ξεκουραστούμε. Η επόμενη μέρα ήταν όλη απο το πρωί αφιερωμένη στην πόλη.
Επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο με Στρασβούργο, Δρόμο του Κρασιού και Κολμάρ.
Νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε με προορισμό το Κάσσελ, περνώντας απο μερικές πόλεις στο "Δρόμο του Παραμυθιού".
Για περισσότερες λεπτομέρειες για τις τοποθεσίες, αυτό είναι το site:
http://www.deutsche-maerchenstrasse.com/en/
Κι εδώ ο χάρτης της πλήρης διαδρομής:
Στο δρόμο προς το Alsfeld, το χωριό που γεννήθηκε ο μύθος της κοκκινοσκουφίτσας.
Το Alsfeld ήταν το πρώτο μέρος που πήραμε μια γερή δόση Γερμανικής (αλλά και Αλσατικής) αρχιτεκτονικής, τα γνωστά ξύλινα σπιτάκια δηλαδή με τα δοκάρια στις προσόψεις.
To Αλσφελντ είναι μια πανέμορφη και γραφική μικρή πόλη, τέλεια για περιπάτους στα στενά της.
Η πλατεία της πόλης. Στο κέντρο, το δημαρχείο.
Το Μουσείο Παραμυθιών. Με την κοτσίδα της Ραπουνζέλ.
Δεν μπήκαμε για να εξοικονομήσουμε χρόνο αλλά και γιατί ήταν μάλλον περισσότερο για μικρές ηλικίες.
Ποιος θυμάται απο το σχολείο το παραμύθι με το γάιδαρο, το σκύλο, τη γάτα και τον κόκορα;
To παραμύθι μήπως με το κορίτσι που έπλεκε πουλόβερ απο τσουκνίδες για τα αδέρφια της, για να λύσει τα μάγια που τα ανάγκαζαν να έχουν μορφή κύκνου εκτός απο 15 λεπτά κάθε βράδυ; Εδώ αναπαράσταση των χαρακτήρων, σε μια άλλη μικρή πλατεία της πόλης.
Φύγαμε ενθουσιασμένοι απο το γραφικό και ήσυχο Alsfeld, αλλά και λίγο δυσαρεστημένοι γιατί η ώρα είχε περάσει και μπορούσαμε να κάνουμε στάση μόνο σε ένα ακόμα μέρος πριν το Κάσσελ. Επιλέξαμε το Bad Wildungen, το όνομα του οποίου μπόρεσα να προφέρω σωστά μετά τη 10η φορά (Μπαντ Βιλντούνγκεν), το χωριό της Χιονάτης.
H πόλη ήταν συμπαθητική, δεν είχε κάτι παραπάνω απο μια πλατεία και ένα καθεδρικό σαν αξιοθέατα και η αρχιτεκτονική ήταν στο ίδιο στυλ.
Άποψη του Καθεδρικού.
...κι ένα συντριβάνι.
Γενικότερα και λόγω κακής οργάνωσης αλλά και λόγω υψηλών προσδοκιών ίσως, στο μυαλό μας το είχαμε όλο λίγο διαφορετικά. Μάλλον περιμέναμε κάτι πιο θεματικό όσον αφορά στα παραμύθια (λες και θα πηγαίναμε στη disneyland....). Είμαι σίγουρος ότι θα υπήρχαν και οργανωμένα tours και μουσεία κλπ, αλλά δεν είχαμε το χρόνο να κάνουμε κάτι απο αυτά. Για ακόμα μια φορά μπήκε το δίλημμα στην παρέα αν τελικά είναι καλύτερα να επιλέγεις πολλούς προορισμούς και να στριμώχνεις πράγματα ώστε να δεις όσα περισσότερα γίνεται ή να επιλέγεις λιγότερα μέρη και να έχεις το χρόνο να τα εξερευνήσεις με περισσότερη άνεση και χωρίς άγχος. Τουλάχιστον ο καιρός ήταν εξαιρετικός.
Ο καθεδρικός του Bad Wildungen.
