taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Σήμερα έχουμε Σάββατο, αλλά η υπόλοιπη παρέα είναι εδώ από τη Δευτέρα. Μέχρι και σήμερα έχουν δουλειές όμως, που σημαίνει ότι από την πόλη έχουν δει λίγα πράγματα μόνο, κι αυτά βράδυ. Έτσι, έχουμε κανονίσει να δω εγώ σήμερα (όσο αυτοί εργάζονται ακόμα σκληρά) εκείνα τα μέρη που εκείνοι έχουν δει τις προηγούμενες μέρες (ή που έχουμε συμφωνήσει ότι δεν τους ενδιαφέρουν), ώστε από αύριο να μπορούμε να κινούμαστε μαζί.
Έτσι παίρνω αμέσως το μετρό, από τον ίδιο σταθμό και την ίδια πλατφόρμα απ' όπου πριν από λίγο κατέβηκα, και πηγαίνω 2 στάσεις πιο κάτω, στη στάση Atocha (όχι στο σταθμό, έχει 2 στάσεις Atocha). Βγαίνω από το σταθμό, περπατάω ένα τετράγωνο, και μπροστά μου βρίσκεται ένα παλιό κτήριο νοσοκομείου με μοντέρνες προσθήκες και ανακαινίσεις (π.χ. γυάλινα ασανσέρ σε αυτοτελείς πύργους μπροστά από την πρόσοψη), που στεγάζει το Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía. Ένα μουσείο που είναι διάσημο για ένα και μόνο πίνακα που φιλοξενεί, τη Guernica του Pablo Picasso. Και πραγματικά, αν εξαιρέσεις αυτόν τον πίνακα και 2-3 ακόμα, αριστουργήματα δεν έχει. Όμως και από μόνη της Guernica αξίζει τα χρήματα της εισόδου στο μουσείο. Ο πίνακας, ένα έντονα αντιπολεμικό δημιούργημα του Picasso για το Ισπανικό περίπτερο στην Exposition Internationale des Arts et Techniques dans la Vie Moderne του Παρισιού το 1937, προσπαθεί, μέσα από την κυβιστική ματιά, να περιγράψει τον απόηχο του βομβαρδισμό της μικρής βασκικής πόλης Gernika από τα αεροπλάνα της Luftwaffe, προς υποστήριξη του Franco, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου. Ορίστε και μια "δανεική" φωτογραφία από ξένο site (η φωτογράφηση στην αίθουσα με τον πίνακα απαγορεύεται):
Μετά από σχεδόν 3 ώρες στο Μουσείο, βγαίνω και αφού συνεννοούμαι με τους υπόλοιπους να βρεθούμε κατά τις 6 το απόγευμα, παίρνω ένα καφέ στο χέρι από το πρώτο Starbucks που βρίσκω μπροστά μου, και συνεχίζω τη βόλτα μου. Πρώτη στάση, ο παλιός σταθμός Atocha, το κεντρικό αίθριο του οποίου, κάτω από τη μεγάλη ημικυκλική οροφή από ατσάλι και γυαλί, φιλοξενεί ένα… τροπικό κήπο. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, βγαίνω πάλι έξω, και ακολουθώ την Passeo del Prado, μια μεγάλη λεωφόρο, με πολλά δέντρα, φαρδιά πεζοδρόμια, αλλά και πολλά αυτοκίνητα.
Η πρώτη στάση στη Λεωφόρο είναι για φωτογραφίες από τους κρεμαστούς κήπους του κοσμούν το χώρο μπροστά από το Caixa Forum, το οποίο, όπως και στη Βαρκελώνη, είναι ένας ιδιαίτερος χώρος που φιλοξενεί εκδηλώσεις και εκθέσεις τέχνης και όχι μόνο, χρηματοδοτούμενος από την Βαρκελωνέζικη τράπεζα Caixa. Οι κρεμαστοί κήποι (συνημμένη φωτογραφία) δημιουργούν αντίθεση με τους ορόφους του κυρίως κτηρίου του Forum, σε χρώμα σκουριασμένου ατσαλιού, αλλά λειτουργούν συμπληρωματικά ως προς την περιοχή, καθώς βρίσκονται ακριβώς απέναντι από τους Βασιλικούς βοτανικούς κήπους της Μαδρίτης.
