ΗΠΑ 33000 χλμ , 3 ηπείροι με 150 ευρώ

[orestcrete]

Τελευταίο ξημέρωμα στο Γιοσέμιτι και με το team είχαμε αποφασίσει να πάμε στα σημεία του πάρκου που είχε σεκόγιες.

Τα δέντρα σεκόγια θεωρούνται τα υψηλότερα στη Γη, με ύψος άνω των 100μ και διάμετρο 7-8 μέτρων. Υπάρχουν δέντρα ηλικίας άνω των 3000 χρόνων σε 3 διαφορετικά σημεία του πάρκου του Γιοσέμιτι και 8 συνολικά στο Sequoia & Kings Canyon National Park και στο Giant Sequoia National Monument.

Λόγω του ότι ο δρόμος από Wawona και Glacier Point ήταν κλειστός, έπρεπε να κάνουμε ουσιαστικά τον κύκλο και να πάμε από Mariposa για να βρεθούμε στο σημείο Mariposa Grove όπου ήταν το πιο κοντινό για να δούμε αυτά τα μεγαλειώδη δέντρα.

Το google maps τα κάνει μαντάρα στη συγκεκριμένη φωτογραφία γιατί η μπλε ευθεία γραμμή που δείχνει ότι την κάναμε με τα πόδια από το Yosemite προς Mariposa Grove δεν την είχαμε κάνει. Η μαύρη γραμμή είναι αυτή η διαδρομή που ήταν κλειστή και η αλήθεια είναι ότι σαν διαδρομή θα άξιζε φουλ...

Οπότε έπρεπε ουσιαστικά να οδηγήσουμε προς Mariposa για να φτάσουμε Mariposa Grove και να ξαναγυρίσουμε πίσω προς Mariposa για τελικό προορισμό το Σαν Φρανσίσκο.. Όλες οι διαδρομές της ημέρας ήταν περίπου 500-550χλμ.

Η διαδρομή προς Mariposa ήταν πρωινή με τις θερμοκρασίες αρκετά κάτω από το μηδέν..

Μόλις βγήκε όμως ο ήλιος, η θέα και το σκηνικό άλλαξε άρδην

Φτάνοντας στην είσοδο του Mariposa Grove, οι δασοφύλακες μας ενημέρωσαν ότι επίκειται ανεμοθύελλα με ανέμους άνω των 100χλμ και ότι δε θα έπρεπε να μείνουμε στο μονοπάτι για πάνω από 4 ώρες. Την προηγούμενη φορά που υπήρχε αντίστοιχη θύελλα ήταν πριν 2 χρόνια και μας είπαν ότι είχε κάνει ζημιά σε 15 σεκόγιες, οπότε αυτό μας έβαλε σε εγρήγορση..

Στο πάρκινγκ πριν το μονοπάτι είχε και αρκετές πληροφορίες και φωτογραφίες από τα γιγάντια δέντρα, αλλά δεν κάτσαμε καθόλου λόγω της θύελλας. Το μονοπάτι ήταν 2 μίλια και η αλήθεια είναι ότι μετά την χθεσινή πεζοπορία, αυτή μας φάνηκε παιχνιδάκι.

Στο μονοπάτι είχε αρκετό χιόνι, αλλά η διαδρομή αν και μόνο μια ώρα, είχε πολύ ωραία χρώματα και εικόνες. Από τα 1200μ στα 1600μ μέχρι το σημείο που εμφανίζονται οι πρώτες σεκόγιες.

Φτάνοντας στο Mariposa Grove, είδαμε μπροστά μας το μεγαλείο των υπεραιωνόβιων δέντρων... Υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι Φιλανδών εκεί, κατα τ'άλλα η επιλογή να έρθουμε στο Γιοσέμιτι τον Ιάνουαριο, για άλλη μια φορά μας αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο..

Εάν είχαμε τον χρόνο, θα προχωρούσαμε μέσα στο μονοπάτι, σε απόσταση 5 μιλίων υπήρχαν δέντρα ηλικίας άνω των 2500 χρόνων που η αλήθεια είναι ότι δίνει την τέλεια αφορμή για να ξαναπάμε

Αποφασίσαμε να κάνουμε το κυκλικό μονοπάτι στην επιστροφή και να πάμε από τον δρόμο ο οποίος ήταν κλειστός για τα αμάξια, αλλά ανοιχτός για περπάτημα.

Συνολικά όλη η πεζοπορία ήταν 7 χλμ και μας πήρε 2 ώρες..Στην επιστροφή προς Mariposa, βρήκαμε το καλύτερο και πιο επικό μπεργκεράδικο της περιοχής το Happy Burger Diner. Παλιάς κοπής diner με φλιπεράκι, μηχανές harley, σπιρούνια, σερβιτόρες με τζιν σορτσάκια μες στο καταχείμωνο και ένα μπέργκερ έπος..

Αφού σκάσαμε στο φαγητό, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για Σαν Φρανσίσκο.. Μετά τα απέραντα λιβάδια με αγελάδες, βρέθηκαν μπροστά μας τα πιο απολαυστικά χρώματα ηλιοβασιλέματος από όλες τις ημέρες στην Αμερική...

Μέσα σε όλα έπρεπε να επιλέξω εάν ήθελα να μείνω άλλο ένα βράδυ στο Σαν Φρανσίσκο και να φύγω για Λος Άντζελες το πρωί με λεωφορείο ή να φύγω με βραδινό λεωφορείο και να φάω λίγο την ταλαιπώρια του βραδινού ύπνου στο λεωφορείο και να φτάσω ΛΑ το πρωί. Με την παρέα θα χωριζόμασταν, οπότε ήταν μια απόφαση που θα την έπαιρνα μόνος μου.

Η αλήθεια είναι ότι και να έμενα το βράδυ στο Σαν Φρανσίσκο, θα πήγαινα απλά για ύπνο και μετά θα έχανα 8 ώρες από την επόμενη μέρα μέσα στο λεωφορείο, σε μια διαδρομή που την έχω ξανακάνει. Επομένως επέλεξα την ταλαιπωρία του βραδινού λεωφορείου (flixbus) το οποίο έφευγε 22:30 από μια στάση λεωφορείων, που δεν είναι καν σταθμός, απλά μια στάση λεωφορείου, σε μια spooky περιοχή του ΣΦ.

