georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Ημέρα 1η
Αρκετά τυχεροί στο θέμα των ωρών της πτήσης θα έλεγα, αφού προσγειωθήκαμε στην Κων/πολη στις 9:55 το πρωί. Χωρίς σύνδεση internet στα κινητά μας, πήραμε το μετρό και κοιτώντας το χάρτη προσπαθούσα να θυμηθώ σε ποια στάση πρέπει να κατεβούμε για να πάρουμε το τραμ για την Παλιά Πόλη. Ο πρώτος πιτσιρικάς Τούρκος που ρώτησα μου είπε τη στάση Emniyet-Fatih απευθείας χωρίς αλλαγή μέσου, αλλά κάτι δε μου κόλλαγε. Θυμόμουν σίγουρα ότι πρέπει να αλλάξουμε και να πάρουμε το τραμ. Ο δεύτερος πιτσιρικάς που ρώτησα μου είπε να κατέβουμε στη στάση Zeytinburnu και όντως θυμήθηκα ότι αυτή ήταν η στάση, αλλά με τέτοια ονομασία να τη θυμάμαι απ'έξω ήταν αδύνατον. Οι νεαροί Τούρκοι δυσκολεύτηκαν αρκετά με τα αγγλικά, ο δεύτερος ειδικά αγχώθηκε πολύ ο κακομοίρης που προσπαθούσε να πει αυτό που ήθελε και δεν μπορούσε, αλλά τελικά βγάλαμε άκρη. Ο τρίτος που ρωτήσαμε πού κατεβαίνουμε, στο τραμ πια, για να βρεθούμε στην περιοχή Sultanahmet, χαμογελώντας μας έδειξε τη στάση στο χάρτη με το όνομα... Sultanahmet (μιλάμε για γκαβομάρα) και ήταν λαλίστατος στα αγγλικά. Μας ρώτησε από που είμαστε, μας πρότεινε να πάρουμε και χάρτη του μετρό από συγκεκριμένα σημεία, μια χαρά. Τον πετύχαμε και τις επόμενες μέρες τυχαία στο Τοπκαπί. Μήπως δεν ήταν Τούρκος τελικά; Μπορεί.
Η περιοχή Fatih στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ βρίσκεται η Παλιά Πόλη (Sultanahmet)
Στο ξενοδοχείο
Με τους ελέγχους στο αεροδρόμιο και τη διαδρομή προς το κέντρο της πόλης που κράτησε περίπου 1 ώρα φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 12:15 περίπου. Κι εδώ αρχίσει το καλό! Το δωμάτιό μας ήταν ένα ημιυπόγειο, ακριβώς δίπλα από τη λιλιπούτεια ρεσεψιόν. Ο φίλτατος ρεσεψιονίστ είπε ότι το δωμάτιο θα είναι έτοιμο μετά τις 13:00. Έτσι πήγαμε μια αναγνωριστική βόλτα στην πλατεία Σουλταναχμέτ και επιστρέψαμε στις 13:00 ακριβώς. Περιμέναμε άλλη μισή ώρα γιατί το δωμάτιο δεν ήταν ακόμα έτοιμο και η μεγάλη αποκάλυψη ήταν το ίδιο το δωμάτιο. Όλα έβγαζαν νόημα τώρα. Με 53 ευρώ πήραμε ένα δωμάτιο που ήταν κυριολεκτικά 2x2. Το δωματιάκι του Χάρυ Πότερ κάτω από τις σκάλες φάνταζε μεζονέτα μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε. Με ανοιχτή την ντουλάπα τα πράγματα γινόντουσαν ακόμα πιο δύσκολα, ενώ αν είχαμε μαζί και βαλίτσες απλά δε θα χωρούσαμε στο δωμάτιο. Το κρεβάτι μόνο διπλό δεν το έλεγες (στο booking έλεγε ότι είναι δωμάτιο για 2 άτομα και δωμάτια με δύο μονά κρεβάτια ούτε για δείγμα). Γενικά κάναμε πολύ άβολο ύπνο, όχι μόνο λόγω του μεγέθους του κρεβατιού. Ακριβώς πάνω από το κρεβάτι υπήρχε ένα παράθυρο που έβλεπε στο πεζοδρόμιο με το φως από τις λάμπες να με ενοχλεί και να πρέπει να βάζω στα μάτια μου μια μπλούζα (στόρια δεν υπήρχαν, μόνο κάτι λευκά κουρτινάκια) και πόσο καλά να κοιμηθείς με μια μπλούζα τυλιγμένη στο κεφάλι σου; Σα να μην έφταναν όλα αυτά, κάθε βράδυ η υπάλληλος στη ρεσεψιόν παρακολουθούσε βουλγάρικες σαπουνόπερες με ανεβασμένη την ένταση, ενώ το άλλο βράδυ είχε πιάσει την κουβέντα με κάποια άλλη κυρία. Ευτυχώς που είχα μαζί μου τις ωτοασπίδες. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον ύπνο (σε αντίθεση με το Βασίλη που έχει κοιμηθεί ακόμα και κάτω από το ηχείο σε club) οπότε όλα αυτά τα βρήκα άκρως εκνευριστικά αλλά το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Το μπάνιο είχε ένα νιπτηράκι μια σταλιά και ακριβώς από πάνω ένα ραφάκι που κάλυπτε όλο το νιπτηράκι με αποτέλεσμα να μην μπορείς να πλύνεις καν τα μούτρα σου (απορώ ποιος έξυπνος το σκέφτηκε). Έτσι, κάθε πρωί αναγκαζόμασταν να πλενόμαστε στο ντους παθαίνοντας λουμπάγκο και αφήνοντάς ένα μπάνιο λες και είχε περάσει φάλαινα φυσητήρας. Τώρα θα πει κάποιος, τι ήθελες με 53 ευρώ, σουίτα; Όχι, θα ήθελα απλώς να ξέρω τι αγοράζω με αυτά τα χρήματα, κάτι που στο booking δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρο ούτε στις φωτογραφίες ούτε στις περιγραφές. Προφανώς και αν ήξερα ότι το δωμάτιο έχει αυτά τα θέματα θα είχα κλείσει κάτι άλλο, ίσως κι ένα άλλο ξενοδοχείο με παραπάνω χρήματα. Το συγκεκριμένο δωμάτιο νομίζω είναι το χειρότερο που έχω μείνει ποτέ, αν και μπορώ να αναγνωρίσω ότι τουλάχιστον ήταν καθαρό και ότι άλλαζαν τα σεντόνια καθημερινά.
Παρ'όλα αυτά, η εμπειρία του δωματίου δε στάθηκε ικανή να χαλάσει τη γενικότερη εμπειρία του ταξιδιού.
Εξόρμηση
Έχοντας μόνο 3 μέρες στη διάθεσή μας αναγκαστικά κάναμε και τα βασικά “τουριστικά”. Γίνεται να πας στην Πόλη και να μην πας για παράδειγμα στην Αγία Σοφία; Σαν να έρχεται τουρίστας στην Αθήνα και να μην πάει στην Ακρόπολη. 3 μέρες για μια μητρόπολη 15.000.000 όπως είναι η Κωνσταντινούπολη δεν αρκούν ούτε για μεζεδάκι, προσπαθήσαμε όμως να κάνουμε και να δούμε όσο περισσότερα μπορούσαμε.
Κατευθυνόμαστε στην πλατεία Σουλταναχμέτ
Ο Οβελίσκος του Θεοδόσιου στο χώρο του αρχαίου Ιπποδρομίου
Η Γερμανική Κρήνη και στο βάθος η Αγιά Σοφιά
Η Αγία Σοφία
Σε μικρή απόσταση από το ξενοδοχείο βρήκαμε το εστιατόριο Arch Bistro, ένα πανέμορφο μικρό μπιστρό μέσα σε μια αψίδα, στο οποίο δεν υπήρχε ψυχή αλλά καθόλου δε μας χάλασε. Είχαμε την ησυχία μας και τα φαγητά ήρθαν γρήγορα. Εγώ πήρα τα παρακάτω πεντανόστιμα ριγκατόνι σε οθωμανική version, με τζατζίκι, και ένα επιπλέον πιάτο με πατατοκεφτέδες.
Ο συνομήλικος ιδιοκτήτης του εστιατορίου είχε απορροφηθεί στο laptop του παρακολουθώντας με μανία τα τουρκικά νέα γιατί όπως μας είπε σύντομα θα είχαν δημοτικές εκλογές. Μας ζήτησε συγνώμη για τον ήχο, έβρισε λίγο τους πολιτικούς χαμογελώντας, μας έφερε το λογαριασμό και φύγαμε χορτάτοι με προορισμό το Eminönü για την 90λεπτη βόλτα με το καραβάκι στο Βόσπορο.
Η απόσταση από το σημείο που ήμασταν μέχρι το Eminönü έβγαινε χρονικά το ίδιο είτε πηγαίναμε με τα μέσα είτε περπατώντας, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε το δεύτερο. Έτσι πήραμε το δρόμο ανηφορικά. Εδώ να σημειώσω ότι πήραμε μια γερή πρώτη γεύση από τις ανηφόρες της Κωνσταντινούπολης. Ολόκληρη η πόλη είναι πάνω σε 7 λόφους οπότε να είστε προετοιμασμένοι για πολλές ανηφόρες και κατηφόρες.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε για να βγούμε στο Eminönü
Ο δρόμος του εστιατορίου που φάγαμε, Cadirga Limani Cd. Λίγο παραδίπλα ήταν και το χαμάμ που είχα βάλει να κάνουμε. Περάσαμε απ’έξω και δεν το πήρα χαμπάρι.
Ανηφορίζοντας, περνάμε από μικρές γειτονιές με όμορφα κτίρια, απλωμένες μπουγάδες και μικρά παιδιά να παίζουν στους δρόμους.
Άπειρος κόσμος, αυτοκίνητα, τρίκυκλα, βουή. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται στις δουλειές του, τα πάντα κινούνται με γρήγορους ρυθμούς. Στριμωγμένα μαγαζιά το ένα δίπλα από το άλλο, επιγραφές, όλα αυτά πάνω σε πλακόστρωτους δρόμους και παλιά κτίρια.
Έχουμε ήδη πάρει μια γερή δόση της πιο αυθεντικής Κων/πολης μακριά από τα τουριστικά σημεία. Ομολογώ πως όλη αυτή η -εντελώς διαφορετική απ’ότι έχω δει στα ταξίδια μου ως τώρα- εικόνα πόλης με ξένισε κάπως, δεν είμαι σίγουρος ότι το λέω με αρνητική χροιά όμως. Είναι κάτι απλά που δεν είχα συναντήσει ως τώρα και κατά κάποιο τρόπο με “ξεβόλεψε”. Το γοητευτικό στα ταξίδια όμως είναι αυτό ακριβώς: Το “ξεβόλεμα” που σου προκαλούν και το άγνωστο που γίνεται ξαφνικά οικείο.