Συνεχίζω βόρεια, και περνάω απέναντι τη λεωφόρο για να μπορέσω να φωτογραφίσω το Museo del Prado (εξωτερικά) – δε θα μπω όμως σήμερα μέσα – και συνεχίζω λίγο πιο βόρεια ακόμη, γύρω από το επίσης εντυπωσιακό σιντριβάνι του Ποσειδώνα, στο κέντρο ενός μεγάλου οδικού roundabout, για την επόμενη μεγάλη στάση. Μουσείο Thyssen-Bornemisza. Αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει ένα μουσείο με τόσο κεντροευρωπαϊκό όνομα στη Μαδρίτη, είναι επειδή έφτασε εδώ δια της πλαγίας οδού. Ο μεγάλος συλλέκτης βαρόνος Heinrich Thyssen-Bornemisza, της οικογενείας των Thyssen (γνωστοί κι από τη βιομηχανία ThyssenKrupp: ανελκυστήρες, κυλιόμενες σκάλες, ναυπηγεία κλπ) ξεκίνησε τη συλλογή τη δεκαετία του 1920, και ο γιός του, βαρόνος Hans Heinrich Thyssen-Bornemisza τη συνέχισε. Το 1985, σε ηλικία 64 ετών, ο Hans παντρεύτηκε για Πέμπτη φορά με τη 42χρονη Ισπανίδα Carmen "Tita" Cervera, πρώην μις Ισπανία το 1961 και πρώην Πέμπτη σύζυγο του ηθοποιού Lex Barker (γνωστού και ως Ταρζάν). Η Carmen λοιπόν τον έπεισε να ανοίξει μουσείο με τη συλλογή του, και του βρήκε χώρο γι αυτό στη Μαδρίτη. Επέβλεψε προσωπικά το άνοιγμα του μουσείου, και λίγα χρόνια μετά το θάνατό του το 2002, αγόρασε κι ένα διπλανό κτήριο για το μουσείο και άνοιξε κι εκεί μια συλλογή, τη συλλογή Carmen Thyssen-Bornemisza.
Το μουσείο, κατά τα άλλα είναι φανταστικό. Έχει πολλούς και καλούς πίνακες από κάθε περίοδο της τέχνης, από μεσαιωνικές αγιογραφίες μέχρι σουρεαλισμό και pop-art, είναι εύκολο να κινηθείς σ' αυτό, και χωρίς να κουράζει δίνει και μια καλή εικόνα της εξέλιξης της τέχνης στους διάφορους τόπους ανά τους αιώνες.
Έτσι παίρνω αμέσως το μετρό, από τον ίδιο σταθμό και την ίδια πλατφόρμα απ' όπου πριν από λίγο κατέβηκα, και πηγαίνω 2 στάσεις πιο κάτω, στη στάση Atocha (όχι στο σταθμό, έχει 2 στάσεις Atocha). Βγαίνω από το σταθμό, περπατάω ένα τετράγωνο, και μπροστά μου βρίσκεται ένα παλιό κτήριο νοσοκομείου με μοντέρνες προσθήκες και ανακαινίσεις (π.χ. γυάλινα ασανσέρ σε αυτοτελείς πύργους μπροστά από την πρόσοψη), που στεγάζει το Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía. Ένα μουσείο που είναι διάσημο για ένα και μόνο πίνακα που φιλοξενεί, τη Guernica του Pablo Picasso. Και πραγματικά, αν εξαιρέσεις αυτόν τον πίνακα και 2-3 ακόμα, αριστουργήματα δεν έχει. Όμως και από μόνη της Guernica αξίζει τα χρήματα της εισόδου στο μουσείο. Ο πίνακας, ένα έντονα αντιπολεμικό δημιούργημα του Picasso για το Ισπανικό περίπτερο στην Exposition Internationale des Arts et Techniques dans la Vie Moderne του Παρισιού το 1937, προσπαθεί, μέσα από την κυβιστική ματιά, να περιγράψει τον απόηχο του βομβαρδισμό της μικρής βασκικής πόλης Gernika από τα αεροπλάνα της Luftwaffe, προς υποστήριξη του Franco, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου. Ορίστε και μια "δανεική" φωτογραφία από ξένο site (η φωτογράφηση στην αίθουσα με τον πίνακα απαγορεύεται):
Μετά από σχεδόν 3 ώρες στο Μουσείο, βγαίνω και αφού συνεννοούμαι με τους υπόλοιπους να βρεθούμε κατά τις 6 το απόγευμα, παίρνω ένα καφέ στο χέρι από το πρώτο Starbucks που βρίσκω μπροστά μου, και συνεχίζω τη βόλτα μου. Πρώτη στάση, ο παλιός σταθμός Atocha, το κεντρικό αίθριο του οποίου, κάτω από τη μεγάλη ημικυκλική οροφή από ατσάλι και γυαλί, φιλοξενεί ένα… τροπικό κήπο. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, βγαίνω πάλι έξω, και ακολουθώ την Passeo del Prado, μια μεγάλη λεωφόρο, με πολλά δέντρα, φαρδιά πεζοδρόμια, αλλά και πολλά αυτοκίνητα.
