Γαλλία Γερμανία Ιταλία τα τραίνα που φύγαν... μαζί τους μας πήραν!

[harilander]

Στα σύνορα με την Ελβετία σταματάει το τρένο για τον τυπικό έλεγχο και σκέφτομαι τι περάσαμε στα Γιουγκοσλαβοιταλικά σύνορα και με πιάνει η ψυχή μου! Ευτυχώς ο μόνος έλεγχος που έγινε ήταν από ένα αστυνομικό και ένα λυκόσκυλο μάλλον για ναρκωτικά.
Δυστυχώς είναι νύχτα και δεν βλέπουμε πολλά πράγματα από το τοπίο αλλά ξεχωρίζουμε την λίμνη Λεμαν φτάνοντας στην Λωζάννη.
Στο σταθμό η έκπληξη μας είναι μεγάλη όταν βλέπουμε ότι το τρένο για Παρίσι είναι TGV, ουάου!! Θα ταξιδέψουμε με ένα από τα ποιο γρήγορα τρένα του κόσμου! Μακράν το καλύτερο τρένο που είχαμε πάρει, διαστημικό, αθόρυβο και πανάκριβο το κυλικείο! Σε τρεις ώρες περίπου ήμασταν στο Παρίσι , μεσάνυχτα σχεδόν και ευτυχώς μας περίμεναν τα ξαδέρφια μου.
Παρίσι, η πόλη του φωτός, της τέχνης, μια μητρόπολη της Ευρώπης που τόσα είχαμε ακούσει αλλά δεν είχαμε δει. Έχουμε πέντε μέρες να ανακαλύψουμε τις ομορφιές της, από που να ξεκινήσουμε και τι να αφήσουμε. Από το δίλλημα μας βγάζει ο ξάδελφος που αναλαμβάνει χρέη ξεναγού. Το σπίτι είναι σε κάποιο προάστιο του Παρισιού και οι μετακινήσεις θα γίνονται με τρένο και μετρό. Το πρόβλημα είναι ότι λόγω της απεργίας δεν εκτελούνται όλα τα δρομολόγια όλες τις ώρες και μας δημιουργεί ένα μικρό πρόβλημα.
Το καλό είναι ότι πάλι λόγω της απεργίας δεν υπάρχουν ελεγκτές έτσι ταξιδεύουμε πολλές φορές τσάμπα. Πόσες φορές δεν πηδήξαμε τις μπάρες!
Μένουμε εντυπωσιασμένοι από το μέγεθος και την λειτουργία του τεράστιου δικτύου του περιβόητου μετρό. Εντυπωσιασμένοι μένουμε και μπροστά στον πύργο του Άιφελ και σοκαρισμένοι από την τιμή του εισιτηρίου για να ανέβουμε επάνω! 700 δρχ. είχε εάν θυμάμαι καλά. Βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να μην ανέβουμε, δεν έρχεσαι κάθε μέρα στο Παρίσι έτσι βρισκόμαστε στο ασανσέρ για την κορυφή.
Αν και ο καιρός είναι μουντός η θέα είναι καταπληκτική και σου κόβει την ανάσα, έχεις όλο το Παρίσι στα πόδια σου.
Παρόλο το κρύο όλες τις μέρες είμαστε στον δρόμο από το πρωί έως το απόγευμα προσπαθώντας να δούμε όσο περισσότερα γίνεται. Και που δεν πήγαμε, Ηλύσια Πεδία, αψίδα του θριάμβου, δάσος της Βουλώνης, Μονμάρτη, Παναγία των Παρισίων, κέντρο Μπομπιντού και φυσικά στον Λούβρο. Δυστυχώς στον Λούβρο είχαμε σκοπό να αφιερώσουμε μια ολόκληρη μέρα αλλά λόγω μιας αδιαθεσίας μου μάλλον λόγω υπερκόπωσης και κρυώματος δεν μπορέσαμε να δούμε όλα όσα θέλαμε, αλλά και αυτά που είδαμε ήταν εκπληκτικά.
Φοβερά τα Αιγυπτιακά εκθέματα, αλλά και τα Ελληνικά. Απογοήτευση από την Μόνα Λίζα που την περίμενα μεγαλύτερη!!
Οι μέρες πέρασαν και εμείς έπρεπε να αφήσουμε το Παρίσι και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για Μόναχο, αλλά λόγω της απεργίας αλλά και λόγω ότι ξεχαστήκαμε η ώρα πέρασε και μετά βίας θα προλαβαίναμε το τρένο. (όχι ότι μας πείραζε άλλη μία μέρα στο Παρίσι). Αναγκαστικά επιστρατεύσαμε τον θείο μου να μας πάει στο σταθμό και έτσι βρισκόμαστε στους ευτυχώς άδειους νυχτερινούς δρόμους του Παρισιού να τρέχουμε με 150 χλμ. Του έχουμε εμπιστοσύνη καθώς είναι παλιός οδηγός αγώνων και προέρχεται από οικογένεια με αγωνιστικές καταβολές.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[maska_29]