Αυτό που θα μας μείνει όμως απο το Bad Wildungen, είναι το εξής περιστατικό: Περπατώντας στο δρόμο, ακούσαμε ελληνική μουσική, σε δυνατή ένταση απο ένα παράθυρο. Όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου θυμηθώ ποιο ήταν, δεν μπορώ. Κάποιο του είδους που ονομάζουμε "έντεχνο" πάντως. Στεκόμασταν κάτω απο το παράθυρο όλοι με χαζά χαμόγελα και μιλώντας λίγο πιο δυνατά ελληνικά μήπως βγει ο ιδιοκτήτης στο παράθυρο και πιάσουμε κουβέντα. Κάτι τέτοιο δε συνέβη δυστυχώς, αλλά φύγαμε απο την πόλη καταλήγοντας για ακόμα μια φορά στο εξής κλισέ αλλά, τελικά, πραγματικό συμπέρασμα: Παντού υπάρχει ένας Έλληνας!
Ξανά στο αυτοκίνητο με προορισμό την τελευταία στάση, το Κάσσελ, την πόλη που έζησαν οι αδερφοί Γκριμ απο το 1709 έως το 1830 και όπου επηρεάστηκαν απο τους τοπικούς θρύλους. Για αυτό και θεωρείται "η πρωτεύουσα των παραμυθιών".
Και σας ρωτώ, πώς θα φανταζόσασταν εσείς την "πρωτεύουσα των παραμυθιών"; Όμορφα μικρά σπιτάκια, παρτέρια, λουλούδια, ενδεχομένως ηθοποιοί, μουσεία, θεματικά καφέ ίσως... Ακόμα κι έτσι να μην ήταν, τουλάχιστον κάτι σαν το Alsfeld. Ε, λοιπόν όχι! Αν θα μπορούσα να περιγράψω το Kassel με μία πρόταση, αυτή θα ήταν (με εξαίρεση φυσικά το πάρκο Bergpark Wilhelmshöhe το οποίο ήταν θαυμάσιο) "η ασχημότερη πόλη που έχω δει ποτέ" στα ταξίδια μου. Αλήθεια, δεν πίστευα στα μάτια μου. 460 χλμ οδικώς απο το Φράιμπουργκ για να αντικρίσουμε μια πόλη βιομηχανική, με ελάχιστα στοιχεία που να δείχνουν την ιστορία της, μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική, γκέτο με μετανάστες, πάρα πολλά αραβικά καταστήματα και γειτονιές που ακόμα και η Ομόνοια τη νύχτα μπροστά τους φαντάζει πολυσύχναστη, τουριστική και ασφαλής περιοχή.
Βεβαία, με μια αναζήτηση στο internet διαβάσαμε οτι βομβαρδίστηκε το Β' παγκόσμιο πόλεμο με αποτέλεσμα το 90% (!!) του κέντρου της πόλης να καταστραφεί ολοσχερώς. Πολύ λυπηρό...
Ναός στο κέντρο της πόλης.
Η κεντρική πλατεία του Κάσσελ. Γύρω απο την πλατεία μύτες μυρμηγκοφάγων ή νύχια κομψόγναθου θα μπορούσε να πει κανεις, που πετούν νερό. Πόσο ευρηματικό, πόσο καλαίσθητο... (not!)
Ένα απο τα ελάχιστα δείγματα που μαρτυρούν το μεσαιωνικό παρελθόν της πόλης. Εδώ ο Βασίλης με ύφος "έλα εντάξει, όμορφο είναι. Εεεε; ".
Μια μικρή βόλτα αργά το απόγευμα στο πάρκο Wilhelmshöhe, μήπως σωθεί λίγο η κατάσταση.
Και ευτυχώς, σώθηκε. Το πάρκο είναι το μεγαλύτερο πάρκο όλης της Ευρώπης με τοποθεσία σε πρόποδες βουνού. Η διαφορά υψομέτρου μέσα στο πάρκο είναι 285 μέτρα. Στην κορυφή του βρίσκεται ένα μεγάλο σιντριβάνι με ένα άγαλμα του Ηρακλή.
Στο βάθος ψηλά, το μνημείο του Ηρακλή, έμβλημα της πόλης. Σχεδιάσαμε να το επισκεφτούμε το επόμενο πρωί.
Μπροστά απο το Ανάκτορο του Βιλχελμσχόε.
