ΗΠΑ 33000 χλμ , 3 ηπείροι με 150 ευρώ

[orestcrete]

Οι καιρικές συνθήκες την ημέρα που θα κάναμε το trail προς το Yosemite Falls ήταν ευνοϊκές. Η μέγιστη θερμοκρασία ήταν 2 βαθμούς και στη κορυφή έφτανε τους -5 με -7, αλλά με ξαστεριά, χωρίς αέρα και καμία πιθανότητα βροχής ή χιονόπτωσης. Ο συνεχής ήλιος μας έκανε να πετάξουμε τα μπουφάν σχεδόν στο σύνολο της διαδρομής.

Το μόνο αρνητικό ήταν ότι παρότι όλη την προηγούμενη βδομάδα δεν είχε χιονίσει καθόλου, είχε χιονίσει αρκετά τις προηγούμενες 20 μέρες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έχει αρκετό χιόνι, που λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών αρκετά ανηφορικά σημεία ήταν σαν τσουλήθρα, πολύ πιο επικίνδυνα στην επιστροφή που είχε πέσει και ο ήλιος.

Το σημείo εκκίνησης ήταν το Yosemite Valley και φτάσαμε μέχρι το Yosemite Point σε ύψος σχεδόν 2200μ, με την συνολική υψομετρική της πορείας να ξεπερνάει τα 1100-1200μ. Είχα βάλει ένα ποστ μετά το ταξίδι σε αντίστοιχο τόπικ με θέματα τα τρεκ.

Φωτο από τα Trek μας


Αφού εφοδιαστήκαμε με τα απαραίτητα νερά και τρόφιμα, 7:30 ώρα είχαμε ήδη μπει στο μονοπάτι.

Μερικές πρωινές φωτογραφίες από το δρόμο για Yosemite Valley και η πρωινή όψη του El Capitan.

Καθώς φτάναμε στη βάση του Yosemite Fall, το πρώτο ουράνιο τόξο έκανε την εμφάνιση του, δεν θα ήταν το μοναδικό για την ημέρα. Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, η πορεία ανάβασης ξεκινούσε στην αριστερή ράχη του βουνού, στο σκίσιμο που κάνει μέχρι να φτάσουμε στο υψηλότερο σημείο του καταρράκτη. Και μετά από εκεί άλλα 2 χλμ προς τα δεξιά, σε σημείο που δε φαίνεται σε αυτή την φωτογραφία.

Η ανάβαση στο ξεκίνημα της ήταν έντονη και σε εκείνο το σημείο, αλλά χωρίς χιόνια ακόμα στο μονοπάτι και βρήκαμε και μερικούς "κατοίκους" της περιοχής.

Μας πήρε περίπου 1 ώρα να φτάσουμε στη βάση του καταρράκτη και να βγάλουμε και τις πρώτες και μοναδικές ποζέρικες φωτογραφίες, όσο ήμασταν ξεκούραστοι

Καθώς ανηφορίζαμε, ο συνδυασμός Half Dome και καταρράκτη ήταν μοναδικός...

Το πιο μαγικό απ'όλα ήταν ότι στη βάση ακριβώς του καταρράκτη το νερό που έπεφτε είχε σχηματίσει ένα τεράστιο όγκο χιονιού, λόγω του παγετού. Όταν πιάνει -20, -25 τότε ο καταρράκτης παγώνει τελείως, υπάρχουν φωτογραφίες αναρριχητών στον παγωμένο καταρράκτη του Γιοσέμιτι από το παρελθόν που είναι πραγματικά εντυπωσιακές και αρκετά επικίνδυνες..

Η ανάβαση άρχισε να δυσκολεύει γιατί πλέον το χιόνι ήταν αρκετό, αλλά το team είχε διάθεση και υπομονή.

Σέλφι με half dome

Με τα πολλά και με τα λίγα, φτάσαμε στη κορυφή του καταρράκτη. Η θέα ανυπέρβλητη, η μέρα πεντακαθάρη και το πρώτο κολατσιό μετά από 3 ώρες ήταν άκρως επιβραβευτικό.

Αφού χαζέψαμε λίγο τον καταρράκτη, ανηφορίσαμε προς Yosemite Point. Παρότι δεν ήταν τόσο ανηφορική η διαδρομή, το χιόνι σε κάποια σημεία ήταν μερικά μέτρα, που πολλές φορές πατούσαμε σε αρκετά ασταθής σημεία με συνέπεια να βουλιάζουμε στο χιόνι. Περάσαμε την γέφυρα του καταρράκτη και μετά από κανα μισάωρο βρεθήκαμε στο υψηλότερο σημείο της περιοχής που προσέφερε άπλετη θέα και στη πίσω μεριά της οροσειράς.

Στον δρόμο της επιστροφής είπαμε και για τις πατημασίτσες της αρκουδίτσας έ;

Επιστρέφοντας, ο δρόμος ήταν ακόμα πιο ολισθηρός και πραγματικά για περίπου μισή ώρα κατάβασης, κάθε στραβοπάτημα μπορεί να είχε περίεργες συνέπειες, ήμασταν όλοι με το κεφάλι κάτω. Φτάνοντας πια ξανά στη βάση του καταρράκτη μετά από 1-1,5 ώρα κατάβασης, το ουράνιο τόξο ξανα έκανε την εμφάνιση του και όπως καταλαβαίνετε κοιτούσαμε με ανοιχτό το στόμα την ροή του νερού μέσα στο ουράνιο τόξο προς το παγωμένο χιόνι.. (δεν μπορώ να ανεβάσω βίντεο)

Συνολικά μας πήρε σχεδόν 7 ώρες και περπατήσαμε 17 χλμ.. Παρολα αυτά ήμασταν όλοι σε πολύ καλό mood, ίσως λίγο πεινασμένοι. Οπότε τι καλύτερο από ένα παγωτάκι στο κρυσταλλένιο από το πάγο πάρκινγκ του Yosemite Valley με θέα το Half Dome;

Η μέρα δεν είχε τελειώσει και έτσι είπαμε να πάρουμε το αμάξι και να οδηγήσουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε προς Wawona και Glacier road. Μετά από καμιά ώρα οδήγησης, είχαμε φτάσει σε υψόμετρο σχεδόν 2600μ. Δε μπορούσαμε να πάμε παραπέρα καθότι είχε πια -10 και οι συνθήκες του καιρού σε αυτά τα υψόμετρα είναι τελείως απρόβλεπτες επομένως ο δρόμος ήταν κλειστός για το ευρύ κοινό. Και το χιονοδρομικό της περιοχής ήταν επίσης κλειστό, λόγω επικείμενης πρόβλεψης ισχυρών ανέμων.

