georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Ημέρα 2η
Τρίτη πρωί, 8:30 π.μ. H θέα από τον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου που σέρβιραν πρωινό ήταν πολύ όμορφη.
Το πρωινό μπορεί να ήταν λιτό, αλλά ξεκινώντας τη μέρα σου κοιτώντας τα καράβια στο Βόσπορο πόσο μπορεί να σε ενοχλήσει αυτό; (Εκτός από τα καράβια στο Βόσπορο βέβαια βλέπαμε και τη μπουγάδα του απέναντι).
Η σημερινή ημέρα ξεκινούσε με επίσκεψη στο Φανάρι, στη συνοικία Balat. Εκεί, θα κάναμε μια επίσκεψη το Πατριαρχείο, θα θαυμάζαμε τη Μεγάλη του Γένους σχολή και θα χανόμασταν στα στενά πριν ανηφορίσουμε για τη Μονή Χώρας.
Περνώντας τη διάβαση στο νότιο κομμάτι της πόλης, κάτω από το ξενοδοχείο μας, για να πάρουμε το λεωφορείο για το Φανάρι.
Τι; Όχι; Οι χάρτες στο κινητό του Βασίλη έλεγαν ότι τελικά από την άλλη μεριά είναι η σωστή στάση, από εκεί που ήρθαμε. Ξανά πίσω λοιπόν.
Για να μη σας τα πολυλογώ, φάγαμε μισή ώρα περιμένοντας ένα λεωφορείο που δεν πέρασε ποτέ γιατί προφανώς περνούσε από την απέναντι μεριά της διάβασης, όπως ξεκινήσαμε στην αρχή να πηγαίνουμε. Αυτά παθαίνεις όταν βασίζεσαι μόνο στην τεχνολογία και δεν έχεις και λίγο την αίσθηση του προσανατολισμού. Προφανώς και έπρεπε να περάσουμε τη διάβαση και να πάρουμε το λεωφορείο από τη μεριά της παραλίας. Αφού το Φανάρι είναι εδώ:
Εμείς ήμασταν νοτιοανατολικά στην εικόνα που βλέπετε οπότε το λεωφορείο θα μας πήγαινε περιμετρικά της χερσονήσου.
Κατευθείαν σταματάω ταξί γιατί δεν ήθελα να χάσουμε άλλο χρόνο.
“Fener”, λέω στον ταξιτζή. Κάτι με ρώτησε στα Τούρκικα, μάλλον ότι θα πρέπει να περάσουμε απέναντι και να κάνουμε αναστροφή. Επειδή δεν πρόκειται να βγάζαμε άκρη με τα τουρκοαγγλικά, βγάζω το κινητό και του δείχνω στο χάρτη που θέλω να πάμε. Βάζει τα γυαλιά πρεσβυωπίας, κοιτάει το κινητό από απόσταση και μου κάνει νόημα ότι κατάλαβε. Πάλι καλά.
Στη διαδρομή είχα το νου μου στο ταξίμετρο. Είχα ακούσει για διάφορες μπαγαμποντιές των ταξιτζήδων στην Κωνσταντινούπολη και δεν ήθελα να μας κλέψουν. Παρόλα αυτά ο οδηγός ήταν τυπικότατος. Πληρώσαμε γύρω στις 40-50 λίρες (7-8 ευρώ, μια χαρά δηλαδή). Είπα στον άνθρωπο ένα teşekkür ederim και βγήκαμε από το ταξί, το οποίο μας άφησε ακριβώς σε αυτό το σημείο:
Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα την ιδιαιτερότητα και το χαρακτήρα της περιοχής.
Περνάμε απέναντι και ανηφορίζουμε.
Στο Πατριαρχείο υπάρχει κιόσκι με φύλακα. Όμως δε χρειάζεται να πληρώσετε κάτι, δεν έχει είσοδο. Εγώ δεν τον θυμόμουν αυτό και κοντοστάθηκα λίγο μέχρι που μας έκανε νόημα ο άνθρωπος να περάσουμε.
Στον προαύλιο χώρο του Πατριαρχείου.
Μέσα στο Πατριαρχείο.
Μαζί με εμάς είχαν επισκεφτεί το Πατριαρχείο και γκρουπ Γερμανών ορθόδοξων παπάδων και καλογριών. Κάποια στιγμή άρχισαν να ψέλνουν όλοι μαζί το "τη υπερμάχω" στα γερμανικά το οποίο ακουγόταν τόσο σουρεάλ όσο φαντάζεστε. Δεν τους βγήκε η κορώνα στο "ἵνα κράζω σοί" και σταμάτησαν εκεί. Επειγόντως μαθήματα φωνητικής πίσω στη Γερμανία.
Μετά το Πατριαρχείο (που ομολογουμένως δεν ήταν τόσο μεγαλοπρεπές όσο το περίμενα) αρχίζαμε να ανηφορίζουμε προς τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, περνώντας από πανέμορφα στενά με χρωματιστά, παλιά κτίρια. Η γειτονιά του Φαναρίου και γενικότερα η ευρύτερη περιοχή του Μπαλατ είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που μπορεί να δει κάποιος στην Κων/πολη.
Γραφικό καφέ με τη γατούλα να είναι ξεκάθαρα το αφεντικό της επιχείρησης.
Μερικές εικόνες ακόμα από τα στενά του Μπαλάτ, πριν φτάσουμε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή.
Στις φτωχογειτονιές του Μπαλάτ μπορεί κάποιος να πάρει μια γεύση της πιο αυθεντικής Κων/πολης. Βέβαια στις φτωχογειτονιές αυτές ακούγεται ότι μένουν κάτι εκατομμυριούχοι, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύει.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι οι τουρκικές σημαίες, οι οποίες βρίσκονται παντού στην πόλη, στα μπαλκόνια, σε σχοινιά στους δρόμους, σε πάρκα. Ενώ σε πολλές χώρες της Ευρώπης η σημαία θεωρείται ακροδεξιό σύμβολο (στη Γαλλία π.χ. δεν τη χρησιμοποιούν καν στις παρελάσεις, παρά μόνο κορδελίτσες με τα χρώματα της σημαίας) στην Τουρκία συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι Τούρκοι το θεωρούν μάλλον σύμβολο πατριωτισμού.
Σε κάθε περίπτωση τα στενά του χαοτικού Μπαλάτ είναι γραφικότατα. Θαυμάστε τα όμορφα οθωμανικά κτίρια που, ακόμα κι αν πολλά είναι ακατοίκητα και εγκαταλειμμένα, αυτό προσθέτει κάτι στη συνολική αύρα της συνοικίας. Στο Φανάρι έβγαλα μερικές από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες σε συνδυασμό με το Cihangir.
Πλησιάζουμε.
Και φτάσαμε!
Η Μεγάλη του Γένους Σχολή αποκαλείται συχνά και Κόκκινο Κάστρο λόγω της εξωτερικής εμφάνισης και χρώματος του κτιρίου, το οποίο ομολογουμένως είναι πολύ εντυπωσιακό.
Η σχολή επανιδρύθηκε μετά την Άλωση Κωνσταντινουπόλεως (ως συνέχεια της Οικουμενικής Πατριαρχικής Σχολής που ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο) από τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, ως ανασυγκρότηση της διαλυμένης Πατριαρχικής Ακαδημίας. Αποτελεί ουσιαστικά την ιστορική συνέχεια της Πατριαρχικής Σχολής που ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα. Είναι το αρχαιότερο σε λειτουργία εκπαιδευτικό ίδρυμα του Ελληνισμού. Αποτελούσε την σημαντικότερη σχολή της Κων/πολης. Τα πρωτεία της αμφισβητήθηκαν μόνο όταν ιδρύθηκαν οι εξαίρετες σχολές του Πέραν, του Ζωγράφειου και του Ζαππείου.