Κι αν στο σταυροδρόμι της παραπάνω φωτογραφίας πάθαμε ένα μικρό πολιτισμικό σοκ, πού να σας πω τι πάθαμε περνώντας από ένα παζάρι τόσο γεμάτο με κόσμο, φωνές και φασαρία. Ακόμα η Κων/πολη δε μας έχει μαγέψει, όχι, ακόμα είμαστε σε μια αμφίβολη κατάσταση. Περνάμε από σημεία που μας θυμίζουν λίγο τις άσχημες γειτονιές της Αθήνας κι αυτό μας αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα.
Και ενώ δεν το περίμενα φτάνουμε σε μια από τις εισόδους του Grand Bazaar.
Δίπλα από την είσοδο του Grand Bazaar
Αν και είχα βάλει το Grand Bazaar την 3η ημέρα που ο καιρός θα χαλούσε αποφασίσαμε να περάσουμε μέσα από αυτό για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας και να πάρουμε μια πρώτη γεύση. Κι εδώ ήταν νομίζω η πρώτη στιγμή που όλος αυτός ο Ανατολίτικος αέρας της Πόλης άρχισε να μας μαγεύει! Ο Βασίλης δε, που τρελαίνεται να περιφέρεται σε αγορές και μαγαζιά ξετρελάθηκε.
Το Grand Bazaar, ή αλλιώς σκεπαστή αγορά, είναι μία από τις μεγαλύτερες σκεπαστές αγορές στον κόσμο και καλύπτει έκταση 30.700 μ². Είναι από μόνο του ένα από τα καλύτερα αξιοθέατα της Κων/πολης με περισσότερα από 3.600 καταστήματα. Το επισκέπτονται καθημερινά παραπάνω από μισό εκατομμύριο επισκέπτες και τουρίστες.
Περιττό πω ότι εδώ μπορείτε να βρείτε τα πάντα, από ρούχα μέχρι λυχνάρια, φαγητά, αντίκες, υφάσματα, χαλιά, τουριστικά, ότι βάζει ο νους σας.
Εδώ επίσης παρατηρήσαμε για πρώτη φορά την τρέλα που έχουν οι Τούρκοι με το τσάι. Οι Τούρκοι μπορούν να πίνουν τσάι όλη μέρα, συνέχεια βλέπαμε δίσκους με ποτηράκια να πηγαινοέρχονται και οι καταστηματάρχες ήταν μονίμως με ένα ποτήρι τσάι στο χέρι.
Τα γοητευτικά ανατολίτικα φανάρια.
Βγαίνοντας από το Μεγάλο Παζάρι ανυπομονούσαμε για τη στιγμή που θα έρθουμε να του δώσουμε την προσοχή που του αξίζει. Τώρα απλώς το διασχίσαμε για να βγούμε στη βόρεια εξόδό του και να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας προς το Eminönü.
Φτάσαμε. Εδώ βλέπουμε το Eminönü yeni cami (νέο Τζαμί) το οποίο είναι υπό συντήρηση.
Περνάμε απέναντι και ψάχνουμε τα εκδοτήρια της εταιρείας Turyol για να βγάλουμε το εισιτήριο για το δρομολόγιό μας.
Παράλληλα όμως θαυμάζουμε για πρώτη φορά την απέναντι όχθη του Κεράτειου Κόλπου, το λεγόμενο Πέραν, όπως το έλεγαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης (γιατί ήταν «πέρα», στην απέναντι μεριά), ή αλλιώς με το Τουρκικό όνομα Beyoğlu (Μπέγιογλου). Η εν λόγω περιοχή είναι για μένα η πιο όμορφη και πιο ζωντανή περιοχή της Κων/πολης (spoiler alert, δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί αλλά δεν κρατήθηκα!).
Ο Πύργος του Γαλατά κυριαρχεί στην εικόνα. Το τοπίο είναι πανέμορφο. Ευτυχώς είχαμε σύμμαχο έναν υπέροχο καιρό.
Το εισιτήριο για την 90λεπτη βόλτα είναι 20 λίρες, αν και είχα διαβάσει ότι βρίσκεις και με 10. Και πάλι, 3 ευρώ πολλά δεν τα λες.
Μπαίνοντας στο πλοιάριο πήραμε αμέσως καφέ. Στιγμιαίο, μη φανταστείτε ότι έφτιαχναν τίποτα καπουτσίνο. Αλλά μια χαρά ήταν για να μας τονώσει! Σε όλη τη διαδρομή βέβαια περνούσε κάθε λίγα λεπτά κάποιος φωνάζοντας “Çay!! Çay!”. Τσάι! Μαζί με σάντουιτς, καφέ, κ.α.
Fun fact: Ξέρατε ότι το τσάι, ανάλογα με ποιο τρόπο ταξίδευε προφερόταν και διαφορετικά; Με κάποιες μικρές εξαιρέσεις, υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να πούμε «τσάι» στον κόσμο. Ο πρώτος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσουμε τον αγγλικό όρο «tea» ή αλλιώς το αφρικανικό «tee». Ο δεύτερος περιλαμβάνει παραλλαγές όρων που προέρχονται από τον αρχικό «cha», όπως λέμε «chay» στα χίντι. Και οι δύο εκδοχές προέρχονται από την Κίνα. Οι λέξεις που ακούγονται σαν «cha» εξαπλώθηκαν στον κόσμο με τις χερσαίες μετακινήσεις και το γνωστό Δρόμο του Μεταξιού. Οι φράσεις και λέξεις που πηγάζουν από τον όρο «tea» διαδόθηκαν στον κόσμο μέσω της θαλάσσης από τους Ολλανδούς εμπόρους, οι οποίοι μετέφεραν φύλλα τσαγιού στην Ευρώπη.
Δεν το γνώριζα. Μου το είπε ο Βασίλης και το βρήκα άκρως ενδιαφέρον!
Μετά από αυτήν τη μικρή παρένθεση για το αγαπημένο αφέψημα των Τούρκων, συνεχίζουμε τη βόλτα στο Βόσπορο.
Στο πλοιάριο γινόταν χαμός. Κατάφερα όμως και στριμώχτηκα σε μια θεσούλα που έβλεπε προς τις αποβάθρες, λίγο πριν ξεκινήσει το πλοίο. Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι από τις αγαπημένες μου.
Το δρομολόγιο ξεκίνησε! Η θέα προς το Beyoglu, γιατί μια φωτογραφία δεν είναι ποτέ αρκετή.
Ένα ακόμα καλό spot για λήψεις! Μα κοιτάξτε τι ωραίο φως που έχει! Ήμασταν πολύ τυχεροί με τον καιρό την πρώτη ημέρα.
Τζαμιά (άπειρα τζαμιά) μιναρέδες, βάρκες, γλάροι….
Ρεμβάζοντας στο Βόσπορο, λίγο αφότου ξεκίνησε το πλοίο.
To τζαμί Cihangir, στην ομώνυμη περιοχή.
Το παλάτι Dolmabahçe.
Γλάροι! Αμέτρητοι γλάροι παντού. Το κρώξιμό τους και η παρουσία τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πόλης και συμβάλουν στην αύρα της. Κάνουν επιδρομές στα πλοία γιατί έχουν μάθει ότι τους πετάνε μπουκίτσες φαγητού. Τα άτιμα τα θαλασσοπούλια όσο τα συμπαθώ τόσο επιθετικά μπορεί να γίνουν. Πρόσφατα περικύκλωσαν το drone μου στην Αθήνα με άκρως απειλητικές διαθέσεις. Μέχρι να το προσγειώσω είχε πάει η καρδιά μου στην Κούλουρη.
Προσαραγμένα πλοία στην Ευρωπαϊκή μεριά.
Και εδώ βλέπουμε τα όμορφα κτίρια της Ασιατικής μεριάς
Για πολλούς το ομορφότερο Τζαμί στην Κων/πολη, το Τζαμί Ortaköy.
Ένα ακόμη τζαμί στο βάθος. Θα με συγχωρέσετε αλλά έχω χάσει λίγο τη μπάλα με τόσα τζαμιά, δε γνωρίζω πώς λέγεται αυτό παρ’όλο που είναι μεγάλο και εντυπωσιακό.
Η γραφική γειτονιά Arnavutköy (γνωστή και στα ελληνικά ως “Μέγα Ρεύμα”), στην περιοχή Beşiktaş. Είναι διάσημη για τις Οθωμανικές ξύλινες επαύλεις της και τις ψαροταβέρνες της.
Ο Βασίλης
Μία ακόμη αποβάθρα
Κι άλλα εντυπωσιακά κτίρια
Τρισευτυχισμένος Κορεάτης που δε σταμάτησε λεπτό να ταΐζει τους γλάρους και να χαίρεται.
Το κάστρο της Ρούμελης (Rumeli Hisarı). Το εντυπωσιακό κάστρο χτίστηκε από τον Οθωμανό Σουλτάνο Μέχμεντ το Δεύτερο, το έτος 1451-1452, λίγο πριν κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη.
Η γέφυρα Fatih Sultan Mehmet ή αλλιώς η Δεύτερη Γέφυρα του Βοσπόρου.
Το κάστρο της Ρούμελης ξανά. Άλλη μία αγαπημένη μου φωτογραφία. Το φως του ήλιου που δύει κάνει όμορφα παιχνίδια.
H στρατιωτική σχολή Kuleli, στην Ασιατική μεριά.
Λίγο παρακάτω, ξανά στην Ασιατική όχθη του Βοσπόρου, το ανάκτορο Beylerbeyi, ελάχιστα πιο βόρεια από την Γέφυρα του Βοσπόρου.
Επιστρέφουμε
Ο ήχος των γλάρων, ο Βόσπορος, η οι δύο μεριές της Κωνσταντινούπολης με τα πανέμορφα κτίρια σε συνδυασμό με αυτό το μα-γευ-τικό ηλιοβασίλεμα σου βγάζουν μια νοσταλγία και μια συγκίνηση απερίγραπτη. Είναι η στιγμή που αρχίζεις και βλέπεις το μεγαλείο αυτής της πόλης και νιώθεις την αύρα της. Είναι η ίδια στιγμή που βρίσκεσαι κυριολεκτικά ανάμεσα σε δύο ηπείρους, σε μια από τις πιο ιστορικές και γοητευτικές πόλεις του κόσμου. Ο γοητεία της Κωνσταντινούπολης δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο κι εμένα είχε πλέον καταφέρει να με κερδίσει.
