Περιεχόμενα
Το σημαντικότερο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν επισκέφτεσαι μια πόλη που την έχεις ξαναδεί είναι αναμφίβολα να την περπατήσεις, να συχνοτιστείς (ωχ, απαγορευμένη λέξη με τη γρίπη...) με τους ντόπιους, να ζήσεις δηλ. μέρος της καθημερινότητάς τους. Κι αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε.
Περπατήσαμε τη Via Vitrouvio, έναν κλασικό μιλανέζικο δρόμο, που ξεκινά από τον κεντρικό σταθμό και προς τα ανατολικά συναντά την Corso Buenos Aires, διαδρομή κάτι λιγότερο από 1χλμ. Ό,τι πρέπει για χάζεμα σε μικρά ντελικατέσσεν και μικρά no name εμπορικά. Εκεί στη γωνία Via Vitrouvio και Via R. Lepetit, κάτω ακριβώς από το Hotel Amadeus, υπάρχει πάντα αυτό το μικρό τυπικό ιταλικό εστιατόριο, με τα γκασόνια που φορούν ακόμα το λευκό πανοφώρι της δεκαετίας του '60. Καθαρό, με νόστιμη κουζίνα, φιλικό προσωπικό και οικονομικό.
Η Buenos Aires είναι ένας εξαιρετικά μακρύς εμπορικός δρόμος με απαιτήσεις ελαφρότερων πορτοφολιών. Σπάνια πάντως θα βρεις φίρμα που να απουσιάζει από την Ελλάδα. Η σύντροφός μου πάντως ισχυρίζεται ότι πολλά από τα ρούχα και τα παπούτσια αυτών των εταιριών δεν έρχονται στην Ελλάδα. Η πληροφορία ελέγχεται για ελεγχόμενο δόλο... Πάντως καλά αθλητικά παπούτσια (adidas, lacoste, elesse κλπ.) υπάρχουν στο Orleans, ένα μικρό μαγαζί γωνία Vitrouvio - Buenos Aires, (στάση Μ Lima) σε total price 30 ευρώ.
Κατεβαίνοντας τη Buenos Aires νότια, περίπου 200μ. από τη Vitruvio υπάρχει το κεντρικό Benetton με μόνιμο outlet στον 2ο όροφο.
Στο τέλος της μεγάλης οδού συναντήσαμε την εντυπωσιακή Porta Venezia. Με τις πύλες του Μιλάνου συνειδητοποιείς και τα όρια της παλιάς πόλης που περικλείουν. Κατεβαίνοντας στα αριστερά μας σταθήκαμε στο Planetario υπέροχο κτίσμα του 1930 και λίγο πιο κάτω το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Αναμεσά τους καμαρώνει ένας υπέροχος μεγάλος κήπος (Corso Venezia 50).
Συνεχίζοντας ευθεία στη γωνία Corso Venezia-Via Palestro μείναμε για λίγο για να χαζέψουμε το ξακουστό ραφείο του Gianni Campagna, του ράφτη πολλών μεγάλων σταρ (Ρ. Ν. Νίρο, Π. Μπροσναν κ.ά.). Η αισθητική των κουστουμιών που έβλεπα στη βιτρίνα θα εξαγρίωνε ακόμα και το Ζάχο Χατζηφωτίου...
Από δω και κάτω ξεκινά η παρέλαση όλων σχεδόν των μεγάλων οίκων και βέβαια το window shoping (ακόμα κι αυτό σε εποχή κρίσης σε γεμίζει με ενοχές...). H C. Venezia τερματίζει στην Pz San Babila. Απέναντι από την εκκλησία στη Via Bagutta υπάρχει ένα στοκατζίδικο με ρούχα μεγάλων οίκων, κυρίως Armani. Από κει παίρνοντας τη C. V. Emanuelle II αντικρύζεις το στολίδι του Μιλάνου το Duomo. Αξίζει μια περιήγηση στο μεγάλο αλλά λιτό εσωτερικό του. Δεν κοστίζει τίποτα και σου δανείζει λίγο τη μεγαλοπρέπεια που γεύτηκε ο Ναπολέων όταν εκεί στέφθηκε ηγεμόνας και της Ιταλίας. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί και δεν υπήρχαν ουρές στη είσοδο.
Γενικά, το Μιλάνο πήζει από Παρασκευή μέχρι Κυριακή, διάστημα που το επισκέπτονται για αγορές απ' όλο τον κόσμο. Γι' αυτό αν υπάρχει η δυνατότητα προγγραμματίστε ταξίδι καθημερινές μέρες.
Στην ίδια γειτονιά ο περίφημος φούρνος του Luini (πίσω από το πολυκατάστημα Rinascente, κάτι σαν το Attica το δικό μας) με το ξακουστό Panzerotto, δεν μας ενθουσίασε ιδιαίτερα. Είναι κάτι σαν τη τηγανίτα που φτιάχνει η θειά μου η Ευλαμπία γεμισμένη με διάφορες επιλογές (σαλάμια, τυριά κλπ.), νόστιμο αλλά όχι θεϊκό. Οι ουρές έξω από το μικρό φούρνο τα ΠΣΚ φτάνουν τα 150μ. Υπερβολή.