Στο θόλο πάνω από το κεντρικό κτίριο στεγάζεται το αστρονομικό παρατηρητήριο της Σχολής, που διαθέτει ένα παλιό τηλεσκόπιο.
Η Σχολή λειτουργεί και σήμερα. Ή τουλάχιστον έτσι διάβασα... Γιατί εμάς μας φάνηκε κλειστή. Παρόλο που και εδώ στο forum είδα φωτογραφίες από τις αίθουσες της σχολής. Μήπως έπρεπε να χτυπήσουμε; Η καγκελόπορτα πάντως ήταν κλειδωμένη με λουκέτο.
Γατάκι έξω από τη Σχολή
Καθώς είστε έξω από τη σχολή, γυρίστε και κοιτάξτε λίγο προς τα πίσω. Θα έχετε μια πολύ ωραία θέα προς τον Κεράτειο και τα παλιά σπίτια του Μπαλάτ.
Φανταστική θέα.
Τι σας έλεγα για τις σημαίες;
Αφήνοντας πίσω τη σχολή, παίρνουμε το δρόμο για τη Μονή Χώρας, που απέχει γύρω στα 20 λεπτά με τα πόδια.
Περνώντας από γειτονιές όπως αυτή...
Σε αυτή τη γειτονιά περίπου, περάσαμε έξω από ένα φούρνο-ζαχαροπλαστείο που στη βιτρίνα είχε αραδιάσει ταψιά με μπακλαβά σε όλους τους τύπους. Μη φανταστείτε κάποιο luxury μαγαζί όπως αυτά στην Istiklal. Στο Φανάρι είμαστε. Το μαγαζάκι του έμοιαζε περισσότερο σα να έχει βγει από ελληνική ταινία του '50, πλήρως ενσωματωμένο στη γειτονιά που ήμασταν. Ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης μας είδε και μας χαμογέλασε. Μπήκαμε μέσα λέγοντας "hello", μπας και... Και κάτι κουτσοαγγλικά τα ήξερε τελικά παρόλο που δεν ήταν πολύ νέος σε ηλικία. Έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να του πούμε ότι θέλουμε 2 από αυτό και 1 από αυτό... Και μας είπε πώς να το του πούμε, "one, two, three...bir, iki, üç!" χαμογελώντας. Έτσι πήγα στη βιτρίνα και του έδειξα το γλυκό που θέλαμε, δείχνοντάς του με τα δάχτυλά πόσα κομμάτια. Μας τα έβαλε σε πλαστικά κουτάκια, τα τρύπησε με οδοντογλυφίδα και τα φάγαμε στο δρόμο. Ο άνθρωπος ήταν φουλ στη θετική ενέργεια, τρομερός. Επίσης πρέπει να σας πω ότι από εδώ έφαγα μάλλον τον καλύτερο μπακλαβά του ταξιδιού. Ήταν πραγματικά λουκούμι, δεν άκουγες το παραμικρό κρατς στο φύλλο και φυσικά κολυμπούσε στο μέλι. Από κάτι τέτοια μικρά συνοικιακά τρως τα καλύτερα τελικά.
Σχεδόν φτάσαμε.
Ήμασταν αρκετά άτυχοι καθώς ολόκληρη η Μονή εξωτερικά ήταν υπό αποκατάσταση αλλά και εσωτερικά οι μισοί χώροι το ίδιο.
Παρόλα αυτά, βγάλαμε εισιτήριο για να δούμε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά ψηφιδωτά που υπάρχουν όπως είχα διαβάσει. Πήραμε και ένα audio guide που σου εξηγούσε τι αναπαριστούν οι τοιχογραφίες. Γενικά ήταν όλο πολύ ενδιαφέρον και τα ψηφιδωτά όντως αρκετά εντυπωσιακά.
Η Μονή της Χώρας, γνωστή σήμερα ως Καριγιέ Τζαμί (τουρκ. Kariye Camii ή Kariye Müzesi), υπήρξε ελληνικό χριστιανικό μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί κατά το 16ο αιώνα. Από το 1958 λειτουργεί ως μουσείο.
Μερικές φωτογραφίες από το εσωτερικό και τα ψηφιδωτά της Μονής.
Λεπτομέρεια
Η Μονή...και οι σκαλωσιές.
Συμπαθητικά ήταν στη Μονή αλλά μεσημέριασε και ήταν ώρα για φαγητό.
Στην περιοχή που βρισκόμασταν το εστιατόριο Asitane ήταν μονόδρομος αφού όλοι μου οι γνωστοί που έχουν πάει στην Κων/πολη μου το πρότειναν. Επίσης αναφερόταν αρκετές φορές κι εδώ στο forum. Έτσι κατευθυνθήκαμε δεξιά της Μονής, στο 1 λεπτό απόσταση με τα πόδια και βρήκαμε το εστιατόριο.
Το εστιατόριο έχει παραδοσιακή Οθωμανική κουζίνα και από τη στιγμή που θα μπεις αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για εστιατόριο υψηλών προδιαγραφών και ποιότητας.
Μοιραστήκαμε μια σούπα αμυγδάλου
Εγώ πήρα ψητό μήλο με ρύζι και διάφορα μυρωδικά.
Ενώ ο Βασίλης πήρε το παρακάτω πιάτο με κοτόπουλο και ξηρούς καρπούς.
Να είμαι ειλικρινής δεν ενθουσιαστήκαμε με το φαγητό. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τόσο ψαγμένες γεύσεις και μας ξένισε κάπως. Όμως ίσως ήταν αποτυχημένες οι επιλογές των πιάτων οπότε αν ξαναβρεθώ στην Κωνσταντινούπολη είμαι διατεθειμένος να του δώσω άλλη μια ευκαιρία.
Φεύγουμε από το εστιατόριο και τη Μονή και επιστρέφουμε στο Σουλταναχμετ.
Μια τελευταία φωτογραφία με θέα το Balat και τη Μεγάλη του Γένους Σχολή στο βάθος.
Παίρνουμε το λεωφορείο από στάση που βρίσκεται πολύ κοντά στα Θεοδοσιανά Τείχη (ή Πύλη της Αδριανουπόλεως).
Μπαίνουμε στο λεωφορείο αλλά βλέπουμε ότι η istanbulkart δεν είχε υπόλοιπο, οπότε ξανακατεβαίνουμε και πεταγόμαστε στο περίπτερο εκεί κοντά που έγραφε ότι κάνει φορτώνεις την κάρτα. Η συνεννόηση με τον άνθρωπο στο κιόσκι ήταν αρκετά αστεία. Πώς να του εξηγήσεις ότι θες να βάλεις 15 λίρες σε κάθε κάρτα;. Κρατάω τις κάρτες λοιπόν στα χέρια μου, μία σε κάθε χέρι. Του δείχνω τη μία και του λέω "fifteen" και κάνω το ίδιο ακριβώς και με την κάρτα στο άλλο χέρι. Με κοιτάει και μου κάνει νόημα "περίμενε". Βγάζει δύο 15λιρα. Κρατούσε από ένα σε κάθε χέρι ξεχωριστά, κάνοντάς μου νόημα αν αυτό εννοώ. "Εβετ!" του λέω. Κι έτσι εξετελέσθη και αυτή η αποστολή, βέβαια θα μπορούσα να είχα κοιτάξει στο internet πώς είναι το "15" και να μη χρειαστεί όλη αυτή η παντομίμα.
