georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Ημέρα 3η
Τα προγνωστικά του καιρού που έδειχναν το κύμα κακοκαιρίας να κατευθύνεται προς την Τουρκία έπεσαν μέσα κι έτσι βγαίνοντας από το ξενοδοχείο το πρωί έβρεχε καταρρακτωδώς. Έτσι το πήγε σχεδόν μέχρι το μεσημέρι. Μετά, η δυνατή βροχή σταμάτησε και αρκέστηκε σε ένα συνεχές ψιλοβρόχι μέχρι το βράδυ που δε μας ενοχλούσε ιδιαίτερα, αν και ομολογουμένως το να κρατάς την ομπρέλα μαζί με την κάμερα είναι μια μικρή ταλαιπωρία. Το πρωί με τη βροχή (συν μια μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας και αρκετό αέρα) εμείς επισκεφτήκαμε διάφορα αξιοθέατα, όπως είχα τροποποιήσει το πρόγραμμα κι έτσι οι μόνες στιγμές που φάγαμε κρύο και βροχή ήταν όταν μετακινούμασταν από το ένα αξιοθέατο στο άλλο.
Πρώτη στάση το Μπλε Τζαμί (ή Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ, ή Αχμέτ Τζαμί, ή Αχμετιέ Τζαμί (στα τούρκικα Sultanahmet Camii).
Είναι το μεγαλύτερο Τζαμί στην Κων/πολη και θεωρείται από πολλούς το ωραιότερο καθώς και ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως.
Χτίστηκε μεταξύ 1609 και 1616 με διαταγή του σουλτάνου Αχμέτ Α' -από τον οποίο πήρε και το όνομά του- όταν αυτός ήταν σε ηλικία 20 ετών. Δεν πρόλαβε όμως να το χαρεί πολύ λόγω του θανάτου του ένα μόλις χρόνο μετά το άνοιγμα των θυρών του. Μάλιστα, έχει ταφεί μέσα στο τζαμί. Χτίστηκε στο κέντρο της νοτιοδυτικής πλευράς του ιπποδρόμου επίτηδες απέναντι από την Αγία Σοφία, έτσι ώστε να δεσπόζει κατά την προσέγγιση των πλοίων.
Έγινε γνωστό στη Δύση σαν "Μπλε Τζαμί" λόγω της κυριαρχίας του μπλε χρώματος στην εσωτερική του διακόσμηση.
Για να μπεις στο τζαμί πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια σου και να βάλεις σε νάιλον σακουλάκια κρατώντας τα μαζί σου. Το τζαμί έχει κάτω μοκέτα και με αυτόν τον τρόπο την κρατούν καθαρή. Ξενερώσαμε λίγο με όλο αυτό η αλήθεια είναι, γιατί έβρεχε, κρατούσαμε ομπρέλες και τσάντες, είχε αρκετό κόσμο και γενικά ήταν λίγο άβολα. Επίσης ήταν πολύ εύκολο να πατήσεις κάπου και να βραχούν οι κάλτσες σου με όλη αυτή τη βροχή, καθώς εκεί που έπρεπε (στην έξοδο κυρίως) να αλλάξεις δεν υπήρχε στέγαστρο. Όμως θέλαμε να το δούμε γιατί αφενός δεν είχαμε ξαναμπεί σε τζαμί αφετέρου είναι από τα top attractions της Πόλης. Η είσοδος είναι δωρεάν.
Στο εσωτερικό, το μισό τζαμί ήταν καλυμμένο με σκαλωσιές. Και εδώ γίνονταν έργα συντήρησης.
Ο τρούλος με τα περίτεχνα ισλαμικά σχέδια.
Διαβάσαμε κάποια πράγματα στο internet καθώς ήμασταν μέσα για το Τζαμί, χαζέψαμε λίγο την αρχιτεκτονική και τις τοιχογραφίες και μετά φύγαμε. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν και κάτι το φοβερό. Όμορφο βέβαια. Αλλά δε συγκρίνεται με την Αγιά Σοφιά σε μεγαλοπρέπεια θεωρώ.
Επόμενος σταθμός η Βασιλική Κινστέρνα. Κατευθυνόμαστε προς τα εκεί. Είναι πολύ κοντά, σχεδόν δίπλα από το εστιατόριο Kybele που ήμασταν την προηγούμενη μέρα.
Βροχή…
H Βασιλική Κινστέρνα (ή Κινστέρνα του Ιουστινιανού, γνωστή και ως Yerebatan Saray=υπόγειο παλάτι ή Yerebatan Sarnıcı=υπόγεια δεξαμενή) είναι η μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή νερού που κατασκευάστηκε στην Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται για ένα αριστούργημα της βυζαντινής μηχανικής με χωρητικότητα μεγαλύτερη από 80.000 κυβικά μέτρα νερού! Κατασκευάστηκε από τον Κωνσταντίνο και επεκτάθηκε επί Ιουστινιανού, με σκοπό να υδροδοτείται η πόλη σε περίπτωση πολιορκίας.
Στο χώρο με την εξαιρετική ακουστική δίνονται σήμερα συναυλίες κλασικής μουσικής.
H είσοδος για να μπείτε στην Κινστέρνα είναι 20 Λίρες.
Μαντέψτε! ΚΑΙ εδώ γίνονταν έργα συντήρησης και την είχαν αδειάσει από νερό.
Εντάξει, είχε αρχίσει να καταντάει εκνευριστικό. Μια ολόκληρη πόλη υπό συντήρηση.
Ο «στύλος που δακρύζει».
Και ο στύλος με το κεφάλι της Μέδουσας.
Έχει πολύ ενδιαφέρον το παρακάτω: Μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Οθωμανούς, φαίνεται πως χάθηκε η γνώση για την κινστέρνα, η οποία όμως ανακαλύφθηκε αργότερα από τον Pierre Gilles (1490 - 1555) κατά την περιήγησή του στην Κωνσταντινούπολη στα μέσα του 16ου αιώνα. Ο Gilles περιγράφει πως οι κάτοικοι δεν είχαν γνώση της ύπαρξης της δεξαμενής, παρά το γεγονός πως αντλούσαν νερό και έπιαναν ψάρια ρίχνοντας κουβάδες στα υπόγεια των σπιτιών τους.
Στη Βασιλική Κινστέρνα έχουν γυριστεί σκηνές από τις ταινίες “James Bond: Από τη Ρωσία με αγάπη” και το πιο πρόσφατο “Inferno” με τον Tom Hanks, βασισμένο στο βιβλίο του Νταν Μπράουν.
Ήταν πολύ όμορφα, είχε κάτι μυσταγωγικό. Αν και η απουσία του νερού ήταν αισθητή, δυστυχώς. Δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες γιατί ήταν αρκετά σκοτεινά και έβγαιναν με “θόρυβο”. Θα σας πάρει κι εδώ περίπου μισή ώρα για να τη δείτε στο χαλαρό.
Επόμενος σταθμός, το Παλάτι Τοπ Καπί
Η είσοδος για το ανάκτορο βρίσκεται δίπλα ακριβώς από την Αγία Σοφία.
Το παλάτι αποτελούσε επίσημη κατοικία των σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τα μέσα του 15ου αιώνα μέχρι την κατασκευή του παλατιού Ντολμά Μπαχτσέ (1853). Από το 1924 λειτουργεί ως μουσείο και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης.
Εκτός από τα ιστορικά κτίσματα που μπορεί να θαυμάσει ο επισκέπτης, στις συλλογές του μουσείου περιλαμβάνονται έργα κεραμικής, ισλαμικής καλλιγραφίας, χειρόγραφα, υφάσματα, θησαυροί των σουλτάνων, σπαθιά, καθώς και ισλαμικά κειμήλια μεγάλης αξίας. Θα δείτε επίσης τρίχες από το κεφάλι του Μωάμεθ, το ραβδί του Μωυσή και μέρος του κρανίου του Ιωάννη του Βαπτιστή. Όλα αυτά στο Τοπ Καπί.
Η είσοδος είναι 60 λίρες και αν θέλετε να δείτε και το χαρέμι θα πρέπει να δώσετε άλλες 35. Να τις δώσετε, γιατί το χαρέμι είναι το πιο εντυπωσιακό κομμάτι κατά τη γνώμη μου.
Βρυσάκι
Μέσα σε έναν από τους πολλούς χώρους που θα επισκεφτείτε. Ο παρακάτω χώρος ήταν η βιβλιοθήκη του παλατιού.
Κέρινο ομοίωμα. Πολύ ψαρωτικό θα έλεγα.
Συνεχίζουμε προς τους υπόλοιπους χώρους του παλατιού
Ανεβαίνοντας ένα επίπεδο θα ανακαλύψετε έναν ακόμη λόγο για να επισκεφτείτε το Τοπ Καπί. Θα δείτε αυτή τη θέα:
Και αυτή: Άποψη του Beyoglu και του Πύργου του Γαλατά.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με τηλεφακό. Δεν ήταν τόσο κοντά Ωστόσο με ότι φακό και να τη δείτε ή και με γυμνό μάτι η θέα της πόλης κόβει την ανάσα και από εδώ.
