MARCANGELO
Member
2η ΗΜΕΡΑ
Η υπερένταση του ταξιδιού με κάνει να κοιμηθώ στις 04:00, πάραυτα 07:30 έχω σηκωθεί , δε ξέρω πως...Το μίτινγκ είναι στις 10:30 σέ ξενοδοχείο δίπλα στην Όπερα οπότε το...κόβουμε περπατητί κι όσο φτάσει. Σε πέντε λεπτά βρισκόμαστε έξω από το κτήριο της Unesco, παντελώς αδιάφορο και μόνο η αίσθηση ότι βρισκόμαστε έξω από την έδρα ενός τόσο σημαντικού οργανισμού μας παρηγορεί. Λίγα μέτρα πιο κάτω η Στρατιωτική Σχολή με το πιο όμορφο φόντο που δεν είναι άλλος από τον Πύργο του Άιφελ.Κυριλέ περιβάλλον, άλλοι κάνουν ιππασία, άλλοι τρέχουν γύρω στο στίβο κι εντύπωση προκαλεί ότι δεν υπάρχει καν πύλη για να τους φτάσεις...Ας λείπει το βύσσινο, προτιμώ να τους χαζεύω και να λοξοκοιτώ το Μέγαρο των Απομάχων πιο κάτω. Είναι ακόμη πρωί, ερμητικά κλειστό, μεγαλοπρεπές, με τον χρυσό τρούλο της Ντόμ να φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά. Και μόνο να το γυροφέρουμε είναι κουραστικό, φανταστείτε μέγαρο με 200 μέτρα πλάτος, δεν είναι και λίγο. Φώτο σε ότι τέλος πάντων μπορεί να πιάσει ο ευρυγώνιος φακός της κάμερας, κήποι , κανόνια να το περιβάλλουν και μία όμορφη λεωφόρος η Marechal Gallieni να σ' οδηγεί ευθεία ακριβώς στο Σηκουάνα και την πιο όμορφη γέφυρά του την Pont Alexandre III. Όντως έχουν δίκιο εκείνοι που τη θεωρούν την πιο εντυπωσιακή του Παρισιού, αρτ νουβό τεχνοτροπίας, χρυσοσκάλιστα γλυπτά αγγέλων και μία επιγραφή να μας θυμίζει ότι είναι του 1900. Μία τελευταία ματιά πίσω και το Μέγαρο των Απομάχων δείχνει ακόμη πιο μεγαλοπρεπές ενώ μπροστά μας πλέον τα δύο παλάτια, το μικρό και το μεγάλο (Petit και Grande) σημαίνοντες εκθεσιακοί χώροι, αλλά για να είμαι ειλικρινής έχοντας δει τους Απομάχους δε μου κάνουν και τόσο εντύπωση.
Φανάρι, βουή, αυτοκίνητα, κόσμος, βρισκόμαστε πλέον στη Champs Elysses και σε απόλυτη ευθεία η Αψίδα του Θριάμβου, η Αψίδα της Defense και η μικρότερη Αψίδα μπροστά από το Λούβρο. Η σύγκριση κι η ματιά βγάζει καθαρά νικήτρια αυτή του Θριάμβου, ενώ αυτή καθ' αυτή η λεωφόρος δε μου προξενεί την παραμικρή αίσθηση, ακόμη και σαν ιδέα....
