echo2011
Member
- Μηνύματα
- 2.399
- Likes
- 3.592
Περιεχόμενα
Αποφασίσαμε λοιπόν για αρχή όσο ήταν ακόμα μέσα στα νερά και τις λάσπες να πάρει τη βαλίτσα και να τη πάει στο αυτοκίνητο του. Στο αεροδρόμιο θα πηγαίναμε με το αμαξι του πατέρα μου που είναι μεγάλο και χωράει 2 μεγάλες βαλίτσες και 4 ατομα. Αλλιώς έπρεπε να πάμε με δύο αυτοκίνητα και άρα να βρούμε άλλον έναν πρόθυμο να μας πάει στο αεροδρόμιο. Το επόμενο βήμα ήταν να πάει να πάρει τη μητέρα του (10 λεπτά δρόμος που εγιναν 40) για να μη χάσουμε μετά χρόνο, και θα περίμενε στο αμαξι μεχρι να'ρθει ο πατέρας μου, γιατί χωρίς να μπεις στο ποτάμι δε μπορούσες να μπεις στο σπίτι μας. Εγώ παρέλειψα να πω στον αντρα μου ότι δε βρίσκω στο τηλέφωνο τον πατέρα μου για να μη τον αγχώσω παραπάνω.. Είμαι λοιπόν μόνη μου στο σπίτι και ακόμα η βροχή καλά κρατεί!
Παίρνω τηλέφωνο τη μαμά μου στη δουλειά μήπως ξέρει που είναι ο πατέρας μου. Και μου λέει πως τη πήγε εκείνος στη δουλειά γιατί γινόταν χαμός και πως εντωμεταξύ το σπίτι (το πατρικό μου που είναι ισόγειο) πλημμύρισε! Η αυλη έγινε πισίνα, η αποθήκη επίσης και μπήκαν νερά και στη κουζίνα.. Όσο ο πατέρας μου "πάλευε με τα κύματα" και τα βουλωμένα φρεάτια στο δρόμο, εγώ "στον κόσμο μου", σκεφτόμουν ποιος θα μας πάει τώρα.. Παίρνω λοιπόν τον κουνιάδο μου που μόλις είχε φτιάξει το αυτοκίνητο και προθυμοποιείται να μας πάει μιας και δε δούλευε εκείνη τη μέρα. Ουφ λύθηκε και αυτό! Παίρνω τον άντρα μου και του λέω ραντεβού όλοι στο σπίτι της αδερφής μου, θα φύγουμε από κει.. Παίρνω λοιπόν ρούχα για να αλλάξει πριν φύγουμε και τώρα μένει να σκεφτώ πως θα βγω εγώ απ'το σπίτι για να πάω στην αδερφή μου και να τους βρω.. Ευτυχώς είχαν μείνει δύο τελευταίες μαύρες σακούλες σκουπιδιών, μία για κάθε πόδι, όσο και να ήταν το νερό ως το αμάξι θα μπορούσα να πάω..
Τελικά με τα πολλά συναντηθήκαμε και ξεκινήσαμε.. Στο δρόμο γινόταν χαμός αλλά μόλις μπήκαμε αττική οδό ηταν μια χαρά. Φτάσαμε έγκαιρα, και απ'ότι είδαμε δεν υπήρχαν καθυστερήσεις λόγω του καιρού. Είχαμε μια πολύ άνετη πτήση με την aegean με ελάχιστες αναταράξεις και σε μια ώρα και 5 λεπτά είμασταν την Πόλη! Θερμοκρασία 12 βαθμοί και δεν έβρεχε (όπως είχα διαβάσει στις προβλέψεις καιρού). Πρώτη μας δουλειά αφού παραλάβαμε τη βαλίτσα μας ήταν να σηκώσουμε χρήματα απο ΑΤΜ με κάρτα αναλήψεων της εθνικής. Όπως βγαίνεις έχει 3-4 ΑΤΜ δίπλα δίπλα, ξεκινήσαμε απτο δεξιότερο, έχει επιλογή στα αγγλικά, κάνουμε τη διαδικασία, στο τελευταίο βήμα λέει σφάλμα.. Δοκιμάζουμε στο επόμενο μηχάνημα, δε γίνεται δεκτό το αίτημα.. Αρχίζω να ανησυχώ ότι θα μείνουμε χωρίς λεφτά, μιας και είχαμε λίγα μετρητά μαζί μας. Αν θυμάμαι καλά δοκιμάσαμε και σε 3ο και τίποτα. Αυτό που δούλεψε ήταν το πρώτο από αριστερά της HSBC. Mε 310 ευρώ που είχε μέσα πήραμε 720 τούρκικες λίρες (επίσημη ισοτιμία 1.00 EUR = 2.34 TRY).
Μετά ρωτήσαμε από που μπορούμε να αγοράσουμε istanbulkart και μας είπαν πως έχει αυτόματα μηχανήματα πριν την είσοδο του μετρό (αγορά μόνο με χαρτονομίσματα). Η κάρτα κοστίζει 10 λίρες από τις οποίες τις 4 τις περνάει στο υπόλοιπο της για αγορά εισητηρίων. Μετά από άλλο μηχάνημα δίπλα μπορείς να φορτώσεις τη κάρτα με όσα χρήματα θες και μπορούν μέχρι 5 άτομα νομίζω να χρησιμοποιούν την ίδια κάρτα. Την ακουμπάς στο μηχάνημα πριν την είσοδο του μετρό ή του τραμ και αφαιρεί την αξία του εισιτηρίου και σου δείχνει και τι υπόλοιπο έχεις. Με τη χρήση κάρτας καθε αλλαγή μέσου κοστίζει 1.95 λίρες (στο funicular είχε λιγότερο, όπως και στα καραβάκια 1.40 νομίζω) ενώ χωρίς κάρτα το εισιτήριο κοστίζει 3 λίρες. Κάθε φορά που κάνεις μετεπιβίβαση ξαναπληρώνεις εισιτήριο, π.χ. μετρό, μετά τραμ μετά λεωφορείο για να πας κάπου είναι 3 εισιτήρια δηλ. 9 tl (jetons=tokens, δεν έχουν χάρτινα εισιτηρια). Οπότε η κάρτα συμφέρει και οικονομικά και για να μη αγοράζεις συνέχεια τόσα jetons. Έχει πολλά σημεία στη πόλη που σου βάζουν λεφτά στη κάρτα (ακόμα και σε μικρομάγαζα). Απλά προσοχή γιατί ναι μεν η αξία της κάρτας, που είναι και αμελητέα (οι 6 λίρες), επιστρέφεται αν επιστρέψεις τη καρτα, αλλά ότι υπόλοιπο έχει μέσα η κάρτα χάνεται. Εμείς την κρατήσαμε για ενθύμιο αλλά φροντίσαμε να μη τη φορτώσουμε απ'την αρχή πολύ. Χρειάστηκε όμως για 3 μέρες να τη γεμίσουμε με 20λιρα αρκετές φορές γιατί μετακινηθήκαμε πολύ με όλα τα μέσα (τραμ, λεωφορείο, μετρό, funikular, teleferik, καραβάκι). Εδώ να πω πως το τραμ τους εχει κλειστές στασεις με μπάρες και μηχανήματα ακυρωσης εισητηρίων και έχει πολύ συχνά δρομολόγια, οπότε δε διαφέρει και πολύ απτην εξυπηρέτηση που σου προσφέρει το μετρό. Το μόνο κακό είναι πως συνήθως είναι ασφυκτικά γεμάτο (ακόμα και off season που είμασταν εμείς).