Αφού λοιπόν υπήρχε χρόνος, πήγα να αφήσω το αμάξι πίσω στο αεροδρόμιο αυτή την φορά μέσω του Oakland bridge και παιρνόντας μέσα από την πόλη.

Και αφού άφησα τ'αμάξι στο πάρκινγκ των ενοικιαζόμενων ξεκίνησαν τα περίεργα σκηνικά. Ήταν πια 19:00 ώρα και είχα μπροστά μου 3:30 ώρες μέχρι να πάω στον σταθμό των λεωφορείων. Έχοντας ξαναπάρει λεωφορείο από εκείνο το σημείο και γνωρίζοντας ότι είναι λίγο spooky η περιοχή, δεν ήθελα να πάω πολύ νωρίτερα. Οπότε επέλεξα να μείνω λίγο παραπάνω στο αεροδρόμιο, να ελέγξω λίγο και τα e-mail μου και έκατσα σε ένα τραπεζάκι με πρίζες για φόρτιση, λίγο πριν τον έλεγχο διαβατηρίων στις αναχωρήσεις. Πέρασε κανα 40λεπτο και κάποια στιγμή γυρίζοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω βλέπω ότι έχει κάτσει ένα πρεζάκι με κατεβασμένα παντελόνια σε απόσταση 1 μέτρου από πίσω μου, καθισμένος στη καρέκλα με το κεφάλι πέσμενο ανάμεσα από τα πόδια του.. Σοκ! Οι security του αεροδρομίου είναι στα 10 μέτρα και αδιαφορούν πλήρως για το θέαμα.

Περπατώντας πια προς το σταθμό του τρένου στο αεροδρόμιο συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν καμιά 10αρια αντίστοιχοι με τον προηγούμενο.. Μπαίνοντας στο τρένο, υπήρχε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα μεταξύ αστέγων, πρεζάκηδων και επιβατών με βαλίτσες. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δε πείραξε κανέναν, αλλά ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα τέτοια σκηνικά σε τρένο/μετρό που φεύγει από αεροδρόμιο.

Δεν ήθελα να κατέβω Powell station γιατί ήξερα ότι εκεί είναι πολύ πιο spooky/dodgy τα πράγματα, επομένως κατέβηκα Montgomery, στη στάση του μετρό που είχα χρησιμοποιήσει όσο έμενα στο χοστελ που την είχα περπατήσει την περιοχή λίγο παραπάνω τις προηγούμενες μέρες. Έχοντας φύγει λοιπόν νωρίτερα από το αεροδρόμιο, έφτασα και νωρίτερα στη πόλη. Είχα πάνω από 1,5 ώρα και η απόσταση από Montgomery για την στάση των λεωφορείων ήταν περίπου 2 χλμ. Να έπαιρνα uber δεν υπήρχε λόγος γιατί θα έφτανα στο σταθμό πολύ νωρίτερα και με τα πόδια η απόσταση δε φαινόταν τόσο τραγική. Υπόψιν, με ένα backpack και μια τσάντα ώμου με πράγματα και λάπτοπ.

Το μετάνιωσα αμέσως.. Τα πόδια πλέον βάραιναν και όσο περπατούσα προς τον σταθμό, συνειδητοποιούσα ότι κυκλοφορούσαν πολύ περίεργοι στους δρόμους. Οπότε τι έκανα, πήρα ένα ποδήλατο αφού είχα ακόμα την συνδρομή του ενός μήνα, και έκοβα βόλτες στη πόλη επί 45 λεπτά μέχρι να περάσει η ώρα και να πάω εκεί που ήταν το λεωφορείο. Με το backpack πίσω και την τσάντα ώμου στο στήθος πάνω στο ποδήλατο να μου κοπανάει τα γόνατα σε κάθε πεταλιά.

Ήμουν κάπως έτσι..

Πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία και το κτίριο του λιμανιού του Σαν Φρανσίσκο εν κινήσει.

Φτάνοντας στη στάση του λεωφορείου είδα και άλλο κόσμο οπότε εκεί λίγο ηρέμησα. Κλασικό flixbus Αμερικής, μικρό 25θέσιο, με τουαλέτα στη πίσω μεριά του λεωφορείου και σχετικά άνετα καθίσματα.. Με μόνη διαφορά ότι το 2019 η διαδρομή ΣΦ-ΛΑ έκανε $8 και τώρα $40...

Σκεπτόμενος κατα την διάρκεια της διαδρομής όλα αυτά που είχα δει 1 βδομάδα σε Σαν Φρανσίσκο και Γιοσέμιτι, αναρωτιόμουν εάν φτάνει 1 βδομάδα για αυτά τα 2 μέρη.. Η απάντηση είναι ότι δε φτάνει... Για το Σαν Φρανσίσκο, ίσως 4-5 μέρες να είναι σχετικά καλές, αλλά για το Γιοσέμιτι οι 2,5 δε φτάνουν.. Από την στιγμή που μπαίνει κάποιος στο πάρκο, πρέπει να αφιερώσει τουλάχιστον 5 μέρες για να νιώσει το μεγαλείο του και να δει τις καλύτερες διαδρομές, από τις απλές τις κυκλικές στο Yosemite Valley μέχρι τις πιο δύσκολες σαν αυτή που κάναμε την προηγούμενη μέρα.

Επόμενη στάση, LA..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Earth Citizen]

Έλεος πια με την Καλιφόρνια, Παγκράτι-Κολιάτσου το κάναμε
Μη σχολιάσεις, συνέχισε

 

[orestcrete]

Για την είσοδο στις ΗΠΑ τα απαιτούμενα είναι το πιστοποιητικό εμβολιασμού, ESTA και αρνητικό τεστ προηγούμενης ημέρας (ανεξαρτήτως PCR ή rapid). Η ESTA εγκρίθηκε εντός 3 ωρών, με ξάφνιασε το πόσο γρήγορα έστειλαν ενημέρωση με email για application status update χωρίς να σου λένε στο email το αποτέλεσμα.