Στην πλατεία Κονκόρτ μπροστά από τον αιγυπτιακό οβελίσκο έχει στηθεί μία ακαλαίσθητη εξέδρα εκδηλώσεων που βάλει να χαλάσει την ομορφιά ενός τοπίου που ταυτόχρονα σου χαρίζει θέα στο Κοινοβούλιο, το μουσείο Ορσέ που δε δέησα να επισκεφτώ και το Πύργο του Άιφελ. Πίσω μου ακριβώς το ξενοδοχείο Crillon, το ακριβότερο του Παρισιού , κάτι σα τη δική μας Μεγάλη Βρεττάνια και σιγά σιγά ανηφορίζουμε για την Όπερα...Λίγη ώρα μας έχει μείνει ακόμη, στροφή στη Saint Honore με τα στυλιζαρισμένα καταστήματα,μεταξύ των οποίων ποζάρει κι αυτού του δικού μας Ilias Lalaunis όπως έγραφε η επιγραφή και στρίβοντας αριστερά η πολυδιαφημισμένη πλατεία Βαντόμ με μία τεράστια κολώνα στο κέντρο της που στη κορυφή της φιλοξενεί το άγαλμα του Ναπολέοντα. Τα γύρω κοσμηματοπωλεία δεν έχουν ανοίξει ακόμη(μετά τις 10:30), ενώ το διασημότερο ξενοδοχείο του κόσμου το Ritz δεσπόζει να μας θυμίζει κάτι από τη ζωή της πριγκίππισσας Νταιάνα.
Ο πρωινός περίπατος τείνει να εξελιχθεί σε μέγιστη κούραση κι η Όπερα που ξετυλίγεται μπροστά μας περισσότερο σα τερματικός σταθμός αυτού του πρωινού μας... ταξιδιού. Η Όπερα , τεράστια, εμβληματική, παντρεύει πάνω της μιά μεγάλη γκάμα από αρχιτεκτονικά στυλ από κλασικό έως και μπαρόκ, για πάρα πολλούς σημείο συνάντησης για τα ραντεβού, για άλλους τυχερούς θαυμαστός χώρος παρακολούθησης παραστάσεων υπερπαραγωγών κι από την άλλη εγώ εναγωνίως να ψάχνω να βρω σημάδια του μυθικού Φαντάσματος που την περιδιαβαίνει....μάταια....
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο που φιλοξενεί το μίτινγκ....Επιτέλους ώρα για δουλειά ή ώρα για ξεκούραση, όπως θέλει το πέρνει κανείς....
Η υπερένταση του ταξιδιού με κάνει να κοιμηθώ στις 04:00, πάραυτα 07:30 έχω σηκωθεί , δε ξέρω πως...Το μίτινγκ είναι στις 10:30 σέ ξενοδοχείο δίπλα στην Όπερα οπότε το...κόβουμε περπατητί κι όσο φτάσει. Σε πέντε λεπτά βρισκόμαστε έξω από το κτήριο της Unesco, παντελώς αδιάφορο και μόνο η αίσθηση ότι βρισκόμαστε έξω από την έδρα ενός τόσο σημαντικού οργανισμού μας παρηγορεί. Λίγα μέτρα πιο κάτω η Στρατιωτική Σχολή με το πιο όμορφο φόντο που δεν είναι άλλος από τον Πύργο του Άιφελ.Κυριλέ περιβάλλον, άλλοι κάνουν ιππασία, άλλοι τρέχουν γύρω στο στίβο κι εντύπωση προκαλεί ότι δεν υπάρχει καν πύλη για να τους φτάσεις...Ας λείπει το βύσσινο, προτιμώ να τους χαζεύω και να λοξοκοιτώ το Μέγαρο των Απομάχων πιο κάτω. Είναι ακόμη πρωί, ερμητικά κλειστό, μεγαλοπρεπές, με τον χρυσό τρούλο της Ντόμ να φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά. Και μόνο να το γυροφέρουμε είναι κουραστικό, φανταστείτε μέγαρο με 200 μέτρα πλάτος, δεν είναι και λίγο. Φώτο σε ότι τέλος πάντων μπορεί να πιάσει ο ευρυγώνιος φακός της κάμερας, κήποι , κανόνια να το περιβάλλουν και μία όμορφη λεωφόρος η Marechal Gallieni να σ' οδηγεί ευθεία ακριβώς στο Σηκουάνα και την πιο όμορφη γέφυρά του την Pont Alexandre III. Όντως έχουν δίκιο εκείνοι που τη θεωρούν την πιο εντυπωσιακή του Παρισιού, αρτ νουβό τεχνοτροπίας, χρυσοσκάλιστα γλυπτά αγγέλων και μία επιγραφή να μας θυμίζει ότι είναι του 1900. Μία τελευταία ματιά πίσω και το Μέγαρο των Απομάχων δείχνει ακόμη πιο μεγαλοπρεπές ενώ μπροστά μας πλέον τα δύο παλάτια, το μικρό και το μεγάλο (Petit και Grande) σημαίνοντες εκθεσιακοί χώροι, αλλά για να είμαι ειλικρινής έχοντας δει τους Απομάχους δε μου κάνουν και τόσο εντύπωση.