Το δημαρχείο του Κάσσελ, στο κέντρο της πόλης (ψάχνοντας εστιατόριο για να φάμε). Τα laser δεν κατάλαβα ποτέ τι εξυπηρετούν, φαντάζομαι θα ήταν ιδέα του ίδιου καλλιτέχνη που έκανε το installation στην πλατεία.
Ημέρα 6η
Μετά απο έναν ιδανικό ύπνο στο τέλειο 4* ξενοδοχείο Wyndham Garden Kassel ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε και πάλι με προορισμό το πάρκο. Αλλά πριν απο αυτό, μια όμορφη φωτογραφία απο το παράθυρο του ξενοδοχείου με θέα τη γραφική πόλη (....).
Και πάλι στο πάρκο!
Συννεφιασμένος καιρός...αλλά όμορφο τοπίο.
Περπατώντας στο πάρκο. Όμορφη λιμνούλα με πάπιες.
Ανεβαίνοντας, η θέα προς τα κάτω, στο σημείο που ξεκινήσαμε.
Πανέμορφη γέφυρα (devil's bridge) που περάσαμε απο πάνω της κατευθυνόμενοι προς το μνημείο. Οργιώδης βλάστηση όπως βλέπετε.
Ο Βασίλης. Φωτογραφία απο τη γέφυρα.
Το δάσος στο πάρκο. Μια μοκέτα απο ξερά φύλλα στο έδαφος.
Μικρό ρυάκι μέσα στο δάσος.
Στο πρώτο επίπεδο πριν απο το μνημείο, εδώ που σταματούν τα πουλμαν (εμείς ανεβήκαμε με τα πόδια).
Και η θέα της πόλης απο το μνημείο, αφού ανεβήκαμε τα σκαλιά (όχι απο το ανώτερο επίπεδο, δεν αντέχαμε).
Το άγαλμα του Ηρακλή.
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής προς τα κάτω. Αλήθεια, αποζημιωθήκαμε για τις διαδρομές που δεν κάναμε στο Μαύρο Δάσος.
Αυτό ήταν και το Κάσσελ και γενικότερα η Γερμανία. Επόμενος προορισμός, Γαλλία.
Στο δρόμο για Στρασβούργο.
Στο βάθος, η Φρανκφούρτη. Περάσαμε απο δίπλα της.
Πρώτη αναγνωριστική βόλτα στο Στρασβούργο. Όμορφες γέφυρες πάνω απο τον ποταμό Ιλλ διακοσμημένες με λουλούδια, γραφικά κτίρια, όμορφοι δρόμοι, πολύ πράσινο, ποδήλατα. Η πρωτεύουσα της Αλσατίας είναι εξαιρετική! Ακριβώς όπως το περιμέναμε.
Βόλτα στη γραφικότερη γειτονιά του Στρασβούργου, την Petite France.
To "la maison des tanneurs" στο κέντρο στο background, ιστορικό κτίριο της πόλης.
Καθώς δύει ο ήλιος.
Κοντά στη Pont Couverts με τους 4 πύργους, σήμα κατατεθέν της πόλης.
Απο την Pont Couverts. Στο βάθος, ο καθεδρικός του Στρασβούργου, Notre Dame de Strasbourg.
Είχαμε όμως και επίσημη πρόσκληση για δείπνο απο φίλο Γάλλο στο σπίτι του στο Dingsheim, μικρό χωριό περίπου 15 λεπτά απο το Στρασβούργο. Εδώ, στη διαδρομή προς εκεί. Χωράφια, μικρές εκκλησίες, αλλά και ένας υπέροχος ουρανός μετά τη δύση του ήλιου.
Ύστερα απο ένα "τυπικό" γαλλικό δείπνο με 5 πιάτα (ένα εξ'αυτών με τα απαραίτητα "βρωμότυρα") αλλά και πολύ γέλιο, επιστρέψαμε στο Στρασβούργο για να ξεκουραστούμε. Η επόμενη μέρα ήταν όλη απο το πρωί αφιερωμένη στην πόλη.
Επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο με Στρασβούργο, Δρόμο του Κρασιού και Κολμάρ.
Last edited:
