Ζάμπια Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα ΖΑΖΙΒΟ

[Nikoska2020]

Κύριε Νίκο πόσο παράξενο να σας τρέχει ο Γιώργος σε ερημιές

Χορχε επέστρεψες αγόρι μου δριμύτερος .Να δω πότε θα βγάλεις επιτελους βιβλίο -α
για τις ταξιδάρες σου. Εχεις καταπληκτική γραφή , λόγιος αφού.
Εδω που τα λέμε οχι μόνο για ταξίδια.
Εισαι πολυ καλός χρονογράφος και απο περιστατικά εχεις κάμποσα!

Εν τω μεταξύ σε βλέπω στις φωτογραφιες και όσο μεγαλώνεις ομορφαίνεις και άλλο!
Εσυ και ο Σακης Ρουβάς!

Α μην ανησυχείς τρέχω και μόνος μου
απλά οι λεοπαρδάλεις με χαλάσανε λίγο …
το πάρκο ήταν γεμάτο για αυτό πήγαινα με τον οδηγό από πίσω για να
φάνε τον Γιώργο πρώτο
Η συνέχεια του ταξιδιού είχε το μεγάλο ενδιαφέρον,τα είδαμε όλα
θα δείτε παρακάτω…

 

[Nikoska2020]

 

[Nikoska2020]

Να εμπλουτίσω λιγο με τις φωτό που βγάλαμε

Του Νίκου του αρέσουν πολύ τα αρχαία,τα πολύ αρχαία όμως ,τουχιστον 2000 ετών τα νεωτερα πράγματι δεν τον συγκινούν ιδιαιτέρα

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Τα “δεύτερα” αρχαία και το μούλιασμα​

Πολύ αξιοπρεπές το πρωινό του Bulawayo Club, αλλά μέχρι εκεί. Ε τώρα αν έχεις πάρει πρωινό στο Hyatt τι να σου πει ένα απλό gentlemens club hotel, δεν ήταν του επιπέδου μας, ήμαστε πια αποικιοκράτες (και ψωνάρες, μαντάμ Σουσού mode on).

Το φίλο μας το Ντόνγκο δε θέλαμε να τον αποχωριστούμε. Οπότε του κάναμε (σαν το Νονό ένα πράγμα) μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί: να μας πάει και στα αρχαία του Khami, που ήταν μόλις εικοσιπέντε λεπτά μακριά, τα είχα βάλει στο μάτι και υποτίθεται ότι ο δρόμος θα ήταν καλύτερος, οπότε ακόμη και το διαλυμένο του Honda Fit δε θα έπρεπε να χάσει άλλο εξάρτημα. Φυσικά δέχθηκε. Σάμπως θα ξαναείχε την ευκαιρία να πάει και στα αρχαία του Khami; Ούτε τον χάλασε το έξτρα ποσό πριν πάρει το δρόμο της επιστροφής για τη Χαράρε (όπου σίγουρα θα την έπεφτε μέχρι και σε θηλυκούς μπαμπουίνους στο δρόμο).

Λοιπόν ο δρόμος είχε... λεύκες (αλλά κανένα Φρέντι Κρούγκερ) κι όταν φτάσαμε στον απομονωμένο αρχαιολογικό χώρο διαπιστώσαμε πως η σημαία ήταν σκισμένη, οι υπάλληλοι είχαν πάει για πρωινό καφέ (μύρισε Ελλάδα δηλαδή, μην πω Κούβα γιατί δε βρίσκεται πάντα καφές) κι υπήρχε κι ένα σχολείο σε εκδρομή που περίμενε στωικά να έρθουν οι υπάλληλοι που δίνουν τα εισιτήρια. Τα παιδάκια του σχολείου ήταν γλυκύτατα και πολύ όμορφα στις στολές τους, ενώ ακόμη πιο γλυκούλα ήταν η δασκάλα που -καλά το μαντέψατε- της την έπεσε ο Ντόνγκο και της πήρε και το τηλέφωνο και μια υπόσχεση να βγουν. Γρήγορο πιστόλι ο Πίου.

Αργά πιστόλια ήταν οι υπάλληλοι που ήρθαν 45 λεπτά μετά την υποτιθέμενη ώρα που ανοίγει, χωρίς να πολυβιάζονται κιόλας. Το μουσείο ήταν ένα δωμάτιο όλο κι όλο, νομίζω μικρότερο από το σαλόνι μου στην Αθήνα και μένω σε γκαρσονιέρα 48τμ. Ωστόσο η μακέτα (αυτό το έργο είναι μακέτο) ήταν χαριτωμένη, όπως και κάποιες πολύ βασικές πληροφορίες, το όλο μουσείο δεν πρέπει να μου πήρε πάνω από 45 δευτερόλεπτα, δηλαδή περίπου το 1/10 από όσο πήρε στην κυρία να μας κόψει τα εισιτήρια με κινήσεις slow motion, βραδύποδα μου θύμισε. Τη ρωτήσαμε αν θέλει να μας συνοδέψει και μας είπε με ένα γλυκό χαμόγελο “όχι”. Ε δεν είμαστε κι ο Ντόνγκο να πέφτουν όλες σύξυλες. Ο Ντόνγκο πάντως δέχθηκε να μας ακολουθήσει, με αυτόν ήμαστε πιο πειστικοί. Ή είναι γαμίκουλας bisexual, όλα μετράνε, δεν κρίνω.

