MARCANGELO
Member
Τελευταία μέρα στο Παρίσι κι ο συνάδελφός μου επιστρέφει εσπευσμένα Αθήνα από το μεσημέρι μετά το νέο μίτινγκ, οπότε για κανένα δεκάωρο το παίζω Alone i Paris ή αλλιώς η χαρά του ποδαρόδρομου. Πρώτη στάση το πολυκατάστημα Printemps, υπερπολυτελές σε ισόγειο και πρώτο όροφο, παραπάνω αδιάφορο έως την κορυφή με εστιατόριο με θέα. Σε ένα δίλεπτο στέκομαι έξω από τη δωρικού ρυθμού εκκλησία της Μαντελέν, μία εκκλησία που μοιάζει περισσότερο σε αρχαιοελληνικό ναό με όμορφη πινελιά τα ολάνθιστα παρτέρια του κήπου πριν την είσοδο.
Πλέον βολτάρω σε κήπους και τι κήπους, τη Jardin des Tuileries και λέω να τους περπατήσω έσωθεν....τι το θελα; Το πρότυπο των γαλλικών κήπων εκτός από συντριβάνια κι αγάλματα προβλέπει και τεράστιες επιφάνειες πατημένου χώματος, έλα όμως που δεν είναι και τόσο πατημένο οπότε το παπούτσιμου αρχίζει σταδιακά να ασπρίζει από το χώμα, ε αρχίζει να φυσά και έντονα και με τις πρώτες ριπές του ανέμου καταλήγω αλευρομένος.....όπου φύγει φύγει. Αφήνω πίσω μου στον ίδιο χώρο κι ένα ακαλαίσθητο λούνα παρκ το οποίο όμως θα αποτελεί σίγουρα όαση για οικογένειες με παιδιά, ρίχνω μία κλεφτή ματιά στο Λούβρο που μέρα δε με εντυπωσιάζει και τόσο κι οδεύω προς Μαραί.
Ενδιάμεσα περνώ από το Palais Royal που δε με θαμπώνει( εθισμένος πλέον στα παλάτια) και από τη Bourse du Commerce, κάτι σαν κέντρο χονδρεμπορίου με ένα κυκλικό ζωγραφισμένο περίτεχνα θόλο. Περισσότερη ώρα για να είμαι ειλικρινής κοντοστάθηκα στην εκκλησία St-Eustache, μεγαλοπρεπής ναός από τους ωραιότερους που είδα στο Παρίσι. Μπροστά από το ναό το φημισμένο εμπορικό κέντρο Chatelet Les Halles, ανάξιο της προσοχής σας, σκοτεινό, δαιδαλώδες, χαμηλού επιπέδου καταστήματα ενώ και εξωτερικά δεν έχουν άδικο εκείνοι που το θεωρούν κακάσχημο.
Η περιοχή προφανώς συναγωνίζεται στα άσχημα κτήρα γιατί λίγο πιο πέρα κάποιος εμπνευσμένος έστησε το Centre Georges Pompidou. Δε ξέρω αν ο συγκεκριμένος χώρος έχει χτιστεί βάσει εξειδικευμένης αρχιτεκτονικής μελέτης και δεν αντιλέγω ότι εσωτερικά οι εκθέσεις που φιλοξενεί είναι πολύ σημαντικές. απλόχερα όμως μπορώ να δηλώσω ότι κατ εμέ (υποκειμενική άποψη πάντα) , αποτελεί αισθητικό ατόπημα, μη πω χειρότερη λέξη (έκτρωμα)και καμία μα καμία απολύτως αίσθηση δε μου έκανε όυτε η φιδωτή κυλιόμενη εξωτερική σκάλα που οδηγεί στην κορυφή, ούτε οι τεράστιοι σωλήνες που βρίσκοται στην περίμετρου ενός κτίσματος που παραπέμπει περισσότερο σε εργοστάσιο.
Μην απογοητεύεστε όμως, όσο άσχημο είναι το Πομπιντού, τόσο ξεχωριστό και πρωτότυπο είναι το συντριβάνι του Στραβίνσκι έξω από αυτό με τις πολύχρωμες , εντυπωσιακές φιγούρες να περιστρέφονται μέσα. Επιτέλους χρώμα, επιτέλους χαρά. Εκεί κάπου, ένας ζωγράφος του δρόμου ή μάλλον ένας ζωγράφος του ..πεζοδρομίου ζωγραφίζει τι άλλο; τον πεζόδρομο σε μία επιφάνεια πέντε επί πέντε με φοβερή λεπτομέρεια. Τα λίγα κέρματα που του αφήνουν οι εντυπωσιασμένοι περίοικοι του δίνουν δύναμη να συνεχίσει...