Φανάρι, βουή, αυτοκίνητα, κόσμος, βρισκόμαστε πλέον στη Champs Elysses και σε απόλυτη ευθεία η Αψίδα του Θριάμβου, η Αψίδα της Defense και η μικρότερη Αψίδα μπροστά από το Λούβρο. Η σύγκριση κι η ματιά βγάζει καθαρά νικήτρια αυτή του Θριάμβου, ενώ αυτή καθ' αυτή η λεωφόρος δε μου προξενεί την παραμικρή αίσθηση, ακόμη και σαν ιδέα....
Στην πλατεία Κονκόρτ μπροστά από τον αιγυπτιακό οβελίσκο έχει στηθεί μία ακαλαίσθητη εξέδρα εκδηλώσεων που βάλει να χαλάσει την ομορφιά ενός τοπίου που ταυτόχρονα σου χαρίζει θέα στο Κοινοβούλιο, το μουσείο Ορσέ που δε δέησα να επισκεφτώ και το Πύργο του Άιφελ. Πίσω μου ακριβώς το ξενοδοχείο Crillon, το ακριβότερο του Παρισιού , κάτι σα τη δική μας Μεγάλη Βρεττάνια και σιγά σιγά ανηφορίζουμε για την Όπερα...Λίγη ώρα μας έχει μείνει ακόμη, στροφή στη Saint Honore με τα στυλιζαρισμένα καταστήματα,μεταξύ των οποίων ποζάρει κι αυτού του δικού μας Ilias Lalaunis όπως έγραφε η επιγραφή και στρίβοντας αριστερά η πολυδιαφημισμένη πλατεία Βαντόμ με μία τεράστια κολώνα στο κέντρο της που στη κορυφή της φιλοξενεί το άγαλμα του Ναπολέοντα. Τα γύρω κοσμηματοπωλεία δεν έχουν ανοίξει ακόμη(μετά τις 10:30), ενώ το διασημότερο ξενοδοχείο του κόσμου το Ritz δεσπόζει να μας θυμίζει κάτι από τη ζωή της πριγκίππισσας Νταιάνα.
Ο πρωινός περίπατος τείνει να εξελιχθεί σε μέγιστη κούραση κι η Όπερα που ξετυλίγεται μπροστά μας περισσότερο σα τερματικός σταθμός αυτού του πρωινού μας... ταξιδιού. Η Όπερα , τεράστια, εμβληματική, παντρεύει πάνω της μιά μεγάλη γκάμα από αρχιτεκτονικά στυλ από κλασικό έως και μπαρόκ, για πάρα πολλούς σημείο συνάντησης για τα ραντεβού, για άλλους τυχερούς θαυμαστός χώρος παρακολούθησης παραστάσεων υπερπαραγωγών κι από την άλλη εγώ εναγωνίως να ψάχνω να βρω σημάδια του μυθικού Φαντάσματος που την περιδιαβαίνει....μάταια....
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο που φιλοξενεί το μίτινγκ....Επιτέλους ώρα για δουλειά ή ώρα για ξεκούραση, όπως θέλει το πέρνει κανείς....