Ο χώρος έχει αρκετά συμπλέγματα, όπως μπορούσε κανείς να δει στη μακέτα του Σημίτη και πρακτικά το Khami ήταν ο διάδοχος του Great Zimbabwe, από τον πολιτισμό Torwa αυτή τη φορά. Δηλαδή εδραιώνεται το 1450 μ.Χ (ακριβώς κατά την πτώση του Great Zimbabwe) και φαίνεται να διαλύεται (λογω κλιματολογικών αλλαγών που μάλλον επέφεραν και πολιτικές αναταραχές) το 1683. Αρχιτεκτονικά φαίνεται να είναι μια εξέλιξη του Great Zimbabwe, άλλωστε και οι Torwa στους Shona ανήκουν, και χρησιμοποίησαν τις ίδιες τεχνικές χωρίς κονίαμα (και μάλιστα σε κάποια σημεία με περισσότερη διακόσμηση) και το ίδιο μοτίβο: ο βασιλιάς είχε δικό του σύμπλεγμα πάνω σε λόφο κλπ. Ήμασταν προετοιμασμένοι ωστόσο για κάτι οπτικά λιγότερο εντυπωσιακό από το Great Zimbabwe.

Πάλι μόνοι μας ήμασταν, με συνοδεία από μπόλικες πολύχρωμες σαυρούλες που ήταν ολίγον elusive που λέμε και στην Άμφισσα και αρχικά κινηθήκαμε προς το “σταυρό” ένα σημάδι που άφησαν Χριστιανοί, είτε ιεραπόστολοι ή απλά χριστιανοταλιμπάν πάνω στα αρχαία, ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι που μας υπέδειξε η εισιτηριοκυριούλα με τα γνώριμά μας πια πράσινα βελάκια, ανεβήκαμε κανα-δυο λόφους με αξιόλογα αλλά όχι συγκρίσιμα με τη Great Zimbabwe συμπλέγματα, είδαμε την “έξτρα διακόσμηση” στους τοίχους, πήγαμε και μέχρι το σύγχρονο φράγμα να δούμε το παλιό τείχος να μπλοκάρει το καταπράσινο νερό και μια ταμπέλα μας καθοδήγησε μέχρι ένα βράχο όπου είχαν σκαλίσει ένας είδος σκακιέρας όπου μάλλον έπαιζαν αυτό το παλιό είδος ντάμας που επικρατούσε στην περιοχή. Όμορφα ήταν, άξιζε, για μένα ιδανικά θα έπρεπε να το επισκεφθεί κανείς πριν από το Great Zimbabwe για να μην το δει ως οπτικό downgrade γιατί μεγαλοπρεπές δεν είναι, αλλά την αξίζει την επίσκεψη (λέω εγώ, αλλά για τα αρχαία μη με παίρνετε τοις μετρητοίς).

Στην επιστροφή είδαμε και κάποιους Χριστιανούς ντυμενους στα λευκά κάτω από κάποια δέντρα να εκκλησιάζονται, μπόλικους μπαμπουίνους να σουλατσάρουν και ήρθε η (μαύρη) ώρα να αποχαιρετίσουμε τον αγαπημένο μας Ντόνγκο που αν μπορούσαμε να τον βάλουμε με το αυτοκίνητό του στο αεροπλάνο για τους καταρράκτες, θα τον βάζαμε. Είχαμε πάντως 2-3 ωρίτσες να κάνουμε καμιά βολτίτσα και στο Bulawayo που μας φάνηκε καθαρό και με μπόλικη οικονομική και κοινωνική ζωή. Μάλλον δεν ήταν τόσο... τεμπέλε οι Ndembele όσο έλεγε ο Ντόνγκο. Είχε και ωραία αποικιακή αρχιτεκτονική, πχ το κτίριο του ταχυδρομείου με ωραίους πίνακες στο εσωτερικό του, κάποια πρωτοκοσμικά έως στιλάτα μαγαζιά, μπόλικα κομμωτήρια και νυχούδες και ταυτόχρονα κλασικές αφρικανικές εικόνες, όπως κυρίες με ψώνια στο κεφάλι να διασχίζουν το δρόμο ατάραχες.