Μπαίνουμε σε μερικούς ακόμα χώρους. Σε πολλούς από αυτούς απαγορεύονταν οι φωτογραφίες.
Και εδώ είναι η είσοδος για το Χαρέμι. Εδώ θα σας ζητήσουν το επιπλέον εισιτήριο για τον συγκεκριμένο χώρο.
Όπως είπα και παραπάνω, θεωρώ πως το δαιδαλώδες Χαρέμι αποτελεί τον πιο ενδιαφέρον και όμορφο χώρο του παλατιού. Είναι εξαιρετικά συντηρημένο, πρέπει να το τονίσω αυτό. Αυτό ισχύει βέβαια για όλο το παλάτι.
Ο δρόμος που οδηγεί στα υπόλοιπα δωμάτια της πτέρυγας του Χαρεμιού.
Ένα από τα προσωπικά δωμάτια του Σουλτάνου.
Στους διαδρόμους του χαρεμιού μαζί με άλλους επισκέπτες.
Ο μεγάλος χώρος που ο Σουλτάνος απολάμβανε τις υπηρεσίες του χαρεμιού. Εδώ λάμβαναν χώρα οι δεξιώσεις που οργάνωνε, στις οποίες παραβρίσκονταν μόνο η οικογένεια και το χαρέμι.
Από τους πιο εντυπωσιακούς χώρους του χαρεμιού και του παλατιού γενικότερα.
Στον προαύλιο χώρο. Δεν υπήρχε ψυχή… Εκτός από το Βασίλη και τη γιγαντιαία του ομπρέλα.
Από εδώ μπορείτε να ρίξετε και πάλι μια κλεφτή ματιά προς το Πέραν.
Λίγο πριν την έξοδο από το Χαρέμι. Ακόμα και τώρα, περνάμε από διαδρόμους και χώρους που σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.
Ευχαριστηθήκαμε πολύ την επίσκεψη στο Τοπ Καπί. Παρότι κράτησε αρκετή ώρα (γύρω στο 2ωρο) γιατί οι χώροι είναι πάρα πολλοί, είδαμε εικόνες που δεν είχαμε ξαναδεί σε άλλα ταξίδια ή παλάτια.
Φεύγοντας από το Τοπ Καπί επισκεφτήκαμε το -αγαπημένο πλέον- εστιατόριο Kybele για το μεσημεριανό μας.
Κοιτώντας τους περαστικούς (αφού έχουμε περιδρομιάσει!)
Εκείνη τη στιγμή ακούσαμε τον ιμάμη να ψέλνει από τα μεγάφωνα του τζαμιού. Και στο εστιατόριο αλλά και σε μια άλλη καφετέρια που ήμασταν στην Istiklal μόλις ξεκινούσε να ψέλνει σταματούσαν τη μουσική.
Στη συνέχεια είχα βάλει στο πρόγραμμα ναργιλέ και καφέ στο Çorlulu Alipaşa Madrasa. Δεν είχαμε κάνει ποτέ (ίσως εγώ να είχα κάνει πολλά χρόνια πριν) αλλά γίνεται να πας στην Κων/πολη και να μην κάνεις ναργιλέ; Το καφέ βρισκόταν κοντά στο Υδραγωγείο του Ουάλεντος και στο τζαμί Şehzade που περάσαμε την προηγούμενη ημέρα. Αν θέλετε να έρθετε εδώ με τα μέσα θα κατεβείτε στη στάση Beyazit. Εμείς ήρθαμε με τα πόδια εφόσον ήταν μόνο 11 λεπτά μακριά περπατώντας από το εστιατόριο.
Θα περάσετε αρχικά μια μικρή αψίδα και θα βγείτε σε μια μικρή αγορά. Εκεί δεν είδα κάτι που να σου δείχνει που ακριβώς να πας. Ευτυχώς, με ρώτησε ένας άνθρωπος γιατί φαίνεται το κατάλαβε ότι κάτι ψάχνω, “water pipe?” κι έτσι μου έδειξε προς τα πού είναι. Θα δείτε μια πινακίδα που γράφει με μεγάλα γράμματα “WC”, προς τα εκεί είναι.
Μπήκαμε στο χώρο κάνοντας άκρη τα βαριά, νάιλον διαχωριστικά που είχαν βάλει. Έχω την εντύπωση ότι μπήκαμε ή στο δίπλα καφέ, ή στον προέκταση του κυρίως μαγαζιού γιατί αφενός δεν είχε καθόλου κόσμο, παρά μόνο ένα ζευγάρι και αφετέρου όλη η οχλαγωγία ακούγονταν από δίπλα. Δε μας πείραξε καθόλου. Ίσως και καλύτερα έτσι.
Ο χώρος ήταν πολύ όμορφος. Στους τοίχους είχε κρεμασμένα χαλιά και από το ταβάνι κρέμονταν πολλά φαναράκια.
Επόμενη στάση του προγράμματος ήταν το παλάτι Ντολμαμπαχτσέ. Πήραμε το τραμ το οποίο διέσχισε τη γέφυρα του Βοσπόρου και μας άφησε στη στάση
Περιμένοντας τον ναργιλέ με άρωμα μήλου (η πιο ασφαλής επιλογή γενικά, απ’ότι διάβασα).
Ο Βασίλης που έχει πάρει ύφος και πολύ μόρτη χασικλή.
Το αστείο είναι ότι δεν έχει βάλει ποτέ τσιγάρο στο στόμα του και του είπα ότι ο ναργιλές είναι μόνο άρωμα, χωρίς νικοτίνη. Αφού έκανε δυο τζούρες και πνίγηκε (το έχω σε βίντεο αλλά εντάξει, δε θα τον διασύρω τόσο πολύ) έψαξε στο internet και διάβασε ότι ο ναργιλές περιέχει μια μικρή δόση νικοτίνης (ορκίζομαι δεν το ήξερα!) και μόλις το διάβασε πήγε να με σκοτώσει. Λες και του έδωσα να δοκιμάσει το πιο σκληρό ναρκωτικό.
Εντάξει, ούτε εγώ καπνίζω αλλά ένα σύννεφο καπνού θα το βγάλω, έτσι για το εφέ, για τη φωτογραφία!
Περάσαμε πολύ όμορφα. Ήταν κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει, γελάσαμε, ο χώρος ήταν ατμοσφαιρικότατος και όλη η κατάσταση είχε μια ζεστασιά και μια θαλπωρή καθώς έξω άκουγες τη βροχή. Το ζεστό σαλέπι μας έκανε συντροφιά για ακόμα μια φορά.
Επόμενος σταθμός ήταν το Παλάτι Ντολμά Μπατσέ. Αν και αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα (δεν είχαμε πολλή διάθεση να δούμε τα δωμάτια ενός παλατιού με τουρκομπαρόκ αισθητική στη συγκεκριμένη φάση η αλήθεια είναι) είπαμε να περάσουμε να το θαυμάσουμε απ’έξω έστω και να βγάλω μερικές φωτογραφίες στη χαρακτηριστική περίτεχνη πύλη με τους φρουρούς, που έχει θέα στο Βόσπορο. Πήραμε το τραμ το οποίο διέσχισε τη γέφυρα του Γαλατά και μας άφησε στο τέρμα, στη στάση Kabatas στο προάστιο Beşiktaş. Από εκεί, σε 5 λεπτά με τα πόδια έχεις φτάσει.
Εκεί, το μόνο που μπορείς να δεις τελικά χωρίς να πληρώσεις εισιτήριο είναι ο Πύργος του Ρολογιού του Ντολμά Μπαχτσέ, ο οποίος είναι πολύ όμορφος, αλλά για να δεις την πύλη που ήθελα έπρεπε να μπεις πιο μέσα, προς το παλάτι.
Το είχα αλλιώς στο μυαλό μου, νόμιζα ότι η συγκεκριμένη πύλη είναι πριν τα εισιτήρια. Δεν πειράζει όμως. Το αφήνουμε και αυτό σαν εκκρεμότητα για την επόμενη φορά (άλλωστε 2 ανάκτορα σε 1 ημέρα πέφτει λιγάκι βαρύ).
Ο Πύργος που είναι χτισμένος σε νεομπαρόκ στυλ έχει ύψος 27 μέτρα και αποτελείται από 4 επίπεδα.
Και εδώ είναι η είσοδος για τους κήπους του Ντολμά Μπαχτσέ, που βρίσκεται και το Παλάτι.
Η λεπτομέρεια είναι αξιοσημείωτη. Πραγματικά ένα έργο τέχνης.
