Ζάμπια Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα ΖΑΖΙΒΟ

[Nikoska2020]

Κύριε Νίκο πόσο παράξενο να σας τρέχει ο Γιώργος σε ερημιές

Χορχε επέστρεψες αγόρι μου δριμύτερος .Να δω πότε θα βγάλεις επιτελους βιβλίο -α
για τις ταξιδάρες σου. Εχεις καταπληκτική γραφή , λόγιος αφού.
Εδω που τα λέμε οχι μόνο για ταξίδια.
Εισαι πολυ καλός χρονογράφος και απο περιστατικά εχεις κάμποσα!

Εν τω μεταξύ σε βλέπω στις φωτογραφιες και όσο μεγαλώνεις ομορφαίνεις και άλλο!
Εσυ και ο Σακης Ρουβάς!

Α μην ανησυχείς τρέχω και μόνος μου
απλά οι λεοπαρδάλεις με χαλάσανε λίγο …
το πάρκο ήταν γεμάτο για αυτό πήγαινα με τον οδηγό από πίσω για να
φάνε τον Γιώργο πρώτο
Η συνέχεια του ταξιδιού είχε το μεγάλο ενδιαφέρον,τα είδαμε όλα
θα δείτε παρακάτω…

 

[Nikoska2020]

 

[Nikoska2020]

Να εμπλουτίσω λιγο με τις φωτό που βγάλαμε

Του Νίκου του αρέσουν πολύ τα αρχαία,τα πολύ αρχαία όμως ,τουχιστον 2000 ετών τα νεωτερα πράγματι δεν τον συγκινούν ιδιαιτέρα

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Τα “δεύτερα” αρχαία και το μούλιασμα​

Πολύ αξιοπρεπές το πρωινό του Bulawayo Club, αλλά μέχρι εκεί. Ε τώρα αν έχεις πάρει πρωινό στο Hyatt τι να σου πει ένα απλό gentlemens club hotel, δεν ήταν του επιπέδου μας, ήμαστε πια αποικιοκράτες (και ψωνάρες, μαντάμ Σουσού mode on).

Το φίλο μας το Ντόνγκο δε θέλαμε να τον αποχωριστούμε. Οπότε του κάναμε (σαν το Νονό ένα πράγμα) μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί: να μας πάει και στα αρχαία του Khami, που ήταν μόλις εικοσιπέντε λεπτά μακριά, τα είχα βάλει στο μάτι και υποτίθεται ότι ο δρόμος θα ήταν καλύτερος, οπότε ακόμη και το διαλυμένο του Honda Fit δε θα έπρεπε να χάσει άλλο εξάρτημα. Φυσικά δέχθηκε. Σάμπως θα ξαναείχε την ευκαιρία να πάει και στα αρχαία του Khami; Ούτε τον χάλασε το έξτρα ποσό πριν πάρει το δρόμο της επιστροφής για τη Χαράρε (όπου σίγουρα θα την έπεφτε μέχρι και σε θηλυκούς μπαμπουίνους στο δρόμο).

Λοιπόν ο δρόμος είχε... λεύκες (αλλά κανένα Φρέντι Κρούγκερ) κι όταν φτάσαμε στον απομονωμένο αρχαιολογικό χώρο διαπιστώσαμε πως η σημαία ήταν σκισμένη, οι υπάλληλοι είχαν πάει για πρωινό καφέ (μύρισε Ελλάδα δηλαδή, μην πω Κούβα γιατί δε βρίσκεται πάντα καφές) κι υπήρχε κι ένα σχολείο σε εκδρομή που περίμενε στωικά να έρθουν οι υπάλληλοι που δίνουν τα εισιτήρια. Τα παιδάκια του σχολείου ήταν γλυκύτατα και πολύ όμορφα στις στολές τους, ενώ ακόμη πιο γλυκούλα ήταν η δασκάλα που -καλά το μαντέψατε- της την έπεσε ο Ντόνγκο και της πήρε και το τηλέφωνο και μια υπόσχεση να βγουν. Γρήγορο πιστόλι ο Πίου.