-«Αιμίλιε, θα πάρω άδεια, θα έρθω για δουλειά σε ένα μήνα.»

:xmas_rolleyes: ???

Επειδή το ταξίδι έγινε το 1987 θα προσπαθήσω να κάνω recall από την μνήμη μου όσες περισσότερες λεπτομέρειες γίνετε.

Α, το 1987 έγιναν αυτά... γιατί εν έτη 2010 ο παραπάνω διάλογος φαντάζει ουτοπικός...

Εν αναμονή της συνέχειας λοιπόν :xmas_cheesygrin:

 

[Phanton]

Άντε ξεκίνα να θυμηθούμε και εμείς τα νιάτα μας. Το ουτοπικό το 2010 είναι να βρεις δουλειά ως 18χρονος, πόσο μάλλον να την αφήσεις....

 

[pattyyy]

Α, ωραία! 1987, interail, Γένοβα, Παρίσι, Μόναχο! Ανυπομονώ!

 

[Panagiota^]

Αυτά τα ταξίδια, παιδιά, τα κάνεις ή σε τέτοιες ηλικίες ή δε τα κάνεις ποτέ. Ξεκίνα λοιπόν, αναμένουμε!

 

[harilander]

Πρωτοχρονιά

Το Ταξίδι μας θα ξεκινήσουμε 30 Δεκεμβρίου από την Αθήνα με προορισμό την Βενετία, πράγμα που σημαίνει ότι θα κάναμε πρωτοχρονιά στο τραίνο! τώρα που το σκέφτομαι οι ποιο πολλές αλλαγές του χρόνου με έχουν βρει στα ποιο περίεργα μέρη...
Έχουμε βγάλει τις κάρτες μας , έχουμε πάρει το συνάλλαγμα μας, λιρέτες, φράγκα, μάρκα απ όλα τα καλά να πορευτούμε σε όλες τις χώρες, έχουμε φορτωθεί τα σακίδια μας και νάμαστε στον σταθμό Λαρίσης να πάρουμε το τρένο που θα μας μετέφερε σε κόσμους άλλους. Καταλαβαίνετε ότι η αγωνία και ή ένταση είχαν χτυπήσει «κόκκινο» καθώς ήταν η πρώτη μας έξοδο από το Ελλάντα.
Βολευτήκαμε σε ένα κουπέ και το ταξίδι ξεκινάει. Μέχρι την Θεσσαλονίκη η διαδρομή ήταν γνωστή καθώς την είχαμε ξανακάνει και καθότι ήταν βράδυ εάν θυμάμαι την πέσαμε για ύπνο και το πρωί μας βρίσκει στην Θεσσαλονίκη.Μεχρι εδώ ήμασταν μόνοι αλλά τώρα μας συντροφεύει μέχρι την Γευγελή ένας κύριος με τον γιο του , Έλληνες αλλά με ξένο διαβατήριο (δεν θυμάμαι) που έληγε η άδεια παραμονής και έβγαιναν στο εξωτερικό και θα επέστρεφαν με τον νέο χρόνο. Από αυτούς μαθαίνουμε ότι στην Γευγελή έχει καζίνο όπου πήγαιναν πολλοί Έλληνες να παίξουν .
Έχουμε μπει ήδη στην Γιουγκοσλαβία και η περιέργεια μας έχει αυξηθεί για να δούμε πόσο διαφορετικοί είναι από την χώρας μας.
