Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

mysteredgar

Member
Μηνύματα
320
Likes
1.131
Επόμενο Ταξίδι
Αργεντινή
Ταξίδι-Όνειρο
Κιλιμάντζαρο
Επειδή είχα layover Σιγκαπουρη πριν κανα τριβδόμαδο, παίρνω το θάρρος να απαντήσω.
- Με ελληνικό διαβατήριο εισερχεσαι στη χώρα χωρίς βίζα και γενικά κανένα προβλημα.
- Ναι, οι 9 ώρες είναι αρκετές για μία καλή βόλτα. Αν προλάβεις, πέρασε και μία βόλτα στο αεροδρόμιο από το Jewel. O καταρράκτης και οι κήποι του είναι εντυπωσιακοί. Αποστειρωμένη όπως είπε και ο @Yorgos η Σιγκαπούρη, αλλά για ένα layover είναι παραπάνω απο ικανοποιητική.
 

danev

Member
Μηνύματα
519
Likes
253
Επόμενο Ταξίδι
Αυστρια-Τσεχια-Σλοβακια.
Ταξίδι-Όνειρο
ΝΟΡΒΗΓΙΚΑ ΦΙΟΡΔ
Θα εχω μερικες ωρες και στην επιστροφη, νυχτερινες μαλιστα, οποτε, αναγκαστικα, θα τις περασω στο ενδιαφερον αυτο αεροδρομιο.
Το εννιαωρο του πηγαινε, το ηθελα, για να το αφιερωσω για μια γρηγορη βολτα στο κεντρο, μονος μου, μιας και το free tour, που ειναι καλη λυση, δεν το προλαβαινω, λογω ωρας αφιξης.
Σε ευχαριστω για την απαντηση και οποιαδηποτε επιπλεον βοηθεια στο σχεδιο μου, καλοδεχουμενη.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.935
Likes
52.236
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: 24 ώρες στο Auckland

Με τη Singapore Airlines δεν είχα ξαναπετάξει, αλλά είχα ακούσει τα καλύτερα. Δεν μπορ΄β να πω, το προσωπικό ευγενέστατο και το φαγητό αρκετά καλό, αλλά το ίντερνέτ τους ακριβό και χωρίς τη δυνατότητα να ξέρω πόσα έχω ξοδέψει, δεν μεταφέρεται από τη μία πτήση στην άλλη (σε αντίθεση με την Turkish που αγοράζεις 24 ώρες και διαρκεί και για τις επόμενες πτήσεις) και τέλος πάντων δεν έπιασε τα στάνταρ των Τούρκων. Προσωπικά θα την έβαζα πιο κάτω κι από την Emirates, για όποιον ενδιαφέρεται για τις αεροπορικές εταιρείες.

Πάντως ευχάριστη ήταν η (άλλη μία!) πτήση κι εν τέλει έφτασα στο Auckland, τη μεγαλύτερη πόλη -αλλά όχι και πρωτεύουσα- της Νέας Ζηλανδίας. Προσγειώθηκα στις 13.20 στις 3 Απριλίου, πραγματικός μαραθώνιος αν σκεφτεί κανείς πως η αναχώρησή μου από την Αβάνα έγινε το πρωί της 30ης Μαρτίου, δηλαδή έφτασα στην Ωκεανία ... κάτι παραπάνω από 4 μέρες αργότερα!

Το πρώτο πράγμα που έκανε εντύπωση στο αεροδρόμιο του Auckland ήταν... το ύψος του. Γιατί είναι τόσο ψηλό; Το δεύτερο ήταν οι ανελέητες ερωτήσεις κατά την άφιξη, τις οποίες και δεν ανέμενα, όσο κι αν η ευγένεια κατά τη διατύπωσή τους από τη χαμογελαστή ξανθιά αθλητική σαραντάρα ήταν αψεγάδιαστη. Ήθελαν να δουν τυπωμένο το εισιτήριο αναχώρησής μου, μου έκαναν τουλάχιστον 30 ερωτήσεις, ρώτησαν και σημείωσαν τα ονόματα των μελλοντικών μου συνταξιδιωτών, μου έδωσαν συγχαρητήρια για τον αριθμό γλωσσών που μιλάω και... μου έδωσαν και μια φόρμα σε περίπτωση που με ενδιαφέρει να κάνω αίτηση για να εργαστώ στις υπηρεσίες μετανάστευσης του αεροδρομίου! Καλά-καλά δεν πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων κι έχω πρόταση εργασίας, not bad! Καλά ξεκίνησε η Νέα Ζηλανδία!



Επιτόπου αγόρασα μια sim με 51$ NZD για 10GB. Πρώτη φορά το κάνω στο εξωτερικό, άλλωστε στην Κούβα απαγορεύονταν τα δεδομένα στα κινητά (τώρα που σας γράφω επιτρέπονται) και... έπαθα την πλάκα μου! Γουάου, τι είναι αυτό το 4G; Απίστευτο, έχω ίντερνετ στο κινητό μου και μάλιστα τρομερής ταχύτητας, τα καλά του πρώτου κόσμου.

Το λεωφορείο για την πόλη στοίχιζε 36$ μετ' επιστροφής, που μου φάνηκε λογική τιμή, περίπου 10€ η κάθε βόλτα. Απίστευτα ευγενικός ο οδηγός, σύντομα τη συνήθισα την εξαιρετική ευγένεια των kiwis. Η πρώτες μου εικόνες από τη Νέα Ζηλανδία ήταν λοιπόν οι κήπι και τα πανέμορφα ξύλινα σπιτάκια των προαστίων του Όκλαντ, σε γειτονιές με άνετες αποστάσεις, καταπράσινους λόφους, ευχάριστη θερμοκρασία και η πόλη μου φάνηκε πολύ υποτιμημένη. Μου έδωσε την εντύπωση πως αν δεν ήταν τόσο μακριά από... παντού, πολλοί θα ήθελαν να μείνουν εδώ.

Είχα αποφασίσει να δω το μουσείο του Όκλαντ πριν κλείσει και άρα πριν πάω στο κατάλυμά μου, παρά την κούραση. Πήρα Uber αμέσως μόλις με άφησε το λεωφορείο στο κέντρο της πόλης... τι μεγάλη υπόθεση να έχεις ίντερνετ στο κινητό... ένιωθα σα να ανακάλυψα τον τροχό! Και ταυτόχρονα συγχύστηκα για άλλη μια φορά με την ελληνική κυβέρνηση που απαγόρευσε το Uber για να πάρει τις ψήφους των ταξιτζήδων. Προτείνω να απαγορεύσουν και τα e-mail για να πάρουν κανένα ψηφαλάκι από τους ταχυδρόμους.

Το μουσείο βρίσκεται σε ένα τεράστιο -και φυσικά καταπράσινο- πάρκο με πελώρια δέντρα και στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτίριο. Η είσοδος πάντως είναι ένα μικρό σοκ: 15 ευρώ! Τι να κάνουμε, το πλήρωσα, άφησα το σάκο μου στους ευγενέστατους Νεοζηλανδούς και βλέποντας το τι διαθέτει το μουσείο αποφάσισα να εστιάσω περισσότερο στο ισόγειο που αφορά τον πολιτισμό των Μαορί και λιγότερο στον πάνω όροφο που πραγματεύεται τη φυσική ιστορία και τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Η πρώτη εικόνα είναι αυτή ενός εκπληκτικού σπιτιού Μαορί με φοβερή ξυλογλυπτική, αλλά δυστυχώς -για θρησκευτικούς λόγους- οι φωτογραφίες απαγορεύονταν. Δεν παίζει και πολύ ρόλο διότι και να είχα βγάλει φωτογραφίες, σήμερα θα βρίσκονταν στον πάτο του Ειρηνικού (περισσότερα γι' αυτό στο κεφάλαιο Wallis & Futuna). Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν εξίσου εκπληκτικά σκαλισμένο, το θέαμα ήταν εξαιρετικό, σε βαθμό που συγκινήθηκα.

Παραπέρα, ένα τεράστιο αυθεντικό κανό καταλάμβανε τη μισή αίθουσα, παρέα με μερικά όμορφα καλάθια και τρομερά ξυλόγλυπτα, αν και όλα έδειχναν τόσο καινούρια που μου προκάλεσαν ένα προβληματισμό. Όπως κάθε μουσείο που σέβεται τον εαυτό του, διέθετε και multimedia παρουσιάσεις, όπως ένα εξαιρετικό βίντεο για τα τατουάζ και μια παρουσίαση για τη συμφωνία του Waitangi, εκείνη την απίθανη ιστορία σύμφωνα με την οποία οι Μαορί θεώρησαν πως υπέγραφαν εμπορική συμφωνία και οι Βρετανοί πως αγόραζαν γη και κατέληξε με τη "νόμιμη" (κατά τους Βρετανούς) κατάληψη της χώρας από την αφεντιά τους. Εξαιρετικά διαφωτιστική η παρουσίαση και μετρίασε την πίκρα μου για το ότι δε θα πήγαινα στο χώρο υπογραφής της συμφωνίας, αφού κανείς εκ των δύο (διαδοχικών) συνταξιδιωτών και οδηγών μου δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα να το επισκεφθεί. Οι Μαορί ξεκάθαρα επιθυμούσαν επαφές, εμπόριο και προϊόντα από τους Βρετανούς, αλλά είχαν πλήρη άγνοια για τις νομικές συνέπειες και την ερμηνεία που θα έδιναν στη συμφωνία οι καλοί μας οι Άγγλοι, που οδήγησε σε μια κατάληψη της χώρας τους όχι πολύ διαδορετική από αυτή που έκαναν οι Ισπανοί στην Αμερική. Ακολουθούσε μια έκθεση για τους δικαστικούς αγώνες για τη χρηματική αποζημίωση και την ανάκτηση της γης τους, με μόλις μερική επιτυχία. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να περάσω περισσότερες μέρες στο Βόρειο Νησί, λόγω του ότι, ειδικά στο βόρειο κομμάτι του, υπάρχουν περισσότερα από τα ελάχιστα ψήγματα της κουλτούρας των Μαορί. Ο τελικός προγραμματισμός δε θα το επέτρεπε, αλλά μάλλον για καλό ήταν.

Σε ό,τι αφορά το κομμάτι του μουσείου που αφορούσε τη φυσική ιστορία, ήταν μάλλον αδιάφορο, πλην ενός απίστευτου αντίτυπου ενός τεράστιου moa, εκείνου του απίθανου πτηνού που μοιάζει με στρουθοκάμηλο στο πιο τιτανοτεράστιο (μιλάμε για πάνω από 3,5 μέτρα ύψος και 260 κιλά βάρος) και που αφανίστηκε από τα νησιά της Νέας Ζηλανδίας με την άφιξη των Πολυνησίων, παρότι φαίνεται πως αριθμούσαν περί τα 58.000.