Σημείωση, όταν έκανα την αίτηση για ESTA δεν είχα βγάλει ακόμα τα εισιτήρια και έβαλα διεύθυνση Νέας Υόρκης. Επειδή νομίζω έχει ειπωθεί και στο τόπικ για visa και θεωρήσεις για ΗΠΑ με κάπως αβέβαιο τρόπο. Η ESTA είναι για 2 χρόνια. αλλά δεν χρειάζεται να πας να βγάλεις καινούριο διαβατήριο εάν πχ το διαβατήριο σου λήγει στους 18 μήνες, τότε η ESTA βγαίνει αυτόματα μέχρι την ημερομηνία λήξης του διαβατηρίου, μόνο στη περίπτωση που λήγει σε λιγότερο από 6 μήνες χρειάζεται καινούργιο. Εμένα βγήκε λοιπόν μέχρι τον Αύγουστο του 2023.

Μετά την πρωινή πτήση της Aegean για Φρανκφούρτη, η αναμονή για την επόμενη ήταν 2,5 ώρες. Η United είχε ειδικό χώρο αναμονής για όλες τις πτήσεις που έφευγαν για ΗΠΑ προκειμένου να γίνει ο τυπικός έλεγχος εγγράφων και ερωτήσεων.

Πριν αναφερθούν τα της πτήσης, να επισημάνω την λόξα μου να θέλω να κάθομαι πάντα παράθυρο. Παρότι κάνω 30-40 πτήσεις τον χρόνο, κάθε μα κάθε φορά, ακόμα και για δρομολόγια Αθήνα-Ηράκλειο, το πρόσωπο μου είναι κολλημένο στο τζάμι να κοιτάζω τον πλανήτη μας από ψηλά σαν ένα 5χρονο που κολλάει την μούρη του στο ψυγείο με τα παγωτά.

Έχοντας κάνει τελευταία φορά ταξίδι για δυτική ακτή τον Απρίλιο του 2019 και έχοντας χαζέψει με το θέαμα των πάγων της Γροιλανδίας και του Καναδά, δεν είχα σκοπό να κοιμηθώ καθόλου κατά την διάρκεια της πτήσης. Επέλεξα αυτή την φορά παράθυρο από την δεξιά μεριά του αεροσκάφους. Η πτήση μισοάδεια με Boeing 777.

Η United έχω να πω ότι με εντυπωσίασε. Η πτήση αναχώρησε και έφτασε στην ώρα της, προσωπικό ευγενέστατο, φαγητό εντυπωσιακά γευστικό (είχε μέχρι και παγωτό αντίστοιχο του Haagen Dazs) και ταινιοθήκη να σε κάνει να μη θέλεις να κατεβείς από το αεροπλάνο.

Ποιες οι πιθανότητες να βλέπεις το καινούριο James Bond και να υπάρχει σημείο της ταινίας που είναι κάπου στην άκρη της Νορβηγίας και εσύ να βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο με το αεροπλάνο;

Φτάνοντας προς Ισλανδία, έκανε την εμφάνιση του το φεγγάρι και παρότι τα σύννεφα κάλυπταν τα πάντα, τα χρώματα ήταν ασύλληπτα.

Καθότι βρισκόμασταν στα μέσα του Γενάρη, η νύχτα δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση της κατά τις 14:30 τοπική ώρα πάνω από Γροιλανδία και μαζί με τα σύννεφα οποιαδήποτε ελπίδα για να δω τοπία σαν τα παρακάτω πήγε στράφι.

Τελειώνoντας πια την ορθοδρομία (Great Circle), το αεροσκάφος είχε φτάσει σχεδόν πάνω από τον Καναδά και άρχισε την καθοδική πορεία, κάτι που σημαίνει ότι αρχίσαμε πια να "νικάμε" τον χρόνο και σε συνδυασμό ότι κατευθυνόμασταν προς νοτιότερους παράλληλους εμφανίζεται το φαινόμενο από εκεί που υπάρχει νύχτα, να ξαναβλέπεις ηλιοβασίλεμα και τον ήλιο να κατευθύνεται προς τα πίσω. Μην ξεχνάμε ότι για μια πτήση 11 ωρών, το αεροσκάφος αλλάζει 9 διαφορετικές ζώνες ώρας.

Μαζί με την μέρα, εμφανίζονται και οι πρώτοι πάγοι του Καναδά με τα χρώματα στον ουρανό να είναι αδιανόητα πανέμορφα..

Έβγαλα και ένα timelapse με την GoPro, σχωρέστε με για το κούνημα, μετά τα 20 δευτερόλεπτα σηκώνω την GoPro και φαίνεται λιιιγο καλύτερα..

Αυτό το θέαμα συνεχίστηκε για περίπου 3 ώρες, εικόνες και χρώματα που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο μέγεθος αυτού του πλανήτη (που κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τον καταστρέψουμε).

Φτάνοντας πια προς Καλιφόρνια, έκαναν την εμφάνιση τους και οι ακτές της περιοχής.

Το Σαν Φρανσίσκο όπως φαίνεται λίγο πριν την προσγείωση.

Timelapse της προσγείωσης

Και ένας άυπνος αλλά καταχαρούμενος Ορέστης κατευθύνεται προς το BART για να πάει στο κέντρο της πόλης και να κάνει check-in στο hostel ITH Pacific Tradewinds.

 

[evaT]

Μπράβο Ορέστη! Αλλη μια φορά ταξιδεύαμε παράλληλα αλλά όχι προς τον ίδιο προορισμό αυτή τη φορά....ολίγον τι γειτονιά όμως
Εγώ πάλι στα μεγάλα ταξίδια έχω λόξα να κάθομαι διάδρομο. Γιατί θέλω να απλώνω ποδάρια , να σηκώνομαι όποτε πιάνομαι χωρίς να πρέπει να ενοχλήσω/ξυπνήσω τους δίπλα.
Περιμένουμε τη συνέχεια...

 

[Earth Citizen]

Εγώ πάλι στα μεγάλα ταξίδια έχω λόξα να κάθομαι διάδρομο. Γιατί θέλω να απλώνω ποδάρια , να σηκώνομαι όποτε πιάνομαι χωρίς να πρέπει να ενοχλήσω/ξυπνήσω τους δίπλα.

Κι εγώ την ίδια λόξα, για τους ίδιους λόγους. Αυστηρά διάδρομος!

 

[orestcrete]

Μπράβο Ορέστη! Αλλη μια φορά ταξιδεύαμε παράλληλα αλλά όχι προς τον ίδιο προορισμό αυτή τη φορά....ολίγον τι γειτονιά όμως
Εγώ πάλι στα μεγάλα ταξίδια έχω λόξα να κάθομαι διάδρομο. Γιατί θέλω να απλώνω ποδάρια , να σηκώνομαι όποτε πιάνομαι χωρίς να πρέπει να ενοχλήσω/ξυπνήσω τους δίπλα.
Περιμένουμε τη συνέχεια...