Η πρώτη στάση στη Λεωφόρο είναι για φωτογραφίες από τους κρεμαστούς κήπους του κοσμούν το χώρο μπροστά από το Caixa Forum, το οποίο, όπως και στη Βαρκελώνη, είναι ένας ιδιαίτερος χώρος που φιλοξενεί εκδηλώσεις και εκθέσεις τέχνης και όχι μόνο, χρηματοδοτούμενος από την Βαρκελωνέζικη τράπεζα Caixa. Οι κρεμαστοί κήποι (συνημμένη φωτογραφία) δημιουργούν αντίθεση με τους ορόφους του κυρίως κτηρίου του Forum, σε χρώμα σκουριασμένου ατσαλιού, αλλά λειτουργούν συμπληρωματικά ως προς την περιοχή, καθώς βρίσκονται ακριβώς απέναντι από τους Βασιλικούς βοτανικούς κήπους της Μαδρίτης.
Συνεχίζω βόρεια, και περνάω απέναντι τη λεωφόρο για να μπορέσω να φωτογραφίσω το Museo del Prado (εξωτερικά) – δε θα μπω όμως σήμερα μέσα – και συνεχίζω λίγο πιο βόρεια ακόμη, γύρω από το επίσης εντυπωσιακό σιντριβάνι του Ποσειδώνα, στο κέντρο ενός μεγάλου οδικού roundabout, για την επόμενη μεγάλη στάση. Μουσείο Thyssen-Bornemisza. Αν αναρωτιέστε τι δουλειά έχει ένα μουσείο με τόσο κεντροευρωπαϊκό όνομα στη Μαδρίτη, είναι επειδή έφτασε εδώ δια της πλαγίας οδού. Ο μεγάλος συλλέκτης βαρόνος Heinrich Thyssen-Bornemisza, της οικογενείας των Thyssen (γνωστοί κι από τη βιομηχανία ThyssenKrupp: ανελκυστήρες, κυλιόμενες σκάλες, ναυπηγεία κλπ) ξεκίνησε τη συλλογή τη δεκαετία του 1920, και ο γιός του, βαρόνος Hans Heinrich Thyssen-Bornemisza τη συνέχισε. Το 1985, σε ηλικία 64 ετών, ο Hans παντρεύτηκε για Πέμπτη φορά με τη 42χρονη Ισπανίδα Carmen "Tita" Cervera, πρώην μις Ισπανία το 1961 και πρώην Πέμπτη σύζυγο του ηθοποιού Lex Barker (γνωστού και ως Ταρζάν). Η Carmen λοιπόν τον έπεισε να ανοίξει μουσείο με τη συλλογή του, και του βρήκε χώρο γι αυτό στη Μαδρίτη. Επέβλεψε προσωπικά το άνοιγμα του μουσείου, και λίγα χρόνια μετά το θάνατό του το 2002, αγόρασε κι ένα διπλανό κτήριο για το μουσείο και άνοιξε κι εκεί μια συλλογή, τη συλλογή Carmen Thyssen-Bornemisza.
Το μουσείο, κατά τα άλλα είναι φανταστικό. Έχει πολλούς και καλούς πίνακες από κάθε περίοδο της τέχνης, από μεσαιωνικές αγιογραφίες μέχρι σουρεαλισμό και pop-art, είναι εύκολο να κινηθείς σ' αυτό, και χωρίς να κουράζει δίνει και μια καλή εικόνα της εξέλιξης της τέχνης στους διάφορους τόπους ανά τους αιώνες.