Επιτέλους έφτασα στο Μαραί, ο κόσμος αλλάζει, οι άνθρωποι αλλάζουν, πιο προσεγμένα ντυσίματα, πιο κουκλίστικα μαγαζιά, πιο καθαροί κι ήσυχοι δρόμοι, πιο, πιο πιο, όλα πιο.
Μου αρέσει, ηρεμώ και χαζεύω τα πάντα γύρω μου έως την Place de Vosges την ωραιότερη για πολλούς πλατεία της πόλης, περιστοιχισμένη από κτήρια με καμάρες τα οποία στην προκειμένη περίπτωση λειτουργούν προστατευτικά στο ψιλόβροχοπο έχει πιάσει. Τα ατελιέ μοντέρνας τέχνης και ζωγραφικής διαδέχονται το ένα το άλλο στο πίσω μέρος της πλατείας, πρωτότυπες δημιουργίες κεντρίζουν το φακό της μηχανής μου κι η βροχή δε λέει να σταματήσει. Ευτυχώς η ιστορική πλατεία της Βαστίλης είναι πάρα πολύ κοντά οπότε μικρό το κακό, στην προκειμένη το βρέξιμο. Ο ύψους 52 μέτρων στύλος στο κέντρο της σε συνδυασμό με την νέα κι από ότι λένε μεγαλύτερη όπερα του κόσμου που δεσπόζει ακριβώς δίπλα δημιουργούν ένα παράταιρο και συνάμα αδιάφορο σκηνικό που δε με κρατά.
Μου είναι αδύνατο να μη χρησιμοποιήσω για λίγο μετρό, έχω λιώσει... Να λοιπόν και μία ευχάριστη έκπληξη, η γραμμή νούμερο ένα με μοντέρνους σταθμούς όπου οι συρμοί ανοίγουν τις πόρτες τους ακριβώς στα αντίστοιχα σημεία εισόδου που επιτρέπει το γυάλινο τείχος σε κάθε αποβάθρα.
Δύο σταθμοί πιο κάτω το μεγαλοπρεπέστατο δημαρχείο της πόλης το περίφημο Ηotel de Ville και φύγαμε για τη Νότρ Νταμ ξανά, σας το είχα υποσχεθεί εξάλλου. Έλα όμως που την ίδια σκέψη με μένα είχαν κάνει εκατοντάδες ακόμη τουρίστες που στωικά περίμεναν σε μία τεράστια ουρά για να εισέλθουν στο ναό. Η υπομονή αλλά και οι φυσικές μου δυνάμεις για να περιμένω έχουν ήδη εξαντληθεί οπότε άδοξα λήγει κι η δεύτερη επίσκεψή μου στο Ile de la Cite'.
Πλέον βολτάρω σε κήπους και τι κήπους, τη Jardin des Tuileries και λέω να τους περπατήσω έσωθεν....τι το θελα; Το πρότυπο των γαλλικών κήπων εκτός από συντριβάνια κι αγάλματα προβλέπει και τεράστιες επιφάνειες πατημένου χώματος, έλα όμως που δεν είναι και τόσο πατημένο οπότε το παπούτσιμου αρχίζει σταδιακά να ασπρίζει από το χώμα, ε αρχίζει να φυσά και έντονα και με τις πρώτες ριπές του ανέμου καταλήγω αλευρομένος.....όπου φύγει φύγει. Αφήνω πίσω μου στον ίδιο χώρο κι ένα ακαλαίσθητο λούνα παρκ το οποίο όμως θα αποτελεί σίγουρα όαση για οικογένειες με παιδιά, ρίχνω μία κλεφτή ματιά στο Λούβρο που μέρα δε με εντυπωσιάζει και τόσο κι οδεύω προς Μαραί.
Ενδιάμεσα περνώ από το Palais Royal που δε με θαμπώνει( εθισμένος πλέον στα παλάτια) και από τη Bourse du Commerce, κάτι σαν κέντρο χονδρεμπορίου με ένα κυκλικό ζωγραφισμένο περίτεχνα θόλο. Περισσότερη ώρα για να είμαι ειλικρινής κοντοστάθηκα στην εκκλησία St-Eustache, μεγαλοπρεπής ναός από τους ωραιότερους που είδα στο Παρίσι. Μπροστά από το ναό το φημισμένο εμπορικό κέντρο Chatelet Les Halles, ανάξιο της προσοχής σας, σκοτεινό, δαιδαλώδες, χαμηλού επιπέδου καταστήματα ενώ και εξωτερικά δεν έχουν άδικο εκείνοι που το θεωρούν κακάσχημο.
