Περιεχόμενα
Το Μιλάνο είναι γκρίζο. Και γι' αυτό δεν φταίνε μόνο τα μουντά του κτίρια, σαν να 'ναι πόλη της σοσιαλιστικής Ρουμανίας, αλλά και ο καιρός. Η Λομβαρδία αγαπάει την ομίχλη και το βροχερό καιρό. Και η βροχή αυτή είναι εκείνο το διαρκές ψιλό ράντισμα που θαρρείς ότι δεν έχει τέλος. Μια τέτοια πόλη τη μισείς ή τη λατρεύεις. Και επειδή εμείς προερχόμαστε από μια χώρα που ο ήλιος την τιμά 300 μέρες το χρόνο ένα μικρό διάλειμμα δεν κάνει κακό.
Ξημέρωσε λοιπόν μια υγρή βροχερή και κρύα μέρα, που ταιριάζει γάντι στην πόλη. Γι' αυτό είπαμε να περιορίσουμε το περπάτημα και να κινηθούμε περισσότερο σε στεγασμένους χώρους. Δεν υπάρχει ωστόσο ωραιότερο πράγμα σε ένα ταξίδι από την ανατροπή όσων σχεδιάζεις. Γιατί και τη βροχή συνηθίσαμε και το περπάτημα δεν εγκαταλείψαμε. Σημαντικό ρόλο έπαιξε ότι τουλάχιστον φροντίσαμε τα παπούτσια μας να είναι αναπαυτικά (trekking). Έτσι κι αλλοιώς παράσταση στην όπερα δεν προβλεπόταν. Τα εισιτήρια ήταν ακριβά για μας, ενώ τα εισιτήρια της πρόβας τζενεράλε για την Κάρμεν, που παιζόταν τότε, είχαν εξαντληθεί άμα τη εμφανίσει τους (μόλις 12 ευρώ!!! γκρρρ!).
Αρχικά πήραμε το αστικό 60 (Σταθμός - San Babila) με ενδιάμεση στάση τη Via Bronzetti 16. Από παλιά γνωρίζαμε αυτό το μεγάλο στοκατζίδικο το Il Salnagente και η βροχή μάς έστειλε εκεί για ένα ολιγόλεπτο χάζεμα. Υπάρχουν ρούχα-απομεινάρια όλων των μεγάλων ιταλών μόδιστρων σε εκπτωτικές τιμές, πλην όμως απλησίαστες για τη λογική μας (όταν τα 1950 ευρώ γίνονται 1050 κοντεύουν το μισθό μου!...). Δε θα ξεχάσω πάντως μια γηραιά εύσωμη κυρία που προσπαθούσε με τη βία να χωρέσει (και να κουμπώσει) μέσα σ' ένα παρδαλό σακάκι R. Cavalli. Όταν τα κουμπιά έγιναν απειλητικά για μας φύγαμε άρον-άρον.
Η βροχή διαρκώς παρούσα, όμως αποφασίσαμε να γίνουμε πιο αγαπημένοι και να χωρέσουμε σε μια μικρούτσικη αναιμική ομπρέλα. Ποδαρόδρομο λοιπόν μέχρι το κέντρο. Η Via Bronzetti είναι ένας κλασικός μιλανέζικος δρόμος παρόλο που απουσιάζουν σχεδόν παντελώς τα καταστήματα. Έχει τα ομοιόμορφα κτίρια της δεκαετίας του '30, μεγάλα πεζοδρόμια και όμορφες δεντροστοιχίες. Παρά τη βροχή βλέπαμε δεκάδες σκυλιά να βολτάρουν παρέα με τ' αφεντικά τους. Μια γηραιά κυρία επέμενε να φοράει το μουσκεμένο πουλοβεράκι στο κανίς της φροντίζοντας να το κρατάει διαρκώς υγρό και δροσερό... Η θερμοκρασία έπαιζε ανάμεσα στους 2-4 βαθμούς C.
Αρχικά λέγαμε να περπατήσουμε μέχρι τη Rotonta de la Besana, μια υπέροχη σταυροειδή εκκλησία που περιβάλλεται από ένα οβάλ τείχος, που θυμίζει κάτι από βυζάντιο αλλά και από Τοσκάνη. Λίγο η κούραση όμως, λίγο η μεγάλη απόσταση (απέχει 1χλμ Ν.Α. του Duomo) μπήκαμε στο πρώτο cafe που συναντήσαμε για ν' απολαύσουμε το καπουτσίνο μας.