Μπορεί να μη φτάσαμε στο Glacier Point, αλλά τα χρώματα του ουρανού και το ηλιοβασίλεμα μας αποζημίωσε πλήρως.. Όπως προανέφερα σε προηγούμενο ποστ, δυστυχώς υπήρχαν αρκετά σημεία του βουνού με καμένα δέντρα, σαν αυτά της πρώτης φωτογραφίας..

Φτάνοντας πια πίσω στο tunnel view, στο σημείο που είχαμε πάει αρχικά την προηγούμενη μέρα, το φως της μέρας είχε πια σβήσει, αλλά η θέα παρέμενε μοναδική, η παρακάτω φωτογραφία δε μπορεί να το αποδώσει απόλυτα..

Το κρύο είχε γίνει τσουχτερό και η κούραση είχε αρχίσει πια να μας καταβάλει επομένως δε κάτσαμε παραπάνω να απολαύσουμε το σημείο..

Επόμενη στάση, hot tub και η πισίνα του ξενοδοχείου.. Ίσως το πιο rewarding σημείο της ημέρας, πιο rewarding και από το παγωτάκι με θέα half dome..

Την επόμενη μέρα είχαμε αποφασίσει να δούμε τις πελώριες σεκόγιες (sequoias). Υπάρχει ξεχωριστό πάρκο που ονομάζεται Sequoia national park, αλλά και μέσα στο Γιοσέμιτι υπάρχουν 6-7 σημεία που συγκεντρώνουν μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες τέτοια δέντρα..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 12
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Earth Citizen]

Έλεος πια με την Καλιφόρνια, Παγκράτι-Κολιάτσου το κάναμε
Μη σχολιάσεις, συνέχισε

 

[orestcrete]

Για την είσοδο στις ΗΠΑ τα απαιτούμενα είναι το πιστοποιητικό εμβολιασμού, ESTA και αρνητικό τεστ προηγούμενης ημέρας (ανεξαρτήτως PCR ή rapid). Η ESTA εγκρίθηκε εντός 3 ωρών, με ξάφνιασε το πόσο γρήγορα έστειλαν ενημέρωση με email για application status update χωρίς να σου λένε στο email το αποτέλεσμα.

Σημείωση, όταν έκανα την αίτηση για ESTA δεν είχα βγάλει ακόμα τα εισιτήρια και έβαλα διεύθυνση Νέας Υόρκης. Επειδή νομίζω έχει ειπωθεί και στο τόπικ για visa και θεωρήσεις για ΗΠΑ με κάπως αβέβαιο τρόπο. Η ESTA είναι για 2 χρόνια. αλλά δεν χρειάζεται να πας να βγάλεις καινούριο διαβατήριο εάν πχ το διαβατήριο σου λήγει στους 18 μήνες, τότε η ESTA βγαίνει αυτόματα μέχρι την ημερομηνία λήξης του διαβατηρίου, μόνο στη περίπτωση που λήγει σε λιγότερο από 6 μήνες χρειάζεται καινούργιο. Εμένα βγήκε λοιπόν μέχρι τον Αύγουστο του 2023.

Μετά την πρωινή πτήση της Aegean για Φρανκφούρτη, η αναμονή για την επόμενη ήταν 2,5 ώρες. Η United είχε ειδικό χώρο αναμονής για όλες τις πτήσεις που έφευγαν για ΗΠΑ προκειμένου να γίνει ο τυπικός έλεγχος εγγράφων και ερωτήσεων.

Πριν αναφερθούν τα της πτήσης, να επισημάνω την λόξα μου να θέλω να κάθομαι πάντα παράθυρο. Παρότι κάνω 30-40 πτήσεις τον χρόνο, κάθε μα κάθε φορά, ακόμα και για δρομολόγια Αθήνα-Ηράκλειο, το πρόσωπο μου είναι κολλημένο στο τζάμι να κοιτάζω τον πλανήτη μας από ψηλά σαν ένα 5χρονο που κολλάει την μούρη του στο ψυγείο με τα παγωτά.

Έχοντας κάνει τελευταία φορά ταξίδι για δυτική ακτή τον Απρίλιο του 2019 και έχοντας χαζέψει με το θέαμα των πάγων της Γροιλανδίας και του Καναδά, δεν είχα σκοπό να κοιμηθώ καθόλου κατά την διάρκεια της πτήσης. Επέλεξα αυτή την φορά παράθυρο από την δεξιά μεριά του αεροσκάφους. Η πτήση μισοάδεια με Boeing 777.

Η United έχω να πω ότι με εντυπωσίασε. Η πτήση αναχώρησε και έφτασε στην ώρα της, προσωπικό ευγενέστατο, φαγητό εντυπωσιακά γευστικό (είχε μέχρι και παγωτό αντίστοιχο του Haagen Dazs) και ταινιοθήκη να σε κάνει να μη θέλεις να κατεβείς από το αεροπλάνο.

Ποιες οι πιθανότητες να βλέπεις το καινούριο James Bond και να υπάρχει σημείο της ταινίας που είναι κάπου στην άκρη της Νορβηγίας και εσύ να βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο με το αεροπλάνο;

Φτάνοντας προς Ισλανδία, έκανε την εμφάνιση του το φεγγάρι και παρότι τα σύννεφα κάλυπταν τα πάντα, τα χρώματα ήταν ασύλληπτα.