Είναι που είμαι και λάτρης του μπαρόκ γενικά. Όσο πιο φορτωμένο τόσο πιο ωραίο. Του Βασίλη του πέφτει κάπως πιο βαρύ σαν στυλ η αλήθεια είναι.
Με το βλέμμα προς την Ασία.
Λίγο πιο δίπλα βρίσκεται ένα πολύ όμορφο τζαμί, το Ντολμά Μπαχτσέ Τζαμί, το οποίο μέχρι να προσανατολιστώ νόμιζα πως είναι το Ortaköy. Όχι, το Ortaköy είναι αρκετά πιο μακριά, κοντά στη γέφυρα του Βοσπόρου.
Εδώ με σταμάτησε μια παρέα από νεαρούς Άραβες για να τους βγάλω μια φωτογραφία. Επέμεναν να μου μιλάνε στα Αραβικά ενώ τους έλεγα ότι δεν καταλαβαίνω τι μου λένε. Για κάποιο λόγο, θεωρούσαν πώς αν συνεχίσουν να μου μιλάνε ενώ επαναλάμβαναν τα ίδια με περισσότερη έμφαση ότι θα τους καταλάβω. Εν πάση περιπτώσει η φωτογραφία δε βγήκε γιατί κάποιο πρόβλημα παρουσίαζε η μηχανή τους, αλλά το παιδί μου έδωσε το χέρι, με ευχαρίστησε (υποθέτω δηλαδή) και πήγε στο καλό.
Περνάμε απέναντι.
Για να πάρουμε το δρόμο προς την Istiklal
Τεράστια ανηφόρα και πάλι. Είπαμε, η Κωνσταντινούπολη είναι η πόλη των 7 λόφων…
Καθώς ανεβαίναμε φωτογράφιζα ότι μου τραβούσε την προσοχή. Όπως αυτό το κτίριο με την ξύλινη πρόσοψη.
Και ένα άλλο εγκαταλελειμμένο κτίριο επίσης με ξύλινη πρόσοψη.
Είμαστε και πάλι στην πλατεία Ταξίμ. Όπως βλέπετε χτίζουν ένα ακόμα τζαμί, γιατί μάλλον θεωρούν ότι έχουν λίγα.
Στα αριστερά στο βάθος φαίνεται ο Ορθόδοξος Ναός της Αγίας Τριάδας.
Η Istiklal η οποία γυαλίζει από τη βροχή.
Το Νοσταλγικό Τραμ.
Ας φάμε λίγο μπακλαβά ακόμα βρε αδερφέ, τελευταία μέρα…
Αν και από ένα σημείο και μετά το μάτι σου συνηθίζει, μη σταματάτε να παρατηρείτε αν βρεθείτε εκεί τα κτίρια τριγύρω. Είναι όλα ένα προς ένα. Πραγματικά διαμαντάκια.
Μπήκαμε και στη Στοά των Λουλουδιών από την οποία είχαμε περάσει μόνο απ’έξω την προηγούμενη φορά.
Και εδώ, σε μια άλλη στοά της Istiklal από την οποία αγοράσαμε 2-3 πραγματάκια ακόμα.
Ας φάμε τα μπακλαβαδάκια που πήραμε πριν, εδώ στη στοά που δε βρεχόμαστε! Δοκιμάσαμε και με σοκολάτα. Παρ’ότι λάτρης της σοκολάτας, ομολογώ ότι προτιμώ τον original μπακλαβά.
Ξεκινήσαμε για μία ακόμα βόλτα στο Cihangir. Αυτή τη φορά βάλαμε απλά “Cihangir” στους χάρτες, και κατευθυνόμενοι απλά στο σημείο που μας έδειχνε ως κέντρο, χαθήκαμε μόνοι μας στα στενά της περιοχής, κάνοντας τη συγκεκριμένη βόλτα κάτω από τη βροχή την αγαπημένη μου απ’όλο το ταξίδι.
Έξω από ένα club. Μπορούμε να δούμε και μέρος του ναού του Αγίου Αντωνίου της Πάδοβας ευθεία μπροστά μας.
Εδώ θα στρίψουμε αριστερά στην Kaymakam Reşat Bey και θα κατηφορίσουμε.
Κι άλλη παρόμοια ομπρέλα με αυτή που κρατούσα.
Από τους πολύ αγαπημένους μου δρόμους στο Cihangir! Και όσο δελεαστική κι αν είναι η ιδέα του να κάτσουμε σε αυτό το καφέ στα αριστερά μας για μια ζεστή κούπα καφέ, θα συνεχίσουμε τη βόλτα μας.
Στο βάθος μπορούμε να διακρίνουμε τον Πύργο του Γαλατά.
Μαγαζί με χειροποίητες τσάντες. Και φυσικά μια γατούλα μέσα.
Κοιτώντας προς τα πίσω…
Ωπ! Δεν ήθελα να σε τρομάξω, συνέχισε το γεύμα σου.
Το να περπατάς σε αυτόν τον πλακόστρωτο δρόμο χωρίς άλλους ανθρώπους τριγύρω ήταν απόλαυση. Στο βάθος του δρόμου βρίσκεται το Μουσείο της Αθωότητας.
Φτάσαμε στο τζαμί Firüzağa
Τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν προγραμματισμένο, απλά περπατούσαμε και βγαίναμε σε τυχαίους δρόμους. Τώρα που γράφω αυτή την ιστορία βλέπω που είναι το κάθε τι, γράφοντας στο google και στους χάρτες ονομασίες από επιγραφές μαγαζιών, κτιρίων κλπ. που βλέπω στις φωτογραφίες.
Ένα αδεσποτάκι ακόμα.
Δίπλα από το τζαμί, ένα ζεστό cafe.
Στην οδό Ağa Hamamı Sk.
Πολύ ιδιαίτερο κτίριο!
Αυτός ο όμορφος δρόμος, που αν δεν κάνω λάθος είναι ο Faik Paşa Cd. με τα ωραία κτίρια και τα μπαλκόνια με τους κισσούς σε φωνάζει για φωτογραφία.
Και επειδή με φώναξε, είπα να βγάλω μία!
Ήταν ώρα για ένα καφεδάκι όμως. Στην περιοχή υπάρχουν αναρίθμητα καφέ, τα περισσότερα από τα οποία είναι μικρά και γουστόζικα. Καθίσαμε σε ένα τυχαία και ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί είδαμε ότι είχε και ζωντανή μουσική!
Η κοπέλα είχε υπέροχη φωνή και έπαιζα πολύ γλυκά την κιθάρα. Και δεν έχει καμία σημασία αν όλα τα τραγούδια που έπαιζε ήταν τούρκικα και δεν ξέραμε κανένα. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή του ταξιδιού!
Αφού πήρα μια μεξικάνικη τορτίγια (με έκοψε λόρδα με τόσο περπάτημα) για να πάει κάτω πήρα κι ένα σαλεπάκι. Με μπόλικη κανέλα φυσικά.
Ο ιδιοκτήτης ευγενέστατος, το ίδιο και η κοπέλα που ήταν στην κουζίνα και διαμόρφωσε την τορτίγια μου βάζοντας μανιτάρια αντί για κιμά. Μάλιστα με ρώτησε μετά αν μου άρεσε και αν το πέτυχε. Εδώ μιλούσαν όλοι πολύ καλά αγγλικά.
Η κοπέλα σταμάτησε να παίζει κιθάρα (άλλωστε ήμασταν μόνο εγώ κι ο Βασίλης μέσα από ένα σημείο και μετά) και έτσι έβαλαν μουσική στο ράδιο. Εκεί άκουσα ένα τούρκικο τραγούδι πολύ ωραία μελωδία και με το shazam του κινητού το αναγνώρισα. Είναι αυτό:
Πολύ όμορφο τραγούδι.
Ψάχνοντας και μιλώντας με κόσμο στην Ελλάδα, έμαθα ότι η Τουρκία έχει τρομερή μουσική σκηνή. Μάλιστα, η τούρκικη ροκ είναι πολύ διαδεδομένη.
Καθώς φεύγαμε, ο ιδιοκτήτης του καφέ μας ευχαρίστησε και ξεκίνησε να μας λέει ότι στο καφέ του…ρίχνουν τα ταρό και σου αναλύουν τους αστρολογικούς χάρτες! Εμείς ήμασταν σε μια φάση τύπου “εχμ…. οκκκκκκκκκκκ”. Είπε επίσης ότι χρησιμοποιούν το καλύτερο σύστημα για την ανάλυση των χαρτών, ότι είναι πολύ έγκυρο και ότι το χρησιμοποιεί κι ο ίδιος κατά κόρον! Πραγματικά δεν ήξερα τι να σχολιάσω. Όλο αυτό ήταν τόσο άσχετο με την όλη κατάσταση, μας ήρθε από το πουθενά. Ήμασταν σε ένα όμορφο καφέ με ωραία μουσική και ζεστή ατμόσφαιρα, και στο τέλος μάθαμε ότι ταυτόχρονα είναι και η φωλιά του Νίκου Χορταρέα. Ωστόσο, πέρα από ένα μικρό χαρτί στον τοίχο (που πρόσεξα εκ των υστέρων στις φωτογραφίες) τίποτα δε μαρτυρούσε ότι πίσω από κάποιο παραβαν θα ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου ζητώντας σου να ρίξεις ένα ακόμα κατοστάρικο για να φύγει το σύννεφο. Νομίζω ήταν η πιο σουρεάλ στιγμή όλου του ταξιδιού.
