Ισπανία Χειμωνιάτικη απόδραση στη Μαδρίτη

[taver]

Περνώντας απέναντι τη λεωφόρο μπαίνουμε στο Parque de Rosales. Διασχίζοντας μια όαση πρασίνου, φτάνουμε στο σημείο όπου βρίσκεται ο ναός του Debod. Ο ναός αυτός, εντελώς εκτός τόπου, είναι αρχαίος Αιγυπτιακός, και η κυβέρνηση της Ισπανίας τον έλαβε ως αντάλλαγμα από την Αιγυπτιακή κυβέρνηση, για τις βοήθειες που προσέφεραν οι Ισπανοί αρχαιολόγοι και η κυβέρνηση για τη διάσωση και των υπόλοιπων αιγυπτιακών αρχαιοτήτων από την άνω κοιλάδα του Νείλου, όταν φτιάχτηκε το φράγμα του Ασουάν. Προκειμένου οι αρχαιότητες να βρεθούν στο βυθό της τεχνητής λίμνης που κατασκεύαζαν οι Αιγύπτιοι, οι Ισπανοί μαζί με πολλούς ακόμα δυτικούς αρχαιολόγους, κάτω από την ομπρέλα της Unesco, κατέβαλαν μια τιτάνια προσπάθεια να μεταφερθούν πέτρα-πέτρα οι εν λόγω ναοί σε ασφαλείς τοποθεσίες. Πολλές από αυτές ήταν στην Αίγυπτο, λίγο πιο πέρα από την αρχική θέση, αλλά άλλες, όπως αυτή (ή όπως ο ναός του Dendur στο Metropolitan museum of Art της Ν. Υόρκης), σε πολύ μακρινές χώρες.


Ο Ναός εδώ περιστοιχίζεται από μια τεχνητή λιμνούλα με νερό, που δίνει την ευκαιρία για φωτογραφικό παιγνίδι με τους αντικατοπτρισμούς του. Δυστυχώς, η είσοδος στο εσωτερικό του ναού έχει μόλις κλείσει, αλλά δεν είναι και πολύ ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς. Τον περιεργαζόμαστε εξωτερικά, ενώ απολαμβάνουμε και τη θέα που προσφέρει το πάρκο στην κοιλάδα του ποταμού Manzanares (ναι, έχει και ποτάμι η Μαδρίτη – τρόπος του λέγειν).

Μετά το ναό, αποφασίζουμε να περπατήσουμε, με ανάποδη φορά, ένα walking tour που έχει το lonely planet, με τίτλο off the tourist trail, που διατρέχει τις γειτονιές Conde Duque, Malasana και Chueca. Είναι ενδιαφέρουσα διαδρομή, βλέπουμε όντως όμορφες γειτονιές, με παραδοσιακό και τοπικό χρώμα, συναντάμε ανθρώπους, βλέπουμε παιδικές χαρές, ψωνίζουμε σάντουιτς από mini market, κλπ, για να περάσουμε μετά από το κέντρο της Malasana, όπου το βράδυ ο κόσμος σχηματίζει ουρές γύρω από τα εστιατόρια και τα μπαρ. Τώρα, μέρα μεσημέρι, τα πράγματα είναι ακόμη ήρεμα… Το επόμενο αξιοσημείωτο στο walking tour, είναι το κτήριο της Sociedad General de autores y Editores (γενικής ένωσης συγγραφέων και εκδοτών), το οποίο μοιάζει έντονα με τα κτήρια του Gaudi στη Βαρκελώνη. Είναι το μοναδικό δείγμα αρχιτεκτονικής της σχολής των Modernistas στη Μαδρίτη. Κι εδώ επίσης απουσιάζουν οι ευθείες…

Το walking tour καταλήγει στην πλατεία της Chueca, που υποτίθεται είναι το κέντρο των gay της πόλης, αλλά δεν παρατηρούμε τίποτα που να το θυμίζει, πέραν από τη θεματολογία σε κάποια βιβλιοπωλεία. Η περιοχή εδώ είναι γεμάτη "περίεργα" εστιατόρια και μπαρ, αλλά χαρακτηρίζεται ως "straight friendly", καθώς η πελατεία των παραπάνω είναι πολυσυλλεκτική.