Βέβαια έχει αυξηθεί και η επιφυλακή μας καθώς έχουμε πληροφορηθεί ότι οι Γιουγκοσλάβοι είναι «μακρυχέρηδες», και να σου δύο παλικάρια που έρχονται και κάθονται στο κουπέ. Προσπαθούμε να πιάσουμε κουβέντα αλλά με δυσκολία καθώς τα Αγγλικά τους είναι κάκιστα, τελικά με νοηματική λες περισσότερα.
Η ώρα περνάει εύκολα καθώς τα παιδιά είναι πολλοί ευχάριστοι τύποι αλλά δεν θα έλεγα το ίδιο και για το τοπίο. Το φυσικό περιβάλλον είναι όμορφο και αρκετό πράσινο αλλά στις κατοικημένες περιοχές η όψη των χωριών είναι καταθλιπτική με σπίτια ασοβάντιστα , μισοτελειωμένα και γενικώς φτωχική εικόνα. Βέβαια όσο ποιο βόρεια πηγαίνεις τόσο καλυτερεύει η εικόνα.
Έχει ήδη νυχτώσει και η δεύτερη διανυκτέρευση στο τρένο είναι κοντά, κοντά είναι και το Βελιγράδι όπου κατεβαίνουν οι περισσότεροι επιβάτες , πάνε να κάνουν πρωτοχρονιά με συγγενείς και φίλους και μόνο κάτι ταλαίπωροι ταξιδιώτες μαζί με τους υπάλληλους των σιδηροδρόμων παραμένουν στο τρένο. Μια ελαφριά ομίχλη έχει απλωθεί και μαζί με το κίτρινο φως από τις λάμπες κάνει την ατμόσφαιρα λίγο απόκοσμη, ο μεταλλικός ήχος από το χτύπημα των σφυριών ηχεί σαν καμπάνες. «Μα γιατί κοπανάνε τις ρόδες;»
Ο μακρόσυρτος ήχος του ατμού δίνει την εκκίνηση, οι ρόδες αργά και βασανιστικά κυλάνε πάνω στις ράγες προσπαθώντας να κινήσουν εκατοντάδες τόνους ατσάλι. Ερημιά, στο βαγόνι είμαστε εμείς ,άλλη μια παρέα από Έλληνες στο διπλανό κουπέ και άλλος ένας Γιουγκοσλάβος σε ένα άλλο.ΑΑ!! και ο ελεγκτής! Φοβερή φυσιογνωμία! Μας συντροφεύει μέχρι Λουμπλιάνα και καθώς δεν έχει δουλειά έχουμε πιάσει την κουβέντα. τι κουβέντα ,περισσότερο Βασίλης Πουλάκης ήταν , είπαμε το Αγγλικό δεν το πολυέχουν παρόλο που τα παιδιά του ήταν στην Αυστραλία. Δύο χρόνια ήθελε να βγεί στην σύνταξη και μετά ..τσούπ θα την έκανε. Η ώρα περνάει και η στιγμή που του 1986 θα μας αφήσει χρόνους πλησιάζει.Τότε βγαίνει από το σακίδιο η βασιλόπιτα που μας είχε δώσει ή μάνα μου, ένα κεράκι για ατμόσφαιρα και ένα μπουκάλι ΜΕΤΑΞΑ! φωνάζουμε και τους γείτονες και μαζί με τον ελεγκτή μας βρίσκει το 1987 πίνοντας και τραγουδώντας!

