Πολωνία Φωτο-ιστορία: Κρακοβία - Βαρσοβία

[georgeant]

Συνέχεια 3ης ημέρας

Το πρόγραμμα μετά το Άουσβιτς συνεχίστηκε με τα Αλατωρυχεία Wieliczka (Βιελίτσκα) τα οποία ήταν κανονικά στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας αλλά εφόσον τελειώσαμε από το Άουσβιτς κατά τις 15:30 είπαμε μήπως προλάβουμε το τελευταίο γκρουπ των 17:30 στα ορυχεία. Έτσι θα είχαμε όλη την επόμενη ημέρα για μία ακόμη βόλτα στην Κρακοβία, κάτι που μας ενθουσίασε. Μπήκαμε λοιπόν γρήγορα γρήγορα στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση την πόλη Βιελίτσκα λίγο έξω από Κρακοβία, που η απόστασή της όμως από το Άουσβιτς ήταν γύρω στη μία ώρα. Συναντήσαμε αρκετή κίνηση στο δρόμο και φτάσαμε σχετικά οριακά. Αφού βρήκαμε την τοποθεσία με τα ορυχεία (αλήθεια, δε γίνεται να μην τη βρεις, έχει παντού πινακίδες, αλλά να'ναι καλά και το gps) αφήσαμε το αυτοκίνητο στο parking και πήγαμε σφαίρα να βγάλουμε τα εισιτήρια. Ούτε εδώ είχαμε κάνει online κράτηση αλλά εδώ δε χρειαζόταν καθώς μπαίνουν σχεδόν ανά μισή ώρα γκρουπς (το έγραφε και στο site αυτό, ωστόσο τους καλοκαιρινούς μήνες ίσως είναι καλύτερο να κάνετε μια κράτηση γιατί ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος). Μπήκαμε λοιπόν στην είσοδο όπου μας περίμενε η ξεναγός μας. Αφού φορέσαμε τα ακουστικά μας και τσεκάραμε αν την ακούμε όλοι καλά ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες όπως κατεβαίνεις μια πολυκατοικία αλλά αρκετά πιο στενά. Κατεβαίναμε και κατεβαίναμε και κατεβαίναμε... Αρχίσαμε πια να ζαλιζόμαστε και η κατάβαση δεν είχε τελειωμό. Πρέπει να κατεβήκαμε τουλάχιστον 30 ορόφους, όπου αυτό μεταφράζεται αν θυμάμαι καλά γύρω στα 100 μέτρα και 800 σκαλιά. Έτσι φτάσαμε στην πρώτη αίθουσα. Το φως ήταν πολύ χαμηλό και οι φωτογραφίες ίσως είναι λίγο σκοτεινές.


Λίγα λόγια για τα αλατωρυχεία:

Το Αλατωρυχείο της Βιελίτσκα ιδρύθηκε κατά τον 13ο αιώνα και αποτελεί το δεύτερο σε αρχαιότητα αλατωρυχείο της Ευρώπης. Το 1119, γίνεται για πρώτη φορά αναφορά στο "λευκό χρυσό" της περιοχής. Η εξόρυξη του αλατιού γινόταν συνεχώς από τους μεσαιωνικούς χρόνους και συγκεκριμένα από το 1290 μέχρι το 1996, οπότε και εξαντλούνται τα αποθέματα αλατιού. Η εξόρυξη αλατιού σταμάτησε εντελώς το 2007.
Το Αλατωρυχείο εκτείνεται σε εννέα υπόγεια επίπεδα και φθάνει σε βάθος τα 327 μέτρα, με περισσότερες από 2.040 αίθουσες και 300 χλμ. στοές, που είναι λαξεμένες πάνω σε συμπαγείς όγκους αλατιού, καθώς και υπόγειες λίμνες.
Αποτελεί πολιτιστικό μνημείο και έχει περιληφθεί από το 1978 στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Από την ίδρυσή του, το Αλατωρυχείο της Βιελίτσκα προσέλκυε το ενδιαφέρον διάσημων επισκεπτών. Μεταξύ αυτών, ήταν ο διάσημος Πολωνός αστρονόμος Νικόλαος Κοπέρνικος, ο Γκαίτε, ο Σοπέν, ο ιδρυτής του προσκοπισμού Μπέηντεν-Πάουελ, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον κ.α.

Εδώ στα πρώτα επίπεδα καθώς προχωράμε. Ήδη από τις πρώτες μας στιγμές, χωρίς καν να έχουμε δει τις πιο εντυπωσιακές αίθουσες μας είχε πιάσει ένα δέος και ένας θαυμασμός για το μέρος που βρισκόμαστε.

Για αυτούς που ίσως έχουν κάποιο πρόβλημα κλειστοφοβίας ή φοβία για έλλειψη οξυγόνου και καθαρού αέρα, σας έχω ευχάριστα νέα. Ο αέρας στα ορυχεία είναι πολύ καθαρότερος και πιο υγιεινός από αυτόν που αναπνέουμε έξω γιατί δεν περιέχει αλλεργιογόνα και ρύπανση. Υπάρχει ακόμα κι ένα κέντρο υγείας που έχει αξιοποιήσει την ποιότητα του αέρα στα ορυχεία και έχει πρωτοπορήσει σε μία θεραπεία που ονομάζεται "subterranotherapy" (αδυνατώ να βρω μετάφραση στα ελληνικά, υποθέτω θα σημαίνει κάτι σαν "υπογειοθεραπεία") η οποία προσφέρει προγράμματα αποκατάστασης για άτομα που πάσχουν από αναπνευστικά προβλήματα. Συχνά έρχονται στα αλατωρυχεία άτομα με διάφορες αναπνευστικές παθήσεις ώστε να επωφεληθούν από τον αέρα.
Για αυτούς που τους αρέσει η ζωή υπογείως υπάρχει ακόμα και η δυνατότητα να περάσουν τη νύχτα εκεί, ως μέλος κάποιου γκρουπ, φέρνοντας το sleeping bag τους. Οι εκδρομές για σχολικές ομάδες προσφέρουν δραστηριότητες όπως τένις, αίθουσα ανάγνωσης, ακόμα και χορό σε disco!
Έτσι λοιπόν η ξεναγός μας υπενθύμιζε συχνά να παίρνουμε βαθιές ανάσες και να χαρούμε τον καθαρό αέρα των ορυχείων. Ποιος να το φανταζόταν!

Άγαλμα από αλάτι του Κοπέρνικου. Όχι, δεν είναι γυναίκα.

Ορυκτό αλάτι στην οροφή.

Στην επόμενη αίθουσα είδαμε την αναπαράσταση του Μύθου της Αγίας Κίνγκα μ' ένα γονατισμένο αλατωρύχο να της προσφέρει αλάτι κι ένα δαχτυλίδι. Οι άνθρωποι έχουν κάνει απίστευτη δουλειά. Θεατρικοί φωτισμοί που άλλαζαν και φώτιζαν διαφορετικούς χαρακτήρες ανάλογα με τις αναφορές του αφηγητή από τα ηχεία και σαν χαλί μεσαιωνική μουσική.

Ο Μύθος της Αγίας Κίνγκα: Η Αγία Κίνγκα (Saint Kinga of Poland, 1224 - 1292) ήταν δούκισσα της Ουγγαρίας, κόρη του βασιλιά Μπέλα Δ' της Ουγγαρίας και της Μαρίας Λασκαρίνας, κόρης του Βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδώρου Α' Λάσκαρι.
Η Κίνγκα αρραβωνιάστηκε σε ηλικία 16 ετών το δούκα και μετέπειτα βασιλιά της Πολωνίας Βολέσλαο Ε' τον "Αγνό", ο οποίος ήταν τότε 19 ετών. Σύμφωνα με το διαδεδομένο θρύλο, η Κίνγκα ζήτησε από τον πατέρα της να της δώσει ως γαμήλιο δώρο, αντί για χρυσό και κοσμήματα, ένα αλατωρυχείο. Για να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της, πέταξε το δαχτυλίδι των αρραβώνων της σ' ένα αλατωρυχείο στην Ουγγαρία.

Μετά την τέλεση του γάμου της στην Πολωνία, η Κίνγκα, ταξιδεύοντας μια μέρα στην κοντινή πόλη της Βιελίτσκα, διέταξε τους Ούγγρους αλατωρύχους, που είχε φέρει μαζί από την πατρίδα της, να ανοίξουν ένα πηγάδι. Αντί όμως για νερό, εξορύχτηκε "λευκός χρυσός", καθώς και το δαχτυλίδι της μέσα σ' ένα πέτρωμα αλατιού, το δαχτυλίδι αυτό που είχε πετάξει η δούκισσα στο αλατωρυχείο στην Ουγγαρία.

Έτσι, η Κίνγκα ανακηρύχθηκε έκτοτε προστάτιδα των αλατωρύχων και από το 1690 ξεκίνησε και η λατρεία της "ως ευλογημένης Κίνγκα". Αγιοποιήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β' στις 16 Ιουνίου 1999, ως Αγία Κίνγκα της Πολωνίας.

Εντυπωσιακό, πραγματικά.