Καθότι βρισκόμασταν στα μέσα του Γενάρη, η νύχτα δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση της κατά τις 14:30 τοπική ώρα πάνω από Γροιλανδία και μαζί με τα σύννεφα οποιαδήποτε ελπίδα για να δω τοπία σαν τα παρακάτω πήγε στράφι.

Τελειώνoντας πια την ορθοδρομία (Great Circle), το αεροσκάφος είχε φτάσει σχεδόν πάνω από τον Καναδά και άρχισε την καθοδική πορεία, κάτι που σημαίνει ότι αρχίσαμε πια να "νικάμε" τον χρόνο και σε συνδυασμό ότι κατευθυνόμασταν προς νοτιότερους παράλληλους εμφανίζεται το φαινόμενο από εκεί που υπάρχει νύχτα, να ξαναβλέπεις ηλιοβασίλεμα και τον ήλιο να κατευθύνεται προς τα πίσω. Μην ξεχνάμε ότι για μια πτήση 11 ωρών, το αεροσκάφος αλλάζει 9 διαφορετικές ζώνες ώρας.

Μαζί με την μέρα, εμφανίζονται και οι πρώτοι πάγοι του Καναδά με τα χρώματα στον ουρανό να είναι αδιανόητα πανέμορφα..

Έβγαλα και ένα timelapse με την GoPro, σχωρέστε με για το κούνημα, μετά τα 20 δευτερόλεπτα σηκώνω την GoPro και φαίνεται λιιιγο καλύτερα..

Αυτό το θέαμα συνεχίστηκε για περίπου 3 ώρες, εικόνες και χρώματα που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο μέγεθος αυτού του πλανήτη (που κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τον καταστρέψουμε).

Φτάνοντας πια προς Καλιφόρνια, έκαναν την εμφάνιση τους και οι ακτές της περιοχής.

Το Σαν Φρανσίσκο όπως φαίνεται λίγο πριν την προσγείωση.

Timelapse της προσγείωσης

Και ένας άυπνος αλλά καταχαρούμενος Ορέστης κατευθύνεται προς το BART για να πάει στο κέντρο της πόλης και να κάνει check-in στο hostel ITH Pacific Tradewinds.

 

[evaT]

Μπράβο Ορέστη! Αλλη μια φορά ταξιδεύαμε παράλληλα αλλά όχι προς τον ίδιο προορισμό αυτή τη φορά....ολίγον τι γειτονιά όμως
Εγώ πάλι στα μεγάλα ταξίδια έχω λόξα να κάθομαι διάδρομο. Γιατί θέλω να απλώνω ποδάρια , να σηκώνομαι όποτε πιάνομαι χωρίς να πρέπει να ενοχλήσω/ξυπνήσω τους δίπλα.
Περιμένουμε τη συνέχεια...

 

[Earth Citizen]

Εγώ πάλι στα μεγάλα ταξίδια έχω λόξα να κάθομαι διάδρομο. Γιατί θέλω να απλώνω ποδάρια , να σηκώνομαι όποτε πιάνομαι χωρίς να πρέπει να ενοχλήσω/ξυπνήσω τους δίπλα.

Κι εγώ την ίδια λόξα, για τους ίδιους λόγους. Αυστηρά διάδρομος!

 

[orestcrete]

Μπράβο Ορέστη! Αλλη μια φορά ταξιδεύαμε παράλληλα αλλά όχι προς τον ίδιο προορισμό αυτή τη φορά....ολίγον τι γειτονιά όμως
Εγώ πάλι στα μεγάλα ταξίδια έχω λόξα να κάθομαι διάδρομο. Γιατί θέλω να απλώνω ποδάρια , να σηκώνομαι όποτε πιάνομαι χωρίς να πρέπει να ενοχλήσω/ξυπνήσω τους δίπλα.
Περιμένουμε τη συνέχεια...

Κι εγώ την ίδια λόξα, για τους ίδιους λόγους. Αυστηρά διάδρομος!

Σεβαστό, αλλά οι εικόνες από το παράθυρο υπερνικούν το οποιοδήποτε πιάσιμο στα γόνατα. Άσε που με εξαίρεση την τελευταία πτήση Ρίο-Φρανκφούρτη, σε όλες τις υπερατλαντικές στη COVID εποχή δεν είχα κανέναν δίπλα μου οπότε σηκωνόμουν ό,τι ώρα ήθελα.

 

[orestcrete]

Στο αεροδρόμιο καλό είναι να βγάλετε την κάρτα Clipper, χωρίς κόστος. Eίχα σκοπό να χρησιμοποιήσω το μετρό, αλλά με κέρδισε το ποδήλατο. (περισσότερες λεπτομέρειες αργότερα)

Hostel Pacific Tradewinds λοιπόν. Εύκολη πρόσβαση από το αεροδρόμιο με το τρένο στη στάση Montgomery και από εκεί 5 λεπτά περπάτημα, μια ανάσα από Chinatown, North Beach και Transamerica building. Το καλύτερο σε κριτικές στο hostelworld και η αλήθεια είναι ότι δικαίωσε τις προσδοκίες.

Είχα κλείσει μόνο για τα 2 πρώτα βράδια (συνηθης τακτική), $35 το βράδυ, στη τιμή περιλαμβάνεται και πρωινό με αυγά, peanut butter και jelly jams, καφέ, τσάι.

Φτάνοντας στο χόστελ και αφήνοντας τα πράγματα, είχα κανονίσει με έναν φίλο μου καλό, τον ιδρυτή του World Open Swimming Association (έχει σημασία που το λέω για μετά), να πάμε βόλτα στο North Beach. Είναι η πιο ζωντανή περιοχή του Σαν Φρανσίσκο με εστιατόρια, μπαρ, καφετέριες, live μουσικές σκηνές, saloon (!).