Κι εγώ την ίδια λόξα, για τους ίδιους λόγους. Αυστηρά διάδρομος!

Σεβαστό, αλλά οι εικόνες από το παράθυρο υπερνικούν το οποιοδήποτε πιάσιμο στα γόνατα. Άσε που με εξαίρεση την τελευταία πτήση Ρίο-Φρανκφούρτη, σε όλες τις υπερατλαντικές στη COVID εποχή δεν είχα κανέναν δίπλα μου οπότε σηκωνόμουν ό,τι ώρα ήθελα.

 

[orestcrete]

Στο αεροδρόμιο καλό είναι να βγάλετε την κάρτα Clipper, χωρίς κόστος. Eίχα σκοπό να χρησιμοποιήσω το μετρό, αλλά με κέρδισε το ποδήλατο. (περισσότερες λεπτομέρειες αργότερα)

Hostel Pacific Tradewinds λοιπόν. Εύκολη πρόσβαση από το αεροδρόμιο με το τρένο στη στάση Montgomery και από εκεί 5 λεπτά περπάτημα, μια ανάσα από Chinatown, North Beach και Transamerica building. Το καλύτερο σε κριτικές στο hostelworld και η αλήθεια είναι ότι δικαίωσε τις προσδοκίες.

Είχα κλείσει μόνο για τα 2 πρώτα βράδια (συνηθης τακτική), $35 το βράδυ, στη τιμή περιλαμβάνεται και πρωινό με αυγά, peanut butter και jelly jams, καφέ, τσάι.

Φτάνοντας στο χόστελ και αφήνοντας τα πράγματα, είχα κανονίσει με έναν φίλο μου καλό, τον ιδρυτή του World Open Swimming Association (έχει σημασία που το λέω για μετά), να πάμε βόλτα στο North Beach. Είναι η πιο ζωντανή περιοχή του Σαν Φρανσίσκο με εστιατόρια, μπαρ, καφετέριες, live μουσικές σκηνές, saloon (!).

Πρώτη στάση Tony's Pizza Napoletana, πολύ διάσημο μαγαζί της περιοχής για την πίτσα και τα κρασιά του. Ήπιαμε μπύρες, φάγαμε πίτσα και βλέπαμε φιλαράκια και αμερικάνικο ποδόσφαιρο στις οθόνες, δηλαδή πόσο πιο Αμερική;;

Μετά ακολούθησαν κι άλλα μαγαζιά, κι άλλες μπύρες, το North Beach είναι περιοχή που αξίζει να την περπατήσεις το βράδυ.. Για το Saloon, το πιο παλιό μπαρ στο Σαν Φρανσίσκο, θα κάνω ειδικό αφιέρωμα για τις καλτ καταστάσεις του

Μετά από σχεδόν 35 ώρες αϋπνίας έπρεπε να κοιμηθώ κάποια στιγμή, αλλά το jet lag χτύπησε την πόρτα κατευθείαν. Ξάπλωσα 2:30 και 6 ώρα ήμουν ήδη ξύπνιος. Μετά από το πρωινό, 8-8:30 ώρα ήμουν στο δρόμο. Στο Σαν Φρανσίσκο δεν κυκλοφορούσε ψυχή και ήταν ευκαιρία να βγουν οι καλύτερες φωτογραφίες στη γύρω περιοχή.

Περπάτησα μέχρι το Powell station προκειμένου να αγοράσω καρτα SIM. Έβαλα AT&T που με το κόστος ενεργοποίησης και όλα τα διάφορα κόστη που έχουν (tax, sales tax, state tax κλπ κλπ) εφτασε το κόστος στα $65. Η ατυχία ήταν ότι σε αυτό το κεντρικό κατάστημα της AT&T είχαν κανονική ρέπλικα του στούντιο από τα Φιλαράκια στον πάνω όροφο για σχεδόν 1,5 χρόνο και το ξέστησαν την προηγούμενη βδομάδα..

Ξαναεπικοινώνησα με τον φίλο μου από το Open Water, ο οποίος κάνει κάθε χρόνο την διάσχιση της γέφυρας (κολυμπώντας ) , συμμετέχει κάθε χρόνο σε διεθνή αγώνες ανά τον κόσμο και έχει ιδρύσει έναν από τους πιο γνωστούς παγκόσμιους οργανισμούς ανοιχτής θαλάσσης. Έτσι και γνωριστήκαμε πέρυσι στην Ελλάδα. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί αποτελεί μέλος ενός αρκετά κλειστού club στο San Francisco, το Olympic Club, που έχει ιδρυθεί το 1860 και μου έκανε ξενάγηση στο χώρο και τις εγκαταστάσεις και έπαθα ένα μικρό σοκ από την ιστορία και την αίγλη που έχει το μέρος. Έχει γυμναστήρια, αίθρια, πισίνες, meeting rooms, εστιατόρια, γήπεδα μπάσκετ, σκουός..

Για να γίνει κάποιος μέλος στο κλαμπ πρέπει να δώσει ακατέβατα $10000 σαν κόστος εγγραφής, υπάρχει λίστα που γίνεσαι δεκτός μόνο με πρόσκληση και το ετήσιο κόστος ανέρχεται περίπου στα $5000.

Αφού φάγαμε και ήπιαμε, σειρά έχει το NFL και η Pier 39..

 

[orestcrete]

Σάββατο μεσημέρι έφτασα Σαν Φρανσίσκο, Κυριακή μεσημέρι έπαιζε η ομάδα της πόλης, οι 49ers, στα πλέι-οφ του εθνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου (του Αμερικάνικου ποδοσφαίρου). Δυστυχώς ο αγώνας γινόταν στο Texas και όχι στο στάδιο τους, θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι εκεί και να ζήσω έναν αγώνα πλέι-οφ.

Παρ'όλα αυτά η πόλη ζούσε στον παλμό του αγώνα, ο αγώνας διεξήχθη 13:00 τοπική ώρα και από τις 11 και μετά υπήρχαν άνθρωποι στη πόλη με τα χρώματα της ομάδας και όλα τα μπαρ και οι καφετέριες της πόλης γέμισαν με κόσμο να παρακολουθούν τον αγώνα.