Το επόμενο λεωφορείο πέρασε σχεδόν αμέσως. Ευτυχώς γιατί είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Στο λεωφορείο, ο οδηγός ήταν λίγο φωνακλάς και κάθε φορά που έμπαινε μέσα κόσμος γκάριζε να προχωρήσουν προς το βάθος για να χωρέσουν όλοι. Η αλήθεια είναι ότι γινόταν της τρελής βέβαια.
Περάσαμε ακριβώς έξω από το Υδραγωγείο του Ουάλεντος (Valens Aqueduct - Bozdoğan Kemeri). Παρόλο που το είχα βάλει στο πρόγραμμα είχα πιστέψει ότι δε θα το δούμε γιατί αποφασίσαμε να γυρίσουμε με το λεωφορείο. Δεν ήξερα ότι περνάει απ’ έξω οπότε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Κατεβήκαμε στην επόμενη στάση, η οποία τυχαία ήταν και 1 στάση πριν από τη στάση που θα κατεβαίναμε ούτως ή άλλως.
Στο σημείο που βρισκόμαστε βλέπουμε τμήμα του Υδραγωγείου κοντά στο πάρκο Sarachane, επί της λεωφόρου Ατατουρκ.
Η κατασκευή του Υδραγωγείου ξεκίνησε επί αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου και ήταν μέρος μεγάλης υδραγωγικής εγκαταστάσεως για την τροφοδοσία της παλιάς πόλης με νερό. Είχε μήκος πάνω από 1 χλμ, από τα οποία σήμερα σώζονται περίπου 921 μέτρα.
Λίγο πιο δίπλα βρίσκεται το Τέμενος Şehzade
Στην αυλή του οποίου βρίσκεται ένα μικρό κοιμητήριο όπου μπόρεσα και έβγαλα μερικές φωτογραφίες από το πεζοδρόμιο, περνώντας τη μηχανή μέσα από τα κάγκελα.
Γυρίσαμε στο Σουλταναχμέτ με τα πόδια σε μια διαδρομή περίπου μισής ώρας. Ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει, ή ήταν εντελώς ανεπαίσθητη.
Στη διαδρομή, περάσαμε έξω από το τμήμα Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης.
Σε αυτό το σημείο νιώσαμε μια κούραση και πήραμε το τραμ από τη στάση Laleli – Üniversite. Σε 3 στάσεις, είχαμε φτάσει στο Σουλταναχμέτ.
Φτάνοντας, πήραμε ζεστό σαλέπι από ένα μικρό κιόσκι, το οποίο ήταν απλά υπέροχο. Η μικρή βόλτα που κάναμε στην πλατεία η οποία γυάλιζε από την ελαφριά βροχή, κρατώντας την ομπρέλα και πίνοντας το ζεστό σαλέπι, είναι μία από τις στιγμές που μου έχουν μείνει έντονα από αυτό το ταξίδι.
Σήμερα δεν είχαμε κάτι άλλο συγκεκριμένο να κάνουμε είπαμε να πάμε στην Αγιά Σοφιά (η οποία ήταν στο πρόγραμμα της αυριανής ημέρας λόγω της έντονης βροχής που θα έριχνε).
Τι να γράψω για την Αγιά Σοφιά που δεν έχει γραφτεί ήδη; Tο σημαντικότερο μνημείο της Κωνσταντινούπολης. Ειδικά στους Έλληνες ορθόδοξους προκαλεί ιδιαίτερο δέος για ευνόητους λόγους. Από το 537 μέχρι το 1453 λειτουργούσε ως ορθόδοξος καθεδρικός ναός της πόλης, με εξαίρεση την περίοδο 1204–1261, κατά την οποία ήταν ρωμαιοκαθολικός ναός. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης μετατράπηκε σε ισλαμικό τέμενος, ενώ το 1934 μετατράπηκε σε μουσειακό χώρο (Ayasofya Müzesi).
Εκτός από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της, η Αγία Σοφία ξεχωρίζει επίσης για τον πλούσιο εσωτερικό διάκοσμό της, που ωστόσο υπέστη σοβαρές καταστροφές κυρίως από τους Τούρκους κατακτητές κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας. Ο τρούλος της Αγίας Σοφίας ήταν ο μεγαλύτερος τρούλος που υπήρχε σε ναό μέχρι να τον ξεπεράσει αυτός του Καθεδρικού της Φλωρεντίας.
Η Αγία Σοφία αποτελεί το σημαντικότερο βυζαντινό κατασκεύασμα και ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία του κόσμου.
Η είσοδος είναι 60 λίρες (γύρω στα 10 ευρώ).
Εικόνες από το εσωτερικό της. Οτιδήποτε βλέπετε με κίτρινο χρώμα είναι χρυσός.
Είναι στα αλήθεια πολύ εντυπωσιακή
Και στην Αγιά Σοφιά έργα συντήρησης.
Περίτεχνες θήρες.
Ο Βασίλης ακούγοντας πληροφορίες από το audio guide (και που μετά μου μετέφερε).
To “Mihrab” (ημικυκλική εσοχή που υπάρχει στο τείχος), που προστέθηκε μετά την κατάκτηση από τους Οθωμανούς και κοιτάζει προς τη Μέκκα.
Οι κύκλοι αυτοί αποτελούν το Ομφάλιο και σηματοδοτούν το σημείο όπου έγιναν οι στέψεις όλων των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. Τα σχήματα λέγεται ότι αντιπροσωπεύουν τον Ιησού και τους δώδεκα αποστόλους, καθώς και τα ουράνια σώματα του ηλιακού μας συστήματος. Αυτό ναι, είναι πολύ εντυπωσιακό.
Τώρα θα αναρωτιέστε τι είναι αυτή η τρύπα και γιατί βάζει η κυριούλα τον αντίχειρά της και τον στρίβει εκεί μέσα.
Αυτή λοιπόν είναι η «τρύπα του εξαδάχτυλου» όπου αν καταφέρεις να κάνεις μία ολόκληρη περιστροφή κάθε ευχή σου πραγματοποιείται. Ο θρύλος λέει ότι ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ενώ περιπλανιόταν στο κτίριο με έντονο πονοκέφαλο ακούμπησε το κεφάλι του σε αυτή τη στήλη και μετά από λίγο συνειδητοποίησε ότι ο πονοκέφαλος είχε φύγει.
Αυτά.
Στο επάνω διάζωμα του ναού.
Φωτογραφίες από το επάνω διάζωμα του ναού, από το παραθυράκι που έπρεπε να σηκωθείς στις μύτες για να καταφέρεις να φτάσεις. Η θέα προς το Μπλε Τζαμί. Τι όμορφη σύνθεση.
Επίσης από ένα διαφορετικό παράθυρο. Η θέα προς το Βόσπορο, την Κρήνη του Σουλτάνου Αχμετ ΙΙΙ (1728) και μέρος του παλατιού Τοπ Καπί. Πόσα μνημεία! H Κωνσταντινούπολη είναι από μόνη της ένα υπαίθριο μουσείο, όπου και αν στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις και από κάτι που μετρά αιώνες ιστορίας.
Μια ακόμη φωτογραφία από το επάνω διάζωμα.
Απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία.
Το μπλε τζαμί.
Το Seven Hills Hotel που είναι σε απόσταση μερικών μέτρων προσφέρει μια φανταστική θέα. Έτσι, αποφασίσαμε να ανέβουμε στην ταράτσα του για ένα καφέ και φυσικά για να θαυμάσουμε τη θέα.
Ακριβώς απέναντι από την είσοδο του ξενοδοχείου, ένα άλλο ξενοδοχείο, το «Four seasons», το οποίο είναι ένα από τα ομορφότερα κτίρια που είδα στην Πόλη. Πραγματικά είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα.
Επίσης με ανοιχτό το στόμα όμως έμεινα ανεβαίνοντας στην ταράτσα του «Seven Hills».
