MARCANGELO
Member
Σε 5-6 λεπτά περπάτημα είμαστε στο πίσω μέρος της Στατιωτικής Σχολής, ο Πύργος του Άιφελ και το Πεδίο του Άρεως μπροστά μας. Το συναίσθημα ετερόκλητο, από τη μία η ματιά να αιχμαλωτίζεται στο ολόχρυσο στολίδι που μέτρο με το μέτρο γιγαντώνεται κι από την άλλη ένας τεράστιος κήπος όπως είναι το Πεδίο του Άρεως παραδομένο στα σκουπίδια από τις ορδές των χιλιάδων τουριστών που ακόμη κι εκείνη τη στιγμή το κατακλύζουν.
Ξεχνιέμαι και πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει ένα ζευγαράκι πιο κάτω να δίνει ένα παθισμένο φιλί με φόντο το Πύργο....Ζήλεψα....Άραγε πόσο όμορφα πρέπει να αισθάνονται;
Παραπέρα η μάχη για την καλύτερη νυχτερινή φώτο του Πύργου δίνει και παίρνει, τα φλας αναβοσβήνουν και συνήθως αποδεικνύονται πολύ λίγα για να αποθανατίσουν το οπτικό αυτό υπερθέαμα, είναι τέτοια δε η λάμψη και η φωτεινότητά του, που οι φώτο μου χωρίς τη χρήση φλας δείχνουν μια χαρά..
Η αλήθεια είναι πως όσο πλησιάζω στον Πύργο ολοένα και δείχνει πάρα πολύ μεγάλος, το πραγματικό του μέγεθος όμως το αντιλαμβάνεσαι όταν βρίσκεσαι ακριβώς από κάτω, στο κέντρο του ανάμεσα στις τέσσερις τεράστιες κολώνες. Τι κατασκευή θεέ μου, τι επινόησε κι υλοποίησε ο ανθρώπινος νους και μάλιστα εν έτει 1889;
Εν μέσω σκουπιδιών και κιγκλιδωμάτων που οριοθετούν την πρόσβαση των τουριστών στα ταμεία του Πύργου οδεύω προς το Σηκουάνα για τη φημισμένη ρομαντζάδα με τα πλοιάρια. Μάταια, το πρόγραμμα των μπατώ δε προβλέπει μεταμεσονύκτιες ρομαντζάδες και μας παραπέμπει για την επομένη....Μία βόλτα που τελικά δεν έγινε ποτέ....
Ξεχνιέμαι και πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει ένα ζευγαράκι πιο κάτω να δίνει ένα παθισμένο φιλί με φόντο το Πύργο....Ζήλεψα....Άραγε πόσο όμορφα πρέπει να αισθάνονται;
Παραπέρα η μάχη για την καλύτερη νυχτερινή φώτο του Πύργου δίνει και παίρνει, τα φλας αναβοσβήνουν και συνήθως αποδεικνύονται πολύ λίγα για να αποθανατίσουν το οπτικό αυτό υπερθέαμα, είναι τέτοια δε η λάμψη και η φωτεινότητά του, που οι φώτο μου χωρίς τη χρήση φλας δείχνουν μια χαρά..
Η αλήθεια είναι πως όσο πλησιάζω στον Πύργο ολοένα και δείχνει πάρα πολύ μεγάλος, το πραγματικό του μέγεθος όμως το αντιλαμβάνεσαι όταν βρίσκεσαι ακριβώς από κάτω, στο κέντρο του ανάμεσα στις τέσσερις τεράστιες κολώνες. Τι κατασκευή θεέ μου, τι επινόησε κι υλοποίησε ο ανθρώπινος νους και μάλιστα εν έτει 1889;
Εν μέσω σκουπιδιών και κιγκλιδωμάτων που οριοθετούν την πρόσβαση των τουριστών στα ταμεία του Πύργου οδεύω προς το Σηκουάνα για τη φημισμένη ρομαντζάδα με τα πλοιάρια. Μάταια, το πρόγραμμα των μπατώ δε προβλέπει μεταμεσονύκτιες ρομαντζάδες και μας παραπέμπει για την επομένη....Μία βόλτα που τελικά δεν έγινε ποτέ....