Από το Olympus Club μέχρι το μπαρ που θα πήγαινα να δω τον αγώνα ήταν μια απόσταση 2χλμ και στη μέση της απόστασης ήταν το Cable Car museum.

Η διαδρομή έδωσε κι άλλες υπέροχες γωνιές της πόλης.

Στη κορυφή της ανηφόρας μεταξύ California st και Mason st, υπάρχει πια η δυνατότητα να δεις τις 3 από τις 4 μεριές της πόλης σε ένα σημείο με υπέροχη θέα.

Το Cable car museum έχει ελεύθερη είσοδο και δείχνει όλη την ιστορία το πως έχτισαν το σύστημα του τραμ σε μια τόσο δύσκολη πόλη με τόσους πολλούς και απότομους λόφους, όπως είναι το Σαν Φρανσίσκο και πως περνάνε ακόμα και σήμερα όλα τα κεντρικά καλώδια του τραμ από το ίδιο σημείο όπως το 1887. Αξίζει την επίσκεψη και το gift shop έχει ωραία πράγματα για δώρα.

Φτάνοντας στο Bus stop, αποτελεί ένα από τα πιο παλιά μπαρ της πόλης, από το 1900 και σημείο συνάντησης ποδοσφαιρόφιλων (American football), οθόνες παντού μέσα και έξω από το μπαρ. Είναι 13:00 αλλά η μπύρα ρέει άφθονη και όλοι έχουν πολύ ένταση για τον αγώνα ο οποίος κρίθηκε στα τελευταία δευτερόλεπτα υπέρ των 49ers, οπότε καταλαβαίνετε τι χαμός έγινε..

Μετά από αρκετές μπύρες (πάλι..), περπάτησα προς την Μαρίνα για να δω ξανά την αγαπημένη μου γέφυρα..

Παρεπιπτόντως, ο καιρός όλες τις μέρες που έμεινα στη πόλη ήταν παρόμοιος και εξαιρετικός. Λίγο ομίχλη το πρωί, ξαστεριά μέσα στη μέρα με μαξ 15 βαθμούς θερμοκρασία και το βράδυ κοντά στους 5-6 βαθμούς, χωρίς βροχή. Ιδανική θερμοκρασία για περπάτημα.

Από την Μαρίνα, μέχρι την προβλήτα 39 και το Fisherman's wharf ήταν άλλα 3 χλμ περνώντας μέσα από το πάρκο του Fort Mason. Με αυτές τις καιρικές συνθήκες, το περπάτημα ήταν αρκετά ξεκούραστο.

Φτάνοντας στη προβλήτα 39, σημείο συνάντησης θαλάσσιων λιονταριών (sea lions), είχε δυστυχώς μόνο 3 την ώρα που πήγα, αλλά ο ένας κύριος ήταν αρκετά φωτογενής και είχε όρεξη για πόζες

Η ώρα περνούσε, το ελληνικό ρολόι έλεγε 5 το πρωί και το Καλιφορνέζικο 7 το απόγευμα.. Εάν υπήρχε ένας τρόπος να φτιάξω τον ύπνο μου ήταν να πάω για ύπνο νωρίς. Η αλήθεια είναι ότι η μέρα ήταν γεμάτη με 15χλμ περπάτημα και η επόμενη μέρα περιελάμβανε στο πρόγραμμα την γέφυρα του Golden Gate, οπότε 22:00 είχα ήδη κλείσει τους διακόπτες..

 

[orestcrete]

Ξημερώνει Δευτέρα και μετά από ένα χορταστικό ύπνο (και λίγη δουλειά στον υπολογιστή), επέκτεινα την διαμονή στο χοστελ που ήταν εξαιρετικό για άλλα 2 βράδια, $30/βραδιά αυτή την φορά,καθ'ότι πλέον ήμασταν μεσοβδόμαδα.

Έχοντας μεγαλώσει η παρέα στο χοστελ, αποφασίσαμε να πληρώσουμε μηνιαία συνδρομή $25 για τα ποδήλατα του San Francisco, το οποίο μας έδινε την δυνατότητα να χρησιμοποιούμε το ποδήλατο 45 λεπτά τη φορά. Υπάρχει στο app και ο σχετικός χάρτης που δείχνει όλα τα σημεία τροφοδοσίας ποδηλάτων. Γύρω από την γέφυρα και από την άλλη μεριά, θεωρούνταν κόκκινη ζώνη, κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αλλιώς πως θα νοίκιαζαν οι εταιρείες ποδηλάτων τα τουριστικά με $35/μέρα;

Η βόλτα ξεκίνησε πρώτα προς Coit Tower, με την απαιτητική του ανηφόρα να μας βγάζει την γλώσσα έξω.

Στην ευθεία όπως κατεβαίναμε προς τις προβλήτες 39 και 41, συναντήσαμε απέναντι και τον διάσημο δρόμο της Lombard street με τις απανωτές στροφές. Όπως φαίνεται και στην φωτό, η ανηφορα θα ήταν άκρως εξοντωτική και ο στόχος μας ήταν να περάσουμε την γέφυρα και να απολαύσουμε την άλλη μεριά του κόλπου.

Το πλεονέκτημα της βόλτας με τα ποδήλατα είναι ότι σε κάνει να απολαμβάνεις και να βλέπεις περιοχές που εάν περπατούσες θα τις έβλεπες πολύ αργά, εάν ήσουν με αμάξι θα τις έβλεπες πολύ γρήγορα.

Αφού αφήσαμε τα ποδήλατα στο πιο κοντινό σημείο που θα μπορούσαμε από την γέφυρα, πήραμε uber ($18 για να μας πάει απέναντι) και από εκεί και πέρα περάσαμε την μέρα περπατώντας σε όλα τα πιθανά και τα απίθανα σημεία που θα μπορούσαμε να την δούμε. Αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους..

Και αφού βλέπαμε ότι προλαβαίναμε να περάσουμε τη γέφυρα πριν μας πιάσει η νύχτα, την περπατήσαμε έχοντας συντροφιά ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα από τα δεξιά μας και πανσέληνο στα αριστερά μας πάνω ακριβώς από το Αλκατράζ.. Τα συναισθήματα εκείνης της 1 ώρας μου είναι αδύνατο να τα περιγράψω..