Αναπαράσταση αλατωρύχου και το πώς έβαζαν φωτιά στο μεθάνιο για να το ξεφορτωθούν (ουκ ολίγα ατυχήματα και εκρήξεις φυσικά είχαν συμβεί). Υπήρχε ακόμα και projection της φωτιάς επάνω στο πέτρωμα της οροφής που το αναπαριστούσε! Εξαιρετικό και αυτό.

Υπήρχαν 100 άλογα που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των εργασιών εξόρυξης (τα οποία ελαχιστοποιήθηκαν σε 4 μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο). Συχνά περνούσαν όλη τους τη ζωή εκεί. Ωστόσο, η μεταχείρισή τους ήταν βασιλική και μάλιστα είχαν συγκεκριμένους εργαζόμενους αφιερωμένους στην υγεία και την ευημερία τους. Εάν ένα άλογο τραυματιζόταν ή κακομεταχειριζόταν, υπήρχαν συνέπειες για τους υπεύθυνους εργαζόμενους. Το τελευταίο άλογο που χρησιμοποιήθηκε ήταν το 2002.

Αφού 4 μέλη του γκρουπ ανέβασαν με τροχαλία (δεν έχω φωτογραφία γιατί τραβούσα video) και οι ίδιοι (δύο από αυτούς ο Γιώργος κι ο Βασίλης) έναν κύλινδρο αλατιού από χαμηλότερα επίπεδα των ορυχείων και όλοι χαρήκαμε και ζητωκραυγάζαμε, συνεχίσαμε στην επόμενη αίθουσα.

Εδώ μου τράβηξε την προσοχή το άγαλμα του βασιλιά Kazimierz.

Κατεβαίνουμε ακόμη πιο βαθιά.

Αναπαράσταση νάνων αλατωρύχων/μεταλλωρύχων. Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι νάνοι στη μυθολογία ήταν εξαιρετικοί μεταλλωρύχοι!

Λόγω της επικινδυνότητας της δουλειάς τους, οι αλατωρύχοι έφτιαξαν αρκετά αγάλματα και χώρους λατρείας ώστε να προσεύχονται για την ασφάλειά τους.

Κι έτσι περνάμε στην παρακάτω εικόνα που δείχνει την επόμενη αίθουσα που επισκεφτήκαμε και που πραγματικά όταν την αντικρίσαμε μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο πουθενά.

Μα τι είναι αυτό; Που βρισκόμαστε; Μην είναι η αίθουσα του θρόνου στα ορυχεία της Μόρια; Θα βγει από κάπου ο Γκίμλι και ο Βασιλιάς των νάνων; Τι είναι αυτή η θαυμάσια αίθουσα;
Είναι μια εκκλησία εξολοκλήρου από αλάτι, το παρεκκλήσι της Αγίας Κίνγκα, η πιο όμορφη αίθουσα από όλες, το κόσμημα των ορυχείων όπως την αποκαλούν. Σε αυτό το παρεκκλήσι μπορεί κάποιος να παντρευτεί κανονικά, κάνοντας έτσι έναν από τους πιο πρωτότυπους γάμους που θα σκεφτόταν κανείς.
Πιστέψτε με, η φωτογραφία δεν αποτυπώνει ούτε στο μισό τη μεγαλοπρέπεια της αίθουσας! Τα πάντα εδώ είναι από αλάτι, οι κρύσταλλοι των πολυελαίων, τα αγάλματα, οι τοιχογραφίες, τα τραπέζια, το πάτωμα, ότι βλέπει το μάτι σας. Ολόκληρη η αίθουσα είναι ένα έργο τέχνης απαράμιλλης ομορφιάς!

Αναπαράσταση της Γέννησης.

Η Αγία Τράπεζα.

Ευτυχώς μας έδωσε η ξεναγός 10 λεπτά περίπου για να περιεργαστούμε την αίθουσα και να βγάλουμε φωτογραφίες φυσικά.

Στην επόμενη αίθουσα βρεθήκαμε σε μια λίμνη (οι εκπλήξεις δε σταματούν). Σε αυτή εδώ την αίθουσα ακούσαμε μουσική του Σοπέν (επίσης Πολωνός) ενώ φωτιζόντουσαν διαφορετικά σημεία της αίθουσας.

Μία ακόμα εντυπωσιακή αίθουσα, η μεγάλη στοά. Παρατηρήστε τη στήριξη που έχουν φτιάξει με τα ξύλα.

Στη συνέχεια περάσαμε στην μικρή σπηλιά του Jozef Pilsudski, η οποία είναι γεμάτη με άλμη. Το άγαλμα είναι του Αγίου Ιωάννη του Νεο-μούσου του 19ου αιώνα, που πνίγηκε στον ποταμό Μολδάβα. Λόγω της φύσης του θανάτου του, θεωρείται προστάτης κατά των πλημμυρών.

Βρισκόμαστε πλέον 130 μέτρα κάτω από τη γη.

Συνεχίζοντας προς τις τελευταίες αίθουσες.

Αλατωρύχοι! Τέλος βάρδιας παιδιά. Βέβαια εφόσον δεν υπάρχει άλλο αλάτι για εξόρυξη δεν κατάλαβα τι ακριβώς δουλειά κάνουν εκεί...

Στην επόμενη και τελευταία αίθουσα, μία από τις πιο υψηλές, ήταν και το gift shop του μουσείου.

Κρύσταλλος αλατιού. Ο κύριος είναι ο Stanisław Staszic, ηγετικό πρόσωπο στον Πολωνικό Διαφωτισμό. Καθολικός ιερέας, φιλόσοφος, γεωλόγος, συγγραφέας, ποιητής, μεταφραστής και πολιτικός.

Μικρά φωτιστικά. Πήραμε από ένα.

Η πρώτη λίστα με τα 12 μνημεία/μέρη της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco που δημιουργήθηκε το 1978. Στην κορυφή, το ιστορικό κέντρο της Κρακοβίας και στο κάτω μέρος, τα Αλατωρυχεία της Βιελίτσκα. Είδαμε πολύ Unesco σε αυτό το ταξίδι!

Μία ακόμα αχανής στοά, από τις χιλιάδες των Αλατωρυχείων.

Ένα ακόμα παρεκκλήσι, αυτό του Αγίου Ιωάννη. Είπαμε, φοβόντουσαν πολύ οι άνθρωποι.

Έπειτα από αυτή την αίθουσα είχες τη δυνατότητα να κάνεις ένα ακόμα προεραιτικό τουρ με βαγονέτο και σε άλλες αίθουσες. Μας ενημέρωσε η ξεναγός ότι δε θα έβλεπες κάτι πολύ διαφορετικό ωστόσο. Έτσι επιλέξαμε να φύγουμε μιας και η πείνα μας χτύπησε και πάλι την πόρτα.

Συνοψίζοντας, έχω να πω το εξής: Έχω δει τις Κατακόμβες στο Παρίσι, έχω κάνει caving κάτω από τη Βουδαπέστη γλιστρώντας από τρυπούλες που με τα βίας χωράς, έχω επισκεφτεί σπήλαια στην Ελλάδα, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με αυτό. Τα Αλατωρυχεία της Βιελίτσκα είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα και πιο όμορφα πράγματα που έχω δει ποτέ και προτείνω σε όλους τις επισκέπτες της Κρακοβίας να βάλουν οπωσδήποτε μία επιπλέον ημέρα στο πρόγραμμά τους για να τα επισκεφτούν. Αυτή την ημέρα μπορείτε να τη συνδυάσετε με το Άουσβιτς (τα περισσότερα πρακτορεία έτσι το συνδυάζουν άλλωστε νομίζω) και παρ'όλο που θα κρατήσει από το πρωί ως το βράδυ και εμπεριέχει μια κάποια κούραση, θεωρώ ότι θα είναι μία από τις καλύτερες ταξιδιωτικές ημέρες που θα έχετε στη ζωή σας. Εμπιστευτείτε με!


Μετά από αυτήν την πλούσια μέρα με τους τόνους πληροφοριών ακόμα να είναι υπό επεξεργασία στο κεφάλι μας, τι καλύτερο από ένα ζεστό, παραδοσιακό Πολωνικό εστιατόριο στο κέντρο της Κρακοβίας! Πρόκειται για το Chata, στο οποίο πήγαμε μετά από πρόταση φίλης και δεν το μετανιώσαμε.

https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...w_Lesser_Poland_Province_Southern_Poland.html

Όταν λέμε παραδοσιακό, εννοούμε πολύ παραδοσιακό. Προβιές στα ξύλινα καθίσματα όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες του trip advisor και από τα ηχεία ακουγόντουσαν κατά διαστήματα βελάσματα προβάτων! Ήταν εξαιρετικό και πολύ αστείο. Η κουζίνα τους πολύ καλή, οι τιμές χαμηλές όπως πάντα και γενικά μείναμε παραπάνω από ευχαριστημένοι και από το φαγητό και από την κουζίνα τους.

Το goulash του Γιώργου σε ψωμένιο πιατάκι το οποίο είπε ότι είναι πεντανόστιμο. Μπλιαχ.

Η σούπα της Μαριάννας.

Και τα dumplings με μανιτάρια που πήρα εγώ τα οποία ήταν πολύ πιο νόστιμα απ'ότι φαίνονται!

Έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα, αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα και αξέχαστη ημέρα!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[georgeant]

H πρώτη ημέρα ήταν ουσιαστικά το ταξίδι με τη Ryan. Η μέρα προβλεπόταν μεγάλη, εφόσον το αεροπλάνο θα προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο Μόντλιν της Βαρσοβίας στις 19:10 και από το γραφείο της Global Rent a Car θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητό μας με κατεύθυνση την Κρακοβία. Η διαδρομή δεν ήταν μικρή, γύρω στις 4,5-5 ώρες οδικώς και όταν είσαι ήδη ταλαιπωρημένος από το ταξίδι του αεροπλάνου σου φαίνεται βουνό. Αν υπολογίσει κανείς ότι θα φτάναμε και γύρω στη 1 τα ξημερώματα στην Κρακοβία, βάλε δηλαδή και τη νύστα, ε ήθελε αρκετή υπομονή. Ο λόγος που αποφασίσαμε να το κάνουμε έτσι ήταν γιατί η παραπάνω τιμή που ανέφερα αφορούσε μόνο τη διαδρομή Αθήνα-Βαρσοβία-Αθήνα. Το να πηγαίναμε με πτήση στη Βαρσοβία και να φεύγαμε για Αθήνα από την Κρακοβία (ή το αντίθετο, Αθήνα-Κρακοβία, Βαρσοβία-Αθήνα) ακουγόταν το ιδανικό σενάριο όμως αυτός ο συνδυασμός ξεπερνούσε αρκετά τα 55 ευρώ που είχαμε βρει στην αρχή. Έτσι είπαμε να κάνουμε λίγο υπομονή και να περάσουμε επιπλέον 5 ώρες στο αυτοκίνητο γλυτώνοντας όμως αρκετά χρήματα, πολλά περισσότερα από το κόστος της βενζίνης.
Οπότε το πλάνο ήταν το εξής:
Τετάρτη απόγευμα
Πτήση από Αθήνα προς Βαρσοβία.
Παραλαβή αυτοκινήτου από το αεροδρόμιο και οδικό ταξίδι προς Κρακοβία.
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο
4 νύχτες στην Κρακοβία
Κυριακή
Επιστροφή οδικώς στη Βαρσοβία
Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη
Περνάμε 3 νύχτες στην Βαρσοβία.
Τρίτη βράδυ
Παράδοση αυτοκινήτου στο αεροδρόμιο και επιστροφή προς Αθήνα.

Αφού προσγειωθήκαμε στο μικρούλι και πολύ εύκολο αεροδρόμιο Μοντλιν, παραλάβαμε το αυτοκίνητο, ένα toyota yaris που μας κόστισε μόνο 164 ευρώ (συμπερ. full ασφάλεια) και που μας περίμενε ελαφρώς παγωμένο στο πάρκινγκ του αεροδρομίου. Μετά τις πρώτες κραυγές χαράς σα να βλέπαμε πάγο για πρώτη φορά στη ζωή μας, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας, προσπαθώντας να πάρουμε στα κλεφτά μια πρώτη γεύση από τη Βαρσοβία, καθώς οδηγούσαμε στον αυτοκινητόδρομο.

"Ρε συ...ουρανοξύστες!" "Ωχ.. το είδες αυτό το κτίριο; Κάτι περιστρέφεται εκεί!" "Ωχ, ναι! Και σ'εκείνο το άλλο κάτι ανάβει σε όλο το κτίριο!" "Ρε συ τι space σήραγγα είναι αυτή που μπήκαμε;" "Κοίτα να δεις η Βαρσοβίααα!" αυτά ακουγόντουσαν από τους 4 επιβάτες του γκρι toyota yaris που ξαφνικά ένιωθαν πιο βλάχοι και πιο έκπληκτοι από ποτέ. Βαρσοβία-Ανίδεοι Αθηναίοι σημειώσατε 1.

Η διαδρομή ήταν σχετικά ευχάριστη, αν εξαιρέσει κανείς την πείνα. Σταματήσαμε στην πρώτη σχετική πινακίδα με μαχαιροπίρουνα που βρήκαμε τρώγοντας αναγκαστικά κάτι γρήγορο και άθλιο απλά για να γεμίσουμε τα στομάχια μας. Εντάξει, από τον αυτοκινητόδρομο δεν μπορείς να έχεις και μεγάλες απαιτήσεις.

Φτάνοντας στο διαμέρισμα της Κρακοβίας που είχαμε κλείσει μέσω airbnb, σε μια συμπαθέστατη γειτονιά, ξεφορτώσαμε το αυτοκίνητο κάνοντας όση περισσότερη ησυχία μπορούσαμε (ήταν και περασμένες 1:00). Οι πιο επιρρεπείς στο κρύο ανέβασαν τα πράγματα στο σπίτι (όλα με κωδικούς, ούτε κλειδαριές ούτε τίποτα) και οι υπόλοιποι έμειναν κάτω να παλεύουν να βγάλουν άκρη με το μηχανάκι στάθμευσης για το αυτοκίνητο. Μετά από διάφορες προσπάθειες και αφού καταφέραμε να ενεργοποιήσουμε τα αγγλικά στο σύστημα πήραμε και το πολυπόθητο εισιτήριο που θα έμπαινε στην πρόσοψη του παρμπριζ μέχρι το πρωί.

Ημέρα 2η:
Πρώτη εξόρμηση στην Κρακοβία και ο ενθουσιασμός ήταν στα ύψη! Το κρύο ήταν υποφερτό και δεν έβρεχε οπότε από θέμα καιρού ήμασταν αρκετά τυχεροί και αρκετά ντυμένοι βεβαίως βεβαίως, με τα ισοθερμικά μας, τα κασκόλ και όλα τα απαραίτητα εφόδια.
Κατευθυνόμενοι με το αυτοκίνητο στην Παλιά Πόλη της Κρακοβίας συναντήσαμε λίγη κίνηση κι εγώ φυσικά άρχισα να αγχώνομαι γιατί η ώρα πήγαινε ήδη 11 και στις 15:30 βράδιαζε. Πότε θα τα δούμε όλα με φως; Πώς θα βγάλουμε φωτογραφίες; Τελικά όλα τα καταφέραμε.
Αφού ξεκολλήσαμε από την κίνηση, παρκάραμε λίγο έξω από τα τείχη της Παλιάς Πόλης.

Το σημείο που παρκάραμε.

Αλλάξαμε μερικά ευρώ σε ζλότι από ένα τοπικό ανταλλακτήριο συναλλάγματος που βρήκαμε και πήραμε πρωινό σε ένα συμπαθέστατο μικρό καφέ εκεί δίπλα.

Το κορίτσι που μας έκλεψε την καρδιά στο καφέ! Φιλική και χαδιάρα με δύο πολύ ευγενικούς ιδιοκτήτες.

Εσπρεσάκι για να ξεκινήσει σωστά η μέρα. Συνοδεία από ζεστό κρουασάν σοκολάτας και κρουασάν μήλου. Υπέροχα όλα!

Η ζεστή σοκολάτα με marshmallows της Μαριάννας (μα πού το βρήκε; )

Και το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού! Ένας παγκόσμιος χάρτης που ο κάθε επισκέπτης μπορεί να βάλει με πινεζούλα το μέρος από το οποίο έχει έρθει. Αν και είχε ήδη pin στην Αθήνα, βάλαμε κι εμείς μία και χαρήκαμε σα να κάναμε κάτι εξωπραγματικά φοβερό.

Όσο κι αν έψαξα στο internet να βρω πώς λεγόταν το καφέ δεν τα κατάφερα. Θυμάμαι που περίπου ήταν αλλά όχι ακριβώς το δρόμο κι αυτό το κάνει λίγο δύσκολο. Ο χάρτης με τις πινέζες όμως είναι πολύ χαρακτηριστικός οπότε αν το αναγνωρίσει κανείς ας το γράψει παρακαλώ!
Η πρώτη εντύπωση που είχαμε από τους Πολωνούς ήταν θετικότατη. Χαμογελαστοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν. Είχαμε μάλιστα μάθει και δυο-τρεις λέξεις στα Πολωνικά (ευχαριστώ-παρακαλώ κλπ) και προσπαθούσαμε να τα λέμε. Η αντίδρασή τους στην προσπάθειά μας ήταν πολύ ευχάριστη και χαμογελούσαν.

Ο Γιώργος, η Μαριάννα κι ο Βασίλης, στον πεζόδρομο του πάρκου Planty, ακριβώς λίγο πριν την είσοδο στην Παλιά Πόλη, δηλαδή τον...

...γοτθικό πύργο St. Florian's Gate, που κατασκευάστηκε τον 14ο αι. ως μέρος των τειχών της πόλης για προστασία από τις επιδρομές των Τούρκων.

Ακριβώς απέναντι από την πύλη, το Μπάρμπικαν της Κρακοβίας (Barbakan Krakowski), η εξωτερική άμυνα δηλαδή της πόλης που συνδεόταν κάποτε με τα τείχη της. Δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω χειμερινής περιόδου.

