Περιεχόμενα
Το πρωινό ξύπνημα δεν μου ήταν ποτέ πρόβλημα. Ξυπνώ ασμένως και με καλή διάθεση άσχετα με την ώρα που θα πέσω για ύπνο. Το πρόβλημα το έχει ανέκαθεν η σύντροφός μου, είναι ζήτημα βιορυθμών. Παρόλα αυτά όταν πρόκειται για ξύπνημα για ημερήσια εκδρομή στο υπέροχο Λουγκάνο, ξυπνάει πιο εύκολα κι από πουλάκι. 7.00': Η μέρα ήταν λαμπρή. Λιακάδα και ένα υγιεινό ψοφόκρυο.
Από τον κεντρικό σταθμό είχαμε δύο επιλογές. Το γρήγορο διεθνές τρένο που πηγαίνει Ζυρίχη με τσιμπημένη τιμή και το τοπικό ιταλικό που φτάνει μέχρι το Chiasso, το ιταλοελβετικό χωριό, κι από κει με άλλο ελβετικό για το Λουγκάνο. Προτιμήσαμε τη δεύτερη λύση, δεν είχαμε καμιά βιάση και είναι οικονομικότερη λύση.
Βγάλαμε λοιπόν εισιτήρια με ενδιάμεσο σταθμό το Como και άμεση ανταπόκριση άλλο τρένο μέχρι το Chiasso, 5 λεπτά διαδρομή δηλ. Μας εξέδωσαν λοιπόν δύο εισιτήρια. (Γιατί τις λέω αυτές τις λεπτομέρειες; Για να έχετε το νου σας όταν ταξιδεύετε με τρένο στη Β. Ιταλία...) Το εισιτήριο, όπως ρώτησα στο σταθμό, δεν ήθελε επικύρωση, το πιστοποιήσαμε και στον έλεγχο μέσα στο τρένο. Όταν φτάσαμε στο Como, όντως το τρένο για Chiasso μας περίμενε και σε 3' αναχώρησε. Ο ελεγκτής ωστόσο της 5λεπτης διαδρομής με βλοσυρό ύφος μάς επέπληξε που δεν επικυρώσαμε το δεύτερο εισιτήριο. Η σύντροφός μου του εξήγησε στα ιταλικά ότι από το Μιλάνο μας είπαν ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν αναγκαίο. Αυτός είχε ήδη βγάλει το μπλοκ για το πρόστιμο και γύρεψε τα διαβατήρια. Παρά τις διαμαρτυρίες μου ότι ακόμα κι αν ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, είμαστε ξένοι και είναι αδύνατον να το γνωρίζουμε, μας επέβαλλε πρόστιμο 50 ευρώ! (Άκουσε ελληνικές χριστουγεννιάτικες μελωδίες σε πλάγιο δ'...). Διαφορετικά υπήρχε η λύση της αστυνομίας, είπε, οπότε το πρόστιμο θα πενταπλασιάζονταν.
Το ατυχές περιστατικό είπαμε να μη μας χαλάσει τη μέρα. Μετά από ασκήσεις ηρεμίας, πήραμε το τρένο από Chiasso (τι αδιάφορο χωριό αλήθεια!) για το Λουγκάνο, 20' λεπτά εξαίσιας διαδρομής. Το τρένο κινείται παραλίμνια, αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι βρίσεσαι στην Ελβετία, απ' αυτή τη γαλήνια (αλλά κι εξοργιστική) ηρεμία του τοπίου. 'Ολα είναι κανονικά, περιποιημένα και στη θέση τους. Χωριουδάκια ( η Maroggia, το Bissone και κυρίως το Μelide απέναντι) και αγροικίες λούζονταν από το χειμωνιάτικο ήλιο και καθρεφτίζονταν στο πράσινο από τις ανταύγειες των βουνών νερό της λίμνης του Λουγκάνο.
Στο βάθος ξεπρόβαλλε η πανέμορφη πόλη φωτισμένη θεατρικά από τον ανέλπιστο ήλιο. Ο σταθμός βρίσκεται δυτικά της πόλης σε κάποιο υψόμετρο. Η θέα που έχεις από κει είναι εντυπωσιακή. Η λίμνη τότε φαντάζει μικρή καθώς περιβάλλεται από ψηλά καταπράσινα βουνά που στη κορυφή τους φιλοξενούν αρκετό χιόνι. Εξάλλου, είμαστε αρχές Δεκέμβρη.