Συνεχίζουμε τη βόλτα ως τη μικρή και όμορφη plaza del Rey, για να βγούμε στην Plaza de la Cibeles και να θαυμάσουμε για μια ακόμα φορά το Palacio de Comunicaciones, και μπαίνουμε μέσα στο δαίδαλο των στενών στη Huertas (ένα από αυτά στη συνημμένη φωτογραφία), για να χαθούμε ανάμεσα στα πάμπολα μπαρ και εστιατόρια της περιοχής που συνωστίζονται πάνω στα στενά σοκάκια. Καταλήγουμε στην Plaza de Santa Anna, μια από τις πιο όμορφες πλατείες του κέντρου της πόλης, που κυριαρχείται από τη μια πλευρά από το Teatro Espanol κι από την άλλη από το ξενοδοχείο Me της αλυσίδας Melia, ένα από τα πολυτελέστερα της πόλης. Πάνω στην πλατεία, υπάρχουν πολλές στοίβες από μαζεμένες καρέκλες εξωτερικού χώρου. Το καλοκαίρι η πλατεία πρέπει να είναι γεμάτη τραπεζάκια…. Καθόμαστε για ένα καφέ σε ένα από τα μπαρ της πλατείας και η συζήτησή ανοίγει… Κάποια στιγμή ένα ζευγάρι Έλληνες κάθεται δίπλα μας, και μας παρακολουθεί να έχουμε ανοιχτεί σε μια πολιτική συζήτηση….

Αργότερα, το διαλύουμε με κατεύθυνση τα ξενοδοχεία μας… Η περίπου, καθώς εγώ βαριέμαι να επιστρέψω. Τους αφήνω να ξεκουραστούν, και πηγαίνω μια ακόμη βόλτα στην Plaza Mayor, για να τη δω αυτή τη φορά πιο διεξοδικά, με τα καταστήματα στις περιμετρικές στοές ανοικτά, και κόσμο να κυκλοφορεί. Στο τέλος, επιστρέφω κι εγώ στο ξενοδοχείο μου…

Το βράδυ, έχουμε κανονίσει όλοι μαζί να βρεθούμε για την τελευταία βραδινή μας έξοδο στην πόλη. Το ραντεβού είναι στη Sol, και αφού περπατάμε λίγο στα καταστήματα με τα σουβενίρ για να πάρουμε κάνα αναμνηστικό από το ταξίδι, οδηγούμαστε στα στενάκια της Huertas για να βρούμε κάποιο εστιατόριο που να μας αρέσει. Μας αρέσει τελικά η tavern kaixo, στην οδό Barcelona, ένα βάσκικο μικρό μαγαζάκι. Το φαγητό καλό, το περιβάλλον ζεστό, περάσαμε ένα όμορφο βράδυ. Στο τέλος χαιρετιστήκαμε, και δώσαμε ραντεβού στην Αθήνα. Οι άλλοι θα έφευγαν με την πτήση της Aegean στις 12 περίπου το επόμενο μεσημέρι, οπότε το πρωί δεν υπήρχε χρόνος για κοινές δράσεις. Η δική μου πτήση έφευγε στις 15:20, οπότε είχα λίγο χρόνο παραπάνω στην πόλη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[romantic woman]

Ααα πολύ ωραία,άντε βάλε μας στο κλίμα,να ξαναθυμηθώ κι εγώ την γοητευτική Μαδρίτη!

 

[XRISTOS71]

Ααα πολύ ωραία,άντε βάλε μας στο κλίμα,να ξαναθυμηθώ κι εγώ την γοητευτική Μαδρίτη!

και να ξεχάσεις την πίκρα του μπάνσκο

κωστα περιμένουμε την συνέχεια ....
πάντως και οι γαλατάδικες εχουν την χαρη τους !!!!
πάντως εισαι απαραδεκτος να μην εχεις βγαλει φωτογραφία τις άλπεις όπως τις περιγράφεις

 

[taver]

Σήμερα έχουμε Σάββατο, αλλά η υπόλοιπη παρέα είναι εδώ από τη Δευτέρα. Μέχρι και σήμερα έχουν δουλειές όμως, που σημαίνει ότι από την πόλη έχουν δει λίγα πράγματα μόνο, κι αυτά βράδυ. Έτσι, έχουμε κανονίσει να δω εγώ σήμερα (όσο αυτοί εργάζονται ακόμα σκληρά) εκείνα τα μέρη που εκείνοι έχουν δει τις προηγούμενες μέρες (ή που έχουμε συμφωνήσει ότι δεν τους ενδιαφέρουν), ώστε από αύριο να μπορούμε να κινούμαστε μαζί.