Τέλος, το κομμάτι των πολέμων δε με αφορά και πολύ. Κατανοώ πως για τους Νεοζηλανδούς είναι βασικό κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας, αφού διαθέτουν μικρή ιστορία ως έθνος κι ακόμη λιγότερα πολεμικά περιστατικά που να τονώνουν το αίσθημα εθνικής ενότητας, αλλά με άφησαν αδιάφορο.

Ικανοποιημένος από αυτά που είδα, πήγα στο ξενοδοχείο μου, το Econo Lodge, όπου έκανα checkin σε ένα μικρό αλλά αξιοπρεπέστατο δωμάτιο των 43€ με ένα απολαυστικό στρώμα. Άρχισα να νιώθω την κούραση και ίσα που βγήκα να ψάξω κάτι υγιεινό, πράγμα που στη Νέα Ζηλανδία είναι εξαιρετικά εύκολο. Επέστρεψα με ένα takeaway από superfoods (σαλάτα με βάση quinoa, πόσ μου λείπουν αυτά τα ανήκουστα πράγματα στην Αβάνα) κι έπεσα ξερός από τις 8 το απόγευμα.

Το άλλο πρωί ξύπνησα στις 4.30 ! Κατά τις 11 έπρεπε να αναχωρήσω για το αεροδρόμιο, οπότε είχα λίγες ώρες για να δω τα βασικά χάιλάιτς μιας πόλης που τέλος πάντων δε φημίζεται και για τα αξιοθέατά της. Ήταν ακόμη σκοτεινά όταν βγήκα και η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι συνηθισμένος να γνωρίζω πόλεις τα ξημερώματα, αλλά αυτό μας έλαχε. Σκέφτηκα ότι το καλύτερο θα ήταν να ξεκινήσω από την ψαραγορά και ότι το ωράριο ήταν πρέπον. Άνοιξα τον οδηγό κι έκανα ένα μικρό σχέδιο και μόλις τότε συνειδητοποίησα πόσο κεντρικά βρισκόμουν και πόσο compact είναι το κέντρο της πόλης: θα μπορούσα να πάω σε όλα τα σημεία ενδιαφέροντος με τα πόδια.

Κατά λάθος έπεσα πάνω στον εντυπωσιακά μικρό καθεδρικό που ήταν ανοιχτός με μόλις είκοσι άτομα μέσα και μου φάνηκε χαριτωμένος, αλλά τίποτε το φοβερό. Περπατώντας στην πόλη μου άρεσε που διαθέτει τόσα μικρά μαγαζάκια, αλλά από την άλλη υπάρχουν και παντού γερανοί με οικοδομές. Πέρασα τη γέφυρα της μαρίνας και συλλογίστηκα πως οι εικόνες που φανταζόμουν από τη χώρα ήταν πάντα συνυφασμένες με ηφαίστεια, πράσινο, βουνά και πρόβατα, ξεχνώντας πως βασικά πρόκειται για νησιωτική χώρα κι άρα ναι, θα έχει και γιοτ και μαρίνες. Ψάχνοντας την ψαραγορά μάλλον περίμενα να δω κάτι πιο παραδοσιακό, αλλά τελικά επρόκειτο για ένα μικρό κτίριο με αυτόματες γυάλινες πόρτες, πλήρη τάξη, ελάχιστο κόσμο και μπόλικες καρέκλες με τραπέζια. Εν τέλει έμοιαζε πιο πολύ με εστιατόριο παρά με αγορά και τα προϊόντα ήταν λιγοστά: είχα έρθει υπερβολικά νωρίς, στις 7.30 το πρωί. Είχε λίγους αστακούς με μύδια και ψάρια και δε μύριζε καν ψαρίλα ή έστω κάτι αηδιαστικό. Απογοητεύτηκα.

Επέστρεψα προς το κέντρο, αποφασίζοντας πως μου αρέσουν τα νεόδμητα διαμερίσματα που έβλεπα, προσπέρασα το sky tower (δεν το έχω με τα landmarks, μου φάινονται όλα τρομερά αδιάφορα), πέρασα έξω από το Civic Theater, που σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πόλη θα περνούσε απαρατήρητο κι έφαγα ένα ωραιότατο acai σε άλλο ένα κατάστημα υγιεινής διατροφής. Δεν είχα και πολλά να πω για το Όκλανντ: μια συμπαθής πολης, ωραίο το μουσείο, ψιλοαδιάφορη αλλά συμπαθητική και βολική η πόλη. Τόσο βολική που το λεωφορείο για το αεροδρόμιο έκανε στάση ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο μου. Είχε έρθει η ώρα να πετάξω για τα Φίτζι...
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.935
Likes
52.236
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: Και stopover (Nadi, Fiji) και layover (Νουμέα, Νέα Καληδονία)

Η Fiji Airlines μου φάνηκε πολύ οργανωμένη, σε βαθμό που εντυπωσιάστηκα. Η πτήση για το Nadi πάντως ήταν σχεδόν άδεια, αλλά με εξωτικές φυσιογνωμίες και η άφιξη έγινε σε ένα μικρό αλλά καθαρό αεροδρόμιο όπου μας περίμεναν κάτι Φιτζιανοί με φουστίτσες που έπαιζαν κιθαρίτσες. Οι υπάλληλοι στον έλεγχο διαβατηρίων ήταν χαμογελαστοί κι ευγενέστατοι και μάλιστα υπήρχαν και κάποια μηχανηματάκια όπου πίεζες ένα κουμπάκι αξιολογώντας το αν οι υπάλληλοι σε υποδέχθηκαν με ένα "Bula!" (που πρέπει να είναι κάποιος χαιρετισμός), βαθμολογώντας το... Bula τους σε από το 1 ως το 4, επιλέγοντας βαθμολογία με emoticons αντί για αριθμούς.

Με το που βγήκα, με "χτύπησε" η υγρασία. Ω ρε τι είν' τούτο; Τόσα χρόνια στην Κούβα τέτοιο χάλι δεν έχω ξαναζήσει, αποπνικτική η ατμόσφαιρα. Άλλαξα λίγα νεοζηλανδέζικα δολάρια και πήρα ένα ταξί τω 4€ για το κατάλυμα που είχα κλείσει, σχετικά κοντά στο αεροδρόμιο. Άλλωστε δε θα έμενα και πολύ, ήταν ήδη απόγευμα και η πτήση μου ήταν την επομένη στις 8.30 το πρωί. Το δρομάκι στο οποίο βρισκόταν το διαμέρισμα ήταν λίγο δυσεύρετο, αλλά εν τέλει το βρήκαμε. Αποδείχθηκε ότι τα 33€ μου είχαν κλείσει ολόκληρη διαμερισματάρα δύο υπνοδωματίων (δεν είχα δώσει και μεγάλη σημασία όταν το έκλεισα, τη φτηνότερη επιλογή κοντά στο αεροδρόμιο είχα επιλέξει) και με υποδέχθηκε μια εξαιρετικά καλή κοπελίτσα και...μια διακοπή ρεύματος.

Έφυγα για την πόλη για να δω τι θα προλάβω να δω από τα έτσι κι αλλιώς ελάχιστα αξιοθέατά της, τα όσα είχα διαβάσει για το Nadi δε με προδιέθεταν για κάτι αξιόλογο. Πήρα ένα ταξί με έναν συμπαθέστατο Ινδό και κατευθυνθήκαμε για τον πιο γνωστό ινδουιστικό ναό της πόλης. Εντάξει, πολύχρωμος ήταν, σκαλιστός κι είχε και 2 νοματαίος μέσα που είχαν έρθει να προσκυνήσουν, ή να προσευχηθούν ή ό,τι κάνουν οι Ινδουιστές στους ναούς τους τέλος πάντων, αλλά ως κτίσμα ο ναός ήταν αδιάφορος, αφού φαινόταν υπερβολικά καινούριος. Πού είναι η ιστορία;

Έβαλα τα παπούτσια μου, μπήκα στο ταξί κι είπα στον ταξιτζή να με πάει στο "κέντρο", το οποίο ήταν ένας κεντρικός δρόμος με μοντέρνα μαγαζιά. Αχά. Πιο πολύ ενδιαφέρον είχε η ανθρωπογεωγραφία, όπου οι Ινδοί ήταν πάρα πολλοί και -στα δικά μου μάτια τουλάχιστον- όχι τόσα εύκολα διακριτοί από τους Φιτζιανούς. Ελπίζω και φαντάζομαι ότι εκτός Nadi η χώρα θα παρουσιάζει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον διότι ήταν απογοητευτικό το θέαμα κι επέστρεψα στο ξενοδοχείο, αφού πρώτα πω στο ταξί που βρήκα λάθος διεύθυνση και χρειάστηκε να πάρω άλλο. Οι Φιτζιανοί τουλάχιστον μου φάνηκαν αξιαγάπητοι, έπεσα για ύπνο γιατί την επομένη είχα άλλο αεροπορικό ταξίδι, αυτή τη φορά για τη Νουμέα της Νέας Καληδονίας μέσω... Auckland. Ναι, καλά διαβάσατε! Όοοοοοολο αυτό το μπέρδεμα γινόταν για να φτάσω στο ποθητό Wallis & Futuna, αλλά επειδή η Air Calin άλλαξε το ωράριο μιας πτήσης, ο μόνος τρόπος για να φτάσω εκεί ήταν από τα Φίτζι (για τα οποία είχα εισιτήριο με άλλη εταιρεία) να πετάξω προς Νέα Καληδονία μέσω... Auckland από το οποίο μόλις είχα έρθει(!), να έχω άλλο ένα layover και να φτάσω στο Wallis & Futuna τα χαράματα της επομένης από την αρχική ημέρα άφιξης.

Κανόνισα λοιπόν με τον ταξιτζή να έρθει να με πάρει στις 5.30 το πρωί. Ξπυνησα στις 5, έκανα ένα γρήγορο ντους, έφαγα και μια στιγμιαία noodle soup που βρήκα στο σπίτι και τελικώς ήρθε ένας συνάδελφος στη θέση του χθεσινού ταξιτζή για να με πάει στο αεροδρόμιο, στου οποίου το καφέ πήρα το πρωινό μου. Για κάποιο λόγο το wifi του αεροδρομίου δεν έφτανε μέχρι το cafe, αλλά ένας -ακόμη- ευγενέστατος Φιτζιανός υπάλληλος μου έδωσε το δικό του ώστε να μπορέσω να δω τα ματς στην Ευρωλίγκας. Από το λίγο που τους συναναστράφηκα, εξαιρετικά συμπαθείς ήταν και οι Φιτζιανοί.