Μπήκαμε λοιπόν στο μετρό του αεροδρομίου, το οποίο δεν είχε πολύ κόσμο και καθόμασταν σε όλη τη διαδρομή. Σε 45 λεπτά περίπου κατεβήκαμε στη στάση aksaray. Μεγάλο λάθος, γιατί είχε πολύ περπάτημα μέχρι το τραμ και πολλές σκάλες. Για το τραμ κοιτάς τις ταμπέλες "tramvay". Βγαίνοντας όμως είχαν κάτι έργα και είχε 10 λεπτά περπάτημα ως τη στάση τραμ. Αν κάποιος έχει χρησιμοποιήσει τη σταση zeytinburnu ας μας πει αν είναι πιο εύκολη εκεί η μετεπιβίβαση. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο λίγο πιο αργά απότι υπολόγιζα. Κατεβήκαμε στη στάση sirkeci και στα 50 μέτρα ήταν το ξενοδοχείο. Ολοκαίνουριο, πολυτελές και με πολύ ευγενικό προσωπικό. Στο δωμάτιο μας έκανε εντύπωση που ένα τοίχο τον είχαν ντυμένο με καθρέφτες και πίσω από ένα καθρεφτη ήταν η τηλεόραση (φαίνεται στη φώτο παρακάτω). Για να δεις βέβαια καλα έπρεπε να έχεις κλειστά τα φώτα στο δωμάτιο. Στα κανάλια υπήρχε και η ΕΡΤ και από εκεί πληροφορηθήκαμε το βράδυ για τις καταστροφές που έγιναν στην Αθήνα από τις καταιγίδες...
To ξενοδοχείο
Δωμάτιο
Ετοιμαστήκαμε πολύ γρήγορα για να προλάβουμε κάποιο αξιοθέατο ανοιχτό και να μη τα φορτώσουμε όλα την επόμενη μέρα. Πήγαμε με τα πόδια ως sultanahmet.. 10 λεπτάκια ήταν. Πρώτα πήγαμε στην βασιλική κιστέρνα αλλά μόλις είχε κλείσει, οπότε προχωρήσαμε προς το μπλε τζαμί. Η αγια Σοφιά μας εντυπωσίασε απέξω και θα περιμέναμε ως το άλλο πρωί για να τη δούμε και μέσα. Το μπλε τζαμί ήταν ανοιχτό αλλά ήταν ώρα προσευχής και ο φύλακας μας είπε πως έπρεπε να περιμένουμε περίπου 20 λεπτά για να μπουμε. Οπότε σε αυτό το χρόνο βγάλαμε φωτογραφίες, είδαμε την εσωτερική αυλή, το τζαμί απέξω και πήγαμε πάλι προς την πλατεία. Είχε πλέον νυχτώσει οπότε χαζεύαμε την αγιά Σοφιά και το μπλε τζαμι φωτισμένα.
Όταν επιστρέψαμε η προσευχή δεν είχε τελειώσει ακόμα και περιμέναμε κανενα 10 λεπτο μαζί με αλλους τουρίστες. Τελικά μας άφησε να περάσουμε. Πρώτα πήραμε κάτι σακουλίτσες που είχαν στην είσοδο, και βάλαμε μέσα τα παπούτσια μας τα οποία και κρατούσαμε όσο είμασταν μέσα. Και παρόλο που το εξωτερικό του τζαμιού μου άρεσε πολύ δε μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα το ίδιο και με το εσωτερικό. Επίσης μύριζε κάπως άσχημα. Μείναμε περίπου 15 λεπτά και παρατηρούσαμε τις λεπτομέρειες, τα κεραμικά πλακάκια, τις κολώνες, τα βιτρώ στα παράθυρα, τον φωτισμό, τους θόλους..
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τον Ιππόδρομο. Είχε λίγο κόσμο και ήταν κάπως σκοτεινά.. Είδαμε τους οβελίσκους και φύγαμε βιαστικά γιατί πεινούσαμε πολύ.