Έτσι παίρνω αμέσως το μετρό, από τον ίδιο σταθμό και την ίδια πλατφόρμα απ' όπου πριν από λίγο κατέβηκα, και πηγαίνω 2 στάσεις πιο κάτω, στη στάση Atocha (όχι στο σταθμό, έχει 2 στάσεις Atocha). Βγαίνω από το σταθμό, περπατάω ένα τετράγωνο, και μπροστά μου βρίσκεται ένα παλιό κτήριο νοσοκομείου με μοντέρνες προσθήκες και ανακαινίσεις (π.χ. γυάλινα ασανσέρ σε αυτοτελείς πύργους μπροστά από την πρόσοψη), που στεγάζει το Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía. Ένα μουσείο που είναι διάσημο για ένα και μόνο πίνακα που φιλοξενεί, τη Guernica του Pablo Picasso. Και πραγματικά, αν εξαιρέσεις αυτόν τον πίνακα και 2-3 ακόμα, αριστουργήματα δεν έχει. Όμως και από μόνη της Guernica αξίζει τα χρήματα της εισόδου στο μουσείο. Ο πίνακας, ένα έντονα αντιπολεμικό δημιούργημα του Picasso για το Ισπανικό περίπτερο στην Exposition Internationale des Arts et Techniques dans la Vie Moderne του Παρισιού το 1937, προσπαθεί, μέσα από την κυβιστική ματιά, να περιγράψει τον απόηχο του βομβαρδισμό της μικρής βασκικής πόλης Gernika από τα αεροπλάνα της Luftwaffe, προς υποστήριξη του Franco, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου. Ορίστε και μια "δανεική" φωτογραφία από ξένο site (η φωτογράφηση στην αίθουσα με τον πίνακα απαγορεύεται):

Μετά από σχεδόν 3 ώρες στο Μουσείο, βγαίνω και αφού συνεννοούμαι με τους υπόλοιπους να βρεθούμε κατά τις 6 το απόγευμα, παίρνω ένα καφέ στο χέρι από το πρώτο Starbucks που βρίσκω μπροστά μου, και συνεχίζω τη βόλτα μου. Πρώτη στάση, ο παλιός σταθμός Atocha, το κεντρικό αίθριο του οποίου, κάτω από τη μεγάλη ημικυκλική οροφή από ατσάλι και γυαλί, φιλοξενεί ένα… τροπικό κήπο. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, βγαίνω πάλι έξω, και ακολουθώ την Passeo del Prado, μια μεγάλη λεωφόρο, με πολλά δέντρα, φαρδιά πεζοδρόμια, αλλά και πολλά αυτοκίνητα.


Η πρώτη στάση στη Λεωφόρο είναι για φωτογραφίες από τους κρεμαστούς κήπους του κοσμούν το χώρο μπροστά από το Caixa Forum, το οποίο, όπως και στη Βαρκελώνη, είναι ένας ιδιαίτερος χώρος που φιλοξενεί εκδηλώσεις και εκθέσεις τέχνης και όχι μόνο, χρηματοδοτούμενος από την Βαρκελωνέζικη τράπεζα Caixa. Οι κρεμαστοί κήποι (συνημμένη φωτογραφία) δημιουργούν αντίθεση με τους ορόφους του κυρίως κτηρίου του Forum, σε χρώμα σκουριασμένου ατσαλιού, αλλά λειτουργούν συμπληρωματικά ως προς την περιοχή, καθώς βρίσκονται ακριβώς απέναντι από τους Βασιλικούς βοτανικούς κήπους της Μαδρίτης.