Πεινάσαμε και θέλαμε κάτι γρήγορο κι επειδή τα περισσότερα φαστφουντάδικα ήταν πιο σαβουρέξ, καταλήξαμε στα KFC όπου πήρα ένα wrap με κοτόπουλο και ανανά για 5,5$ αλλα προφανώς δίνεις 6$ αφού κέρματα για ρέστα δεν υπάρχουν. Γενικώς η χώρα με τη δολαριοποίηση δεν είναι και πολύ φτηνή, ειδικά για τους μισθούς των ντόπιων, αλλά από την άλλη πλέον δεν κυκλοφορούν και με τα καρότσια με χαρτονομίσματα των εποχών του τρελού πληθωρισμού. Μετά τις απαραίτητες θερμίδες, κι αφού θαυμάσαμε τα καλύτερα οπίσθια της εκδρομής (τα σωστά να λέγονται, περισσότερα για το ανατομικό ζήτημα -κατά το ανατολικό ζήτημα- αργότερα) συνεχίσαμε την περιήγηση ανάμεσα στα χαριτωμένα κτίρια που επανέφεραν το ερώτημα: η Χαράρε γιατί δεν έχει αποικιακή αρχιτεκτονική; Τα γκρέμισαν; Δεν ήταν και τόσο παλιά δα. H απάντηση που αλίευσα online έχει να κάνει κυρίως με το timing, αλλά όχι απόλυτα. Δηλαδή το Bulawayo ως πρώην πρωτεύουσα των Ndembele όταν την κατέλαβαν οι Βρετανοί είχε ήδη δεσπόζουσα θέση, άρα ήκμασε (αποικιακά) νωρίτερα, ήδη από τα 1893-1910, που ήταν μια εποχή έξαρσης και για την αποικιακή αρχιτεκτονική, ενώ η Χαράρε άρχισε να παίρνει τα πάνω της μετά το 1930 και το Δεύτερο Παγκόσμιο, μια εποχή με πιο "βαριά" κτίρια, χώρια που ως η πρωτεύουσα της ανεξάρτητης πια Ζιμπάμπουε έγινε χώρος οικοδόμησης κτιρίων που έπρεπε να δείχνουν την ορμή του νέου κράτους. Το δε Bulawayo έγινε δευτερεύουσας σημασίας (backwater στα cockney μου) και κάπως έτσι η αρχιτεκτονική του σώθηκε δια της αμέλειας.

Πήγαμε να πάρουμε τις αποσκευές μας από το ξενοδοχείο όπου ο Νίκος, κοινωνικότερος ων, έπιασε κουβέντα με δυο Βρετανούς ώριμης ηλικίας (sic, σε λιγότερο σικ χώρο θα έγραφα “χούφταλα”) που έμαζαν βγαλμένοι από άλλη εποχή, σε ντύσιμο, προφορά και τρόπους, πραγματικοί τζέντλεμεν. Ο ένας μάλιστα του είπε πως ο πατέρας του είχε γεννηθεί στη Ζιμπάμπουε (προφανώς επί αποικιοκρατίας) και πως υπάρχει κι ελληνική κοινότητα κι εκκλησία στο Bulawayo. Το μάθαμε κι αυτό, αλλά είχε έρθει η ώρα να πάμε στο αεροδρόμιο, με χρήση της εφαρμογής που μας έφερε ένα... Honda Fit, τι πρωτότυπο. Ντροπαλούλης ο οδηγός, γενικώς και στις τρεις χώρες συμμαζεμένοι ήταν οι άνθρωποι, μας άφησε στο αεροδρόμιο όπου δέσποζε... ένας ρινόκερος (όχι ζωντανός). Πιασάρικη διακόσμηση, εύγε.

Η πτήση μας ήταν με την εξωτική fastjet, το τσεκιν πάαααααρα πολύ αργό και στην αίθουσα αναμονής γινόταν και ο κακός χαμός από αστυνομία και στρατιωτικούς. Ως καλός κουτσομπόλης πήγα και ρώτησα μια αστυνομικίνα (ωραία ήταν, θυμήθηκα το αμίμητο έπος του Σουγκλάκου “στο τμήμα-στο τμήμα, για σένα αστυνομικίνα") για πλάκα “τι έγινε ρε κορίτσια, ήρθε ο πρόεδρος;” για να πάρω την απάντηση “βασικά φεύγει”. Ε συμπέσαμε με τον πρόεδρα, λογικό, έμαθε ο άνθρωπος ότι ήρθαν σημαίνουσες προσωπικότητες αλλά δε μας βρήκε να μας χαιρετίσει αφού τρέχαμε με το Ντόνγκο στα αρχαία κι έφυγε απογοητευμένος. Άλλη φορά μεσιέ πρεζιντάν. Μας ρώτησαν αν θέλαμε να μπούμε και στο lounge (επί πληρωμή) αλλά δε βρήκαμε ότι είχε κανένα νόημα αφού είχε φύγει η προεδράρα, αν είναι να συναναστραφούμε με πλεμπαίους λαουντζάκηδες άστο καλύτερα, εμείς είμαστε για ηγέτες κρατών και πάνω.

Λοιπόν η fastjet πολύ τίμια: σε πτήση 42 λεπτών προσέφερε ικανό σάντουιτς, χυμό, γλυκάκι και σε αεροπλάνο με σειρές τριών θέσεων πιάσαμε από δυο παράθυρα ώστε ένας από τους δύο να είναι από τη “σωστή” πλευρά και να φωτογραφίσει τους καταρράκτες από ψηλά. Τελικώς φάσκελο η φάση, μια κατάξερη σαβάνα είδαμε και καμία θέα καταρράκτη, τους έχουν καλά κρυμμένους. Φτάνοντας στο VFA η εφαρμογή δεν έβρισκε ταξί και οι ταξιτζήδες ζητούσαν ακατέβατα 30$ για 8 χιλιομετράκια, τελικώς έκανα το δύσκολο (μαντάμ Σουσού mode off) πληρώσαμε 25$ που τα μοιραστήκαμε με ένα Γιαπωνέζο που έκανε ένα δίμηνο τουρ σε Νότιο Αφρική, Ναμίμπια, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη και Μποτσουάνα, ελπίζω να του πήγε καλά το ταξίδι του ανθρώπου γιατί σόλο και Γιαπωνέζος σε τέτοιες χώρες δεν είναι κι έυκολο.