Εκείνο το βράδυ φάγαμε στο Pasazade που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο μας. Το φαγητό μας άρεσε πολύ! Για 2 κυρίως, ορεκτικό, σαλάτα και μπύρες ο λογαριασμός ήταν 80κάτι λίρες. Πολύ καλή σχέση τιμής-ποιότητας και γενικά το προτείνω για ένα ιδιαίτερο γεύμα.
Η ώρα πρέπει να ήταν 9 και μετά απο μια σύντομη στάση στο ξενοδοχείο πήραμε το τραμ για kabatas και απο εκεί το funikular για την πλατεία ταξιμ. Ακουσα τις συμβουλές των συμφορουμιτών και ακολουθήσαμε αυτή τη διαδρομή για να αποφύγουμε τις ανηφόρες και να διασχίσουμε έτσι την istiklal. Βγαίνοντας απ'το funikular είμασταν στην πλατεία ταξιμ. Είχε αρκετό κόσμο, πολλά λεωφορεία τριγύρω, κάποιους πλανόδιους πωλητές. Γενικά ήταν μια αδιάφορη πλατεία.
Από εκεί όμως ξεκινά ο κοσμοπλημμυρισμένος δρόμος istiklal!
Σε κάποια φάση άκουσα μια γνωριμη μουσική, ένα παλιό ελληνικό τραγούδι διασκευασμένο στα τούρκικα (που τώρα δε μπορώ να θυμηθώ και έφαγα σκάλωμα!). Υπήρχε σκηνή με πολλούς μουσικούς που έπαιζαν live και είχε στηθεί ένα μεγάλο πάρτυ! Κάτσαμε για λίγο εκεί και μετά συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Αρκετά παρακάτω ήταν ο πύργος του Γαλατά.. Φωτισμένος και τα πουλιά εκαναν βόλτες γύρω απτην κορφή του.
Απο εκεί και μετα η κατηφόρα ήταν πάρα πολύ απότομη (λυπόμασταν όποιον βλέπαμε να ανεβαίνει με τα πόδια). Ενας κύριος παραδίπλα σωριάστηκε στο έδαφος και η παρέα του τον βοηθούσε. Γενικά ήθελε καλά παπούτσια και προσοχή..
Καταλήξαμε στη γέφυρα του Γαλατά όπου τέτοια ώρα υπήρχαν ακόμα καποιοι ψαράδες.
Μετά αριστερά και απέναντι ήταν το ξενοδοχείο μας. Γύρω στις 12 κοιμηθήκαμε γιατί είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα για να κάνουμε όλα όσα θέλαμε!
p.s. βρήκα το τραγούδι! Το "αν μια μέρα σε χάσω" του Πασχάλη (στιγμιαίο λάθος)
Παίρνω τηλέφωνο τη μαμά μου στη δουλειά μήπως ξέρει που είναι ο πατέρας μου. Και μου λέει πως τη πήγε εκείνος στη δουλειά γιατί γινόταν χαμός και πως εντωμεταξύ το σπίτι (το πατρικό μου που είναι ισόγειο) πλημμύρισε! Η αυλη έγινε πισίνα, η αποθήκη επίσης και μπήκαν νερά και στη κουζίνα.. Όσο ο πατέρας μου "πάλευε με τα κύματα" και τα βουλωμένα φρεάτια στο δρόμο, εγώ "στον κόσμο μου", σκεφτόμουν ποιος θα μας πάει τώρα.. Παίρνω λοιπόν τον κουνιάδο μου που μόλις είχε φτιάξει το αυτοκίνητο και προθυμοποιείται να μας πάει μιας και δε δούλευε εκείνη τη μέρα. Ουφ λύθηκε και αυτό! Παίρνω τον άντρα μου και του λέω ραντεβού όλοι στο σπίτι της αδερφής μου, θα φύγουμε από κει.. Παίρνω λοιπόν ρούχα για να αλλάξει πριν φύγουμε και τώρα μένει να σκεφτώ πως θα βγω εγώ απ'το σπίτι για να πάω στην αδερφή μου και να τους βρω.. Ευτυχώς είχαν μείνει δύο τελευταίες μαύρες σακούλες σκουπιδιών, μία για κάθε πόδι, όσο και να ήταν το νερό ως το αμάξι θα μπορούσα να πάω..