Συνεχίζω βόρεια, και περνάω απέναντι τη λεωφόρο για να μπορέσω να φωτογραφίσω το Museo del Prado (εξωτερικά) – δε θα μπω όμως σήμερα μέσα – και συνεχίζω λίγο πιο βόρεια ακόμη, γύρω από το επίσης εντυπωσιακό σιντριβάνι του Ποσειδώνα, στο κέντρο ενός μεγάλου οδικού roundabout, για την επόμενη μεγάλη στάση. Μουσείο Thyssen-Bornemisza. Αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει ένα μουσείο με τόσο κεντροευρωπαϊκό όνομα στη Μαδρίτη, είναι επειδή έφτασε εδώ δια της πλαγίας οδού. Ο μεγάλος συλλέκτης βαρόνος Heinrich Thyssen-Bornemisza, της οικογενείας των Thyssen (γνωστοί κι από τη βιομηχανία ThyssenKrupp: ανελκυστήρες, κυλιόμενες σκάλες, ναυπηγεία κλπ) ξεκίνησε τη συλλογή τη δεκαετία του 1920, και ο γιός του, βαρόνος Hans Heinrich Thyssen-Bornemisza τη συνέχισε. Το 1985, σε ηλικία 64 ετών, ο Hans παντρεύτηκε για Πέμπτη φορά με τη 42χρονη Ισπανίδα Carmen "Tita" Cervera, πρώην μις Ισπανία το 1961 και πρώην Πέμπτη σύζυγο του ηθοποιού Lex Barker (γνωστού και ως Ταρζάν). Η Carmen λοιπόν τον έπεισε να ανοίξει μουσείο με τη συλλογή του, και του βρήκε χώρο γι αυτό στη Μαδρίτη. Επέβλεψε προσωπικά το άνοιγμα του μουσείου, και λίγα χρόνια μετά το θάνατό του το 2002, αγόρασε κι ένα διπλανό κτήριο για το μουσείο και άνοιξε κι εκεί μια συλλογή, τη συλλογή Carmen Thyssen-Bornemisza.

Το μουσείο, κατά τα άλλα είναι φανταστικό. Έχει πολλούς και καλούς πίνακες από κάθε περίοδο της τέχνης, από μεσαιωνικές αγιογραφίες μέχρι σουρεαλισμό και pop-art, είναι εύκολο να κινηθείς σ' αυτό, και χωρίς να κουράζει δίνει και μια καλή εικόνα της εξέλιξης της τέχνης στους διάφορους τόπους ανά τους αιώνες.

 

[getxowoman]

Μμμ ιστορια απο Taver κατι σα lonely planet! Τελεια!!!

Λοιπον ελπιζω καποια στιγμη να ερθεις και να δεις το τοπο του εγκληματος! Αξιζει μια επισκεψη στο χωριο!

Αν σου πω οτι τωρα πληροφορηθηκα οτι η Tita ηταν πρωην μις Ισπανιας και η 5η συζυγος, δε θα με πιστεψεις! Αλλα ειναι αληθεια! Να σαι καλα που μαθαινω και καμια ροζ πληροφορια!!!!

Θα περιμενω συνεχεια απο πρωτευουσα και εσενα στα μερη μου, μιας και σε λιγοτερο απο χρονο πηγες στα 2 τοπ της χωρας, ωρα να αρχισουν και οι αλλες εξορμησεις!

Να σημειωσω οτι οποιος ενδιαφερεται στο μουσειο Thyssen-Bornemisza απο 23/02 θα εχει εκθεση του Monet. El Museo de arte Thyssen-Bornemisza - (Paseo del Prado, 8, Madrid-Espa?a)

 

[Pandora]

Ωραία ! Αγαπώ Μαδρίτη και δεν χορταίνω να διαβάζω για τις ομορφιές της...

Σ΄ακολουθώ...

 

[muya]

Χαιρομαι να διαβαζω για Μαδριτη! Περιμενω κι εγω τη συνεχεια!
Να πω μονο (επειδη ειδα οτι το αναφερεις και αλλου) οτι ο πιο γρηγορος τροπος να φτασεις κεντρο απο το αεροδρομιο ειναι μετρο μεχρι Nuevos Ministerios (οπως και εκανες) και απο εκει προαστιακος για Sol, που κανει μολις 4 λεπτα να φτασει (και εχει και πολλες γραμμες που πανε κεντρο) Σε λιγο καιρο εξαλλου ο προαστιακος θα φτανει και μεχρι το αεροδρομιο (μεσα στο 2010 απο οτι λενε!)

 

[taver]

Να σημειωσω οτι οποιος ενδιαφερεται στο μουσειο Thyssen-Bornemisza απο 23/02 θα εχει εκθεση του Monet. El Museo de arte Thyssen-Bornemisza - (Paseo del Prado, 8, Madrid-Espa?a)

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,

Τί, τώρα βρήκαν να την ξεκινήσουν? Όταν ήμουν εγώ είχαν τα ξενέρωτα "δάκρυα του έρωτα", και τώρα τα καλά με Monet? Αίσχος!