Από το βαν είδαμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, μερικά ελάφια και τους κλασικούς μπαμπουίνους, αλλά μάθαμε πως οι καταρράκτες κλείνουν στις 6 οπότε δεν τους προλαβαίναμε και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο μας, το Shrub που νομίζω είναι και το μόνο που είχα διαλέξει εγώ ως μια λύση σχετικά οικονομική (γιατί στην τουριστική πρωτεύουσα της περιοχής είχε και πανάκριβα) αλλά εντός παραμέτρου Νίκου που έκανε κι αυτός υποχωρήσεις (αν ταξίδευα μόνος σε καμιά τρώγλη θα έμενα). Σύμφωνα με το καταπληκτικό μου εξελάκι κόστισε 94€/βραδιά, που ήταν μια χαρά εν τέλει. Για άλλη μια φορά ευγενέστατο και χαμογελαστό το προσωπικό, το δωμάτιο αξιοπρεπές αν και για κάποιο λόγο χωρίς ψυγειάκι, αλλά την παράσταση την έκλεψε η πισίνα ακριβώς μπροστά από το δωμάτιό μας, που ήταν εντυπωσιακή για τόσο μικρό ξενοδοχείο (δεν πρέπει να είχε πάνω από 7-8 δωμάτια). Ε κάτσαμε και μουλιάσαμε, αφού ήταν ανοιχτή όλο το 24ωρο (σπάνιο πράγμα... δε φοβόντουσαν μην πνιγεί κανένας κρασοπατέρας Ευρωπαίος; ) , αποφασίσαμε να μη δειπνήσουμε για να πέσουν οι κοιλιές, εγώ προσποιήθηκα ότι έκανα και μερικές απλωτές και γενικώς περάσαμε κανα δίωρο γελώντας. Χαλαρό ήταν το ταξίδι γενικώς, με τις πόλεις να μην έχουν και τίποτε τρομερά αξιοθέατα, το Victoria Falls να μην το λες ακριβώς πόλη κι έχοντας την άνεση να ξυπνήσουμε ό,τι ώρα θέλουμε την επόμενη. Για την οποία επόμενη είχαμε κανονίσει ελικόπτερο (με το Νίκο να... βάζει πλάτη ώστε να πάρουμε την 25λεπτη κι όχι 12λεπτη πτήση) για να πετάξουμε πάνω από τους καταρράκτες, μετά... επίγεια επίσκεψη και στο ξενοδοχείο βρήκαμε και μια μπροσούρα για ένα χορευτικό σόου που έκανε κλικ στο Νίκο και παρότι εγώ δεν το έχω με τα σόου, είπα να πάω να μην του χαλάσω το χατίρι. Ες αύριον τα σπουδαία δηλαδή.

 

[Yorgos]

Εκκλησία στο Bulawayo.

H πρώτη πλατφόρμα στον αρχαιολογικό χώρο Khami.

O δρόμος φαινόταν λίγο στοιχειωμένος. Η ξηρή περίοδος είναι ΠΟΛΥ ξηρή.

Συγγνώμη τώρα αλλά σε ό,τι κατάσταση και να είναι μια χώρα (που η Ζιμπάμπουε δεν είναι και πάτος, μην τρελαθούμε) σκισμένη σημαία δεν επιτρέπεται. Η χιλιοταλαιπωρημένη Κούβα τις έχει στην πένα.

Η δασκαλίτσα με τα χαριτωμένα μαθητάκια της.

Έως πολύ χαριτωμένα.

Ανεβαίνοντας στο πρώτο σύμπλεγμα.

Στο Khami είχαν και κάποια διακοσμητικά μοτίβο.

Σε αυτή τη φωτό βλέπετε το 50% του μουσείου.

Εδώ πάλι βλέπετε το Ντόνγκο να προσπαθεί να ρίξει τη δασκάλα.

Καλή θέα είχε ο βασιλιάς αλλά δεν έμειναν και πολλά να δει κανείς.

Ε αυτό παίζει να ήταν κάποιο σημαντικό δωμάτιο, είχε μεγάλες πέτρες. Μάλλον έκανε τα φίκι-φίκι του εδώ ο άρχοντας.

Είχε και φυλασσόμενη είσοδο. Ε μην τον ενοχλάνε τον άνθρωπο.

Μe, myself and I in the ficky-ficky room.

Αποτυχημένη προσπάθεια να φωτογραφίσω πορτοκαλοκέφαλη σαύρα.

Ποιος κόπανος πήγε κι έβαλε σταυρό πάνω σε αρχαιολογικό μνημείο;

Κάποτε πρέπει να ήταν εντυπωσιακόν.

Αποτυχημένη προσπάθεια πρασινοκέφαλης σαύρας.

Αποτυχημένη προσπάθεια φωτογράφισης γαλαζο-ουράς.

Το σύγχρονο φράγμα.

Κάπως έτσι ήταν το μονοπάτι από το ένα σημείοσ το άλλο.

Και οι ντόπιοι είχαν φράγμα, αμ πώς. Δεν την πάλευαν αλλιώς στην ξηρή περίοδο.

Εντάξει τον έβαλα να σκαρφαλώσει αρκετά το Νίκο.

Από εδώ φαινόταν καλύτερα ο παλιός τοίχος.

Και στο βάθος το παλάτι του βασιλιά.

Σκαλισμένη σκακιέρα. Ή νταμιέρα.