Βρεθήκαμε πάλι στο τέλος της Ιστικλαλ, στην περιοχή γύρω από τον Πύργο του Γαλατά.
Περπατήσαμε και χαζέψαμε λίγο στα τουριστικά μαγαζάκια.
Είμαι σίγουρος θα είναι καλύτερο από το ξενοδοχείο που μέναμε. Χίλιες φορές με άλλα 5 άτομα στο δωμάτιο παρά στην τρώγλη!
Μπήκαμε και ένα τούρκικο βιβλιοπωλείο από το οποίο πήρα και ένα τέλειο σελιδοδείκτη.
Συνεχίζουμε τη χαλαρή περιπλάνηση. Η βροχή έχει σταματήσει εδώ και ώρα.
Και φτάνουμε πάλι στον Πύργο. Εκτός του ότι είναι πανέμορφα φωτισμένος και τον θαυμάσαμε από κοντά, είδαμε ότι δεν είχε καθόλου κόσμο. Έτσι είπαμε να ανεβούμε.
Ευτυχώς έχει ασανσέρ. Σε αφήνει στο προτελευταίο επίπεδο του Πύργου. Ανεβαίνοντας μια μικρή ξύλινη σκάλα φτάνεις στο τελευταίο επίπεδο που μπορείς να βγεις έξω και να έχεις μια πανοραμική άποψη της πόλης.
Βγαίνουμε λοιπόν έξω και το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν ένα ανελέητο κρύο σε συνδυασμό με 7 μποφόρ που σε χτυπούσαν αλύπητα. Έκανε και κάτω κρύο αλλά εκεί πάνω στα 60 μέτρα η κατάσταση ήταν απερίγραπτη. Μέσα σε 2 λεπτά είχαν κοκκινήσει τα αυτά, μύτες άρχισαν να τρέχουν και χέρια κοκάλωσαν, όμως είχαμε και μια υπέροχη, φανταστική θέα της φωτισμένης Κωνσταντινούπολης.
Η Γέφυρα του Γαλατά. Απέναντι, το Eminönü
Το Τέμενος Suleymaniye και η Γέφυρα Ατατουρκ
Το στενό από κάτω μας
«Βγάλε γρήγορα τη φωτογραφία, έχω παγώσει!»
Η Γέφυρα Haliç Metro Bridge, δίπλα ακριβώς η Γέφυρα Ατατουρκ
Πολυκατοικίες και ουρανοξύστες
Η Αλυσιδωτή Γέφυρα του Βοσπόρου. Η Γέφυρα που ενώνει τις δύο ηπείρους.
Η Κωνσταντινούπολη εκτός από τους αιώνες πολιτισμού και ιστορίας που κουβαλάει στις πλάτες της είναι και μία κανονική μητρόπολη, μια μοντέρνα μεγαλούπολη.
Εντυπωσιασμένοι και χορτασμένοι από τη νυχτερινή θέα της πόλης κατεβήκαμε από τον Πύργο και κατηφορίσαμε προς τη στάση του τραμ.
Κατεβαίνοντας την Büyük Hendek Cd. θα έχετε μια φοβερή άποψη του πύργου ανάμεσα στα κτίρια. Είναι κλασική φωτογραφία, θα την βρείτε στο internet σε διάφορες παραλλαγές.
Θα κατεβείτε αυτά τα όμορφα σκαλιά.
Και θα βρείτε σχετικά κοντά τη στάση του τραμ Karaköy İstasyonu.
Το μόνο που είχε μείνει να κάνουμε από αυτά που είχα βάλει στο πρόγραμμα ήταν Χαμαμ στο Kadırga Hamamı αλλά τελικά αποφασίσαμε να μην το κάνουμε αυτή τη φορά. Είχε πολύ κρύο και το να είμαστε σε ένα χαμάμ για αρκετή ώρα και μετά να βγούμε έξω με τόσο κρύο ήταν λίγο επίφοβο. Είπαμε να το αφήσουμε και αυτό για την επόμενη φορά, για να μην πάθουμε καμιά πνευμονία.
Πίσω στο Sultanahmet, στα φαγάδικα γύρω από την πλατεία καθίσαμε σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο με τέλεια, ανατολίτικη διακόσμηση.
Που είχε μια κυρία στη βιτρίνα να φτιάχνει πίτες!
Τραπέζια δεν υπάρχουν. Εδώ κάθεσαι σε μαξιλάρες, σαν πασάς και τρως επίσης σαν πασάς!
Οι Πασάδες! Που με δυσκολία χωράνε, αλλά είχε το χαβαλέ του.
Έτσι έφεραν την παραγγελία μας. Πήλινο σκεύος καλυμμένο με ζύμη, με το περιεχόμενο να ψήνεται στα κάρβουνα. Το χτυπάει με το μαχαίρι και το σπάει σιγά σιγά, ώστε να σπάσει το καπάκι. Ιεροτελεστία λέμε.
Κανονικά αυτό το «πιάτο» περιέχει κρέας αλλά εμείς πήραμε τη χορτοφαγική έκδοση με λαχανικά. Εδώ βλέπετε το σπασμένο πήλινο δοχείο και το φαγητό μας βεβαίως.
Αρκετά χορταστικό αν και από γεύση, οκ, είναι απλά βραστά λαχανικά.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, φτιάξαμε τα πράγματα και πέσαμε για ύπνο.
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε από το χάραμα για να είμαστε στο Αεροδρόμιο νωρίς για την πτήση μας. Αυτό που θυμάμαι από την επιστροφή μας ήταν η πτήση με το αεροσκάφος της Aegean που είναι ότι χειρότερο έχω βιώσει ως τώρα με αεροπλάνο. Ήταν οι αρχές της κακοκαιρίας «Ωκεανίς» που έφτανε στη χώρα μας και είχε γύρω στα 8 μποφόρ. 20 λεπτά πριν προσγειωθούμε στην Αθήνα πέσαμε σε ένα κενό αέρος τόσο έντονο που ο κόσμος τσίριξε, εγώ κόλλησα πίσω στο κάθισμα, με έπιασε ταχυπαλμία, ο Βασίλης γελούσε, κλασσικά. Η αίσθηση ήταν «πέφτουμε ξεκάθαρα», το στομάχι ήρθε στο στόμα, roller coaster. Τρόμαξα πραγματικά πάρα πολύ.
Εν πάση περιπτώσει το υπέροχο ταξίδι μας τελείωσε, έστω και με αυτόν τον κάπως τρομακτικό τρόπο.
Απολογισμός
Έχω αφήσει εκκρεμότητες στην Κωνσταντινούπολη. Νομίζω πως απλώς «έξυσα» λίγο την επιφάνεια, στις 3 μέρες που είχαμε διαθέσιμες. Είναι τόσες γειτονιές που δεν είδα, τόσα ακόμα αξιοθέατα και βόλτες. Η επιστροφή μου στην Κωνσταντινούπολη είναι βέβαιη, όπως είναι και η εντύπωση που μου έκανε, οι εικόνες που πήρα μαζί μου και το συναίσθημα που μου προκάλεσε εντελώς αναπάντεχα αυτό το μέρος.
Η πόλη αυτή έχει ενέργεια. Είναι λογικό. Ήταν πρωτεύουσα τεσσάρων αυτοκρατοριών, το κέντρο του κόσμου για περισσότερο από 1.000 χρόνια και αυτό το αισθάνεσαι ενώ περιπλανιέσαι στους δρόμους της, υπάρχει παντού γύρω σου αυτή η αύρα. Την βάζω σίγουρα στο top 3 των πόλεων που έχω επισκεφτεί ως τώρα. Και το παράδοξο είναι όπως είπα στην αρχή της ιστορίας, ότι την επιλέξαμε απλά για ένα 3ήμερο και επειδή μέχρι τώρα δεν είχε τύχει να πάμε. Κάτι σαν «ας πάμε να τη βγάλουμε κι αυτή από τις εκκρεμότητες». Τα ταξίδια κρύβουν εκπλήξεις.
Η Κωνσταντινούπολη είναι για πολλούς η ομορφότερη πόλη του κόσμου. Δεν ξέρω αν είναι όντως, γιατί ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος και δεν τον έχω δει. Σίγουρα όμως κατέχει μια μεγάλη θέση στην καρδιά μου.