Από το σταθμό έχεις δυο επιλογές κατάβασης στην πόλη. Είτε παίρνοντας το Funicolare (με 1 ευρώ) είτε κατεβαίνοντας από ένα γραφικό μονοπάτι κλέβοντας κάπου-κάπου ματιές προς τη λίμνη. Η απόσταση από το δρομάκι μέχρι το κέντρο είναι 10'. Κάπου στη μέση, στα δεξιά μας κάποιες ψαλμωδίες μας οδήγησαν στο καθεδρικό της πόλης τον San Lorenzo. Είναι μια τυπική καθολική εκκλησία χωρίς εκζήτηση και υπερβολές. Οι ύμνοι, το "όργανο" και η ζεστασιά της κυριακάτικης λειτουργίας μας καθήλωσαν
Λίγο αργότερα πήραμε πάλι τον κατηφορικό δρόμο με προορισμό την παραλία. Τα μαγαζιά κλειστά, οι δρόμοι πεντακάθαροι (ούτε γόπα που στην Ιταλία αφθονεί) και πλήρης απουσιά ανθρώπινης παρουσιάς. Η ώρα ήταν γύρω στις 10. Από την κεντρική Ευρώπη και πάνω οι κάτοικοι (κυρίως μικρών πόλεων και χωριών) προτιμούν να περνούν τις Κυριακές τους είτε κάνοντας διάφορες δραστηριότητες στα βουνά (περπάτημα, αθλητισμό κλπ.) είτε να μένουν στο σπίτι ασχολούμενοι με λουλούδια και κήπους. Σε αντίθεση με τη μεσογειακή Ελλάδα που ξεχυνόμαστε σε καφετέριες ή ταβερνάκια!
Οι δρόμοι του Λουγκάνο είναι μάλλον στενοί και όλοι οι κάθετοι οδηγούν στη λίμνη. Δεξιά μας ξεπρόβαλλε ο πανύψηλος πίδακας νερού της λίμνης, σημείο κατατεθέν της πόλης. Το περπάτημα στον παραλίμνιο πεζόδρομο είναι βάλσαμο. Δεν είναι μόνο η εικόνα. Είναι αυτή η μυρωδιά του φρέσκου αέρα, η απουσία ενοχλητικών θορύβων, το γαλήνιο πράσινο και κείνη η έκτη αίσθηση που έχεις όταν επισκέφτεσαι ένα όμορφο ξένο για σένα μέρος. Αυτή δεν περιγράφεται με λόγια.
Αναζητήσαμε ένα καφέ για να αιχμαλωτίσουμε με την ησυχία μας, και με τη συνοδεία ενός ζεστού καπουτσίνο, την εξαίσια εικόνα. Στο φιλόξενο αίθριο (καλυμμένο με μουσαμένια οροφή) του καφέ Arcobaleno ο υπέροχος ελβέτικός καπουτσίνο μας στοίχισε 2,20 ευρώ!
Παρόλα αυτά η ομορφιά μιας πόλης είναι και οι άνθρωποί της, διαφορετικά επισκέπτεσαι μουσείο. Πριν 2 χρόνια είχαμε δει το καλοκαιρινό Λουγκάνο μια καθημερινή μέρα. Ήταν γεμάτη από εργαζόμενους που τσιμπούσαν κάτι στα όρθια, ήταν όλοι καλοντυμένοι και ευγενικοί. Οι τιμές πάντως ήταν όντως ελβετικές...
Στην επιστροφή κάναμε στάση στο Medrisio για να επισκεφτούμε το Foxtown Outlet. Η εμπειρία ήταν μάλλον αποκαρδιωτική. Αρχιτεκτονικά μοιάζει λίγο με το Cosmos της Θεσ/νίκης (στο πιο μεγάλο του) με πολύ περισσότερο κόσμο όμως και λιγότερο χαλαρό. Όλοι έτρεχαν βιαστικά να καταναλώσουν. Ένα βουητό ανθρώπινου άγχους! Υπάρχουν πρατήρια όλων των μεγάλων οίκων σε ακριβές ούτως ή άλλως τιμές. Δεν νομίζω ότι μπορείς να αναζητήσεις εύκολα πολλές ευκαιρίες. Το μεγάλο outlet έξω από τη Ρώμη, το Castello Romano, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από κάθε άποψη. Φύγαμε χωρίς να ψωνίσουμε τίποτα (η αλήθεια όμως είναι ότι δεν είμαστε πολύ καταναλωτικοί). Βιαζόμασταν να επιστέψουμε στο Μιλάνο πριν βραδιάσει. Την επόμενη μέρα γυρίζαμε Ελλάδα και θέλαμε οι τελευταίες μας εικόνες να ήταν από την πόλη που μας φιλοξένησε 5 χειμωνιάτικες μέρες.