Τελικά με τα πολλά συναντηθήκαμε και ξεκινήσαμε.. Στο δρόμο γινόταν χαμός αλλά μόλις μπήκαμε αττική οδό ηταν μια χαρά. Φτάσαμε έγκαιρα, και απ'ότι είδαμε δεν υπήρχαν καθυστερήσεις λόγω του καιρού. Είχαμε μια πολύ άνετη πτήση με την aegean με ελάχιστες αναταράξεις και σε μια ώρα και 5 λεπτά είμασταν την Πόλη! Θερμοκρασία 12 βαθμοί και δεν έβρεχε (όπως είχα διαβάσει στις προβλέψεις καιρού). Πρώτη μας δουλειά αφού παραλάβαμε τη βαλίτσα μας ήταν να σηκώσουμε χρήματα απο ΑΤΜ με κάρτα αναλήψεων της εθνικής. Όπως βγαίνεις έχει 3-4 ΑΤΜ δίπλα δίπλα, ξεκινήσαμε απτο δεξιότερο, έχει επιλογή στα αγγλικά, κάνουμε τη διαδικασία, στο τελευταίο βήμα λέει σφάλμα.. Δοκιμάζουμε στο επόμενο μηχάνημα, δε γίνεται δεκτό το αίτημα.. Αρχίζω να ανησυχώ ότι θα μείνουμε χωρίς λεφτά, μιας και είχαμε λίγα μετρητά μαζί μας. Αν θυμάμαι καλά δοκιμάσαμε και σε 3ο και τίποτα. Αυτό που δούλεψε ήταν το πρώτο από αριστερά της HSBC. Mε 310 ευρώ που είχε μέσα πήραμε 720 τούρκικες λίρες (επίσημη ισοτιμία 1.00 EUR = 2.34 TRY).
Μετά ρωτήσαμε από που μπορούμε να αγοράσουμε istanbulkart και μας είπαν πως έχει αυτόματα μηχανήματα πριν την είσοδο του μετρό (αγορά μόνο με χαρτονομίσματα). Η κάρτα κοστίζει 10 λίρες από τις οποίες τις 4 τις περνάει στο υπόλοιπο της για αγορά εισητηρίων. Μετά από άλλο μηχάνημα δίπλα μπορείς να φορτώσεις τη κάρτα με όσα χρήματα θες και μπορούν μέχρι 5 άτομα νομίζω να χρησιμοποιούν την ίδια κάρτα. Την ακουμπάς στο μηχάνημα πριν την είσοδο του μετρό ή του τραμ και αφαιρεί την αξία του εισιτηρίου και σου δείχνει και τι υπόλοιπο έχεις. Με τη χρήση κάρτας καθε αλλαγή μέσου κοστίζει 1.95 λίρες (στο funicular είχε λιγότερο, όπως και στα καραβάκια 1.40 νομίζω) ενώ χωρίς κάρτα το εισιτήριο κοστίζει 3 λίρες. Κάθε φορά που κάνεις μετεπιβίβαση ξαναπληρώνεις εισιτήριο, π.χ. μετρό, μετά τραμ μετά λεωφορείο για να πας κάπου είναι 3 εισιτήρια δηλ. 9 tl (jetons=tokens, δεν έχουν χάρτινα εισιτηρια). Οπότε η κάρτα συμφέρει και οικονομικά και για να μη αγοράζεις συνέχεια τόσα jetons. Έχει πολλά σημεία στη πόλη που σου βάζουν λεφτά στη κάρτα (ακόμα και σε μικρομάγαζα). Απλά προσοχή γιατί ναι μεν η αξία της κάρτας, που είναι και αμελητέα (οι 6 λίρες), επιστρέφεται αν επιστρέψεις τη καρτα, αλλά ότι υπόλοιπο έχει μέσα η κάρτα χάνεται. Εμείς την κρατήσαμε για ενθύμιο αλλά φροντίσαμε να μη τη φορτώσουμε απ'την αρχή πολύ. Χρειάστηκε όμως για 3 μέρες να τη γεμίσουμε με 20λιρα αρκετές φορές γιατί μετακινηθήκαμε πολύ με όλα τα μέσα (τραμ, λεωφορείο, μετρό, funikular, teleferik, καραβάκι). Εδώ να πω πως το τραμ τους εχει κλειστές στασεις με μπάρες και μηχανήματα ακυρωσης εισητηρίων και έχει πολύ συχνά δρομολόγια, οπότε δε διαφέρει και πολύ απτην εξυπηρέτηση που σου προσφέρει το μετρό. Το μόνο κακό είναι πως συνήθως είναι ασφυκτικά γεμάτο (ακόμα και off season που είμασταν εμείς).