Η πτήση για Νουμέα τελικώς έφυγε...νωρίτερα κι έτσι έφτασα στη Νουμέα γύρω στις 3 το απόγευμα, κι ενώ η πτήση μου για Wallis & Futuna θα έφευγε μετά τα μεσάνυχτα, το οποίο σήμαινε ότι είχα μπόλικες ώρες να εξερευνήσω την πρωτεύουσα της Νέας Καληδονίας, στην οποία δεν είχα προγραμματίσει να βρεθώ (δε θα ήταν και το μόνο απρογραμμάτιστο stopover στο ταξίδι).

Ένας συμπαθής... αλαφροϊσκιωτος στις πληροφορίες του αεροδρομίου μου εξήγησε πως ο φτηνότερος τρόπος να πάω στην πόλη ήταν να πάρω το shuttle bus. Άλλαξα χρήματα λοιπόν στην ισοτιμία του 1€ = 119,4 και διαπίστωσα πως η διαδρομή στην πόλη με το shuttle bus κόστιζε... 3000 φράγκα. Δηλαδή για να πάει κανείς στην πόλη με το λεωφορείο έπρεπε να δαπανήσει κανείς το προνομιακό ποσό των 25€! Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα; Το δε shared taxi κόστιζε στην καλύτερη 80€ για τα 45 χιλιόμετρα μέχρι την πόλη, οπότε εν τέλει αγόρασα το λεωφορείο μετ' επιστροφής με 40€ και προσποιήθηκα και τον ευχαριστημένο, αφού πρώτα άφησα το σάκο μου στις χοντρούλες που πουλούσαν τα εισιτήρια.

Το λεωφορείο με άφησε στην Place des Cocotiers, που μου φάνηκε μια χαζομάρα και μισή. Μου έκανε εντύπωση πάντως το πώς οι Κανάκ (πρακτικά Μελανήσιοι) κάθονταν υπαίθρια, λιάζονταν και... ξεψειρίζονταν, ενώ δεν έβλεπες ούτε ένα λευκό τριγύρω, προφανώς μένουν σε άλλες γειτονιές. Ξεκίνησα να περπατάω και η πόλη μου φάνηκε χωρίς χαρακτήρα, ενώ όπου κι αν έπεφτε το μάτι μου οι τιμές ήταν ακατάλληλες για καρδιακούς, τσιγκούνηδες και backpackers. Kατευθύνθηκα προς την παραλιακή, περνώντας από ένα χαριτωμένο hip cafe, έφτασα και στην παραλία... ε σιγά την παραλία ρε παιδιά. Πολλά τα εστιατόρια, αλλά μόνο λευκοί έτρωγαν σε αυτά. Όταν είδα τους καταλόγους κατάλαβα γιατί: ένα ορεκτικό ceviche κόστιζε 26€ και πήγα σε πολλά εστιατόρια για να βρω μια σαλάτα με καρύδια και μπλε τυρί για 9€.

Συνέχισα το περπάτημα και σε κάθε βήμα το μέρος μου θύμιζε όλο και περισσότερο τη Γουαδελούπη και τη Μαρτινίκα στο στιλ των οικοδομών και στο πόσο απρόσωπο κι "εκτός πλαισίου" ήταν το όλο περιβάλλον: σα να ξήλωσε κανείς ένα κομμάτι της Γαλλίας και να το πέταξε στον Ειρηνικό, όπου "δυστυχώς" τύγχανε να υπάρχουν και κάποιοι ντόπιοι. Αργότερα διάβασα πως όλες οι ατραξιόν βρίσκονται εντός της Νουμέα, το οποίο είναι καλό: θα επιστρέψω, ως άλλος terminator. Στα θετικά, φάνηκε πως όλοι οι Γάλλοι αθλούνταν, πάρα πολύς κόσμος έκανε τζόκινγκ, άλλοι επέστρεφαν από θαλάσσια σπορ κι έβλεπε κανείς αθλητικά σώματα ακόμη και σε μεγάλες ηλικίες. Δεν είχα χορτάσει με τη σαλάτα και μπήκα σε ένα κινέζικο μπακάλικο, φτηνότερο από τα πανάκριβα σούπερ μάρκετ, αλλά πάλι ακριβό. Τα δυο βραστά αβγά που αγόρασα μου κόστισαν 3€.

Είχα ακόμη χρόνο για να περιπλανηθώ, αλλά παρότι ο καιρός ήταν καλός, δε βρήκα κάτι πολύ ενδιαφέρον να δω. Τη λες και αδιάφορη την πόλη, αν και όχι άσχημη. Το λεωφορείο για το αεροδρόμιο θα αργούσε ακόμη, βρήκα ένα Μακντό και μπήκα, τουλάχιστον είχε ίντερνετ. Οι πελάτες ήταν όλοι λευκοί, οι εργαζόμενοι όλοι -μηδενός εξαιρουμένου- Kanak.

Στη στάση του λεωφορείου για το αεροδρόμιο περίμεναν και δυο Γάλλοι. Τους είχαν πει πως το λεωφορείο θα περνούσε στις 21.30, αλλά είχε πάει 22.15 κι εκνευρίστηκαν, οπότε πήραν τηλέφωνο την άλλη εφημερίδα. Τελικώς η Arc de Ciel εμφανίστηκε κι ήμουν τόσο κουρασμένος που κοιμήθηκα λίγο στο shuttle. Είχα ξυπνήσει από τις 4.30, η πτήση μου θα έφευγε στις 1.45, θα έφτανα στο πολυπόθητο Wallis στις 5.45 και... θα πήγαινα και για τουρ, ας όψεται η Air Calin με την ακύρωση της πτήσης της.

Μετά από μια τεράστια ουρά στον έλεγχο διαβατηρίων, που κράτησε πάνω από μια ώρα αλλά μετριάσθηκε από τη σκλαβωτική ευγένεια των Καληδονιανών, επιβιβάστηκα και κοιμήθηκα και λίγο στην τρίωρη πτήση, πριν προσγειωθώ στον πραγματικό πρώτο σταθμό του ταξιδιού μου: το εξωτικό Wallis & Futuna...
 

interted

Member
Μηνύματα
1.355
Likes
8.200
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Δηλαδή ,για να το πούμε όπως είναι, έκανες Αβάνα - Καράκας - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα - Φρανκφούρτη - Σιγκαπούρη - Όκλαντ - Νάντι - - Όκλαντ - Νουμέα για να φτάσεις τυπικά στην ...Γαλλία. Ένα παράσημο από τον Μακρόν. :haha:
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.935
Likes
52.236
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: Wallis & Futuna (βασικά Wallis)
Zήτημα να κοιμήθηκα μια ώρα όλη κι όλη, οπότε ήμουν σαν κοτόπουλο, αλλά τέλος πάντων μετά από... μία εβδομάδα ταξιδιού είχα φτάσει στο Wallis, το ένα από τα δύο νησιά αυτής της υπερπόντιας κτήσης της Γαλλίας, που ήταν ένας από τους βασικούς μου προορισμούς για το ταξίδι στην Ωκεανία. Δυο λογάκια για να ξέρουμε για τι μιλάμε: Πρόκειται για ένα μικρό αρχιπέλαγος από νησάκια, τα οποία χωρίζονται σε δύο ομάδες με μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, καθεμιά εκ των οποίων παίρνει το όνομά της από το κατοικημένο κυρίως νησί της, ήτοι το Wallis και το Futuna. Με συνολικό πληθυσμό λιγότερους από 12.000 κατοίκους, εκ των οποίων περίπου τα 3/4 ζουν στο Wallis και τοποθεσία κάπου ανάμεσα στο Τουβαλού, τα Τόνγκα και το Τοκελάου, δεν είναι παράδοξο που πολλοί Γάλλοι αγνοούν την ύπαρξη του μικρού αρχιπελάγους. Αλλά κοι οι ίδιοι οι... γουαλοφουτιανοί μεταναστεύουν σε μεγάλους αριθμούς: μόνο στη Νέα Καληδονία ζουν διπλάσιοι απ' όσοι στο Wallis & Futuna, απ' όπου φεύγουν είτε για να σπουδάσουν (πολλές φορές και στην ηπειρωτική Γαλλία), είτε για καλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες, είτε λόγω των συγκρούσεων ανάμεσα στις διαφορετικές φατρίες του Wallis, όπου δε λείπουν οι συγκρούσεις ανάμεσα σε αντιμαχόμενους βασιλιάδες, με τους οποίους η ηπειρωτική Γαλλία δε φαίνεται να πολυασχολείται κιόλας, αν και στην ορκωμοσία του τελευταίου βασιλιά (μετά από πολλά βίαια επεισόδια), έδωσε το παρόν και ο πρόεδρος Ολάντ, μπας και ησυχάσουν. Το πόσοι γουαλοφουτιανοί ζουν στη Νέα Καληδονία φάνηκε κι από το αεροδρόμιό της, όπου η κυρία που μου έκανε έλεγχο χειραποσκευών εξεπλάγη που ένας Έλληνας πηγαίνει στο Wallis, αφού πρώτα μου υπέδειξε πως τουλάχιστον 15 από τους εργαζομένους στο αεροδρόμιο είναι από κει.

Έφτασα λοιπόν στο ποθητό νησί, μου έβαλαν και μια ωραιότατη σφραγίδα στο διαβατήριο οι εμφανώς γαλλοφερμένοι ένοπλοι της gendarmerie κι εξήλθα του μικροσκοπικού και κοτετσοειδούς αεροδρομίου. Είχα κλείσει δωμάτιο στο μοναδικό κατάλυμα που μου απάντησε, του οποίου ο ιδιοκτήτης ήταν Γαλλοϊσπανός, οπότε η συνεννόηση είχε γίνει στα Ισπανικά του, γιατί από Αγγλικά τίποτις ο κύριος Μανουέλ, ο οποίος και θα με περίμενε στο αεροδρόμιο. Με δεδομένο ότι να οδηγώ δεν ξέρω (αλλά και να ήξερα, οι ενοικιάσεις οχημάτων είναι πανάκριβες) και συγκοινωνίες δε διαθέτει το νησί (πώς με εκνευρίζουν αυτά τα μέρη!), έκλεισα και με το Μανουέλ ξενάγηση και μεταφορές, αφού άλλη επιλογή online δε βρήκα. Ή τουλάχιστον δε βρήκα κάποιον που να μου απάντησε...