Πρώτη στάση Tony's Pizza Napoletana, πολύ διάσημο μαγαζί της περιοχής για την πίτσα και τα κρασιά του. Ήπιαμε μπύρες, φάγαμε πίτσα και βλέπαμε φιλαράκια και αμερικάνικο ποδόσφαιρο στις οθόνες, δηλαδή πόσο πιο Αμερική;;

Μετά ακολούθησαν κι άλλα μαγαζιά, κι άλλες μπύρες, το North Beach είναι περιοχή που αξίζει να την περπατήσεις το βράδυ.. Για το Saloon, το πιο παλιό μπαρ στο Σαν Φρανσίσκο, θα κάνω ειδικό αφιέρωμα για τις καλτ καταστάσεις του

Μετά από σχεδόν 35 ώρες αϋπνίας έπρεπε να κοιμηθώ κάποια στιγμή, αλλά το jet lag χτύπησε την πόρτα κατευθείαν. Ξάπλωσα 2:30 και 6 ώρα ήμουν ήδη ξύπνιος. Μετά από το πρωινό, 8-8:30 ώρα ήμουν στο δρόμο. Στο Σαν Φρανσίσκο δεν κυκλοφορούσε ψυχή και ήταν ευκαιρία να βγουν οι καλύτερες φωτογραφίες στη γύρω περιοχή.

Περπάτησα μέχρι το Powell station προκειμένου να αγοράσω καρτα SIM. Έβαλα AT&T που με το κόστος ενεργοποίησης και όλα τα διάφορα κόστη που έχουν (tax, sales tax, state tax κλπ κλπ) εφτασε το κόστος στα $65. Η ατυχία ήταν ότι σε αυτό το κεντρικό κατάστημα της AT&T είχαν κανονική ρέπλικα του στούντιο από τα Φιλαράκια στον πάνω όροφο για σχεδόν 1,5 χρόνο και το ξέστησαν την προηγούμενη βδομάδα..

Ξαναεπικοινώνησα με τον φίλο μου από το Open Water, ο οποίος κάνει κάθε χρόνο την διάσχιση της γέφυρας (κολυμπώντας ) , συμμετέχει κάθε χρόνο σε διεθνή αγώνες ανά τον κόσμο και έχει ιδρύσει έναν από τους πιο γνωστούς παγκόσμιους οργανισμούς ανοιχτής θαλάσσης. Έτσι και γνωριστήκαμε πέρυσι στην Ελλάδα. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί αποτελεί μέλος ενός αρκετά κλειστού club στο San Francisco, το Olympic Club, που έχει ιδρυθεί το 1860 και μου έκανε ξενάγηση στο χώρο και τις εγκαταστάσεις και έπαθα ένα μικρό σοκ από την ιστορία και την αίγλη που έχει το μέρος. Έχει γυμναστήρια, αίθρια, πισίνες, meeting rooms, εστιατόρια, γήπεδα μπάσκετ, σκουός..

Για να γίνει κάποιος μέλος στο κλαμπ πρέπει να δώσει ακατέβατα $10000 σαν κόστος εγγραφής, υπάρχει λίστα που γίνεσαι δεκτός μόνο με πρόσκληση και το ετήσιο κόστος ανέρχεται περίπου στα $5000.

Αφού φάγαμε και ήπιαμε, σειρά έχει το NFL και η Pier 39..

 

[orestcrete]

Σάββατο μεσημέρι έφτασα Σαν Φρανσίσκο, Κυριακή μεσημέρι έπαιζε η ομάδα της πόλης, οι 49ers, στα πλέι-οφ του εθνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου (του Αμερικάνικου ποδοσφαίρου). Δυστυχώς ο αγώνας γινόταν στο Texas και όχι στο στάδιο τους, θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι εκεί και να ζήσω έναν αγώνα πλέι-οφ.

Παρ'όλα αυτά η πόλη ζούσε στον παλμό του αγώνα, ο αγώνας διεξήχθη 13:00 τοπική ώρα και από τις 11 και μετά υπήρχαν άνθρωποι στη πόλη με τα χρώματα της ομάδας και όλα τα μπαρ και οι καφετέριες της πόλης γέμισαν με κόσμο να παρακολουθούν τον αγώνα.

Από το Olympus Club μέχρι το μπαρ που θα πήγαινα να δω τον αγώνα ήταν μια απόσταση 2χλμ και στη μέση της απόστασης ήταν το Cable Car museum.

Η διαδρομή έδωσε κι άλλες υπέροχες γωνιές της πόλης.

Στη κορυφή της ανηφόρας μεταξύ California st και Mason st, υπάρχει πια η δυνατότητα να δεις τις 3 από τις 4 μεριές της πόλης σε ένα σημείο με υπέροχη θέα.

Το Cable car museum έχει ελεύθερη είσοδο και δείχνει όλη την ιστορία το πως έχτισαν το σύστημα του τραμ σε μια τόσο δύσκολη πόλη με τόσους πολλούς και απότομους λόφους, όπως είναι το Σαν Φρανσίσκο και πως περνάνε ακόμα και σήμερα όλα τα κεντρικά καλώδια του τραμ από το ίδιο σημείο όπως το 1887. Αξίζει την επίσκεψη και το gift shop έχει ωραία πράγματα για δώρα.

Φτάνοντας στο Bus stop, αποτελεί ένα από τα πιο παλιά μπαρ της πόλης, από το 1900 και σημείο συνάντησης ποδοσφαιρόφιλων (American football), οθόνες παντού μέσα και έξω από το μπαρ. Είναι 13:00 αλλά η μπύρα ρέει άφθονη και όλοι έχουν πολύ ένταση για τον αγώνα ο οποίος κρίθηκε στα τελευταία δευτερόλεπτα υπέρ των 49ers, οπότε καταλαβαίνετε τι χαμός έγινε..

Μετά από αρκετές μπύρες (πάλι..), περπάτησα προς την Μαρίνα για να δω ξανά την αγαπημένη μου γέφυρα..