Τέλος
Τα προγνωστικά του καιρού που έδειχναν το κύμα κακοκαιρίας να κατευθύνεται προς την Τουρκία έπεσαν μέσα κι έτσι βγαίνοντας από το ξενοδοχείο το πρωί έβρεχε καταρρακτωδώς. Έτσι το πήγε σχεδόν μέχρι το μεσημέρι. Μετά, η δυνατή βροχή σταμάτησε και αρκέστηκε σε ένα συνεχές ψιλοβρόχι μέχρι το βράδυ που δε μας ενοχλούσε ιδιαίτερα, αν και ομολογουμένως το να κρατάς την ομπρέλα μαζί με την κάμερα είναι μια μικρή ταλαιπωρία. Το πρωί με τη βροχή (συν μια μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας και αρκετό αέρα) εμείς επισκεφτήκαμε διάφορα αξιοθέατα, όπως είχα τροποποιήσει το πρόγραμμα κι έτσι οι μόνες στιγμές που φάγαμε κρύο και βροχή ήταν όταν μετακινούμασταν από το ένα αξιοθέατο στο άλλο.
Πρώτη στάση το Μπλε Τζαμί (ή Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ, ή Αχμέτ Τζαμί, ή Αχμετιέ Τζαμί (στα τούρκικα Sultanahmet Camii).
Είναι το μεγαλύτερο Τζαμί στην Κων/πολη και θεωρείται από πολλούς το ωραιότερο καθώς και ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως.
Χτίστηκε μεταξύ 1609 και 1616 με διαταγή του σουλτάνου Αχμέτ Α' -από τον οποίο πήρε και το όνομά του- όταν αυτός ήταν σε ηλικία 20 ετών. Δεν πρόλαβε όμως να το χαρεί πολύ λόγω του θανάτου του ένα μόλις χρόνο μετά το άνοιγμα των θυρών του. Μάλιστα, έχει ταφεί μέσα στο τζαμί. Χτίστηκε στο κέντρο της νοτιοδυτικής πλευράς του ιπποδρόμου επίτηδες απέναντι από την Αγία Σοφία, έτσι ώστε να δεσπόζει κατά την προσέγγιση των πλοίων.
Έγινε γνωστό στη Δύση σαν "Μπλε Τζαμί" λόγω της κυριαρχίας του μπλε χρώματος στην εσωτερική του διακόσμηση.
Για να μπεις στο τζαμί πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια σου και να βάλεις σε νάιλον σακουλάκια κρατώντας τα μαζί σου. Το τζαμί έχει κάτω μοκέτα και με αυτόν τον τρόπο την κρατούν καθαρή. Ξενερώσαμε λίγο με όλο αυτό η αλήθεια είναι, γιατί έβρεχε, κρατούσαμε ομπρέλες και τσάντες, είχε αρκετό κόσμο και γενικά ήταν λίγο άβολα. Επίσης ήταν πολύ εύκολο να πατήσεις κάπου και να βραχούν οι κάλτσες σου με όλη αυτή τη βροχή, καθώς εκεί που έπρεπε (στην έξοδο κυρίως) να αλλάξεις δεν υπήρχε στέγαστρο. Όμως θέλαμε να το δούμε γιατί αφενός δεν είχαμε ξαναμπεί σε τζαμί αφετέρου είναι από τα top attractions της Πόλης. Η είσοδος είναι δωρεάν.
Στο εσωτερικό, το μισό τζαμί ήταν καλυμμένο με σκαλωσιές. Και εδώ γίνονταν έργα συντήρησης.
Ο τρούλος με τα περίτεχνα ισλαμικά σχέδια.
Διαβάσαμε κάποια πράγματα στο internet καθώς ήμασταν μέσα για το Τζαμί, χαζέψαμε λίγο την αρχιτεκτονική και τις τοιχογραφίες και μετά φύγαμε. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν και κάτι το φοβερό. Όμορφο βέβαια. Αλλά δε συγκρίνεται με την Αγιά Σοφιά σε μεγαλοπρέπεια θεωρώ.
Επόμενος σταθμός η Βασιλική Κινστέρνα. Κατευθυνόμαστε προς τα εκεί. Είναι πολύ κοντά, σχεδόν δίπλα από το εστιατόριο Kybele που ήμασταν την προηγούμενη μέρα.
Βροχή…
H Βασιλική Κινστέρνα (ή Κινστέρνα του Ιουστινιανού, γνωστή και ως Yerebatan Saray=υπόγειο παλάτι ή Yerebatan Sarnıcı=υπόγεια δεξαμενή) είναι η μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή νερού που κατασκευάστηκε στην Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται για ένα αριστούργημα της βυζαντινής μηχανικής με χωρητικότητα μεγαλύτερη από 80.000 κυβικά μέτρα νερού! Κατασκευάστηκε από τον Κωνσταντίνο και επεκτάθηκε επί Ιουστινιανού, με σκοπό να υδροδοτείται η πόλη σε περίπτωση πολιορκίας.
Στο χώρο με την εξαιρετική ακουστική δίνονται σήμερα συναυλίες κλασικής μουσικής.
H είσοδος για να μπείτε στην Κινστέρνα είναι 20 Λίρες.
Μαντέψτε! ΚΑΙ εδώ γίνονταν έργα συντήρησης και την είχαν αδειάσει από νερό.
Εντάξει, είχε αρχίσει να καταντάει εκνευριστικό. Μια ολόκληρη πόλη υπό συντήρηση.
Ο «στύλος που δακρύζει».
Και ο στύλος με το κεφάλι της Μέδουσας.
Έχει πολύ ενδιαφέρον το παρακάτω: Μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Οθωμανούς, φαίνεται πως χάθηκε η γνώση για την κινστέρνα, η οποία όμως ανακαλύφθηκε αργότερα από τον Pierre Gilles (1490 - 1555) κατά την περιήγησή του στην Κωνσταντινούπολη στα μέσα του 16ου αιώνα. Ο Gilles περιγράφει πως οι κάτοικοι δεν είχαν γνώση της ύπαρξης της δεξαμενής, παρά το γεγονός πως αντλούσαν νερό και έπιαναν ψάρια ρίχνοντας κουβάδες στα υπόγεια των σπιτιών τους.
Στη Βασιλική Κινστέρνα έχουν γυριστεί σκηνές από τις ταινίες “James Bond: Από τη Ρωσία με αγάπη” και το πιο πρόσφατο “Inferno” με τον Tom Hanks, βασισμένο στο βιβλίο του Νταν Μπράουν.
Ήταν πολύ όμορφα, είχε κάτι μυσταγωγικό. Αν και η απουσία του νερού ήταν αισθητή, δυστυχώς. Δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες γιατί ήταν αρκετά σκοτεινά και έβγαιναν με “θόρυβο”. Θα σας πάρει κι εδώ περίπου μισή ώρα για να τη δείτε στο χαλαρό.
Επόμενος σταθμός, το Παλάτι Τοπ Καπί
Η είσοδος για το ανάκτορο βρίσκεται δίπλα ακριβώς από την Αγία Σοφία.
Το παλάτι αποτελούσε επίσημη κατοικία των σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τα μέσα του 15ου αιώνα μέχρι την κατασκευή του παλατιού Ντολμά Μπαχτσέ (1853). Από το 1924 λειτουργεί ως μουσείο και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης.
Εκτός από τα ιστορικά κτίσματα που μπορεί να θαυμάσει ο επισκέπτης, στις συλλογές του μουσείου περιλαμβάνονται έργα κεραμικής, ισλαμικής καλλιγραφίας, χειρόγραφα, υφάσματα, θησαυροί των σουλτάνων, σπαθιά, καθώς και ισλαμικά κειμήλια μεγάλης αξίας. Θα δείτε επίσης τρίχες από το κεφάλι του Μωάμεθ, το ραβδί του Μωυσή και μέρος του κρανίου του Ιωάννη του Βαπτιστή. Όλα αυτά στο Τοπ Καπί.
Η είσοδος είναι 60 λίρες και αν θέλετε να δείτε και το χαρέμι θα πρέπει να δώσετε άλλες 35. Να τις δώσετε, γιατί το χαρέμι είναι το πιο εντυπωσιακό κομμάτι κατά τη γνώμη μου.
Βρυσάκι
Μέσα σε έναν από τους πολλούς χώρους που θα επισκεφτείτε. Ο παρακάτω χώρος ήταν η βιβλιοθήκη του παλατιού.
Κέρινο ομοίωμα. Πολύ ψαρωτικό θα έλεγα.
Συνεχίζουμε προς τους υπόλοιπους χώρους του παλατιού
Ανεβαίνοντας ένα επίπεδο θα ανακαλύψετε έναν ακόμη λόγο για να επισκεφτείτε το Τοπ Καπί. Θα δείτε αυτή τη θέα:
Και αυτή: Άποψη του Beyoglu και του Πύργου του Γαλατά.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με τηλεφακό. Δεν ήταν τόσο κοντά Ωστόσο με ότι φακό και να τη δείτε ή και με γυμνό μάτι η θέα της πόλης κόβει την ανάσα και από εδώ.