Μετά τη βόλτα στο Βόσπορο, η οποία ήταν πολύ ωραία και την προτείνω ανεπιφύλακτα, επιστρέψαμε στο Eminönü. Επόμενη στάση ήταν ο Πύργος του Γαλατά. Τον είχα βάλει σήμερα ενώ ήταν κανονικά για την 3η ημέρα. Αλλά επειδή θέλαμε να ανεβούμε επάνω για τη θέα, η σημερινή μέρα ήταν ότι πρέπει με αυτόν το καιρό. Αφού βγήκαμε από το πλοιάριο, ψάχναμε να βρούμε τη Γέφυρα του Γαλατά που θα μας έβγαζε καρφί στον Πύργο, στην περιοχή Karaköy. Οι χάρτες στο κινητό του Βασίλη έδιναν απόσταση με τα πόδια 1 ώρα και κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πώς είναι δυνατόν να θες 1 ώρα για να διασχίσεις μια γέφυρα; Μας έδειχνε σε ένα άσχετο σημείο στην Ασιατική μεριά. "Άσ'το", του λέω, "τα έχει παίξει πάλι το κινητό σου και δείχνει ότι να'ναι. Θα δω το δικό μου" (είχα μεριμνήσει να κατεβάσω offline maps από το wifi του ξενοδοχείου). Ένα περίεργο πράγμα, και το δικό μου στην Ασιατική μεριά μας έδειχνε, ακριβώς στο ίδιο σημείο. Και ξαφνικά κατάλαβα τι έχει συμβεί. Το πλοιάριο πριν επιστρέψει στο Eminönü έκανε μια στάση στο Üsküdar στην Ασιατική μεριά. Κι εμείς αποβιβαστήκαμε εκεί. Πανικός, κρύος ιδρώτας. ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΕ ΑΛΛΗ ΗΠΕΙΡΟ!!
Αγχώθηκα κυρίως γιατί το φως έφευγε και ήθελα να έχω την τέλεια θέα από τον Πύργο. Ψάξαμε για λίγο τις πινακίδες από πού να περάσουμε απέναντι αλλά γινόταν ο κακός χαμός, δε βγάζαμε άκρη. Το κινητό δε βοηθούσε και πολύ. Στις περιπτώσεις αυτές, που η τεχνολογία δε σε βγάζει ασπροπρόσωπο ισχύει το ρητό "ρωτώντας πας στην πόλη". Ρώτησα λοιπόν το μεσήλικα Τούρκο στο κιόσκι, ο οποίος προφανώς και δε μιλούσε λέξη αγγλικά, "Galata tower?" "Καρακιόι!" μου φώναξε, και μου έδειξε προς τα πίσω. Πάμε προς την κατεύθυνση που μας έδειξε, βλέπουμε τις πινακίδες που έγραφαν Karaköy, μπαίνουμε γρήγορα χτυπώντας την Istanbulkart και αμέσως βρεθήκαμε στο σαλονάκι του πλοιαρίου περιμένοντας την αναχώρηση. "Çay? çayyyy?" φώναζε ο υπάλληλος. Για 15 λεπτά διαδρομή τσάι; Αν το συνοδεύεις με κανένα lexotanil ευχαρίστως, ήθελα να του πω.
Κανονικά είχα βάλει στο πρόγραμμα μια βόλτα και στην Ασιατική μεριά της Κων/πολης που δυστυχώς δεν κάναμε γιατί νόμιζα πως δε θα προλαβαίναμε να δούμε όλα τα υπόλοιπα. Τελικά αν εκείνη τη στιγμή παραμέναμε στην Ασιατική μεριά μπορούσαμε να το κάνουμε μάλλον, μιας και κάποια πράγματα στο Beyoğlu τα είδαμε δύο φορές, αλλά φοβήθηκα λίγο τον καιρό. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά (που προφανώς και θα υπάρξει). Τουλάχιστον πάτησα το πόδι μου στην Ασία για πρώτη φορά!
Επιστρέφοντας στην Ευρωπαϊκή πλευρά (σωστά αυτή τη φορά).
Φτάσαμε
Βρισκόμαστε στην περιοχή Beyoğlu.
Το Beyoğlu μου άρεσε περισσότερο απ'όλες τις περιοχές στην Κων/πολη και καθώς την ανακαλύπταμε, δε σταματούσα να χαζεύω τριγύρω, να φωτογραφίζω και να νιώθω πως είμαι μέρος μιας τεράστιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Εδώ θα καταλάβετε γιατί η Κωνσταντινούπολη θεωρείται σταυροδρόμι λαών και φυλών. Θα περπατήσετε την Istiklal με τα όμορφα παλιά αρχοντικά, το πλήθος κόσμου και τα πολυάριθμα καταστήματα, θα χωθείτε στα γραφικά στενά της συνοικίας Cihangir και θα γευτείτε άπειρα γλυκά (αντισταθείτε αν μπορείτε). Κι ενώ στο Σουλταναχμέτ το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή (κυριολεκτικά είναι νέκρα), στο Beyoğlu χτυπάει η καρδιά της πόλης. Ειδικά στην περιοχή γύρω από την πλατεία Taksim υπάρχουν επιλογές για νυχτερινή ζωή για όλα τα γούστα, μέχρι και gay bars. Η Κων/πολη είναι ότι πιο liberal μπορείτε να βρείτε σε μουσουλμανική πόλη.
Ο Πύργος του Γαλατά ήδη φαινόταν από το σημείο που μας άφησε το πλοίο οπότε ξέραμε προς τα πού να κατευθυνθούμε. Ανηφορίζουμε λοιπόν.
Κοιτώντας προς τα πίσω, στο σημείο που αποβιβαστήκαμε από το πλοιάριο.
Στο σημείο αυτό να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στην αγάπη που έχουν οι Τούρκοι στα ζώα, ειδικά στις γάτες, και στο πόσο φροντίζουν τα αδέσποτα στην πόλη τους. Βλέπαμε συχνά ταΐστρες για τα αδέσποτα, πιατάκια με φαγητό και νερό και σπιτάκια όπως αυτό της παρακάτω φωτογραφίας καθώς ανηφορίζαμε προς τον Πύργο του Γαλατά.
Αναπόφευκτα έγινε σύγκριση με την Αθήνα και την άθλια κατάσταση που επικρατεί εδώ σε σχέση με τα αδέσποτα, όχι μόνο στο γεγονός ότι δεν υπάρχει μέριμνα αλλά και για το ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν τα θέλει, ρίχνει φόλες, τσακώνεται με αυτούς που τα ταΐζει (παθών). Το πώς φέρεσαι στα ζώα είναι δείγμα πολιτισμού και στο συγκεκριμένο κομμάτι οι γείτονες Τούρκοι, οι -κατά πολλούς Ελληνάρες- απολίτιστοι Τούρκοι, μας βάζουν τα γυαλιά.
Δείτε τι όμορφα που είναι!
Να κι ο Πύργος!
O Πύργος του Γαλατά (τουρκ. Galata Kulesi) φτάνει τα 67 μέτρα και χτίστηκε από τη γενουατική παροικία της Κωνσταντινούπολης το 1349, γνωστός τότε ως Πύργος του Χριστού (λατ. Christea Turris) χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως προπύργιο. Μετά την οθωμανική κατάκτηση και κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε επίσης ως φυλακή. Αργότερα και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας 1960 αξιοποιήθηκε ως πυροσβεστικός σταθμός παρατήρησης, ενώ σήμερα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της περιοχής.
Ο περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή αφηγείται πως από τον πύργο του Γαλατά κατάφερε να πετάξει το 17ο αιώνα ο Χεζαρφέν Αχμέτ Τσελεμπή, με αυτοσχέδιο μηχανισμό φτερών κατορθώνοντας να διασχίσει το Βόσπορο και να προσγειωθεί με επιτυχία στο Ουσκουντάρ.
Στο πύργο όπως ίσως διακρίνατε κι εσείς στη φωτογραφία η ουρά του κόσμου που ήθελε να ανέβει ήταν ένα κανονικό σαλιγκάρι. Εξεπλάγην από τη μία, λογικό από την άλλη. Ο καιρός ήταν πεντακάθαρος και η ώρα ήταν ότι πρέπει. Ποιος δε θέλει να θαυμάσει ένα ηλιοβασίλεμα με θέα το Βόσπορο, τον Κεράτιο Κόλπο και την ιστορική Χερσόνησο της Κωνσταντινούπολης;
Η ουρά έξω από τον πύργο.
Είπαμε πως μάλλον δεν θέλουμε να χάσουμε 40 λεπτά από την ημέρα μας περιμένοντας και με βαριά καρδιά φύγαμε. Άλλωστε είχαμε ήδη στο πρόγραμμα μια βόλτα στην περιοχή και ήθελα να προλάβω να δω τις γειτονιές με λίγο φως. Ευτυχώς, στον πύργο τελικά ανεβήκαμε εντελώς αναπάντεχα την 3η ημέρα το βράδυ, καθώς περνώντας απ’ έξω δεν υπήρχε καθόλου κόσμος.
Για την ώρα όμως ξεκινήσαμε μια μεγάλη βόλτα που είχα σημειώσει (να’ναι καλά και πάλι η @ikarialover).
Περιγράφω περιληπτικά τη διαδρομή, κάνοντας copy-paste τα γραφόμενα της @ikarialover:
“Τέλος, να αναφέρω και μία διαδρομή που πιστεύω ότι αξίζει να κάνει κάποιος: κατεβαίνεις στην κάτω άκρη της Ιστικλάλ, βγαίνοντας από το Τούνελ. Τη διασχίζεις, χαζεύοντας τα καταστήματα, τα προξενεία (π.χ. το Ολλανδικό), τον καθολικό ναό του Αγ. Αντωνίου και φτάνεις μέχρι το Τσιτσέκ Πασαζί (στοά των λουλουδιών που ανήκε στον Χρ. Ζωγράφο) και την ψαραγορά. Εκεί είναι και η διασταύρωση με τη λεωφόρο Yeni Carsi, εκεί που είναι το λύκειο Γαλατά Σαράι. Από εκεί κατηφορίζεις τη Yeni Carsi, για να δεις το γαλλικό στενό (στο πρώτο στενό αριστερά όπως κατεβαίνεις είναι η Hayriye Cad. Στρίβεις αριστερά και βρίσκεις το Cezayir sokak, το γαλλικό στενό όπως ονομάζεται). Λίγο πιο κάτω είναι και η CuKur Cuma, που όλοι λένε ότι αξίζει να κάνεις βόλτα.”
Με τα παραπάνω στοιχεία έβαλα όλα τα σημεία που αναφέρει στους χάρτες και έφτιαξα τη διαδρομή.
Επειδή ίσως η φωτογραφία δε σας βοηθάει, σας παραθέτω και το link με τη διαδρομή για να το ανοίξετε απευθείας στους χάρτες της google. Πατήστε εδώ για το link.
Με το κινητό στο χέρι ο Βασίλης για να βλέπουμε τη διαδρομή κι εγώ με την κάμερα ξεκινάμε τη βόλτα μας.