Κοιτάξτε τώρα εδώ τι συμβαίνει. Από τη μία μεριά η Αγία Σοφία, πιάτο.
Από την άλλη το Μπλε Τζαμί.
Από την άλλη ο Βόσπορος και οι ουρανοξύστες της Ασιατικής μεριάς...
Δε χόρταινα να χαζεύω την πανοραμική θέα και να βγάζω φωτογραφίες.
Τούρκικος καφές και φυσικά μπλακλαβάς. Απολαυστικότατα όλα.
Μερικές φωτογραφίες ακόμη.
Η Αγιά Σοφιά
Το Μπλε Τζαμί
Και το ξενοδοχείο Four Seasons που σας ανέφερα πριν.
Εξαιρετική θέα, μαγευτική! Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Έπειτα πήγαμε και πάλι στο Grand Bazaar. Εδώ αφιερώσαμε τουλάχιστον μια-δυο ώρες όπως το είχα στο πρόγραμμα και κάναμε κανονικά τα ψώνια μας. Πήρα ένα πολύ ωραίο μπρίκι για τον ελληνικό (ή τούρκικο) καφέ μου, πήραμε διάφορα εδέσματα για δώρα στους φίλους, πήραμε χύμα σαλέπι (που όπως σας ανέφερα ακόμα δεν έχω καταφέρει να φτιάξω σωστά) και διάφορα άλλα μπιχλμπίδια, κάνοντας μικρά παζάρια όπως επιβάλει η κουλτούρα τους. Πάντα να παζαρεύετε την τιμή, θα κερδίσετε έστω και για λίγες λίρες. Επίσης φάγαμε κι άλλο μπακλαβά, καθισμένοι σε κάτι σκαμπουδάκια μια σταλιά, εκεί στους διαδρόμους του παζαριού σε ένα τοσοδούλι καφέ.
Μου έπιασε την κουβέντα Τούρκος πωλητής, από τον οποίο πήραμε τους μπακλαβάδες για τους φίλους μας. Με ρώτησε από πού είμαι και αν η Αθήνα μοιάζει με την Κων/πολη. "Όχι, δε μοιάζει" του λέω. "Έχεις δει άλλη πόλη σαν την Κων/πολη;" με ρώτησε. "Η αλήθεια είναι πως όχι". "Τι πληθυσμό έχει η Αθήνα;" "Γύρω στα 4.000.000". Γούρλωσε τα μάτια. "Και όλη η Ελλάδα;". Περίπου 11.000.000". Μου λέει “η Κων/πολη μόνο έχει 15.000.000”. Ε, ναι ρε φίλε ήθελα να του πω, αφού παντρεύεστε από τα 20 και γεννάτε σαν τα κουνέλια. Ύστερα με τράβηξε σχεδόν με το ζόρι μέσα για να αγοράσω λουλούδια "for my girlfriend". "Δεν έχω", του λέω χαμογελώντας. "Nooooooo", μου λέει, "αποκλείεται!". "Γιατί;" του λέω; "Ξέρω", μου λέει, "ότι στην Ελλάδα όσοι δεν είστε παντρεμένοι έχετε κοπέλα". Ναι, στην Ελλάδα και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ήθελα να του πω. Είχε πλάκα ο τύπος.
Μας έκανε καλύτερη τιμή για τα δώρα, μου έδωσε το χέρι χαμογελαστός και συνεχίσαμε τα ψώνια μας.
Σειρά μετά είχε το Spice Bazaar (Mısır Çarşısı), ή αλλιώς Αιγυπτιακό Παζάρι Μπαχαρικών το οποίο απείχε μόνο 8 λεπτά με τα πόδια από το Grand Bazaar.
Στο Spice Bazaar μπορείτε να βρείτε μπαχάρια, τσάι και άλλα βότανα, μυρωδικά, γλυκά κ.α. Επίσης κι εδώ υπάρχουν καφενεία και μικρά εστιατόρια.
Το παζάρι λειτουργεί από το 1664. Είναι πολύ μικρότερο του Μεγάλου Παζαριού και μπορείτε να το δείτε όλο σε μισή ώρα. Είναι ανοικτό επτά ημέρες την εβδομάδα.
Πετύχαμε και τον Darth Sidious των Sith.
Και ένα μαγαζάκι με την ονομασία "Aladdin". Με την ίδια γραμματοσειρά της Disney. Ξέρει από marketing ;-)
Αλλά και την "Ελληνική αγορά του Γιάννη"!
Στο spice bazaar πήραμε λίγο ακόμα σαλέπι για δώρο από ένα κατάστημα που ο φίλτατος ιδιοκτήτης μας μιλούσε σε μερικά σπαστά ελληνικά. "Καλημέρα-καλησπέρα... Lukum, lukum!" Μας κέρασε λουκούμι, είπαμε μερικές κουβέντες ακόμα και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Στο δρόμο λίγο έξω από το Spice Bazaar αγοράσαμε μία επιπλέον ομπρέλα γιατί είχαμε μόνο μία. Πήραμε μία διάφανη, την οποία κρατούσαν και πολλοί άλλοι γενικά.
Ευτυχώς δεν έβρεχε πολύ. Σε αυτό ήμασταν τυχεροί. Κατευθυνόμαστε για φαγητό στο εστιατόριο "Kybelle", στην περιοχή του Σουλταναχμέτ, πολύ κοντά στην πλατεία.
Το συγκεκριμένο εστιατόριο μας ενθουσίασε για πολλούς λόγους. Λογικότατες τιμές, εύκολη πρόσβαση, όμορφη folklore διακόσμηση με δεκάδες φαναράκια στην οροφή, πολλές επιλογές στο μενού, γρήγορο service. Όλα ήταν άψογα.
Μπαίνοντας στο εστιατόριο, η μουσική έπαιζε χαμηλά Νίκο Βέρτη... Ο Βέρτης δεν είναι του γούστου μας αλλά είχε ενδιαφέρον που ακουγόταν ελληνική μουσική. Μετά έπαιξε και Αλεξίου, ανάμεσα σε διάφορες άλλες ανατολίτικες μουσικές.
Minimal δεν το λες. Καλύτερα Δεν είναι του στυλ μου!
Πήραμε "για τη μέση" μια ποικιλία με διάφορα εδέσματα. Χούμους, τζατζίκι, χόρτα, ντολμαδάκια κ.α. Τα συνοδεύουν με αυτή την τεράστια πίτα που βλέπετε. Κόβεις, βουτάς, τρως. Νιώσαμε χορτασμένοι και μόνο από την πίτα με τα ορεκτικά, αλλά είχαμε παραγγείλει κι ένα πεϊνερλί με τυρί και σπανάκι και μια μικρή vegetarian pizza. Η pizza έμεινε η μισή, αφού είχαμε σκάσει.
Φεύγοντας, ακούσαμε το "σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία" από το διπλανό εστιατόριο. Όμορφες μελωδίες... Όμορφη βραδιά.
Η γειτονιά που βρίσκεται το εστιατόριο.
Λίγο παραδίπλα, το εστιατόριο "Medusa". Γιατί Μέδουσα; Γιατί λίγο πιο δίπλα είναι η Βασιλική Κινστέρνα (την οποία θα επισκεφτούμε το επόμενο πρωί).
Στο εστιατόριο Kybele φάγαμε και το μεσημέρι της επόμενης ημέρας γιατί μας άρεσε πολύ (τώρα που το βρήκαμε, δεν είμαστε για πειράματα). Κρίμα που δεν ήξερα ότι είναι και ξενοδοχείο με πανέμορφα δωμάτια, που ξεκινούν από 47 ευρώ τη βραδιά. Την επόμενη φορά.
Έτσι τέλειωσε και η 2η ημέρα μας.