Μπαίνουμε σε μερικούς ακόμα χώρους. Σε πολλούς από αυτούς απαγορεύονταν οι φωτογραφίες.
Και εδώ είναι η είσοδος για το Χαρέμι. Εδώ θα σας ζητήσουν το επιπλέον εισιτήριο για τον συγκεκριμένο χώρο.
Όπως είπα και παραπάνω, θεωρώ πως το δαιδαλώδες Χαρέμι αποτελεί τον πιο ενδιαφέρον και όμορφο χώρο του παλατιού. Είναι εξαιρετικά συντηρημένο, πρέπει να το τονίσω αυτό. Αυτό ισχύει βέβαια για όλο το παλάτι.
Ο δρόμος που οδηγεί στα υπόλοιπα δωμάτια της πτέρυγας του Χαρεμιού.
Ένα από τα προσωπικά δωμάτια του Σουλτάνου.
Στους διαδρόμους του χαρεμιού μαζί με άλλους επισκέπτες.
Ο μεγάλος χώρος που ο Σουλτάνος απολάμβανε τις υπηρεσίες του χαρεμιού. Εδώ λάμβαναν χώρα οι δεξιώσεις που οργάνωνε, στις οποίες παραβρίσκονταν μόνο η οικογένεια και το χαρέμι.
Από τους πιο εντυπωσιακούς χώρους του χαρεμιού και του παλατιού γενικότερα.
Στον προαύλιο χώρο. Δεν υπήρχε ψυχή… Εκτός από το Βασίλη και τη γιγαντιαία του ομπρέλα.
Από εδώ μπορείτε να ρίξετε και πάλι μια κλεφτή ματιά προς το Πέραν.
Λίγο πριν την έξοδο από το Χαρέμι. Ακόμα και τώρα, περνάμε από διαδρόμους και χώρους που σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.
Ευχαριστηθήκαμε πολύ την επίσκεψη στο Τοπ Καπί. Παρότι κράτησε αρκετή ώρα (γύρω στο 2ωρο) γιατί οι χώροι είναι πάρα πολλοί, είδαμε εικόνες που δεν είχαμε ξαναδεί σε άλλα ταξίδια ή παλάτια.
Φεύγοντας από το Τοπ Καπί επισκεφτήκαμε το -αγαπημένο πλέον- εστιατόριο Kybele για το μεσημεριανό μας.
Κοιτώντας τους περαστικούς (αφού έχουμε περιδρομιάσει!)
Εκείνη τη στιγμή ακούσαμε τον ιμάμη να ψέλνει από τα μεγάφωνα του τζαμιού. Και στο εστιατόριο αλλά και σε μια άλλη καφετέρια που ήμασταν στην Istiklal μόλις ξεκινούσε να ψέλνει σταματούσαν τη μουσική.
Στη συνέχεια είχα βάλει στο πρόγραμμα ναργιλέ και καφέ στο Çorlulu Alipaşa Madrasa. Δεν είχαμε κάνει ποτέ (ίσως εγώ να είχα κάνει πολλά χρόνια πριν) αλλά γίνεται να πας στην Κων/πολη και να μην κάνεις ναργιλέ; Το καφέ βρισκόταν κοντά στο Υδραγωγείο του Ουάλεντος και στο τζαμί Şehzade που περάσαμε την προηγούμενη ημέρα. Αν θέλετε να έρθετε εδώ με τα μέσα θα κατεβείτε στη στάση Beyazit. Εμείς ήρθαμε με τα πόδια εφόσον ήταν μόνο 11 λεπτά μακριά περπατώντας από το εστιατόριο.
Θα περάσετε αρχικά μια μικρή αψίδα και θα βγείτε σε μια μικρή αγορά. Εκεί δεν είδα κάτι που να σου δείχνει που ακριβώς να πας. Ευτυχώς, με ρώτησε ένας άνθρωπος γιατί φαίνεται το κατάλαβε ότι κάτι ψάχνω, “water pipe?” κι έτσι μου έδειξε προς τα πού είναι. Θα δείτε μια πινακίδα που γράφει με μεγάλα γράμματα “WC”, προς τα εκεί είναι.
Μπήκαμε στο χώρο κάνοντας άκρη τα βαριά, νάιλον διαχωριστικά που είχαν βάλει. Έχω την εντύπωση ότι μπήκαμε ή στο δίπλα καφέ, ή στον προέκταση του κυρίως μαγαζιού γιατί αφενός δεν είχε καθόλου κόσμο, παρά μόνο ένα ζευγάρι και αφετέρου όλη η οχλαγωγία ακούγονταν από δίπλα. Δε μας πείραξε καθόλου. Ίσως και καλύτερα έτσι.
Ο χώρος ήταν πολύ όμορφος. Στους τοίχους είχε κρεμασμένα χαλιά και από το ταβάνι κρέμονταν πολλά φαναράκια.
Επόμενη στάση του προγράμματος ήταν το παλάτι Ντολμαμπαχτσέ. Πήραμε το τραμ το οποίο διέσχισε τη γέφυρα του Βοσπόρου και μας άφησε στη στάση
Περιμένοντας τον ναργιλέ με άρωμα μήλου (η πιο ασφαλής επιλογή γενικά, απ’ότι διάβασα).
Ο Βασίλης που έχει πάρει ύφος και πολύ μόρτη χασικλή.
Το αστείο είναι ότι δεν έχει βάλει ποτέ τσιγάρο στο στόμα του και του είπα ότι ο ναργιλές είναι μόνο άρωμα, χωρίς νικοτίνη. Αφού έκανε δυο τζούρες και πνίγηκε (το έχω σε βίντεο αλλά εντάξει, δε θα τον διασύρω τόσο πολύ) έψαξε στο internet και διάβασε ότι ο ναργιλές περιέχει μια μικρή δόση νικοτίνης (ορκίζομαι δεν το ήξερα!) και μόλις το διάβασε πήγε να με σκοτώσει. Λες και του έδωσα να δοκιμάσει το πιο σκληρό ναρκωτικό.
Εντάξει, ούτε εγώ καπνίζω αλλά ένα σύννεφο καπνού θα το βγάλω, έτσι για το εφέ, για τη φωτογραφία!
Περάσαμε πολύ όμορφα. Ήταν κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει, γελάσαμε, ο χώρος ήταν ατμοσφαιρικότατος και όλη η κατάσταση είχε μια ζεστασιά και μια θαλπωρή καθώς έξω άκουγες τη βροχή. Το ζεστό σαλέπι μας έκανε συντροφιά για ακόμα μια φορά.
Επόμενος σταθμός ήταν το Παλάτι Ντολμά Μπατσέ. Αν και αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα (δεν είχαμε πολλή διάθεση να δούμε τα δωμάτια ενός παλατιού με τουρκομπαρόκ αισθητική στη συγκεκριμένη φάση η αλήθεια είναι) είπαμε να περάσουμε να το θαυμάσουμε απ’έξω έστω και να βγάλω μερικές φωτογραφίες στη χαρακτηριστική περίτεχνη πύλη με τους φρουρούς, που έχει θέα στο Βόσπορο. Πήραμε το τραμ το οποίο διέσχισε τη γέφυρα του Γαλατά και μας άφησε στο τέρμα, στη στάση Kabatas στο προάστιο Beşiktaş. Από εκεί, σε 5 λεπτά με τα πόδια έχεις φτάσει.
Εκεί, το μόνο που μπορείς να δεις τελικά χωρίς να πληρώσεις εισιτήριο είναι ο Πύργος του Ρολογιού του Ντολμά Μπαχτσέ, ο οποίος είναι πολύ όμορφος, αλλά για να δεις την πύλη που ήθελα έπρεπε να μπεις πιο μέσα, προς το παλάτι.
Το είχα αλλιώς στο μυαλό μου, νόμιζα ότι η συγκεκριμένη πύλη είναι πριν τα εισιτήρια. Δεν πειράζει όμως. Το αφήνουμε και αυτό σαν εκκρεμότητα για την επόμενη φορά (άλλωστε 2 ανάκτορα σε 1 ημέρα πέφτει λιγάκι βαρύ).
Ο Πύργος που είναι χτισμένος σε νεομπαρόκ στυλ έχει ύψος 27 μέτρα και αποτελείται από 4 επίπεδα.
Και εδώ είναι η είσοδος για τους κήπους του Ντολμά Μπαχτσέ, που βρίσκεται και το Παλάτι.
Η λεπτομέρεια είναι αξιοσημείωτη. Πραγματικά ένα έργο τέχνης.