Ο Μανουέλ λοιπόν, ένας πενηντάρης κοντοχοντρούλης, με περίμενε μαζί με την ξεναγό μου, μια ψηλοχοντρούλα Γαλλίδα ονόματι Αντριάνα, που αποδείχθηκε πως ήταν μισή Ολλανδή και μισή Wallis, που παντρεύτηκε έναν Wallis που τον γνώριζε από το δημοτικό, τον ξαναπέτυχε σε ένα γάμο 15 χρόνια αργότερα στην Αυστραλία, όπου έζησαν και οι δύο τα παιδικά τους χρόνια. Ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία η Αντριάνα, συμπαθηθήκαμε αμέσως. Στο ερώτημα τι απ' όλα αισθάνεται η ίδια, η απάντηση της ήταν σαφής: Αυστραλή.

Φύγαμε με το ντάτσουν (εντάξει, pickup truck τα λένε, αλλά αν έχεις μεγαλώσει με τις κασέτες του Χάρι Κλιν με τους "ντατσουνιέρηδες", ντάτσουν τα λες) και φτάσαμε στο σπίτι. Τεράστιο το σπίτι με όμορφη μοντέρνα αρχιτεκτονική και ατελείωτους χώρους, το δωμάτιό μου ήταν περίπου 40 τετραγωνικά μέτρα με ένα πελώριο κρεβάτι και μια πρόστυχα μεγάλη ντουσιέρα. Ό,τι χρειαζόμουν μετά από τέτοιο αερο-μαραθώνιο. Είχα ζητήσει να ξεκινήσουμε το τουρ με την Αντριάνα 4 ώρες αργότερα ώστε να κοιμηθώ λίγο, αλλά φυσικά δεν κοιμήθηκα λεπτό, γενικώς δεν είμαι εύκολος στον ύπνο.

Πλύθηκα σαν άνθρωπος, συνδέθηκα στο αργό αλλά υπαρκτό ίντερνετ και στο τετράωρο έφυγα κεφάτος με την ακόμη πιο κεφάτη Αντριάνα. Σε κάποια σημεία υπήρχε άσφαλτος, σε κάποια χωματόδρομος, ενώ ήταν πολλοί οι ντόπιοι που περπατούσαν με ματσέτες στα χέρια ή που έκαναν αγροτικές εργασίες, με τα περιστασιακά τζιπ να κάνουν στην άκρη για να περάσουμε, αφού οι δρόμοι είνια πολύ στενοί κι έχουν καταληφθεί από την οργιώδη βλάστηση. Πρώτη μας στάση θα ήταν η φυσική λίμνη Lalo Lalo, με το εκπληκτικά στρογγυλό της σχήμα και το πανέμορφο χρώμα νερού, ένα πραγματικά φυσικό θαύμα. Εντυπωσιάστηκα, είπα στην Αντριάνα, δεν την περίμενα τόσο όμορφη. Τη λίμνη, όχι την Αντριάνα. Ακόμη πιο εντυπωσιακό από το απίθανο σχήμα της λίμνης είναι ότι είναι γεμάτη με σκουριασμένο πολεμικό εξοπλισμό που πέταξαν εκεί οι Αμερικανοί με τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Απ' ό,τι μου είπε μάλιστα η Αντριάνα έρχονται και πολύ σπάνια κάποιοι για να κάνουν καγιάκ στη λίμνη, αλλά η κατάβασή τους σε αυτήν είναι μια περίπλοκη και δαπανηρή διαδικασία.

Συνεχίσαμε περνώντας αμέτρητες εκκλησίες σε εντελώς άσχετα σημεία του νησιού, κάποιες από αυτές τις επισκεφθήκαμε κι ήταν απλές αλλά όμορφες, χτισμένες με ηφαιστειογενή πέτρα και διακοσμημένες με πολυνησιακά σκαλιστά, ενώ πολλοί από τους ντόπιους που προσπερνούσαμε και χαιρετούσε η Αντριάνα σε άψογα Γουαλιανά (ή αλλιώς Uvean) ήταν και παραδοσιακά ντυμένοι. Οι Wallisians είναι πολύ θρήσκοι, όπως υποδηλώνεται και από το σταυρό στη σημαία τους, και σε αυτή την κατηγορία, των βαθιά θρησκευόμενων Καθολικών, ανήκει και η Αντριάνα, η οποία ήταν ανοιχτό βιβλίο. Μου είπε πως στο νησί βασικά τρώνε χοιρινό, με τα γουρούνια να πάυουν να κυκλοφορύν ελέυθερα από την ώρα που ήρθαν οι ιεραπόστολοι στο νησί, που προσπάθησαν να μεταδώσουν και κάποιες βασικές ιδέες υγιεινής. Όπως και σε άλλα σημεία της Ωκεανίας, υπάρχει ένα εκπληκτικό μπάχαλο με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της γης: εκεί που πας να χτίσεις σε οικόπεδο του οποίου ο τίτλος είναι στα χέρια σου, εμφανίζεται κάποιος πέμπτος ξάδερφος της έκτης θείας του προπάππου της εγγονής του αδελφού σου και ξεκινάει μια δικαστική διαμάχη που δεν ξεκινάει ποτέ κι έχει τις ρίζες της στην απίστευτα ιδιότυπη κουλτούρα που έχουν οι Πολυνήσιοι με τη γη τους.

Οι μη Wallisien Γάλλοι κάτοικοι του νησιού δεν έχουν δικαίωμα κατοχής γης, το οποίο σημαίνει πως αν ένας Γάλλος παντρευτεί έναν/μία ντόπιο, η όποια περιουσία ανήκει στο δεύτερο, ο οποίος έχει "όμηρο" τον μη ντόπιο, όπως έχει συμβεί σχεδόν σε όλους τους μικτούς γάμους στο νησί. Την επομένη θα γνώριζα από κοντά μια τέτοια περίπτωση. Από τα περίεργα της υπόθεσης είναι πως οι κάτοικοι πολυνησιακής καταγωγής υπόκεινται στο εθιμοτυπικό δίκαιο κι όχι στους γαλλικούς νόμους, ακόμη κι αν διαπράξουν κάποιο αδίκημα στην ηπειρωτική Γαλλία, εφόσον έχουν γεννηθεί στο Wallis ή το Futuna. Η Αντριάνα μάλιστα μου ανέφερε και συγκεκριμένες περιπτώσεις, που μου θύμισαν ολίγον από το Pitcairn (για το οποίο κάποιος κύριος @taver έχει δεσμευθεί πως θα πάμε παρέα, αψηφώντας το τραγικό κόστος που απαιτείται).

Περάσαμε κι από το μοναδικό μπαρ του νησιού, το οποίο δυστυχώς έχει κλείσει. "Μα αν είναι μοναδικό γιατί να έχει κλείσει;", αναρωτήθηκα, δεν είναι ότι το έφαγε κι ο ανταγωνισμός. Η Αντριάνα μου εξήγησε πως τα έθιμα των Πολυνησίων είναι περίπλοκα σε ό,τι αφορά τις πληρωμές, επομένως οι θαμώνες πήγαιναν, έπιναν και μετά δεν πλήρωναν ή καθυστερούσαν μήνες να πληρώσουν, μετά υπήρχαν τσακωμοί για το πόσο είναι το τεφτέρι κλπ. "Ο άντρας μου είναι μηχανικός. Ε πολλές φορές επισκευάζει ένα αυτοκίνητο και μετά ο ιδιοκτήτης του λέει ότι θα τον πληρώσει όταν έχει χρήματα... Την προηγούμενη εβδομάδα κάποιος ήθελε να τον πληρώσει με μπανάνες και καρύδες...".

Περάσαμε από ένα μονστήρι με μοναχές Carmelitas (αγνοώ πώς λέγονται στα Ελληνικά... καρμελίτες; καραμελωμένες; καραμελίτσες; καραμελιανές; ), το οποίο περιέργως ήταν ανοιχτό, κι αυτό λόγω εργασιών. Η Αντριάνα ενθουσιάστηκε, διότι ποτέ δεν είχε μπει μέσα κι εκμεταλλευτήκαμε τη συγκυρία να γνωρίσουμε τις μοναχές, οι οποίες είναι από τη Σαμόα (άλλο νησιωτικό κράτος γνωστό για το έντονο χριστιανικό του αίσθημα). Οι αρχικές μοναχές ήταν τρεις όλες κι όλες, έχουν καταφέρει όμως να αυξήσουν τον αριθμό τους στις 15. Άλλωστε, όπως μου εξήγησε η Αντριάνα, το να είσαι μοναχή ή ιερέας σου δίνει υψηλό στάτους στην τοπική κοινωνία και πολλοί γονείς επιθυμούν οι κόρες τους να γίνουν μοναχές. Οι Σαμοανές ήταν χαμογελαστές και φυσικά παχουλοδροσάτες (πολλά από αυτά τα κράτη της Ωκεανίας είναι στο τοπ-20 των πιο παχύσσαρκων πληθυσμών του κόσμου για όσους, σαν κι εμένα, αρέσκονται να μαντεύουν τα τοπ-20 διαφόρων κατηγοριών σε online quizzes) και ενθουσιάστηκαν που με γνώρισαν, ενώ οι εργάτες που επισκεύαζαν τη στέγη, λόγος για τον οποίο ήταν ανοικτό το μοναστήρι, βομβάρδισαν την Αντριάνα για το γενεαλογικό της δέντρο. Το κλου πάντως ήταν η θέα από το μοναστήρι, που έβλεπε προς τον ωκεανό με διάφορα μικρά ακατοίκητα νησάκια να ξεπροβάλλουν. "Να, σε μερικά από αυτά θα πας αύριο με τον Πασκουάλ, που έχεις κανονίσει τουρ με καγιάκ", μου έδειξε η Αντριάνα. Ανυπομονούσα.

Κι ενώ περνούσαμε από μερικές απομονωμένες εκκλησίες εν μέσω τροπικής βλάστησης, πετύχαμε κι ένα παραδοσιακό umu, δηλαδή τον παραδοσιακό φούρνο εδάφους της Πολυνησίας, που χρησιμοποιείται ως τρόπος μαγειρέματος για εορτασμούς στην ευρύτερη περιοχή της Ωκεανίας. Καμιά εικοσαριά συγγενείς ήταν γύρω από το φούρνο κι ετοίμαζαν τη φωτιά. Κατεβήκαμε με την Αντριάνα που τους χαιρέτισε όλους ξεχωριστά και μας εξήγησαν τι γιόρταζαν (αν θυμάμαι καλά την είσοδο της κόρης στο πανεπιστήμιο στη Γαλλία). Το μαγείρεμα θα κρατούσε περίπου 7 ώρες, οπότε και θα ξεκινούσε το δείπνο, του οποίου το κυρίως πιάτο θα ήταν φυσικά γλυκοπατάτες με ατέλειωτο χοιρινό. Μας έδωσαν να δοκιμάσουμε λίγη γλυκοπατάτα, καρπούς από αρτόδεντρο και καλαμπόκι και συνεχίσαμε.