Γιορτινό Μιλάνο! Είχε βραδιάσει ήταν Κυριακή αλλά τα μαγαζιά είχαν χριστουγεννιάτικο ωράριο και ήταν όλα ανοικτά. Κοντά στο Duomo μας τράβηξε την προσοχή μια θορυβώδης αλλά ειρηνική διαμαρτυριά ακτιβιστών έξω από το κεντρικό Max Mara, με θέμα τη θανάτωση εκατομμυρίων μικρών χνουδωτών ζώων από την εταιρία για κατασκευή γουνών. Η διαμαρτυρία έπιασε τόπο γιατί ελάχιστες έμπαιναν στο κατάστημα κι ορισμένες απ' αυτές με ενοχικά βλέμματα, ανάμεσα σ' συτές και κάποιες συμπατριώτισσες...
Περπατήσαμε τον πανέμορφο πεζόδρομο Via Dante. Αυτό τον δρόμο αξίζει να τον περπατάς βράδι με τα μαγαζιά κλειστά με θέα στο βάθος το πανέμορφο Castello Sforzesco. Κι όλα αυτά 10 λεπτά ποδαρόδρομο από το Duomo. Αυτή τη φορά ο πεζόδρομος ήταν γεμάτος με χριστουγεννιάτικα περίπτερα, που του διναν άλλο χρώμα. Αγοράσαμε μάλιστα σουβενίρ, πράγμα που δεν κάνουμε συχνά, ένα μικρό μεταλλικό ομοίωμα του Duomo, σαν εκείνο που κατέληξε στη Μπερλουσκόνεια μούρη (όχι! όχι! έχω άλλοθι όταν έγινε το συμβάν!). Θέλοντας να μείνουμε με τελευταία εικόνα το υπέροχα και συμμετρικα φωτισμένο κάστρο γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας.
Το μεγαλύτερο κέρδος από τα ταξίδια αυτά είναι όλες εκείνες οι εικόνες που ξεδιπλώνονται στα μάτια σου όταν δουλεύεις στο γραφείο σου και σε κάνουν να χαμογελάς ανερυθρίαστα ακόμα κι όταν σε κατσαδιάζει ο προϊστάμενος σου...:xmas_lol:
Αν το ήξερε το μυστικό θα ταξίδευε κι εκείνος!
The end
Από τον κεντρικό σταθμό είχαμε δύο επιλογές. Το γρήγορο διεθνές τρένο που πηγαίνει Ζυρίχη με τσιμπημένη τιμή και το τοπικό ιταλικό που φτάνει μέχρι το Chiasso, το ιταλοελβετικό χωριό, κι από κει με άλλο ελβετικό για το Λουγκάνο. Προτιμήσαμε τη δεύτερη λύση, δεν είχαμε καμιά βιάση και είναι οικονομικότερη λύση.
Βγάλαμε λοιπόν εισιτήρια με ενδιάμεσο σταθμό το Como και άμεση ανταπόκριση άλλο τρένο μέχρι το Chiasso, 5 λεπτά διαδρομή δηλ. Μας εξέδωσαν λοιπόν δύο εισιτήρια. (Γιατί τις λέω αυτές τις λεπτομέρειες; Για να έχετε το νου σας όταν ταξιδεύετε με τρένο στη Β. Ιταλία...) Το εισιτήριο, όπως ρώτησα στο σταθμό, δεν ήθελε επικύρωση, το πιστοποιήσαμε και στον έλεγχο μέσα στο τρένο. Όταν φτάσαμε στο Como, όντως το τρένο για Chiasso μας περίμενε και σε 3' αναχώρησε. Ο ελεγκτής ωστόσο της 5λεπτης διαδρομής με βλοσυρό ύφος μάς επέπληξε που δεν επικυρώσαμε το δεύτερο εισιτήριο. Η σύντροφός μου του εξήγησε στα ιταλικά ότι από το Μιλάνο μας είπαν ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν αναγκαίο. Αυτός είχε ήδη βγάλει το μπλοκ για το πρόστιμο και γύρεψε τα διαβατήρια. Παρά τις διαμαρτυρίες μου ότι ακόμα κι αν ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, είμαστε ξένοι και είναι αδύνατον να το γνωρίζουμε, μας επέβαλλε πρόστιμο 50 ευρώ! (Άκουσε ελληνικές χριστουγεννιάτικες μελωδίες σε πλάγιο δ'...). Διαφορετικά υπήρχε η λύση της αστυνομίας, είπε, οπότε το πρόστιμο θα πενταπλασιάζονταν.