Τα balancing rocks δε λείπουν ποτέ.

Καλά, αυτοί εκκλησιάζονται. Η σκηνή γιατί;

Ωραία οροφή στο ταχυδρομείο του Bulawayo.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο χοντρός, αλλά δεν του χαρίστηκ ο γλύπτης. Υποφέρει το σακάκι.

Να και οι λόκαλ ινφλουένσερς.

Πολύ προχώ τα μαγαζάκια για Ζιμπάμπουε.

Από κομμωτήρια και μανικιούρ άλλο τίποτε.

Πολύ μου άρεσαν οι κυρίες με τα ψώνια στο κεφάλι.

Όμορφη πόλη το Bulawayo, είχε πολλά τέτοια.

Τα κρεμμύδια στο χέρι, οι πατάτες στο κεφάλι.

Μέχρι και τα πεζοδρόμια προσεγμένα ήταν.

Νόστιμο ήταν.

Πολύ κουλ ρολόι.

Και οι τζέντλεμεν. Αναρωτήθηκα αν ο κυριούλης έψαχνε αρχεία των προγόνων του.

Μι αρχοντιά την είχε το Bulawayo.

A, να και το ξενοδοχείο μας απέξω.

Street scene.

Mόλις μπήκα μέσα στο αεροδρόμιο έπεσα πάνω σε αυτό και τρόμαξα. ΩΝΣΓ για διακόσμηση.

Καλάκρασιά, που περίμενα να δω καταρράκτες από ψηλά, μόνο ξεραϊλα είχε.

Εταιρειάρα η fastjet.

Kαι το αεροδρόμιο σεμνό αλλά στιλάτο.

Φτάσαμε με τη δύση, με μια καθυστέρηση λόγω...προέδρου.

 

[varioAthens]

Διαβασα μαζεμενα αρκετα κεφαλαια και οπως παντα η ιστορια σου ειναι απολαυστικη και ανυπομονω για τη συνεχεια!!
Υ.Γ. τελικα τα Κεφαλοπουλα μαθαμε που πηγαινουν σχολειο?

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8: Οι καταρράκτες από πάνω κι από κάτω​

Πολύ καλό το πρωινό μας στο Shrub, καλό αυτό γιατί θα μέναμε τρία βράδια. Μικρό ξενοδοχειάκι αλλά αποτελεσματικό και για πρώτη φορά οι τουρίστες που βλέπαμε δεν ήταν πουρά. Μέχρι τώρα σχεδόν όλοι όσοι είχαμε δει είχαν βγει στη σύνταξη πριν μπω εγώ πανεπιστήμιο. Λογικό σε κάποιο βαθμό, δεν είναι φτηνά ταξίδια αυτά (αν και γίνεται να κόψεις κόστος αρκετά εύκολα).

Σήμερα λοιπόν αρχικά είχαμε κλείσει την πτήση πάνω από τους καταρράκτες της Βικτώρια με ελικόπτερο. Ο τρασνφεράς ήρθε στην ώρα του και μας μετέφερε στα γραφεία της Zambezi Helicopter Company που αν μη τι άλλο ήταν μπάνικα. Περιμέναμε αρκετά, μας ζύγισαν, όπως γίνεται πάντα πριν μπεις σε ελικόπτερο (ακόμη θυμάμαι τον Κρεκούζα που τον “έκοψαν” λόγω βάρους σε μια πτήση για κάποιον παγετώνα στη Νέα Ζηλανδία) και μας ανακοίνωσαν πως “ο υπολογιστής” θα αποφάσιζε πώς θα καθόμασταν στο ελικόπτερο, βάσει κατανομής βάρους. Δεν ξέρω αν όντως είναι έτσι, αλλά και να μην είναι ήταν ωραίος τρόπος για να μην τσακώνονται οι επιβάτες: ο υπολογιστής το είπε.

Τελικώς ο υπολογιστής αποφάσισε να κάτσω απέναντι από τον κύριο Νίκο και η τυχερή που θα καθόταν δίπλα στον πιλότο ήταν μια ξανθιά κυρία. Με 4 μαντράχαλους να καθόμαστε πίσω, μάλλον στριμωγμένους μας είχε ο υπολογιστής, αλλά χαλάλι του. Η πρώτη εντύπωση είναι πως η ξεραϊλα που αντικρύζεις είναι εκκωφαντική, τα δέντρα ήταν τόσο ξερά που το τοπίο φαινόταν σα να είχε μόλις καεί. Τα 628$ (για τα δύο άτομα) εξακολουθούσαν να μου φαίνονται πολλά (ο Νίκος...με επιδότησε για να επιλέξουμε την 25λεπτη πτήση) κι έλπιζα να άξιζε. Η διαφορά με τη 12λεπτη πτήση ήταν πως θα πετούσαμε και πάνω από το Εθνικό Δάσος Zambezi και μάλλον θα είχαμε λίγο περισσότερο χρόνο και πάνω από τους καταρράκτες.