Και περνώντας την Florian's Gate, βρισκόμαστε αμέσως στον κεντρικότερο και έναν από τους πιο γραφικούς δρόμους της Κρακοβίας, την οδό Floriańska. Ο δρόμος αυτός οδηγεί κατευθείαν στην κεντρική πλατεία της Παλιάς Πόλης και είναι γεμάτος με καταστήματα, εστιατόρια και καφέ, τα οποία στεγάζονται σε κτίρια εξαιρετικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικής!

Η πίσω πρόσοψη του Πύργου St. Florian's καθώς τον έχουμε διασχίσει και βρισκόμαστε πλέον μέσα στην Παλιά Πόλη.

Η πρώτη μας αντίδραση ήταν κάτι σαν "ουάου" αν θυμάμαι καλά. Όλα ήταν πανέμορφα και η θέα του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που πλησίαζε όλο και περισσότερο καθώς προχωρούσαμε σου έκοβε την ανάσα.

Μια από τις πολλές "αυθόρμητες" φωτογραφίες μου.

Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία! Η Χριστουγεννιάτικη Αγορά της πόλης βρίσκεται εδώ και ο κόσμος είναι πολύς. Τα κτίρια τριγύρω πανέμορφα όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς, με διαφορετικά χρώματα και εξαίσια σχέδια. Η πλατεία αυτή, θεωρείται η μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία της Ευρώπης και μπορεί κάποιος να το καταλάβει αμέσως. Είναι πραγματικά τεράστια!

Οι άμαξες ήταν στη σειρά η μία πίσω από την άλλη περιμένοντας τους επίδοξους επιβάτες-τουρίστες για μια βόλτα στην πόλη. Όλα τα αλογάκια ήταν διακοσμημένα παρόμοια με αυτό της φωτογραφίας. Ελπίζω να μην τα ταλαιπωρούν πολύ. Χάρηκα όταν είδα ότι κάποια τα είχαν σκεπάσει για το κρύο, όσο περίμεναν.

Στο βάθος στο κέντρο, ο Πύργος του Δημαρχείου, γοτθικής αρχιτεκτονικής του 13ου αι. Ο πύργος είναι μόνο ένα κομμάτι αυτού που κάποτε ήταν το δημαρχείο, το οποίο κατεδαφίστηκε το 1820 λόγω του σχεδίου πόλης που ήθελε να ανοίξει περισσότερο την πλατεία. Σε αυτόν εδώ τον πύργο λοιπόν, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα στεγαζόταν φυλακή με αίθουσα βασανιστηρίων. Αλίμονο.

Από τα πιο χαρακτηριστικά φωτογραφικά σημεία της Κρακοβίας. Φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία κι εμείς!

Ναι, αυτό είναι ένα κομμένο κεφάλι. Δίπλα από τον Πύργο του Δημαρχείου.

Συνεχίζουμε νότια, με κατεύθυνση το Κάστρο του Βάβελ.

Περνώντας από το πανέμορφο πάρκο που περικλείει την Παλιά Πόλη.

Κλασικές χαζομάρες

Κατευθυνόμενοι στην είσοδο του Κάστρου.

Μάλλον το σημαντικότερο αξιοθέατο της Κρακοβίας, το κάστρο του Βάβελ, χαρακτηρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco το 1978, έχει μεγάλη σημασία για τους Πολωνούς. Στην αριστερή όχθη του ποταμού Βιστούλα και σε υψόμετρο 228 μέτρων, το κάστρο έχει υπάρξει κατά τους αιώνες (σημειώστε), κέντρο πολιτικής εξουσίας, βασιλική κατοικία, κύριο Χριστιανικό κέντρο της Πολωνίας, η επίσημη έδρα των Πολωνών μοναρχών όταν η Κρακοβία ήταν ακόμα πρωτεύουσα της Πολωνίας, τόπος στέψης και ταφής των βασιλέων της Πολωνίας (στον καθεδρικό που βρίσκεται εκεί), το εθνικό τους Πάνθεον, κατοικία του προέδρου της Πολωνίας και αργότερα κατοικία του γενικού κυβερνήτη των Ναζί. Μετά το τέλος του β' παγκοσμίου πολέμου μετατράπηκε σε εθνικό μουσείο.

Ο δρόμος κάτω από το κάστρο καθώς ανηφορίζουμε προς τον Καθεδρικό Ναό της Κρακοβίας.

Έξω από τον Καθεδρικό. Μπήκαμε, αλλά οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν.

Συνεχίζοντας τη βόλτα, έξω από τον Καθεδρικό πλέον.

Πολύ εντυπωσιακός ναός.

Άποψη της πόλης από ένα από τα παράθυρα στα τείχη του κάστρου.

Και πάλι ο Καθεδρικός.

Κατηφορίζοντας προς την έξοδο. Στο σημείο που βρισκόμασταν φυσούσε τόσο πολύ που σε συνδυασμό με το κρύο δεν μπορούσες να κάτσεις πολύ ώρα έξω. Μη σας ξεγελάει ο ήλιος. Το κρύο ήταν τσουχτερό.

Στο πίσω μέρος του κάστρου, στην όχθη του ποταμού, είδαμε το άγαλμα του δράκου του Βάβελ. Εδώ σύμφωνα με το θρύλο, σε αυτό το σημείο που κάποτε ήταν σπηλιά, ζούσε το μυθικό τέρας που απαιτούσε να το ταΐζουν αγελάδες ή πρόβατα, αλλιώς θα καταβρόχθιζε ανθρώπους. Αφού διάφοροι ιππότες προσπάθησαν μάταια να το σκοτώσουν, ο τότε βασιλιάς Krak ακολούθησε τη λύση που πρότεινε ένας ταπεινός τσαγκάρης: ζήτησε να γεμίσουν μια προβιά με θειάφι και να την πετάξουν στον δράκο, ο οποίος την έφαγε. Όμως, για να ξεδιψάσει, ήπιε αχόρταγα νερό από τον ποταμό Βιστούλα και έσκασε. Το συγκεκριμένο γλυπτό το οποίο βγάζει και φλόγες κάθε 5 λεπτά το είδαμε καλύτερα την επόμενη ημέρα.

Μία ακόμα άποψη του Βιστούλα και της πόλης απο το κάστρο.

Τhe team!

Κατηφορίζοντας προς την έξοδο του κάστρου. Μπορούμε να δούμε στο βάθος την κεντρική πλατεία της Κρακοβίας με τον Ναό (δεξιά) και τον Πύργο του Δημαρχείου (αριστερά).

Στην έξοδο του κάστρου.

Προσέξ'τε τις λεπτομέρειες στο ρολόι αλλά και σε όλο το διάκοσμο του πυργίσκου.

Αφού κατεβήκαμε, περνώντας απέναντι βρεθήκαμε σε αυτόν τον κουκλίστικο δρόμο, την οδό Kanonicza με τα πανέμορφα, πολύχρωμα και διακοσμημένα κτίρια.

Ώρα για φωτογραφίες!

Λίγο πριν το τέλος της οδού, κάναμε μια μικρή αναστροφή ώστε να ξαναπάμε πάλι νότια προς την Εβραϊκή Συνοικία για φαγητό. Τώρα βρισκόμαστε στην οδό Grodzka, ένας ακόμα πολύ σημαντικός δρόμος της πόλης με μερικά εξίσου σημαντικά κτίρια και ναούς.

Ο Ναός Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (Κościół Rzymskokatolicki pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła - πείτε το γρήγορα 3 φορές) είναι η μεγαλύτερη ιστορική εκκλησία της Κρακοβίας με τα αγάλματα των 12 Αποστόλων στην είσοδο.

Ακριβώς απέναντί του, η μικρή πλατεία της Μαρίας Μαγδαληνής με έναν ναό σε ένα γυάλινο κουτί που πραγματικά δεν κατάλαβα τι είναι.

Και δίπλα του, ένας ακόμη εμβληματικός ναός, αυτός του Αγίου Ανδρέα ο οποίος είναι ένας ναός-φρούριο, ένας τύπος ναού που υπήρχε στην Ευρώπη το Μεσαίωνα και χρησίμευε ως γραμμή άμυνας, εκτός των άλλων.

Αφού προσπεράσαμε τους ναούς (είχαμε ήδη μπει στον Καθεδρικό του Κάστρου και η ώρα περνούσε) συνεχίζοντας στην οδό Grodzka βρεθήκαμε έξω από την εκκλησία του St. Giles

Και προχωρώντας λίγα λεπτά ακόμα βρεθήκαμε στην Εβραϊκή Συνοικία (Kazimierz).

Τα εστιατόρια με τις ιδιαίτερες επιγραφές. Στο τελευταίο δεξιά που ονομάζεται "Once upon a time" κάτσαμε για φαγητό.

Όμως πριν κάτσουμε κάναμε μια μικρή βόλτα στην Εβραϊκή Συνοικία.

Έξω από το Παλαιό Εβραϊκό Κοιμητήριο της Κρακοβίας.

Περνώντας την πόρτα υπήρχαν κάποιες επιγραφές στους τοίχους. Μία από αυτές έγραφε στα αγγλικά "στη μνήμη των Εβραίων Μαρτύρων της Κρακοβίας που εξουδετερώθηκαν από τους Γερμανούς Ναζί την φριχτή περίοδο 1939-1945". Ήταν ανατριχιαστικό. Ήδη αρχίσαμε να νιώθουμε ένα πλάκωμα, προπομπός αυτών που θα ζούσαμε και θα νιώθαμε την επόμενη μέρα στο Άουσβιτς, αλλά που ακόμα δεν γνωρίζαμε...