Η Αντριάνα άρχισε να μου λέει για την παράνοια των umu και για την απίστευτη σπατάλη σε διάφορες χριστιανικές γιορτές. Όταν φτάσαμε να δούμε και τον φαραωνικών διαστάσεων νέο ναό του νησιού, σε μια ονειρική παραλιακή τοποθεσία, μου εξήγησε πως όταν ήρθε ο νέος επίσκοπος, μαζεύτηκαν Wallisien από όλον τον κόσμο για τη χειροτόνησή του και σφάχτηκαν κυριολεκτικά εκατοντάδες γουρούνια, τα οποία δεν μπόρεσαν να φαγωθούν, μόνο και μόνο διότι όλοι ήθελαν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους και, φυσικά, να κάνουν και φιγούρα στο γείτονα για το πόσα γουρούνια διέθεταν.

Περάσαμε από το παλάτι ενός εκ των βασιλιάδων κι αναρωτήθηκα πόσους βασιλιάδες έχει τέλος πάντων ένα τόσο μικρό νησί. "Α, πολλούς! Κάποιοι αμφισβητούν τη νομιμότητα του τρέχοντος και καμιά φορά έχουμε και συγκρούσεις", μου απάντησε με φυσικότητα η Αντριάνα. Μάλιστα, όλα αυτά συμβαίνουν σε έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θυμίζω. Πείνασα κι είπαμε να κάτσουμε κάπου να φάμε. Όλα κι όλα τα εστιατόρια στο νησί είναι πέντε κι όταν λέμε εστιατόρια μη φανταστείτε καμία σοβαρή εγκατάσταση: τραπεζάκια κάτω από μια πέργκολα κι ενδεχομένως κι ένα μπαρ από μπαμπού και φύλλα φοίνικα. Όχι ότι με χάλαγε βέβαια, κάτσαμε σε ένα από τα μόλις πέντε τραπέζια, λίγα μέτρα από το κύμα και χαλάρωσα, μέχρι που ήρθε ο τιμοκατάλογος και μου ξεριζώθηκαν τα μάτια. Το απίστευτο κόστος των πάντων στο νησί φυσικά και είχε αντίκτυπο και στο κόστος των γευμάτων. Επειδή πάντως το γεύμα περιλαμβανόταν στο έτσι κι αλλιώς πανάκριβο τουρ (που είχε το ίδιο κόστος -όπως και το δωμάτιό μου- είτε ήμασταν 1 είτε 4 άτομα, κοινώς αν ταξιδεύεις με παρέα σου έρχεται πολύ πιο οικονομικό το ταξιδάκι), έκατσα να το απολαύσω κι όντως ήταν εξαιρετικά νόστιμο: πολύ ωραίο φρέσκο ψάρι, καραβίδες πανέ και μια απρόσμενα καλή τιραμισού κόστισαν με ένα φυσικό χυμό κόστισαν 58 ευρώ. Στη συζήτηση, που συνεχίστηκε μεταξύ τυριού και αχλαδιού, ή τέλος πάντων μεταξύ τιραμισού και χυμού γκουάβα (πολύ διαφορεική από τη guayaba της Κούβας), έμαθα πως ο βασικός τρόπος για να φύγει λοιπόν κανείς από το νησί είναι είτε ο στρατός είτε οι σπουδές. Οι μισθού πάντως για τους κρατικούς υπαλλήλους της Γαλλίας είναι εξωφρενικοί, τόσο που αρνούμαι να τους πιστέψω: κατά την Αντριάνα η δασκάλα στο τοπικό σχολείο αμείβεται με 8500€/μήνα μαζί με τα επιδόματά της κι είναι ο λόγος για τον οποίο η ίδια έχει ξεκινήσει μελέτη ώστε να διοριστεί κι αυτή στο τοπικό σχολείο, άλλωστε πληροί και τη δυσκολότερη από τις προϋποθέσεις: Ομιλεί άπταιστα Umean. Oι αστυνομικοί, που σχεδόν όλοι έρχονται από τη Γαλλία, αμείβονται με 7000€ μηνιαίως, ο δε διευθυντής της τοπικής κλινικής έχει πενταψήφιο μισθό. Αυτά για όσους έχουν δουλειές που υπάγονται στην κεντρική διοίκηση της Γαλλίας, διότι ο μίνιμουμ μισθός στο νησί για απλές δουλειές δεν ξεπερνάει τα 1000€, έστω κι αν δεν υπάρχουν φόροι.

Είχε έρθει η ώρα να πάμε στο αρχαίο οχυρό Talietumu, το οποίο είχα διαβάσει πως έχτισαν οι Tonga περίπου το 1450, στη διάρκεια της μακράς περιόδου κατά την οποία είχαν το νησί υπό την εξουσία τους. Ο όρος που θα χρησιμοποιούσα για το συγκεκριμένο αρχαιολογικό χώρο είναι underwhelming. Η έκτασή του δεν είναι μικρή, αλλά ουσιαστικά σώζεται μόνο μια πλατφόρμα από ηφαιστειογενείς πέτρες. Εντάξει, δεν είναι δύσκολο να φανταστείς πού βρισκόταν η είσοδος, η περίμετρος και τα τείχη, αλλά έλπιζα σε κάτι καλύτερο. Η Αντριάνα από αρχαιολογία δεν κατέχει και πολλά, άλλωστε από τους ελάχιστους τουρίστες που έρχονται στο νησί, λίγοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται να δουν τον αρχαιολογικό χώρο. Υπήρχε πάντως μια ενημερωτική πινακίδα με σχεδιαγράμματα, ενώ ο Μανουέλ, όταν του ανέφερα το ενδιαφέρον μου για την τοπική αρχαιολογία, ασχολήθηκε και τύπωσε μια πολυσέλιδη αρχαιολογική μελέτη που βρήκε online και μάλιστα στα Αγγλικά. Το τοπίο πάντως ήταν όμορφο και μου άρεσε που πατούσα ιστορικά χώματα, αλλά ναι, οι όποιες μου ελπίδες ότι θα έμοιαζε με εκείνο το Nan Madol στη Μικρονησία αποδείχτηκαν φρούδες.

Ο δρόμος μας μας έφερε από το σπίτι της Αντριάνα, που έτσι κι αλλιώς έπρεπε να πάρει κάτι από το σπίτι για τα παιδιά της, οπότε αφού την παρακάλεσα με άφησε να μπω μέσα και να το δω, παρά τους ενδοιασμούς της "επειδή το σπίτι είναι ακατάστατο". Επιεικής ο όρος θα έλεγα, κρανίου τόπος ήταν το σπίτι, αλλά είχε ενδιαφέρον να δω κι ένα σπίτι ντόπιων από μέσα, όπως και να γνωρίσω την οικογένειά της. Το σπίτι ήταν από αυτά τα κλασικά οικήματα της Ωκεανίας: μεγάλο, με ένα μακρύ διάδρομο να διαπερνάει όλο το σπίτι και στα αριστερά να έχει διαδοχικά δωμάτια. Έπιπλα εδώ κι εκεί, καμία διακόσμηση, ένας μεγάλος ατημέλητος κήπος στο κέντρο του οποίου υπήρχε ένα ξύλινο υπόστεγο, κάτω από το οποίο βρισκόταν... η κουζίνα, δηλαδή ο φούρνος, το πλυντήριο, ένα είδος πλυσταριού κλπ. Βλέποντας την απορία μου η Αντριάνα, μου διευκρίνισε ότι το συγκεκριμένο χώρο, παρότι δεν είχε τοίχους, προσφέρθηκαν να τον ενοικιάσουν κάποιοι γείτονες, με αντάλλαγμα ένα ικανό ενοίκιο. "Και τους εμπιστεύεσαι ότι θα σε πληρώσουν;", τη ρώτησα όλο δυσπιστία. "Ούτε σε αυτό τους εμπιστεύομαι, ούτε στο ότι θα φύγουν όταν τους το ζητήσουμε", μου απάντησε.

Γνώρισα και το σύζυγό της, που όχι απλά ήταν ο μόνος μη χοντρός Πολυνήσιος στο νησί, αλλά ήταν και πολύ ωραίος. "Αχ, το ξέρω, όλες με ζηλεύουν!", είπε η Αντριάνα. Τα δε παιδιά μου φάνηκαν πολύ εξωτικά, αλλά Αγγλικά δε μιλούσαν...

Συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο, είχε πλάκα που όλοι με κοιτούσαν με περιέργεια. Ελάχιστοι οι τουρίστες που επισκέπτονται το νησί, αν και όχι τόσο όσο παλαιότερα, αλλά η Αντριάνα μου είπε πως πολλές τη ρωτούσαν αν "τα έχουμε" κι αν θα παρατήσει τον άντρα της για μένα. "Δεν είναι και συνηθισμένο να είσαι σε αυτοκίνητο με κάποιον που δεν είναι ο άντρας σου, πόσο μάλλον αν είναι αλλοδαπός και νέος". Καταλήξαμε σε ένα viewpoint με καταπληκτική θέα στα απέναντι μικρά νησάκια. Πλέον το reef που προστατεύει το νησί φαινόταν ξεκάθαρα: μια απέραντη γραμμή μερικές εκατοντάδες μέτρα από την ακτή, όπου έσπαγαν τα κύματα κι ως εκ τούτου οι ντόπιοι ανησυχούσαν λίγο λιγότερο για τις φυσικές καταστροφές, που πάντως δεν είναι ανήκουστες, τραβάνε κι αυτοί το ζόρι τους με τους τυφώνες. Παραδίπλα είχε ένα σπίτι με απίστευτη θέα, όπου έμενε ένας φίλος της Γάλλος, καμεραμάν που γύριζε ντοκιμαντέρ για το βυθό, ο οποίος πλήρωνε 800€/μήνα ενοίκιο. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ήταν ένας ντόπιος που πλέον ζει στη Γαλλία, όπως χιλιάδες άλλοι.

Επιστρέφοντας στο κατάλυμα κάναμε στάση ώστε να σηκώσω χρήματα από ένα ΑΤΜ και με την ευκαιρία μπήκα σε ένα σούπερ μάρκετ για να προμηθευτώ κάποια τρόφιμα, να φρίξω με τις τιμές και να διαπιστώσω τη μανία των Πολυνησίων με το corn beef. Η Αντριάνα μάλιστα μου είπε πως το συγκεκριμένο -ολοκαίνουριο- σούπερ μάρκετ τελούσε υπό κατάληψη πριν λίγους μήνες που πρωτοάνοιξε, επειδή κάποιοι ντόπιοι διαμαρτύρονταν που η γαλλική εταιρεία δεν προσλάμβανε περισσότερους από αυτούς ως φύλακες. "Μα για να φυλάνε τι; Αφού δεν έχετε εγκληματικότητα", απόρησα. "Ε ναι, αλλά άνοιξε νέο κατάστημα, δε συμβαίνει συχνά, οπότε τελικά υποχρέωσαν τους ιδιοκτήτες να προσλάβουν και 5 φύλακες, με πολύ υψηλούς μισθούς". Μάλιστα... Ο ένας από αυτούς ήταν στην είσοδο κι έξυνε τη μύτη του.