Το ατυχές περιστατικό είπαμε να μη μας χαλάσει τη μέρα. Μετά από ασκήσεις ηρεμίας, πήραμε το τρένο από Chiasso (τι αδιάφορο χωριό αλήθεια!) για το Λουγκάνο, 20' λεπτά εξαίσιας διαδρομής. Το τρένο κινείται παραλίμνια, αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι βρίσεσαι στην Ελβετία, απ' αυτή τη γαλήνια (αλλά κι εξοργιστική) ηρεμία του τοπίου. 'Ολα είναι κανονικά, περιποιημένα και στη θέση τους. Χωριουδάκια ( η Maroggia, το Bissone και κυρίως το Μelide απέναντι) και αγροικίες λούζονταν από το χειμωνιάτικο ήλιο και καθρεφτίζονταν στο πράσινο από τις ανταύγειες των βουνών νερό της λίμνης του Λουγκάνο.
Στο βάθος ξεπρόβαλλε η πανέμορφη πόλη φωτισμένη θεατρικά από τον ανέλπιστο ήλιο. Ο σταθμός βρίσκεται δυτικά της πόλης σε κάποιο υψόμετρο. Η θέα που έχεις από κει είναι εντυπωσιακή. Η λίμνη τότε φαντάζει μικρή καθώς περιβάλλεται από ψηλά καταπράσινα βουνά που στη κορυφή τους φιλοξενούν αρκετό χιόνι. Εξάλλου, είμαστε αρχές Δεκέμβρη.
Από το σταθμό έχεις δυο επιλογές κατάβασης στην πόλη. Είτε παίρνοντας το Funicolare (με 1 ευρώ) είτε κατεβαίνοντας από ένα γραφικό μονοπάτι κλέβοντας κάπου-κάπου ματιές προς τη λίμνη. Η απόσταση από το δρομάκι μέχρι το κέντρο είναι 10'. Κάπου στη μέση, στα δεξιά μας κάποιες ψαλμωδίες μας οδήγησαν στο καθεδρικό της πόλης τον San Lorenzo. Είναι μια τυπική καθολική εκκλησία χωρίς εκζήτηση και υπερβολές. Οι ύμνοι, το "όργανο" και η ζεστασιά της κυριακάτικης λειτουργίας μας καθήλωσαν
Λίγο αργότερα πήραμε πάλι τον κατηφορικό δρόμο με προορισμό την παραλία. Τα μαγαζιά κλειστά, οι δρόμοι πεντακάθαροι (ούτε γόπα που στην Ιταλία αφθονεί) και πλήρης απουσιά ανθρώπινης παρουσιάς. Η ώρα ήταν γύρω στις 10. Από την κεντρική Ευρώπη και πάνω οι κάτοικοι (κυρίως μικρών πόλεων και χωριών) προτιμούν να περνούν τις Κυριακές τους είτε κάνοντας διάφορες δραστηριότητες στα βουνά (περπάτημα, αθλητισμό κλπ.) είτε να μένουν στο σπίτι ασχολούμενοι με λουλούδια και κήπους. Σε αντίθεση με τη μεσογειακή Ελλάδα που ξεχυνόμαστε σε καφετέριες ή ταβερνάκια!
Οι δρόμοι του Λουγκάνο είναι μάλλον στενοί και όλοι οι κάθετοι οδηγούν στη λίμνη. Δεξιά μας ξεπρόβαλλε ο πανύψηλος πίδακας νερού της λίμνης, σημείο κατατεθέν της πόλης. Το περπάτημα στον παραλίμνιο πεζόδρομο είναι βάλσαμο. Δεν είναι μόνο η εικόνα. Είναι αυτή η μυρωδιά του φρέσκου αέρα, η απουσία ενοχλητικών θορύβων, το γαλήνιο πράσινο και κείνη η έκτη αίσθηση που έχεις όταν επισκέφτεσαι ένα όμορφο ξένο για σένα μέρος. Αυτή δεν περιγράφεται με λόγια.