Στους καταρράκτες φτάσαμε γρήγορα και το πρώτο που σχολιάσαμε ήταν “χμ δεν έχουν και τόσο πολύ νερό” κι ότι “μάλλον πολύ ψηλά πετάμε”. Νομίζω και οι δύο περιμέναμε να πετάμε χαμηλότερα κι άρα να είμαστε πιο κοντά στους καταρράκτες. Όχι πως δε φαίνονταν, ίσα-ίσα μπορούσες να πάρεις μια χαρά φωτογραφίες ακόμη και με τη δική μου κινητομπουρούχα (θα δείτε, του Νικου λογικά θα είναι και καλύτερες), αλλά το όλο θέαμα ήταν λίγο underwhelming, δυσανάλογα του βάρους στην τσέπη. Το πιο ενδιαφέρον σημείο ήταν το horseshoe canyon, όπου όπως μπορεί κανείς να υποθέσει κι από το τοπωνύμιο, το φαράγγι κάνει μια κούρβα που το κάνει να φαίνεται σα πέταλο και με τις διαφορετικές γωνίες που έπαιρνε ο πιλότος αποκτούσες διαφορετική οπτική κάθε φορά. Ενδιαφέρον είχαν και τα lodges που έβλεπε κανείς από ψηλά στο δρυμό, όπως και κάποια ζώα που μπορούσες να διακρίνεις, είδαμε ελέφαντες και καμηλοπαρδάλεις, ήταν ενδιαφέρουσα η προοπτική από ψηλά. Αυτά. Wow factor δεν υπήρξε και παρότι δε μετανιώνω για τίποτε από αυτά που κάνω στα ταξίδια (αντιθέτως μετανιώνω γι αυτά που ΔΕΝ έκανα) αν με ρωτούσε κάποιος αν θα το σύστηνα θα έλεγα μάλλον όχι.

Προσγειωθήκαμε, το τράνσφερ μας άφησε κοντά στους καταρράκτες και πήγαμε να τους δούμε κι από κοντά. Το σοκ ήταν η τιμή πρόσβασης, 50 ολοστρόγυλλα δολάρια (ναι, Αμερικής) , αυτό έχουν αυτό πουλάνε οι άνθρωποι και ξέρουν ότι και 100$ να το βάλουν πάλι θα τα πληρώσει ο λόγος. Πολύς ο κόσμος, κυρίως μεγάλης ηλικίας, περιμέναμε τη σειρά μας, τα σκάσαμε και μπήκαμε. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μονοπάτι που σε οδηγεί να περπατάς απέναντι και κατά μήλος των καταρρακτών, με 16 αριθμημένες στάσεις, αρκετά καλά οργανωμένο ώστε να δεις όλες τις διαφορετικές οπτικές, αλλά κυρίως να αποφεύγεται ο συνωστισμός σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Ξεκινήσαμε από το σημείο 4 και ΓΟΥΑΟΥ, πολύ πιο εντυπωσιακοί οι καταρράκτες από τη χαζομαρίτσα του ελικοπτέρου. Πάλι υποδέεστεροι από (πολλούς!) άλλους στη Νότιο Αμερική, αλλά αν μη τι άλλο ωραίο θέαμα. Κάπου εκεί υπήρχε κι ένα άγαλμα του “εξερευνητή” Livingstone που δεν κατάλαβα τι ανακάλυψε ακριβώς. Προχωρώντας το μονοπάτι κάθε θέα ήταν και καλύτερη και μια από αυτές μας έφερε απέναντι ακριβώς από το devil's pool, μια φυσική πισίνα από την πλευρά της Ζάμπια που υποτίθεται πως είναι must αφού μπαίνεις στη φυσική πισίνα και -προστατευμένος από το φυσικό τοιχείο της πισίνας- μπορείς να κοιτάξεις τους καταρράκτες ακριβώς από κάτω σου. Υπήρχε μια παρέα περίπου 10-15 ατόμων που περίμεναν υπομονετικά να μπει ο καθένας, να βγάλει τη φωτογραφία του και να μπει ο επόμενος. Ένας “επόμενος” μάλιστα έκανε και ανάποδη βουτιά μέσα στην πισίνα, μωρέ μπράβο.

Αυτούς που ζήλεψα πάντως ήταν αυτούς που έκαναν ράφτινγκ από κάτω μας, φαινόταν πολύ ωραία και χωρίς συνωστισμό. Επιστρέψαμε από άλλο μονοπάτι, που δεν προσέφερε θέα στους καταρράκτες, είχε όμως κάτι πολύ χαριτωμένα πουλάκια (από σαύρες σε πουλάκια η χαρά του birdwatcher και του lizzard watcher πρέπει να είναι η χώρα), διαπιστώσαμε πως τα σουβενίρ ήταν πανάκριβα, πήγαμε και μέχρι τη γέφυρα όπου διαπιστώσαμε πως δε χρειάζεται διαβατήριο αν δεν περάσεις αρκετά μέσα στη Ζάμπια, οπότε περάσαμε κι εμείς βγαίνοντας από τη Ζιμπάμπουε “χωρίς να μπούμε” στη Ζάμπια. Ωραία ήταν κι από τη γέφυρα η θέα, πλάκα είχαν οι ταμπελίτσες “καλώς ήρθατε/καλώ φύγατε” σε ZIM/ZAM, ε οι μικροπωλητές θα μπορούσαν να είναι λίγο λιγότερο επίμονοι, αλλά κατανοητό είναι κι αυτό.

