Ζάμπια Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα ΖΑΖΙΒΟ

[Nikoska2020]

Κύριε Νίκο πόσο παράξενο να σας τρέχει ο Γιώργος σε ερημιές

Χορχε επέστρεψες αγόρι μου δριμύτερος .Να δω πότε θα βγάλεις επιτελους βιβλίο -α
για τις ταξιδάρες σου. Εχεις καταπληκτική γραφή , λόγιος αφού.
Εδω που τα λέμε οχι μόνο για ταξίδια.
Εισαι πολυ καλός χρονογράφος και απο περιστατικά εχεις κάμποσα!

Εν τω μεταξύ σε βλέπω στις φωτογραφιες και όσο μεγαλώνεις ομορφαίνεις και άλλο!
Εσυ και ο Σακης Ρουβάς!

Α μην ανησυχείς τρέχω και μόνος μου
απλά οι λεοπαρδάλεις με χαλάσανε λίγο …
το πάρκο ήταν γεμάτο για αυτό πήγαινα με τον οδηγό από πίσω για να
φάνε τον Γιώργο πρώτο
Η συνέχεια του ταξιδιού είχε το μεγάλο ενδιαφέρον,τα είδαμε όλα
θα δείτε παρακάτω…

 

[Nikoska2020]

Να εμπλουτίσω λιγο με τις φωτό που βγάλαμε

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Χαράρε: Ο Οβελίξ στη Ρώμη, η Βόρειος Κορέα και το σόι του Μουγκάμπε​

Γκουγκλάροντας απόφασίσαμε να πάμε για πρωινό στο... Hayatt. Έτσι, να φάμε ένα πρωινό του... επιπέδου μας ρε παιδί μου, άλλωστε μόνο είκοσι λεπτά με τα πόδια μακριά ήταν. Βλέποντας λοιπόν την πόλη για πρώτη φορά (στα σκοτάδια δε βλέπαμε τίποτε την προηγούμενη) διαπιστώσαμε πως διαθέτει φαρδύτατες λεωφόρους (προσωπικά είναι κάτι που ως πεζός απεχθάνομαι), τεράστια κτίρια που θύμιζαν ανατολική Ευρώπη, φανταστικά ανθισμένα μωβ jacaranda και πραγματικά άθλια πεζοδρόμια, τρεις φορές έπεσα παθαίνοντας παρά λίγο διάστρεμμα. Και το λέω εγώ που έχω συνηθίσει τα πεζοδρόμια της Αβάνας, θέλει πολλή προσοχή όταν περπατάς.

Παρότι στη Ζάμπια ήταν εξαιρετική η κάλυψη, διαπιστώσαμε πως οι esim της Vodafone που είχαμε πάρει υπολειτουργούσε στη Ζιμπάμπουε. Ήταν τόσο αργή που στην καλύτερη δούλευε μόνο το whatsapp (με χρονοκαθυστέρηση κιόλας), για το googlemaps ούτε λόγος. Αλλά τέλος πάντων φτάσαμε στο Hayatt και το πρωινό ήταν κυριολεκτικά εξαιρετικό, με τρομερή ποιότητα, τεράστια ποικιλία κι εξαιρετικό σέρβις. Ακόμη και πέρα από το ξενοδοχείο οι κάτοικοι της Ζιμπάμπουε (και σε κάποιο βαθμό και της Ζάμπια, δεν προλάβαμε να τους ζήσουμε και πολύ) με εξέπληξαν με το πόσο καλοσυνάτοι, χαμογελαστοί και χαλαροί ήταν, αν και χαρακτηριστικά αργοί. Έχοντας διαφορετική εμπειρία από τη Δυτικη Αφρική, όπου η επιθετικότητα ήταν σαφώς πιο έντονη, αυτό αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη, που μάλιστα στη Μποτσουάνα επιβεβαιώθηκε και σε μεγαλύτερο βαθμό. Ο Νίκος αναρωτήθηκε “μα γιατί δε μείναμε στο Hyatt; Μήπως να μείνουμε εδώ σήμερα;” και η απάντηση ήταν πως ο ίδιος είχε κλείσει το διαμέρισμα που μέναμε επειδή η βαθμολογία του ήταν πολύ καλή κι επειδή... με λυπήθηκε, γιατί το Hyatt Meikles είναι μεν ιστορικότατο ξενοδοχείο με ειδικό βάρος στην ιστορία της χώρας, αλλά κοστίζει και περίπου μια διακοσαπενηντάρα τη βραδιά. Εντυπωσιακότατο πάντως.