Σχωρέστε με για τις κακής ποιότητας φωτός, έχει σπάσει το κινητό μου εδώ και κάτι μήνες και είμαι με ένα πιο παλιό. Όλο λέω να πάρω καινούριο αλλά με κερδίζουν τα ταξίδια

 

[orestcrete]

Η Τρίτη είχαμε αποφασίσει με την παρέα από το χόστελ ότι θα είναι η τελευταία στο Σαν Φρανσίσκο, οπότε είπαμε να την γεμίσουμε όσο περισσότερο γίνεται..

Κάτι που δεν ήξερα και το έμαθα εκεί είναι ότι το εργαστήριο που φτιάχνει τα fortune cookies ήταν στα 500μ από το χόστελ, μέσα στη Chinatown. Μπαίνοντας μέσα στη περιοχή, περισσότερο από ότι την δεύτερη μέρα του ταξιδιού, συνειδητοποιείς ότι πραγματικά το μέρος είναι μια μικρή Κίνα.. Πάνω από το 90% των ανθρώπων που είδαμε στο δρόμο (εκτός των τουριστών) ήταν Κινέζοι.

Μετά από περπάτημα μισής ώρας στα στενά της μικρής Κίνας, βρήκαμε το εργαστήριο και αγοράσαμε τα δικά μας fortune cookies τα οποία φροντίσαμε στο υπόλοιπο του ταξιδιού να ανοίγουμε ένα πάντα σε διαλεχτά σημεία.

Ένας από τους διασήμους που είχε περάσει από το εργαστήριο και είχαν φωτογραφίες του στους τοίχους ήταν και ο "δικός μας" Τζος Τσίλντρες..

Τα ποδήλατα συνέχισαν να αποτελούν το κύριο μέσο μετακίνησης στη πόλη και επόμενη στάση ήταν η πλατεία στο Άλαμο και οι διάσημες Painted Ladies, τα χαρακτηριστικά κτίρια της Βικτωριανής Εποχής, βαμμένα σε διαφορετικά χρώματα.

Κί'άλλο ένα fortune cookie..

Επόμενη στάση το πάρκο του Golden Gate, μια ιδιαίτερα μεγάλη έκταση μέσα στη πόλη, με λούνα παρκ, εκθεσιακά κέντρα, πανεπιστήμια, γήπεδα κάθε λογής αθλήματος και γενικά ένα πολύ όμορφο πάρκο στη δυτική συνοικία της πόλης.

Η μέρα συνέχιζε να ήταν ιδανική για ποδηλατάδα και μετά την συνοικία της Κίνας, επόμενη στάση ήταν τα χρώματα του Μεξικό και της Λατινικής Αμερικής.. Η συνοικία Mission Dolores.. Η περιοχή είναι γνωστή για τα χρώματα της, τα γκράφιτι στους τοίχους.. και το εξαιρετικό φαγητό!

Βρισκόμασταν πια στο πιο flat σημείο της πόλης και η διαδρομή των 5χλμ μέχρι να φτάσουμε στην συνοικία Mission Dolores ήταν η πιο ξεκούραστη από όλες, γιατί η αλήθεια είναι ότι είχαμε ρίξει πολύ πετάλι με πολύ ανηφόρα και κατηφόρα.. Αλλά με τόσα χρώματα και τόσα διαφορετικά σημεία η κούραση δεν μας φαινόταν καθόλου.. Αυτό που μας φαινόταν ήταν η πείνα.. Και πιστεύω βρήκαμε την πιο ιδανική επιλογή.. Δεν θέλαμε να δούμε tripadvisor ή google, θέλαμε να μπούμε σε ένα μέρος που να μας ενέπνεε η ατμόσφαιρα του. Και το βρήκαμε Φάγαμε τόσο φαγητό που μας έφτανε για άλλες 3 μέρες.. Παραγγέλνοντας quesadillas para dos πιστεύαμε ότι θα ήταν 4 quesadillas όπως φαινόταν στην φωτογραφία, αλλά ήταν 8... Και μαζί με τα burritos, το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό. Και μόνο που βλέπω τις φωτογραφίες μου τρέχουν τα σάλια ξανά

@Defkalion, αφού δε μπορέσαμε να δούμε NFL playoffs από κοντά, τουλάχιστον είχαμε την ευκαιρία να δούμε NBA. Η ομάδα του Bay Area η Golden State Warriors, είχαν για σχεδόν 50 χρόνια σαν έδρα το Oakland. Είχα την ευκαιρία να τους δω από κοντά σε ένα από τα τελευταία τους παιχνίδια στο γήπεδο αυτό, στα Playoffs του 2019. Από το 2020 και μετά μετακόμισαν στο Σαν Φρανσίσκο και στο ολοκαίνουριο και διαστημικό Chase Center που βρίσκεται σε μια από τις business oriented περιοχές του San Francisco κοντά στο λιμάνι..

Το παιχνίδι ήταν μεταξύ Golden State Warriors και των Detroit Pistons, σαν να λέμε η Μπαρτσελόνα να παίζει με τον φετινό Παναθηναϊκό. Ανιαρό ματς, μεγάλη η διαφορά των δυο ομάδων και ατμόσφαιρα θεάτρου..

Η αλήθεια είναι ότι σε σύγκριση με την ατμόσφαιρα των Ελληνικών γηπέδων, τα ματς του NBA της κανονικής περιόδου είναι κάτι σαν τα φιλικά προετοιμασίας του Σεπτεμβρίου. Και αυτά τα time-outs είναι ατελείωτα.. 3,5 λεπτά σε σύγκριση με το 1 λεπτό που είναι στην Ευρώπη.. Ο αγώνας κρατάει συνολικά σχεδόν 3,5 ώρες, με το αντίστοιχο της Ευρώπης να μη ξεπερνάει το 2ωρο. Έτσι, έχοντας πάει πια σε 3 ματς NBA και από αυτή την εμπειρία, είπα ότι θα ξαναπάω σε αγώνα μόνο για να δω Αντετοκούνμπο ή κάποιο ματς playoff.

Ενδεικτικά να αναφέρω ότι το εισιτήριο στα κεντρικά χαμηλά σημεία του πάνω διαζώματος ακόμα και για ένα τόσο αδιάφορο ματς και με την εξέδρα μισοάδεια έκανε $50, στο δεύτερο διάζωμα $150+ και για το πρώτο δε το συζητάμε κάν.. Η μπύρα $18 και τάκος και κάθε λογής σάντουιτς επίσης $18-$20..