Πεινάσαμε. Δηλαδή ώρα για μπριζόλα, γιατί αν δεν το καταλάβατε βασικά μπριζόλες τρώει ο Νίκος. Βρήκα ένα Smokehouse The River στο γούγλη κάπου σχετικά κοντά, είχα διαβάσει καλές κριτικές, κερνούσε και ο Νίκος, οπότε κάτσαμε. Εγώ πήρα ένα κοτόπουλο με lemon herbs κι επιτέλους βρήκα κι αυτό το sadza, ένα παραδοσιακό συνοδευτικό που μοιάζει με κάτι ανάμεσα σε πουρέ κι αφρόλουτρο της Τζοάν Κόλινς στη μπανιέρα της Δυναστείας, αν κατάλαβα καλά από καλαμπόκι συνήθως, αλλά στη δική μου περίπτωση από κεχρί. Ο Νίκος πήρε μια tomahawk (πάντα χωρίς σάλτσα!), αρνίσια παϊδάκια και μοιραστήκαμε κι ένα κάθετο κρεμάμενο σουβλάκι από κροκόδειλο, μοσχάρι και kudu, με το τελευταίο να είναι αρκετά χυμώδες κι ενδιαφέρον (και πανάκριβο, 33$ για ένα σουβλάκι) αλλά κρύο. Το σέρβις ήταν καλό, οι ντόπιοι που έρχονταν ήταν ντυμένοι πολύ σικ και μας έφεραν κι ένα αποτελεσματικό κεράκι για τις μύγες. Τελιώνοντας, είδαμε παραδίπλα ένα υποκατάστημα του κομσηματοπώλη Patrick Mavros, υποθέτω πάλι κάποιο άξιο τέκνον της ελληνικής διασποράς θα είναι, να αναλάβει τη διερεύνηση η @KIKI παρακαλώ.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και την πισίνα όπου και αποφασίσαμε να κλείσουμε το σόου με τα 50$, οπότε έκανα κράτηση μέσω whatsapp, φωνάξαμε κι ένα ταξί με το indrive κι ήμασταν εκεί εύκολα, άκοπα, αβάδιστα και ααβόρα. Το pre-show ήταν εξωτερικά στο εστιατόριο, με 3-4 από τους χορευτές να τραγουδούν χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια και μετά από λίγα λεπτά μας πέρασαν σε ένα θεατράκι χωρητικότητας 180 ατόμων, που έφτασε να έχει πληρότητα δύο τρίτων με μερικούς ντόπιους μάλιστα (φαντάζομαι ντόπιους τουρίστες). Η υπόθεση -την οποία είχα φροντίσει να διαβάσει πιο πριν- φαινόταν απλή: ένας νεαρός εξοστρακίζεται από τη φυλή του επειδή αποτυγχάνει σε μια δοκιμασία για την ανάδειξη του επόμενου ηγέτη, οπότε και περιφέρεται παρέα με έναν ορφανό ελέφαντα, μέχρι που.... Δε σας λέω. Να πάτε να το δείτε. Πάθαμε πλάκα με την παραγωγή: φωτισμός, κουστούμια, χορευτικό ήταν απρόσμενα καλά, αλλά οι φωνές ήταν ακόμη καλύτερες και η υποκριτική μας άφησε άφωνους. Τι ηθοποιάρες ήταν αυτές; Χαλαρά στεκόταν σε τουρνέ στην Ευρώπη λέμε. Το λέω εγώ που μόλις γύρισα από τον Καρυοθραύστη στην Αβάνα του Carlos Acosta (στο Λονδίνο, ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΟ). Στο τέλος βγάλαμε και φωτογραφίες με τους πρωταγωνιστές, αναμφίβολα ήταν από τις θετικές εκπλήξεις του ταξιδιού κι αν δεν επέμενε ο Νίκος δε θα είχα πάει, δεν το πολυέχω ούτε με τα μιούζικαλ ούτε με τα σόου. Ωραία έκλεισε η μέρα, αλλά είχαμε κι άλλη στους καταρράκτες.

 

[Yorgos]

Πολύ γκλαμουράτα τα ελικοπτερογραφεία.

Απέναντι από το Νίκο.

Φύγε συ-έλα συ είναι η φάση, που έλεγε κι ο Μπονάτσος. Με το που προσγειώνεται, τσουπ απογειώνεται, είχε ζήτηση, είναι και χάι σίζον (στη χώρα γενικώς, για τους καταρράκτες συγκεκριμένα υπάρχουν πολύ καλύτερες περίοδοι όπως αναφέρθηκε)

Τρομερή ξεραϊλα.

Δίπλα μου ήταν ένας κύριος-βουνό, που θα τον ξαναβλέπαμε στο ταξίδι. Πιο πολύ βάζω τη φωτό για να δει κανείς πώς έβλεπες το απέναντι παράθυρο. Που δεν υπήρχε ανάγκη, αφού ο πιλότος πήγαινε πάντα κι από τις δυο πλευρές.

Η σύγκριση μεγέθους με τα αυτοκίνητα δίνει μια αίσθηση, αλλά παραήμασταν μακριά για τα γούστα μου.

Εδώ έφτιαχνε το πράγμα.

Δεν του το χα του Ζαμβέζη.

Ένα από τα πολλά λοτζ.

Γυρίσαμε, πλάκα είχε.

Το -αρκετά καλοφτιαγμένο- μονοπάτι που πάει κατά μήκος των καταρρακτών.

Αυτή η θέα μου άρεσε πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε ελικοπτερίσια.