Περνώντας από το Duomo αναρωτηθήκαμε για ποιο λόγο οι Γιαπωνέζοι τουρίστες κάνουν ουρά για ν' ανέβουν με το lift στην κορυφή του μια τέτοια συννεφιασμένη μέρα. Μόνο αυτοί ξέρουν. Ήταν οι μόνοι μάλιστα που συνατήσαμε με μάσκα κατά της γρίπης. Ορισμένες μάλιστα μάσκες ήταν art, εμπριμέ με σχέδια. Μπορεί να ήταν κάποιου οίκου, πού ξέρεις...
Είπαμε να τραβήξουμε προς Porta Ticinese, ακολουθώντας τη Via Torino. Εμπορικότατος δρόμος με πιο προσιτές τιμές. Για άλλη μια φορά μου έκανε εντύπωση η επιλογή από ακριβά μαγαζιά ευθυτενών μαύρων για πορτιέρηδες. Το συναντήσαμε και στο Παρίσι, το είδαμε κι εδώ. Τους κάνει κάτι σε πιο εξωτικό φαίνεται. Τους ντύνουν ομοιόμορφα με κατάμαυρα κουστούμια. Αυτοί δεν μιλούν, δεν κινούνται. Είναι απλώς ντεκόρ (των 600 ευρώ πιθανόν).
Στο No 64 κάναμε στάση για να πάρει η καλή μου δερμάτινες μπότες από το "VIA VAI", ένα μαγαζί όλα 29,90. Μια χαρά ήτανε (και η τιμή ασφαλώς). Λίγο νωρίτερα στο Νο 50 υπάρχει ένα νοστιμότατο εστιατόριο-τρατορία το Al 50, το είχα δοκιμάσει άλλη φορά και το ξέρω.
Η Corso di Porta Ticinese εμένα μου άρεσε περισσότερο. Είναι πιο ζωντανή και λιγότερο τάχαμου. Οδηγεί στην εντυπωσιακή πύλη (το βράδι τώρα τις γιορτές τη λούζουν στα λαμπιόνια - είπαμε τα χριστούγεννα θέλουν κιτς).
Από κει ξεκινάνε τα κανάλια της Navigli. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει κι η βροχή στέρεψε. Ούτε το πήραμε χαμπάρι! Η περιοχή αν τη δεις με πεζό μάτι είναι σαν αρδρευτικά κανάλια. Όμως εμείς οι άνθρωποι δίνουμε ερμηνεία στις εικόνες και μένα μου φάνταζαν σα να 'μαστε στο Άμστερνταμ.
Τι καλύτερο λοιπόν από μια βόλτα στις όχθες των καναλιών. Λαμπιόνια ένωναν τις δυο όχθες και όπως νύχτωνε θαρρείς ότι βρισκόσουν σε σκηνικό του Fellini. Η διάθεσή μου άλλαξε όταν αντίκρυσα την πιτσαρία Da noi 2 στην απέναντι όχθη στη Via Borsi 1. Είχα φάει αηδία φαγητό πέρυσι εκεί παρασυρμένος από τη σύσταση μιας αγγλίδας blogger. Μα είναι δυνατόν να εμπιστευθώ μια αγγλίδα για καλό φαγητό;;; H περιοχή ωστόσο είναι γεμάτη με wine bar όπου τρως καλά, όπως στο La Vigne στη V. Pasc. Paoli 2 (υπολογίστε 20-25 ευρώ το άτομο όμως).
Πάντως στο Μιλάνο έχεις πιθανότητες να φας αηδίες όσο και στη Θεσ/νίκη να πετύχεις άθλιο ουζερί.
Γυρίσαμε με τραμ, πεινούσαμε και είχαμε κάνει μαραθώνιο. Από το Duomo φύγαμε για τη γειτονιά μας με μετρό. Κάτι θα βρισκόταν να φάμε εκεί κοντά. Ήταν ήδη πολύ αργά... 8.10' μ.μ.
Η πιτσαρία Le chalet (V. Tonale 4, 100m. από το σταθμό) ήταν βάλσαμο. Εξαιρετικό φαγητό και ωραιότατο κόκκινο χύμα κρασί. Εκει βρήκα την περίφημη salsiccia, ένα είδος λουκάνικου της Β. Ιταλίας, εξαιρετικά εύγευστο και ποιοτικά καλό. Δεν το βρίσκεις συχνά. Οι τιμές ήταν value for money.