Τρίτη πρωί, 8:30 π.μ. H θέα από τον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου που σέρβιραν πρωινό ήταν πολύ όμορφη.
Το πρωινό μπορεί να ήταν λιτό, αλλά ξεκινώντας τη μέρα σου κοιτώντας τα καράβια στο Βόσπορο πόσο μπορεί να σε ενοχλήσει αυτό; (Εκτός από τα καράβια στο Βόσπορο βέβαια βλέπαμε και τη μπουγάδα του απέναντι).
Η σημερινή ημέρα ξεκινούσε με επίσκεψη στο Φανάρι, στη συνοικία Balat. Εκεί, θα κάναμε μια επίσκεψη το Πατριαρχείο, θα θαυμάζαμε τη Μεγάλη του Γένους σχολή και θα χανόμασταν στα στενά πριν ανηφορίσουμε για τη Μονή Χώρας.
Περνώντας τη διάβαση στο νότιο κομμάτι της πόλης, κάτω από το ξενοδοχείο μας, για να πάρουμε το λεωφορείο για το Φανάρι.
Τι; Όχι; Οι χάρτες στο κινητό του Βασίλη έλεγαν ότι τελικά από την άλλη μεριά είναι η σωστή στάση, από εκεί που ήρθαμε. Ξανά πίσω λοιπόν.
Για να μη σας τα πολυλογώ, φάγαμε μισή ώρα περιμένοντας ένα λεωφορείο που δεν πέρασε ποτέ γιατί προφανώς περνούσε από την απέναντι μεριά της διάβασης, όπως ξεκινήσαμε στην αρχή να πηγαίνουμε. Αυτά παθαίνεις όταν βασίζεσαι μόνο στην τεχνολογία και δεν έχεις και λίγο την αίσθηση του προσανατολισμού. Προφανώς και έπρεπε να περάσουμε τη διάβαση και να πάρουμε το λεωφορείο από τη μεριά της παραλίας. Αφού το Φανάρι είναι εδώ:
Εμείς ήμασταν νοτιοανατολικά στην εικόνα που βλέπετε οπότε το λεωφορείο θα μας πήγαινε περιμετρικά της χερσονήσου.
Κατευθείαν σταματάω ταξί γιατί δεν ήθελα να χάσουμε άλλο χρόνο.
“Fener”, λέω στον ταξιτζή. Κάτι με ρώτησε στα Τούρκικα, μάλλον ότι θα πρέπει να περάσουμε απέναντι και να κάνουμε αναστροφή. Επειδή δεν πρόκειται να βγάζαμε άκρη με τα τουρκοαγγλικά, βγάζω το κινητό και του δείχνω στο χάρτη που θέλω να πάμε. Βάζει τα γυαλιά πρεσβυωπίας, κοιτάει το κινητό από απόσταση και μου κάνει νόημα ότι κατάλαβε. Πάλι καλά.
Στη διαδρομή είχα το νου μου στο ταξίμετρο. Είχα ακούσει για διάφορες μπαγαμποντιές των ταξιτζήδων στην Κωνσταντινούπολη και δεν ήθελα να μας κλέψουν. Παρόλα αυτά ο οδηγός ήταν τυπικότατος. Πληρώσαμε γύρω στις 40-50 λίρες (7-8 ευρώ, μια χαρά δηλαδή). Είπα στον άνθρωπο ένα teşekkür ederim και βγήκαμε από το ταξί, το οποίο μας άφησε ακριβώς σε αυτό το σημείο:
Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα την ιδιαιτερότητα και το χαρακτήρα της περιοχής.
Περνάμε απέναντι και ανηφορίζουμε.
Στο Πατριαρχείο υπάρχει κιόσκι με φύλακα. Όμως δε χρειάζεται να πληρώσετε κάτι, δεν έχει είσοδο. Εγώ δεν τον θυμόμουν αυτό και κοντοστάθηκα λίγο μέχρι που μας έκανε νόημα ο άνθρωπος να περάσουμε.
Στον προαύλιο χώρο του Πατριαρχείου.
Μέσα στο Πατριαρχείο.
Μαζί με εμάς είχαν επισκεφτεί το Πατριαρχείο και γκρουπ Γερμανών ορθόδοξων παπάδων και καλογριών. Κάποια στιγμή άρχισαν να ψέλνουν όλοι μαζί το "τη υπερμάχω" στα γερμανικά το οποίο ακουγόταν τόσο σουρεάλ όσο φαντάζεστε. Δεν τους βγήκε η κορώνα στο "ἵνα κράζω σοί" και σταμάτησαν εκεί. Επειγόντως μαθήματα φωνητικής πίσω στη Γερμανία.
Μετά το Πατριαρχείο (που ομολογουμένως δεν ήταν τόσο μεγαλοπρεπές όσο το περίμενα) αρχίζαμε να ανηφορίζουμε προς τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, περνώντας από πανέμορφα στενά με χρωματιστά, παλιά κτίρια. Η γειτονιά του Φαναρίου και γενικότερα η ευρύτερη περιοχή του Μπαλατ είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που μπορεί να δει κάποιος στην Κων/πολη.
Γραφικό καφέ με τη γατούλα να είναι ξεκάθαρα το αφεντικό της επιχείρησης.
Μερικές εικόνες ακόμα από τα στενά του Μπαλάτ, πριν φτάσουμε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή.
Στις φτωχογειτονιές του Μπαλάτ μπορεί κάποιος να πάρει μια γεύση της πιο αυθεντικής Κων/πολης. Βέβαια στις φτωχογειτονιές αυτές ακούγεται ότι μένουν κάτι εκατομμυριούχοι, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύει.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι οι τουρκικές σημαίες, οι οποίες βρίσκονται παντού στην πόλη, στα μπαλκόνια, σε σχοινιά στους δρόμους, σε πάρκα. Ενώ σε πολλές χώρες της Ευρώπης η σημαία θεωρείται ακροδεξιό σύμβολο (στη Γαλλία π.χ. δεν τη χρησιμοποιούν καν στις παρελάσεις, παρά μόνο κορδελίτσες με τα χρώματα της σημαίας) στην Τουρκία συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι Τούρκοι το θεωρούν μάλλον σύμβολο πατριωτισμού.
Σε κάθε περίπτωση τα στενά του χαοτικού Μπαλάτ είναι γραφικότατα. Θαυμάστε τα όμορφα οθωμανικά κτίρια που, ακόμα κι αν πολλά είναι ακατοίκητα και εγκαταλειμμένα, αυτό προσθέτει κάτι στη συνολική αύρα της συνοικίας. Στο Φανάρι έβγαλα μερικές από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες σε συνδυασμό με το Cihangir.
Πλησιάζουμε.
Και φτάσαμε!
Η Μεγάλη του Γένους Σχολή αποκαλείται συχνά και Κόκκινο Κάστρο λόγω της εξωτερικής εμφάνισης και χρώματος του κτιρίου, το οποίο ομολογουμένως είναι πολύ εντυπωσιακό.
Η σχολή επανιδρύθηκε μετά την Άλωση Κωνσταντινουπόλεως (ως συνέχεια της Οικουμενικής Πατριαρχικής Σχολής που ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο) από τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, ως ανασυγκρότηση της διαλυμένης Πατριαρχικής Ακαδημίας. Αποτελεί ουσιαστικά την ιστορική συνέχεια της Πατριαρχικής Σχολής που ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα. Είναι το αρχαιότερο σε λειτουργία εκπαιδευτικό ίδρυμα του Ελληνισμού. Αποτελούσε την σημαντικότερη σχολή της Κων/πολης. Τα πρωτεία της αμφισβητήθηκαν μόνο όταν ιδρύθηκαν οι εξαίρετες σχολές του Πέραν, του Ζωγράφειου και του Ζαππείου.