Ήταν Πέμπτη απόγευμα και η Galleria είχε ελάχιστο κόσμο. Ευκαιρία να την απολαύσεις. Οι μόνοι που κάπως χαλούσαν την ατμόσφαιρα ήταν ένα γκρουπ νεαρών γιαπωνέζων που με τσάντες Prada στα χέρια επιχειρούσαν να κάνουν τρεις περιστροφές γύρω από τον εαυτό τους πατώντας, κατά το έθιμο, τα απαυτά του ταύρου που βρίσκεται στο δάπεδο της στοάς, στο σταυρό.
Έξω στη μεγάλη πλατεία συνεργεία του δήμου πάσχιζαν να στήσουν ένα πελώριο φυσικό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εξάλλου ήμασταν παραμονές και μιας μεγάλης γιορτής για το Μιλάνο. Στις 7/12 γιορτάζει τον πολιούχο Άγ. Αμβρόσιο.
Αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο μας (πάνω από 3χλμ δρόμος). Το κρύο ήταν καλός σύντροφος (+3 C). Περάσαμε από τη Σκάλα με τον υπέροχο φωτισμό και τους χριστουγεννιάτικους ήχους από κρυφά ηχεία της μπροστινής πλατείας και πήραμε τη Via Al. Manzoni, το δρόμο των τραπεζών. Όλα τα κτίρια αυτού του δρόμου σου δίνουν ανάγλυφα την εικόνα του Μιλάνου του μεσοπόλεμου. Στη Via Tourati 30 μας μαγνήτισε μια θαυμάσια gelateria Dei Giovi di Scaffidi Franca. Με υπέροχη διακόσμηση ντυμένη στα λευκά και ακόμα πιο υπέροχες γεύσεις γλυκών. Λίγο πιο κάτω στην ίδια οδό στον αρ. 38 φάγαμε, μιά άλλη μέρα, υπέροχα gnochi (πάμφθηνα) σε ένα μικρό συμπαθητικό self-service εστιατόριο, που τα μεσημέρια πλημμυρίζει από εργαζόμενους και γείτονες (Metro Turati). Μιλήσαμε αρκετά με τους συνδαιτημόνες και τον ιδιοκτήτη για την κρίση (η γενιά των 700 υπάρχει κι εκεί) και για τον Μπερλουσκόνι (ποιοι τον ψηφίζουν άραγε; Όλοι το αρνούνται, όπως και όσοι Θεσσαλονικείς ξέρουμε τον Ψωμιάδη...). Οι Ιταλοί είναι λαλίστατοι ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον αν μιλάς και τη γλώσσα τους.
Περπατήσαμε τη Via Vitrouvio, έναν κλασικό μιλανέζικο δρόμο, που ξεκινά από τον κεντρικό σταθμό και προς τα ανατολικά συναντά την Corso Buenos Aires, διαδρομή κάτι λιγότερο από 1χλμ. Ό,τι πρέπει για χάζεμα σε μικρά ντελικατέσσεν και μικρά no name εμπορικά. Εκεί στη γωνία Via Vitrouvio και Via R. Lepetit, κάτω ακριβώς από το Hotel Amadeus, υπάρχει πάντα αυτό το μικρό τυπικό ιταλικό εστιατόριο, με τα γκασόνια που φορούν ακόμα το λευκό πανοφώρι της δεκαετίας του '60. Καθαρό, με νόστιμη κουζίνα, φιλικό προσωπικό και οικονομικό.
Η Buenos Aires είναι ένας εξαιρετικά μακρύς εμπορικός δρόμος με απαιτήσεις ελαφρότερων πορτοφολιών. Σπάνια πάντως θα βρεις φίρμα που να απουσιάζει από την Ελλάδα. Η σύντροφός μου πάντως ισχυρίζεται ότι πολλά από τα ρούχα και τα παπούτσια αυτών των εταιριών δεν έρχονται στην Ελλάδα. Η πληροφορία ελέγχεται για ελεγχόμενο δόλο... Πάντως καλά αθλητικά παπούτσια (adidas, lacoste, elesse κλπ.) υπάρχουν στο Orleans, ένα μικρό μαγαζί γωνία Vitrouvio - Buenos Aires, (στάση Μ Lima) σε total price 30 ευρώ.
Κατεβαίνοντας τη Buenos Aires νότια, περίπου 200μ. από τη Vitruvio υπάρχει το κεντρικό Benetton με μόνιμο outlet στον 2ο όροφο.
Στο τέλος της μεγάλης οδού συναντήσαμε την εντυπωσιακή Porta Venezia. Με τις πύλες του Μιλάνου συνειδητοποιείς και τα όρια της παλιάς πόλης που περικλείουν. Κατεβαίνοντας στα αριστερά μας σταθήκαμε στο Planetario υπέροχο κτίσμα του 1930 και λίγο πιο κάτω το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Αναμεσά τους καμαρώνει ένας υπέροχος μεγάλος κήπος (Corso Venezia 50).