Λέω να πάμε για ύπνο. Μετά από τόσα χλμ. ούτε σκέψη για νυχτερινή ζωή. Εξάλλου αύριο θα πεταχτούμε μέχρι το Λουγκάνο.
Ξημέρωσε λοιπόν μια υγρή βροχερή και κρύα μέρα, που ταιριάζει γάντι στην πόλη. Γι' αυτό είπαμε να περιορίσουμε το περπάτημα και να κινηθούμε περισσότερο σε στεγασμένους χώρους. Δεν υπάρχει ωστόσο ωραιότερο πράγμα σε ένα ταξίδι από την ανατροπή όσων σχεδιάζεις. Γιατί και τη βροχή συνηθίσαμε και το περπάτημα δεν εγκαταλείψαμε. Σημαντικό ρόλο έπαιξε ότι τουλάχιστον φροντίσαμε τα παπούτσια μας να είναι αναπαυτικά (trekking). Έτσι κι αλλοιώς παράσταση στην όπερα δεν προβλεπόταν. Τα εισιτήρια ήταν ακριβά για μας, ενώ τα εισιτήρια της πρόβας τζενεράλε για την Κάρμεν, που παιζόταν τότε, είχαν εξαντληθεί άμα τη εμφανίσει τους (μόλις 12 ευρώ!!! γκρρρ!).
Αρχικά πήραμε το αστικό 60 (Σταθμός - San Babila) με ενδιάμεση στάση τη Via Bronzetti 16. Από παλιά γνωρίζαμε αυτό το μεγάλο στοκατζίδικο το Il Salnagente και η βροχή μάς έστειλε εκεί για ένα ολιγόλεπτο χάζεμα. Υπάρχουν ρούχα-απομεινάρια όλων των μεγάλων ιταλών μόδιστρων σε εκπτωτικές τιμές, πλην όμως απλησίαστες για τη λογική μας (όταν τα 1950 ευρώ γίνονται 1050 κοντεύουν το μισθό μου!...). Δε θα ξεχάσω πάντως μια γηραιά εύσωμη κυρία που προσπαθούσε με τη βία να χωρέσει (και να κουμπώσει) μέσα σ' ένα παρδαλό σακάκι R. Cavalli. Όταν τα κουμπιά έγιναν απειλητικά για μας φύγαμε άρον-άρον.
Η βροχή διαρκώς παρούσα, όμως αποφασίσαμε να γίνουμε πιο αγαπημένοι και να χωρέσουμε σε μια μικρούτσικη αναιμική ομπρέλα. Ποδαρόδρομο λοιπόν μέχρι το κέντρο. Η Via Bronzetti είναι ένας κλασικός μιλανέζικος δρόμος παρόλο που απουσιάζουν σχεδόν παντελώς τα καταστήματα. Έχει τα ομοιόμορφα κτίρια της δεκαετίας του '30, μεγάλα πεζοδρόμια και όμορφες δεντροστοιχίες. Παρά τη βροχή βλέπαμε δεκάδες σκυλιά να βολτάρουν παρέα με τ' αφεντικά τους. Μια γηραιά κυρία επέμενε να φοράει το μουσκεμένο πουλοβεράκι στο κανίς της φροντίζοντας να το κρατάει διαρκώς υγρό και δροσερό... Η θερμοκρασία έπαιζε ανάμεσα στους 2-4 βαθμούς C.
Αρχικά λέγαμε να περπατήσουμε μέχρι τη Rotonta de la Besana, μια υπέροχη σταυροειδή εκκλησία που περιβάλλεται από ένα οβάλ τείχος, που θυμίζει κάτι από βυζάντιο αλλά και από Τοσκάνη. Λίγο η κούραση όμως, λίγο η μεγάλη απόσταση (απέχει 1χλμ Ν.Α. του Duomo) μπήκαμε στο πρώτο cafe που συναντήσαμε για ν' απολαύσουμε το καπουτσίνο μας.
Περνώντας από το Duomo αναρωτηθήκαμε για ποιο λόγο οι Γιαπωνέζοι τουρίστες κάνουν ουρά για ν' ανέβουν με το lift στην κορυφή του μια τέτοια συννεφιασμένη μέρα. Μόνο αυτοί ξέρουν. Ήταν οι μόνοι μάλιστα που συνατήσαμε με μάσκα κατά της γρίπης. Ορισμένες μάλιστα μάσκες ήταν art, εμπριμέ με σχέδια. Μπορεί να ήταν κάποιου οίκου, πού ξέρεις...