Αργά πιστόλια ήταν οι υπάλληλοι που ήρθαν 45 λεπτά μετά την υποτιθέμενη ώρα που ανοίγει, χωρίς να πολυβιάζονται κιόλας. Το μουσείο ήταν ένα δωμάτιο όλο κι όλο, νομίζω μικρότερο από το σαλόνι μου στην Αθήνα και μένω σε γκαρσονιέρα 48τμ. Ωστόσο η μακέτα (αυτό το έργο είναι μακέτο) ήταν χαριτωμένη, όπως και κάποιες πολύ βασικές πληροφορίες, το όλο μουσείο δεν πρέπει να μου πήρε πάνω από 45 δευτερόλεπτα, δηλαδή περίπου το 1/10 από όσο πήρε στην κυρία να μας κόψει τα εισιτήρια με κινήσεις slow motion, βραδύποδα μου θύμισε. Τη ρωτήσαμε αν θέλει να μας συνοδέψει και μας είπε με ένα γλυκό χαμόγελο “όχι”. Ε δεν είμαστε κι ο Ντόνγκο να πέφτουν όλες σύξυλες. Ο Ντόνγκο πάντως δέχθηκε να μας ακολουθήσει, με αυτόν ήμαστε πιο πειστικοί. Ή είναι γαμίκουλας bisexual, όλα μετράνε, δεν κρίνω.

Ο χώρος έχει αρκετά συμπλέγματα, όπως μπορούσε κανείς να δει στη μακέτα του Σημίτη και πρακτικά το Khami ήταν ο διάδοχος του Great Zimbabwe, από τον πολιτισμό Torwa αυτή τη φορά. Δηλαδή εδραιώνεται το 1450 μ.Χ (ακριβώς κατά την πτώση του Great Zimbabwe) και φαίνεται να διαλύεται (λογω κλιματολογικών αλλαγών που μάλλον επέφεραν και πολιτικές αναταραχές) το 1683. Αρχιτεκτονικά φαίνεται να είναι μια εξέλιξη του Great Zimbabwe, άλλωστε και οι Torwa στους Shona ανήκουν, και χρησιμοποίησαν τις ίδιες τεχνικές χωρίς κονίαμα (και μάλιστα σε κάποια σημεία με περισσότερη διακόσμηση) και το ίδιο μοτίβο: ο βασιλιάς είχε δικό του σύμπλεγμα πάνω σε λόφο κλπ. Ήμασταν προετοιμασμένοι ωστόσο για κάτι οπτικά λιγότερο εντυπωσιακό από το Great Zimbabwe.

Πάλι μόνοι μας ήμασταν, με συνοδεία από μπόλικες πολύχρωμες σαυρούλες που ήταν ολίγον elusive που λέμε και στην Άμφισσα και αρχικά κινηθήκαμε προς το “σταυρό” ένα σημάδι που άφησαν Χριστιανοί, είτε ιεραπόστολοι ή απλά χριστιανοταλιμπάν πάνω στα αρχαία, ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι που μας υπέδειξε η εισιτηριοκυριούλα με τα γνώριμά μας πια πράσινα βελάκια, ανεβήκαμε κανα-δυο λόφους με αξιόλογα αλλά όχι συγκρίσιμα με τη Great Zimbabwe συμπλέγματα, είδαμε την “έξτρα διακόσμηση” στους τοίχους, πήγαμε και μέχρι το σύγχρονο φράγμα να δούμε το παλιό τείχος να μπλοκάρει το καταπράσινο νερό και μια ταμπέλα μας καθοδήγησε μέχρι ένα βράχο όπου είχαν σκαλίσει ένας είδος σκακιέρας όπου μάλλον έπαιζαν αυτό το παλιό είδος ντάμας που επικρατούσε στην περιοχή. Όμορφα ήταν, άξιζε, για μένα ιδανικά θα έπρεπε να το επισκεφθεί κανείς πριν από το Great Zimbabwe για να μην το δει ως οπτικό downgrade γιατί μεγαλοπρεπές δεν είναι, αλλά την αξίζει την επίσκεψη (λέω εγώ, αλλά για τα αρχαία μη με παίρνετε τοις μετρητοίς).

Στην επιστροφή είδαμε και κάποιους Χριστιανούς ντυμενους στα λευκά κάτω από κάποια δέντρα να εκκλησιάζονται, μπόλικους μπαμπουίνους να σουλατσάρουν και ήρθε η (μαύρη) ώρα να αποχαιρετίσουμε τον αγαπημένο μας Ντόνγκο που αν μπορούσαμε να τον βάλουμε με το αυτοκίνητό του στο αεροπλάνο για τους καταρράκτες, θα τον βάζαμε. Είχαμε πάντως 2-3 ωρίτσες να κάνουμε καμιά βολτίτσα και στο Bulawayo που μας φάνηκε καθαρό και με μπόλικη οικονομική και κοινωνική ζωή. Μάλλον δεν ήταν τόσο... τεμπέλε οι Ndembele όσο έλεγε ο Ντόνγκο. Είχε και ωραία αποικιακή αρχιτεκτονική, πχ το κτίριο του ταχυδρομείου με ωραίους πίνακες στο εσωτερικό του, κάποια πρωτοκοσμικά έως στιλάτα μαγαζιά, μπόλικα κομμωτήρια και νυχούδες και ταυτόχρονα κλασικές αφρικανικές εικόνες, όπως κυρίες με ψώνια στο κεφάλι να διασχίζουν το δρόμο ατάραχες.