Στο θόλο πάνω από το κεντρικό κτίριο στεγάζεται το αστρονομικό παρατηρητήριο της Σχολής, που διαθέτει ένα παλιό τηλεσκόπιο.
Η Σχολή λειτουργεί και σήμερα. Ή τουλάχιστον έτσι διάβασα... Γιατί εμάς μας φάνηκε κλειστή. Παρόλο που και εδώ στο forum είδα φωτογραφίες από τις αίθουσες της σχολής. Μήπως έπρεπε να χτυπήσουμε; Η καγκελόπορτα πάντως ήταν κλειδωμένη με λουκέτο.
Γατάκι έξω από τη Σχολή
Καθώς είστε έξω από τη σχολή, γυρίστε και κοιτάξτε λίγο προς τα πίσω. Θα έχετε μια πολύ ωραία θέα προς τον Κεράτειο και τα παλιά σπίτια του Μπαλάτ.
Φανταστική θέα.
Τι σας έλεγα για τις σημαίες;
Αφήνοντας πίσω τη σχολή, παίρνουμε το δρόμο για τη Μονή Χώρας, που απέχει γύρω στα 20 λεπτά με τα πόδια.
Περνώντας από γειτονιές όπως αυτή...
Σε αυτή τη γειτονιά περίπου, περάσαμε έξω από ένα φούρνο-ζαχαροπλαστείο που στη βιτρίνα είχε αραδιάσει ταψιά με μπακλαβά σε όλους τους τύπους. Μη φανταστείτε κάποιο luxury μαγαζί όπως αυτά στην Istiklal. Στο Φανάρι είμαστε. Το μαγαζάκι του έμοιαζε περισσότερο σα να έχει βγει από ελληνική ταινία του '50, πλήρως ενσωματωμένο στη γειτονιά που ήμασταν. Ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης μας είδε και μας χαμογέλασε. Μπήκαμε μέσα λέγοντας "hello", μπας και... Και κάτι κουτσοαγγλικά τα ήξερε τελικά παρόλο που δεν ήταν πολύ νέος σε ηλικία. Έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να του πούμε ότι θέλουμε 2 από αυτό και 1 από αυτό... Και μας είπε πώς να το του πούμε, "one, two, three...bir, iki, üç!" χαμογελώντας. Έτσι πήγα στη βιτρίνα και του έδειξα το γλυκό που θέλαμε, δείχνοντάς του με τα δάχτυλά πόσα κομμάτια. Μας τα έβαλε σε πλαστικά κουτάκια, τα τρύπησε με οδοντογλυφίδα και τα φάγαμε στο δρόμο. Ο άνθρωπος ήταν φουλ στη θετική ενέργεια, τρομερός. Επίσης πρέπει να σας πω ότι από εδώ έφαγα μάλλον τον καλύτερο μπακλαβά του ταξιδιού. Ήταν πραγματικά λουκούμι, δεν άκουγες το παραμικρό κρατς στο φύλλο και φυσικά κολυμπούσε στο μέλι. Από κάτι τέτοια μικρά συνοικιακά τρως τα καλύτερα τελικά.
Σχεδόν φτάσαμε.
Ήμασταν αρκετά άτυχοι καθώς ολόκληρη η Μονή εξωτερικά ήταν υπό αποκατάσταση αλλά και εσωτερικά οι μισοί χώροι το ίδιο.
Παρόλα αυτά, βγάλαμε εισιτήριο για να δούμε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά ψηφιδωτά που υπάρχουν όπως είχα διαβάσει. Πήραμε και ένα audio guide που σου εξηγούσε τι αναπαριστούν οι τοιχογραφίες. Γενικά ήταν όλο πολύ ενδιαφέρον και τα ψηφιδωτά όντως αρκετά εντυπωσιακά.
Η Μονή της Χώρας, γνωστή σήμερα ως Καριγιέ Τζαμί (τουρκ. Kariye Camii ή Kariye Müzesi), υπήρξε ελληνικό χριστιανικό μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί κατά το 16ο αιώνα. Από το 1958 λειτουργεί ως μουσείο.
Μερικές φωτογραφίες από το εσωτερικό και τα ψηφιδωτά της Μονής.
Λεπτομέρεια
Η Μονή...και οι σκαλωσιές.
Συμπαθητικά ήταν στη Μονή αλλά μεσημέριασε και ήταν ώρα για φαγητό.
Στην περιοχή που βρισκόμασταν το εστιατόριο Asitane ήταν μονόδρομος αφού όλοι μου οι γνωστοί που έχουν πάει στην Κων/πολη μου το πρότειναν. Επίσης αναφερόταν αρκετές φορές κι εδώ στο forum. Έτσι κατευθυνθήκαμε δεξιά της Μονής, στο 1 λεπτό απόσταση με τα πόδια και βρήκαμε το εστιατόριο.
Το εστιατόριο έχει παραδοσιακή Οθωμανική κουζίνα και από τη στιγμή που θα μπεις αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για εστιατόριο υψηλών προδιαγραφών και ποιότητας.
Μοιραστήκαμε μια σούπα αμυγδάλου
Εγώ πήρα ψητό μήλο με ρύζι και διάφορα μυρωδικά.
Ενώ ο Βασίλης πήρε το παρακάτω πιάτο με κοτόπουλο και ξηρούς καρπούς.
Να είμαι ειλικρινής δεν ενθουσιαστήκαμε με το φαγητό. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τόσο ψαγμένες γεύσεις και μας ξένισε κάπως. Όμως ίσως ήταν αποτυχημένες οι επιλογές των πιάτων οπότε αν ξαναβρεθώ στην Κωνσταντινούπολη είμαι διατεθειμένος να του δώσω άλλη μια ευκαιρία.
Φεύγουμε από το εστιατόριο και τη Μονή και επιστρέφουμε στο Σουλταναχμετ.
Μια τελευταία φωτογραφία με θέα το Balat και τη Μεγάλη του Γένους Σχολή στο βάθος.
Παίρνουμε το λεωφορείο από στάση που βρίσκεται πολύ κοντά στα Θεοδοσιανά Τείχη (ή Πύλη της Αδριανουπόλεως).
Μπαίνουμε στο λεωφορείο αλλά βλέπουμε ότι η istanbulkart δεν είχε υπόλοιπο, οπότε ξανακατεβαίνουμε και πεταγόμαστε στο περίπτερο εκεί κοντά που έγραφε ότι κάνει φορτώνεις την κάρτα. Η συνεννόηση με τον άνθρωπο στο κιόσκι ήταν αρκετά αστεία. Πώς να του εξηγήσεις ότι θες να βάλεις 15 λίρες σε κάθε κάρτα;. Κρατάω τις κάρτες λοιπόν στα χέρια μου, μία σε κάθε χέρι. Του δείχνω τη μία και του λέω "fifteen" και κάνω το ίδιο ακριβώς και με την κάρτα στο άλλο χέρι. Με κοιτάει και μου κάνει νόημα "περίμενε". Βγάζει δύο 15λιρα. Κρατούσε από ένα σε κάθε χέρι ξεχωριστά, κάνοντάς μου νόημα αν αυτό εννοώ. "Εβετ!" του λέω. Κι έτσι εξετελέσθη και αυτή η αποστολή, βέβαια θα μπορούσα να είχα κοιτάξει στο internet πώς είναι το "15" και να μη χρειαστεί όλη αυτή η παντομίμα.