 

[pattyyy]

Πολύ ξεχωριστή παραμονή πρωτοχρονιάς! Αξέχαστη!

 

[Panagiota^]

Πολύ ταξιδιωτική η αλλαγή του χρόνου σου... Αν και λάτρης των ταξιδιών με τρένο, θα έκανα κάτι ανάλογο μόνο μάλλον σε περίπτωση που δε μου έβγαιναν οι μέρες του ταξιδιού.

 

[harilander]

ιταλια

Έχει ξημερώσει και πλησιάζουμε στα σύνορα με την Ιταλία. Μόλις φτάνουμε στο συνοριακό φυλάκιο το τρένο σταματάει για τον έλεγχο εισιτηρίων και τα παιδιά από το διπλανό κουπέ μας συμβουλεύουν να είμαστε προσεκτικοί και σοβαροί γιατί οι Ιταλοί δεν «καλοβλέπουν» όσους έρχονται από Γιουγκοσλαβία. Τι ήθελαν και το είπαν; Μας έπιασε μια χαζομάρα και μιλάμε και γελάμε συνεχώς ειδικά τον Φώτη. Μπαίνει μέσα στο κουπέ ο συνοριακός μας ζητάει διαβατήρια κάτι μας λεει στα Ιταλικά, του απαντάμε στα Αγγλικά, αυτός επιμένει στα Ιταλικά και με τα πολλά μας κάνει νόημα να πάρουμε τα πράγματα μας και να κατεβούμε! Μπλέξαμε λεω, πρώτη φορά στο εξωτερικό και το πρώτο που γνωρίζουμε είναι το συνοριακό φυλάκιο!
Ευτυχώς ο τύπος στο γραφείο μιλάει αγγλικά , μας ζητάει τα διαβατήρια μας , τα ελέγχει σε ένα τερματικό , μας ρωτάει εάν έχουμε συνάλλαγμα, του το δείχνουμε και μας στέλνει πάλι πίσω στο τρένο. Ουφ! Τρελό ψάρωμα για πρώτη φορά!
Μετά από μια στάση στην Τεργέστη το τρένο συνεχίζει για Βενετία.
Ήδη το τοπίο και οι πόλεις έχουν άλλη όψη , πολλή καλύτερη από την Γιουγκοσλαβία. Επιτέλους φτάνουμε στην Βενετία, ανοίγουμε την πόρτα να κατέβουμε και ο πρώτος άνθρωπος που μας υποδέχεται είναι ένας Έλληνας που μας λεει: «παιδιά από Ελλάδα έρχεστε; Έχετε καμιά εφημερίδα; Είμαι ένα μήνα εδώ και δεν μαθαίνω νέα.»
Επόμενος προορισμός μας ήταν το Μιλάνο απ’ όπου θα παίρναμε τραίνο για Γένοβα. Το τραίνο θα έφευγε σε 3 ώρες περίπου οπότε προλαβαίναμε να πάρουμε μια «τζούρα» από Βενετία, τι διάολο, περάσαμε και δεν θα την βλέπαμε; Έτσι ζαλωνόμαστε τα σακίδια μας και έξω να γνωρίσουμε τον κόσμο. Πως είναι οι βλάχοι που έρχονται από το χωριό και φτάνουν στην πόλη για πρώτη φορά; έ αυτό το πράγμα ήμασταν. Στην πλατεία του Αγ.