Αναζητήσαμε ένα καφέ για να αιχμαλωτίσουμε με την ησυχία μας, και με τη συνοδεία ενός ζεστού καπουτσίνο, την εξαίσια εικόνα. Στο φιλόξενο αίθριο (καλυμμένο με μουσαμένια οροφή) του καφέ Arcobaleno ο υπέροχος ελβέτικός καπουτσίνο μας στοίχισε 2,20 ευρώ!
Παρόλα αυτά η ομορφιά μιας πόλης είναι και οι άνθρωποί της, διαφορετικά επισκέπτεσαι μουσείο. Πριν 2 χρόνια είχαμε δει το καλοκαιρινό Λουγκάνο μια καθημερινή μέρα. Ήταν γεμάτη από εργαζόμενους που τσιμπούσαν κάτι στα όρθια, ήταν όλοι καλοντυμένοι και ευγενικοί. Οι τιμές πάντως ήταν όντως ελβετικές...
Στην επιστροφή κάναμε στάση στο Medrisio για να επισκεφτούμε το Foxtown Outlet. Η εμπειρία ήταν μάλλον αποκαρδιωτική. Αρχιτεκτονικά μοιάζει λίγο με το Cosmos της Θεσ/νίκης (στο πιο μεγάλο του) με πολύ περισσότερο κόσμο όμως και λιγότερο χαλαρό. Όλοι έτρεχαν βιαστικά να καταναλώσουν. Ένα βουητό ανθρώπινου άγχους! Υπάρχουν πρατήρια όλων των μεγάλων οίκων σε ακριβές ούτως ή άλλως τιμές. Δεν νομίζω ότι μπορείς να αναζητήσεις εύκολα πολλές ευκαιρίες. Το μεγάλο outlet έξω από τη Ρώμη, το Castello Romano, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από κάθε άποψη. Φύγαμε χωρίς να ψωνίσουμε τίποτα (η αλήθεια όμως είναι ότι δεν είμαστε πολύ καταναλωτικοί). Βιαζόμασταν να επιστέψουμε στο Μιλάνο πριν βραδιάσει. Την επόμενη μέρα γυρίζαμε Ελλάδα και θέλαμε οι τελευταίες μας εικόνες να ήταν από την πόλη που μας φιλοξένησε 5 χειμωνιάτικες μέρες.
Γιορτινό Μιλάνο! Είχε βραδιάσει ήταν Κυριακή αλλά τα μαγαζιά είχαν χριστουγεννιάτικο ωράριο και ήταν όλα ανοικτά. Κοντά στο Duomo μας τράβηξε την προσοχή μια θορυβώδης αλλά ειρηνική διαμαρτυριά ακτιβιστών έξω από το κεντρικό Max Mara, με θέμα τη θανάτωση εκατομμυρίων μικρών χνουδωτών ζώων από την εταιρία για κατασκευή γουνών. Η διαμαρτυρία έπιασε τόπο γιατί ελάχιστες έμπαιναν στο κατάστημα κι ορισμένες απ' αυτές με ενοχικά βλέμματα, ανάμεσα σ' συτές και κάποιες συμπατριώτισσες...
Περπατήσαμε τον πανέμορφο πεζόδρομο Via Dante. Αυτό τον δρόμο αξίζει να τον περπατάς βράδι με τα μαγαζιά κλειστά με θέα στο βάθος το πανέμορφο Castello Sforzesco. Κι όλα αυτά 10 λεπτά ποδαρόδρομο από το Duomo. Αυτή τη φορά ο πεζόδρομος ήταν γεμάτος με χριστουγεννιάτικα περίπτερα, που του διναν άλλο χρώμα. Αγοράσαμε μάλιστα σουβενίρ, πράγμα που δεν κάνουμε συχνά, ένα μικρό μεταλλικό ομοίωμα του Duomo, σαν εκείνο που κατέληξε στη Μπερλουσκόνεια μούρη (όχι! όχι! έχω άλλοθι όταν έγινε το συμβάν!). Θέλοντας να μείνουμε με τελευταία εικόνα το υπέροχα και συμμετρικα φωτισμένο κάστρο γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας.
Το μεγαλύτερο κέρδος από τα ταξίδια αυτά είναι όλες εκείνες οι εικόνες που ξεδιπλώνονται στα μάτια σου όταν δουλεύεις στο γραφείο σου και σε κάνουν να χαμογελάς ανερυθρίαστα ακόμα κι όταν σε κατσαδιάζει ο προϊστάμενος σου...:xmas_lol:
Αν το ήξερε το μυστικό θα ταξίδευε κι εκείνος!
The end
Attachments
-
29,5 KB Προβολές: 235