 

[pattyyy]

Πολύ ωραία αρχίζεις και γράφεις όμορφα με πολλές χρηστικές πληροφορίες! Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[taver]

Βγαίνοντας από το μουσείο, συνεχίζω βόρεια στην Passeo del Prado, μέχρι το επόμενο μεγάλο roundabout, την plaza de la Cibeles, όπου ένα ακόμη όμορφο σιντριβάνι κοσμεί το κέντρο της, και περιμετρικά βρίσκονται μια σειρά από ενδιαφέροντα όμορφα κτήρια, όπως αυτό της τράπεζας της Ισπανίας, αλλά την παράσταση κλέβει με διαφορά το εντυπωσιακό Palacio de Comunicaciones, μέχρι πρότινος κεντρικό ταχυδρομείο και σήμερα το νέο δημαρχείο της πόλης.


Κάνω τον κύκλο της πλατείας (για να τη δω από όλες τις πλευρές) και επιστρέφω από κει που ξεκίνησα, για να πάρω την οδό Alcala προς το κέντρο. Αν τη συνεχίσω όλο ευθεία καταλήγει στην πλατεία Sol, το νευραλγικό σημείο της πόλης, και κοντά στο ξενοδοχείο μου (η παρέα έχει μοιραστεί σε 3 διαφορετικά ξενοδοχεία). Ωστόσο, λίγα μέτρα πιο κάτω, δίπλα από το εντυπωσιακό κτήριο Metropolis (στη συνημμένη φωτογραφία), ξεκινάει η Gran Via. Ένα μεγάλο project του 19ου αιώνα που ολοκληρώθηκε μόλις το 1911, η κατασκευή της Gran Via απαίτησε την ολοκληρωτική ισοπέδωση ολόκληρων γειτονιών. Τα κτήρια που πήραν τη θέση των γκρεμισμένων, με τις επιβλητικές προσόψεις της Belle Epoque, δίνουν ένα αρχοντικό τόνο στη γειτονιά, που κατά τα άλλα φαίνεται να τον έχει χάσει. Σήμερα είναι η μεγάλη λεωφόρος της πόλης, εκεί που δίνουν ραντεβού οι επισκέπτες μπροστά από το κτήριο της Telefonica, βρίσκονται ένα σωρό κοσμηματοπωλεία, σινεμά, ξενοδοχεία, hostels, fast food, μπιλιάρδα κλπ. Ελάχιστοι κατοικούν πια εδώ. Θυμίζει έντονα την Ομόνοια της Αθήνας, όπως ήταν πριν κάποια χρόνια, πριν γίνει γκέτο πρεζονιών.

Περπατώ λίγο τη Gran Via, και λίγα τετράγωνα πιο πέρα, στο ύψος της Telefonica, αλλάζω πορεία και ακολουθώ την Calle de la Montera προς τη Sol. Είναι σιγά-σιγά ώρα να ξαναπάω προς το ξενοδοχείο μου, να ξεκουραστώ λίγο, και να βρεθώ με τους άλλους. Η Calle de la Montera είναι ένας πολύ εμπορικός δρόμος, και τώρα που ακόμη είναι ανοικτά τα καταστήματα, Σάββατο απόγευμα, γίνεται χαμός. Μετά από 2 μεγάλα τετράγωνα φτάνω στη Sol, το νευραλγικό σημείο της πόλης. Εδώ κυκλοφορεί πάρα πολύς κόσμος, αλλά όλοι κάπου πάνε ή από κάπου έρχονται. Κεντρικός κόμβος του Μετρό και του προαστιακού, μαζεύει πάρα πολλή κίνηση στην όμορφη, ημικυκλική πλατεία. Αγάλματα και σιντριβάνια στολίζουν το κέντρο της πλατείας, ενώ στη νότια πλευρά κυριαρχεί το Casa de Correos, έδρα της τοπικής κυβέρνησης. Το κτήριο διαθέτει κι ένα πύργο με ρολόι που κάθε χρόνο την πρωτοχρονιά δίνει το σήμα για τους εορτασμούς που λαμβάνουν χώρα στην πλατεία. Η πλατεία ονομάζεται κανονικά Plaza de la Puerta del Sol (για τους φίλους σκέτο Sol), πλατεία της πύλης του ήλιου δηλαδή, βρίσκεται στη θέση που κάποτε βρισκόταν η ανατολική πύλη των τειχών της πόλης.