Βγήκαμε στην Λεωφόρο Istiklal, ή αλλιώς Μεγάλη Οδός του Πέραν, τον πιο γνωστό δρόμο της Κων/πολης. Καθημερινά διασχίζουν χιλιάδες επισκέπτες τα περίπου 3 χιλιόμετρα της οδού, η οποία ξεκινάει από την Πλατεία Taksim και καταλήγει στην περιοχή του Γαλατά. Τη σημερινή της μορφή την πήρε στα τέλη του 19ου, αρχές του 20ου αιώνα, όταν και οικοδομήθηκαν κτήρια σε νεοκλασικό ρυθμό.
Τα περισσότερα από αυτά τα πανέμορφα κτίρια που βλέπετε ανήκαν κάποτε σε εύπορους Έλληνες. Πρέπει να ομολογήσω πως η Istiklal είναι ο από τους πιο όμορφους δρόμους που έχω περπατήσει ποτέ (και σίγουρα με τον περισσότερο κόσμο). Υπάρχει μία αίγλη στην ατμόσφαιρα και μια κοσμοπολίτικη αύρα παντού.
Φαλάφελ, αγαπημένο φαγητό.
Η καθολική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου της Πάντοβα.
Οι πάγκοι των υπαίθριων πωλητών (κουλουράδες, καστανάδες) έχουν τη μορφή του κόκκινου νοσταλγικού τραμ (θα το δούμε παρακάτω).
Η στοά των λουλουδιών (Çiçek Pasajı)
Κάναμε μια παράκαμψη (όπως ακριβώς δείχνει ο χάρτης που ανέρτησα) και κατεβήκαμε την οδό Yeni Çarşı δίπλα από το Λύκειο Γαλατασαράι. Από εδώ βγήκαμε στα όρια που ξεκινά η γειτονιά Cihangir στα ανατολικά. Θα κουραστείτε να με ακούτε να μιλάω για το Cihangir. Από τις πιο όμορφες, χρωματιστές, γραφικές γειτονιές στην Κων/πολη.
Το Cihangir στο χάρτη
Βρεθήκαμε στο γαλλικό στενό κατεβήκαμε αυτά τα όμορφα σκαλιά με τα μικρά καφέ αριστερά και δεξιά. Μια γαλλική αύρα την έχει, ισχύει.
Τα σπίτια πάνω από τα café. Αγαπημένο θέαμα, τα φώτα των δωματίων στα διαμερίσματα.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά.
Συνεχίζοντας τον περίπατό μας. Έξω από ένα pet shop, μια γατούλα που τρώει και δίπλα μια κοπέλα που ζωγραφίζει έχοντας μια άλλη γατούλα στην αγκαλιά της.
Συνεχίζουμε να περπατάμε στα άδεια στενά του Cigangir. Απολαμβάνεις καλύτερα τη βόλτα χωρίς τα πλήθη κόσμου.
Προς τα πίσω μας, φαίνεται ο Πύργος του Γαλατά, φωτισμένος.
Άλλη μια γατούλα που απολαμβάνει τα μαξιλάρια του καναπέ σε μια καφετέρια.
Ένα ακόμα στενό
Πλησιάζουμε στις αρχές της Istiklal, στην πλατεία Ταξίμ.
Στο κέντρο της, δεσπόζει το "μνημείο της Δημοκρατίας", ένα μεγάλο τετράπλευρο θολωτό μνημείο με τον ανδριάντα του Κεμάλ Ατατούρκ, που ανεγέρθηκε το 1928, και τον παρουσιάζει αφενός ν΄ αναλαμβάνει την επίθεση κατά των Ελλήνων το 1922, (βόρεια πλευρά), αφετέρου να προκηρύσσει τη Δημοκρατία της Τουρκίας το 1923 (νότια πλευρά).
Είπαμε να κατεβούμε όλη την Istiklal. Το να περπατάς βράδυ αυτό το δρόμο είναι πραγματικά μια απόλαυση. Στο Cihangir θα ξαναβρεθούμε την 3η μέρα. Αυτή τη φορά όμως θα χαθούμε στους δρόμους της χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, κάνοντας τη συγκεκριμένη βόλτα την αγαπημένη μου από όλο το ταξίδι.
Για την ώρα όμως ας συνεχίσουμε τη βόλτα μας στην Istiklal.
Στην Istiklal θα χορτάσετε να βλέπετε βιτρίνες με γλυκά. Θα χορτάσετε τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί αν δε δοκιμάσετε κορεσμό δε θα νιώσετε μόνο με τα μάτια.
Ο ναός του μπακλαβά!
Στην Κων/πολη δεν έχουμε παράπονο από τα γλυκά. Φάγαμε και το ευχαριστηθήκαμε. Και πώς να μη φας; Σε κάθε κατάστημα που μπαίναμε μας έδιναν στο χέρι μπακλαβαδάκι να δοκιμάσουμε. Από την Istiklal μέχρι το Φανάρι και το Grand Bazaar δοκιμάσαμε πολλές λιχουδιές και μπορώ να πω πως παρ'ότι δεν ήμουν ποτέ φίλος με τα γλυκά του ταψιού (ήμουν της νοοτροπίας "αν δεν εχει σοκολάτα δεν είναι γλυκό") πλέον μετά το ταξίδι στην Κων/πολη νιώθω φίλος καρδιακός με τον μπακλαβά.
Μήπως προτιμάτε κάτι σε κρεμούλα; Σε σοκολάτα;
Στη βόλτα στο Beoyglu ειχα βάλει να περάσουμε για μπακλαβά από το κατάστημα Karakoy Gulluoglu που πρότειναν και πολλά μέλη στο forum. Λόγω της περασμένης ώρας και του λάθους που κάναμε με το πλοιάριο το αφήσαμε. Μετά φάγαμε άλλωστε όπως είπα πριν τόσο μπακλαβά σε τόσα άλλα σημεία που το ξεχάσαμε τελείως. Δοκιμάσαμε όμως αφού επιστρέψαμε, στο κατάστημα που έχει η επιχείρηση στην Αθήνα στην οδό Νίκης. Αρκετά καλά μπορώ να πω, αν και με 1,20 ευρώ το ένα μπακλαβαδάκι (μια μπουκίτσα δηλαδή), χίλες φορές να πάρω το αεροπλάνο και να ξαναπάω να φάω στην Πόλη.
Μας τράβηξε την προσοχή το εστιατόριο/ζαχαροπλαστείο Taksim Sutis. Στη βιτρίνα του γινότανε της κολάσεως και μέσα είχε πολύ κόσμο. Το δε κτίριο ήταν ένα υπέροχο μπαροκ νεοκλασικό. Δυστυχώς, η αίγλη που εξέπεμπε δεν ήταν αντιπροσωπευτική των γεύσεων. Μπορώ να πω ότι τα γλυκά που πήραμε ήταν αυτά που μας άρεσαν λιγότερο απ'όσα δοκιμάσαμε στο ταξίδι μας. Ευτυχώς, παρ'όλο που ήταν τα πρώτα μας γλυκά στην Πόλη, δεν πτοηθήκαμε και συνεχίσαμε να δοκιμάζουμε.
Η παραγγελία μας: Ποικιλία από μπακλαβαδάκια, κιουνεφέ (γλυκό ταψιού με τυρί που μου είχαν προτείνει να δοκιμάσω) και ζεστό σαλέπι.
Φαίνονται λαχταριστά, έτσι δεν είναι;
Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο όπως είπα. Το δε σαλέπι, που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ και ήθελα να δω πώς είναι, μύριζε σα ρυζόγαλο με ποδαρίλα, ενώ το κιουνεφέ δε μου έκανε καμία εντύπωση. Ευτυχώς και πάλι, δοκίμασα σαλέπι κι από αλλού και δεν είχε καμία σχέση. Μου άρεσε μάλιστα τόσο πολύ που έπαιρνα σχεδόν όπου καθόμασταν και πήρα και χύμα από το Grand Bazaar για να φτιάχνω σπίτι μου. Προς το παρόν ότι προσπάθεια έχω κάνει έχει αποτύχει παταγωδώς, αφήνοντας πίσω της καμένα κατσαρολάκια και κάνοντας το σαλέπι που δοκίμασα στο Taksim Sutis να μοιάζει μπροστά του αμβροσία. Καμιά ιδέα για συνταγή βρε παιδιά;
Συνεχίζουμε την κάθοδο της Istiklal
Δείτε εδώ τώρα τι συμβαίνει. Ζωντανός οργανισμός αυτό το βουνό από μπακλαβά, στάζει μέλι συνέχεια. Κι όταν σταματήσει να στάζει του ρίχνουν κι άλλο με μια κουτάλα από πάνω.
Κι αν δε σας καλύπτει η απλή φωτογραφία, δείτε το και με κίνηση...
Και μετά από αυτή την έκρηξη ζαχάρου...συνεχίζουμε.
Είδαμε το Ελληνικό Προξενείο
Αλλά και μια γάτα μέσα σε μια βιτρίνα να χουζουρεύει.
Εγώ, καμαρωτός καμαρωτός στις γραμμές του παλιού τραμ.
Κι εδώ μπροστά του, ενώ έχει σταματήσει για να παραλάβει τους επιβάτες. Όλος ο κόσμος είχε στηθεί μπροστά του για μια φωτογραφία.
Το ονομάζουν και «Το νοσταλγικό τραμ της Μεγάλης Οδού του Πέραν».Είναι μια ρετρό πινελιά που δένει αρμονικά με τη συνολική ατμόσφαιρα και το ύφος του δρόμου. Τα οχήματα του «νοσταλγικού τραμ» διατηρήθηκαν μέχρι και το 1983 εντός μουσειακών εγκαταστάσεων. Στη συνέχεια συντηρήθηκαν και αποκαταστάθηκαν ώστε να είναι δυνατή η επαναλειτουργία τους. Έτσι, από το 1990 και μετά τα βαγονάκια του τραμ μεταφέρουν καθημερινά 2.500 επιβάτες ανά 20λεπτο στα 3 χλμ της Istiklal.
Η ώρα πέρασε. Ήμασταν στο πόδι από τις 5 το πρωί. Ταξιδέψαμε από την Ελλάδα αρκετά νωρίς το πρωί, είδαμε πολλά και περπατήσαμε πολύ και η πείνα είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο. Στο τέλος της Istiklal κατηφορίσαμε αριστερά για να βγούμε στη στάση του κανονικού τραμ αυτή τη φορά και να επιστρέψουμε στο Σουλταναχμετ.
Εκεί, κοντά στην πλατεία, στα φαγάδικα που είναι το ένα δίπλα στο άλλο στη σειρά, πήραμε στο χέρι κάτι γρήγορο και πήγαμε να το φάμε στην πλατεία. Καθισμένοι στο παγκάκι, τυλιγμένοι με τα κασκόλ και έχοντας αυτή τη θέα.
Όπως σας είπα και παραπάνω, νέκρα το Σουλταναχμέτ το βράδυ. Ψυχή. Όμως τι τον θες όταν κόσμο όταν έχεις μπροστά σου τέτοια μνημεία και μάλιστα πανέμορφα φωτισμένα;
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε ξεροί.
Τέλος 1ης ημέρας.