Είναι που είμαι και λάτρης του μπαρόκ γενικά. Όσο πιο φορτωμένο τόσο πιο ωραίο. Του Βασίλη του πέφτει κάπως πιο βαρύ σαν στυλ η αλήθεια είναι.
Με το βλέμμα προς την Ασία.
Λίγο πιο δίπλα βρίσκεται ένα πολύ όμορφο τζαμί, το Ντολμά Μπαχτσέ Τζαμί, το οποίο μέχρι να προσανατολιστώ νόμιζα πως είναι το Ortaköy. Όχι, το Ortaköy είναι αρκετά πιο μακριά, κοντά στη γέφυρα του Βοσπόρου.
Εδώ με σταμάτησε μια παρέα από νεαρούς Άραβες για να τους βγάλω μια φωτογραφία. Επέμεναν να μου μιλάνε στα Αραβικά ενώ τους έλεγα ότι δεν καταλαβαίνω τι μου λένε. Για κάποιο λόγο, θεωρούσαν πώς αν συνεχίσουν να μου μιλάνε ενώ επαναλάμβαναν τα ίδια με περισσότερη έμφαση ότι θα τους καταλάβω. Εν πάση περιπτώσει η φωτογραφία δε βγήκε γιατί κάποιο πρόβλημα παρουσίαζε η μηχανή τους, αλλά το παιδί μου έδωσε το χέρι, με ευχαρίστησε (υποθέτω δηλαδή) και πήγε στο καλό.
Περνάμε απέναντι.
Για να πάρουμε το δρόμο προς την Istiklal
Τεράστια ανηφόρα και πάλι. Είπαμε, η Κωνσταντινούπολη είναι η πόλη των 7 λόφων…
Καθώς ανεβαίναμε φωτογράφιζα ότι μου τραβούσε την προσοχή. Όπως αυτό το κτίριο με την ξύλινη πρόσοψη.
Και ένα άλλο εγκαταλελειμμένο κτίριο επίσης με ξύλινη πρόσοψη.
Είμαστε και πάλι στην πλατεία Ταξίμ. Όπως βλέπετε χτίζουν ένα ακόμα τζαμί, γιατί μάλλον θεωρούν ότι έχουν λίγα.
Στα αριστερά στο βάθος φαίνεται ο Ορθόδοξος Ναός της Αγίας Τριάδας.
Η Istiklal η οποία γυαλίζει από τη βροχή.
Το Νοσταλγικό Τραμ.
Ας φάμε λίγο μπακλαβά ακόμα βρε αδερφέ, τελευταία μέρα…
Αν και από ένα σημείο και μετά το μάτι σου συνηθίζει, μη σταματάτε να παρατηρείτε αν βρεθείτε εκεί τα κτίρια τριγύρω. Είναι όλα ένα προς ένα. Πραγματικά διαμαντάκια.
Μπήκαμε και στη Στοά των Λουλουδιών από την οποία είχαμε περάσει μόνο απ’έξω την προηγούμενη φορά.
Και εδώ, σε μια άλλη στοά της Istiklal από την οποία αγοράσαμε 2-3 πραγματάκια ακόμα.
Ας φάμε τα μπακλαβαδάκια που πήραμε πριν, εδώ στη στοά που δε βρεχόμαστε! Δοκιμάσαμε και με σοκολάτα. Παρ’ότι λάτρης της σοκολάτας, ομολογώ ότι προτιμώ τον original μπακλαβά.
Ξεκινήσαμε για μία ακόμα βόλτα στο Cihangir. Αυτή τη φορά βάλαμε απλά “Cihangir” στους χάρτες, και κατευθυνόμενοι απλά στο σημείο που μας έδειχνε ως κέντρο, χαθήκαμε μόνοι μας στα στενά της περιοχής, κάνοντας τη συγκεκριμένη βόλτα κάτω από τη βροχή την αγαπημένη μου απ’όλο το ταξίδι.
Έξω από ένα club. Μπορούμε να δούμε και μέρος του ναού του Αγίου Αντωνίου της Πάδοβας ευθεία μπροστά μας.
Εδώ θα στρίψουμε αριστερά στην Kaymakam Reşat Bey και θα κατηφορίσουμε.
Κι άλλη παρόμοια ομπρέλα με αυτή που κρατούσα.
Από τους πολύ αγαπημένους μου δρόμους στο Cihangir! Και όσο δελεαστική κι αν είναι η ιδέα του να κάτσουμε σε αυτό το καφέ στα αριστερά μας για μια ζεστή κούπα καφέ, θα συνεχίσουμε τη βόλτα μας.
Στο βάθος μπορούμε να διακρίνουμε τον Πύργο του Γαλατά.
Μαγαζί με χειροποίητες τσάντες. Και φυσικά μια γατούλα μέσα.
Κοιτώντας προς τα πίσω…
Ωπ! Δεν ήθελα να σε τρομάξω, συνέχισε το γεύμα σου.
Το να περπατάς σε αυτόν τον πλακόστρωτο δρόμο χωρίς άλλους ανθρώπους τριγύρω ήταν απόλαυση. Στο βάθος του δρόμου βρίσκεται το Μουσείο της Αθωότητας.
Φτάσαμε στο τζαμί Firüzağa
Τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν προγραμματισμένο, απλά περπατούσαμε και βγαίναμε σε τυχαίους δρόμους. Τώρα που γράφω αυτή την ιστορία βλέπω που είναι το κάθε τι, γράφοντας στο google και στους χάρτες ονομασίες από επιγραφές μαγαζιών, κτιρίων κλπ. που βλέπω στις φωτογραφίες.
Ένα αδεσποτάκι ακόμα.
Δίπλα από το τζαμί, ένα ζεστό cafe.
Στην οδό Ağa Hamamı Sk.
Πολύ ιδιαίτερο κτίριο!
Αυτός ο όμορφος δρόμος, που αν δεν κάνω λάθος είναι ο Faik Paşa Cd. με τα ωραία κτίρια και τα μπαλκόνια με τους κισσούς σε φωνάζει για φωτογραφία.
Και επειδή με φώναξε, είπα να βγάλω μία!
Ήταν ώρα για ένα καφεδάκι όμως. Στην περιοχή υπάρχουν αναρίθμητα καφέ, τα περισσότερα από τα οποία είναι μικρά και γουστόζικα. Καθίσαμε σε ένα τυχαία και ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί είδαμε ότι είχε και ζωντανή μουσική!
Η κοπέλα είχε υπέροχη φωνή και έπαιζα πολύ γλυκά την κιθάρα. Και δεν έχει καμία σημασία αν όλα τα τραγούδια που έπαιζε ήταν τούρκικα και δεν ξέραμε κανένα. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή του ταξιδιού!
Αφού πήρα μια μεξικάνικη τορτίγια (με έκοψε λόρδα με τόσο περπάτημα) για να πάει κάτω πήρα κι ένα σαλεπάκι. Με μπόλικη κανέλα φυσικά.
Ο ιδιοκτήτης ευγενέστατος, το ίδιο και η κοπέλα που ήταν στην κουζίνα και διαμόρφωσε την τορτίγια μου βάζοντας μανιτάρια αντί για κιμά. Μάλιστα με ρώτησε μετά αν μου άρεσε και αν το πέτυχε. Εδώ μιλούσαν όλοι πολύ καλά αγγλικά.
Η κοπέλα σταμάτησε να παίζει κιθάρα (άλλωστε ήμασταν μόνο εγώ κι ο Βασίλης μέσα από ένα σημείο και μετά) και έτσι έβαλαν μουσική στο ράδιο. Εκεί άκουσα ένα τούρκικο τραγούδι πολύ ωραία μελωδία και με το shazam του κινητού το αναγνώρισα. Είναι αυτό:
Ψάχνοντας και μιλώντας με κόσμο στην Ελλάδα, έμαθα ότι η Τουρκία έχει τρομερή μουσική σκηνή. Μάλιστα, η τούρκικη ροκ είναι πολύ διαδεδομένη.
Καθώς φεύγαμε, ο ιδιοκτήτης του καφέ μας ευχαρίστησε και ξεκίνησε να μας λέει ότι στο καφέ του…ρίχνουν τα ταρό και σου αναλύουν τους αστρολογικούς χάρτες! Εμείς ήμασταν σε μια φάση τύπου “εχμ…. οκκκκκκκκκκκ”. Είπε επίσης ότι χρησιμοποιούν το καλύτερο σύστημα για την ανάλυση των χαρτών, ότι είναι πολύ έγκυρο και ότι το χρησιμοποιεί κι ο ίδιος κατά κόρον! Πραγματικά δεν ήξερα τι να σχολιάσω. Όλο αυτό ήταν τόσο άσχετο με την όλη κατάσταση, μας ήρθε από το πουθενά. Ήμασταν σε ένα όμορφο καφέ με ωραία μουσική και ζεστή ατμόσφαιρα, και στο τέλος μάθαμε ότι ταυτόχρονα είναι και η φωλιά του Νίκου Χορταρέα. Ωστόσο, πέρα από ένα μικρό χαρτί στον τοίχο (που πρόσεξα εκ των υστέρων στις φωτογραφίες) τίποτα δε μαρτυρούσε ότι πίσω από κάποιο παραβαν θα ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου ζητώντας σου να ρίξεις ένα ακόμα κατοστάρικο για να φύγει το σύννεφο. Νομίζω ήταν η πιο σουρεάλ στιγμή όλου του ταξιδιού.