Δεν τη χόρταινα κι ήταν και στο σημείο που τους πρωτοείδε κι ο Λίβινγκστον. Περισσότερα γι αυτόν αργότερα.

STP = stupid tourist picture. Τις αποφεύγω συνήθως αλλά δε βαριέσαι.

Λογικά θα έχει κάποια αντίστοιχη κι ο Νίκος, με καλύτερη ευκρίνεια. Υπάρχει ένας νεαρός που πηδάει (κάνει "μπόμπα") μέσα στο Devil's Pool, απέναντί μας, δηλαδή στη Ζάμπια.

Γεια σου Ζάμπια. Όπως λέμε "γεια σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλικάρι". Εδώ πιτσιλούσε αρκετά (ψιλογινόσουν μούσκεμα δηλαδή) και την έκανα γρήγορα.

Πολύ ωραίο κομμάτι αυτό. Γενικώς το μονοπατάκι έδινε διαφορετικές οπτικές.

Αυτόν εκεί κάτω με το καγιάκ τον ζήλεψα, αν και από καγιάκ δεν ξέρω την τύφλα μου (έκανα μια φορά στην Ανταρκτική που παραλίγο να με κόψουν κι άλλη μια στη Γαλλική Πολυνησία που έχασα την τελευταία μου φωτογραφική μηχανή)

Ωραίοι κι αυτοί με το ράφτινγκ εκεί κάτω.

Και η διάσημη γέφυρα που συνδέει τις δυο χώρες.

Μακάρι να είχα καλύτερη κάμερα (και περισσότερο ταλέντο/υπομονή). Σε πουλάκια η χώρα σκίζει.

Μάιστα.

Το κομμάτι με το στρόβιλο πρέπει να έχει αρκετή αδρεναλίνη, φαντάζομαι αυτό είναι και το νόημα.

Εντάξει, μπήκαμε, μας το' πατε.

Νίκος μπαινοβγαίνει από ΖΙ σε ΖΑ.

Όπως καταλάβατε, αυτό ήταν το πιάτο του Νίκου.

Και το ακριβό, αλλά ενδιαφέρον, σουβλάκι.

Τα γλυπτά τους ήταν πολύ ενδιαφέροντα αλλά ήταν τόσο φορτικοί οι πωλητές που δεν ήταν για πολλά-πολλά.

Κυρία @ΚΙΚΙ περιμένουμε να μας πεις την προσωπική ιστορία του Μαύρου, σε έχω χρίσει επίσημη διασπορολόγο.

Ωραία τα λέγανε οι κοπέλες, αν και αρχικά μου φάνηκε ότι θα βλέπαμε ένα κλασικό τουριστο-σόου. Ομολογώ, έσφαλα.

Παραστασάρα με τα όλα της. Και μάλιστα με περιορισμένα μέσα (απλή σκηνή, απλός φωτισμός) όπου έπαιρναν το μάξιμουμ απ' ό,τι μπορούσαν. Χαλαρά ξαναπήγαινα (ναι δεν έχει μπει άλλος στο σώμα μου, εγώ γράφω).

 

[annoula]

Τέλεια η ιστορία! Απελπιστικά αδιάφοροι οι καταρράκτες σε σχέση με Ιγκουασού που έχω δει. Νόμιζα ήταν παρόμοια φάση.

 

[Yorgos]

Τέλεια η ιστορία! Απελπιστικά αδιάφοροι οι καταρράκτες σε σχέση με Ιγκουασού που έχω δει. Νόμιζα ήταν παρόμοια φάση.

Μπα καμία σχεση

 

[annoula]

Μπα καμία σχεση

Είναι πιο κοντά στης Έδεσσας παρά στου Ιγκουασού!

 

[Dr Snoopy]

Δεν πήγε σε καλή εποχή για τους καταρράκτες ο Γιώργος.Η περίοδος με τον περισσότερο όγκο νερού στους καταρράκτες της Βικτώριας είναι από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούλιο.Η ροή συνήθως κορυφώνεται τον Απρίλιο ή τον Μάιο καθώς αυτή η περίοδος συμπίπτει με το τέλος της εποχής των βροχών στην περιοχή του ποταμού Ζαμβέζη.Αντίθετα, η περίοδος χαμηλής στάθμης του νερού είναι από τον Αύγουστο έως τον Ιανουάριο, με τα χαμηλότερα επίπεδα να παρατηρούνται τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο (η πλευρά της Ζάμπια μπορεί να είναι και σχεδόν ξερή).Εχω πάει δύο φορές στους καταρράκτες,την πρώτη Απρίλιο και η δεύτερη φέτος τον Μάιο.Στην πρώτη μάλιστα το "σπρέι" από τον μεγάλο όγκο του νερού που σηκωνόταν ήταν εξαιρετικά πυκνό και έκρυβε μερικές φορές τη θέα από ορισμένα σημεία παρατήρησης.Οι φωτογραφίες που έχω από το ελικόπτερο δείχνουν την μεγάλη διαφορά που υπάρχει με αυτές του Γιώργου.Να πω επίσης ότι και τις δύο φορές αναγκαστήκαμε να νοικιάσουμε αδιάβροχο με κουκούλα και σαγιονάρες για να μην γίνουμε εντελώς μούσκεμα και να μπορέσουμε να περπατήσουμε στο Rainforest walk.