Πεινάσαμε και θέλαμε κάτι γρήγορο κι επειδή τα περισσότερα φαστφουντάδικα ήταν πιο σαβουρέξ, καταλήξαμε στα KFC όπου πήρα ένα wrap με κοτόπουλο και ανανά για 5,5$ αλλα προφανώς δίνεις 6$ αφού κέρματα για ρέστα δεν υπάρχουν. Γενικώς η χώρα με τη δολαριοποίηση δεν είναι και πολύ φτηνή, ειδικά για τους μισθούς των ντόπιων, αλλά από την άλλη πλέον δεν κυκλοφορούν και με τα καρότσια με χαρτονομίσματα των εποχών του τρελού πληθωρισμού. Μετά τις απαραίτητες θερμίδες, κι αφού θαυμάσαμε τα καλύτερα οπίσθια της εκδρομής (τα σωστά να λέγονται, περισσότερα για το ανατομικό ζήτημα -κατά το ανατολικό ζήτημα- αργότερα) συνεχίσαμε την περιήγηση ανάμεσα στα χαριτωμένα κτίρια που επανέφεραν το ερώτημα: η Χαράρε γιατί δεν έχει αποικιακή αρχιτεκτονική; Τα γκρέμισαν; Δεν ήταν και τόσο παλιά δα. H απάντηση που αλίευσα online έχει να κάνει κυρίως με το timing, αλλά όχι απόλυτα. Δηλαδή το Bulawayo ως πρώην πρωτεύουσα των Ndembele όταν την κατέλαβαν οι Βρετανοί είχε ήδη δεσπόζουσα θέση, άρα ήκμασε (αποικιακά) νωρίτερα, ήδη από τα 1893-1910, που ήταν μια εποχή έξαρσης και για την αποικιακή αρχιτεκτονική, ενώ η Χαράρε άρχισε να παίρνει τα πάνω της μετά το 1930 και το Δεύτερο Παγκόσμιο, μια εποχή με πιο "βαριά" κτίρια, χώρια που ως η πρωτεύουσα της ανεξάρτητης πια Ζιμπάμπουε έγινε χώρος οικοδόμησης κτιρίων που έπρεπε να δείχνουν την ορμή του νέου κράτους. Το δε Bulawayo έγινε δευτερεύουσας σημασίας (backwater στα cockney μου) και κάπως έτσι η αρχιτεκτονική του σώθηκε δια της αμέλειας.

Πήγαμε να πάρουμε τις αποσκευές μας από το ξενοδοχείο όπου ο Νίκος, κοινωνικότερος ων, έπιασε κουβέντα με δυο Βρετανούς ώριμης ηλικίας (sic, σε λιγότερο σικ χώρο θα έγραφα “χούφταλα”) που έμαζαν βγαλμένοι από άλλη εποχή, σε ντύσιμο, προφορά και τρόπους, πραγματικοί τζέντλεμεν. Ο ένας μάλιστα του είπε πως ο πατέρας του είχε γεννηθεί στη Ζιμπάμπουε (προφανώς επί αποικιοκρατίας) και πως υπάρχει κι ελληνική κοινότητα κι εκκλησία στο Bulawayo. Το μάθαμε κι αυτό, αλλά είχε έρθει η ώρα να πάμε στο αεροδρόμιο, με χρήση της εφαρμογής που μας έφερε ένα... Honda Fit, τι πρωτότυπο. Ντροπαλούλης ο οδηγός, γενικώς και στις τρεις χώρες συμμαζεμένοι ήταν οι άνθρωποι, μας άφησε στο αεροδρόμιο όπου δέσποζε... ένας ρινόκερος (όχι ζωντανός). Πιασάρικη διακόσμηση, εύγε.