Μετά το πρωινό μας είπαμε να αναζητήσουμε μια φυσική sim γιατί χωρίς ίντερνετ ούτε ταξί δε θα μπορούσαμε να καλέσουμε. Μας ανέφεραν δυο εταιρείες, η μια ονόματι econet είχε γραφεία σε ένα... μεταβιομηχανικό εμπορικό κέντρο κάπου κοντά μας και παρά την παράλογη γραφειοκρατία (sim θέλαμε οι άνθρωποι, όχι να συμπληρώσουμε το E9) τα καταφέραμε χάρη και στην υπομονή του Νίκου, οπότε το κινητό του εμπλουτίστηκε και με μια sim που λειτουργούσε και μπορέσαμε να καλέσουμε ένα ταξί μέσω εφαρμογής. Στο μεταξύ μιας που το πετύχαμε στο δρόμο, έκανα και μια ερώτηση σε ένα γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων για το πόσα ζητούσαν για ενοικίαση αυτοκινήτου την επομένη μέχρι το Masvingo (την κοντινότερη πόλη στο Great Zombabwe δηλαδή) και έλαβα την εξαιρετική απάντηση πως αυτοκίνητα δε νοικιάζουν για εκεί αλλά θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει καλό αυτοκίνητο με οδηγό προς... 700$. Αχαχα, κρατήθηκα να μη γελάσω. Η εφαρμογή επέμενε πως θα βρίσκαμε οδηγό για 100$, οπότε την πιστέψαμε και ως μπακάπ θα είχαμε το ΚΤΕΛ που είδα πως κόστιζε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 40$/άτομο. Τη λες και ακριβή τη Ζιμπάμπουε.

Ο πρώτος στόχος ήταν το National Acre, αρκετά έξω από την πόλη. Από τα λιγόστά που είχα διαβάσει για το αξιοθέατο φαινόταν πως πρόκειται για κάποιου είδους μνημείο στους ήρωες της ανεξαρτησίας, που έγινε με βοήθεια της Βορείου Κορέας. Και μόνο η αναφορά στη λατρεμένη DPRK με έκανε να θέλω να πάω χωρίς να ψάξω πολλές λεπτομέρειες, χώρια που το ότι ήταν 20 λεπτά οδήγηση έξω από την πόλη ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε και ολίγον από τα προάστια. Το ταξί λοιπόν, με εναν οδηγό πάλι ονόματι Innocent (όλοι αθώοι σε αυτή τη χώρα πχια), πέρασε κι από το Εθνικό Στάδιο της πόλης, χωρητικότητας 60.000 θέσεων, που ήταν ένα από τα πολλά πρότζεκτ του Robert Mugabe για τον εκσυχρονισμό της χώρας μετά την ανεξαρτησία της από τη Μεγάλη Βρετανία. Για όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, ενδεχομένως να είναι γνωστό για τις καλτ εικόνες επεισοδίων των ποδοσφαιρικών ντέρμπι της χώρας ανάμεσα στην τοπική Dynamo και τους αντιπάλους της από το Bulawayo, που υποδηλώνουν και την έχθρα ανάμεσα στις δυο βασικές φυλές της χώρας: τους Shona και τους Ndebele. Για περισσότερα, είναι αρκετά διαφωτιστικό αυτό το βιντεάκι, που είναι και μεταγενέστερο του ταξιδιού:

. Για όσους παρακολουθούν διεθνή πολιτική, είναι μάλλον πιο γνωστό για τις πολιτικές συγκεντρώσεις του Mugabe, του ανθρώπου που πρωταγωνίστησε τόσο στην ανεξαρτησία της χώρας όσο και στη δημιουργία μιας πολιτικής δυναστείας που κράτησε από το 1980 μέχρι το 2017, οπότε και έπεσε μέσω παρέμβασης του στρατού μετά από 37 χρόνια όχι τρομακτικά δημοκρατικής διακυβέρνησης, διαβόητης για τον απίστευτο πληθωρισμό που έφτασε μέχρι και το 79,600,000,000% (οι εικόνες με τους ανθρώπους να κουβαλούν καρότσια με χαρτονομίσματα για να αγοράσουν ένα καρβέλι ψωμί έκαναν το γύρο του κόσμου) αλλά και για την αφαίρεση γης από τους λευκούς κτηματίες το 2000 με φυλετικά κριτήρια. Περισσότερα για το αν ο Μουγκάμπε θα έπρεπε να θεωρείται ήρωας ή τύραννος, εδώ στο βιντεάκι του Al Jazeera: Robert Mugabe: Hero or villain?

Φτάσαμε στο χώρο, όπου υπάρχει κι ένα μουσείο... χωρίς εκθέματα. Κυριολεκτικά, είναι μια αίθουσα εντελώς άδεια. Αυτό δεν τους εμποδίζει πάντως να εισπράττουν 10$, παρότι το μνημείο που βρίσκεται λίγο παραπέρα θα έπρεπε να είναι δωρεάν σύμφωνα με τον πολύ παλιό οδηγό μου. Τελικώς, αφότου τσακώθηκα, διάβασα πως άλλαξε ο κανονισμός και το αντίτιμο το πληρώνεις ακόμη και για την πρόσβαση στο μνημείο, οπότε κακώς τσακώθηκα, είχαν δίκιο οι άνθρωποι κι ας μου έδωσαν μια χειρόγραφη μπακαλοχαρτέ απόδειξη. Τι ρόλο παίζουν αυτά, αυτό που παίζει ρόλο είναι πως μετά από δέκα λεπτά ανάβασης φτάσαμε στο λόφο του μνημείου, που όντως βορεοκορεάτιζε.

Η Εθνική Ακρόπολη των Ηρώων λοιπόν είναι ένα επιβλητικό μνημείο με πανοραμική θέα (αλλά όχι της Χαράρε, είναι μακριά από την πόλη), μπρούτζινα αγάλματα και φυσικά οβελίσκο και Αιώνια Φλόγα. Είναι αφιερωμένο σε όσους πολέμησαν για την ανεξαρτησία της χώρας και κατά της αποικιοκρατίας και -εδώ είναι η έκπληξη- όταν ανεβήκαμε τα σκαλιά του διαπιστώσαμε πως εκεί βρίσκεται και ο τάφος του Μουγκάμπε. Από τη μια λογικό γιατί ο ρόλος του στον αγώνα κατά της αποικιοκρατίας ήταν κομβικός, από την άλλη παραξενεύτηκα διότι θυμόμουν ότι τον είχαν θάψει στο χωριό του, αλλά ψάχνοντας το βράδυ στο διαδίκτυο διαπίστωσα πως υπάρχει μια διαμάχη για το κατά πόσον η οικογένειά του έχει το δικαίωμα να τηρεί τα λείψανά του στον τόπο γεννησής του ή αυτή η δικαιοδοσία ανήκει στο κράτος, που του ετοίμασε χώρο στο μνημείο. Όπως και να έχει, υπάρχει ένας τάφος στο όνομά του και μάλιστα σε δεσπόζον σημείο, πολύ μακριά από τους υπόλοιπους. Στους οποίους υπόλοιπους συγκαταλέγεται και της πρώτης συζύγου του, που απ' ό,τι διαβάζω δικαίως βρίσκεται εκεί, όπως και η αδερφή του, για την οποία υπέθεσα ότι μπήκε “με μέσον”, για να διαψευσθώ πάλι το βράδυ: φυλακίστηκε και αγωνίστηκε κι αυτή κατά της μειονοτικής λευκής κυβέρνησης της Ροδεσίας. Μπορεί το μνημείο να χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο του κόμματους ZANU του Μουγκάμπε, που επί 40 χρόνια έγραφε την ιστορία πολιτικοποιώντας την, αλλά κάποια merits έχουν και οι συγγενείς του Μουγκάμπε, δεν είναι ότι έβαλε όλο το σόι του αυθαίρετα ο Ρόμπερτ. Το βράδυ πάντως στις ειδήσεις είδαμε πως ο γιος του Μουγκάμπε συνελήφθη για διαφθορά και ναρκωτικά. “Μάλλον ξεκαθάρισμα της οικογένειας Μουγκάμπε κάνει ο νέος πρόεδρος”, μονολόγησε ο Νίκος.