Αρκετά τυχεροί στο θέμα των ωρών της πτήσης θα έλεγα, αφού προσγειωθήκαμε στην Κων/πολη στις 9:55 το πρωί. Χωρίς σύνδεση internet στα κινητά μας, πήραμε το μετρό και κοιτώντας το χάρτη προσπαθούσα να θυμηθώ σε ποια στάση πρέπει να κατεβούμε για να πάρουμε το τραμ για την Παλιά Πόλη. Ο πρώτος πιτσιρικάς Τούρκος που ρώτησα μου είπε τη στάση Emniyet-Fatih απευθείας χωρίς αλλαγή μέσου, αλλά κάτι δε μου κόλλαγε. Θυμόμουν σίγουρα ότι πρέπει να αλλάξουμε και να πάρουμε το τραμ. Ο δεύτερος πιτσιρικάς που ρώτησα μου είπε να κατέβουμε στη στάση Zeytinburnu και όντως θυμήθηκα ότι αυτή ήταν η στάση, αλλά με τέτοια ονομασία να τη θυμάμαι απ'έξω ήταν αδύνατον. Οι νεαροί Τούρκοι δυσκολεύτηκαν αρκετά με τα αγγλικά, ο δεύτερος ειδικά αγχώθηκε πολύ ο κακομοίρης που προσπαθούσε να πει αυτό που ήθελε και δεν μπορούσε, αλλά τελικά βγάλαμε άκρη. Ο τρίτος που ρωτήσαμε πού κατεβαίνουμε, στο τραμ πια, για να βρεθούμε στην περιοχή Sultanahmet, χαμογελώντας μας έδειξε τη στάση στο χάρτη με το όνομα... Sultanahmet (μιλάμε για γκαβομάρα) και ήταν λαλίστατος στα αγγλικά. Μας ρώτησε από που είμαστε, μας πρότεινε να πάρουμε και χάρτη του μετρό από συγκεκριμένα σημεία, μια χαρά. Τον πετύχαμε και τις επόμενες μέρες τυχαία στο Τοπκαπί. Μήπως δεν ήταν Τούρκος τελικά; Μπορεί.
Η περιοχή Fatih στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ βρίσκεται η Παλιά Πόλη (Sultanahmet)
Στο ξενοδοχείο
Με τους ελέγχους στο αεροδρόμιο και τη διαδρομή προς το κέντρο της πόλης που κράτησε περίπου 1 ώρα φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 12:15 περίπου. Κι εδώ αρχίσει το καλό! Το δωμάτιό μας ήταν ένα ημιυπόγειο, ακριβώς δίπλα από τη λιλιπούτεια ρεσεψιόν. Ο φίλτατος ρεσεψιονίστ είπε ότι το δωμάτιο θα είναι έτοιμο μετά τις 13:00. Έτσι πήγαμε μια αναγνωριστική βόλτα στην πλατεία Σουλταναχμέτ και επιστρέψαμε στις 13:00 ακριβώς. Περιμέναμε άλλη μισή ώρα γιατί το δωμάτιο δεν ήταν ακόμα έτοιμο και η μεγάλη αποκάλυψη ήταν το ίδιο το δωμάτιο. Όλα έβγαζαν νόημα τώρα. Με 53 ευρώ πήραμε ένα δωμάτιο που ήταν κυριολεκτικά 2x2. Το δωματιάκι του Χάρυ Πότερ κάτω από τις σκάλες φάνταζε μεζονέτα μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε. Με ανοιχτή την ντουλάπα τα πράγματα γινόντουσαν ακόμα πιο δύσκολα, ενώ αν είχαμε μαζί και βαλίτσες απλά δε θα χωρούσαμε στο δωμάτιο. Το κρεβάτι μόνο διπλό δεν το έλεγες (στο booking έλεγε ότι είναι δωμάτιο για 2 άτομα και δωμάτια με δύο μονά κρεβάτια ούτε για δείγμα). Γενικά κάναμε πολύ άβολο ύπνο, όχι μόνο λόγω του μεγέθους του κρεβατιού. Ακριβώς πάνω από το κρεβάτι υπήρχε ένα παράθυρο που έβλεπε στο πεζοδρόμιο με το φως από τις λάμπες να με ενοχλεί και να πρέπει να βάζω στα μάτια μου μια μπλούζα (στόρια δεν υπήρχαν, μόνο κάτι λευκά κουρτινάκια) και πόσο καλά να κοιμηθείς με μια μπλούζα τυλιγμένη στο κεφάλι σου; Σα να μην έφταναν όλα αυτά, κάθε βράδυ η υπάλληλος στη ρεσεψιόν παρακολουθούσε βουλγάρικες σαπουνόπερες με ανεβασμένη την ένταση, ενώ το άλλο βράδυ είχε πιάσει την κουβέντα με κάποια άλλη κυρία. Ευτυχώς που είχα μαζί μου τις ωτοασπίδες. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον ύπνο (σε αντίθεση με το Βασίλη που έχει κοιμηθεί ακόμα και κάτω από το ηχείο σε club) οπότε όλα αυτά τα βρήκα άκρως εκνευριστικά αλλά το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Το μπάνιο είχε ένα νιπτηράκι μια σταλιά και ακριβώς από πάνω ένα ραφάκι που κάλυπτε όλο το νιπτηράκι με αποτέλεσμα να μην μπορείς να πλύνεις καν τα μούτρα σου (απορώ ποιος έξυπνος το σκέφτηκε). Έτσι, κάθε πρωί αναγκαζόμασταν να πλενόμαστε στο ντους παθαίνοντας λουμπάγκο και αφήνοντάς ένα μπάνιο λες και είχε περάσει φάλαινα φυσητήρας. Τώρα θα πει κάποιος, τι ήθελες με 53 ευρώ, σουίτα; Όχι, θα ήθελα απλώς να ξέρω τι αγοράζω με αυτά τα χρήματα, κάτι που στο booking δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρο ούτε στις φωτογραφίες ούτε στις περιγραφές. Προφανώς και αν ήξερα ότι το δωμάτιο έχει αυτά τα θέματα θα είχα κλείσει κάτι άλλο, ίσως κι ένα άλλο ξενοδοχείο με παραπάνω χρήματα. Το συγκεκριμένο δωμάτιο νομίζω είναι το χειρότερο που έχω μείνει ποτέ, αν και μπορώ να αναγνωρίσω ότι τουλάχιστον ήταν καθαρό και ότι άλλαζαν τα σεντόνια καθημερινά.
Παρ'όλα αυτά, η εμπειρία του δωματίου δε στάθηκε ικανή να χαλάσει τη γενικότερη εμπειρία του ταξιδιού.
Εξόρμηση
Έχοντας μόνο 3 μέρες στη διάθεσή μας αναγκαστικά κάναμε και τα βασικά “τουριστικά”. Γίνεται να πας στην Πόλη και να μην πας για παράδειγμα στην Αγία Σοφία; Σαν να έρχεται τουρίστας στην Αθήνα και να μην πάει στην Ακρόπολη. 3 μέρες για μια μητρόπολη 15.000.000 όπως είναι η Κωνσταντινούπολη δεν αρκούν ούτε για μεζεδάκι, προσπαθήσαμε όμως να κάνουμε και να δούμε όσο περισσότερα μπορούσαμε.
Κατευθυνόμαστε στην πλατεία Σουλταναχμέτ
Ο Οβελίσκος του Θεοδόσιου στο χώρο του αρχαίου Ιπποδρομίου
Η Γερμανική Κρήνη και στο βάθος η Αγιά Σοφιά
Η Αγία Σοφία
Σε μικρή απόσταση από το ξενοδοχείο βρήκαμε το εστιατόριο Arch Bistro, ένα πανέμορφο μικρό μπιστρό μέσα σε μια αψίδα, στο οποίο δεν υπήρχε ψυχή αλλά καθόλου δε μας χάλασε. Είχαμε την ησυχία μας και τα φαγητά ήρθαν γρήγορα. Εγώ πήρα τα παρακάτω πεντανόστιμα ριγκατόνι σε οθωμανική version, με τζατζίκι, και ένα επιπλέον πιάτο με πατατοκεφτέδες.
Ο συνομήλικος ιδιοκτήτης του εστιατορίου είχε απορροφηθεί στο laptop του παρακολουθώντας με μανία τα τουρκικά νέα γιατί όπως μας είπε σύντομα θα είχαν δημοτικές εκλογές. Μας ζήτησε συγνώμη για τον ήχο, έβρισε λίγο τους πολιτικούς χαμογελώντας, μας έφερε το λογαριασμό και φύγαμε χορτάτοι με προορισμό το Eminönü για την 90λεπτη βόλτα με το καραβάκι στο Βόσπορο.
Η απόσταση από το σημείο που ήμασταν μέχρι το Eminönü έβγαινε χρονικά το ίδιο είτε πηγαίναμε με τα μέσα είτε περπατώντας, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε το δεύτερο. Έτσι πήραμε το δρόμο ανηφορικά. Εδώ να σημειώσω ότι πήραμε μια γερή πρώτη γεύση από τις ανηφόρες της Κωνσταντινούπολης. Ολόκληρη η πόλη είναι πάνω σε 7 λόφους οπότε να είστε προετοιμασμένοι για πολλές ανηφόρες και κατηφόρες.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε για να βγούμε στο Eminönü
Ο δρόμος του εστιατορίου που φάγαμε, Cadirga Limani Cd. Λίγο παραδίπλα ήταν και το χαμάμ που είχα βάλει να κάνουμε. Περάσαμε απ’έξω και δεν το πήρα χαμπάρι.
Ανηφορίζοντας, περνάμε από μικρές γειτονιές με όμορφα κτίρια, απλωμένες μπουγάδες και μικρά παιδιά να παίζουν στους δρόμους.
Άπειρος κόσμος, αυτοκίνητα, τρίκυκλα, βουή. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται στις δουλειές του, τα πάντα κινούνται με γρήγορους ρυθμούς. Στριμωγμένα μαγαζιά το ένα δίπλα από το άλλο, επιγραφές, όλα αυτά πάνω σε πλακόστρωτους δρόμους και παλιά κτίρια.
Έχουμε ήδη πάρει μια γερή δόση της πιο αυθεντικής Κων/πολης μακριά από τα τουριστικά σημεία. Ομολογώ πως όλη αυτή η -εντελώς διαφορετική απ’ότι έχω δει στα ταξίδια μου ως τώρα- εικόνα πόλης με ξένισε κάπως, δεν είμαι σίγουρος ότι το λέω με αρνητική χροιά όμως. Είναι κάτι απλά που δεν είχα συναντήσει ως τώρα και κατά κάποιο τρόπο με “ξεβόλεψε”. Το γοητευτικό στα ταξίδια όμως είναι αυτό ακριβώς: Το “ξεβόλεμα” που σου προκαλούν και το άγνωστο που γίνεται ξαφνικά οικείο.