Μπήκαμε λοιπόν στο μετρό του αεροδρομίου, το οποίο δεν είχε πολύ κόσμο και καθόμασταν σε όλη τη διαδρομή. Σε 45 λεπτά περίπου κατεβήκαμε στη στάση aksaray. Μεγάλο λάθος, γιατί είχε πολύ περπάτημα μέχρι το τραμ και πολλές σκάλες. Για το τραμ κοιτάς τις ταμπέλες "tramvay". Βγαίνοντας όμως είχαν κάτι έργα και είχε 10 λεπτά περπάτημα ως τη στάση τραμ. Αν κάποιος έχει χρησιμοποιήσει τη σταση zeytinburnu ας μας πει αν είναι πιο εύκολη εκεί η μετεπιβίβαση. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο λίγο πιο αργά απότι υπολόγιζα. Κατεβήκαμε στη στάση sirkeci και στα 50 μέτρα ήταν το ξενοδοχείο. Ολοκαίνουριο, πολυτελές και με πολύ ευγενικό προσωπικό. Στο δωμάτιο μας έκανε εντύπωση που ένα τοίχο τον είχαν ντυμένο με καθρέφτες και πίσω από ένα καθρεφτη ήταν η τηλεόραση (φαίνεται στη φώτο παρακάτω). Για να δεις βέβαια καλα έπρεπε να έχεις κλειστά τα φώτα στο δωμάτιο. Στα κανάλια υπήρχε και η ΕΡΤ και από εκεί πληροφορηθήκαμε το βράδυ για τις καταστροφές που έγιναν στην Αθήνα από τις καταιγίδες...
To ξενοδοχείο
Δωμάτιο
Ετοιμαστήκαμε πολύ γρήγορα για να προλάβουμε κάποιο αξιοθέατο ανοιχτό και να μη τα φορτώσουμε όλα την επόμενη μέρα. Πήγαμε με τα πόδια ως sultanahmet.. 10 λεπτάκια ήταν. Πρώτα πήγαμε στην βασιλική κιστέρνα αλλά μόλις είχε κλείσει, οπότε προχωρήσαμε προς το μπλε τζαμί. Η αγια Σοφιά μας εντυπωσίασε απέξω και θα περιμέναμε ως το άλλο πρωί για να τη δούμε και μέσα. Το μπλε τζαμί ήταν ανοιχτό αλλά ήταν ώρα προσευχής και ο φύλακας μας είπε πως έπρεπε να περιμένουμε περίπου 20 λεπτά για να μπουμε. Οπότε σε αυτό το χρόνο βγάλαμε φωτογραφίες, είδαμε την εσωτερική αυλή, το τζαμί απέξω και πήγαμε πάλι προς την πλατεία. Είχε πλέον νυχτώσει οπότε χαζεύαμε την αγιά Σοφιά και το μπλε τζαμι φωτισμένα.
Όταν επιστρέψαμε η προσευχή δεν είχε τελειώσει ακόμα και περιμέναμε κανενα 10 λεπτο μαζί με αλλους τουρίστες. Τελικά μας άφησε να περάσουμε. Πρώτα πήραμε κάτι σακουλίτσες που είχαν στην είσοδο, και βάλαμε μέσα τα παπούτσια μας τα οποία και κρατούσαμε όσο είμασταν μέσα. Και παρόλο που το εξωτερικό του τζαμιού μου άρεσε πολύ δε μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα το ίδιο και με το εσωτερικό. Επίσης μύριζε κάπως άσχημα. Μείναμε περίπου 15 λεπτά και παρατηρούσαμε τις λεπτομέρειες, τα κεραμικά πλακάκια, τις κολώνες, τα βιτρώ στα παράθυρα, τον φωτισμό, τους θόλους..
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τον Ιππόδρομο. Είχε λίγο κόσμο και ήταν κάπως σκοτεινά.. Είδαμε τους οβελίσκους και φύγαμε βιαστικά γιατί πεινούσαμε πολύ.
Εκείνο το βράδυ φάγαμε στο Pasazade που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο μας. Το φαγητό μας άρεσε πολύ! Για 2 κυρίως, ορεκτικό, σαλάτα και μπύρες ο λογαριασμός ήταν 80κάτι λίρες. Πολύ καλή σχέση τιμής-ποιότητας και γενικά το προτείνω για ένα ιδιαίτερο γεύμα.
Η ώρα πρέπει να ήταν 9 και μετά απο μια σύντομη στάση στο ξενοδοχείο πήραμε το τραμ για kabatas και απο εκεί το funikular για την πλατεία ταξιμ. Ακουσα τις συμβουλές των συμφορουμιτών και ακολουθήσαμε αυτή τη διαδρομή για να αποφύγουμε τις ανηφόρες και να διασχίσουμε έτσι την istiklal. Βγαίνοντας απ'το funikular είμασταν στην πλατεία ταξιμ. Είχε αρκετό κόσμο, πολλά λεωφορεία τριγύρω, κάποιους πλανόδιους πωλητές. Γενικά ήταν μια αδιάφορη πλατεία.
Από εκεί όμως ξεκινά ο κοσμοπλημμυρισμένος δρόμος istiklal!
Σε κάποια φάση άκουσα μια γνωριμη μουσική, ένα παλιό ελληνικό τραγούδι διασκευασμένο στα τούρκικα (που τώρα δε μπορώ να θυμηθώ και έφαγα σκάλωμα!). Υπήρχε σκηνή με πολλούς μουσικούς που έπαιζαν live και είχε στηθεί ένα μεγάλο πάρτυ! Κάτσαμε για λίγο εκεί και μετά συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Αρκετά παρακάτω ήταν ο πύργος του Γαλατά.. Φωτισμένος και τα πουλιά εκαναν βόλτες γύρω απτην κορφή του.
Απο εκεί και μετα η κατηφόρα ήταν πάρα πολύ απότομη (λυπόμασταν όποιον βλέπαμε να ανεβαίνει με τα πόδια). Ενας κύριος παραδίπλα σωριάστηκε στο έδαφος και η παρέα του τον βοηθούσε. Γενικά ήθελε καλά παπούτσια και προσοχή..
Καταλήξαμε στη γέφυρα του Γαλατά όπου τέτοια ώρα υπήρχαν ακόμα καποιοι ψαράδες.
Μετά αριστερά και απέναντι ήταν το ξενοδοχείο μας. Γύρω στις 12 κοιμηθήκαμε γιατί είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα για να κάνουμε όλα όσα θέλαμε!
p.s. βρήκα το τραγούδι! Το "αν μια μέρα σε χάσω" του Πασχάλη (στιγμιαίο λάθος)
Last edited:
!Περιμενω με αγωνια την συνεχεια..