Το επόμενο λεωφορείο πέρασε σχεδόν αμέσως. Ευτυχώς γιατί είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Στο λεωφορείο, ο οδηγός ήταν λίγο φωνακλάς και κάθε φορά που έμπαινε μέσα κόσμος γκάριζε να προχωρήσουν προς το βάθος για να χωρέσουν όλοι. Η αλήθεια είναι ότι γινόταν της τρελής βέβαια.
Περάσαμε ακριβώς έξω από το Υδραγωγείο του Ουάλεντος (Valens Aqueduct - Bozdoğan Kemeri). Παρόλο που το είχα βάλει στο πρόγραμμα είχα πιστέψει ότι δε θα το δούμε γιατί αποφασίσαμε να γυρίσουμε με το λεωφορείο. Δεν ήξερα ότι περνάει απ’ έξω οπότε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Κατεβήκαμε στην επόμενη στάση, η οποία τυχαία ήταν και 1 στάση πριν από τη στάση που θα κατεβαίναμε ούτως ή άλλως.
Στο σημείο που βρισκόμαστε βλέπουμε τμήμα του Υδραγωγείου κοντά στο πάρκο Sarachane, επί της λεωφόρου Ατατουρκ.
Η κατασκευή του Υδραγωγείου ξεκίνησε επί αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου και ήταν μέρος μεγάλης υδραγωγικής εγκαταστάσεως για την τροφοδοσία της παλιάς πόλης με νερό. Είχε μήκος πάνω από 1 χλμ, από τα οποία σήμερα σώζονται περίπου 921 μέτρα.
Λίγο πιο δίπλα βρίσκεται το Τέμενος Şehzade
Στην αυλή του οποίου βρίσκεται ένα μικρό κοιμητήριο όπου μπόρεσα και έβγαλα μερικές φωτογραφίες από το πεζοδρόμιο, περνώντας τη μηχανή μέσα από τα κάγκελα.
Γυρίσαμε στο Σουλταναχμέτ με τα πόδια σε μια διαδρομή περίπου μισής ώρας. Ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει, ή ήταν εντελώς ανεπαίσθητη.
Στη διαδρομή, περάσαμε έξω από το τμήμα Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης.
Σε αυτό το σημείο νιώσαμε μια κούραση και πήραμε το τραμ από τη στάση Laleli – Üniversite. Σε 3 στάσεις, είχαμε φτάσει στο Σουλταναχμέτ.
Φτάνοντας, πήραμε ζεστό σαλέπι από ένα μικρό κιόσκι, το οποίο ήταν απλά υπέροχο. Η μικρή βόλτα που κάναμε στην πλατεία η οποία γυάλιζε από την ελαφριά βροχή, κρατώντας την ομπρέλα και πίνοντας το ζεστό σαλέπι, είναι μία από τις στιγμές που μου έχουν μείνει έντονα από αυτό το ταξίδι.
Σήμερα δεν είχαμε κάτι άλλο συγκεκριμένο να κάνουμε είπαμε να πάμε στην Αγιά Σοφιά (η οποία ήταν στο πρόγραμμα της αυριανής ημέρας λόγω της έντονης βροχής που θα έριχνε).
Τι να γράψω για την Αγιά Σοφιά που δεν έχει γραφτεί ήδη; Tο σημαντικότερο μνημείο της Κωνσταντινούπολης. Ειδικά στους Έλληνες ορθόδοξους προκαλεί ιδιαίτερο δέος για ευνόητους λόγους. Από το 537 μέχρι το 1453 λειτουργούσε ως ορθόδοξος καθεδρικός ναός της πόλης, με εξαίρεση την περίοδο 1204–1261, κατά την οποία ήταν ρωμαιοκαθολικός ναός. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης μετατράπηκε σε ισλαμικό τέμενος, ενώ το 1934 μετατράπηκε σε μουσειακό χώρο (Ayasofya Müzesi).
Εκτός από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της, η Αγία Σοφία ξεχωρίζει επίσης για τον πλούσιο εσωτερικό διάκοσμό της, που ωστόσο υπέστη σοβαρές καταστροφές κυρίως από τους Τούρκους κατακτητές κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας. Ο τρούλος της Αγίας Σοφίας ήταν ο μεγαλύτερος τρούλος που υπήρχε σε ναό μέχρι να τον ξεπεράσει αυτός του Καθεδρικού της Φλωρεντίας.
Η Αγία Σοφία αποτελεί το σημαντικότερο βυζαντινό κατασκεύασμα και ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία του κόσμου.
Η είσοδος είναι 60 λίρες (γύρω στα 10 ευρώ).
Εικόνες από το εσωτερικό της. Οτιδήποτε βλέπετε με κίτρινο χρώμα είναι χρυσός.
Είναι στα αλήθεια πολύ εντυπωσιακή
Και στην Αγιά Σοφιά έργα συντήρησης.
Περίτεχνες θήρες.
Ο Βασίλης ακούγοντας πληροφορίες από το audio guide (και που μετά μου μετέφερε).
To “Mihrab” (ημικυκλική εσοχή που υπάρχει στο τείχος), που προστέθηκε μετά την κατάκτηση από τους Οθωμανούς και κοιτάζει προς τη Μέκκα.
Οι κύκλοι αυτοί αποτελούν το Ομφάλιο και σηματοδοτούν το σημείο όπου έγιναν οι στέψεις όλων των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. Τα σχήματα λέγεται ότι αντιπροσωπεύουν τον Ιησού και τους δώδεκα αποστόλους, καθώς και τα ουράνια σώματα του ηλιακού μας συστήματος. Αυτό ναι, είναι πολύ εντυπωσιακό.
Τώρα θα αναρωτιέστε τι είναι αυτή η τρύπα και γιατί βάζει η κυριούλα τον αντίχειρά της και τον στρίβει εκεί μέσα.
Αυτή λοιπόν είναι η «τρύπα του εξαδάχτυλου» όπου αν καταφέρεις να κάνεις μία ολόκληρη περιστροφή κάθε ευχή σου πραγματοποιείται. Ο θρύλος λέει ότι ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ενώ περιπλανιόταν στο κτίριο με έντονο πονοκέφαλο ακούμπησε το κεφάλι του σε αυτή τη στήλη και μετά από λίγο συνειδητοποίησε ότι ο πονοκέφαλος είχε φύγει.
Αυτά.
Στο επάνω διάζωμα του ναού.
Φωτογραφίες από το επάνω διάζωμα του ναού, από το παραθυράκι που έπρεπε να σηκωθείς στις μύτες για να καταφέρεις να φτάσεις. Η θέα προς το Μπλε Τζαμί. Τι όμορφη σύνθεση.
Επίσης από ένα διαφορετικό παράθυρο. Η θέα προς το Βόσπορο, την Κρήνη του Σουλτάνου Αχμετ ΙΙΙ (1728) και μέρος του παλατιού Τοπ Καπί. Πόσα μνημεία! H Κωνσταντινούπολη είναι από μόνη της ένα υπαίθριο μουσείο, όπου και αν στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις και από κάτι που μετρά αιώνες ιστορίας.
Μια ακόμη φωτογραφία από το επάνω διάζωμα.
Απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία.
Το μπλε τζαμί.
Το Seven Hills Hotel που είναι σε απόσταση μερικών μέτρων προσφέρει μια φανταστική θέα. Έτσι, αποφασίσαμε να ανέβουμε στην ταράτσα του για ένα καφέ και φυσικά για να θαυμάσουμε τη θέα.
Ακριβώς απέναντι από την είσοδο του ξενοδοχείου, ένα άλλο ξενοδοχείο, το «Four seasons», το οποίο είναι ένα από τα ομορφότερα κτίρια που είδα στην Πόλη. Πραγματικά είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα.
Επίσης με ανοιχτό το στόμα όμως έμεινα ανεβαίνοντας στην ταράτσα του «Seven Hills».