Βρεθήκαμε πάλι στο τέλος της Ιστικλαλ, στην περιοχή γύρω από τον Πύργο του Γαλατά.
Περπατήσαμε και χαζέψαμε λίγο στα τουριστικά μαγαζάκια.
Είμαι σίγουρος θα είναι καλύτερο από το ξενοδοχείο που μέναμε. Χίλιες φορές με άλλα 5 άτομα στο δωμάτιο παρά στην τρώγλη!
Μπήκαμε και ένα τούρκικο βιβλιοπωλείο από το οποίο πήρα και ένα τέλειο σελιδοδείκτη.
Συνεχίζουμε τη χαλαρή περιπλάνηση. Η βροχή έχει σταματήσει εδώ και ώρα.
Και φτάνουμε πάλι στον Πύργο. Εκτός του ότι είναι πανέμορφα φωτισμένος και τον θαυμάσαμε από κοντά, είδαμε ότι δεν είχε καθόλου κόσμο. Έτσι είπαμε να ανεβούμε.
Ευτυχώς έχει ασανσέρ. Σε αφήνει στο προτελευταίο επίπεδο του Πύργου. Ανεβαίνοντας μια μικρή ξύλινη σκάλα φτάνεις στο τελευταίο επίπεδο που μπορείς να βγεις έξω και να έχεις μια πανοραμική άποψη της πόλης.
Βγαίνουμε λοιπόν έξω και το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν ένα ανελέητο κρύο σε συνδυασμό με 7 μποφόρ που σε χτυπούσαν αλύπητα. Έκανε και κάτω κρύο αλλά εκεί πάνω στα 60 μέτρα η κατάσταση ήταν απερίγραπτη. Μέσα σε 2 λεπτά είχαν κοκκινήσει τα αυτά, μύτες άρχισαν να τρέχουν και χέρια κοκάλωσαν, όμως είχαμε και μια υπέροχη, φανταστική θέα της φωτισμένης Κωνσταντινούπολης.
Η Γέφυρα του Γαλατά. Απέναντι, το Eminönü
Το Τέμενος Suleymaniye και η Γέφυρα Ατατουρκ
Το στενό από κάτω μας
«Βγάλε γρήγορα τη φωτογραφία, έχω παγώσει!»
Η Γέφυρα Haliç Metro Bridge, δίπλα ακριβώς η Γέφυρα Ατατουρκ
Πολυκατοικίες και ουρανοξύστες
Η Αλυσιδωτή Γέφυρα του Βοσπόρου. Η Γέφυρα που ενώνει τις δύο ηπείρους.
Η Κωνσταντινούπολη εκτός από τους αιώνες πολιτισμού και ιστορίας που κουβαλάει στις πλάτες της είναι και μία κανονική μητρόπολη, μια μοντέρνα μεγαλούπολη.
Εντυπωσιασμένοι και χορτασμένοι από τη νυχτερινή θέα της πόλης κατεβήκαμε από τον Πύργο και κατηφορίσαμε προς τη στάση του τραμ.
Κατεβαίνοντας την Büyük Hendek Cd. θα έχετε μια φοβερή άποψη του πύργου ανάμεσα στα κτίρια. Είναι κλασική φωτογραφία, θα την βρείτε στο internet σε διάφορες παραλλαγές.
Θα κατεβείτε αυτά τα όμορφα σκαλιά.
Και θα βρείτε σχετικά κοντά τη στάση του τραμ Karaköy İstasyonu.
Το μόνο που είχε μείνει να κάνουμε από αυτά που είχα βάλει στο πρόγραμμα ήταν Χαμαμ στο Kadırga Hamamı αλλά τελικά αποφασίσαμε να μην το κάνουμε αυτή τη φορά. Είχε πολύ κρύο και το να είμαστε σε ένα χαμάμ για αρκετή ώρα και μετά να βγούμε έξω με τόσο κρύο ήταν λίγο επίφοβο. Είπαμε να το αφήσουμε και αυτό για την επόμενη φορά, για να μην πάθουμε καμιά πνευμονία.
Πίσω στο Sultanahmet, στα φαγάδικα γύρω από την πλατεία καθίσαμε σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο με τέλεια, ανατολίτικη διακόσμηση.
Που είχε μια κυρία στη βιτρίνα να φτιάχνει πίτες!
Τραπέζια δεν υπάρχουν. Εδώ κάθεσαι σε μαξιλάρες, σαν πασάς και τρως επίσης σαν πασάς!
Οι Πασάδες! Που με δυσκολία χωράνε, αλλά είχε το χαβαλέ του.
Έτσι έφεραν την παραγγελία μας. Πήλινο σκεύος καλυμμένο με ζύμη, με το περιεχόμενο να ψήνεται στα κάρβουνα. Το χτυπάει με το μαχαίρι και το σπάει σιγά σιγά, ώστε να σπάσει το καπάκι. Ιεροτελεστία λέμε.
Κανονικά αυτό το «πιάτο» περιέχει κρέας αλλά εμείς πήραμε τη χορτοφαγική έκδοση με λαχανικά. Εδώ βλέπετε το σπασμένο πήλινο δοχείο και το φαγητό μας βεβαίως.
Αρκετά χορταστικό αν και από γεύση, οκ, είναι απλά βραστά λαχανικά.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, φτιάξαμε τα πράγματα και πέσαμε για ύπνο.
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε από το χάραμα για να είμαστε στο Αεροδρόμιο νωρίς για την πτήση μας. Αυτό που θυμάμαι από την επιστροφή μας ήταν η πτήση με το αεροσκάφος της Aegean που είναι ότι χειρότερο έχω βιώσει ως τώρα με αεροπλάνο. Ήταν οι αρχές της κακοκαιρίας «Ωκεανίς» που έφτανε στη χώρα μας και είχε γύρω στα 8 μποφόρ. 20 λεπτά πριν προσγειωθούμε στην Αθήνα πέσαμε σε ένα κενό αέρος τόσο έντονο που ο κόσμος τσίριξε, εγώ κόλλησα πίσω στο κάθισμα, με έπιασε ταχυπαλμία, ο Βασίλης γελούσε, κλασσικά. Η αίσθηση ήταν «πέφτουμε ξεκάθαρα», το στομάχι ήρθε στο στόμα, roller coaster. Τρόμαξα πραγματικά πάρα πολύ.
Εν πάση περιπτώσει το υπέροχο ταξίδι μας τελείωσε, έστω και με αυτόν τον κάπως τρομακτικό τρόπο.
Απολογισμός
Έχω αφήσει εκκρεμότητες στην Κωνσταντινούπολη. Νομίζω πως απλώς «έξυσα» λίγο την επιφάνεια, στις 3 μέρες που είχαμε διαθέσιμες. Είναι τόσες γειτονιές που δεν είδα, τόσα ακόμα αξιοθέατα και βόλτες. Η επιστροφή μου στην Κωνσταντινούπολη είναι βέβαιη, όπως είναι και η εντύπωση που μου έκανε, οι εικόνες που πήρα μαζί μου και το συναίσθημα που μου προκάλεσε εντελώς αναπάντεχα αυτό το μέρος.
Η πόλη αυτή έχει ενέργεια. Είναι λογικό. Ήταν πρωτεύουσα τεσσάρων αυτοκρατοριών, το κέντρο του κόσμου για περισσότερο από 1.000 χρόνια και αυτό το αισθάνεσαι ενώ περιπλανιέσαι στους δρόμους της, υπάρχει παντού γύρω σου αυτή η αύρα. Την βάζω σίγουρα στο top 3 των πόλεων που έχω επισκεφτεί ως τώρα. Και το παράδοξο είναι όπως είπα στην αρχή της ιστορίας, ότι την επιλέξαμε απλά για ένα 3ήμερο και επειδή μέχρι τώρα δεν είχε τύχει να πάμε. Κάτι σαν «ας πάμε να τη βγάλουμε κι αυτή από τις εκκρεμότητες». Τα ταξίδια κρύβουν εκπλήξεις.
Η Κωνσταντινούπολη είναι για πολλούς η ομορφότερη πόλη του κόσμου. Δεν ξέρω αν είναι όντως, γιατί ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος και δεν τον έχω δει. Σίγουρα όμως κατέχει μια μεγάλη θέση στην καρδιά μου.
Τέλος
Αν και ήξερα για το ταξίδι σου στην Κων/πολη.