Είπαμε να τραβήξουμε προς Porta Ticinese, ακολουθώντας τη Via Torino. Εμπορικότατος δρόμος με πιο προσιτές τιμές. Για άλλη μια φορά μου έκανε εντύπωση η επιλογή από ακριβά μαγαζιά ευθυτενών μαύρων για πορτιέρηδες. Το συναντήσαμε και στο Παρίσι, το είδαμε κι εδώ. Τους κάνει κάτι σε πιο εξωτικό φαίνεται. Τους ντύνουν ομοιόμορφα με κατάμαυρα κουστούμια. Αυτοί δεν μιλούν, δεν κινούνται. Είναι απλώς ντεκόρ (των 600 ευρώ πιθανόν).
Στο No 64 κάναμε στάση για να πάρει η καλή μου δερμάτινες μπότες από το "VIA VAI", ένα μαγαζί όλα 29,90. Μια χαρά ήτανε (και η τιμή ασφαλώς). Λίγο νωρίτερα στο Νο 50 υπάρχει ένα νοστιμότατο εστιατόριο-τρατορία το Al 50, το είχα δοκιμάσει άλλη φορά και το ξέρω.
Η Corso di Porta Ticinese εμένα μου άρεσε περισσότερο. Είναι πιο ζωντανή και λιγότερο τάχαμου. Οδηγεί στην εντυπωσιακή πύλη (το βράδι τώρα τις γιορτές τη λούζουν στα λαμπιόνια - είπαμε τα χριστούγεννα θέλουν κιτς).
Από κει ξεκινάνε τα κανάλια της Navigli. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει κι η βροχή στέρεψε. Ούτε το πήραμε χαμπάρι! Η περιοχή αν τη δεις με πεζό μάτι είναι σαν αρδρευτικά κανάλια. Όμως εμείς οι άνθρωποι δίνουμε ερμηνεία στις εικόνες και μένα μου φάνταζαν σα να 'μαστε στο Άμστερνταμ.
Τι καλύτερο λοιπόν από μια βόλτα στις όχθες των καναλιών. Λαμπιόνια ένωναν τις δυο όχθες και όπως νύχτωνε θαρρείς ότι βρισκόσουν σε σκηνικό του Fellini. Η διάθεσή μου άλλαξε όταν αντίκρυσα την πιτσαρία Da noi 2 στην απέναντι όχθη στη Via Borsi 1. Είχα φάει αηδία φαγητό πέρυσι εκεί παρασυρμένος από τη σύσταση μιας αγγλίδας blogger. Μα είναι δυνατόν να εμπιστευθώ μια αγγλίδα για καλό φαγητό;;; H περιοχή ωστόσο είναι γεμάτη με wine bar όπου τρως καλά, όπως στο La Vigne στη V. Pasc. Paoli 2 (υπολογίστε 20-25 ευρώ το άτομο όμως).
Πάντως στο Μιλάνο έχεις πιθανότητες να φας αηδίες όσο και στη Θεσ/νίκη να πετύχεις άθλιο ουζερί.
Γυρίσαμε με τραμ, πεινούσαμε και είχαμε κάνει μαραθώνιο. Από το Duomo φύγαμε για τη γειτονιά μας με μετρό. Κάτι θα βρισκόταν να φάμε εκεί κοντά. Ήταν ήδη πολύ αργά... 8.10' μ.μ.
Η πιτσαρία Le chalet (V. Tonale 4, 100m. από το σταθμό) ήταν βάλσαμο. Εξαιρετικό φαγητό και ωραιότατο κόκκινο χύμα κρασί. Εκει βρήκα την περίφημη salsiccia, ένα είδος λουκάνικου της Β. Ιταλίας, εξαιρετικά εύγευστο και ποιοτικά καλό. Δεν το βρίσκεις συχνά. Οι τιμές ήταν value for money.
Λέω να πάμε για ύπνο. Μετά από τόσα χλμ. ούτε σκέψη για νυχτερινή ζωή. Εξάλλου αύριο θα πεταχτούμε μέχρι το Λουγκάνο.
Attachments
-
29,5 KB Προβολές: 235