Παρεπιπτόντως, ο καιρός όλες τις μέρες που έμεινα στη πόλη ήταν παρόμοιος και εξαιρετικός. Λίγο ομίχλη το πρωί, ξαστεριά μέσα στη μέρα με μαξ 15 βαθμούς θερμοκρασία και το βράδυ κοντά στους 5-6 βαθμούς, χωρίς βροχή. Ιδανική θερμοκρασία για περπάτημα.

Από την Μαρίνα, μέχρι την προβλήτα 39 και το Fisherman's wharf ήταν άλλα 3 χλμ περνώντας μέσα από το πάρκο του Fort Mason. Με αυτές τις καιρικές συνθήκες, το περπάτημα ήταν αρκετά ξεκούραστο.

Φτάνοντας στη προβλήτα 39, σημείο συνάντησης θαλάσσιων λιονταριών (sea lions), είχε δυστυχώς μόνο 3 την ώρα που πήγα, αλλά ο ένας κύριος ήταν αρκετά φωτογενής και είχε όρεξη για πόζες

Η ώρα περνούσε, το ελληνικό ρολόι έλεγε 5 το πρωί και το Καλιφορνέζικο 7 το απόγευμα.. Εάν υπήρχε ένας τρόπος να φτιάξω τον ύπνο μου ήταν να πάω για ύπνο νωρίς. Η αλήθεια είναι ότι η μέρα ήταν γεμάτη με 15χλμ περπάτημα και η επόμενη μέρα περιελάμβανε στο πρόγραμμα την γέφυρα του Golden Gate, οπότε 22:00 είχα ήδη κλείσει τους διακόπτες..

 

[orestcrete]

Ξημερώνει Δευτέρα και μετά από ένα χορταστικό ύπνο (και λίγη δουλειά στον υπολογιστή), επέκτεινα την διαμονή στο χοστελ που ήταν εξαιρετικό για άλλα 2 βράδια, $30/βραδιά αυτή την φορά,καθ'ότι πλέον ήμασταν μεσοβδόμαδα.

Έχοντας μεγαλώσει η παρέα στο χοστελ, αποφασίσαμε να πληρώσουμε μηνιαία συνδρομή $25 για τα ποδήλατα του San Francisco, το οποίο μας έδινε την δυνατότητα να χρησιμοποιούμε το ποδήλατο 45 λεπτά τη φορά. Υπάρχει στο app και ο σχετικός χάρτης που δείχνει όλα τα σημεία τροφοδοσίας ποδηλάτων. Γύρω από την γέφυρα και από την άλλη μεριά, θεωρούνταν κόκκινη ζώνη, κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αλλιώς πως θα νοίκιαζαν οι εταιρείες ποδηλάτων τα τουριστικά με $35/μέρα;

Η βόλτα ξεκίνησε πρώτα προς Coit Tower, με την απαιτητική του ανηφόρα να μας βγάζει την γλώσσα έξω.

Στην ευθεία όπως κατεβαίναμε προς τις προβλήτες 39 και 41, συναντήσαμε απέναντι και τον διάσημο δρόμο της Lombard street με τις απανωτές στροφές. Όπως φαίνεται και στην φωτό, η ανηφορα θα ήταν άκρως εξοντωτική και ο στόχος μας ήταν να περάσουμε την γέφυρα και να απολαύσουμε την άλλη μεριά του κόλπου.

Το πλεονέκτημα της βόλτας με τα ποδήλατα είναι ότι σε κάνει να απολαμβάνεις και να βλέπεις περιοχές που εάν περπατούσες θα τις έβλεπες πολύ αργά, εάν ήσουν με αμάξι θα τις έβλεπες πολύ γρήγορα.

Αφού αφήσαμε τα ποδήλατα στο πιο κοντινό σημείο που θα μπορούσαμε από την γέφυρα, πήραμε uber ($18 για να μας πάει απέναντι) και από εκεί και πέρα περάσαμε την μέρα περπατώντας σε όλα τα πιθανά και τα απίθανα σημεία που θα μπορούσαμε να την δούμε. Αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους..

Και αφού βλέπαμε ότι προλαβαίναμε να περάσουμε τη γέφυρα πριν μας πιάσει η νύχτα, την περπατήσαμε έχοντας συντροφιά ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα από τα δεξιά μας και πανσέληνο στα αριστερά μας πάνω ακριβώς από το Αλκατράζ.. Τα συναισθήματα εκείνης της 1 ώρας μου είναι αδύνατο να τα περιγράψω..

Σχωρέστε με για τις κακής ποιότητας φωτός, έχει σπάσει το κινητό μου εδώ και κάτι μήνες και είμαι με ένα πιο παλιό. Όλο λέω να πάρω καινούριο αλλά με κερδίζουν τα ταξίδια

 

[orestcrete]

Η Τρίτη είχαμε αποφασίσει με την παρέα από το χόστελ ότι θα είναι η τελευταία στο Σαν Φρανσίσκο, οπότε είπαμε να την γεμίσουμε όσο περισσότερο γίνεται..

Κάτι που δεν ήξερα και το έμαθα εκεί είναι ότι το εργαστήριο που φτιάχνει τα fortune cookies ήταν στα 500μ από το χόστελ, μέσα στη Chinatown. Μπαίνοντας μέσα στη περιοχή, περισσότερο από ότι την δεύτερη μέρα του ταξιδιού, συνειδητοποιείς ότι πραγματικά το μέρος είναι μια μικρή Κίνα.. Πάνω από το 90% των ανθρώπων που είδαμε στο δρόμο (εκτός των τουριστών) ήταν Κινέζοι.

Μετά από περπάτημα μισής ώρας στα στενά της μικρής Κίνας, βρήκαμε το εργαστήριο και αγοράσαμε τα δικά μας fortune cookies τα οποία φροντίσαμε στο υπόλοιπο του ταξιδιού να ανοίγουμε ένα πάντα σε διαλεχτά σημεία.