Στο μνημείο φυσικά δεν υπήρχε απολύτως κανείς εκτός από μας, ούτε καν φύλακας δεν υπάρχει. Ε βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες -που άνετα θα μπορούσαν να είχαν παρθεί στη Βόρειο Κορέα- και πήραμε ξανά τηλέφωνο τον Αθώο να μας πάει στον επόμενο σταθμό μας, το βοτανικό κήπο, για τον οποίο είχα διαβάσει πως είναι παραμελημένος. Πληρώσαμε τα 2$ της εισόδου και γρήγορα διαπιστώσαμε πως είναι εντελώς παρατημένος, όχι απλά παραμελημένος. Φυσικά πάλι δεν υπήρχε κανείς άλλος επισκέπτης, στα κάγκελα της εισόδου κάποιος είχε απλώσει μια ωραιότατη μπουγάδα και οι όποιες εγκαταστάσεις ήταν εγκαταλελειμμένες, το οποίο είναι κρίμα γιατί κάποτε φαίνεται πως κάποιος είχε φροντίσει να αναπραστήσει όλα τα οικοσυστήματα της Αφρικής, αλλά τώρα ούτε τα μονοπάτια δεν ήταν καθαρισμένα κι ο μουντός καιρός μάλλον προσέθετε στην αίσθηση μελαγχολίας.

Ξαναπήραμε τον ίδιο ταξιτζή (που μάλλον δεν είχε και πολλή δουλειά, όποτε τον καλούσαμε ερχόταν) και πήγαμε (συμβουλευόμενοι την εφαρμογή για το κόστος) προς το μουσείο National Archives, που κατατάσσεται στα σημαντικότερα της πόλης. Για σημαντικό μουσείο πάντως φαινόταν ερείπιο απέξω κι είχε μια εσάνς γλυκιάς εϊτίλας μέσα, η οποία μετατράπηκε σε επεισόδιο από το “Ο Αστερίξ στη Ρώμη”. Το έχετε διαβάσει; Είναι εκείνο στο οποίο ο Αστερίξ και ο “δεν είμαι χοντρός, είμαι απλά εύσωμος” Οβελίξ μεταβαίνουν στη Ρώμη για να πάρουν κάποιο έγγραφο από τους Ρωμαίους, επισκέπτονται κάποια δημόσια υπηρεσία όπου τους στέλνουν από τον έναν όροφο στον άλλον κι από τον Άννα στον Καϊάφα και στο τέλος τους πλακώνει όλους στο ξύλο ο Οβελίξ και παίρνουν το έγγραφο. Ε αντίστοιχη γραφειοκρατία αντιμετωπίζει κανείς για να επισκεφθεί και το National Archives: σε χαιρετάνε στη ρεσεψιόν όπου υπογράφεις κάποιο βιβλίο επισκεπτών, μετά σε στέλνουν στον 1ο όροφο όπου ψάχνεις κάποιο γραφείο και κάποιες κοπέλες σε γραφείο 70ς σου δίνουν κάποιο χαρτάκι, που το πηγαίνεις στο υπόγειο όπου βρίσκονται οι ερευνητές και σου δίνουν μια άδεια για να την πας στη ρεσεψιόν να τη σφραγίσουν για να μπορέσεις να πληρώσεις και να σου φωνάξουν μια ξεναγό που πριν σου κάνει (υποχρεωτικά) ξενάγηση πρέπει κι αυτή να πάει να πάρει ένα άλλο χαρτί. Α ναι, οι φωτογραφίες απαγορεύονται κιόλας. Ε ρε Οβελίξ που τους χρειάζεται.