Η επομένη ήταν Κυριακή και ρώτησα την Αντριάνα αν θα πάει στην εκκλησία. "Ε βέβαια, αν δεν πας σε κακολογούν!", μου είπε. Επειδή από τη Μικρονησία θυμάμαι πόσο φολκλόρ είναι οι λειτουργίες, τη ρώτησα αν θα μπορούσα να πάω μαζί της. Έτσι κι αλλιώς θα ερχόταν να με πάρει κάποια στιγμή για να με πάει στο τουρ με το καγιάκ, οπότε πρότεινα να περάσει να με πάρει νωρίτερα και να πάμε παρέα στην εκκλησία. Δέχτηκε με πολλή χαρά κι εγώ ενθουσιάστηκα.

Ο Μανουέλ μου πρότεινε ευγενικά αν θέλω να μου μαγειρέψει δείπνο για 38€. Αρνήθηκα πρώτον διότι ήμουν πτώμα κι ήθελα να πέσω για ύπνο επιτέλους, δεύτερον διότι έπρεπε να κάνω και κάποια οικονομία και τρίτον γιατί είχα προμηθευτεί αρκετά power bars για να βγάλω τα όποια λεπτά αϋπνίας μου απέμεναν. Κοιμήθηκα 7 ώρες, εξαιρετικά πολύ για τα δικά μου δεδομένα. Η επόμενη θα ήταν μια μέρα αξέχαστη και για τους σωστούς και για τους λάθος λόγους...
 

interted

Member
Μηνύματα
1.355
Likes
8.200
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Ωραία και αναλυτικά. Τι είναι αυτό το Nan Madol;

Η επόμενη θα ήταν μια μέρα αξέχαστη και για τους σωστούς και για τους λάθος λόγους...
Ελπίζω οι λάθος λόγοι να μην έχουν να κάνουν με Καραμελωμένες μοναχές σε ντουζιέρες και τον πρώτο Έλληνα τουρίστα αντί για γουρούνια στο umu!
 

North66

Member
Μηνύματα
4.357
Likes
5.209
Ταξίδι-Όνειρο
Γροιλανδία
Οι μισθού πάντως για τους κρατικούς υπαλλήλους της Γαλλίας είναι εξωφρενικοί, τόσο που αρνούμαι να τους πιστέψω: κατά την Αντριάνα η δασκάλα στο τοπικό σχολείο αμείβεται με 8500€/μήνα μαζί με τα επιδόματά της κι είναι ο λόγος για τον οποίο η ίδια έχει ξεκινήσει μελέτη ώστε να διοριστεί κι αυτή στο τοπικό σχολείο, άλλωστε πληροί και τη δυσκολότερη από τις προϋποθέσεις: Ομιλεί άπταιστα Umean. Oι αστυνομικοί, που σχεδόν όλοι έρχονται από τη Γαλλία, αμείβονται με 7000€ μηνιαίως, ο δε διευθυντής της τοπικής κλινικής έχει πενταψήφιο μισθό.
Το έψαξα από περιέργεια γιατί μου έκανε εντύπωση.
Ο Πρόεδρος της Συνέλευσης των νησιών κερδίζει 5,500€ μικτά. Δηλ. αν είναι έτσι ο αστυνομικός και ο δάσκαλος κερδίζουν περισσότερα απ' τον 'Πρόεδρο' της χώρας.
https://fr.wikipedia.org/wiki/Rémunération_des_acteurs_institutionnels_en_France#Conseils_territoriaux_d'Outre-mer
 
Last edited:

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.935
Likes
52.236
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Το έψαξα από περιέργεια γιατί μου έκανε εντύπωση.
Ο Πρόεδρος της Συνέλευσης των νησιών κερδίζει 5,500€ μικτά. Δηλ. αν είναι έτσι ο αστυνομικός και ο δάσκαλος κερδίζουν περισσότερα απ' τον 'Πρόεδρο' της χώρας.
https://fr.wikipedia.org/wiki/Rémunération_des_acteurs_institutionnels_en_France#Conseils_territoriaux_d'Outre-mer
Απ ό,τι μου είπαν, χωρίς να ξέρω κατά πόσο είναι ακριβές, το μεγαλύτερο κομμάτι είναι το επίδομα που παίρνεις επειδή υπηρετείς σε υπερποντια κτήση. Παίζει δηλαδή ο μισθός να είναι νορμάλ και τα επιδόματα να είναι μεγάλα, αν και τα ποσά που άκουσα φαντάζουν εξωφρενικά. Είχα πάντως κάποτε συγκάτοικο που υπηρέτησε στο γαλλικο ταχυδρομείο στη Νεα Καληδονια και μου ελεγε οτι ο μισθος του ηταν τεράστιος σε σχέση με τους ντόπιους ακριβώς λόγω των επιδομάτων.
 
Last edited:

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.935
Likes
52.236
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα
Το πρωινό του κυρίου Μανουέλ ήταν εξαιρετικό: ζεστή σοκολάτα, τεράστιες μπαγκέτες (ή είμαστε σε γαλλικό έδαφος ή δεν είμαστε!), σπιτικές μαρμελάδες, μέλι από το όχι και τόσο γειτονικό Futuna, άλλο μέλι από το Wallis (εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους) κι ένα πελώριο banana cake που ούτε ο @Krekouzas δε θα μπορούσε να διαπραγματευτεί (που λέει ο λόγος δηλαδή). Έφαγα του σκασμού, άλλωστε η σημερινή μέρα προβλεπόταν κουραστική αλλά και απολαυστική.

Για την εκκλησία πήγα με βερμουδίτσα τελικά, "τουρίστας είσαι, σιγά μη βάλεις και σακάκι", μου είχε πει καθησυχαστικά η Αντριάνα. Έξω από την εκκλησία που επέλεξε η Αντριάνα να πάμε υπήρχαν άπειρα ντάτσουν. Οι κυρίες είχαν βάλει τα καλά τους, δηλαδή μακριά φορέματα και πολύχρωμα λουλούδια στο κεφάλι, ενώ κάποιοι κονταροφόροι φορούσαν και ψάθινες ζώνες από φύλλα φοίνικα και η εκκλησία έδειχνε οικογενειακή υπόθεση με τόσες οικογένειες και παιδάκια. Φυσικά όλοι με κοιτούσαν με περιέργεια. "Λογικό είναι, πόσους τουρίστες νομίζεις ότι βλέπουν το χρόνο;", είπε η Αντριάνα που φάνηκε να το απολαμβάνει. Ο ιερέας ανέβηκε στον άμβωνα και ξεκίνησε η λειτουργία... στα Umean. Εννοείται ότι δεν κατάλαβα Χριστό, αλλά δεν έπαιζε και πολύ ρόλο. Η ατμόσφαιρα στην αποπνικτικά γεμάτη εκκλησία ήταν εξαιρετική, κάθε λίγο και λιγάκι σηκώνονταν όλοι μαζί κι έψαλλαν, για να διαπιστώσω για άλλη μια φορά πόσο καλλίφωνοι είναι οι Πολυνήσιοι. Μπροστά μου μια μητέρα είχε πάρει κι ένα μωράκι μόλις ολίγων εβδομάδων, άλλη είχε εκπληκτικά λουλούδια στα μαλλιά της συν ένα εξαιρετικό παραδοσιακό τατουάζ στην πλάτη της (κάπου από εδώ δεν μας ήρθε η μόδα του τατουάζ; ) και όταν πια σηκώθηκαν όλοι να ψάλλουν δυνατά, ρώτησα την Αντριάνα που μου είπε ότι επιτρέπεται να βγάλω βίντεο. Ήταν απλά φανταστικά, αλλά το βίντεο δε θα το δείτε ούτε εσείς ούτε και κάποιος άλλος, για τον ίδιο λόγο που η ιστορία δε διαθέτει φωτογραφίες μέχρι αυτό το σημείο. Ολοκληρώθηκε η λειτουργία και μετά από τις καθιερωμένες χειραψίες με όποιον βρισκόταν δίπλα, μπροστά και πίσω, αποχωρίσαμε, σε κατάνυξη η Αντριάνα κι ευτυχής εγώ, είχα μερικές εξαιρετικές φωτογραφίες (κλαψ) αλλά κυρίως μια φανταστική εμπειρία.

Επιστρέψαμε στο σπίτι, διαπίστωσα πως ως συνήθως είχα ξεχάσει το μαγιό μου στην Κούβα (δεν το χρησιμοποιώ και σχεδόν ποτέ), έφτιαξα το daypack μου κι εμφανίστηκε και ο Pascal, ένας στεγνός 40ρης με αθλητικά αλλά όχι μυώδη μπράτσα με βαριά γαλλική προφορά στα βασικά Αγγλικά του. Θα ήταν ο εκπαιδευτής καγιάκ για τη σημερινή μου περιπέτεια στα εξώτερα νησάκια. "Θα έρθουν κι άλλες δυο κοπέλες", μου είπε, αλλά τελικά εμφανίστηκε μία, που όμως μετρούσε για τέσσερις: η Αμελί, μια ξανθιά Γαλλίδα με αγγελικό πρόσωπο, γυμνασμένες ποδάρες, σεμνή συμπεριφορά (σα να μην ξέρει ότι είναι η ομορφότερη κοπέλα σε ακτίνα μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων), που εργάζεται ως λογοθεραπεύτρια στη γειτονική Νέα Καληδονία. Θα το πω απλά: κόμματος. Ναι, τα Ελληνικά της Γιώργαινας δε φτάνουν ακόμη σε αυτό το επίπεδο, οπότε μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα.