Ένας από τους διασήμους που είχε περάσει από το εργαστήριο και είχαν φωτογραφίες του στους τοίχους ήταν και ο "δικός μας" Τζος Τσίλντρες..

Τα ποδήλατα συνέχισαν να αποτελούν το κύριο μέσο μετακίνησης στη πόλη και επόμενη στάση ήταν η πλατεία στο Άλαμο και οι διάσημες Painted Ladies, τα χαρακτηριστικά κτίρια της Βικτωριανής Εποχής, βαμμένα σε διαφορετικά χρώματα.

Κί'άλλο ένα fortune cookie..

Επόμενη στάση το πάρκο του Golden Gate, μια ιδιαίτερα μεγάλη έκταση μέσα στη πόλη, με λούνα παρκ, εκθεσιακά κέντρα, πανεπιστήμια, γήπεδα κάθε λογής αθλήματος και γενικά ένα πολύ όμορφο πάρκο στη δυτική συνοικία της πόλης.

Η μέρα συνέχιζε να ήταν ιδανική για ποδηλατάδα και μετά την συνοικία της Κίνας, επόμενη στάση ήταν τα χρώματα του Μεξικό και της Λατινικής Αμερικής.. Η συνοικία Mission Dolores.. Η περιοχή είναι γνωστή για τα χρώματα της, τα γκράφιτι στους τοίχους.. και το εξαιρετικό φαγητό!

Βρισκόμασταν πια στο πιο flat σημείο της πόλης και η διαδρομή των 5χλμ μέχρι να φτάσουμε στην συνοικία Mission Dolores ήταν η πιο ξεκούραστη από όλες, γιατί η αλήθεια είναι ότι είχαμε ρίξει πολύ πετάλι με πολύ ανηφόρα και κατηφόρα.. Αλλά με τόσα χρώματα και τόσα διαφορετικά σημεία η κούραση δεν μας φαινόταν καθόλου.. Αυτό που μας φαινόταν ήταν η πείνα.. Και πιστεύω βρήκαμε την πιο ιδανική επιλογή.. Δεν θέλαμε να δούμε tripadvisor ή google, θέλαμε να μπούμε σε ένα μέρος που να μας ενέπνεε η ατμόσφαιρα του. Και το βρήκαμε Φάγαμε τόσο φαγητό που μας έφτανε για άλλες 3 μέρες.. Παραγγέλνοντας quesadillas para dos πιστεύαμε ότι θα ήταν 4 quesadillas όπως φαινόταν στην φωτογραφία, αλλά ήταν 8... Και μαζί με τα burritos, το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό. Και μόνο που βλέπω τις φωτογραφίες μου τρέχουν τα σάλια ξανά

@Defkalion, αφού δε μπορέσαμε να δούμε NFL playoffs από κοντά, τουλάχιστον είχαμε την ευκαιρία να δούμε NBA. Η ομάδα του Bay Area η Golden State Warriors, είχαν για σχεδόν 50 χρόνια σαν έδρα το Oakland. Είχα την ευκαιρία να τους δω από κοντά σε ένα από τα τελευταία τους παιχνίδια στο γήπεδο αυτό, στα Playoffs του 2019. Από το 2020 και μετά μετακόμισαν στο Σαν Φρανσίσκο και στο ολοκαίνουριο και διαστημικό Chase Center που βρίσκεται σε μια από τις business oriented περιοχές του San Francisco κοντά στο λιμάνι..

Το παιχνίδι ήταν μεταξύ Golden State Warriors και των Detroit Pistons, σαν να λέμε η Μπαρτσελόνα να παίζει με τον φετινό Παναθηναϊκό. Ανιαρό ματς, μεγάλη η διαφορά των δυο ομάδων και ατμόσφαιρα θεάτρου..

Η αλήθεια είναι ότι σε σύγκριση με την ατμόσφαιρα των Ελληνικών γηπέδων, τα ματς του NBA της κανονικής περιόδου είναι κάτι σαν τα φιλικά προετοιμασίας του Σεπτεμβρίου. Και αυτά τα time-outs είναι ατελείωτα.. 3,5 λεπτά σε σύγκριση με το 1 λεπτό που είναι στην Ευρώπη.. Ο αγώνας κρατάει συνολικά σχεδόν 3,5 ώρες, με το αντίστοιχο της Ευρώπης να μη ξεπερνάει το 2ωρο. Έτσι, έχοντας πάει πια σε 3 ματς NBA και από αυτή την εμπειρία, είπα ότι θα ξαναπάω σε αγώνα μόνο για να δω Αντετοκούνμπο ή κάποιο ματς playoff.

Ενδεικτικά να αναφέρω ότι το εισιτήριο στα κεντρικά χαμηλά σημεία του πάνω διαζώματος ακόμα και για ένα τόσο αδιάφορο ματς και με την εξέδρα μισοάδεια έκανε $50, στο δεύτερο διάζωμα $150+ και για το πρώτο δε το συζητάμε κάν.. Η μπύρα $18 και τάκος και κάθε λογής σάντουιτς επίσης $18-$20..

Έχοντας πια νυχτώσει, η τελευταία ποδηλατάδα στη πόλη μέχρι το hostel περιελάμβανε όλη την μεριά του λιμάνιου, στην ανατολική πλευρά της πόλης, συμπεριλαμβανομένου και της γέφυρας που ενώνει Oakland με San Francisco και του χαρακτηριστικού κτιρίου με την πινακίδα "Port of San Fransisco".

Σε μια απολύτως γεμάτη μέρα, καλύψαμε πάνω από 25 χλμ με το ποδήλατο και σχεδόν 10χλμ με τα πόδια.