Η ξενάγηση κράτησε κάπου μια ώρα κι ο Νίκος έχασε γρήγορα το ενδιαφέρον του. Η αλήθεια είναι πως αν δεν είσαι κανένας ψυχάκιας-μουσειάκιας (παρών!) αυτό που σου μένει από το μουσείο είναι η θλιβερή μετριότητά του: πέντε σημαίες, δυο ομοιώματα βασιλιάδων που προέβαλαν μια κάποια αντίσταση τους Βρετανούς (τι να κάνουν κι αυτοί οι καψεροί με ασπίδες απέναντι σε τουφέκια) και κάποιοι αποικιοκράτες που έβαλαν τις βάσεις για την οργάνωση του κράτους, άντε και μια πεταχτή αναφορά στον αρχαιολογικό χώρο του Great Zimbabwe κι αυτάαααα. Δεν ήταν μόνο φτωχή η παρουσίαση, σου άφηνε και μια αίσθηση πως είναι φτωχή κι η ιστορία της χώρας, σε βαθμό που τους λυπήθηκα.

Πήγαμε (με τον Innocent φυσικά) σε ένα εμπορικό κέντρο να ψωνίσουμε 2-3 πράγματα για το πρωινό της επομένης και μετά ο Νίκος ζήτησε από τον οδηγό να μας πάει στο γκέτο που είχε δει από το αεροπλάνο κατά την προσγείωση και θύμιζε φαβέλα. “Βεβαίως!” μας είπε ο Innocent αλλά η γειτονιά που μας πήγε στα προάστια μόνο γκέτο δεν ήταν, για να μην πω ότι ήταν άνω του μέσου όρου. “Ρε αδερφέ, εκείνη τη φτωχογειτονιά που βλέπει κανείς από το αεροπλάνο θέλουμε να δούμε, είναι πολύ κοντά στο αεροδρόμιο” του είπε ο Νίκος, αλλά ο ντροπαλός Innocent μάλλον δεν πολυκατάλαβε.

Δε βαριέσαι. Μας άφησε στο διαμέρισμά μας, αφήσαμε τα ψώνια που είχαμε κάνει (εγώ είχα πάρει ένα σάντουιτς, μια μηλόπιτα μάλλον από γύψο και μια...mars αντί ρέστων, αφού δεν υπάρχουν νομίσματα στη χώρα κι ως εκ τούτου αντί για ρέστα σου δίνουν καραμέλες!) κι είπαμε να πάμε σε ένα εστιατόριο της προκοπής. Από αυτά που είδα στο google, έκανε για τον κρεατοφάγο και μπριζολολάτρη Νίκο το chop chop. Ωραίο μαγαζί, καθολου φτηνό, η δική μου T-Bone πολύ καλή παρότι δεν είμαι και πολύ του κρέατος, αλλά το rump steak του Νίκου ήταν αδιάφορο. Στα δε γλυκά καλούτσικο το κέικ σοκολάτας μου, ενώ ο Νίκος έδωσε τα ρεστα του και με παγωτάκι και με κρεμ μπρουλέ.

Περπατώντας στην επιστροφή μπήκαμε και στον καθεδρικό St Mary και αράξαμε στο μετριότατο διαμέρισμά μας. Καταλήξαμε πως η Χαράρε μάλλον ήταν κατώτερη της Λουσάκα και γενικώς το ταξίδι είχε ξεκινήσει με τη μπάλα χαμηλά. Έλπιζα την επομένη να άρεσε στο Νίκο -που δεν είναι και κανένας φανατικός αρχαιολάτρης- το Great Zimbabwe και κάτσαμε στο σαλόνι βλέποντας δυο βιντεάκια για το Bulawayo, “εκεί όπου κρύβονται οι πλούσιοι της Ζιμπάμπουε” κατά τη μαυρούλα γιουτούμπερ. Ήταν λίγο ατυχείς οι λήψεις της, αλλά όντως η πόλη φαινόταν να έχει καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Θα τη βλέπαμε κι αυτήν οσονούπω. Προς το παρόν πάντως το ταξίδι ήταν χαμηλής πτήσης, όπως το ανέμενα.

Του Νίκου του αρέσουν πολύ τα αρχαία,τα πολύ αρχαία όμως ,τουχιστον 2000 ετών τα νεωτερα πράγματι δεν τον συγκινούν ιδιαιτέρα