Μάρκου και να μην ξέρουμε τι να πρωτοκοιτάξουμε , τα κτίρια ή τους Ιταλούς; Είχαμε ξεχάσει ότι ήταν πρωτοχρονιά , αργία και όλοι είχαν βγει για την βόλτα τους φορώντας τα κουστούμια τους και τις γούνες τους. Δεν είχα ξαναδεί άλλη φορά τόσους πολλούς ανθρώπους στο δρόμο να κυκλοφορούν τόσο κομψά ντυμένοι! Και εμείς σαν τους φτωχούς συγγενείς με τα σαμάρια στους ώμους! Προσπαθήσαμε να δούμε ότι περισσότερο γίνεται σε 2 ώρες , από την πλατεία , την γέφυρα των στεναγμών , το μεγάλο κανάλι , να βγάλουμε φωτογραφίες και ξανά πίσω στον σταθμό για να πάρουμε το τρένο για Μιλάνο, γοητευμένοι από την πρώτη επαφή μας για την Ιταλία! Στον σταθμό διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μέρος που μπορείς να αφήσεις τις αποσκευές σου (luggage lockers) και δεν χρειαζόταν να τις κουβαλάγαμε σαν τα μουλάρια...
Εδώ είναι Ευρώπη βλάχο!!
Βρίσκουμε το τρένο μας ανεβαίνουμε και είμαστε έτοιμοι για το Μιλάνο. Κόσμος πολύς αλλά βρίσκουμε ένα κουπέ όπου είναι μόνο μια κοπέλα και στρογγυλοκαθόμαστε. Σε κάποια στιγμή μπαίνει ο ελεγκτής και αφού βλέπει τις κάρτες interail μας λεει κάτι στα Ιταλικά, εμείς προσπαθούμε να συνεννοηθούμε στα Αγγλικά αλλά άκρη δεν βγαίνει. Αφού είδε ότι δεν έβγαζε άκρη εκνευρισμένος σηκώνει τους ώμους του και φεύγει. Τότε η κοπέλα μας εξηγεί στα αγγλικά ότι το τρένο ήταν intercity και έπρεπε να πληρώσουμε κάποια διαφορά ,πράγμα που προσπαθούσε ο ελεγκτής να μας εξηγήσει.
Ας πρόσεχε! ας μάθαινε μια ξένη γλώσσα ο χριστιανός. ρε μανία να μην μιλάνε αγγλικά!
Στο Milano central παθαίνουμε το επόμενο πολιτισμικό σοκ! Ο σταθμός του τρένου φάνταζε διαστημικός μπροστά στα μάτια μας.
Το κτίριο είναι φοβερής αρχιτεκτονικής ομορφιάς και συγκαταλέγεται στους ποιο όμορφους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Ευρώπης όπως θα μάθουμε αργότερα. Πάρα πολλές πλατφόρμες (30 νομίζω), μαγαζιά, αυτοματοι πωλητές εισιτηρίων ,ηλεκτρονικός πίνακας αφιξεων/αναχωρήσεων που μόνο στο Ελληνικό είχαμε τέτοιο. Οποιαδήποτε σύγκριση με τον σταθμό Λαρίσης ήταν ατυχής, πού μόνο με επαρχιακό σταθμό έμοιαζε.
Αφού βρίσκουμε από ποιο binario αναχωρεί το τρένο για Γένοβα και πριν επιβιβαστούμε πρέπει να τηλεφωνήσουμε στο Μάρκο που θα μας περίμενε τι ώρα θα φτάσουμε. Ευφυής ιδέα του αδερφού μου να ρωτήσει ένα σταθμάρχη τι ώρα θα φτάσουμε.
- «ας το πάνω μου» λεει και βγάζει ένα βιβλιαράκι με Ελληνοιταλικούς διάλογους και ρωτάει:
- «Che ora parte il treno a genova?»
- «A tre e quarantacinque» απαντάει ο σταθμάρχης και έχουμε μείνει να ψάχνουμε τι ακριβώς είπε. Τελικά δεν βοήθησε και τόσο το βιβλιαράκι.
Στην Γένοβα θα μας φιλοξενούσαν κάτι παιδιά που είχαμε γνωρίσει στην Ελλάδα σε προσκοπική κατασκήνωση. Θα μέναμε στην λέσχη τους.