Το San Francisco είναι μια πόλη που για να δεις τα κυριότερα σημεία του 4-5 μέρες είναι αρκετές, αλλά η ατμόσφαιρα της σε κάνει να θέλεις να πηγαίνεις ξανά και ξανά.. Βρισκόμενη σε μια σχετικά στενή περιοχή ( 7X7 μίλια είναι οι διαστάσεις του τετραγώνου της πόλης, γιαυτό και η ομάδα του NFL λέγεται 49ers), έχει τόσα πολλά διαφορετικά χρώματα, εναλλαγές συνοικιών σε αποστάσεις λίγων μέτρων και φυσικά την επιβλητική γέφυρα του Golden Gate. Οι περιοχές που καλό είναι να αποφεύγονται οποιαδήποτε ώρα της ημέρας είναι το Tenderloin και το Civic Center, παρόλα αυτά σε κανένα σημείο της πόλης δεν αισθάνθηκα περίεργα όσο σε αυτό που θα συνέβαινε 3 μέρες μετά..

Τελευταία και ειδική αναφορά στο Saloon bar που βρίσκεται στη περιοχή του North Beach. Λέγεται ότι είναι το πιο παλιό bar της πόλης, από το 1861.. Πήγα 2 φορές, την μια σε jazz βραδιά με σαξόφωνο και την άλλη σε βραδιά 50s, με το καλτόμετρο να χτυπάει κόκκινο.

Επόμενη μέρα, ένα όνειρο ζωής.. Yosemite!

 

[orestcrete]

3 είναι τα πιο διάσημα εθνικά πάρκα της Αμερικής. Το Grand Canyon, το Yellowstone και το Yosemite.

Το Yosemite ήταν πάντα αυτό που με έλκυε περισσότερο από τα 3. Αγαπημένο μέρος για απανταχού climbers και hikers, με το επιβλητικό El Capitan να δεσπόζει στη μέση της κοιλάδας του Γιοσέμιτι. Το Ελ Καπιτάν είναι ένας γρανιτένιος ογκόλιθος 900 μέτρων με αρχέγονη ιστορία. Έχοντας περάσει δεκάδες ώρες μπροστά σε οθόνες παρακολουθώντας κάθε λογής extreme sports στο Γιοσέμιτι και ιδιαίτερως ανθρώπων που έχουν κατακτήσει και ανέβει το El Capitan, με ή και χωρίς εξοπλισμό, το πάρκο του Γιοσέμιτι ήταν μέσα στο τοπ-5 του wishlist μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

For reference, τα καλύτερα ντοκιμαντερ για το πάρκο του Γιοσέμιτι είναι το free solo, το pretty strong και το the dawn wall.

Και να που ήρθε η στιγμή.. Από την πρώτη μέρα που ήμουν στο Σαν Φρανσίσκο, έψαχνα τον τρόπο να πάω στο πάρκο έστω για 2-3 μέρες. Ήταν ο κύριος λόγος που επέλεξα την Καλιφόρνια Γενάρη μήνα, οπότε έπρεπε να βρω την άκρη να πάω. Συμπτωματικά η παρέα στο χόστελ είχε ακριβώς τις ίδιες βλέψεις με εμένα και τις ίδιες μέρες ελεύθερο χρόνο.

Οπότε την ώρα που βλέπαμε τον ανιαρό αγώνα NBA, ταυτόχρονα κλείναμε αμάξι και διαμονή για τις επόμενες 3 μέρες. Μετά την πολύτιμη συμβουλή για να ψάξουμε στο priceline.com , βρήκαμε ένα Mitsubishi Outlander με τελική τιμή $115 για 3 μέρες. Με υποσημείωση ότι θα έπρεπε να γίνει η παραλαβή από το αερόδρομιο.

Επομένως η συμβουλή που έχω να δώσω σε όποιον επιχειρήσει να πάει Καλιφόρνια είναι να αφήσει το Σαν Φρανσίσκο για το δεύτερο στάδιο του ταξιδιού. Πρώτα να παραλάβει απευθείας το αμάξι από το αερόδρομιο, να κάνει την εξερεύνηση και μετά την παράδοση του αμαξιού στο αεροδρόμιο να πάει στο Σαν Φρανσίσκο που έτσι και αλλιώς δε χρειάζεται αμάξι.

Για διαμονή επιλέξαμε το Yosemite View Lodge, 10-15 λεπτά οδήγηση από το Valley. Το συστήνω ανεπιφύλακτα, η διαμονή μέσα στη κοιλάδα είναι σχεδόν στη τριπλάσια τιμή, χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο που να δικαιολογεί αυτή την διαφορά.

Αποχαιρετήσαμε πρωί πρωί το κέντρο του Σαν Φρανσίσκο την επόμενη μέρα, με την πιο πυκνή ομίχλη όλων των ημερών που ήμουν εκεί να αλλάζει την μορφή της πόλης.

Στην παραλαβή του αυτοκινήτου, βάλαμε σαν έξτρα $35 δολλάρια φιξ τιμή για τα διόδια. Περνώντας και τις 2 γέφυρες και τους αυτοκινητοδρόμους της πολιτείας, πιστεύω ότι πρέπει τα έξοδα μας να ήταν ισόποσα. Το αμάξι ήταν ολοκαίνουργιο με μόλις 2000 μίλια στο κοντέρ και γενικά μας έκανε πολύ καλό ταξίδι.

Η διαδρομή Σαν Φράνσισκο- Κοιλάδα Γιοσέμιτι ήταν περίπου 200 μίλια (320 χιλιόμετρα), περίπου 3-3,5 ώρες καθαρής διαδρομής. Αφού περάσαμε την γέφυρα του San Mateo-Hayward δεν αργήσαμε να δούμε τις πρώτες εικόνες της πολιτείας της Καλιφόρνια.

Σας μοιάζει και εσάς σε desktop της Microsoft η συγκεκριμένη φωτό;

Ανηφορίζοντας πια προς τα βουνά, το σκηνικό άρχιζε να αλλάζει από τα ατελείωτα βοσκοτόπια σε δασικές εκτάσεις, με τα πρώτα χιόνια να κάνουν την εμφάνιση τους.

Μέχρι που φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου.. Η είσοδος ανά αμάξι κοστίζει $35 και έχει ισχύ για 1 βδομάδα.