Κι αν στο σταυροδρόμι της παραπάνω φωτογραφίας πάθαμε ένα μικρό πολιτισμικό σοκ, πού να σας πω τι πάθαμε περνώντας από ένα παζάρι τόσο γεμάτο με κόσμο, φωνές και φασαρία. Ακόμα η Κων/πολη δε μας έχει μαγέψει, όχι, ακόμα είμαστε σε μια αμφίβολη κατάσταση. Περνάμε από σημεία που μας θυμίζουν λίγο τις άσχημες γειτονιές της Αθήνας κι αυτό μας αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα.
Και ενώ δεν το περίμενα φτάνουμε σε μια από τις εισόδους του Grand Bazaar.
Δίπλα από την είσοδο του Grand Bazaar
Αν και είχα βάλει το Grand Bazaar την 3η ημέρα που ο καιρός θα χαλούσε αποφασίσαμε να περάσουμε μέσα από αυτό για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας και να πάρουμε μια πρώτη γεύση. Κι εδώ ήταν νομίζω η πρώτη στιγμή που όλος αυτός ο Ανατολίτικος αέρας της Πόλης άρχισε να μας μαγεύει! Ο Βασίλης δε, που τρελαίνεται να περιφέρεται σε αγορές και μαγαζιά ξετρελάθηκε.
Το Grand Bazaar, ή αλλιώς σκεπαστή αγορά, είναι μία από τις μεγαλύτερες σκεπαστές αγορές στον κόσμο και καλύπτει έκταση 30.700 μ². Είναι από μόνο του ένα από τα καλύτερα αξιοθέατα της Κων/πολης με περισσότερα από 3.600 καταστήματα. Το επισκέπτονται καθημερινά παραπάνω από μισό εκατομμύριο επισκέπτες και τουρίστες.
Περιττό πω ότι εδώ μπορείτε να βρείτε τα πάντα, από ρούχα μέχρι λυχνάρια, φαγητά, αντίκες, υφάσματα, χαλιά, τουριστικά, ότι βάζει ο νους σας.
Εδώ επίσης παρατηρήσαμε για πρώτη φορά την τρέλα που έχουν οι Τούρκοι με το τσάι. Οι Τούρκοι μπορούν να πίνουν τσάι όλη μέρα, συνέχεια βλέπαμε δίσκους με ποτηράκια να πηγαινοέρχονται και οι καταστηματάρχες ήταν μονίμως με ένα ποτήρι τσάι στο χέρι.
Τα γοητευτικά ανατολίτικα φανάρια.
Βγαίνοντας από το Μεγάλο Παζάρι ανυπομονούσαμε για τη στιγμή που θα έρθουμε να του δώσουμε την προσοχή που του αξίζει. Τώρα απλώς το διασχίσαμε για να βγούμε στη βόρεια εξόδό του και να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας προς το Eminönü.
Φτάσαμε. Εδώ βλέπουμε το Eminönü yeni cami (νέο Τζαμί) το οποίο είναι υπό συντήρηση.
Περνάμε απέναντι και ψάχνουμε τα εκδοτήρια της εταιρείας Turyol για να βγάλουμε το εισιτήριο για το δρομολόγιό μας.
Παράλληλα όμως θαυμάζουμε για πρώτη φορά την απέναντι όχθη του Κεράτειου Κόλπου, το λεγόμενο Πέραν, όπως το έλεγαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης (γιατί ήταν «πέρα», στην απέναντι μεριά), ή αλλιώς με το Τουρκικό όνομα Beyoğlu (Μπέγιογλου). Η εν λόγω περιοχή είναι για μένα η πιο όμορφη και πιο ζωντανή περιοχή της Κων/πολης (spoiler alert, δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί αλλά δεν κρατήθηκα!).
Ο Πύργος του Γαλατά κυριαρχεί στην εικόνα. Το τοπίο είναι πανέμορφο. Ευτυχώς είχαμε σύμμαχο έναν υπέροχο καιρό.
Το εισιτήριο για την 90λεπτη βόλτα είναι 20 λίρες, αν και είχα διαβάσει ότι βρίσκεις και με 10. Και πάλι, 3 ευρώ πολλά δεν τα λες.
Μπαίνοντας στο πλοιάριο πήραμε αμέσως καφέ. Στιγμιαίο, μη φανταστείτε ότι έφτιαχναν τίποτα καπουτσίνο. Αλλά μια χαρά ήταν για να μας τονώσει! Σε όλη τη διαδρομή βέβαια περνούσε κάθε λίγα λεπτά κάποιος φωνάζοντας “Çay!! Çay!”. Τσάι! Μαζί με σάντουιτς, καφέ, κ.α.
Fun fact: Ξέρατε ότι το τσάι, ανάλογα με ποιο τρόπο ταξίδευε προφερόταν και διαφορετικά; Με κάποιες μικρές εξαιρέσεις, υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να πούμε «τσάι» στον κόσμο. Ο πρώτος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσουμε τον αγγλικό όρο «tea» ή αλλιώς το αφρικανικό «tee». Ο δεύτερος περιλαμβάνει παραλλαγές όρων που προέρχονται από τον αρχικό «cha», όπως λέμε «chay» στα χίντι. Και οι δύο εκδοχές προέρχονται από την Κίνα. Οι λέξεις που ακούγονται σαν «cha» εξαπλώθηκαν στον κόσμο με τις χερσαίες μετακινήσεις και το γνωστό Δρόμο του Μεταξιού. Οι φράσεις και λέξεις που πηγάζουν από τον όρο «tea» διαδόθηκαν στον κόσμο μέσω της θαλάσσης από τους Ολλανδούς εμπόρους, οι οποίοι μετέφεραν φύλλα τσαγιού στην Ευρώπη.
Δεν το γνώριζα. Μου το είπε ο Βασίλης και το βρήκα άκρως ενδιαφέρον!
Μετά από αυτήν τη μικρή παρένθεση για το αγαπημένο αφέψημα των Τούρκων, συνεχίζουμε τη βόλτα στο Βόσπορο.
Στο πλοιάριο γινόταν χαμός. Κατάφερα όμως και στριμώχτηκα σε μια θεσούλα που έβλεπε προς τις αποβάθρες, λίγο πριν ξεκινήσει το πλοίο. Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι από τις αγαπημένες μου.
Το δρομολόγιο ξεκίνησε! Η θέα προς το Beyoglu, γιατί μια φωτογραφία δεν είναι ποτέ αρκετή.
Ένα ακόμα καλό spot για λήψεις! Μα κοιτάξτε τι ωραίο φως που έχει! Ήμασταν πολύ τυχεροί με τον καιρό την πρώτη ημέρα.
Τζαμιά (άπειρα τζαμιά) μιναρέδες, βάρκες, γλάροι….
Ρεμβάζοντας στο Βόσπορο, λίγο αφότου ξεκίνησε το πλοίο.
To τζαμί Cihangir, στην ομώνυμη περιοχή.
Το παλάτι Dolmabahçe.
Γλάροι! Αμέτρητοι γλάροι παντού. Το κρώξιμό τους και η παρουσία τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πόλης και συμβάλουν στην αύρα της. Κάνουν επιδρομές στα πλοία γιατί έχουν μάθει ότι τους πετάνε μπουκίτσες φαγητού. Τα άτιμα τα θαλασσοπούλια όσο τα συμπαθώ τόσο επιθετικά μπορεί να γίνουν. Πρόσφατα περικύκλωσαν το drone μου στην Αθήνα με άκρως απειλητικές διαθέσεις. Μέχρι να το προσγειώσω είχε πάει η καρδιά μου στην Κούλουρη.
Προσαραγμένα πλοία στην Ευρωπαϊκή μεριά.
Και εδώ βλέπουμε τα όμορφα κτίρια της Ασιατικής μεριάς
Για πολλούς το ομορφότερο Τζαμί στην Κων/πολη, το Τζαμί Ortaköy.
Ένα ακόμη τζαμί στο βάθος. Θα με συγχωρέσετε αλλά έχω χάσει λίγο τη μπάλα με τόσα τζαμιά, δε γνωρίζω πώς λέγεται αυτό παρ’όλο που είναι μεγάλο και εντυπωσιακό.
Η γραφική γειτονιά Arnavutköy (γνωστή και στα ελληνικά ως “Μέγα Ρεύμα”), στην περιοχή Beşiktaş. Είναι διάσημη για τις Οθωμανικές ξύλινες επαύλεις της και τις ψαροταβέρνες της.
Ο Βασίλης
Μία ακόμη αποβάθρα
Κι άλλα εντυπωσιακά κτίρια
Τρισευτυχισμένος Κορεάτης που δε σταμάτησε λεπτό να ταΐζει τους γλάρους και να χαίρεται.
Το κάστρο της Ρούμελης (Rumeli Hisarı). Το εντυπωσιακό κάστρο χτίστηκε από τον Οθωμανό Σουλτάνο Μέχμεντ το Δεύτερο, το έτος 1451-1452, λίγο πριν κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη.
Η γέφυρα Fatih Sultan Mehmet ή αλλιώς η Δεύτερη Γέφυρα του Βοσπόρου.
Το κάστρο της Ρούμελης ξανά. Άλλη μία αγαπημένη μου φωτογραφία. Το φως του ήλιου που δύει κάνει όμορφα παιχνίδια.
H στρατιωτική σχολή Kuleli, στην Ασιατική μεριά.
Λίγο παρακάτω, ξανά στην Ασιατική όχθη του Βοσπόρου, το ανάκτορο Beylerbeyi, ελάχιστα πιο βόρεια από την Γέφυρα του Βοσπόρου.
Επιστρέφουμε
Ο ήχος των γλάρων, ο Βόσπορος, η οι δύο μεριές της Κωνσταντινούπολης με τα πανέμορφα κτίρια σε συνδυασμό με αυτό το μα-γευ-τικό ηλιοβασίλεμα σου βγάζουν μια νοσταλγία και μια συγκίνηση απερίγραπτη. Είναι η στιγμή που αρχίζεις και βλέπεις το μεγαλείο αυτής της πόλης και νιώθεις την αύρα της. Είναι η ίδια στιγμή που βρίσκεσαι κυριολεκτικά ανάμεσα σε δύο ηπείρους, σε μια από τις πιο ιστορικές και γοητευτικές πόλεις του κόσμου. Ο γοητεία της Κωνσταντινούπολης δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο κι εμένα είχε πλέον καταφέρει να με κερδίσει.