 

[makisg]

μπράβο χαριλαντερ με τα ιταλικά σου,άψογος.

 

[harilander]

Γένοβα

Όπως καταλαβαίνεται επειδή όλα αυτά διαδραματίστηκαν πριν αρκετά χρόνια δεν θυμάμαι λεπτομέρειες και σαφώς έχουν χαρακτήρα περισσότερο ταξιδιωτικής ανάμνησης παρά πληροφόρησης.
Στην Γένοβα αξίζει κανείς να επισκεφτεί το Palazzo Ducale, κυριολεκτικά στην καρδιά της Παλιάς Πόλης, ένα από τα εντυπωσιακότερα μνημεία της Γένοβας καθώς και το palazzo Reale με την φοβερή διακόσμηση.
Τις τρεις μέρες που μείναμε εκεί εκτός από τις περιηγήσεις εντός της Γένοβας , που αποτελεί ιστορικό λιμάνι της Ιταλίας επισκεφτήκαμε το Σαν Ρέμο μια παραθαλάσσια πόλη γνωστή σε μας για το φεστιβάλ τραγουδιού που διεξάγετε εκεί και το ομώνυμο καζίνο του το οποίο είδαμε απ’ έξω (που λεφτά για τέτοια). Επίσης κάναμε πεζοπορία στο parko naturale del monte di portofino που βρίσκετε ανατολικά της
Γένοβας. Το συγκεκριμένο μέρος είναι μια έκταση 3500 εκταρίων δίπλα στην θάλασσα αλλά με πολύ μεγάλη βιοποικιλότητα όπου συναντάς όλα τα είδη πανίδας της Μεσογείου. Το μονοπάτι ελίσσετε πάνω από την απότομη ακτογραμμή και πότε χωμένο μέσα σε δάσος και πότε δίπλα στην θάλασσα της Λυγουρίας. Ξεκινήσαμε από το camogli και μέσα από μια εκπληκτική διαδρομή φτάσαμε στο san fruttuoso , ένα μοναστήρι δίπλα στην θάλασσα όπου υπάρχει μέσα στην θάλασσα και σε βάθος 17 μέτρων ένα άγαλμα του Χριστού , αφιερωμένο στους ναυτικούς και σε όσους έχασαν την ζωή τους στην θάλασσα. Αν και ο καιρός ήταν ζεστός για αρχές Γενάρη όπως καταλαβαίνετε δεν βουτήξαμε στο νερό να το δούμε και περιοριστήκαμε στο αντίγραφο που υπάρχει στην μονή. Από εκεί συνεχίσαμε για το λιμάνι του Πόρτο Φίνο ,ένα χωριουδάκι αρκετά γραφικό και κοσμικό.
Οι μέρες περνούσαν και εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε για Παρίσι.
Δεν ήταν όμως εύκολο πράγμα καθώς την εποχή εκείνη μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις έπλητταν την Γαλλία, και ως εκ τούτου δεν πραγματοποιούνταν τα περισσότερα δρομολόγια των τρένων.
Από την Γένοβα είχε δρομολόγιο για Παρίσι μέσο Τορίνο – Λυών αλλά είχε ακυρωθεί, επόμενη επιλογή παραλιακή ,Σαν Ρέμο-Βεντιμίλλια- Κάνες, αλλά και αυτό δεν έπαιζε. Πάμε στην Τρίτη Λύση να πάμε Μιλάνο και να δούμε ποιο θα πραγματοποιηθεί καθώς τελευταία στιγμή μάθαινες αν θα γίνει το δρομολόγιο.

[/IMG]

 

[pattyyy]

Γένοβα...Την έζησα μόνο για ένα βράδυ αλλά με ενθουσίασε! Διαβάζω την ιστορία σου με ενδιαφέρον!