Το νεκροταφείο, το οποίο είχε εισιτήριο και δεν μπήκαμε, αλλά πρόλαβα να βγάλω μια φωτογραφία. Εισιτήριο για το νεκροταφείο. Ουδέν σχόλιον.

Μια ακόμη άποψη της Εβραϊκής συνοικίας.

Στο βάθος, η Παλαιά Συναγωγή (Stara Synagoga). Είναι η παλαιότερη Συναγωγή που σώζεται ακόμη και ένα από τα πιο πολύτιμα και αναγνωρίσιμα δείγματα εβραϊκής αρχιτεκτονικής όπως με ενημερώνει τώρα το wikipedia (μα γιατί δεν έβγαλα φωτογραφία από πιο κοντά; Πφφφ).

Μερικές ακόμα φωτογραφίες από τα ιδιαίτερα κτίρια γύρω μας.

Και επιτέλους ώρα για φαγητό στο "Once upon a time". Εστιατόριο με μοναδική διακόσμηση και ατμόσφαιρα, χαλαρή μουσική στα Πολωνικά, οικονομικότατο και με εξαιρετική κουζίνα!

Πιτούλα για συνοδεία στη σάλτσα ντομάτας και τη σάλτσα σκόρδου που υπάρχει δίπλα. Μόνο εγώ την τίμησα. Υπάρχουν κι οι τσίχλες ξέρετε.

Σούπα από κολοκύθα. Πεντανόστιμη, ότι πρέπει για το κρύο.

Να και το χούμους με τα πιτάκια και τα ωμά λαχανικά

Η σούπα της Μαριάννας που αν θυμάμαι καλά ήταν dumblings (παραδοσιακό τους έδεσμα που βλέπεις σε όλους τους καταλόγους, κάτι σαν μεγάλα τορτελίνια με διάφορες γεμίσεις) μέσα σε σούπα από...παντζάρι; Κι αυτή πολύ καλή αλλά όχι τόσο όσο η κολοκυθόσουπα.

Αφού μας έφερε δώρο και μια ακόμη σαλάτα και αφού είχαμε φάει και το κυρίως μας, όντας πραγματικά σκασμένοι από το φαγητό αρχίσαμε δειλά δειλά και αργά αργά να περπατάμε με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία για να χαζέψουμε τη Χριστουγεννιάτικη Αγορά.

Ο δράκος του Βάβελ σε μια αρκετά cute εκδοχή του θα έλεγε κανείς.

Ας το πούμε Χριστουγεννιάτικο δέντρο...

Όσο πάντως κι αν εντυπωσιαστήκαμε από την ομορφιά της Κρακοβίας άλλο τόσο απογοητευτήκαμε από το στολισμό της πόλης ο οποίος ήταν κατά τη γνώμη μας ελλιπής. Περιμέναμε φώτα και στολίδια παντού, όπως στις φωτογραφίες που βλέπαμε στο διαδίκτυο από άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις την περίοδο των γιορτών. Μας φάνηκε αρκετά φτωχό το κομμάτι αυτό και μάλιστα παρατηρήσαμε ότι δε βλέπαμε κανένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο στα παράθυρα των σπιτιών. Ας είναι, είπαμε, ας χαρούμε έστω την πόλη (θα αποζημιωνόμασταν αργότερα από τη Βαρσοβία).

Και πάλι στην πλατεία λοιπόν όπου παρά το κρύο έσφυζε από ζωή κι από κόσμο! Ο εντυπωσιακά φωτισμένος ναός της Κοίμησης τραβάει φυσικά τα βλέμματα από όποιο σημείο της πλατείας κι αν είσαι.

Ουρές για ζεστή σούπα από αυτό το βαρέλι-εστιατόριο!

Κάπως καλύτερα ε;

Μυρωδιές και αχνιστά φαγητά!

Αλλά και μεσαιωνικά όπλα.

Κάποια από τα οποία έφτιαχνε εκείνη τη στιγμή στο αμόνι! Μεταφερθήκαμε σε άλλες εποχές!

Τι είναι τα Χριστούγεννα χωρίς γλυκά; Ένα κομμάτι σοκολάτας από αυτές που βλέπετε κόστιζε 10 ευρώ και είναι το πιο ακριβό πράγμα που είδαμε στην Πολωνία (αναλογικά με αυτό που είναι πάντα), σε μια χώρα που γενικότερα είναι από τις οικονομικότερες που έχουμε επισκεφτεί.

Τυχερά πέταλα με το όνομα σου;

Που τα φτιάχνει εκείνη τη στιγμή και μάλιστα ντυμένος σαν σιδηρουργός του Μεσαίωνα; Ε, αυτός ο κύριος κατέχει το marketing πάρα πολύ καλά!

Και στο βαρέλι ακόμα ουρές!

Στο μεγάλο κτίριο στο κέντρο της πλατείας με την ονομασία Sukiennice (Αίθουσα Υφασμάτων) μπορείς να κάνεις αγορές. Εδώ βρισκόμαστε στο εσωτερικό του.

Αφού πήραμε τα απαραίτητα σουβενίρ, στην έξοδο βρεθήκαμε σε μια συναυλία Ινδιάνων... Μεξικανών. Η μουσική τους ξεσηκωτική, ο κόσμος από κάτω γελούσε και περνούσε καλά! Χαζέψαμε για 15 λεπτάκια, γελάσαμε με έναν κύριο που χόρευε σα να είναι σε συναυλία των Iron Maiden και ξαναμπήκαμε στη στοά με κατεύθυνση την Πλατεία και τελικά το σπίτι μας.

Να μην έχουμε και μερικές νυχτερινές φωτογραφίες στο "πολύ διάσημο φωτογραφικό σημείο της πλατείας";

Μια μικρή στάση για ανεφοδιασμό από τα Mac Donalds ακριβώς στην αρχή της οδού Floriańska, λίγο πριν βγούμε από την St. Florian's Gate. Και όχι, τα Mac δεν είναι το καλύτερό μας φυσικά αλλά εκείνη τη στιγμή δε βρίσκαμε κάτι άλλο κοντά μας και πεινούσαμε πολύ. Πακέτο για το σπίτι και επιστροφή στο αυτοκίνητο με προορισμό το διαμέρισμα.

Τέλος 2ης ημέρας.

 

[giannismits]

Αυτό που μου αρέσει στις ιστορίες σου (εκτός από τις απίστευτες φωτογραφίες), είναι ότι είναι παρεΐστικες! Τουλάχιστον έτσι το μεταφέρεις, και μ' αρέσει. Οι δικές μου έχουν πάντα το γνωστό δίδυμο

Θυμάμαι που μου είχες πει για τις Χριστουγεννιάτικες αγορές. Όντως δεν φαίνεται από τις φωτό κάτι ιδιαίτερο από τους στολισμούς. Κι εγώ θα περίμενα περισσότερα από την Κρακοβία. Κάτι αντίστοιχο με την Πράγα που είναι κορυφαία τα Χριστούγεννα. Περιμένω Άουσβιτς!

 

[greco]

Υπεροχος-οπως παντα @georgeant !Κι εγω περιμενω Αουσβιτς!

 

[Giotou]

Καλημερα!!! Πωπω τι ωραιες αναμνησεις!!! Ημαστε κι εμεις 13-17/12 Κρακοβια και Βαρσοβια. Ποσο συμφωνω με το στολισμο. Η αλλη κοπελα της παρεας απογοητευτηκε με την Κρακοβια αλλα η Βαρσοβια την ανταμειψε με το παραπανω!!!! Οσο για τους χαμογελαστους ανθρωπους εχω διαφορετικη αποψη, ελαχιστοι χαμογελαστοι. Η πλειοψηφια τους αγελαστοι,εξυπηρετικοι μεν αλλα αχαροι!!!! Περιμενω τη συνεχεια ,να δω κι αλλες εικονες που εμεις δεν προλαβαμε να δουμε!!!

 

[georgeant]

Αυτό που μου αρέσει στις ιστορίες σου (εκτός από τις απίστευτες φωτογραφίες), είναι ότι είναι παρεΐστικες! Τουλάχιστον έτσι το μεταφέρεις, και μ' αρέσει. Οι δικές μου έχουν πάντα το γνωστό δίδυμο

Θυμάμαι που μου είχες πει για τις Χριστουγεννιάτικες αγορές. Όντως δεν φαίνεται από τις φωτό κάτι ιδιαίτερο από τους στολισμούς. Κι εγώ θα περίμενα περισσότερα από την Κρακοβία. Κάτι αντίστοιχο με την Πράγα που είναι κορυφαία τα Χριστούγεννα. Περιμένω Άουσβιτς!

Ναι, είναι πολύ παρεΐστικο το κλίμα πάντα! Φυσικά υπάρχουν και μελανές στιγμές και μικροί τσακωμοί ενίοτε αλλά είναι πραγματικά ασήμαντοι.
Η Κρακοβία δε μας πρόσφερε αυτό που φανταζόμασταν σε σχέση με το γιορτινό κλίμα αλλά όταν δεις τις φωτογραφίες της Βαρσοβίας θα καταλάβεις κι εσύ τη διαφορά

 

[georgeant]

Υπεροχος-οπως παντα @georgeant !Κι εγω περιμενω Αουσβιτς!