Έχοντας πια νυχτώσει, η τελευταία ποδηλατάδα στη πόλη μέχρι το hostel περιελάμβανε όλη την μεριά του λιμάνιου, στην ανατολική πλευρά της πόλης, συμπεριλαμβανομένου και της γέφυρας που ενώνει Oakland με San Francisco και του χαρακτηριστικού κτιρίου με την πινακίδα "Port of San Fransisco".

Σε μια απολύτως γεμάτη μέρα, καλύψαμε πάνω από 25 χλμ με το ποδήλατο και σχεδόν 10χλμ με τα πόδια.

Το San Francisco είναι μια πόλη που για να δεις τα κυριότερα σημεία του 4-5 μέρες είναι αρκετές, αλλά η ατμόσφαιρα της σε κάνει να θέλεις να πηγαίνεις ξανά και ξανά.. Βρισκόμενη σε μια σχετικά στενή περιοχή ( 7X7 μίλια είναι οι διαστάσεις του τετραγώνου της πόλης, γιαυτό και η ομάδα του NFL λέγεται 49ers), έχει τόσα πολλά διαφορετικά χρώματα, εναλλαγές συνοικιών σε αποστάσεις λίγων μέτρων και φυσικά την επιβλητική γέφυρα του Golden Gate. Οι περιοχές που καλό είναι να αποφεύγονται οποιαδήποτε ώρα της ημέρας είναι το Tenderloin και το Civic Center, παρόλα αυτά σε κανένα σημείο της πόλης δεν αισθάνθηκα περίεργα όσο σε αυτό που θα συνέβαινε 3 μέρες μετά..

Τελευταία και ειδική αναφορά στο Saloon bar που βρίσκεται στη περιοχή του North Beach. Λέγεται ότι είναι το πιο παλιό bar της πόλης, από το 1861.. Πήγα 2 φορές, την μια σε jazz βραδιά με σαξόφωνο και την άλλη σε βραδιά 50s, με το καλτόμετρο να χτυπάει κόκκινο.

Επόμενη μέρα, ένα όνειρο ζωής.. Yosemite!

 

[orestcrete]

3 είναι τα πιο διάσημα εθνικά πάρκα της Αμερικής. Το Grand Canyon, το Yellowstone και το Yosemite.

Το Yosemite ήταν πάντα αυτό που με έλκυε περισσότερο από τα 3. Αγαπημένο μέρος για απανταχού climbers και hikers, με το επιβλητικό El Capitan να δεσπόζει στη μέση της κοιλάδας του Γιοσέμιτι. Το Ελ Καπιτάν είναι ένας γρανιτένιος ογκόλιθος 900 μέτρων με αρχέγονη ιστορία. Έχοντας περάσει δεκάδες ώρες μπροστά σε οθόνες παρακολουθώντας κάθε λογής extreme sports στο Γιοσέμιτι και ιδιαίτερως ανθρώπων που έχουν κατακτήσει και ανέβει το El Capitan, με ή και χωρίς εξοπλισμό, το πάρκο του Γιοσέμιτι ήταν μέσα στο τοπ-5 του wishlist μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

For reference, τα καλύτερα ντοκιμαντερ για το πάρκο του Γιοσέμιτι είναι το free solo, το pretty strong και το the dawn wall.

Και να που ήρθε η στιγμή.. Από την πρώτη μέρα που ήμουν στο Σαν Φρανσίσκο, έψαχνα τον τρόπο να πάω στο πάρκο έστω για 2-3 μέρες. Ήταν ο κύριος λόγος που επέλεξα την Καλιφόρνια Γενάρη μήνα, οπότε έπρεπε να βρω την άκρη να πάω. Συμπτωματικά η παρέα στο χόστελ είχε ακριβώς τις ίδιες βλέψεις με εμένα και τις ίδιες μέρες ελεύθερο χρόνο.

Οπότε την ώρα που βλέπαμε τον ανιαρό αγώνα NBA, ταυτόχρονα κλείναμε αμάξι και διαμονή για τις επόμενες 3 μέρες. Μετά την πολύτιμη συμβουλή για να ψάξουμε στο priceline.com , βρήκαμε ένα Mitsubishi Outlander με τελική τιμή $115 για 3 μέρες. Με υποσημείωση ότι θα έπρεπε να γίνει η παραλαβή από το αερόδρομιο.

Επομένως η συμβουλή που έχω να δώσω σε όποιον επιχειρήσει να πάει Καλιφόρνια είναι να αφήσει το Σαν Φρανσίσκο για το δεύτερο στάδιο του ταξιδιού. Πρώτα να παραλάβει απευθείας το αμάξι από το αερόδρομιο, να κάνει την εξερεύνηση και μετά την παράδοση του αμαξιού στο αεροδρόμιο να πάει στο Σαν Φρανσίσκο που έτσι και αλλιώς δε χρειάζεται αμάξι.

Για διαμονή επιλέξαμε το Yosemite View Lodge, 10-15 λεπτά οδήγηση από το Valley. Το συστήνω ανεπιφύλακτα, η διαμονή μέσα στη κοιλάδα είναι σχεδόν στη τριπλάσια τιμή, χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο που να δικαιολογεί αυτή την διαφορά.

Αποχαιρετήσαμε πρωί πρωί το κέντρο του Σαν Φρανσίσκο την επόμενη μέρα, με την πιο πυκνή ομίχλη όλων των ημερών που ήμουν εκεί να αλλάζει την μορφή της πόλης.

Στην παραλαβή του αυτοκινήτου, βάλαμε σαν έξτρα $35 δολλάρια φιξ τιμή για τα διόδια. Περνώντας και τις 2 γέφυρες και τους αυτοκινητοδρόμους της πολιτείας, πιστεύω ότι πρέπει τα έξοδα μας να ήταν ισόποσα. Το αμάξι ήταν ολοκαίνουργιο με μόλις 2000 μίλια στο κοντέρ και γενικά μας έκανε πολύ καλό ταξίδι.

Η διαδρομή Σαν Φράνσισκο- Κοιλάδα Γιοσέμιτι ήταν περίπου 200 μίλια (320 χιλιόμετρα), περίπου 3-3,5 ώρες καθαρής διαδρομής. Αφού περάσαμε την γέφυρα του San Mateo-Hayward δεν αργήσαμε να δούμε τις πρώτες εικόνες της πολιτείας της Καλιφόρνια.