Συνεχίζοντας ευθεία στη γωνία Corso Venezia-Via Palestro μείναμε για λίγο για να χαζέψουμε το ξακουστό ραφείο του Gianni Campagna, του ράφτη πολλών μεγάλων σταρ (Ρ. Ν. Νίρο, Π. Μπροσναν κ.ά.). Η αισθητική των κουστουμιών που έβλεπα στη βιτρίνα θα εξαγρίωνε ακόμα και το Ζάχο Χατζηφωτίου...
Από δω και κάτω ξεκινά η παρέλαση όλων σχεδόν των μεγάλων οίκων και βέβαια το window shoping (ακόμα κι αυτό σε εποχή κρίσης σε γεμίζει με ενοχές...). H C. Venezia τερματίζει στην Pz San Babila. Απέναντι από την εκκλησία στη Via Bagutta υπάρχει ένα στοκατζίδικο με ρούχα μεγάλων οίκων, κυρίως Armani. Από κει παίρνοντας τη C. V. Emanuelle II αντικρύζεις το στολίδι του Μιλάνου το Duomo. Αξίζει μια περιήγηση στο μεγάλο αλλά λιτό εσωτερικό του. Δεν κοστίζει τίποτα και σου δανείζει λίγο τη μεγαλοπρέπεια που γεύτηκε ο Ναπολέων όταν εκεί στέφθηκε ηγεμόνας και της Ιταλίας. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί και δεν υπήρχαν ουρές στη είσοδο.
Γενικά, το Μιλάνο πήζει από Παρασκευή μέχρι Κυριακή, διάστημα που το επισκέπτονται για αγορές απ' όλο τον κόσμο. Γι' αυτό αν υπάρχει η δυνατότητα προγγραμματίστε ταξίδι καθημερινές μέρες.
Στην ίδια γειτονιά ο περίφημος φούρνος του Luini (πίσω από το πολυκατάστημα Rinascente, κάτι σαν το Attica το δικό μας) με το ξακουστό Panzerotto, δεν μας ενθουσίασε ιδιαίτερα. Είναι κάτι σαν τη τηγανίτα που φτιάχνει η θειά μου η Ευλαμπία γεμισμένη με διάφορες επιλογές (σαλάμια, τυριά κλπ.), νόστιμο αλλά όχι θεϊκό. Οι ουρές έξω από το μικρό φούρνο τα ΠΣΚ φτάνουν τα 150μ. Υπερβολή.
Ήταν Πέμπτη απόγευμα και η Galleria είχε ελάχιστο κόσμο. Ευκαιρία να την απολαύσεις. Οι μόνοι που κάπως χαλούσαν την ατμόσφαιρα ήταν ένα γκρουπ νεαρών γιαπωνέζων που με τσάντες Prada στα χέρια επιχειρούσαν να κάνουν τρεις περιστροφές γύρω από τον εαυτό τους πατώντας, κατά το έθιμο, τα απαυτά του ταύρου που βρίσκεται στο δάπεδο της στοάς, στο σταυρό.
Έξω στη μεγάλη πλατεία συνεργεία του δήμου πάσχιζαν να στήσουν ένα πελώριο φυσικό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εξάλλου ήμασταν παραμονές και μιας μεγάλης γιορτής για το Μιλάνο. Στις 7/12 γιορτάζει τον πολιούχο Άγ. Αμβρόσιο.
Αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο μας (πάνω από 3χλμ δρόμος). Το κρύο ήταν καλός σύντροφος (+3 C). Περάσαμε από τη Σκάλα με τον υπέροχο φωτισμό και τους χριστουγεννιάτικους ήχους από κρυφά ηχεία της μπροστινής πλατείας και πήραμε τη Via Al. Manzoni, το δρόμο των τραπεζών. Όλα τα κτίρια αυτού του δρόμου σου δίνουν ανάγλυφα την εικόνα του Μιλάνου του μεσοπόλεμου. Στη Via Tourati 30 μας μαγνήτισε μια θαυμάσια gelateria Dei Giovi di Scaffidi Franca. Με υπέροχη διακόσμηση ντυμένη στα λευκά και ακόμα πιο υπέροχες γεύσεις γλυκών. Λίγο πιο κάτω στην ίδια οδό στον αρ. 38 φάγαμε, μιά άλλη μέρα, υπέροχα gnochi (πάμφθηνα) σε ένα μικρό συμπαθητικό self-service εστιατόριο, που τα μεσημέρια πλημμυρίζει από εργαζόμενους και γείτονες (Metro Turati). Μιλήσαμε αρκετά με τους συνδαιτημόνες και τον ιδιοκτήτη για την κρίση (η γενιά των 700 υπάρχει κι εκεί) και για τον Μπερλουσκόνι (ποιοι τον ψηφίζουν άραγε; Όλοι το αρνούνται, όπως και όσοι Θεσσαλονικείς ξέρουμε τον Ψωμιάδη...). Οι Ιταλοί είναι λαλίστατοι ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον αν μιλάς και τη γλώσσα τους.
,αν και σε χαλαρό κλίμα μας δίνεις αρκετές πληροφορίες πολύ χρήσιμες!