Φύγαμε για το σπίτι του Pascal, το οποίο ήταν πιο αχούρι κι από εκείνο της Αντριάνας, αν είναι δυνατόν δηλαδή, και το λέω εγώ που σχεδόν όλα μου τα προσωπικά αντικείμενα τα πετάω στο πάτωμα, είτε σε ξενοδοχείο είμαι είτε σε σπίτι. Όσο ο Pascal ετοίμαζε τα κανό ή καγιάκ ή όπως τα λένε αυτά, μου συνέστησε να μην πάρω το σακίδιό μου μαζί, λέγοντας να πάρω μια πλαστική σακουλίτσα όπου θα έβαζα μόλις τα απαραίτητα, τη δε φωτογραφική μηχανή θα τη δέναμε στα σκοινάκια που έχει το κανό. Δεν έδωσα και πολλή σημασία, διότι πρώτον με απασχολούσε ο πεντάχρονος γιος του Pascal ονόματι Μαξ και δεύτερον επειδή ακόμη χάζευα τις απίθανες γάμπες της ξανθιάς οπτασίας, που φαινόταν να κατέχει το θέμα καγιάκ πολύ περισσότερο από μένα. Άλλωστε την προηγούμενη φορά που εκλήθη να δείξω τις καγιακιστικές μου ικανότητες έγινα εντελώς ρεζίλι των σκυλιών...

Ο καιρός ήταν απλά άψογος, θα ξεκινούσαμε ακριβώς μπροστά από το σπίτι του Pascal, που φυσικά έμενε πάνω στη θάλασσα, και ο στόχος ήταν να επισκεφθούμε τουλάχιστον 2 νησάκια από αυτά που φάνταζαν πολύ μακριά και "αν είμαστε τυχεροί θα δούμε και καρχαρίες". Τύχη βουνό δηλαδή... "Σαλάχια πάντως θα δούμε σίγουρα!", είπε όλο ενθουσιασμό ο Pascal, που ακολουθήθηκε από ένα πανηγυρισμό του γλυκύτατου Μαξ, ο οποίος είχε μίνι κουπί, στολή κατάδυσης και εν τέλει μπήκε στο ίδιο καγιάκ με την Αμελί, είτε επειδή είχε την ίδια αδυναμία στις αψεγάδιαστες γάμπες της που έχω κι εγώ, ή επειδή πήρε χαμπάρι ότι η κοπέλα το κατέχει το άθλημα, σε αντίθεση με τον ταλαίπωρο γράφοντα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν, η θέα των απέναντι νησιών ήταν τόσο θελκτική που δεν μπορώ να το αποτυπώσω σε λέξεις. Μιλάμε για ένα θέαμα εκπληκτικό, κάτι σαν το κορμί της Αμελί, άγγιζε την τελειότητα. Το κουπί ήταν αρκετά κουραστικό αλλά γούσταρα γιατί, όπως σε όλα μου τα ταξίδια, πήγα ελαφρώς υπέρβαρος και με διάθεση να αθληθώ (να βεβαιώσω τις απανταχού θαυμάστριες ότι τώρα, Σεπτέμβριο του 2019 είμαι σε πολύ καλύτερη φόρμα. Όχι, η Γιώργαινα δε γνωρίζει τη λέξη "θαυμάστριες", αλλά το κόβω εδώ γιατί θα μάθω εγώ τη λέξη "μπούφλα" έτσι και συνεχίσω έτσι). Μετά από άγνωστο πόση ώρα καγιάκ (45 λεπτά; μιάμιση ώρα; ποιος ξέρει; ), ο Pascual "πάρκαρε" το καγιάκ του στη μέση του ωκεανού και μας πρότεινε να βουτήξουμε για να δούμε κοράλλια. Βγήκα εντελώς άτσαλα και κόντεψε να αναποδογυρίσει το καγιάκ... αλλά βγήκα. Ήταν λίγο άβολα να κολυμπήσει κανείς εκεί γιατί ήταν ρηχά πια και γδάρθηκα αρκετές φορές, το οποίο δεν είναι και πολύ καλό για τα κοράλλια (εγώ είμαι αναλώσιμος), αν και η Αμελί με κινήσεις γοργόνας δε φάνηκε να αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα, αλλά ο βυθός ήταν πράγματι πάρα πολύ όμορφος.

Επιστρέψαμε στα καγιάκ που είχαμε δέσει σε εκείνο του Pascal, αφού μας έδωσε το σήμα να πάμε στο νησί. Μπαίνω στο καγιάκ μου, κοιτάω γύρω και... αναρωτιέμαι: πού είναι τα γυαλιά μου; Και ... πού είναι και η φωτογραφική μου μηχανή; Υποτίθεται πως τα γυαλιά τα είχα δέσει στα σκοινάκια και η φωτογραφική μηχανή βρισκόταν σε ένα τάπερ που είχε βάλει σε πλαστική σακουλίτσα ο Pascal, επίσης στα σκοινάκια. Ρώτησα τον Pascal αν είχε ιδέα πού βρίσκονταν τα πράγματά μου και τον είδα να χλωμιάζει... "Μήπως σου έπεσαν όταν βγήκες από το καγιάκ;". ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ; Άρχισα να κοιτάω στο βυθό, αλλά ήμασταν τόση ώρα στα κοράλλια και τα καγιάκ βρίσκονταν τόσο μακριά από μας που ένας Θεός ξέρει πού ήταν τα συμπράγκαλά μου. Η φωτογραφική μηχανή υποτίθεται πως θα επέπλεε στο τάπερ, αλλά το ρεύμα ήταν τόσο δυνατό που θα μπορούσε να είναι χιλιόμετρα πιο μακριά, χώρια που το τάπερ δεν έκλεινε και πολύ καλά, οπότε και πολύ πιθανόν να είχε βυθιστεί. Εκνευρίστηκα κι έριξα δυο μπουνιές στο καγιάκ. Ο καημένος ο Pascal ένιωσε πολύ άσχημα κι επί μιάμιση ώρα (!) έψαχνε σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων από εκεί που είχαμε "παρκάρει" τα καγιάκ αλλά έψαχνε βελόνα στα άχυρα. Για τουλάχιστον μια ώρα τον συνόδευσε και η ξανθιά γοργόνα. Τους είπα να το παρατήσουν και να πάμε να δούμε τα νησάκια, δεν είχα καμία ελπίδα πως θα βρεθεί ούτε η μηχανή ούτε τα γυαλιά και άρχισα να σκέφτομαι τι από τα δύο ήταν χειρότερο: που δε θα έβλεπα την τύφλα μου από δω και πέρα (ειδικά το βράδυ) ή που έχασα τις φωτογραφίες μου και τη δυνατότητα να βγάλω άλλες.

Τελικά με έβγαλε από το δίλημμα ο καημένος ο Pascal, που ως δια μαγείας βρήκε τα γυαλιά μου στον πάτο του βυθού τουλάχιστον 800 μέτρα μακριά, χαρά στην υπομονή του. ΟΚ, έχασα κάποιες φωτογραφίες, αλλά θα μπορούσα να συνεχίσω το ταξίδι μου χωρίς να περιμένω να φτιάξω γυαλιά στο Wallis, τα Fiji ή το Vanuatu, όπου ανάθεμα κι αν υπάρχει οπτικός κι αν υπάρχει θα είναι σαν του Σαρτζετάκη. Η απώλεια της μηχανής βέβαια πόνεσε, και για το χρηματικό αλλά και για το συναισθηματικό της υπόθεσης: ήταν η πρώτη σοβαρή φωτογραφική μηχανή που είχα αγοράσει ποτέ. Δε βαριέσαι. Σκέφτηκα πως η Γιώργαινα θα το αντιμετώπιζε με χαμόγελο και καλή διάθεση. Κάποτε βλέπαμε ειδήσεις στο σπίτι κι εκνευρίστηκα με ένα ρεπορτάζ της τηλεόρασης που ασχολούταν με το φλέγον θέμα της έγκρισης ενός νόμου που θα επέτρεπε στα παιδιά του σχολείου να φοράνε πλέον και χαμηλές κάλτσες αντί για υψηλές ως μέρος της σχολικής τους στολής, με το σκεπτικό ότι είναι φτηνότερες κι άρα θα επιβαρύνονται περίπου 0,20€ λιγότερο οι οικογένειες. Τόσο φοβερό είχε φανεί το μέτρο στην κουβανική τηλεόραση που είχαν στείλει ρεπόρτερ και στις 17 επαρχίες της Κούβας όπου ρωτούσαν όλα τα παιδάκια αν συμφωνούν με το μέτρο και φυσικά όλα το είχαν βρει ιδιοφυές και life changing. Εγώ έβλεπα το ρεπορτάζ και άφριζα. Πήγαν στο Πινάρ ντελ Ρίο, μετά στην Αβάνα, το Σιενφουέγος, είχαν φτάσει στο Καμαγουέι και συνέχιζαν να ρωτάνε τα παιδάκια την ίδια ηλίθια ερώτηση. "Μα εσύ γιατί εκνευρίζεσαι;", με ρώτησε με το αγγελικό της χαμόγελο η Γιώργαινα. "Μα δε βλέπεις; Μας περνάνε για ηλίθιους, επί μισή ώρα μιλάνε για κάλστες και κιλότες αντί να κάτσουν να συζητήσουν το πραγματικό πρόβλημα, γιατί δηλαδή οι δάσκαλοι πληρώνονται 9 ευρώ το μήνα και τα σχολεία δεν έχουν ούτε βιβλία. Ορίστε τώρα πήγαν και στο Γουαντάναμο! Και θα ρωτήσουν τα καημένα τα παιδάκια τις ίδιες μπούρδες που τα ρώτησαν και στη Γκράνμα, κάτσε να δεις!". Με κοίταξε τρυφερά και μου είπε "καλά, δεν πειράζει, πάμε να κάνουμε έρωτα". "Δηλαδή αν κάνουμε έρωτα θα σταματήσουν να μας περνάνε για ηλίθιους;", ρώτησα για να πάρω την απλούστερη και ευφυέστερη απάντηση για την αντιμετώπιση της ζωής: "Βρε αγάπη μου, αυτοί για ηλίθιους θα μας περνάνε κι όταν επιστρέψουμε, αλλά εμείς θα έχουμε κάνει έρωτα!". Ε, μάλλον αντιμετωπίζει τα πράγματα καλύτερα μια Κουβανή που μάλλον δε θα βγάλει βίζα ποτέ της για τα μακρινά αυτά μέρη, από εμένα τον έξυπνο κοσμογυρισμένο. Αντί να κοπανάω λοιπόν ξένα καγιάκ, αποφάσισα να πάω να κάνω έρωτα, ή τέλος πάντων το ταξιδιωτικό αντίστοιχο: να επισκεφθώ αυτό το απίθανο ακατοίκητο τροπικό νησάκι και να σταματήσω να σκέφτομαι τη χαζομηχανή. Τόσα ταξίδια είχα στη ζωή μου με άθλιες φωτογραφικές μηχανές, ας κάνω κι ένα χωρίς καμία.