Σας μοιάζει και εσάς σε desktop της Microsoft η συγκεκριμένη φωτό;

Ανηφορίζοντας πια προς τα βουνά, το σκηνικό άρχιζε να αλλάζει από τα ατελείωτα βοσκοτόπια σε δασικές εκτάσεις, με τα πρώτα χιόνια να κάνουν την εμφάνιση τους.

Μέχρι που φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου.. Η είσοδος ανά αμάξι κοστίζει $35 και έχει ισχύ για 1 βδομάδα.

Μαζί με την είσοδο του πάρκου, δυστυχώς έκαναν την εμφάνιση τους και οι πρώτες καμένες εκτάσεις. Όλες οι εικόνες που βλέπουμε στη τηλεόραση κάθε χρόνο με τις φωτιές στη Καλιφόρνια, την έβλεπα μπροστά στα μάτια μου. Οι φωτιές των προηγούμενων χρόνιων δεν μπήκαν μέσα στη κοιλάδα, αλλά έκαψαν σημαντικές εκτάσεις αιωνόβιων δασών και για τις επόμενες 3 μέρες θα βλέπαμε αρκετά καμένα σημεία.

Καθ'όλη την διάρκεια της διαδρομής επικρατούσε μια ανυπομονησία γιατί για όλους μας αποτέλουσε ένα ταξίδι όνειρο ζωής. Και όταν αντικρίσαμε τις πρώτες εικόνες, το μεγαλείο του Half Dome μας άφησε χωρίς μιλιά...

Παρεπιπτόντως, βρισκόμασταν σε ύψος περίπου 1500 μέτρων, οι θερμοκρασίες μέσα στη μέρα ήταν λίγο πάνω από το μηδέν, αλλά το βράδυ έπεφταν σχεδόν στο -10, επομένως υπήρχε αρκετός πάγος στο δρόμο. Αρχίσαμε να μπαίνουμε πια μέσα στη κοιλάδα του Yosemite, ο ποταμός Merced μας συνόδευε στην διάρκεια της διαδρομής μέχρι που φτάσαμε στη μέση της κοιλάδας.. Το Half Dome πριν 20 λεπτά μας άφησε χωρίς μιλιά, το El Capitan μας άφησε με ένα μακρόσυρτο επιφώνημα... Wooooooooow

Εδώ βλέπετε έναν ελαφρώς συγκινημένο Ορέστη, δε το πίστευα ότι αυτό το πελώριο τοίχος που το χάζευα από την τηλεόραση, το έβλεπα μπροστά μου..

Βρισκόμενοι πια στο κέντρο της κοιλάδας, πήγαμε στο visitor center για να συλλέξουμε πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση των μονοπατιών και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Υπάρχουν επίσης και 2 σουπερ μάρκετ και καταστήματα δώρων. Αφού μας ενημέρωσαν ότι υπάρχει αρκετό χιόνι και πάγος σε δύσβατα σημεία από τα 1800μ και πάνω , χωρίς όμως να υπάρχουν επικείμενες δύσκολες καιρικές συνθήκες για τις επόμενες 48 ώρες, έπρεπε να διαλέξουμε τη διαδρομή της επόμενης ημέρας που θα ήταν και η μόνη φουλ μέρα που θα είχαμε στο Γιοσέμιτι.

Όπως καταλαβαίνετε και όσοι με ξέρετε, επιλέξαμε την διαδρομή 6, την πιο δύσκολη δηλαδή
6 με 8 ώρες συνολικής πεζοπορίας, ξεκινώντας από τα 1200μ και καταλήγοντας στα 2100μ , που είπαμε να το ζωηρέψουμε λίγο ακόμα και προσθέσαμε άλλα 3 χλμ πηγαίνοντας στο Yosemite Point.

Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, θα ανεβαίναμε στον καταρράκτη (Yosemite Falls) από την αριστερή μεριά μέχρι την κορυφή του, θα περνούσαμε από την άλλη μεριά του ποταμού και θα φτάναμε μέχρι το υψηλότερο σημείο όπως φαίνεται πάνω δεξιά.

Επόμενη στάση, the tunnel view... Πείτε μου τί τίτλο να δώσω σε αυτή την εικόνα;;

El Capitan στ'αριστερά, Half Dome στη μέση και Bridalveil fall στα δεξιά.

Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και να φωτίζει το El Capitan με έναν μοναδικό τρόπο.. Έχοντας κάνει πια τον κύκλο της κοιλάδας με το αμάξι, οι επόμενες εικόνες του El Capitan, ακόμα και τώρα που τις βλέπω από τον υπολογιστή με γεμίζουν με δέος..

Πηγαίνοντας πια προς το ξενοδοχείο, είδαμε 2 σκηνές να κρέμονται στο El Capitan. Πληροφορηθήκαμε από ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί με τηλεσκόπια ότι 2 Βέλγοι ορειβάτες επιχειρούσαν το Dawn Wall route. Το Dawn Wall route είναι ο πιο δύσκολος τρόπος ανάβασης του Ελ Καπιταν, έχουν καταφέρει να το ανέβουν μόλις 3 άτομα και η ανάβαση του παίρνει περίπου 15 μέρες, επομένως οι αναβάτες μένουν πάνω στο βουνό σε αιωρούμενες σκηνές σε θερμοκρασίες που εκεί αγγίζουν το -15.. Οι 2 από τους 3 που το έχουν ανέβει είναι στο ντοκιμαντέρ "The Dawn Wall" που προανέφερα, το συστήνω ανεπιφύλακτα να το δείτε..

Οι Βέλγοι και οι οπερατέρ τους βρίσκονταν ήδη στην 5η μέρα κάπου στα μέσα της διαδρομής και η εικόνα τους ήταν κάπως έτσι μετά από πολύ ζουμ.

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο και μετά από ένα μέτριο δείπνο στο εστιατόριο, συνειδητοποιήσαμε ότι την επόμενη μέρα για να βγάλουμε την διαδρομή έπρεπε να μπούμε στο μονοπάτι στην καλύτερη 7:30 ώρα προκειμένου να μη μας πιάσει η νύχτα στο γυρισμό. Επομένως, 22:00 ώρα είχαμε πει ήδη καληνύχτα, η επόμενη μέρα προμηνυόταν συναρπαστική...

 

[evaT]

Απίθανο Ορέστη, μπράβο και πάλι, φοβερή εμπειρία!