Συνεχίζω στην plaza de Jacinto Benavente, στο όριο των γειτονιών Sol (Βορειοδυτικά), Huertas (Βορειοανατολικά) και Latina (Νότια). Φυσικά δεν υπάρχουν σύνορα, αλλά αίσθηση των γειτονιών είναι κάπως έτσι. Η πλατεία έχει δημιουργηθεί με την υπογειοποίηση των οδών που περνούσαν από δω, και παρότι στη μια πλευρά της φιλοξενεί αφετηρία λεωφορείων και είσοδο – έξοδο υπόγειου parking, είναι μια ακόμα ευχάριστη γωνιά στο κέντρο της πόλης. Καταστήματα και δημόσια κτήρια καταλαμβάνουν την περίμετρο της μικρής πλατείας. Εκεί δίπλα βρίσκεται και το ξενοδοχείο μου, ένα 4 αστέρων – υποτίθεται – της αλυσίδας Catalonia, από το οποίο δεν έμεινα και πολύ ευχαριστημένος (αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Μόνο εγώ μένω σ' αυτό, άλλοι 2 φίλοι (ο Α. και ο Γ.) μένουν σε ένα hostel ένα τετράγωνο πιο πέρα, και άλλος ένας φίλος (Μ.) με τη σύζυγό του (Α.) μένουν σε ένα ξενοδοχείο κοντά στη Gran Via.

Το ραντεβού με τους άλλους έχει μετακινηθεί για τις 7, και δράττομαι της ευκαιρίας για να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο, να αναζωογονηθώ, καθώς είμαι από τα χαράματα στους δρόμους, και να διαβάσω τα τελευταία κομμάτια του Lonely planet που δεν πρόλαβα να καλύψω στο αεροπλάνο.

 

[taver]

Και μια όψη της Gran Via...

 

[taver]

Ραντεβού με το πρώτο γκρουπ (Α. και Γ.) έξω από το ξενοδοχείο μου, και με τους υπόλοιπους (Μ. και Α.) στην Telefonica. Μετά τις χαιρετούρες, γνωριμία μου με την Α. (τη σύζυγο του Μ.), παίρνουμε το μετρό για να πάμε μια βόλτα στη Salamanca, την πιο up-class γειτονιά της πόλης. Φτάνουμε στο σταθμό Nunez de Balboa, που είναι τεράστιος. Αφού είδαμε και πάθαμε να βγούμε από το μετρό (ο σταθμός είναι τεράστιος), τυχαία βγαίνουμε από μια έξοδο στην Plaza del Marqués de Salamanca. Από κει, κινούμαστε δυτικά, στην οδό José Ortega y Gasset. Η περιοχή εδώ είναι γεμάτη φαρδιές λεωφόρους με πράσινο, μεγάλα όμορφα κτήρια με ακριβά διαμερίσματα, και πανάκριβα καταστήματα (Chopard, Hermes, Armani κλπ), και η συγκεκριμένη μάλιστα οδός συγκεντρώνει την αφρόκρεμά τους.
Ευτυχώς είναι κλειστά, δεν κυκλοφορεί κόσμος, και έτσι και σχολιάζουμε ελεύθερα και δεν κινδυνεύουμε να μπει κάποιος από μας σε κατάστημα και να καθυστερήσουμε … Αφού σπάμε πλάκα με τις τιμές στις βιτρίνες (αυτό το παλτό των 17.000 ευρώ ποιος θα το πάρει άραγε?), στρίβουμε δεξιά στην Calle de Serano. Ο πιο φημισμένος εμπορικός δρόμος της Ισπανικής πρωτεύουσας, είναι μια σκάλα πιο κάτω από τον προηγούμενο. Εδώ υπάρχουν πολυκαταστήματα, (2-3 El Corte Ingles), απλώς ακριβά καταστήματα (Prada κλπ), ή και οικονομικά high-street μαγαζιά (Zara κλπ). Η βόλτα μας καταλήγει στην πλατεία Κολόμβου, όπου ένα γιγαντιαίων διαστάσεων άγαλμα του εξερευνητή πνίγεται κάτω από μια ακόμα πιο γιγαντιαίων διαστάσεων ισπανική σημαία – ίσως τη μεγαλύτερη σημαία που έχω δει ποτέ να κυματίζει οπουδήποτε στον κόσμο. Εκεί δίπλα βρίσκεται και το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης – ίσως σε κάποιο επόμενο ταξίδι να το επισκεφτούμε κιόλας.