Κοιτάξτε τώρα εδώ τι συμβαίνει. Από τη μία μεριά η Αγία Σοφία, πιάτο.
Από την άλλη το Μπλε Τζαμί.
Από την άλλη ο Βόσπορος και οι ουρανοξύστες της Ασιατικής μεριάς...
Δε χόρταινα να χαζεύω την πανοραμική θέα και να βγάζω φωτογραφίες.
Τούρκικος καφές και φυσικά μπλακλαβάς. Απολαυστικότατα όλα.
Μερικές φωτογραφίες ακόμη.
Η Αγιά Σοφιά
Το Μπλε Τζαμί
Και το ξενοδοχείο Four Seasons που σας ανέφερα πριν.
Εξαιρετική θέα, μαγευτική! Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Έπειτα πήγαμε και πάλι στο Grand Bazaar. Εδώ αφιερώσαμε τουλάχιστον μια-δυο ώρες όπως το είχα στο πρόγραμμα και κάναμε κανονικά τα ψώνια μας. Πήρα ένα πολύ ωραίο μπρίκι για τον ελληνικό (ή τούρκικο) καφέ μου, πήραμε διάφορα εδέσματα για δώρα στους φίλους, πήραμε χύμα σαλέπι (που όπως σας ανέφερα ακόμα δεν έχω καταφέρει να φτιάξω σωστά) και διάφορα άλλα μπιχλμπίδια, κάνοντας μικρά παζάρια όπως επιβάλει η κουλτούρα τους. Πάντα να παζαρεύετε την τιμή, θα κερδίσετε έστω και για λίγες λίρες. Επίσης φάγαμε κι άλλο μπακλαβά, καθισμένοι σε κάτι σκαμπουδάκια μια σταλιά, εκεί στους διαδρόμους του παζαριού σε ένα τοσοδούλι καφέ.
Μου έπιασε την κουβέντα Τούρκος πωλητής, από τον οποίο πήραμε τους μπακλαβάδες για τους φίλους μας. Με ρώτησε από πού είμαι και αν η Αθήνα μοιάζει με την Κων/πολη. "Όχι, δε μοιάζει" του λέω. "Έχεις δει άλλη πόλη σαν την Κων/πολη;" με ρώτησε. "Η αλήθεια είναι πως όχι". "Τι πληθυσμό έχει η Αθήνα;" "Γύρω στα 4.000.000". Γούρλωσε τα μάτια. "Και όλη η Ελλάδα;". Περίπου 11.000.000". Μου λέει “η Κων/πολη μόνο έχει 15.000.000”. Ε, ναι ρε φίλε ήθελα να του πω, αφού παντρεύεστε από τα 20 και γεννάτε σαν τα κουνέλια. Ύστερα με τράβηξε σχεδόν με το ζόρι μέσα για να αγοράσω λουλούδια "for my girlfriend". "Δεν έχω", του λέω χαμογελώντας. "Nooooooo", μου λέει, "αποκλείεται!". "Γιατί;" του λέω; "Ξέρω", μου λέει, "ότι στην Ελλάδα όσοι δεν είστε παντρεμένοι έχετε κοπέλα". Ναι, στην Ελλάδα και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ήθελα να του πω. Είχε πλάκα ο τύπος.
Μας έκανε καλύτερη τιμή για τα δώρα, μου έδωσε το χέρι χαμογελαστός και συνεχίσαμε τα ψώνια μας.Σειρά μετά είχε το Spice Bazaar (Mısır Çarşısı), ή αλλιώς Αιγυπτιακό Παζάρι Μπαχαρικών το οποίο απείχε μόνο 8 λεπτά με τα πόδια από το Grand Bazaar.
Στο Spice Bazaar μπορείτε να βρείτε μπαχάρια, τσάι και άλλα βότανα, μυρωδικά, γλυκά κ.α. Επίσης κι εδώ υπάρχουν καφενεία και μικρά εστιατόρια.
Το παζάρι λειτουργεί από το 1664. Είναι πολύ μικρότερο του Μεγάλου Παζαριού και μπορείτε να το δείτε όλο σε μισή ώρα. Είναι ανοικτό επτά ημέρες την εβδομάδα.
Πετύχαμε και τον Darth Sidious των Sith.
Και ένα μαγαζάκι με την ονομασία "Aladdin". Με την ίδια γραμματοσειρά της Disney. Ξέρει από marketing ;-)
Αλλά και την "Ελληνική αγορά του Γιάννη"!
Στο spice bazaar πήραμε λίγο ακόμα σαλέπι για δώρο από ένα κατάστημα που ο φίλτατος ιδιοκτήτης μας μιλούσε σε μερικά σπαστά ελληνικά. "Καλημέρα-καλησπέρα... Lukum, lukum!" Μας κέρασε λουκούμι, είπαμε μερικές κουβέντες ακόμα και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Στο δρόμο λίγο έξω από το Spice Bazaar αγοράσαμε μία επιπλέον ομπρέλα γιατί είχαμε μόνο μία. Πήραμε μία διάφανη, την οποία κρατούσαν και πολλοί άλλοι γενικά.
Ευτυχώς δεν έβρεχε πολύ. Σε αυτό ήμασταν τυχεροί. Κατευθυνόμαστε για φαγητό στο εστιατόριο "Kybelle", στην περιοχή του Σουλταναχμέτ, πολύ κοντά στην πλατεία.
Το συγκεκριμένο εστιατόριο μας ενθουσίασε για πολλούς λόγους. Λογικότατες τιμές, εύκολη πρόσβαση, όμορφη folklore διακόσμηση με δεκάδες φαναράκια στην οροφή, πολλές επιλογές στο μενού, γρήγορο service. Όλα ήταν άψογα.
Μπαίνοντας στο εστιατόριο, η μουσική έπαιζε χαμηλά Νίκο Βέρτη... Ο Βέρτης δεν είναι του γούστου μας αλλά είχε ενδιαφέρον που ακουγόταν ελληνική μουσική. Μετά έπαιξε και Αλεξίου, ανάμεσα σε διάφορες άλλες ανατολίτικες μουσικές.
Minimal δεν το λες. Καλύτερα
Δεν είναι του στυλ μου!
Πήραμε "για τη μέση" μια ποικιλία με διάφορα εδέσματα. Χούμους, τζατζίκι, χόρτα, ντολμαδάκια κ.α. Τα συνοδεύουν με αυτή την τεράστια πίτα που βλέπετε. Κόβεις, βουτάς, τρως. Νιώσαμε χορτασμένοι και μόνο από την πίτα με τα ορεκτικά, αλλά είχαμε παραγγείλει κι ένα πεϊνερλί με τυρί και σπανάκι και μια μικρή vegetarian pizza. Η pizza έμεινε η μισή, αφού είχαμε σκάσει.
Φεύγοντας, ακούσαμε το "σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία" από το διπλανό εστιατόριο. Όμορφες μελωδίες... Όμορφη βραδιά.
Η γειτονιά που βρίσκεται το εστιατόριο.
Λίγο παραδίπλα, το εστιατόριο "Medusa". Γιατί Μέδουσα; Γιατί λίγο πιο δίπλα είναι η Βασιλική Κινστέρνα (την οποία θα επισκεφτούμε το επόμενο πρωί).
Στο εστιατόριο Kybele φάγαμε και το μεσημέρι της επόμενης ημέρας γιατί μας άρεσε πολύ (τώρα που το βρήκαμε, δεν είμαστε για πειράματα). Κρίμα που δεν ήξερα ότι είναι και ξενοδοχείο με πανέμορφα δωμάτια, που ξεκινούν από 47 ευρώ τη βραδιά. Την επόμενη φορά.
Έτσι τέλειωσε και η 2η ημέρα μας.