Μετά τη βόλτα στο Βόσπορο, η οποία ήταν πολύ ωραία και την προτείνω ανεπιφύλακτα, επιστρέψαμε στο Eminönü. Επόμενη στάση ήταν ο Πύργος του Γαλατά. Τον είχα βάλει σήμερα ενώ ήταν κανονικά για την 3η ημέρα. Αλλά επειδή θέλαμε να ανεβούμε επάνω για τη θέα, η σημερινή μέρα ήταν ότι πρέπει με αυτόν το καιρό. Αφού βγήκαμε από το πλοιάριο, ψάχναμε να βρούμε τη Γέφυρα του Γαλατά που θα μας έβγαζε καρφί στον Πύργο, στην περιοχή Karaköy. Οι χάρτες στο κινητό του Βασίλη έδιναν απόσταση με τα πόδια 1 ώρα και κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πώς είναι δυνατόν να θες 1 ώρα για να διασχίσεις μια γέφυρα; Μας έδειχνε σε ένα άσχετο σημείο στην Ασιατική μεριά. "Άσ'το", του λέω, "τα έχει παίξει πάλι το κινητό σου και δείχνει ότι να'ναι. Θα δω το δικό μου" (είχα μεριμνήσει να κατεβάσω offline maps από το wifi του ξενοδοχείου). Ένα περίεργο πράγμα, και το δικό μου στην Ασιατική μεριά μας έδειχνε, ακριβώς στο ίδιο σημείο. Και ξαφνικά κατάλαβα τι έχει συμβεί. Το πλοιάριο πριν επιστρέψει στο Eminönü έκανε μια στάση στο Üsküdar στην Ασιατική μεριά. Κι εμείς αποβιβαστήκαμε εκεί. Πανικός, κρύος ιδρώτας. ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΕ ΑΛΛΗ ΗΠΕΙΡΟ!!
Αγχώθηκα κυρίως γιατί το φως έφευγε και ήθελα να έχω την τέλεια θέα από τον Πύργο. Ψάξαμε για λίγο τις πινακίδες από πού να περάσουμε απέναντι αλλά γινόταν ο κακός χαμός, δε βγάζαμε άκρη. Το κινητό δε βοηθούσε και πολύ. Στις περιπτώσεις αυτές, που η τεχνολογία δε σε βγάζει ασπροπρόσωπο ισχύει το ρητό "ρωτώντας πας στην πόλη". Ρώτησα λοιπόν το μεσήλικα Τούρκο στο κιόσκι, ο οποίος προφανώς και δε μιλούσε λέξη αγγλικά, "Galata tower?" "Καρακιόι!" μου φώναξε, και μου έδειξε προς τα πίσω. Πάμε προς την κατεύθυνση που μας έδειξε, βλέπουμε τις πινακίδες που έγραφαν Karaköy, μπαίνουμε γρήγορα χτυπώντας την Istanbulkart και αμέσως βρεθήκαμε στο σαλονάκι του πλοιαρίου περιμένοντας την αναχώρηση. "Çay? çayyyy?" φώναζε ο υπάλληλος. Για 15 λεπτά διαδρομή τσάι; Αν το συνοδεύεις με κανένα lexotanil ευχαρίστως, ήθελα να του πω.
Κανονικά είχα βάλει στο πρόγραμμα μια βόλτα και στην Ασιατική μεριά της Κων/πολης που δυστυχώς δεν κάναμε γιατί νόμιζα πως δε θα προλαβαίναμε να δούμε όλα τα υπόλοιπα. Τελικά αν εκείνη τη στιγμή παραμέναμε στην Ασιατική μεριά μπορούσαμε να το κάνουμε μάλλον, μιας και κάποια πράγματα στο Beyoğlu τα είδαμε δύο φορές, αλλά φοβήθηκα λίγο τον καιρό. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά (που προφανώς και θα υπάρξει). Τουλάχιστον πάτησα το πόδι μου στην Ασία για πρώτη φορά!
Επιστρέφοντας στην Ευρωπαϊκή πλευρά (σωστά αυτή τη φορά).
Φτάσαμε
Βρισκόμαστε στην περιοχή Beyoğlu.
Το Beyoğlu μου άρεσε περισσότερο απ'όλες τις περιοχές στην Κων/πολη και καθώς την ανακαλύπταμε, δε σταματούσα να χαζεύω τριγύρω, να φωτογραφίζω και να νιώθω πως είμαι μέρος μιας τεράστιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Εδώ θα καταλάβετε γιατί η Κωνσταντινούπολη θεωρείται σταυροδρόμι λαών και φυλών. Θα περπατήσετε την Istiklal με τα όμορφα παλιά αρχοντικά, το πλήθος κόσμου και τα πολυάριθμα καταστήματα, θα χωθείτε στα γραφικά στενά της συνοικίας Cihangir και θα γευτείτε άπειρα γλυκά (αντισταθείτε αν μπορείτε). Κι ενώ στο Σουλταναχμέτ το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή (κυριολεκτικά είναι νέκρα), στο Beyoğlu χτυπάει η καρδιά της πόλης. Ειδικά στην περιοχή γύρω από την πλατεία Taksim υπάρχουν επιλογές για νυχτερινή ζωή για όλα τα γούστα, μέχρι και gay bars. Η Κων/πολη είναι ότι πιο liberal μπορείτε να βρείτε σε μουσουλμανική πόλη.
Ο Πύργος του Γαλατά ήδη φαινόταν από το σημείο που μας άφησε το πλοίο οπότε ξέραμε προς τα πού να κατευθυνθούμε. Ανηφορίζουμε λοιπόν.
Κοιτώντας προς τα πίσω, στο σημείο που αποβιβαστήκαμε από το πλοιάριο.
Στο σημείο αυτό να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στην αγάπη που έχουν οι Τούρκοι στα ζώα, ειδικά στις γάτες, και στο πόσο φροντίζουν τα αδέσποτα στην πόλη τους. Βλέπαμε συχνά ταΐστρες για τα αδέσποτα, πιατάκια με φαγητό και νερό και σπιτάκια όπως αυτό της παρακάτω φωτογραφίας καθώς ανηφορίζαμε προς τον Πύργο του Γαλατά.
Αναπόφευκτα έγινε σύγκριση με την Αθήνα και την άθλια κατάσταση που επικρατεί εδώ σε σχέση με τα αδέσποτα, όχι μόνο στο γεγονός ότι δεν υπάρχει μέριμνα αλλά και για το ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν τα θέλει, ρίχνει φόλες, τσακώνεται με αυτούς που τα ταΐζει (παθών). Το πώς φέρεσαι στα ζώα είναι δείγμα πολιτισμού και στο συγκεκριμένο κομμάτι οι γείτονες Τούρκοι, οι -κατά πολλούς Ελληνάρες- απολίτιστοι Τούρκοι, μας βάζουν τα γυαλιά.
Δείτε τι όμορφα που είναι!
Να κι ο Πύργος!
O Πύργος του Γαλατά (τουρκ. Galata Kulesi) φτάνει τα 67 μέτρα και χτίστηκε από τη γενουατική παροικία της Κωνσταντινούπολης το 1349, γνωστός τότε ως Πύργος του Χριστού (λατ. Christea Turris) χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως προπύργιο. Μετά την οθωμανική κατάκτηση και κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε επίσης ως φυλακή. Αργότερα και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας 1960 αξιοποιήθηκε ως πυροσβεστικός σταθμός παρατήρησης, ενώ σήμερα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της περιοχής.
Ο περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή αφηγείται πως από τον πύργο του Γαλατά κατάφερε να πετάξει το 17ο αιώνα ο Χεζαρφέν Αχμέτ Τσελεμπή, με αυτοσχέδιο μηχανισμό φτερών κατορθώνοντας να διασχίσει το Βόσπορο και να προσγειωθεί με επιτυχία στο Ουσκουντάρ.
Στο πύργο όπως ίσως διακρίνατε κι εσείς στη φωτογραφία η ουρά του κόσμου που ήθελε να ανέβει ήταν ένα κανονικό σαλιγκάρι. Εξεπλάγην από τη μία, λογικό από την άλλη. Ο καιρός ήταν πεντακάθαρος και η ώρα ήταν ότι πρέπει. Ποιος δε θέλει να θαυμάσει ένα ηλιοβασίλεμα με θέα το Βόσπορο, τον Κεράτιο Κόλπο και την ιστορική Χερσόνησο της Κωνσταντινούπολης;
Η ουρά έξω από τον πύργο.
Είπαμε πως μάλλον δεν θέλουμε να χάσουμε 40 λεπτά από την ημέρα μας περιμένοντας και με βαριά καρδιά φύγαμε. Άλλωστε είχαμε ήδη στο πρόγραμμα μια βόλτα στην περιοχή και ήθελα να προλάβω να δω τις γειτονιές με λίγο φως. Ευτυχώς, στον πύργο τελικά ανεβήκαμε εντελώς αναπάντεχα την 3η ημέρα το βράδυ, καθώς περνώντας απ’ έξω δεν υπήρχε καθόλου κόσμος.
Για την ώρα όμως ξεκινήσαμε μια μεγάλη βόλτα που είχα σημειώσει (να’ναι καλά και πάλι η @ikarialover).
Περιγράφω περιληπτικά τη διαδρομή, κάνοντας copy-paste τα γραφόμενα της @ikarialover:
“Τέλος, να αναφέρω και μία διαδρομή που πιστεύω ότι αξίζει να κάνει κάποιος: κατεβαίνεις στην κάτω άκρη της Ιστικλάλ, βγαίνοντας από το Τούνελ. Τη διασχίζεις, χαζεύοντας τα καταστήματα, τα προξενεία (π.χ. το Ολλανδικό), τον καθολικό ναό του Αγ. Αντωνίου και φτάνεις μέχρι το Τσιτσέκ Πασαζί (στοά των λουλουδιών που ανήκε στον Χρ. Ζωγράφο) και την ψαραγορά. Εκεί είναι και η διασταύρωση με τη λεωφόρο Yeni Carsi, εκεί που είναι το λύκειο Γαλατά Σαράι. Από εκεί κατηφορίζεις τη Yeni Carsi, για να δεις το γαλλικό στενό (στο πρώτο στενό αριστερά όπως κατεβαίνεις είναι η Hayriye Cad. Στρίβεις αριστερά και βρίσκεις το Cezayir sokak, το γαλλικό στενό όπως ονομάζεται). Λίγο πιο κάτω είναι και η CuKur Cuma, που όλοι λένε ότι αξίζει να κάνεις βόλτα.”
Με τα παραπάνω στοιχεία έβαλα όλα τα σημεία που αναφέρει στους χάρτες και έφτιαξα τη διαδρομή.
Επειδή ίσως η φωτογραφία δε σας βοηθάει, σας παραθέτω και το link με τη διαδρομή για να το ανοίξετε απευθείας στους χάρτες της google. Πατήστε εδώ για το link.
Με το κινητό στο χέρι ο Βασίλης για να βλέπουμε τη διαδρομή κι εγώ με την κάμερα ξεκινάμε τη βόλτα μας.
Βγήκαμε στην Λεωφόρο Istiklal, ή αλλιώς Μεγάλη Οδός του Πέραν, τον πιο γνωστό δρόμο της Κων/πολης. Καθημερινά διασχίζουν χιλιάδες επισκέπτες τα περίπου 3 χιλιόμετρα της οδού, η οποία ξεκινάει από την Πλατεία Taksim και καταλήγει στην περιοχή του Γαλατά. Τη σημερινή της μορφή την πήρε στα τέλη του 19ου, αρχές του 20ου αιώνα, όταν και οικοδομήθηκαν κτήρια σε νεοκλασικό ρυθμό.