Η πτήση μας ήταν με την εξωτική fastjet, το τσεκιν πάαααααρα πολύ αργό και στην αίθουσα αναμονής γινόταν και ο κακός χαμός από αστυνομία και στρατιωτικούς. Ως καλός κουτσομπόλης πήγα και ρώτησα μια αστυνομικίνα (ωραία ήταν, θυμήθηκα το αμίμητο έπος του Σουγκλάκου “στο τμήμα-στο τμήμα, για σένα αστυνομικίνα") για πλάκα “τι έγινε ρε κορίτσια, ήρθε ο πρόεδρος;” για να πάρω την απάντηση “βασικά φεύγει”. Ε συμπέσαμε με τον πρόεδρα, λογικό, έμαθε ο άνθρωπος ότι ήρθαν σημαίνουσες προσωπικότητες αλλά δε μας βρήκε να μας χαιρετίσει αφού τρέχαμε με το Ντόνγκο στα αρχαία κι έφυγε απογοητευμένος. Άλλη φορά μεσιέ πρεζιντάν. Μας ρώτησαν αν θέλαμε να μπούμε και στο lounge (επί πληρωμή) αλλά δε βρήκαμε ότι είχε κανένα νόημα αφού είχε φύγει η προεδράρα, αν είναι να συναναστραφούμε με πλεμπαίους λαουντζάκηδες άστο καλύτερα, εμείς είμαστε για ηγέτες κρατών και πάνω.

Λοιπόν η fastjet πολύ τίμια: σε πτήση 42 λεπτών προσέφερε ικανό σάντουιτς, χυμό, γλυκάκι και σε αεροπλάνο με σειρές τριών θέσεων πιάσαμε από δυο παράθυρα ώστε ένας από τους δύο να είναι από τη “σωστή” πλευρά και να φωτογραφίσει τους καταρράκτες από ψηλά. Τελικώς φάσκελο η φάση, μια κατάξερη σαβάνα είδαμε και καμία θέα καταρράκτη, τους έχουν καλά κρυμμένους. Φτάνοντας στο VFA η εφαρμογή δεν έβρισκε ταξί και οι ταξιτζήδες ζητούσαν ακατέβατα 30$ για 8 χιλιομετράκια, τελικώς έκανα το δύσκολο (μαντάμ Σουσού mode off) πληρώσαμε 25$ που τα μοιραστήκαμε με ένα Γιαπωνέζο που έκανε ένα δίμηνο τουρ σε Νότιο Αφρική, Ναμίμπια, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη και Μποτσουάνα, ελπίζω να του πήγε καλά το ταξίδι του ανθρώπου γιατί σόλο και Γιαπωνέζος σε τέτοιες χώρες δεν είναι κι έυκολο.

Από το βαν είδαμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, μερικά ελάφια και τους κλασικούς μπαμπουίνους, αλλά μάθαμε πως οι καταρράκτες κλείνουν στις 6 οπότε δεν τους προλαβαίναμε και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο μας, το Shrub που νομίζω είναι και το μόνο που είχα διαλέξει εγώ ως μια λύση σχετικά οικονομική (γιατί στην τουριστική πρωτεύουσα της περιοχής είχε και πανάκριβα) αλλά εντός παραμέτρου Νίκου που έκανε κι αυτός υποχωρήσεις (αν ταξίδευα μόνος σε καμιά τρώγλη θα έμενα). Σύμφωνα με το καταπληκτικό μου εξελάκι κόστισε 94€/βραδιά, που ήταν μια χαρά εν τέλει. Για άλλη μια φορά ευγενέστατο και χαμογελαστό το προσωπικό, το δωμάτιο αξιοπρεπές αν και για κάποιο λόγο χωρίς ψυγειάκι, αλλά την παράσταση την έκλεψε η πισίνα ακριβώς μπροστά από το δωμάτιό μας, που ήταν εντυπωσιακή για τόσο μικρό ξενοδοχείο (δεν πρέπει να είχε πάνω από 7-8 δωμάτια). Ε κάτσαμε και μουλιάσαμε, αφού ήταν ανοιχτή όλο το 24ωρο (σπάνιο πράγμα... δε φοβόντουσαν μην πνιγεί κανένας κρασοπατέρας Ευρωπαίος; ) , αποφασίσαμε να μη δειπνήσουμε για να πέσουν οι κοιλιές, εγώ προσποιήθηκα ότι έκανα και μερικές απλωτές και γενικώς περάσαμε κανα δίωρο γελώντας. Χαλαρό ήταν το ταξίδι γενικώς, με τις πόλεις να μην έχουν και τίποτε τρομερά αξιοθέατα, το Victoria Falls να μην το λες ακριβώς πόλη κι έχοντας την άνεση να ξυπνήσουμε ό,τι ώρα θέλουμε την επόμενη. Για την οποία επόμενη είχαμε κανονίσει ελικόπτερο (με το Νίκο να... βάζει πλάτη ώστε να πάρουμε την 25λεπτη κι όχι 12λεπτη πτήση) για να πετάξουμε πάνω από τους καταρράκτες, μετά... επίγεια επίσκεψη και στο ξενοδοχείο βρήκαμε και μια μπροσούρα για ένα χορευτικό σόου που έκανε κλικ στο Νίκο και παρότι εγώ δεν το έχω με τα σόου, είπα να πάω να μην του χαλάσω το χατίρι. Ες αύριον τα σπουδαία δηλαδή.