Η περιοχή προφανώς συναγωνίζεται στα άσχημα κτήρα γιατί λίγο πιο πέρα κάποιος εμπνευσμένος έστησε το Centre Georges Pompidou. Δε ξέρω αν ο συγκεκριμένος χώρος έχει χτιστεί βάσει εξειδικευμένης αρχιτεκτονικής μελέτης και δεν αντιλέγω ότι εσωτερικά οι εκθέσεις που φιλοξενεί είναι πολύ σημαντικές. απλόχερα όμως μπορώ να δηλώσω ότι κατ εμέ (υποκειμενική άποψη πάντα) , αποτελεί αισθητικό ατόπημα, μη πω χειρότερη λέξη (έκτρωμα)και καμία μα καμία απολύτως αίσθηση δε μου έκανε όυτε η φιδωτή κυλιόμενη εξωτερική σκάλα που οδηγεί στην κορυφή, ούτε οι τεράστιοι σωλήνες που βρίσκοται στην περίμετρου ενός κτίσματος που παραπέμπει περισσότερο σε εργοστάσιο.
Μην απογοητεύεστε όμως, όσο άσχημο είναι το Πομπιντού, τόσο ξεχωριστό και πρωτότυπο είναι το συντριβάνι του Στραβίνσκι έξω από αυτό με τις πολύχρωμες , εντυπωσιακές φιγούρες να περιστρέφονται μέσα. Επιτέλους χρώμα, επιτέλους χαρά. Εκεί κάπου, ένας ζωγράφος του δρόμου ή μάλλον ένας ζωγράφος του ..πεζοδρομίου ζωγραφίζει τι άλλο; τον πεζόδρομο σε μία επιφάνεια πέντε επί πέντε με φοβερή λεπτομέρεια. Τα λίγα κέρματα που του αφήνουν οι εντυπωσιασμένοι περίοικοι του δίνουν δύναμη να συνεχίσει...
Επιτέλους έφτασα στο Μαραί, ο κόσμος αλλάζει, οι άνθρωποι αλλάζουν, πιο προσεγμένα ντυσίματα, πιο κουκλίστικα μαγαζιά, πιο καθαροί κι ήσυχοι δρόμοι, πιο, πιο πιο, όλα πιο.
Μου αρέσει, ηρεμώ και χαζεύω τα πάντα γύρω μου έως την Place de Vosges την ωραιότερη για πολλούς πλατεία της πόλης, περιστοιχισμένη από κτήρια με καμάρες τα οποία στην προκειμένη περίπτωση λειτουργούν προστατευτικά στο ψιλόβροχοπο έχει πιάσει. Τα ατελιέ μοντέρνας τέχνης και ζωγραφικής διαδέχονται το ένα το άλλο στο πίσω μέρος της πλατείας, πρωτότυπες δημιουργίες κεντρίζουν το φακό της μηχανής μου κι η βροχή δε λέει να σταματήσει. Ευτυχώς η ιστορική πλατεία της Βαστίλης είναι πάρα πολύ κοντά οπότε μικρό το κακό, στην προκειμένη το βρέξιμο. Ο ύψους 52 μέτρων στύλος στο κέντρο της σε συνδυασμό με την νέα κι από ότι λένε μεγαλύτερη όπερα του κόσμου που δεσπόζει ακριβώς δίπλα δημιουργούν ένα παράταιρο και συνάμα αδιάφορο σκηνικό που δε με κρατά.
Μου είναι αδύνατο να μη χρησιμοποιήσω για λίγο μετρό, έχω λιώσει... Να λοιπόν και μία ευχάριστη έκπληξη, η γραμμή νούμερο ένα με μοντέρνους σταθμούς όπου οι συρμοί ανοίγουν τις πόρτες τους ακριβώς στα αντίστοιχα σημεία εισόδου που επιτρέπει το γυάλινο τείχος σε κάθε αποβάθρα.
Δύο σταθμοί πιο κάτω το μεγαλοπρεπέστατο δημαρχείο της πόλης το περίφημο Ηotel de Ville και φύγαμε για τη Νότρ Νταμ ξανά, σας το είχα υποσχεθεί εξάλλου. Έλα όμως που την ίδια σκέψη με μένα είχαν κάνει εκατοντάδες ακόμη τουρίστες που στωικά περίμεναν σε μία τεράστια ουρά για να εισέλθουν στο ναό. Η υπομονή αλλά και οι φυσικές μου δυνάμεις για να περιμένω έχουν ήδη εξαντληθεί οπότε άδοξα λήγει κι η δεύτερη επίσκεψή μου στο Ile de la Cite'.