Τα περισσότερα από αυτά τα πανέμορφα κτίρια που βλέπετε ανήκαν κάποτε σε εύπορους Έλληνες. Πρέπει να ομολογήσω πως η Istiklal είναι ο από τους πιο όμορφους δρόμους που έχω περπατήσει ποτέ (και σίγουρα με τον περισσότερο κόσμο). Υπάρχει μία αίγλη στην ατμόσφαιρα και μια κοσμοπολίτικη αύρα παντού.
Φαλάφελ, αγαπημένο φαγητό.
Η καθολική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου της Πάντοβα.
Οι πάγκοι των υπαίθριων πωλητών (κουλουράδες, καστανάδες) έχουν τη μορφή του κόκκινου νοσταλγικού τραμ (θα το δούμε παρακάτω).
Η στοά των λουλουδιών (Çiçek Pasajı)
Κάναμε μια παράκαμψη (όπως ακριβώς δείχνει ο χάρτης που ανέρτησα) και κατεβήκαμε την οδό Yeni Çarşı δίπλα από το Λύκειο Γαλατασαράι. Από εδώ βγήκαμε στα όρια που ξεκινά η γειτονιά Cihangir στα ανατολικά. Θα κουραστείτε να με ακούτε να μιλάω για το Cihangir. Από τις πιο όμορφες, χρωματιστές, γραφικές γειτονιές στην Κων/πολη.
Το Cihangir στο χάρτη
Βρεθήκαμε στο γαλλικό στενό κατεβήκαμε αυτά τα όμορφα σκαλιά με τα μικρά καφέ αριστερά και δεξιά. Μια γαλλική αύρα την έχει, ισχύει.
Τα σπίτια πάνω από τα café. Αγαπημένο θέαμα, τα φώτα των δωματίων στα διαμερίσματα.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά.
Συνεχίζοντας τον περίπατό μας. Έξω από ένα pet shop, μια γατούλα που τρώει και δίπλα μια κοπέλα που ζωγραφίζει έχοντας μια άλλη γατούλα στην αγκαλιά της.
Συνεχίζουμε να περπατάμε στα άδεια στενά του Cigangir. Απολαμβάνεις καλύτερα τη βόλτα χωρίς τα πλήθη κόσμου.
Προς τα πίσω μας, φαίνεται ο Πύργος του Γαλατά, φωτισμένος.
Άλλη μια γατούλα που απολαμβάνει τα μαξιλάρια του καναπέ σε μια καφετέρια.
Ένα ακόμα στενό
Πλησιάζουμε στις αρχές της Istiklal, στην πλατεία Ταξίμ.
Στο κέντρο της, δεσπόζει το "μνημείο της Δημοκρατίας", ένα μεγάλο τετράπλευρο θολωτό μνημείο με τον ανδριάντα του Κεμάλ Ατατούρκ, που ανεγέρθηκε το 1928, και τον παρουσιάζει αφενός ν΄ αναλαμβάνει την επίθεση κατά των Ελλήνων το 1922, (βόρεια πλευρά), αφετέρου να προκηρύσσει τη Δημοκρατία της Τουρκίας το 1923 (νότια πλευρά).
Είπαμε να κατεβούμε όλη την Istiklal. Το να περπατάς βράδυ αυτό το δρόμο είναι πραγματικά μια απόλαυση. Στο Cihangir θα ξαναβρεθούμε την 3η μέρα. Αυτή τη φορά όμως θα χαθούμε στους δρόμους της χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, κάνοντας τη συγκεκριμένη βόλτα την αγαπημένη μου από όλο το ταξίδι.
Για την ώρα όμως ας συνεχίσουμε τη βόλτα μας στην Istiklal.
Στην Istiklal θα χορτάσετε να βλέπετε βιτρίνες με γλυκά. Θα χορτάσετε τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί αν δε δοκιμάσετε κορεσμό δε θα νιώσετε μόνο με τα μάτια.
Ο ναός του μπακλαβά!
Στην Κων/πολη δεν έχουμε παράπονο από τα γλυκά. Φάγαμε και το ευχαριστηθήκαμε. Και πώς να μη φας; Σε κάθε κατάστημα που μπαίναμε μας έδιναν στο χέρι μπακλαβαδάκι να δοκιμάσουμε. Από την Istiklal μέχρι το Φανάρι και το Grand Bazaar δοκιμάσαμε πολλές λιχουδιές και μπορώ να πω πως παρ'ότι δεν ήμουν ποτέ φίλος με τα γλυκά του ταψιού (ήμουν της νοοτροπίας "αν δεν εχει σοκολάτα δεν είναι γλυκό") πλέον μετά το ταξίδι στην Κων/πολη νιώθω φίλος καρδιακός με τον μπακλαβά.
Μήπως προτιμάτε κάτι σε κρεμούλα; Σε σοκολάτα;
Στη βόλτα στο Beoyglu ειχα βάλει να περάσουμε για μπακλαβά από το κατάστημα Karakoy Gulluoglu που πρότειναν και πολλά μέλη στο forum. Λόγω της περασμένης ώρας και του λάθους που κάναμε με το πλοιάριο το αφήσαμε. Μετά φάγαμε άλλωστε όπως είπα πριν τόσο μπακλαβά σε τόσα άλλα σημεία που το ξεχάσαμε τελείως. Δοκιμάσαμε όμως αφού επιστρέψαμε, στο κατάστημα που έχει η επιχείρηση στην Αθήνα στην οδό Νίκης. Αρκετά καλά μπορώ να πω, αν και με 1,20 ευρώ το ένα μπακλαβαδάκι (μια μπουκίτσα δηλαδή), χίλες φορές να πάρω το αεροπλάνο και να ξαναπάω να φάω στην Πόλη.
Μας τράβηξε την προσοχή το εστιατόριο/ζαχαροπλαστείο Taksim Sutis. Στη βιτρίνα του γινότανε της κολάσεως και μέσα είχε πολύ κόσμο. Το δε κτίριο ήταν ένα υπέροχο μπαροκ νεοκλασικό. Δυστυχώς, η αίγλη που εξέπεμπε δεν ήταν αντιπροσωπευτική των γεύσεων. Μπορώ να πω ότι τα γλυκά που πήραμε ήταν αυτά που μας άρεσαν λιγότερο απ'όσα δοκιμάσαμε στο ταξίδι μας. Ευτυχώς, παρ'όλο που ήταν τα πρώτα μας γλυκά στην Πόλη, δεν πτοηθήκαμε και συνεχίσαμε να δοκιμάζουμε.
Η παραγγελία μας: Ποικιλία από μπακλαβαδάκια, κιουνεφέ (γλυκό ταψιού με τυρί που μου είχαν προτείνει να δοκιμάσω) και ζεστό σαλέπι.
Φαίνονται λαχταριστά, έτσι δεν είναι;
Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο όπως είπα. Το δε σαλέπι, που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ και ήθελα να δω πώς είναι, μύριζε σα ρυζόγαλο με ποδαρίλα, ενώ το κιουνεφέ δε μου έκανε καμία εντύπωση. Ευτυχώς και πάλι, δοκίμασα σαλέπι κι από αλλού και δεν είχε καμία σχέση. Μου άρεσε μάλιστα τόσο πολύ που έπαιρνα σχεδόν όπου καθόμασταν και πήρα και χύμα από το Grand Bazaar για να φτιάχνω σπίτι μου. Προς το παρόν ότι προσπάθεια έχω κάνει έχει αποτύχει παταγωδώς, αφήνοντας πίσω της καμένα κατσαρολάκια και κάνοντας το σαλέπι που δοκίμασα στο Taksim Sutis να μοιάζει μπροστά του αμβροσία. Καμιά ιδέα για συνταγή βρε παιδιά;
Συνεχίζουμε την κάθοδο της Istiklal
Δείτε εδώ τώρα τι συμβαίνει. Ζωντανός οργανισμός αυτό το βουνό από μπακλαβά, στάζει μέλι συνέχεια. Κι όταν σταματήσει να στάζει του ρίχνουν κι άλλο με μια κουτάλα από πάνω.
Κι αν δε σας καλύπτει η απλή φωτογραφία, δείτε το και με κίνηση...
Και μετά από αυτή την έκρηξη ζαχάρου...συνεχίζουμε.
Είδαμε το Ελληνικό Προξενείο
Αλλά και μια γάτα μέσα σε μια βιτρίνα να χουζουρεύει.
Εγώ, καμαρωτός καμαρωτός στις γραμμές του παλιού τραμ.
Κι εδώ μπροστά του, ενώ έχει σταματήσει για να παραλάβει τους επιβάτες. Όλος ο κόσμος είχε στηθεί μπροστά του για μια φωτογραφία.
Το ονομάζουν και «Το νοσταλγικό τραμ της Μεγάλης Οδού του Πέραν».Είναι μια ρετρό πινελιά που δένει αρμονικά με τη συνολική ατμόσφαιρα και το ύφος του δρόμου. Τα οχήματα του «νοσταλγικού τραμ» διατηρήθηκαν μέχρι και το 1983 εντός μουσειακών εγκαταστάσεων. Στη συνέχεια συντηρήθηκαν και αποκαταστάθηκαν ώστε να είναι δυνατή η επαναλειτουργία τους. Έτσι, από το 1990 και μετά τα βαγονάκια του τραμ μεταφέρουν καθημερινά 2.500 επιβάτες ανά 20λεπτο στα 3 χλμ της Istiklal.
Η ώρα πέρασε. Ήμασταν στο πόδι από τις 5 το πρωί. Ταξιδέψαμε από την Ελλάδα αρκετά νωρίς το πρωί, είδαμε πολλά και περπατήσαμε πολύ και η πείνα είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο. Στο τέλος της Istiklal κατηφορίσαμε αριστερά για να βγούμε στη στάση του κανονικού τραμ αυτή τη φορά και να επιστρέψουμε στο Σουλταναχμετ.
Εκεί, κοντά στην πλατεία, στα φαγάδικα που είναι το ένα δίπλα στο άλλο στη σειρά, πήραμε στο χέρι κάτι γρήγορο και πήγαμε να το φάμε στην πλατεία. Καθισμένοι στο παγκάκι, τυλιγμένοι με τα κασκόλ και έχοντας αυτή τη θέα.
Όπως σας είπα και παραπάνω, νέκρα το Σουλταναχμέτ το βράδυ. Ψυχή. Όμως τι τον θες όταν κόσμο όταν έχεις μπροστά σου τέτοια μνημεία και μάλιστα πανέμορφα φωτισμένα;
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε ξεροί.
Τέλος 1ης ημέρας.
Αν και ήξερα για το ταξίδι σου στην Κων/πολη.