 

[Yorgos]

Εκκλησία στο Bulawayo.

H πρώτη πλατφόρμα στον αρχαιολογικό χώρο Khami.

O δρόμος φαινόταν λίγο στοιχειωμένος. Η ξηρή περίοδος είναι ΠΟΛΥ ξηρή.

Συγγνώμη τώρα αλλά σε ό,τι κατάσταση και να είναι μια χώρα (που η Ζιμπάμπουε δεν είναι και πάτος, μην τρελαθούμε) σκισμένη σημαία δεν επιτρέπεται. Η χιλιοταλαιπωρημένη Κούβα τις έχει στην πένα.

Η δασκαλίτσα με τα χαριτωμένα μαθητάκια της.

Έως πολύ χαριτωμένα.

Ανεβαίνοντας στο πρώτο σύμπλεγμα.

Στο Khami είχαν και κάποια διακοσμητικά μοτίβο.

Σε αυτή τη φωτό βλέπετε το 50% του μουσείου.

Εδώ πάλι βλέπετε το Ντόνγκο να προσπαθεί να ρίξει τη δασκάλα.

Καλή θέα είχε ο βασιλιάς αλλά δεν έμειναν και πολλά να δει κανείς.

Ε αυτό παίζει να ήταν κάποιο σημαντικό δωμάτιο, είχε μεγάλες πέτρες. Μάλλον έκανε τα φίκι-φίκι του εδώ ο άρχοντας.

Είχε και φυλασσόμενη είσοδο. Ε μην τον ενοχλάνε τον άνθρωπο.

Μe, myself and I in the ficky-ficky room.

Αποτυχημένη προσπάθεια να φωτογραφίσω πορτοκαλοκέφαλη σαύρα.

Ποιος κόπανος πήγε κι έβαλε σταυρό πάνω σε αρχαιολογικό μνημείο;

Κάποτε πρέπει να ήταν εντυπωσιακόν.

Αποτυχημένη προσπάθεια πρασινοκέφαλης σαύρας.

Αποτυχημένη προσπάθεια φωτογράφισης γαλαζο-ουράς.

Το σύγχρονο φράγμα.

Κάπως έτσι ήταν το μονοπάτι από το ένα σημείοσ το άλλο.

Και οι ντόπιοι είχαν φράγμα, αμ πώς. Δεν την πάλευαν αλλιώς στην ξηρή περίοδο.

Εντάξει τον έβαλα να σκαρφαλώσει αρκετά το Νίκο.

Από εδώ φαινόταν καλύτερα ο παλιός τοίχος.

Και στο βάθος το παλάτι του βασιλιά.

Σκαλισμένη σκακιέρα. Ή νταμιέρα.

Τα balancing rocks δε λείπουν ποτέ.

Καλά, αυτοί εκκλησιάζονται. Η σκηνή γιατί;

Ωραία οροφή στο ταχυδρομείο του Bulawayo.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο χοντρός, αλλά δεν του χαρίστηκ ο γλύπτης. Υποφέρει το σακάκι.

Να και οι λόκαλ ινφλουένσερς.

Πολύ προχώ τα μαγαζάκια για Ζιμπάμπουε.

Από κομμωτήρια και μανικιούρ άλλο τίποτε.

Πολύ μου άρεσαν οι κυρίες με τα ψώνια στο κεφάλι.

Όμορφη πόλη το Bulawayo, είχε πολλά τέτοια.

Τα κρεμμύδια στο χέρι, οι πατάτες στο κεφάλι.

Μέχρι και τα πεζοδρόμια προσεγμένα ήταν.

Νόστιμο ήταν.

Πολύ κουλ ρολόι.

Και οι τζέντλεμεν. Αναρωτήθηκα αν ο κυριούλης έψαχνε αρχεία των προγόνων του.

Μι αρχοντιά την είχε το Bulawayo.

A, να και το ξενοδοχείο μας απέξω.

Street scene.

Mόλις μπήκα μέσα στο αεροδρόμιο έπεσα πάνω σε αυτό και τρόμαξα. ΩΝΣΓ για διακόσμηση.

Καλάκρασιά, που περίμενα να δω καταρράκτες από ψηλά, μόνο ξεραϊλα είχε.

Εταιρειάρα η fastjet.

Kαι το αεροδρόμιο σεμνό αλλά στιλάτο.

Φτάσαμε με τη δύση, με μια καθυστέρηση λόγω...προέδρου.