Μαζί με την είσοδο του πάρκου, δυστυχώς έκαναν την εμφάνιση τους και οι πρώτες καμένες εκτάσεις. Όλες οι εικόνες που βλέπουμε στη τηλεόραση κάθε χρόνο με τις φωτιές στη Καλιφόρνια, την έβλεπα μπροστά στα μάτια μου. Οι φωτιές των προηγούμενων χρόνιων δεν μπήκαν μέσα στη κοιλάδα, αλλά έκαψαν σημαντικές εκτάσεις αιωνόβιων δασών και για τις επόμενες 3 μέρες θα βλέπαμε αρκετά καμένα σημεία.

Καθ'όλη την διάρκεια της διαδρομής επικρατούσε μια ανυπομονησία γιατί για όλους μας αποτέλουσε ένα ταξίδι όνειρο ζωής. Και όταν αντικρίσαμε τις πρώτες εικόνες, το μεγαλείο του Half Dome μας άφησε χωρίς μιλιά...

Παρεπιπτόντως, βρισκόμασταν σε ύψος περίπου 1500 μέτρων, οι θερμοκρασίες μέσα στη μέρα ήταν λίγο πάνω από το μηδέν, αλλά το βράδυ έπεφταν σχεδόν στο -10, επομένως υπήρχε αρκετός πάγος στο δρόμο. Αρχίσαμε να μπαίνουμε πια μέσα στη κοιλάδα του Yosemite, ο ποταμός Merced μας συνόδευε στην διάρκεια της διαδρομής μέχρι που φτάσαμε στη μέση της κοιλάδας.. Το Half Dome πριν 20 λεπτά μας άφησε χωρίς μιλιά, το El Capitan μας άφησε με ένα μακρόσυρτο επιφώνημα... Wooooooooow

Εδώ βλέπετε έναν ελαφρώς συγκινημένο Ορέστη, δε το πίστευα ότι αυτό το πελώριο τοίχος που το χάζευα από την τηλεόραση, το έβλεπα μπροστά μου..

Βρισκόμενοι πια στο κέντρο της κοιλάδας, πήγαμε στο visitor center για να συλλέξουμε πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση των μονοπατιών και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Υπάρχουν επίσης και 2 σουπερ μάρκετ και καταστήματα δώρων. Αφού μας ενημέρωσαν ότι υπάρχει αρκετό χιόνι και πάγος σε δύσβατα σημεία από τα 1800μ και πάνω , χωρίς όμως να υπάρχουν επικείμενες δύσκολες καιρικές συνθήκες για τις επόμενες 48 ώρες, έπρεπε να διαλέξουμε τη διαδρομή της επόμενης ημέρας που θα ήταν και η μόνη φουλ μέρα που θα είχαμε στο Γιοσέμιτι.

Όπως καταλαβαίνετε και όσοι με ξέρετε, επιλέξαμε την διαδρομή 6, την πιο δύσκολη δηλαδή
6 με 8 ώρες συνολικής πεζοπορίας, ξεκινώντας από τα 1200μ και καταλήγοντας στα 2100μ , που είπαμε να το ζωηρέψουμε λίγο ακόμα και προσθέσαμε άλλα 3 χλμ πηγαίνοντας στο Yosemite Point.

Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, θα ανεβαίναμε στον καταρράκτη (Yosemite Falls) από την αριστερή μεριά μέχρι την κορυφή του, θα περνούσαμε από την άλλη μεριά του ποταμού και θα φτάναμε μέχρι το υψηλότερο σημείο όπως φαίνεται πάνω δεξιά.

Επόμενη στάση, the tunnel view... Πείτε μου τί τίτλο να δώσω σε αυτή την εικόνα;;

El Capitan στ'αριστερά, Half Dome στη μέση και Bridalveil fall στα δεξιά.

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και να φωτίζει το El Capitan με έναν μοναδικό τρόπο.. Έχοντας κάνει πια τον κύκλο της κοιλάδας με το αμάξι, οι επόμενες εικόνες του El Capitan, ακόμα και τώρα που τις βλέπω από τον υπολογιστή με γεμίζουν με δέος..

Πηγαίνοντας πια προς το ξενοδοχείο, είδαμε 2 σκηνές να κρέμονται στο El Capitan. Πληροφορηθήκαμε από ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί με τηλεσκόπια ότι 2 Βέλγοι ορειβάτες επιχειρούσαν το Dawn Wall route. Το Dawn Wall route είναι ο πιο δύσκολος τρόπος ανάβασης του Ελ Καπιταν, έχουν καταφέρει να το ανέβουν μόλις 3 άτομα και η ανάβαση του παίρνει περίπου 15 μέρες, επομένως οι αναβάτες μένουν πάνω στο βουνό σε αιωρούμενες σκηνές σε θερμοκρασίες που εκεί αγγίζουν το -15.. Οι 2 από τους 3 που το έχουν ανέβει είναι στο ντοκιμαντέρ "The Dawn Wall" που προανέφερα, το συστήνω ανεπιφύλακτα να το δείτε..

Οι Βέλγοι και οι οπερατέρ τους βρίσκονταν ήδη στην 5η μέρα κάπου στα μέσα της διαδρομής και η εικόνα τους ήταν κάπως έτσι μετά από πολύ ζουμ.

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο και μετά από ένα μέτριο δείπνο στο εστιατόριο, συνειδητοποιήσαμε ότι την επόμενη μέρα για να βγάλουμε την διαδρομή έπρεπε να μπούμε στο μονοπάτι στην καλύτερη 7:30 ώρα προκειμένου να μη μας πιάσει η νύχτα στο γυρισμό. Επομένως, 22:00 ώρα είχαμε πει ήδη καληνύχτα, η επόμενη μέρα προμηνυόταν συναρπαστική...

 

[evaT]

Απίθανο Ορέστη, μπράβο και πάλι, φοβερή εμπειρία!