Ευχαριστώ Χρήστο! Σύντομα το Άουσβιτς, ίσως και σήμερα.

 

[georgeant]

Καλημερα!!! Πωπω τι ωραιες αναμνησεις!!! Ημαστε κι εμεις 13-17/12 Κρακοβια και Βαρσοβια. Ποσο συμφωνω με το στολισμο. Η αλλη κοπελα της παρεας απογοητευτηκε με την Κρακοβια αλλα η Βαρσοβια την ανταμειψε με το παραπανω!!!! Οσο για τους χαμογελαστους ανθρωπους εχω διαφορετικη αποψη, ελαχιστοι χαμογελαστοι. Η πλειοψηφια τους αγελαστοι,εξυπηρετικοι μεν αλλα αχαροι!!!! Περιμενω τη συνεχεια ,να δω κι αλλες εικονες που εμεις δεν προλαβαμε να δουμε!!!

Την ίδια περίοδο δηλαδή με εμάς πήγατε κι εσείς! Πετύχαμε πάρα πολλούς Έλληνες η αλήθεια είναι. Όσο για τους Πολωνούς, συναντήσαμε και τέτοιους αλλά κατά βάση ήταν ευγενικοί. Μόλις φτάσω στο κεφάλαιο της Βαρσοβίας θα σας περιγράψω το σκηνικό με μια Πολωνή γριά πιο ξινή και από λεμόνι.

 

[Cindy S.]

Ήμουν και εγώ μέσα Δεκέμβρη στην κούκλα Βαρσοβία!!!!Δεν το περιμέναμε πως θα ήταν τοοσο όμορφη.... Η ιστορία σου να ξέρεις μου φέρνει στο νου τόσο όμορφες εικόνες!!!! (Αν και Κρακοβία δεν πήγαμε) περιμένω τη συνέχεια
Ps ένα ζεστό κρασί στην παλιά πόλη Θα ήταν ότι καλύτερο τώρα. ....

 

[maraki86]

Το ψήνω και εγώ για Πολωνία και είμαι ανάμεσα σε Βαρσοβία ή Κρακοβία...αναλόγως που θα βρω φθηνα εισητήρια! Περιμένω την συνέχεια της ιστορίας!!!

 

[georgeant]

Ημέρα 3η

Το πρόγραμμα σήμερα είχε επίσκεψη στο μουσείο Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Η απόσταση από την Κρακοβία είναι περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά.
Σημαντικό για όσους σκέφτονται να πάνε. Κλείστε κάποιο τουρ στα αγγλικά. Στο επίσημο site μπορείτε να δείτε τις ώρες και τις γλώσσες που έχει το κάθε τουρ. http://auschwitz.org/en/ (στην καρτέλα reservations). Την ημέρα που θέλαμε εμείς είχε ένα τουρ στις 10:30 το πρωί αλλά δεν κάναμε online κράτηση γιατί μου είπε μια φίλη που είχε πάει ότι δε χρειάζεται να κλείσουμε και ότι θα βρούμε στον γκισέ κάποια ώρα που να μας βάλουν. Μεγάλο λάθος! Πήγαμε και το γκρουπ των 10:30 είχε συμπληρωθεί. Ευτυχώς ήμασταν πολύ τυχεροί και υπήρχε διαθεσιμότητα στο γκρουπ των 11:30. Κλείσαμε με αυτό, φάγαμε πρωινό σε ένα εστιατόριο εκεί δίπλα μέχρι να περάσει η ώρα και όλα πήγαν κατ'ευχήν. Νομίζω όμως πως ήμασταν απλώς τυχεροί και πέσαμε και σε περίοδο χαμηλής σχετικά επισκεψιμότητας.

Γενικά αν θελήσετε να το επισκεφτείτε πάντως θα έλεγα να το κάνετε μόνο με tour, το οποίο κρατάει γύρω στις 3,5 ώρες και βλέπεις και τα δύο στρατόπεδα. Τα στρατόπεδα είναι μεγάλα, τα κτίρια πολλά, γενικά είναι λίγο χαοτικό αν δεν ξέρεις που να πας και τι να δεις. Επίσης ο οδηγός του τουρ θα σας περιγράψει αναλυτικά τι συνέβη, τι βλέπετε κλπ. Είναι ένα μάθημα ιστορίας που αξίζει τον κόπο να δώσετε λίγα zloti παραπάνω για να το κάνετε. Χωρίς ξενάγηση η είσοδος είναι δωρεάν.

Αυτά με τα της οργάνωσης. Τώρα τι να πω γενικά για τη δική μας εμπειρία σε αυτό το μέρος; Προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα μπορούσα να περιγράψω αυτά που ακούσαμε και αυτά που είδαμε και με τι λέξεις αλλά πραγματικά είναι πολύ δύσκολο. Θα πω μονάχα πως όσες ταινίες κι αν έχει δει κάποιος, όσα βιβλία κι αν έχει διαβάσει, ότι κι αν έχει ακούσει για αυτό το μέρος και για αυτό το μελανό κομμάτι της ιστορίας τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό που θα βιώσει ερχόμενος εδώ. Το Άουσβιτς είναι από μόνο του ένας λόγος για να επισκεφτεί κάποιος την Πολωνία ή την Ευρώπη γενικότερα. Θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται ως εκπαιδευτικό ταξίδι σε όλα τα γυμνάσια σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Ο κόσμος πρέπει, πρέπει να δει τη φρίκη για να καταλάβει, πρέπει να ταυτιστεί, να συγκινηθεί, να βάλει το χέρι στο στόμα και να πει "πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να φτάσει σε τέτοιο σημείο;". Κι όμως, είναι δυνατόν. Η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται όταν την ξεχνάς. Για αυτό είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχάσουμε και να το δούμε όλοι.


Αφού προμηθευτήκαμε τα ακουστικά μας (η ξεναγός μας μιλούσε από ένα μικροφωνάκι για να ακούμε καλύτερα) βγήκαμε στο προαύλιο και ξεκινήσαμε την ξενάγηση.

Στην κεντρική πύλη του στρατοπέδου.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης πριν γίνει χώρος περισυλλογής και εκτέλεσης ανθρώπων λειτουργούσε ως κανονικό στρατόπεδο.

Στον πρώτο κτίριο, ο χάρτης που δείχνει τα μέρη της Ευρώπης από τα οποία έφευγε ο κόσμος για το Άουσβιτς. Από το Όσλο μέχρι την Αθήνα, χιλιάδες άνθρωποι μεταφερόντουσαν στα στρατόπεδα.

To Άουσβιτς σε αριθμούς:

1940: Έτος κατασκευής. Κατασκευάστηκε στα προάστια της πολωνικής πόλης Oswiecim και διήρκεσε τεσσεράμισι χρόνια.

3: Ο αριθμός των στρατοπέδων εντός του συγκροτήματος. Άουσβιτς Ι, Άουσβιτς ΙΙ (Άουσβιτς-Μπίρκεναου) και Άουσβιτς III (Monowitz). Το Άουσβιτς ήταν το μεγαλύτερο από όλα τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

1,5 εκατομμύριο: Το μέγιστο ποσό των κρατουμένων που πιστεύεται ότι έχουν καταχωρηθεί στο στρατόπεδο.

Περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίοι συνολικά πιστεύεται ότι έχουν σκοτωθεί στην Ευρώπη από τους Ναζί.

Υπολογίζεται ότι μόνο στα στρατόπεδα εξολόθρευσης θανατώθηκαν, με τουφεκισμό, καταναγκαστική εργασία, απαγχονισμό και δηλητηριώδη αέρια περίπου 3 εκατομμύρια Εβραίων.

900 χιλιάδες: Ο αριθμός των Εβραίων που δολοφονήθηκαν στους θαλάμους αερίων αμέσως μετά την άφιξή τους στο στρατόπεδο.

40 τετραγωνικά χιλιόμετρα: Το μέγεθος του κύριου στρατοπέδου, Auschwitz I

10%: Ποσοστό του πολωνικού πληθυσμού που ήταν Εβραίοι το 1939. Οι αριθμοί έχουν τώρα μειωθεί σε μόλις 20.000.

74.000: Ο αριθμός των Πολωνών που σκοτώθηκαν στο Άουσβιτς.
21.000: Ο αριθμός των τσιγγάνων που σκοτώθηκαν
15.000: O αριθμός των Σοβιετικών σκοτώθηκαν
55.000: O αριθμός των Ελλήνων που απελάθηκαν στο Άουσβιτς (δεν θυμάμαι και δεν μπόρεσα να βρω τον αριθμό των δολοφονηθέντων).
7.000: Ο αριθμός των κρατουμένων που βρέθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό όταν απελευθερώθηκε το στρατόπεδο.

Περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν στο Άουσβιτς από ότι οι βρετανικές και αμερικανικές απώλειες του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου συνδυασμένες.

Στις συλλογές του Μουσείου βρίσκονται και εκτίθενται σε βιτρίνες:

- 2 τόννοι ανθρώπινα μαλλιά (τα μαλλιά των νεκρών χρησιμοποιούσαν ως νήμα για παραγωγή διαφόρων ειδών προς εξυπηρέτηση των Ναζί).

- πάνω από 80 χιλιάδες παπούτσια.

- περίπου 3,8 χιλιάδες βαλίτσες, από τις οποίες 2,1 χιλ. έχουν γραφές.

- περίπου 12 χιλιάδες κατσαρόλες.

- περίπου 40 κιλά γυαλιά.

- 460 τεχνητά μέλη (προσθέσεις).

- 570 ραβδωτές στολές στρατοπέδου.

- 260 πολιτικές περιβολές.

- 260 ταλλίθ.

Το πιο ενδιαφέρον και συνάμα εξωφρενικό κομμάτι που μάθαμε είναι ότι κάποιοι άνθρωποι πήγαιναν μόνοι τους στο Άουσβιτς για μια καλύτερη ζωή. Ναι, καλά διαβάσατε. Η Ναζιστική προπαγάνδα της εποχής παρουσίαζε το Άουσβιτς στον έξω κόσμο ως τόπο ευκαιριών και δουλειάς, ένα μέρος για ένα νέο ξεκίνημα ζωής μετά την οικονομική εξαθλίωση που υπέφεραν εκείνη την εποχή οι περισσότεροι λαοί. Έτσι, το καλά σφραγισμένο μυστικό του τι συνέβαινε πραγματικά στο Άουσβιτς δεν έφτανε ποτέ προς τα έξω. Ο τύπος της εποχής δεν είχε ιδέα, ο κόσμος δεν είχε ιδέα, ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί πολίτες δεν ήξεραν τι συνέβαινε, όλοι ήταν θύματα της ίδια προπαγάνδας. Οι μόνοι που γνώριζαν ουσιαστικά τι γινόταν ήταν τα SS. Μια προπαγάνδα που φυσικά -εκτός των παραπάνω- παρουσίαζε τους Εβραίους ως έκφυλους, κλέφτες και βιαστές. Είδαμε σκίτσα της εποχής που αναπαριστούσαν Εβραίους να κάνουν επιθέσεις σε γυναίκες και να τους κλέβουν τα κοσμήματα από πάνω τους ή να τις παρενοχλούν.

Φωτογραφία από τον κόσμο στη Θεσσαλονίκη που ετοιμαζόταν για το ταξίδι προς το Άουσβιτς.

Η ξεναγός μας.

Τα βασανιστήρια ξεκινούσαν πριν ο κόσμος φτάσει στο στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πρώτη δοκιμασία ήταν το ίδιο το ταξίδι. Ένα ταξίδι πολλών ημερών, χωρίς στάσεις, χωρίς τροφή, στοιβαγμένοι μες στα βαγόνια. Οι άνθρωποι πέθαιναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ή αρρώσταιναν και πολλοί από τους επιζήσαντες αναγκαζόντουσαν να συνταξιδεύουν με πτώματα μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.

Κατά την έλευση του τραίνου ξεκινούσε ο διαχωρισμός του κόσμου. Άνθρωποι που ουσιαστικά ήταν άχρηστοι για εργασία (άρρωστοι, ανάπηροι, έγκυες γυναίκες, ηλικιωμένοι) με πολύ σύντομες διαδικασίες έμπαιναν στη σειρά με προορισμό τους θαλάμους αερίων. Στους ίδιους λέγανε ότι πρέπει να πάνε στα ντουζ για πλύσιμο ή για εμβολιασμό. Ο κόσμος αυτό το θεωρούσε καλό, ήταν σημάδι οργάνωσης και φροντίδας, έτσι πήγαινε υπάκουα. Αν κάποιος καταλάβαινε τι συμβαίνει και άρχιζε να δημιουργεί επεισόδια τον εκτελούσαν αυτόματα.

Άνθρωποι έχασαν τις οικογένειές τους αμέσως μόλις αποβιβάστηκαν από το τραίνο μέσα σε λίγα λεπτά. Παιδιά δεν ξαναείδαν ποτέ τους γονείς τους και αναγκάστηκαν να ζουν με αυτό για όλη τους τη ζωή, όσα φυσικά επέζησαν.

Στους θαλάμους αερίων ο κόσμος άρχιζε να καταλαβαίνει τι συμβαίνει μόνο τη στιγμή που από τις ντουζιέρες τους αντί για νερό απελευθερώνονταν το δηλητηριώδες αέριο Zyklon B. Ανοίγοντας έπειτα την πόρτα για να μαζέψουν τα πτώματα (δουλειά που έκαναν οι ίδιοι οι Εβραίοι εξαναγκαστικά) ήταν τόσοι πολλοί ανεβασμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, που όταν την άνοιγαν έπεφταν μαζί 30, 40, 50 άτομα. Οι τοίχοι και οι πόρτες ήταν ματωμένες από τα χέρια που προσπαθούσαν να βρουν έξοδο να αναπνεύσουν. Εκτός των άλλων το πιο συγκλονιστικό ήταν ότι συνήθως στην κορυφή των στοιβαγμένων πτωμάτων ήταν μωρά παιδιά που τα πετάγανε οι μανάδες επάνω μήπως μπορέσουν να αναπνεύσουν, αλλά υπήρχαν και νέοι άνθρωποι, οι οποίοι ποδοπατούσαν τους πιο μεγάλους για να ανέβουν πιο ψηλά.

Τα κουτιά από το αέριο Zyklon B.

Γυαλιά που ανήκαν σε δολοφονημένους Εβραίους. Όπως μας είπε η ξεναγός, σκεφτείτε πόσες ζωές υπήρχαν πίσω από αυτά τα ζευγάρια γυαλιών, πόσες ανθρώπινες ψυχές.

Τα παπούτσια τους. Σε όλα τα μεγέθη...

Προχωρώντας προς το επόμενο κτίριο.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίαζε η περίπτωση των διδύμων παιδιών. Με απώτερο σκοπό να αυξήσουν άμεσα τον πληθυσμό της άριας φυλής όπως την αποκαλούσαν, οι Ναζί εξέταζαν τις περιπτώσεις των διδύμων κάνοντάς τους πειράματα, υπό τις διαταγές του γιατρού Josef Mengele. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η μαρτυρία της Eva Mozes Kor ένα από τα πολλά παιδιά που ήταν θύματα των φριχτών πειραμάτων στο Άουσβιτς μαζί με τη δίδυμη αδερφή της. Το βίντεο είναι συγκλονιστικό και ειλικρινά αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσετε.

Τα σήματα που φορούσε ο κάθε κρατούμενος για να ξεχωρίζει.

Φωτογραφίες των κρατουμένων. Κοιτάζοντας κάτω από τις φωτογραφίες τις ημερομηνίες άφιξης στο στρατόπεδο και την ημερομηνία θανάτου, οι περισσότεροι από αυτούς βλέπαμε ότι ζούσαν από λίγες μέρες μέχρι λίγους μήνες. Οι φωτογραφίες από ένα σημείο και μετά δεν είχαν κανέναν νόημα εφόσον οι άνθρωποι από τις κακουχίες και την πείνα έχαναν τόσο πολύ βάρος και άλλαζε τόσο πολύ η όψη τους που η εμφάνισή τους δεν είχε πλέον καμία σχέση με αυτή της φωτογραφίας. Οπότε ο μόνος τρόπος για να ξεχωρίζεις τον κάθε κρατούμενο ήταν το τατουάζ στο σώμα με τον προσωπικό του αριθμό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν παρά μόνο αριθμοί. Ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα και το μόνο που τρώγανε ήταν ένας μικρός κύβος βουτύρου με λίγη σούπα, η οποία σούπα ήταν ουσιαστικά τα ζουμιά από βρασμένα κρέατα και άλλα φαγητά που προορίζονταν για τους Ναζί.

Όποιος ερχόταν στο Άουσβιτς ήξερε από ένα σημείο και μετά πως δεν υπάρχει τρόπος να διαφύγει. Ήξερε πως εδώ θα πεθάνει, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Κάποιοι κατάφεραν και δραπέτευσαν αυτή την πενταετία αλλά εκτελέστηκαν αμέσως μόλις τους έβρισκαν οι Ναζί. Δεν υπήρχε κανένας τρόπος ο κόσμος να μάθει από κάπου τι συνέβαινε σε αυτό το κολαστήριο.

Πολλοί επέλεγαν να αυτοκτονήσουν για να βάλουν ένα τέλος στο βασανιστήριό τους. Έτρεχαν στα σύρματα για να διαφύγουν με αποτέλεσμα να τους πυροβολούν οι στρατιώτες. Αυτό ήταν όχι μόνο ένας τρόπος για να βάλεις τέλος στη ζωή σου αλλά ήταν και κάτι που εκνεύριζε πολύ τους Ναζί, ήταν ένας τρόπος να επαναστατήσεις και να τους "ταπεινώσεις" κατά κάποιον τρόπο και φυσικά τους δημιουργούσες πρόβλημα γιατί έχαναν....προσωπικό. Τώρα τι λογική υπάρχει σε αυτό δεν ξέρω, εφόσον κάθε μέρα πέθαινε κόσμος από τις κακουχίες ούτως ή άλλως. Για να αποτρέψουν τις αυτοκτονίες ακολουθούσαν την τακτική της τιμωρίας στους υπόλοιπους. Αν αυτοκτονήσει κάποιος δηλαδή, θα υποστείτε οι υπόλοιποι τις συνέπειες.

Ένας από τους πιο φριχτούς τρόπους τιμωρίας αν έκανε κάποιος κάτι "ανάρμοστο" ήταν να στιβάζουν όρθιους τους ανρθώπους σε μικρά δωματιάκια 1x1 χωρίς καθόλου φως. Στο καθένα από αυτά έβαζαν 4, ενώ με το ζόρι χωράνε δύο. Έπρεπε να μείνουν σε αυτή τη στάση όλο το βράδυ, δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς ούτως ή άλλως εφόσον ήταν στοιβαγμένοι σαν σε κονσέρβα. Φανταστείτε να περνάς όλο αυτό ενώ είσαι ήδη στα πρόθυρα του θανάτου από την πείνα και την εξάντληση. Πολλοί από αυτούς λοιπόν πέθαιναν τη νύχτα. Αν κάποιος επιζούσε, πήγαινε κανονικά για δουλειά 12 ώρες και μετά...επέστρεφε πάλι στην τιμωρία του.

Δωμάτιο αιχμαλώτου.

Το σημείο που εκτελούσαν τους κρατούμενους με τουφεκισμό.

Οι αιχμάλωτοι δε γνώριζαν για τα κρεματόρια. Μύριζαν την τσίκνα και έλεγαν ότι οι Γερμανοί τρώνε καλά. Οι Zonder Commando, ήταν η ομάδα καταδίκων στους οποίους οι ναζί είχαν επιβάλλει το δυσβάσταχτο καθήκον της καύσης των νεκρών, αυτών δηλαδή που δεν είχαν υποχρεωθεί σε καταναγκαστικά έργα.
Ενδεικτικά, ένα κρεματόριο μπορεί να αποτεφρώσει ένα σώμα σε 1μιση ώρα περίπου. Στο Άουσβιτς, οι αρχές δεν είχαν κανένα σεβασμό για τους νεκρούς και δεν τηρούσαν τους πολιτικούς κανόνες για την αποτέφρωση. Έκαιγαν πολλαπλά σώματα κάθε φορά, όσα περισσότερα μπορούσαν και η διαδικασία ήταν συνεχής και μπορούσε να κρατήσει από μερικές ώρες έως και μέρες. Ότι απέμενε μετά την καύση το θρυμμάτιζαν για να εξαφανίσουν τα πειστήρια. Οι στάχτες που απέμεναν έμπαιναν σε καρότσια και τις πετούσαν στη λίμνη.

Φανταστείτε λοιπόν να ακούτε όλες αυτές τις ανατριχιαστικές περιγραφές και να είστε όντως στον τόπο συνέβησαν όλα αυτά...

Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε με το shuttle bus στο ακόμα μεγαλύτερο στρατόπεδο, το Άουσβιτς Ι. Εδώ ήταν πιο ανοιχτά και έκανε πάρα πολύ κρύο καθώς φυσούσε πολύ. Νομίζω το περισσότερο κρύο στην Πολωνία το ένιωσα εδώ.

Αυτά που βλέπετε είναι αφοδευτήρια. Ο κόσμος έκανε εκεί την ανάγκη του και ήταν τόσος πολύς που μερικές φορές οι τουαλέτες δεν έφταναν και χρησιμοποιούσαν την κάθε μία περισσότεροι από ένας. Την ίδια στιγμή. Οι συνθήκες υγιεινής άθλιες φυσικά, όμως αυτό που θέλω να σκεφτείτε είναι η απόγνωση του κόσμου και ο βαθμός της εξαθλίωσης, το απόλυτο μηδέν της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σε έναν παρόμοιο στάβλο όπως αυτός παραπάνω (γιατί περί στάβλου επρόκειτο όπως μας εξήγησε η ξεναγός), στοιβάζονταν για να κοιμούνται 400 άνθρωποι, ενώ ήταν φτιαγμένοι για να χωρούν 52 άλογα. Οι στάβλοι ήταν εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες με αποτέλεσμα το καλοκαίρι να έχει ζέστη και το χειμώνα οι άνθρωποι να ξεπαγιάζουν. Παρ'όλα αυτά, ο κόσμος μπορούσε να αντέξει τα πάντα, ακόμα και το βαρύ κρύο. Αυτό που δεν άντεχαν με τίποτα ήταν η πείνα. Η πείνα από ένα σημείο και μετά άρχιζε να σε τρελαίνει, γινόταν ψυχικό βασανιστήριο.

Και ωστόσο, ο κόσμος δεν έχανε ποτέ την ελπίδα του. Περίμενε πως κάποια στιγμή ο έξω κόσμος θα μάθει τι συμβαίνει και κάποιος θα έρθει να τους ελευθερώσει.
Η ελπίδα για αυτόν τον κόσμο δεν πέθαινε ποτέ.

Το σημείο που αποβιβάζονταν ο κόσμος.

Συνεχίζοντας να περπατάμε τον μακρύ δρόμο του στρατοπέδου με προορισμό το μνημείο. Τα περισσότερα κρεματόρια είναι πλέον κατεδαφισμένα αλλά μακριά, μπορούσες να δεις τα ερείπια του μεγαλύτερου από αυτά.

Μία από τις πολλές πλάκες κάτω από το μνημείο. Το μήνυμα στα ελληνικά τα λέει όλα. Η ίδια επιγραφή υπήρχε και σε άλλες γλώσσες.

Τα τελευταία λόγια της ξεναγού πριν μας ευχαριστήσει και μας αποχαιρετήσει ήταν άκρως συγκινητικά.
"Σκεφτείτε ότι εσείς περπατήσατε αυτόν το δρόμο μέχρι εδώ ως ελεύθεροι άνθρωποι. Κάποιοι άλλοι περπάτησαν αυτόν τον δρόμο και δε γύρισαν ποτέ πίσω. Θα ήθελα μόλις επιστρέψετε στις πατρίδες σας να μοιραστείτε με όλους αυτά που είδατε και μάθατε εδώ, ώστε ο κόσμος ακόμα κι αν δεν έρθει ποτέ, να γνωρίζει..."

Το μέρος δεν σε εμπνέει για φωτογραφίες ή selfies, όμως ήθελα να μπορώ να βλέπω ότι βρέθηκα εκεί, παρ'όλο που θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή ούτως ή άλλως. Ήθελα να έχω μια φωτογραφία μου σε αυτό το μέρος.

Κατευθυνόμενοι προς την έξοδο και το παρατηρητήριο.

Η θέα του στρατοπέδου από το παρατηρητήριο.

Σε πιάνει τρέλα όταν σκέφτεσαι ότι υπάρχουν στον κόσμο αρνητές του ολοκαυτώματος ή άτομα που λένε πως δεν σκοτώθηκαν τόσοι πολλοί αλλά πολύ λιγότεροι, λες και τελικά αυτό έχει σημασία. Σε πιάνει τρέλα όταν σκέφτεσαι ότι υπάρχουν ακόμα ρατσιστές!

Ένας χρήστης στο trip advisor έβαλε στο μουσείο ένα μόνο αστεράκι γιατί είπε ότι του κατέστρεψε όλο το ταξίδι στην Πολωνία κι ότι έκανε να συνέλθει μέρες. Εγώ για όλο αυτό το ταρακούνημα που μας προκάλεσε του έβαλα 5, αν και αυτό που ζεις εκεί δε μετριέται με αστεράκια ή με βαθμούς. Μετριέται μόνο με το συναίσθημα και με τα λεπτά που θα περάσεις κοιτώντας στο κενό από το παράθυρο του αυτοκινήτου φεύγοντας από εκεί. Ξέρω ότι έχουν γραφτεί πολλά για το Άουσβιτς, ειδικά κι εδώ στο forum. Εύχομαι να πρόσθεσα κάτι σημαντικό κι εγώ σε όλα αυτά με τη δική μου αφήγηση, η οποία ήταν μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι αυτών που ακούσαμε στην ξενάγηση. Θα ήταν ωραίο να έχω περισσότερες φωτογραφίες να σας παραθέσω αλλά ήθελα να ασχοληθώ λιγότερο με αυτό το κομμάτι και να ακούσω αυτά που είχε να μας πει η ξεναγός.

Σας εύχομαι κάποια στιγμή όλοι σας να καταφέρετε να επισκεφτείτε το Άουσβιτς γιατί θα σας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Όπως είπα και στην εισαγωγή αυτής της ιστορίας, μετά από το ταξίδι μας στην Πολωνία, μέσα από τα πολύ άσχημα και αρνητικά συναισθήματα που μας προκάλεσε αυτό το μέρος, τη συγκίνηση και τα δάκρυα, στο τέλος όλοι νιώθαμε πιο αφυπνισμένοι, πιο ενήμεροι, πιο ευαίσθητοι. Αισθανθήκαμε καλύτεροι άνθρωποι. Αν δεν είναι αυτό ταξίδι ζωής, τότε τι είναι;

 

[Cindy S.]

.......... Δεν έχω λόγια!!!!