Ζήτησα συγγνώμη από τον Pascal που εξακολουθούσε να νιώθει υπαίτιος που βγήκα εγώ ωσαν Ταρζάν από το καγιάκ και βγήκαμε στο νησί. Τι ομορφιά ρε παιδιά!! Μια παραλία ερημική, με πεντακάθαρα νερά, εξωτική φοινικογραμμή κι απέναντί μας το Nησί των Πουλιών. Κολυμπήσαμε μέχρι εκεί, μόνοι μας, βλέποντας το Wallis απέναντι και μετά από λίγη ορειβασία φτάσαμε στην κορυφή όπου τα περίεργα πουλιά που δίνουν το όνομά τους σε αυτό τον παράδεισο είχαν λίγες φωλιές κι ένα από αυτά (θηλυκό υποθέτω) με κοιτούσε απειλητικά με τα μάτια του γουρλωμένα και το γαλάζιο ράμφος του. Από την άλλη πλευρά μια απίθανη θέα στο νησί που αφήσαμε τα καγιάκ, σα σε ταινία.

Κατεβήκαμε και κάτσαμε σε κάτι κορμούς δέντρων κι ένα "τραπεζάκι" που έχουν φτιάξει από κορμούς δέντρων για να κάνει πικνίκ όποιος περνάει από εκεί, που δε φαίνεται να συμβαίνει και πολύ συχνά. Ο Pascal έβγαλε το φαγητό που μας είχε ετοιμάσει: κρύο ρύζι με φασόλια (περιέργως ήταν νοστιμότατο), μια περίεργη διασταύρωση μπανάνας/αγγουριού κι ένα κέικ που είχε φτιάξει μόνος του χωρίς ζάχαρη αλλά με μπανάνα κι ελάχιστη μαύρη σοκολάτα. Μου εξήγησε πως δεν καταναλώνει πια ζάχαρη, το οποίο εξηγούσε το "στεγνό" της εμφάνισής του. Η δε Αμελί είναι vegetarian, ήρθε στη Νέα Καληδονία για δύο χρόνια να κάνει την πρακτική της, ερωτεύτηκε έναν Καληδονιανό και τον τρόπο ζωής με τα ατελείωτα θαλάσσια σπορ, τη γιόγκα και τη φύση και μάλλον θα μείνει για πολλά χρόνια ακόμη.

Ξαναμπήκαμε στα καγιάκ κι αφού ο Pascal είδε ότι είμαστε "εξαιρετικοί καγιάκερς και ακούραστοι" κατευθύνθηκε όλο όρεξη στο νερό, για να πάμε να βρούμε καρχαρίες και σαλάχια. Ο Μαξ και η Αμελί ακολούθησαν περιχαρείς, εγώ πάλι κοιτούσα με ανησυχία ένα κατάμαυρο ουρανό που ερχόταν κατά πάνω μας. Ο Pascal άρχισε να κάνει κουπί μανιωδώς, η Αμελί τον ακολουθούσε με χαρακτηριστική άνεση κι εγώ βλαστημούσα που αντί για vegetarian και γιόγκα το'χα ρίξει δυο μήνες πριν το ταξίδι σε παγωτάκια coppelia και αραλίκι. Άρχισε να ψιχαλίζει, μετά να βρέχει και στο τέλος έριξε καρέκλες. Δεν έβλεπα τίποτε στα τρία μέτρα, φυσικά τον Pascual πουθενά, αχνά φαινόταν το μαγιό της Αμελί, ενώ το καγιάκ μου (αποφάσισα ότι είναι καγιάκ κι όχι κανώ) είχε αρχίσει να γεμίζει νερό. Πιο ανησυχητικό ήταν ότι με τον αέρα δεν ήμουν και πολύ σίγουρος ότι πήγαινα καλά, ειδικά όταν σταμάτησα να βλέπω και την Αμελί. Οι δε κεραυνοί που έπεφταν αριστερά και δεξιά μάλλον δε λειτουργούσαν κατευναστικά. Όσο για τα γυαλιά μου, είχαν γίνει τόσο μούσκεμα που καλύτερα να μην τα είχε βρει ο Pascal, σκέφτηκα. Άρχισε να απομακρύνεται το μπουρίνι, η ομίχλη παρέμεινε, αλλά εν τέλει διέκρινα την Αμελί. Έκανα κουπί με όσες δυνάμεις είχα και τη βρήκα να παίζει με το Μαξ, σα να μην είχε κουραστεί καθόλου. Κάπου εκεί άκουσα και τον Pascal να μας καλεί, ήταν απίστευτα μακριά μας. "Παιδιά, εδώ συνήθως έχει σαλάχια και καρχαρίες!", είπε όλο ενθουσιασμό κι άρχισε να βουτάει και να κολυμπάει πυρετωδώς. Ακολούθησε η Αμελί κι ο Μαξ κι εν τέλει κι εγώ, αφού πρώτα αναποδογύρισα το καγιάκ μου, αλλά τα γυαλιά τα είχα αφήσει στην Αμελί, ακριβώς γιατί ξέρω τη χάρη των κινήσεών μου.

Ακολούθησε ένα ατελείωτο ψάξιμο με μπόλικο κολύμπι. Είχαμε ξεκινήσει κατά τις 10, η ώρα ήταν 4 κι εμείς συνεχίζαμε. Τελικά ο Pascal εκστασιασμένος αναδύθηκε ουρλιάζοντας πως βρήκε σαλάχια. Στην αρχή δεν τα έβλεπα, αλλά σύντομα βούτηξα μαζί του και τα ακολουθήσαμε για πολλά μέτρα, να κάνουν τα χορευτικά τους, δυο από αυτά μάλιστα μας άγγιξαν κιόλας κι είχαν όρεξη για παιχνίδια. Ο Pascal έκανε σα χούλιγκαν σε μανούρα πριν από ντέρμπι: "Μα δεν είναι φανταστικά;" έλεγε και ξαναβουτούσε, τόσο που αναρωτήθηκα αν είχε ξαναδεί σαλάχι. Η απάντηση είναι πως τα έβλεπε καθημερινά, άλλωστε ο 5χρονος γιος του κολυμπούσε σαν ψάρι, αυτή είναι η ζωή τους, γι αυτό ζει εκεί. Πόσο αγαπάει τη δουλειά του, ευτυχισμένος άνθρωπος.

Ένα φοβερό ασπρόμαυρο σαλάχι πέρασε από δίπλα μου με το στόμα του ορθάνοιχτο και μετά από άλλη... μιάμιση ώρα αναζήτησης αλλά τελικά βρέθηκε κι ο ευμεγέθης καρχαρίας προς τέρψη του Pascal και φυσικά του Μαξ. Είχε δύσει ο ήλιος πια και ικανοποιημένοι (και κατάκοπος εγώ) αρχίσαμε την επιστροφή. Η Αμελί έδειχνε ξένοιαστη κι ακούραστη, προχωρούσε με μια φυσικότητα ανεξήγητη, ο Pascal έμοιαζε ο γιος του ανέμου, αλλά τελικά επέστρεψε για να με συνοδεύσει, αφού είδε ότι τα είχα παίξει και πήγαινα πολύ αργά. "Πόσα χιλιόμετρα λες να κάναμε σήμερα;", τον ρώτησα. "Ε, κάτι κάναμε σήμερα, ίσως 23-24 χιλιόμετρα". Μάλιστα, τόσο έκανα, συν το κολύμπι και την ορειβασία, θα με δικαιώσει η ζυγαριά το βράδυ, σκέφτηκα (κι είχα δίκιο). Είχε νυχτώσει για τα καλά πια και πιάσαμε την κουβέντα για τις ζωές μας. Ο Pascal παντρεύτηκε μια ντόπια, το σπίτι που αγόρασαν ήταν φυσικά στο όνομά της. Αυτή έπιασε την καλή όταν ήρθε η Total στο νησί κι έφτιαξε τα σιλό πετρελαίου στα οποία έγινε υπεύθυνη λόγω πολιτικών και... βασιλικών διασυνδέσεων. Πια δε με χρειαζόταν και με πέταξε έξω από το σπίτι που είχα φτιάξει μόνος μου, αλλά ήταν στο όνομά της. Βρήκε κι έναν πλούσιο και τον παντρεύτηκε, εγώ μένω εδώ μόνο για το γιο μου. Πληρώνω ενοίκιο 1600€, αλλά τουλάχιστον έχω το Μαξ και ... αυτό!", είπε κι έδειξε τα νησάκια που είχαμε μόλις επισκεφθεί. "Η ζωή πια στο Wallis δεν είναι όπως παλιά, κανείς πια δε διασκεδάζει, πριν 15 χρόνια κάθε βράδυ είχε μπάρμπεκιου και πάρτι σε φιλικά σπίτια, τώρα μέχρι και το μπαρ έκλεισε. Όλοι είναι σπίτια τους και κοιτάνε πώς θα βγάλουν λεφτά. Όλες οι κοπέλες έχουν παχύνει, τρώνε από το πρωί μέχρι το βράδυ και βλέπουν netflix, κοίτα εμένα που είμαι 53!", μου είπε και τον κοίταξα με δυσπιστία... ούτε για 42 δεν τον έκανα. "Ελπίζω κάποια στιγμή η μέγαιρα να με αφήσει να πάρω το Μαξ και να φύγω, αν δεν ήταν αυτός θα είχα φύγει προ πολλού, η μητέρα του δεν ασχολείται καν μαζί του, αλλά δε με αφήνει να τον πάρω κιόλας. Δε θέλω να μεγαλώσει εδώ το παιδί, εδώ είναι όλοι ανεύθυνοι, τεμπέληδες, χωρίς πειθαρχία. Ξέρεις πού θέλω να πάω; Στα βουνά της Γαλλίας. Είμαι και καθηγητής σκι, βρίσκω την ησυχία μου εκεί. Θα ζούσα μια χαρά, αλλά δεν μπορώ να ζήσω μακριά από το Μαξ. Τουλάχιστον έχω τη "λίμνη" μου", είπε δείχνοντας τον ωκεανό.

Ο ουρανός είχε πάρει ένα φανταστικό χρώμα και μετά το μπουρίνι άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα αστέρια. Γυρίσαμε σπίτι, ο Pascal και η Αμελί υποσχέθηκαν πως θα μου έστελναν τις λίγες φωτογραφίες που πήραν και με άφησαν στου Μανουέλ. Έπεσα ξερός για ύπνο, αφού πρώτα κανόνισα, αφού η πτήση μου ήταν στις 14.45 να πάω με ένα σκάφος σε "άλλα" νησάκια. Μην αφήσουμε και καμία ώρα ανεκμετάλλευτη.... Η ζωή είναι μικρή.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.935
Likes
52.236
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ταξίδι-Όνειρο
Περού τότε, τώρα, πάντα

Εκπομπές Travelstories

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.571
Μηνύματα
901.778
Μέλη
39.312
Νεότερο μέλος
vang_elis

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom