Vivianaki
Member
- Μηνύματα
- 292
- Likes
- 45
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πραγματοποιήθηκε :D
Το πρωί των Χριστουγέννων αφού κάναμε μια τελευταία βόλτα στην Ζυρίχη με το αυτοκίνητο, ξεκινήσαμε για την Βέρνη. Ενδιάμεσος σταθμός μας, η Λουκέρνη η οποία αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν κάπου στα 50 χλμ απόσταση. Φτάνουμε, το πρώτο μνημείο που επισκεπτόμαστε είναι το μνημείο του Λέοντος που απ’ ότι διαβάσαμε στον οδηγό έλεγε πως ήταν προς τιμήν των Ελβετών Φρουρών που σφαγιάστηκαν το 1792. Ένα μνημείο τόσο «ζωντανό», το λιοντάρι φαινόταν σαν να ήταν αληθινό, τόσο θλιμμένο λες και πονούσε πραγματικά. Ήταν απιστευτο!
Μετά κατεβαίνοντας πιο κάτω φάνηκε μπροστά μας η Λουκέρνη, τόσο όμορφη που πραγματικά αν ήξερα ότι θα ήταν έτσι θα αφιέρωνα τουλάχιστον δύο διανυκτερεύσεις από το ταξίδι μας
(δεν πειράζει, την επόμενη φορά). Περπατήσαμε μέσα στην γέφυρα του παρεκκλησιού , την παλιότερη, όπως λέγεται, ξύλινη γέφυρα της Ευρώπης. Μέσα στην γέφυρα αν κοιτούσες πάνω έβλεπες ζωγραφιές και εικόνες από την ζωή στην πόλη, από τον 14ο αιώνα. Στην άκρη της γέφυρας ήταν τοποθετημένος ο πύργος του Νερού , ο οποίος νομίζω κάποτε ήταν φάρος. Αφού διασχίσαμε την γέφυρα και περάσαμε απέναντι, κάποιοι κύκνοι είχαν βγει έξω από το νερό και είδα κάτι Ασιάτες να τους ταίζουν. Έτρεξα και εγώ, μόνο ένα μπισκοτάκι είχα πάνω μου, που μου το βούτηξε κατευθείαν αυτός εδώ ο ωραιότατος «κύριος».
Λίγο πιο κάτω μια άλλη όμορφη γέφυρα με σιδερένια κάγκελα που επίσης διασχίσαμε.
Η παλιά πόλη είναι πολύ ρομαντική, γεμάτη στενάκια, πλατείες, μαγαζιά (κλειστά τα Χριστούγεννα) και μεγάλα κτίρια με ζωγραφισμένες προσόψεις. Μόνο ένα μαγαζί βρήκαμε στο οποίο κάτσαμε να πιούμε μια ζεστή σοκολάτα πριν φύγουμε από την Λουκέρνη.
Με βαριά καρδιά άφησα την πανέμορφη αυτή πόλη και συνεχίσαμε για Βέρνη, αφού κάναμε και μια στάση στο Interlaken που το είχαμε ακούσει τόσες και τόσες φορές. Εντάξει, ωραία ήταν αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, πιστεύω πως είναι θέρετρο περισσότερο για όσους κάνουν σκι που ανεβαίνουν στα χιονοδρομικά κέντρα. Είχε πάρα πολύ κόσμο, σε αντίθεση με την Λουκέρνη, τα πάντα ήταν ανοιχτά. Είχε ένα μεγάλο πάρκο, μεγάλα χλιδάτα ξενοδοχεία με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια παντού, και πολλά εστιατόρια. Στα πεζοδρόμια παντού άνθρωποι έκαναν βόλτες με τους σκύλους τους, άλλο ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση στην Ελβετία. Έβλεπα συνέχεια ανθρώπους με τους σκύλους τους να πηγαίνουν βόλτα λες και ήταν νόμος ότι κάθε σπίτι θα έχει και έναν σκύλο. Εννοείται αδέσποτα πουθενά!
Αφού πήραμε τις σοκολάτες μας και κάτι souvenirs κάτσαμε να φάμε μιας και ήταν ανοιχτά όλα γιατί ποιος ξέρει τι θα μας περίμενε στην Βέρνη. Και δικαιωθήκαμε. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο το απογευματάκι, τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε για την βόλτα μας…Ερημιά, η σιωπή των αμνών, ούτε τουρίστες αυτή τη φορά. Μόνο εμείς!! Η χριστουγεννιάτικη αγορά στο κέντρο της πόλης κλειστή, καταστήματα κλειστά. Μόνο κάτι χριστουγεννιάτικα δέντρα έξω από κάτι κλειστά μαγαζιά φώτιζαν μια κεντρική πλατεία. Περισσότερα δεν μπορώ να πω γιατί ήταν βράδυ και δεν ήταν πολύ φωτισμένα, οπότε εντυπώσεις από Βέρνη την επόμενη ημέρα.
Μετά κατεβαίνοντας πιο κάτω φάνηκε μπροστά μας η Λουκέρνη, τόσο όμορφη που πραγματικά αν ήξερα ότι θα ήταν έτσι θα αφιέρωνα τουλάχιστον δύο διανυκτερεύσεις από το ταξίδι μας
(δεν πειράζει, την επόμενη φορά). Περπατήσαμε μέσα στην γέφυρα του παρεκκλησιού , την παλιότερη, όπως λέγεται, ξύλινη γέφυρα της Ευρώπης. Μέσα στην γέφυρα αν κοιτούσες πάνω έβλεπες ζωγραφιές και εικόνες από την ζωή στην πόλη, από τον 14ο αιώνα. Στην άκρη της γέφυρας ήταν τοποθετημένος ο πύργος του Νερού , ο οποίος νομίζω κάποτε ήταν φάρος. Αφού διασχίσαμε την γέφυρα και περάσαμε απέναντι, κάποιοι κύκνοι είχαν βγει έξω από το νερό και είδα κάτι Ασιάτες να τους ταίζουν. Έτρεξα και εγώ, μόνο ένα μπισκοτάκι είχα πάνω μου, που μου το βούτηξε κατευθείαν αυτός εδώ ο ωραιότατος «κύριος». Λίγο πιο κάτω μια άλλη όμορφη γέφυρα με σιδερένια κάγκελα που επίσης διασχίσαμε.
Η παλιά πόλη είναι πολύ ρομαντική, γεμάτη στενάκια, πλατείες, μαγαζιά (κλειστά τα Χριστούγεννα) και μεγάλα κτίρια με ζωγραφισμένες προσόψεις. Μόνο ένα μαγαζί βρήκαμε στο οποίο κάτσαμε να πιούμε μια ζεστή σοκολάτα πριν φύγουμε από την Λουκέρνη.
Με βαριά καρδιά άφησα την πανέμορφη αυτή πόλη και συνεχίσαμε για Βέρνη, αφού κάναμε και μια στάση στο Interlaken που το είχαμε ακούσει τόσες και τόσες φορές. Εντάξει, ωραία ήταν αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, πιστεύω πως είναι θέρετρο περισσότερο για όσους κάνουν σκι που ανεβαίνουν στα χιονοδρομικά κέντρα. Είχε πάρα πολύ κόσμο, σε αντίθεση με την Λουκέρνη, τα πάντα ήταν ανοιχτά. Είχε ένα μεγάλο πάρκο, μεγάλα χλιδάτα ξενοδοχεία με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια παντού, και πολλά εστιατόρια. Στα πεζοδρόμια παντού άνθρωποι έκαναν βόλτες με τους σκύλους τους, άλλο ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση στην Ελβετία. Έβλεπα συνέχεια ανθρώπους με τους σκύλους τους να πηγαίνουν βόλτα λες και ήταν νόμος ότι κάθε σπίτι θα έχει και έναν σκύλο. Εννοείται αδέσποτα πουθενά!
Αφού πήραμε τις σοκολάτες μας και κάτι souvenirs κάτσαμε να φάμε μιας και ήταν ανοιχτά όλα γιατί ποιος ξέρει τι θα μας περίμενε στην Βέρνη. Και δικαιωθήκαμε. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο το απογευματάκι, τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε για την βόλτα μας…Ερημιά, η σιωπή των αμνών, ούτε τουρίστες αυτή τη φορά. Μόνο εμείς!! Η χριστουγεννιάτικη αγορά στο κέντρο της πόλης κλειστή, καταστήματα κλειστά. Μόνο κάτι χριστουγεννιάτικα δέντρα έξω από κάτι κλειστά μαγαζιά φώτιζαν μια κεντρική πλατεία. Περισσότερα δεν μπορώ να πω γιατί ήταν βράδυ και δεν ήταν πολύ φωτισμένα, οπότε εντυπώσεις από Βέρνη την επόμενη ημέρα.
Παρκάραμε κάπου εύκολα το αυτοκίνητο, και κατεβήκαμε. Kι αυτό γραφικό μέρος με μεσαιωνικά κτίρια που πάνω τους είχαν διάφορες αναπαραστάσεις. Για ακόμα μία φορά κόσμος πουθενά. 