Προσπαθούμε να αποφασίσουμε που θα πάμε για φαγητό, και γρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι η περιοχή δεν έχει και πολλά να μας προσφέρει. Αποφασίζουμε να κατευθυνθούμε προς τη Malasana, μια από τις πολλές γειτονιές του κέντρου που το βράδυ γεμίζουν από κόσμο. Παίρνουμε το μετρό και κατεβαίνουμε στη στάση Bilbao. Εδώ βρισκόμαστε στο κοντά σε πολλές επιλογές της περιοχής, αλλά τελικά η αναποφασιστικότητά μας μας οδηγεί σε μια δοκιμασμένη – για τους άλλους – επιλογή. Ένα self-service buffet, με ομολογουμένως καλό φαγητό, σε πολύ καλή τιμή (12.00 το άτομο), ονόματι Topolino (Restaurantes Topolino - Dedicados a ti). Για επιλογή χαμηλού budget είναι μάλλον εξαιρετικό: το περιβάλλον βλέπεται, το φαγητό παραπάνω από τρώγεται, και ο κόσμος που μαζεύεται είναι σαν σε κανονικό εστιατόριο. Ο μπουφές είναι πλήρης, με αρκετή ποικιλία σε σαλατικά, κυρίως πιάτα (ακόμα και ψάρι) και γλυκά. Καθόμαστε αρκετή ώρα εκεί, στην πορεία έρχεται στην παρέα μας κι άλλος ένας γνωστός των υπολοίπων (με αρκετή καθυστέρηση), πίνουμε το κρασί μας, και στο τέλος 6 άτομα με μπόλικο φαί και κρασί πληρώνουμε 98 ευρώ.

Μετά το φαγητό, λέμε να πάμε για ποτό αλλά τελικά είμαστε όλοι τόσο κουρασμένοι που απλώς επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο με τα πόδια, χαζεύοντας τον κόσμο που έχει πλημμυρίσει τα στενά της Malasana και τους πεζόδρομους του κέντρου. Αφήνουμε το Μ. και την Α. στο ξενοδοχείο τους κοντά στη Gran Via, και λίγο πριν πάμε για ύπνο, κάνουμε μια παράκαμψη μέχρι το Mercado San Miguel, μια παλιά παραδοσιακή κλειστή αγορά στο κέντρο της πόλης. Μη φανταστείτε Βαρβάκειο, μπορεί κάποτε να ηταν έτσι αλλά σήμερα είναι αιώνες μπροστά. Σε μια πρόσφατη αναπαλαίωση, η αγορά έχει συντηρηθεί και οι αρχιτεκτονικές/αισθητικές λεπτομέρειες της έχουν αναδειχθεί. Επίσης έχει περιφραχτεί με τζαμαρίες και μετατραπεί σε gourmet food court (Η συνημμένη φωτογραφία είναι πρωϊνή). Στο κέντρο της η αγορά είναι γεμάτη πάγκους με σκαμπό, και τριγύρω τα μαγαζιά της αγοράς προσφέρουν σερβιρισμένα εδέσματα: άλλος ποικιλία jamon, άλλος τυριά, άλλος διάφορα tapas, άλλος κρασιά, άλλος μπύρες… Και το περιβάλλον ζεστό και όμορφο, ανακαινισμένο πρόσφατα με ξύλινες επενδύσεις, και μπόλικη καθαριότητα. Το πρόβλημά της είναι ότι κλείνει πολύ νωρίς, 10 τις καθημερινές και 12 τα Σάββατα. Και τώρα είναι έτοιμοι να κλείσουν, κάποια από τα καταστήματα έχουν ήδη αρχίσει να κατεβάζουν ρολά, παρότι η αγορά έχει ακόμα κόσμο.

Επιστρέφοντας προς τα ξενοδοχεία μας, περνάμε κι από την Plaza Mayor, τη μεγαλειώδη κεντρική πλατεία της πόλης, που περιέργως τώρα το Γενάρη είναι μονίμως άδεια με εξαίρεση τον περιστασιακό τουρίστα...